Παρασκήνια

ΚΛΙΚ και τινάζομαι στο διάστημα – γεια σου ρε Λάικα.
υπερχείλιση χαράς – καλησπέρα σας.
το χα για το Σάββατο αυτό το πόστ σε -ima, για χτες δηλαδή, αλλά δεν είχα μια φωτό καλή (αντιπροσωπευτική της ουσίας της ανάρτησης) και επειδή μου άρεσε αρκετά το γραπτό μέρος, ήθελα και μια δυνατή φωτογραφία από την πραγματικότητα μου εδώ. Είπα την Παρασκευή το βράδυ, εκεί που το είχα πλήρως μορφοποιήσει, “δε θα το βάλω το Σάββατο, θα το βάλω Κυριακή”. Όχι γιατι το μήνυμα της ανάρτησης συνάδει με το αναστάσιμο της μέρας, μόνο,
αλλά και γιατί το βλέπω κάθε μέρα το ηλιοβασίλεμα και έχει αυτή τη μαγεία μέσα στην τόση σκουπιδίλα και στα τόσα μπάζα.
θα το βγάλω φωτογραφία.
μου ταίριαζε:
η δύση ως (ηλιο)Βασίλεμα
ο θάνατος ως μη τέλος
το ψυχρό του μαρμάρου, το άψυχο των μνημάτων, και του όλου “εδώ”
με το φόντο της ομορφιάς της φύσης της ατελείωτης, της ουράνιας

και κει που είμαι και τραβάω σωρεία τις φωτογραφίες, η Λάικα απο κάτω δεν αφήνει τα σανδαλοπάπουτσα μου με τίποτα
ρε άσε με να βγάλω τις φωτό μου ή τουλάχιστον μπες στο κάδρο. τίποτα, κολλημένη
περάσανε κάποια πουλιά από την οθονούλα της κάμερας. είμαι 20 λεπτά και παίζω με τις ρυθμίσεις. το θέμα είναι η έκθεση. αν πάω για το χρώμα της δύσης το πορτοκαλί χάνω τα σκουπίδια τσιμεντο κλπ, που τα θέλω κι αυτά, γιατί στην αντίθεση είναι το ζουμί. αν πάω γι αυτά χάνω την ομορφιά…

και πώς θα βάλουμε μέσα κι ένα πουλι
την ψυχή του μνήματος μας,
που την κάνει από τα εδώ,
(φλας στου νου τα υπόγεια: το περιστέρι πάνω στον σταυρό, στο μνήμα της μνήμης μου… στην ταφή ή στο μνημόσυνο? δε θυμάμαι) – υπομονή.

ΩΠ! πτηνό.
το βλέπω και κάθεται στο τοιχαλάκι πέρα δεξιά, είναι κοντά στο φαϊ της λάικας. ρε λες, λεω. το βλέπει το σκυλί και κάνει λάηκ στην παρόρμηση, ξεκολλάει απο τα πόδια μου και τρέχει να καλύψει τα 15 μέτρα που το χωρίζουν από το πτηνό. εγώ είμαι κει, εχω καδράρει, έχω εστιάσει, έχω πατήσει το κουμπί μέχρι τη μέση και περιμένω. και πλησιάζει η λάηκα
και το πιο παγκόσμιο πουλί από όλα τα πετούμενα,
πετάει,
γυρνάει,
περνάει
και μόνο ένα κλικ αρκεί.
ΝΑΙ ΡΕ ΦΙΛΕ.

ΝΑΙ! (όχι γιατί είναι η σούπερ-τέλεια φωτογραφία, αλλά γιατί ταίριαζε 100% με αυτό που ήθελα, και γιατί την κυνήγησα και… ήρθε!)