Σύνορα – 25/7/2016

γράφω ελληνικά γιατί είναι τέτοια η ένταση των αισθημάτων που όπως γεννιέται η σκέψη θέλει να βγει, στα ελληνικά.
λοιπόν μαντέψτε, είμαι πάλι στα σύνορα… Πρέπει να είμαι η πρώτη περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά της διασυνοριακής κυκλοφορίας που έχει πάθει το παρακάτω απίστευτο.
Σήμερα για 2 δευτερόλεπτα πραγματικά ΑΠΕΛΠΙΣΤΗΚΑ.
Όπως είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση, επειδή κάθισα 1 μήνα παραπάνω από όσο μου επιτρεπόταν στην Κολομβία,
έπρεπε να πληρώσω 130 ευρω ή έπρεπε να περιμένω ένα  βράδυ για να με απελάσουν, δωρεάν, με μόνο πρόβλημα ότι ενδεχόμενη επάνοδος μου στην Κολομβία για τα επόμενα 2 χρόνια θα ήταν δυνατή μόνο με έκδοση βίζας (κάτι που γενικά δεν είναι απαραίτητο για Ευρωπαίους πολίτες). Λοιπόν, δε με απασχόλησε και πολύ, μιας και δεν είχα σκοπό να επιστρέψω..
Το πρόβλημα ξεκινάει μετά… Αφού πήρα επιτέλους την πολυπόθητη σφραγίδα εξοδου από την ΚΟλομβία, κατηφόρισα τον δρόμο, πέρασα τη διεθνή γεφυρα και μπήκα στο Εκουαδόρ χαλαρός κι ωραίος μιας και ο δρόμος ήταν ορθάνοιχτος και ΄μόνο ένας αστυνομικός έλεγχε κάποια από τα αυτοκίνητα της μεγάλης ουράς που οδεύανε προς το Εκουαδόρ. Δεν υπήρχε δηλαδή το κλασικό για μένα διασυνοριακό σημείο, που είναι σαν τα διόδια, που ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, και σφραγίζουν το διαβατήριο. Απόρησα λίγο, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Ο αστυνομικός μου έκανε και σήμα “προχώρα προχώρα” με το χέρι του και απλά συνέχισα.

Μίλαγα προχτές με άλλους ποδηλάτες – ταξιδιώτες στο Κίτο, πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, και τους έλεγα την περιπέτεια μου στα σύνορα, από τη μεριά της ΚΟλομβίας. τους είπα επίσης ότι απόρησα που δεν ήταν κανείς για να με ελεγξει από τη μεριά του Εκουαδόρ. Μου λένε “τι??? δεν πήγες να  βρεις το κτήριο τάδε, να σου βάλουνε σφραγιδα/?? όχι, λέω, που ήταν αυτό? λέει ήταν παραπερα κει αρίστερα ξερω γω – τίποτα δεν ειχα δει… πΠΠΠΩΩΩΩ λέωω….. παίρνω το πρωί εχτές στα κεντρικά της Μετανάστευσης στο Κίτο, μου λένε… “πρέπει να πας στα σύνορα να σου βάλουνν τηη σφραγίδα!” πωωω λέωω….

9 ώρες, 9 δολλάρια, 5 λεωφορεία και 1 ταξί μετά είμαι, μαντέψτε που,  ναι μπράβο, στα σύνορα. Μου λέει ο υπάλληλος “η σφραγίδα εξόδου από Κολομβία δε δείχνει καλά την ημερομηνία” (όντως, δε φαινόταν σχεδόν καθόλου, που με βολευε κιόλας). ΜΟυ λέει “να πας να σου την ξαναπατήσουν” λεω “οκ τώρα, είναι αναγκη? αφου νάτη η σφραγίδα μου τη βάλανε” (απλά δε φαινόταν καλά η ημερομηνια) “όχι” λεει “να ξαναπας να στη βάλουνε καλα”΄… πώωωω λεωωωω

πάω πάλι στα κολομβιανικα γραφεία κ μου λενε “πότε στη βάλαμε τη σφραγίδα??” λέω… την αλήθεια.. τότε (13 Ιουλίου) ααααα….. λέει, “δεν μπορούμε να σου βάλουμε σημερινη σφραγιδα, θα σου ξαναπατήσουμε 13 Ιουλίου”. οκ λεω. ξαναπάω Εκουαδόρ,

μου λένε “μα αυτό είναι 13 Ιουλίου”, ναι τους λέω “τότε πέρασα τα σύνορα αλλά δεν έχω σφραγίδα εισόδου στο Εκ. γιατί δεν΄ είδα κανεναν, ο δρόμος ήταν ορθανοιχτοσ κλπ”. α λέει  “δε γίνεται να  μπεις στο Εκουαδόρ αν δε σου βάλουμε σφραγίδα σημερινή, που θα είναι ίδια ημερομηνία με την ημερομηνία εξόδου από την Κολομβία…” α λέω, “δε γίνεται αυτό, μου το παν πολύ εντονα στην Κολομβία ότι δε γίνεται να μου βάλουν σημερινη σφραγίδα…” ΑαααΑΑα λεει ο υπάλληλος “δε γίνεται”, του λεώ “πώς δε γίνεται ρε αδερφε, αφου διάβασα στο ιντερνετ ότι το χει παθει ένα σωρό κόσμος αυτό με δουλευεις” (με πολλη αγάπη πάντα, και στα ισπανικά), φεύγω από τους γκισεδες, πάω σε δωματιακιι μεσα, εγώ κι ο διευθυντής,. του εξηγω – μου εξη΄γεί. λέει “αν δεν έχουμε σημερινη σφραγίδα από Κολομβία, δε σου βάζουμε σφραγίδα” “μα μου σου του” εγώ – η φατσα του έλεγε “σε καταλαβαίνω” ο γραφειοκράτης μεσα του έλεγε “δε γινεται”  – λεω θα με τρελάνουν εδώ.

περνάω πίστα και πάω στον διευθυντή του διευθυντή, στο πιο μέσα δωματιάκι, που πια είχε μόνο άλλο ένα πιο μέσα δωματιάκι – ο Αρχηγός, ωπα λεω, “στενευουν τα περιθώρια”.

Εχω φορέσει την πιο κλαμένη μου φάτσα και λέω το ποίημα μου όσο πιο καλα μπορώ. ΑΝΕΝΔΟΤΟΙ –  “υπάρχει, μου λέει ο διευθυντής του διεθυντή,  μια διαδικασία στη μεριά της Κολομβίας: να πληρώσεις ένα πρόστιμο και να σου κάνουν ΑΚΤΟΥΑΛΙΣΑΡ την ημερομηνία – να σου βάλουνε δηλαδή τη σημερινή… να πας να στο κάνουνε…” πάω πάλι κολομπία και ακούω αυτό που δεν ήθελα με τίποτα  να ακούσω  .  το πιο τρομακτικό των τρομακτικών.

Λέω στην κυρία που με ήξερε από την 1η φορά διότι είχε κάνει όλα τα απαραίτητα χαρτιά , και μου χε πει πριν λίγο ότι μόνο την ημερομηνία 13 Ιουλίου μπορούνε ν α μου βάλουνε, της λέω ό,τι λέει  η εκουατορινή πλευρα.Λεω και τη λεξη κλειδί μπας και ξεκλειδώσω τη διασυνοριακή γραφειοκρατία, λέω, ΑΚΤΟΥΑΛΙΣΑΡ. Και κει ξεκινάει η αρχή του Δράματος. Η τύπισσα σκάει ένα σαρδόνιο χαμογελάκι (σαν της Τζοκόντα, αλλά διαβολικό)  που θέλησα να της δώσω κουτουλιά με το απεγνωσμένο μου κεφάλι και μου λέει

ΣΕΝΙΟΡ ΑΝΓΚΕΛΟΣ ΕΣΕΙΣ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΟΜΒΙΑ ΕΧΕΤΕ ΑΠΕΛΑΘΕΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ………

χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου
Κολομβία? Εκουαδόρ? τιέρα λίμπρε? δεν ξέρω τι ‘ταν εκεινο που πατούσα,
αλλά χάθηκε.
λέω από μέσα
ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙς ΤΩΡΑ ΕΤΣΙ
και από εξω μου
ΣΕΝΙΟΡΑ, της λέω, εν σέριο, στα σοβαρά, καταλαβαίνετε τη θέση μου?????

Δηλαδή, της λέω, “είμαι ανάμεσα σε 2 χώρες και δεν μπορώ να πάω ούτε στη μία ούτε στην άλλη??????????”
δεν υπαρχει της λέω ένα τέτοιο σενάριο στα γραφειοκρατικά κιτάπια σας? αποκλείεται! λεω, με φάτσα που είναι τόσο εκνευρισμένη που θέλει να κλάψει και τόσο απεγνωσμένη που θέλει να φωνάξει. το παίζω όμως ψύχραιμος επιστρατεύοντας όση θεατρικοτητα μου έχει απομείνει, ενώ παράλληλα  αφήνω λίγο από το απελπισμένο μέσα μου να εκφράζεται στα διακριτικώς υγρά μάτια μου. την κοιταω.με κοιταει με μια φάτσα που δεν μπορω να την ερμηνεύσω, γιατί το ξαναλεώ πριν από κατι κλασματα της είχε ξεφύγει κι ε΄να χαμογελακι – σα ναμου λεει χαχα την πάτησες μεγάλε.. την καρφώνω με το απελπισμένο βλέμμα μου, και αυτά τα 2 δευτερόλεπτα πραγματικά ΄΄ημουνα στο κενό. μου λέει “ακολουθα με”. παμε πάνω πάλι, στα ιδιαίτερα της κολομβιανικης συνοριοφυλακής..

ριχνω την υπαρξη μου σε κάτι καρέκλες ενώ η σενιόρα  παει στον διευθυντη. καρφώνω δε θα  το  λέγες,γιατί ήταν χαμένο, αλλά πετάω το βλέμμα μου το απελπισμενο στο ταβάνι και κοιτάω αδιάκοπα πάνω για κανα 10 λεπτο αναλογιζόμενος την κατάσταση. Βγάινει από το αφεντικό,  καθεται στον υπολογιστή αλλά εγώ δεν κουνιεμαι – ταβάνι. λεει σενιορ ανγκελος.. ελατε πάλι αύριο να δουμε τι θα κανουμε με την περιπτωσή σας.

Είμαι τώρα και γράφω αυτά σε διασυνοριακό ξενοδοχείο – 15 δολάρια το βράδυ αλλα τα δίνω μιας κ 13 μέρες στο εκουαδόρ δεν εχω δώσει ουτε δραχμή για διαμονή.

Ιντερνετάκι, ωραίο κρεβατάκι και πολυς καφές.. Ας κάνουμε καμια ηλεκτρονική δουλίτσα μιας κι είναι ωραίο το περιβάλλον εδώ και περιμένω αύριο κάτι θετικό. ΄Εδώ είναι τώρα 2μιση η ώρα το βράδυ,  εχουμε 8 ώρες διαφορά με Ελλάδα.

Αντε να δουμε τι μέρα θα ξημερώσει εδώ, στη Δύση,
στα κεντρικά της Γης, στον Ισημερινό δίπλα
στείλε αν θελεις τις ευχές σου φιλε απο την Ανατολη
με του Ήλιου τις ακτίνες
θα τις λάβω σε λιγάκι που θα ξημερώσει και εδώ
ελπίζω κάτι καλό να γίνει γιατί έχω σχέδια πολλά κι ωραία
για το Εκουαδόρ
ειρηνικός ωκεανός – βουνά – Αμαζόνιος.
αχ

(μια θετική νότα από τα χτες, για κλείσιμο, γραμμένη στο λεωφορείο που κουνούσε πιο πολύ κι από σεισμό στο Εκουαδόρ. Πώς τρέχουν έτσι όλοι οι κτελατζήδες του κόσμου, δεν καταλαβαίνω.. Γύρναγα απο την Εκκλησία στο Κίτο, στο χωριο Τουμπάκο, που μένω εδώ και 2 βδομάδες

Έχω μπει μέσα και στρουφιδιλιζομΑΙ
σε δίνη χαράς περικυκλιδονιζομαι
Ρουφιεμαι από τα κάτω της ύπαρξης
ΟλοσουαουφρισδιζοορΟβζινιζομαι

Και να θελα δεν το μπορώ
Θύελλα θετικών συναισθημάτων
Δημιουργείται στα εντός και στα εκτός
Από χαμογέλου μόνιμου
Και να ξεφύγω δεν μπορώ
ΟλοσουαουφρισδιζοορΟβζινιζομαι

Το ‘να ωραίο φέρνει τ άλλο κι άλλο
Αγαλλομαι κι ευχαριστώ
Κι άλλο κι άλλο
Είμαι το ναρκωτικό μου
Σεροτονινης συντριβάνι

Σαν την ενέργεια μου
(Την ηλεκτρική)
Φορτιζω οπου πάω
Γι αυτούς τίποτα
Για με σωρευτικό “τα πάντα”
Προχωράω

Και κάνω κάτι θαυμαστό που
έφτασα ως εδώ – όπου πάω
Γι αυτούς φοβερό
Και με ανταμείβουνε ποικιλοτρόπως
Για μένα κάτι απλά
Μα ανταμείβομαι
Πάλι και πάλι
Προχωράω

Χαμόγελα σκορπαω και τα παίρνω πίσω
Στο πολλάπλασιο
Και πάλι και πάλι
Στην πιο όμορφη δίνη
Είμαι μέσα
ΟλοσουαουφρισδιζοορΟβζινιζομαι

Positive feedback loop
Circulo virtuoso

Me alegre el momento
Me fascina la sequencia
Me pone feliz la posibilidad
El futuro

Yo siento en un momento
La secuencia del tiempo
Hoy, ya.  Siento
El agradecimiento del pasado
La posibilidad del futuro
Y… Lo mejor
La magia del momento
Con Andrés, y Lucy, y Simón, y Darío
Santiago, SebaMauge, Analucia

Tumbaco ¡ Casa de ciclistas  !
julio dios mil dieciséis