Στο Ιατρείο του δρ Φινιόλ – Τουμπάκο – 3/8/2016

Κάποιος θα βαριόταν φοβερά μα εγώ το απολαμβάνω θαλερά
είμαι που λέτε οδοντίατρο και περιμένω στο σαλόνι
ισόγειο,
τζαμαρία ιδιαίτερη και τέλεια
από μέσα κοιτάς ξεκάθαρα το έξω
μα το έξω κοιτάει αφίσα οδοντιατρική
παντου κολλημένη εις το τζάμι, ειδική, διάτρητη
σαν κάποιες διαφημίσεις επάνω καθολικώς στων λεωφορείων το γύρω γύρω

γουστάρω απίστευτα, όπως και το άλλο με τον καθρέφτη
που περνάει μέσα φως, δεν είναι καθρέφτης ακριβως
ζελατίνα καθρεφτίζουσα
το θέμα είναι (πολυλόγισα) ότι βλέπεις ξεκάθαρα απ’εξω
τον κόσμο
μα ο κόσμος αφενός δε βλέπει μέσα,
και αφετέρου δε γνωρίζει ότι φαίνεται!

Αυτό είναι το καλύτερο, παρατηρώ για ώρα με φοβερό ενδιαφέρον τον κόσμο που περνάει
τον κόσμο που απλά Είναι
και ακούω μεσα τον γιατρό και την κυρία, αγκομαχάει
δε μενδιαφέρει – κοιτάω εξω

και κει συμβαίνει το εξής
Μια μάνα – δυο παιδιά,
το ένα πέντε-έξι, η άλλη η μικρούλα, τρία-τέσσερα
η τρία-τέσσερα κρατιέται από της μάνας το χέρι το αριστερό,
το βλέπω πάλι μπροστά μου,
και προπορεύονται η μάνα και ο πεντέξι

και η μικρούλα, η μικρούλα, η τρία-τέσσερα
πιο πισω
κρατιέται από της μανας το χέρι το αριστερό,
και κάνει αυτά τα βήματα που κάνουμε καμιά φορά τα άταρα,
προχωράει λίγο ζαβ΄΄α γιατί δε βλέπει που πατάει,
τραβιέται από της μάνας΄το χέρι και προχωράει
ζαβά και άταρα και εδώ είναι το ζουμί
με στόμα ανοιχτό, κοιτάει
κοιτάει τη τζαμαρία,
τα χρώματα και τα… χαχα κοιτα να δεις την ομοιοτητα
με στόμα ανοιχτό κοιταει
τα στόματα τα ανοιχτά της τζαμαρίας της οδοντιατρικής
κοιτά με περιέργεια και έκπληξη
τραβιέται και πατάει ζαβά και άταρα και προχωράει

και φλας μου σκαει στου νου τα βάθη
Ε Γ Ω !
από το χέρι κάποιας μάνας
Θείας, ή βιολογικής, – δεν ήταν ορισμένο στο μυαλό μου
μια μάνα ουράνια πάντως
με τραβάει και γω κοιτάω τον Κόσμο
με στόμα ανοιχτό
με περιέργεια και έκπληξη
τραβιέμαι και πατώ ζαβά και άταρα παραπατώ και προχωράω
στης γης τον ορίζοντα

και βρίσκω μάνες εδώ πέρα,
τις Μάνες της γης
που έχουν παιδιά τους όλα τα ορφανά
που έχουν παιδιά τους όλους τους εν ανάγκη
πόσο τις αγαπώ αστραπιαία αυτές, τις
Μάνες της γης.
ένα βλέμμα αρκεί να τις αναγνωρίσω
Μάνες της γης.

Μάνα ουράνια
τραβά και με
και γω κοιτώ τον Κόσμο
στόμα ανοιχτό
περιέργεια και έκπληξη
τραβιέμαι και πατώ ζαβά και άταρα παραπατώ και προχωράω
στης γης τον ορίζοντα.

(τελειώνω την ανάγνωση δυνατά και βγάζω ένα ξεφύσημα συριστικό, χαράς και ανακούφισης
και λέει η Βραζιλιάνα μέσα από τη σκηνή της εδώ δίπλα, βιβή τη λένε,
λέει εντεντί τοδο – τα κατάλαβα όλα – γελάω)