Πρώτη ταινία μετά από 1 χρόνο – 5/8/2016

 

Πάνω απο 8.000 παιδιά
κάτω των 5 ετών πεθαίνουν
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ
από την πείνα
και από άλλες, σχετικές με την πείνα, αιτίες.
*

Είχα δει πολύ καιρό τώρα την πρώτη φωτογραφία και είχα συγκλονιστεί, αλλά δεν το είχα μελετήσει το θέμα. Ένα βράδυ, εκεί που ήμουνα στην Κάσα δε Σικλίστας, στο Τουμπάκο, χάζευα στο κινητό, την ξαναείδα, και διάβασα ότι ο φωτογράφος, Kevin Carter, αυτοκτόνησε. Πάντα με ενδιέφερε το παρασκήνιο της απόφασης των αυτόχειρων. Γκούγκλαρα και είδα ότι υπάρχει και ταινία με τη ζωή του, την οποία, χωρίς δεύτερη σκέψη, αναζήτησα στο youtube και είδα επιτόπου.

Οι δύο άνω φωτογραφίες είναι από ταξίδι του εν λόγω Νοτιοαφρικανού φωτογράφου στο Σουδάν, το 1994, για να απ-αθανατίσει την εξέγερση και τον λιμό που έπληττε τη χώρα. Για την πρώτη φωτογραφία τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ (1994). Σύμφωνα με όσα βρήκα στο διαδίκτυο, και βάσει σχετικών δηλώσεών του, για να τραβήξει τη φωτογραφία πλησίασε σιγά σιγά και περίμενε 20 λεπτά μέχρι να πλησιάσει το όρνεο αρκετά. Περίμενε να ανοίξει τα φτερά του, κάτι που τελικά δεν έγινε. Αφού φωτογράφησε, έδιωξε το πουλί, κάθισε κάτω από ένα δέντρο, άναψε ένα τσιγάρο, μίλησε στον Θεό και έκλαψε.

Δύο μήνες μετά θα αυτοκτονήσει σε ηλικία 33 ετών, υποφέροντας από κατάθλιψη, η οποία είχε ενταθεί και λόγω της πίεσης που του ασκήθηκε εξ αιτίας της συγκεκριμένης φωτογραφίας. Κατηγορήθηκε έντονα γιατί όπως έκανε γνωστό δε βοήθησε το παιδί να φτάσει στον σταθμό σίτησης των Ηνωμένων Εθνών (που ήταν ο προορισμός του), καθώς συν τοις άλλοις, απαγορευόταν η επαφή των φωτογράφων με τον τοπικό πληθυσμό.

 Tμήμα του σημειώματος που άφησε:

I’m really, really sorry. The pain of life overrides the joy to the point that joy does not exist… I am depressed… without phone… money for rent… money for child support… money for debts… money!!! I am haunted by the vivid memories of killings and corpses and anger and pain… of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners… I have gone to join Ken [recently killed colleague] if I am that lucky.

Λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι. Ο πόνος της ζωής ξεπερνάει τη χαρά σε σημείο που δεν υπάρχει χαρά… Έχω κατάθλιψη… χωρίς τηλέφωνο… λεφτά για νοίκι… λεφτά για υποστήριξη παιδιών… λεφτά για χρέη.. λεφτά !!! Με στοιχειώνουν οι ζωντανές αναμνήσεις θανάτων και πτωμάτων και θυμού και πόνου .. αναμνήσεις παιδιών που λιμοκτονούν ή είναι τραυματισμένα, τρελών πολεμάρχων, συχνά αστυνομικών, δολοφόνων εκτελεστών… Πάω να συναντήσω τον Ken [πρόσφατα εκλιπών συνάδελφός του] αν είμαι τόσο τυχερός.

Περισσότερα για τη ζωή του, στα ελληνικά, εδώ. Ακόμα περισσότερα για τη ζωή του, στα αγγλικά, εδώ και στα ισπανικά, εδώ.

Η ταινία ήταν το The Bang Bang Club, την οποία και συστήνω ανεπιφύλακτα. Αφορά τη ζωή του Κέβιν Κάρτερ ως μέλος μιας ομάδας 4 φωτορεπόρτερ που ρισκάρουν τη ζωή τους ευρισκόμενοι καθημερινά σε πεδία μάχης, κατά την τελευταία περίοδο του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Στο youtube σε χαμηλή, αλλά ικανοποιητική, ανάλυση, όμως με ισπανικούς υπότιτλους εδώ.

Καλή Δύναμη σε όλους..

*UN Inter-agency Group for Child Mortality Estimation. “Levels & Trends in Child Mortality, 2015.” UNICEF, 2015. Τελευταία πρόσβαση, 08/09/2016.

– “The number of under-five deaths worldwide has declined from 12.7 (12.6, 13.0) million in 1990 to 5.9 (5.7, 6.4) million in 2015 – 16,000 every day compared with 35,000 in 1990.” Σελίδα 1
– “Importantly, almost half of all under-five deaths are attributable to undernutrition” Σελίδα 8

Δηλαδή, 5.900.000/2 = 2.950.000/365= 8.082