Θα ‘πρεπε

είμαι αυτό το αόρατο έψιλον
ο τόνος μου αποστροφή
στης λέξης την επιτακτικότητα

αόρατο εγώ,
η έμφαση σε άλλο γράμμα,
κι ο τόνος άφαντος γενικώς

ένα κομφούζιο κανονικό
και μία μαύρη λέξη η αιτία
πρέπει
ρήμα… απρόσωπο
έγκλιση… οριστική

θα ‘πρεπε…

φαντάζω
αόρατο σε όλα τα “θα ‘πρεπε”
φωνάζω
εεεεεεεεεεεεεεε
ε:
ΚΑΨΤΕ ΤΑ “ΠΡΕΠΕΙ…” ΡΕΕΕΕΕΕΕ
ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΑΙΑ ΤΑ “…ΝΑ”
ΤΑ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΑ
ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΣΑΣ,
ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ

ΚΑΨΤΕ ΤΑ “ΘΑ ‘ΠΡΕΠΕ”
ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΑΙΑ
ΤΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΑ
ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΑ ΤΩΝ ΤΥΨΕΩΝ ΣΑΣ.
ΒΑΛΤΕ ΦΩΤΙΑ
ΚΑΙ ΚΑΨΤΕ ΤΑ
(τομή λέξης και χρόνου)
Μόνο μπροστά
αόρατο Π ανοίγει Πύλη ευγενική και
Πρέπει
η ύπαρξη ψηλά
μπροστά
και βλέπει λέξη χρυσή
της βούλησης μεταξωτή, μ’ αγάπη καμωμένη:

ΑΛΛΑΓΗ

κενάκι θέλω εδώ κενό 
ΚΑΙ να έχει κάτι εδω no
space kai na patiso den to pairnei h malakia to wordpress ΚΑΙ ΠΙΕΖΕΙ ΤΙς ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ να ειναι κοντά με το βιντεακι ΔΕ ΘΕΛΩ
μωρη αηδία οι λέξεις μου ταξιδεύουν και στο κενό. ΔΙΑΦΑΝΕΣ

“Πάρτε ζβάρα τα βουνά, τις κορφές,
νησιά και πόλεις, τα χωριά, γιοφύρια άιντε πάρτε τα βρε.

Πάρτε ζβάρα τα βουνά, τις κορφές,
νησιά και πόλεις, τα χωριά, γιοφύρια κι αλωνίστε τα βρε.

Πάρτε φόρα κι άιντε πιάστε τα βρε,
πιάστε δρόμους, πλατείες, τα στενά στη γύρα άιντε πιάστε τα βρε.

Πάρτε φόρα κι άιντε πιάστε τα βρε,
πιάστε δρόμους, πλατείες, τα στενά στη γύρα και βαδίστε τα βρε.

Πάρτε τα ζβάρα όλα κάψτε τα βρε,
βρείτε κάθε παλιό, κάθε σάπιο και μαύρο κι άιντε κάφτε το βρε.

Πάρτε τα ζβάρα όλα κάψτε τα βρε,
κάψτε κάθε παλιό, για να βγει από μέσα ο πιο όμορφος ανθός.”