Όρος Τσιμποράσο – 13/10/2016

Τα αστέρια αναβοσβήνουν αν τα χετε προσέξει για ώρα.
Τα αστέρια στέλνουνε σήματα μορς από το παρελθόν.
Πάλλεται η μορφή τους σαν κάτι να θέλουν να ψιθυρίσουν.

Μόνος, μονάχος, ολομόναχος
6.383.177 μέτρα από το κέντρο της Γης.
Η κορυφή του Έβερεστ είναι στα 6.382.467

Κοιμάμαι στη σκηνή πιο ψηλά από όλους τους ανθρώπους του πλανήτη.
Κοιτάω κάτω και βλέπω σκοτάδια σκοτάδια και λίγο χρωματισμενο σύννεφο – η ελπίδα.
Κοιτάω κάτω και βλέπω παντού σκοτάδια κ σκέφτομαι, εγώ, αφ υψηλού, όλον τον πόνο του πλανήτη.
Όσους υποφέρουνε στα κάτω της (ταξικής) Γης.
Στεναχωριέμαι και λέω τέτοια μοναδική στιγμή δεν είναι για στεναχώριες.
Γυρνάω ανάσκελα εντός του σλιπινγκ μπαγκ.
Σκοτάδια πάλι μα τα αστέρια εκεί, τόσο, μα τόσο καθαρά – η ελπίδα.

Τα προηγούμενα βράδια το ξέχασα μα τώρα έχω στη σκηνή τα γυαλιά της μυωπίας μου, να δω καθαρα, όσο πιο καθαρά γίνεται.
Εγώ, πιο κοντά σήμερα στα αστέρια από ολους τους ανθρώπους του πλανήτη Γη. .
Φορώ και τα γυαλιά. Ουάου. Σελήνη μισή και σα να μπορώ να διακρίνω τα σχήματα μέσα της.
Των κρατηρων οι χρωματικές διαφοροποιήσεις είν εκεί.
Πιο σκούρα η αντανάκλαση τους είν εκεί.

Μόνος, μονάχος, ολομόναχος –
φοβερό – ακούω τη σιωπή με την ίδια καθαρότητα που βλέπω το φεγγάρι.
Ακούγεται στη διαπασών το τίποτα στην πλάση.
τ ί π ο τ α .
Άνεμος δεν παίζει, ζώα ούτε, τεχνολογία μηδέν – είμαι ο πρωταγωνιστής
Θυμάμαι που ζητάω από τα παιδιά τη σιωπή να ακούσουμε τη φύση και πάντα κάποιο μιλάει.
Εδώ σιωπή από τη μεριά μου, μα και η φύση αμίλητη.
Πολύ σπάνιο το απόλυτο ηχητικό κενό.
Mute του Θεού στην τηλεόραση μου.

Κι η τηλε-όραση μου άστρα σιωπηλά,
αναβοσβήνουν σαν τον δρομέα του υπολογιστή μου –
περιμένουν τη σκέψη μου να γεννηθεί .
Μορς διαστημικά μου στέλνουν ένα μήνυμα.

Μόνος , μονάχος. Ολομόναχος.
Επικοινωνία αναρωτιέμαι. Επικοινωνία.
Πόσο σημαντική.
Επι-κοινωνώ.
Πού είσαι αγάπη μακριά από την επικοινωνία;
“χρειάζεται και απόσταση” λένε τα άστρα, φυσιο-λογικώς.
Χρειάζεται χρόνος προσωπικός.
Εγώ μονάχος συγκεντρώνομαι – χάνει το φως της ύπαρξης του το αστέρι και τσαφ παλι φωτίζει.
Κάτι λέει.
“είμ εδώ. Εδώ να. Και η παύση του φωτός μου ήταν στοιχείο λειτουργικό της επικοινωνίας μας”.
Όπως τα Μορς έχουνε το κενό, την παύση, μέσα τους.

Όπως κενό και απόσταση με χωρίζει από τα άστρα που μου λενε “είμ εδώ” –
Αυτό το μικρό αστεράκι που έχω εστιάσει τώρα εδώ και 1 λεπτό μόνο σ αυτό,
να το παρατηρήσω, “είμ εδώ”, λέει
καθώς το φως του χάνεται και φαίνει. “ειμ εδώ”
λέω κι εγώ
μια τελεία ατελής στο ανθρώπινο στερέωμα της Γης.
Αναβοσβήνω σε κάθε μου ανάσα.
Είμαι – δεν είμαι.
Το πιο μικρό τίποτα στο υπερ-γαλαξιακό Σύμπαν των χορδών, των διαστάσεων.
Το πιο μικρό τίποτα, θα κοιμηθεί σε λίγο, πιο κοντά στο σύμπαν απ όλη την ανθρωπότητα.
Το πιο μικρό τίποτα που είναι όμως… κάτι!
Κάτι μικρό σε επικοινωνία με τα άστρα.
Λαμβάνει το μήνυμα τους καθώς αναβοσβήνουν άτακτα.

Κι εκεί,
στον διάτρητο φωτεινώς
μαύρο ουρανικό χαμό,
σταθερά στέλνουν το φως τους οι πλανήτες.
Ο Άρης ξεκάθαρος, κοντά στη Σελήνη και πιο κει ο Ερμης.
Τους βλεπω με γυμνό μάτι.

Αυτόφωτα τ άστρα μα χωλαίνουν.
Αντανακλαστικοί οι πλανήτες, μα
φέγγουν συνεχώς, ακατάπαυστα.

“Κάποια επικοινωνία είναι αδιάκοπη.”
Αδιάλειπτη η αναφορά μου
στον Φωτοδότη τον Ένα.