Μισή δική μου

Ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ
και το πρώτο αίσθημα, πέραν του πόνου, που είναι στιγμιαίος, είναι
θυμός.

περνάω υπαίθρια αγορά και τις απλώνω ένα σαλάμ νο μετά χαιρετισμού από την αρχή μέχρι το τέλος της.
Δε θα τανε 30 μέτρα μακριά,
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ

και αυτόματα γυρνώ και τους πετάω με τη σειρά μου ένα
αμάσα γκνάλοου μετά υποκλίσεως
και απομακρύνομαι

για να τους πληγώσω, ότι είμαι τάχα μου υπεράνω
τους είπα ευχαριστώ, ενώ ήμουν θυμωμένος
(στην αυτοαναιρούμενη πείνα, αντίποινα)

θλίψη συμφείρεται στην πορεία με απορία
ξεπλένοντας τον θυμό και τις εικόνες εκδίκησης που έρχονται απρόσκλητες στο μυαλό μου
και δεν τις θέλω. στροφάρω ολόκληρος, ποδηλατικώς και νοητικώς, το γεγονός
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ

Στίγμα μ αφήνει στάμπα κι αμφιβολίας σπόρους
για το τι κάνω
γιατί το κάνω

ακούω εν κινήσει συνεχώς – γιου γιου γιου γιου – μάνι μάνι μάνι – πεν πεν – σόουπ
σόουπ μας φώναζε μια μικρή με το σώμα της
γιατί πού να ξέρει το «σόουπ». έκανε ότι πλένεται – ότι σαπουνίζει τα μαλλιά και το σώμα
γουότερ ζητάνε ή γουόχα και γω στην αρχή να απορώ, από μας νερό;
ή σήμα για φαΐ – αν δεν είναι το χέρι σε σταση επαιτείας είναι
αν έχεις το θεο σου, όπως κάνεις το σταυρό σου
μα με όλα τα δάχτυλα μαζί, να κινείται πάλι και πάλι προς το στόμα
φαΐ

είπα σόουπ και μου ρθε στο μυαλό η απεγνωσμένη να τανε 12 χρονη
κοκκινη μπλούζα κολλητή και ένα στέρνο που ανεβοκατέβαινε από τις ανάσες
α νε βο κα τε βαι νε για ώρα πολλή, λαχάνιασε και αυτή και οι άλλοι 6-7 συν αυτή, παιδιά
που, όπως και οι προηγούμενοι – και οι επόμενοι, τρέξανε μέσα απ τους αγρούς
με όλη τους τη δύναμη, με τα μικρά μεγάλα άλματά τους
όχι να μας προϋπαντήσουν, τρέξαν να ζητιανέψουν
φαράντζι φαράντζι μανι μανι γιουυυ
παιδάκια με σκισμένα ρούχα, με τρυπήματα στα χέρια και σ όλο το σώμα
με άπλυτα μαλλιά, με σκελετωμένα σώματα
σου λένε 13 και μοιάζουν με 8-9, μάλλον γιατί δεν τρώνε
με μύγες να τους τριγυρίζουν – να μαζεύονται στα μάτια τους, μα να μην ενοχλούνται
μάτια μεγάλα που το άσπρο είναι κιτρινο-κόκκινο θωλό, χρώμα οι κόρες πάντα μάυρο- μαυρο θωλό
πρόσωπα μαζεμένα προς τα μέσα και μέτωπα μεγάλα, πρόσωπα τριγωνικά
κι η 12χρονη ασθμαίνουσα με σαπούνια στα μαλλιά και στο πρόσωπο – έφυγε τρέχοντας για να ζητήσει μάνι
και το μάνι το ξέχασε σαν είπε ο αλεχάντρο: ντάμπο??
ψωμί
που το χε κρύψει σε διπλή μαύρη σακούλα, γιατί το βλέπανε οι πιο πριν και προσπαθούσαν να το αρπάξουν
ψωμί της λέει και σκάει ένα χαμόγελο απελπισμένο.
σκέψου ένα απελπισμένο από την πείνα χαμόγελο που λέει ναι ναι, δώσε.
με μάτια ανοιγμένα και φρύδια σηκωμένα – ένα χαμόγελο απελπισμένο
βγάζει ο άλε τη σακουλα και την αρπάζει μία διπλανή της με μια δύναμη και την κρατάει στην αγκαλιά της ενώ κινείται προς τα πίσω
όπως τραβάνε οι παίχτες του ράγκμπυ την μπάλα, δικιά μου
δεν πιστεύουμε στα μάτια μας.
φωνάζει ο αλεχάντρο και λέει στη γλώσσα του σώματος
για όλους για όλους – ναι λένε ,ναι

τα δάκρυα μου πια αυτόματα τα συγκρατώ στην πηγή τους
τόσο το δεν μπορώ που θα λεγε ο απέξω τι αναίσθητος
είμαι αναίσθητος γιατί η ευαισθησία κοστίζει στον εγωισμό μου
κάνει ο αλεχάντρο νανοίξει μια σακούλα κρακεράκια ενώ περνάμε μια γεφυρούλα μικρη, στα ποδήλατα
και την ανοιγει απότομα και φεύγουν μερικά κάτω και βλέπω
5-6 παιδάκια να τρέχουνε με ορμή, να φάνε αυτή τη χούφτα από τον δρόμο
και κάνω να κοιτάξω πίσω, να το δω, και κάνει το μυαλό μου στο κεφάλι μου, «όχι!!»
και γυρνάω πάλι μπροστά…

κι είμαι ο μπερδεμένος, θυμωμένος.
εγώ ο δάσκαλος να τους μάθω οτι να κλέβεις ειναι λάθος
θύμα ενα μπουκάλι που εξείχε, με νερό, άλλη φορά οι σαγιονάρες που τανε πάνω πάνω, και άλλη το ψωμί
λέω
αν τους τα δώσω θα ενισχύσω την «κλοπή»
και θα ναι άδικο γιατί, αν δεν μπορώ να δώσω σε όλους όσους ζήτανε, που δεν μπορώ, δε δίνω σε κανέναν
μα
αν διεισδύσω στην αλήθεια θα πρέπει να ξεγυμνωθώ, και δεν τ’ αντέχω
και ερχεται η διεστραμμένη λογική μας
για να με θωρακίσει,
άμυνες…

της ντομάτας προηγήθηκαν οι πέτρες – δυο τρεις φορές
και ένα μπλόκο – δυο σειρές παραταγμένες ανδρών κι ένας ιερέας τους με μια πολύχρωμη ομπρέλα ανάποδα ανοιχτή
μάνι μάνι μάνι – ζητάγανε και μεις ελισσόμασταν με σαλάμ νο να φύγουμε

και κει αρπάξαν ένα καλάμι που χα για να στερεώνω το ποδήλατο
και δεν το δίνανε – γύρισε ο αλεχάνδρο και το απαίτησε επανειλημμένα
ενώ τους έλεγα εγώ γιατί γιατι?

τι γιατί ρε φίλε
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ
τι γιατί

ντομάτα!!
«αξίζεις λιγότερο και από το φαΐ που δεν έχουμε»
που μας μοστράρεις τα λεφτά σου με το ποδήλατό σου και τις τσάντες σου

εμείς εδώ δεν έχουμε να φάμε και είμαστε ξυπόλητοι
σουζ σουζ – τ ακουσαμε καμια φορά με άλλη προφορά κι εγώ ο ό,τιναναι
άκουγα να θέλουνε χυμό – τζούς.

ντομάτα!!
δεν το παίρνω προσωπικά γιατί δεν πήγαινε για μένα
απλά βρέθηκα εκεί για να το λάβω

πήγαινε για τη Δύση, για το Σύστημα, για τους 42!
που χουν όσα λεφτά έχει ο μισός πλανήτης!
μισή ντροπή δική τους
μισή δική μου

για ό,τι έχω, για ό,τι είμαι –
γιατί το είναι μου, είναι συνισταμένη του τι έχω.
γιατί είχα σπίτι ψυγείο σχολείο – είχα νερό, που το θελα κρύο
είχα φαί, που δεν το τρωγα άμα δεν είχα κόκα κόλα
ή αν δε μου το φερνε η μάνα μου

ντροπή – γιατί αν δεν υπάρχει αυτή η εσωτερική δυσαρμονία,
τότε θεωρείς ότι δικαιούσαι να είσαι αυτός που είσαι ή να έχεις αυτά που έχεις…

δε δικαιούσαι τίποτα
και δεν αξίζεις τίποτα
άμα δεν είναι για όλους

σε ρώτησα κι είπες μα εγώ τα δούλεψα, μα εγώ τ αξίζω
και πώς ξεφεύγει αυτή η ερώτηση –
είχανε όλοι την ευκαιρία να μοχθήσουν για αυτά για τα οποία όντως κόπιασες;
σου πα φαε το φαΐ σου
στην αφρικη τα παιδάκια δεν έχουνε να φάνε
και μου πες
τι σχέση έχει αυτό
8 πεθαίνουνε χιλιάδες καθε μέρα παιδιά από την πείνα
και μου λες, και συνεχιζεις να σου λες,
και είναι λογικό, είναι επόμενο
μα εγώ τ αξίζω. εγώ τα δούλεψα.

«να πιω νερό το δικαιούμαι, τώρα!»
ναι, ναι
– μα καίγεται το σπίτι του διπλανού σου
και τα μωρά του είναι τυλιγμένα στις φλόγες.

αυτο συμβαίνει κάθε μέρα στον πλανήτη
απλά η φωτιά είναι μακριά.
και δεν έχει σχέση η φωτιά ως γεγονός
το θέμα είναι ότι δεν είναι δίπλα μας
και δεν ενοχλεί τη συνείδησή μας

…
πήγαινε για τη Δύση, για το Σύστημα, για τους 42!
που χουν όσα λεφτά έχει ο μισός πλανήτης!
μισή ντροπή δική τους
μισή δική μου