Επετειακά

2016

1 ΧΡΟΝΟΣ
ΓΥΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ, ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΑ
ΕΚΑΝΑ ΟΜΩΣ ΓΥΡΟ
ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ
ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ
ΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙΣ
1 ΧΡΟΝΟΣ

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΜΠΙΓΚ ΜΠΑΝΓΚ ΤΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.
ΝΟΙΩΘΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ.
ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΣΤΟΝ ΝΟΥ.
ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΩΣ ΤΩΡΑ ΣΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ.
ΜΙΑ ΕΚΡΗΞΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ,
ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΥ ΑΠΟΣΤΑΣΗ,
ΝΑ ΤΙΣ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΩ.

ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ.
ΞΕΡΩ – ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ,
ΜΑ ΔΕΝ ΕΒΑΛΑ ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΟΥΤΕ ΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΕΣ ΟΙ ΟΦΕΛΙΜΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ,
ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ,
ΨΙΧΑΛΕΣ ΛΥΤΡΩΤΙΚΕΣ.
ΚΟΙΤΑΩ ΚΑΤΑ ΚΕΙ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΘΙΖΩ, ΝΟΙΩΘΩ, ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

ΧΑΝΣΕΛ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΑΜΕΝΟΣ, ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ ΕΝΤΟΝΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ.
ΒΓΑΖΩ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΩ ΣΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΠΑΤΩ
ΤΑ ΦΙΛΩ ΚΑΙ Τ ΑΦΗΝΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΥΛΩ.
ΕΝΑ ΕΝΑ ΣΕ ΣΕΙΡΑ, ΛΕΞΕΙΣ ΧΝΑΡΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΓΗΣ ΧΩΜΑ,
ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ ΜΕΤΑ, ΤΩΡΑ ΔΗΛΑΔΗ,
ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΙΚΗ.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ.

ΕΚΡΗΞΗ
ΚΑΙ ΤΣΟΥΠ ΝΑ ΜΑΙ – ΑΝΟΙΓΩ ΜΠΛΟΓΚ Κ ΦΜΠ ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΩΣ ΧΑΡΑΓΜΕΝΑ.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΑΙΡΝΟΥΝΕ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ – ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑ – ΒΛΕΠΩ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΜΟΥ.
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΥΛΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΠΕΤΟΥΝ ΦΛΕΓΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΟΥ,
ΠΛΕΟΝ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΠΛΕΟΥΝ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΥΝΑΠΤΙΚΗ ΝΕΥΡΩΝΩΝ,
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΨΗΦΙΔΩΤΟΥ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΥ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ.
ΕΙΚΟΝΟΣΤΟΙΧΕΙΑ ΨΗΦΙΑΚΑ, ΕΝΑ ΕΝΑ ΔΙΑΚΡΙΤΑ ΑΝ ΖΟΥΜΑΡΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΤΩΡΑ,
ΜΑ ΣΥΝΟΛΟ ΕΝΙΑΙΟ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΙΑΣΠΑΡΤΕΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΣ,
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΕΣ ΨΗΦΙΑΚΩΣ,
ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΩΣ, ΝΟΗΤΙΚΩΣ,
ΕΙΚΟΝΕΣ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑΤΙΚΕΣ.
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΕΣΑ ΣΛΟΟΥ-ΜΟΣΙΟΝ
ΚΑΙ ΓΩ Μ ΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΑΡΓΟΚΙΝΗΤΟ
ΚΥΛΩ ΑΠΟ ΠΟΛΗ ΣΕ ΠΟΛΗ ΣΚΡΟΛΑΡΩΝΤΑΣ ΚΑΤΩ ΜΕ ΤΗ ΡΟΔΕΛΑ ΣΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΜΟΥ.
ΠΩ ΡΕ ΚΟΙΤΑ ΤΟΣΑ ΜΕΡΗ.

-ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΧΑΗ ΦΑΗΒ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΓΚΟΥΓΚΛ ΜΑΠΣ.
ΠΕΡΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΟΠΙΚΟ ΡΟΥΦΗΧΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ.
ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝ ΔΥΟ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ.
ΚΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΣΩΣΤΟ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ,
ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ, ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΟ,
ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΜΕΝΟ,
ΕΙΚΟΝΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟ,
ΨΗΦΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟ, ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ.
ΚΛΙΚ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ ΜΟΥ, Ή ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΕΚΛΑΜΨΗ.

ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΕΔΩ, ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΑΜΑΖΟΝΙΟ. ΠΕΡΟΥ.
ΕΧΤΕΣ ΕΙΔΑ ΤΟ ΑΝΑΚΟΝΤΑ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΦΙΔΙ ?
ΕΧΕΙΣ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ ΣΟΥ (Χ,Ψ) ?
ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΟΥ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ
?

ΕΚΤΕΙΝΟΜΑΙ.
ΜΥΣΤΗΡΙΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ.
ΚΙ Η ΜΝΗΜΗ.

Ποταμός Αμαζόνιος, 26 Οκτωβρίου 2016

2018

ΠΑΝΩ ΣΕ ΔΥΟ ΤΡΙΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΥΚΛΟΥΣ

Βρίσκομαι σε σταυροδρόμι δίχως σταυρό
Βρήκα την ψυχή μου στο μονοπάτι μου μα δε βρήκα το μονοπάτι της ψυχής μου
Όσο προβληματιζομαι, τόσο αληθεύω;

Αποπειράθηκα να χαθώ στο τώρα, και χάθηκα
αχρόνως με απώλεσα
στην ενιαιότητα της αιωνιότητας
και βρήκα τον Χειμώνα των εποχών της Ανθρωπότητας
και στέκω αναμεσίς της κυκλικότητας

Δέντρο όσο ψηλό και ριζωμένο
με ορίζοντα ατελείωτο μια γύμνια
και βλέπω τον Ήλιο τον ζωοδότη
να ανατέλει μα και να δύει

έμαθα στ’ άστρα να βλέπω την ομορφιά του σκότους
έμαθα ν’ αφουγκράζομαι τις αγνές ψυχές στην παγωνιά
να αναλώνομαι για να τις ζεστάνω

κι ενώ ταπεινωνόμουνα μικραίνοντας
βρήκα ελπίδα στην αναμονή της Άνοιξης
στην καρποφορία του Καλοκαιριού
Τα φρούτα μου είπα θα δώσω και τη μελλοντική σκιά μου
σε μια ελευθερία
που στην πορεία της απορίας της
θα βρει τις ερωτήσεις των απαντήσεων
πάνω σε δύο τρίγωνα
και δύο κύκλους.

ΕΚΣΤΑΤΙΚΑ

Κι η Άνοιξη ήρθε κι έφυγε
και οι καρποί του Καλοκαιριού συνάντησαν την ελευθερία που καλπάζει στα σχήματα και γεννάει ερωτήσεις
κι η σκιά καλωσόρισε τη γεύση των καρπών
κι αναφώνησα τώρα μέσα από τα παιδιά μου:

Όποιος νομίζει ότι το Δέντρο μένει ακίνητο
δεν ταξίδεψε αρκετά να φάει τους καρπούς από άλλα περιβόλια

Όποιος νομίζει ότι το Δέντρο στέκει μονάχο
τελείωσε το δέντρο του στην αρχή του χώματος

Όποιος νομιζει ότι το Δέντρο είναι μόνο για κούτσουρα,
ας ταϊσει με τα ζωντανά χέρια του τα σκουλήκια.

Το Δέντρο που εμποτίστηκε με τη γύμνια του ορίζοντα
ξέρει όλες τις εποχές
και βλέπει την Ανατολή μα και τη Δύση
και μεγαλώνει γερό κι αληθινό
Απλώνει τους καρπούς του στις γεύσεις και στις σκέψεις όπως και τα κλαδιά του που δίνουνε σκιά στους οδοιπόρους

Ζεσταίνει τις αγνές ψυχές, το Δέντρο
μεγαλώνει τον κορμό του
κι αναπαράγεται εκστατικά.

Ε;

Η θέρμη του χαωτικού λογισμού μου αποκρυσταλλώθηκε όπως η σκόνη που αιωρείται φανερώνεται, αλλά και δίνει σχήμα στις εισερχόμενες ακτίνες του Ηλίου.
Η μέρα και η μητέρα μου, Παρασκευή
31 Αυγούστου
Ένας χρόνος Αφρικανικός, ποταμός ορμητικός εκβάλλει στο

τώρα,
πώς ζεις αδιάστατα;
Δίχως μνήμη ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση
δίχως ψευδαισθήσεις ο χρόνος είναι η μνήμη του Θανάτου
Στην κίνηση μου οι εποχές δεν έχουν κυκλικότητα
Τα συναισθήματα το μέτρο του χρόνου, αθανατίζουνε την εμπειρία
κι οι στάχτες της φωτιάς τους
– από τα σπλάχνα του Νου –
Λέξεις!

ΤΗΛΕΜΕΤΑΦΟΡΑ

Της ύλης του πνεύματος·
μια έκσταση υπαρξιακή
νοοτροπία ου-τοπική

Της ύλης του σώματος·

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Ο Έρωτας έχει Όνομα· ας λέει
ότι θέλει η θανατηφόρος ροπή

Ρίζωσε ο σπόρος της Φιλίας

ΣΟΥΔΑΝ

που άνθισε στην καυτή έρημο

ΑΙΘΙΟΠΙΑ

κλυδωνίστηκε στους αιθέρες της θλίψης των βουνών

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ανδρώθηκε στον πόνο της πνευματικής ανομβρίας

ΚΕΝΥΑ

άφησε τα πέταλά του ασθενής

εκεί που
εκσπερμάτησε διαίρεση και πολλαπλασιασμό

ΤΑΝΖΑΝΙΑ

Και τώρα ρίζωσε σ’ άλλη Γη, ζει μιαν άλλη ζωή
Υψώθηκε μετουσιωμένος σε άνθος που κοιτάει μόνο προς τον Ήλιο, γιατί τον Ήλιο ξέρει μέσα από τις αισθήσεις του ως ζωοδότη
Επειδή η βροχή δεν ήταν αρκετή για όλους
ποτίστηκε από τα δάκρυά του

ΜΑΛΑΟΥΙ

κι από μιαν Αγία
και βρήκε ένα σκοπό

ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ

Χαρά ρε!

Υπάρχει Αγάπη, η Αγάπη ως έγνοια
– η τελειότητα της έννοιας, ψάχνει ακόμα τη μορφή της,
η Αγάπη ως πραγματικότητα αιθέρια.

ΧΑΡΑ

Η χαρά έχει τέσσερα γράμματα – πόδια μιας πλευράς
όσα κι η λύπη – πόδια άλλης πλευράς
Εγώ είμαι μια αράχνη με οκτώ πόδια
Είμαι πολύ εργατική κι οξύνους
και τριγυρνώ ασταμάτητα
Όταν ξεχνάω το Όλο βρίσκομαι να κάνω κύκλους προχωρώντας μονόπαντα στη χαρά μου

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

Στέκω σε Δέντρο στη μια πλευρά του Ιερού Ποταμού της Συνείδησης και απεγνωσμένα υφαίνω. Όλο υφαινω γιατί θέλω να χτίσω – πού δεν ξέρω, γιατί χαώνομαι – υφαίνω, όμως, και κολλάω στον Έρωτα, και υφαίνω χωρίς να ξέρω το μέλλον και για τη Φιλία, λοξοκοιτώντας πάντα την άλλη όχθη.

Εκεί εγώ γνώρισα την Αγάπη ως πραγματικότητα αιθέρια.

ΑΣΣΟΥΑΝ

πήρε και τον ιστό μου ενόσω ανάβλυζε απ´τα βάθη μου διαρκώς και τον επέρασε σε Δέντρο της άλλης πλευράς του Ιερού Ποταμού της Συνείδησης !

Κι εγώ που όλο ύφαινα χωρίς να ξέρω τα γιατί και πώς
λόγω της Αγάπης ως πραγματικότητας αιθέριας,
βρέθηκα να κάνω γέφυρα απ’ την ίδια μου την ύπαρξη για την ίδια μου την ύπαρξη.
Και πέρασα απέναντι

ΣΟΥΔΑΝ

και πήρα καθαρό κι αλλιώτικο αέρα.
Πριν, ήμουνα σαν υπερμεγέθης μπάμπουρας που σπαρταράει φτερωτά και τζιτζιρίζει ενοχλητικά σκουντουφλώντας επανειλημμένα στο τζάμι δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο
κι έφαγα μια σφαλιάρα αγαπητική από τον Άνθρωπο και βγήκα επιτέλους απ’ το παραθύρι της πίσω αυλής, που ‘ναι κοινόχρηστη. Κι ανάσανα φρέσκο αέρα.

Ο Άνθρωπος ευνόησε κι ο μπάμπουρας εννόησε το Κοινό, αφ’ υψηλού.

Κι είδα τη ματαιότητα της κληρονομικής μου περιβολής
Το κοινό ως όλον απαιτεί μεταμόρφωση καθολική.
Σαν την κάμπια, δε σιχτήρησα το περιοριστικό καλούπι μου,
ωρίμασα όμως με πόνο, κι έγινα πεταλούδα

ΑΙΘΙΟΠΙΑ

Πήρα τα πέταλα του άνθους της Φιλίας για πετάλια
στην πορεία μιας απορίας πάνω σε δύο τρίγωνα και δύο κύκλους
και πέταξα στα ψηλά βουνα με την παρέα των χρωμάτων και των αρωμάτων
και δε σταμάτησα να παρατηρώ και να παρατηρούμαι. Τα χέρια των ανθρώπων άλλα υψώθηκαν για να με δείξουνε με θαυμασμό κι άλλα για να με θίξουνε με πέτρες. Άλλαξα δέκα χρώματα και στο τέλος τα ‘χασα όλα κι έπεσα σα δυο ξερά φύλλα στον ιδιο μου τον ιστό. Διδάχτηκα τη χαρμολύπη. Η Σοφία του αγαπητικού αιθέρα της Φιλίας μου είχε ψιθυρίσει πως η Χαρά κι η Λύπη είναι δυο πλευρές σαν τις δύο μου πλευρές – και πως όπως εγώ τις φέρω πάνω μου, έτσι κι η πεταλούδα, έτσι κι η πραγματικότητα, που είναι δισυπόστατη – τουλάχιστον όσον αφορά στην εμπειρία.

Και βίωσα πως όπως υπάρχει η Αγάπη ως έγνοια και ως πραγματικότητα, υπάρχει κι ο Πόνος της πείνας

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

κι ο πόνος της ανελευθερίας.
Ο πόνος που υφαίνετε σε μίζερες στιγμές κι ο Πόνος ως πραγματικότητα αιθέρια.
Η μάνα Γη γεννάει με πόνους έναν μωρό
που χει διάφανα γραμμένο στο μέτωπό του « ΕΓΩ ».

Μάζεψα τα μέλη μου όλα εντός μου, γιατί δε χωράγαμε. Σα μια χελώνα μαντρωμένη που ξαναφυλακιζεται στο καβούκι της
Ήρθε σκοτάδι συνεχές, υγρό, ζεστό και βίαιο, κι εγώ όλο και μαζευόμουνα
Οι ήχοι ήταν από θανατηφόρα κρόταλα κι ακούγονταν κι απ’ το δικό μου καβούκι
Εκεί βρήκα μέσα μου τη Λύπη, όταν σα κυάλι, η οπή της κεφαλή έφερε μπροστά μου, μέσα από μια σχισμή
το ζωώδες πρόσωπο του φρουρού που με φύλαγε.
Ο πόνος της ανελευθερίας δεν είναι μόνο στο μαντρί μου

Εκεί γνώρισα τον Πόνο ως πραγματικότητα αιθέρια

Το τίμημα : η ένωσή μου μ’ ένα μολυσμένο κουνούπι

ΚΕΝΥΑ

Απο οριζόντια θέση είδα τη Δύση και την Ανατολή πολλών ημερών σαν ερπετό που άθελά του αγναντεύει τον Ορίζοντα
Όπως αυτό κατεβάζει τη θερμοκρασία του στην ακινησία, εγώ την ανέβαζα
Θαύμασα τη Βιολογία κι ενώθηκα λίγο με τους οριζωντιομένους που βρίσκονταν δίπλα μου μα και στα νούμερα
Άλλαζα χρώματα ανάλογα με το περιβάλλον
και πριν το καταλάβω άλλαξα το ματωμένο δέρμα μου και σύρθηκα, για λίγο,

ΤΑΝΖΑΝΙΑ

μόνος κι αγνώριστος.
Ήτανε μέρες ηρεμίας και ενατένισης.
Μια οικογένεια που ‘ταν πολλές οικογένειες με περιέθαλψε σαν ήμουνα κουτάβι χαμένο που ψάχνει για Αγάπη σαν έγνοια.

Κι είδα τον πόνο λόγω του Εγωισμού της Ανθρωπότητας στα
βουβά, μειλίχια κι ελπιδοφόρα μάτια των ανθρώπων μιας γλώσσας ακαταλαβίστικης
Τα μωρά βήχανε και οι μεγάλοι αναζητούσανε μ’ αγωνία.
Είδα σαν ψάρι – που δεν έφαγα – τον Ωκεανό
κι ένιωσα μ’ όλα μου τα λέπια τα νερά της λίμνης

ΜΑΛΑΟΥΙ

Είδα τα μάτια της Αγίας στο νερό κι ήταν τα ίδια μάτια
Βουβά, μειλίχια, κι ελπιδοφόρα και αγνά
Θυσιάστηκα για να την πλησιάσω και να τη γεμίσω
και να της πω από τα χέρια της
Κάνε με ένα με σένα γιατί εγώ ξέρω τον Πόνο ως πραγματικότητα αιθέρια και ξέρω και τον Πόνο της πείνας.

Από τη λίμνη μέσα φαινόταν πάνω και πίσω από τα δικά της μάτια, το βρέφος της σαν Άγγελος βαλμένος στην πλάτη, με όνομα Τουόνγκε,
δηλαδή Ευχαριστία.

Πήρα τα φτερά του για λίγο να πετάξω
σαν κουκουβάγια που φέρει μήνυμα
κι έφτασα καλπάζωντας ως ελευθερία της πορείας μιας απορίας
πάνω σε δύο τρίγωνα και δύο κύκλους
σε ένα χωριό.
Και γένναγα ερωτήσεις με τους φτερουγισμούς της Λογικής, όλους αυτούς που με ταΐζανε και γέμιζα και γω με ερωτήσεις

κι έπιασα να συναρμολογώ τα σχήματα λειτουργικώς
και πέταγα πότε στα ύψη της γνώσης και πότε στα βάθη της γενικής αμάθειας και του προσωπικού αινίγματος.

Φίλησα τα χέρια που με ταΐζανε
κοίταξα τα χαρτιά μου που λήγανε
κι έφυγα πολύ πρωί σαν τα πουλάκια που μεταναστεύουνε μονίμως

ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ

και νομίμως.

Και τώρα βασιλεύω σε ένα γυμνό δωμάτιο
Φιλώ το πάτωμα για καληνύχτα και τις λέξεις για καλημέρα.

Ψάχνω το Νόημα στην πόλη με το διχοτομημένο όνομα

Κι ακόμα χαίρομαι που μοιράζω φρούτα στα παιδιά
και λυπάμαι που δε μοιράζω φρούτα στα Παιδιά

Μα τώρα πια
Σα μία κότα
την ώρα που τα σκυλιά κάνανε τα σκυλιά κι οι κόκορες παίζανε τους κόκορες
σα μία κότα
που συνειδητοποίησε πως το χέρι που την τροφοδοτεί είναι το χέρι που τρώει τα παιδιά της, γεννημένα κι αγέννητα.

Τώρα λυπάται τα χαμένα της παιδιά και τα κλαίει μα χαίρεται κιόλας
γιατί
τώρα
ξέρει.

Χαρά για τη Γνώση
Χαρά για τη Συνείδηση

Σα μια φάλαινα που εθελούσια παύει να αναπνέει
και καταδύεται στο σκότος του βυθού
και εμποτίζεται από την πίεση της Γνώσης
και τρώει
και μεγαλώνει.

Χαράρε, 31 Αυγούστου 2018