Φάλαινα ή Τεχνική

Κλείνω τα μάτια και αναπνέω για να αισθανθώ πως υπάρχω.
Όπως η φάλαινα.
Η φάλαινα είναι ένα από τα ελάχιστα θηλαστικά που η αναπνοή του δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία,
όπως ο χτύπος της καρδιάς, ή η κύηση –
είναι μια συνειδητή απόφαση.
Κλείνω τα μάτια μου για να τσεκάρω αν ζω.
Παίρνω βαθειές ανάσες.
Οι σκέψεις μου όλες συγκεντρώνονται στην εισπνοή,
και εκπνέω μια ιδέα ή έναν συλλογισμό.
«Υπάρχω!»
Ή και όχι;
Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά.
Εκκένωση.
Στον χώρο και στον χρόνο είμαι διάφανος
Οι σκέψεις εξαφανίζονται στον αέρα.

Αυτή τη στιγμή που επέλεξα συνειδητά να είμαι , αντί να κάνω, αφέθηκα ελέυθερος από τις αλυσίδες των σκέψεων
Σαν τη στιγμή που παραδίνεσαι στην άνωση και από τα κάτω του βυθού ανέρχεσαι στην επιφάνεια.
και βλέπεις τον ήλιο να παίζει με το νερό που λαμπυρίζει
Νοιώθω, νομίζω, ότι αυτή είναι μια άλλη στιγμή που οι σκέψεις εξαφανίζονται, στο νερό τώρα.
Και μένεις ενεός εν αναλήψει να χάνεσαι μέσα σε μια μαγεία περιρρέουσα

Κλείνω τα μάτια και αναπνέω με τη θέλησή μου
έχω το δικαίωμα να είμαι
και την υποχρέωση να κάνω
όμως τώρα απλά θα είμαι
Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά και σταθερά
Φτού ξελευθερία για όλους
για όλους, όχι
αυτή είναι προσωπική υπόθεση

Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά και σταθερά για κάποια ώρα
Όλα αυτά που με αφορούν, δε μ’ αφορούν.
Ο εγκέφαλός μου κάνει κλικ.
Οξυγόνο

Υπερτροφοδοτείται ο νους – αέρας
και η άνωση παρατείνεται – νερό
Μια στιγμή σπάνια και ιλιγγιώδης

Μακριά απ’ τον διακριτό παλμό της καρδιάς
πέρα από του νου τα μηδέν ένα

στην αυτοαναιρούμενη διαφάνεια της αναπνοής
Ε ί μ α ι

Σαντιάγο, Χιλή, Απρίλιος 2017