Λίγο πιο πριν απ’ το… μετάν
σταμάτησα, δεν ξέρω αν με νοείτε
Σάλτα, Μετάν, Τουκουμάν
Αργεντινή
Βλέπω τον ουρανό ανάσκελα
θολά, λευκά υπό του φεγγαριού, σύννεφα
βλέπω κλαδιά γυμνού δέντρου
κι είναι σα φλέβες ξύλινες,
σαν ποταμού διακλαδώσεις.
Κι ακούω δίπλα το ρυάκι
Μοιάζουνε όλα αρμονικά συνδεδεμένα
Και πριν, τ’ άγριο άλογο
Και τ’ άγιο Λογικό
Μια επικοινωνία
Βουτάω τις σκέψεις μου στο ρυάκι
τις πετάω στα σύννεφα
τις κρεμάω στα κλαδιά
στάζουν στο πρόσωπό μου
σα δάκρυα ενός αλλόκοτου δέους
–
θαυμάζω την αρμονία της φύσεως και μία τρελή πληροφορία που θυμάμαι:
Εντός των ατόμων
η απόσταση των ηλεκτρονίων από τον πυρήνα
είναι τόσο μεγάλη
που αν αναλογιστούμε την τρομακτική ποσότητα ηλεκτρονίων που μας αναλογεί ως… άτομα
Θα δούμε ότι αποτελούμαστε κατά 99.9% από κενό .
Κενό;
Μια θάλασσα κυμάτων
της δύναμης που κρατάει
τα ηλεκτρόνια σε απόσταση.
Και ένα 0,1 τοις εκατό να μας ορίζει
Ενώ στην Πραγματικότητα τίποτα δε χωρίζει
τα ηλεκτρόνια μας
απο τη μεγαλύτερη και ενιαία στο διηνεκές θάλασσα ηλεκτρονίων και άλλων συν αυτοίς.
Μια σούπα το όλο όλο
Μια ψευδαίσθηση η συνείδηση μου
26 Οκτωβρίου 2015 – 26 Οκτωβρίου 2016 – Ένας χρόνος καθ’ οδόν
1 ΧΡΟΝΟΣ
ΓΥΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ, ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΑ
ΕΚΑΝΑ ΟΜΩΣ ΓΥΡΟ
ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ
ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ
ΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙΣ
1 ΧΡΟΝΟΣ
ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΜΠΙΓΚ ΜΠΑΝΓΚ ΤΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.
ΝΟΙΩΘΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ.
ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΣΤΟΝ ΝΟΥ.
ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΩΣ ΤΩΡΑ ΣΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ.
ΜΙΑ ΕΚΡΗΞΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ,
ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΥ ΑΠΟΣΤΑΣΗ,
ΝΑ ΤΙΣ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΩ.
ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ.
ΞΕΡΩ – ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ,
ΜΑ ΔΕΝ ΕΒΑΛΑ ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΟΥΤΕ ΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΕΣ ΟΙ ΟΦΕΛΙΜΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ,
ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ,
ΣΤΑΓΟνεΣ ΛΥΤΡΩΤΙΚΕΣ.
ΚΟΙΤΑΩ ΚΑΤΑ ΚΕΙ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΘΙΖΩ, ΝΟΙΩΘΩ, ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ
ΧΑΝΣΕΛ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΑΜΕΝΟΣ, ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ ΕΝΤΟΝΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ.
ΒΓΑΖΩ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΩ ΣΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΠΑΤΩ
ΤΑ ΦΙΛΩ ΚΑΙ Τ ΑΦΗΝΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΥΛΩ.
ΕΝΑ ΕΝΑ ΣΕ ΣΕΙΡΑ, ΛΕΞΕΙΣ ΧΝΑΡΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΓΗΣ ΧΩΜΑ,
ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ ΜΕΤΑ, ΤΩΡΑ ΔΗΛΑΔΗ,
ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΙΚΗ.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ.
ΕΚΡΗΞΗ
ΚΑΙ ΤΣΟΥΠ ΝΑ ΜΑΙ – ΑΝΟΙΓΩ ΜΠΛΟΓΚ Κ ΦΜΠ ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΩΣ ΧΑΡΑΓΜΕΝΑ.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΑΙΡΝΟΥΝΕ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ – ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑ – ΒΛΕΠΩ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΜΟΥ.
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΥΛΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΠΕΤΟΥΝ ΦΛΕΓΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΟΥ,
ΠΛΕΟΝ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΠΛΕΟΥΝ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΥΝΑΠΤΙΚΗ ΝΕΥΡΩΝΩΝ,
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΨΗΦΙΔΩΤΟΥ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΥ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ.
ΕΙΚΟΝΟΣΤΟΙΧΕΙΑ ΨΗΦΙΑΚΑ, ΕΝΑ ΕΝΑ ΔΙΑΚΡΙΤΑ ΑΝ ΖΟΥΜΑΡΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΤΩΡΑ,
ΜΑ ΣΥΝΟΛΟ ΕΝΙΑΙΟ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΙΑΣΠΑΡΤΕΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΣ,
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΕΣ ΨΗΦΙΑΚΩΣ,
ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΩΣ, ΝΟΗΤΙΚΩΣ,
ΕΙΚΟΝΕΣ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑΤΙΚΕΣ.
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΕΣΑ ΣΛΟΟΥ-ΜΟΣΙΟΝ
ΚΑΙ ΓΩ Μ ΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΑΡΓΟΚΙΝΗΤΟ
ΚΥΛΩ ΑΠΟ ΠΟΛΗ ΣΕ ΠΟΛΗ ΣΚΡΟΛΑΡΩΝΤΑΣ ΚΑΤΩ ΜΕ ΤΗ ΡΟΔΕΛΑ ΣΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΜΟΥ.
ΠΩ ΡΕ ΚΟΙΤΑ ΤΟΣΑ ΜΕΡΗ.
-ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΧΑΗ ΦΑΗΒ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΓΚΟΥΓΚΛ ΜΑΠΣ.
ΠΕΡΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΟΠΙΚΟ ΡΟΥΦΗΧΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ.
ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝ ΔΥΟ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ.
ΚΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΣΩΣΤΟ
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ,
ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ, ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΟ,
ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΜΕΝΟ,
ΕΙΚΟΝΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟ,
ΨΗΦΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟ, ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ.
ΚΛΙΚ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ ΜΟΥ, Ή ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΕΚΛΑΜΨΗ.
ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΕΔΩ, ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΑΜΑΖΟΝΙΟ. ΠΕΡΟΥ.
ΕΧΤΕΣ ΕΙΔΑ ΤΟ ΑΝΑΚΟΝΤΑ
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΦΙΔΙ ?
ΕΧΕΙΣ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ ΣΟΥ (Χ,Ψ) ?
ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΟΥ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ
?
ΕΚΤΕΙΝΟΜΑΙ.
ΜΥΣΤΗΡΙΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ.
ΚΙ Η ΜΝΗΜΗ.
Ποταμός Αμαζόνιος, 26 Οκτωβρίου 2016
2018
31 Αυγούστου 2017 – 31 Αυγούστου 2018 – Ένας χρόνος στην Αφρική
ΠΑΝΩ ΣΕ ΔΥΟ ΤΡΙΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΥΚΛΟΥΣ
Βρίσκομαι σε σταυροδρόμι δίχως σταυρό
Βρήκα την ψυχή μου στο μονοπάτι μου μα δε βρήκα το μονοπάτι της ψυχής μου
Όσο προβληματιζομαι, τόσο αληθεύω;
Αποπειράθηκα να χαθώ στο τώρα, και χάθηκα
αχρόνως με απώλεσα
στην ενιαιότητα της αιωνιότητας
και βρήκα τον Χειμώνα των εποχών της Ανθρωπότητας
και στέκω αναμεσίς της κυκλικότητας
Δέντρο όσο ψηλό και ριζωμένο
με ορίζοντα ατελείωτο μια γύμνια
και βλέπω τον Ήλιο τον ζωοδότη
να ανατέλει μα και να δύει
έμαθα στ’ άστρα να βλέπω την ομορφιά του σκότους
έμαθα ν’ αφουγκράζομαι τις αγνές ψυχές στην παγωνιά
να αναλώνομαι για να τις ζεστάνω
κι ενώ ταπεινωνόμουνα μικραίνοντας
βρήκα ελπίδα στην αναμονή της Άνοιξης
στην καρποφορία του Καλοκαιριού
Τα φρούτα μου είπα θα δώσω και τη μελλοντική σκιά μου
σε μια ελευθερία
που στην πορεία της απορίας της
θα βρει τις ερωτήσεις των απαντήσεων
πάνω σε δύο τρίγωνα
και δύο κύκλους.
ΕΚΣΤΑΤΙΚΑ
Κι η Άνοιξη ήρθε κι έφυγε
και οι καρποί του Καλοκαιριού συνάντησαν την ελευθερία που καλπάζει στα σχήματα και γεννάει ερωτήσεις
κι η σκιά καλωσόρισε τη γεύση των καρπών
κι αναφώνησα τώρα μέσα από τα παιδιά μου:
Όποιος νομίζει ότι το Δέντρο μένει ακίνητο
δεν ταξίδεψε αρκετά να φάει τους καρπούς από άλλα περιβόλια
Όποιος νομίζει ότι το Δέντρο στέκει μονάχο
τελείωσε το δέντρο του στην αρχή του χώματος
Όποιος νομιζει ότι το Δέντρο είναι μόνο για κούτσουρα,
ας ταϊσει με τα ζωντανά χέρια του τα σκουλήκια.
Το Δέντρο που ποτίστηκε με τη γύμνια του ορίζοντα
ξέρει όλες τις εποχές
και βλέπει την Ανατολή μα και τη Δύση
και μεγαλώνει γερό κι αληθινό
Απλώνει τους καρπούς του στις γεύσεις και στις σκέψεις όπως και τα κλαδιά του που δίνουνε σκιά στους οδοιπόρους
Ζεσταίνει τις αγνές ψυχές, το Δέντρο
μεγαλώνει τον κορμό του
κι αναπαράγεται εκστατικά.
Ε;
Η θέρμη του χαωτικού λογισμού μου αποκρυσταλλώθηκε όπως η σκόνη που αιωρείται φανερώνεται, αλλά και δίνει σχήμα στις εισερχόμενες ακτίνες του Ηλίου.
Η μέρα και η μητέρα μου, Παρασκευή
31 Αυγούστου
Ένας χρόνος Αφρικανικός, ποταμός ορμητικός εκβάλλει στο
τώρα, πώς ζεις αδιάστατα;
Δίχως μνήμη ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση
δίχως ψευδαισθήσεις ο χρόνος είναι η μνήμη του Θανάτου
Στην κίνηση μου οι εποχές δεν έχουν κυκλικότητα
Τα συναισθήματα το μέτρο του χρόνου, αθανατίζουνε την εμπειρία
κι οι στάχτες της φωτιάς τους – από τα σπλάχνα της Γης –
Λέξεις:
Ο Έρωτας έχει Όνομα· ας λέει
ότι θέλει η θανατηφόρος ροπή
Ρίζωσε ο σπόρος της Φιλίας
ΣΟΥΔΑΝ
που άνθισε στην καυτή έρημο
ΑΙΘΙΟΠΙΑ
κλυδωνίστηκε στους αιθέρες της θλίψης των βουνών
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ανδρώθηκε στον πόνο της πνευματικής ανομβρίας
ΚΕΝΥΑ
άφησε τα πέταλά του ασθενής
εκεί που
εκσπερμάτησε διαίρεση και πολλαπλασιασμό
ΤΑΝΖΑΝΙΑ
Και τώρα ρίζωσε σ’ άλλη Γη, ζει μιαν άλλη ζωή
Υψώθηκε μετουσιωμένος σε άνθος που κοιτάει μόνο προς τον Ήλιο, γιατί τον Ήλιο ξέρει μέσα από τις αισθήσεις του ως ζωοδότη
Επειδή η βροχή δεν ήταν αρκετή για όλους
ποτίστηκε από τα δάκρυά του
Υπάρχει Αγάπη, η Αγάπη ως έγνοια
– η τελειότητα της έννοιας, ψάχνει ακόμα τη μορφή της,
η Αγάπη ως πραγματικότητα αιθέρια.
ΧΑΡΑ
Η χαρά έχει τέσσερα γράμματα – πόδια μιας πλευράς
όσα κι η λύπη – πόδια άλλης πλευράς
Εγώ είμαι μια αράχνη με οκτώ πόδια
Είμαι πολύ εργατική κι οξύνους
και τριγυρνώ ασταμάτητα
Όταν ξεχνάω το Όλο βρίσκομαι να κάνω κύκλους προχωρώντας μονόπαντα στη χαρά μου
ΑΙΓΥΠΤΟΣ
Στέκω σε Δέντρο στη μια πλευρά του Ιερού Ποταμού της Συνείδησης και απεγνωσμένα υφαίνω. Όλο υφαινω γιατί θέλω να χτίσω – πού δεν ξέρω, γιατί χαώνομαι – υφαίνω, όμως, και κολλάω στον Έρωτα, και υφαίνω χωρίς να ξέρω το μέλλον και για τη Φιλία, λοξοκοιτώντας πάντα την άλλη όχθη.
Εκεί εγώ γνώρισα την Αγάπη ως πραγματικότητα αιθέρια.
Ο άνεμος που πνέει στα πανιά του Σώματός μου
ΑΣΣΟΥΑΝ
πήρε και τον ιστό μου ενόσω ανάβλυζε απ´τα βάθη μου διαρκώς και τον επέρασε σε Δέντρο της άλλης πλευράς του Ιερού Ποταμού της Συνείδησης !
Κι εγώ που όλο ύφαινα χωρίς να ξέρω τα γιατί και πώς
λόγω της Αγάπης ως πραγματικότητας αιθέριας,
βρέθηκα να κάνω γέφυρα απ’ την ίδια μου την ύπαρξη για την ίδια μου την ύπαρξη.
Και πέρασα απέναντι
ΣΟΥΔΑΝ
και πήρα καθαρό κι αλλιώτικο αέρα.
Πριν, ήμουνα σαν υπερμεγέθης μπάμπουρας που σπαρταράει φτερωτά και τζιτζιρίζει ενοχλητικά σκουντουφλώντας επανειλημμένα στο τζάμι δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο
κι έφαγα μια σφαλιάρα αγαπητική από τον Άνθρωπο και βγήκα επιτέλους απ’ το παραθύρι της πίσω αυλής, που ‘ναι κοινόχρηστη.
Κι ανάσανα φρέσκο αέρα.
Κι ο άνθρωπος ευνόησε κι ο μπάμπουρας εννόησε το Κοινό, αφ’ υψηλού.
Κι είδα τη ματαιότητα της κληρονομικής μου περιβολής
Το κοινό ως όλον απαιτεί μεταμόρφωση καθολική.
Σαν την κάμπια, δε σιχτήρησα το περιοριστικό καλούπι μου,
ωρίμασα όμως με πόνο, κι έγινα πεταλούδα
ΑΙΘΙΟΠΙΑ
Πήρα τα πέταλα του άνθους της Φιλίας για πετάλια
στην πορεία μιας απορίας πάνω σε δύο τρίγωνα και δύο κύκλους
και πέταξα στα ψηλά βουνα με την παρέα των χρωμάτων και των αρωμάτων και δε σταμάτησα να παρατηρώ και να παρατηρούμαι. Και τα χέρια των ανθρώπων άλλα υψώθηκαν για να με δείξουνε με θαυμασμό κι άλλα για να με θίξουνε με πέτρες. Άλλαξα δέκα χρώματα και στο τέλος τα ‘χασα όλα κι έπεσα σα δυο ξερά φύλλα στον ιστο της αράχνης. Με δίδαξε τη χαρμολύπη.
Η Σοφία του αγαπητικού αιθέρα της Φιλίας της είχε μάθει πως η Χαρά κι η Λύπη είναι δυο πλευρές της, σαν τα δυο μου φτερά, και πως όπως αυτή τις φέρει πάνω της, έτσι κι εγώ, έτσι κι η πραγματικότητα, που είναι δισυπόστατη.
Και βίωσα πως όπως υπάρχει η Αγάπη ως έγνοια και ως πραγματικότητα, υπάρχει κι ο Πόνος της πείνας
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
κι ο πόνος της ανελευθερίας.
Ο πόνος που υφαίνετε σε μίζερες στιγμές κι ο Πόνος ως πραγματικότητα αιθέρια.
Η μάνα Γη γεννάει με πόνους έναν μωρό που χει γραμμένο στο μέτωπό του <<ΕΓΩ>>.
Μάζεψα τα μέλη μου όλα εντός μου, γιατί δε χωράγαμε. Σα μια χελώνα μαντρωμένη που ξαναφυλακιζεται στο καβούκι της
Ήρθε σκοτάδι συνεχές, υγρό, ζεστό και βίαιο, κι εγώ όλο και μαζευόμουνα
Οι ήχοι ήταν από θανατηφόρα κρόταλα κι ακούγονταν κι απ’ το δικό μου καβούκι
Εκεί βρήκα μέσα μου τη Λύπη, όταν σα κυάλι, η οπή της κεφαλή έφερε μπροστά μου, μέσα από μια σχισμή
το ζωώδες πρόσωπο του φρουρού που με φύλαγε
Ο πόνος της ανελευθερίας δεν είναι μόνο στο μαντρί μου
Εκεί γνώρισα τον Πόνο ως πραγματικότητα αιθέρια
Το τίμημα : η ένωσή μου μ’ ένα μολυσμένο κουνούπι
ΚΕΝΥΑ
Απο οριζόντια θέση είδα τη Δύση και την Ανατολή πολλών ημερών σαν ερπετό που άθελά του αγναντεύει τον Ορίζοντα
Όπως αυτό κατεβάζει τη θερμοκρασία του στην ακινησία, εγώ την ανέβαζα
Θαύμασα τη Βιολογία κι ενώθηκα λίγο με τους οριζωντιομένους που βρίσκονταν δίπλα μου μα και στα νούμερα
Άλλαζα χρώματα ανάλογα με το περιβάλλον
και πριν το καταλάβω άλλαξα το ματωμένο δέρμα μου και σύρθηκα, για λίγο,
ΤΑΝΖΑΝΙΑ
μόνος κι αγνώριστος.
Ήτανε μέρες ηρεμίας και ενατένισης.
Μια οικογένεια που ‘ταν πολλές οικογένειες με περιέθαλψε σαν ήμουνα κουτάβι χαμένο που ψάχνει για Αγάπη σαν έγνοια.
Κι είδα τον πόνο λόγω του Εγωισμού της Ανθρωπότητας στα
βουβά, μειλίχια κι ελπιδοφόρα μάτια των ανθρώπων μιας γλώσσας ακαταλαβίστικης
Τα μωρά βήχανε και οι μεγάλοι αναζητούσανε μ’ αγωνία.
Είδα σαν ψάρι – που δεν έφαγα – τον Ωκεανό
κι ένιωσα μ’ όλα μου τα λέπια τα νερά της λίμνης
ΜΑΛΑΟΥΙ
Είδα τα μάτια της Αγίας στο νερό κι ήταν τα ίδια μάτια
Βουβά, μειλίχια, κι ελπιδοφόρα και αγνά
Θυσιάστηκα για να την πλησιάσω και να τη γεμίσω
και να της πω από τα χέρια της
Κάνε με ένα με σένα γιατί εγώ ξέρω τον Πόνο ως πραγματικότητα αιθέρια και ξέρω και τον Πόνο της πείνας.
Από τη λίμνη μέσα φαίνόταν πάνω και πίσω από τα δικά της μάτια, το βρέφος της σαν Άγγελος βαλμένος στην πλάτη, με όνομα Τουόνγκε,
δηλαδή Ευχαριστία.
Πήρα τα φτερά του για λίγο να πετάξω
σαν κουκουβάγια που φέρει μήνυμα
κι έφτασα καλπάζωντας ως ελευθερία της πορείας μιας απορίας
πάνω σε δύο τρίγωνα και δύο κύκλους
σε ένα χωριό.
Και γένναγα ερωτήσεις με τους φτερουγισμούς της Λογικής, όλους αυτούς που με ταΐζανε και γέμιζα και γω με ερωτήσεις
κι έπιασα να συναρμολογώ τα σχήματα λειτουργικώς
και πέταγα πότε στα ύψη της γνώσης και πότε στα βάθη της γενικής αμάθειας και του προσωπικού αινίγματος.
Φίλησα τα χέρια που με ταΐζανε
κοίταξα τα χαρτιά μου που λήγανε
κι έφυγα πολύ πρωί σαν τα πουλάκια που μεταναστεύουνε μονίμως
ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ
και νομίμως.
Και τώρα βασιλεύω σε ένα γυμνό δωμάτιο
Φιλώ το πάτωμα για καληνύχτα και τις λέξεις για καλημέρα.
Ψάχνω το Νόημα στην πόλη με το διχοτομημένο όνομα
Κι ακόμα χαίρομαι που μοιράζω φρούτα στα παιδιά
και λυπάμαι που δε μοιράζω φρούτα στα Παιδιά
Μα τώρα πια
Σα μία κότα
την ώρα που τα σκυλιά κάνανε τα σκυλιά κι οι κόκορες παίζανε τους κόκορες
σα μία κότα
που συνειδητοποίησε πως το χέρι που την τροφοδοτεί είναι το χέρι που τρώει τα παιδιά της, γεννημένα κι αγέννητα.
Τώρα λυπάται τα χαμένα της παιδιά και τα κλαίει μα χαίρεται κιόλας
γιατί
τώρα
ξέρει.
Χαρά για τη Γνώση
Χαρά για τη Συνείδηση
Σα μια φάλαινα που εθελούσια παύει να αναπνέει και καταδύεται στο σκότος του βυθού
και εμποτίζεται από την πίεση της Γνώσης
και τρώει
και μεγαλώνει.
Ετών εικοσιενός κι η κόρη ενός, Τουόνγκε
Τουόνγκε, δηλαδή ευχαριστία στα τσιτουμπούκα. αγία μάηνες παλάμες 60 χρονης, να πιάνει τα αναμένα κάρβουνα σα να ήταν απλά ξύλα, να σηκώνει το μπιτόνι με το νερό πιο εύκολα απο μένα, με γόνατα λιωμένα..να χαμογελάει με έναν τρόπο παιδικό, να παίρνει 25 ευρώ το μήνα για να δουλεύει 28 μέρες, 8 το πρωί με 6 το απόγευμα
με 5 αδέρφια, αλλά αυτή θέλει 2 .. γιατί μόνο 2..; τα πολλά παιδιά είναι πρόβλημα.. θέλουν χρήματα…- αν είχες άπειρα λεφτά, αν ήσουν πλούσια, πόσα; δύο, δύο είναι καλά. αγία μάηνες, εικοσοενος και χωρισμένη, ο εικοσιτριων άντρας της έπινε και τη βάραγε κι έφυγε από από το σπίτι και ήρθε εδω πέρα να δουλέψει. εχτές το βράδυ πήγα σπίτι της – ήθελα να το δω, μα δεν μπορούσα.. δεν έχουν ούτε ρεύμα. μην πω για τρεχούμενο νερό. η πάνα του μωρού είναι μία πετσέτα και από πάνω μια σακούλα δεμένη. αγία μάηνες, η βασίλισα της ταπείνωσης. περπατάγαμε στο χωριό με τη μάηνες και την έλας και συ γελάς και γω κι η μάηνες. προσέχω το γέλιο μου πώς αλλάζει καθώς εντείνεται – μου κάνει εντύπωση. η μάηνες κι η έλας με τα παιδιά στην πλάτη. σκύβουνε διπλωμένες και γελάνε – μιλάω με τους ντόπιους τσιτσέουα. μου ψιθυρίζουν τι να λέω.. γελάμε για κάπιοια λεπτά συνεχόμενα κι η μάηνες πετάει ένα βέλος “oh Angelos, don’t make me happy”.
με διαπέρασε και βγήκε από την άλλη. κοίταζα την τρύπα μου το βράδυ στα όνειρα μιας ζωής στην αφρική. με μία αγία τοπική.
Κλείνω τα μάτια και αναπνέω για να αισθανθώ πως υπάρχω.
Όπως η φάλαινα.
Η φάλαινα είναι ένα από τα ελάχιστα θηλαστικά που η αναπνοή του δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία,
όπως ο χτύπος της καρδιάς, ή η κύηση –
είναι μια συνειδητή απόφαση.
Κλείνω τα μάτια μου για να τσεκάρω αν ζω. Παίρνω βαθειές ανάσες.
Οι σκέψεις μου όλες συγκεντρώνονται στην εισπνοή,
και εκπνέω μια ιδέα ή έναν συλλογισμό.
«Υπάρχω!»
Ή και όχι; Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά.
Εκκένωση.
Στον χώρο και στον χρόνο είμαι διάφανος
Οι σκέψεις εξαφανίζονται στον αέρα.
Αυτή τη στιγμή που επέλεξα συνειδητά να είμαι , αντί να κάνω, αφέθηκα ελέυθερος από τις αλυσίδες των σκέψεων
Σαν τη στιγμή που παραδίνεσαι στην άνωση και από τα κάτω του βυθού ανέρχεσαι στην επιφάνεια.
και βλέπεις τον ήλιο να παίζει με το νερό που λαμπυρίζει
Νοιώθω, νομίζω, ότι αυτή είναι μια άλλη στιγμή που οι σκέψεις εξαφανίζονται, στο νερό τώρα.
Και μένεις ενεός εν αναλήψει να χάνεσαι μέσα σε μια μαγεία περιρρέουσα
Κλείνω τα μάτια και αναπνέω με τη θέλησή μου
έχω το δικαίωμα να είμαι
και την υποχρέωση να κάνω
όμως τώρα απλά θα είμαι Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά και σταθερά
Φτού ξελευθερία για όλους
για όλους, όχι
αυτή είναι προσωπική υπόθεση
Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά και σταθερά για κάποια ώρα
Όλα αυτά που με αφορούν, δε μ’ αφορούν.
Ο εγκέφαλός μου κάνει κλικ. Οξυγόνο
Υπερτροφοδοτείται ο νους – αέρας
και η άνωση παρατείνεται – νερό
Μια στιγμή σπάνια και ιλιγγιώδης
Μακριά απ’ τον διακριτό παλμό της καρδιάς
πέρα από του νου τα μηδέν ένα
στην αυτοαναιρούμενη διαφάνεια της αναπνοής
Ε ί μ α ι
This post is about a bicycle-powered washing machine project that took place at Matandani School in southern Malawi with Standard 7 students in July 2018.
INTRODUCTION
I have been traveling by bicycle for the last 3 years. Apart from amazing, a human on a bicycle is the most efficient way to move from point A to point B among all vehicles and animals.
Now, while traveling in many places, mainly in rural Africa, it’s typical to see a number of houses sharing the same backyard. In a shared backyard in a village called Leganga in Northern Tanzania I was so impressed by the crazy amount of hours women put on laundry every single day.. Families of 7 or 8 or 9, which is not so uncommon in Africa, will have to spend at least 2 hours a day washing clothes. The women at our backyard seemed to do this all day…
It also needs so much energy to hand wash your clothes that any of us living in the privileged side of the world would be really surprised! I am not saying that you had never hand washed something. But it’s a totally different story to wash all of your clothes, sheets, towels, blankets, etc by hand. (Needless to say, without exaggerating, that the majority of adult women in Africa is more or less as strong as I am, if not more… The non-electric world is mostly physical.)
So the idea was a bicycle-powered washing machine. The extreme efficiency of the bicycle combined with the fact that it is cheap and you can find it everywhere made me think that… at least we have to try! Seemed pretty simple as I was picturing it in my mind. The basic question to be answered was how the transmission of energy will take place.
I was thinking friction as the simplest and most economic way to go. I found some Direct Friction Systems
that was a nice idea, but difficult to implement locally because of the strange way the metal pipe attaches to the drum
So, I was thinking (and drawing) how it could work…
and I imagined how an Indirect FrictionSystem could be
I was thinking about Friction Systems as in Malawi people are using bicycles a lot, so it would be convenient for them to ride to the washing machine with their clothes, attach their wheel to the system and ride. However, not all of the families own a bike. So I preferred that we do something with a bicycle installed so nobody is excluded. I checked YouTube and there were already a lot of people doing something similar. There were many different designs, but mainly two energy transmission systems: the friction one and the free-wheel one. The latter was the way to go if we wanted to have the bicycle installed, as it is not only more convenient but also more efficient.
The idea was to do something that is
1. easily made in a village in Africa,
2. it’s not very expensive,
3. it (re-)uses staff from the local markets and
4. the whole installation can be replicable.
DESIGN AND CONSTRUCTION
So we started thinking with Standard 7 students what should be the questions we need to ask the mothers at home in order to design the right product for them. The 5 basic questions we came up with in regard to doing the laundry were the following:
1. What are the main problems you face?
2. How many times per week?
3. How much time it takes?
4. Where do you get the water from?
5. Where exactly?
The following day we discussed the results and we concluded that a bicycle powered washing machine would be beneficial for the community.
1. back pain, sore hands, too much time 2. 1 – 5 times/ week 3. 0.5 – 2 hours/ time 4. borehole, river, tap, dam 5. home, borehole, river, dam
I brought my bicycle into the class and tried to demonstrate the great amount of energy that is generated when cycling. I hopped onto the bike and started cycling while the bike was fixed (the stand was down) and the back wheel was spinning in the air.
We also discussed what materials would be necessary for such a task.. After that, every learner draw a bicycle powered washing machine that should do the job.
Next day myself, mr Macdonald Maloya (the Science teacher), 3 girls and 3 boys from Standard 7 went to the nearest town, Zomba, to find the necessary parts.
We wanted to keep the cost down so we looked for used drums and used bearings. We also tried to find metal parts to construct the internal cylinder (instead of buying a ready made one), we checked the prices of used big plastic drums, we asked the prices of wire, etc. We walked all around the town and every now and then we were discussing to see how we should proceed. The problem was the drum. The ones we could find at Zomba were 220 litres large, made of plastic. The used ones were priced at 17000 kwacha. I thought they were too expensive and also, primarily, very big.
I was afraid that a 220 lt drum would need a lot of water and it would be very difficult to make it go round. We finally bought a metal one. 100 litres at 11000 kwacha. Also, a day later I found a used wire fence that seemed good for the internal cylinder. The following day we brought everything into the classroom.
We observed what we had bought and we watched a video on YouTube of a design that seemed compelling to follow. Later, learners would get up one by one and show to their fellow students where every piece would fit in the final version that was on the blackboard. We wrote down the cost for everything and every student individually worked out the total cost.
Max, the first welder (on the left) and mr Collins Mulipa, the Standard 7 teacher
Next step was putting everything together.
Cleaning the drum
The Construction Steps
1 . Making the base of the bicycle
2. Cutting and cleaning the drum
3. Cutting the wholes at the sides of the drum
4. Creating the internal wire cylinder (IWC)
5. Welding the pipe with the IWC
6. Welding the bearings at the side of the drum
7. Attaching the free wheel at the pipe
8. Putting everything together
WHAT WENT WRONG
In retrospect, we did a lot of things wrong. It was the first time we were doing something like this and we couldn’t really predict everything. On top of that, while the welders were very talented in using the tools, the mentality was act-first-think-later. Not proactive that is to say. And some things are irreversible, unfortunately.
1. We should have calculated in advance the necessary height for the base of the bicycle. We didn’t do it, so at the end we had to add an extra piece of metal underneath the drum to support the drum on a higher position.
2. We had to opt for a bigger drum. The 100 lt one was not enough. It’s not that 100 lt are not sufficient, but if we could do it again we would choose at least a 150 lt drum to achieve higher scale economies.
3. The 20-tooth free wheel demanded a lot of effort to turn the whole thing around when the drum was loaded with clothes and 40 lt of water. A 13 year-old child was struggling to make it start.
4. The rear “legs” of the bicycle base were distracting the chain path.
5. They were removed and reinstalled, but even the second time they were hindering the cycling move (i.e. back of feet touching the drum)
6. So, the pipe was welded in order to elongate it, but it had to be really straight cause even minor deviations were producing abnormalities and the chain was getting off the free wheel
7. The IWC was put very close to the inner drum walls (at points, less than 1 cm) and if its door was not properly and very tightly closed it touched the drum from the inside
8. To avoid that, the drum’s door was put to close at a bit higher position, which resulted in lots of water and soap coming out in every revolution. We managed to get the IWC’s door tightly closed and the drum’s door was closing properly but even then there was a lot of water coming out.
9. A lot of the wire edges of the IWC were not well trimmed and in result one of my shirts got ripped a little bit.
10. The IWC’s gaps in-between the wires where not sufficiently small and the clothes were coming out.
11. Worst of all, one of the bearings didn’t work properly as either the welder hit it really hard in order to attach it to the drum (the pipe was slightly larger than the hole of the bearing) or, while welding it, high temperature affected the interior. The result was that it was creating a lot of resistance.
CORRECTIONS
1. The faulty bearing was removed and a new bearing was placed. This was pretty demanding as both the drum and the pipe should stay unaffected.
2. We changed the free wheel to a 25-tooth one and the difference was significant!
3. We also added a third bearing in order to avoid the pipe bending (and the subsequent chain coming out). The third bearing was also placed to enhance the overall stability as
4. we removed the part of the pipe that was inside the IWC because clothes were wrapping around it.
5. To further enhance the stability we added two metal pipes connecting the IWC’s side walls.
5. In order for the clothes not to come out of the IWC we added a thin nylon rope in-between the gaps
6. As far as the water leaking is concerned we used the rubber used to seal cars’ windows
THE TOTAL COST
Above you can find the detailed analysis before the corrections. The total cost was 54450 kwacha. Plus 2000 (new bearing), 200 (glue), 600 (nylon rope), 500 (window rubber), 3000 (welding) = 6300.
Total Cost = 60750 kwacha (72 euros, 84 dollars at the time of writing)
RANDOM PHOTOS
Old and new ways of doing the laundry (before we fix the leaking issue; that’s why the foam there)
AN ADVANCED VERSION
An advanced version would have a drum of 150 lt and a full crankset and rear derailleur in order for the rider to cycle easily independent of the amount of clothes. Also, a longer chain that would allow for the drum to be placed behind the bicycle. In this way you could cycle without your feet hitting the drum and at the same time the pipe wouldn’t need to be long enough to bend.
Presentation in front of the parents!
THANKS
Many thanks for this great opportunity go to Andrew Moraghan for his invitation to come and volunteer at Matandani School. Also to Givemore Chipanga, Principal of the school who trusted me to proceed with my idea. In addition, many thanks to Mary Saenda and Kenneth Kassam for their support throughout. Not to forget Standard 7 teacher Collins Mulipa and Science teacher Macdonald Maloya. Last but not least, many thanks to standard 7 learners for their cooperation and ideas.
And of course, to the welders!
Chiwaula and Biswek
Cleverton
Ahh! Cleverton, the welder who did most of the job at our washing machine, was inspired by the idea and he did his own!!
είχα τώρα μόλις μόλις μια δυνατή συζήτηση με τον ιδιοκτήτη του λοτζ εδω πέρα. στα παράλια της λίμνης Μαλάουι ένας πολύ ωραίος χώρος για κάμπινγκ με δέντρα ωραία κτίσματα ωραία μπάνια κλπ. του έχω εξηγήσει ότι δεν μπορώ να του δίνω 5 δολάρια το βράδυ για να βάζω τη σκηνή μου μιας και στην πόλη έχω δωμάτιο με μπρίζα που κάνει 2 μιση και αν θέλει, 2μιση μπορώ να του δώσω και να είμαστε όλοι χαρούμενοι. μου λεγε (όταν ήρθα) πώς θα είμαστε όλοι χαρούμενοι αφού ζητάω 5 δολάρια και μου δίνεις τα μισά. του λέω, αδερφέ (είναι 55 χρονών) μου δίνεις κάμπινγκ στην παραλία, μπορώ να πάω 50 μέτρα πιο κει και να μην πληρώσω τίποτα. μπάνιο έχω στη λίμνη, και την ανάγκη μου θα την κάνω στη φύση. η εναλλακτική μου θα μου κοστίσει 0 και συ δε θα κερδίσεις τίποτα, τώρα θα κερδίσεις 2μιση δολλάρια, που είναι μια καλή τιμή. (δεν είναι κανένας άλλος στο κάμπινγκ τώρα). μετά άρχισε να μου λέει μπορούμε να σου μαγειρέψουμε με 5 δολάρια το πιάτο. του λέω, πάω στο χωριό και τρώω με μισο δολάριο (και λιγότερο). αν θέλεις 1 δολάριο με πολύ χαρά να πάρω κάτι από εδώ. κρέατα ψάρια τυρια δεν τρώω.. τι θα με χρεώσεις 5 δολάρια; ουγκάλι με λαχανικά; μου λέει μετά ΟΚ, το μπαρ είναι από εδώ έχουμε κολντ ντρινκς, μπιερς κλπ. α καλά, λέω..
χτες αυτά. σήμερα, τώρα, ήρθε εδώ δίπλα που πληκτρολογώ με πληκτρολόγιο μπλουτουθ στο κινητό. μου λέει τι ειναι αυτό. του λέω το και το. μου λέει θα μου το δώσεις; του λέω και γω με τι θα γράφω; μου λέει: θα μου πάρεις τότε ένα λαπτοπ από την πρωτεύουσα να μου το στείλεις;
εκεί αναγκαστικά κάνω το επόμενο βήμα. μπαίνω σε μια προσπάθεια να σπάσω ένα στερεότυπο που δε γίνεται να το σπάσεις, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. του λέω εμφατικά. αδερφε, μουζουνγκου νταζντ μιν ριτσ. δηλαδή, λευκός, δε σημαίνει πλούσιος. ταξιδεύω για 3 χρόνια, προσπαθώ να ξοδεύω όσο πιο λίγα γίνεται, η βίζα για το μαλάουι έκανε 100 δολάρια.. κλπ. στη χώρα μου, του κάνω, είμαι μιντλ κλας, εσύ εδώ είσαι χάη κλας.. τον πιάνουν γέλια αβολίασης. ναι του λέω είναι αλήθεια και κει μου λέει με σοβαρό και καρμίρικο ύφος
But I am poor…
– you are not poor at all του λέω, πουρ είναι η Μάηνες που δουλεύει για σένα που είναι με το παιδί της εδώ μακριά από τον άντρα της για να δουλεύει, πουρ είναι όσοι δεν έχουν παπούτσια, ή φοράνε τα ίδια ρούχα όλο τον μήνα. όσοι δεν έχουν τρεχούμενο νερό, όσοι δουλεύουν μεροκάματο. εσύ έχεις μέχρι και τουαλέτα ευρωπαϊκή εδώ και όλα αυτά σου ανήκουν. τι πουρ μου λες;
Thank you μου λέει, και το λεγε από την καρδιά του, thank you for the encouragement. του λέω δεν τα λέω για να σε ενθαρρύνω ή να σε αποθαρρύνω – είναι μια πραγματικότητα, γιου αρ νοτ πουρ.
ποιος είναι στα αλήθεια πουρ;
αυτή είναι Η ερώτηση. και μιας και όλα είναι σχετικά ( όλοι είμαστε φτωχοί συγκρινόμενοι με κάποιον πιο πλούσιό μας), κι επίσης η υποκειμενική εμπειρία μου δεν μπορεί να δώσει μία ολοκληρωμένη απάντηση, στα αλήθεια φτωχοί σύμφωνα με τα νούμερα είναι 1 δισεκατομύριο άνθρωποι οι οποίοι ζούνε στις παρακάτω συνθήκες.
Φαντάσου ότι είσαι ένας από αυτούς:
Ζεις με 1-2 δολάρια τη μέρα (φαγητό, στέγαση, νερό – τα πάντα). “τα πέντε σου παιδιά πρέπει να περπατήσουν για ώρες, πήγαινε-έλα και ξυπόλητα με εναν πλαστικό κουβά για να πάρουν νερό από μία άθλια, τύπου-πηγάδι τρύπα, μια ώρα μακριά. Στην πορεία μαζεύουν ξύλα για να μαγειρέψετε αργότερα το κουάκερ που τρώτε σε κάθε γεύμα, κάθε μέρα για όλη σας τη ζωή, εκτός από τους μήνες που η σοδειά δεν ήταν καλή και πηγαίνετε στο κρεβάτι πεινασμένοι. Μια μέρα η μικρότερη κόρη σου αναπτύσσει επίμονο βήχα, ο καπνός από την εσωτερική φωτιά [για το μαγείρεμα] επιδρά άσχημα στα πνευμόνια της. Δεν έχεις λεφτά για αντιβιοτικά και 1 μήνα αργότερα, πεθαίνει. Αυτό είναι που λέμε, ακραία φτώχεια… περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι [2017] ζουν έτσι.”
Σε ελεύθερη μετάφραση από το βιβλίο FACTFULNESS, ten things we ‘re wrong about the world, and why things are better than you think. Hans Rosling, Ola Rosling and Anna Rosling-Rohnlund. (παρακάτω παραθέτω το πρωτότυπο)
και να σκεφτεί κανείς ότι διαφωνώ πολύ με τη μεθοδολογία και τη θέση του βιβλίου. Υπάρχουν άπειρα βιβλία στα Development Studies και γενικά στις 2 κύριες (σ)τάσεις, ο συγγραφέας είναι ο πιο αισιόδοξος των αισιόδοξων. Ακόμα κι αυτός, δίνει μια τόσο τραγική εικόνα για τους πιο φτωχούς! Ένα βιβλίο από την αντίθετη πλευρά είναι το The
WHITE MAN’S BURDEN, why the west’s efforts to aid the rest have done so much ill and so little good. William Easterly.
Το πρωτότυπο:
“You start on Level 1 with $1 per day. Your five children have to spend hours walking barefoot with your single plastic bucket, back and forth, to fetch water from a dirty mud hole an hour’s walk away. On their way home they gather firewood, and you prepare the same gray porridge that you’ve been eating at every meal, every day, for your whole life—except during the months when the meager soil yielded no crops and you went to bed hungry. One day your youngest daughter develops a nasty cough. Smoke from the indoor fire is weakening her lungs. You can’t afford antibiotics, and one month later she is dead. This is extreme poverty. Yet you keep struggling on. If you are lucky and the yields are good, you can maybe sell some surplus crops and manage to earn more than $2 a day, which would move you to the next level. Good
luck! (Roughly 1 billion people live like this today.)
” (page 28)
Δυο λόγια ακόμα για τον Άλφρεντ τον ιδιοκτήτη. δεν έχω ίντερνετ εδώ να ανεβάσω το ποστ και οι μέρες περνάνε και μαθαίνω παραπάνω πράγματα. έδωσε επιπλέον 5000 κουάτσα στη Μάηνες (21 χρονών) για το παιδί της. αντί για 20.000 που ήταν κανονικά ο μισθός της για 28 μέρες δουλειάς, της έδωσε 25.000 σήμερα, ο πρώτος της μισθός!
Αλλά,έγινε και το ακόλουθο. το μεσημέρι πήγα και έφαγα με το προσωπικό. η Μάηνες και 3 παλικάρια 18-20 χρονών. τρώγαμε τα ίδια αλλά η μάηνες τα ετοίμαζε σε άλλες κατσαρόλες και απορούσα. παραπονιόταν ένας από τα τυπάκια μετά και ρώτησα τη μάηνες ενώ τρώγαμε, γιατί. μου λέει ότι ο ιδιοκτήτης είπε ότι οι ντομάτες είναι μόνο για τους πελάτες. το προσωπικό να τρώει το φαί σκέτο. Ρώτησα γιατί, και μου λέει η μαηνες: για οικονομία
άκου τώρα. οι ντομάτες, οι 15 μέτριες-μεγάλες ντομάτες κάνουν 200 κουατσα.
880 κουάτσα = 1 ευρώ.
παράλια της λίμνης Μαλάουι, η σκηνή και το νεοαποκτηθέν μου ποδήλατο 😁😍
Μπήκαμε από τη Μετέμα, βγήκαμε από τη Μετέμα. Το γράφω και μου φαίνεται ψέμα.
Η μετάβαση από το Σουδάν (μία μουσουλμανική χώρα με σαρία) στην Αιθιοπία ήταν ιδιαίτερα έντονη. Γράφω σχετικά, εδώ.
Το συνοριακό πέρασμα στο Koυρμούκ ήταν κλειστό για τους τουρίστες. 2 μέρες, 500 μπιρ, και 600 χιλιόμετρα αργότερα είμαστε για δεύτερη φορά στη Μετέμα. Αυτή τη φορά προς και όχι από το Σουδάν. Θα μπορούσα να είχα ρωτήσει κάπου αν το Κουρμουκ είναι προσπελάσιμο αλλά δεν το έκανα. Είδα δρόμο στο γκουγκλ μαπς και είπα Α κομπλέ, Πάμε από κει.
Πρώτες ώρες στην Αιθιοπία – πρώτη φορά στη Μετέμα. Φόντο η σημαία της χώρας
Αιθίοπες, οι με ηλιοκαμένη όψη. (αἴθω = καίω + ὤψ) «Αιθιοπικά», το τελευταίο σύγγραμμα της λεγόμενης κλασικής, αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Του Ηλιόδωρου, 3ος αι. μ.Χ. Αιθιοπία… τι χώρα;! Προχτές πέτυχα ένα χάρτη που είχε της ημερομηνίες ανεξαρτησίας των αφρικανικών κρατών.
Όλοι γύρω στο 1965, Αιθιοπία: 2000 χρόνια πριν!
Έτσι εξηγείται το ποσό περήφανος λαός είναι! Απο τα 54 κράτη της Αφρικής είναι το μόνο που δεν είχε αποικιοκρατία! Το κράτος ξεκινάει από την περίοδο του αυτοκράτορα Θεόδωρου ΙΙ (ή όπως τον λένε εδώ, Tewodros), ο οποίος απ’ ότι μου είπαν ήταν στην εξουσία από το 1848- 1861. Aν τον γκουγκλάρεις όμως θα δεις ότι ήταν στην εξουσία από το 1855 – 1868… αυτό γιατί στην Αιθιοπία είναι 7 χρόνια πίσω.. χαχαχα! Στην Αιθιοπία γιορτάσανε το μιλένιουμ το 2007 και τώρα είναι 2011! To ημερολόγιο τους είναι βασισμένο σε διαφορετική χρονολόγηση του ευαγγελισμού της Θεοτόκου και άρα της γένννησης του Χριστού.. Επίσης έχουν διαφορετική ώρα.. 12 το μεσημέρι για μας είναι 6 για τους Αιθίοπες μιας και η μέρα ξεκινάει από την ανατολή του ήλιου..
Χριστιανισμός και Θεόδωρος Ι
Χριστιανισμός και Θεόδωρος ΙΙ
Επίσης είναι φοβερά περήφανοι για τη θρησκεία τους. Το 45% Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αλλά όχι σε κοινωνία με τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες. Μια εθνική θρησκεία πάνω κάτω με στοιχεία της κοπτικης παράδοσης (επιρροή από τα βόρεια) και της πρωτοχριστιανικης εποχής. Οι Αιθίοπες ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό παρά πολύ νωρίς, γύρω στο 330 μΧ (!!!) και είναι πιθανώς το πρώτο Χριστιανικό έθνος στον κόσμο. Γι αυτό είναι και τόσο περήφανοι. Τους έλεγα είμαι και γω ορθόδοξος και έλαμπε το πρόσωπο τους..! Επίσης, υπάρχει και ένα 35% που είναι μουσουλμάνοι.. Επίσης πολύ περήφανοι ως οι πρώτοι της Αφρικής!! Επηρεασμένοι από τα ανατολικά, από την αραβική χερσόνησο.. Η Χαράρ, πόλη που θέλαμε να πάμε, αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε, είναι η 4η ιερή πόλη του ισλάμ.. (εκεί έζησε τα 10 τελευταία χρόνια της ζωής του ο Ρεμπώ)
Ορθόδοξη Αιθιοπική Εκκλησία
Αργότερα ήρθε ο επίσης φοβερά αγαπητός Χάιλε Σελάσιε.. βασιλιάς για 40 χρόνια.. αυτοκόλλητα του θα βρεις σε πολλά τουκ τουκ ή λεωφορεία.. πηγαμε σε ένα μπαρ να χορέψουμε και με το που μπήκε ένα τραγούδι αφιερωμένο σε αυτόν σηκώθηκαν όλοι (νέοι κάτω των 30, έχει σημασία) να χορέψουν.. ο Σελάσιε είναι η απάντηση στην ερώτηση «γιατί υπάρχει πλατεία αβησσυνίας» στην Αθήνα. (Αβησσυνία είναι το προηγούμενο όνομα της Αιθιοπίας.) Ο Σελάσιε λοιπόν, πολύ φιλέλληνας, θέλησε να συνδράμει τους Μικρασιάτες που μετά την Καταστροφή του 1922 μετεγκαταστατούνταν στην Ελλάδα. Ενίσχυσε οικονομικά, και προς τιμήν του η πλατεία αβησσυνιας. Ο Σελάσιε επίσης είναι πολύ αγαπητός διότι είναι αυτός που, μετά από πενταετή κατοχή, απώθησε τους Ιταλούς και έτσι δεν εξελίχθηκε σε αποικιοκρατία η παραμονή τους.
Μετά τον Σελάσιε είχαν Κομμουνισμό για 26 χρόνια [πολλά αφρικανικά κράτη είχαν κομμουνισμό στη μετα-αποικιακή εποχή]. Τα τελευταία 27 χρόνια, «δημοκρατία»…. 27 χρόνια η ίδια κυβέρνηση… Κανείς δεν τους θέλει εκτός από κάποιους παππούδες αλλά και κάποιους νέους που μας έλεγαν ότι «είναι χάλια, αλλά τουλάχιστον τους ξέρουμε. Οι επόμενοι θα μας είναι άγνωστοι και τελείως άπειροι». Όταν φτάσαμε στην πρώτη μεγάλη πόλη μπαίνοντας από το βορρά – λέγεται Γκόνταρ – είχανε 3ήμερη επαναστατική αργία. Κατεβήκαμε στην κεντρική πλατεία να δούμε τι γίνεται. Όλα ήταν κλειστά και είχε διαδήλωση που παρά τους πυροβολισμούς υπήρχαν στοιχεία χαλαρότητας όμοια με αυτά που έβλεπα στην Αθήνα το 2009-10… δηλαδή, γέλια και χαβαλές με τους φίλους και αν πέσει πυροβολισμός (για εκφοβισμό) τρέξιμο και χαμόγελα… Πιο πολύ διασκέδαζαν παρά διαμαρτυρόντουσαν.
Όλη η κυβερνητική ομάδα είναι από μια μόνο περιοχή (Τιγκράη) και μας είπαν ότι «αν πας εκεί, είναι σαν την Αμερική»… (εννοούσαν ότι έχει βίλες κλπ). Υπήρχε αναστάτωση γενική. Ή κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ή αστυνομία μπορεί να σε πυροβολήσει χωρίς προειδοποίηση, απαγορεύεται να περπατάνε μετά τις 20:00 πάνω από 3 άτομα μαζί, η χώρα όλη εκτός από την πρωτεύουσα, Αντις Αμπέμπα, δεν έχει δεδομένα (3g, 4g) και γουάη φάη δεν έχει στα σπίτια γιατί είναι πανάκριβο. Μόνο στα international hotels που και πάλι οι ντόπιοι δεν έχουν πρόσβαση..
Είπα δεν είχε γουάη φάη και μου ρθε μια αστεία σκηνή και μία άλλη δεύτερη και μία τρίτη, που συνδέονται κατά κάποιο τρόπο. Αυτή με το γουάη φάη θα τη γράψω παρακάτω.
Είμαστε μετά τα σύνορα σε μια πόλη παραπέρα. Το πρώτο βράδυ. Βρίσκουμε ένα φτηνό ξενώνα, τύπου 1-2 ευρώ το δωμάτιο.
Εδώ
Φτάνουμε πεινασμένοι, λέει η ιδιοκτήτρια να μας κάνει μακαρονάδα. Ήρθε μετά από μιαμιση ώρα… Μέχρι να βάλει τα…. κάρβουνα, να πάρουνε φωτιά, να βράσει το νερό…. Μας αφήνει να πάρουμε μόνο ένα δωμάτιο.. (γενικά δεν αφήνανε στην Αιθιοπία 2 άντρες μαζί στο ίδιο δωμάτιο..) Πάω τουαλέτα μετά από μέρες.. η πόρτα είναι ενωμένα 10 κλαδιά και τα μισά, μισά! εκεί που είμαι στη στάση της τούρκικης τουαλέτας (δεν έχει μπιντέδες, εδώ), επί τω έργω, έχω eye contact με μια τύπισα απ’ έξω στα 15 μέτρα που κάθεται σε μία καρέκλα με μια παρέα και μιλάνε. Με κοιτάει χωρίς ντροπή ή κάτι – κοιταζόμαστε στα μάτια λες και είμαι δίπλα της και της μιλάω. επίσης σκάνε και μικρά παιδάκια ενίοτε να δουνε πώς τα κάνει ο λευκός! χαχαχ
ένα άλλο παρόμοιο σκηνικό στην
πόλη Γκόνταρ έλαβε χώρα.
πάμε σε τρομερά φτηνό ξενώνα και πάλι
Εδώ
(κολλήσαμε και κοριούς) η τουαλέτα/μπάνιο είναι χωρίς πόρτα. (πολλούς κοριούς) η μεταλλική πόρτα είναι κάπου παραδίπλα (αριστερά στη φωτό) και αν θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν απλά τη μεταφέρουν μπροστά στην τουαλέτα. Φαίνεται όμως δεν την πολυχρησιμοποιούνε.. Η τουαλέτα είναι κοινόχρηστη για 3 σπίτια και για τους φιλοξενούμενους του χόστελ. Κατεβαίνει ένα πρωί ο Αλεχάνδρο και μια γυναίκα έκανε μπάνιο, χωρίς την πόρτα.. τρομάζει που τον βλέπει, κάνει πως καλύπτεται και μετά συνεχίζει το μπάνιο σα να μην τρέχει τιποτα. Χωρίς πόρτα. Σε άλλο χωριό (μετά την πόλη Μπάχαρ νταρ) που είμαι μόνος μου, αφήνω το ποδήλατο για να κάτσω να φάω βραδινό σε ένα “εστιατόριο”. σε 3 λεπτά έχω 15 άτομα γύρω μου να με κοιτάνε να με ρωτάνε να ψιλαφίζουν το ποδήλατο και τα πράγματα. Ένας τυπάκος που με βοηθάει στη μετάφραση και κάθεται μαζί μου “διορίζει” έναν φίλο του φύλακα του ποδηλάτου, που για όση ώρα τρώω είναι όρθιος δίπλα στο ποδηλατο και διώχνει τον κόσμο που πλέον είναι τριγύρω μου και όχι δίπλα από το ποδήλατο. είμαστε στα 3 μέτρα από το ποδήλατο και τον “φύλακά” του ο οποίος παρά τα 15-20 άτομα που είμαστε εκεί ξεκινάει να κατουράει στραμμένος προς τα εμάς – σα να είναι απόλυτα φυσιολογικό, κανείς δεν αντιδράει ή δε λέει κάτι. Λέμε όλα αυτά τα περιστατικά σε 2 γερμανούς που γνωρίσαμε κάποια στιγμή και μας λένε ότι σε μία από τις στάσεις που έκανε το λεωφορείο τους στεκόντουσαν έξω από τη μία και μοναδική τουαλέτα και παρατηρούσαν το εξής. Μπαίνει ένας να κάνει την ανάγκη του που θέλει κάποια ώρα…. μετά από λίγο μπαίνει στην ίδια τουαλέτα άλλος, που, παράλληλα με τον πρώτο, κατουράει, βγαίνει, μπαίνει τρίτος, κατουράει, και μετά βγαίνει ο πρώτος..! πώς το οργάνωσαν αυτό, άγνωστο! Με αυτά θέλω να δώσω έμφαση στην πολύ χαλαρή στάση που έχουν οι άνθρωποι εδώ σε σχέση με το σώμα τους, αλλά και το τι είναι φυσιολογικό, και δε χρειάζεται ντροπές.
Κάτι άλλο παρεμφερές κατά κάποιο τρόπο έγινε στη γκόνταρ. Ψάχνω γουάη φάη. βρίσκω ένα μέρος που είναι πολλοί μαζεμένοι, από κάποιο ξενοδοχείο φτάνει το σήμα. μετά από κανα 10λεπτο ο διπλανός μου (γυρω στα 23) μού ζητάει το κινητό μου. του το δίνω. μου το γυρνάει γιατί έπρεπε να το ξεκλειδώσω. το ξεκλειδώνω για να δω πού το πάει. το τυπάκι πάει στις φωτογραφίες μου και ξεκινάει να σκρολάρει και να βλέπει ό,τι έχω τραβήξει… προχωράει κάτω κάτω, βρισκει μια φώτο που του αρέσει και μου γυρνάει την οθόνη και μου λέει “‘αυτό πού είναι??”
χαχαχαχαχα… δηλαδή καθόλου αίσθηση της προσωπικής ιδιοκτησίας, να το πω, ή του προσωπικού χώρου (personal space).. αυτό δεν το λέω ως αρνητικό απαραίτητα. είναι ένα στοιχείο.. κάποιες φορές που ενοχλούσε ήταν όταν σταματάγαμε με τα ποδήλατα και ερχόντουσαν από παντού άνθρωποι όλων των ηλικιών να περιεργαστούν τα ποδήλατα και εμάς.. να ρωτήσουν, να ζητήσουν λεφτά, να ακουμπήσουν τα πράγματά μας.. σε μερικά χωριά έπρεπε να έρθει η αστυνομία να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος (!!!) γιατί έκλεινε τον δρόμο.. σκέψου με 15 άτομα γύρω από το ποδήλατο να ανοίγω το μπροστινό τσαντάκι (για να πάρω το αντιηλιακό ξερω γω) και να σπρώχνονται όλοι για το ποιος θα πάρει θέση για να έχει καλύτερη θέα στο τι έχω μέσα στο τσαντάκι! ή να ξυπνάμε το πρωι και να πρέπει να σηκωθούμε και να βγούμε από τις σκηνές γιατί πλέον έχουν μαζευτεί πάρα πολλοί γύρω γύρω οι οποίοι περιεργάζονται το πρωτοφανές (εμάς και τα πράγματά μας)…..
φωτο Αλεχάνδρο
και μιλάμε οι άνθρωποι είναι ΠΑΝΤΟΥ. 108 εκατομμύρια πληθυσμός (!) ενώ το 2000 ήτανε… 66 εκατομμύρια!! H Ελλάδα το 2000 είχε ακριβώς τον ίδιο πληθυσμό με σήμερα… και ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού είναι 44 ενώ στην Αιθιοπία είναι… 19! Το νούμερο που εξηγεί γιατί έβλεπα παντού ανθρώπους είναι ο Αστικός Πληθυσμός. Στην Ελλάδα 80% του πληθυσμού ζει στις πόλεις ενώ στην Αιθιοπία το 20%…. σε οποιοδήποτε σημείο κι αν σταματούσαμε θα ξεπεταγόντουσαν από τη χαράδρα από την πλαγιά από πίσω θα τρέχανε ή από τα δέντρα θα κατεβαίνανε (όντως τώρα) παιδιά κυρίως, αλλά και μεγαλύτεροι, οι οποί βασικά θα ζητάγανε χρήματα ή κάτι από τα πράγματά μας. Ακόμα και τις φορές που δε μας προσέγγισαν για αυτό κατευθείαν, μας το ζήτησαν αργότερα, πριν τον αποχαιρετισμό…. ήταν πολύπλοκο να σταματήσουμε για να φάμε κάτι γιατί τελικά έπρεπε να μοιραστούμε το φαγητό και με όσους ερχόντουσαν και.. «πότε είναι το επόμενο χωριο για να αγοράσουμε κάτι;»
και αυτό είναι το κομβικό σημείο… ότι οι άνθρωποι είχαν πολύ μεγάλη ανάγκη.. ειδικά στο κομμάτι Γκόνταρ – Μπάχαρ νταρ.. ηταν αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα παιδάκια με τα στόματα και τα χείλη ξεραμένα να σε παρακαλάνε για νερό.. να προσπαθούν να αρπάξουν το μπουκάλι ή τις σαγιονάρες ή το ψωμί.. και συ τι να κάνεις…. αν τους αφήσεις και επιτρέψεις να το κλέψουν, ενισχύεις μια λανθασμένη συμπεριφορά, να τους το δώσεις από πριν είναι πρακτικά δύσκολο γιατί δεν έχεις τόσα για να δώσεις σε όλους, από τη μία, και από την άλλη, ενισχύεις το στερεότυπο ένας λευκός να δίνει ελεημοσύνη σε έναν μαύρο.. Μία εικόνα που δε συμφωνώ μαζί της γιατί πιστεύω ότι οι Αφρικανοί είναι σε θέση να σταθούν στα πόδια τους και δε μας έχουν ανάγκη. Αυτό δε σημαίνει αποκλειστικά καμία εξωτερική βοήθεια, αλλά βοήθεια ουσιαστική που εγκαθιστά μια σχέση αλληλεγγύης και όχι μια σχέση εξάρτησης. Σκοπός είναι να τους μάθουμε να ψαρεύουν και όχι να τους δώσουμε ψάρια.. εγώ όμως εν προκειμένω… μόνο «ψάρια» είχα στο ποδήλατο. από την άλλη βέβαια είναι τόσο σπαρακτικό να βλέπεις αυτές τις εικόνες των ξυπόλητων παιδιών, τα σκισμένα ρούχα, το δέρμα γεμάτο στίγματα από τα διάφορα τσιμπήματα, τα απελπισμένα χαμόγελα, με το πρόσωπο όλο να λέει “δώσε κάτι ρε, δώσε κάτι και άσε τις δικαιολογίες, κοίτα σε τι φάση είμαστε.. ούτε να γελάσουμε στ αλήθεια δεν μπορούμε.. δώσε κάτι δώσε κάτι δώσε κάτι, ξεκόλλα”
δεν έχω φωτογραφίες που πραγματικά να αποτυπώνουν αυτές τις καταστάσεις γιατί όταν τα αντικρίζαμε… δε σκεφτόμασταν να βγάλουμε φωτογραφία. Η παραπάνω είναι μία που τα παιδιά δεν είχανε τόση ανάγκη και απλά τρέχανε παράλληλα με εμάς. Αλλά τον θυμάμαι τον πρώτο που ζήταγε..
η όλη αυτή συγκυρία μας ταρακούναγε. ο αλεχάνδρο είχε μια στιγμή που του ζητάγανε του ζητάγανε και απάντησε, (μίλαγε με κάποιον νέο) γιατί μου ζητάς εμένα, πού ξέρεις ότι εγώ εχω; δεν είμαι πλούσιος. και ο τύπος του λέει, όχι είσαι και λέει ο αλεχάνδρο πού το ξέρεις, και ο νεαρός δεν είπε τίποτα.. έδειξε με το πρόσωπό του το ποδήλατο φορτωμένο….. μου λέει μετά ο Άλε.. εκεί κατάλαβα ότι αυτό το μέσο μπαίνει ανάμεσα σε εμάς και αυτούς τους ανθρώπους… εγώ δυσκολεύτηκα πολύ στο περιστατικό με την ντομάτα αλλά και με διάφορα άλλα που συνέβαιναν. Ας πούμε αυτή η φωτογραφία παρακάτω δεικνύει μια καθημερινή πραγματικότητα. να χαιρετάμε τον κόσμο σε όλες τις φάσεις και ο κόσμος να κοιτάει τα ποδήλατα και τα πράγματα με ενα πρόσωπο ζήλειας ή στενοχώριας
Ενώ είχαμε 10 λεπτά που μιλάγαμε. Τους λέμε να βγάλουμε μια φωτογραφία όλοι μαζί.. δεν παίρνανε τα μάτια τους μακριά από το ποδήλατο και τα πράγματα
Κάνω μια παρένθεση εδώ να πω ότι στο Χαρτούμ στο Σουδάν στο χόστελ συναντησαμε 4-5 ποδηλάτες… 2 πήραν λεωφορείο για να διασχίσουν την Αιθιοπία, ένας δεν είχε ιδέα τι παίζει με την Αιθιοπία (θα πήγαινε μετά. όπως κι εμείς) και οι 2 άλλοι που την διασχίσαν με το ποδήλατο (αλλα όχι μαζί) καταλήξανε να κυνηγάνε και να χτυπάνε παιδάκια… Γιατί; διότι…. ανα φάσεις οι ντόπιοι, κυρίως παιδιά, και σπάνια νέοι κάτω των 30, θα πετάγανε πέτρες… Εμεις στην αρχή με τον Άλε μπήκαμε δυναμικά.. ήδη από αιγυπτο σουδαν ξέραμε ότι το να μιλάς λίγο τη γλώσσα βοηθάει πολύ, αλλά μπαίνοντας αιθιοπία και έχοντας γνώση αυτής της κάποιας επιθετικότητας, από την πρώτη μέρα ξέραμε 10 -20 λέξεις.. μάθαμε κατευθείαν τα νούμερα και τους χαιρετισμούς, τα “τι κάνεις; όλα καλά;” έτσι τις πρώτες 2-3 μέρες μπορώ να πω δεν είχαμε θέμα, γιατί πραγματικά επικοινωνούσαμε έστω και στοιχειωδώς με τα χαμόγελα και με τις 2-3 πέντε λέξεις. ήταν αρκετό! είδα παιδάκια να σηκώνουν πέτρα και μετά τον χαιρετισμό να την αφήνουν κάτω και να σουφρώνουνε τα φρύδια τύπου “όντως?” .αλλά μετά χειροτερέψανε τα πράγματα.. σε ένα χωριό μάλιστα έπρεπε να περάσουμε ένα μπλόκο. τα λέω και στο λινκ παραπάνω, μην επαναλαμβάνομαι.. στενοχωρήθηκα πολύ, αλλά προσπαθώ να μην κατηγορώ.. τι να κατηγορήσεις… αφού οι άνθρωποι έχουν ανάγκη.. βέβαια το πρώτο αίσθημα είναι θυμός, αντίδραση… σκέψου το να προχωράς και να σου ρίχνουν πέτρες..
να βλέπουμε όλα αυτά στα βόρεια της χώρας και ξαφνικά να μπαίνεις στην πρωτεύουσα, Αντις Αμπέμπα και να λες ώπα ρε φίλε.. κάτι κτήρια ψηλά. δρόμοι κομπλέ, φώτα διαφημίσεις χαμός… να λες τι γίνεται; 50 χιλιόμετρα απ έξω δεν εχουν ηλεκτρικό κι εδώ είναι σαν να σαι σε άλλο πλανήτη. ασφαλώς δεν είναι έτσι όλη η πρωτεύουσα αλλά το θέμα είναι το της υδροκεφαλικής ανάπτυξης – μιας ασυμμετρίας, μιας ανισοκατανομής, δεν ξέρω πως να το πω… με θυμάμαι να βλέπω ανθρώπους με κουστούμια, ή τύπισες με γυαλιά ηλίου και τσάντα χάη, και να λέω ρε φιλε… ΤΙ ΦΑΣΗ;
εκεί άρχισα να σκέφτομαι σχετικά με το αλκοόλ. σε ένα χωριό βασικά εξω από την Αντις. έπινα μια μπύρα με τη μεσημεριανή μακαρονάδα κι έβλεπα τα μικράκια που με κοιτούσαν με ένα βλέμμα… “αυτός που τα χει όλα” – αραχτός κι εγώ να απολαμβάνω γιατί ο ήλιος με είχε κάψει, οι ανηφόρες με ειχαν εξουθενώσει, 6 μηνες στον αραβικό κόσμο ήπια μπύρα 2-3 φορές….. ένιωθα στον παράδεισο…. εκεί στη φούσκα μου… που έσκασε με αυτα τα βλέμματα. και μιλάω για τη φούσκα μου γιατί όταν παράγγελνα την μπύρα μου δεν ημουν άσπλαχνος και άκαρδος. απλά… θεωρούσα ότι το δικαιούμουν.. στον μικρόκοσμο της εμπειρίας μου, τα χα παίξει! είχα ξεφλουδίσει, ανέβαινα για 6 ώρες ανηφόρες, δεν είχα πολύ νερό, δεν είχαμε φάει πρωινό, μου χε λείψει τόοοοσο η μπύρα.. στον μικρόκοσμό μου είχα το δικαίωμα.. όμως στο ευρύτερο πλαίσιο.. στις προτεραιότητες της συλλογικότητας η μπύρα μου δεν ήταν πρώτη ούτε δεύτερη.
και αυτό το σκέφτομαι έκτοτε ως κάτι σημαντικό.
και θέλω να προσπαθήσω να ζω με τα αναγκαία. αν ο πλανήτης όλος είχε ενιαία συνείδηση, τι θα ήταν αναγκαίο για μένα; το αλκοόλ πάντως όχι. ούτε τα αναψυκτικά. κι αυτή η μέθοδος νομίζω θα μπορούσε να είναι κάποιου είδους απάντηση στο παγκόσμιο αυτό αδιέξοδο. γιατί είναι αδιέξοδο. γιατί αυτό δε λύνεται από μη κυβερνητικούς οργανισμούς, ούτε από εθελοντές, ούτε από… περαστικούς.
γιατί η φτώχεια; γιατί η ανισοκατανομή; διότι το πρόβλημα είναι συστημικό και έχει να κάνει με τον καπιταλισμό. δε θα τοποθετούσα τον εαυτό μου πουθενά στο πολιτικό φάσμα γιατί δεν ξέρω ποια είναι η λύση σε συλλογικό επίπεδο. αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που έχουμε δε λειτουργεί για όλους. και είναι σχεδόν απελπιστικό να βιώνεις μία αδυναμία επέμβασης. γιατί αυτή τη στιγμή διαβάζω για τα νούμερα της φτώχειας, της παιδικής θνησιμότητας, της πορνείας, της αρρώστιας, της μόλυνσης, της απουσίας εκπαίδευσης, της διαφθοράς αλλά τα ζω κιόλας, τα βλέπω γύρω μου και κάποια τα βιώνω. κι είναι σχεδον καταθλιπτικό να νοιώθεις την αδυναμία επέμβασης.
γιατί είναι τραγική η συνειδητοποίηση ότι μπροστά στη μεγάλη… εικόνα του προβλήματος εγώ δεν είμαι ούτε ένα πίξελ. ενάς κόκκος άμμου ανάμεσα σε 7μιση δισεκατομμύρια είναι σχεδόν τίποτα. και όπως λέει κι ο Αλεχάνδρο la evolución no te necessita – «η εξέλιξη δε σε έχει ανάγκη». δηλαδή η ροή της ιστορίας είναι ασταμάτητη και η τραγικά μεγάλη πιθανότητα είναι πώς η παρουσία σου στον πλανήτη είτε λιγο είτε πολύ δε θα αλλάξει τίποτα. αυτή η συνειδητοποίηση έρχεται ως σφαλιάρα όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα.
η απάντηση δίνεται μόνο σε προσωπικό επίπεδο, και σε προσωπικό επίπεδο το πρώτο βήμα είναι μια ζωή με τα αναγκαία. μια ζωή που θα μπορείς να κοιτάς χωρίς ντροπή τον πιο φτωχό. άσχετα με το πού είσαι και το πού είναι.
….
Φτάνουμε Αντις Αμπέμπα ετεροχρονισμένα. Ο Άλε πήρε λεωφορείο από Μπάχαρ νταρ. Πραγματικά είχε κάνει υπερπροσπάθεια. Η Αιθιοπία είναι γε-μά-τη με βουνά… οι ανηφόρες εκτός από ατελείωτες είναι και αλεπάλληλες. ο ήλιος καίει “άστα λα μέδουλα” (που λένε κι οι ισπανόφωνοι), μέχρι το μεδούλι! συν τοις άλλοις είχε πάθει και κάποιου είδους πνευμονία στο Σουδάν και ταλαιπωρούταν πάρα πολύ. πήρε ένα βανάκι – ένα μίνιμπας δηλαδή, μικρό, που το γεμίσαν με 21 άτομα…!! ένα μίνι βαν των 3 σειρών, 9 θέσεις θεωρητικά… εγώ έφτασα με το ποδήλατο 3-4 μέρες πιο μετά περνώντας μια ασύλλυπτη πραγματικά χαράδρα, που κατέβαινε για 20 χιλιόμετρα και ανέβαινε για 20 χιλιόμετρα.
βρήκα Αλεχάνδρο. τα χόστελ ακριβά.. 6-7 ευρώ το άτομο και θα μέναμε τουλάχιστον 2 εβδομάδες οπότε το ποσό ήταν απαγορευτικό. Από κάουτσσέρφινγκ δε μας απαντούσαν και ήταν δύσκολο να ζητήσουμε να μείνουμε σε κάποιον τόσο καιρό, ή να αλλάζουμε κάθε 3-4 μέρες… Βρήκαμε ένα τσίρκο. σκάσαμε με τα ποδήλατα και τους λέμε ότι ο Άλε παίζει κιθάρα και γω είμαι ηθποιός, αν μπορούμε να μείνουμε μαζί σας κάποιες μέρες και να βοηθήσουμε όπου μπορούμε.. Είπανε, “ναι, βεβαίως”
Μα κυρίως ο Άλε βοηθούσε… εγώ έφευγα πρωί πρωί να βρω καλό ίντερνετ, να γράψω, να ανεβάσω και να δημοσιεύσω τίποτα. δεν του άρεσε πολύ και με το δίκιο του. Τεσπα, το τσίρκο είχε πλάκα, λέγεται Φεκάτ.. που στα αμαρένια (η γλώσσα της Αιθιοπίας) σημαίνει “ανθίζον” και το ωραίο είναι ότι Αντίς αμπέμπα” σημαίνει “νέο λουλούδι”.
Οι μέρες στην Αντίς Αμπέμπα ήτανε μέρες προβληματισμού.. με αυτά που βλέπαμε καθοδόν δεν μπορούσα να σταματήσω να σκεφτομαι ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΡΕ ΦΙΛΕ, τι γίνεται στον πλανήτη; θα μου πεις, δεν τα ‘ξερες; τα ‘ξερα μπρο, αλλά άλλο να τα γνωρίζει το μυαλό και άλλο να τα γνωρίζει η καρδιά. άρχισα να διαβάζω για την παγκόσμια ανάπτυξη, για την ανθρωπιστική βοήθεια που έρχεται στην Αφρική, γιατί δε λειτουργεί, τις διάφορες απόψεις.. Κατέβασα βιβλία και τα μελετάω μέχρι σήμερα. Σε μία από τις διαδυκτιακές αυτές περιπλανήσεις έπεσα πάνω στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, την πιο φτωχή χώρα του κόσμου. Βασικά θυμάμαι ακριβώς πώς έπεσα εκεί..
Ήθελα να κάνω μια σύγκριση. Το Σουδάν, φουλ μουσουλμανικό, ήταν υπερβολικά φιλόξενο και ειρηνικό (τουλάχιστον προς εμάς), η Αιθιοπία, τουλάχιστον οι περιοχές που περάσαμε, φουλ Χριστιανικές. Ήθελα να δω αυτό που λέμε στις συγκρίσεις ceteris paribus (έτερα ίσα). Αν δηλαδή οι άλλοι παράγοντες που μπορούν να επηρρεάσουν το πώς οι ντόπιοι μας αντιμετωπίζουν είναι ίδιοι.. και στην προκειμένη περίπτωση, αν το Σουδάν και η Αιθιοπία ήταν στο ίδιο οικονομικό επίπεδο θα σήμαινε ότι μπορώ να θεωρήσω τη θρησκεία αρκετά σημαντική και να την “απομονώσω” σχετικά, στην ανάλυσή μου.. Έλα όμως που η Αιθιοπία είναι πολύ πιο φτωχή (34η στην Αφρική και 19ο το Σουδάν) και έτσι αιτιολογείται σε κάποιο βαθμό η επιθετικότητα. Κάτι άλλο που δυσκολεύει όμως τη σύγκριση είναι ότι η Αιθιοπία είναι η μόνη χώρα που δεν είχε αποίκους πάνω από το κεφάλι της οπότε και θα δικαιολογούταν ακόμα πιο πολύ το να έχουν μια εχθρική συμπεριφορά προς τους λευκούς.
Στο ζουμί… Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία;;; ούτε που ήξερα την ύπαρξη αυτής της χώρας.. βλέπω στον χάρτη ότι είναι αρκετά κοντά, παραδίπλα βασικά, από την Αιθιοπία και λέω στον Αλεχάνδρο που πια έχουμε πάρει την απόφαση ότι θα αφήσουμε τα ποδήλατα γιατί δε βγάζει λογική, και ο Αλε είναι μέσα να πάμε να δούμε πώς είναι η Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία.
Το θέμα είναι πού θα αφήσω εγώ το ποδήλατο. Ο Α το πούλησε το δικό του, αλλά εγώ σκοπεύω να γυρίσω να το πάρω. Είμαι τυχερός και ο γενικός οργανωτής και υπεύθυνος του τσίρκου είναι ο Ντερέτζε με τη γυναίκα του Tζώρτζια, οι οποίοι δέχονται να κρατήσουν τα πράγματά μου σπίτι τους και όταν γυρίσω να τα πάρω.
Να πω εδώ ότι το τσίρκο ήταν μια ιδιαίτερη κατάσταση γιατί οι εργαζόμενοι και διαμένοντες εκεί ήταν νέοι που ουσιαστικά το τσίρκο τους έβγαλε από μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Κάποιοι ήταν πριν άστεγοι, κάποιοι δεν είχαν οικογένεια κλπ.. ήταν κάτι σα μια σανίδα σωτηρίας (και ισορροπίας). Ο Ντερέτζε (27 χρονών!) μου είπε το εξής «ήθελα να δώσω στους νέους μια δημιουργική διέξοδο… οι νέοι στην Αιθιοπία ή θα πέφτουν με τα μούτρα στην εκκλησία, ή στο τσαντ!»
(περί τσαντ, δε μίλαγε για τη χώρα. μίλαγε για το κλασσικό, ήπιο, λαϊκό, νόμιμο ναρκωτικό των φύλλων κοκκαίνης. τα βάζεις στο στόμα σου, τα αναμασασάς και μετά τα καταπίνεις. είναι χλωρά, σε αντίθεση με της λατινικής αμερικής που είναι ξερά και μετά τα φτύνεις. πλάκα έχει, σου δίνει όντως ενέργεια αλλά αν κάνεις κάθε μέρα και για ώρες… τη χάνεις τη μπάλα και είσα σα ζόμπι)
τι άλλο; τι να πρωτοπείς για την Αιθιοπία και για το πώς μας επηρέασε.. κάτι απίστευτο στην Αιθιοπία είναι η μουσική και κυρίως ο ΧΟΡΟΣ.. δεν έχω βιντεάκι γιατί… πάθαινα αυτήν την παράλυση βλέποντας παραδοσιακούς και μη χορούς… κυριολεκτικά, σταμάταγα να χορεύω, έκανα 2-3 βήματα εκτός κι έμενα με το στόμα ανοιχτό γιατί αυτό δεν το χα ξαναδεί ποτέ. και όταν πια το χα συνηθίσει, ήθελα να το απολαύσω γιατί ήταν.. μαγικό. έχουν έναν τρόπο να κουνάνε τους ώμους στην Αιθιοπία που είναι σα να παθαίνουν εξάρθρωση.. όντως τώρα! και μετά όλο το σώμα να λικνίζεται σαν κύμα.. και όλοι μιλάμε, όχι επαγγελματίες χορευτές.. δε χόρταινες να το βλέπεις.. και πώς χαμογελάγανε όταν χορεύανε ένας άντρας και μία γυναίκα με τα χέρια στη μέση και με αυτές τις κινήσεις τις απίστευτες. κάτι σχετικά αντιπροσωπευτικό είναι αυτό το βιντεάκι. Από πλευράς μουσικής, είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικό – η μουσική που θα ακούσεις στον δρόμο. επίσης αξίζει λίγος Tilahun Gessesse… που είναι ανάμεσα στο άνω παραδοσιακό και κάτι πιο μοντέρνο και τέλος, ο φοβερός dr Mulatu Astatke με την αιθιοπική βερσιόν της τζαζ που είναι… σκέτη και ατελείωτη απόλαυση..!
ένα άλλο ωραίο σκηνικό που μου ‘ρθε τώρα ήταν όταν σε μια βόλτα μου σε κάποια φάση που ο άλε ήταν άρρωστος, σε μια κωμόπολη είμασταν, στα βόρεια, με πλησίασαν τα παιδιά και μου ζητάγανε λεφτά επίμονα, ή φαγητό. τώρα, ενώ λεφτά θα δώσω πάρα πολύ σπάνια, φαγητό δυσκολεύομαι να αρνηθώ. το θέμα είναι ότι όταν είναι 20 παιδιά πρέπει να πάρεις και στα 20. δεν πήρα αλλά αντ’ αυτού κάποιο είπε μπολ.. και λέω ναι, αν είναι για μπάλα, μέσα. πήγαμε όλοι μαζί (είχε πλάκα να περπατάει ενας λευκός με 20 παιδιά που του κρατούν τα χέρια και μιλάνε και γελάνε και γινόταν γενικα ψιλοπανικός) στην αγορά και πήρα μια μπάλα ποδοσφαίρου που έκανε… 10 ευρώ! πανάκριβη για τα τοπικά δεδομένα… η φάση ήταν ότι μετά πήγαμε έξω από το σχολείο, στον δρόμο, χωριστήκαμε σε ομάδες και γω έκανα τον διαιτητή.. σφύραγα κιόλας, είχε πολύ πλάκα.
Ο Αλεχάνδρο με τον νεαρό δόκιμο.. αυτοί που φοράνε λευκό μανδύα πάνε για ιερείς. μπορεί να είναι ακόμα και πολύ μικροί στην ηλικία. Το ενδιαφέρον είναι ότι αν ζητήσουνε φαγητό ή λεφτά ή κάτι από κάποιον συνήθως τους δίνει.
μιλάμε για ΤΙΣ ΑΝΗΦΟΡΕΣ. εδώ ο ιδρώτας μου έχει στεγνώσει και βλέπουμε μόνο το ΑΛΑΤΙ που έχει μείνει!!
ετοιμάζει φουλ αιθιοπικό μμμμμμμμ
σε κάτι καταρράκτες που πήγαμε, που μπορείς να τους δεις ε κίνηση στο μουσικό βιντεάκι που παραθέτω παρακάτω
φώτο από Αλεχάνδρο!
….. (φώτο Αλεχάνδρο)
….. (φώτο Αλεχάνδρο)
🙂
😀
κουρασμένοι
στάη για φαϊ
μεσημεριανό
🙂
🙂
ντοιονγκ
!
κλασσικό σπίτι εκτός πόλης
που είναι και η πλειονότητα
Στην Αιθιοπία μικρό μέρος του πληθυσμού ζει στις πόλεις
έφτασα Άντις
γιουχουυυ!! ανακούφιση!
καλημέρες
καληνύχτες
καλησπέρες
μιλάμε κοίτα πόσα πράγματα κουβαλάω
..
…
αυτά τα μαλλιά… πραγματικά έργο τέχνης.. κι όταν λέω.. αυτά… δεν εννοώ αυτα τα συγκεκριμένα.. η μισή Αφρική έχει τα μαλλιά της έτσι
αφού αφήσαμε τα ποδήλατα στην Αντις ξεκίνησε το ταξίδι με λεωφορείο
παραδοσιακή ζωγρεαφική στην Αιθιοπία. Αυτά είναι κεφάλια Αγγέλων
Ιντζάρα!! Γιάμι! και είναι και βίγκαν
σαμόσα με φακές
υπερσαλάτα να γουστάρουμε
σουπερυπερσαλάτα να γουστάρουμε. φρούτα λαχανικά δε διακρίνανε.. κρεμύδια με ντομάτες κλπ κανένα πρόβλημα
καφεδάκι αιθιοπικό μούρλια. δυστυχώς δεν έχω το τυπικό καφεδάκι στον δρόμο που στο φτιάχνουν οι κυριες με πολύ αγάπη και είναι τέλειο (και πάμφθηνο!)
με παρέα. δεν έφευγε και ήθελε το φαγητό μου.. φύγε ρε!
κοριοί. ,μας παρακολουθούνε
κρύβε λόγια (το τσίρκο)
κρύβε λόγια ρε (τα πράγματά μου αφού αφήσαμε τα ποδήλατα… μεγάλη αλλαγή!)
τόσο συνήθης αυτή η εικόνα… ντρεπόμουν να φωτογραφίζω αλλά σε αυτήν την είχα στο χέρι γιατί τράβαγα κάτι άλλο κι έκανα ένα γρήγορο κλικ. πραγματικά νομίζω οι γυναίκες κουράζονται πολύ περισσότερο από τους άντρες
Νομίζω αν ο Αλεχάνδρο ήθελε να προσθέσει κάτι, θα ήταν τα βλέμματα σε αυτές τις φωτογραφίες που είναι δικές του.
amasa gnalou 😉
Φύγαμε από Αντίς Αμπέμπα με λεωφορείο και με πολύ λιγότερα πράγματα. Να ανέβουμε Σουδάν, να το διασχίσουμε όλο, από ανατολή προς δύση και να μπούμε… Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία….
τι ξέρω για το Σουδάν; σχεδόν τίποτα. ένα πράγμα βασικά. ότι στο Χαρτούμ, που είναι η πρωτεύουσα, ξεκινάει ο ποταμός Νείλος. Στο μυαλό μου έχω το Σουδάν ως «μια πιο βαρετή Αίγυπτος». Είναι από αυτές τις ιδέες/πεποιθήσεις που έχεις και δεν ξέρεις καν από που κι ως που.
Επί τον τύπον των Νείλων
ΣΟΥΔΑΝ
Ξεκινάμε με έρημο. Ήδη το μεγαλύτερο κομμάτι της Αιγύπτου ήταν ερημικό, αλλά τώρα έχουμε ενίοτε και κάτι ανεμοθύελες που στέλνουνε την άμμο πάνω μας σα βελόνες… κοιτάω τον χάρτη συχνά πυκνά να δω αν αλλάζει καθόλου η κατεύθυνση του δρόμου, το οποίο μπορεί να σημαίνει μια γενικότερη γεωμορφολογική αλλαγή, το οποίο μπορεί να σημαίνει λιγότερο ανεαμμοθύελα -χαχα.. μιλάμε η άμμος μπαίνει παντού..! περνάει τα φερμουάρ και τη βρίσκεις μες στις τσάντες, μπαίνει στα αυτιά, στη μύτη, στα μαλλιά για μέρες.
Τσεκάρω πάλι τον χάρτη αλλά τώρα για να βεβαιωθώ ότι αυτή είναι η έρημος Σαχάρα. είναι, όντως, το ανατολικό της τμήμα. Το λέω με τρόπο περιπαιχτικό στον Αλεχάνδρο ο οποίος ακόμα εξοικειώνεται με το ποδήλατο και με την όλη φάση και δεν την πολυπαλεύει – “άντε, θα χεις να λες στα εγγόνια σου ότι πέραασες την έρημο σαχάρα με το ποδήλατο” – με αγνοεί. Μία κλασσική έκφραση του Αλεχάνδρο είναι “ελ φουτούρο νο εξίστε” – το μέλλον δεν υπάρχει, δηλαδή. Συγκεντρώσου στο παρόν, δηλαδή. Σταμάτα να σκέφτεσαι το μετά, δηλαδή.
Καθήλωση
G
Η μαύρη τρύπα με ρουφάει της στιγμής
του χρόνου η παρένθεση τ’ άπειρο μου χρωστά
– ολόκληρο της έδωσα τον ένα –
άγαλμα προαιώνιο, βουβή η συνείδηση μπροστά
G
στη φωτιά
στο ηλιοβασίλεμα
στο φεγγάρι που ανατέλλει
G
Μαγεία νοχελική κοκκινωπή σαγηνευτικά σαλεύει ή δύει ή αναδύεται
και δε μιλάς
γιατί κάπου εισαι χαμένος
στον χρόνο της ανθρωπότητας
στην ιστορία της φύσεως
σε σύνδεση με ενα υπερπέραν… εγγύς
βουβός, σκέψεων κενός, ενεός
η αλλόκοτη ομορφιά που σε καθηλώνει,
σε διαπερνά
και μένεις εκεί
να κοιτάς, χωμένος για τα καλά,
τη φωτιάτο ηλιοβασίλεματο φεγγάρι που ανατέλλει
Το Σουδάν γεωγραφικά, χρονικά και ποδηλατικά χωρίστηκε σε δύο τμήματα. Πριν από το Χαρτούμ και μετά το Χαρτούμ. Το μετά ήταν το δύσκολο κομμάτι γιατί εκτός από της ανεαμμοθύελες είχαμε και μία ζέστη αφόρητη. αφόρητη όμως. 43 βαθμοί κελσίου έδινε το ίντερνετ αλλά αυτό που ένοιωθες μέσα στην ερημιά, με έναν ήλιο φλογοβόλο, ασκεπής για χιλιόοοοομετρα μιας και… είναι έρημος.. δεν έχει δέντρα, δεν έχει τίποτα. άνεμος καυτός που αντί να ψύχει θερμαίνει, συν το να ποδηλατείς… αυτό που ένοιωθες ήταν 53 βαθμοι. 11 το πολύ 12 έπρεπε να χουμε βρει μια σκιά για να αράξουμε μέχρι τις 16:30…. βενζινάδικο, ή χωριουδάκι συνήθως… αλλά κι αυτές οι 5 ώρες ήταν μαρτύριο.. μιλάμε για καμίνι η ευρύτερη περιοχή. κοιμήθηκα ένα από αυτά τα μεσημέρια και ο αλεχάνδρο μου είπε όταν ξύπνησα κάθιδρος ότι ενώ κοιμόμουν ανέπνεα σα λαχανιασμένος…! ζέστη! ακούμπαγες ένα μέταλο που ήταν σε σκιά (το κρεβάτι) στις 1300 και καιγόταν το χέρι σου. Δεν ξέρω πως τα βγάζουν πέρα οι ντόπιοι..
βασικά ξέρω.. είναι μαύροι αρχικά. Παρόλο που το μαύρο ελκύει τις ακτίνες του ήλιου οι αφρικανοί είναι κατασκευασμένοι βιολογικά να υπομένουνε τη ζέστη.. μετά όλοι φοράνε άσπρα, τα αμάξια είναι όλα άσπρα. όλοι είναι καλυμμένοι όσο δεν πάει – γυναίκες άντρες. πίνουν νερό όλη την ώρα. (παντού έχει μπιτόνια, κιούπια κλπ.) Μπαίνοντας στο Αλ Καντάριφ, κι ενώ 1 ώρα πριν ο Αλεχάνδρο παραλίγο να λιποθυμήσει από την ηλίαση (που μόνο με ίαση δε μοιάζει), μιλήσαμε σε ενα φανάρι με έναν παππού που μας χαιρέτησε..
G
-Σαχάνα…. σαχάνα κετίρ!! του λέμε
(ήλιος, πολύ ήλιος)
G
και απαντάει στα αγγλικά This is Africa, stupid!! που για το stupid δεν είμαι 100% σίγουρος (γιατί τώρα το γράφω και μου φαίνεται υπερβολικό) αλλά το είπε με μία επιθετικότητα που με τον Αλεχάνδρο το εκλάβαμε ως Έσο ες Άφρικα, τόντο (= ηλίθιε) και έτσι το επαναλαμβάναμε αργότερα όποτε καιγόμασταν από τον ήλιο.. ΕΣΟ-ΕΣ (s.o.s) ΑΦΡΙΚΑ ΤΟΝΤΟ!
G
Πριν καμια ώρα ο Αλεχάνδρο μου λέει παρά τω δρόμω “δεν μπορώ άλλο, θέλω να κοιμηθώ, θα λιποθυμήσω, δεν ξέρω” του λέω το ξέρω αυτό το αίσθημα μαν, το χω πάθει κι εγώ. Σβήνει ο οργανισμός και το αίσθημα της νύστας είναι η προφύλαξη για να μη σου έρθει η λιποθυμία απότομα. Του δωσα το ποδήλατό μου που έχει την ηλεκτρική υποβοήθηση (που δεν τη χρησιμοποιούσα καθόλου όσο ήμουν με τον Αλεχάνδρο) να πάει όσο μπορεί παρακάτω μέχρι να βρει κάποια σκιά…
G
Κατα τ’ άλλα, η έρημος είναι φοβερή…. Το βράδυ είναι υπέροχο με τα αστέρια ή με το φεγγάρι πεντακάθαρα. Στο Σουδάν είδα την πιο ασύλυπτη ανατολή Σελήνης που έχω δει ποτέ. ΓΙΓΑΝΤΙΑ και ΚΟΚΚΙΝΗ. 2 πανσέλληνους κάτσαμε στο Σουδάν. Η πρώτη ήταν η πιο μεγάλη πανσέλληνος των τελευταίων 152 ετών (υπερσελήνη, “μπλε φεγγάρι” και σεληνιακή έκλειψη – απολαυστικό, ποδηλατήσαμε όλο το βράδυ) και η δεύτερη, επίσης μεγάαααλη, ήταν κατακόκκινη ενώ έβγαινε.. νομίζω γιατί η έρημος μας έδινε πιάτο τον ορίζοντα και είδαμε το φεγγάρι πραγματικά να γεννιέται από τη Γη.. (εκεί, στον ορίζοντα, λόγω καμπυλότητας και πυκνότητας του αέρα είναι που αλλάζει και το χρώμα).
G
Η άμμος επίσης δίνει μια αίσθηση ατελείωτης τελειότητας.. Η μορφολογική μονοτονία προσδίδει το ατελείωτο και η τελειότητα νομίζω έγκειται στην “ευελιξία” που έχει η άμμος να παίρνει τη μορφή που της υποδεικνύει το περι-βάλλον. Έτσι η εικόνα που λαμβάνεις είναι η τελευταία λέξη του διαλόγου της άμμου με τον άνεμο, κυρίως. Μια επικαιροποιημένη ομορφιά.
Πεθαμενες καμήλες…
Επίσης η ερημιά σου βγάζει (και με αναγραμματισμό) μια ηρεμία, που νομίζω διαπερνάει και τη Σουδανική κουλτούρα. Υπάρχει μια μειλιχιότητα. Η παραδοσιακή τους μουσική, που είναι και σύγχρονη, (δεν είναι σαν την Ελλάδα, που το παραδοσιακό είναι το παλιό – στο Σουδάν αυτό που ακούς στο ραδιόφωνο είναι αυτό που παιζόταν και στις σουδανικές συνάξεις πρίν 800 χρόνια ξερω γω), ναι, η παραδοσιακή τους μουσική έχει μια ροή ´χαλαρή σε γενικές γραμμές.. κάποιος θα την έβρισκε μονότονη ή βαρετή, αλλά οι Σουδανοί γουστάρουνε.. είναι η κουλτούρα.. εδώ άλλωστε σε γενικές γραμμές δε χορεύουνε… δεν παίζουν μπαρ, κέντρα διασκέδασης ή κάτι το πιο μη παραδοσιακό.. ελάχιστα. Ηρεμία…. μετά τις 20:00 βγαίνεις έξω και δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα να κάνεις… αν έχεις φάει, αυτό ήταν βασικά, δεν έχεις τίποτα να κάνεις. Επίσης δύσκολα θα δεις 2 σουδανούς να τσακώνονται στον δρόμο, εγώ δεν είδα κανέναν, σε αντίθεση με την Αίγυπτο που σε κάθε περίπατο θα συναντήσεις κάποια ένταση.
Στην Αίγυπτο τελειώνει η Μέση Ανατολή, παρόλο που δεν τελειώνει το ισλαμικό στοιχείο. Το αντίθετο, βασικά, εντείνεται. Το Σουδάν είναι χώρα που επικρατεί Θεοκρατία, δηλαδή οι νόμοι της θρησκείας είναι οι νόμοι του κράτους. Έχουνε Σαρία. Είναι κατά κάποιο τρόπο, με πιο απλά λόγια, πολύ πιστοί μουσουλμάνοι. Στο Σουδάν είδαμε πρώτη φορά αυτοκίνητα σταματημένα στο πλάι στην Εθνική Οδό για να κάνουν προσευχή οι επιβάτες. Ή, δε συναντήσαμε απολύτως κανέναν που να μας πει ότι δεν υπάρχει Θεός – κάτι που το συνάντησα στην Αίγυπτο. Παρόλο που θα υπήρχαν νέοι που δεν πηγαίναν στο Τζαμί, δεν προσευχόντουσαν ή δε διαβάζανε το κοράνι, εννοείται ότι πιστεύανε ότι ο Αλλάχ υπάρχει και γενικά αυτή (του Ισλάμ) είναι η οδός, απλά αυτοί (οι νέοι) δεν ήτανε σε φάση, αυτη τη στιγμή της ζωής τους.
G
Με τις σκηνές στον προαύλιο χώρο του τεμένους
….!!!!
Κατά τ’ άλλα, τίποτα τρομερό.. Ακούει κανείς σαρία και με όλη αυτή την αντι-ισλαμική κατάσταση στα μίντια νομίζει πως θα βλέπει να πετάνε ομοφυλλόφιλους από τις ταράτσες ή κομμένα χέρια κλεφτών στον δρόμο. όχι. Μια ηρεμία γενική, αλκοόλ πουθενά, πάρτυ ελαχιστότατα, και γενικά μια φυσιολογική κατάσταση. Γυναίκες με μαντήλα, αλλά όχι ακρότητες τύπου δε φαίνονται ούτε τα μάτια – αυτό σπάνια. Και εκκλησία ορθόδοξη έχει το Χαρτούμ και εκκλησία Αιθιοπική είχε δίπλα στο χόστελ. κομπλέ…
G
Κάτι ιδιαίτερο που μου ήρθε και στην Αίγυπτο κάποιες φορες ήταν αυτό του “που είναι οι γυναίκες ρε παιδιά;;; να σαι στον δρόμο, σε καφέ που είναι ουσιαστικά καρέκλες κάτω από ένα δέντρο και να παρατηρείς, και να μην υπάρχει γυναίκα στον δρόμο για ώρα πολύ… μόνο άντρες
G
Γενικά στο Σουδάν ένιωσα φοβερή ασφάλεια … μας είπαν ότι τα δικαστήρια στο χαρτούμ υπολειτουργούνε γιατί δεν έχει… δουλειά.. δεν έχει έγκλημα καθόλου.. και μου φάνηκε απόλυτα λογικό. Οι άνθρωποι ήταν όσο πιο φιλόξενοι γίνεται!!!!
G
όπως μας είπε και ο Τζαμάλ που ήξερε καλά αγγλικά και είχαμε μια μεγάλη συζήτηση μαζί του, στο Αλ Καντάριφ, το Σουδάν είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που μπορείς να ζήσεις δωρεάν.. όπου πας και τους πεις δεν έχω: θα σου δώσουν θα σε κοιμήσουν θα σε ταίσουν, θα σε φροντίσουν, και θα σε στείλουν στην ευχή του Αλλάχ εννοείται, απαρέγκλιτα αυτό, αλλά ναι, φοβερά φιλόξενοι.
Με Τζαμάλ
Η πρώτη λέξη που έμαθα στο Σουδάν – αραβικά με τοπικό σπιν – ήταν ΦΆΝΤΑΛΟ! φάνταλοο φάνταλο λέγανε όλοι. κάτι σαν είσαι ευπρόσδεκτος. μας το λέγαν ενώ περπατούσαμε στις πόλεις, ενώ είμασταν στο ποδήλατο, αλλά ΚΥΡΙΩΣ στα “εστιατόρια”.. εκεί που τρώγανε όλοι, μας λέγανε φάνταλο φάνταλο, έλατε να φάμε παρέα…. εκεί τρώνε με έναν δίσκο ή ένα μπολ τεράστιο όλοι, στη μέση. δεν έχει ο καθένας το πιάτο του. δεξί χέρι μέσα και στόμα. τι τρώνε; ένα φαγητό παίζει στο Σουδάν, όσο και να φαίνεται περίεργο. ΦΟΥΛ. φασόλια δηλαδή στο φουλ. δεν τρώνε τίποτα άλλο εκτός κι αν είναι άρρωστοι χαχαχα. χωρίς πλάκα πάντως αυτό είναι το φαγητό- κάθε μέρα πρωί μεσημερι βράδυ. φουλ σκέτο, φουλ χτυπημένο, φουλ με ΕΝΑΝ ΤΟΝΟ λάδι φυστικιού (τέλειο), φουλ με τυρί, φουλ με κρέας, φουλ με σαλάτα (ντοματα ψιλοκομένη και κρεμμύδι). 2 μήνες στο Σουδάν – 2 μήνες φουλ.
G
και πολλλλλύ φτηνή χώρα. το μπουκάλι το 1,5 λίτρο το νερό έκανε 5 λίρες όταν μπήκαμε στη χώρα, όταν βγήκαμε το χανε πάει 7. αλλά 5 λίρες σουδανικές είναι 23 λεπτά του ευρώ, στο επίσημο σύστημα.. έλα που το Σουδάν είναι περιπτωση, και οι ΗΠΑ έχουν επιβάλλει εμπάργκο στη χώρα με αποτέλεσμα να υπάρχει τεράστια μαύρη αγορά, απ’ όπου αλλάζαμε τα λεφτά μας (είχε ο Αλεχάνδρο ευρώ) με ισοτιμία 1 ευρώ 40-43 λίρες Σουδάν…. κάντε τα νούμερα για το κόστος του νερού… (κι επίσης για πόσα χαρτονομίσματα σου δίνει ένα 100ευρω – λαμβάνοντας υπόψιν ότι το 50λιρο είναι το πιο χάη χαρτονόμισμα). Το θέμα ήταν ότι λόγω εμπάργκο δεν μπορείς και να τραβήξεις χρήματα απο ΑΤΜ. δε λειτουργούν οι διεθνείς κάρτες στο Σουδάν και για να σου στείλουν χρήματα με ΜοneyGram ή Western Union το κόστος ήταν τρελό.
G
Εκεί που πήγαμε να την πατήσουμε ήταν όταν αρρωστήσαμε και οι 2 και μας τελειώσαν τα λεφτά, με τα νοσοκομεία και τα φάρμακα και έπρεπε να βρούμε λύση. (πάθαμε και γω και ο Αλεχάνδρο bacterial infection στα αγγλικά, στα ελληνικά “βακτηριακή μόλυνση” αλλά δε μου ακούγεται δόκιμο.. δεν ξέρω.. πάντως το πάθαμε και η φάση ήταν εμετοί διάρροιες, στον Αλεχάνδρο ήταν πιο έντονο και έπρεπε να πηγαίνει στο νοσοκομείο για να παίρνει την αντιβίωση με ένεση… Οι συνθήκες υγιεινής στο χόστελ ήταν…. άστο).
Το νερό στο χόστελ, για την ακρίβεια.
Τεσπα, τελειώσαν τα χρήματα αλλά ευτυχώς είχαμε γίνει φίλοι με τον Βλαδίμηρο και τον Γουάλιντ (εκ Γαλλίας) στο χόστελ και ο πρώτος, που έκανε πρακτική στο Σουδάν σε μια γαλλική εταιρεία, κατάφερε και μας άλλαξε τα λεφτά με μία τρελή ισοτιμία, πάνω από 40.
Ναι, Βλαδίμηρος και Γουάλιντ, και Ρομάν αργότερα – κάναμε παρέα και δυνατές συζητήσεις γιατί και τα παιδιά ήταν φιλομαθείς και είχε ντόρο. Ξαναφούντωσε το ενδιαφέρον μου να μάθω Γαλλικά (η παγκόσμια-επικρατούσα γλώσσα το 2050, λένε) και γενικά τα περνάγαμε ωραία με Γουάλιντ που είναι σούπερ τυπάκι και είπα 2 λόγια στην προηγούμενη ανάρτηση.
G
πού είναι ο Γουαλιντ?
Στο Σουδάν κάναμε και Πρωτοχρονιά, στο χωριό Άμπρι. Μείναμε σε έναν πολύ ωραίο ξενώνα για να γιορτάσουμε την αλλαγή (που βασικά στις 00:00 κοιμόμασταν) και μία μέρα που καθόμουνα στην είσοδο και κοίταζα τα βιβλία δίπλα από την πόρτα είδα ένα βιβλίο με ελληνικό τίτλο. Έγραφε ΝΟΥΒΙΑ. Από το 2500 προ Χριστού ξεκινάει ο πολιτισμός των Νουβιων στην περιοχή που είναι τώρα Νότια Αίγυπτος και Βόρειο Σουδάν. O πολιτισμός αυτός έφτασε σε τέτοια ακμή που για κάποιο διάστημα όλη η Αίγυπτος ήταν υπό την κυριαρχία των Νουβίων. Το ξέρατε; δεν το ξέρατε. Ρωτάω τον ιδιοκτήτη του ξενώνα πώς και τα ελληνικά εδώ, μου λέει ότι η γραφή της νουβικής γλώσσας ήταν στο Ελληνικό Αλφάβητο για κάποια περίοδο…
G
Γκουγκλάρω λίγο (από το Χαρτούμ εννοείται γιατί δε νοείται 3g εκτός πρωτεύουσας) και βλέπω ότι η ανάγκη της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου (μετά τον Μ.Αλέξανδρο) σε ελέφαντες για στρατιωτική χρήση οδήγησε σε κατάκτηση της περιοχής και της πρωτεύουσας (κατά το βασίλειο των Kush) Meroe (πήγαμε) και στην εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας. Ακόμα δεν είναι απόλυτα σαφές αν χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο για να αποδώσουν την προφορική τους επικοινωνία (όπως έγινε στην Αίγυπτο για μία περίοδο) ή πραγματικά ήταν ευρέως διαδεδομένη η ελληνική γλώσσα. Κάτι που έγινε αργότερα, με τη διάδοση του Χριστιανισμού και της παράδοσης των Κοπτών, που και αυτοί είχαν αφομοιώσει το ελληνικό αλφάβητο.
G
ΤΙ ΆΛΛΟ;
Το Σουδάν ήταν το μεγαλύτερο κράτος της Αφρικής πριν χωριστεί από το (νεώτερο κράτος στον κόσμο, πλέον) Νότιο Σουδάν, το 2011, με ένα δημοψήφισμα στο δεύτερο όπου 99% ψήφισε υπέρ της απόσχισης. Η βασική αιτία ήταν ότι το βόρειο τμήμα προσπαθούσε να επιβάλλει αραβική -μουσουλμανική κουλτούρα σε όλη τη χώρα παρόλο που το νότιο τμήμα είναι κυρίως χριστιανοί και άνθρωποι που ακολουθούν τοπικές παραδόσεις.
G
Ο χωρισμός έφερε σε κρίση το Σουδάν (καθώς όλα τα πετρέλαια της χώρας ήταν στο Νότιο τμήμα) και εμφύλιο στο νεοιδρυθέν Νότιο Σουδάν.. (φαίνεται δε γίνεται ανεξαρτησία κράτους χωρίς κάποιου είδους εμφύλιο μετά) (γίνεται τελικά, δες Τανζανία)
G
Παρόλο που εμείς είδαμε το Σουδάν απόλυτα ειρηνικό και φιλόξενο, η περιοχή του Δυτικού Σουδάν (που περάσαμε με λεωφορείο) που λέγεται Νταρφούρ…βρίσκεται σε κρίση από το 2003 με 300.000 νεκρούς και 3.000.000 εσωτερικούς μετανάστες, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. αυτός είναι ο λόγος που ο πρόεδρος του Σουδάν (που πήρε την εξουσία με πραξικόπημα το 1989 και εκλέχτηκε το 1996) έχει καταδικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου. Αυτός είναι ο λόγος του εμπάργκο των ΗΠΑ. ΓΙΑΤΙ όμως ο πόλεμος; για τον ίδιο λόγο που αποσχίστηκε το Νότιο Σουδάν. Γιατί η κυβέρνηση καταπιέζει θρησκευτικά/εθνικά τους εν και περί Νταρφουρ, παρόλο που αυτοί δε θέλουν την αραβοποίηση. Ενδιαφέρον έχει ότι η κυβέρνηση του Σουδάν εκτιμάει τους νεκρούς σε… 10.000.. μόνο, αλλά επίσης ενδιαφέρον ότι η African Union (ο ΟΗΕ της Αφρικής), η Ρωσία, η Κίνα και μερικοί άλλοι δε συμφωνούν με την καταδίκη του προέδρου από το διεθνές δικαστήριο. Συμφέροντα..
G
24118
302 πουκάμισα
Σήμερα πήγαμε στην κεντρική αγορά του Ομντουρμαν. Μεγάλη, ζωντανή, πολύχρωμη. άπειρο καυσαέριο, πολυς κόσμος, ουδεις τουριστας
μπαίνω στο ψητο γιατί με πονάει το χέρι μου και τα κουνούπια με τσακιζουνε
γυρίσαμε σ1 φορτηγό που κάναμε οτοστοπ. ο γουαλιντ φώναζε για κχαρτουμ για κχαρτουμ και μπήκαμε στην καροτσα με σαλτο
μέσα σουδανοί μα κάπως διαφορετικοι. Τα πρόσωπα . 10 – 12. νεαροί
από το νότιο σουδαν μας ειπε ο γουαλιντ – έρχονται εδώ να δουλέψουν , παίζει πείνα νότια (παρόλο που εχουν τα πετρέλαια) λόγω εμφυλίου.
ένιωσα ντροπή. 10-12 14-18 χρονών. φαινόταν ότι γυρνάν από δουλεια. δίπλα μου είχα έναν 14-15 χρονω που δε μου έδινε σημασία,
ντράπηκα. για το ρολόι μου. για τα γυαλιά ηλίου που πρώτηφορα σήμερα τα έβαλα εδώ και μήνες γιατι με πονάγανε τα μάτια μου.
Δε με κοίταζε – με ένα ύφος απαξιωτικό, οτι εγώ είμαι ο πλούσιος. Από την αρχή του Σουδάν κοιτάνε κ ζητάνε το ρολόι μου. Κι εκτός πόλης δεν έχω δει κανέναν με ρολόι
ντράπηκα για όλα αυτά που ειχα και για όλα αυτά που έχω. γιατί είμαι ταυτόχρονα χωρίς να είναι παράδοξο ένας καλομαθημενος κακομαθημένος. ένας καλοαναθρεμένος
Έδωσα το χέρι μου στον χαιρετισμό πάνω σε αυτούς τους νέους και ντράπηκα. πιο δουλεμένα και ξηρά τα χέρια τους και από 60χρονου αγρώτη.. της Ελλάδας… ένα χέρι μονο μπορεί να πει τόσα πολλά..
Η
πάει το ρολόι απο σημερα το αφήνω στο τσαντάκι.
και όλα τα φάνσι τα απομακρύνω παραυτα.
G
12218
G
-Ήρθε τώρα ο Νερουλας και είπα να γράψω. Eίμαι αλ κανταριφ . Τον είδα και λέω ω ρε φίλε, νερουλας, καπου υπήρχε αυτή η λέξη μέσα μου αλλά δεν νομίζω να την έχω ξαναχρησιμοποιησει. Ο νερουλάς είναι ένας γεράκος 60-κάτι χρόνων. Θα πεις δεν είναι γερός 60 κάτι αλλά σκέψου ότι εδώ ο 60κατι φαίνεται τουλαχιστον 75. 63 το προσδόκιμο στους άνδρες . το νερό είναι σε ένα κυλινδρικο μακρόστενο διμετρο μεταλλικό μπιτόνι , παράλληλα προς το έδαφος στηριγμένο σε μια μεταλλικη Κατασκευή που φέρει 2 μεγαλούτσικες ρόδες και 2 σιδερένιους σωλήνες που εκτείνονται μπροστά και δένουνε στον γαϊδαρακο. Το πιο ταπεινο, το πιο αγαθό το πιο υπομονετικο των ζώων . Σε όλη του τη δυστυχία παραμένει ανεκφραστο σε αντίθεση με την καμήλα ας πούμε που γκαριζει άμα της λες όλη την ώρα να πέσει στα γόνατα ή να σηκωθεί για να κατέβεις από αυτήν η να ανέβεις. Ο γάιδαρος εκεί. Στον ήλιο όλη μέρα (εδώ, τώρα, έχει 44 βαθμούς) λιποσαρκος, δεμένος σε όλο του το σώμα, από το λαιμό, από την κοιλιά από κατω για να φέρει το φορτίο, και ο νερουλας πρέπει να έχει και 200 λίτρα μέσα,. (είναι 200 , το ρωτησα μετά).Από πάνω του να κάθεται κάποιος , στη μούρη να ναι δεμένος πάλι. Να τον βαράνε δεξιά για να πάει αριστέρα και τ αναστροφο. Κι ο γαιδαρακος εκεί , ο πιο μειλιχιος των ζώων ο βασιλιάς μιας ομορφιάς που θέλεις να την αγκαλιάσεις και να τη χαϊδέψεις και να της πεις γαιδαρακο . Τι κάνεις γαιδαρακο μου . Τώρα είσαι ελεύθερος. Πήρα όλο το νερό εγώ για να το δώσω σε αυτούς που δεν εχουν Ούτε νερό κι έδωσα στον ιδιοκτήτη σου ένα μάτσο λουλούδια για να ταϊσει τα παιδιά του – είσαι ελεύθερος, χωρίς σκοινιά χωρίς ηλιοστάσιο υποχρεωτικό, χωρίς ξυλιές από καλάμια κατευθυντικες χωρίς σαμαρια από πάνω ή σωλήνες στο πλάι.
G
Τι βαρβαρότητα που πρέπει να την υπομεινω σιωπηλός γιατί στη λίστα των προτεραιοτήτων για τη βελτίωση του πλανήτη ο γαιδαρακος είναι πολύ κάτω..
G
Πάνω:
Χτες είδα 2 παιδιά , ο ένας με πορτοκαλι μπλουζάκι, κιο άλλος πιο μετά δεν πρόσεξα με τι γιατί κοίταζα τη σακούλα του. Δύο παιδιά με μια σακούλα στο χέρι μικρή, να τη φυσάνε και να τη ρουφάνε. Κοιτα μου λέει ο αλεχανδρο και μου δείχνει και τον τυπακο στα 25 που δεν μπορεί να σταθεί και ψάχνει που να βάλει τα χέρια να στηριχτεί ή ο άλλος πιο μετά που παραμιλαγε περπατώντας . Μου λέει είναι τα κλασσικά συμπτώματα. Εισπνέουν και εκπνέουν στη σακούλα κόλλα βιομηχανική πολύ δυνατή. Και όλοι μα όλοι γύρω κάνουν σα να μην τρέχει τίποτα. Παιδιά τα πρώτα 12(;) χρόνων …. Κι ο άλλος που σαν τυφλός έψαχνε στήριγμα και έκανε μια σκηνή παραπατώντας στη ζάλη του… Κι όλοι γύρω, νορμάλ. Ρώτησα τον τζαμαλ τι φάση;;; μου λέει τα λέμε παιδιά των δρόμων.. Και;; τι γίνεται ; τι φάση; παιδιά των δρόμων ξαναλέει.-α,μαλιστα. Πολύ μας παραξένεψε γιατί εδώ, σαρία γαρ , ούτε οινόπνευμα στο φαρμακείο δε βρίσκεις.Πρέπει να ψάξεις πολύ κι αν βρεις θασε ρωτήσουν χίλια πράγματα και το μπουκαλάκι νμικρο. Και γεμάτο μέχρι τη μέση και λες μα είναι άδειο σχεδόν και λένε όχι, έτσι είναι. Και λες θα εξατμιστηκε γιατι δεν κλείνει καλά και μετά ξαναπαιρβςις από άλλη πόλη και ειναι το ίδιο πάλι… παιδιά ναρκώνονται στο δημόσιο και το οινόπνευμα στο φαρμακείο τους πείραξε.
G
Εχτές ποδηλατουσαμε έναν ήλιο ασυληπτο ασυληπτο. Άνεμος καυτός, ήλιος τσουροθφληστος, ιδρώτας ατελείωτος, σκια ανύπαρκτη για χιλιοοομετρα… Ο αλεχανδρο σχεδόν κατερευσε. Μου λέει δεν μπορώ νυστάζω φοβερά νυστάζω… (το ξέρω το αίσθημα ασφαλώς, το χω περάσει, κάνει σατ Ντάουν ο οργανισμός σου φιλικά , πριν λιποθυμήσει, σου λέει άντε για ύπνο μαν). Τεσπα θέλω να πω εκανα ποδήλατο σε αυτή την καμινο την ερημική και στο πλάι σπάνια μα τακτικά υπήρχαν γυναίκες μες στον ήλιο αν είναι δυνατόν σε αυτή τη στάση του σώματος που φαινεται άθλος σε μενα. Πόδια ίσια , κωλος φουλ τουρλα και σκυμενες να παίρνουνε την άμμο από το έδαφος να τη βάζουν σε κάτι κρισαρες και να τις κουνάνε. Στον ήλιο που σε τηγανιζει, φασκιωμενες με μαντήλια με φουστάνια με τα πάντα, λόγω θρησκείας, σε μια σταση σώματος που δε βγάζει λογική, εγώ δεν την υπομένω πάνω από 2-3 λεπτά. (είναι η ίδια σταση που βλέπω και στους αγρους , σκυμμενοι αλλά με μέση ίσια, όχι καμπυλωμενη, και πόδια επίσης ίσια). Εκεί για ώρες να κρισαρουν το τίποτα μηπως και βρούνε κάτι τις που να χει αξία – ούτε Που ξέρω. Εκείνες τις στιγμές σκεπτομενος αυτήν την υπερφυσική αντοχή στον ήλιο σκεφτόμουνα τους μαυρουληδες της Ελλάδας και της Ευρώπης που πάντα τους έβλεπα πολύ ντυμένους με φούτερ και κουκούλες και κασκόλ και σκούφια κι έλεγα καλά ρε παιδιά δεν κάνει τοσο κρύο….. Αν είσαι βιολογικα προορισμενος, αν είσαι φτιαγμένος για κατι άλλο… Τώρα καταλαβαίνω.
Για του λόγου το αληθές: το μαύρο δέρμα αντέχει 10 φορές περισσότερο από το λευκό πριν καεί και χρειάζεται 6 φορές περισσότερο ήλιο για να παράγει τη βιταμίνη D που χρειάζεται.
G(για
Ο Γουάλιντ μας διαβάζει τα ποιήματά του
βλαντιμίρ και γουάλιντ
από το μπαλκόνι. την Πέμπτη το βράδυ, μιας και την Παρασκευή ήταν η αργία, είχανε έξοδο τα παιδιά..
παύση και είμαι , πώς το είπε ο αλεχάνδρο, άγο λα πλάντσα
παύση και είμαι με την κοιλάρα μου να κοιτά ουρανο – επιπλέω σε ένα στρώμα θαλάσσης
σε μια λιμνη τρισάθλιων κουζίνων και πενταβρόμικων τουαλέτων
κουνούπια σε ορδές και μυρωδιά κλεισούρας ακόμα και στο προαύλιο
πόνος στην κοιλιακή χώρα και σε όλη τη χώρα γενικώς λόγω φτώχειας και υγιεινής ανύπαρκτης
φαί φουλ φελάφελ, μπεκαμ, χαμαστάσαρ αιουα
ετνιν
νοσοκομείο για 3η φορά πάλι
και πάλη με τη διάρροια, με τα ξερατά μ έναν πονοκέφαλο που παίζει ντραμς στα μηνιγγια
πυρετόστ κάηκε στους 41 βαθμούς
αντικουνουπικό αντιβιωση μ ένεση και έλα πάλι
κε πάχα!
a
αντιηλιακό πυραμίδες μερόε ωτοστοπ
γουάλιντ που είναι πού είναι ο γουάλιντ?
έρχεται απο το παρελθόν
και φέρει φωνές διπλα σταυτί μου και χαμόγελα μπροστά στα μάτια μου
302 πουκάμισα διαφορετικά
στιλ παρισίων με άρωμα λιβάνου
βγαλμένος απο ταινία πολύχρωμος δίπλα μου, μα είναι ασπρόμαυρος είμαι σίγουρος
μιλάει αγγλικά, μιλάει γαλλικά, μιλάει αραβικά
ένα μικρό παιδί στο σώμα ενός μεγάλου
και μεγάλοι στον δρόμο στα σώματα παιδιών
τα μεγάλα τα θαυμάσια τα αντιφατικά τα πεντακάθαρα τα υπερφυσικά λευκά
χαμόγελα των μαύρων προσώπων
δεν τα δα σε αυτα τα παιδιά
σε αυτά τα παιδιά των δρόμων που είναι 5 που είναι 6 που είναι 7 χρονών και πετάξαν υπερηχητικά από την παιδική ηλικία στα 40
μεροκάματο
και ωστικό κύμα μέσα μου να σπάει το φράγμα του τοίχου
προστασίας μου – έχω κας καρντ εγώ –
δεν έχει χαμόγελο δεν έχει παιχνίδι δεν έχει καν παπούτσια
και ούτε βλέμμα για σένα τουρίστα που νομιζεις ότι είσαι ταξιδιώτης
και κάτι έγινε
ντροπή και μόνο η ύπαρξη τους
για τον πλανήτη γενικά μα και για μένα ειδικά.
h
κάτι άνοιξε τώρα κοίτα ναδείς και ξεπετάγεται όλο αυτό που ήταν μέσα μου πινέζες με χαρτάκια στο σώμα της μνήμης και στο χρώμα της
ευαισθησίας
γιατί με αγγίξανε
γιατί με αγγίζουν εδώ στο χαρτούμ που είμαι ένα μήνα σε αδράνεια νοσούντος κιόμως κάτι λαμβάνουν οι κεραιες μου οι καμπυλωμένες
d
ομντουρμάν σαν άλλος σουπερμάν σκάει στον ουρανό της ανάμνησης και μου λέει
μααααν, τι ταν αυτό μαν.
στο ομντουρμαν. ημέρα παρασκευή, παρέα: γουάλιντ -που είναι ο γουάλιντ?-, στο ομντουρμαν, αλεχάνδρο βλαδιμηρος και ρομαν,
ομντουρμαν. τεμενος χαμαντ ελ νιλ. το κράτησα το όνομα ενώ με δυσκολία κρατάω τα ονοματα – αυτό ήταν από τα ονόματα που παλεύεις να τα συγκρατήσεις γιατί δεν μπορείς να πεις αυτό το έζησα…. εκεί. μόνο να πείς μπορείς αυτο το έζησα στο ομντουρμαν
πού?:!
στο κοιμητήριο του ομντουρμαν
εισέρχομαι και λέω εδώ θα είναι δυνατό. γιορτή στο νεκροταφείο μόνο ενδιαφέρουσα μπορεί να είναι όχι για κανέναν άλλον λόγο πέρα από τον προφανή της αντιθέσεως. το πώς φέρονται στον θάνατο μπορεί να σου πει παραπάνω από οσα μπορουν να σου πουν 10 μουσεία – και αυτό έγινε. εισέρχομαι και κατευθείαν γίνεται κλικ
-στο μυαλό μου,
οι στιβες χώματος σε σχήμα σώματος που εξέχουν απ’ τον θάνατο και οι απλές επιτύμβιες στύλες. απλούστατες, δεν έχουν μάρμαρα εδώ.
-στη φωτογραφική μου
με τη διακριτικοτητα της τυχαιότητας – απλά πατάω το κουμπί απο τη μηχανή που κρέμεται απο το λαιμό μου. δε θέλω να βιάσω τις στιγμές
κοιτάω πίσω στην είσοδο και βλέπω κάθε έναν που μπαίνει να έχει τα χέρια σε στάση προσφοράς και τα χείλια σε ρυθμό προφοράς προσευχητικής. παλάμες που κοιτάνε ουρανό σα να είναι του δρόμου ικέτες και μάτια κλειστά είδα σε κάνα δυο.
είμαι συνεπαρμένος και προχωράω με τους υπολοίπους που όμως τους χάνω σκόπιμα για να το ζήσω όπως του πρέπει . είμαστε μπρόστά από το μικρό τέμενος . σε λίγο ξεκινάει η έντονη φάση, τώρα είναι στην προπαρασκευή.
ένα πάράλλήρήμά. μία ταινία που είναι τόσο ταινία που δε θέλεις να την κάνεις βίντεο γιατί θα είναι πλεονασμός. μία πολυχρωμία θεατρική μία δραματουργία τελετουργική μία προιστορία μυστηριακή, μία χαοτική σκηνή π0υ έχει απόλυτη δομή και τάξη που παλεύω να την εξιχνιάσω. πρόσωπα, μάτια,κόρες. κάνω ζουμ σε ό,τι κινείται και το ρωτάω ΓΙΑΤΙ γιατί ΓΙΑΤΙ κάποιος να μου πει γιατί. και μου το λέει. ο μπροστινός που σταμάτησε και ασθμαίνει ιδρωμένος, πιάνει το κεφάλι, έχει κλειστά μάτια, ασθμαίνει σε φάση ερχεται εμφραγμα αλλά οι τριγύρω δεν το ν κοιτόύν με απορία. πιανει τα γόνατα του ξανασηκώνεται. περνάει την παλάμη του από το μέτωπο μέχρι το πηγούνι για να ρισετάρει τη φάση του. ασθμαίνει και λέει
(μέσα μου)
«παραλλήλημα-εκσταση-εδώ ψάχνουμε τη φάση που μας παίρνει από εδώ.
απο το κοιμητήριο να μας πάει αλλού, πού αλλού? στο αλλού του καθενός
για καθε έναν διαφορετικό το υπερπέραν αλλά εκεί μας πάει η ίδια η επανάληψη αυτου του τρελού του γηπεδικου του παραληρηματικου α-λα ιλα λα αλαχ ιλα λαχ .» πλεόν το λέω κι εγώ κάθε τόσο να νοιώσω την αύρα του συντονισμου.
ενα ερώτημα λιβανίζει τον εγκέφαλο μου γιατί ταλιμπανίζει τα μάτια μου. όλη αυτή η εκστατική φανατίλα, που θα ταν πιο ορθό να την πω αφοσίωση, ναι. εγώ σαν αφοσίωση την είδα, σα μια ευγενική ακρότητα, όλη αυτη η ενέργεια η συγκεντρωμένη που είναι στραμένη σαφώς προς μια κατεύθυνση, μπορω να έρθω εγώ, εσύ, ο άλφα ο βήτα, ο Χριστός ο ίδιος, μπορεί να έρθει να πει – αυτό είναι λάθος αυτό δεν έχει αλήθεια μέσα του;;
i
Ερωτώ:
όταν λέει ένας ορθόδοξος «εμείς έχουμε την αλήθεια». λεει αυτοματα ότι ΌΛΟΙ οι άλλοι είναι σε πλάνη; ότι αυτο που έχουν βυθιστεί, αυτό που ειναι τόσο αληθινό για αυτούς, που κρατάει τόσους αιώνες είναι τελείως άκυρο και κουκουρούκου;
a
e
– φλασμπακ 5 μήνες πίσω, είμαι Αθήνα για τα βαφτήσια των παιδιών του αδερφού μου κ της Ελεάννας. στο οδοντιατρείο της θείας μου της Σοφίας, δανειζομαι το βιβλίο που έχει στην αίθουσα αναμονής, ο Κόσμος της Σοφίας, είναι βιβλίο φιλοσοφίας, και το διαβάζω στο ταξίδι.
x
φαστ φοργουορντ 5 μήνες μπροστά να διαβάζω λίγο μετά από τα άνω γραμμένα για τις θέσεις του Κίρκεγκωρ, που ήταν πολύ πιστός Χριστιανός και έλεγε ότι η ουσία δεν είναι η αναζήτηση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ αλλά η αναζήτηση αυτού που πραγματικά δουλεύει για μένα!!! της αλήθειας της προσωπικής. Έκανε διάκριση μεταξύ Αλήθειας (αντικειμενικής) και αλήθειας (υποκειμενικής) και η περίφημη φράση του είναι “subjectivity is truth and truth is subjectivity”.
e
γι αυτό μιλάω και στο υπάρχει θεός (?!) , δηλαδή για την υποκειμενική αντιληψη της πραγματικότητας στο κομμάτι του θρησκεύειν. για μένα, προσωπικά, ξέρω ότι είναι αλήθεια και λειτουργεί η χριστιανική ορθόδοξη πίστη. ξέρω ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΝΟΙΩΣΑ, ότι αυτή η αλήθεια, η δική μου αλήθεια, δουλεύει.
i
αυτό και μόνο θα μπορούσε να αρκεί για να ζήσω μια φιλήσυχη και πνευματική ζωή.
το καυτό ερώτημα που έρχεται μετά είναι
k
αν για τον μουσουλμάνο, για τον βουδιστη, για τον ινδουιστή ισχύει ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ αυτή η υποκειμενική αλήθεια, που την είδα με τα μάτια μου να ισχύει στα δάκρυα των καθολικών στην Μπογκοτά, στην προσήλωση των ινδουιστών μοναχών με τα πορτοκαλί και τα ραστα και τις μπογιές στο πρόσωπο στο Βαρανάσι, στους στροβιλιζομενους και εκστατικους εν γένει Σουφιστες εδώ ,
a
το καυτό ερώτημα που έρχεται είναι αν για τον μουσουλμάνο, για τον βουδιστη, για τον ινδουιστή ισχύει ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ αυτή η υποκειμενική αλήθεια, τι γινεται με την αντικειμενική αλήθεια. με την αλήθεια που μάθαμε ότι είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ. με τον ένα θεο πατέρα παντοκράτωρα;;
t
μια λογική εξήγηση είναι ότι ο Θεος υπάρχει, ως ο δημιουργός των πάντων, ως το υπερ-oν που εχει συνειδηση της συμπαντική ενότητας, ως ο παντογνώστης και παντοδύναμος και πανταχού παρών – υπάρχει και ειναι πολύ… πλατύς για να δεχτεί να καλουπωθεί σε θρησκευτικά κουτάκια. μας αφήνει, ανάλογα με το που γεννηθήκαμε, να προσεγγίσουμε ένα είδος θέωσης, – γιατι οι καθολικοί δεν έχουν αγίους? οι βουδιστές δεν εχυουν φωτισμένους κλπ – και έτσι η ΑΛΗΘΕΙΑ στην κορυφή του βουνού είναι προσεγγίσιμή από όλους από διαφορετικά μονοπάτια, από όλους εμάς που ζούμε σε διαφορετικά μέρη της γης, κι έχουμε διαφορετική αφετηρία στους πρόποδες του βουνού.
a
μια άλλη λογική εξήγηση είναι ότι τα περί θεού είναι ασυναρτησίες. Κάποιου είδους μυθοπλασίες στη βάση της ορμέμφυτης ροπής για θρησκεύειν. κάποιοι ιδιαίτερα έξυπνοι στον ρου της ιστορίας φιλοσοφήσανε με μία πιο… πρακτική διάσταση και το αποτέλεσμα ήταν ακόλουθοι και αργότερα από κάποιου είδους ελίτ επήλθε μια συστηματοποίηση και εκμετάλλευση της όλης κατάστασης. πώς εξηγούνται τα θαύματα, οι συγκινήσεις, η πίστη τόσων ανθρώπων, εμού συμπεριλαμβανομένου, η όντως προσωπική ανάπτυξη και ποιοτική βελτίωση της ζωής; εξηγείται μέσω του θαυμαστού αυτού μέρους του σώματος που λέγεται ανθρώπινος εγκέφαλος και μπορεί, στο κατάλληλο πλαίσιο, να δημιουργήσει οποιαδήποτε* πραγματικότητα ως αληθινή. τη συντριβή της ταπείνωσης, την καινοποιώ δράση της θείας κοινωνίάς, τη φοβερή κατάνυξη των αγρυπνιών _ όλα είναι αλήθεια γιατί τα πιστεύω. . .
d
Ένα άλλο σημείο που μου προκαλεί ερωτήσεις είναι μια αντίφαση που απορρέει από τα παραπάνω. Ή πιστη γενικότερα ως στάση εγωιστική… ακριβώς γιατί όταν λέω τόσο ορισμένα πιστεύω εις έναν Θεόν, πατέρα Παντοκράτορα, ποιητή ουρανου και γης, αλλά και γενικότερα όταν πιστεύω σε οποιαδήποτε θρησκεία….. Όταν καλουπωνω τόσο σαφώς την πίστη μου και την πιστεύω με όλη μου τη δύναμη, τότε αυτόματα λέω πως η πίστη όλων των άλλων είναι λάθος, πως ΕΓΏ μόνο είμαι ο σωστός. Λέω ΕΓΏ έχω την ΑΛΗΘΕΙΑ… που μου φαίνεται κάπως περίεργο
a
Δεν ξέρω… σκέψεις με αφορμή το παρακάτω…
i
a
… αντιηλιακό πυραμίδες μερόε ωτοστοπ …
βλαντιμίρ και γουάλιντ
τι τραγική ιστορία αυτές οι πυραμίδες.. ήρθε κάποια στιγμη χρυσοθηρας νομιζω 19ος αιώνας ο οποίος κατέστρεψε την κόρυφη μίας πυραμίδας και βρήκε χρυσό. μετά τις κατέστρεψε όλες και τελικά η μόνη που είχε χρυσό ήταν η πρώτη…. 😦
302 πουκάμισα
πού είναι ο Γουαλιντ?
ο καλύτερος!
* μα οποιαδήποτε όμως.. δε θα πω για τους παλαβους (κάτι χιλιάδες) στη Ρωσία που ακολουθούν έναν… Μεσια που τους λέει ότι είναι ο Χριστός και έχουν πάρει τα βουνά, ούτε για άλλες θρησκευτικές παλαβομαρες μαζικών αυτοκτονιών κλπ.. το πιο κραυγαλέο παράδειγμα κατά τη γνώμη μου είναι ο Β παγκόσμιος Πόλεμος. Πώς τόσοι άνθρωποι (στην πλειονότητα μορφωμένοι και χριστιανοί) πειστηκαν πως είναι ανώτεροι γενετικά και ότι έπρεπε να σκοτώσουν τόσους εβραίους… Μια τρέλα πραγματικά που εκατομμύρια άνθρωποι την πίστεψαν και την ακολούθησαν – το πλαίσιο και η ψυχολογία της μάζας
ο χρόνος της αφομοίωσης
ανάλογος του σεβασμού
η αφομοίωση του χρόνου
– όπως το μαρτυρούν οι πυραμίδες –
ο σεβασμός του θανάτου
υπάρχει αυτό το ιερό όριο… είναι ο κατώτερος δυνατός αριθμός ημερών/εβδομάδων/μηνών για να συναισθανθείς έναν τόπο. την αίγυπτο για να τη βιώσεις, θέλεις μάλλον μια ζωή. είναι ανεξάντλητη η πληροφορία που έρχεται από τους αιώνες και παράλληλα πολύπλοκη η καθημερινή πραγματικότητα. νομίζω ή θα τη μισήσεις ή θα την ερωτευτείς. αν μείνεις αδιάφορος, κάτι σου διέφυγε. εγώ αναρωτιόμουν ασταμάτητα και ο σεβασμός μου για τον λαό και την ιστορία του όλο και αυξανόταν…αυτό για τον… «χρόνο της αφομοίωσης», τώρα όσον αφορά στην «αφομοίωση του χρόνου»…
ΑΛΛΑΞΑ, ΜΕΙΝΕ ΗΣΥΧΟΣ
βλέπω πίσω τον χρόνο
και δεν ξέρω γιατί
– μάλλον θα ναι το του θανάτου –
θέλω να τον αξιολογήσω
και βρίσκω ένα μέτρο
σε αυτήν την άσκηση
το μέτρο των αλλαγών
μα 4 μήνες στην Αίγυπτο, και 2+ χρόνια να ταξιδεύει, και να ναι 28 χρονών.. πότε θα πιάσει δουλειά, πότε θα παντρευτεί, πότε θα προσφέρει κάτι στην κοινωνία? πότε θα γίνει παραγωγικός? πότε θα βγάλει λεφτά? και η απάντηση είναι αυτή παραπανω.
ο χρόνος δε μετριέται σε χρόνια, μετριέται σε αλλαγές. μετριέται σε ποιοτική μεταβολή του τρόπου που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και τα πράγματα. και σε αυτόν τον άξονα πάνω, τα σημεία είναι διακριτά και οι τομές βαθειές. τουλάχιστον σε μένα. η ενδοσκόπηση είναι προτεραιότητα και άσκηση για μια κατανόηση που αγκαλιάζει τη φύση, τον διπλανό μου, εμένα, το μεταφυσικό. -Μα αυτό ποτέ δεν τελειώνει ! (μου είπε η γιαγιά μου στο τηλέφωνο Και συνέχισε “τι εγινε τώρα, Ε, σε μπλόκαρα;;; χαχαχααα)
Το ξέρω (γιαγιάκα μου), δε νοιώθω ακόμα έτοιμος να κάνω οτιδήποτε που να έχει αξία (Αξία, όχι… Υπεραξία 😉 ).Για τώρα, επενδύω στον πολλαπλασιαστή
4 μήνες στην Αίγυπτο και 2 στο Σουδάν = 6 μήνες στον αραβικό κόσμο…
ΚΑΦΕΝΕΊΟ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΌ
Ζάρια ζαλίζονται, ξερνιόνται και στροβιλίζονται στον αέρα
πετάνε σαν τα πουλιά και προσγειώνονται σαν τα πούλια
που σκάνε με τη σειρά τους με δύναμη εκκωφαντική
με τον κοφτό κ δυνατό ήχο που κάνει
το κόκαλο στο ξύλο٨.
Κι έτσι παντρεύεται η τυχαιότητα με την πεποίθηση της σιγουριας
Τα μι και τα ντο μιας αρμονίας αλλοκοτης παντρευονται στο ταχύ ανακάτεμα των και παλι κοκαλινων πλακιδίων, και νατη ξεκινά μια νέα παρτίδα
ντόμινο
Ο αργιλαναφτης κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα
πότε με 3 αργιλεδες ανα χείρας
και ποτε θυμιατιζοντας παλινδρομικά
να κοκκινησουνε τα καρβουνακια του.
ενίοτε, για να τραβήξει τα βλέμματα ή για να επιταχύνει την διαδικασία – ποιος ξέρει?
γυροφέρνει μανιακά 360 μοίρες καθέτως την κουτάλα με τα καρβουνάκια
κι όμως κανένα δεν πετάγεται
αυτό είναι τέχνη σκέφτομαι και κοιτάω ολόγυρα να δω τι εξαιρείται από αυτόν τον ζωγραφικό πίνακα που συλλογικά δημιουργείται μόνο για τα μάτια μου , εδώ και τώρα
Μπουρμπουληθρες και καπνοί εύγευστοι
Τσάγια και πολύχρωμοι χυμοί
Ανεμιστήρες εν κινησει
Μια σύναξη αντρών που παίζει στο ιδιο μοτίβο εδώ κι αιώνες.
Κι εγώ ασπριδερός και πωγωνάτος, η εξαίρεση
παρατηρώ τον χώρο
παρατηρώ τη χώρα
Κεφάλια αντρών με μαύρη βούλα μετωπική από τις συγκρούσεις με το πάτωμα٠
χορογραφίες αντρικές, δημόσιες και ιδιωτικές
γονυκλισίες συντονισμένες προσευχητικές
5 τη μέρα τη λογική να κάνουν πέρα
κι απ’το παράθυρο περνούν
η ανυπαρξία της ελευθερίας,
η ελευθερία της ανυπαρξίας•
περπατούν χωρίς πρόσωπο
ενα ζευγάρι μάτια ή ούτε κι αυτό
μια μαύρη φιγουρα στον δρόμο
με 2 κόρες, κι αυτες στο ιδιο μονοπατι
Κοιταζόμαστε και ντρέπονται
χαμογελάνε με το χέρι μπροστά στο στόμα
άλλες κατεβάζουν το κεφάλι να μη με αντικρύσουν
πίνουν νερό σηκώνοντας το βέλο
και ένα βέλος με τρυπάει σα γίνομαι η ελευθερία των γυναικών
////// καααατ ////// Αλλαγή σκηνικού 6 μήνες μετά, εντός της σκηνής, εντός προαύλιου χώρου τεμένους, ανάσκελα
Τι καλοι οι μουσουλμάνοι, τους γουστάρω γιατί είναι χωμένοι για τα καλά στη φάση τους. καλή; κακή; πάει “πέρα απ’ το καλό και το κακό”, που λέει κι ο Νίτσε. Τους δίνω το point της αφοσίωσης. Aφήσαμε σήμερα τα ποδήλατα φορτωμένα για ώρες στο προαύλιο εδώ και τα βρήκαμε άθικτα. Η μεγάλη μου θλίψη της πρώτης περιόδου για την ανισότητα εις βάρος των γυναικών, για τη μηδενική ανοχή στην ομοφυλοφιλία, για την αδύνατη μετακίνηση ενός μουσουλμάνου σε άλλη θρησκεία κ για άλλα έχει πια μετασχηματιστεί σε μια ιδιόμορφη σφαίρα κατανόησης και μυστηρίου. Μυστήριο γιατί δεν μπορώ να έχω πλήρη γνώση με 6 μήνες που ζω αυτή τη θρησκεία. Βλέπω πολλά καλά στοιχεία και ανθρώπους ανοιχτόκαρδους. Αν πω ότι καταλαβαίνω το ισλαμ θα είναι ψέματα. Το ότι εγώ εισπράττω ως περιορισμό της ελευθερίας και εκμηδένιση της προσωπικότητας το να κυκλοφορεί η γυναίκα με μπούργκα που δε φαίνονται Ούτε τα μάτια της είναι απλά η γνώμη μου αν η ίδια η γυναίκα το απολαμβάνει. [Είναι το κλασικό (φιλοσοφικό) ντιμπέιτ περι αντικειμενικής/υποκειμενικής ύπαρξης της πραγματικότητας.] Αν αυτή νιώθει ελεύθερη εμένα τι με κοφτει. Kαι στ’ αλήθεια πιστεύω ότι πολλές νοιώθουν ελεύθερες πλήρως καλυμένες – σκέψου το, είναι σα να μην υπάρχουν. Πόσες φορές θα ‘θελες να ήσουν διάφανος; Αν δε νιώθει ελεύθερη τώρα, και πάλι εμένα τι με κόφτει. Με την έννοια ότι τη συμπονω, αλλά όπως και με τους ομοφυλοφιλους ή τους αποστάτες, η αλλαγή του ισλάμ είναι δική τους υπόθεση. Επίσης σκέφτομαι το ότι σε κάποια θέματα το ισλάμ έχει μείνει πίσω, δεν είναι κάτι το μεμπτό. Είναι κάτι το φυσιο-λογικό. Δεν υπήρξαν αρκετά ερεθίσματα στην πορεία του για να το τρέψουν προς μια πιο άνθρωπινη (σε κάποια θέματα) κατεύθυνση. Δεν πρέπει λοιπόν να εξάπτομαι. Αν οι εντός επιθυμούν την αλλαγή, ας την επιδιώξουν, κι ο υπόλοιπος κόσμος θα στηρίξει. Είναι αδύνατο πάντως να κρίνεις χωρίς να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα.)
/////////// καααααατ /////////
….
άλλες κατεβάζουν το κεφάλι να μη με αντικρύσουν
πίνουν νερό σηκώνοντας το βέλο
και ένα βέλος με τρυπάει σα γίνομαι η ελευθερία των γυναικών
που τις σέβονται γενικά, κι αυτές αποδεχόμενες το πλαίσιο τους,
απολαμβάνουνε τον ρόλο τους. “αν με τιμάει ο άντρας μου, αρκεί, κι ας είμαι μία εκ τεσσάρων”
δε μου πε καμία πως κακοπερνάει, αλλά δε μίλησα και με πολλές γιατί δεν είναι κι εύκολο.
έκανα μια ασκηση πριν φύγω από την αίγυπτο, να θυμηθώ όσο πιο πολλά ονόματα αντρών μπορούσα
και ήταν πάνω από 20, των γυναικών ήτανε 3 – ραχήκ αέησα ραχήλ
βγαίνω να περπατήσω και σοκάρομαι
Κόκκινες μεγάλες γούβες νερου επί της ασφάλτου
Και το ρυάκι που τις ποτίζει
Σε μια ακέφαλη αγελάδα οδηγει
είναι κάποιου είδους γιορτή και κλαίνε με το αίμα τους τα ζωντανά
περιμένω στη σειρά να πάρω ένα φαλάφελ
και περιμένω και περιμένω
σε μια σειρά που δεν υπάρχει
χώνονται από παντού σα να μην τρέχει τίποτα
και αν τους πεις κάτι θα σου πουνε “ασφαλώς, προχώρα! δεν κατάλαβα πως είσαι κι εσύ εδώ. εγώ απλά πεινάω.” σόκραν χαμπιμπι, λαουσαμαχτ ετνίν φαλάφελ, ουαχαεντ φουλ, μισα’ά τάμπα, μπετινκιεζ ετνιιν, μπατάτα, μπαμπαγκανουζ, αρμπαα ταχίνα, σαλάτα ταλάτα١ χαχαχα πόσο?? 30 λίρες? 1μιση ευρώ και τρώνε 2 μέχρι σκασμου – το πιο εύγεστο (και λαδερό) φαγητό της ζωής μου.
1μιση ευρώ και παρόλαυτα ΌΛΟΙ μα όλοι παραπονιούνται για την αύξηση των τιμών….
“πήγανε τα τσιγάρα από 16 λίρες, 19, το φαντάζεσαι!? μας έλεγε ο τάμερ για το πακέτο των τσιγάρων. Το πιο αδιαμφισβήτητα παγκόσμιο φαινόμενο είναι ο πληθωρισμός.
μπαίνω στο τραμ και καπνίζουν, μες στο καφενείο καπνίζουν, μέσα στα ρουθούνια σου αν μπορούσαν θα καπνίζανε και αν τους έλεγες εεε μπάσα٢, είσαι μέσα στα ρουθούνια μου, θα σου λέγανε «αααα χίλια συγνώμη δεν το πρόσεξα, απλά ήθελα να καπνίσω» μαφιζ μουσκελα χαμπιμπι μου, άμιλι? κουλου ταμαμ το φάμιλι٣?
βγαινω από το τραμ, πλήρωσα 1 λίρα για να διασχίσω όλη την αλεξάνδρεια. θα πλήρωνα 2 στο μπροστινο βαγόνι με μόνο λόγο το ότι έχει κουρτίνες!! ένα βαγόνι ακόμα πιο μπροστά, μόνο οι γυναίκες
άντρες, μεγάλοι, πιο μεγάλοι και μικροί
πιασμένοι αγκαζέ ή χέρι χέρι να περπατάνε – τι ωραίο!
νεράκι όπου θες στον δρόμο, σε χώρα αραβική δε θα διψάσεις
και θα πλυθείς όπου το επιιθυμείς
είναι μέσα στο ισλάμ
Kοιτάω τα κτίσματα τ’ Αλεξανδρινά, πολλά μεγάλα, μπαρόκ αισθητική, αρχές 20ου αιώνα. Πολυκατοικίες που έχουν κάτι να πουν. Μια αίγλη φοβερή (του κοσμοπολίτικου παρελθόντος). Ένας περίεργος νόμος είναι σε ισχύ στην Αίγυπτο. Αν νοικιάζεις το σπίτι σου ας πούμε από το 1960 θα έχεις ενοίκιο του 1960, άντε λίγο παραπάνω. Αποτέλεσμα; 100 τετραγωνικά σπίτι στην Αλεξάνδρεια μπορεί και να πληρώνουν 10 ευρω το μήνα… και λιγότερα.
το χάος στον δρόμο είναι δίχως προηγούμενο. ο καθένας κάνει του κεφαλιού του μα κάπως, κάπως μυστηριωδώς βγάζουνε άκρη και όλα κυλάνε σχετικά ομαλά. υπάρχει μια ελευθερία. η ελευθερία της αταξίας και η συνεπακόλουθη «τραγωδία των κοινών» θα έλεγε ένας κακεντρεχής. εγώ μαγεύομαι
ο χρόνος κυλάει σε αργή κίνηση. δε βιάζονται για τίποτα. κούλου ταμάμ αλ χαμντουλιλά٤
μα έχουμε δουλειές, να κατεβάσουμε τα χαλιά, να ξεσκονίσουμε τα μπαλκόνια – μπόκρα ινσάλαχ٥
οι φωνες του μωεζίνη του εδώ παντρεύονται με του εκει και με του πιο κει
και ένα πέπλο ηχητικό κατακλύζει περιοδικώς τον ακουστικό ορίζοντα
όπου και να είσαι, ότι και να κάνεις, και μες στα ξημερώματα
σε μεθάει αυτή η επανάληψη η επιβλητική
αλαααααααααααααχ ά-κμπαρ٦
αν δεν είναι μωεζίνης θα είναι κόρνα. ένα γιγάντιο μπιιιιπ παίζει συνεχόμενα και αποτελείται απο δισεκατομυρια διακριτές κόρνες που αδιακρίτως δίνουν και παίρνουν μόνο και μόνο για να καλύπτουν την ανασφάλεια των οδηγών. η κόρνα στην αίγυπτο είναι δείγμα αντρισμού, έχω καταλήξει
η πόλη που πότε δεν κοιμάται δεν είναι η Νέα Υόρκη και καμία άλλη.
η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται είναι το Κάιρο. θέλεις να κουρευτείς 4 η ώρα το πρωί? κανένα πρόβλημα
θέλεις να πάρεις φρούτα κανένα πρόβλημα, ό,τι και να χρειάζεσαι υπάρχει 24/7
μέγια μέγια ουάλα φράχε γκαμαέγια٧
γέλια!!
κι έμαθα αραβικά, τα βασικά, τα νουμερα και τους χαιρετισμούς, τα πόσο κάνει, τα πού είναι και τα ευχαριστώ παρακαλω. έμαθα πιο πολλά αραβικά απότι ο μέσος αιγυπτιος, αγγλικά. και κάνω μια συζήτηση τρίλεπτη και παραπάνω – πολύ ωραίο!
επίσης σε καμία άλλη χώρα δεν ένοιωσα μεγαλύτερη ασφάλεια. κι εδώ κρύβεται ένα μυστήριο. μία φωνή λέει «είναι το ισλάμ, αν κλέψεις θα σου κόψουν το χέρι» και έτσι ο φόβος λειτουργεί ανασταλτικά. δεν ξέρω αν είναι έτσι τα πράγματα, ίσως σε ένα βαθμό, αλλά στην Αίγυπτο δεν κόβουν χέρια. εγώ έβλεπα καλούληδες, δεν έβλεπα φοβισμένους. δεν ένοιωσα κίνδυνο ποτέ, και οι πολλοί, οι πάρα πολλοί που προσπάθησαν να με εξαπατήσουν με ποικίλους τρόπους, το γύριζα στο θρησκευτικό και τους έλεγα «ο αλλάχ βλέπει» κάνοντας τις απαραίτητες επεξηγηματικές χειρονομίες. η λέξη κλειδί για να κερδίσω οποιαδήποτε μάχη ήταν η λέξη «χαράμ», τουτέστιν «αμαρτία» – εκεί κατεβάζανε τα μάτια όλοι. ή ακόμα: «σιμέλ», αριστερά δηλαδή. οι «κακοί άνθρωποι» που χάσανε τον δρόμο τους, πάνε αριστερά.. δεν ξέρω πώς και γιατί, αυτό κατάλαβα και όταν το χρησιμοποιούσα έπιανε.. ή «μπλακ χάρτ», μαύρη καρδιά… κιαυτό τους ενοχλούσε.
το πλήθος και το ιστορικό βάθος των αρχαιοτήτων είναι αξεπέραστο.. ούτε που θ αρχισω
κι όμως στη γκίζα, που είναι γκρίζα γιατί το καυσαέριο είναι περισσότερο από το οξυγόνο, δίπλα ακριβώς από τις πυραμίδες, όποιος δεν ασχολείται με τον τουρισμό, δεν έχει πάει να τις δει. το πόσα πράγματα υπάρχουν για να εξερευνήσεις δε λέγεται. μιλάμε για έναν ασύληπτο πολιτισμό που η ακμή του ήτανε πριν απο την ακμή του αρχαίου ελληνικού. το αγαπημένο μας στα μουσεία και σε όλα τα αρχαία ήταν η ερμηνεία των ιερογλυφικών… μια απόλαυση που κρατούσε ώρες και η φαντασία να οργιάζει με αναπαραστάσεις 3 και 4 χιλιάδων ετών μπροστά μας αψεγάδιαστες. τι να σημαίνει το ένα και τι το άλλο… Και το θέμα δεν είναι τα σχεδιάκια στους τοίχους ή τα ονόματα των θεών ή το μέγεθος των πυραμίδων… το θέμα είναι ο συμβολισμός, τι όλα αυτά τα πραγματικά αρχαία υποδηλώνουν – τι μήνυμα φέρνουν για το πώς ήταν πράγματι η ζωή τότε, πρακτικά, αλλά και στον νου των απλών ανθρώπων.. αρχίζεις να διαβάζεις και να συνδυάζεις και να παρατηρείς και να ερμηνεύεις και να εννοείς το ατελείωτο της υπόθεσης, αλλά και ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν καθόλου πρωτόγονοι… και σε πιάνει μια ανατριχίλα..
το 80 τοις εκατό απο αυτούς που κουβεντιάζαμε πιστεύει πως η επανάσταση του 2011 δεν έφερε καμία αλλαγή. παρόλαυτα η σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου τέμνεται από την επανάσταση. πλέον το αστείο αναμετάξυ μας αν θέλαμε να μιλήσουμε για το παρελθόν, ήταν «μπιφορ ρεβολούσιον». μίλαγες με ντόπιους και το μπιφορ ρεβολούσιον έδινε κι έπαιρνε με κύρια αίσθηση ότι πριν ήταν καλύτερα.
η καλοσύνη των ανθρώπων είναι ασφυκτική. είναι αγαθούληδες οι αιγύπτιοι δεν ξέρω πώς να το πω. σαν παιδάκια. ακόμα κι οι στρατιώτες στον δρόμο με τα καλάσνικοφ, αν κάτσεις να μιλήσετε λίγο, σε 10 λεπτά θα πεθαίνουν στα γέλια και θα πειράζουν ο ένας τον άλλον. ένα περίπατο πας το πρωί να πάρεις μοάγιαμ (νερό) και γυρνάς το βράδυ… οι συζητήσεις είναι ατελείωτες, το ενδιαφέρον είναι ατελείωτο, θα σε ρωτήσουνε τα πάντα, θα βγούνε 2 ώρες απο τον δρόμο τους για να σε πάνε εκεί που θέλεις. θα σε καλέσουνε στο σπίτι τους, θα σου φτιάξουνε τσάι κόσαρι που θα βάλουνε μέσα περίπου 85 κουταλιές ζάχαρη στο ποτηράκι του τσαγιου το μικρό.. φοβερό αυτό με τη ζάχαρη.. είναι το λαϊκό ναρκωτικό.. δίνει ενέργεια μου έλεγε ο ραμαντάν που σοβατίζαμε μαζί και δεν ήξερε ότι του κάνει τόσο κακό. έπινε 6-7 τσάγια την ημέρα με 5 κουταλιές ζάχαρη το ενα!!!, κοκα κόλα (4 λίρες το γυαλινο μπουκάλι των 330μλ), χυμό σόμπια (καρύδα) με έξτρα ζάχαρη, και κάπνιζε και ένα πακέτο τη μέρα. 1 κιλό ζάχαρη τη βδομάδα κατανάλωνε αυτός και η μιση αίγυπτος. για την κατάσταση των δοντιών….. ούτε λόγος!
από αυτά που κατάλαβα στην αίγυπτο υπάρχει αυτή τη στιγμή πολύ μεγάλο οικονομικό πρόβλημα γιατί έχει πέσει ο τουρισμός πάρα πολύ. μα πάρα πολύ. πήγα στις πυραμίδες και δεν υπήρχαν πάνω από 20 άτομα συνολικά. ενώ τις άλλες 2 φορές που είχα πάει στο παρελθόν γινότανε πανζουρλισμός. αυτή η πτώση έχει φέρει σαν αποτέλεσμα την απόγνωση πολλών, μα πάρα πολλών, που ασχολούνται με τον τουρισμό.
αυτό με τη σειρά του κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο να βγάλουνε χρήματα. θα σου πουνε ψέματα,θα σε πρήζουν 1 ώρα γυροφέρνοντας σε, θα προσπαθήσουν να σε εξαπατήσουν αν με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να κερδίσουν κάτι από εσένα. αυτή είναι μια αλήθεια που τη βίωσα πολλές φορές
και εδώ ήταν το κρίσιμο σημείο, να δεις πέρα από τα φαινόμενα, τα πρόσωπα. και τα πρόσωπα ήτανε πάντοτε καλά και αγαθά και τα ψέματα ήτανε πάντα θέμα ανάγκης. εγώ σκεπτόμουν «η αξιοπρέπεια είναι αξιοπρέπεια», μα όλα πρέπει να τοποθετούνται στο πλαίσιό τους. αν δεν έχεις να ταΐσεις τα παιδιά σου, για τι αξιοπρέπεια μιλάμε.
=> η κατανόηση του διαφορετικού δεν είναι μία διανοητική επιταγή στα πλαίσια της ισοτιμίας και του πολίτικαλ κορεκτνες. η κατανόηση του διαφορετικού είναι πάλη με τον εγωισμό. η αλήθεια που έχω στο κεφάλι μου δεν είναι η μόνη αλήθεια. καταλαβαίνω και αποδέχομαι και συγχωρώ (κάνω δηλαδή χώρο) για να είμαστε όλοι μαζί. οπότε, όποτε και όπου υπάρχει ΘΥΜΟΣ, δεν έχεις συλλάβει σφαιρικά την κατάσταση, κάτι σου διαφεύγει από τον κόσμο του άλλου. (γι αυτό είναι ωραίος ο θυμός σαν αίσθημα. δείχνει το όριο.)
ο σεβασμός στην προσευχή..! σε οποιοδήποτε σημείο κλείνουνε τα παντζούρια της εξωτερικής πραγματικότητας, κλείνουνε και τα μάτια και γονατίζουν ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει γύρω τους. στο καφενείο, στον δρόμο, στο εμπορικό κέντρο, πατά το πλέη ο μωεζίνης και μια ταπείνωση ξεχειλίζει στο δημόσιο. πολύ όμορφο.
η ιεροτελεστία του πλυσίματος ποδιών, χεριων, προσώπου πριν από την προσευχή είναι μαγευτική γιατί οι κινήσεις είναι τόσο ίδιες και αυτόματες σε όλους που φέρει ευδιάκριτα η επανάληψη τους την ιστορία αιώνων
το ισλάμ είναι εκπαιδευτικό σύστημα – δεν είναι απλή θρησκεία.
υπάρχει πολύ μεγάλος σεβασμός προς τους μεγαλύτερους.
κάτι πραγματικά αλλόκοτο φαίνεται είναι φαινόμενο, ειδικά στο νότο – να παντρεύονται ξαδέρφια μεταξύ τους. μιλάμε για φαινόμενο όμως.. ρωτάγαμε και ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό
σταθερό ίντερνετ μάλλον δεν υπάρχει πουθενά στην Αίγυπτο. πήγα στο εμπορικό κέντρο, στα σταρμπαξ που νόμιζα ότι θα βρω και δεν είχε ούτε εκει. σε ένα αλλο καφέ που βρήκα κοβόταν συνεχώς. στο εμπορικό κέντρο επίσης είδα τον μεγαλύτερο αριθμό σέλφις ανα λεπτό που έχω δει ποτέ στη ζωή μου..
και το θέαμα σέλφι με τη φουλ φέησ μαντήλα ήταν ιδιαίτερα αλλόκοτο.
στο ποδηλατικό κομμάτι ξεκίνησα πανηγυρικά με 210 χλμ από Αλεξάνδρεια για Κάιρο. δεν ξέρω πώς, αλλά ως συνήθως, κοιμήθηκα 2μιση ώρες πριν αναχωρήσω. είχα ούριο άνεμο όμως και βρέθηκα κάιρο πετώντας (για 2η φορά). μέσα στην όμορφη αλεξανδρινή δίνη δεν έκανα αυτά που είχα μστο μυαλό μου να κάνω στο μπλογκ οπότε σκέφτηκα “πρέπει να μείνω λίγο καιρό στο κάιρο πριν ξεκινήσω στην Αφρική”. οπότε το θέμα ήταν πού θα έβρισκα δωρεάν διαμονή για κάποιο διάστημα και καλό ίντερνετ. Επίσης ήθελα να συνδεθώ κάπως περισσότερο με τις πυραμίδες, οι οποίες από παλιά με σαγηνεύανε. η λύση ήρθε από το ίντερνετ και συγκεκριμένα απο το workaway. πλατφόρμα διαδυκτιακή που δίνει σε εθελοντές τη δυνατότητα να βρουν ένα μέρος στον κόσμο που να προσφέρουν με αντάλλαγμα διαμονή και διατροφή. Βρίσκω λοιπόν υπερ-ευκαιρία σε χόστελ δίπλα από τις πυραμίδες. τέλεια λέω, στέλνω μέηλ μου λένε οκ. κάνω 210 χλμ, φτάνω στη γκίζα και τελικά η εθελοντική δουλειά σε χόστελ είναι το χτίσιμο ενός άλλου χόστελ! χαχαχα, κουβαλήματα, τριψίματα, γκρεμίσματα, σκόνες και σοβατίσματα με αντάλλαγμα μια προαιώνια θέα (τις πυραμίδες) και μία απίστευτη συγκυρία…
τη γνωριμία μου με τον Αλεχάντρο από την Αργεντινή, ετών 33 και την Άσλευ από την Αυστραλία, ετων 23.
δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό δέσιμο και περνάμε πάρα πολύ ωραία.
πάμε και μια εκδρομή όλοι μαζί, και με την Πίλη από το Μεξικό, στο Λούξορ (στον Νότο) και κει που διασχίζουμε τον Νείλο για να πάμε στην κοιλάδα των φαραω, μου ρχεται πάνω στο ποταμόπλοιο μια ιδέα!! πλησιάζω τον Αλεχάνδρο και του λέω – ψήσου να βρούμε μια βάρκα, μια βαρκούλα, κάτι που να πλέει και να διασχίσουμε όλη την Αίγυπτο πάνω στον Νείλο. Θα δούμε όλα τα αρχαία, θα πάμε στα χωριά, θα είμαστε ήσυχοι κι ωραίοι, θα γνωρίσουμε τον ποταμό…! κι ο Αλεχάνδρο μου λέει “ελπίζω να το εννοείς γιατί η ιδέα με συναρπάζει» . αυτό ήταν. ξεκίνησε ένα κυνήγι στα όρια του παραλόγου για το πώς θα διασχίσουμε την Αίγυπτο επί Νείλου. ήταν πολύ καλό όμως για να είναι αληθινό και τελικά 1 μήνα αργότερα συμβιβαστήκαμε με ένα ταξίδι από το Ασουάν στο Λούξορ και πίσω, με φελούκα. η φελούκα είναι το αρχαίο αιγυπτιακό ιστιοφώρο. χωρίς μηχανή.
και τι δεν κάναμε όμως για να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε όλον τον αιγυπτιακό Νείλο. η βάρκα που σκεφτόμασταν στην αρχή ήταν αδυνατη ως επιλογή. με μηχανή ήταν πανάκριβη (η αγορά) και με κουπιά χρονοβόρα (η διέλευση). οι ντόπιοι μας έλεγαν τρελούς. μετά μάθαμε για τη φελούκα. η φελούκα ήθελε οδηγό (πρώτη ξενέρα), ο οδηγος ήθελε λεφτά (δεύτερη ξενέρα) αλλά αν είμασταν παραπάνω άτομα η τιμή θα ήταν πολύ χαμηλή. λέμε το πλάνο σε 2 ακόμα εθελοντές στο χόστελ, τον Τζάξον από Αυστραλία και τον Γιόριν από Βέλγιο και ψήνονται. είμαστε 4 και η Άσλεϋ που έχει φύγει από την Αίγυπτο και είναι στην Ευρώπη ακούει το πλάνο και είναι μέσα να ξανάρθει. πλέον οι 4 εν Αιγύπτω ψάχνουμε μανιακά περπατώντας όλο το Κάιρο για 5 ώρες κάθε μέρα μετά τη δουλειά, να ρωτάμε ασταμάτητα για φελουκα και καπετάνιο που δέχεται να κάνει το ταξίδι που είναι σε όλους πρωτάκουστο. κάποιοι λένε ναι, κάποιοι όχι, και γενικά κανείς δεν ξέρει αν γίνεται καν ένα τέτοιο ταξίδι. οι περισσότεροι καπετανιοι γελάνε…με φελούκα?? ιμποσιμπλ! με σκάφος με μηχανή μόνο, μα δε θέλουμε με μηχανή,με φελούκα! βρίσκουμε έναν, τον πιο παλιο και έμπειρο, το χει ξανακάνει 2 φορές πριν από 10 χρόνια.από τα χείλια μας βγαίνει / και το όνομα αυτου, Αμήν! ο Αμήν θέλει 250 ευρώ από τον καθένα για ένα ταξίδι που θα κρατήσει 1 μήνα. καλό μα αρκετά τα χρήματα. φεύγουμε και πάμε Ασουαν, μήπως και μας βγαίνει πιο φτηνά να το κάνουμε ανάποδα. 1000 χιλιόμετρα με το τραίνο και ρωτάμε για 3 μέρες απο το πρωί μεχρι το βράδυ όλους τους καπετάνιους φελούκας, 1-2 το κάνουν αλλά δεν ξέρουν αν μπορούν να πάρουν άδειες. μία από την αστυνομία του νείλου μία από την τουριστική αστυνομία. με καποιους βγάζουμε άκρη και πάμε με έναν ταξιδιωτικό πράκτορα που (επι πληρωμη ασφαλώς) θα συνυπεγραφε για να πάρουμε τις άδειες,τα κανονίζουμε όλα και το επόμενο πρωί που θα πηγαίναμε για 2η φορά στην αστυνομία μας λένε μια άκυρη τιμη 4 φορές πάνω από τη χτεσινή και τσακωνόμαστε κει, απελπιζόμαστε. εν τω μεταξυ όλα αυτα με άπειρες αναμονές (είμαστε στην Αίγυπτο) με τσάγια που κρατάνε 2 ώρες, με καπετάνιους που θέλουν αλλά δεν μπορούν, που λένε ότι τους έρθει απλά γιατι θέλουνε τα χρήματα… μια τρέλα. παίρνουμε τον αμην στο κάιρο και τον ρωτάμε αν μπορεί να εξασφαλίσει τις άδειες. λεει ναι. τον ξαναρωτάμε, εγώ τον πήρα τηλ, λέει ναι, μπορώ. Αμήν και πότε του λέω και μου λέει “κι από σήμερα” – ξαναπάμε κάιρο με το τραίνο, πάμε σπίτι αμην που από σήμερα μας το κανε αυριο και απο αυριο μεθαύριο, οι μέρες κυλάνε, συνειδητοποιούμε ότι για να το κάνουμε για 1 μήνα πρέπει να έχουμε έγκυρη βίζα, η οποία έληγε…..
πάμε και οι 4 για ανανέωση βίζας…μιλάμε για τη γραφειοκρατία του αιώνα… ακόμα με χαρτιά δουλεύουν… έχουνε υπολογιστές στα γραφεία τους, αλλά 1/10 τον χρησιμοποιούσε.. να περιμένουμε από τις 5 έξω από την αστυνομία η οποία μετά απο 7 ώρες αναμονή να κοιτάει τα χαρτιά μας για 15 δευτερόλεπτα και να μας στέλνει στο Μουγκάμα (στο υπουργειο), στο μουγκάμα άλλη μέρα, 5 ώρες αναμονή να μας στέλνουν στην αστυνομία της γκίζας και απο κει πάλι στο μουγκάμα, όλα σε κουτσα αγγλικά και με αιγύπτιους δημόσιους υπαλλήλους……… τι να πω.. δεν υπάρχουν λόγια… η πλάκα ειναι ότι όλη αυτη τη φάσημε τη φελούκα τη βιντεοσκοπούσα απο την αρχη, κομματάκια, – θα τανε το πριν του ταξιδιου στον νείλο – και μια μέρα που μαστε έξω απο το υπουργειο για 4η φορά,περιμεν0υμε 7 η ωρα το πρωι ακομα οι πορτες κλειστες μαζι με άλλα 200 ατομα απέξω, αιγύπτιοι παππουδες γιαγιαδες αναπηροι, τουρίστες, φτωχοί παμφτωχοι με χαρτια στα χέρια μετανάστες ενας πανζουρλιζμος χωρίς προηγούμενο και ξάφνου σε μια από τις πύλες κάποιος τρυπώνει ανάμεσα από τους στρατιώτες στην εισοδο κάνουν να τον πιασουν δημιουργείται κενό και μία εισροή από απελπισμένους που ξεχύνονται μες στο υπουργείο να πάνε έξω από το ταμείο ή το γραφείο που χρειαζεται για να ναι πρώτοι στη σειρά.. χωνόμαστε και μεις και μες στο τρέξιμο που να μας εχουν πιάσει τα γέλια με αυτά που ζουμε έχω την καμερούλα στα χέρια και τραβάω βίντεο (παρακάτω). φτάνω στο ταμείο που πρέπει για την ανανέωση της βίζας που χτες απλά μας έδιωξε στις 10 το πρωί γιατί τσακώνονταν απέξω για τη σειρα και εκνευρίστηκε φωνάζοντας μποκρα μπόκρα (αύριο) και έκλεισε το παραθυράκι , ναι φτάνω στο ταμείο και έρχεται ένας αστυνομικός και μου πιάνει τον ώμο και μου λέει κάμερα.,λέω ΩΧ Μ@Λ@ΚΙ@ ΠΑΙΧΤΗΚΕ. με πάνε σε ενα γραφείο, παίρνουνε την κάμερα, ο διευθυντής δεν ξέρω τι ήταν, με στρατιωτικά, μου σκάει μια κλωτσια για να με στείλει στη γωνία και ξεκινάνε να περιεργάζονται τηνκάμερα. τεσπα, μετά απο 3 ώρες και 3 γραφεία πήρα την κάμερα και τα περιεχόμενα. πήραμε και την επέκταση της βίζας μετά απο 1 εβδομάδα και άπειρα (για την αίγυπτο) λεφτά και πάμε στον αμην που υποτιθεται τα χε όλα έτοιμα και σκάει ένα κονε του φελουκο ιδιοκτήτη που ήταν στην αστυνομία (εμείς είχαμε ξαναπάει στα κεντρικά της ΄τουριστικής αστυνομίας στο κάιρο και μόνοι μας, μα δε νοιώθανε αγγλικά εκεί ούτε οι διευθυντες) παίρνει διαβατήρια ξερω γω φωτοτυπίες κλπ και σε 2 μέρες έχουμε μια άδεια που με την άδεια του καπετάνιου και την άδεια της φελούκας και την άδεια από αποθέματα ελπίδα μας θα πάει ένα άλλο κονέ στην αστυνομία του Νείλου να πάρουμε το πολυπόθητο τελευταίο χαρτί μετά από ένα μήνα διαδικαστικών κυμάτων για ταξιδι σε ποταμό (ανήκουστο). και κει τρώμε το όχι το τελικό, πάλι περιμένοντας κανα 2ήμερο και παίρνουμε την απόφαση ότι ταξίδι από το Κάιρο μέχρι το Ασουάν με φελούκα, νόμιμο, δε γίνεται.
τα παίρνουμε με τον Αμήν που εξ αρχής μας έλεγε Ι’m in, ο καημένος, που ταν 60 χρονών με 3 κόρες,η τελευταία 13, είχαμε πάει και σπίτι του και μας έλεγε δεν πεθαίνω για να ταίσω τις κόρες μου, που η γυναίκα του άφαντη, δεν ξέρουμε πώς και γιατί., τα παίρνουμε με τον Αμήν κι ο αμήν να λέει έκανα ότι μπορούσα… -Μα, μας είπες ότι μπορούσες.. – Ε, έτσι νόμιζα… τι να πεις… λέει υπάρχει μια εναλλακτική, ξαναφουντώνουν οι επιθυμίες μας, λέει υπάρχουν φελούκες κάργκο μεγάλες που κάνουν τη διαδρομή, μπορω να σας βάλω σε μία. πάμε να βρουμε τις φελουκες τίποτα, δεν μπορούσε, λέει αν πάτε στην Αλ Μίνια, μια πιο μικρή πόλη μετά το Κάιρο πριν το Μπένι Σουέφ νομίζω, μπορείτε,. φεύγουμε με το τραίνο πάμε αλ μίνια, βγαίνουμε από το τραίνο και από τότε μέχρι μια μέρα μετα έχουμε αστυνομία να μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. συνοδεία παντού, απο το τραινο στο χοτελ΄,από το χοτέλ στο φαλαφελάδικο, από το φαλαφελάδικο στο ναργιλάδικο, να κερνάμε και τα τσαγια στους αστυνομικους χαχαχα και πού να πάμε στον νείλο να ρωτήσουμε για φελούκες. ακυρο και αυτο το πλάνο και την κάνουμε για Ασσουάν ηττημένοι να κάνουμε ενα… τουριστικο 15ημερο ασσουαν λουξορ ασσουαν. πολύ δυνατο, αλλά λίγο σε σχέση με αυτό που είχαμε στον νου μας. εν τω μεταξύ είχε έρθει και η ασλευ και βρισκομαστε σε μια φελούκα οι 5 μας με τον τρομερο Τάμερ και τον αεικίνητο Άημαν για καπετάνιους. Αξέχαστο!
αργό.
πανέμορφη φύση ολόγυρα, μπάνιο στον Νείλο, χρώματα της δύσης απίστευτα, αστέρια δυνατά, 7 άτομα σε 10 τετραγωνικά μέτρα για 15 μέρες. πολύ δυνατή εμπειρία – σε προσωπικό επίπεδο φανερώνονται οι αδυναμίες σου υπο τέτοιες συνθήκες. επίσης, αδελφοποίηση με τάμερ και άημαν,συζητήσεις κ αγάπη!!
Τελειώνει το ταξίδι και η ώρα που τελειώνει και η παραμονή μας στην Αίγυπτο πλησιάζει.. λέω στον αλεχάντρο, μανίτο ψήσου να πάρεις ποδήλατο και να κατεβούμε Σάουθ Άφρικα, Κέηπ Ταουν παρέα και η απάντηση ήταν Πορκέ νο, γιατί όχι, δηλαδή. ΞΑΝΑΜΑΤΑΚΑΤΕΒΑΊΝΟΥΜΕ κάιρο με το τραίνο από το Ασουάν, (διαδρομή που την έκανα π έ ν τ ε φορές πήγαινέλα ! 13 ευρω η φορά) και ψάχνουμε για 3-4 μερες ποδήλατο, στα μαγαζιά, στις αγγελίες (να παίρνουμε τηλέφωνα, να βρίσκουμε αιγυπτιους στον δρόμο που μιλάνε αγγλικα για να συνεννοηθούν για την αγγελία και για το ραντεβού), και πού δεν πήγαμε… βρήκαμε τελικά κάτι αξιοπρεπές και έκανε μεγάλη έκπτωση ο ποδηλατας και το πήραμε και ξανακατεβήκαμε ασσουάν που εγώ είχα το δικό μου ποδήλατο για να ξεκινήσουμε.
Χαρούμενος πολύ που θα συνεχίσω με Αλεχάνδρο που είναι μια πολύ δυνατή φυσιογνωμία και που οι συζητήσεις μας τελειώνουν τα ξημερώματα.
λύνουμε τα διαδικαστικά και ξεκινάμε από Ασσουάν για άμπου σιμπελ, που είχαμε ήδη πάει μια φορά για να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο. το τρελό είναι ότι ανα διαστήματα και για πολύ ώρα μας ακολουθούσε στην έρημο η αστυνομία. φτάνουμε σε κάποια φάση σε ένα αστυνομικό τμήμα και βλέπουμε 2 ακόμα ποδήλατα σαν τα δικά μας, φορτωμένα.η Κολίν από Σάουθ Άφρικα και ο πίτερ, 60 χρονών, νεοζηλανδός, μου κάνει κάπου το ξέρω αυτό το ποδήλατο… α του λέω, κοιτα να δεις, είμαι διάσημος, χαχαχαχ
έρχεται μετά από λίγο και μου κάνει ναι ναι έχεις ξάδερφο στην Ελλάδα??? ο ξαδερφος μου ο Σταμάτης του είχε δείξει σε φωτογραφία το ποδήλατο, πριν κάμποσους μηνες σε ένα κάμπινγκ στην Ελλάδα που έτυχε να βρεθούνε!!!
και για να κλείσουν ονειρικά οι 4 μήνες στην Αίγυπτο, κάναμε Χριστούγεννα σε ένα βράχο με απίστευτη θέα!
1000 Ευχαριστώ στον Δημήτρη Κάβουρα, στον κ.Άρη (και στον Μοχάμεντ) από την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, και όπως πάντα στον Ηλία!
٠ Mερικοί πιστοί μουσουλμάνοι έχουν ένα μαύρο σημάδι στο μέτωπο από τις πολλαπλές γονυκλισίες κατά τη διάρκεια της προσευχής. Το σημάδι είναι το αποτέλεσμα της τριβής του μέτωπου με το έδαφος. Θεωρείται από κάποιους ως σημάδι πίστης. Περισσότερα ١ σόκραν χαμπιμπι, λαουσαμαχτ ετνίν φαλάφελ, ουαχαεντ φουλ, μισα’ά τάμπα, μπετινκιεζ ετνιιν, μπατάτα, μπαμπαγκανουζ, αρμπαα ταχίνα, σαλάτα ταλάτα = ευχαριστώ αγαπητέ, παρακαλώ 2 φαλάφελ (σάντουιτς), ένα φουλ, (ένα) κεσεδάκι μουσακά, δύο μελιτζάνες, πατάτες (τηγανιτές), μπαμπαγκανούς, 4 ταχίνι, 3 σαλάτες ٢ μπάσα = νομίζω έρχεται από το πασάς – το χρησιμοποιούσα σα.. «φίλεεε!» ٣ μαφιζ μουσκελα χαμπιμπι μου, άμιλι? κουλου ταμαμ το φάμιλι = κανένα πρόβλημα αγαπητέ μου, τι κάνεις? όλα καλά με την οικογένεια? ٤ κούλου ταμάμ αλ χαμντουλιλά = όλα καλά, δόξα τω Αλλάχ ٥ μπόκρα ινσάλαχ = αύριο πρώτα ο Αλλάχ, σχεδόν πάντα το μπόκρα συνοδεύεται από ινσάλαχ ٦ αλαααααααααααααχ ά-κμπαρ = ο Αλλάχ ο μεγαλοδύναμος. Έτσι ξεκινάνε οι προσευχές ٧ μέγια μέγια ουάλα φράχε γκαμαέγια = (μεταφορικά) όλα πάνε τέλεια (κυριολεκτικά) μέγια μέγια είναι 100 τοις 100, η φράση ολόκληρη μεταφράζεται (αν κατάλαβα καλά) ως «είμαι καλύτερα από τα κοτόπουλα στην αγορά»…. Κάθε φορά που το λέγαμε πεθαίνανε στα γέλια οι Αιγύπτιοι. Στο Σουδάν μας στραβοκοιτάγανε… (δεν ήταν παροιμία εκεί χαχα) ٨ μου είπανε στο καφενείο ότι τα πούλια, όπως και τα ζάρια και τα πλακίδια του ντόμινο ήταν φτιαγμένα από κόκκαλο
⇑ το αραβικό σύστημα αρίθμησης
😀 😀
αστυνομία στο υπόβαθρο
το μεσημεριανό μας στο χόστελ που δουλεύαμε εθελοντικά.. μισα΄ά
πόσο τους αρέσει να κάνουν περίτεχνες διακοσμήσεις. επίσης, τυπικό, οι πλανόδιοι μικροπωλητές να στοιβάζουν την πραμάτια τους με τον πιο εξεζητημένο τρόπο
🙂
επι τω έργω
πηγαίνουμε το ποδήλατο σε ένα φίλο του τάμερ να το κρατήσει όσο θα μαστε Κάιρο για να βρούμε ποδήλατο για τον Αλεχάντρο
Σήφης και Αλέξανδρος, Αλεξάνδρεια!
μμμμμμμμμμμμ
δε χασμουριέται. δε την παλεύει
2 λεπτά από το χόστελ που δουλεύαμε και μέναμε. πάμε προς τα εκεί
.
..
50 μέτρα από το χόστελ
mcDonald’s πίσω από τον ναό στο Λούξορ, αν ενδιαφέρετε κανείς για μετά
από το μπαλκόνι. την Πέμπτη το βράδυ, μιας και την Παρασκευή ήταν η αργία, είχανε έξοδο τα παιδιά..
Pily from Mexico!!
////// καααατ ////// Αλλαγή σκηνικού 6 μήνες μετά, εντός της σκηνής, εντός προαύλιου χώρου τεμένους, ανάσκελα
Στην ταράτσα του χόστελ που δουλεύαμε
Ένα τελευταίο που παίρνει πολύ ανάπτυξη, αλλά πέρασε η ώρα, θέλω να το αφήσω εδώ, για να σημάνει χρονικά μια αρχή σημαντική για μένα. Το γεγονός ότι απο 7 Δεκεμβρίου 2017, που ήμουν ακόμα στην Αίγυπτο έγινα βίγκαν. Δηλαδή σταμάτησα να καταναλώνω ζώα και ζωικά προιόντα. Από τότε που είχα γνωρίσει τον Δαυίδ (βίγκαν κι αυτός) στην Μπογκοτά της Κολομβίας και μου είχε μιλήσει λίγο για τη φάση, είχα γίνει ψιλο βετζετέριαν, δηλαδή καθόλου ζώα. Αλλά, πλέον, και μετά από άπειρη έρευνα και συζητήσεις με τον Αλεχάνδρο (που είναι βίγκαν) το πήρα οριστική απόφαση. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα αλλά για μένα το βασικό επιχείρημα, εν συντομία απόλυτη, είναι ότι αν θες να είσαι σε (επι)κοινωνία με τη φύση, αν θες να λες «αγαπώ τη φύση», δεν μπορείς να σκοτώνεις τα ζώα για να τα φας. Ειδικά από τότε που η επιστήμη λέει ότι μπορείς να είσαι απόλυτα υγιής χωρίς να τρως ζώα. Σκέφτηκα λοιπόν, οτι δεν μπορώ να λέω πως αγαπώ τη φύση και ταυτόχρονα να σκοτώνω τα ζώα μόνο και μόνο γιατί μου αρέσει η γεύση τους. Με παρόμοιο σκεπτικό και το κομμάτι της κατανάλωσης ζωικών προιόντων, αλλά όπως προείπα είναι μεγάλη συζήτηση, παρά το απλόν της υποθέσεως, και θα την κάνω κάποια άλλη στιγμή επικεντρώνοντας μόνο σε αυτό.
Καλή δύναμη σε όλους και πολλά πολλά φιλιά σε σένα!!
Oops… one step back to Chile…
I received a surprise-video from Alain Feytie, from France, who I met with his lovely wife, Régine while cycling towards the Chile-Argentina borders. I have no words to thank Alain for this really really beautiful video! Enjoy.
And now, at the same time period, my own video attempting to document my last ascend to the Andes. The quality is clearly lower, a first-person-shooter account, haha!
I entered Argentina at Paso Jama. It was the end of June and the cold was extreme. The weather forecast was giving -10 degrees Celsius and on top of that the wind you feel while cycling… I suffered a bit in the mornings, but all good.
My bike in a proper mess (clothes readily available because at night I was putting everything on)Frozen (formerly flowing) waterSome more uphill, it never really actually ends
The first village I spent two nights in Argentina was Purmamarca. Seemed to be a tourist destination mainly because of the
manufacturing of articrafts and traditional clothesand the Hill of the Seven Colors (which seems less fancy than its name)
I had some absolutely necessary time off there. Because of the steep and continuous climbs for many days I had developed saddle sores that were very painful and actually there was something more like a wound in the area. I had to “borrow” a little cushion from the hostel in order to put it on the saddle and ride peacefully to Salta. 193 km in total with approximately 120 km of downhill, and almost half of it steep enough so I can relax and enjoy a pedal-free joyful ride.
Salta
means jump in Spanish. And this was what I did, since I met Javier at the hostel. The man was so connected in Salta that I needed to pay no entrance or look for where to go or anything. He knew everyone, we where entering for free at the best clubs, straight to the VIP – hahaha.
🙂στην κοσμάρα μου 😉
Yes.. some party time was necessary as my time from San Pedro, Chile to Salta in Argentina, was tough… Some mindlessness too, that can be depicted…
like this!
Tucuman
Being in a hurry to reach Buenos Aires as soon as possible, I wanted to pass through Tucuman without a stop. My plan was to just spend the night there. However, I couldn´t find a free bed in the whole city the reason being that the following day, the 9th of July, was Argentina´s independence day and Tucuman was the city that in 1816, what was at that point Argentina, declared independence from the Spanish rule.
Ok, I said, I’ ll stay one more day in order to enjoy the National Parade. And so I did.
Very interesting indeed and to be honest it made me think. There was an intense moment for me, that I also happened to record it (video RMCA below, min 01:26). It is the moment where a young man passes in front of the crowd and shouts “viva la patria!” (= ζήτω η πατρίδα) again and again. Which is ok on the one hand, but on the other hand it makes me think: do we have any kind of celebrations for the whole planet? Do we have any kind of let’s say national activities that celebrate the things we have in common with other nations, or activities that celebrate peace and love among people independent of their country of origin. I am in favor of loving your country but this without putting it on top of other countries.
These thoughts come in hand with some discussions I had in Nasca, Peru (and also in other places) with young people from Spain, telling me they are not proud of being Spanish (because of the colonialist actions). And I was processing this thought in my mind as to where there should be a thing like “I am proud of being… Greek” let’s say.
Greece has a tremendous history and, undoubtedly, influenced the world a lot. However, should this make me more proud for being Greek than an Albanian being an Albanian, or a South Sudanese being a South Sudanese (South Sudan is the newest country in the world, 2011)? What did I do in order to feel proud? The fact that I was born in Greece and I am related in a way to all philosophers or great poets was pure luck. What I feel is a need to continue this great work, which seems more like a “burden”/responsibility than a reason to be proud. Quite the contrary, I feel shame for the current situation in Greece, given the fact that we have such a historical backround.
I don’t know, I am thinking that one of the results of parades and similar activities is fueling competition between countries and not unity. I can’t just say, though, I am against parades. I am thinking about it…
Cordoba
I had such a lovely time in Cordoba. On the one hand I was spending time and energy in finding sponsors to fund the air tickets to go to Africa and also to buy better equipment. On the other hand, the hostel was amazing, and I was surrounded by enjoyable and, also, thought-provoking people. I spent time with Yohan, whose name for me was Francia, haha and also with Thales. Thales, well guessed, comes from Greece, but grew up in France. It was a pleasure to speak Greek again, after months, and also be with such a nice guy! At times we were accompanied by… the mystery man. The mystery man left Buenos Aires because he did something really bad, I suspect some kind of robbery, and he just had to run away in order not to end up in jail. This guy was travelling without money. Without money at all. I told him at some point, we go to dance, come, he said I have no money. Another day I told him we go for beers, he said no money. Ok, myself sometimes I say I have no money at some occasions. But the complete phrase is “I have no money for this“. That is, my priorities are different and I won’t put my money on this. This man had absolutely no money. no money at all. He left Buenos Aires hitchhiking, he asked for food and he received food. he told his story at a truck driver and he gave him some money, so he found the cheapest hostel in cordoba to stay for 3-4 days. His plan was to leave the country… Crazy people around, eh? There was also some other beautiful people, el Chef, el Tucumano, el piloto… They were more than 40 years old, working in Cordoba for some time….. They had a particular life style that I can’t really share, but… very interesting!
Buenos Aires
Last, but not least, and definetely least comes… Buenos Aires! Throughout my stay in Argentina I couldn’t help but think that I am leaving from South America, Buenos Aires being the point of departure, my last city. I was thinking, the last ride, the last night, the last hostel. Everything had a dramatic bit into it. I loved South America a lot and in many ways it changed my life.
After spending some time at the kitchen of one hostel where I found very cheap “bed” and walking around and playing ping pong with Christian, I finally found myself in a very fancy area that, paradoxically, the cheapest hostel of Buenos Aires was located. I needed a proper bed and space in order to organise the next leg of my journey.
While the whole “crew” there was fun I had the pleasure to spend most of my time with Agostina (Argentina) and Pierre (France). We danced, visited museums, talked on life but most importantly we walked around. Pierre had one of the apps that count your steps and one day we had a walk of more than 30 km and at night we were dancing till 0800 in the morning!
Pierre
Agostina
Pierre and Agostina
Anaís and Alejandro
Christian!
it is what it is
Buenos Aires is full of parks..! We also went to the Ricoleta Cemetery, the Boca Juniors stadium and neighborhood, and the central Obelisk plaza.
Museo Nacional de Bellas Artes
Some friend of Agostina’s, musicians!
Being at Buenos Aires in a transitional stage (leaving Latin America, thinking of Africa) it felt just right being with Agostina and Pierre.. She, 21 years old, a bit crazy and revolutionary; he, 36, mild and calm (but still vibrant!)… Me, being age-wise in the middle, it felt like my past and my future combined.. In a crucial transitional moment… since the question of how much this trip is gonna last is never muted..
…in the middle…
The idea was a bit crazy but there was no other cheap alternative. Find the right card boxes and ride with them to the airport, and there, do all the necessary… packaging.. It worked well 😉
All the above was my… whereabouts in Argentina. As to my… howabouts (haha):
… and also this …
Gems of Argentinian music…
Mercedes Sosa was an Argentine folk singer whose politically charged repertory led her to be known throughout Latin America as “the voice of the voiceless.” I found not even one person who was not respecting and admiring her. The natural way she sings is amazing. It worths listening to most of her songs.. here, two of my very favorites. The first one, a poem by the Uruguayan writer Luis Ramón Igarzábal… So good that it deserves learning spanish in order to understand it. The second one, a poem by the Chilean musician, Violeta Parra… just incredible!
This suggestion has an awkward beauty. It’s a modern version of a folklore song. The singer, Charo Bogarín, is singing and investigating folklore argentinian music and more specifically, indigenous music. She is coming from an indigenous family and there are a lot of songs she sings in Guaraní (indigenous language). This one, here, is called Indio Toba. Toba being an indigenous group that was widely persecuted by the formal Argentinian state, which resulted in them leaving their ancestral land. Enjoy!
Speaking of Argentinian music one cannot avoid Rock! Specially selected for you because I know your spanish is not so good. The lyrics are mostly in English.. Sumo influenced a lot the rock scene in Argentina and it worth checking it out.
As for… tango, a live performance above, in 04:57.
Ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ
και το πρώτο αίσθημα, πέραν του πόνου, που είναι στιγμιαίος, είναι
θυμός.
περνάω υπαίθρια αγορά και τις απλώνω ένα σαλάμ νο μετά χαιρετισμού από την αρχή μέχρι το τέλος της.
Δε θα τανε 30 μέτρα μακριά,
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ
και αυτόματα γυρνώ και τους πετάω με τη σειρά μου ένα
αμάσα γκνάλοου μετά υποκλίσεως
και απομακρύνομαι
για να τους πληγώσω, ότι είμαι τάχα μου υπεράνω
τους είπα ευχαριστώ, ενώ ήμουν θυμωμένος
(στην αυτοαναιρούμενη πείνα, αντίποινα)
θλίψη συμφείρεται στην πορεία με απορία
ξεπλένοντας τον θυμό και τις εικόνες εκδίκησης που έρχονται απρόσκλητες στο μυαλό μου
και δεν τις θέλω. στροφάρω ολόκληρος, ποδηλατικώς και νοητικώς, το γεγονός
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ
Στίγμα μ αφήνει στάμπα κι αμφιβολίας σπόρους
για το τι κάνω
γιατί το κάνω
ακούω εν κινήσει συνεχώς – γιου γιου γιου γιου – μάνι μάνι μάνι – πεν πεν – σόουπ
σόουπ μας φώναζε μια μικρή με το σώμα της
γιατί πού να ξέρει το «σόουπ». έκανε ότι πλένεται – ότι σαπουνίζει τα μαλλιά και το σώμα
γουότερ ζητάνε ή γουόχα και γω στην αρχή να απορώ, από μας νερό;
ή σήμα για φαΐ – αν δεν είναι το χέρι σε σταση επαιτείας είναι
αν έχεις το θεο σου, όπως κάνεις το σταυρό σου
μα με όλα τα δάχτυλα μαζί, να κινείται πάλι και πάλι προς το στόμα
φαΐ
είπα σόουπ και μου ρθε στο μυαλό η απεγνωσμένη να τανε 12 χρονη
κοκκινη μπλούζα κολλητή και ένα στέρνο που ανεβοκατέβαινε από τις ανάσες
α νε βο κα τε βαι νε για ώρα πολλή, λαχάνιασε και αυτή και οι άλλοι 6-7 συν αυτή, παιδιά
που, όπως και οι προηγούμενοι – και οι επόμενοι, τρέξανε μέσα απ τους αγρούς
με όλη τους τη δύναμη, με τα μικρά μεγάλα άλματά τους
όχι να μας προϋπαντήσουν, τρέξαν να ζητιανέψουν
φαράντζι φαράντζι μανι μανι γιουυυ
παιδάκια με σκισμένα ρούχα, με τρυπήματα στα χέρια και σ όλο το σώμα
με άπλυτα μαλλιά, με σκελετωμένα σώματα
σου λένε 13 και μοιάζουν με 8-9, μάλλον γιατί δεν τρώνε
με μύγες να τους τριγυρίζουν – να μαζεύονται στα μάτια τους, μα να μην ενοχλούνται
μάτια μεγάλα που το άσπρο είναι κιτρινο-κόκκινο θωλό, χρώμα οι κόρες πάντα μάυρο- μαυρο θωλό
πρόσωπα μαζεμένα προς τα μέσα και μέτωπα μεγάλα, πρόσωπα τριγωνικά
κι η 12χρονη ασθμαίνουσα με σαπούνια στα μαλλιά και στο πρόσωπο – έφυγε τρέχοντας για να ζητήσει μάνι
και το μάνι το ξέχασε σαν είπε ο αλεχάντρο: ντάμπο??
ψωμί
που το χε κρύψει σε διπλή μαύρη σακούλα, γιατί το βλέπανε οι πιο πριν και προσπαθούσαν να το αρπάξουν
ψωμί της λέει και σκάει ένα χαμόγελο απελπισμένο.
σκέψου ένα απελπισμένο από την πείνα χαμόγελο που λέει ναι ναι, δώσε.
με μάτια ανοιγμένα και φρύδια σηκωμένα – ένα χαμόγελο απελπισμένο
βγάζει ο άλε τη σακουλα και την αρπάζει μία διπλανή της με μια δύναμη και την κρατάει στην αγκαλιά της ενώ κινείται προς τα πίσω
όπως τραβάνε οι παίχτες του ράγκμπυ την μπάλα, δικιά μου
δεν πιστεύουμε στα μάτια μας.
φωνάζει ο αλεχάντρο και λέει στη γλώσσα του σώματος
για όλους για όλους – ναι λένε ,ναι
τα δάκρυα μου πια αυτόματα τα συγκρατώ στην πηγή τους
τόσο το δεν μπορώ που θα λεγε ο απέξω τι αναίσθητος
είμαι αναίσθητος γιατί η ευαισθησία κοστίζει στον εγωισμό μου
κάνει ο αλεχάντρο νανοίξει μια σακούλα κρακεράκια ενώ περνάμε μια γεφυρούλα μικρη, στα ποδήλατα
και την ανοιγει απότομα και φεύγουν μερικά κάτω και βλέπω
5-6 παιδάκια να τρέχουνε με ορμή, να φάνε αυτή τη χούφτα από τον δρόμο
και κάνω να κοιτάξω πίσω, να το δω, και κάνει το μυαλό μου στο κεφάλι μου, «όχι!!»
και γυρνάω πάλι μπροστά…
κι είμαι ο μπερδεμένος, θυμωμένος.
εγώ ο δάσκαλος να τους μάθω οτι να κλέβεις ειναι λάθος
θύμα ενα μπουκάλι που εξείχε, με νερό, άλλη φορά οι σαγιονάρες που τανε πάνω πάνω, και άλλη το ψωμί
λέω
αν τους τα δώσω θα ενισχύσω την «κλοπή»
και θα ναι άδικο γιατί, αν δεν μπορώ να δώσω σε όλους όσους ζήτανε, που δεν μπορώ, δε δίνω σε κανέναν
μα
αν διεισδύσω στην αλήθεια θα πρέπει να ξεγυμνωθώ, και δεν τ’ αντέχω
και ερχεται η διεστραμμένη λογική μας
για να με θωρακίσει,
άμυνες…
της ντομάτας προηγήθηκαν οι πέτρες – δυο τρεις φορές
και ένα μπλόκο – δυο σειρές παραταγμένες ανδρών κι ένας ιερέας τους με μια πολύχρωμη ομπρέλα ανάποδα ανοιχτή
μάνι μάνι μάνι – ζητάγανε και μεις ελισσόμασταν με σαλάμ νο να φύγουμε
και κει αρπάξαν ένα καλάμι που χα για να στερεώνω το ποδήλατο
και δεν το δίνανε – γύρισε ο αλεχάνδρο και το απαίτησε επανειλημμένα
ενώ τους έλεγα εγώ γιατί γιατι?
τι γιατί ρε φίλε
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ
τι γιατί
ντομάτα!!
«αξίζεις λιγότερο και από το φαΐ που δεν έχουμε»
που μας μοστράρεις τα λεφτά σου με το ποδήλατό σου και τις τσάντες σου
εμείς εδώ δεν έχουμε να φάμε και είμαστε ξυπόλητοι
σουζ σουζ – τ ακουσαμε καμια φορά με άλλη προφορά κι εγώ ο ό,τιναναι
άκουγα να θέλουνε χυμό – τζούς.
ντομάτα!!
δεν το παίρνω προσωπικά γιατί δεν πήγαινε για μένα
απλά βρέθηκα εκεί για να το λάβω
πήγαινε για τη Δύση, για το Σύστημα, για τους 42!
που χουν όσα λεφτά έχει ο μισός πλανήτης!
μισή ντροπή δική τους
μισή δική μου
για ό,τι έχω, για ό,τι είμαι –
γιατί το είναι μου, είναι συνισταμένη του τι έχω.
γιατί είχα σπίτι ψυγείο σχολείο – είχα νερό, που το θελα κρύο
είχα φαί, που δεν το τρωγα άμα δεν είχα κόκα κόλα
ή αν δε μου το φερνε η μάνα μου
ντροπή – γιατί αν δεν υπάρχει αυτή η εσωτερική δυσαρμονία,
τότε θεωρείς ότι δικαιούσαι να είσαι αυτός που είσαι ή να έχεις αυτά που έχεις…
δε δικαιούσαι τίποτα
και δεν αξίζεις τίποτα
άμα δεν είναι για όλους
σε ρώτησα κι είπες μα εγώ τα δούλεψα, μα εγώ τ αξίζω
και πώς ξεφεύγει αυτή η ερώτηση – είχανε όλοι την ευκαιρία να μοχθήσουν για αυτά για τα οποία όντως κόπιασες;
σου πα φαε το φαΐ σου
στην αφρικη τα παιδάκια δεν έχουνε να φάνε
και μου πες
τι σχέση έχει αυτό
8 πεθαίνουνε χιλιάδες καθε μέρα παιδιά από την πείνα
και μου λες, και συνεχιζεις να σου λες,
και είναι λογικό, είναι επόμενο
μα εγώ τ αξίζω. εγώ τα δούλεψα.
«να πιω νερό το δικαιούμαι, τώρα!»
ναι, ναι
– μα καίγεται το σπίτι του διπλανού σου
και τα μωρά του είναι τυλιγμένα στις φλόγες.
αυτο συμβαίνει κάθε μέρα στον πλανήτη
απλά η φωτιά είναι μακριά.
και δεν έχει σχέση η φωτιά ως γεγονός
το θέμα είναι ότι δεν είναι δίπλα μας
και δεν ενοχλεί τη συνείδησή μας
…
πήγαινε για τη Δύση, για το Σύστημα, για τους 42!
που χουν όσα λεφτά έχει ο μισός πλανήτης!
μισή ντροπή δική τους
μισή δική μου
The second part of an unforgettable Journey in Chile. My time in Santiago and the 5th crossing of the Andes mountain range.
My story in Santiago starts with this lovely lady here,
Zuzanna.
ZUZANNA is a good friend from Poland. We had spent time together in Spain, back in 2013, and now we met again in Chile. ZUZA talked about me to her other half in Santiago, ANNA (pun intended), who was also in Spain with us but I had never met her, and ANNA (from Sweden) arranged with her flatmates to host me for a week at their appartment in the city center. The flat had a nickname:
El Paraíso.
Truly a paradise as you can see and right at the right time because… I spent the holy week there, fortunate enough to attend the services and share these moments with my dearest friends from the Orthodox community of Guayaquil in Ecuador, that were at that time in Santiago.
a
Then my dear Zuza, who I owe her so much, let me know about her boyfriend Richie,
who in this photo looks a bit serious. In real life he is more like this
hahhahahaaa sorry mi amigo Richie! hahaaa! Richie is one of the persons that I meet and I have instantly a very good connection with. You know, there are some people where your vibrations sync right away. The feels-like-we-know-each-other-for-ages-but-we-met-yesterday thing. He is in my heart for many reasons but most importantly because he kept the two of us alive during the scariest 40 minutes of my life. Riding a vespa in the highway…
The post-traumatic stress had to be released in a meaningful way.
I invested in brushes and water colours. I still remember Richie that night at home, after the ride, singing with the guitar about me: “tenía mucho miedo pero sobreviví” = I was very scared but I survived.
j
And here Richie in the guitar, and Thomas singing.
Thomas is a friend of Richie who
I spent a lot of wonderful time with!
and this because he and other friends of Richie hosted me at their living room for a period of… 1 and a half month!
my bed,
and the sofa where I spent hours of listening and admiring Thomas this time,
playing the guitar and singing.
Thomas had the ability to take the guitar and start playing for hours.. from reggae to hip-hop to rock to… acoustic reggaeton, in perfect english, spanish, german. I was so astounded that I recorded him at some point, and throughout my stay in santiago I was listening to him every day, again and again, during the countless hours I had walking around downtown, chilling in parks, thinking, reading, painting and writing.
but to be honest, it wasn’t only Thoma’s voice that I enjoyed so much. It was also
Olivia’s,
girlfriend of Thomas –
she had one of the sweetest voices that I had heard and it was such a pleasure listening to her.
Here we are in Tunquén. Weekend excursion that apart from
delicious food,
“pepper egg-in-a-hole”,
wooden house,
amazing stars,
wonderful sunset,
morning views,
cold beers
peaceful views,
music by the fire,
it also had a very interesting visit to the Ballenario: the place where in the past the whales were brought to be processed and exploited. It was a visit full of sadness, or maybe better, some sort of melancholy and also… admiration!
You knew that
(blue) whales are considered the biggest animal ever inhabiting the planet? One of the reasons why they live in the water is that it would be extremely hard to sustain such an amazing weight (they reach the 180 tonnes, and only their tongue weight as much as an elephant) in land – that is, without the help of buoyancy. But here comes the best part,
the captivating ultrasounds that produce to communicate (that can be heard underwater in a distance of 2.600 km!) is unknown to this day where exactly come from – what part of the whale is producing them and how; they don’t move neither the mouth nor their throat!
j
We also went for a walk by the beach,
you know that Pacific means peaceful, right? So here we are, myself and the ocean.
I set the camera very far for this one; the essence though is intact.
And since I need a way back to Santiago in my story, and we are at the sea, I ‘ll tell you that the nickname of the appartment I was hosted this time is “El barco” = the boat. Two more “passengers” are the ones that you see on the right, next to Óli and Thomas,
Franko and Laura,
You see, love everywhere in Santiago! I was surrounded by couples!
The good news was…
Nicolas,
another one resident of El Barco, that he too in this picture looks pretty serious. BUT, he can be transformed…
hahahaa!!! Nicooo! I admire this guy a lot because he was so responsible, organised, independent and at the same time he knew how to party and… (this is the important part) he was (almost) always available! Even if the following day he had to go to work. And if you are looking for some fun in Santiago de Chile, the nightlife is indeed vivid! Music, dance, piscola! The legendary bar El tunel – awesome nights of fun with Nico, Iciar Javier and Jorge (from Madrid) and many more – fun and sweating!! And the cheap amazing (if you are drunk) pizzas after… oh… Also, in Santiago there is a lot of electronic fiestas, fiestas in plazas with guitars and drums, lots of concerts, bars with live music and the typical clubs mainly at the Bellavista area.
Bellavista
And because we have to imitate the good exampe of our friends, I tried myself too, apart from having fun and also lots of personal time in Santiago, to do something that is productive in another level. Something that I couldn’t have done without the help of
Heinz;
the last (but not least!) resident of El barco. As you most probably know, while travelling I am trying to enter elementary schools to do research for my dissertation in Education. For sure I am not dedicating as much energy as I would like in this area but it’s true that the intense travelling reality is absorbing me easily. Well, the point is that Heinz offered to help me gain access in a public elementary school in Santiago, and not only did he bring me in touch, but also he helped me a lot with translating the research documents I had prepared from English to Spanish.
yeeeeeeah
I had 3 days of attending all of the classes of one professor, interviewing her and the principal and taking photos. The whole experience was very intriguing as it was very different to what I had seen so far in the USA and to what I had experienced as a student in Greece. I would like to thank Sophia, mr Matus, and miss Magaly for all their help!
Now, as you can imagine my time in Santiago was amazing and for this I am wholeheartedly grateful to my friends there, and also to Zuza+Anna that we happened to be at the same time in the same city – again.
Anna, Zuzanna, and a not-so-serious version of me (yawning?)
The thing is that my time in Santiago was a lot more than having fun. I spent a considerable amount of time in just… being. I would walk to the park, sit on the grass, at the same tree everyday, and take my time. Or I would walk late at night with a bottle of hot water underneath my jacket because it was cold outside, and I would record some thoughts or observe the city when nobody was there.
It was wonderful and I feel extremely privileged for having the opportunity to experience such a vacuum in time and in space. It’s certainly a luxury in such a harsh and unjust world to be able for a little bit to be absolutely careless. When there are so many suffering or living in poverty or just preoccupied with so many everyday things, I was just taking time to work on myself and reflect upon the world, the individuals, nature and the overall surrounding reality (that is seemingly abnormal, chaotic and unrelated, yet there is an omnipresent and underlying causality.) #grateful
j
What else in Santiago?
– Fun! with Zuza+Anna [terremoto drink = fermented white wine + pineapple ice-cream]
– More fun! with Zuza+Anna
– The psychotherapeutic effect of dance is proportional to how sweaty you get. sweaty hair means good progress.
– My friends at el Barco and many others that I met in Santiago were well-educated, knowledgeable and they had an idea of what’s going on around the world. I had a lot of thought-provoking discussions, and it was interesting and indeed pleasurable to see that after one year of travelling in South America and listening “oh, you are from Greece?! Platón, Sócrates!!”, someone indeed knew about Plato, Socrates, about Alexander the Great etc. Of course I am not implying that the past year I had no meaningful interactions, neither I am comparing or complaining. I am just saying I missed this kind of communication and it fit well with Chile in general. Chile maintains, for me, a very nice balance between the cultural side (the latino-american element) and the functional side (having a state that actually works) (in Greece we are still lacking this).
– Also, the point I made earlier about my friend Nicolas, I realise it holds true for all the residents of El Barco (Richie is included as a former “passenger”). It is indeed a wonderful quality having the ability to enjoy life, live intensely, seize every opportunity and at the same time be responsible and make progress in every field (be it work, studies or I don’t know). It’s hard to keep the right balance.
– As I mentioned, in Santiago I was surrounded by couples. This was very beautiful but also irritated my desire to be in a relationship, despite feeling self-sufficient and happy with being single.
Love and being loved is something that we always seek.
– Something crazy: In one of my night walks at the Bellavista I was invited to sit with a man who had a big portable speaker playing by the street. He was asking for money from the passers-by and in exchange we has… putting songs. He had some 2-3 friends around. He was one step before being homeless, but he had a shelter and some basic hygiene standards. We sat together talking for more than 1 hour, drinking cheap wine that they had to hide every time the police was around. Then they suggested to go for a walk, to sit at a park. I was ok with the idea. Not that I trusted them but I was willing to explore how this would evolve. The guy that initially invited me, who kept repeating how cool Greeks are, at some point put his hand into my pocket and took my mobile phone. For the 5 first seconds I thought “no way…” but then he was not giving it back, pretending that he wanted to make a phone call… Of course I wouldn’t engage in a proper fight, but I wouldn’t just let my phone away like this.. I was trying to reach the phone while he had his hands extended at his back, and while he was insisting on not giving it to me I was in the right position to bite him, and so I did. Oh, I bit him for good at the chest. Got the phone back in 2 seconds and left jogging and thinking: what a hypocrite?! I would prefer an honest thief!
– Something awkward: in Santiago I read a book called On the road, by Jack Kerouac. The style of writing and the content were in perfect sync with my state at that point in time and the book affected me profoundly. The thing is how this book came into my hands. I only knew the name Kerouac, nothing more – if he was a writer or football player or astronaut I didn’t know. The name just rang a bell. And then someone at some point while travelling told me “you have to read On The Road, you ‘ll like it because it’s about travelling… it is what you do”. One month before Santiago I was listening some poems on YouTube by the Greek surrealist poet Andreas Embirikos and he mentioned the name; Kerouac, and then he had a poem dedicated exclusively to this book! AND THEN I go to Santiago, I found myself hosted at the house of the friends of the boyfriend of a friend of mine, and there it is, on top of the piano. and Thomas says “of course bro, read it!” and it is in English too! The original version, the language of Kerouac. wow!
– Something annoying: I stayed 6 weeks in El Barco. Before I left we had something like a farewell party.. Lots of persons I met during that time, came. I was so happy that I got too drunk too quickly and found myself in a bed after throwing up. dammit
– Something improbable: An awkward coincidence took place. Not only I met a Greek guy travelling – the 3rd in 1 year in South America – but he also was travelling by his bicycle!! What is the probability?! Dimitris!! We spent some time together, we met some friends of a friend of him (that were staying at the 14th floor in a small apartment which if not the first is definitely in the top 3 of the most beautiful houses I have been in my life), we talked about life, and I hope I ‘ll meet him again because we didn’t say goodbye properly.
– Something AWESOME: My time in El Barco…! Thank you guys for everything… I know it’s been a while without being in contact but I always think of you with love and gratitude..
And after Santiago?
After Santiago…. it’s crazy, but this country had more to offer. I am sure it had much more to offer than what I finally received, but certainly what I experienced in total is… just crazy. After Santiago I took a bus to go again to the city that I stopped cycling before I go to Santiago. It’s called Antofagasta.
I am looking for a cheap place to stay because I had spent a lot in Santiago. First very cheap room: I woke up at the middle of the night due to an awful smell and smoke..! the roof leaks and drops of water are falling into the power strip (πολύμπριζο) and at the tablet…! the owner of that place doesn’t give me my money back (for the night) because as he was saying “I cannot control the water of rain!” – goodness… I leave this place. Second very cheap room: I forget my watch at the shower! ohhh yes, this story oh my god now I remember, check this story:
I am in Antofagasta. After so much time in Santiago I felt guilty that I hadn’t written anything about my already 2,5 months in Chile. I said I’ ll do it now. I stay awake for some 30 hours, writing and video editing, and then I decide to take a shower to refresh myself. I finish shower and go to bed because I was verytired.. I woke up in two hours time for no obvious reason (!) and I am veryupset; the first thing I do is grab my left-hand wrist with my right hand.. MY WATCH!!??!! Instantly I think about the shower I took before bed, I run to the bathroom and the watch nowhere to be found. That time at the hostel it’s me, an Argentinian man, Marcello, who is extremely friendly and a couple that I met in the morning but they left before I take the shower and they are not back. The strange thing, among others, is that I woke up RIGHT at the moment the cleaning lady was about to leave. I ask her: did you find a watch in the bathroom? and the first thing she says is “aaaah, you shouldn’t leave anything in the bathroom..” I raise my voice saying “I didn’t ask you this, I asked if you found anything..” she said “no, no, no”. I almost beg her to give me my watch back saying that we all know it was her. She leaves without wanting to further discuss. The owner comes, a very good lady at her 50s, teacher. I am telling her and she starts crying because I let her know that this watch was very important to me, and I have it since my mother was alive, 2008… She calls the cleaning lady, (it was Sunday), she calls the cleaning lady asking from her to come tomorrow and not the next weekend, that it was her next working day. She says yes but never comes up because she was “angry because I accused her” (she said over the phone, the following day).
This watch meant so much to me. This watch was more Angelos Georgopoulos than myself. Literally. And I mean it, literally. Since 2008 that I owned the watch, in terms of my personality I have changed immensely, obviously. In terms of my body, I am not the same either.. Every 7 years more or less the vast majority of our cells die, and new cells take their place. Only brain cells (except a part) and at heart (some of them), cells do not die/being replaced… This watch was more Angelos Georgopoulos than myself. Hahahaaaaa!! I lost it and I got very very sad, despite I don’t want to be attached to things.. I bought the same watch again.
The only reason for sharing this story is that for me it is a breathtaking proof that what we call consciousness is only the tip of the iceberg. I went to bed without the slightest idea that I had forgotten my watch upstairs. I woke up having the knowledge, the information, that my watch is not there, with me. This alone is crazy enough. Then, there is the awkward thing that I woke up right at the moment the cleaning lady was about to leave, and as it seems she took it. I mean someone has to take it; it didn’t disappear. Very awkward!
Thankfully I found someone from couchsurfing to host me and I left that place. I found Gabriela, who hosted me for 2 days and it was very nice because we connected straight away. Apart from watching the same YouTube channels, that nobody during the trip had no idea about these channels, we had profound talks about life and it was very beautiful! Thanks Gabi!
I left Antofagasta with the plan to enter Argentina taking the shortest route.
By no means I didn’t want to go back to Calama, and then to San Pedro and then enter Argentina from the northern pass since there was another route that was shorter. The problem was the 250 km of uphill from Antofagasta to Socaire, because this road not being the main one, there was not even a simple kiosk… no water refill.. nothing.
It was insane and also the nice part was that I found myself in a wonderful and usually very touristic area but I was at the low-season so the hostel that I stayed was just (another one!) couple,
Jesus from Argentina and Elsa from France…
We had wonderful time and the whole hostel for us.
I prepared A LOT of food,
I bought emergency kits for warming-up, I checked the route and I left for what it would be extremely difficult…
It took me 8 hours for 42 km… and not only this. I almost reached the end of the first great uphill and I realized that the sun is about to set… I couldn’t believe it… I was feeling like I spent 3, maximum 4 hours on the bike, but it was 8… I am at 4.400 m altitude, the sun is setting, I just stopped cycling and I am all sweaty, I start feeling that this is going to be a COLD night. Not only this…
In an attempt to pitch the tent at a little opening that had no snow, I had to pass from a snowy area that it was frozen, but not… frozen enough! I take the first step, all good, the second OK, the third finds me 20cm into the snow and now I have snow for good into my one shoe and I am trying to carry everything into the not snowy area, set the tent, change clothes… my camera is off because of the cold, same with both of the phones, my watch was stolen.. I have no idea of time… my foot gets numb BUT… I can clearly feel pain.. I feel dizzy because of the high altitude.. I am repeating to myself “stay focused, stay focused, in a bit you ‘ll be ok”. The 6 liters of water that I had been carrying have started to turn to ice.. My sleeping bag (comfort zone -7 °C) is usually very warm but now I am wearing all of my clothes too and I am still in the border line… I try to use the warming kit but there is a verb in spanish in the how-to-use that I don’t know what it means… finally after 20 minutes of shaking this sachet of a chemical thing it starts producing heat.. I manage to sleep but I wake up in 3 hours or so when the effect of this is over.. I sleep and I wake up every 20 minutes. The sun comes out… Glory be to God.. the water is a solid ice piece, the food is 100% frozen , the electronics don’t work… but I am ok! The only problem is that I have no water and there are no cars because the road is closed due to bad weather… I eat snow for some hours
παράλια της λίμνης Μαλάουι, η σκηνή και το νεοαποκτηθέν μου ποδήλατο 😁😍
τυπικός τρόπος μαγειρέματος στην Αφρική
This watch meant so much to me. This watch was more Angelos Georgopoulos than myself. Literally. And I mean it, literally. Since 2008 that I owned the watch, in terms of my personality I have changed immensely, obviously. In terms of my body, I am not the same either.. Every 7 years more or less the vast majority of our cells die, and new cells take their place. Only brain cells (except a part) and at heart (some of them), cells do not die/being replaced… This watch was more Angelos Georgopoulos than myself. Hahahaaaaa!! I lost it and I got very very sad, despite I don’t want to be attached to things.. I bought the same watch again.
