Είμαι ένα οικοδομικό τετράγωνο
δομημένο.
Ψάχνω μια θέση να παρκάρω μέσα μου
κάνω τον κύκλο.

Κάνω τον κύκλο…

…κι είμαι σφαίρα
Που κυλάει με ορμή, μα δεν ισοπεδώνει
Χιονόμπαλα κινούμενων σχεδίων
Γυρνάει και μεγαλώνει – Εμπειρία!

κι είμαι σφαίρα…
Που τρυπάει με ορμή, μα δεν πληγώνει
Φωτοβολίδα κινούμενης σχεδίας
Πετάει κι αναζητάει – Σωτηρία!

κι είμαι σφαίρα…
Kυλάει μα δεν ισοπεδώνει
Αργά γυρνάει τη γη φιλάει
κλέφτης ανθός, μ αέρα πάει

κι είμαι σφαίρα…
Tρυπάει μα δεν πληγώνει
Γοργά πεταει ψηλά κοιτάει
Βόλι χαράς, κάθετα πάει

Κι είμαι ευθεία
που ενώνει την επιθυμία με τη δυνατότητα
Kι είμαι καμπύλη
που ενώνει την ευτυχία με την πιθανότητα

Είμαι η αγωνία και η μια κάτω γωνία ενός τριγώνου
που ακουμπάει τη Γη και φτάνει μέχρι τον ουρανό

Είμαι ενα παράδοξο Σχήμα.
Γράφω γι αυτό.
Συμφιλιώνομαι με την έννοια γιατί εκτειθέμενος γράφωντας
μπαίνω μέσα της.

Δεν είμαι μόνο πάντως, ο Άγγελος αυτός εδώ, ο παρακάτω.
Αυτών των γραμμών των οριζόντιων.
Είμαι κι αυτός εκεί, των γραμμών και των σχημάτων, του Καντίνσκυ
Δεν είμαι μόνο πάντως, ο Άγγελος αυτός εδώ, ο παρακάτω.
Αυτών των λέξεων σε συνoχή
Είμαι κι αυτός εκεί, ο αναχωρητής κι η καταιγίς του Ισπαχάν, του Εμπειρίκου

Λέμε τώρα.
(τα λόγια αυτά που γράφω
δεν το πιστεύω ότι τα γράφω, ντρέπομαι
μα έτσι μου βγαίνουν αυθόρμητα να τα πατήσω εδώ
στο πληκτρο-λόγιο.
Που κρύβει τη σοφία του έτσι-βγαίνει
γρηγορα
αστοναναι)