3 Ιουνίου 2016

ξυπνάω
γιαλλημια νυχτα τα ονειρά μου βρεθυκανε σε πάρτυ των λέξεων. μουτοπε ο αποηχος των ψηθ΄΄ιρων καποιων ωραίων προτάσεων
πο ακουσα το πρωι που μουνα σε φαση ενυπνια
αναμονή. τσιτα αναμονη, όπως και χτες προχτες
μάτι ακομα κλεισμένο αλλα πλεον η πιθανοτητα νανοιξει εχει κανει σοβαρα την εμφανισή της στο ωρ
ανεβαίνοντας τη στριφογυριστη σουρκέτα μουρθε μιανσηυχια για σημερα για τωρα.
ένα αγχος. σημερα δε θα γραψω ειπε ο εαυτός μου

γραφω εφω τωρα με περισση την πιεση.αργα αργά πάτω γτα κουμιαμέχρι να ε΄ριε καποιος στιχος με καποια σημασ΄΄ια
η βραζιλια ααπο καπυ μμμυ πεταηε τα ρουχα οπου χα σττο κατω μερος του κρεβατιου ταπεταγε στην κεφάλα μου
τινάζω το βλέβαρο να παει στην κανονική εξύπνια θέσητου μονο και μόννο ως απαντηση της ΥΠΑΡΞΗς μου στο βραζιλιλλανικο καλεσμα
σηκωννομαι, κοιτα δεξιω αριστερα τιποτα κατω αδειο κρεβατι πούναι. κοιταω γύρωω γυρω, νεα καλυμενα κρεβατια εχουμε τώρα. ποιοι ναυτοι και πότε
να μας ήρθαν

σηκώνομαι η βραζιλια πουθενα ριχνω 2-3 σαιτιες πριν απόφασισω ότι ο μονος τροποες τελικά να τον συναντήσψ είναι νανεβω στην ταρατσουλα από την πισω πορτα της συνεισησης.
φαινεται καληιδδεα αυ9τη σσστον εγκεφαλο μμου μπας και ξεκινησω να γραφω και για σημερ ναι να το παιξψ ότι εχω λαχταρα ότι εν μπορω να περιμε νω ινα εκβιασω την επνευση
δε λειτοργησε έτσι – εδώ που είμαι τωρα. μετατων αννω γραμμων και στεκω εκφιαζωντας με το ξξιφορ τετωντεμενο την εμπνευση μου
ακουω από τους κροτους της στριγυριστης ναερχεται ο Ικαρος. εχει κανει μπανιο. ηταν στο μπανιο όταν ξυπνησα
φερνει δροσια και χαμογελο. είναι ολος ένα χαμογελο καθετο. ετσι είναι μερικοι ανθρωποι. ε΄δώ που στέκομαι ημιαπελπισμενος γιατι δε μουρχεται τιποτα ενδιαφερον στον νου
έρχεται αυτος. και φευγει μου λεει σήμερα

και ήτνα είναι ακομαι είναι η παρουσία του εδώ, τοσο απαραιτητη τοσο ευκταία.φευγεις πού πας? εδώ δεν ειπαμε θα μεινουμε>
ηρθε χτες και μου λεγε ότι του αρέσει η φιλια μας 9(ναι ειπε τη λεξξη αμισταδ) και ειπε και το γιατι μετά αλλά δεν είμαι σιγουρος ότι καταλαβα. αυτό που καταλαβα με σιγουρια όμως
είναι ότι το αντιπαρέβαλε με μια φαση που γινε με τον σκωτζεζο (αυτος ο σκωτσέζος που μεκνευρίζει οσοι λιγοι γιατιι γιατι) α και του αρεσει η φιλία μας γιατι δδεεν ξερει λεει είναι πιο αληθινο. και αυτο το βερδαδερακατι το καταλαβα γιατι το πε στο τελος. τονπηγε ο σκωτζεζος σστις πουτα νες τις εδώ και δεν του αρεσε πολύ τνοβο νοβο λεει είναι κονκισταδορ νοβο νοβοδεν παει
δε θα φυγει σήμερα ο Ικαρος. Λέει θα μεινει  μολις ήρθε νο βόυ λέει πάλι δε φευγει
ειχα στενοχωρηθεί με το ακουσμα της αναχωρησης του, τωρα πριν λίγο που ρθε στην ταρατσούλα μου πε φεύγω θα φύγω, παω να κπαρων ε3να νερο να κατσουμε λιγ γ

διακοπη, χτεσινος καφές με το δεξι χέρι σήμεφρα
γιατι μου πηρανε το τραπεζακι που ειχα αριστερα και τώρα αναγκαστικά ακουμπάω τον καφέ μου πανω στο ανακλιντρακι μου – εδώ ωμπροστα
αυτό που εμφανίστηκε στον εγκεφαλό  μου ως ηλεκτρικο συνεφακι  εκνευριστικη διαφανη  μαχαιρια είναι γιατι καποιοι δε σεβονται τη θεση των πραγ,ατων στον χωρο
εμφανίζονται καπου μενουν παν παραμενουν παν σ[πανε τη ροη των πραγματων στον χωρο με βια γιατι ρε παιιδια
ηταν διπλα στο ανακλιντο μου το πελεκανικο το τραπεζακι το πήρες το χρησιμοποίησες
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΛΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥς (αυτό να είναι σε ηλεκτρικο συννεφάκι)
ακούγεται από βαθια η φωνη από των παιδικών μου αναμνήσεων. εγω ξυπόλητος με τα ποδια στο τραπεζακι το καλο το κοντο το διπλα και μπροστα από τους καναπέδες
γιατι αυτή η μικρη καλτσουλα εδώ είναι παρατημένη στο πλακακι εκει. μπηκες τηνε εβγαλες την πεταξΕς ΤΟ Παιρνεις το κοππιδι , το οποιο πραγματακι, το χρησιμοποιείς
ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΒΑΛΕΣ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ
ακούγεται η τελευταια φράση μονο από το παραμιλητο της φράσης της ανάμνησης της παιδικής μου αναμνησηςς που κοιμότανε στο ονείρό μου και έβλεπε κάποιων εφιαλτη που ειχε μεσα κι αυτό το στιγμιώτυπο χωρις αυτό να καθιστα το στογμιωτυυπο μππυ εφιάλτη
γιατι ρε παιδια, το τραπεζακι πηγαίντε το παλι εκει που το βρηκατε, είναι 1σηνερα μεσημερακι κι ηρθατε και δεν τον βρηκατε εδώ γιατι ναι΄τωρα δεν είναι δω πήγε κρεβαατι 5 η ωρα χγτες
στραγγιζει το μεσα του βιαζοντας το μεσω του το τυπακι στο ανακλιντρο και στα περιξ – ειχε το τραπεζακι του εκει. με ταποτσιγαρα τα πατημενα πανω κει στιγματα της πορειας του παρελθόντος
εγραψα κι ως εδώ ΝΤΟΤ κι ως εδώ παλι ΝΤΟΤ και σβήνονται οι επιβραβρευσεις του εαυτου στο τραπεζακι πανω. κολλα το.
τα κατάφερες και σε αυτό το λιγο του χρονου από το προηγπυμενο ΝΤΟΤ εκανες κάτι ουσιαστικο, κατι με λιγη αξια. μπραγο ΝΤΟΤ
γιατί το πήρατε το Πελεκανικό το τραπεζάκι

φωτο – το πελεκανικό τραπεζάκι με σπασμένο ένα κοκκαλο στο πόδι, συντροφια με το περιβάλλον του,  μετά το χάδι μιας καθαριστικ΄΄ης ψυχης που ελπιιζω να ανταμείβεται και οικονομικώς αρκετα

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

στέκει ο καφφες εδωω σιμα πια, στου ανακλιντρου τη γωνία
και δε θα σας το κρυψω μεδιακατέχει αγωνια συνεχως  (2 περιστερια ορευουνε από πανω και η σκιες τους λενε αυτό που οι νυχες τους στη σκεπη μου ξυνάνε, κα λη μερα κα λημερα βγηκε ο ηλιος παλι δες της σκιες μας που χορευουνε και γω γυρναω απότομα το κεφάλι μου κ αι βλέπω 2 περιστερια να χορευουνε στη σκεπη λες και τινάσσονται δυναμιτάκια στ αποδια τους. τακ τακ παπ ααα

πωω τα δοντια μου τα αισθαομαι πιο σαπια κι από τυρι ροκφορ ξεχασμενο στο ψυγειακό ντουλάπι του γι΄΄ωργου για 3 μηνες σαπισμένο αυτό και η μ΄΄αζα του ολη γυρω γυρω ΣΑΠΙΣΜΕΝΗ σαπια μουχλιασμενη ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΩΡΑ Η ΒΡΩΜΙΑ ΩΣ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΑΗΔΙΑΣ ΤΗς ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΥΓΡΑΣΙΑΣ , το τυρι και τι ποτα να μη το νοιαζει και τροφες ναμπαινογβγαινουνε κάθε μερα άλλες. τι τραχεια που ναι τα δοντια μου τα γλυφω με τη μια μεριά της γλ΄ωσσας μου σε μια αναγνωριστική γυρισια να δω τι θα στειλω στον εγκεφαλο για την κατασταση του στοματος. τα δοντια χαλια τσεκ. να τα πλυνω

Ω κλώσσα Γλώσσα περιστερά κανε 2 αυγα, για με, δύο ωά τ ωμεγα και το α παρακαλω τα θελω δωσμου εδώδα και βγανει κλώσσα 2 ωα στα χχερια τωρα ταχω
ω στο να, α στ άλλο . τι να τα κανω ω α, κρατάω με τα χερια μου τα 2 αυγα και τα τοποθετω με μανιακη οργη λυσααλεας πεινας στο στόμα μου ποιο πρώτο? κάνουνε τσικ να φυγουνε
ρωτησα τα χερια μου πιο θα φυγει πρωτο μες στο στομα κι αυτά ρωτήσανε καθοδόν τα αυγα και είπε το ω  για το α σε μια εκφραση αγαπητικου θαυμασμου ΩΩω.μεγα
και μου αυτοσυστήθηκε ως εκπλ΄ηξη για το διπλανό του, για τ ομοιο του αυγο. λέω αυτό είναι γράμμα ευγε, και στέλνω με φοερη γργοράδα σηματα από το Δ της Αρχης στο χέρι μου για να επιταχυνουν πιο πολύ το δεξι χέρι που γράταγε το Ω παει και μπαινει πρώτο το ω και συναντάει μες του στοματος μου τη γαλήνη στο σημειο ακριβως που (μπαίνει το α) είναι η ακρη της γλώσσας , σε αυτό το σημειο συναντάει το α, κολλανε τα χερια και και λεει σε μια εκσταση θαυμασμου το α , αααααα και αυτοσυστήνεται και αυτό και η υπαρξη του γίνεται ολη αναφορά για έναν άλλο γράμμα για το ωμέγα.πάνω στην ακρη της γλώσσας μου. από αυτή την αγαπη της αρχης και του τελους της αλφαβητικής γραμμης γεννηθηκε σεκεινο ακριβως το σημειο μέσσα μου, με τα ωα μιας κλωσσας, ενωμένα με χαρα, γεννηθηκαν 2 λέξεις, 2 ειδη, τα δύο πιο πολύτιμα που εχουμε, ένα ρήμμα κι ένα ουσιαστικό – και η ροή εφερε το ρημα πρώτο στον εγκέφαλο του πληκτρολογητη και πάτησε αυτός ναποκαλυψει το ρημα πρωτο πιο είναι ποιο είναι το ρήμα  
ΑγαπΏ                                         και ξαφνικά εφτανη το ουσιαστικό  που γεννήθηκε στης γλώσσας πανω η ενωση του Α και του Ω, η 
γλΩσσΑ
της τετραδιαστατης πόεσης (ανασα βαθεια τοσο που σηκώνεται ολο το στερνο και οι ωμοι μου τραβιωνται πισω
λοιπον ναι,
η γλΩσσΑ γεννήθηκε
και στη γέννησή της επάνω
βγηκε
Αγαπώ

(σελφι σκρινσοτ φωτογραφια ταγκ “ο ποετής νομίζει πως εγραψε κατι σημαντικό”)

οι σταχτες πέφτουνε βροχη στεν ενωση της υπαρξεως μου με το εδαφος
πυρφόρος πασαλος χαρτιου τυλιγμενου και καπνου σκιζει τον αερα που είναι η ενωση της ΥΠΑΡΞΗς μου με οτ εφαφος και η ενωση της ενωσης της υπαρξεως μου με το εδαφος και με το υπόλοιπο περιβάλλον. στον αερα πλησιων και ανω του πληκτρολογιου σταχτες πέφτουνε και περιφέρονται παντου και προσγειωνονται σαν αλλοι τι άλλο αλεξιπτωτισττες στον αερα πάνω από τα τετραγωνισμένα χωράφια των πλήκτρων.. από αυτης της οδου ενώνεται η υλη του καπνου με την επιφάνεια του πληκτρολογιου και προετοιμάζεται μια πρωτοφανης για τα χρονικα της ηλεκτρονικης εποχής ενωση
αποτο κεφάλι μου έχει κξεκινησει μια αναστροφη πορεία που θα οδηγίσει σε θεια επικοιωννια χωροχρονικου συνεχους
το περιεχόμενο του πασαλου που είναι πυρφόρος παρακαλώ καίγεται στον χειλέων μου την άκρη κι εμπνευση πνεει στου εγκεφάλου τα πανιά των λογισμών μου λευκα ταμπουλα ρασα
και κλικ γινεται σαν νοτα πιανου και ΓΡΑΦΩ και τα πλήκτρα ανεβοκατεβαινουν και η σταχτη αναταράσσεται
στου νου τους χώρους ενώθηκε η εμπνευση του καπνού και στα όρη των χωραφιών διπλα από τον κάμπο του πληκτρολογίου η σταχτη εχει αποτεθεί από τις σκουπες των δαχτυλων στο μπαλκονάκι του μεσα μου που κοιτάει το αιγαιο από την Κολομβία. Ηταν το μέρος του καπνου , της υλης του καπνου πο΄ύ πρεπε να συναντηθεί με την ηλεκτρονικοπραγματική πραγματικοτητα για να γίνω από τα εξω κιόλας διακυκλική επικοιωννία σε όλα τα τούνελ του χωροχρονικού συνεχούς της εμπνεύσεως

ΜΠΑΑΑΑΑΠ

πάρτη σα χαστουκιά στης υπαρξής σου τη σκιά 0-εκει πο υ πονάει πιο πολύ στα σκοτεινά να βλέπει ςμ όνο τη σκι ά σου να κινείται
χαστουκι μπαααααααααααπ

στραβοκαταπημα χερια ενώνονται
χερια σηκώνονται και απλώνονται πίσω και χυνονται στον πρασινο κάμπο του καναπε να βρουνε τη φωτογραφικη
εχω αναγκη μιας σελφι (2η χρηση της λέξης) γιατι νομίζω ότι έφτασα σε καλό σημείο στην παραγωγή μου σήμερα. σε λόγο. θελω να δω τη μορφή της φάτσας μου έχοντας αυτή τη διανοητικη θέα
απλώνω λειπόν τις χερούκλες μου στον πισω πράσινο κάμπο του καναπε να βρω τη φωτογραφική
(μου ομιλει ο Ικαρος κατι μου λεει για έναν Παδρε και μου δειχνει το κινητό του η φατσα μου είναι σα γουρουνιού που κοιταει στα ματια ανθρωπο το καταλαβαινει μου λέει
εσκριμπε εσκριμπε εσκριμπε γραφεγραφε
γυρνάω σα χάνος που έχει χονεψει για πρώτη φορα τη του ψιθυριζε η λογικη τοσο καιρο και
γραφω γρααφω γρλαδφω

φωτογραφικη – σελφι – από κορυφωμα χέρια στο ν αερα
δε φευγουν γιατι γραφω γράφω στο πληκτρολόγιο ναι
και δε φευγουν εουν κολλήσει εδώ περα στη μαγνητική έλξη τπανω από τον αερα του πληκτρολογιου της ηλεκτρομαγνητικής λέξης κάτω από τη γη του χωματος του πληκτρολογίου
μαγευτικη ατμοσφαιρα έχει δημιουργηθεί εντος εκτος και επι ταυτά
κολλήσανε και γραφουνε μανιακα και φωτογραφική φωναζει μανιακα η συνειδηση μου από τα πισω ντουλάπια της θελήσεως μου και τα χέρια μου κανουνε ένα τιναγμα τάχα μου ότι φευγουν τζα μη ψαρώ. λοιπον εδώ πληκτρολογιο (το εκανα (απασια με τα χέρια μου)) αλλα γυρνανε στο πληκτρολ΄γιο γιατι είναι ερωτευμένα ,. κανουν να
φωτογραφία – σκρινσοτ – σεηβ – σελφι

καφεδουμπα στοματακι κοιιλουμπα ΙΝΤΕΡΝΕΤ
από του ιωτα τηνψιλη κολώνα απλώνεται κορδέλα στολιστη  γυρμένη καμωμένη , από του ιωτα την κορφή το πιο ψηλο βουνο της φερει κορδέλας ακρη
κορδελας καταλήγουσας σε Ν βουνοκορφή χαραδρα κορφή Ν βουνοκορφή καμπύλη γιρλαντιστή μεεχρι Ταράτσας πεδιαδας χωραφιαστής μέχρι κένο πρίν από Ε κι η καμπύλη ηλουεκτρονικη με λαμπάκια χριστουγενιατικα της γιρλάντας της γιορτινης που εχει ξεκινησει από το ιωτα έτσι μαστεε στο Ε στην πανω τη μερια του την πατημένη τη στρωμένη (πέταγμα πουλιων αποτομο) γυρισμα της κορδελασς στροβιλιστο βζρλιουιν να το *από τον εγκέφαλο στα πληκτρα σε απευθειας μεταδοση . ευχαριστώ ωχ τι ναναυτο λένε οι πρωτες πρώτες κυματίζουσες στον αερα πλαστικες τριχιτσες της κορδελίτσαςς στη θεα ενός πραγματικα πρωτοιδομενου γράμματος μπάινουνε με την αισθηση βουνου πλαγιας υπαρχει ο ογκος από κατω μα χανεται καθως η γιρ΄λάντααρχιζει να φευγει προς τα κάτω σστου Ρ την πάνω δεξια ακρουλα πήρε η κορδέλα μας  αρχη την κατω βόλτα ΙΝΤΕΡν ώχ να η λυση στην αναζήτηση σωσιβίου στην ιστορια μου εκει που εγραφα για να δω πώς θα σωσω την κορδέλα μου από βέβαιο θάνατο, από πτώση σε γκρεμό δηλαδή από τις ταράτσες των γραμματων της λεξεως ΙΝΤΕΡΝΕΤ στο χάος πριν απ αυτό ναι. ειμαστε στο ΙΝΤΕΡ και η κορδέλα αρχιζει να βουτα γιατί απλλά έχιε καμπυλότητα το Ρ από πάνω του, και λέω πω ρε πουστη τι εβαλα τετοια τΡοπή στην ιστοΡια , για δε την πήγαινα από ποιο ασφαλη μερη να , να έλεγα ξέρω γω να

καμπύλη γιρλαντιστή μεεχρι Ταράτσας πεδιαδας χωραφιαστής μέχρι κένο πρίν από Ε κι η καμπύλη ηλεκτρονικη με λαμπάκια χριστουγενιατικα της γιρλάντας της γιορτινης που εχει ξεκινησει από το ιωτα έτσι μαστεε στο Ε στην πανω τη μερια του την πατημένη τη στρωμένη κι από κει πεταγονται οι πρώτες τριχιτσες στην ακρη της γιορτινης κορδέλας πάνω από ένα γράμμα που μοιάζει με χαράδρα διπλα από καμπυλωτη πλαγιά για δεειτε και όλας οι τριχουλες από την πράσσινη γιορτινη κορδέλα που τώρα περναει πανω από του Ρ την πεΡιεΡγη χαΡαδΡα  (έξαΡση στη συγκυΡια της παΡουσιας τωων Ρ – εκδηλώνεται ως σήκωμα του αριστερού όωμου μέχρι πάνωω . ) κοιτανε ολες οι τριχυτσες προς τα κατω οι πλαστικες τριχιτσες που τωρα κοπαανιουνται από τον ηλεκτρονικό αερα του κυβερνοχώρου κυτανε προς τα κάτω για να δουνε την περίερργη χαρραδρα που εχχει δημιου ρργηθεί πάνω α΄πό του Ρ την καλπυλωτη πλαγιά.

να ας πουμε ναι να ένα παράδειγμα. θα μπορούσα να χα πάει έτσι. δεν πήγα γιατήθελα να παίξω γλωσσικά μ την πραγματικη ιδιαιτερομορφία του γραμματος. το σεβάστηκα εγώ εκείνη τη στιγμή
και βουτηξα προς τα κάτω κινδυνεύοντας να βάλω ένα αδοξο τέλος σε μια ιστορία που γεννήθηκε τοσο ελευτερα τώρο τσο αερινα όσο και το φτερουμα ενός περιστεριού και μιας αποτομης ανασας βαθειας και εντασις κοιλιακη πανω κατω λψχχ,χχχμμμ φουυυυυυ . θα μπορουσα να το χα πάει έτσι ευκολάκι. όμως όχι όχι όχι αρχισα να πεφτω και πέφτωντας λέω θα γράψω πάλι τη λέξη μεχρι δω που είμαι μεχρι τώρα για να δω τις επιλογές μου και γράφω ΙΝΤΕΡ και κει που το χω γράψει για να δω τη συνεχεια χτυπώ τι εχει μετα, για να το δω μπροστα μου. και εχει φυγει το καπσλοκι από τη θέση του χωρίς εγω να ξέρψ γιατι και πώς και πότε. και βγαινει ρε παιδια βγαινει ένα ν ΙΝΤΕΡν

κι αρχιζουνε οι πρώτες οι κυματστα και εντονα παλλόμενες τριχιτσες που βρίσκονται στα πρω΄τα πρωτα στα πιο παράτολμα καθίσματα της γιρλάντας του λουνα παρκ της κεφαλαίας λέξης του ιντερνετ να βλέπουνε την καπλυλωτητα της πλαγιάς να αυξανει και το ΡολεΡ κοστεΡ τους να παιρνει τώρα μεγάλες κλίσεις και πραληλα κλησεις για ταχύτητα και κλίσης για να δουνε καλα οι γονεις τους γιατι ηταν επικυνδινο αυτό το περιυπτάμενο δοξολογικο ταξίδι εις την λέξιν του ιντερνετ με μια παρατρενα ξελη γιρλαντα . και παράλληλα κλίσεις λέξεων να πρόβλημα προβλήματος βλημα  βληματος πτώση πτώσης και βουτάνε προς τα κατω προς το κενο το χάος ξερανε ότι κανονικα διπλα ο πληκτρολογητης θα διατάξει ένα κεφαλαιο Ν ΝΑ μπει. αμ δε αμ δε αμ δε εφωναζει τρεις φορες η τυχαιότητα της μορφολογικής ατασθαλειας μέσα από τις κάτω πυλες του χωροχρονικου συνεχους του ασυνειδήτου. απεκει φωνάζει και εμφανίζεται εις την οθόνη μου

εινα μικρο ν, το διαννννοήστε, και πέφττει η γιρλαντα και οι τριχουλες οι μικρες εχουνε ενωθει η μια με την άλλη η καθεμια με τη διπλανης της και εκλιπαρουν για σωτηρια και σταυρώνουνουνε τις πλεξούδες τους τώραμα, ΠΡΩΤΑ  ανοιγουνε ολες ι προς μία τινάζονται να Ι Ι Ι Ι Ι Ι Ι (οι πρώτες θέσεις – σελφι ) από χαρά γιατί τωρα βρίσκονται ενώπιον πραγματικής αγκάλης
πραγματικής αγκάλης δε θα το λεγα γιατι δεν ηταν υ όπω ς νομισαν αρχικα οι αφελείς πράσινες κυματισττες γιρλαντιστες γυαλιστερες και γιορτινες τριχιτσες. δεν ήταν υ να τις επάρει και να τις ετινάξει πάλι ψηλά στον κόσμο των κεφαλαίων κι εκεί π αρχισανε να ανησυχούνε δεν προλαβαίνουνε και πατάν με τις κάτω άκρες τους οι κατω πρώτες τριχιτσες που κάνουνε τις φιγουρες τους σαν πόδια ςς από αλεξιπτωτιστή που ψαχνει το εδαφος από κάτω του με γρηγοράδα. καικει που παν να κατραπακιαστουν αρχιζουν όλα ολοι οολη να στριφοριογιουρλιζονταιστροβιδιλιζονται και ξαφνικα *χορος τον δαχτυλων στον πληκτρλιογιΟ* πετάγονται οι μπροστινες με φορα προς τα πανω μπαπ μπουπ και οι επόμενες ακούγονται ηχοι από παντουυ κι η φάση είναι πεδιο μαχης όλα πάνε παρα πολύ αργα και παρα πολύ γρηγορα ταυτοχρωνα, ο χρονος εχει συμπιιεστει , οι τριχιτσες αλλοκοτα αλλαφιασμενες πλαστικες μικρες λεπτες πολύ λεπττες που λαμπηριζουνε αυτές είναι τις ξε΄ρετε πρασινωπες. λοιπον, είναι σε κατασταση πανικου ζαλαφιασμένες  ο αερας παρασερνει κάθε τριχα προς άλλη κατευθυνση ενώ τ απαντα στροβιλίζονται και υτες νοιώθουν να πνίγονται έτσι όπως κινουνται άταρα η μία προς την πλευρά τις άλλης. κραυγέες ακούγονται πολύ πολύ δυνατές αλλά χωρις καμια ποικιλομορφια όσον αφορα το περιεχόμενο – όλες έναν ηχο – η – μα ήταν από ολες του ςαλλης τονικότητας στην ευρυτερη περιοχη του τσιριχτου… ζαλαφιασμένη πράσινη με φυκια παρουσία πού πας και πού κινάς που τρέχεις πού πετας

τσεεοοοοο τσσσσσσαφρπτφρπιτ είναι ο ένας ήχος από τα πρώτα πολλά πατήματα από τις πρώτες κάτω τριχίτσες τις γιορτινής γιρλάντας πΕδιαδα Ε, κοφτή μα οριζοντια υπαρκτή .
οι πρώτες πρώτες τριχίτσες με θαυμασμο θα νοιξουνε τα στόματα τους  με δεος μπροστά στη θέα της πιθανότητας του τέλοςυ αυτου του θαυμαστού δοξολογικού ταξιδιού / ένα βήμα πριν απ’το ταφ το τελικό
από πίσω ακούγονται κραυγες,, μαχης φωνές, περιστεριουν φτερουγιές, κάτι τέτοιο, είναι οι αλλοπροσαλες αλλοκοτες κραυγες της δοξολογικής γιορτινης γιρλάντας που περνάει από το ν – ήρθε να στολίσει με το αργοπαρδαλιστο και στριγογυριστο στα οπτικα του νου δοξολογικά ταξιδια να πει ένα

ευχαριστώ στοον παροχέα του δώρου στην ανθρωποτητα, απαύγασμα της ηλεκτρονικής συνδεσμολογίας και της αόρατης επικοινωνιόσφαιρας
στα πιο υψηλα ηψισυχνα κύματα του χωροχρονικού συνεχους της ηλεκτρονικής πραγματικότητας να υψωθεί γορτινη ταμπέλα ηλεκτρονικοινεκτρικης φωνής παντοτινής

Ι Ν Τ Ε Ρ ν Ε Τ

τα πίξελ όλα ζητοκραύγασαν από κάτω στην αισθηση της ελεκτροτσιριστικής μαγείας της δυνατότητας
ιντερνετ ρε ακους ακούτε – θα γίνει της τρελής στην οθόνη, το καταλαβαίινεις επανάσταση΄- εχει να πέσει συμπίεσης
να ανατείλει καυτος ο ηλιος ο πιξελωτός ΙΝΤΕΡνΕΕΕΕΕΕΕΤΤΤ
τα πιξελ όλα έλιωσαν τη φωνή τους ενώ ο Ηλιος της ευκρίνειας ανέτειλέ. τώρα όλα θα ήσαντε πιο κοντά αγκαλιασμένα
συγχωερεμενα πιο πολλά σε μικρότερη πισινα
μια θα λαση πιξελική αναδύεται – γιατι η η δογολογικη γιορτινη κορδέλα ξέρει τον λογο

Ι Ν Τ Ε Ρ ν Ε Τ

πλήκτρα ολων των υπολογιστων επι λαπιτοπίων κι όλα τα αυτονομα πληκτρολόγια όπου γης κροταλήστε στη μαγική στιγμή της δοξολογικης στριφογιουρας της γιρλάντας για το Ι Ν Τ Ε Ρ ν Ε Τ
οι μπαταρίες κατουριούνται από τη χαρά τους σε βαθμό που τους φεύγουν ο΄λα τα υγρα από μέσα. είναι τόσο εκστατική η χαράτης συνεχούς λειτουργίας τους που πια γινεται φαινόμενο.

πρέπει αναγκαστικά κάθε τόσο που δεν είναι πολύ τόσο, να ΤοοΟΟΟοΟΟοσο είναι τοσοδούλι εδο δα, πρεπει αναγκάστικά κάθε
τόσο να τα συνδ΄΄εουμαι τα μαραφέτια μας με την η λεκτρονική γη. με το μαγνητη και το λιγνήτη που τώρα σε καποιο εργοστασιο εξω από το συνειδησιακο μου εξαποδώ
διαλαλείται στην μαυριλα που ξερναει μια καμινάδα. Εκέί, εκει κλαίνε τα ευγενή μ΄΄εταλα και η φυση των δακρύων τους είναι καλός αγωγός, και ηλεκτρ΄΄ιζουνε τώρα όλες τις συσκευές που οι μπαταρίες τους χασανε τα υγρά τους από την εκστατική χαρά τους γιατί η χρήση τους εχει επεκταθεί τόσο, τώρα με την εκτεταμενη και
αν μητι άλλο αναμφισβήτως πανθομολογούμενη ευρεία αποδο΄χή του επεκτατικού ηλεκτρονικού χωροχρονικού τσουνάμι του

Ι Ν Τ Ε Ρ ν Ε Τ

΄΄όλα τα καλώδια της γης αοράτως συνδέθηκαν σενα φανταστικό γαιτανακι και τώρα σέρνει το χορο ναι πρωτο ναναι κοκκινωπο με ασπρομαυτρη διακριτική στολη είναι και βγαζει ηχους το
γιουτιουμπ εεεεεεεεεε ρε γλέντια μανα  μομυυυυυ
κοφτή πήρε ανάσα από τη διακοπή της λογοκρισίας η οθόνη μέσα από τη σχισμή της μπάρας του
γκουγκλ
πέταξαν φτερωτα πουλιά, που τώρα όχι. όχι, δεν ηταν περιστέρια ηταν αετοι οι πιο γρήγορη υπαρξη της γυς ζωντανή. αετοί
πετάξανε τα τριςεκατομυρια ημέηλ που είχε γεννήσσει η ημέρα στον ηλεκτρονικό ορ΄΄ιζοντα
μεηλ
χαος συνεχώμενο ηλεκτρονικό -γυρναει η γη κι ο ήλιος πέφτει πάνω της με δυναμη.
κι είναι η περιοδικότητα αυτή στη μετατόπιση η μετακίνηση η ηλεκτρονικογεωγραφική του παλμου του

ΙΝΤΕΡνΕΤ

γιορταζ η Κινα, στις ηπαυπνο ξεκινα
πανικ στην Ευρώπη και το λοντον σιτι
στον ιδιο ρυθμο το κεηπ ταουν

ηλεκτρισμένα μπιτς χορεουνε
ηλεκτρονικη μουσικη ΜΠΙΤ ΜΠΑΗΤ ΜΠΑΗ ΜΠΙΤ ΜΠΑΗΤ χτυπάει τα
εκατομυρια ηλεκτρονικά περιστέρια που κουνάνε σε αντιστοιχία τα κεφάλια του λόγου τους
και ψιχάλες διαδυκτιακές του λ΄΄ογου κανουνε την εμφάανισή τους πάνω από τα χωρ΄άφια του κ΄΄αμπου του πληκτρολαγίου

δκλνφωιοαεαιεοφηςαειολδκωναςνκλα`ςεωωλωκναδλφεςιακφνςαλκνωαψω
ασταμάτητες πατημασιές πάνω στην πληκτρολογιακή γη είναι τα αόρατα βήματα του χορου των μπιιτς και των μπαητς εμφανίσημα
πάτησα το κοντρολ α της συνειδησσης μου κεβραστηκε αυτό το συνεχες κύμα από τι διάφανες λέξεις της ΥΠΑΡΞΗς μου που είναι κρειμένες

ηλεκτρισμένα μπητς χορεόυνε στο παρτυ που κάνει το ιντερνετ και κερνάει το ιντερνετ και βάζει μουσικη και βάζει παρέα και βάζει τα πάντα θυσια ΤΟ ΙΝΤΕΡνΕΤ τα παρεχει ολα, βορα στον
χορο των δακτυλών .
ένα πανηγυρι που δε συμμαζευεται ουτε καθέτως ούτεε οριζοντίως όλλοι ειμαστε μετοχοι καθημερινοί αυτου των χωρψν των δαχτυλών
μονο που δεν ακουμαι την ηλεκτρονικη μουσική ητων μπιτς εντ μπαητς
κάθε μερα τρισεκατομυρια δαχτυλα χορεύουν σα παλαβα πάνω από πλαστικες γαιες πληκτρολογιων.
518.400.000.000  φορές πατήθηκε μόνο το σπέης στον πλανήτη γη μονο σήμερα
κόμβια
τετραγωνισμένα χωράφια συστατικα  ταμπελωμενου νοηματος
γραμματα
και/ κοπανιουνται κει στο χωρο του δομημενου νοήματος τα πληκτρα πο της εντασης των δαχτύλων την εκφραστική παράνοια
κομπρεσέρια λειτουργούνε σα μασέλες αυτόματες τρισεκατομυριων δαχτυλων τα κορμιά
και συνθλίβουνε τον αερα ανω του πληκτρολογίου με τον οβελισκο των αυτονομων υπάρξεων τους
και κάθε μικροχτυπηματακι αν το βάλεις πολύ κοντά στο αυτι σου θα ακουσες ένα και το αυτό

Ι Ν Τ Ε Ρ  ν Ε Τ

τα ρουτερ όλα αναβοσβησαν τα λαμπάκια τους συγχρωνισμένα και όλα τα ρισετ ξαφνικα χαθηκαν από προσω που ηλεκτρονικοπραγματικής γης γιατι
τωρα λέει θα εχουμε συνεχή λειτουργια μια για πάντα
η δοξολογογικη στριγοφυριστή γιρλα΄ντα γιορτινι μας χαριζεει για πάντα ατελειωτο και δυνατο ιντερνετ.
εινσαι σοκοατριστικό ακό΄μα και που το γραφω τα δαχτυλα μου τρελέννντι
τρελένννατι
τρεέννται
τρελένονται
διαδηλωση από κάτω ακουστε (βαλε ηψογραφηση – τσεκ τρέχει)

βγήκανε
όλες οι πίσω πίσω βιαστικες επιθυμίες με θυμό κιοργή κ βία ήρθαν και ζητάνε μανιακά
να εχουν περισσότερο και πιο δυνατό σήμααα
΄΄εχουνσ υγκεντρωση από κατω και φωνάζουνε
καναπεδι΄΄α, φραπεδ”ια, ιντερνετακι, αραχτιλικι

μου εχουνε σπασει ταυτια, μεσα σαυτο το πανηγυρι, κι αυτά εκει κολλημένα, απλα συντροφια για το χεσιμο το

Ι Ν Τ Ε Ρ ν Ε Τ

τα κουαρκσ της διαγαλαξιακης πληροφορίας τινάζονται σαν ηλεκτρισμένα βατράχια στον μικροχώρο τον πίξελ
πιπιξε πίπιη
όπως η πληρόττηα της γευστικης αρμονίας αποκτά ταυτότητα στο ααναμασούλημα της πίκλας στον χώρο ενός μπεργκερ
τόση ηταν η χαρά του χορού των πίξελ στο αυθορμητο μπεργερ της γλωσσικης ιντερνετικής εκφρασης

#συνωφρυωσις αργή αλλα σταθερή στου μετώπου τον ορίζοντα – διακοπή – χέρι δεξί κεφαλή δάχτυλο σπυρί, αριστερό χερι κοιλιακή – σκέψις
τι γραφω ρε μαλακα? δε βγααζει νόημα
ξαναδες το
όπως . η πληρότητα. της γευστικής. τι λες ρε συ
ξαναδες το ρε αγορινα μου -οποιος γνώρισε απότομα την πίκλα στο μπέρκερ κάποια στι΄γμή ξέρει
οποιος βρήκε μια τσίχλα κολλημενη αηδιαστική κάτω από την καρέκλα, γιατί πήγαινε κει ναφήσει τις μυξες του ξερει (απ΄την ανάποδη)
πιξελικοι μυστες του κυβερνοχώρου γεννήσανε το ιντερνετ και όλα τ;α πιξελ τώρα χοροπηδάνε από χαρα

ι ι ιντερΝετ Ι Ι ΙΝΤΕΡνΕΤ

έχει αρχίσει και ακούγεται ένας συνεχής κροταλισμος δημιουργούμενος από μεμονομένους ήχους της ιδιας μορφης τικ τον τικ
σκέψου σαν ένα μπουγιο από ψαρια να παιρνει τη μορφή ενός ψαριου στο  βυθο
κι ετσι ακούγεται ενας μονάχα κρότος
σαν τ ένα κροτ π ακούγεται μετα της γεφύρας τον συντονισμο
κροτ
και σπαει η οθονη
σπαει η οθόνη των αισθημάτων
και βγαίνει μια οπτικη κραυγή

ΝΩΡΗΤΑΙΡΑ

οοψψψψψψψψ πωωωω σελφι σκρινσοτ σεηβ

ω ρε αυτό ακούγεται και γαμω για να είναι το τέλος – πώς ξαναέφτασα ως εδ.ω στην απαρχη
στο νωρίτερα – λες να γυρίσω στην εργασία μου? μα την εργασια για να την κλεισω θέλω να χει μέσα το πήμα μου
σα να ναι κατάθεση (κοτοπουλο μυριζει τηγανιτο – είναι συνηθειο εδώ) που γεννη θηκε από την εργασία, που ειχε αναγκη να βγει
λογω
της εργασίας αλλα και από  την εργασία. πρεπει το πήμα να ναι μεσα στο κυμα της εργασιας
να τα σκασει στον διορθωτή όπως τασκασε στον ποιετη
και να πει το πημα του
όπως γεν΄νήθηκε αυθόρμητα.. να μπει το καταλάθως των αορατων συσχετισών του νου στη μορφή της εργασίας ως σεβασμό στη σπίθα που έβαλε
να γίνει κομματι της αυθορματης εκφρασης το πιημα μεσα στον λόγο της εργασιας να εγκλοβιστει μια για παντα το

ΡΑΙΨΗΜΩ μου
μια εικονοκλαστικη κλανιά,
μπασμενη σε μια πανεπιστημιακη εργασια,
να κατατεθεί?
σ εστειλα?

ΙΝΤΕΡνΕΤ

το νέο μας οπλο
σιωπη στον ηλεκτρονικό κάμπο. περισυλλογή για το δώρο το ενωτικό.
ιντερνετικό τώρα το καθετι ηλεκτρονικό φαντάζει
πώς να ναι αραγε του μέλλον το τιποτα φανταζονται οι λεξεις, ηλεκτρισμένο;
Ο κόσμος των πραγματων τσουλάει σβουριστός διπλα τους βγαζωντας ηλεκτρονικές κραυγες
ήταν ολόκληρος ονλάην.

εντονα τσιριχτά στην ατμοσφαιρα  τι είναι αυτό διακοπη
αττενιση γυρω γυρω να δω τι παιζζει
δεν καταλαβαίνω – σφυρίγματα

τα ΓΚΡΙΚΛΙΣ ΩΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΩΣ ΦΥΛΑΚΗ ΚΑΙ ΩΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑ
ζεστη στο χωρο φως κουρνιασματα

σεηβ σκρινσοτ – είναι 1 η ωρα. χαρα γιατι μεχρρι τωρα πορεια. παω ναπολαυσω τη μερα την Άλλη, θα φαω και θα περπατησω

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΥΤΗ Η ΓΡΑΓΦΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΗ ΠΑΛΗ
ΕΤΡΕΞΑΓΩΝΑ ΔΡΟΜΟΥ ΜΕ ΤΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΙ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝ ΑΠΑΝΩδω
ΔΙΑΦΑΝΗ ΠΟΙΗΗΣ

ΤΕΤΡΑΔΙ-ΑΣΤΑΤΗ ΠΟΕΣΗ

—ξυνομαι εχω αρχισει και ξυνομαι σε διαφορα σημεο
δεν ειν η μπιχλα το γνωρίζω. εκανα μπανιο προχτες μετά από καιρό κι αγαλλίασα με την αισθηση. τι μεχει τσιμπήσει σα κουνοποκατασταση σε διαφορα σημεια και ξυνομαι
στην παλαμη στο πλαι, στην πλατη χαμηλα κι αριστερά πισω από τα γονατα.  όπου υ παρχει φλεβική δίοδος έχω δεχθεί επίθεση από κάποιου είδους ρουφηχτήρι τρυπητηρι και ξυνομαι περιοδικώς
ξυνομαι μα δε μαπασχολει εγω εκει το δικό μου το βιολι στου λογισμού το στίβο — κατάθεση κρυβω όταν το πάνω στιβω κι ενώνω στου ρυθμο την ενταση μαζι και τη σωματική μου παρΟυσία.
στο καινούριο λογισμικό του επεξεργαστικού μου συστήματος θα κάνω αναβαθμιση γιιατι τα γουιντοοζ μου κολλάνε, θα βάλω WD40 στις αποστροφές του λόγου μου.

στην παλαια συλλογιστική του επξεργαστικού μου αναστήματος έκανα φορματ κανονικό γιατι τα γουιντοοζ μου ξηταν κλειστα τελειως φρακαρισμένα και ειχαα μόνο αποστροφή προς κάθε μορφης διαλόγου αλλα και για το ειδος το ποιητικο – όχι αυτό δε θα το ελεγα , όχι όχι αποστροφή ή καταστροφή μα ναι προ του επιδιωκόμενου στροφή ναι αυτήν την  έκανα. και λακιζα αιφνης προ κάθε σοβαρης πιητικής μου εργασίας και ασχολίας
εγώ δε δειαβαζα ποίηση, κεκανε τώρα το συστηματάκι μου ρημπουτ δεν ξερω πως και τιναχτηκε όπως ειπα και αλλου το πατζούρι μου στον τοιχο της εκφρασης

ΜΠΑΜ ΚΑΙ κανει το ρημαδι σημαδι στον τοιχο, εικονοκλαστικό. τόσο ήθελε να βγει η ενταση μου (νατη νατη τη βλέπεται , αν εχετε φτάσει στο σημερα της παρούσας καταγραφής)

γαμαουα ρε φίλε…. κοιτάει ο δρομέας της εμπνευσεως μου ο ηλεκτρονικός κατω. ο δρομεας μου οτωρινος κάτω κοιταει χάοςς και βλ΄΄επει το απολυτο κενο. Κενο κενο αδειο ασπρο πιξελικό τιποτα. απελπίζεται κι αναβοσβήνει χρωματιζώμενος κιτρινωπώς πολτοκαλοειδωως κι αρχιζει βζζζζ ζζζζζββ ζζζωβ ζβββζζζζ  και όλο αυτό σε επανάληψη, μη το γραφω τώρα, κενο κανονικο ασπρο πιξελικο ενωμένο τίποτα κατω, κι αυτος ως μπακλασ σκαει φλας
σκατούλες στελνει σημαα αναβοσβηνώμενο στην εμπνευση να πρρολάβει στην κεραία του να φτάσει πριν η φωνική και δολοφονική μανία των δαχτύλων να σκοτώσουν ακόμα και το τίποτα αναμεσα σε αυτά και στα πλήκτρα . Γιατί  αυτος ο τρελαμενος ο πληκτρολογητης δε βάζει Γλώσσα μέσα του κιοτι του ρχεται στον νουν το αραδιάζει μι-λα και-συ ρε-ε μπνευ-ση
πες-του κα-μια κου-βε (εκει χάνεται ο διακεκομένος λόγος του δρομέα γιατί η φιορική μανία του πληκτρολογητή του χτύπησε την κολώνα.. τρέχει τώρα μπροστάα μπροστά και ξερνάει γράμματα πίσω. δεν τον βλέπεται μα γω, νατος εδώ. σταματησα λίγο για να βρω το λυρισμό.με περιμενε καρτερικά ασθμαίνωντας στις ηλεκτρονικές του ανασες αναβόσβηνε.

και τζζα μου ρχεται κατι πάρα πολύ καλο θειας εμπνευσης φωνη από μακρια φωνική του άστατου νοήματος σκα
και σπά την οθόνη των συναισθματων και βγαίνει από μέσα
ΡΑΙΨΗΜΩ προσωπικο , μην ψαχνεστε ΠΟΙΟΣ , ημουν εγώ , μην ψάχνεστε ΠΩΣ, ήμουν εγώ.
συγκεντρωνω των εαυτο μου σε 01 μεσα απ’τη διακοπή του δρομεα.το αναβοσβημα. ετσι κι εμπνευση διακοπτης, χλαπλουπχλαπ χλουπ γλύφει τον Γενικό με τη Γλώσσα της.
συγκεντρώνω τονεεαυτό μου σε χρωματισμούς πίξελ και σε νιουζζ φιντ για να σε βρω.  ΜΠΑΜ δυνατό σα παπάκι κάβουρα που κάνει σουζα στην ασπρη αμουδια των πιξελ. σκουζ η εξατμιση
είμαι αυτός εδώ . γεια σου. κούνα το ποντικι σου αν με λαμβάνεις.

κουνα
κουνα Bρε
(ενταξει τώρα – επικοινωνήσαμε, λοιπόν)
σκάω μύτη από εικόνες της κααθημερινότητας στην προσωπική σου επαφή με το αντικείμενο ΤΖΑ – εγώ είμαι ο Ποεητής –
χωμένος καλά καλά μέσα στην οθόνη. είμαι εκει δε με βλέπεις – διαφανη ποίησι, χωμένη στων λεξεων την εικόνα (στην οθόνη,μεταξύ πίξελ και γυαλιού
είμαι κει χωμένος στον ήχο του γάμου του εαυτού μου με την ηλεκτρονική παραμόρφωση του ατοφιου ασυνειδήτπυ μου όπως αυυτό καταγράφηκε από τη μορφολική ατασθαλεία.
Δυνατό??? ΤΟ καταλάβαμε??? Για κουνα λίγο το κεφάλι σου να δω αν είμαι μέσα. λίγο σε παρακαλώ.

ενταξει , ελπίζω να μην το κουνησες. ήταν χοντρό αυτό. αλλωστε αν μπω κάπου εκει – σαυτη τη μαζα που κοιτάει την οθόνη τώρα – ναι, για σένα λέω ναι μη γελας που κοιτάς την οθόνη.
εγώ τώρα μέσα από την οθόνη θέλω να σου μιλήσω λιγο προσωπικά . ενας προς έναν. τετραδι-αστατη πόεση

πάρτα τα τετράδιά σας – θα αντι-γράψουμε σημερα. δηλαδ αντί να γράψουμε θα κάνουμε όλα τάλλα. ααααεεεεε τέλειο ? γαμάτο?
λοιπόν, ανοιξατε. σελίδα 132..σιωπή και όλα τα γράμματα αλληλοκοιτάζονται. τι λεει ρε σεις αυτή η λέξη? πώς την λεν? τι λεει?
σελίδα 132. μα δεν έχει σελίδες το τετράδιο μας. είναι πάλλευκκο. η “ΔΑΣΚΑΛΑ” επαναλαμβάνει και όλα τα παιδάκια μπροστά ισωςστον φοβο μιας τιμωρίας, κάνουν ότι καταλαβαίνουν και γυρναένε όλα μαζι απότομα γυρνάνε στη σελίδα αγεριοηρεα ιοργ. να ναι σαυτήν ο καθένας γύρισε στη σελίδα “132” της δασκάλας μα το κάθε γράμμα γυρισε στην προσωπική του “132” και ο ήχος στον αέρα ήταν αυτός που είδατε – έπρεπε κάπως να τον καταγραψω, ναι δεν ειχα κατι άλλο όχι, μονο το πληκτρολόγιο. Αρχίζει η “ΔΑΣΚΑΛΑ” την ανάγνωση των κανονικών της λέξεων, του κόσμου των μεγάλων και τα γραμματκια κοιταζααν όλα απωρημενα γουρλωμένα τι λεει η δασκαλα. το ω ειχε ανοιξει της ματάρες του εν ω η στοματαρα του ο εβγαζε κραυγεσ, ωωω..
η εΒήτα φούσκωσε απορημένη τα χείλια της κι ο Κάππας εμεινε κάγκελο,
το ξ τράβηξε την άγκυρά του ν αλλάξει θέση ενώ το χ τεντώθηκε κεφαιλαιοποιούμενο
ανάσανε τινασσώμενο, ΚΑΠΣωσε και στέλνει σήματα  με τα Χέρια του στη “ΔΑΣΚΑΛΑ” να σταματήσει αυτό που κάνει
το π επισης, πελεκανίζει καπσώμενο δείχνοντας στη δασκάλα την Π όρταν
ο Βilly φωνάζει καμηλοπαρδαλικώς και καπσώνεται ποδιανοιχτά – πύΛη
το Φ ανοιγοκλείνει τις φτερούγες του
το ς πατάει τον εαυτό του σε μια προσπάθεια ησυχίας
ΤΙ λέει το τάφ τινασώμενο δίπλα στο νέο του φίλο
ηΡω η κακομοιτα σουρωσε και σταδιφιασε η κακομοιτα. τωτα τι? τωτα τι κανουμε?
αναρωτηθηκαν τα γράμαατα. τι λεει η “ΔΑΣΚΑΛΑ”
η “ΔΑΣΚΑΛΑ” εκνευριζόμενη π΄΄αει τρέχωντας πάνω από τα τεραδια των μικρων γραμματων και αυτό που βλέεπει εντρομη είναι ότι όλα ήταν κάπου εκει κοντά στη σελίδα της αλλα όχι εκει ακριβώς. η εΒήτα ήταν στον  εκατοντριάντδυο, ο ΄Κάππας  ηταν στο ekaton32 κι ηΡω στο () μια πραξη που μας βγάζει 132.,
κοιτάζονται γράμματα- “ΔΑΣΚΑΛΑ” και δε βγάζουν μηλια.

ω ω
τι θυμηθηκα
ω
θυμηθηκα το μεσημερι. που συγκεντρώθηκα στο τιποτα με τοσο μεγάλη ενταση που ο =υπνος αποφάσισε να μου χτυπήσει τη διάφανη πορτα του ανακλίντρου
ειπα
υπνος. υπνος. όχι δε θα κοιμηθώ εδώ. στον δημόσιο χώρο. στο ανακλιντρο. εχω κρεβάτι εκει θα παω
μα πετάχτηκε το είναι μου από μέσα και επεοχι κάτσεδω εδώ νακατσεις να περιμένεις τον Ικαρο. εδώ να κάτσεις. και κατσα δω στ=ο ανακλιντρο κι εκλεισα τις ματαρες μου και ξυπνησα παλι με τηις φωνές του ε γριεγο κε ασεμος κε ασεμος β=ιερνεςκαι ασεμος ελα κατω. λεω τι ελα κατω μαγκα. εβλεπα ένα τοσο αγαημενο και πολυγογτζίδιικο ονειρο δε θέλωνα ταφήσω . θελω να το αποθκευση στων πιξελ των ενομενων την μορφη.νο νο μαρικα ελα κατω βιερνες σημερα ελα πωωωω
ναι ναι ερχομαι ότι θες εσυ ερχομαι

μου σκαει το χαστουκι της εμπνευσεως στου δρομου τον τρελό βηματσσιμο
τοπακι αλλου όλα πλεον βγάζουνε νοημα το πα κιαλλου
στο χώρο που πετιούνται αναδυόμενα εξαφνως όλα τα γιατί – απαντιέμαι
εκεί βγαίνω από του προβλήματος τη λύσ ως ένα γιατί που θα απαντηθεί με όλα τα άλλα.
όλα τα γιατί συγκρουστηκαν και παιδί τους περαν του κροτου των τ και το μπλέξιμο των γ
παιδί τους το αρχι διότι που θα το πω μεγα διοτι αν το αφήσω με το αρχι  ότι καταλάβατε
το μεγαΔιότι λοιπόν, απάντησε όλα τα γιατί με τη μία και μεγάλωσε σα να φουσκωσε το μοναδικό του πνευμόνι παιρνοντας
πολύ βαθεια ανασα βγαίνοντας από τον πιξελικο βυθό των κείμενων ηλεκτρονικών λέξεων
βγαινει ένα Διότι να πάρει ανασα και μεγαλώνει τρομακτικά απανατιώντας όλα τα γιατί που πεταχτηκαν από κάτω του

υφαίνεται η ελπιδα των στιγμων
υφαίνεται η διαάφανη ελπίδα των ανθρώπων ,στον συνομιλιών τους το υπόστρωμα
μιλάνε τα σώματα και κουνιούνται τα χέρια τους αοράτως. μιλάνε δυο και είναι σανν κάθε σώμα ναναι από ένα χέρι και μιλανε και υφαίνεται διάφανο της στιγμής το αθορυβο στην κίνηση 2 χεριών
υφαίνουνε την ελπίδα όταν μιλάμε και δεν εκάνουε τίποτα άλλο . 2 χέρια που μιλάμε με τα νήματαα τα διάφανα της πραγματικότητα,ς και πλέκουμε τα διαφανα νοήματα των υπαρξεων μας
απόλυτα συγκεντρωμένοι στην επικοινωνία μας
γελια γελια σι γιο γιο δε γκρεσια γιειλια γελια αντζελος σι σι γιο δε γκέισα
ήηηη ηηηη και τι λες εδώ διάβασέ μας τι λες εδώ. εδώ λεω
γελια γελια σι γιο δε γκρεσια γιελια γελια μαυτα ειν ισπανικα που μας λες που μας διαβάζεις αυτά ειν ισπανικα
ναι όχι ναιι ναι χαχαχα γελια γελια – πανικός κοιτα ρε – γιέλια
ν
ναι παιδιεά ποεσια όχι κε ες εις que τιναι αυτορε συ ποεσια ο ελληνας ρεεε μουη ιντελιγεντες λος ελληνες γιελια
κοιτα κοιτα
(ικαρος μιλάει στn oθόνη μεσω του δαχτυλου * μονοσημερα αυτό μονο σήμερα ποεσια – εσκριμπε ποεσία ( και σκρολαρει ασταμάτητα στην οθονη)
*εγω δυο κοστενιας μας ρεγαλαςς

πες μας ανχελε εσυ… κονκισταδορ πώς στην Ελλάδα πώς
Ικαρος γελλάει  τον τροπο το μαγευστικό
δεν νξερω τι να κανω γώ ε΄γώ κάνω αυτό που κερω καλύτερα εδώ πέρα ΓΡΑΦΩ
ικαρος σε απόσταση αναπνοης διπλα μου ακριβως τον αγαπημε΄νο μου ρε πώς γίνεται να αγαπήσεις τοσο γρήγοραρ
πως γινεται η ιδιοσσυχνάτοταη σου να φιληθεί τόσο δυνατό με την ιδιοσυχνότηττά κάπου τοσοσο γρήγορα
λοιπον, γίνεται. το καταθθέτω στην ηλεκτρονική ροη. ΝΑΤΟ ΕΔΩ ικαροΝΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΚΟΥΣΤΕ
λοιπό στα δεξιά μου υφαίνει μια παρουσία μελαχροιινή μια παρουσιά που οι κόρες των ματιων μου τη γυροφέρνουν συνέχεια τις τελευταίες μερες (εχουμε μικρο διαλογο με Ικαρο μπορειτε να ακουσεται 2036. οι κορες των ματιών μου έουνε κολλησει πανω της τις τελευταίες μέρες. τιποτα τιποτα λέξη δεν εχουμε ανταλλάξει. . κάτω από μια λεξη τη μ΄ρα ομ μεεσπος ορος μας ΑΛΛΑΥΤΟ δεν εμποδίζει τις κορες των οματιωνμου τις κορες λέω να την ακολουθάνε συνέχεια. και σημερα φοράει πάλι αυτό το φορεμα που φορουσε και την άλη μερα. αυτό το ΦΟΡΕΜΑπου λεει πιιεεεεεσζαοοοοομαιιιαιιαιια δεν αντέχω α΄΄λο εδώ τοσο κολλημενο πάνω στο σώμα της. τοσο ελαστικαστενο και κολλητό μαρτυράει όλα τα μυστικά των καμπυλων του σωματός της σε κάθε παιχνίδισμα της σκιας στυν ηφη του εξωτερικο΄΄υ σωματός της. κολλάει πάνω της ρε γίλε όπως κολλάν οι κορες των ματιωνμου και ενώνονται με τις  με όλες τις ΄όμορφες λεπτομέρειες του σωματός ΤΗς. προσψπο μαζεμενο ετων 23 το εμαθα σήμερα τωρα μολις ριν λγγιιο . μαζεμενο προσωπο. μαλλι μαυρο πιισω τραβηγμενο πιασμενο με κοκαλλακι από ένα σημειο περνάει η ροή της τρίχινης αλλογοουρας της. φτάνει μέχρι τη μεση της πλατης τιης. εβαλε δερματινο ζακετ. παμε βαμοσ μαρικα ντυσου μαρικα. παω ναλλαξω να γινω σαβατιατικοβραδινος. μ α είναι παρασκευη. δε θελω να φυγω θελω να την πριγράψω όλη μα η προοπτικη να βγουμε ολοι μαζι έχει κάνει την εμφανισή της πεισματικά της γυναικα θε μου. μπαω να ντυθώ

12  to vradiβγηκαεμ- μολλιες επιστρέψαμε
περιεργη ατμοσφαιρα. οι φιλοι ξκανουν κοκανα *με το ι αυτό που είχα πει νΝΩΡΗΤΑΙΡΑ σημρα. κανουν  κοκανα διπλα μου και παρα πέρα. .
δε με ενδιαφέρει αυυτη η παρέα. εγω παρατηρώ. και είμαι καλα. εδώ με το μπυρώνιο μου. μου τη σπάει απελπιστικα η τυπιισα που εχει ωραια μορφη ΤΩΡΑ ΠΙα. είναι μια πο τις δεσπινιδες όχι δε θα τις ελεγα ευκολες- δεν είναι σκοπος  μου να υποβιβ΄σωκανέναν καμία. κατιτο νοιώθεις στον αερα γυρω της. τα μορια του αέρα λένε.ναι. είμαι ομορφη ναι δειτε  μοε μιλάω με ολους και κινουμαι με όλους . και θελω θελω θελω τω΄ρα ποιον εξαρτάται “θα το αποφασήσω αργότερο”
εδώ με ΙΨΑΡΟ
ICARO ABRAAO BRASIL (το όνομά του..μολις το εγραψε και τώρα κοιτάει την οθόμνη να δει τι γράφω δίπλα στονομά του)
είμαι χαρούμενος ρουφάω το μπυρ΄ώνιο μου και είναι όλα καλα.  εχω γραμμένες κάποιες σκέψης στη φωνή της καμερας μου της φωτογραφικής.
μιιλάνε τώρα για σαλσα και για ρουμπα
και για όλα αυτ΄ακαι αντι να μμιλάνε γιαήχους αντι να μιλάνε για αριθμό μποτεγιων αλκοόλης. μιλανε για βήματα- το συλλογιέσαι και αντι να τραγουδήσουνε τη χαρά τους σηκώνονται ορθιοι να δειξουηνε τα βήματα. ///… τον ωωραιο χορό τον ψιθυρθιζει το κορμλίί σου με νότες.
ολοι εδώ τλωρα΄ειμαστε στο ταρατσουλίνιο 6 ατομακια ψεματα 7. είναι δω κσι η ομορφούυλα. η γι αν α την πω ξαλύτερα. η καλλίγγραμμη μαυρομαλλα αλογουριακή με φουτάνι κολλητο. είναι δω παρενοχλεί τον χωρο με ναρκισιστικά κύματα ενώ ταυτόχρονα η ομορφιά της στέλνει αόρατα τριαντάφυλα στην πραγματικόττα. εετσιναυτά.

ο ικαρος είναι συγκεντρωμένος στο κινητο του και στην πραγματικοτητα μας εδωέχουνε κάνει ηλεκτρονικές τις παρεμβασεις τους, σωρία πιξελιασμενων τετραγωνιδίων εγκλοβισμένων σε παλάμες
μουσικη παιζει τριγυρω από κατι πετσο ηχεία του χώρου και το ηλεκρονολογικο παραλληλόγραμο μποστά μου κατ΄΄εχει δικαιωματικα την πρωτοκαθεδρια στην ηλεκτρονικη ροη . όχι όχι το ξερουν ολοι εδώ – ο γριεγο δεν μπορεί ο γριεζο ζει στο ανακλιντρό του εκει. δε βγαινει εξω δεν κουνιέται. στο υπολογιστακι του ΝΑΙ στην οθονουλιτσα του.

η ώρα είναι 12και20 και το ταρατσουλίνι της συνειδησης είναι πρωτόγνωρα γεμάτο συνήθως κάθομαι μόνος μμου εδω΄και χαιδευω τα πρώτα ενυπνιακύματα που μεπισκεπτονται τουτητν την ώρα.
στονν αερα ακούγεται κλασικη βρετανικη νεροβραστιλα. ναι κλας. μετα τη χαρά του σουντ αη στεη ορ σουντ αη γκο τα ηχεια ξερνάνε την ξινίλα της νεροβραστίλας σε ηχητικά κυματα κλασ
ικης μουσικής. το μπουκάλι αυτό το σχήμα το γθυαλινο το τρισδιάστατο το μπουκάλι το μπουκάλι είναι ο αποθετήρας όλων των αβολων αισθηματων πίνω σε ξανακοιτάω κανω ότι σακουω. με κουραζεις στο λεω στην κίνησή μου τώρα. ΜΠΟΥΚΑΛΙ. δεν ξερω τι λες ή τι θέλεις, ή τι θέλω. εγω θελω ένα πράμα και μόνο να πιασω τη μποτέγια κκαι να την αγγιξψ στα χειλη και που θα κυλα λιγοστή η ζάλη από μέσα από την μποτέγια – δε θελω πολύ .δεν είναι αλλωστε η αλκοολη αυτή που με φωναξε εδώ – είναι μονο η βαρεμαρρα και μονο που σακουω και να τωρα προσπαθω να σε καταλάβω και βάζει το στρογγυλό γυαλί στα χείλη και κει που το υγρο βγαίνει λιγοστο η γλώσσα μου ψιθυρίζει στον αερα που είναι μέσα στο μπουκάλι π΄΄αρε με αποδωω κάπως πάρε με. δε με ενδιαφέρει αυτή η υπαρξη δίπλαμου δε μενδιαφέρει αυτή η ώρα γεννικά- – – – πάρεμε από δω σε παρακα΄λώ και τα μόρια του αερα κάνουην ότι μπορουν να περάσουνε το μήνυμα στα μόρια του υγρού που κινειται τωρα να μπει στο στόώμα μου.

θοορυβος στην ταρατσούλα της συνειδησης. Η ζαλη δεν ξέρει τι απόλα πρωτβγαλει. μπερδεμα με τη μεσα μου πραγαμτικότητα. τι να κανω τι να πω?
μπορώ παρακαλω ρωτω ξαναρωψτώ τη θεία εμπνευση μπορωμπορω να ρωτήσω την θεια εμπνευση
θα εχω παρακαλω μια οργασμική χορευτική νύχτα παρακαλώ για να μπορέσω ο Ανθρωπος μετά
να υψωθω στη χορευτική ορμη των δαχτυλικών κόλλα το που θα γεμμισουν τον αερα πάνω από το πληκτρολογιο κατά την περιγραφή μετά?
μια νυχτα εγω θελωαπο αυτές τις εκστατικες χορευτικές (κλείνω μάτι – έκλεισα και τα 2 γιατι μπερδευτηκα. κλεισε ματι )
μια νυχτα εγώ θέλω (το κλεισες?_ από αυτές τις εκστατικές χορευτοστριφογυρισστικές. από αυτές τις κλείστο! μαγεμένες τις χαμένες στα πανω πανω συρτάρια της αμνησίας. τις πρόσφατες
μια νυχτα απ αυτές τις χορευτικέςς εκστατικές εκει που νοιώθεις ότι κάθε μικρουλα ιντσα του κορμιούυ σου, κάθε μικρουλα τριχίτσα, κάθε αναμαλλιασμένο κύτταρο, κάθε βατραχικό κουαρκ κάθε μικρό κομματακι υλης πλανκ από αυτό που ονομάζω εγώ εγο είναι σε γαμημένο υπερσυντονισμένο διαστατικά διαχρονικα τουνελικά υπεργεια υποβρυχιακά γαμω ΣΥΓΧΓΡΟΝΙΣΜΟ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ. με τη μουσική κάθε μικρομπιτ του ήχου κάθε\ κυμματικικη μικρομικρομορφη που θα φέρνει συντονιισμένα σειριακά κυματα αρμονίας΄σε ολο μου γγτο σώμα θα με βρει με την ταχύτητα και την φορα που πρέπει στη ροη της κινησής μου. η αρμονική συτη συνήπαρξις το εχω επιβεβαιώσει πολλακις πολλω δε τελευταίως η αρμονική αυτή συνύπαρξις παράγει μια μαγική μυρωδι΄΄α που απλώνεται στον χώρο σαν ταγερακι σκορπαει το βασιλικό. Ειμαιο Βασιληάς της πίστας

γιατι εκεινη την ώρα όπως ακούει το αυτι ακουει και το γονατ οκαι η μέση και οληη η υπαρξη. και βγα΄νουν ωχ τωρα νατες βγαινουν
οι ανασφάλειες
καλησπέρα σας τι κανουμε όλα καλα
οι ανασφάλειες.
μορφολογικες ατασθαλίες της σωματικής εκφρασης ως αποτέλεσμα ξεκάθαρης δυσαρμονίας με την ηχητική παραίνεση.
παρε ενεση αν ακομα μπορεις και με παροκουλουθης. κάνε κοπι πεηστ  όλα τα γράμματα στο γουορντ σε formatted text και πάρε ταλαμπουρνεζικα που βλέπεις μπροσστά σου  και εκτυπωσε τα. κολλησε τα στο πιο κεντρικό σημείο του σπιτιου σου και τοοτε θα έχεις παρει τη δοση σου. μια δυνατή ενεση τεταρδισαστατης ποεσης

αυτό αυτό είναι η αρρυθμια η χορευτική. συγκεκαλυμενη ντροπη να σα λαθος τονος σε λ’εξ η η το χωρρος χοεος

μικρομικροδόνηση παλώμενης πλαστικης μεμβράνης ή δεν ξλερώ. κάθε μικρό μικρό κομματάκι αυτου που ερχότανε στο αυτή και χτυπαγε καθόλου ευγενέστατα τη μεμβράνη από το τυμπανο χορός της πόρτας του αυτιού μου. όλα τα μικρουπερμικροκυματα του ήχου ήταν συντονισμένα με το σωμα μου. τελειωσα από λεξεις
παει έλιωσα. βγηκανε στη μεγαλύτερα ψυχοθεραπεία που γένησε η ανθρώπινη έκφραση. το κατατάσω στη 2η θέση μετα την πρώτη  ΄βγήκανε τα πιο κρυφα και τα πιο δυνατα και τα πιο γενναια των θέλω για να ψελίσουνν ψαλμικά με όλη τους την τέχνη “μππορώωω να χορεψω ελεύθερα ναι” – το πιο γαμημενα υπερτελειο χορευτικο υπερθέαμα είναι αυτό που ξεχάστηκα
πραγματικά ξεράστηκα  στο μέρως που υπάρχει μουσική και χορεψα όπως ηθελα σε απόλυτο συντονισμο με τα ηχητικά κείμενα τα περιξ ιπτάμενα. ανατριχιασιτικά περιγραφικές είναι οι μικροστιγμές τέτοιων υπερζοντανων στιγμιότυπων τώρα που η ανάγκη το επιτάσσει κάθε τοσο να κλείνω τα βλέφαρά μου. καισκάνε κάτι στιγμές υπέρτατης ενότητας στην αφεση της χαράς στον χώρο του χορού/ κλεινω ματια και είμαι μονος μου ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΩΝΑ είμαι μόλους εσάς και κάνω έρωτα με τη μουσική και ειστε και εσείς εδώ και κάνουμε όλοι πώς είναι να χορεύουνε οι ανθρωποι. σημερα εδώ τώρα. να.. παρτο χυμαδιό εκρηκτικο ημιαλκοολικο μπιταριστο παρεάτο μπυράτο ιδρωμένο άγνωστο αισθητό σα κάτι αρμονικό

4 π΄΄αλι ξεκινησαν τα πουλάκια γυρω γυρω τεσσερ;ις
ο γριεγο δεν μπορεί ο γριεζο ζει στο ανακλιντρό του εκει