na mai κάτι ομορφο σσυμβαινει στα χειλη του εγκεφαλου μου εχει σχηματιστεί ένα χαμογελο
ιδιο σκηνικο Βραζιλία προσπαθει πλαγίωςνα με ξυπνησει
εκει ανναμεσα από το τίποτα της συνειδησιακής αίσθησης μεχρι το κατι που εχει σχηματισθεί στα εγκεφαλικα χείλη
εκει υπάρχει γραμμένο με διαφανα γρ΄΄αματα κατι φοερα καλο κατι φοβεραγαμάτο
το πιο ωραιο ποιηματ ων ποιμάτων και η πιο ωραια γραμμη των γραμμων ειν εκει
όχι γιατι θυμαμαι τη μορφη ή την ποιότηττά της. όχι το μμονο που θυμάμαι ΄ήταν
Ιδιακοπη της σκεψης πρεπει να φδω τι θα καν)
η τρονερη και βογερη ένταση εκει στο αναμεσο
στην ενυπνια φάση μου / ότι κατι σπουδαιο εχει ειπωθεί ποιωθεί στου εγκεφάλου το μυαλό
φορερη αναγκαιότητα πρέπει να με σηκώσει από του ονείρου τον οριζοντιο στιβο τι ναζομαι σαν ελατηριακι ντοιοοονγκ και καθετοποιουμαι από ονυχιων ως τριχων εκτεινομαι
να βρω το πατωμα μπιο γρηγορα κατεβαίνοντας από τον 2ο οριφο του κρεβατιου μου.
θα φυγεις? τι θα κανεις τι ώρα? όχι όχι μπανιο λεει
νταξει μιαμέρα κόμα με τον Ικαρο. σκίζω με βία τον αέρα μπροστά μου – όποιο ν άερα δεν έχει σημασια
πρώτα του διανοητικού αε΄ρα τα μορια σκιζουνε στα δυο το εμπρος γιατί ησκέψη μου τρέχει λίγο πιο γρήγορα από το σώμα μου. σαν το πίσω μέρος που φαίνεται
στα φαστ φόργουορντ της τηλεόρασης, όταν οι ανθρωποι κινουνται ιλιγγιωδως ναι σε αυτά τα αφαστ φόργουορντ πάντα μενει κάτι πρς τα πίσω όταν κινείται ο Ανθρωπος
εκει, στο πίσω, είμαι και γω, η σωματικη μου διαστασης εννοω, η σκεψη μου την εχει κάνει ένα κλικ πιο νωρις κι από μακρύνει από το χωρο αχρειαστα μόρια αέρα
τα οποία μπορει και να καθυστερουσαν το σωμα μου. ανεβαίνουμε στον 2ο οροφάκι. στην περιστεριακί. ταρατσούλα της συνειδήσεως/
σημερα ζεστη. φωτεινό το μερος και πάλο όπως του πρέπει. νοιώθω όμως και τη ζεστούρα που κυκλοφορεί στον αέρα και τώρα έχει κάτσει λλίγξη στα χέρια μου όχι
κοντα στην πληκτρολόγηση όχι, εκει σκίζει ο αέρας τα ατομακια της ζέστης γιατί τα κοφτερά μου εργαλειακια δουλεύουν ιλιγγιωδώς το των κομβίων πάτημα
όχι. πιο πάνω εκει κοντά στο λύγισμα του αγκώνος στη μερια την εξωτερική. εκει εχει κάτσει λίγη ζέστη τώρα. ησυχια γενικά ακούγεται για να δηλώσει
την ηρεμία ανθρώπων και μηχανημάτων στον γυρω χώρο υπαρχει λγιγη ζωούλα αλλά όχι τρέλες μη φανταστείς. τα περιστε΄ρια το χαβά τους θα έλεγε ενας αναίσθητος. εγώ που τωρα μιλαω τα κουρνιαχτα θα σας πω ότι τσιλάρουνε με τον πρωινό ήλιο και ρεμβάζουνε τον ορίζοντα. τι μερα είναι δε ρωτάνε
τι ωρα πήγε δε ρωτάνε, σουκου ποτ είναι δεν τους απασχολεί
αυτά για όλα τα προβλήματα τα προσανατολιστικά τους θα δουν τον ήλιο. τώρα ότι άλλο θεμα τυχει να προκύψει. θα δουν τι κανουνε κι οοι άλλοι, και μετά θα προβληματιστούνε προσωπικώς. εδώ δα έχει πολλά από δαύτα και τσι πάντα βρίσκεται γρήγορα διαφανη και σιωπηλη λυσις σε όλων των ειδών τις μοναχικες προσωπικες αναζητήσεις των περιστεριών. ζώων λέει
μία και μόνο είναι η συνειδητοποίησης που χαράζεται στα εντός μου κάθε μέρα και με μεγαλυτερη ευκρινεια
ακουα αυτή τη φωνή μπρο. ακουτη.τη φωνη του πληκτρολογητή ακοσέ τηνα μη φοβηθείς. η ροη τώρα λέει με όλα της τα γράμματα μα κυριως με το πρωταρχικο (μου κλείνεις μαατάκι αν θες να δεις τη συνέχεια) ναι λοιπόν το πρωτο γράμμα λέει γΡάφε αδεΡφάκι μου μη σε μελλει. ακου το γευστικό τωραιο το φρεσκο ττο παρθένο μέλι των μελισων του μεσα, ακουσέ το και γλυψτο με τη Γλώσσα σου απλωσε τηο στην οθόνη σου με τη Γλώσσα ενώ το απολαμβάνεις. ναι κανει λγιγο περίεργη εικονα αυτή για όσους τη συνάντησαν στο νου τους μολις, εμενα βγήκε στη μεσα οθόνη και δε μου εκανε πολύ ωραίο κλικ. το ζου,μί οπαντως για να κρατήσουμε είναι ότι η πληκτρολογιτική μανία πρέπει και μονο μονο το διπλοτονίζω να ανακοπεί μόνον από τον υπνο.μα ο ικαρος θα φυγει τωρα κάπου ουτε ουτε
εκει είναι το μετεριζι σου των ημερων αυτων. τανακλιντράκι σου, να κινο
εκανε την εμφανιση του πρώτη φορά με τέτοιον εντυπωσιασμό. εκανε την εμφανιση του το μαυρο πετουμενο της νοησης. που μονο μια λέξη θυληκη θα πρέπει να τον ντυσει.
τειναι? αητιά σα σαητια να σκίζει τον αέρα της σκέψης κοφτερά. σαν αετός ναπλώνει τη φτερούγα των λογισμων *η μια και των συλογισμών *κι η άλλη καθως περιίπταται πάνω μεσα και γυρω γυρω από την στογγυλή μου κεφάλα. σκαει αητια στου παραθύρου το πλαίσιο και λεωω πα. τι σαι συ μαναμ που ετσι τινάζεις τ φτερουγα. (αρχικα ξεπρόβαλε μονο αυτή) γερνω μπροστα και βλέπω δυο φτερουγιών το κολλημα σε θέση απλωμένες. εκει κολλησει το πτηνο και αναμένει PLAY παταω στου νου τα έγκατα, εκει που υπάρχει ένωσις με το υπόλοιπο τώρα, και ξετινα΄ζει πάλι κι ερχεται στα κανονικά μορφολογικα του επίπεδα
να τωρα να, τωρα ΟΚ βγάζει νόημα η μαυρη περίεργη πιτσιλιά που μπήκε από την άκρη του παραθυριακού πλαισίου και “ενοχλησε” τη ροη της αντιληψιακης μου πραγματικότητας. είναι ζωντανη κουνιέται.και τώρα βλέπω αυτή τη σαητιά μαυριδερη κ μονη στην πορτοκαλίζουσα κλίση των κεραμυδιων πανω. Κεραμυδι κεραμυρδια καυτα κοκκινωπα κυρτα σκληρουτσικα και καμπυλωτα από ζεστη καμωμένα κεραμυδια. αυτά πατά πατα η σαΙτια καθώς ανηφοριζει τη μικρή πορτοκαλίζουσα πλαγια. και σα να παραπατάει. όχι κανονικά. όπως αυτό ξερεις το τιναγματακι που κανουμε όταν καιει η αμμος. τσακ τοκ ετσι κανει αν 2-3 και τινάζεται πιο πανω. ωχ κολλημα χαχα φραππαρφ ανοιγοκλεινει τις φτερουγες με ολη τη γνωση του κόσμου.αυτη είναι ο κυρίαρχος τώρα. κανει ένα σαλτο ονειρικο τροβερα απλόν και συναμα για καποιον λόγο ιδιαίτερα ενδιαφέρον κανεις μικρο ζουμ στη στιγμή και βλέπεις ένα ένα με τη σειρά όλα τα σημεια της σαητιας πως ελυγάνε και πώς γυρνανε τα φτερα, το σωμα παέι πισωω τα πόδιια πιεζονται και φρεσσσ ωπ κυλάει προστα η ιπττάμενη υπαρξη κι απογειώνεται. μαγευτικη η σαητιά της νόησης.
ικαρος σκα για πρώτη φορά σημερα. και ακουμπα το κακογουστο μαυροκοκκινο του σακίδιο στο τραπέζι. βλεμμα πειεργο κινητο στο χέρι μια δυσκολία βγάζει το είναι του κι εκφράζεται ολόγυρα. τι να γινεται λέω γιατί η ξυνηλα σταθόρυβα γύρω από αυτόν διαφανα μουτρωμένα μοριάκια.
τι εχει? απαντάνε με μια περίεργη εκφραση που δε την ερμηνεύω αλλά το σώμα του Όλλο βγαζει φωνει και το στόμα του τραγουδα. ΧΑΡΑ ΣΤΟ ΣΥΜΠΑΝ ΟΛΗς ΤΗς ανθρωπότητας γιατι πάλι ναι πάλι θα γιορτάζει η ζωή με την υπαρξη του να κινείται δίπλα μου. γαμωτο συγνωμη που σε αγνοω ρε (μι΄λαει τώρα παραλληλα και κανψ πως ακουω) θελω τον πληκτρων τη μορφη νακουμπήσω να παίξω πιάνω με τις notes μου εδώ της ηλεκτρονικες στο evernote συγνωμη συγχώρεσε με τι λες δεν ξέρω. ακουω τον απόηχο του πρηγουμενου τραγουδιου σου και χαιρομαι
αυτό ειν ολο χαιρομαι τόσο πολύ που πρέπει να σε αγνοησω και να πατήσω τα πληκτρα που υπάρχουν εδώ πέρα. χλιχλαπχλοπ τα
κόμβια
μεχρι που καποια τώρα τσεκαρε να τα δεις κάποια από τη φιορική συχνή και απότομα χαΙδευτικη μανία , τα πιο αγαπητικα εχουνε από πανω την επιφάνεια τους λεια και πιο γυαλιστερή. επίεσε την υλη του από πάνω των κομβίων τόσες φορες το δάχτυλο, ποιο δάχτυλο, το όποιο, ένα κάθε φορά. επίεσε την ύλη στο πλάι με φιλιά το ερωτικό μου δάχτυλο καιτριψε με όλη την αγαπήτικη του δύναμη την ύπαρξη του κομβίου προς τα κάτω. χκτ. τκχ. βλεπω καμια φορά στου υπολογιστή την καθισια τη μονη κει γω που μαι από μακριά κοιτώ το αντι κειμενο εκει που σκάει πάνω του ηλιακή υλη με τετοιο τρόπο που κάνει μερος των πληκτρων να λαμππηριζει και τα κουμπιά τα πιο πολύ τα χρησιμοποιημένα βγάζουν ένα χαμογελο σόφίας και εμπειρίες ναι. εμεις. εδώ. πολύ δουλεύουμε. ναι. μοναχα το σπεης εκανε ένα κενο στον ήχο και σώπασε τι. να πει. γυαλιστερό δεν είναι καθόλου πατιεται όπυ να ναι. βάζει η Βραζιλία το γιορτινό της πουκάμισο ενώ τα φτερά του φιλου μου εδώ εχουν ανοιξει διάπλατα και τραγουδάνε τα λόγια της μουσικης που τώρα εβαλε. (μπορείτε να την ακουσεται και παρακάτω) τι τονικότης. αγααλλεται το συμπαν. ένα πουλακι πεταξε μακρια και το δα από τη στιγμη που ειπε θα πετάξω μεχρι που χαθηκε από το πλαισιακό μου παραθυρπ. οψ εν άλλο προσγειώθηκε τώρα.
το χω γυρίσει στο πεζο γιατι?
πάω λιγο στο γραπτο ηλεκτρονικό παρελθόν μου να δω τι παιζει και ισως σκασω μυτη και από την ηλεκτρονικη γειτωνια της εργασίας να δω τι παιζει 11 η ώρα
(1930 η ώρα, επιστροφή. την πάτησα μιλάμε. κάνω νανοιξω το γουορντ της εργασίας εκει 11κ2 θαταν κι ενώ πατώ το εικονιδιάκι να επιστρέψω μεχρι να ανοίξει από το Γ στο Τ ολο το γουορντ είμαι στου εβερνοουτ την παγωμενη εικονα μπροστά. λεω μη. μη κακομοίρη μη, μη το τολμήσεις να παγωσεις να χαθείς και να σκορπίσεις τα μαυρα γραμματάκια μου αστεροσκονη στου χωροχρονικου ηλεκτροιντερνετικου τούνελ κομφετί. μη το τολμήσεις. κλεινω την προταση μου από μεσα τη λέγωντας και σαν κίνηση καθαρής αντιδρασης, πριν καν ανοίξω το παράθυρο της εργασίας. αρ΄χίζω και γράφω τις σκέψεις μου ασταμάτητα, εκει. το λέει αλλωστε και το φορματ. μεταφερω από γουορντ ότι εγινε από 11 έως τώρα. βέβαιαι πήγα και τη βόλτα εξω)
Έπαιξε λίγο με το καρφι που βγαίνει σε καλώδιο απο και ακουσσα την
Ιδιοσυχνοτητά του εκανε τζ τζζζ τζζζτζζ . Οκ την ακουσα απο ταν ηχεια ΄ταην παρόμοια με τη δικιά μου. Βραζιλιάνικα τραγουδια στον αέρα. Το ακουστικό δώρο στο σημερινο πρωινό απο τη Μουσική. Είπε να πάρε δω για της γεννησεως του Ποετού τη μεγάλη μέρα καπου δ
ω δεν ηταν α ναι. Στις 29 λοιπόν παρε. Βραζιλιανικγη μου σικγ για σημερα 4. 6 παρτηνα για σεΣημερα κλεινεις μια βδομαδα λεει και ειναι η Κυριακή σου. 7 μέρες απο της πνευματικής σου γεννήσεως στέκεις στ ανακλιντράκι σου, που τότε την ημέρα της γεννήσεως δεν ήταν πάρα άλλο ένα ανεξερευνητο σημειο της ταρατσουλας της συνειδησης γυρωω μου και τώρα αισθάνομαι πως ειμαι όλη μου τη ζωη και τη γραφω στο ανακλιντράκι αυτο με τηνπεριεργη θεα και τους περι-ορισμους του), και βάζεις βραζιλιανικη μουσικη καταλάθως στα ηχεία της παρούσας πραγματικότητας, πατας καταλαθως καθώς περπατάς ενα κουμπακι το Φ της φιλιας και μπαίνει στην πραγματικότητα το δώρο της Φυσης που λεγεται Μουσική απο το παραθυρο του προσλαμβάνομαι σουOλα ενωμενα. Ενα ε[υχαριστώ θελω να πω στην ποίηση, των γενεθλίων η εορτη ειν οντως σήμε
ρα
Οχι
ΟχιΜαλλον όχι. Γραμμηναι της ματιας ναι το κρατάμε. Μα εις το πληκτρο-λόγιο η γραμμουλαυτη δεν ειναι παρά η αρχη η εναρξις το τσαφ. Να πάει απο τον πάνω οροφο του Εγκεφάλο το μηνυμα στα δαχτυλα στα πληκτα καιπάλι στα δαχτυλα. Να πάρουνε φιντμπακ αυτα τα δαχτυλλα το καθένα από το πληκτρο του της στιγμής. Να πάρουνε φιντμπακ. Κι ετσι ακινητα να το στείλουνε πάνω στον κατω οροφο του Εγκεφάλου. Τι λέει ρε παιδιά ναιΑυτη η κοντρα γίνεται στο Είναι μου αυτη τη στιγμή απο τη μία η ματιά τρέχει ν πει τα νέα της ηλεκτρονικής αποτύπωσης απο τη φωνή του δρομέα και από την άλλη πλευρά το ηλεκτρικο μου εντός ρευμα ειδοποιεί το Ε του εγκεφάλου σχετικά με την κατάσταση που επικρατει στον καμπο των κομβίων /Ποιος κερδίζει το βλέπεται στον λεκτικό σας ηλεκτρονικο οριζοντα καθως σκρολαρεται καθετωςΚατι συμβαίνει στο εβερνοουτ και μου χει σπάσει τα νευρα γιατί λέει uploading note. Ρε κανε ρε καναστείο και θα σε χώσω 10 μέτρα κάτω απο το χώμα της΅πιξελικης γης καταραμ΄νεη σκατοεφαρμογουλα των ενενηντα. Αμα δεν κ΄ραταγες στα σπλάχνα σου ότι πιο πολυτημο εχει δημιουργησει ο πληκτρολογητης θα σε τιμωρούσα μια για πάντα με την αποβολή σου απο αυτο το υπολογιστικο συστημα. Τι ΑΠΛΟΟΥΝΤΙΝΓΚ ΝΟΟΥΤ μωρε τελειωνε
Θελει να γραψει το παιδι να πει κα τι θε λει να πει. Το παιδι
Να διαβάσω ή να γράψψω ειναι πάντα τόσο απολευστικόν του τσουληθριστικόν της υποθέσεωςΠας πάνω και βουτάς μετά κάτω με ορμη γλιστρας στα κάτω σου κειμενα
Και ρουφάς όλον σου τον χυμόν απο του ηλεκτρονικου συντριβανιο υ τοψηφιακό νερό
Ουυυυυυφυφυφυφφφφφσρσστστστστσ ναι (πιρουετες των δαχτυλων για να πατηθεί το κατάλληλο και… Την κατααλληλη ωρα… Χααχσχσ_) ρουφηξιααα σκουπίζεις τα αορατα νερά απο γενια σου
Και την ευρυτερη περιοχή του στόματος και λες ωωωω ναι. Θελω κι αλλη φορά.
Ή θελεις κι άλλη φόρα (πληκτρολογει η φωνή του γραψήματος παρακινούσα με να συνεχίσω το έργο μου αυτό. Ναι ο δρομεας ειναι μοναχικά πρώτος συνέχεια και πέραν τοτι ασθμαίνει κι ότι εχει περίεργη την φυσική κατάστση *μια τρέχει μανιακά μια κάθεται κει κι αναβοσβήνει με τις ώρες)
θές και άλλη φορά να τσουληθρίσεις? Νανεβεις στο ηλεκτρονικο σου πανω το σημερινο και να ξανατσουλήσεις. Ειναι ρε παιδι αυτη η αισθηση του παράγω ότι πιο ζωογωνητικό μπορεί να σου δωσει η καθημερινη σου πραμγατικότητα
Ειμαι κανω ζω ειμαι κανω ζω ειμαι κανω ζω. Ολα αυτα συγκερασμενα σε μια λέξη
Γιατι η αισθηση της ενότητας τους ειναι τόσο εντονη στο τσακ της στιγμής
Που περναει και χάνεται ναι
Που ποτε δεν πιάνεται
ΌΛΑ Ειναι ενα τωρα εδώ
ΕΙκαΖΩ
Να να./ εικαζω. Μεσω της εικονας (της μορφολογιας) κάνω μια υπόθεση. Και ζω.
Ζω και εικαζω ζ ω γρ αφιζοντας μια εικόνα με λέξεις. Λίγο πινελο εγώ, λίγο το μέσα μου
ΕΙκαΖΩ!
Είμαι Κάνω Ζω !
ΕΙκαΖΩ
Ι κά Ρος απο πίσω μου κανει ηχους – τι ρε – γυρισμα κεφα΄λής
Ταλαιπωριέται απο το πιο ενοχλητικό των ενοχλημάτων
Τα υγρά γέλια της μπαταρίας της συσκευης του (κλεισιμο ματιου)
Ρουφάνε τα δακρυα της μεταλλικης γης
Και το (σταυρωνω χέρια , πώς να το πω αυτο ειναι σημαντική στιγμή)
Και το ημιθεικό Καλώδιο του (ναι – αυτο ειναι το επιθετο του)
Ημιθεικό
Και το ημιθεϊκό Καλώδιο δε φταν.
Ναι ιαυτο . Δε φταν. Στεκει και κρέμμεται από την ακρη της ηλεκτρικης διτρύπας στη μεση του τοιχου παρακαλώ και υπάρχωντας προς τα κάτω φτάνει μέχρι το χέρι το ικαρικό
Και ειν η στάσις όλη μια μορφολογική κουτσουλιά. Ικαρος ένα Ζ ολόκληρος. Εκτεινει το χερι του απο
Τη μια (κει που ναι η καταληξις του καλωδιου) και απο την άλλη φευγει ο κορμος κιαπλώνει
Για δε μπορει άλλο να κρατήσει οπως ήταν έχει Πιαστεί.
΄ακουσε κι αυτος απο τα πίσω πισω θεωρία της συνειδησης το “ΞΠΙΑΣΤΕΙ’ του
Ενα μυγατικό υπερμεγεθες τερατίδιον προσγειώθηκε στο πόδι μου.
Ανοιχτη σκηνη παρνασου μου θυμισε
Τι κρυφη συννενν’οηση έχουνε κάνει τα κουνούπια μαζι μετά των μυγών ποιος ξέρει
Ποιο σπαστικό της ενοχλήσεως περι του υπνου δεν υπάχει στον κοσμο του εκνευρισμου
a. Μεσημέρι. τζιτζίκια σε συγχορδία στο υπόβαθρο. Παρνασου σκηνή – υποτιθέμενο σιωπητήριο. Μυγα μεσημεριανη ψαχουλογλυφει το δερμα σου εν’οσω ισορροπεις μεταξυ των πρωτων σταγονιδιων του ιδρώτα κιενος μικρου αγερικου φυσηματος. Κλεινεις το ματι στο εδω και τώρα της στιγμής
Κι εκει που μπαίνεις στα πρωτα πρωτα δωματιάκια στο παλάτι του Υπνου, εκει
ΣΚΑΤΑ μες στονδιαδρομο
Και μυγες παντου διακοπητης πρώτης ενυπνιας αλητειας (ουτως ειπειν περιπλανησησ)
μ ύ γ έ ς
b.
Ζεστη ανυποφορη εχει καλύψει τον ορίζοντα της υπαρξεώς μου μέσα στο εξω απο τα δωμάτια του πλατανου του σπιτιου , ζεστα καλυπτει όλη την αύρα μου καθήμενης στην άκρη του κρεβατιου σκεπτόμενης. Τώρα τι. Ανεμιστηρας δεν υπαρχει για εναν περίεργο λόγο. Ανεμυστήριο καλύπτει τον αέρα της υποθέσεως. Ερευνάται. Ισως το καλύβι ξέρει κατι. Κι εγω εκει στη γωνιτσα του κρεβατιου. Κοιτάω τις μπουτάρες μου που εχουν αρχισει και ιδρώνουν. Απελπισια σκέτη. Βγήκαπτον υπνο που τον ειχαναγκη φορερη, απο των κουνουπιώντο αφόρητο δηλητήριο που τώρα πια ειχε συσωρευτει πολύ μέσα μου. Αυτη η αισθησις που είναι μέσα σου καθολική – συνεχης στην ουσία της μα τρυπητη στη λεπτομερειά ττης. Το αίσθημα της τροβερης και φορεβής κουνουπικής ξυσιάς με ξυπνα απτον υπνο. Γρατζουνάει το είναι μου που μόλις έβαλε τα πρώτα του γράμματα στη λίμνη του υπνου για να δει τη θερμοκρασία της. Να τεντώθηκε λίγο με το ι στην άκρια και λέει καλά είναι . Θα μπτω.
Εεκειι εκει με βρήκε απελπιστική η τελευταια τσιρίδα του ΞΥΠΝΑ απο το ντουλαπάκι της συνειδησης και με κούνησε. Κι ειμαι τώρα στην ακρια του νυτβανιου απελπισμενος και διάτρητος. Και πίσω μουσ τέκει πελώριο το πιο περίεργο όλωντων πιξελικών κατασκευών. Το μέγεθος του εικονοστοιχείου ξεπερνάει κάθε φαντασία και γυρνάει την ιστορία πίσω στον ηλεκτρονικό χρόνο. Γτφ
Πλεκτη πλεκτάνη πιξελική απεικονιζει όλη μαζι ενωμενη απο μακιριά τον χορευτη, στο καπηλιο ή κατι τέτοιο απτα παλια, που πα να φέρει μια στροφή να γυφροστιριστει , στέκει πίσω και πάνω μου πιξελική πλεκτάνη παρελθοντικη χερια ανοιχτά. ακινητη πολλά ένα μαζεμένα. απελπισία καλύτπτει τα μεσα μου απο τη σκιά του χορευτή. Ζεστα κουνουπια ανεμιστηριο μαρτυριο ζω. Εδω στο εδώ και τώρα της στιγμής, που τρέμει λίγο το παραθυρακι το λεπτό λεπτο που ειναι στα φυλα τα ξυλινα πλαισιακα των παραθυρων. Που τριζανε παλια πολύ που πεέρναγε το τραινο.. Αυτα τώρα βαράνε ντραμς στης στιγμής το δράμα με κάθε πέρασμα αυτοκινητου. Κουκουλώωνομαι με το σεντονάκι που τώρα είναι η πάνω πάνω απτις κουβέερτες της θερμοπληξίας της πυροσβεστικής, η πανω πανω η καλυτερη. Αππολώνω απανω απάνω μου αργα αργα σχεδον ευλαβικά της λέξης θερμομόνωση το υφαντο κουκουλι. Και παίρνω ανασα βαθιά και λέω στον εαυτό μου το ελεγχο. Καλύπτει τώρα το σεντόνι, αργα αρ αμάξι απέξω, τρίζει το ντζάμι, γα το κεφάλι και διπλώνόνται όλες οι καταληκτικές του σεντονιού απολήξεις κάτω απο το κεφάλι και το δέρμαμου’ Εγω ειμαι ο κυρίαρχος της εγκεφαλικης στιγμης τα ινία ειναι δικά μου στον Ποιετη εγώ κάνω κουμάντο.
ΔΕΝ ΚΚΑΝΕΙ ΖΕΣΤΗ
Μαστύγιο η απόφαση από το Δ της Αρχής τώρα περιδιαβαίνει το σώμα μου ολο διαλαλει
ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΖΕΣΤΗ ΦΣΑΑΑΑΑΑΠ
Και σκάει και φυσάει αέρα το τίναγμα του στης ελπίδας μου τον υπνο
ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΖΕΣΤΗ ΦΣΣΣΣΣΣΑΑΑΑΑΠ
Εγω ειμαι ο κυρίαρχος φωνάζουν όλα τα ακριανα κυτταρα του δέρματος στις τρίχες. Εσυ εσυ μποριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιις είπε ανορθόγραφα το πιο εξυπνο των κυτταρων του δερματος και συνοφριώθηκε οσο μπορουσε για να δώσει το παραδειγμα. Πιασαν το νοημα οι τρίχες και ειναι όλες τσιτα τώρα. Αντιστροφη κατασταση . Τα Ι μου όλα τα πιο εξωτερικά ειναι τσιτωμένα. Εγώ κάνω κουμαντο. Δημιουργείται ενα ιδιαίτερο στρώμα απο τρΙχες σε όλη την υφηλιο του σωματός μου, σα να ναι τα καλάμια π αλλου πληθαινουν αλλου μαζέυονται σε διασχιση ποταμισια εδάφους καλαμιών
ελέγχω τη θερμοκρασία
Πρώτη μου γραμμη αμυνας – φτου κξελευθερια – απ την αναποδη.
ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΖΕΣΤΗ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΖΕΣΤΗ
Κι ακους εκει ναι ειναι φορεβό ακους εκει πως να το περιγραψω να το πω, ακους αυτο το βζζζ γυρω απταυτι σου. Και λες. Ολα τα θυσίασα , αλλά ταξιζε? Και περιμένεις τώρα εσυ να δεις αν το ενεσικό το προβοσκιδι της φτερωκαλαμωτης υπαρξης του κουνουπίου θα ρουφήξει το αιμα σου και θα χύσει το διαφανο διλητηριο του που ήδη είναι συγκεντρωμένο σε φοβερα μεγάλες ποσότητες μεσα σου. Κι αδημονεις να δεις την εξελικη. Το βζζζ εχει κοπάζει και το ειναι σου νοιώθει τα καλάμια της υπαρξης να ενωχλουν τα γραμματα του ε, α ακουγεται απο της πατημασιες του κουνουπιου μεσα μου. Δεν ξέρω πούναι . Σε καμιά πλαταφόρμα του αυτιου μου πιθανώς. Κιεκει μες στης αναμονής τον κόμπο. Κει που σαι στο πιο υψηλο του λουνα παρκ το θεατήριο και στεκεις κρεμασμενος, ακουγεται η ασφαλιστική δικλείδα της επικειμενης πτώσης σου. Και κει ναι η στιγμή που το καριολακι έχει καταφέρει να νικήσει των νημάτων των υφαντων την ενωση και βγανει απο το μέσα μου το προβοσκιδιο του το ακτινωτό. Και απασφαλίζει η δικλοιδα και πέφτει το μμικρό παρατηριο καθέτως στο κενο στο απολυτο τιποτα τιναζονται τα πόδια σου απάνω και υψώνεσαι όλος ως ενότητα στο αγνωστο. Έτσι ακριβώς ξεχύνεται στο αγνωστο του μέσα μου το κουνουπικο δηλητήριο Σπερνει τους σπόρους της ενόχλησης το γαμοιμέννο υγρό και προκαλεί να σκάψειξύσεις
ωτο
– για να να τους βάλεις πιο μέσα.. Και μυστήριο καλύπτει τωρα (για λίγο μη νομίσεται) την ύπαρξή μου. Να ναι το ακατανόμαστο ή κάτι απλα με ξύνει. Ο πρώτος λογισμός. Οχι οχι δεν μπορεί,..
ΜΠΟΡΕΙ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΑΝΑΘ
Μια σφιγκα μπορει και μέλισα ποτε δεν της ξεχωρησα συγχωρέστε με
Μετά από μια υπερπτήση πλησίων του αυτιού μου την καταλληλοτέρα των στιγμών
(εκεί που δίάβαζα πιο πανω τσουλιθριζώμενος για την παρουσία μιας υπερμεγέθους μύγας που μου φερε στον νου καλοκαιριάτικη σκηνη Παρνασσου) εκει πέταξε δίπλα μου αυτο το πλασμα το αεκτζίδικο
Και λεω κοιτα να δεις τώρα έσκασε μύτη, και πήγε και πρσογειώθηκε στων τρίχινων καλαμιων μου τον δερματικο καμπο. Και ψαχουλεψε και συγυρισε. Και ππέταξε πάλι με ελικοπτερειακή ακρίβεια προς την περιοχή που βρίσκεται το τέλος του ποδιού μου, κάθετο. Κοιταει το ταβανι. Πεταξει πλαι στων ωραίων λόφων των δαχτυλων μου τα κάλλη και τον καλο στο 2ο απτα μικρα τα ναηκ
Και κανει αερα στην ωραιοτέρα των περιοχών εκει που μονο λίγεες τρίχες εξουνε ξεφυτρώσει να ανεμίζουν
Κάνει αέρα στην πιο ωραια τον περιοχών . Τον λαιμο του κεφαλιού των δαχτύλων.
Ναι σαι καλα ρε κιτρινο μαυρ
Αλλαγη τεραιν σημερα στο γουορντ. Εκει που σκεπτομουνα να πειραματιστώ με κινητη γραφη, για κινητί ποεση. Εβρέθηκα ξαφνικά εντός του ίδιου ηλεκτικου πλανήτη σε άλλη χώρα. Στη χώρα του Γουορντ, η χώρα του Εβερννόουτ έχει φάεει κάποιο σκαλωματάκι και δε λέει να λειτουργησει. , και γω πραγματικά άλλαξα γουορλντ, έχωντας ερθει εδώ στου γουορντ την αυστηρή δομή. 10 χιλιάδες παραθυράκια περιιπτανται α΄νω του λευκου πιξελικου χαρτιού μου και στο πλάι δυο γκρι αργοκινητοι ποταμοι απλωνουν να δειτε
Φωτο εδω – ΚλιΚ
Γουορντ λοιπόν , κι ελπίζω η άλλη χώρα (εβερνοουτ) να μην κάνει καμια μαλακηα γιατι θα της επιτεθώ με όλη μου τη δυναμη. Αν χάσω τα γραφομενα μου. Θα πρέπει να αφαιρέσω ένα μέρος του σώματός μου μετα εις αναμνησιν. Κατι που δε θα το θελα.σκεφτηκα αήθιεα πιο θα έστελνα πρώτο.
Βεβαια γω στέκω ανακλιντράκι. Δεν αλλάζω σήμερα παρόλο που τα κύματα της ζέστης έχουνε προκαλέσει δακρυα ροοης απο τα πάνω της κεφαλής και ο κρατήρ ο πατημένος του τριχωτου βουνου μου στην περιοχη της κηλείας έχει κάνει την εμφάνιση του μιας και το ασπρο τισερτάκι και το ανοιχτο μαυρο σορτάκι εινανοιγμένα. Τζα μαι και γω
Ζεστα ζεστα φωναζουνε υποκοφα μα υγρά όλες οι τρίχες της γεννειάδας μου. Ακουμπωντας τα μικρουφαντικα ασπρα τετραγωνάκια στο τισερτάκι μου.
Α ειπα αυτο και θυμήθηκα την ασπρη θάλασσα των πίξελ ππου πλεει στον χωροχρονικο κυβερνοπορο του διαδυκτιου.. Τι κανουμε? Παμε καμια πτηση ημερησια με Ικαρο?
Ναι ναι μαπρώτα, στου καναπε τον πρασσινο τον καμπο κάτσε λίγο και σκα σα κεραυνός
Σκεψης καταγρραφη νατη
Σπα η οθονη των αισθηματων και βγαινω εγώ
ΙΜΑΙ
Κουρνιαχτα περιστεριων
Πως να σηκώσω την αντιφαση της ορθοπραξίας μου
Πως να αντεξω την ατασθαλια της ορθογραφιας μμου
Σκα η οθονη των ποιημάτων και βγαινω
εγο
Σεηβ φυγμαεμμε Ικαρο
Έτρεξα φια να σε πάρω στο σκαηπ για να σε δω. ΕΤΡΕΞ δηλαδή για να ρθω να σανταμωσω να σε καλέσω. Πότε ήταν οι τελευταια φορα που τρέξατε για να ανταμσετε καποιον. Εγώ ετρξα τωρα γιια να παρω τηλ. Πριν πάει πολυ αργά Αλλα δεν παιρνω//
Ξεκινησα γα γραφω. Παω να δω αν εχει καφε. Πρεπει να τριψω. Να κινησω την εξωτερικη ελικα τη μανιβελιστη να κινήσει την εσωτερικη ελικα την αρχαιοελλνικη να κινησει στη βασρυτητα την καθετικη τη νευτωνική καθε κοκκο καφέ κκιαυτος να κυλησει αναμεσα στου ωλετιρα την κατασινθλιπτικη δυναμη. Πετάγονται απο κάτω κομματίδια καφέ σκόνης. Μικρα καφετι κομφετι όλων των καφε αποχροσεων. Θελω να τα ρουφηξψ μεσα μου έτσι όπως ειναι ζωντανα καφετικά πιξελωτα κοκίδια του καφε. Πλησιαζω τη μυτόγκα μου και Κανω τη χαζομαρα να ρουφήξω τον αγέρρα που θα τραβήξει τα πανω πανω απο τα κοκκινδια στη μυτη μου. Σκατουλες. Γυρναω στο πιτσι
Πηρα μεγάλη απόφηαση σημερα
Σημερα ήταν η μέρα που μπηκε απο το πίσω παραθυράκι του μυαλουμου σε ασυνειδητη σφάση οτι πρέπει κάπως να μπει ενα τέλος σε όλο αυτο. Γιατί. 0 γιατί αυτό που υψώνει αυτό το έργο ψηλά στον στίβο της έεκφρασης ειναι ο αυθόρμητός του χαρακτήρας. Πρέπει να βρεθει να βρψ εναν τρόπο να το τερματήσω με αγαπη. Οχι με θυμο. Οχι με ενταση. Μα με ευγνωμοσυνη ως εδω ηταν
Αυτο.
Κλείνει μια σφαίρα για να πει το πήμα της καλύτερα καθώς κιλαει. Γιατι αν γινει ενα χοντρο αργοκινητο σφαιρικό συλλογιστικο μπουρδούκλωμα ντε λεη. Εγώ εδω λοιπον . Σκιβω να βρω το οδοντοβουρσικό και κει πανω εις την κινήσην την σκυπτικη σκαει σκεπτικη μια σκεψουλα.
ΩΔΙΟ
ακουω απο το τελος τελος της ψθυριστική εκφρασης μα δεν καταλαβαινω, όδιοισπανιστί μισω δηλαδή όδιο γιατί τη ναναι. Ποιανω το οδοντοβουρτσικό μετά του αλλου του παστώδους του λευκου και κάνω να ξεκινήσω νανεβαινω το σω΄μα μου και συγκεκριμένα το κεφάλι μου και συγκεκριμένα το εγκεφαλικό μου αυτί το μέσα, τυχαίνει και περνάει ακριβώς απο το σημειο που άκουσε πριν την ψιθιριστική και σκεπτικη φωνουλα της σκεψης.
ΤΡΑΒΑ ΤΟ ΚΑΛΩΔΙΟ
Τράβα το καλώδιο κανω να δω απο κει απο δω απο παραπελα δεν καταλαβαινω βλέπω τον φορτιστή της μπαταρίας μου αλλά όχι και την ίδια πάνω σε ενα στρωμενο κρεβατι. Μια ευγενική διακαθαριστική ψυχουλα που ελπίζω να αμοιβεται επαρκως καοι οικονομικώς ειχε αποθέσει όλο αγάπη πάνω σε ενα καποιο στρωμενο κρεβάτι το φορτιστη της φωτογραφικης μηχανης το λεγόμενο ανταπτωρικό μετασχηματηστήρι. Λαμπάκι ιδεας σκάει στον εγκεφαλικό μου ορίζοντα καθώς η σκεψη ολοκληρωμενη σπάει και ακουγεται το μεσα κενο. ΤΡΑΒΑ ΤΟ ΚΑΛΩΔΙΟ. Ναι. Τα κλαμματα των μπαταριών απο τα γέλια λόγω της εκστατικης υπερκαταχρηστικής μανίας δε θα ξαναακουστούνε στον ηλεκτρονικό κάμπο του τώρα μου. Παει αυτό ηταν. Η φωτογραφική μηχανη εχει μια μπάρα κοκκινισμενη και αναβοσβήνουσα και το αλλοο το βιντεο μαραφετιδιο το ηλεκτρονικό το παλμικο δε sony ουτε αυτο τίποτα απο ενέργεια. Σκατουλάκια οι επίσημοι φακοί μας. Παμε στους αναπληρωματικούς. Σε τι κατάσταση ειμαστε ο μούφα χουαγουεη απο την κινα κατι λεει. Ειναι αδιψαστος εδώ και μια βδομαδα αλλά η ενέργεια του δε λεει να πεσει μιας και η χρήση του ειναι αναλογοι με την επικοινωνία που έχω με τους κολομβιανους μου φίλους αυτεες τις μέρες. ανυπαρκτη. Κατι παίζει εκει. Το κινητό μου το κανονικο το φορτιζω τώρα. Όταν τελειώσουν και οι μπαταρίες αυτωνών. Τραβάω το καλώδιο του λαπτοπ από την πριζα. Θα γράφω όσο υπάρχει ακόμα μπαταρια. Το ξερω βιαιο βασανιστικό και δόλιο, δολοφωνικο της φωνής της εκφρασης και εκφραστικό της φωνικής δοπλοπλοκίας της ισορροπίας. Κατι πρεπει ναλλαξει για να αλλάξει και ηη γραφη μου – να οδηγηθουμε σε κάαποιου ειδους κορυγφωση και να κλεισουμε. Ναι. Τέλος τέλος τελος.
Μετα προχωρναω γυρναω στην πολη και παρατηρώ την εμπνευση μου. Ολη μου η ζωή ξετυλίσεται σαν ενα αυθορμητο ποιιημα. Αποδειξη η καμερά μου. Δεν ξερω που παω που κινουμαι με ποιος ειμαι. Ζω μονο ετο περπατημά μου και ειμαι χαμενος στο βηματισμό της πιο τρεχαλητής σκέψης. Ζω σε μια συνεχη ανεστιαστη πραγματικοτητα κοιταω χαμω κ σκεφτομαι. Αν εστιασω καπου παει η σκεψη μου πεταει κ χανεται. Ενιοτε επανεστιαζω για τροφοδοσια. 10000ενα εκατομμυριο ζουμ ιν. 7 παμε καπου να φάμε – πειναω δεν πειναω δεν ξερω σκεφτομαι, και δεν γραφω. Το πηρααποφαση πια, θα ευχαριστηθώ λιγο το γύρω και μετα παλι συγγραφη. 7 ατομακια, τραπεζι για 6 δεν αντεχω την επικειμενη αβολιαση του Α εισαι και συ εδω. Κανω αναστροφη και βγαινω εξω.Στέκκομαι απεξω στον δρόμο και ζω ητην ποιηση που δημιουργειται με τα ματια μου ρουφάω την πραγματικ΄΄οτητα με το καλαμ΄΄ακι
(βιντεο – ομιλια)
Και ερχομαι μετα και κάθομαι στο πεζοδρομιο. Με σπρώχνει μία δυναμη αθωοτητας να κατσου. Θα τανε μια γιγαντια φτερουγα διάφανου περιστεριού, απαυτα που κυνηγάει τώρα το μικρό παιδάκι που με συγκίνησε το κυνηγητό του με τα περιστερια λεω, χεστο θα κατσω εδω που μαι. Καθθομαι να δω τι μου επιδφυλάσει το απλό τώρα της 4κ10 στο ποπαγιαν της κολομφιας. Πλατεια. Παρκε καλδες.
Mαλιστα. Και βλέπω τις φτερουγιές των πουλιών και τα τρεχαλητα χαχανητά των παιδιών που προηγουνται φονηκα και διώχχνουνε τα περιστερια. Τα περιστέρια βρεθηκαν εκει τα καημενα μιας που ειχανε ειδοποιηθεί απο τα φλας που βγάζει ποικιλομορφα το καλαμππόκι οταν σκάει στο εδαφος. Αυτα πετιώνται εδώ και ώρα απο αρχοσχολικους παπουδες που πηραν το εγγονακι τους απο το σχολικο λεωφορειο πριν λίγο. Τα πουλιά κανουν σχηματισμους απειρου περιοδικώς στον οριζοντα. Βασικα στον καθετο. Η πλατεια δεν εχει και μεγάλη απλα οπότε μάλλον θα έλεγα οτι παρατηρησα στον καθετοριζόντιο αξονα κοντά μου να κινουνται τα περιστερια περιστασιακώνς με μια σοφία στην κινηση με μια πειρα συδωρευμεη πεταρισανε ολα μαζι προς τη μια αριστερα και υψωθηκαν και κοψαν δεξιά στο τέλος καποια καθισαν και γυρισανε και τεμαχίσανε τον αερα με φοβερη τομη μπροστά μας περνώντας κ υψωνονται παλι απο την αλλη, καθονται λιγακομα και ξανακοβουν. Απειροειδώς. Και καθονται λιγα λιγα και γυρνάω το κεφάλι μου και νοιώθω πως τα περιστέρια τα τελευταια πάνε να κάτσουνε πάλι το καένα στη θεση του, σα να παιζουνε μουσικες καρέκλες ή μάλλον καλυτερα, “τα α-νοι-γω” – εκει στο γω γυρισα και τα τελευταια πηγαίνανε στη θέση τους. Εκπληκτικο και κει που ειμαι εντος αναταραγμενος και δεν εχω αληθεια την παραμικρή αμφιβολια για το πόσο χάνος εμοιαζα ζωωντας αυτη την κατάσταση μέσα μου. Χανος κανονινικός. Μπορουσα μα μεδω να καθρεφτίζομαι πολλές φορές στα ματια των άλλων σε αυτη τη βολτα. Ενιωθα ελευθερος, ημουνα οπως ημουνα. Ηπήρχα εκει τόσο πολύ που οσες σχετικες ερωτησει2ς και ναμυ κανεται δε θα ξερω καμια. Ωρα μέρος, με ποιους α ω, εγώ θα ξέρω μόνο αυτα που ακουω στο κεφάλι μου ολα αυτα τα γιατι της θλιψης του προσσώπου του εφηβικου εχτές. Τις δυο κοπέλες που προχωράνε χέρι χέρι κι αναρωτιέσαι τι εκανε και τι κρατάει μαζι ως φιλες στενες αυτες τις δυο τοσο αλλοκοτα διακορετικες. Ομορφοψιλολιγνη και ασχημοκοντροπεριεργουλα τοσο χαρουμενες μαζι. Γιατι σκέφτεσαι αυτος περπαταει με τα χέρια τσουλώντας σε ενα σκεητμπορντ και εχωντας μονο ενα ηχειακι πανω του να λεει. Στη συνειδηση μμου
Καλημερα δεν εχω ποδια, ειμαι δω κατω, περπαταω με τα χερια κυλώντασ καλησπέρα.
Όλα αυτά τα γιατί χορεύουνε στο κεφάλι μου οχι με γατιου πατημασιες μα με πουλιου σφινιστες φτερουγιές και πουλιου κεφαλιού κεφαλιες τικ τοκ τιν. Μα πως ειναι ετσι τα περιστέρια
Ολα στο κεφάλι μου παντρεμενα καθώς τα παιδακια κυνηγάνε τα πουλακια και γελάνε και το κοιτάς αυτο και σου θυμιζει το σκυλικο το χαζοτρελαμενουτσικο που κυνηγαει την ουρα του και λες
Ω ανθρωπε πόσο προς το θανατο βαδιζεις καθημερινα με βημα το πιο σταθερο
Ω ανθρωπε χριστε μου τι τυχερός. Εγώ παραγω και ζζω και γράφω. Ανοικε απο μεσα μου η σχισμή και εγραα και ΕΙκαΖΩ εκει που συλλογιεμαι ολαυτα, ή κάτι τετοιο τελος παντων. Μια φωνη. Πανω δεξια κοιταμε φωτο. Στο ιδιο παραθυρο που εγώ εβγαλα χτες φωτογραφία απο κάτω και ειπα πω ρε φιλε θέλω και μια απο κει να με παιρνω. Αυτο το ειπα χτες στο ΄διο σημειο και τωρα φλας. Ειμεκει. Αποθηκευτηκα προ της φωνης
Και παρατηρώ την εμπνευση μου κοιταζωντας΅κατω σστα πόδια μου καθως βηματιζω και παρατηλρω και λεω, ΜΑΛλΑΚΚΑ, αυτη τρεχει και τραγουδά και όλα τα λέει με τόση χαρη και ομορφια. Η εμπνευση κλικτσακ συνεφάκι. Εικόνα της αγγαλιμενης φατσας μου από του ανακλιντρου καθώς τελείωσα έναν τσουλιθρισμό. Τσακ κλικ, μαλάκα. Τι να κλείσω τι να αφήσω τι καλΩΔΙΟ να τραβήξω
Εγώ εδώ δεν μπορώ να σταματήσω τη ποητική γλώσσα μου καθώς κινούμαι χαμογελάω με αγαλιαση εχω πλεον συνειδητοποιησει και αγκαλιάσει ότι οι ποητικες σκέψεις έχουνε αυτην την κατάρα μέσα στον πυρήνα τους.. Πρεπει να καταγραφούν. Παραγω ρηματικες αρμμονιες σε καθε πατήματος μου τον κτυπο στο εδαφος λες και ειναι το τέμπο μου το λυρικο της αληθειας το βήμα. Χαμογελώ τη ωραία ομοιοκαταληξία – τι ωραίο το πάντρεμα των λεπτομερειων.
Σα να πήρες όλα τα υπαρκτα στην ορατικηη σου κοσμοσφαίρα τώρα, εκει, σα να τα πήρες όλα ενα ενα να τα ξεκολλησες απο αυτό που ειναι εκεινη τη στιγμη , σα να τα εκανες κατ απο τη ροή της οθόνης της πραγματικότητας της ρεουσας. Σα να τα αποκολησεςξεκόλησες αγαπητικά απο το τωρινό παρόν τα πήρες τα ειδες τα παρατηρησες τα εκανες γυρω γυρω όλα ένα ενα. Την τρυπα στο πεζοδρόμιο τα χερια του παππου που κρατάνε την χειροκινητη παγωτομηχχανη και γυρνανε, τα μαυρα δόντα του αστεγου που έλεγαν πιο πολλά δια της απουσιας τους. Τα παιρνω όλα τα εξερευνω τρισδιαστατα τα παρατηρω και τα ρωτάω γιατί . Γιατι γιατί . Γιατι μονο η μορφή δινει τις απαντήσεις που ζητάω που αναζητάω εγ΄.ω και τσααααακ με μια κινηση ντρομερα αποτομη και βοφερά διακριτική επιστρεφω όλα τα κομματια σστη θέση τους φσουπ τσιπ τουτ κοπ , παπ πέηστ ολα πάλι και πλεει.. Ενωθήκαμε με τη ροη και σημερααααα.. Αχ ενταξει. Μπορουμε να κοοινηθουμε και σήμερα. Και προχωραω παραπερα.
Τοχχχχχχχχι ιιι οχιιι ποτε λεει η φωνη της εμπνευσης απο τα τρίσβαθα της συνειδήσεως. Ποτε. Θα γράφεις μεχρι να σου κοπουν τα μαχαίρια του λογου. Μεχρι να σπασουνε τα ακονιστήρια της έκφρασης μέχρι να πιαστουν όλοι οι τόνοι στην απέραντι θάλασσα του νοηματος του πιξελικου. Θα γραφεις.
Γιουτιουμπ δεν υπάρχει αυτες τις μερες. Φμπ επισης. Το τελευταιομου ποστ ήταν κάποου στην αρχη αυτης της ιστοριας. Έβγαλα το κεφάλι μου να πάρει ανασα απο το χάος το πικξελικο το λευκο απο τον οκεανο των λέξεων και των νοημαατων που βρισκόμουνα. Κανω να πάρωα ννασα και τινάζομαι στον αέρα τον ιντερνετικό του φεησμπουκ και μπαινω στης ροής της σκρολική την κατηφορα σου. Τζα
Εγω ιμαι. Κατηθελα ανα πω ναι τι αυτο περιστερια. Αγγλικα ή ελληνικά. Δεν μπροουσα να μη γραψω κατι σταγγλικα ή σταλληνικα μονο γιατι εδω και μερες μουσ τελνουν να με ρωτήσουν και γω εν απαντάω τιποτα. Κατι μου βγαινει ελληνικο και κάτι αγγλικό και τσουπ σκαει και η φωτογραφια ρε που ειχα βγάλει. Ηθελα πρωτη φορα σε αυτην την αναρτηση ήθελα ναμη βάλω καμία φωτογραφία τίποτα. Αλλα εκει που σκεφτόμουνα με τι πουλι να στειλω το χασταγκ μου #aKiss2Greece που μου αρέσει να στέλνω κάποιες΅φορές. Πώς θα το κάνω. Εκει που το σκεφτόμυνα σκαει το περιστέρι απο το εξω εξω ντουλαπάκι της μνήμης μου και μου λεει κουκου και λέω ναι ναι Κούκο θα βάλω να στείλει τα φιλια μου τώρα που μπαίνει και ανοιγει κι οκαιρός σιγά σιγά. Παραπονέθηκε ομως η αληθεια μέσα μμου και εειπε Κουκο??? Πότεειδες κουκο συ ρε τελευταία φορα?? Ναι ναι σωστο λέει ο πληκτρολογητής μου που εκεινη τη στιγμή έχει αλλάξει λιγο τονο δεν ξέρω γιατί/ θα ναι που τώρα είναι συνεδεμένος με το ιντερνετ. Και κρέχει τρύος ιδρώτας από το μέτωπο του δρομέα, τώρα πια εκτεθειμενος στον άσπρο πιξελικο ιντερνετικα ηλεκτρικο κουτακι του φεησμπουκ. Ενας κουκοςνδενφερνειντην ανοιξηνσκεφτομαι, Περιστερι θα βαλω
Το παγκοσμιο πουλι – που το συναντώ παντου – που εχω και μια φωτογραφία Ω ΡΕ ΝΑΙ που φαίντααι και η Ελλαδα, ναι! Δες και το περιστέρι επιστημονικα πώς λεξετε να γέερουμε ωωω Columbiadae – τρέλασημερ
Σημερα τωρα πριν λιγο ημουν εξω με τον αμερικανο και τον γαλλοαμερικανοε. Μου έλεγε ο 2ος ολο κομπιμεντα. Ετών 55. Τα ματια μου, οι κινησεις μου λεει ειναι αληθινες. Με βγα΄ζει φωτογραφίες. Μια φορα καθε δυο χρόνια λεει συναντα να σαν και μενα. Ερε μπράβο κοιτα να δεις – σπανίζω, με σκουντηξε αγαπητικά μέσα μου η περηφάνια. Τι λερεεε
Αλλα δεν έλεγαπολλά πολλά ενω παραλληλα δε σταματαγα να μιλάω. Το κανω συχνά. Χαιρομουν που μεβγαζε φωτογραφιες. Απαθανατιζε χωρις να ξερει τον Ποετή. Γεννητορα της τετραδι-αχαχα αστατης πόεσης τις μερες γύρω τις γεννησεως (να θυμηθώ να του τη ζητ΄ήσω. Να μεγκλοβίσω μια και ξω στο ηλεκτρονικο Παράδειγμα μου.
Η αναγκη να διαβάσω ότι εχω γραψει απτην αρχη ειναι φωτιά και καίει κάθε μερα και πιο απειλητικά, ενω εγω πληθαινω κοκκινα τα πυροσβεστικά, μπας και προχωρήσω κανα 2 βήματα ακομα. Δε θελω να διαβάζω γίνεται.μονο να γράφω θέλω. Έτσι όπως μου βγαίνει κάθε γραφή μου και καθε μέρα μου, φοβαμαι τη λοκοκρισία των αναγνωσεων των μετά. Σαββατο βράδυ σήμερα. Καφεδάκι εχω εδω δα. Ερημια στην ταρατσουλα thn ευχή μου νάχουνε.. Εχω μια έντονη τσιγαριστική διάθεση, δεν ξέρω. Τα χερια ο καπνός, το τελετουργικό . Θελω να τσιγαριστώ σε αυτην την απαίσια μυρωδιά. Λοιπον λες να κανουμε λιγη εργασια ρε μπαγασάκο 1900 η ωρα 4/6
Κανω μια παράτολμη κίνηση, κανω ενα ζουμ ιν στο μέσα μου επικυνδινα υψηλο.
Θα το ρισκαρω κιοπου βγάλει. Ετσι δεν το παω ως τώρα?Oyte faacebook, oυτε ειδήσεις΅ουτε τιποτα. Οποιαδήποτε διακοπή θα ενοχλήσει τη σκέψη μου και θακινδυνέψει να την εκτροχιάσει απομακρυνεται παραυτα απο τις δυνατοτητες του πραγματικου ορίζοντα.
Ελα ρε , που είσαι!?
Εκει. Εκει που αναδύονται αγκαλιασμένα εξάφνως όλα τα γιατι – εκει
Απαντιέμαι.
Και κει που ειμαι πιο πεπεισμένος από ποτέ ότι περναω στον χωροχρόνοτης εργασιες ακουγονται βαριες πατημασιά τα βήματα τ Ικάρου που έρχεται. Τι κανεις,ελα μπυρες κάτω
Τινάσσομαι απο χαρΆ ΣΤ αλήθεια. Ηταν τοσο δυνατή ηαίσθησις που έγινε αστερίσκος στου νου μου τα χαηλατς για σημερα, λεει να τη βάλω. Σκάω μπροστά, γυρνώκεφάλη και βλέπω τη μελαχροινή φυσιογνωμία μετα πηλικίου ερχομενης. Ναι λεω ρε που εισαι πως και πού. Εφυγες και δε μου πες τίποτα. Λεω γω. Ουτε τι καταλαβαίνει καταλαβαίνω. Εχω αρχίσει πλέον και του μιλάω ελλήνικα όταν νοιώθω καλάμαζί του. Τροβερό ρε παιδιά, δεν ειναι? Ετσι νοιώθω για το τυπάκι και δεν τοξέρω καν. Μα είδα πώς με φροντισε έτσι στην αρχή, τοτε που ήτανε για με ενας του διαφανου υποβάθρου της σκηνης. κιι εχω συγκινηθει
A.W.E.S.O.M.E 