9 Ιουνίου 2016

Mόλις μόλις τράβηξα το καλώδιο και στο Υπολογιστάκι.
Κλειστό Γουάη Φάη, κλειστά ΄΄όλα, δεν τρέχει τίποτα στο παρασκήνιο. έκλεισα βαημπερ, ντροπμποξ, γκουγκλγ ντραηβ, κατεβασα τη φωτεινότητα στο 50% με
μπατερη σεηβερ ΟΝ και είμαι έτοιμος. Η ώρα είναι 11κ15 και γω ίσα που βλέπω τα πιξελς τα μαυριδερά να συντάσσονται σε γραμμες οπισθεν του Δρομέα
θαλεγα αν εστιασω είναι πιο φανερή η εικόνα μου στην αντανάκλαση της οθόνης. Τόσο χαμηλα είναι η φωτεινότητα
ξύπνησα σήμερα κι άνοιξα κατευθειανν κινητό, που το χα κλεισει καταλάθως χτες το βράδυ.΄καλα 5% ειχε. τ άνοιξα να πάρω μια φωτό τον Ίκαρο στην πόρτα που ήταν με τα πράγματά του. στην πορτα του χοστελ. έβγαζε φωνές από πιο πριν, μα δεν τον άκουγα. τουλάχιστον έκανα πως δεν τον άκουγα γιατι στην πραγματικότητα οι αναρθρες τραγουδιστικες βραζιλιάνικες κραυγές του με είχανε για τα καλά βάλει στην τελική ενύπνια φάση μου. Έβλεπα έβλεπα πάλι, μα κει που πήγαινα να συγκεντρωθώ να πω, εδώ είμαστε. για κάτσε να γραπώσουμε λίγη έτοιμο ποίειση από το ασυνείδητο είναι ηώρα τώρα. Εκει, σ εκεινη τη στιγμή σκα μπααπ μία στο κάτω μέρος του στρώματος το Ικαρικό στοιχείο και βάζει το θαυμαστικό στην φωνούλα που ακούγεται από μέσα και λέει
ξύπνα
!
και δες τι παίζει ΄σήμερα, είναι η τελευταία σου μερα η συγγραφική, και φεύγει και ο Ίκαρος. Έκανε την εμφάνισή του με το κακόγουστο τσαντί του το μαυροκόκκινο στο οπτικό μου πεδίο και με την καπελαδούρα την καφέ. εισερχεται εξερχεται από του δωματιου γιο  με βόη με βόη έλα ρε λεω από μέσα μου φέυγεις? σιγουρα
κοιτάω κάτω πραματα δεν υπάρχουν στο κρεβάτι του. ζαρωμένα σεντόνια περιμένουνε όπως τους πρέπει, ατακτοποίητα και όπως να ναι, να τα περιποιηθεί μια ευγενική ψυχή
κατεβαίνω και με 2 δρασκελιές πιτζαμωτος ξυπώλητος βρίσκομαι στο χολάκι του χοστελ. κοιταω από την οθόνη τη μεγάλη το έξω.. κάτι Κυριακ΄΄ατικο εορταστικό φαίνεται να παίζει. ακούγεται μουσικουλα χριστιανική, σε ρυθμο κάποιου από τα τραγούδια τα παρνασικα τα κατασκηνωτικά.. ε ρε λέω κο΄ίτα κύκλοι.χάνομαι για κανα 5λεπτο στηνοθονη του χοστελκαι κάνω να ξοδέψω και το 5% της μπαραρίας του κινητού μου να τελειώσουμε με δαύτο.

πίσω ΄στέκει Ικαρικό στοιχείο και μου λέει πάω να βρω τον φίλο μου από κάτω και ρεγρέσω οκ.εηκ λέω κομπλέκ αναμένουμε να χαιρετήσουμε όπως πρέπει τον Φίλο των ημερ΄΄ων αυτών. κοιτάω απ’την οθόνη κάτω περπατάει και χάνεται. πού πας ρε? λεω από μεσα. περιμενω λεω καλά σωθήκαμε, εφυγα για

φαγητάκι (για ολη τη μέρα)
τσιγαριές (για ΄λη τη μέρα – κάτσε ναναψω μία) (σημερα εχω βάλει μέσα μου κανόνα, τώρα μου ρθε , να μην τσουληθριστώ καθόλου.. οπότε οι τσιγαριές στο ανάμεσο)
αναπτηράκι κόκκινο, το ταιριαζει με τα ροχα σιγαρεττα, καλα αυτό το πήρε σε συμπληρωματική εξοδο γιατι το χα ξεχάσει.

ναι δεν πήρα κάτι άλλο αυτά.
γυρναω ίκαρος δεν έχει φανεί. καλα λεω μας δουλεύει. συνεχιζω τη μέρα μου. κατι ψιχαλάκια έχουνε πέσει τζζαα στους ώμους και στην κεφαλή όσο μουν έξω
τώρα στο ταρατσάκι τακούωω κιόλας
φτιάχνω καφεδούμπα. υπομονετικά αργά και ΜΠΟΛΙΚΑ
κινητάκι κλειστο τετελεσθαι τα τσιγιαριάκια μου ΄το φαγητακι μου ψωμι καλαμποκισιο με τυρι ζυμωμένα ολο μαζι αρεπα κον κιεσο ναιιιι.. πηρα 13 να χω για ολη τη μερα 11 μιλ παρακαλω μα θαναι πάνω από κιλό
και ανεβαίνω τη ζβουριχτή σκαλίτσα πολύ προσεκτικώς

λέω πατωντας τα κομμάτια της πίτσας τά ξύλινα τα κάτω λέω
σημερα τελευταία μερα μου συγγραφική. να την απολαύσω. πάει η μπαταρία των κινητών οι κάμερες δεχ εχουνε α΄΄λλα (πιο εντονη βροχη) ζουμιά, έχει μείνει το υπολογιστάκι και ηλεκτρονικά εκφραστικά τελείωσα. η Γέννηση του ποετή ετελειώθη
πόσο ? 96% λέει το υπολογιστ΄΄και ότι του απομενει κάτσε να βάλω τα κεφαλαία μου γιατί θέλω να το ευχαριστηθώ αυτό
ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑ
άσε ρε υπολογιστάκι λέει 96% και δίπλα 8 ώρες και 32 λεπτά να απομένουνε, ρε που τα πουλάς αυτά. εγώ είμαι ο πατέρας σου για να μην μπω πατριός γιατείσαι δευτερο χέρι
εγώ σε μεγάλωσα υπολογιστάκι, ωρίμασες ηλεκτρολογιακώς κάτω από τις δικές μου πληκτρολογησιές. το ξέρω το 96% σου είναι ένα τετραωράκι. ΄΄ισως με το μπατερη σεηβερ ΟΝ και σε λίγο αν πέσει και συννεφια να κατεβάσω και τη φωτεινότητα, μπορεί να το πάμε στο 5ωράκι. Πάντως το θέμα είναι ένα!
λίγη ώρα μμου απομένει να γράψω για τη μέρα μου και για τις σκέψεις μου κ
ακομα κι αυτή η έρμη η τσιγαρια που γεννηθηκε πιο πάνω ως επιθυμία έχει κάτσει στην κορφή του βουνου της περιοχής της Κηλείας και στέκει εκει παραπονιάρικο.
δεν μπορώω ρε συ κάτσε, γράφω.
πατάω τα ζβουρηχτα τα ξύλινα τα σκαλοπατάκια κι είμαι έτοιμος να σουλατσαρήσω όπως μου πρέπει πάνω από τον γωνιακο πράσινο κάμπο, που του προσέθεσα και κοκκινο πουφ από πάνω να μαι ΑΚΟΜΑ πιο άνετος. κει μαι τώρα και γραφω και σκέφτομαι λίγες ώρες μείνανε. να γράψω κάτι ωραίο
και μετά λλέω αυτή η λολο σκέψη η καταραμμένη τι θέλει και μεκνευρίζει κάποια χρόνια τώρα
να μαι καλος εκει,, να μαι καλός εκει, από μένα περιμένουνε πράγματα εκει και αισθήματα αλλου
να γραψω κάτι ωραίο να ΄
είμαι
μα δε μου βγαίνει ρε παιδιά. αυτές οι προσδοκίες με χουν ΄φάει και το λεω ανοιχτά εδώ τώρα σε αυτήν την οθόνη, σε αυτή τη γραμμη θα ξεκινήσω να το λέω είναι οι ΠΡΟΣΔΟΚΙΕς μεγάλο πράμγα ρε ππαιδί μου. Να περιμένουν κάτι καλό από σένα δυνατό. πω πω τι ψυχαναγκασμός
που μπορεί να γίνει αν δεν το ρυθμίσεις να πεις παιδια εγω αυτός
ιμαι
να χαλαρώσουμε όλοι μαζί να γινουμε κάτι παρέα. εγώ πάντα σκεφτόμουνα να κάνω κι άλλα, ειχα στο μυαλό μου όλο σχέδια μεγάλα και μη ρεαλιστικα α ναι ναι
ρεαλιστικά.  μια άλλη λέξη που μου ζητά τα ρέστα τελευταία γιατί δεν έχω παίξει καθόλου μαζι της στα προηγούμενα 26
ναι ρε συ ναι. ρεαλιστικά το ξέρω το ξέρω κομπλεκ
ναι οι ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ. να μην εχουμε προσδοκίες από τους άλλους όχι! Να έχουμε προσδοκίες από τους άλλους μα να τους τις εκπέμπουμε με αγάπη με χαρά. εγώ θελω από σένα
αλφαβηταγάμα και τα περιμενω γιατι ξέρω ότι τα μπορείς και γιατί θα μαστε ΌΛΟΙ καλύτερα αν εσυ αλφαβηταγαμα ΝΑΙ ΟΚ ΚΟΜΠΛΕΚ αλλα με
αγάπη
και θα μου πεις ρε κεφτε, και το ακούω, ρε κεφτέ τι μας λες για αγάπη τώρα εσύ από μια οθόνη από ενωση πίξελ σε οριζοντια διάταξη και τι μας λες λεω ναι ρε παιδί μου με
χαρα
με χαρα να μου πεις να μου μιλήσεις να μου κανεις γνωστό το τι θα ήθελες από εμέ, τι περιμένεις. όχι με βία με επιβολή
με αναγνώριση από σε πώς εγό ε΄μαι ένας ΄΄ανθρωπος και
ιμαι
όπως μου βγαίνει
αυτό αυτό είναι ΠΟΛΥ δύσκολο ρε φίλε. ΑΥΤΗ ΑΥΤΟΣ ΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΤΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ. ΚΑΙ ΓΩ ΤΟ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΗ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ ΤΏΡΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ
ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΩΡΑ ΔΙΠΛΑ ΔΙΠΛΑ ΜΑΖΙ. ΟΛΑ ΚΟΜΠΛΕΚ. ΧΑΜΟΓΕΛΟ. ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ
ΕΓΩ ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ ΠΟΛΥ ΤΩΡΑ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ. ΛΕς ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ α κοιτα να δεις εγώ 🙂 έτσι αν εσύ έχεις διάθεση για κάτι άλλο,
είσαι
εδώ με μένα τώρα ΑΝ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΕΙΣ είμαστε σένα τέτοιο 🙂 μήκος κύματος εδώ, στην περιοχή γύρω του προσώπου μου,. εγω στο εκπέμπω να το καταλάβεις
αρνητικίλα νευράκια μακριά – αν θέλεις κάτι βέβαια να πεις να επικοινωνήσεις ναι και βέβαια θα΄τα πούμε
αλλά μίλάω για κάτι ευρρύτερο, θα πάρεις την τσιγαρια από το μικροπωλητή. χαμογελάω. ετσι μου βγαίνει. χαιρετάω αυτή τη γιφούρα τη φραγική που στέκει διπλα από τον πάγκο
και λέει μπορεί να λέει αλλα δεν καίγομαι κιολας
αααααααα   να ένας χαμογελαστός., σε κάποιου τη μέρα πάνε καλά τα πράγματα σημερα γιατι οι πόσοι ήταν 7 ή 8 προηγούμενοι, από τότε που μαι σαυτο το σημείο ήταν μουρτζούφληδες
ναι στα δικά μου τώρα, πού ναναι η κόρη μου που δε μεχει πάρει 5 μέρες, ΄τι να κάνει η γυναίκα μου, α τα ίδια θα κανει σπιτι, πω πόσο είμαι 78
πωωωω ρε συ ωωωπ ΄΄ενας χχαμογελαστος, α λα ορδεν σενιο,
πορφα κερία ΠΙΕΛ ΡΟΧΑ , τιένε
κλάrο σενιορ, κουαντας πόρφαβρρ
κερο ελ πακετε τοδο, κουαντο κουέστα
νο νο, ελ πακετε νο, σόλο ουνιδάδες άη
βμπαλε βάλε κερο τοδο ΠΙΕΛ ΡΟΧΑ τοδας λας ουνιδαδες πορφα
και χαμογελάς και γίνεται μια ωραία συναλλαγή καιατα είπατε λίγο και σ1 άλλο επίπεδο, διάφανο, διανοητικό? ναι σε μεγάλο βαθμο ναι, αλλά όχι μόνο
τισερτάκι τραβήχτηκε πάνω βουνο μαλακο κοιλιακό ετινάχθει απάνω με τη μεγαλοπρέπεια που του έπρεπε τριχες κι ο κρατηρ ο συμπιεσμένος εκει
ανάσα μεγάλη τι ωρα 12 . 7 ώρες και 35 ριμεηνιγκ λέει το ρημαδι το  υπολογιστακι και μεκνευριζει – δε θέλλω ρε να νομιζω πώς έχω πολύ ώρα

12 κ 3
αναβω τσιγαρια και κλεινω οθονη να μην καιω μπαταρία
κοιτάω εξω πανω δίπλα. τι πρέπει σε μια τελική κατάθεση στο τέλος της γενέσεως του Ποετο΄΄υ
λεω θα γράψω τι νομίζω ότι έχει σημασία
και απαντάει από μέσα από της συνειδήσεως τα πίσω πίσω ντουλαπάκια
και ποιος εισαι ρε φίλε να μας πεις τι έχει σημασία?
και λέω ναι δικιο έχει θα πω κάτι άλλο
και μετά πετάγεται μία φωνούλα από ένα ντουλαπάκι αναμνησιακό και λέει
¨”μην αυτολογοκρίνεσαι”
ήταν από μέσα μουερχόμενο αναμνησιακώς μα ειχε η φωνίτσα του τον ήχο της Μαρβίνας, από το Θεατρική στηνΑΣΟΕΕ, που έλεγε μην αυτολογοκρίνεσαι ρε παιδάκι μου, κάντο.
την εχω κρατήσει αυτή τη φράση
και το λοιπόν. ΤΙ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ

σημασία έχει να είσαι ήρεμος. να ξυπνάς με γαλήνη. να κάνεις τον σταυρό σου και να ευχαριστείς
δε θα το πω, γιατί ο καθένας λειτουργεί διαφορετικά και το αναγνωρίζω, σε μένα πιάνει πάντως.
ναι να είσαι, πάντως΄,  Η ΡΕ ΜΟΣ
μα θα μου πεις ήρεμος μπορει να ναι κι ένας υπερχαλαρός και σούπερ αραχτός που δεν κάνει τίποτα.. αυτ΄΄ο είναι καλόο?? ΄
αν με ρωτάς, όχι. να ζουμε στο ρελαντί είναι σα να περιμένουμε συνέχεια σταματημένοι και το φανάρι της ζωής όλο ναναβοσβήνει. όχι. όμως αναγνωρίζω ότι κάποιοι άνθρωποι σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωωής τους έχουν ανάγκη να είναι πιο χαλαροί. οκέη λετ δεμ μπι.
η Ηρεμία είναι πολλά σημαντι και φαίνεται. φαινεται όταν δεν είναι. σαν το σκοτάδι – απουσία φωτός
στο θυμό δηλαδή θα φανει η συσωρευμένη όχλησις,, δεν ξέρω όποα είναι. και ο θυμός θα βγεί από να πραγματακι δε θέλει πολλά πολλά. μόνο το όνομα του άλλου μπορεί να πεις με τέτοιον τρόπο που να βγάζει από μέσα έναν θυμό – και δε λέω για θυμό, να θες να τα γκρεμήσεις όλα. αλλά ναμην εισαι ταχτοποιημένος μέσα σου
αυτή την ηρεμία εννοώ. μια εσωτερική τακτοποίησις. εχθρούς δεν ΄΄εχω΄- ότι  μπορώ το κάνω – τώρα αυτός ίμαι

να προσπαθεις για μια καλή σχέση με τους κοντινούς σου ανθρώπους
και λέω κοντινούς γιατί πολύ ευκολα είμαστε κάποιοι αρεστοί στους ανθρώπους τους παραέξω της συναναστροφής μας, σε καθημερινή βάση όμως έχουμε κάποιους ανθρώπους κοντινούς
να έχουμε μια καλή σχέση αληθινή.. να μην υπάρχουμε απλά γιατι βρεθήκαμε μαζί στον ίδιο χώρο . μα είναι χίλια κακά έχει. ναι αυτός είναι ΤΩΡΑ αυτή είναι ΤΩΡΑ. εσύ ποιος είσαι?
και με την οικογένεια σου. μα μου σου του. ναι όλα ισχύουνε. εγώ εχω δει ότι οποιοδήποτε αληθινό πλησίασμα κατανήσης και αποδοχχής του άλλου είναι εφικτό. αμα δεν πας να πεις στον αδερφό σου ΡΕ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΚΕΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΑΥΤΟ ΕΙΣΑΙ και δεν πας να τον πλησιάζεις ουσιαστικα λέγοντας αυτά γιατι αν τα χεις μεσασ ου. αυτά θα πεις
αμα δεν πας έτσι. κατι καλό νομίζω πάντα γίνεται. στον Χρόνο

να μαθεις να ομορφυνεις ννα μελετήσεις. με οποιον τροπο αγαπας. απτο γιουτιουμπ κομπλεκ.  αλλά να μεετησεις. να διαβ’ασεις να μορφωθείς. γιατι ετσι σκέφτεσαι παραπάνω
και ανοίγονται παραπανω δυνατοτηττες στον οριζοντα Ισελφι), αναλύεις, βλέπεις το παραπισω της πραγματικότητας

να ρωτάς- αυτό για μένα τα τελευταία χρόνια έχει γίνει σαν αρχή – να ρωτάω. να ρωτάω να ρωτάω
να παρατηρώ να παρατηρώ να παρατηρώ αυτό εκει ΓΙΑΤΙ αυτος εδώ ΓΙΑΤΙ αυτή έτσι ΓΙΑΤΙ

να μη σου είναι ξένες αυτές οι γλώσσες των άλλων ανθρώπων. γαλλικα αγγλικα ιταλικα ισπανικά αρχαία ελληνικά λατινικά είναι μια καλή βάση νομίζω – να έχεις ΄φίλους από άλλα σημεία της γης. από α΄λλες πραγματικότητες και να μιλας τη γλώσσα τους. δηλαδή τη γλώσσα του κόσμου τους. ΑΝΙΚΤΙΜΗΤΟ γιατι εγώ τώρα δε μιλάω για την ευκολία της αγγλικής. το γυρνάμε στα αγγλικά και συνεννοούμαστε οκεη. εγώ μιλάω για κατάθεση συναισθηματική και επικοινωνία. είναι ωραίο να μιλάς άλλες γλώσσες περαν της μητρικής. Ανθρωπος

νοιώθω ψάχνω πιο πολύ βαθεια μεσα μου μέσα από αυτά που κάνω να βρω το μέτρο. να κάνω τα πράγματα όλα με μέτρο. μοιάζει αυτή η λέξη σαν τη γραμμη του ορίζοντα
σα να τη βλέπω από πάνω μου να περιιπταται μαγευτικη πολύχρωμη όμορφη και γω να την κοιτάω και να προσπαθώ να ερμηνευσω να βρω να παω
στις άκρες ενός ουράνιου τόξουυ. πού συναντάν τη γη.
πού είναι?
μέτρο. όλο το θέλω κι όλο το αγνοώ. θέλω να ακούω τα αισθήματά μου για να είμαι οσο πιο Ανθρωποος μπορώ μα τα αισθήματά μου οδηγούνε τις πράξεις μου όλο σε υπερβολές
και λεω ρε λες να ναι αυτος ο δρομος για το μέτρο σα να πηγαίνεις Πινγκ πονγκ από τη μια μερια στην άλλη στα ακρώτατα τα υπερβολικά
κι όπως κυλάει ο χρόνος κι ωριμάζεις να βρίσκεις μια ισορροπία πιο γαλήνια, πιο έμμετρη – χωρις πολλες αντισφαιρήσεις
σταθερός. μα μην είναι αυτή η σταθερότητα το στατικό προϊον της ρουτίνας. μιας πιθανως καθημερινής πραγματικότητας που δεν εχει καμία αλλαγη
δουλεια σπιτι δουλεια σπιτι οικογενεια, α ναι, παιζει κι η οικογένεια τα σουκού. αυτήν την ισορροπία δεν την αναζητώ σίγουρα αλλα το θέμα είναι άλλο και ξεφυγα
μέτρο.

παυση
παυση. ναι ναι κάνε μια παυση ντε.  και συ που τρέχεις λυσασμενα γιατι όλο κάνεις πράγματα\
κι εσυ που το χεις πάρει λίγο πιο χαλαρά αυτην την περίοδο κάνε μια παύση. αυτό εχει σημασία νομίζω – προσοχή δε λέω “είναι σημαντι..”
έχει όμως σημασια. κάποια. τώρα εγώ βλέπω αρκετή
μια παύση κάνε για να δεις που ήσουνα και πού θες να βρεθείς. οραματίσου το λίγο ονειρεύσου το . δεν είναι αναγκη να το δεις και πώς θα πας εκει.
αλλά να κάνεις μια επιθημητή εικονα της μελλοντικής πραγματκότητας σου της ωραίας
να απολώσεις λίγο το
ιμαι
σου στον χρόνο. ΄΄εστω και με διάθεση ονειρική να δεις. να πεις και να σκφτεις και να περιεργαστείς για λίγο για καμποσο
εγώ πού
εγώ πώς
εγώ τι
μια παύση από τη ροή της κανονικότητας μια παύση από τη ροή της καθημερινότηταςς. μια μέρα οφ διαφορετική. να δω εγω τι

αναρωτιέμαι αν το πουλί πριν φυγει ξερει που θα πάει να σταθει
να τώρα εχω ένα εδώ δα που με προβληματιζει. ακουμε τους ιδιους ήχους και φαίνεται να τους προσλαμβ΄΄ανει και αυτό κάνει δεξιά κάνει αριστερα. σφυριές ακούγονται από παραδίπλα
κανει αναταραάσσεται λίγο δινω και γω μια σφυριγματικη με το στόμα μου και το βλέπω έτοιμο έτοιμο να πετάξει μα ξανακάθεται και ψαχουλεύει με το στόμα του το μυτερό τα πισω του
έκανε τώρα μια βίαιη κίνηση μια φτερουγιά στατική με το αριστερό. δε λέει να φυγει . φτερουγίσματα γύρω του και αμός λλα του αρέσει το σπότ. εχει γυρίσει απ’τη μεριά μου τώρα και με κοιτάει
να ξέρει αναρωτιέμαι που θα πάει όταν φεύγει από κάπου – δε νομίζω, τουλάχιστον, σίγουρα, όχι πάντα
πετάει να πάει σε ένα άλλο σημείο γιατί απλά το “εδώ” του δεν ήταν καλό. κι αυτό
να το κάνουμε μερικές φορές. καλό μου φαίνεται.
82% λέει το μηχάνημα – 12 κ 45 το βάζω 25% φωτεινότητα – σχεδόν δε βλέπω την ο΄θόνη. τώρα σκα πιο καθαρά η εικόνα μου καθρεπτική από του υάλου του υπολοογιστικού

ετου οθονικού
λέω θα σκάσω τσιγαριά ναμηνκοιτάω πάνω τι έχω γράψει – σημερα δε θα τσουλιθρηστώ καθόλου. μονο γραφή. Βλέπω και την εικονα μου τώρα πολύ ευκρινή μπροστά μου χαχα
σα να ναι το υπόβαθρο των γραμμών τώρα με κοιτάω πολύ σεστιασμένα στο πρόσβμπό μου στα ματια μου είναι πίσω από γραμμες πικελικες μαυρες διάφανες και βλέπ τα
ματια μου που είναι σαν του ρακούν και τα μαλλιά μου που είναι σαν κακοχτενισμενο κακοκουρεμενοο απλυτο σκυλάκι. και κοιταω μονο εμενα και δε βλέπω τι πατάω εψδω

ωπ και πάλι δικός σας κανονικά τωρα εστιασα στην πιξελικη γραμμή και το προσωπο μου από πίσω είναι υπόβαθθρό

12ξ50
είχα ένα ντιμπέητ με τον εαυτό μου πριν από κάποιες μέρες επαυτού.
ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ
ΝΑ ΘΕΛΕΙΣ ΠΟΛΥ

12.52
αναψα τσιγαρια ναναμοχλεύσω τη σκέψη μου και δε χρειάστηκε πολύ. μια ρουφηξιά
(πετάγεται ενας από κάτω και φωνάζει ντωνήήηη και μου θυμίζει κάποιον που ζητάει από τον Γιώ να του πετάξει τα κλειδιά – στπ – χαχαχα)

το θέμα της ειλικρινιας είναι μεγάλο. ΝΑ εισαι ειλικρινης. θα σου ελεγα. και στο λεω
να εισαι ειλικρινης
νατο το γραψα. ορθογραφημένα κιόλας.
το θεμα συνδέεται αμεσα με το άλλο ‘ πόση ειλικρίνια μας μπορούν να χωρέσουν οι γυρω μας, οι κοντινοί μας. εεκει που εχει σημασία
δε σου λέω να εισαι ειλικρινής πεζος και να βριζεις στη μαπα αυτόν που παρκάρει στο πεζοδρόμιο. μιλάω για μία άλλη ειλικρινια
να ναι το μέσα σου τόσο ισορροπημένο που η αλήθεια σου εκπεμπόμενη όταν κοιτας τους κοντινούς σου στα μάτια να λέει
ειλικρίνεια
εγο ιμαι
διπλα σου. μαζι σου. ειμαστε
αυτό ναι να το προσπαθήσεις
12κ58
οι τριχίτσες οι άνω του άνω χειλέως είπανε τσιτσιριστά με τις καιώμενες φωνούλες τους. κλεισε αυτή τη σκέψη
κι η τσιγαριά εφτασε τόσο κοντα που να κάψει δυόμιση ετών τρίχες παρακαλώ
ανω του άνω χειλέως μου
2μιση χρόνια το μουστάκι – δεν το κόβω. το ξύρισα τελευταία φορά 7 Σεπτεμβρίου του 2013 πρέπει να τανε.
ήταν σημαντική μέρα στη ζωή μου. περιμένω μια άλλη σημαντική αντίστροφης χροιάς εντασης όμως για να το ξανακόψω
(και να πω στον αναγνώστου που το λέει τώρα από μέσα του, ναι, αυτή με έβαλε και το μουστάκι να ξυρισω χαχαχαχα!)

μαρέσει η εικόναμου και ειδικά του προσώπου να βγάζει όλη εγό
ίμαι
μα ρε συ δεν είναι “το καλύτερό σουυ” κόψτα τα μαλλιά μάζεψέ τα τουλάχιστον τα μούσια, τρίμαρέ τα..
μα δεθέλω . εγό τώρα ετσι νοιώθω. έτσι ιμαι. τα μούσια μου τώρα. που τα ξύρισα τελευταία φορά, την 26η του Οκτοβρη του 2015. τώρα λένε την ιστορία τους
την ιστορία του χρόνου τη λένε επεκτεινόμενες οι τριχίτσες μου  και κάτσε να βάλω μια σταυτι μου να δω τι λέει
(επιασα πολλές αλλά φτάσανε μέχρι ταυτι) ναι λενε δεν ειπαν τιποτα στρστρσιισανε λίγο εκει κοντά σταυτιού την τρύπα αλλα ταυτί δεν ακουγε
ήξερα ήδη τι λένε οι τριχίτσες μου εκτεινόμενες. λένε 7 μήνες ταξιδιωτικοί αλλάζουν το υποκειμενο. να δω ειμαστε μεις. κάθε μέρα μεγαλύτερες. στο πρόσωπό του. πρώτη φορά θα έχει τόσο μακριά μουσια. και θα δείχνει τόσο.. ετσι . πογωνάτος. ε ναι. πρώτη φορά ταξιδεύει έτσι ο άνθρωπος
αυτό που θέλω να πω ότι μαρ΄σει και το κάνω συνειδητά γιατί όλα μιλάνε και γω θέλω από τη μεριά μου να τα συγχρονήσω. να λεν καλύτερα το πήμα μου στον κόσμο τον περφορματιβιτικό που ζούμε παίρνω τα ινία και λέω. εσύ λίγο πιοο κει. και συ λίγο πιο.. έτσι. πώως έτσι όπως σου βγαίνει όπως θες ρε τριχα να
ισαι

γνταπ γνταπ ξυσια κουδουνι – αυθόρμητη γραφή της σκέψης τη ζάλη ακολουθεί. ναι τι έλεγα
έχει εγω βλέπω μια καποια σημασία. εδδω που σκετομαι αρακτος νταμπλιγιωτικός στο πουφ που είναι πάνω από τον πράσινο κάμπο. αφαίρεσα όλα πλην ενός τα μαλακα βουνα της περιοχής
γιατι χανανε γρήγορα το σχήμα τους//
λέω αυτό που βλέπω να χει κάποια σημασία είναι το πάντρεμα του σημαίνοντος και σημαινομένου όσο  καλύτερα γίνεται. σημαίνον είναι αυτό που φαινεται.
σημαίνον είναι η εικόνα
αμάξι
σημαινομενο είναι
αυτό το τετράτροχο που εχουμε όλοι στο μυαλό μας.
ένα αφηρημένο τετρατροχο κάπου στο μέσα όλων που λεει να εγώ είμαι όταν θα λέμε
αμαξι
θα εννοουμε κάτι τέτοιο.

και σε αυτό το “κάτι τέτοιο” πατάει η γραφή μου όλων αυτών των ημερών.. στην αδυναμία μου να εκφράσω αυτό το ταξιδιωτικό που ζω, γράφοντας τις αναρτησουλες μου στο ιντερνετ, κάθε όποτε, γραφωντας, και ζωντας παράλληλα, ταξιδεύοντας αισθανθηκα μια δυσαρμονία. πώς τα λεγόμενά μου οι λέξεις μου τα σημαίνοντα μου τα ιντερνετικά στο μπλογκ, δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. γιατι δεν περιγράφουνε το πραγματικό αξιοπρεπώς, σημαντικώς. κι έτσι γεννήθηκε ή άταρη γεμάτη αττασθαλίες γραφή αυτών των ημερών. να περιγράψει τη στιγμή, το τώρα μου το ταξιδιωτικό, όπως του πρέπει. με μιαν άλλη γλώσσα όμως. με τη γλώσσα της αθλήθειας που μιλάει η μορφολογική ατασθαλία. το ασυνείδητο ,μέσα από το καταλάθως το πληκτρολογιακό. έτσι λέω θα εγκλοβισβ και τον χώρο των αισθημάτων σε πιξελικά καλουπάκια, για να αισθανθώ καλά και με την αναμνησιακή μου συνείδηση. νταξει αυτό αποθηκεύτηκε. ανεβηκε. όλα κομπλεκ

αυτό το πάντρεμα το καλυτερο το ποιοτικότερο του σημαίνοντος με το σημαινόμενο πρέπει να αποσχολήσει τη ζωή μας. να ενώσουμε δτο ηλαδή με όσο μεγαλύτερη πληρότητα και ενάργεια αυτό που εν-νοούμε και αυτό που λέμε. όχι όμως μόνο αυτό που εν-νοούμε. αλλά και αυτό που αισθανόμαστε (που ναι, και πάλι σε κάποια μεριά εγκεφαλιλή γινεται το ηλεκτροχημικό το πράγμα. αλλά εγώ τον κόμπο τον νοιώθω στο διάφραγμα. εγώ αυτό λέω. ότι γράφει όλο μου το σώμα. και η στάση μου και θέση μου και όλα μιλάνε γιατί εγώ τώρα έτσι γράφω. αυτόματα κι αυθόρμητα όσο μου πρέπει η ταχυτητα της σκέψης και η λογοκριτική δεινότητα του πληκτρολογητή.

ναι αυτό νομίζω όμως ότι ΄΄εχει μια κάποια σημασία και να το πω σε άλλη παραγραφούλα. ότι αυτό τώρα εδώ θέλω να το κρατήσουμε ως, κάτι που θα μας ακολουθεί. εμενα με ακολουθείσ τη ζωή μου
και όχι μόνο στις λέξεις μου τον τελευταίων ημερών. γιατί αυτό που εννοούμε και αυτό που που νοιώθουμε και αυτό που είμαστε στην τελική, βγαίνει από 10εκατομυρια μικρά πραγματακια΄.
όλα μιλάνε και λένε Γιώργος Jhana Νικος Αγγελος όλα λένε το όνομά μας στα μυαλά των άλλων. τ θέμα είναι να δούμε τα εργαλεία μας και μέσα από την εξερεύνηση αυτών και εν τέλει τη βία αυτών να πούμε το
ίναι
μας όσο πιο ορθογραφημένα και καλαίσθητα γίνεται. με όλη την προσωπική ιδιαιτερόητα που του πρέπειωρ
-δε θέλω να πάω πάνω για να δω τι εχω γράψει αλλα μέσα μου θέλω τόσο. όχι θα συγκεντρωθώ, να συνεχίσω να γραφω να βγει από μέσα μου ότι ΄νιώθω πως έχω να πω. τι ωρα είναι
1+22 μπαταρια 74% 5μιση ώρες λέει τώρα μένουν. αμα το φτάσω ως το βράδυ εκει θαντέξει πιο πολύ με τέρμα στο 0:% τη φωτεινότητα. αλλα τώρα θέλω να γράψω
νοιωθω καλα΄
τσιγραριά και κλείσιμο οθονης και κατούρημα πρώτα. και βγαλσιμο τισερτμετα δεν παλε σεηβ

1κ26
γυρισσα από κατουρημασιά.
πριν που ανεβηκα ειχα κάνει
χαχα κάτω γιατίμαι παιννηδιάρηςμερικές φορές
α δε σας το πα ναι, είδα δυστυχως την ευγενικη ψυχή κατάματα εχτές προχτές κατέβαινα από τη σκαλα τη ζβουρηχτή και αντάμωσαν τα μάτια μας που ήταν στην κουζίνα και έγραφε ένα Ποίημα, την ειδα
εροχμαι όμως πάλι στο σήμερα για να πω ότι την είδα σημερα εκει που πήγαινα να φυγω απ’την κουζίνα για ναρθω ταρατσάκι την ειδα που μπαινε μέσα
στην κουζίνα για να τηνε καθαρίσει και τι εκανα ο παγαπόντης (γεια σου γιαγιά) γιατί προέκυψε και ως αναγκη μου πρακτικολειτουργική. για να πιάσω τα πράγματα καλά και νανεβώ πάνω στη σκάλα
έπρεπε να χρησιμοποιήσω και τα 2 μου χέρια και το ΄παντελονάκι μου αυτό δωρο του νονού δεν έχει τσέπες και κρατάω εκει στο αριστερό το χέρι σαν τώρα το θυμαμαι καλά δεν ήταν και πριν πολύ πριν κανα 2ωρο. ναι τα κρατάω με το αριστερό και τα αφήνω για να πιάσω αυτά που πρέπει. και λέω από μέσα μου. καλα τρεσιεντος πεσος είναι δυο κερματακια. ένα τσιγάρο αξία θα ταφήσω κάπου και θα τα πάρω όταν κατεβω μην τρελαθούμε. ναι. αλλα λέω θα τα φησω πάνω στο τραπεζάκι στη γωνίτσα του να δω πώς θα το διαχειριστεεί η ευγενική ψυχή που δε με έβλεπε πού κάνω αυτές τις σκέψεις και τα αφήνω. και ΄τωρα που κατέβηκα να ατουρήσω είναι στοκέντρο του τραπεζιου του ασπρου που τα χα αφησει πάνω και είναι όλα καθαρά.
τι ωρα΄΄ια ρε παιδι μου η ευγενική ψυχή.
τιμιότητα- να το κρατήσουμε,
1κ34 – θα κανω τώρα την τσιγαριά μου
ευτυχώς κι ο ήλιος υποχωρεί και η κατάσταση είναι υποφερτή.. εβγαλα τισερτακι βέβαια και τώρα σουλατσάρω παραλιακός πάνω στο πουφ του κάμπου της ταρατσούλας της συνειδηης. ποετου
τελευταιας μέρας εορταστικά γενέθλια

η ορθογραφια των αισθηματων
(πηγε να βγει πημα αλλα διακόπτεται από σκεψη που θελει να καταγραφει. την εφερε με βία η τσιγαριά)
λοιπόον. να σκέφτομαι ή να ζω δεν ξέρω?
΄βλέπω ρε φίλε ποετή πώς ολο το γυρνάω στο μυαλό μου κι ολο σκέφτομαι τα πράγματα.
και γω υπέρμαχος τωρα εδώ δα της νοησιαρχίας θα σουπω
να ζεις. τα πράγματα είναι για να τα ζουμε
αλλά back to the basics
Σκέφτομαι και Γράφω
παύση χρειάζεται περιοδική και ενατένισης δημιουργική για την αναμοχλευση των αισθημάτων και την τακτοποίηση της λογικής

σ όλες τις ανηφόρες, και σ’ όλους τους πόνους που θα βρεις
εγω τουλάχιστον έτσι το έχω δει να λειτουργει
να εκφράζεσαι δημιουγικά κάτι να κάνεις να λες
εγο ιμαι
τώρα έτσι ναι, μα ιμαι
και όπως το γράφεις το ανορθόγραφό σου, γιατι δε γίνεται αλλιώς αν είναι τα αισθήματα πρωτόγνορα
όπως το γράφεις ΘΑ ΤΟ ΔΕΙΣ και θα πεις. αααα εγώ τώρα
εγο ιμαι
γι αυτό και γι αυτό και γι αυτό που συμβαίνουν δεν τα κατάφερα να Είμαι, ίσως, αλλα
ιμαι κάτη
έστω, εκφραζόμενο

αυτό πάντα τον πόνο τον φιλτράρει και τον κουμαντάρει κάπως, εγώ αυτό εχω δει
και γιαυτο τώρα έχω καταχαρεί. γιατί βρήκα άλλη γλώσσα, τη γλώσσα του ποετή (βέβαια για να τη χρησιμοποιήσω στηι. χαρά, τη γέννησα, αλλά δεν πάυει να ναι μια γλώσσα, μια γλώσσα ακόμα –
και τι γλώσσα…. ναι. φορεβό.

1κ48
λέω ω τι καλή φάση, γράφω και σήμερα, που ναι η τελευταία μου μέρα κανω να δω απάνω τι εχω γράψει
λεω χεστο- είπαμε όχι τσουλληθρίσματα. θαναψω τσιγαριά και θα σβήσω οθόνη.
τι , εχει . σημα΄σία. ψιθύριζα μέσα μου ενώ πέταγα σε γη σανιδίων τα αδεια πακέτα πιελ ροχα μου που απλά τα κουβαλάω μαζί μου
λέω αυτό έμεινε, πιάνω την τσιγαριά και την πάω στη θεσούλα της. στων χειλιών την ένωση. κοιτάω εξω δεξια απτο παραθυρι. το μονο ανοιχτό
και κάνω με το αριστερό να ψηλαφίσω να βρω το αναπτηριακι που φωλιάζει παντα εκει κοντά στης λεκάνης την ένωση με το καθιστικό
και φυσά αγερακι δυνατο από τα έξω και κει που ατενίζω τον τρούλο τον εκκλησιαστικο φυσα
και ότι στάχτη μικρο στάχτη την ειχα΄φήσει εκει δα στο πεζουλάκι εδώ και 2-3 μέρες, ικαρου σταχτιες μαζι, και κανουν όλες και σκάνε πάνω αργα αργα όλες μαζί
με τη μία σκάνε πάνω μου και στο γυμνο το από ΄πάνω μου (γιατι εχω βγάλει τισερτακι μα και στο προσωπο μου
πω ρε κοιτα τώρα. “η απαντηση από το τασακι, το ένα” σκά από μέσα μου, ηθελε κάτι να πει κι ηταν καλή η ώρα
του το παρηγγειλε θαρρεις η ευγενική ψυχη που για να της δείξω την αγένια μου τα σβήνω στο πάτωμα (όπως βέβαια φαίνεται να είθισται στο ταρατσουλακι από παλια)
φσσστττκκτκσ σκάνε πάνω μου σα σκαγια ενοχικα όλα τα σταχτικα τα κομματίδια
και λέω όχι. όχι. δε θα κουνηθείς – να τα απομακρύνεις, να αμυνθείς. γιατ είν δικά σου και πρέπει να νοιώσχεις την αλληλεπίδραση σου με τον χώρο αληθυινα. χωρίς τα πρίσματα ευγενικών ψυχών
και κάθομαι κει δα και κοιτώ το παραθυρακι απεξω και το αγεράκι δίνει πίεση (θα τανε 3 δευτερο η στιγμή)
και φεύγει παιδιά μια σταχτυά ακόμα καιούμενη, δεν ξέρω πώς δεν ξέρω από π΄΄οτε, υπήρχεε κάπου κάπως μια σταχτυα καιούμενη ακ΄΄ομα στο περβαζάκι
κι έρχεται ιπτάμενη αλήθεια σας το λέω κομητικη και σφινώνει που λέτε ναι ναι στην πρώτη μου γραμμη προσωπικής αμυνας,. στο μούσι.
τσστστσρφσρτ ακούγεται και κάποιες τριχουλες θυσιάστηκαν τώρα πριν λίγο να μου θυμίσουν ότι στην επαφή μας με το γύρω. κάπως από κάποιον από κάπου
οι μαλακίες επιστρέφονται.
(το κρατάμε)
1κ59 -66%

δε θα το κρυψω ρε παιδιά, γιατι δεν ειν απ’ταλλα που μουρχονται και δεν τα λέω. αυτό θα το πω. γιατι δεν είναι ψέμα
καμιά φορά έτσι όπως κινούμαι αργοκίνητα στον ευρύτερο χώρο της Ποπαγιάν, δω που μια τώρα, Δυτική Κολοβια. καμιά φορά μου έρχεται
είτε είμαι στον δρόμο, είτε σε κανα του χοστελσημείο έτσι ψιλο κρυμενο και κάνω τον σταυρό μου και λέω ευχαριστώ
δεν κάνω πολλά στον τομέα της προσευχής αλλά αυτό το λέω που και που γιατί μου σκά απότομα
και παίρνω ένα δευτερολεπτάκι ενάμιση για να μιλήσω κάπου αλλου. η πιο ασύρματη επικοινωνία πιάνει παντού
θα έλεγα να το κρατήσουμε κι αυτό. αλλά είναι πολύ προσωπικό για να το κρατήσουμε όλοι
ας κρατήσουμε όμως ένα που το χω στο μυαλό μου εδώ και 6 μήνες περίπου. ήταν το καλημέρα που άκουσα από την Αμερική και το καληνύχτα που ακουσα από το 2015, αυυτο να το κρατήσουμε
μπορεί και όντως να υπάρχει ο Θεός της Εκκλησίας. αν ισχύει είναι ροφεβο και ντρομεφο, ας ε΄χουμε ένα παραθυράκι ανοιχτό που να κοιτάει προς τα κει προς ουρανο, κι ας μην πηγαίνουμε ποτέ σε κείνο το δωμάτιο του μέσα μας.
μπορεί καμιά φορά να μας έρθει κανα πνευματικό αεράκι – και να τα δούμε τα πράγματα αλλιώς και τότε να μπούμε και σεκεινο το δωμάτιο να ηλεκτριστούμε, από δω τώρα έγινε ρευμα ή ,ή κάτσε, από τη μέσα της κουζίνας. κλείστο ρε παιδάκι μου, κοπανάν οι πόρτεεεες. ναι ναι ΤΩΡΑ. 2κ7 λοιπον,. τσιγαρια

ποτε ΠΟΤΕ ΝΑ μη βιάζουμε. προσωπα και καταστάσεις. ποτέ!
*μονο αν δεν μμπορουμε αλλιώς
.
να ταξιδέψουμε. αν είναι δυνατον. που κάποια στιγμή θα είναι δυνατον . καποια στιγη να ταξιδέψουμε. και να επικοινωνήσουμε
μου  ελεγε ο καμιλο τις προαλλες ο εσπινελ στην καλι. μου ελεγε, ετων 17.
τιθελεις – να βγαλω λεφτα – ποσα λεφτα – πολλα λεφτα- πώς – πετρολεο – γιατι- διοτι δεν εχω και θελω – πλλα λεφτα
απ’τη μεριά του ποετού τα πολλά λεφτά έχουνε νόημα μόνο όταν κατευθύνονται προς αυτούς πού έχουν πραγματική ανάγκη ή
όταν σε διευκολύνουν να Είσαι έτσι όπως θα μπορείς να είσαι αρκετός για να κατευθύνεις τα χρήματα προς αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη
πραγματικά δεν μπορ΄΄ω να βρω άλλο λόγο για να ξυνηγήσω το πολλά λεφτά.. νομίζω ότι βοηθάει αλλωστε να ζουμε με όσο πιο λίγα γίνεται
ίσα να την περνάμε.. δεν ξέρω. μου γεννηθηκε αυτό το αίσθημα κει πάνω στην γκατζανσιπά με τον Χάημε τον Ποιητή. που ζούστε στο σπιτάκι τοου το ξυλινο που το φτιαξε μόνος του από πεταμένα πράγματα και ζουσε κει χωρίς ηλεκτρικό . με τον κηπάκο του και με τη γραφομηχανή του. και εζησα κει 7 μέρες και μου μυρισε ρε παιδια πολλή ελευθερία μαζεμένη σε αυτήν την ποητική την ύπαρξη και ένοιωσα πώς ένα βήμα πίσω στα θέλω μας στις ανάγκες μας στις πολυτέλειες μας βοηθάει. πιστεύω τώρα δηλαδή, έτσι νοιώθω
κάθε άνθρωπος του σήμερα πρέπει να περάσει λίγη ώρα στο χτες
στο Ανθρώπινο χτες το ιστορικο, της ανθρωπότητας. ουτε ηλεκτρικο ουτε πολλά πολλά. να αισθανθείς λίγο τη φυση και τ
τη φυση σου. χωρις διακοπές . νοτηφικέησο. ηχοι ραδιοφωνικοί. παντου συνδεσιμότητα και καποιος κάπου θέλει κάτι από σένα. ε πώς να σε βρεις μεσα στις τόσες διακοπές
για μενα ναι θέλει λίγο καιρό, ΄τώρα περιοδικά, όλο μαζι δεν ξέρω. αλλά μου φαίνεται πολύ πολύ ωφέλιμη μια τέτοια ζωή. για κάποιο χρονικό διάστημα. ΄
όπως παλιά. κι όπως….. πολύ! παλιά! ας υποδηθούμε λίγο ότι είμαστε και μεις κάπου εκει πίσω, παλιά, μήπως και ψιθιριστεί κάτι και μέσα μας από μια παλιά κατάσταση από μια παλιά σοφία. πιο βαθειά. πιο ανθρώπινη.. μήπως ακούσουμε κάτι απο κκαμια φλογίτσα

2κ21. θελω απελπισμένα νατσουλιθρηστ΄΄ω αλλά με κρατάω με νυχια και με τσιγαριες./ σεηβ./ άλλη μια. 61% τι εχει σημασια
α! καλά! οπωσδήποτε να το βάλω αυτό , μου ήρθε ενώ πήγαινα καταβροχθήσω κάτι για να προσποιηθώ ότι είμαι σε κίνηση

ο χορός ! α συγνώμη αγαπητή αγαπητέ με συγχωρείς αμα δεν είσαι μια φιγουρα έτσι πολύ χορευτική, μη γινεις αν δε θες μα ένα ένα να τοκάνεις σε παρακαλώ
κουνησου λίγο ρ παιδακι μου στη μουσικη μηκολλάς λύσου. δεν κοιτάνει ¨ΟΟΟΟλοι εσένα. κάποιοι είναι τουαλέτα και γλιτώσαν από τις οπτικες κραυγές σου
αλλα τέλοςπαντων βγάλτο αυτό που σου ρχεται το κινητικό και χαλάλι μια πα΄ρεα είμαστε όλοι . μονο όταν κάτσεις να ξεδιψάσεις ή να ανατροφοδοτηθείς με αλκοολη και είσαι τόσο μα τόσο ιδρωμένος που πιο πολύ δεν πάει ρε παιδί μου βρύση ανοιχτή- μόνο τότε θα μπορέσεις να πεις μέσα σου – α εντάξει τον έζησα και τον Χορό.
*κι εκεί πάλι βέβαια υπάρχει ενας αστερίσκος, αλλά μην τον βάλω τώρα και χαλάσω τη ροή μου -2κ28

και κατι άλλο σκέφτομαι – να συναντάς τον άλλον σαν Αλλον
σαν κάποιοςπου είναι, και τώρα απαντηθήκατε για λιγο μην πέφτεις πάνω του, αόρατα να δεις
το βλέπω αυτό τώρα πολύ που ταξιδεύω
πώς ο άλλος θα οσυ φανεί χρήσιμος. υπαρχουν κάποιοι από μας τους ανθρώπους που φαίνεται αυτό το κάνουν πιο πολύ από το μέσο ορο. είναι δηλαδή σα γυπες φτεροτοι και χαμογελστοί
κί όλ ρωτ’ανε για να μαθουν αυτά που τους ενδιαφέρει όχι το υποκείμενό τους το εμπρός και σε ρωτάνε για να δουν πώς
πώς θα τους φανείς χρήσιμος ναι ναι πώς θα τους είναι οι άλλοι
χρηστικοί. ναι καταχρηστική να μη σου γίνει μια τέτοια συνήθεια το ξέρω μπαίνει καμια φορά σιγά σιγά από την πίσω πόρτα της ανάγκης
στον στιιβο σου τον καθημερινο αλλα μην είναι  από μέσα σου ανβλύζουσα αναγκη οριστική.

γριεγοοο γριεγοο ακούω από τα μέσα βάθη του χοστελ 5 δευτερόλεπτα
νοιώθω τη δονηση του χώρου πιο καλά μέσω του τοιχου που ακουμπα το δεξί μου χέρι αλλα και το πουφ όλο δονείται κατά γης πρασινου καμπου γωνιακου καναπέ
μπαινει μέσα φτερωτος αγγελος χαμογελαστος τραγουδιστος ικαρικος και φωναζει με βοη μι αμιγγκο και γελαει που μαντικριζει χωρις μπλουζα δικος του
έρχεται να με πειράξει ενώ γρα΄φω πολύ συγκεντρωμένα τα άνω. δεν τον πολύ κοιτώ πληκτρολογώ. αμιγο λέει μι αμιγο , ο φίλος μου μού λέει
και μπαίνει κι ένας δέύτερος κολομβιανικής φυσεως ετών κάτω από 40 σουλουπωμένος ωραίος κανει να με χαιρετήσει να μου δώσει το χερι και τα λοιπά βγάζει κραυγές
από μέσα ο πληκτρολογητής μην το κουνήσω -ρουπι είμαι τώρα και γράφω την ανω τελευταια γραμμή και κει που κάνω να δώσω το χέρι το πάιρνω πίσω και το βάζι στο στόμα στα μουσια μαζί
με τ’αλλο και λέω πωωωω πια λέξη εδώ θελω μια λέξη μια ποια λέξη , ωωω μια λέξη σωστί να κλεισω αυτην τη σκέψη ποια λέξη ααα,ααα
“οριστική”/
τελεία. τέλεια. όλα αμιγο γιο σοη ποετής εσύ ποιο
μου λεει τα δικά του και τελος παντων για να μην τα πολυλογπληκτρολογώ, λέω θα κλείσω το πιτσι και θα το σβήσω τελείως και θα ακουσω τις παραινέσεις τις οκαρικές να παμε οι 3 μας εξω να ειοαδφηςεοιδφη
κάνουμε δεν κατάλαβα κατι ειπο Ικαρος – είπα ΝΑΙ κατευθείαν, εχω γράψει και σήμερα, θα διαλειμματίσω
και έτσι΄ όπως γίνεται σε όλα τα τέλη μεσα από αυτή μου τη διακοπή. ΄τη μέρα που  κλείνω αυτήν την περίοδο τη συγγραφική.σ ημερα, να τώρα
ο ΄φίλος του Ικαρου μου λεει και παλι και πάλι
ελαπτο σπίτι αυριο εδώ στην ποπαγιαν      ΚΑΠΟΥ, στην φινκα, στο χωριό μου λεει, έλα να γνωρίσεις και την κάσα και την φαμίλια
λέω αδερφέ δεν ξέρω δωώσε μου 1 μερούλα να τελειώσω ΣΗΜΕΡΑ, σημερα. το αύριο δεν το ξέρω. να κλείσω σήμερα.. 3κ 51 τώρα. εχω γυρίσει. πήρα και κάτι τοπικά γλυκά καρύδα γλυκια σε κομματάκια τηγανιζμενη. καλή είναι και του λόγου της  μα φέρνει πολύ σφιγγα το φυσικόν της στον χώρο μου.
ήρθα και γω να γράψω πάλι και στρογγυλικάθησα εδώ απολωμένος να δω πώς θα κλείσω αυτές τις μέρες μου – με τι λέξεις 54% η μπατερια
τι εχει σημασια. τώρα να το συνεχισω αυτό ή δεν έχει και τόση σημασία. κατσε να δω τι λέει το μέσα μου

γνταπ γνταπ

ποετης εν τη γενέσει
μονος χοστελικός
αμα τη φυγεί Ικάρου
πιξελωτος οριζοντιωμένος καταθέτει
φτυνει καπνο αφιλτρο και πετά σταχτιες στο
τασάκι το ένα
το έξω
ριουυυυυυφηξιαααααα

σημερα 2016
χτες 1989
αυριο ΘΑΝΑΤΟΣ

ΡΡΟΥΥΥΥΦΗΞΙΑΑΑΑΑ

χμμ καλο σκά – αληιθνο
όπως μου βγηκε

4κ4
μου σκαει χε από το πουθενά θα πεις με τόση καφεδιά και τσιγαριά ντάξει ναι
μου σκάει χε από τα χαμηλά της κοιλιακής χώρας και λέω εδώ ειμαστε την εκανα. κατεβαίνω με ταχύτητα που θυμίζει την απλή σου καθημερινότητα
κατέβηκα τόσο γρήγορα που ήμουνα η διάφανη ύπαρξη που περνά μποστά σου ανα φάσεις που ούτε που τη βλέπεις
τόσο γρήγορα κατέβηκα και κει που πάνω στο σωστο σημείο που μια έτοιμος να κόψω δεξιά στο ιδιωτικό βλέπω κλειστές τις φυλωσιές του δωματίου αυτού. πορτες 2 κλειστές μακρόστενες λεπτες κλειστές. λεω καλά δε μενοιάζει μία – είμαι μόνος τώρα και κει που πάω για την άλλη τουαλέτα ποιος σκάει ρε παιδιά από το δορμιτόριο γεματος φορτομένος ναι αυτος
σκά φτερωτος όχι πολύ γιατείχε βάρος πολύ στους ώμους ώμος χαμογελαστός ήτανε ναι. με βόη – τι με βοη ρε τεντιβοη του λέω περίμενε μεχει πιασει γρήγορο κάλεσμα της ΄φύσης και πρέπει να μιλήσω ευθύς δεν πάει παραπέρα. εσπερα. του λέω. περιμενε. μπαίνω – εργάζομαι όπως πρέπει στη στιγμή – χωρίς βιασύνες. και βγαίνω
χαιρετηθήκανε 2 άνθρωποι σωστή ωραία αλοιθηνα – χωρις σελφιζ αποχωριστικεές και άλλα τέτοια της ηλεκτρονικης εποχης μας
του σκασα μιαγκαλια και 2 μπουνιες. μου σκασε 2 χαμόγελα και μια φτεριά στο πλάι όλο μου για κόλα το και έφυγε. τέλειο? λοιπον 4 κ 10 50% μπατεριακό
φτάσαμε στα μισά τα ενεργειακά μας –  ελπίζω μόνο να μην μπουρδολογω γράφοντας σόλο το πρώτο της μέρας μου της εκφραστικής.
πω είναι η ώρα η σπαστική αυτού του σημείο στον χώρο. ΄ξέρετε όλα τα σημεία της ταρατσούλας, όπως και του σημείου που βρίσκεστε τώρα έχουνε τα κέφια τους
να αυτό το σημειο που μια τώρα δίπλα από το παραθυράκι το ανοιχτο και πάνω από κοκκινα πουφ και πράσσινους κάμπους γωνιακούς.
ναι αυτό το σημείο τώρα ΤΡΩΕΙ ΠΟΛΥ ΗΛΙΟ ρε παιδί μου – από της 4 και μετά. είναι από δεξιά μου – η δυση είναι από κει (κοιτάω) άρα η ανατολή είναι από την άλλη και γω τώρα κοιτάω μπροστά , εκει που κοιτάει το ταρατσάκι και είναι (χαχαχα ή ο βοράς ή ο νότος μη σας πω ψέματα( νομίζω όμως ότι είναι ο ναι όταν είναι δεξιά μου η δυση και είναι ο νότος ναι κατά
πασα πιθανότητα και γω τωρα μα και το ταρατσουλάκι γενικά εχει θέα προς τον νότο. εκει που πάω δηλαδή μετά Νότια. σκα ο ηλιος απ’τα δεξια μα το παραθυράκι μπάζει και αέρα και κάπως την παλεύουμε – τσιγαρια. κιάλλη ρε? κι άλλη κι άλλη είμαι στα τελευταια μου τα ηλεκτρονικα τα εκφραστικά τα ποετικά και το χω ανάγκη..

ναι ήθελα να πω την άλλη φορα, ποιια, μιαν άλλη φορα πιο πανω και πιο χτες που έλεγα ότι τώρα στο ταξίδι δε θυμώνω πολύ
και ότι ό,τι μου τη σπάει προσπαθώ να το κρισάρω και λέω αυτό γιατί μου τη σπάει εκεινο γιατί μου τη σπάει
και ξέρετε ρε παιδά τι ανακαλύπτωσε κεινη τη στιγμη του φιλτραρ΄΄ισματος γιατι αν θυμαστε το χα πει – θέλει ώρα το φιλτραρισμα είναι επιπονο θελει υπομονή
και ξέρετε ρε παιδιά τι ανακαλύπτωσε κεινη τη στιγνή στιγμή – ΄ότι και γω κάποιες στιγμές κάποιες φορές και ποιες ασυνείδητες συμπεριφορές μου είναι και μένα τόσο σπαστικές
και γω κ΄΄ανω και γω τα ίδια ακριβώς τα πράματα για τα οποια μου σπαν τα νεύρα εκεινη τη μικροστιγμή. φορεβό? πω λέω σε πόσους εχω σπάσει τα νευράκια?? θα μου πεις γινε ρε συ λιγο πιο συγκεκριμενος – θα σου πω. τόση λεπτομερεια εχω στα χτες μου τα ηλεκτρονικά . σημερα θα τα λέω αφερεμενα. ναι θα γράψω κιαλλο πήμα τώρα να τα πω αφερεμένα

  τώρα ειπα να ταο φάω να σκεφτω για πηματάκι μα ήθελα να σας το δειξω. πως το λένε? παστελοειδες κατι με ξηροκάρπια. μεοου πε το όνομα του η ευγενική κυρια αυτή της γωνιας που τη προτιμαάω γιατι με αγκαλιάζει μ τη ματιά της , μου πε τονομά του αλλα τι να συγκρατήσεις πια. τόσα ονόματα τόσα πράγματα κάθε μέρα άλλα – θα έπρεπε να γράφω όλη την ώρα τι καινούριο τρώω. μα έτσι δε θα γευόμουνα/ σκεφφτηκα λέεω σ΄κέφτηκα — 4κ26 πημα θελω

θελω να πω δυο λογια τελευταία ποπαγιανικά/
τελευταία ηλεκτρονικά χοστελικά, δυολογια
ποετικά. το ΄κλείσιμό μου.
μια οπτικη κραυγή ιντερνετικη δημιουργηθηκε
τετραδι-άστατη
μιαναγκη εκφραστική ξεπετάχτηκε
αναμοχλεύοντας τις πανεπιστημιακές μου υποχρεώσεις
“η Γλώσσα των Νέων στο ιντερνετ”
μια οπτική αυθορμητη εκφραστική κραυγή πιξελικη γεννηθηκε
και ειπε με ολη της την ενταση
εδώ στο τιποτενιο αυτό μικρούλι διαδιχτυακό σημειο του ιντερνετικου οριζοντα
κλάμα το πρώτο ποετη, κραυγή γι ανάσα εκφραστική,
σε όλα τα επίπεδα κραυγή
εγό ίμαι

τα πουλια στη φ’αση τους ο ηλιος στον κύκλο του και τα σημαιαακια τα κακογουστα όλων των χωρών κουνιούνται στον αέρα
και σκέφτομαι τους ΄φίλους μου όλουςπου με ψάχνουν ιντερνετικώς μα έχω κατεβάασει τα ρολλά
φεησμπουκ, γουατσαπ, βαημπερ, σκαηπ. μέηλ. ειμ οφλαην
σόορι παιδιά αλήθεια σόρι. με είχε πιάσει κάτι μανικό. ερωτικό
κι έγρααφα. τώρα που τελειώνω θα σας καλέσωόλους να σας πω – να σας το πω πώς έγραφα
τι έγραφα εγραφα τι θα δείτε θα δείτε να τώρα βλέπεταε
όλα αυτά και όσα ακόμα λογοκρίθηκααν. εγραφα.

4κ45
κΑΙ ΘΑ μου πει μία φωνή, το λέει τώρα, το ακούω θα μου πει. καλα ρε συ γιατί λες ”
ίμαι
” και δε λες Είμαι
ναι, εγώ είμαι. σωστά
το ε θα μπει μπροστά από το ι, νομίζω μετα θάνατον. και αμα ψηλωσει και πολύ όπως τα κυπαρίσια τα κοντινα
αν γινει να, σαν Α μεγάλο κεφαλαίο, της λέξης άνθρωπος το πρώτο,
τότε ναι, ναι, ορθογραφημενο να ναι
ήμουν.

5΄κ14
απογεματακι. σκιά σε όλους τους χώρους εντός – ΄μόνο στα βουνά που βλέπω μακριά που οι κορφές τους τα λένε με τα σύννεφα
μονο εκει βλέπωω κάποιον ήλιο. εδώ στο ταρατσάκι σκιά και γω μόνος μου. αναβω τσιγαριές με σβηστό υπολογιστάκι και κάνω…
τίποτα
κάνω ένα ωραίο τίποτα. εδώ μόνος. μόνο σκέφτομαι ,αν πιάνει σαν “κάνω”
λες να Κανω ένα τσακ να πάω κάτι να δω λίγο την πλατεία από την μεγάλη οθόνη και να τα πω λίγο με τον ωραίο ναρκισσο που έχει σήμερα βάρδια ΄τώρα. για να περάσει η ώρα μπας και μου έρθει τίποτα αξιολογο
ναι ειπε το μέσα μου και η πρώτη ενοχληση κατουρηματική κατέφθασε κάτω από το υπολογιστάκι. εφυγα. θα κλείσω τελείως και το πιτσί να μην καιει τα ζουμιά του άδικα. και έρχομαι μετά ποσο
α 38% εκφραστικότητα μας έμεινε

loiponn ναι τι 6κ38
μολις γυρισα α[πο τα κάτω και πριν αρχισω τις καταγραφές – σκάω μια τσιγαριά πρν ανοίξω το πιτσί και ξεχυθώ πόσο 37%
σκάω μμια τσιγαριά κει στα κλειστά του υπολογιστή να βάλω λίγο καπνο στο στώμα – κει που ναι ο χώρος αναμονης των σκέψεων που όμως δε θα γίνουν λέξεις στοματικές
θα γινουν λέξεις πιξελικες, εκει τώρα τις ταχτοποιώ, τις βάζω σε σωστή σεειρά
να εσύ θα βγεις πρώτη μετα
την ειχα παρεξηγήσει παιδιά τη ναρκισιστική ύπαρξη. η ομορφιά της και η γνώση αυτού δεν είναι τα μόνα που έχει να μας πει αυτή η παρουσία
ένας πόνος έχει κάνει την εμφάνιση του στη στοματική μου κοιλότητα. ένα δόντι διαμαρτύρεται γιατί στη σπυλιά δίπλα του μπαίνουνε τροφές ΄όταν τρώω. δε θα μπω σε λεπτομέρεις του πόνου και των στιγμών του μασουλήματος γιατι θα φάω όλη την μπαταρία στο στόμα μου περιγράφωντας. πόνος κάτω αριστερα όπως κοιτάμε από μέσα, όπως το νοιώθω δηλαδή. άστα
ναι η υπαρξη αύτή που λέει καλα, αρκετά καλά θα ελεγα το πήμα της ομορφιάς, έχει και βλέψεις και σπουδές και και και 23 ετών. να ζήσεις
ο ήλιος την έχει κάνει για τα καλά. ουρανος πολύ σκουρο, αλλα μπλε ακομα. πάει στο μαύρο με θεαματική ταχύτητα. το θελα και λίγο το οσκούρο της ημέρας στη σημερινή γραφή μου
φόρος τιμής στη βραδινή γραφή μου αυτών των ημερών αγρίων. φωτεινότητα στο 0% μπατερη σέηβερ ον και συνεχίζουμε όσο τραβάνε τα χαχανητά της μπατερίας μας

αααχ φτάνει στο τέλος κι αυτό το ταξιδάκι το μικρό το εκφραστικό το ηλεκτρονικο το παίγνιο που ξεπήδησε απ τα μέσα μου να συναντήσει τα μέσα μου τα εκφραστικά
όπως τελειώνουν και τα σουκου των εργατών και οι διακοπές των Χριστουγέννων των παιδιών. πόσο τόσο. τελειώνει τώρα
δε θέλω να σκεφτώ ούτε και να ονειρευτώ την εποχή μετά. τι θα γράψω μετά τι θα κάνω μετά πού θα π΄΄αω μετά.
τώρα έχω μόνο το τώρα. λες να γράψω κανα ωραίο πηματάκι για κλείσιμο? ρε τι σκέφτηκα. λοιπόν, ναι , υπήρχε άλλη μια σκέψη στο στόμα μου για να την πω, κει που έβαλα την τσιγαριά στον χώρο αναμονής την είδα και της είπα, συ μόλις ανοίξω το υπολογιστάκι μου θα μπεις κάπου… εδώ
λοιπόν. έπεσε το ιντερνετικό μου μάτι κάποια νυχτιά από τις προηγούμενες, όχι της συγγραφικές, πιο πριν, εκει που έκανα ακομα εργασία
εσκασε εικόνα παλι νομιζω στο γιουτιουμπ ήταν κι άρχισα πάλι να περιεργάζομαι αυτόν τον άνθρωπο, ονοματι Λιαντίνης
ναι. δεν ξέρω αν τον έχετει ακούσει ή αν τον έχετε διαβάζει πάντως σίγουρα, τώρα, τον έχετε δει. είναι δω. από πανω ακριβώς. Λιαντινης
φιλόσοφος, Έλληνας, σύγχρονος. πέθανε το ενενηντακάτι και μου έκανε η κλικ  η περίπτωσή του γιατι, εκτος των άλλων, αυτοκτόνησε. με ιντριγκάρουν πάντα οι άνθρωποι που αυτοκτονουν
θέλω ναδω τα πώς και τα γιατί – τι αφήνουν πίσω σαν κραυγή από τη ζωή τους να μιλάει τον αποηχο της ΄πράξης τους, θέλω να τ ακούσω
λοιπόν ο Λιαντίνης,, με κέντρισε διότι ηταν φιλόλογος φιλόσοφος και πολύ μπασμένος στα διανοητικά σύννεφα αποτι φαίνεται . λοιπον αυτος αυτοκτόνησε. και θέλω 2 πράγματα να κρατησω με
από αυτό.. το έκανε αναμεσα στα άλλα που λέει το εκανε γιατί δεν άντεχε λέει στο σημείωμα που άφησε να βλέπει να καταστρέφουμε τον κοσμο που θα αφήσουμε στα παιδιά μας. και εννοούσε τη  μικροελλαδική πραγματικότητα, δε μιλαγε για το γκλομπαλ γουορμινγκ να πούμε. αποτι καταλαβαίνω μιλάει για τα μετα της 80 πολύχρωμης και ομορφης εξωτερικως άπειρης δανειστικής σκατιάς που εγλεντήθηκε΄…. όλα αυτά που φαγωθήκανε και κατασπαταληθήκανε και βγήκε ο νεοπλουτίστικος ο αμοραλισμος ο νεοελληνικός και βάλτωσε το συμπαν. επαίθανε λέει γιατι δεν μπορουσε να ναι μέρος αυτής της ιστοριας. του βγάζω λοιπόν το διάφανο καπέλο μου και θέλω να πω και κάτι ακόμα. το πώς έφυγε. πήγε σε  μια σπηλιά του ταυγέτου, που του άρεσε και εκοιμήθη ειρηνικώς (με χάπια μάλλον). γιατι το κάνατε αυτό κύριε φιλόσοφε? γιατι ,λέει η γυναίκα του μετά, γιατί ήθελε να ορίσει αυτός τη στιγμή του θανάτου του. με ελευθερία. δεν ήθελε να του ρθει στα γηρατιά ή όποτε. δεν ξέρω κάτι τέτοιο. πάντως. ενδιαφέρον. ήθελε να βάλει αυτός τη σφραγίδα του στο κηδειόσημό του. δεν το ασπάζομαι αλλα το επεξεργάζομαι
και μου σκάει τώρα η περίπτωσις αυτή κι αυτος ο θάνατος.  γιατί και γω σε λίγο τώρα πρέπει κα΄πως να κλείσω τη γράφή μου

και τα σκέφτομαι αυτά γιατί το υπολογιστα΄κι το χει συνήθειο, το ξέρω, να τερματίζει τη λειτουργία του εκει στο 7¨, 8 τοις εκατώ το κάνει απότομα, δεν περιμένει να του φύγουν όλα τα ζουμιά
και σκέφτομαι τώρα και γω. να γράφω διαρκώς μέχρι να μου πάρουνε το ρεύμα απ’τα χέρια. ή να κάνω εέναν ωραίο επίλογο όπως πρέπει στις μέρες αυτές και να τερματίσω όποτε νοιώθω ετοιμος
να πάρω τα χαπάκια μου ωραία και καλά μεσα στην ηλεκτρονική (ακομα) φωλίτσα της ταρατσούλας, ή να το πάω μέχρι τέλους κι όσο με βγάλει. θα τσιγαρίσω να το επεξεργαστω. 7κ3 ήδη περάσανε 25 λεπτά από την προηγούμενη. εννοείται.

7κ7. χέσε την τσιγαριά.τούρησα και να μια πάλι πίσω. μα εχω και δωράκι στον εαυτό μου για την πιο καλή στιγμή
εχω δωράκι ικαρικό φέρει μαζί μου που μου το έδωσε με πολύ αγαπη και του δωσα πίσω ότι είχα εκεινη τη στιγμή  – ένα πακετάκι όρεο μπισκοτάκια
λοπον το έφερα δω πάνω είναι, κρυο κρυο και παγωμένο παγωμένο οσο θα ήθελα.το πήρα από το ψυγείο από τα πάνω του ακριβώς από κάτω από την κατψυξη
κρύα κρύα και παγωμένη (ασραπες στον ορίζοντα) κρύα κρύα παγωμένη μπυρίτσα περουάνικη κοιτα να δεις. πόσο και΄ρό να την κουβάλαγε το τυπάκι και το σχήμα της είναι όλο άστα
πιεζμένη από παντου.. μα παραμένει δώρο από πρόσωπο σμαντικό. μου λεει για σε είναι παρε τηνανε . τη βανω στο ψυγείο
νομίζω εινη καλυτερη η ώρα με μια τσιγαριά να δω ποια θα ναι τα τελευταία μου λόγια. ανακοπή ή χάπια?

ωρέ. άνοιξα το μπυρώνιο και δεν πετάχτηκε αφρός ή κάτι εορταστικώς να συγχαρούνε τη στιγμή. μπράβο καλύτερα. θα τα πω εγώ όλα, ελα δω πωωωω κρυα κρυα περουανική μπυριστσα
7κ20. τσιγαριά γιοκ. σκέφτομαι ότι κάθε πήμα ή κάθε μυθιστόρημα τέλος πάντων έχει ένα τέλος έτσι λιγάκι πιο βαρύγδουπο λιγάκι πιο σαν τέλος κάτι. όπως στις τραγωδίες. υπάρχει μία κάθαρσις
εγώ τι να έχω? λέω για ναχω κάτι εγώ ουσιαστικό εν τέλει, πρέπει να έχω γνώση αυτών που λέω αυτών που έχω πει, και τι εχω πει
ελα μου ντε,. μα πώς να κλείσω κάτι που ΄ούτε για αυτά που λέω δν είμαι σιγουρος τι ήταν. εγώ γράφω
και αυτ΄΄ο είναι το κλειδι και το ζητούμενο. εδώ σαυτεές τις λέξεις πάνω μα και στων προηγουμενώνμου των καταγραφων τις μέρες δυχτυχώς
δυστυχώς μπουρδολογία υπάρχει αρκετή. μα το θέμα στην περίπτωσή μας δεν είναι το ΤΙ είναι το ΠΏΣ. όπως
και στο σχολείο που τα χεις πάρει στο κρανίο ή δεν ξέρω και γω τι και ακούγεται η φωνή ποια φωνή δεν ξέρω η φωνή του Δ της Αρχής της σχολικης. ααααα ναι ναι, δικιο έχεις
και δικιο είχες και δίκιο είχατε ΑΛΛΑ (αυτό το αλλά) ΑΛΛΑ δεν το πατε με το σωστό τρόπο και το χάσατε
10 εκατομυρια λαμπάκια αναβοσβήνουνε και αλλα τοσα μπαλάκια όμως από το φλιπεράκι, παν πάνω κατω και πέρα δώθε μέσα μου. ρε θα μας τρελανεις μωρέ. χανεται το δίκιο , αν είναι δικιο
έλεγα στην αθώα μου εφηβική ψυχή. όΟχι δε χάνεται. το θέμα όμως είναι ο τρόπος. Και τωρα αυτές εδώ οι
σελιδες οι διαδυκτιακες που στέκουν αναμεσίς του τίποτα του κυβερνοχωρικού και του άπειρου του διαδυκτιακου
αυτές οι σελιδούλες νομίζω λένε κάτι για τον ΤΡΟΠΟ. αυτές μονο για τον ΤΡΟΠΟ μιλαάνε

τροπίζω λεξόμενος και τορπιλιζω πιξελικώς
κάθε σκεψούλα μικρή μικρή διάφανη εντός
εδώ εδώ θα κάτσεις όπως
ίσαι
μικροτρελη και παρδαλή ασυνείδητη φωνή
σε άκουσα ηλεκτρονικώς και σε πατώ εδώ γλυκό ξινε καρπέ
γυμνα τα δαχτυλά μου να συνθλίβουνε εδώ την ύπαρξη σου όλη
στο πατητηρι αυτό το ηλεκτρονικό σε στίβω και αφήνω τα ζουμιά σου όλα τα γλυκόξινα
να ποτίσουνε την πληκτρολογιακή γή και να γίνουνε κρασιά πιξελικά που θα μεστώσουνε στον κυβερνοχώρο
το πιο καλό κρασί μου το βγαλα καταλάθως.
το γευτήκατε. ξινό γλυκό δεν ξέρω ότι είναι ίναι – το μόνο που μαι σίγουρος γιαυτο είναι ένα
βγήκε στην ώρα του!

7κ34. πάντως αλήθεια η στιγμή που μένω από μπατερία και σβήνει η οθόνη θα είναι και λίγο τι λίγο θα ναι για με πολύ
καθαρτική. απελευθερωτική μιλάμε. αυτή εδ΄΄ω η κατάστασις η διόλου γραφική μα απείρως καταγραφική με έχει γονατήσει. σα να κάνω ψυχοθεραπεία νοιώθω μέσω της οθόνης
ανυπομονώ να διαβάσω όσα έχω γράψει πω πωωωω άπειρα, να δω αν έχω πει τίποτα ωραίο. να διαβάσω.να χαρώ
25% μένει και ναι πια, το βλέπω σαν ελευθερία.

η μια διάσταση η ποιοτική αρκεί. κι οι 2 οι διαστάσεις περισσευουν. εγώ έπαιξα λίγο εδώ και σας το λέω. σας το δηλώνω από την αρχη τώρα στα τελευταία, να το ξέρετε.
mae μας καλοσωρίζει η πιτσίδα των γουντοουζ 10 φορές γιατί δεν μπορούμε να βάλουμε τον κωδικό σωστά γιατί δε βλέπουμε την τυφλα μας. και δεν τη βλέπουμε γιατι είναι πια βράδυ κανονικό και πρέπει να βάλουμε κωδικό παρακαλώ γιατί το χαμε κλείσει το πιτσί τελείως. για να τη γιορτάσουμε την περουανική σερβέσα μετά τσιγαριάς. ναι τώρα όλα βγάζουνε νόημα και τώρα που τα εννόησα ένιωσα ότι είναι η ώρα να γράψω με μεγάλα γράμματα
ΤΈΛΟΣ
καλό βγήκε. (είχα κλείσει μάτια) το εννοώ λοιπόν, φίλοι μμου ένα ωραίο τέλος θα γραφεί τι ω΄ρα είναι ματι κάτω δεξιά
8κ5 το πατάω και σκέφτομαι ναι, αλλά δε μας ένοιαζε η ώρα αλλά η μπαταρία σου ρε φίλε
σωστόν 20% εκφραστικά ιντερεντικά πιάνω μύτη ξεφυσάω με κουράγιο, σα να με έτοιμος να βουτήξω σε πισίνα να καβαλήσω σε ποδήλατο πίστας και να δαμάσω τις σανίδες μία προς μ΄΄ια
είμαι μέσα. λοιπόν, κοιταζα τον ουρανο κι είδα ένα αστρο που δεν είχε βγει ακόμα και μου είπε οίστρος τζαακ πάρτον
ανοιγω το κομπιουτερικό και να μια τώρα δω. τι ήθελα να πω.
πωωω δεν το πιστεύω ότι μεχει πιάσει κατούρημα πιο κακή στιγμ΄η δε γιν΄ταν. σκαει ποπκορν στον νου ρε λες να το παίξω κι εγώ ικαρικα από το παραθύριοχι όοχι δεν είναι ΄τίποτα δεν
κατουριέμαι
(μόνο του πήγε από κάτω γιατί τέλειωσε η γραμμή του – γαμώτο, το εννοώ. φευγω σφαιρα να μια πάλι 8κ11, 17% κατρακυλάει Θέμου. λοιπόν, κατεβαίνω κάτω
και ο χώρος είναι σα ναλλάζω χώρα παιζει μουσική τζαζ με πορτογαλικό μέσακαι όλα τα φώτα είναι ανοιχτά. πριν φτάσω εκει περνώντασ το χωροχρονικό τούνελ, γέλασα μόνος μου κει που πήγαινα γιατι έτρεχα σκυφτός, όχι από την ενταση του κατουρήματος αλλά επειδή ένοιωθα ότι παίζω σε παχνίδι και με πιέζει ο χρόνος, σα να με κατασκήνωση, λοιπον ο χώρος κάτω είναι σε άλλα κύματα ηρεμίας και τίποτα. (γαμω΄το κάποιος μπηκε στο μέσα το σκοτεινο της ταρατσουλας) αγνοω. σκιές διάφανων ταξιδιωτών χορεύανε κάτω από τον φεγγιτη και γω κατουραγα πλέον με ανοιχτες τις πόρτες και εκανα όσο΄θόρυβο μου εβγαινε είμαι ολομόναχος. ΚΡΑ έκανε μια χοντρη γατα που περπαταει βραδυπορεί ολημερίς ναι ΚΡΑ εισαι και συσι εδώ.
λοιπόν. σκέφτομαι ότι όλο αυτό τοο παιχνίδι είχε πολύ πλάκα. πραγματικά τ΄ψψρα μεχει πιάσει αγωνία που τελειώνει η μπαταρία.
νοιώθω΄τι εχω τόσα πολλά να πω. πωωωω πώς θα ξεφορτωθώ αυτό το ρυθμιικό τώρα της σκέψης μου της ποεετικις δεν ξέρω. περπατάω και όλα βγαινουν έμμετρα. ]
το τυπάκι που έσκασε μυτι πριν είναι άρρεν τσιγαρίζει κινητικώς στο παράθυρο που δεν ανοιγει. πάνω από το τραπέζι. ησυχία εκτός από πληκτρολογιακές πιτσιλιές που σκάνε απαλά στο χώμα του πληκτρολογίου παρόλο που έχουνε ξεκινήσει να πέφτουν ως σταγώνες από του ουρα νου μου
κορνα. μηχανακι στο βάθος. τι να πω δεν ξέρω. και θέλω να συνεχίσω να απασχολώ τα δάχτυλά μου μπας και βγει τίποτα τις προκοπής
το ΚΝΤΙΠ ΚΝΤΑΠ από το πλακάκι στο δρόμο από κατω χτυπησε 2 φορες . αμαξι
πωωωωω
βρόμησε τον ηχο μόλις μεσεντζερικό νοτηφηκεησο από το φεησμπουκινητό του τύπου ππωωωω ηχητική κλανια απλώθηκε στον αέρα της ταρατσούλας. πωωω
κι άλλη. τα δάχτυλα έχουνε βάλει τα κεφάλια τους μέσα από το δερμα και απλά κοπανιουνται εγο γελάω κι ο πληκτρολογητής ρωτάει τι θα μπει στη συνέχεια. δεν ξέρω ραδερφάκι μου δεν ξέρω
πάτα εσύ και θα δουμε τι θα βάλουμε κατσε κάτσε πόσο μας μένει 16% ρε συυυυυΥυΥΥυ το τυπάκι έφυγε μόλις. είπε το τσιγάρο του χωρις να πει τίποτα και αφησε 2 νοτηφικεησο να μας θυμήσουνε την ιντερνετική μας διάσταση. μωμωμμω φχαριστούμε από καρδίας πιξελικής. μιλάμε αυτή τη λέξη την έχψ λατρέψει πραγμαντικαά θ ατο χετε καταλαβει

ΠΙΞΕΛ

μα κοίτα τώρα λεξιπ ανάποδα. να τη χαρεις πραγματικά. πίξελαουα πι
ωψωωωψχχχ έσκασε από του υπολογιστέως το πρώτο
BATERRY IS RUNNING LOW
kala δε μενδιαφέρει. εγώ. γράφω είπαμε ναι λοιπίν.

α να ευχαριστήσω θα ήθελα,, ετσι δε γίνεται πάντα στο τέλος
λοιπόν θα ήθελα να ευχαριστήσω πωωω σκέφτομαι τώρα και λέω δε θα προλάβω θα πέσει το συστημα
λοιπον εν Αρχή ειν ο Λόγος και γω θέλω να πω ένα ευχαριστώ σε Αυτόν
που μου έδωσε τη δυνατότητα να μιλήσω και να πω τωρα τι ναι να πω
ευχαριστώ.
ναι , μετά να ευχαριστήσω την καθηγήτρια που είχε αυτά τα θέματα εκει κι εγώ επέλεξα εγώ το θέμα για τη γλώσσα των νέων. ήταν αυτό που χρειαζόμουν
ευχαριστώ
τον αγαπητό φίλο που κτένησε την υπαρξη μου με τιρ ςρωτήσεις του είδικα την πρώτη έπαθα ένα καμπούμ μέσα μου
τον Χάημε τον όντως ποίητή που  έκανε κυμα μέσα μου και ταρακουνήθηκα συγκινουμενος
η τροπή όλη έχει τοσο ενδιαφέρον όταν την κοιτάς βήμα βήμα. τι ήταν τελικα να γινει, τι δεν έγινε. τι έγινε και πανω απολα τι γινεται
πατώ με αγωνία της πληκτριες μου γιατί δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τελείωσω την πρ΄ταση μου.
ευχαριστώ τον Ικαρο. και αυτόν που τον έβαλε εδώ για με και με με
π΄ΜςΕ ΛΙΓΟ ΔΥΝΑΤΑΑΑΑΑ χαχαχα σωβήνω την οθόνη και λέω αααα που πανε τα ευχαριστώ που βγαίνουν από μέσα μου και μου σκα δεν μπορώ
ναμην πω ένα πάμε λιγορεαδερφακι μουυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυυ χαααχαχα τώρα που έχω τον χώΡΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ
στα ΤΕΛΕΥΤΑΙα μου χαχα τα ιντερνετικά ΠΑΜΕ ΛΙΓΟ ΡΕ ΜΑΣΔΟΦΞΤΟΟΟΟ ΠΆΜΕεεεεΕεΕΕΕ (μου σκασε και το 3ο το νοτηφηκέησο για 7*&^%$ απομένει βερυ βερυ λοου
να πω ευχαριστώ δεν ξέρω είναι δύσκολη στιγμή.  νοιώθω ότι απλώνομαι όλως μέχρι τώρα και λέω ευχαριστώ σε όσους με φέρανε εδώ. 7 μηνες από δω κι από πιο δω, φιλοξενουυμαι και κοιμάμαι … όλα όλα αι τώρα είμαι δω και γραφω και είμαι καλά και τα περιστεράκια τι κάνουν ναι κουρνιάζουνε πάλι πανε για νανι είναι 9 παρά γιαυτά εδώ τώρα. όλα φαίνεται να μπαίνουν σε μια τάξη και κει ξαφνικα σκα οπτική κραυγη άστατη και τετραδιάστατη να με πλέξει λέξεις με τα νηματά της.
ευχαριστώωωω μια σελφι χαχα βγηκεεε και δεν ειχα καθόλου φως στον χώρο και΄δε φαινοταν τιπτα και λεώ λιγο φωωωςγρήγορα δεν έχω μπαταρία και βρίσω τον ισκιέρο παραδίπλα να βγάλει λίγη σκιά από το πρόσωπο μου να βγάλει μία της ώρας της στιγμής μια ΣΕΛΦΙ να κι εγώ σαν ποετις
ευχαριστώ να πω τι να πω αληθεια δεν ξέρω δεν έχω ΄λογια καιας λεω τόσα. όλα όπως είναι πίσω μου θέλω να τα α

στέλνω και μια συγνωμη πριν τελειώσω τα ευχαριστώ σαυτούς που μανα ζητάνε αυτές τις μέρες και δε με βρήσκανε
γιατι έψαχνα κι εγώ να βρω να βρω κάτι να πω
εγο ιμαι