16 Νοεμβρίου – 52 χλμ
Άφησα τον Ιρφάν (που με φιλοξενούσε) και πάω προς Ιράν (που θα με φιλοξενήσει) !! Πήρα επιτέλους τη βίζα (μετά από πολλές καθυστερήσεις κ τηλέφωνα) και πάω ανατολικά να γνωρίσω το παρελθόν και τη συνέχεια της περσικής αυτοκρατορίας. Ενθουσιασμένος!
Ελπίζω να πάνε όλα καλά αύριο στα σύνορα και να μπω στο Ιράν κανονικά. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω το με το πρόστιμο λόγω υπέρ-παραμονής μου στην Τουρκία. Αν δεν το πληρώσω και με απελάσουν, δε θα μπορώ να μπω στην Τουρκία για κάποιο διάστημα, κι αν δεν με δεχτούν στο Ιράν (για τον οποιοδήποτε λόγο) θα μείνω ξεκρέμαστος.
Η προηγούμενη φιλοξενούμενη της προτελευταίας οικοδέσποινας μου στο βαν, ήρθε μια μέρα πιο νωρίς και άκρως αναστατωμένη. Είχε μπει αρκούδα στη σκηνή της το βράδυ εκεί που κατασκηνωνε. Τη γλίτωσε και έτρεξε σε κάτι άλλες σκηνές παραπέρα. Ήταν στην άλλη μεριά της λίμνης Βαν. Όχι από εδώ που είμαι εγώ. Ας ελπίσουμε ότι δε θα ζήσω (ποτέ) κάτι παρόμοιο. Είμαι προετοιμασμένος.
Επίσης ξεκίνησα την κιθάρα και πάλι από σήμερα.. 🤗
17 Νοεμβρίου – 43 χλμ
Όμορφα εχτές, έπεσα για ύπνο κ ξύπνησα από δυνατή βροχη. Κράτησε κάνα δίωρο τρίωρο ίσως κ μετά άρχισε χιόνι για ώρες μέχρι τις 10 το πρωί. Το κακό ήταν ότι φύσαγε αρκετά κ δεν είχα στήσει τη σκηνή για τέτοιο καιρό κ ταλαιπωρήθηκα λίγο κι εγώ κι η σκηνή. Το κακό όμως ήρθε το πρωί. Όλα λευκά στρωμένα κι ενώ ετοιμάζομαι γρήγορα γρήγορα (λόγω κρύου ) να φύγω, πουθενά η τσάντα μου με το φαγητό. Η ωραία μου η τσαντουλα η μαύρη. Την πήρανε τα ζώα , δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Άνθρωπος αποκλείεται να με βρήκε κ να ήρθε με τέτοιο καιρό, συν ότι κάτι άκουσα χτες το βράδυ να τριγυρίζει. Στεναχωρήθηκα αφάνταστα, οχι για την τσάντα , ούτε για το φαγητό. Μέσα είχα και το πληκτρολόγιο μου και το ηχειάκι μου. Νοιωθω μίσος στα αλήθεια. 35 ευρώ το ΧΑ παρει εδώ στην Τουρκία. Από το 15 που έφυγα θα χω πάρει πάνω από 10-15 πληκτρολόγια Bluetooth. Όλα χαλάνε κάποια στιγμή γιατί παίρνω κινεζιές. Τώρα είπα, θα πάρω ένα καλό Logitech και θα το έχω… Εκεί που έψαχνα το πρωί, άρχισε να χιονοψιχαλιζει, και είχαν ήδη αρχίσει τα παπούτσια μου να μουσκευουν, χέρια κρύα … Έφυγα…
Έκανα 10 χλμ ψιλό γρήγορα για να ζεσταθώ και μου σκάει το λάστιχο! Τι να κάνω.. ευτυχώς έπεσα σε χωριό και άρχισα να το φτιάχνω κάτω από μια στάση λεωφορείου. Εν τω μεταξύ βγήκε ο ήλιος, και σκέφτηκα ότι θα έχει λιώσει τα χιόνια και τελικά γύρισα πίσω 11 χλμ για να δω αν είναι εκεί η τσάντα μου. Τσέρνι ράνατσ τσέρνι ράνατσ έλεγα από μέσα μου και έψαχνα γύρω γύρω μήπως τα ζώα πήραν το φαγητό και μου άφησαν κάπου το πληκτρολόγιο τουλάχιστον! Χαχαχα. Τσέρνι ράνατσ σημαίνει μαύρη τσάντα , στα σλαβικά (;) ένα πρωί στην Μπάνια Λουκα, Βοσνία Ερζεγοβίνη νομίζω , γυρναγαμε τα μπαρ με τα τυπακια που είχα γνωρίσει το προηγούμενο βράδυ και πίναμε. Ο ψηλός ειχε χάσει τη μαύρη τσάντα του με όλον το μισθό του μέσα. Γυρναγαμε μανιακά και ρωταγανε τσέρνι ράνατσ τσέρνι ράνατσ; ; τότε την είχανε βρει , σήμερα όχι.
Νομίζω σε ολο το ταξίδι ποτέ δε γύρισα πίσω Τόσα χλμ για να βρω κάτι. Αυτό το πληκτρολόγιο ήταν απίστευτο!! Καβάλησα το ποδήλατο κι έφυγα. Θυμόμουν τον Αλεχανδρο που έλεγε σε αντίστοιχες περιπτώσεις ότι αυτός είναι ο τρόπος των πραγμάτων να μας λένε ότι δε μας ανήκουν. Συνέχισα την πορεία μου και λίγο αργότερα σταμάτησα και έστησα. Ο ήλιος έδυε. Κόλλησα και 20+ λεπτά σε κατι λάσπες. Οι ροδες δε γύριζαν και τα πόδια μου σπινιαραν ενώ προσπαθούσα να σπρώξω. Λασπουριά και ταλαίπα.
Για να δούμε αν αυριο θα είναι η μέρα που θα μπω στο Ιράν. Ελπίζω ναι. Είμαι δίπλα. Ένας ποδηλάτης στον δρόμο, που τον είχα συναντήσει και εχτές, μου είπε ότι στο Ιράν έχει πιο πολλά χιόνια
18 Νοεμβρίου – 47 χλμ
Ιράν!!!!! Γιεααα!! Μπήκα… Είχε πολύ πλάκα η όλη φάση. Στην αρχή, στην τουρκική πλευρά, του δίνω την ταυτότητα και μου λέει τι ν τουτο; με ύφος.. ε ναι του λέω οι Έλληνες μπαίνουν και με την ταυτότητα.. κλπκλπκ μισή ώρα αργότερα υπέγραφα τα χαρτιά για το πρόστιμο. 5.500 λίρες λέει.. περίπου 170 ευρώ.. τους είπα δεν έχω να πληρώσω και είπαν δεν υπάρχει πρόβλημα, όταν ξαναρθεις.. καλά λέω οκ.. πολύ πλάκα η όλη διαδικασία. Εγώ με το ποδήλατο έπρεπε να πάω από τους πεζούς , κι όχι από εκεί που πήγαιναν τα αμάξια… έπαιξε στριμωξίδι κ ζμπρώξιμο στις ουρές… Όλοι με πράγματα εν τω μεταξύ, σακούλες τεράστιες με πραμάτιες, εγώ με το ποδήλατο φορτωμένο.. Πανικός.. πέρασα, όλα κομπλέ. Στάμπα εισόδου μου βάλανε στο χαρτί που έχω τη βίζα και όχι στο διαβατήριο, για να μην έχω πρόβλημα σε χώρες που είναι εναντίον του Ιράν. Μετά άλλαξα λεφτά, έκανα βλακεία γιατί άλλαξα όλες μου τις τουρκικές λίρες σε λεφτά Ιράν κατευθείαν. Θα μπορούσα να είχα τουρκικές λίρες και να άλλαζα αργότερα.. αυτό γιατί τώρα έχω τόσα μετρητά που θέλω μια μικρή βαλίτσα.. μιλάμε με έπιασε σπαστικό γέλιο όταν άρχισαν να μετράνε τα λεφτά.. εκατομμύρια. Πήρα7 χοντρούς πάκους καί κάτι ψιλά για 4500 λίρες που αντιστοιχούν σε περίπου 150€ στη θεωρία. 160 φράγκα μου κόστισε η ανάληψη κ πήρα στα χέρια μου 7μιση εκατομμύρια ριάλια τελικά. Δεν ξέρω ποια είναι η αξία τους γιατί τώρα δεν έχω Ίντερνετ . Είναι πολλά πάντως σε όγκο !!
Μετά έβγαλα κ ιρανική σιμ. 5 δολάρια για 5 γκιγκα, μια χαρά!!
Το υπέρτατο της μέρας έγινε εκεί στην αλλαγή των χρημάτων. Είχαν μαζευτεί κλασικά απειροι αλλαξολεφταφες εκεί και καλαμπουριζανε κιολας μέχρι να βγάλουμε άκρη εκεί με τα μηδενικά των εκατομμυρίων και τα σπαστά αγγλικά τους που δεν ξέρουνε τα νουμερα.. άλλο φιφτυ.κι άλλο φιφτιν ρε παιδια.τεσπα κάποια στιγμή ρωτάω κάπως εμφατικά χάο μένι ; και πετάγεται ένας μικρος εκεί και λέει Χομεϊνί!!;;; και μου κάνει ότι και καλά θα μου κόψουν τον λαιμό και πεθαίνουμε όλοι στα γελια.. και λεωω όχι , όχι Χομεϊνί –
. Χα-ο με-νι χαχαχαχα
Έχει κατηφόρα τώρα .πεφτει το υψόμετρο, έχει λίγο λιγότερο κρύο, αλλά σήμερα στην κορυφη εκεί κοντά στα 2300… φύσαγε κι ο άνεμος.. μιλάμε θέριζε το κρυο. Πάντως εδώ τώρα έχει και δέντρα! Οπότε άναψα και φωτιτσα και έβρασα λίγη σόγια να τη φάω με ψωμάκι και με μελιτζάνα κονσέρβα. Μούρλια ήταν.Παίζει το Ιράν να είναι πιο φτηνό και από την Τουρκία!!
Έχουν έρθει τώρα εδώ δίπλα από τον ποταμό που είμαι κάποιοι με αμάξι και παίζουν μουσική – Σάββατο γαρ. Αλλά προτιμώ να κοιμηθώ. Στην πόλη Tabriz που σκέφτομαι να κάνω την πρώτη μου στάση και να οργανώσω τη διαδρομή στο Ιράν έχω φάει 5 άκυρα στο καουτσσερφινγκ προς το παρόν. Ελπίζω αύριο να με αποδεχτεί κάποιος..
Επίσης , έχω κατεβάσει βιντεάκια και βλέπω για το Ιράν. Το σημερινό, απίστευτο! Divorce: Iranian Style (Global Documentary) | Real Stories στο YouTube
19 Νοεμβρίου – 113 χλμ
Ααααχχχ τι ωραία να μην κάνει κρύο!!! Τι ωραία!! 10-15 βαθμούς οκ.. τα μηδενικά.. και μείον.. κουράζουν! Εχτές πηγαίνοντας προς τα σύνορα συναντησα νεαρό Γερμανό με ποδήλατο φορτωμένο να είναι στο άλλο ρεύμα. Του λέω από Ιράν έρχεσαι; όχι , μου λέει.. αυτό ήταν το πλάνο, αλλά κρυώνω.. πάω πίσω στο βαν να πάρω αεροπλάνο να πάω σ’ άλλη χώρα. Ρε συ του λέω, ούτε καν, πάμε μαζί, σε λίγο κατεβαίνει πάλι, σε μια βδομάδα θα μαστε με τα κοντομανικα (νταξει, υπερέβαλα λίγο). Όχι όχι μου λέει. “The idea is to enjoy.. I am cold..”. Κι έτσι απλά, έχασε το Ιράν… !!
Σήμερα… Μαγικά! Τώρα πριν λίγο που μαγείρευα σκεφτόμουν “πω πω κάποτε όλο αυτό θα τελειώσει – απόλαυσέ το όσο μπορείς”. Νομίζω δεν μπορώ άλλο. Χαχα. Σταμάτησα σε μινιμαρκετακι το πρωί να δω τι μπορώ να ψωνίσω να φάω. Ο τυπακος (15 χρ πανωκατω) είχε τις πατάτες εκεί που μόλις είχαν γίνει και μέσα στον φούρνο ειχε άλλες. Μιλάμε ενθουσιάστηκα !!! Άρχισα τα επιφωνήματα από την χαρά κι ο μικρός μου σκασε μια στην κοιλιά και μια στην πλατη ταυτόχρονα, για να με πειράξει (;!) Δεν κατάλαβα αλλά ήταν ωραία στιγμή.
μου φτιάξε σαντουιτσακι με πατάτα και μαϊντανό και μου μάθε και λέξεις.
Μα’ανούν = ευχαριστώ
Ωπ’μααντάνι = νερό
Νάα = όχι
Κοντάχ Φες = bye bye
Σαλάμ = χαίρετε
Λοιπόν άπειρη χαιρετούρα σήμερα. Κορναρανε, παίζανε τα φώτα, με σταματάγανε. Κάτι νεοι μέσ’ απ’ τ’ αμάξι μου είπαν “ααααα γιούροπ βερυ ναης, Αμέρικα βερυ ναης”. Έλεγα κι εγώ “Ιράν βερυ ναης ολσο” – κουνάγαν το κεφάλι τους.
Μπήκα στην πρώτη μου πόλη.. Κχόυ.. σπαστικό χαμόγελο είχα.. σκεφτόμουν πως το Ιράν μου ταιριάζει σα χώρα.. τράβηξε κι αυτή τον δικό της δρόμο, όπως εγώ. Οι κυρώσεις των ΗΠΑ έχουν γονατίσει την οικονομία,και γενικά δε βλέπω προς το παρόν και πολύ ανάπτυξη.. κάτι χωρια ξεχασμένα τελείως. Αλλά η πόλη ήταν οκ. Καθαρή σχετικά,δρόμοι οκ, αμάξια παλια κυρίως.. μέσος όρος.. 15ετιας λέει το μυαλό μου στα γρήγορα, δεν ξέρω, δεν το υπολόγισα. Οι γυναίκες πολύ πλάκα με τη μαντίλα που τη φοράνε, αλλά δε τη φοράνε κιόλας. Πιο πολύ σαν αξεσουάρ είναι. Το μισό μαλλί μπροστά είναι έξω.. περναγανε τα αμάξια διπλα μου κι έβλεπα τα παιδάκια κολλημένα στο τζάμι να με κοιτάνε… Πανικός στον δρόμο, ο νόμος της ζούγκλας… Εγώ… Με το σπαστικό χαμόγελο πάντως χαχαχ παραλίγο να με αφανίσουν γιατί κρατούσα την ευθεία μου… Δηλαδή, σε αυτά τα μέρη θέλει επιθετική οδήγηση, αλλιώς δεν πας πουθενά.. σου μαρσαρει ο άλλος και κάνει να βγει για να σε κόψει και να περάσει. Όχι φίλε δεν πατάω φρένα , να περιμένεις. Με χαμόγελο πάντα.
Το αποκορύφωμα ήρθε στο μινι μάρκετ. Ο τυπακος στα 65 χρόνια περίπου. Τι μαλλί είναι αυτό ρε παιδια οι Ιρανοί; ; μιλάμε οι πλειοψηφία έχει ένα μαλλι πυκνό πυκνό απίστευτο! Ο τύπος μου κάνει κατευθείαν χειρονομία “πω ρε παιδάκι μου, να μην μπορώ να σου μιλήσω και θελω να σου πω τόσα .,. ” Ναι ναι του λεγα κι εγώ, κι εγώ. Μου κάνε καρδούλα με τα δύο του χέρια, α λα ζωή Κωνσταντοπούλου… ο γλυκούλης. Μου είπε αν είμαι Τούρκος και του πα Γιουνάν. Και χτυπησε παλαμάκι με τα χέρια του “πωωωω Γιουνάν, λέει ρε παιδιά. ” Μου πε να τα πληρώσει όλα αυτός ο,τι πήρα. Του πα όχι.. πλήρωσα 185 ριάλια .. με 50 να ναι το 1 δολλάριο και πήρα μισό κιλό ρύζι μπασμάτι, 1 κονσέρβα φασόλια, 1 κονσέρβα μελιτζάνες, 2 νουντλς, 1 μικρό πακ αμύγδαλα, 1 μ.π. ψίχα ηλιόσπορους, και 1 νυχοκοπτη μιας και στην τσαντα με τα φαγητά προχτες που μου πήραν τα ζώα ήταν και το νεσεσερ μου ..
Αυτά τα ωραία. Ήρθα και κατασκήνωσα, έβαλα φωτιτσα με πολύ ωραία ξύλα που μάζεψα καθοδόν. Έκανα το ρυζακι μου για αύριο . Έπαιξα την κιθάρα μου. Δουλεύει και το ίντερνετ.. μόνο που δεν έχω βρει ακόμα που θα μείνω στο Tabriz . Κι αν δε βρω απλά θα συνεχίσω.
20 Νοεμβρίου – 73 χλμ
Έβλεπα τώρα τις φωτογραφίες της μέρας και στην πρώτη είπα ωπα καλά σήμερα έγινε αυτό ;
Πανικός. Ψιλόβροχο και βροχή όλη μέρα. Ανέβηκα μια ωραία ανηφορα σήμερα με φουλ κόντρα άνεμο – όλη τη μέρα! Τσουκου – τσουκου. Έφαγα επική σαβουρα , οριακά επικίνδυνη. 20 Νοεμβρίου 23 η πρώτη μου σοβαρή σαβουρα (με τα πραγματα, γιατί είχα φάει και μια καλή στη νέα Υόρκη μεθυσμενος) στο ταξίδι. Μιλάμε μπλέχτηκε κάπως το ποντσο και μου τράβηξε το τιμόνι δεξιά απότομα κι έφυγα από την άσφαλτο σίγουρα με πάνω από 30, γιατί ήταν καλή κατηφόρα και έκανα μια από δω κάπως μια από κει με το σώμα μου να ισορροπήσω τη φάση και μάλιστα πρόλαβα να κάνω και σκέψη “μαλακά δεν παίζει να το σώσεις αυτό – ή παίζει ;” γιατί το μάζεψα δύο φορές, αλλά μετά ψιλοφανηκε χαντάκι παραπέρα κ μικρο-αγχωθηκα και κάπου πρέπει και να κοπανησα κι έφυγα κάτω πολύ επαγγελματικά (άθελά μου) αριστερό χέρι ώμος ωμοπλάτη στροφή ωπα…
Σηκώνομαι, τσάντες εχουν φύγει, τιμόνι έχει στραβωσει κάποια πράγματα χύμα από δω κι από κει τρομπες μπουκάλια κλπ.. σταματάει αμάξι στα 40 μετρα να δει πώς είμαι, με χει πιάσει γέλιο δυνατό . Όλα καλά μπρο εδώ του λεω με τα χέρια κ με βλέπει που γελάω, οκ έφυγε. Ρε πώς τη γλύτωσα… Και πώς την έφαγα κιόλας γιατί την είχα μυριστει τη δουλειά με το ποντσο από πιο πριν σαν πιθανότητα. Τώρα που ξάπλωσα έχω έναν πόνο στην ωμοπλάτη πίσω σχετικά ψηλά αριστερά . Αύριο το πρωί θα γίνει επαναξιολόγηση.
Α καλά έπαθα κι άλλο πίσω λάστιχο πίσω να πάρει.. με ταλαιπώρησε λίγο αλλά κομπλέ. Ακόμα εν τω μεταξύ δεν έχω βρει κάποιον να με φιλοξενήσει στην Tabriz. Φαίνεται οι Ιρανοί το χουν πάρει το θέμα (της φιλοξενίας) τόσο ζεστά που αν δεν μπορούν να σε έχουν βασιλιά , δε σε αποδέχονται καν.10 άτομα μου χουν πει δεν μπορούν αλλά αν θέλω βόλτα στην πόλη ναι. Ρε παιδιά δε θέλω tour guide, κάπου να κοιμηθώ θέλω και να πουμε και καμία κουβέντα. Γι’αυτό είπα να φτάσω κοντά στην Tabriz και αύριο να κάτσω όλη μέρα στη σκηνή να ψάξω μήπως βρω κανέναν και έτσι να γλιτώσω κ τη μέρα που δίνει βροχή / χιόνι για όλη τη νύχτα και τη μέρα.
Πήρα νερά, πήρα φαγητά και είπα θα βρω γαμάτο μέρος να αράξω. Αμ δε… Μιλάμε την πάτησα ! Πέρναγα απίστευτα όμορφο τοπίο με κάτι βουνά σα χωμάτινα και διάσπαρτα δέντρα κι ένα σα σπιτάκι στη μέση. Είπα εκεί θα πάω…. Ε λοιπόν για να πάω έπρεπε να περάσω στο άλλο ρεύμα , μετά να περάσω ένα ρέμα με κάτι μπάζα που δε φαινοταν από την άλλη μεριά του δρόμου, μετά ένα ποταμάκι και όσο πλησιαζα το σπιτάκι πλατς πλουτς γλυξ λασπίλα και πατινάζ και μπλοκάρουν κι οι ροδες και το σηκώνω πάλι ολο όπως είναι και πάω παραπέρα και είναι τελείως άπλα η φάση. Κοιτάω πρόβλεψη για αέρα πράσινος ο χάρτης πωωωω ρε φίλε χιόνια αέρηδες τώρα βρήκαν όλα.. αφήνω το ποδήλατο, έχει σκοτεινιάσει εν τω μεταξύ και λέει θα αρχίσει να βρέχει σε λίγο, αλλά ο ουρανός ήδη μαυρίζει. Ψάχνω από δω ψάχνω από κει… Το σπιτάκι μέσα ήταν όλο τουβλα.. και στα πέριξ μπας και κόβει λίγο ο άνεμος λάσπη φουλ… Ψάχνω παραπέρα παραδωθε τίποτα.. πω ρε φίλε ψιλό εμερτζενσυ λέω στον εαυτό μου. πρέπει να ξαναβγώ από κει που μπήκα.. άντε πάλι πίσω… Μια ώρα θα μου πήρε αυτή η φάση. Βγήκα έκανα πεταλι προς τα πίσω γιατί δεν μπορούσα να περάσω στο απέναντι ρεύμα λόγω αυτοκινητων και απόλυτου σκοταδιού. Είχε στη μέση θάμνους διάζωμα πάνω κάτω ξέρω και γω ανισόπεδη διάβαση χαχαχα. έκανα πεταλι για κάνα 5 λεπτό σπρώχνοντας με όλο μου το είναι γιατί η λασπουριά δεν άφηνε τους τροχούς να κυλήσουν και βιαζομουν να βρω πού θα την πέσω να κόβει λίγο ο αέρας.. μπήκα σε ένα χωράφι που έχει τοιχίο σα περίφραξη αλλά έχει και δύο λάμπες αναμμένες μπροστά από δύο πορτες κλειστές. Αν ανοίξουν βλέπουμε τι θα κάνουμε. Έστησα, εβαλα και έξτρα σκοινιά γιατί φύσαγε πολύ και μπήκα μέσα κι έφαγα !!!!δεν έχει ίντερνετ να πάρει εδώ που είμαι. Ήθελα να κάνω πραγματακια.. όλα κομπλέ όμως. Φιλακια
22 Νοεμβρίου – 51 χλμ
Ξυλιασα το πρωί μέχρι να μαζέψω σκηνή κ πράγματα. Έφτασε -6 το βράδυ. Το πρωί όλα ήταν χάρτινα από τον παγετό. Η υφασμάτινη τσάντα, το κάλυμμα της σκηνής, κάτι σκοινιά για τα μπιτονια όλα στερεοποιημένα κ με σχήμα μη μεταβαλλόμενο. Δεινοπάθησαν τα χεράκια μου αλλά όλα κομπλέ. Έφτασα στην πόλη. Πριν μπω, κάθησα να επικοινωνήσω με αυτόν που θα με φιλοξενούσε. Βρήκα τελικά. Τρεις ώρες προσπαθούσα να συνδεθώ, τίποτα. Στο Ιράν δεν μπαίνεις όπου θέλεις. Whatsapp και couchsurfing δεν παίζουν. Θέλεις vpn. Αλλά ο vpn που είχα δε δούλευε. Και όσοι κατέβαζα από το ίντερνετ, διότι το Google Play store , δεν Play εδώ πέρα, δεν πιάνανε. Τρεις ώρες!! Τελικά ρώτησα τον κόσμο και μου παν ένα vpn που δουλεύει. Προσπάθησα να επικοινωνήσω, αλλά εις μάτην. Ο τύπος που μου χε πει ναι, δεν απανταγε. Ένας άλλος που μου χε πει ναι, μου λέει το σπίτι του δεν είναι έτοιμο για φιλοξενία… Αν θέλω να διανυκτερευσω στο γραφείο του… Μμμμμααααλιστααα. Όλα κομπλέ. Έπλυνα κ ρούχα. Κοιμάμαι με σόμπα τουλάχιστον. Κάτι είναι κι αυτό. Κι αύριο βλέπουμε..
A.W.E.S.O.M.E 