Author: Angelos - a.W.E.S.O.M.E

Μέσα σ’ ένα κοντέινερ που σφύζει από νόημα
παρέδωσα τα ηνία της πραγματικότητάς μου
και βρέθηκα σε ταινία μέσα με πρωταγωνιστή τον

Τζεράρντο!

Στην πιο σουρεάλ ταινία που έχω δει και έχω παίξει,βρέθηκα να εκτείνομαι
σωματικά
ψυχολογικά
διανοητικά
συνειδησιακά
αναζητώντας με όλη την περιέργεια που πυροδοτεί ο έρωτας
τα ακρότατα του φάσματος της εμπειρίας. Ο έρωτας;

Μου έχει τύχει και κάποιες άλλες φορές, αλλά αυτή την περίοδο είναι ιδιαίτερα έντονο. Νοιωθω τόσο χαρούμενος και τόσο πλήρης που η ιδέα του θανάτου μου έρχεται στον νου πάλι και πάλι. Σα να λέω ” εντάξει κομπλέ, είμαι έτοιμος – αφού το έζησα κι αυτό, δε θέλω κάτι άλλο”. Το ξέρω ότι ακούγεται σκαλωτικό – και σίγουρα τα αισθήματα μου είναι τόσο εύφλεκτα που μια σπίθα μόνο με στέλνει έβδομο ουρανό. Αλλά έρχεται στον νου μου χωρίς λέξεις αυτό το αίσθημα της πληρότητας που έχει κάτι μακάβριο.  Έρωτας!

Το ξέρατε; Εγώ όχι! Δηλαδή το υποψιαζόμουν, αλλά δεν το είχα εξακριβώσει. Τρεις εβδομάδες στο κοντέινερ, έφτασαν και με το παραπάνω! Έφυγα θλιμμένος και λυτρωμενος. Λίγο ακόμα και θα έσκαγα – αισθητηριακή υπερχείλιση! Έρωτας!

Δυστυχώς δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Θα ήθελα, είναι η αλήθεια, διότι με δεδομένη την ετεροφυλοφιλία μου, θα ήμουν… πολύ σωστά, αμφιφυλόφιλος. Τέλειο; Να σου βγαίνει δηλαδή η σεξουαλική ροπή και προς τα δύο φύλα. Να μπορείς δηλαδή να βιώσεις τον πλούτο της συναισθηματικής, ψυχικής και σεξουαλικής/ σωματικής εγγύτητας δυνητικά με όλους. Συναρπαστικό ; Εμένα δε μου βγαίνει το σεξουαλικό. Αλλά – κι εδώ είναι το ζουμί – μπορώ με βεβαιότητα πλέον να καταθέσω πως πέρα από το σεξουαλικό, όλα τα υπόλοιπα είναι δυνατόν να βιωθούν και μεταξύ του ίδιου φύλου !!

Γαμάτο;;

Και αν αναστατώθηκες λίγο, να σου θυμίσω τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος που λέει να αγαπάτε το Θεό όπως ένας «μανικός εραστής» την ερωμένη του. Δε μιλάει για την αγάπη του καλύτερου φίλου, ούτε για αδερφική αγαπη, ούτε για πλατωνική αγάπη, ούτε καν για την αγάπη του πατέρα ή της μάνας προς το παιδί. Μιλάει για έρωτα.

Για αυτό σκάω από τη χαρά μου. Διότι πέρα από την ¡εκρηκτική! ένταση αυτου του συναισθήματος perse, είναι το γεγονός ότι νιώθω σα να ξεκλειδώσα την επόμενη πίστα στο τι είναι δυνατό να βιωθεί. Μπορεί άραγε, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να νοιώσεις αυτήν την ένταση με όλους; Δεν ξέρω αν θα ήταν επιθυμητό, γιατί δεν ξέρω κατά πόσο είναι διαχειρισιμο. Αλλά και μόνο η πιθανότητα με εξιτάρει. Έρωτας!

Σα να λέμε:

Θέλω να είμαι μαζί σου όλη την ώρα! Σε θαυμάζω, θέλω να σε ακούω να μιλάς, θέλω να καταλάβω πώς σκέφτεσαι, θέλω να σε ρωτήσω όλες τις ερωτήσεις που γίνεται να ερωτηθουν, θέλω να μάθω από σένα, φοβάμαι μήπως σε απογοητεύσω! Σε αγαπώ! Θέλω να είσαι καλά , σε έχω έγνοια. Δε σε εξιδανικεύω ομως.. Πονάω μέχρι δακρύων με τις αστοχίες σου. Βλέπω τις ελλείψεις σου γενικα και τις αδικίες σου προς το πρόσωπό μου, ειδικά και…. it’s okay…! Σε ευχαριστώ και πάλι γιατί με εκπαιδεύεις. Σε συγχωρώ στο δευτερόλεπτο διότι σε προσλαμβάνω ολόκληρο…. Μαλάκα είναι τρελό… Τρελό… ούτε εγώ πιστεύω τον εαυτό μου..

Και μηδενική σεξουαλική επιθυμία. Χαχαχαααα!!

Και λέω ότι το εξακριβωσα τώρα διότι ένιωθα έτσι και για τον Αλεχανδρο, που ταξιδεύαμε μαζί στην Αφρική..

Νομίζω έχει να κάνει με το πόσο ταιριάζεις με τον άλλον. Με τον Αλε, ειμασταν στην ίδια συχνότητα, δεν ξέρω πώς να το πω.

Το λέω, όμως.
Και με τον Τζεράρντο επίσης.

Βασικά είμαι σίγουρος πως είμαστε μακρινοί συγγενείς,
θα έλεγα

αν ήμουν τελείως παρορμητικός. Τώρα που θέλω να είμαι πιο λογικός και συγκρατημένος θα πω ότι είναι μεγάλη η πιθανότητα, δεδομένου ότι είναι και από κάτω Ιταλία, να έχουμε έναν κοινό πρόγονο πριν από ξέρω γω 10-15 γενιές.

ταιριάζαμε. Ο τρόπος που σκεφτόμασταν – ο τρόπος που αντιλαμβανόμασταν την πραγματικότητα ήταν ο ίδιος. Η διανοητική μας διαδρομή σε σχέση με τα ουσιώδη της ζωής ήταν αν όχι η ίδια.. περνούσε από κάποια κοινά κομβικά σημεία.. κάπου είχε καλύψει περισσότερο δρόμο, κάπου είχα καλύψει εγώ.. αλλά ήταν φοβερό να το βλέπεις αυτό και να το νοιωθεις. Δεν ξέρω, δεν έχω λόγια. Ακόμα κι αυτά που γράφω εδώ τώρα, ενώ είναι απλά και περιγραφικά.. έκανα ένα μήνα να κάτσω να τα γράψω.. έβλεπα τις φωτογραφίες και έλεγα… Μην αποπειραθεις καν.. δεν έχει νόημα.. αφού έζησες μια κανονική ταινία και τα βιβλία γίνονται ταινίες, όχι το αντίστροφο – τι να γράψεις ;

Εκεί στο Gartenburg…
Γνώρισα

…γνώρισα τη Λάουρα από φιλανδια. Γνώρισα τον Γκουίντο από Ιταλία τον Μικελάντζελο από Ιταλία τον Νικέτε από Αργεντινή, την Βαλεντίνη από Ελλάδα τον Μίρκο από Γερμανια τον Κάσπερ από Γερμανια την δε θυμάμαι απο γιουεσεη τον Τζέημς από Αγγλία τον Τόμας από Πολωνία τον Ιωσήφ από Γαλλία  Και και και..

Όλοι καλλιτέχνες. Όχι απαραίτητα με τη συμβατική έννοια. Ο Γκουίντο με σύστησε σε μια φίλη του κάποια στιγμή και με χαρακτήρισε ως life artist. Τώρα τι σημαίνει αυτό ακριβώς, δεν ξέρω. Αλλά ήταν όλοι τους life artists. Φιλοσοφημένοι, με καλή πρόθεση, με άπλετο ελεύθερο χρόνο, με ελάχιστα/καθόλου χρήματα, με ευαισθησίες, με αγάπη για τη μουσική, για τον χορό, για το τραγούδι, με μία δημιουργική δύναμη απίστευτη, με μία λογική επαναχρησιμοποίησης του οτιδήποτε είναι “ελεύθερο” στον κοινό χώρο που μοιραζόμαστε όλοι. Κάτι άλλο που το συνειδητοποιώ τώρα – έξι μήνες μετά τα όσα πέρασα μαζί τους – είναι η επανα-διαπίστωση ότι η αγάπη σχετίζεται με την ένταση των συναισθημάτων, με την ψυχική εγγύτητα, με την ειλικρίνεια. Δεν είναι απαραίτητα σχετιζόμενη με τη διάρκεια της συνύπαρξης, ούτε με την μετέπειτα επικοινωνία. Συνυπάρξαμε τόσο έντονα που με αρκετούς από τους άνω δεν αποχαιρετιστήκαμε καν διότι ήταν φοβερά δύσκολος ο αποχωρισμός.

Το τι εξελίχθηκε, το τι ειπώθηκε, το τι καταναλώθηκε… Δε λέγεται.. Θα έγραφα… βιβλία, αλλά είναι τα προσωπικά τους.. Για αυτό θα το πάρω προσωπικά

και θα γίνω όλοι τους!

Αφού δεν μπορώ τοπικά, θα τους αφομοιώσω τροπικά. Θα γίνω
το πιο καθαρό και εύγευστο απόσταγμα
της ξέφρενης αλληλεπίδρασής μας
διυλιζόμενης στο διηνεκές.

Θα τους αφομοιώσω ερωτικά.  Θα διεισδύσω μέσα μου
με μάτια κλειστά, να ενσωματώσω την
ενέργειά μας τη μαγική
Εκρηκτική, δημιουργική, ανα-γεννησιακή!

Σαν τατουάζ στο σώμα μου πάνω θα τους χαράξω,
κι όπως η σβούρα αφομοιώνει
τα χρώματα
τα σχήματα
τις μορφές
της επιφάνειάς της,
όταν στροβιλίζεται,
θα τους αφομοιώσω!

Δεν ξέρω ποια μυστήρια δύναμη με έχει θέσει σε κίνηση – το σίγουρο είναι ότι είμαι από τις σβούρες που είναι σε τροχιά όχι μόνο γύρω απο τον εαυτό της,  αλλά και που κουνιέται πέρα δώθε μανιακά χαχαχα …

Στο τέλος πάντως σε ένα σημείο καταλήγει να γυρνάει!

Ενδοσκόπηση η ομφαλοσκόπηση ;

Θα δείξει !

Ένταση! “ακρότατα του φάσματος της εμπειρίας” . 100+ ώρες σερί αυπνίας μα με τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση. ήλιος φεγγάρι σε μία εναλλαγή ασύνδετη με τη δίψα μας για γνώση, για χορό, για έκφραση, για αναζήτηση, για περπατήματα, για ποδηλατάδες, για καραόκε, για ουσίες, για ουσία, για ομορφιά, για ιδιαιτερότητα, για τρέλα, για σύνδεση, για χρώματα, για μάθηση, για συζήτηση, για επαφή, για σχέση, για εξερεύνηση “του υπερπεραν της ενεργειακης φόρτισης” που λέω και στο binary beat. Υπάρχει κι άλλο! είναι τρελό, τρελό, ασύλληπτο..

Περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω ! 😀

Yuhuuuuu.. είμαι πάλι εν κινήσει !

Για την ακρίβεια, όχι και τόσο εν κινήσει. Έκανα 40 χιλιόμετρα και κάθησα από Τετάρτη απόγευμα μέχρι Κυριακή πρωί να χαρώ τη σκηνή, το δάσος, την ησυχία και κυρίως να συνειδητοποιήσω τι έγινε τους τελευταίους 6 μήνες που ήμουν (πάλι) στη Ζυρίχη και τι… έρχεται!!

Ήρεμα κι ωραία και με μπόλικο κρύο για να σφίγγει το δέρμα !

Έφυγα όμως, κι ας είχε τρελό άνεμο κόντρα

Και λίγα χαηλαητς από τις πιο δύσκολες στιγμές για να νομίζετε ότι είμαι και πολύ τρανός. Να για παράδειγμα

Έτσι που λέτε… Και τελικά έφτασα σε έναν μικρό παράδεισο και βρήκα την πιο όμορφη και γλυκειά οικογένεια!!!

Και για κλείσιμο κάτι απλό, απλούστατο και παρόλα αυτά δύσκολο ! Πολλές φορές συγχέουμε την ευκολία με την πολυπολοκότητα. Τα περισσότερα στη ζωή νομίζω είναι… πολύ απλά. Δε σημαίνει ότι είναι όμως και εύκολα!

22.2.23
Ξεφεύγω από τη μονοτονία

με την ορμή του ανέμου
με τη χαρά μιας γέννας
με μια λαχτάρα που αναβλύζει από τα βάθη της γης σαν πίδακας θερμός
με όνειρα στο σχήμα της θάλασσας

Ε ? 🤔

νοιώθω πιο έντονα από ποτέ κάτι μεγαλειώδες να με πλησιάζει. είναι απροσδιόριστο, μα νοιώθω σίγουρος. νοιώθω ξαναγεννημένος. νοιώθω έτοιμος να προσεγγίσω μια πραγματικότητα που την έχω δει με τα κυάλια και την έχω βιώσει κατα τύχη, ή κατ’ εξαίρεση. ήρθε η ώρα.

το μούσι έφυγε. η συμβολική του αξία είχε εδώ και καιρό εξανεμιστεί. οτι δηλαδή όσο περνάνε οι μήνες, μακραίνει το μουσι, πορεύομαι ταξιδιωτικά και αλλάζω. αλλάζω εσωτερικά, αλλάζω εξωτερικά. το μουσι έπιασε μαξιμουμ μήκος και μετά είχε μείνει διακοσμητικό.

πάμε γι άλλα.

έστησα σκηνή πριν λίγο και έβαλα μέσα σχεδόν όλα μου τα πράγματα. μιλάμε…. δεν έχω λόγια.. η σκηνη κόστισε περίπου 900 ευρώπουλα, αλλά είναι το νέο μου σπίτι και το αγαπώ !! είναι τέλεια! τέλεια ! υπέροχη.. πόσο καιρό -χρόνια- ταλαιπωριόμουν με την άλλη..!

το ποδήλατο φανταστικό!.. έκανα αλλαγές – πρόσθεσα…πιλοτήριο- και πλέον κάθομαι πολύ αναπαυτικά και το απολαμβάνω! έβαλα σέλα με ανάρτηση η οποία κάνει τεράστια διαφορα. λάστιχα χωρίς σαμπρέλες και ιστορίες – μόνο πλαστικό. δε σκάνε γιατί απλά δεν έχουν αέρα μέσα..

έβαλα δυναμό τούμανο – 400 ευρώ !! – και μπορώ και φορτίζω κινητό ΚΑΙ ηχειάκι που αντικατέστησε τα ακουστικά για λόγους ασφαλείας. άλλαξα την τσάντα πίσω για μία πιο μίνιμαλ. πήρα θερμός υπέροχο και τώρα πίνω το ζεστό τσαγάκι μου.. έχω κινητάρα για υπερ-φωτογραφίες και άλλα πολλά….

πραγματικά όλα είναι υπέροχα… !

I have everything i need and a little bit more…

Αυτά για την ώρα για να σηματοδοτήσω την αρχή..

έπεται συνέχεια..!

Τεσσεράμισι μέρες χωρίς ίντερνετ.

Amper Alert !

Γίνεται να βρεθείς αν δε χαθείς πρώτα; 
Πόση παραπάνω ενέργεια απαιτεί μια ουσιαστική ενδοσκόπηση μέσα στο αστικό τεχνολογικό ιντερνετικό πλαίσιο ;

Πόση; 😋

Με τον ίδιο αυτοματισμό που τα βρέφη γλαρώνουν με συγκεκριμένους ήχους, χαλαρώνει και η ύπαρξη όταν είναι στη φύση. 
Η ιδιοσυχνότητα μας συντονίζεται με την παγκόσμια ιδιοσυχνότητα της Φύσεως. 

Να ναι τα ανέμελα πουλάκια; να ναι τα ακούραστα τζιτζίκια; να ναι οι φωτοφόρες πυγολαμπίδες; Μην είναι το αέναο ποτάμι;

Σαν άλλος ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας, ξαπλωμένος στο πιο φυσικό πάπλωμα από βρύα και λειχήνες, κοιτάζω πάνω και παρατηρώ τον από φουτουριστική ταινία εναέριο χώρο. Όλος κατειλημμένος από όλων των λογιών τα πετούμενα, τόσο μα τόσο τακτικά κι οργανικά οργανωμένα! Ζουζουνάκια όλα μαζί τσιλάρουν εναέρια στον ίδιο χωρο, κάτι γιγάντια ελικοπτερακια μόνα τους παραπάνω κόβουν βόλτες, μικρά μικρά μυγάκια ούτε που ξέρουν πού πάνε, πεταλούδες απλά περνάνε - δεν περιφέρονται, μέλισσες με γυροφέρνουν γιατί το λαδάκι για τα μούσια μοσχοβολάει - δεν είμαι λουλούδι βρε! Μικρά πουλάκια ψηλά ψηλά ψάχνουν ταίρι μελωδικώς - καλά να 'ναι... Στο προσεκτικό αυτί ένα βουητό ασταμάτητο παίζει  κι είναι ο ήχος όλων αυτών των φτερών διαφορετικών μεγεθών και σχημάτων - όλα να τελούνε 
τη μία και πανίερη 
από αρχαιοτάτων χρόνων ποθητή και 
από των δεινοσαύρων την εποχή εξελισσόμενη, 
τη μόνη τόσο έξοχα απεικονίζουσα την ελευθερία, 
τη μόνη αληθώς πραγματούμενη ανθρωπίνως σε όνειρα, μα και σε κινητά,  
λειτουργία της πτήσης. 
Μαγευτικό ! 
Αιθέριο !

Να ναι η γλυκειά αυγη ; Να ναι η παχιά σκιά της φυλωσιάς ή ο καυτός ήλιος του ξέφωτου ; Οι καρακάξες πάπιες ή   

Επί γης λοιπόν κοιτάω ψηλά κι αναρωτιέμαι τι να ναι αυτό που προσδίδει τόση μαγεία στη φύση και τόση ηρεμία μέσα μου..

Σίγουρα δεν είναι τα αιμοβόρα προβοσκιδοφόρα όπως τα πολυπληθή και πάντα συνεπή στο ραντεβού τους, κουνούπια και κάτι αλλά μικράκια

που με έχουν κάνει σουρωτηρι. Αυτά με εκνευρίζουν!

(με το αστείο γελάω, όχι με την κατάσταση)

Α δε σας το πα! Έπαιξα το πρώτο μου τραγούδι στην κιθάρα. Είναι το πρώτο τραγούδι που παίζω γενικά – και είναι και δικό μου. Είναι αυτό που έγραψα με αφορμή  τη Ναόμι, αλλά είχα στο μυαλό μου και τον Ούβε και την Αλεξάνδρα και άλλους και άλλες.. και η μουσική απλά μου ήρθε. Γαμάτο ; Δεν είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι σαν τραγούδι. Απλά έπιασα την κιθάρα εδώ στο δάσος μεταξύ τίποτα και τίποτα και βγήκε κάτι. Παρθενογένεση;

Το αποτέλεσμα είναι… ημιτελές χαχαχα.. δεν μπόρεσα να διατηρησω σταθερό το strumming pattern γιατί ακόμα με δυσκολεύει να παίζω και να τραγουδάω ταυτόχρονα (φαντάζει αδύνατο).

Αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει να με εκφράζει όσο πιο πολύ γίνεται. Αυτό είναι το κριτήριο και σε αυτό το επίπεδο είμαι ευχαριστημένος.

Τα λόγια μπορείτε (?) να τα βρείτε στην ομότιτλη ανάρτηση.

Και βίντεο κλιπ παρακαλώ, όχι αστεία. Είδατε σκηνικά; Έκλεισα ένα ολόκληρο δεντροσπιτόδασος για τα γυρίσματα 🤣🤣. Έφυγα από τον ποταμό. Είπα θα παω κάπου χωρίς πολλά γρασιδια και μπλεξίματα. Βραδιαζε. Πήγα να χωθώ δύο φορές για να κατασκήνωσω και τελικά το μετάνιωσα και συνέχισα. Είπα από μέσα μου “θα βρεις το τελειο μέρος. Συνέχισε! Φαντάσου το! Σε περιμένει! ” Για άλλη μια φορά η πραγματικότητα είναι πιο φανταστική από τη φαντασία μου. Βρήκα αυτόν τον παράδεισο !

Και λίγο ακόμα από Amper

5.5.2022 – 104 χλμ

Μυρωδια δάσους. Πούσια για στρώμα. Σήμερα ο πιο δύσκολος αποχαιρετισμός από το 15 που έφυγα. Είμαι πολύ χαρούμενος και ευγνωμων και γεμάτος αγάπη, αλλά έχω μια φοβερή στενοχώρια από το πρωί που ξύπνησα και μετά που άφησα την Αγγελική. Εντονη λύπη υπαρξιακή.

Πάω προς Βερολίνο να βρω την άλλη μου ξαδέρφη τη Γιούλη. Η διαδρομή σήμερα ήταν απερίγραπτη. Κυλαγα εύκολα , όλα εν τάξει. Ήμουν με ακουστικα όλη την ώρα . Άκουγα νατυ πελουσο για παρηγοριά.

🙏

6.5.2022 -169 χλμ

Τα πουλάκια χτες το βράδυ μα και το χάραμα ήταν σκέτη απόλαυση. Αμέτρητα – σα συναυλία. Το πρωί ξύπνησα από τις 5μιση και δε νυσταζα. Χτες επίσης δε με πήρε ο ύπνος μέχρι αργά. Σήμερα, I cycled my way through sadness.. έβαλα ακουστικάκια και παρά τη στενοχώρια μου, μπήκα στον αυτόματο πιλότο κουνώντας τα πόδια μου. Η φύση είναι τρελα και η ανοιξιάτικη δράση με παρηγόρησε σήμερα. Έφαγα μια αστεία τούμπα, διότι το χωρίς χέρια σε αυτό το ποδήλατο είναι πολύ δύσκολο, μιας και έχω τόσα πράγματα πάνω και το ποδήλατο ειναι λεπτεπίλεπτο με τα πιο λεπτά λαστιχακια. Μ σταματησε κι η αστυνομία γιατί λέει ήμουν σε δρόμο που δεν επιτρέπονται ποδήλατα και έπρεπε να κάνω μια ταρζανια σε ένα φράχτη για να περάσω στον άλλο δρόμο. Όλα κομπλέ. Μίλησα με 2-3 ηλικιωμένους που με ρώτησαν με ενθουσιασμό πού πάω και τι κάνω. Τι καλουληδες. Και οι Ολλανδοί, τους συμπαθησα απειρα. Πανάκριβα εξοχικά γενικά , στη Γερμανία κυρίως, και στην αρχή της μέρας είδα πολλά εορταστικά που είχαν οι Ολλανδοί στον δρόμο σχετικά με την εθνική εορτή τους ; Και βοήθεια που δέχτηκαν στον βππ? Γιατί είδα πολλές σημαίες καναδικές και αμερικανικές και σακιά που κρεμόντουσαν από ομπρέλες (αλεξίπτωτα) που γράφαν BREAD ή BEANS. Πάλι χάνω αέρα στην πίσω ρόδα ! Ιγκχχ

7.5.2022 – 147 χλμ

Χώμα είμαι τελείως.. στόμαχι δεν κατεβάζει τίποτα. Πήγα δύο φορές να βγάλω ότι δεν είχα φάει. Δεν τρώω και παρόλο που ο δρόμος είναι οκ και ο άνεμος οκ , δεν τραβάω άνετα. Και αφορητος πονοκέφαλος μέχρι τις 12. Πήγα κ πήρα παρακεταμόλη, κάτι που το κάνω πολύ σπάνια, αλλά δεν την πάλευα με τίποτα. Σίγουρα μερος του προβλήματος είναι η ηλιαση που έπαθα από τις δύο πρώτες μέρες. Αυτό και η ψυχολογική μου κατάσταση.

Χτες το βράδυ παιζαν ελάφια ή αγριογούρουνα στο δάσος και κοντά στη σκηνή ένα. Ή άλλο ζώο δεν ξερω. Οι ήχοι ήταν περιοδικοί και ήταν σαν παρατεταμένο γουρουνητό (υπάρχει αυτή η λέξη?)

Αγχώθηκα, προφανώς, αλλά ηλπισα να μη βρει τη σκηνή. Θυμήθηκα τα γουρούνια που είχε ο φίλος του κολοραδο στο σζαπάγιο στο Εκουαδόρ. που είχε ξεχάσει να τα ταΐσει και όταν πήγαμε εκεί ήταν ξεκάθαρο ότι αν δεν είχαν φράχτη θα έτρωγαν εμάς. Μιλάμε για υπαρξιακή πεινα τα γουρούνια. Είχα σοκαριστεί, και τώρα σκεφτόμουν έχε γούστο να είναι γορουνια και δη να πεινάνε.Και να ακούς και τις πατημασιές και όλη την κίνηση μέσα στο δάσος βραδιάτικα τόσο καθαρά. Έβγαλα χέρι έξω από τη σκηνή και πέταξα το νεσεσερ μου που έχει αποσμητικο και οδοντόκρεμα. Έχε γούστο λέω να μου φέρει τη μύτη του εδώ και να ρουθουνιζει μέχρι να σκίσει τη σκηνή ή δεν ξέρω και γω τι. Όλα καλά τελικά και κοιμήθηκα σούπερ.

Σήμερα πιέστηκα. Το λάστιχο το πίσω καπουτ σε τόσα σημεία που πίεζα το λάστιχο όπως κανουμε για να τσεκαρουμε την πιεση και έβαζα λίγο παραπάνω δύναμη και έφευγε ο αέρας από όπου και να πίεζα.. χαχαχα. Μαγικό αυτό το υγρό μέσα που πάει και βουλώνει τις τρυπούλες . Σήμερα όμως έκατσα και το άλλαξα. Δεν ήθελα να το κάνω γιατί βαριέμαι άπειρα ΚΑΙ επίσης ήταν πολύ δύσκολο. Γιατί ; Διότι στον άξονα που διατρέχει το κέντρο της ρόδας έπρεπε να βάλω και τη σχάρα και τον πλαγιοστατη και ένα άλλο απαραίτητο παξιμαδακι για να κλείνει ένα κενό. Με λίγα λόγια, πολύ δουλειά.

Επίσης προς το τέλος έπιασε βροχή. Έπρεπε να βγάλω βάλω αδιάβροχα σε μενα κ στην κιθάρα. Πλάκα είχε αλλά στη φάση που ειμαι δεν είμαι για πολλά. Και έπρεπε να κόψει κάποια στιγμή για να στήσω σκηνουλα. Όλα κομπλέ τελικά αν κ ταλαιπωρήθηκα λίγο.

Στα θετικά, τοπία μουσική και άσκηση είναι τα πιο ευεργετικά. Για κάποιες στιγμές. Την πέφτω

8.5.2022 – 151 χλμ

Ωηωηηηη….

Ξεκινάω από τα χτεσινό βραδινά. Πάλι ήχοι στο δάσος. Γκουγκλαρα αν παίζουν αρκούδες και δεν παιζαν όποτε είπα ό,τι και να είναι είσαι στο σπίτι του, οπότε τουμπεκί. Ο,τι ήταν με ακούμπησε τη σκηνή στο πλάι. Ενόσω πλησίαζε ο μικρος τυμπανιστής ήταν στην θέση της καρδιάς και έδινε πίεση στα 140 bpm τουλ. Τινάχτηκα με το άγγιγμα του κι έφυγε.

Από 7 μέχρι 13:00 δεν είχα φάει τίποτα και από τις 11 μισή πες και μετά, ούτε νερό. Έκατσα να φάω κάτι στις 10+μισή γιατί λέω κάτι πρέπει να φάω. Θα κλαταρω. Με το που έβαλα τις μπανάνες και το γερμανικώς πολυσπόρο ψωμί στο παγκάκι και έκατσα , με έπιασε αναγουλα μόνο στη θέα και προσπαθουσα να ξερασω μα τι να βγάλω; Είμαι 4 μέρες και ξέρω γω 500 χλμ με λιγότερες από 5000 θερμίδες. Χτες έφαγα 3 φέτες ψωμί και ένα βαζακι αγκουρακι τουρσί που ήταν το μόνο που η σκέψη του δε με αηδιάζε. Προχτές πάλι ελάχιστοτατα. Τι να βγάλω; Έπαθα κράμπα στο στομάχι -πρώτη μου φορά- έτσι όπως ήμουν βαθύ κάθισμα και έκανα τη διαδικασία του εμετού χωρίς το αποτέλεσμα.

Σκατα λέω, τι φάση; Μετά από λίγο και νερο να έπινα το βγαζα – λίγο πιο κίτρινο όμως, γι αυτούς που ενδιαφέρονται. Ήπια δύο γουλιες μετρημένες και τις έβγαλα μετά από 30 δευτερόλεπτα ξέρω γω εκεί που έκανα πετάλι. Σταμάτησα, προσπαθούσα να ξερασω σαν άνθρωπος και, αυτό θα πήρε κάνα ενάμιση λεπτό, χαλιά τώρα, πέρναγαν τα αυτοκίνητα , δε σταμάτησε κάνεις. Φαντάζομαι θα με είδαν. Το καταθέτω ως data point γιατί γενικά εδώ όσοι συναναστρέφομαι είναι ευγενέστατοι!

Φτάνω μετά κάπου αλλού σε μια καλυβα ξέρω γω και δεν το είχα πραγματικά.. από το πρωί κουναγα τα πόδια μου τσουκου τσουκου ίσα να ρολαρω , χωρίς πίεση. Αλλά είχε πάει μια παρά και είχα σουρωσει τελείως. Κάθισα απλά να ηρεμήσω γιατί ήμουν εξουθενωμένος. Ήπια και νερο για να στρώσω αλλά το έβγαλα όλο ( ήταν αρκετό) και εκεί που ήμουν έτοιμος να ανησυχήσω πραγματικά, δεν έγινε τίποτα απολύτως, με αποτέλεσμα να ανησυχήσω πραγματικά. Λέω να τσεκαρω νοσοκομεία ή και ξέρω γω αλλά είμαι στο πουθενά. Γιατί είσαι στο πουθενά ; Γιατί την πάτησα σαν αρχάριος. Ήξερα ότι η Γερμανία έχει ποδήλατο λωρίδες γενικά που καλύπτουν όλη τη χώρα. Έλα όμως που όταν γκουγκλαρα στο χαρτη τη διαδρομή μου έβγαλε μια διαδρομή μόνο από ποδηλατολωριδες. Όποτε λέω θα είναι λωρίδες μέρη του Εθνικού δικτύου. Αμ δε. Το γκουγκλ μαπς βγάζει αποτελέσματα που είναι τα πιο σύντομα και αυτό πολλές φορές σε στελνει από δρόμους που είναι ο,τι να ναι. Έκανα 8 χλμ περίπου σήμερα σε κακό χωματόδρομο , σε μέρη – κάκιστος, με αποτέλεσμα να μου σπάσουν τα νεύρα, να ξανατρυπήσει το πίσω λάστιχο, και γενικά να τα φτύσω. Λοιπόν έλεγα ότι είμαι στη μέση του πουθενά – σχετικά πάντα, στη Γερμανία είμαι – γιατί το γκουγκλ μαπς με πάει από όλα τα χωριουδάκια και από όλα τα άκυρα μονοπάτακια. Και ΤΟ ΉΞΕΡΑ προφανώς.. για αυτό γενικά ποτε δε βάζω να μου δείξει διαδρομής ποδηλασίας. Βάζω ότι είμαι αυτοκίνητο και επιλέγω να αποφύγει highways, motorways, tolls, ferries όποτε πάντα είμαι κομπλέ. Έλα όμως που οι Γερμανοί είναι Γερμανοί και τους πήρε εχτές ένας τηλέφωνο (μου το είπε ο αστυνομικός) γιατί ήμουν σε δρόμο που δεν είχε περιθώριο για ποδήλατο. Οπότε είπα, δε βαριέσαι θα ακολουθήσω ο,τι διαδρομή μου δίνει.

Εκεί που ήμουν στην καλύβα απελπισμένος σκέφτηκα ότι είναι θέμα χρόνου να παραλύσω βασικά. Χωρίς νερό και φαΐ, με ήλιο να δίνει πίεση, και γενικά καταβεβλημένος σκέφτομαι, τα περιθώρια στενεύουν. Βάζω στον χάρτη διαδρομή, 29 χλμ, να με πάει σε κάτι που φαίνεται σαν κωμόπολη. Εκεί λέω θα κάτσω θα ηρεμήσω και θα δω τις επιλογές μου (δωμάτιο να μείνω; να αφήσω το ποδήλατο και να πάω κάπως Βερολίνο να δω τι έχω; και άλλα που με αηδιαζε ο βαθμός της πολυπλοκότητας τους.

Πριν ξεκινήσω πάλι από την καλυβουλα βγάζω ζακέτα και βάζω μόνο το αντίανεμικο. Σκέφτομαι, δεν πρέπει να ιδρώνω καθόλου γιατί αφυδάτωνομαι και χάνω και πολλά μέταλλα και ιχνοστοιχεία. Επίσης το αντίανεμικο έχει και κουκουλα που καπελιζει μπροστά όποτε δε θα τρώω τον ήλιο (πολύ σημαντικό), και με διάφορα φερμουάρ που έχει γίνεται σχετικά απλό να εξαερίζομαι ταχύτατα μιας και ένα κοντομάνικο κρατάει πιο πολύ τον ιδρώτα.

Κάνω 10 χλμ σε στυλ διαλογιστικο αναπνευστικό, λάου λάου, και πέφτω σε νεκροταφείο που από κει και πέρα είναι ξέρω γω 20 χλμ χωματόδρομος. Δεν πάω από χωματόδρομο πάλι. Μπαίνω μια στο νεκροταφείο γιατί απλά ήταν πανέμορφο. Δεν έχω λόγια. Με ανέβασε λίγο ηθικά αλλά συνειδητοποίησα ότι ξεμενω από επιλογές και ανησύχησα (πάλι). Για καλή μου τύχη γκουγκλαρω αν το παρασεταμολ μπορώ να το πάρω με άδειο στομάχι και μπορώ. Να πω εδώ ότι το πρωί είχα κουμπώσει 2 ισομεπραζολ των 20 mg από το φαρμακείο μου που είχα γράψει ότι ήταν για προστασία στομαχιου. Δε βοήθησαν από ότι φαίνεται. Λοιπόν, παίρνω μια παρακεταμόλη – καθώς φαίνεται η τελευταία μου ευκαιρία. Και αποφασίζω να τσεκαρω τις κανινικές ποδηλατικές διαδρομές που διασχίζουν τη χώρα ινα βρω την πιο κοντινή μου. Γαμώτο, είναι 30 χιλιόμετρα βόρεια (πάω ανατολικά) και φυσάει κόντρα τελείως. Αλλά μετά θα πάρω την διαδρομή και θα έχω τον ανέμο 100% στην πλάτη μου. Λέω θα το προσπαθήσω και έφυγα σιγά σιγά.

Στα 10 χλμ βρισκω βενζινάδικο με μινι μάρκετ. Θυμίζω είναι Κυριακή, περνάω από χωριά και δεν παίζει σχεδόν τίποτα ανοιχτό εκτός από μπυραρίες και καφετέριες και εστιατόρια στην εξοχη. Ούτε φαρμακεία ανοιχτά να ζητήσω ένα αντι-εμετικό ξέρω γω. Στο μίνι μάρκετ το μόνο που έτρωγα και ήταν αλμυρό (γιατί τα γλυκά με αηδιαζουν αυτές τις μέρες) ήταν αυτά τα κρακερακια τα μακρόστενα που είναι φουλ με αλάτι. κατα τ αλλα, αυγά λουκανικα, σφολιατες και τυριά ολα ψημένα φαντάζαν άκρως γερμανικα. πήρα τα κρακεράκια, θυμήθηκα βικτωρ να μου λεει ΕΡΕΣ ΟΥΝ ΚΡΑΚ ΤΙΟ, μπόρεσα να τα φάω και με κράτησαν για κάποιες ώρες.

Αυτή η παρακεταμόλη με ίσιωσε κάπως και τελικά με έσωσε καθώς μπορούσα να φάω. Τι ανακουφιστικό ?!

Μετά στις 1630 πήρα άλλη μία γιατί ένιωθα πάλι να χτίζεται ένα τείχος στο μήλο του Αδάμ μου. Αυτό που λέει ότι δεν μπαίνει ΤΊΠΟΤΑ. Δε θυμάμαι να το έχω ξαναζήσει αυτό τόσο έντονα. Πήρα άλλη μία και μετά και κάτι Pringles από άλλο μινιμαρκετ παρακμιακου βενζινάδικου που είχε 10 πράγματα και το μόνο αλμυρό και βιγκαν ήταν τα Pringles. , Λέω αλμυρά είναι, υδατάνθρακας είναι.. τι κι αν είναι σκατοφαγητο και κάτι δεν πάει καλά με το στομάχι σου, πρέπει κάτι να φάω. Τα έφαγα και μέχρι τώρα που γράφω νομίζω με ωφέλησαν πολύ.

Και θα μου πεις, έχεις μια μέρα που ξεκινάει έτσι και μετά κάνεις ποδήλατο μέχρι τις 2030 ; Είσαι καλά; Η απάντηση είναι ότι ένιωθα σχετικά καλά και είχα ούριο ανεμο. Αύριο το χα δει θα έχω κόντρα μετωπικό και ήθελα να κάνω όσο πιο πολλά χλμ μπορούσα σήμερα γιατί η απαραίτητη προσπάθεια ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις όπως την υπολογίζω είναι περίπου 3 φορές μεγαλύτερη για το αυριανό σενάριο. Όταν σε πάει, το πας – είναι κάτι σαν κανόνας.

Αυτά τα ωραία. Κάθε πακέτο και μια ευκαιρία, σκεφτόμενος στο κλείσιμο της ποδηλατικής μου μέρας τι συναισθήματα ενοιωσα σήμερα – από την αηδιαστική αίσθηση του να ξερνας χωρίς να ξερνας και να ζαλίζεσαι αφορητα μέχρι την αγαλλίαση του δειλινού σε όλα αυτά τα ΜΑΓΙΚΆ τοπία ακουγωντας STAVROZ – THE FINISHING.. υπέρτατο.

Και θα μου πεις καλά είσαι τόσο χάλια και συνεχίζεις να πιέζεις; Γιατί δεν πας λίγο πιο χαλαρά. Διότι η λύση είναι στο Βερολίνο. Και θέλω να φτάσω εκεί όσο πιο γρήγορα αντέχω. Εγώ συμφωνώ πολύ με αυτό που έχει πει – μάλλον – ο Αϊνστάιν και το χω ξαναγράψει κάπου εδώ , ότι η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο, για να μη χάσεις την ισορροπία σου πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις πετάλι. Γι αυτο κι εγώ πιεζομαι τόσο καμία φορά γιατί σημασία έχει να συνεχίζεις. Με μέτρο και σοφια, αλλά να συνεχίζεις. Σε τέτοιες καταστάσεις η πολύ ξεκούραση και η πολύ περισυλλογή κάνουν χειρότερα τα πράγματα.

Όλα όμορφα. Παίζει και αύριο να φτάσω Βερολίνο, θα δω, όπως μου βγει.

Α ρε φίλε να πω και για αυτή την απίστευτη ομορφιά του τοπίου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Όλα όμορφα, όλα φροντισμένα. Όλα θα τολμούσα να έλεγα καλαίσθητα. Τι ωραίο οι άνθρωποι να έχουν λεφτά και μια κάποια συγκρότηση που αποτυπώνεται αν μη τι άλλο στο πώς ταχτοποιουν τον κόσμο τους. Την αυλή τους, το νεκροταφείο τους, το χωριο τους, το χωράφι τους. Βλέποντας κάποιος τα γραφικά μας νησάκια όπως πιτσιλανε το Αιγαίο θα έλεγε κανείς ότι η απαράμιλλη αισθητική τους είναι αποτέλεσμα τρόπου ζωής. Αυτή η ομορφιά είναι το αποτέλεσμα του διαλόγου των νησιωτών με το περιβάλλον, με το κλίμα, με την παράδοση, με την ιστορία, με το τι είναι αναγκαίο.. Κι εγώ εδώ χαίρομαι τόσο πολύ που βλέπω όλα αυτά εδω. Έχω σίγουρα πολλά να μάθω από τη Γερμανία και από τους Γερμανούς. Κι αυτά σκέφτομαι, τη φιλοσοφία, την ποίηση, τη γλώσσα, τις τέχνες, τη βιομηχανία, τον καπιταλισμο τους.. θέλω να τα δω και να τα συνδέσω όλα μέσα μου

9.5.2022 – 131 χλμ

Πάμε λίγο με τρέλα. ΒΕΡΟΛΊΝΟ baby yeah. Με την ξαδερφουλα μου τη Γιούλη!

Κοιμήθηκα 23+ εχτές και ξύπνησα 5μιση χωρίς ξυπνητήρι σχετικά καλά. Είπα να βγω από τη σκηνή να ξεκινήσω τη μέρα να δούμε πού θα κοιμηθώ το βράδυ. Το γκουγκλ μαπς μου έβγαζε περίεργα τις διαδρομές. Έπρεπε να διασχίσω τον ποταμό με τον οποίο πήγαινα παράλληλα εχτές, 30 χλμ πριν από εκεί που σταμάτησα. Βλέπω τον χάρτη και λέω αποκλείεται να κάνω +30 χλμ σήμερα με άνεμο πηγαίνοντας πίσω. Η εναλλακτική ήταν να πάω +40 χλμ, από τη μεριά του ποταμού αλλά κάνοντας μια τεράστια παράκαμψη. Δε μου έδειχνε ότι μπορώ να πάω ευθεία για να πάρω φέρι μποτ γιατί έβγαζε σηματακι ότι κάνουν έργα. Οπότε, αν και φαίνεται τρελό ότι μετά από αυτές τις έντονες μέρες ξύπνησα τόσο πρωί και ξεκίνησα, είναι διότι συνήθως τα προβλήματα λύνονται, αλλά θέλουν πιο πολύ χρόνο. Ας πούμε μπορεί να έφτανα στο φέρι αλλά να είχε ένα δρομολόγιο που ήταν στις 9 το πρωί η ξερω γω κάθε 4 ώρες. Εν τω μεταξύ μου στέλνει και μήνυμα η ξαδέλφη ότι παίζει ψιλοπαρτακι με πολλούς Ισπανους φίλους της το βράδυ, ότι η Κολομβιανα συγκάτοικος της έχει και μια φίλη που φιλοξενεί, κι αυτή από Κολομβία. Λέω τι τέλεια !

Φτάνω στο χωριό από όπου έφευγε ο δρόμος για τον ποταμό και το φέρυ και όντως ο δρόμος είναι κλειστός από ότι με ενημέρωσε ένας ευγενέστατος παππουλάκος. Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος, ακριβως δίπλα στο ποτάμι που κάνει και για ποδήλατο και θα σε πάει μέχρι το φέρυ. Όλε λέω , γίναμε. Διότι για να φτάσω εκεί έπρεπε να κάνω και 10 χλμ, που σημαίνει ότι αν δεν πήγαινε ο δρόμος τελικά, θα έπρεπε να προσθεσω κι αυτά τα 10 στα +30 και +40 που είχα πριν. Κατάθλιψη! Δε θα έφτανα ποτέ σήμερα και θα έπρεπε να βιάσω το σώμα μου για άλλη μια μέρα.

Φτάνοντας προς το φέρυ συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μετρητά και αποκλείεται να παίρνουν κάρτα. Έχε γούστο λέω ! Φτάνω και προς έκπληξη μου βλέπω αμάξι να περιμένει και από τη μία και από την άλλη οπότε λέω οκ κινείται γρήγορα. Θετικό , δε θα περιμένω. Πιάνω ΚΑΤΕΥΘΕΊΑΝ, μέχρι να φτάσει το φέρι, κουβέντα με τον οδηγό που περιμένει. Τόμας το όνομα του. Ήξερα ότι μάλλον ήταν αυτός που θα πληρώσει το εισιτήριο μου χαχχαχαχχχαα. Το γράφω και γελαω γιατί έτσι έγινε. Τα είπαμε λίγο, καλός τύπος, στα 45 περί, και με γερμανική διάθεση διδασκαλίας. Είδε τον ενθουσιασμό μου όταν μου είπε ότι αυτό το φέρυ μποουτ δεν έχει μηχανή και κάθισε με μια θεατρικότητα και με όλες τις λεπτομέρειες να μου δείχνει και να μου εξηγεί πώς το φέρυ είναι συνδεδεμένο με κάποιες σημαδούρες (φωτό)με τρία σκοινια που πιάνουν πρύμνη πλώρη μέση και τραβώντας τα σκοινιά πάει διαγωνίως το πλοίο και η ροή του ποταμού το πάει απέναντι. Τέλειο;

Η διαδρομή ωραία αλλά έπρεπε να δίνω πίεση και συγκεντρωνόμουν με αναπνευστικά πειράματα και διαφορετικές στάσεις στο πώς θα αυξήσω τα βατ μου χωρίς να αυξήσω ανάλογα και τυς παλμούς μου. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό είναι δυνατό σε έναν βαθμό με ασκήσεις αναπνοης. Το λάστιχο σήμερα το φούσκωsα πάνω από 15 φορές. Δεν ακούγονται τόσες πολλές αλλά είναι! Γιατί θέλει και ενέργεια έτσι. Το ποδήλατο φορτωμένο με όλο το βάρος να πιέζει να βγει ο αέρας κι εγώ με μια πλαστική τρόμπα να προσπαθώ να βάλω μέσα ότι μπορώ διότι απλά από ένα σημείο και πέρα η πίεση που δίνει η τρόμπα δεν ήταν αρκετή για να κάνει το λάστιχο μου όπως το θέλω, σχεδόν πέτρα. Κουραστικό, αφού μες στην πόλη σταματας πολύ πιο πολύ και ο αέρας φεύγει πιο γρήγορα, αλλά συνέχισα με αυτή τη στρατηγική και έφτασα.

Το είχα προ-αποφασισει ότι σήμερα θα ήταν μερα τριπλού παρασεταμολ γιατί είχε πράσινο άνεμο (28χλμ την ώρα σύμφωνα με το windy, το οποίο σημειωτέον είναι ασύλληπτα ακριβές), πρασσινος άνεμος σημαίνει ότι θέλει κάθε πετάλια πίεση (power cycling το λέω). Είναι στον αντίποδα του ρολαρω.. έκανα υπομονή μέχρι τις 9κ10 όπου άρχισε η ζαλάδα κ η δυσφορία. Τσίμπησα άλλο ένα 13κ10 και άλλο ένα 19παρα. Δεν ήθελα να υποφέρω σήμερα γιατί έπρεπε να το πατήσω. Έφτασα, βγήκαμε σε εστιατόριο (20 άτομα) μετά μπύρες και δίπλα στο ποτάμι. Τι τέλεια !

Απόλαυσα την από της παρακεταμόλης ψευδαίσθηση της κανονικότητας στο έπακρο. Έχοντας υπόψη ακριβώς ότι είναι ψευδαίσθηση. Είμαι αισιόδοξος ότι ήταν μια μίξη κακής ψυχολογίας κ ηλίασης συνδυαζόμενες με μία χρόνια όχληση στο στομάχι. Ή τι να πω, μπορεί να είναι κάτι πραγματικά σοβαρό .Αυριο που θα ξυπνήσω ήρεμος, και θα κάτσω όλη τη μέρα ήρεμος, θαρρώ θα μπορώ να φάω και να πιω κανονικά κ όλο αυτό θα ανήκει στο παρελθόν. Οψομεθα.

Τα καλύτερα έρχονται!

Γυρίσαμε 5 το πρωί από την έξοδο.. Την έπεσα και ξύπνησα 7 το πρωί έτοιμος για δράση και με στομάχι μια χαρούλα… τι να πω… δεν καταλαβαίνω τίποτα… χαχα

🤷

ω! άλλαξα και την πρώτη σελίδα του μπλογκ.. την επικαιροποίησα, βασικά. ακούω γνώμες 🙂

Maastricht