Utrecht – Berlin | 5 days – 702 kms

5.5.2022 – 104 χλμ

Μυρωδια δάσους. Πούσια για στρώμα. Σήμερα ο πιο δύσκολος αποχαιρετισμός από το 15 που έφυγα. Είμαι πολύ χαρούμενος και ευγνωμων και γεμάτος αγάπη, αλλά έχω μια φοβερή στενοχώρια από το πρωί που ξύπνησα και μετά που άφησα την Αγγελική. Εντονη λύπη υπαρξιακή.

Πάω προς Βερολίνο να βρω την άλλη μου ξαδέρφη τη Γιούλη. Η διαδρομή σήμερα ήταν απερίγραπτη. Κυλαγα εύκολα , όλα εν τάξει. Ήμουν με ακουστικα όλη την ώρα . Άκουγα νατυ πελουσο για παρηγοριά.

🙏

6.5.2022 -169 χλμ

Τα πουλάκια χτες το βράδυ μα και το χάραμα ήταν σκέτη απόλαυση. Αμέτρητα – σα συναυλία. Το πρωί ξύπνησα από τις 5μιση και δε νυσταζα. Χτες επίσης δε με πήρε ο ύπνος μέχρι αργά. Σήμερα, I cycled my way through sadness.. έβαλα ακουστικάκια και παρά τη στενοχώρια μου, μπήκα στον αυτόματο πιλότο κουνώντας τα πόδια μου. Η φύση είναι τρελα και η ανοιξιάτικη δράση με παρηγόρησε σήμερα. Έφαγα μια αστεία τούμπα, διότι το χωρίς χέρια σε αυτό το ποδήλατο είναι πολύ δύσκολο, μιας και έχω τόσα πράγματα πάνω και το ποδήλατο ειναι λεπτεπίλεπτο με τα πιο λεπτά λαστιχακια. Μ σταματησε κι η αστυνομία γιατί λέει ήμουν σε δρόμο που δεν επιτρέπονται ποδήλατα και έπρεπε να κάνω μια ταρζανια σε ένα φράχτη για να περάσω στον άλλο δρόμο. Όλα κομπλέ. Μίλησα με 2-3 ηλικιωμένους που με ρώτησαν με ενθουσιασμό πού πάω και τι κάνω. Τι καλουληδες. Και οι Ολλανδοί, τους συμπαθησα απειρα. Πανάκριβα εξοχικά γενικά , στη Γερμανία κυρίως, και στην αρχή της μέρας είδα πολλά εορταστικά που είχαν οι Ολλανδοί στον δρόμο σχετικά με την εθνική εορτή τους ; Και βοήθεια που δέχτηκαν στον βππ? Γιατί είδα πολλές σημαίες καναδικές και αμερικανικές και σακιά που κρεμόντουσαν από ομπρέλες (αλεξίπτωτα) που γράφαν BREAD ή BEANS. Πάλι χάνω αέρα στην πίσω ρόδα ! Ιγκχχ

7.5.2022 – 147 χλμ

Χώμα είμαι τελείως.. στόμαχι δεν κατεβάζει τίποτα. Πήγα δύο φορές να βγάλω ότι δεν είχα φάει. Δεν τρώω και παρόλο που ο δρόμος είναι οκ και ο άνεμος οκ , δεν τραβάω άνετα. Και αφορητος πονοκέφαλος μέχρι τις 12. Πήγα κ πήρα παρακεταμόλη, κάτι που το κάνω πολύ σπάνια, αλλά δεν την πάλευα με τίποτα. Σίγουρα μερος του προβλήματος είναι η ηλιαση που έπαθα από τις δύο πρώτες μέρες. Αυτό και η ψυχολογική μου κατάσταση.

Χτες το βράδυ παιζαν ελάφια ή αγριογούρουνα στο δάσος και κοντά στη σκηνή ένα. Ή άλλο ζώο δεν ξερω. Οι ήχοι ήταν περιοδικοί και ήταν σαν παρατεταμένο γουρουνητό (υπάρχει αυτή η λέξη?)

Αγχώθηκα, προφανώς, αλλά ηλπισα να μη βρει τη σκηνή. Θυμήθηκα τα γουρούνια που είχε ο φίλος του κολοραδο στο σζαπάγιο στο Εκουαδόρ. που είχε ξεχάσει να τα ταΐσει και όταν πήγαμε εκεί ήταν ξεκάθαρο ότι αν δεν είχαν φράχτη θα έτρωγαν εμάς. Μιλάμε για υπαρξιακή πεινα τα γουρούνια. Είχα σοκαριστεί, και τώρα σκεφτόμουν έχε γούστο να είναι γορουνια και δη να πεινάνε.Και να ακούς και τις πατημασιές και όλη την κίνηση μέσα στο δάσος βραδιάτικα τόσο καθαρά. Έβγαλα χέρι έξω από τη σκηνή και πέταξα το νεσεσερ μου που έχει αποσμητικο και οδοντόκρεμα. Έχε γούστο λέω να μου φέρει τη μύτη του εδώ και να ρουθουνιζει μέχρι να σκίσει τη σκηνή ή δεν ξέρω και γω τι. Όλα καλά τελικά και κοιμήθηκα σούπερ.

Σήμερα πιέστηκα. Το λάστιχο το πίσω καπουτ σε τόσα σημεία που πίεζα το λάστιχο όπως κανουμε για να τσεκαρουμε την πιεση και έβαζα λίγο παραπάνω δύναμη και έφευγε ο αέρας από όπου και να πίεζα.. χαχαχα. Μαγικό αυτό το υγρό μέσα που πάει και βουλώνει τις τρυπούλες . Σήμερα όμως έκατσα και το άλλαξα. Δεν ήθελα να το κάνω γιατί βαριέμαι άπειρα ΚΑΙ επίσης ήταν πολύ δύσκολο. Γιατί ; Διότι στον άξονα που διατρέχει το κέντρο της ρόδας έπρεπε να βάλω και τη σχάρα και τον πλαγιοστατη και ένα άλλο απαραίτητο παξιμαδακι για να κλείνει ένα κενό. Με λίγα λόγια, πολύ δουλειά.

Επίσης προς το τέλος έπιασε βροχή. Έπρεπε να βγάλω βάλω αδιάβροχα σε μενα κ στην κιθάρα. Πλάκα είχε αλλά στη φάση που ειμαι δεν είμαι για πολλά. Και έπρεπε να κόψει κάποια στιγμή για να στήσω σκηνουλα. Όλα κομπλέ τελικά αν κ ταλαιπωρήθηκα λίγο.

Στα θετικά, τοπία μουσική και άσκηση είναι τα πιο ευεργετικά. Για κάποιες στιγμές. Την πέφτω

8.5.2022 – 151 χλμ

Ωηωηηηη….

Ξεκινάω από τα χτεσινό βραδινά. Πάλι ήχοι στο δάσος. Γκουγκλαρα αν παίζουν αρκούδες και δεν παιζαν όποτε είπα ό,τι και να είναι είσαι στο σπίτι του, οπότε τουμπεκί. Ο,τι ήταν με ακούμπησε τη σκηνή στο πλάι. Ενόσω πλησίαζε ο μικρος τυμπανιστής ήταν στην θέση της καρδιάς και έδινε πίεση στα 140 bpm τουλ. Τινάχτηκα με το άγγιγμα του κι έφυγε.

Από 7 μέχρι 13:00 δεν είχα φάει τίποτα και από τις 11 μισή πες και μετά, ούτε νερό. Έκατσα να φάω κάτι στις 10+μισή γιατί λέω κάτι πρέπει να φάω. Θα κλαταρω. Με το που έβαλα τις μπανάνες και το γερμανικώς πολυσπόρο ψωμί στο παγκάκι και έκατσα , με έπιασε αναγουλα μόνο στη θέα και προσπαθουσα να ξερασω μα τι να βγάλω; Είμαι 4 μέρες και ξέρω γω 500 χλμ με λιγότερες από 5000 θερμίδες. Χτες έφαγα 3 φέτες ψωμί και ένα βαζακι αγκουρακι τουρσί που ήταν το μόνο που η σκέψη του δε με αηδιάζε. Προχτές πάλι ελάχιστοτατα. Τι να βγάλω; Έπαθα κράμπα στο στομάχι -πρώτη μου φορά- έτσι όπως ήμουν βαθύ κάθισμα και έκανα τη διαδικασία του εμετού χωρίς το αποτέλεσμα.

Σκατα λέω, τι φάση; Μετά από λίγο και νερο να έπινα το βγαζα – λίγο πιο κίτρινο όμως, γι αυτούς που ενδιαφέρονται. Ήπια δύο γουλιες μετρημένες και τις έβγαλα μετά από 30 δευτερόλεπτα ξέρω γω εκεί που έκανα πετάλι. Σταμάτησα, προσπαθούσα να ξερασω σαν άνθρωπος και, αυτό θα πήρε κάνα ενάμιση λεπτό, χαλιά τώρα, πέρναγαν τα αυτοκίνητα , δε σταμάτησε κάνεις. Φαντάζομαι θα με είδαν. Το καταθέτω ως data point γιατί γενικά εδώ όσοι συναναστρέφομαι είναι ευγενέστατοι!

Φτάνω μετά κάπου αλλού σε μια καλυβα ξέρω γω και δεν το είχα πραγματικά.. από το πρωί κουναγα τα πόδια μου τσουκου τσουκου ίσα να ρολαρω , χωρίς πίεση. Αλλά είχε πάει μια παρά και είχα σουρωσει τελείως. Κάθισα απλά να ηρεμήσω γιατί ήμουν εξουθενωμένος. Ήπια και νερο για να στρώσω αλλά το έβγαλα όλο ( ήταν αρκετό) και εκεί που ήμουν έτοιμος να ανησυχήσω πραγματικά, δεν έγινε τίποτα απολύτως, με αποτέλεσμα να ανησυχήσω πραγματικά. Λέω να τσεκαρω νοσοκομεία ή και ξέρω γω αλλά είμαι στο πουθενά. Γιατί είσαι στο πουθενά ; Γιατί την πάτησα σαν αρχάριος. Ήξερα ότι η Γερμανία έχει ποδήλατο λωρίδες γενικά που καλύπτουν όλη τη χώρα. Έλα όμως που όταν γκουγκλαρα στο χαρτη τη διαδρομή μου έβγαλε μια διαδρομή μόνο από ποδηλατολωριδες. Όποτε λέω θα είναι λωρίδες μέρη του Εθνικού δικτύου. Αμ δε. Το γκουγκλ μαπς βγάζει αποτελέσματα που είναι τα πιο σύντομα και αυτό πολλές φορές σε στελνει από δρόμους που είναι ο,τι να ναι. Έκανα 8 χλμ περίπου σήμερα σε κακό χωματόδρομο , σε μέρη – κάκιστος, με αποτέλεσμα να μου σπάσουν τα νεύρα, να ξανατρυπήσει το πίσω λάστιχο, και γενικά να τα φτύσω. Λοιπόν έλεγα ότι είμαι στη μέση του πουθενά – σχετικά πάντα, στη Γερμανία είμαι – γιατί το γκουγκλ μαπς με πάει από όλα τα χωριουδάκια και από όλα τα άκυρα μονοπάτακια. Και ΤΟ ΉΞΕΡΑ προφανώς.. για αυτό γενικά ποτε δε βάζω να μου δείξει διαδρομής ποδηλασίας. Βάζω ότι είμαι αυτοκίνητο και επιλέγω να αποφύγει highways, motorways, tolls, ferries όποτε πάντα είμαι κομπλέ. Έλα όμως που οι Γερμανοί είναι Γερμανοί και τους πήρε εχτές ένας τηλέφωνο (μου το είπε ο αστυνομικός) γιατί ήμουν σε δρόμο που δεν είχε περιθώριο για ποδήλατο. Οπότε είπα, δε βαριέσαι θα ακολουθήσω ο,τι διαδρομή μου δίνει.

Εκεί που ήμουν στην καλύβα απελπισμένος σκέφτηκα ότι είναι θέμα χρόνου να παραλύσω βασικά. Χωρίς νερό και φαΐ, με ήλιο να δίνει πίεση, και γενικά καταβεβλημένος σκέφτομαι, τα περιθώρια στενεύουν. Βάζω στον χάρτη διαδρομή, 29 χλμ, να με πάει σε κάτι που φαίνεται σαν κωμόπολη. Εκεί λέω θα κάτσω θα ηρεμήσω και θα δω τις επιλογές μου (δωμάτιο να μείνω; να αφήσω το ποδήλατο και να πάω κάπως Βερολίνο να δω τι έχω; και άλλα που με αηδιαζε ο βαθμός της πολυπλοκότητας τους.

Πριν ξεκινήσω πάλι από την καλυβουλα βγάζω ζακέτα και βάζω μόνο το αντίανεμικο. Σκέφτομαι, δεν πρέπει να ιδρώνω καθόλου γιατί αφυδάτωνομαι και χάνω και πολλά μέταλλα και ιχνοστοιχεία. Επίσης το αντίανεμικο έχει και κουκουλα που καπελιζει μπροστά όποτε δε θα τρώω τον ήλιο (πολύ σημαντικό), και με διάφορα φερμουάρ που έχει γίνεται σχετικά απλό να εξαερίζομαι ταχύτατα μιας και ένα κοντομάνικο κρατάει πιο πολύ τον ιδρώτα.

Κάνω 10 χλμ σε στυλ διαλογιστικο αναπνευστικό, λάου λάου, και πέφτω σε νεκροταφείο που από κει και πέρα είναι ξέρω γω 20 χλμ χωματόδρομος. Δεν πάω από χωματόδρομο πάλι. Μπαίνω μια στο νεκροταφείο γιατί απλά ήταν πανέμορφο. Δεν έχω λόγια. Με ανέβασε λίγο ηθικά αλλά συνειδητοποίησα ότι ξεμενω από επιλογές και ανησύχησα (πάλι). Για καλή μου τύχη γκουγκλαρω αν το παρασεταμολ μπορώ να το πάρω με άδειο στομάχι και μπορώ. Να πω εδώ ότι το πρωί είχα κουμπώσει 2 ισομεπραζολ των 20 mg από το φαρμακείο μου που είχα γράψει ότι ήταν για προστασία στομαχιου. Δε βοήθησαν από ότι φαίνεται. Λοιπόν, παίρνω μια παρακεταμόλη – καθώς φαίνεται η τελευταία μου ευκαιρία. Και αποφασίζω να τσεκαρω τις κανινικές ποδηλατικές διαδρομές που διασχίζουν τη χώρα ινα βρω την πιο κοντινή μου. Γαμώτο, είναι 30 χιλιόμετρα βόρεια (πάω ανατολικά) και φυσάει κόντρα τελείως. Αλλά μετά θα πάρω την διαδρομή και θα έχω τον ανέμο 100% στην πλάτη μου. Λέω θα το προσπαθήσω και έφυγα σιγά σιγά.

Στα 10 χλμ βρισκω βενζινάδικο με μινι μάρκετ. Θυμίζω είναι Κυριακή, περνάω από χωριά και δεν παίζει σχεδόν τίποτα ανοιχτό εκτός από μπυραρίες και καφετέριες και εστιατόρια στην εξοχη. Ούτε φαρμακεία ανοιχτά να ζητήσω ένα αντι-εμετικό ξέρω γω. Στο μίνι μάρκετ το μόνο που έτρωγα και ήταν αλμυρό (γιατί τα γλυκά με αηδιαζουν αυτές τις μέρες) ήταν αυτά τα κρακερακια τα μακρόστενα που είναι φουλ με αλάτι. κατα τ αλλα, αυγά λουκανικα, σφολιατες και τυριά ολα ψημένα φαντάζαν άκρως γερμανικα. πήρα τα κρακεράκια, θυμήθηκα βικτωρ να μου λεει ΕΡΕΣ ΟΥΝ ΚΡΑΚ ΤΙΟ, μπόρεσα να τα φάω και με κράτησαν για κάποιες ώρες.

Αυτή η παρακεταμόλη με ίσιωσε κάπως και τελικά με έσωσε καθώς μπορούσα να φάω. Τι ανακουφιστικό ?!

Μετά στις 1630 πήρα άλλη μία γιατί ένιωθα πάλι να χτίζεται ένα τείχος στο μήλο του Αδάμ μου. Αυτό που λέει ότι δεν μπαίνει ΤΊΠΟΤΑ. Δε θυμάμαι να το έχω ξαναζήσει αυτό τόσο έντονα. Πήρα άλλη μία και μετά και κάτι Pringles από άλλο μινιμαρκετ παρακμιακου βενζινάδικου που είχε 10 πράγματα και το μόνο αλμυρό και βιγκαν ήταν τα Pringles. , Λέω αλμυρά είναι, υδατάνθρακας είναι.. τι κι αν είναι σκατοφαγητο και κάτι δεν πάει καλά με το στομάχι σου, πρέπει κάτι να φάω. Τα έφαγα και μέχρι τώρα που γράφω νομίζω με ωφέλησαν πολύ.

Και θα μου πεις, έχεις μια μέρα που ξεκινάει έτσι και μετά κάνεις ποδήλατο μέχρι τις 2030 ; Είσαι καλά; Η απάντηση είναι ότι ένιωθα σχετικά καλά και είχα ούριο ανεμο. Αύριο το χα δει θα έχω κόντρα μετωπικό και ήθελα να κάνω όσο πιο πολλά χλμ μπορούσα σήμερα γιατί η απαραίτητη προσπάθεια ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις όπως την υπολογίζω είναι περίπου 3 φορές μεγαλύτερη για το αυριανό σενάριο. Όταν σε πάει, το πας – είναι κάτι σαν κανόνας.

Αυτά τα ωραία. Κάθε πακέτο και μια ευκαιρία, σκεφτόμενος στο κλείσιμο της ποδηλατικής μου μέρας τι συναισθήματα ενοιωσα σήμερα – από την αηδιαστική αίσθηση του να ξερνας χωρίς να ξερνας και να ζαλίζεσαι αφορητα μέχρι την αγαλλίαση του δειλινού σε όλα αυτά τα ΜΑΓΙΚΆ τοπία ακουγωντας STAVROZ – THE FINISHING.. υπέρτατο.

Και θα μου πεις καλά είσαι τόσο χάλια και συνεχίζεις να πιέζεις; Γιατί δεν πας λίγο πιο χαλαρά. Διότι η λύση είναι στο Βερολίνο. Και θέλω να φτάσω εκεί όσο πιο γρήγορα αντέχω. Εγώ συμφωνώ πολύ με αυτό που έχει πει – μάλλον – ο Αϊνστάιν και το χω ξαναγράψει κάπου εδώ , ότι η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο, για να μη χάσεις την ισορροπία σου πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις πετάλι. Γι αυτο κι εγώ πιεζομαι τόσο καμία φορά γιατί σημασία έχει να συνεχίζεις. Με μέτρο και σοφια, αλλά να συνεχίζεις. Σε τέτοιες καταστάσεις η πολύ ξεκούραση και η πολύ περισυλλογή κάνουν χειρότερα τα πράγματα.

Όλα όμορφα. Παίζει και αύριο να φτάσω Βερολίνο, θα δω, όπως μου βγει.

Α ρε φίλε να πω και για αυτή την απίστευτη ομορφιά του τοπίου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Όλα όμορφα, όλα φροντισμένα. Όλα θα τολμούσα να έλεγα καλαίσθητα. Τι ωραίο οι άνθρωποι να έχουν λεφτά και μια κάποια συγκρότηση που αποτυπώνεται αν μη τι άλλο στο πώς ταχτοποιουν τον κόσμο τους. Την αυλή τους, το νεκροταφείο τους, το χωριο τους, το χωράφι τους. Βλέποντας κάποιος τα γραφικά μας νησάκια όπως πιτσιλανε το Αιγαίο θα έλεγε κανείς ότι η απαράμιλλη αισθητική τους είναι αποτέλεσμα τρόπου ζωής. Αυτή η ομορφιά είναι το αποτέλεσμα του διαλόγου των νησιωτών με το περιβάλλον, με το κλίμα, με την παράδοση, με την ιστορία, με το τι είναι αναγκαίο.. Κι εγώ εδώ χαίρομαι τόσο πολύ που βλέπω όλα αυτά εδω. Έχω σίγουρα πολλά να μάθω από τη Γερμανία και από τους Γερμανούς. Κι αυτά σκέφτομαι, τη φιλοσοφία, την ποίηση, τη γλώσσα, τις τέχνες, τη βιομηχανία, τον καπιταλισμο τους.. θέλω να τα δω και να τα συνδέσω όλα μέσα μου

9.5.2022 – 131 χλμ

Πάμε λίγο με τρέλα. ΒΕΡΟΛΊΝΟ baby yeah. Με την ξαδερφουλα μου τη Γιούλη!

Κοιμήθηκα 23+ εχτές και ξύπνησα 5μιση χωρίς ξυπνητήρι σχετικά καλά. Είπα να βγω από τη σκηνή να ξεκινήσω τη μέρα να δούμε πού θα κοιμηθώ το βράδυ. Το γκουγκλ μαπς μου έβγαζε περίεργα τις διαδρομές. Έπρεπε να διασχίσω τον ποταμό με τον οποίο πήγαινα παράλληλα εχτές, 30 χλμ πριν από εκεί που σταμάτησα. Βλέπω τον χάρτη και λέω αποκλείεται να κάνω +30 χλμ σήμερα με άνεμο πηγαίνοντας πίσω. Η εναλλακτική ήταν να πάω +40 χλμ, από τη μεριά του ποταμού αλλά κάνοντας μια τεράστια παράκαμψη. Δε μου έδειχνε ότι μπορώ να πάω ευθεία για να πάρω φέρι μποτ γιατί έβγαζε σηματακι ότι κάνουν έργα. Οπότε, αν και φαίνεται τρελό ότι μετά από αυτές τις έντονες μέρες ξύπνησα τόσο πρωί και ξεκίνησα, είναι διότι συνήθως τα προβλήματα λύνονται, αλλά θέλουν πιο πολύ χρόνο. Ας πούμε μπορεί να έφτανα στο φέρι αλλά να είχε ένα δρομολόγιο που ήταν στις 9 το πρωί η ξερω γω κάθε 4 ώρες. Εν τω μεταξύ μου στέλνει και μήνυμα η ξαδέλφη ότι παίζει ψιλοπαρτακι με πολλούς Ισπανους φίλους της το βράδυ, ότι η Κολομβιανα συγκάτοικος της έχει και μια φίλη που φιλοξενεί, κι αυτή από Κολομβία. Λέω τι τέλεια !

Φτάνω στο χωριό από όπου έφευγε ο δρόμος για τον ποταμό και το φέρυ και όντως ο δρόμος είναι κλειστός από ότι με ενημέρωσε ένας ευγενέστατος παππουλάκος. Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος, ακριβως δίπλα στο ποτάμι που κάνει και για ποδήλατο και θα σε πάει μέχρι το φέρυ. Όλε λέω , γίναμε. Διότι για να φτάσω εκεί έπρεπε να κάνω και 10 χλμ, που σημαίνει ότι αν δεν πήγαινε ο δρόμος τελικά, θα έπρεπε να προσθεσω κι αυτά τα 10 στα +30 και +40 που είχα πριν. Κατάθλιψη! Δε θα έφτανα ποτέ σήμερα και θα έπρεπε να βιάσω το σώμα μου για άλλη μια μέρα.

Φτάνοντας προς το φέρυ συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μετρητά και αποκλείεται να παίρνουν κάρτα. Έχε γούστο λέω ! Φτάνω και προς έκπληξη μου βλέπω αμάξι να περιμένει και από τη μία και από την άλλη οπότε λέω οκ κινείται γρήγορα. Θετικό , δε θα περιμένω. Πιάνω ΚΑΤΕΥΘΕΊΑΝ, μέχρι να φτάσει το φέρι, κουβέντα με τον οδηγό που περιμένει. Τόμας το όνομα του. Ήξερα ότι μάλλον ήταν αυτός που θα πληρώσει το εισιτήριο μου χαχχαχαχχχαα. Το γράφω και γελαω γιατί έτσι έγινε. Τα είπαμε λίγο, καλός τύπος, στα 45 περί, και με γερμανική διάθεση διδασκαλίας. Είδε τον ενθουσιασμό μου όταν μου είπε ότι αυτό το φέρυ μποουτ δεν έχει μηχανή και κάθισε με μια θεατρικότητα και με όλες τις λεπτομέρειες να μου δείχνει και να μου εξηγεί πώς το φέρυ είναι συνδεδεμένο με κάποιες σημαδούρες (φωτό)με τρία σκοινια που πιάνουν πρύμνη πλώρη μέση και τραβώντας τα σκοινιά πάει διαγωνίως το πλοίο και η ροή του ποταμού το πάει απέναντι. Τέλειο;

Η διαδρομή ωραία αλλά έπρεπε να δίνω πίεση και συγκεντρωνόμουν με αναπνευστικά πειράματα και διαφορετικές στάσεις στο πώς θα αυξήσω τα βατ μου χωρίς να αυξήσω ανάλογα και τυς παλμούς μου. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό είναι δυνατό σε έναν βαθμό με ασκήσεις αναπνοης. Το λάστιχο σήμερα το φούσκωsα πάνω από 15 φορές. Δεν ακούγονται τόσες πολλές αλλά είναι! Γιατί θέλει και ενέργεια έτσι. Το ποδήλατο φορτωμένο με όλο το βάρος να πιέζει να βγει ο αέρας κι εγώ με μια πλαστική τρόμπα να προσπαθώ να βάλω μέσα ότι μπορώ διότι απλά από ένα σημείο και πέρα η πίεση που δίνει η τρόμπα δεν ήταν αρκετή για να κάνει το λάστιχο μου όπως το θέλω, σχεδόν πέτρα. Κουραστικό, αφού μες στην πόλη σταματας πολύ πιο πολύ και ο αέρας φεύγει πιο γρήγορα, αλλά συνέχισα με αυτή τη στρατηγική και έφτασα.

Το είχα προ-αποφασισει ότι σήμερα θα ήταν μερα τριπλού παρασεταμολ γιατί είχε πράσινο άνεμο (28χλμ την ώρα σύμφωνα με το windy, το οποίο σημειωτέον είναι ασύλληπτα ακριβές), πρασσινος άνεμος σημαίνει ότι θέλει κάθε πετάλια πίεση (power cycling το λέω). Είναι στον αντίποδα του ρολαρω.. έκανα υπομονή μέχρι τις 9κ10 όπου άρχισε η ζαλάδα κ η δυσφορία. Τσίμπησα άλλο ένα 13κ10 και άλλο ένα 19παρα. Δεν ήθελα να υποφέρω σήμερα γιατί έπρεπε να το πατήσω. Έφτασα, βγήκαμε σε εστιατόριο (20 άτομα) μετά μπύρες και δίπλα στο ποτάμι. Τι τέλεια !

Απόλαυσα την από της παρακεταμόλης ψευδαίσθηση της κανονικότητας στο έπακρο. Έχοντας υπόψη ακριβώς ότι είναι ψευδαίσθηση. Είμαι αισιόδοξος ότι ήταν μια μίξη κακής ψυχολογίας κ ηλίασης συνδυαζόμενες με μία χρόνια όχληση στο στομάχι. Ή τι να πω, μπορεί να είναι κάτι πραγματικά σοβαρό .Αυριο που θα ξυπνήσω ήρεμος, και θα κάτσω όλη τη μέρα ήρεμος, θαρρώ θα μπορώ να φάω και να πιω κανονικά κ όλο αυτό θα ανήκει στο παρελθόν. Οψομεθα.

Τα καλύτερα έρχονται!

Γυρίσαμε 5 το πρωί από την έξοδο.. Την έπεσα και ξύπνησα 7 το πρωί έτοιμος για δράση και με στομάχι μια χαρούλα… τι να πω… δεν καταλαβαίνω τίποτα… χαχα

🤷

ω! άλλαξα και την πρώτη σελίδα του μπλογκ.. την επικαιροποίησα, βασικά. ακούω γνώμες 🙂