Berlin – Munich, 742 kms

Ημέρα 1η – 145 χλμ

Πότισε με φίλε να ανθίσω
Φώτισε με ήλιε να Ζήσω!

Η ακρότητα θέλει μέτρο και
το μέτρο μού είναι ψηλαφητό μόνο σαν το διασχίζω 

Έφυγα από το Βερολίνο...
Αν δεν έφευγα, θα έμενα τελείως.

Ωηωηωηωωωη

(Ξύπνησα 4μιση το πρωι σήμερα να κάνω κ 13 χλμ με τον Τόμας μου πήγαινε στη δουλειά του . Με είχε φιλοξενήσει στο Σαντιάγο της Χιλής αρχές 2017 και ένας κοινός γνωστός μας από το Σαντιάγο με πέτυχε τυχαία στον δρόμο και με φώναξε εκεί που έκανα ποδήλατο και μου είπε ότι είναι κ ο Τόμας εδωμ δυστυχώς τον είδα μόνο για δύο μέρες)

Ημέρα 2η  – 174 χλμ

Τρώω σα βόδι
Τρέχω σαν ελέφαντας κι
Αντέχω σαν καμήλα ..

Με πιάνει κάτι ψυχαναγκαστικό - θα έλεγα αν δεν το ευχαριστιομουν - και δεν μπορώ να σταματήσω. It s like, in the grand scheme of things I need to move on and speed up in order to keep my balance. 

Πάω Μόναχο, μα δε θα μαι μοναχός μου. Πάω να βρω τη Ναόμι από το Καμερούν, που με είχε φιλοξενήσει εκεί για ένα μήνα και τώρα ζει εδώ και προσπαθεί να πάρει χαρτιά πρόσφυγα. 
Είμαι
Χ α ρ ο ύ μ ε ν ο ς !

Η Λειψία απαίσια, τουλάχιστον όση είδα. Βρώμικη, μαγαζιά που κάποτε λειτουργούσαν, ακαλαίσθητα γκράφιτι παντού. Μου θύμισαν Ελλάδα την περίοδο της κρίσης. Σε αντίθεση με την πόλη Gera που πέρασα λίγο πριν κατασκηνώσω.. βγαλμένη από παραμύθι ! 

Τι ξινοί που είναι οι περισσότεροι Γερμανοί που συναντάω. Τους χαιρετάω με ένα νεύμα ή με ένα χαλό ενώ διασταυρωνόμαστε με τα ποδήλατα και πάνω από τους μισούς σκαλώνουν. Τύπου, μου είπε "χαλό" χμμμ.. ωωω.. και δε λένε τίποτα. Χαχαχα
Αλλά επίσης οι περισσότεροι είναι και καλούληδες.. αλλά οι κοινωνικές τους δεξιότητες είναι αδουλευτες. Γενικά τους αγαπώ όμως, έχω καταλήξει. Τους σκέφτομαι σαν κάστρα. Κλειστοί , σοβαροί, στρατηγικά τοποθετημένοι. Θα σου μιλήσουν από το ένα παράθυρο, από το άλλο, από το παραλλο. Κι αυτό θα πάρει καιρό και θα σε τεστάρουν. Όταν όμως ανοίξουν την μεγάλη πόρτα για να μπεις μέσα, θα το εννοούν. Το εκτιμώ αυτό αφάνταστα. Δεν είναι υποκριτές. Ούτε τους νοιωθω διπλωμάτες σαν τους Ελβετούς. Είναι ευθείς, κι ας φαίνεται κάποιες φορές αγενές - δεν είναι. 

Αποτι καταλαβαίνω η Γερμανία τώρα βρίσκεται σε κάποιου τύπου υπαρξιακή κρίση. Τα σκατωσαν στους α+β Παγκοσμίους Πολέμους και μετά είχαν για χρόνια ενοχές, αποστασιοποίηση, αναλύσεις, αποδοχή. Και τώρα είναι η μεγαλύτερη δύναμη στην Ευρώπη (Τουλ. Οικονομικά) και πολύ μεγάλη δύναμη στο ΝΑΤΟ. Νοιωθω ότι τα έχουν κάνει πάνω τους με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Έχοντας πλέον ιστορική αυτοσυνειδησία και το αίσθημα ευθύνης , δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Θέλουν να είναι ειρηνευτική, ισορροπιστικη"", προοδευτική, υπέρ-της-δημοκρατίας δύναμη αλλά τώρα έχει φτάσει το σημείο που πρέπει να παρθούν αποφάσεις για έμπρακτη - πολεμική βοήθεια (με ότι αυτό συνεπάγεται) ή τι ? 

Νομίζω αυτό το "ή τι" έχει αφήσει πολλούς αξιωματούχους εδώ άυπνους. 

Καληνύχτα 😊
Υγ. Ο 🐘 πάει γρήγορα για τα κιλά του 😂

Ημέρα 3η – 114 χλμ

Ανηφόρες και βροχή από το βράδυ. Πρέπει άμεσα να βρω αδιάβροχη σκηνή. Κοιμήθηκα κάτω από γέφυρα. Είδα ελάφι που διέσχισε τον δρόμο μπροστά μου. Τα Powerbanks δε δουλεύουν, είναι για πέταμα. Να φορτίσω με το ηλιακό δε γίνεται αφού έβρεχε κι όλη μέρα. Είμαι στα ΜακΝτόναλντς τώρα για να χω ίντερνετ και να φορτίσω, και γράφω κιόλας γιατί χτες το βράδυ δεν είχα καθόλου μπαταρία. Χτες πήγα σε καφέ και ζήτησα μπριζα και μου είπαν εδώ δεν είναι για να φορτίζουμε κινητά 😂😂

Ημέρα 4η – 100+

100+ χιλιομετρακια. Σε οτοπόουζ χωρις λόγο το στραβα για κάποια ωρα. Δυστυχώς, διότι έγινα pathfinder για 1 !!!περίπου χιλιόμετρο σε ΠΟΛΥ πυκνή βλάστηση. Και κάπου έπιασα και πάνω από 70 χλμ/Ω νομίζω! Έκανα και 3ωρη στάση για να μιλήσω – και όπως προέκυψε λόγω απουσίας ήλιου, να φορτίσω.  Απολαυστική διαδρομή, αλλά το να βρω κάθε στροφουλα είναι ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΌ. Και 30 χιλιόμετρα παραπάνω να μου λέγανε να κάνω αλλά με σαφή τη διαδρομή θα το προτιμούσα. Σε όλη την Αφρική (εξαιρουμένης της διαδρομής Λουσάκα – Λουάντα) ήταν πιο εύκολο να κάνω ποδήλατο. Ήταν ένας δρόμος, με άσφαλτο κατά 90%, ΕΝΑΣ όμως δρόμος. Ήξερες. Μόνο να βγεις από τις πόλεις ήταν περίπλοκο. Εδώ έχεις 100 δρόμους και δρομάκια και ποδηλατοδρομους και παρατωχωραφόδρομους και ποδηλατοδρομους για ποδήλατα βουνού και δρόμους ασφαλείας των αυτοκινητόδρομων. Άντε να βγάλεις άκρη. Σαν το επιχείρημα κατά του καπιταλισμού που λέει ότι με την πληθώρα των επιλογών (υποτίθεται για την καλύτερη εξυπηρέτηση του ατόμου) ο μέσος καταναλωτής τα χάνει. Πας να πάρεις ψωμι κι έχει χωρίς γλουτένη, βουτυροψωμο γαλατοψωμο πατατοψωμο πολυσπόρο μονοσπορο μαύρο άσπρο μιλάμε δε βγάζεις άκρη.. όλα κομπλέ όμως. Προχωράω και τραγουδάω σαν να μαι βγαλμένος από ταινία. Η ομορφιά εδώ είναι απαράμιλλη. Σήμερα στο δάσος συγχιστηκα για ένα δευτερόλεπτο. Είπα ξεκόλλα στον εαυτό μου πήρα μια ανάσα και το απόλαυσα μέχρι τέλους. Ήταν μαγικό. Κάθε εμπόδιο είναι μια ευκαιρία. Αν αυτό το βιώσουμε βαθειά μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή. Μετά η πραγματικότητα χάνει τα πρόσημα (+/-) και αποκτά ορόσημα. Ώ ρε τι έπμαθα εκεί , Ω ρε τι έπμαθα και από κείνον, Ω ρε τι έπμαθα και τότε που… Όλα αλλάζουν αν το πρίσμα είναι η μάθηση. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Νοιωθω όλη η προσωπική εξάσκηση είναι για να μειώσουμε την ημιζωή των αρνητικών συναισθημάτων. Τόσα μαθαίνουμε στο σχολείο και αλλού και κανείς δε μας λέει πως να κάνουμε πιο γρήγορα το κλικ. Ένα κλικ είναι. Είναι τρελό !

Μπορεί να επαναλαμβάνομαι αλλά δε με νοιάζει κιόλας γιατί αυτό είναι πιο πολύ ημερολογιακό παρά δημόσια κατάθεση.

Ήμουν ένα χρόνο κολλητός με τον Χακαν στην Ελβετία που μεγάλωσε Γερμανία, αλλά από Τούρκους γονεις. Και εδώ πάλι και πάλι το βιώνω με μεγάλη μου θλίψη γιατι τους αγαπώ τους Τούρκους γιατί μοιάζουμε και είναι ψυχάρες.. αλλά τι σκαλωμενοι που είναι οι Τούρκοι εδώ , είναι ασύλληπτο. Σήμερα έδωσα ένα μπουκάλι πλαστικό στο μηχάνημα στο σούπερ μάρκετ και μου έδωσε αποδειξουλα 25 λεπτά που τη δινεις στο ταμειο. Δε θα ξανάπηγαινα σε αυτό το σουπερμάρκετ, το ηξερα , όποτε βγαίνοντας από τον χώρο εκεί της ανακύκλωσης ( στην είσοδο του ΣΜ ), έδωσα την αποδειξουλα σε αυτόν που έμπαινε. Έκανε σα να του έδωσα μαχαιριά ξέρω γω, μια απορία, μια συνοφρυωση – σα να είναι παγίδα. Και κατά πάσα πιθανότητα ήταν Τούρκος. Όποιος έχει ζήσει στη γερμανια ξέρει οτι είναι πολύ εύκολο να καταλάβεις ποιος είναι Τούρκος. Είναι ΑΠΕΙΡΟΙ. και καλά κάνουν, δε με νοιάζει , ούτε με ενοχλεί. Να καταλάβω θέλω γιατί είναι όλοι σκαλωμενοι. Λες και θα τους τη φέρεις , λες και τους υποτιμανε εδώ ή τους φέρονται ρατσιστικά όποτε σαν άμυνα έχουν γκετοποιηθει και έχουν κλειστεί. Δεν ξέρω. Ακόμα δεν έχω καταλάβει.  Την πεφτω. Ήρθα σε στεγαστρο σούπερ μΡκετ γιατί πάλι θα βρέξει, κι έκατσε ρε να πάρει και ήρθε παρά δίπλα Ρώσος φορτηγατζης που τον έπιασε η αστυνομία κάπου και έχει έρθει τώρα και φωναζει στα τηλέφωνα με το αφεντικό του. Επίσης βήχει και φτύνει. Χαχαχχα;αχ. Πήγα με το που ήρθε κΙ τον βρήκα και μου έδειξε την κλήση . Τρελαμενος.. καληνύχτα !

Ημέρα 5η – 172 χλμ

170 χλμ και πίεσα τον εαυτό μου να σταματήσει. Ένοιωθα τέλεια! Στο τέλος το παταγα. Μου Χαν πει για ανηφόρες και απλά ήθελα κι άλλες. [άσχετο, αλλά σχετικό->] Όλα είναι μαθητεία στο να αγαπάμε τον εαυτό μας. Μας διαφεύγει το τι σημαίνει τρώω ιδανικά, κοιμάμαι ιδανικά, κινώ το σώμα μου, παρατηρώ τον νου μου. Νοιώθω υπάρχει τόσο ακόμα να μάθω σε αυτά τα απλά, που δε θέλω να γίνω τίποτα όταν μεγαλώσω (lol) - μόνο να εξασκησω αυτά. Υπάρχει ένα state of mind που ότι με ωφελεί μου βγαίνει αυθόρμητα. Και υπάρχει και ένα state of peacefulness που ότι με ωφελεί φαίνεται ως η πρώτη και μόνη ανάγκη. "Για να είμαι καλά, να μην πονάω" 🙏🏾 
(Το πονάω "" εδώ με την ευρεία έννοια)

Εχτές έβαλα τη σκηνή κάτω από το υπόστεγο που ήταν ο χώρος φόρτωσης της αποθήκης ντου σούπερ μάρκετ. Πολύ έξυπνο ! Το ήξερα ότι υπάρχει η πιθανότητα να έρθει φορτηγό, αλλά το περίμενα το πρωι. Ήρθε 1 παρά και τινάχτηκα σαν ελατήριο από το μπιπ μπιπ της όπισθεν και το φως. Ο τύπος δε σταμάτησε το φορτηγό καθόλου (για να φύγω) πήγαινε εκεί όπισθεν.σα να μη με είχε δει. Αλλά πώς είναι δυνατόν ? Έπιασα σκηνή την πέταξα παρά δίπλα και πάω να πάρω και το ποδήλατο και αυτός εκεί έκανε πίσω Ρεεεεε φωνάζω χαλάρωσε !!!! Σταμάτησε για 2 δευτερόλεπτα ενώ είχα πάρει σηκωτο το ποδήλατο (γιατί θα με πάταγε μιλάμε ) για να το απομακρύνω. Μιλάμε πριν από 15 δευτερόλεπτα κοιμόμουν. Πάω δίπλα του εξηγώ για τη σκηνή για τη βροχή ότι έχασα το πλαστικό κάλυμμα που βάζω από πάνω κλπ κλπ ΕΓΚΑΑΆΛ μου φωνάζει και κατεβαίνει να ξεφορτώσει. Egal σα να λέει ""το ίδιο μου κάνει, αλλά έτσι όπως το πε ήταν σα ""χέστηκα. Μπήκα σκηνή, έκανε 5 λεπτά να με πάρει πάλι ο ύπνος γιατί η καρδιά μου ετρεχε. Μετά πάλι στις 4 ήρθε άλλος και ξεφόρτωνε αλλά δε με απασχόλησε, παρότι -προφανως- με ξύπνησε. 

Σήμερα η μέρα ήταν γεμάτη. Τυπακι ονόματι Zoltan from Hungary,bought me food because I was hungry.  Ήρθε στο ταμείο μαζί μου και απλά πλήρωσε και τα δικά μου (6 ευρώ). Μετά μιλάγαμε για κάποια ώρα. Είμαι καινγω ποδηλάτης μου λέει και μηχανικός. Σε είδα που το πας τεζα, να προσέχεις μου λέει και μου δείχνει 3 ουλές 30 εκατοστών σε χέρι πόδι και μέση . Βγήκε ένα Volkswagen μου λέει και πήρε σβαρνα. Αηαη λέω ναι ρε συ έχεις δίκιο. Πολύ καλουλης. 

Σήμερα είδα δύο ελαφια. Διέσχισα τον δουναβη. Χάρηκα στα χωριά και στις κωμοπόλεις που πήγαιναν οι άνθρωποι με τα καλάθια τους τα πλεκτά στα μαγαζια. Χάρηκα τις κυριουλες 65+ με τα ηλεκτρικά τους ποδήλατα 4000€+ με τα γυαλάκια τους ,τα χαμογελάκια τους, τα κιλακια τους, τις τσαντούλες τους, που πηγαίναν εκδρομή στο δάσος. Κι άλλοι υπέργηροι με τα ορειβατικά μπουτόνς (;) που περπατάνε παντού έτσι. Γνώρισα νεαρό με κουρσιτσα, λιτά φορτωμένο που πήγαινε Γαλλία και θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ή τουλάχιστον λίγα παραπάνω αν δε βιαζόταν βιαζόταν. Μου θύμισε τον εαυτό μου στην αρχή (που ακόμα δεν είχα κλείσει τα 26. Κάτι αλλά ωραία διακοσμητικά που κάνουν εξω από κάθε σπίτι που έχει διδυμα, όταν γεννιούνται. 

Αύριο θα δω τη Ναόμι, τα τρία της παιδιά και τον άντρα της τον Νταγουις. Είμαι ενθουσιασμένος! 

Ημέρα 6η – 30 χλμ

Yes yes yes !