Amper Alert !

Τεσσεράμισι μέρες χωρίς ίντερνετ.

Amper Alert !

Γίνεται να βρεθείς αν δε χαθείς πρώτα; 
Πόση παραπάνω ενέργεια απαιτεί μια ουσιαστική ενδοσκόπηση μέσα στο αστικό τεχνολογικό ιντερνετικό πλαίσιο ;

Πόση; 😋

Με τον ίδιο αυτοματισμό που τα βρέφη γλαρώνουν με συγκεκριμένους ήχους, χαλαρώνει και η ύπαρξη όταν είναι στη φύση. 
Η ιδιοσυχνότητα μας συντονίζεται με την παγκόσμια ιδιοσυχνότητα της Φύσεως. 

Να ναι τα ανέμελα πουλάκια; να ναι τα ακούραστα τζιτζίκια; να ναι οι φωτοφόρες πυγολαμπίδες; Μην είναι το αέναο ποτάμι;

Σαν άλλος ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας, ξαπλωμένος στο πιο φυσικό πάπλωμα από βρύα και λειχήνες, κοιτάζω πάνω και παρατηρώ τον από φουτουριστική ταινία εναέριο χώρο. Όλος κατειλημμένος από όλων των λογιών τα πετούμενα, τόσο μα τόσο τακτικά κι οργανικά οργανωμένα! Ζουζουνάκια όλα μαζί τσιλάρουν εναέρια στον ίδιο χωρο, κάτι γιγάντια ελικοπτερακια μόνα τους παραπάνω κόβουν βόλτες, μικρά μικρά μυγάκια ούτε που ξέρουν πού πάνε, πεταλούδες απλά περνάνε - δεν περιφέρονται, μέλισσες με γυροφέρνουν γιατί το λαδάκι για τα μούσια μοσχοβολάει - δεν είμαι λουλούδι βρε! Μικρά πουλάκια ψηλά ψηλά ψάχνουν ταίρι μελωδικώς - καλά να 'ναι... Στο προσεκτικό αυτί ένα βουητό ασταμάτητο παίζει  κι είναι ο ήχος όλων αυτών των φτερών διαφορετικών μεγεθών και σχημάτων - όλα να τελούνε 
τη μία και πανίερη 
από αρχαιοτάτων χρόνων ποθητή και 
από των δεινοσαύρων την εποχή εξελισσόμενη, 
τη μόνη τόσο έξοχα απεικονίζουσα την ελευθερία, 
τη μόνη αληθώς πραγματούμενη ανθρωπίνως σε όνειρα, μα και σε κινητά,  
λειτουργία της πτήσης. 
Μαγευτικό ! 
Αιθέριο !

Να ναι η γλυκειά αυγη ; Να ναι η παχιά σκιά της φυλωσιάς ή ο καυτός ήλιος του ξέφωτου ; Οι καρακάξες πάπιες ή   

Επί γης λοιπόν κοιτάω ψηλά κι αναρωτιέμαι τι να ναι αυτό που προσδίδει τόση μαγεία στη φύση και τόση ηρεμία μέσα μου..

Σίγουρα δεν είναι τα αιμοβόρα προβοσκιδοφόρα όπως τα πολυπληθή και πάντα συνεπή στο ραντεβού τους, κουνούπια και κάτι αλλά μικράκια

που με έχουν κάνει σουρωτηρι. Αυτά με εκνευρίζουν!

(με το αστείο γελάω, όχι με την κατάσταση)

Α δε σας το πα! Έπαιξα το πρώτο μου τραγούδι στην κιθάρα. Είναι το πρώτο τραγούδι που παίζω γενικά – και είναι και δικό μου. Είναι αυτό που έγραψα με αφορμή  τη Ναόμι, αλλά είχα στο μυαλό μου και τον Ούβε και την Αλεξάνδρα και άλλους και άλλες.. και η μουσική απλά μου ήρθε. Γαμάτο ; Δεν είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι σαν τραγούδι. Απλά έπιασα την κιθάρα εδώ στο δάσος μεταξύ τίποτα και τίποτα και βγήκε κάτι. Παρθενογένεση;

Το αποτέλεσμα είναι… ημιτελές χαχαχα.. δεν μπόρεσα να διατηρησω σταθερό το strumming pattern γιατί ακόμα με δυσκολεύει να παίζω και να τραγουδάω ταυτόχρονα (φαντάζει αδύνατο).

Αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει να με εκφράζει όσο πιο πολύ γίνεται. Αυτό είναι το κριτήριο και σε αυτό το επίπεδο είμαι ευχαριστημένος.

Τα λόγια μπορείτε (?) να τα βρείτε στην ομότιτλη ανάρτηση.

Και βίντεο κλιπ παρακαλώ, όχι αστεία. Είδατε σκηνικά; Έκλεισα ένα ολόκληρο δεντροσπιτόδασος για τα γυρίσματα 🤣🤣. Έφυγα από τον ποταμό. Είπα θα παω κάπου χωρίς πολλά γρασιδια και μπλεξίματα. Βραδιαζε. Πήγα να χωθώ δύο φορές για να κατασκήνωσω και τελικά το μετάνιωσα και συνέχισα. Είπα από μέσα μου “θα βρεις το τελειο μέρος. Συνέχισε! Φαντάσου το! Σε περιμένει! ” Για άλλη μια φορά η πραγματικότητα είναι πιο φανταστική από τη φαντασία μου. Βρήκα αυτόν τον παράδεισο !

Και λίγο ακόμα από Amper