Berlin B – Gartenburg

Μέσα σ’ ένα κοντέινερ που σφύζει από νόημα
παρέδωσα τα ηνία της πραγματικότητάς μου
και βρέθηκα σε ταινία μέσα με πρωταγωνιστή τον

Τζεράρντο!

Στην πιο σουρεάλ ταινία που έχω δει και έχω παίξει,βρέθηκα να εκτείνομαι
σωματικά
ψυχολογικά
διανοητικά
συνειδησιακά
αναζητώντας με όλη την περιέργεια που πυροδοτεί ο έρωτας
τα ακρότατα του φάσματος της εμπειρίας. Ο έρωτας;

Μου έχει τύχει και κάποιες άλλες φορές, αλλά αυτή την περίοδο είναι ιδιαίτερα έντονο. Νοιωθω τόσο χαρούμενος και τόσο πλήρης που η ιδέα του θανάτου μου έρχεται στον νου πάλι και πάλι. Σα να λέω ” εντάξει κομπλέ, είμαι έτοιμος – αφού το έζησα κι αυτό, δε θέλω κάτι άλλο”. Το ξέρω ότι ακούγεται σκαλωτικό – και σίγουρα τα αισθήματα μου είναι τόσο εύφλεκτα που μια σπίθα μόνο με στέλνει έβδομο ουρανό. Αλλά έρχεται στον νου μου χωρίς λέξεις αυτό το αίσθημα της πληρότητας που έχει κάτι μακάβριο.  Έρωτας!

Το ξέρατε; Εγώ όχι! Δηλαδή το υποψιαζόμουν, αλλά δεν το είχα εξακριβώσει. Τρεις εβδομάδες στο κοντέινερ, έφτασαν και με το παραπάνω! Έφυγα θλιμμένος και λυτρωμενος. Λίγο ακόμα και θα έσκαγα – αισθητηριακή υπερχείλιση! Έρωτας!

Δυστυχώς δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Θα ήθελα, είναι η αλήθεια, διότι με δεδομένη την ετεροφυλοφιλία μου, θα ήμουν… πολύ σωστά, αμφιφυλόφιλος. Τέλειο; Να σου βγαίνει δηλαδή η σεξουαλική ροπή και προς τα δύο φύλα. Να μπορείς δηλαδή να βιώσεις τον πλούτο της συναισθηματικής, ψυχικής και σεξουαλικής/ σωματικής εγγύτητας δυνητικά με όλους. Συναρπαστικό ; Εμένα δε μου βγαίνει το σεξουαλικό. Αλλά – κι εδώ είναι το ζουμί – μπορώ με βεβαιότητα πλέον να καταθέσω πως πέρα από το σεξουαλικό, όλα τα υπόλοιπα είναι δυνατόν να βιωθούν και μεταξύ του ίδιου φύλου !!

Γαμάτο;;

Και αν αναστατώθηκες λίγο, να σου θυμίσω τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος που λέει να αγαπάτε το Θεό όπως ένας «μανικός εραστής» την ερωμένη του. Δε μιλάει για την αγάπη του καλύτερου φίλου, ούτε για αδερφική αγαπη, ούτε για πλατωνική αγάπη, ούτε καν για την αγάπη του πατέρα ή της μάνας προς το παιδί. Μιλάει για έρωτα.

Για αυτό σκάω από τη χαρά μου. Διότι πέρα από την ¡εκρηκτική! ένταση αυτου του συναισθήματος perse, είναι το γεγονός ότι νιώθω σα να ξεκλειδώσα την επόμενη πίστα στο τι είναι δυνατό να βιωθεί. Μπορεί άραγε, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να νοιώσεις αυτήν την ένταση με όλους; Δεν ξέρω αν θα ήταν επιθυμητό, γιατί δεν ξέρω κατά πόσο είναι διαχειρισιμο. Αλλά και μόνο η πιθανότητα με εξιτάρει. Έρωτας!

Σα να λέμε:

Θέλω να είμαι μαζί σου όλη την ώρα! Σε θαυμάζω, θέλω να σε ακούω να μιλάς, θέλω να καταλάβω πώς σκέφτεσαι, θέλω να σε ρωτήσω όλες τις ερωτήσεις που γίνεται να ερωτηθουν, θέλω να μάθω από σένα, φοβάμαι μήπως σε απογοητεύσω! Σε αγαπώ! Θέλω να είσαι καλά , σε έχω έγνοια. Δε σε εξιδανικεύω ομως.. Πονάω μέχρι δακρύων με τις αστοχίες σου. Βλέπω τις ελλείψεις σου γενικα και τις αδικίες σου προς το πρόσωπό μου, ειδικά και…. it’s okay…! Σε ευχαριστώ και πάλι γιατί με εκπαιδεύεις. Σε συγχωρώ στο δευτερόλεπτο διότι σε προσλαμβάνω ολόκληρο…. Μαλάκα είναι τρελό… Τρελό… ούτε εγώ πιστεύω τον εαυτό μου..

Και μηδενική σεξουαλική επιθυμία. Χαχαχαααα!!

Και λέω ότι το εξακριβωσα τώρα διότι ένιωθα έτσι και για τον Αλεχανδρο, που ταξιδεύαμε μαζί στην Αφρική..

Νομίζω έχει να κάνει με το πόσο ταιριάζεις με τον άλλον. Με τον Αλε, ειμασταν στην ίδια συχνότητα, δεν ξέρω πώς να το πω.

Το λέω, όμως.
Και με τον Τζεράρντο επίσης.

Βασικά είμαι σίγουρος πως είμαστε μακρινοί συγγενείς,
θα έλεγα

αν ήμουν τελείως παρορμητικός. Τώρα που θέλω να είμαι πιο λογικός και συγκρατημένος θα πω ότι είναι μεγάλη η πιθανότητα, δεδομένου ότι είναι και από κάτω Ιταλία, να έχουμε έναν κοινό πρόγονο πριν από ξέρω γω 10-15 γενιές.

ταιριάζαμε. Ο τρόπος που σκεφτόμασταν – ο τρόπος που αντιλαμβανόμασταν την πραγματικότητα ήταν ο ίδιος. Η διανοητική μας διαδρομή σε σχέση με τα ουσιώδη της ζωής ήταν αν όχι η ίδια.. περνούσε από κάποια κοινά κομβικά σημεία.. κάπου είχε καλύψει περισσότερο δρόμο, κάπου είχα καλύψει εγώ.. αλλά ήταν φοβερό να το βλέπεις αυτό και να το νοιωθεις. Δεν ξέρω, δεν έχω λόγια. Ακόμα κι αυτά που γράφω εδώ τώρα, ενώ είναι απλά και περιγραφικά.. έκανα ένα μήνα να κάτσω να τα γράψω.. έβλεπα τις φωτογραφίες και έλεγα… Μην αποπειραθεις καν.. δεν έχει νόημα.. αφού έζησες μια κανονική ταινία και τα βιβλία γίνονται ταινίες, όχι το αντίστροφο – τι να γράψεις ;

Εκεί στο Gartenburg…
Γνώρισα

…γνώρισα τη Λάουρα από φιλανδια. Γνώρισα τον Γκουίντο από Ιταλία τον Μικελάντζελο από Ιταλία τον Νικέτε από Αργεντινή, την Βαλεντίνη από Ελλάδα τον Μίρκο από Γερμανια τον Κάσπερ από Γερμανια την δε θυμάμαι απο γιουεσεη τον Τζέημς από Αγγλία τον Τόμας από Πολωνία τον Ιωσήφ από Γαλλία  Και και και..

Όλοι καλλιτέχνες. Όχι απαραίτητα με τη συμβατική έννοια. Ο Γκουίντο με σύστησε σε μια φίλη του κάποια στιγμή και με χαρακτήρισε ως life artist. Τώρα τι σημαίνει αυτό ακριβώς, δεν ξέρω. Αλλά ήταν όλοι τους life artists. Φιλοσοφημένοι, με καλή πρόθεση, με άπλετο ελεύθερο χρόνο, με ελάχιστα/καθόλου χρήματα, με ευαισθησίες, με αγάπη για τη μουσική, για τον χορό, για το τραγούδι, με μία δημιουργική δύναμη απίστευτη, με μία λογική επαναχρησιμοποίησης του οτιδήποτε είναι “ελεύθερο” στον κοινό χώρο που μοιραζόμαστε όλοι. Κάτι άλλο που το συνειδητοποιώ τώρα – έξι μήνες μετά τα όσα πέρασα μαζί τους – είναι η επανα-διαπίστωση ότι η αγάπη σχετίζεται με την ένταση των συναισθημάτων, με την ψυχική εγγύτητα, με την ειλικρίνεια. Δεν είναι απαραίτητα σχετιζόμενη με τη διάρκεια της συνύπαρξης, ούτε με την μετέπειτα επικοινωνία. Συνυπάρξαμε τόσο έντονα που με αρκετούς από τους άνω δεν αποχαιρετιστήκαμε καν διότι ήταν φοβερά δύσκολος ο αποχωρισμός.

Το τι εξελίχθηκε, το τι ειπώθηκε, το τι καταναλώθηκε… Δε λέγεται.. Θα έγραφα… βιβλία, αλλά είναι τα προσωπικά τους.. Για αυτό θα το πάρω προσωπικά

και θα γίνω όλοι τους!

Αφού δεν μπορώ τοπικά, θα τους αφομοιώσω τροπικά. Θα γίνω
το πιο καθαρό και εύγευστο απόσταγμα
της ξέφρενης αλληλεπίδρασής μας
διυλιζόμενης στο διηνεκές.

Θα τους αφομοιώσω ερωτικά.  Θα διεισδύσω μέσα μου
με μάτια κλειστά, να ενσωματώσω την
ενέργειά μας τη μαγική
Εκρηκτική, δημιουργική, ανα-γεννησιακή!

Σαν τατουάζ στο σώμα μου πάνω θα τους χαράξω,
κι όπως η σβούρα αφομοιώνει
τα χρώματα
τα σχήματα
τις μορφές
της επιφάνειάς της,
όταν στροβιλίζεται,
θα τους αφομοιώσω!

Δεν ξέρω ποια μυστήρια δύναμη με έχει θέσει σε κίνηση – το σίγουρο είναι ότι είμαι από τις σβούρες που είναι σε τροχιά όχι μόνο γύρω απο τον εαυτό της,  αλλά και που κουνιέται πέρα δώθε μανιακά χαχαχα …

Στο τέλος πάντως σε ένα σημείο καταλήγει να γυρνάει!

Ενδοσκόπηση η ομφαλοσκόπηση ;

Θα δείξει !

Ένταση! “ακρότατα του φάσματος της εμπειρίας” . 100+ ώρες σερί αυπνίας μα με τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση. ήλιος φεγγάρι σε μία εναλλαγή ασύνδετη με τη δίψα μας για γνώση, για χορό, για έκφραση, για αναζήτηση, για περπατήματα, για ποδηλατάδες, για καραόκε, για ουσίες, για ουσία, για ομορφιά, για ιδιαιτερότητα, για τρέλα, για σύνδεση, για χρώματα, για μάθηση, για συζήτηση, για επαφή, για σχέση, για εξερεύνηση “του υπερπεραν της ενεργειακης φόρτισης” που λέω και στο binary beat. Υπάρχει κι άλλο! είναι τρελό, τρελό, ασύλληπτο..