Sofia – Istanbul

13 Ιουνίου – 90 χλμ

Γιαμπανταμπαντου! Ενθουσιασμένος! Είμαι ενθουσιασμένος! Γιατί ? Συμβαίνει τώρα !! Χαχαχα. Σόφια πέρασα υπέροχα. Πήγα σε ένα φεστιβάλ στα βουνά για 5 μερες. Ανεπανάληπτο. 2.500 άτομα στα βουνά της Βουλγαρίας. 23 Ιούνη πετάω (90€) από Κωνσταντινούπολη για Βερολίνο για ένα άλλο φεστιβάλ τρελό ασύλληπτο 70.000 κόσμου μεγαλύτερο και από το burning man. Δεν κρατιέμαι.

Σήμερα. Έφαγα άστεια σαβουρα. Τα είπα με τον απίστευτο Συριλ (Κύριλλο) στο βενζινάδικο. Μου έκανε χώρο να έρθω μέσα να φάω και τα είπαμε με γκουγκλ τρανσλεητ. Με έβγαλε και φωτόΖ άκουσαμε και τον εθνικό ύμνο της Βουλγαρίας… Του λέω πες μου ένα τραγούδι που σου αρέσει να το βάλω στο ηχειακι μου, την ώρα που έφευγα, και το πρώτο που του ήρθε ήταν χιμνα ντα μπουλγκάρσκα χαχαχα. Όλα όμορφα πάμε δυνατά !

14 Ιούνιου – 145 χλμ

Κουρασμένος κάπως. Τα χλμ αλλά και ο ήλιος. Αγχωμενος αρκετά… Χαχαχα. Στο φεστιβάλ στο βουνό μου δώσανε μεγάλης αξίας “αντικείμενα” σα δώρα. Αλλά δε θέλω να τα έχω πάνω μου διότι αύριο περνάω τα σύνορα με Τουρκία και δε θέλω μπελάδες.. πήγα να τα στείλω Ελλάδα με το ταχυδρομείο……… Τι ταυτότητες ζήτησαν, τι υπογραφές, τι άνοιξαν τους φακέλους εκεί μπροστά μου και άρχισαν να ρωτάνε τι είναι αυτό και τι είναι αυτό 😮😮ααααα🤯🤯… Πώς τη γλίτωσα….. Πραγματικά δεν ξέρω. Τώρα να ανοίγει η τύπισσα τον φάκελο και εγώ απελπισμένος να χω περάσει το χέρι μέσα από την τρύπα του γκισέ σε πλήρη έκταση για να τη φτάσω (δεν την έφτανα) και να φωνάζω (με αστείο τρόπο) νοοοοοοοο – it is a present… Με γράψε κανονικά , αφού δεν ήξερε αγγλικά τίποτα όμως. Και άλλες δύο από πανω… ( για να βοηθήσουν τον ξένο) και να ρωτάνε και να ψαχουλευουν. Όλες 55+, σα γραφικοί χαρακτήρες από ελληνική ταινία του 80. Έδωσα άλλα στοιχεία τελείως, αλλά είχε και κάμερες. Όποτε έχω μια σχετικά μεγάλη ανησυχία , γι αυτό και το πάτησα κατά κάποιο τρόπο για να φύγω αύριο όσο πιο γρήγορα γίνεται…. Μην έχουμε άλλα τώρα, από το πουθενά… 🫢

Σήμερα κυλαγε ωραία γενικά. Ελάχιστος κόντρα άνεμος και ελάχιστη ανηφόρα. Ήταν ωραία. Στα χαηλάητς ο Ετιέν, Γάλλος, νεαρός με μονόροδο… Ξεκίνησε Γαλλία για να πάει Λίβανο. Τα είπαμε λίγο καθοδόν και τον απαθανάτισα για να του τη στείλω και να χαρεί. Όπως και έγινε. Του είπα έφυγα το 15 από Ελλάδα .. το λέγε και το ξαναέλεγε..το δε κα πε ντε ?!?! Χαχα

Έψαχνα μέρος να κατασκήνωσω και δυσκολεύτηκα μιας και η φύση εδώ είναι ζωηρή και η πολύ η πρασινάδα φέρνει πολλά ζουζούνια και επειδή ήμουν τέρμα ιδρωμένος + πολλαπλές στρώσεις αντιηλιακου + αλάτι από τον ιδρώτα μου (άπειρο) . Ερχόντουσαν τα ζουζούνια σε χρόνο dt. Κουνούπια μύγες κάτι αλλά ελάχιστα και μύγες μεγάλες που τσιμπάνε… Τζζζζιιιιιιιζους!! Τελικά βρήκα ένα μέρος που κάπως την πάλεψα και τώρα είναι μέσα και χαίρομαι πάρα το άγχος μου.

15 Ιουνίου – 125 χλμ

2132. Ξαπλωμένος στη σκηνή χωρίς το από πάνω κάλυμμα, πάνω σε στάχυα σε χωράφι λίγο έξω από το Εdirne, Τουρκία. 46η χώρα…

Από όταν ξύπνησα σκεφτόμουν ότι θα με μπαγλαρωσουν στα σύνορα. Όλα πήγαν αισίως και είμαι όσο πιο ελεύθερος γίνεται. Νομίζω πρώτη φορά που θα κοιμηθώ χωρίς το κάλυμμα σε αυτή τη σκηνή. Είναι τόσο τέλεια, τα βλέπω όλα, με φυσάει το αεράκι, και είμαι και προστατευμένος…. Είδα πάνω από 5 νεκρά φίδια στον δρόμο σήμερα. Και τα κουνούπια πριν με τρέλαναν. Έκανα και ντουσακι με το που βρήκα το σποτ, και άρχισαν τα κουνούπια την επίθεση… Όμως, ξυνομουν και σε μέρη που δεν έβγαζε νόημα και τσιμπησα δύο αντιαλλεργικα καθώς ο κνησμός έγινε αφόρητος. Δεν ήταν μόνο τα κουνούπια. Είμαι καλά τώρα. Αγχώθηκα για λίγο. Είναι τρελό πράγμα οι αλλεργίες.. ο κνησμός μπορεί να σε οδηγήσει στην παράνοια.

Γυροφερνει τη σκηνή μια πυγολαμπίδα. Εντυπωσιακή! Έλεγα όμως για τα σύνορα. Όλα καλά τελικά.. χωρίς πολλές ερωτήσεις και χωρίς ψαξιματα. Έλα όμως που μπαίνοντας Τουρκία μου λέει ο τύπος “δεν περνάς. Το πασπορτ έχει λήξει. Του λέω δεν έχει λήξει, λήγει τον Σεπτέμβρη. Μου λέει μέχρι τη λήξη είναι λιγότερες από 100 μέρες. Με αυτό δεν μπαίνεις.

Ιγκχχχ – 😬Μου λέει “έχεις ταυτότητα ? ” Τζζζζζζ λέω ναι… Ευτυχώς… Δεν το ήξερα, αλλά μπορούμε να μπούμε και μόνο με ταυτότητα στην τουρκια. Γαμάτο ? Καλά, σίγουρα γαματο. Να δω τι θα έκανα.

Βέβαια μετά ψαχνομουν γιατί 21 πετάω για Γερμανία (63€ τελικά το εισητηριο- όνειρο!) . Θα μπορώ μόνο με ταυτότητα και να πάω και να έρθω ; Αυτό θα είναι τέλειο

Το άλλο τέλειο, μες στην… ατέλεια του, είναι ότι μου έσπασε η σχάρα σε ένα απότομο ουυυοοοοοπ σε μια γέφυρα σε ένα σαμαρακι δυσθεώρητο. Έσπασε χαμηλά.. το τέλειο είναι ότι το έφτιαξα σε 10 λεπτά παρακαλώ, με τον πιο μινιμαλ τρόπο που γίνεται. Κόλλα στιγμής ρε συ – σούπερ γκλου για πάντα στην καρδιά μου.. αν βάλεις λίγο χαρτί υγείας σκληραίνει και γίνεται καλή δουλειά. Έλα που δεν είχα χαρτί. Έψαξα γύρω τριγύρω και τι βρήκα ρε παιδιά. Αποτσιγαρα! Χαχαχ το φίλτρο είναι εξαιρετικό για τη δουλειά που το ήθελα καθώς είναι πολύ… ινώδες. Έβαλα πάλι τη σχάρα στη θέση της, έβαλα σιγά σιγά κομμάτια από 3 φίλτρα και έριχνα από πάνω σούπερ γκλου. Αποτέλεσμα ; 117 χλμ τα άντεξε !!! Και σε δρόμους καραμέτριους… Απίστευτο.

Σήμερα πέρασα με το ποδήλατο μου 500 μέτρα μακριά από ελληνικό χώμα. Έφυγα το 15 , και έχω γυρίσει για επισκέψεις κάποιες φορές, αλλά με το ποδήλατο και τα πράγματα, πρώτη φορά τόσο κοντά. Θα αρχίσω τώρα πάλι να παίρνω απόσταση! Χεχε . Το εντιρνε που πέρασα προ ολίγου, απλά υπέροχο. Ούτε μικρό ούτε μεγάλο. Πολλά τζαμιά, πολύ τακτικό. Κόσμος έξω ευδιάθετος.. απολαυστικό ! Σταμάτησε και ένας συμποδηλατης στο φανάρι και μου είπε welcome to Turkey!

Αστέρια !! Γιεααα .. και αύριο θα ξυπνήσω και σχετικά αργά μιας και δε βιάζομαι. Γνώρισα ένα τυπακινσρην Αυστρία που είναι από Κωνσταντινούπολη και παρότι ακόμα αυτός εκεί, μου είπε ότι μπορω να αφήσω ποδήλατο και πράγματα στην οικογένεια του ή στην κοπέλα του. Οπότε κανονίστηκε και αυτό..

Όλα υπέροχα. Ανυπομονώ για το φεστιβάλ στη Γερμανία……!!!!!

Ωοοοοππππ το αγαπημένο μου.. ξεκίνησε από κάπου μακριά ο μωεζινης τα ψαλτα του. Τέλειο. Καληνυχτα

16 Ιουνίου – 105 χλμ

Ψιχαλίζει αλλά δεν κλείνω τελείως τα πλαϊνά του καλύμματος της σκηνής για να νοιωθω τη βροχή πιο έντονα. Βλέπω και κάτι χαμομήλια ακριβως δίπλα – έχει πλάκα γιατί πίνω χαμομηλακι παραλληλα. Επίσης, δεν άνοιξα καν αεροστρωμα γιατί τα στάχυα ήταν παχιά παχιά και θέλω να κοιμηθώ όπως και ένας αγρότης που κουράζεται και την πέφτει για λίγο στο χωράφι. Αγρότης του σήμερα, του χτες ή του…11.000 πΧ! Από τότε καλλιεργούμε… Τρελό..

Θέλω την εμπειρία μου έτσι αυθεντική, γι αυτό ήρθα και κατασκήνωσα πίσω ακριβώς από κάτι εργοστάσια. χαχαχα.. Αυθεντική εμπειρία του σήμερα.. white noise για να κοιμηθώ καλύτερα – ενα συνεχές, σχετικά απαλό βουητό, από την παραγωγή που ποτέ δε σταματάει..

Άπειρα εργοστάσια στο δρόμο και μεγάλα κτήρια- επιχειρήσεις έξω από τις (κωμο-)πόλεις για χιλιόμετρα. Η Τουρκία είναι σε άλλο επίπεδο, τι να λέμε. Αν δεν κρασαρει η φάση τελείως και ο Ερντογάν τα φέρει βόλτα αυτήν την κρίσιμη περίοδο, η Τουρκία πάει έφυγε… Βζζζζιιιιιιννν ! Και μπράβο της! Σήμερα μπήκα σούπερ μάρκετ και παρατηρουσα δύο ηλικιωμένους 75-80… Είχαν έρθει μαζί να ψωνίσουν. Παίρναν λαχανικά. Κοιταγαν τις τιμές σχολαστικά και συνομιλούσαν για να αποφασίσουν τι και πόσο θα πάρουν. Ο παππουλακος μου έφερε στο μυαλό τη λέξη “φουκαρας”. Αλλά με την πιο θετική χροιά που γίνεται. Με το μουστάκι του το κλασσικό (όχι παχύ , αλλά καλοσχηματισμένο), αξυρισιά 5-6 ημερών, καπελάκι φάση τραγιασκα, σακάκι που το χει βάλει βγάλει ίσα με 45.000 φορές, παπούτσια φαγωμενα από τον χρόνο κι αυτα.. και μια καθαρότητα στο πρόσωπο, απίστευτη. Σε πόσους τέτοιους “έδωσε ο Ερντογάν να φάνε” τα τελευταία 20 χρόνια, δε λέγεται.. η αύξηση του ΑΕΠ, του κατά κεφαλήν εισοδήματος, των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι πραγματικά σπουδαία… Γι’αυτό ξαναβγήκε… Γιατί αυτος ο παππουλακος θα τον ψηφίζει μέχρι να πεθάνει… *

Εγώ από την άλλη δεν κοίταζα τις τιμές σχολαστικά. Τις κοιταζα με αγαλλίαση. Παίζει να είμαι στην πιο φτηνή χώρα που έχω πάει, δεν κάνω πλάκα. Πήρα νερό μεγάλο σήμερα με 3.5 λιρες. 25 λίρες = 1 ευρώ. Δηλαδή περίπου 14 λεπτά του ευρώ. Τα ορεο τα μεγάλα ούτε 0.9 ευρώ. Ελβετία Αυστρία Γερμανία τουλάχιστον 2.70. Ελλάδα 1.80. noodles !!!! Επιτέλους με 20 λεπτά του ευρώ και φτηνότερα . Πάλευα να τα βρω κατω από ευρώ στην ευρωπη. Στην Αφρική , ναι, πάλι γύρω στα 20 λεπτά ηταν. Τι υπέροχο ! ! !

Επίσης το άλλο τρελό. Βγήκα από το μίνι μάρκετ και είχε πέσει το ποδήλατο μπαααμ κάτω είχαν φύγει πραγματα δεξιά αριστερά. Τώρα ένα ποδήλατο ντελικάτο όπως το δικό μου, φορτωμένο όσο δεν πάει και αλλόκοτα βαρύ να σκάει κάτω με δύναμη, φαίνεται το κούνησε τόσο ο αέρας. Και η σχάρα να μη σπαει ρε παιδιά !!!! Που μου χουν σπάσει τουλάχιστον 2 σχάρες έτσι… Δεν το πιστεύω πόσο καλό είναι το κόλπο με τη σούπερ γκλου και τα φιλτρακια από τσιγάρο.. μιλάμε τσιμέντο 😂😂

Μουφα τα εργοστάσια δίπλα αλλά ξεκίναγε η πόλη και θα με έπαιρνε πολύ αργά μέχρι να βγω από την άλλη.. ολγκουντ. Με το που ήρθα, έβαλα στο πάουερ μπανκ ένα βραστηρα φορητό για να κάνω νερό για τα νουντλς! Ναι παρακαλώ. Μου στείλανε τζάμπα από Αμερική μια συσκευή για να τους πω τη γνώμη μου. Θα πήρε 25+ λεπτά μέχρι να βράσει το νερό, αλλά ούτως ή αλλως ήθελα χρόνο να στήσω σκηνή κλπ. Θέλει αρκετή μπαταρία, αλλά το πάουερ μπανκ είναι τούμπανο και φορτίζει 27.000 mAh σε 1 μισή ώρα!!! Πολύ βολικό !!!

Στο ποδηλατικό κομμάτι… πακετωθηκα λίγο. Power cycling όλη μέρα με εντονο κόντρα ανεμο και λοφάκια που εκνευρίζουν.. πάταγα πάταγα και αντί να διαολίζομαι με το γεγονός ότι πρέπει να προσπαθώ ακόμα και για να κατέβω τις κατηφόρες, φανταζομουν τα πιο τρελά..

Α. Το νέο ποδήλατο που θα στήσω στην Άγκυρα. Αυτό δεν τραβάει άλλο. Στο νέο λέω να βάλω και πανιά ! Χαχαχα. Κάπως πρέπει να αξιοποιηθεί ο ούριος άνεμος. Σίγουρα ο σημερινής έντασης άνεμος θα μπορούσε να με πάει χωρίς να κάνω καν πετάλι ( αν δεν ήταν κόντρα) (+ αν είχα κάποιου είδους ιστίο και πανί) 😂😂 το επεξεργάζομαι. Το ΧΑ σκεφτεί και στο παρελθόν , ίσως να ήρθε η ώρα

Β. Τα πιο παρδαλά κουρέματα και τα πιο περίεργα μασκαρεματα και ντυσίματα για το φεστιβάλ που έρχεται που με έχει ξετρελάνει.. μιλάμε έχω ιδεαρες. Μια από αυτές είναι να κολλήσω τη μια άκρη ενός καλωδίου πάνω μου (πχ να μπαίνει μες στο παντελόνι μου) και να ειναι 20-25 μέτρα και να καταλήγει στο κλασικό το τέλος που μπαίνει σε μπριζα. Με τα δυο μεταλλικά. Αλλά εγώ με κάποιον τρόπο θα πηγαίνω και θα το βάζω αυτό στα δέντρα. Και καλά θα παίρνω ενέργεια από αυτά. Θα χει πολύ πλακα. Σκέψου να χορεύω τώρα και να φεύγει ένα καλώδιο (όπως ξέρω γω φεύγει από την ηλεκτρική σκούπα) και να “παίρνω ρεύμα” από ένα δέντρο. Και μετά όταν θέλω να αλλάξω μέρος, θα με αποσυνδεω, θα παιρνω το καλώδιο μου και θα με συνδέω με άλλο δέντρο παραπέρα. Χ;χαχχ; αλλα πρέπει να σκεφτώ πως θα γίνεται η σύνδεση καλώδιο μπριζα δέντρο.

Γ. φανταζομουν τον μπαμπά μου, όταν θα είμαι Ινδία, να έρθει κι αυτός. Και να αγοράσουμε ένα τουκ τουκ (τα κλασικά τα τρίκυκλα) και να κάνουμε την Ινδία πέρα δώθε με σκηνές και με τρέλα.. να τα δούμε όλα.. τι φοβερό που θα ήταν ?! Και μετά όταν τελειωναμε, θα το ξαναπουλαγαμε.. ή θα μπορούσαμε σίγουρα να νοικιάσουμε ένα. Με 750-800 ευρώ σίγουρα θα μπορούσαμε να βρούμε ένα (δε νομίζω ένας τουκτουκτζης να βγάζει πάνω από 250€ το μήνα.

*Αστερίσκος εδώ για να δώσω κάποια νούμερα ! 2001: ΑΕΠ Ελλάδας 136 δις. Τουρκιας 202 δις… 12 χρονια Ερντογάν… 2013: ΑΕΠ Ελλάδας 239 δις.. Τουρκίας 958 δις…. Εντάξει… Δεν περιγράφω άλλο..

Και τώρα υπνος. Δεν ξέρω τι με έπιασε… Αύριο θέλω να μπω στην πόλη να βγω για σαββατόβραδο!

Και ΙΤΙΝΙΖ αγαπητοί μου σημαίνει…. Ωθήστε! Μα η λαβή είναι για τράβηγμα ρε φίλε. Και σκέφτομαι ότι και στις ανθρώπινες σχέσεις. Άλλα χρειαζόμαστε, άλλα λέμε, άλλα εννοούμε. Κομφουζιο. Ίσως να λέω και χαζομάρες ώρα που είναι, αλλά αυτό μου ήρθε. Δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, το γαλάζιο σίδερο είναι ξεκάθαρα πρόσθετο. Ενώ αν δε βαζαν τίποτα δε θα υπήρχε άλλη επιλογή από το σπρώξιμο. Τώρα σου λένε σπρώξε και σου βάζουν – τελείως αχρείαστα – επιλογή για τράβηγμα. Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν ερχόμαστε με manual στον κόσμο. Πολλώ δε όταν συνάπτουμε σχεσεις. Τουλάχιστον αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε με σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις.

17 Ιουνίου – 129 χλμ

Kωνσταντινούπολη. Πήρε πολύ περισσότερο χρόνο απ όσο περίμενα, αλλά τελικά έφτασα. στο 80ο χιλιόμετρο έσπασε ο οπίσθιος εκτροχιαστής. πώς έγινε ακριβώς δεν κατάλαβα. Μπλέχτηκε στις ακτίνες, νομίζω and the rest is history. Έσπασε και η σχάρα ταυτόχρονα στο σημείο που την είχα κολλήσει. μένανε 43 χιλιόμετρα για να μπω στην Πόλη και πήγαινα φορτσάτος, αλλά η πραγματικότητα είχε άλλα σχέδια.

πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ξανακολλήσω τη σχάρα. σαξές. μετά… τι να κάνω που είχε αχρηστευθεί ουσιαστικά όλο το σύστημα με τις ταχύτητες ?! μόνη λύση να κάνω το ποδήλατο φιξάκι. δηλαδή να κοντύνω την αλυσίδα όσο χρειάζεται για να φτάσω τουλάχιστον στον προορισμό μου. Πάλεψα με νύχια και με δόντια για 3μιση ώρες, μιας και δεν είχα το εργαλειάκι που “κόβει’ την αλυσίδα. απο το 15 δεν είχα ποτέ θέμα με την αλυσίδα, οπότε κάθε φορά που το σκεφτόμουν, έλεγα, μπααα δε θα μου χρειαστεί.. και τώρα ουσιαστικά η αλυσίδα δεν είχε θέμα, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα χρειάστηκε να τη μικρύνω. έπρεπε να αυτοσχεδιάσω. Ευτυχώς η αλυσίδα είχε το κουικ λινκ, οπότε και ήταν κάπως εύκολο να την ανοίξω. το δύσκολο ήταν να βρω πού και κυρίως πώς θα την ανοίξω σε άλλο σημείο για να αφαιρέσω ένα κομμάτι της. αυτό θα μου πήρε και μιάμιση ώρα. το δύσκολο ήταν να βγάλω αυτό το παπαράκι που κρατάει τους “κρίκους” τις αλυσιδας στη θέση τους. Θυμόμουν εναν τυπάρα στην αφρική που το είχε βγάλει με μια πρόκα και σφυρί. το χε βάλει κάπως, έτσι ώστε όταν βάραγε να υπάρχει το περιθώριο ο πύρος να βγει από την άλλη. μια μπαμ είχε δώσει και το είχε βγάλει ! έτσι το κανα και γω, όμως εγώ δεν είχα σφυρί και δεν το είχα ξανακάνει κιόλας. πρώτη φορά έβλεπα αλυσίδα από τόσο κοντά και για τόση ώρα. δεν έβγαινε με τίποτα, μιλάμε. τα είχα στήσει όλα ωραία και καλά, αλλά όσο κι αν βάραγα, τζίφος. στην αρχή, που ακόμα δεν είχα πρόκα, βάραγα μία κομμένη ακτίνα που καθόταν αρκετά καλά, μετά πήρα ένα παπαράκι από το πολυεργαλείο και μετά – αφού δεν είχα αποτέλεσμα με τα άλλα – έψαξα στον δρόμο και βρήκα πρόκα. έφτασα στο σημείο να μπω σε φλοου στέητ – συγκεντρωμένος, με το πολυεργαλείο για σφυρί, να πετυχαίνω ακριβώς εκεί που πρέπει και να αυξάνω σταδιακά τη δύναμη. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τελικά τα κατάφερα. μετά όμως δεν μπορούσα να την ενώσω πάλι σωστά – δεν ξέρω γιατί, ένας πύρος δεν έμπαινε 100% στη θέση του, με αποτέλεσμα να μην τραβάει όπως έπρεπε. για την ευθεία ήταν εντάξει – κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενο. όμως είχα την ατυχία να πάθω τη ζημιά ακριβώς πριν από τη μεγαλύτερη ανηφόρα της μέρας… η οποία στρέσαρε πολύ την αλυσίδα και ξαναβγήκε. την ψιλοέφτιαξα πάλι, αλλά πήρα το μάθημα μου – ότι στις ανηφόρες δεν τραβάει. οπότε πήγα όλη τη μεγάλη ανηφόρα με τα πόδια. Μέχρι που έφτασα σε μία τεράστια αφετηρία λεωφορείων. είχα αποφασίσει να το πάω ποδαράτο μέχρι Κωνσταντινούπολη, τουλάχιστον τις ανηφόρες και να κυλάω στις κατηφόρες / ποδηλατώ στο ίσιωμα.

Και αυτή η αφετηρία δεν ήταν λεωφορείων. σε λεωφορείο δε θα έμπαινα διότι είναι μεγάλη βαβούρα με το ποδήλατο φορτωμένο και με κόσμο μέσα (Σάββατο βράδυ γαρ). ήταν αφετηρία metrobus. το έχουν και σε κάποιες πρωτεύουσες της Λ.αμερικής αυτό το σύστημα – σίγουρα θυμάμαι το Κίτο στον Ισημερινο και την Μπογκοτα στην Κολομβία. μετρομπας είναι η φάση που τα λεωφορεία έχουν δικές τους λωρίδες που χωρίζονται με διάζωμα από τον υπόλοιπο δρόμο. οπότε πάνε σφαίρα. και οι στάσεις είναι σαν αποβάθρες μετρο. και είναι τα τριπλά τα λεωφορεία – με δυο ακορντεόν και τρία μέρη τροχήλατα. συν του ότι είχε αναχώρηση κάθε 1 λεπτό!!! οπότε δεν ήταν φίσκα. κομπλέ. Πάλεψα, βέβαια, για να μπω – όχι λόγω κόσμου, λόγω ασυνεννοησίας. Να βγάλω εισητήριο απο το μηχάνημα, σχεδόν αδύνατο. να βρω πώς ακριβώς θα πάω, δυσεπίλυτος γρίφος. μέχρι και για να ρωτήσω αν μπαίνει το ποδήλατο μεσα, μου πήρε κανα δεκάλεπτο. ήθελε πολύ κόπο για να φτάσω μέχρι την αποβάθρα της αφετηριας (να ανέβω γέφυρες κλπ) οπότε ήθελα πρώτα να μάθω αν το ποδήλατο επιτρέπεται μεσα. Λοιπόν, θα ρώτησα και 15-18 άτομα.. μόνο μία κοπελίτσα ήξερε αγγλικά, μα δεν ήξερε κάτι από αυτά που ζητούσα να μάθω. οι άλλοι, κανείς. ευτυχως το γκουγκλ τρανσλεητ βοήθησε και εβγαλα άκρη. εισητήριο: 70 λεπτά του ευρώ για 35 χλμ διαδρομή… και μετά το πήγα ποδαράτο και τσουλώντας. η αλυσίδα αποφάσισε να την κάνει σε κάποιο σημείο, καθώς το ξεκίνησα ποδηλατώντας από εκεί που με άφησε το μετρομπας..

ολα κομπλέ. φτάνω στο χοστελ. ααααααααααχ τι ωραία που ειμαι εδώ που είμαι..το φτηνότερο χοστελ της πόλης – 8 ευρω το βράδυ. πάω ρεσεψιον για να γινουν αυτά που πρέπει, μου λέει το τυπάκι που ναι χύμα τελείως στην καρέκλα, λες και η βαρύτητα είναι πιο ισχυρή εκεί, μου λέει κάτσε κάτσε.. τσάι; λοκουμ; μπακΛΛαβα; ναι μαν του λεω απολα – είμαι πτώμα. μισή ώρα μετα ήμουν ακομα εκει καθισμένος. ο τύπος δεν είχε πάρει ανάσα με κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται ταυτότητες διαβατήρια παρεξηγήσεις τηλεφωνα ψιλοφωνές αλλά τελικά γιαβάς γιαβάς και χαλάς χαλάς. γιαβάς είναι το σιγά στα τουρκικα (το λεγε ο τυπος σε φάση σιγα ρε παιδακι μου, χαλάρωσε. και χαλάς είναι στα αραβικά το (εντάξει εντάξει ξεκόλα ολα καλα). μαγευτικο το χοστελ μες στη βρωμια και την… πολυχρησια να το πω; πρέπει να χουν κοιμηθει και 500.000 άνθρωποι εδώ πέρα.

έκανα ό,τι έπρεπε – πήρε ώρα – και πήγα το ποδήλατο μου στην ταράτσα – στον 5ο – για να ναι ασφαλές. και τι ταράτσα (με θέα πολυ ωραία – δεν πήρα ακομα φώτο). και τι κόσμος… Πόσο αγαπώ τα παμφθηνα χόστελ !!! Μαροκινοί, τυνήσιοι, τατζικιστανος, σουδανός (από το αλ καντάριφ ! την αγαπημένη μου κομώπολη στο Σουδάν!) – πολύ πλάκα… ΑΝΑ ΜΠΑΛΙΦ ΑΛ ΑΛΑΜ ΜΠΙΛ ΑΓΚΑΛΑ – κανω τον γύρο του κόσμου με το ποδήλατο.. το θυμάμαι ακόμα.. γέλιααα στην ταράτσα !!

φουλ η μέρα τελείως, και πρέπει να οργανωθώ αύριο σε πολλά επίπεδα. 21 πετάω. πού θα αφήσω το ποδήλατο; τα πράγματα; και το ποδήλατο δεν έχει καν αλυσίδα. και το χόστελ εδώ είναι τελείως ότι να ναι. έχω ένα καλό κοντακτ, αλλά πώς θα μεταφέρω τα πράγματά μου όλα εκεί. η Πόλη είναι τεράστια!! και τι θα κάνω με το ποδήλατο, αφού ούτως ή άλλως θα το αλλάξω…

όλα κομπλέ – θα σκεφτώ αύριο

Α!!! μισό… να πω και για την υπέρτατη βουτιά μου στη θάλασσα του μαρμαρά. πέρναγα δίπλα από την παραλία, με είχε χτυπήσει κι ο ήλιος, αφήνω το όχημα, πετάω το πουκάμισο και φεύγω όπως είμαι με βερμούδα και σανδάλια σφαίρα μέσα. είχε και κόσμο – που με κοίταζε με απορία. κάνω το τελετουργικό μου – μακροβούτι, επιφάνεια, κολύμπι μέχρι να μην μπορω άλλο και μετά ανάσκελα να κοιταω ουρανό για λίγο… τι τέλειο.. θα πηρε όλο 3-4 λεπτά, ανέβηκα στο ποδήλατο οπως ήμουν κι έφυγα σφαίρα βζιννννν

ααα… να πω και άλλο χαηλάητ. ρε τι καλοι που είναι οι τούρκοι και πόσο φιλικοι… χαμόγελα χαιρετισμοί κόρνες πανηγυρικές. φτάνω σε βενζινάδικο και στο ηχειακι παίζει καποια μποζανόβα βραζιλιάνικη.. κι ήταν ενας μουστακαλης εκει που δουλευε,που του άρεσε η μουσική, και χορεύαμε για λίγο παρέα και όλοι οι άλλοι γελάγανε.. ηταν υπέροχο(ς).

αυτά τα ωράια. τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

Υγ. η οδοντοβουρτα στις φωτογραφίες είναι για να εμποδίζει την αλυσίδα να μετακινείται σε πιο βαριές σχέσεις – πιο δεξιά δηλαδή. είχε την τάση να πηγαίνει δεξιότερα. η οδοντό βοήθησε.