Από το ένα άκρο (της Τουρκίας) στο άλλο

Όσο λατρεύω την κίνηση και τη μετακίνηση, άλλο τόσο λατρεύω την ακινησία. Όσο γουστάρω το ταξίδι, το ποδήλατο, τις γνωριμίες, άλλο τόσο θέλω να κρυφτώ απ’ όλους και να κάτσω σ’ ένα γραφείο να σκέφτομαι και να δημιουργώ. 2+ μήνες ιντερνετικής σιωπής και τώρα μια ανάρτηση ατελείωτη!

Τέλη Αυγούστου – Kωνσταντινούπολη

Αφού έγινα “μόνιμος κάτοικος Κωνσταντινούπολης”, στείλαμε τα χαρτιά στη στρατολογία και περιμέναμε τη Βεβαίωση Aνυποταξίας για να κάνουμε τα χαρτιά για το διαβατήριο. Εν τω μεταξύ, έφτιαχνα το ποδήλατο, συζητούσα με τον Οσμάν και με τους λοιπούς στο χόστελ, μέχρι τη μέρα που ήρθε ο

Βασίλης! Φίλος μου απο Ελβετία. Βολτάραμε, τα είπαμε και απολαύσαμε την Πόλη. Με τον Βασίλη μας συνδέουν η αγάπη για την ηλεκτρονική μουσική, η αγάπη για τα ποδήλατα και, το κυριότερο, η φιλομάθεια!

Με το που έφυγε ο Βασίλης, έτυχε να επισκέφτεται την Κωνσταντινούπολη ο Ανδρέας.

Με τον Ανδρέα είμαστε πνευματικοί συνοδοιπόροι από τότε που ήμουν στην πρώτη, δευτέρα γυμνασίου, αν θυμάμαι καλά. Για το μεγαλύτερο μέρος της κοινής μας πορείας ήταν ο πνευματικός μου πατέρας. Τώρα είναι πνευματικός μου αδελφός. Με έχει στηρίξει πολύ κατά τη διάρκεια των χρόνων και τον αγαπώ πολύ. Θαυμάζω την τόλμη του, την αμεσότητα του λόγου του, την ειλικρινή του έγνοια για τους άλλους, τη διάθεσή του να ΖΗΣΕΙ! και τη δίψα του για την αναζήτηση της αλήθειας-που-αντέχει-όλες-τις-ερωτήσεις. 🙏🏽

Πόσο δύσκολο σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον να παραμένουμε σταθεροί. Γεροί στα πατήματά μας. Χαράζοντας την προσωπική μας τροχιά.

Ιδανικές… αναλογίες ! Καμπύλες- τρούλοι, χέρι- μιναρές. το παλιό – το συντηρητικό -το πνευματικό, το νέο- το ινσταγκραμικό – το επιδερμικό.

Επίσης, τις τελευταίες μέρες που ήμουνα στην Πόλη, είδα διαγωνισμό ποίησης με έπαθλα… 700, 400, 250 ευρώ για τις τρεις πρώτες θέσεις. 🤑τρελάθηκα💲λίγο💰Δεν μπορούσες, όμως, να στείλεις κάτι που έχει δημοσιευτεί (ακόμα και σε μπλογκ), οπότε έπρεπε να γράψω κάτι καινούριο. Η προθεσμία έληγε σε μία εβδομάδα. Ελαχιστοποίησα τον ύπνο μου και κάθησα με σκοπό να γράψω κάτι ενδιαφέρον. Αποτελέσματα τον Δεκέμβρη. 🤞

Εδώ να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Uygar και στην Berfin, αλλά και στον πατέρα του Uygar και στη Nesibe για τη φιλοξενία τους τις τελευταίες μέρες που ήμουν στην Κωνσταντινούπολη. Είχα πολύ ωραίες συζητήσεις μαζί τους και στ’ αλήθεια χάρηκα που τους γνώρισα!

Όταν επιτέλους ήρθε η βεβαίωση ανυποταξίας κατέθεσα τα χαρτιά για το διαβατήριο

και την επόμενη μέρα έφυγα.

2 Σεπτεμβρίου – 65 χλμ (+φέρυ), 82 μέτρα ανάβαση

3 Σεπτεμβρίου – 64 χλμ, 555 μέτρα ανάβαση

Βαρυ το νέο ποδήλατο, βαρύς και εγώ (+5κιλα σίγουρα στην Κωνσταντινούπολη).. μέχρι να βρω και μια αναπαυτική θέση ανάβασης, θα ταλαιπωρηθώ λίγο .. αλλά τσουλαω… πάω προς Εσκισεχίρ να βρω τον φίλο μου τον Εμρε, που χω να τον δω δέκα χρόνια. Φτάνω την Τετάρτη μάλλον και ετυχε να είναι τα γενέθλια του !!! Σήμερα κοιμάμαι στην Νίκαια.. ετσι λεγόταν εδώ το μέρος… παρά πολύ ωραίο. Ήρθα σε δωμάτιο γιατί πάνε μήνες που δεν είχα λίγο προσωπικό χώρο και είναι απαραίτητος και αυτός! Είχε ανηφοριτσα στην αρχή σήμερα ! Καλά, χτες, έβγαλα μια άρρωστη φωτογραφία… τον είχα σταμπαρει τον τυπάκο με τα μύδια στο κεφάλι και δύο φορές σταμάτησα για να τον βγάλω και δεν ήταν καλό το σημείο, αλλά τελικά τον πέτυχα σε τελεια φάση και το υπόβαθρο έκατσε σαν παζλ !

4 Σεπτεμβρίου – 70 χλμ, 1230 μ

Ξάπλωσα χωρίς σκηνή μιας και το δάπεδο και ο καιρός το επιτρέπουν. Σήμερα πήγε ωραία αλλά… πολύ ανηφόρα.. ή μάλλον δυνατή ανηφόρα.. 9% για 5 χλμ δεν είναι λίγο… αλλα εντάξει , το βγαλα. Αν δεν είχα αλλάξει ποδήλατο δε νομίζω να την πάλευα.. δεν κάνω πολύ πετάλι αυτές τις μέρες γιατί προτεραιότητα είναι ο ύπνος. Το χεσα στην Κωνσταντινούπολη μιας και ήθελα κι άλλο κι άλλο κι αλλο, ε και δεν έμενε ώρα για ύπνο… μέχρι που έπρεπε να φύγω… Έβγαλα κάτι ωραία βίντεο σήμερα !

5 Σεπτεμβρίου – 26 χλμ, 340 μ

6 Σεπτεμβρίου – 41 χλμ, 348 μ

γιουχουυυυυυυυ

ΕΣΚΙΣΕΧΙΡ

εσκι-σεχίρ, η παλιά-πόλη. μια μικρή σχετικά αλλά αρκετά φροντισμένη και ιστορική πόλη. είναι η πόλη που μένει ο παλιός μου φίλος – 10 χρόνια χωρίς να ειδωθούμε με τον Έμρε! Έμρε (= αυτός που αγαπάει) και ο εμρίνο ο καλός μου φίλος είναι ένας από τους πιο καλόκαρδους και αγαπητικούς που έχω. μέναμε μαζί στο μπιλμπάο στην ισπανία, για 3-4 μηνες, το 13. μετά μιλάγαμε σπάνια μέσω μηνυμάτων και τα τελευταία χρόνια ελάχιστα.. Μα τώρα ανταμώσαμε πάλι και.. τι χαρά!

τι χαρά;

χαρά πέραν της αβολίασης της αρχικής. πέραν της διαφορετικής μορφής μας. πέραν της κάπως στατικής εικόνας που έχουμε o ένας για τον άλλον στα οπίσω της μνήμης.

Είμαστε ακόμα αγαπημένοι!

όταν οι άνθρωποι συνδέονται βαθειά..

ο χρόνος μπορεί να ξεθωριάσει τις στιγμές του παρελθόντος αλλά τον πυρήνα μας που είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά δεν μπορεί να τον μεταβάλλει. 

Χαρά και κάποιου είδους περηφάνια που βλέπω τον καλό μου φίλο να έχει προχωρήσει στη ζωή σε τόσα επίπεδα και να είναι τοπ σε όλες σχεδόν τις πτυχές της ζωής του.. Τον καμάρωνα!  Νομίζω, είναι αδελφικό αίσθημα αυτό. Έχει μέσα την έγνοια και τη χαρά και τη συγκίνηση.

Το πόσο με γνοιάστηκε κι ο εμρίνο και με περιποιήθηκε δε λέγεται. Πάρτυ χορός επισκέψεις ποτά τραπέζια φίλοι φίλες βολτες ποδηλατάδες συζητήσεις.. δεν κάτσαμε στιγμή.. με τον Έμρε έχουμε πολλά κοινά, αλλά ίσως το βασικότερο είναι ότι θέλουμε να το ζήσουμε στο έπακρο. Να χορέψουμε μέχρι τέλους, να δούμε κόσμο, να κάνουμε πράγματα. Σε κάτι που διαφέρουμε στα σίγουρα είναι ότι ο Έμρε είναι φοβερά υπεύθυνος και οργανωτικός. Κι εγώ είμαι, και πολύ μάλιστα. Αλλά, κατά τον τίτλο της ανάρτησης, έχω περιόδους που είμαι τα ακριβώς αντίθετα.

Η αποκορύφωση αυτής της περιόδου ήταν η έκπληξη που του οργανώσαμε.. τη μέρα που ήταν να φύγω, ετοίμασα όλα μου τα πράγματα, αποχαιρετιστήκαμε, και πήγα σε ενα σταρμπαξ και περίμενα μέχρι το απόγευμα όπου πήγα στον σταθμό των τραίνων και βρήκα τον άλλο μου φιλο απο τουρκια, τον Ουμούτ που ήρθε από Άγκυρα και τον Ανταλμπέρτο, που ήρθε από Ρώμη. Είμασταν μαζί στο Μπιλμπάο.

Ανταμώσαμε μετά από 10 χρόνια… παρτάραμε, είδαμε φωτογραφίες από τότε, θυμηθήκαμε λοιπούς φίλους και το σε τι φάση είναι τώρα, φάγαμε ωραία, ήπιαμε, χορέψαμε, γελάσαμε με την ψυχή μας, τα είπαμε, φιλοσοφήσαμε λίγο… και το κυριότερο νομίζω στο βάθος όλων μας, είναι αυτή η αίσθηση της σιγουριάς, της αγάπης, ότι ναι είμαστε ακόμα όλοι στην ίδια σελίδα, ακόμα κι αν γράφουμε ο καθένας το δικό του βιβλίο και στη δική του γλώσσα. συμβαδίζουμε σε ένα μονοπάτι εσωτερικό.

🫶

18 Σεπτεμβρίου – 100 χλμ, 700 μ

Μαγεία

20 Σεπτεμβρίου – 96 χλμ, 540 μ

Περνώ τη γη της αρχαίας Γαλατίας και βλέπω μετά από πολύ καιρό ξεκάθαρα στον ουρανό και πάλι, τον Γαλαξία.

Πρωτεύουσα της περιοχής ήταν η Πεσσινούς, την οποία και επισκέφτηκα. Σήμερα δεν είναι παρά ένα χωριό φάντασμα. Υπολόγιζα να βρω νερό, αλλά δεν ήταν κανείς εκεί. Ήταν όμως η αρχαία Αγορά, το Βουλευτήριο και το αρχαίο θέατρο. Ή τέλος πάντων ότι έχει απομείνει από αυτά.

Κεντρικά κεντρικά στον Γαλαξία, υπάρχει αυτό το ξεκάθαρα πιο φωτεινό σώμα, αλλά δεν μπορώ να βρω τι είναι. όταν έχω γουαη φαη θα κατεβάσω την εφαρμογή που στα δείχνει “λάηβ¨. (Είναι πραγματικά απίστευτο τι ποιότητας φωτογραφίες μπορούμε να βγάλουμε σήμερα μόνο με το κινητό μας)

Με παρέα Ιτάμ και Γιουσούφ μπαλωσα το λάστιχο μου που είχε σκάσει σε δύο σημεια. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο χωριού.. σαν κάτι εγκαταλειμμένα που είχαμε παλιά στην Ελλάδα και δεν παταγε κάνεις. Είχε κι ο μικρός σκασμενα λάστιχα αλλά δεν είχε αυτοκολλητα. Του έδωσα και μου έδωσε νεράκι 😊

Ωραίο να κάνεις ποδήλατο, μου είχε λείψει!!
Σκέφτομαι τους φίλους μου που επανενωθηκαμε στο Εσκισεχίρ μετά από 10 χρόνια.. τι ομορφιά?!

21 Σεπτεμβρίου, 102 χλμ, 354 μ

με χαιρετήσανε, με σταματήσανε, με ρωτήσανε ξανά και ξανά. από πού είσαι ; από που έρχεσαι; πού πας;

πάω Καπαδοκία, στη γη του παππού και μετά ντουγρού νοτιο-ανατολικά προς γκομπέκλι τέπε, στη γη των προπαππούδων. αρχαίος οικισμός και ναός χρονολογημένος στο 10.000 πΧ. ταξιδι στον χώρο, ταξίδι στον χρόνο.

είναι η εποχή που οι ηλίανθοι γέρνουνε τα κεφάλια τους και παντού στην τουρκία γιορτάζουνε
εκμαιεύοντας την ψίχα από τον σπόρο του ήλιου
με απίστευτη ταχύτητα και συχνότητα. θαρρείς είναι το εθνικό τους σπορ.

τα καλαμπόκια επίσης ξεράθηκαν. ήρθε κι αυτωνων η ώρα τους. επίσης, πατάτες σε στίβες ανα διαστήματα σε χωράφια που οι εργάτες κάθονται τώρα που περνάω και τους βλέπω και τρώνε.

έκατσα κι εγώ να φάω στην πρώτη κωμοπολη που βρήκα. είχα πεθάνει της πείνας γιατί στα χωριουδάκια που πέρναγα δεν είχε κάποιο μινι εστω μαρκετ της προκοπής και δεν ημουν σε φάση για πατατάκια η ψωμί. έφαγα μετά μανίας τσικ κιοφτέ που είναι βίγκαν και απίστευτα γευστικό. κάποιο δημητριακό (bulgur) που το κάνουν με έναν τρόπο και είναι σα κεφτεφάκι, αλλά καμία σχέση. χαχαχα. άπαιχτο.. πεθάναμε στα γέλια με τα παιδιά εκεί. μου βάζαν μουσικές, συζητάγαμε λίγο γιατί ο ένας τους ήξερε κάποια ελάχιστα αγγλικά και γενικά… σκέτη απόλαυση,. μου είπανε να κάτσω να πάμε με τ αμάξι βόλτα όλα τα χωριά και να πίνουμε μπύρες χαχαχα. είπα οτι η βιζα μου λήγει και βιάζομαι. ΑΝ μιλούσανε λίγα αγγλικα ίσως να έμενα, καθώς η επικοινωνία από το μηδέν θέλει πολύ ενέργεια. επίσης, θέλω άπειρα να ποδηλατήσω και να κατασκηνώνω.

η μέρα συνεχίστηκε και από ένα σημείο και μετά όλοι με χαιρετάγανε. είχα βγει από τον κεντρικό και κινούμουν προς μία αλυκή που έχει εδώ. είπα θα κατασκηνώσω εκεί να θυμηθώ λιγο βολιβία. δεν πρόλαβα να στρειψω στον δρομο που σε 5 χιλιόμετρα θα με έβγαζε στο σημείο που ήθελα να κατασκηνώσω και ερχότανε απο κει σιγα σιγά αυτοκίνητο. και το έβλεπα που πήγαινε σιγα σιγά πριν προλάβω να δω το ποιόν του δρόμου και επιβεβαίωσα έτσι στο μυαλό μου οτι οντως ήταν χωματόδρομος. αλλά λέω καλά τόσο χαλια είναι ο δρόμος, γιατί πάνε τοοοοοοοσο σιγά…

ε πηγαινανε σιγά λογω εμού. όπως μου έιπανε μετά, με ψάχνανε. πήγανε απο δω πήγανε απο κει πήγανε παραπέρα και ξαναγυρίσανε…. με ψάχνανε να με σταματήσουνε να βάλουν το αυτοκίνητο κόντρα στον ηλιο, να βγάλουνε δυο αλεξήλια σε στιλ αλουμινόχαρτο χαχαχαχ αυτά που βάζουμε στο αμάξι μπροστά όταν φεύγουμε για να μην το χτυπάει ο ηλιος και με βαλανε να κατσω κατω. α οχι, πρώτα μου φέρανε μπυρα στο ποδήλατο ακόμα που ημουνα για να με δελεάσουν

κάθησα, Αντέμ ετών 43 και ερόλ ετών 35. κούρδοι,. κάτσαμε εκεί για 2μιση ώρες τουλάχιστον. ηρθαν και κάτι ξαδέρφια. καπνίσαμε τις μπύρες μας, ήπιαμε τα τσιγάρα μας και γελάγαμε ασταμάτητα. είναι πραγματικά απίστευτο πόσα μπορέσαμε να πούμε χωρίς καμία κοινή γλώσσα, πέραν της γλώσσας του σώματος και των ελάχιστων τούρκικών μου. 100 λέξεις στο σύνολο. περισσότερες από τα αγγλικά τους. γκουγκλ τρανσλέητ ελάχιστο γιατί είχε σημα μια στο τόσο και η ροή της συζητησης δεν το επέτρεπε.

μιλάμε παντομ’ιμα κανονική και γελια και ιστορίες και πήραμε ξαδέρφια στην ολλανδία και στη γαλλία και μου ζητήσαν ασφαλώς να τους βοηθήσω να πάνε ευρώπη, αλλα – το πιο τέλειο – δεν ήταν επιτηδευμένο. δηλαδή, δε με σταματήσανε ΓΙΑ αυτό.. γιατι και πριν και μετά από οταν ειπα οτι δεν μπορώ να βοηθήσω, ειμασταν στην ιδια διάθεση – γελια!

μου έλεγε ο Αντέμ, με τον οποιο πραγματικά δεθηκα, οτι αυτός όλη του τη ζωη ειναι σε αυτη την περιοχή. μου έλεγε καπαδοκια τσοκ γκιουζελ, πολυ ομορφη και του έλεγα αα, εχεις πάει ειναι ωραία; και επιανε το κινητό του και εκανε κλικ κλικ κλικ στον αέρα – σαν τηλεκοντρολ, οτι και καλα αλλάζει καναλι και στο τρίτο κλικ ελεγε ααααααααααα καπαντόκια τσοκ γκιουζέλ. οτι δεν εχει πάει δηλαδή. μου πε, μονο εδώ γυρω.

δουλεύει στα ορυχεία καπου εδώ κοντά και έρολ ειναι χαηβαν. δηλαδη, ρωταγα.. μεεεεεεεεε μου κάνανε,, της κατσικας. και μου δειχνε, ολη μερα απο δω εκει απο κει εδώ (που πάει (με) τα κατσικια). και το βράδυ μια στο σπίτι απο κει, που χω γυναικα και μεγάλο παιδι και το αλλο βράδυ μια στο σπίτι το παρακεί που χω γυναίκα και μικρό παιδί. ο αντέμ μου πε δεν εχει ακόμα παιδιά. παρά γιοκ . δεν παίζουν λεφτά. ε ρε να μουνα εκατομμυριουχος να του δινα 20 χιλιαρικάκια έτσι απλά.. ηταν πολυ καλουλης και ολο επιανε την καρδια του και εδειχνε την καρδια μου και έλεγε οτι είμαι πολύ καλος τυπος. μου λεγε οτι στο Ακσαράυ που μαλλον θα φτάσω αυριο έχει μουσείο και του λεγα οτι δεν ταξιδευω για τα μουσεία, αλλά για κάτι τυπους σα κι αυτόν.

βάλαμε μουσική στο ηχειακι, μου εδειξε πως χορευονται διαφοροι κουρδικοί χοροί. κουνάνε και ώμους οι μπαγάσηδες, όπως στην αιθιοπία, και πηγαίνουν κυκλικά όπως και μεις με βήματα 1,2 πισω μπροστά και ο πρώτος ιστορία.

μετά πήρε το κινητό μου και δεν το έδινε .. εβλεπε τα προτεινόμενα και εβαζε αυτός ο,τι ήθελε. αλλά ηταν τα δικά μου αγαπημένα και εγω τραγούδαγα και αυτός ακουγε με περιέργεια. κάποια στιγμή μου είπε μετ επιτάσεως να μιλήσει στο τρανσλεητ γιατι εκεινη τη στιγμη ειχε ιντερνετ και μου εμφανιστηκε η μετάφραση it’s nice to share… συγκινήθηκα λίγο.

καθε λίγο και λιγάκι σταμάταγαν στον δρόμο φίλοι γνωστοι συγγενείς του να δουνε τι τρέχει εδώ .. οι τυποι κάθονται κατω διπλα στη διασταυρωση ;; τι φάση ; τους ηξεραν όλους ομως..

ηταν τόσο όμορφες οι στιγμές…

τώρα ειμαι πλησιον της αλυκής, αλλά όχι εκεί που ήθελα. εσκασε το μπροστινό μου λάστιχο εκει που πήγαινα βραδιατικα προς τοο σημειο που θα κατασκήνωνα. και πάλι ομως, εδώ που είμαι είναι μαγικά. τα αστέρια δεν παίζονται μιλάμε. κάθομαι λίγο να τα κοιτάξω, και ασχετα του οτι γνωριζω κάποιους αστερισμούς, είναι τόσο ατελείωτο το στερέωμα ολόκληρο που η βεβαιότητα επισφραγίζεται… κάτι ασύλληπτο συμβαίνει εκεί πάνω!! Κατι τόσο υπέροχο, τόσο δραματικό, τόσο μεγαλειώδες και ταυτόχρονα τόσο αργό και τόσο αχανές. θαρρείς, σκέφτομαι, όλο αυτό το… Δράμα εκτυλίσσεται καθημερινά και εμείς τον… χαβά μας. (τον αέρα μας, δηλαδή, και χαβαλιμαν το αεροδρόμιο)

φιλάκια πολλά. ήρθε η ώρα μου. 2227. το φεγγάρι έδυσε προ μισαώρου.

22 Σεπτεμβρίου, 103 χλμ, 182 μ

Ξύπνησα. Μπαλωσα λάστιχο. Χωματόδρομος. Πρώτο τεστ. Ποδήλατο άντεξε. Αλυκή. Ήλιος. Κυκλικά σύννεφα. Τύπος έκλεισε το μίνι μάρκετ να πάει για προσευχή (Παρασκευή γαρ) και τα αφησε έξω τα εμπορεύματα όπως είναι. Η σέλα με ενοχλεί λίγο πρέπει να τη ρυθμίσω. Φακές φανταστικές εδώ τις κάνουν σούπα στο μίξερ (τσόρμπα – σούπερ)
Απίστευτο σκηνικό μπαίνοντας σε χωριό δεξιά νεκροταφείο κηδεία όλοι (20 25 άτομα) σε βαθύ κάθισμα γύρω απ’το ανοιχτό μνήμα και χέρια σε στυλ δέησης με παλάμες να κοιτάνε πάνω. Ησυχία απόλυτη. Ηταν πολύ δυνατο. Θύμησε κοιμητήριο στο τέμενος Χαμάντ Ελ Νιλ, ομντουρμαν,σουδαν

Πιάνω τιμόνια χρονομέτρου μπροστά και γουστάρω να πατάω. Πήγα και φορτισα επίσης γιατί είχα χρόνο (ζαμάν στα τουρκικά) . Έκανα και μπανακι. Δεν το πατάω πολύ από τώρα γιατί έχω πολλέεεες μέρες μπροστά μου μέχρι τα σύνορα και προτεραιότητα τώρα είναι να πιάνω τα 100 κάθε μερα και να κοιμάμαι καλά.

23 Σεπτεμβρίου, 107 χλμ, 1045 μ

No comments. Ανηφόρα. Πάουερ. Είμαι σε ένα μέρος μαγικό. Καππαδοκια. Βρήκα να κατασκήνωσω τζάμπα. Πάω να μπω σκηνή για ύπνο και ξεκινάει τέκνο πάρτυ. Πανικος. Φίλοι. Ölkum (ουράνιο τόξο), Can (Τζαν= ζωή), Άλι, Μουράτ. Γέλια . ΧΟΡΟΣ !! 04:10

24 Σεπτεμβρίου, Καππαδοκία

Mε το στόμα ανοιχτό για ώρες να περπατάω και να παρατηρώ με ατελείωτη περιέργεια. Οι τύποι εδώ ήταν αυθεντικοί Χριστιανοί! Κοινότητες αναχωρητών από τον 4ο αιώνα μΧ και με τις προτροπές του Άγιου Βασίλη (του γνωστού)(Η Καισάρεια απέχει κάποια λίγα χλμ απο δω)(θα περάσω αύριο) ήρθαν και εγκαταστάθηκαν σε αυτά τα μέρη εδώ. Ηφαίστειο προ 2.6 εκ. ετών εξερράγη εντός του Αργαίου Όρους (το υψηλότερο της Καππαδοκίας – 3960μ) με αποτέλεσμα η λάβα και οι στάχτες να δημιουργήσουν συν τω χρόνω τα εν λόγω σχετικά μαλακά πετρώματα. Πάντως, μιλάμε για πολλή δουλειά να κάνεις όλες αυτές τις σπηλιές και τις σύραγγγες και μάλλον ακόμα πιο πολλή δουλειά να είσαι ασκητής εντός τους. Ένα μέρος φορτισμένο ενεργειακά, πανέμορφο και επιβλητικό μες απ’την… αφαιρετικότητά του.

Οι φωτογραφίες εντός των εκκλησιών απαγορευόντουσαν, λέει, από την Unesco (είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς). Βρε unesco μου, το φλας καταστρέφει τις τοιχογραφίες, οι απλές φωτογραφίες σε τι θα πειράξουν? Και είχε και παντού επόπτες οπότε ό,τι φωτό έβγαλα ήταν στα κλεφτά, στις όχι και τόσο εντυπωσιακές εκκλησίες. Και βρε unesco μου, πώς επιτρέπεις να ονομάζουν αυτόν τον χώρο Goreme Ruins? εντάξει οι ντόποιοι έχουν τα κόμπλεξ τους, εσύ δεν έχεις λόγο να πεις ότι αυτά δεν είναι ruins (ερείπια).. εκκλησίες είναι, σπηλιές αναχωρητών και αρχαία μοναστήρια..

Και μιλάμε για μεγάλη έκταση… πολλά εκκλησάκια, αλλά και… καθεδρικοί ολόκληροι “εντοιχισμένοι”, τράπεζες πολλών θέσεων κλπ.. Και το μέγεθος βγάζει νόημα αν σκεφτούμε ότι αυτά δημιουργήθηκαν από ανθρώπους οι οποίοι, ως Χριστιανοί, ήταν υπό διωγμό από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (και αργότερα από μουσουλμανικές επιδρομές) με αποτέλεσμα να αναζητήσουν καταφύγιο κάτω από τη γη. (κάποιες βέβαια είναι ακόμα παλιότερες) / Τις κατακόμβες τις ξέρουμε, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι… ακραίο. Στην περιοχή υπάρχει ένα δίκτυο 36 υπόγειων πόλεων, οι οποίες, λέει, στέγαζαν μέχρι και 10.000 άτομα η κάθε μία…….!! H μεγαλύτερη όμως χωράει πάνω από 20.000 άτομα, και έχει χώρους για όλες τις ανάγκες τις κοινωνίας (στάβλους, ελαιοτριβεία, εκκλησίες, “σχολεία”)… 🤯

Πολύ δυνατή εμπειρία!

25 Σεπτεμβρίου, 128 χλμ, 1172 μ

Μαγεία . Πήγα σε θέα χτες βράδυ και κάθησα κάτω οκλαδόν πριν στησω σκηνή και άκουγα τους γρύλους. Ήρθανε ξαφνικά δύο σκυλιά και κάτσανε παραδίπλα μου. Ξαφνιάστηκα! Τα σκυλιά εδώ, ειδικά τα εκτός πόλης, είναι φουλ territorial.. φυλανε την περιοχή τους.. γαβγισματα κλπ. Αυτά απλά ήρθαν κ κάτσανε. Και μετά βρήκα μια καλύβα και κοιμήθηκα εκεί απέξω χωρίς σκηνή και ήρθαν το βράδυ δίπλα μου και κοιμηθήκαμε παρέα. Τι ωραία αίσθηση!

Ξύπνησα 5:45. Μπαλωσα λάστιχο. Είναι το νέο μου χόμπι. 4ο σε 700 χλμ.. δεν πάμε πολύ καλά. . Είδα μια απίστευτη Ανατολή με κοιλάδα της αγάπης κάτω και αερόστατα να περιίπτανται.. μαγεία. Ξενερα, όμως, γιατί παίζουν άπειροι τουρίστες και ντόπιοι που ήταν εκεί για φωτογράφηση.. γάμοι, περιοδικα, ινσταγκραμ.. όλοι είναι μοντέλα σήμερα.. μιλάμε πόσο παγίδα είναι τα σόσιαλ μίντια δεν παίζεται..

Έφυγα, το πάτησα σήμερα, είχα κέφια. Δεν είχα ξεκουραστεί ιδιαίτερα, αλλά γουσταρα. Οι Τούρκοι πολλοί καλοί.. ευγενικοί, χαμογελαστοί, ωραίοι.. ο δρόμος κομπλέ.. έχει κίνηση, αλλά έχω συνήθως πολύ χώρο ( είμαι στη λεα).

Έκανα διάλειμμα δύο ώρες σε ένα προάστιο της Καισαρειας. Talas λέγεται σήμερα η αρχαία Δάλασσα, πατρίδα του Αγίου Σάββα του ηγιασμένου (+532). Οι γονείς του παππού μου του Άγγελου ήταν από κει. Κάθησα και έφαγα και άκουσα ωραία μουσική τοπική με σαντούρι. Πήγα μετά στην εκκλησία που άφησαν πίσω τους όσοι έφυγαν το 1924 με τις ανταλλαγές πληθυσμών. Μια υπάρχει ακόμα από τις 5 μεγάλες που υπήρχαν. Αγιά Παναγιά, τη λένε οι Τούρκοι, αλλά ήταν αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Πανέμορφη απ έξω.μεσα δεν μπήκα, ήταν κλειστά. εκπληκτικό επίσης ότι παρόλο που την κάνανε τζαμί, δεν αλλοίωσαν τα αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά, κάτι που το κάνουν σε όλες τις άλλες αναλογες περιπτώσεις – και υπάρχουν πολλές. Σκαλωσα λιγάκι με το γεγονός ότι στον ίδιο προαύλιο χώρο υπήρξαν σχεδόν σίγουρα οι προπαππουδες μου πριν από 100 χρόνια! Κατά 25% είμαι από τη Δάλασσα.. 1/4.. δεν είναι και λίγο..

“Στις αρχές του 20ού αιώνα στη Μουταλάσκη (Ταλάς) ζούσαν 2.500 οικογένειες, από τις οποίες 1.000 ήταν ορθόδοξες χριστιανικές, 800 μουσουλμάνων και 700 Αρμενίων.” Επίσης, διάβασα ότι οι ορθόδοξοι μιλούσαν τουρκικά αναμεταξύ τους και τα ελληνικά παρόλο που τα διδάσκονταν στο σχολείο τα χρησιμοποιούσαν μόνο στην εκκλησία.

Έψαξα λίγο τη γειτονιά και αναζητούσα στοιχεία ελληνικα. Έβλεπα σκουριασμένες αυλόπορτες ή δέντρα έξω απο ξεκάθαρα ελληνικά σπίτια και σκεφτόμουν, ρε λες αυτά να ναι έργα των προγόνων μου.;; χαχα. Τι ωραία που κάποτε ζούσαμε ειρηνικα όλοι μαζί.. και αρκετοί Αρμένιοι επίσης στην ευρύτερη περιοχή της Καππαδοκίας. Και αν έγινε ανταλλαγή πληθυσμών γιατί υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη η οποία αυτοπροσδιοριζεται τουρκική. Αν είναι τουρκική γιατί δεν… “ανταλλαχθηκε” τότε ;

Έφυγα από τα μέρη του παππού και συνέχισα να πατάω ! Ανηφόρα και πάλι ανηφόρα ! Ρε τι με νοιάζει ρε! Ύπνος φαι νερό και δώστου ! Έχει πολύ βουνό από δω μέχρι γκομπεκλι Τεπε. Πολύ πράμα.. πάνω από 1000 Μ. Υψομετρικά κάθε μέρα.. πλάκα θα χει!

Κατασκηνωνω σε χωράφι. Όλα όμορφα!

26 Σεπτεμβρίου, 116 χλμ, 1110 μ

Ήρεμα σήμερα.. παίζει να με φωναξανε για τσάι 10 φορές.. γκιελ γκιελ (έλα ελα) !! Ένας αγρότης σταμάτησε με το τρακτέρ του να μου πει ότι έχει τρόμπα σαν του βενζινάδικου (φούσκωνα το λάστιχο – κάπου χάνει Χαχαχα!) Έχω έρθει και την έχω πέσει τώρα σε μια απλα ανάμεσα σε κάτι χωριά. Φοβάμαι για αρκούδες. Είμαι στα 1800 μέτρα και στους χάρτες είναι περιοχή που έχει, αλλά δεν πιστεύω. Έχω Πέπερ σπρευ αλλά ελπίζω δε θα χρειαστεί. Δεν έχει και δέντρα εδώ. Ίσως έπρεπε να χα ρωτήσει στο βενζινάδικο πιο πριν αλλά δε μου κοψε. Όλα κομπλέ.

Ήθελα να κανω μπανάκι σήμερα αλλά στο μέρος μαζεύτηκαν ορδές από μικρά μυγακια. Έστησα και μπήκα όπως όπως μεσα. Με σωσαν τα υγρά μαντηλάκια. Το κόλπο των κρύων ημερών, λειτουργεί και τώρα. Απλά τώρα είμαι φουλ πιο βρώμικος γιατί παίζει ιδρώτας, αντιηλιακο, αντικουνουπικο, ενυδατικη. Όλα όμορφα.

Και πάλι σήμερα πολύ ανηφόρα αλλά για αύριο λέει στα επόμενα 95 χλμ από εδώ που είμαι..
. 2195 μέτρα άνοδος χαχαχα θα πέσει γέλιο.

Μιλαμε έφαγα κάτι φασόλια τέλεια σήμερα σε μεξικάνικη σάλτσα… απαιχτα. 70 λεπτά του ευρώ. Πάω σφαίρα !!

27 Σεπτεμβρίου – 116 χλμ, 804 μ

Σε ταράτσα κτισματος πλησίον βενζινάδικου. Είπα, θα τελειώσω την ανηφόρα, θα βρω νερό και θα ψάξω που θα κατασκήνωσω. Τελείωσε η ανηφόρα, βρήκα βενζινάδικο και είχαν τραπεζάκι έξω και καθοντουσαν. Γκελ γκελ μου λένε κατευθείαν. Ε πήγα. Τα είπαμε , μου λένε θες να κάνεις ντους ;… ναι λέω!!! Έπλυνα και ρούχα.. μου λένε μείνε εδώ… οκεη ! Άλι και Μπενιαμίν και Μεχμέτ.. πολύ πλάκα. 25, 15, 37.. μετά ήρθανε κι άλλοι κι άλλοι… και εζησα για λίγο ένα απόγευμα στο επαρχιακό μεν, επί την “εθνικής” δε, βενζινάδικο. Ένα τετραωράκι.. μια χαρά. Γκουγκλ τρανσλεητ φουλ. Ξέραν και να το χρησιμοποιούν σωστά οπότε η συζήτηση έρεε. Ο Αλι θα φύγει τη Δευτέρα, πεταει για Βοσνία Ερζεγοβίνη και μετά οδικώς για Γερμανία να δουλέψει στο κεμπαπτζιδικο του θείου του. Έχει τελειώσει γυμναστής αλλά δε βρίσκει δουλειά. Ήταν να πάει σε ένα σχολείο κάπου,.αλλά με.τκν σεισμό ισωπεδωθηκε. Μου λέει ο Ερντογάν τα χει κάνει μαντάρα. Όλοι συμφώνησαν. Σε αντίθεση με Τυπάκι προχτές σε βενζινάδικο που μου πε Ερντογάν ιζ ε λιντερ. Και βέβαια, του αποκρίθηκα.. φανταστικός ηγέτης και όσα και να του καταλογίσουμε, είναι εκπληκτικός πολιτικός! Ο Αλι αλεβιτης. Τον ρώτησα αν είναι μουσουλμάνος και μου πε όχι, λες και τον κατηγόρησα. Αλεβιτ, λέει. Μα καλά μουσουλμάνοι δεν είναι κι αυτοί ; Ε ναι μου λέει. Απλά εμείς δεν έχουμε τις προσευχές και δεν πάμε στο τζάμι, πάμε κάπου αλλού μου είπε και είμαστε άντρες γυναίκες μαζί και παίζουμε και σαζ. Τζαζ? Όχι, σαζ! Σαν το ούτι φάση.

Έχει άγχος που θα φύγει. Νοιώθει όμως και τυχερός που έχει οικογένεια στο εξωτερικό. Στεναχωριέται γιατί δε θα δει τους γονείς του για τουλάχιστον 5 χρόνια, αλλά κι αυτοί συμφωνούν με το να φύγει.

Σήμερα η μέρα είχε πολύ κατηφόρα. Τα τοπογραφικά λέγανε για άπειρη ανηφόρα αλλά τα παιδιά εδώ έχουνε κάνει τούνελ και έτσι γλύτωσα πολύ ιδρώτα.

Με έλουσε, όμως, κρύος ιδρώτας. Τούνελ. Ο θάνατος ερχόμενος ηχεί πιο χαρμόσυνα. Εφιάλτης κανονικός. Υποφωτισμενο, τρία χιλιόμετρα, κατηφορικό. Πώς ακούγεται το νερό που μπαίνει στο ποτήρι και μπορείς με το αυτί να καταλάβεις το πώς γεμίζει σταδιακά.. κάπως έτσι και το φορτηγό, η νταλίκα, το βυτιοφόρο που μπαίνει στο τούνελ και το ακούς το ακούς το ακούς για ώρα να σε πλησιάζει σαν τον χάρο με 100 χιλιόμετρα την ώρα και συ είσαι στην άκρη της λωρίδας, αλλά δεν έχει πιο άκρη. Το ακούς να έρχεται και σφιγγεσαι ολόκληρος. Κάθε χτύπος της καρδιάς διακριτός και στο νου σα φλας

“με χει δει ; δε με χει δει; με χει δει ; δε με χει δει;” και μια ηχώ από όλες τις μηχανές απο όλες τις εξατμίσεις από όλα τα γκάζια, από ότι υπάρχει μες στο τούνελ, μια ηχώ που κορυφώνει κορυφώνει κορυφώνει και με το που σε περνάει.. ΑΧ ΤΗ ΓΛΥΤΩΣΑ.. ωχ! Κι άλλο φορτηγό από πίσω.. με έχει δει αυτός;; ; ο δεύτερος είναι πιο επικίνδυνος γιατί δεν είχε την ορατότητα του πρώτου. Μιλάμε… χέστηκα πάνω μου.. κάποια στιγμή ένας με προσπέρασε και μου βγήκε ένα τρέμουλο σε όλο το σώμα σα σύσπαση. Μπρρρρ..

Και ασφαλώς δεν μπορω να κοιτάξω πίσω γιατί πάω με 50, είμαι όσο πιο άκρη γίνεται, δε βλέπω τέλεια. Οπότε και ένα μαύρο σημείο στην άσφαλτο μπορεί να είναι και λακούβα, χώρος δεν υπάρχει, περιθώριο για λαθος δεν υπάρχει.. μιλάμε τρόμος όχι αστεία. Πέρασα πολλά τούνελ σήμερα, αλλά το πρώτο ήταν εφιαλτικό. Φωτάκι είχα αλλά νόμιζα ότι δεν είχε μπαταρία και δεν το ΧΑ βάλει από την αρχή..

Τι άλλο ήθελα να πω; α! Το πρωί, η άπλα που κοιμήθηκα χτες ήταν πεδίο βολής του στρατού. Ξύπνησα και μέχρι να φύγω είχαν μαζευτεί 40 αμάξια του στρατού και στρατιώτες. Είχε άπειρη πλακα γιατι με πλησιάζανε όλο χαρά να με ρωτήσουν για το ταξίδι κλπ και όταν ρωταγαν από που είμαι και έλεγα Γιουνανισταν (Ελλάδα) τους κοβοταν το χαμόγελο και μου κάνανε ok Go Go now χαχαχα.

Είμαι κουρασμένος ! Φιλάκια

28 Σεπτεμβρίου, 85 χλμ, 972 μ

1939
Διαβάζω εδώ και κάνα μισάωρο για την Gaziantep. Την πόλη που πέρασα σημερα. αντιοχεια επί ταύρω ποταμώ λεγόταν στα ελληνιστικα χρόνια και ήταν κοντά σε μια άλλη απίστευτη πόλη της εποχής που λεγοταν Ζεύγμα. Πήγα σήμερα στο Μουσείο Μωσαικών της αρχαίας πόλης Ζεύγμα και έπαθα πλάκα.

ακούγεται ενας και τώρα κι αλλος ενας μουεζίνης από μακριά . ο στο δεξι αυτι ειναι ενα κλικ πιο μπροστά. νομίζω πως είναι λάηβ και όχι ηχογραφήσεις.. φεγγάρι όλο και γεμίζει, όλο και φωτίζει. ακούγεται και η κίνηση του δρόμου στα 100 – 150 μετρα μακριά και κάτω. κάτι με έπιασε στα τέλη σήμερα και πείσμωσα να κατασκηνώσω σε πολύ ωραίο μέρος και ανέβαινα μια ανηφόρα σε χωματόδρομο σπρώχνοντας σπρώχνοντας και τελικά όντως βρήκα κάτι ωραίο.

γρύλοι επίσης. και κάτι τσιου τσίου πιο σπάνια.

μια ηρεμία με κατακλύζει και η θερμοκρασια νομίζω συμβάλλει στην αίσθηση αυτή. δεν κάνει κρυο.. εχω κατέβει στα 800 απο τα 1800 – 2000 των προηγουμενων ημερών και τώρα παρόλο που στις ανηφόρες ιδρώνω ξεκάθαρα πιο πολυ και πιο γρήγορα, τα βράδια έχουν κάτι καλοκαιρινό.. φυσάει και ενα αεράκι.. έχω τη σκηνή χωρίς το κάλυμμα.

σήμερα ταλαιπωρήθηκα πάλι με το πισω λάστιχο. εχανε αέρα σιγά σιγά. νευρίασα. είπα θα μπω στην πολη να πάρω σαμπρέλα να τελειώνω με αυτή την αηδία που μου έχει σπάσει τα νεύρα. μισώ τις πόλεις. ειδικά όταν μπαινεις με ποδήλατο. μπετό σκουπίδια ανθρωποι τρελαμενοι τελειως μες στα αυτοκίνητα μιλαμε για ζουγκλα. ειδικά πόλεις σαν και τη σημερινη, η οποια συγκαταλέγεται στις Τίγρεις της Ανατολίας – ορισμένες πόλεις με τρελους ρυθμους ανάπτυξης από το 80 και μετά. αναρχη τσιμεντένια βιαστική ακαλαίσθητη δομηση.

ειπα ομως θα μπω, να πάρω τη σαμπρελα μου και να ριξω και μια ματια, να κάνω μια βόλτα. πήγα και σενα μολ να ευχαριστηθώ την τουαλέτα μου και μετά τσέκαρα οτι παίζει και ενδιαφέρον μουσείο και το επισκεφτηκα. πρώτα η σαμπρέλα ομως. πάω, αγοράζω σαμπρελα με 6 ευρώ ρε φιλε, ημαρτον. και πήρα και αυτα τα ζελεδενια καλυμματα σέλλας. εχει ξεχυλώσει το δέρμα της μπρουκς της σέλλας και νοιώθω τα καρφάκια στο πίσω μέρος. saddle sores δεν έχω αλλά έχω σημάδια πιο πάνω στα οπίσθια. Διόλου ευχάριστη αίσθηση, ειδικά όταν έχεις ανηφόρες σαν τις σημερινές.

παίρνω τη σαμπρέλα., την αλλάζω, πάω στο μουσειο, βγαίνω. τεζα το λάστιχο, αέρας μηδεν. λέω κάποιος μου κάνει πλάκα,δεν παίζει. ηταν ελαττωματική η σαμπρέλα και έχανε απο το παπαράκι το βιδωτό που πάει στην ακρη της βαλβίδας. βαζω σουπερ γκλου το βιδώνω φουσκώνω και μεχρι εδώ που ηρθα και κατασκηνωσα 25 χλμ απο το μουσείο νομίζω και πάλι εχιε χάσει, αλλά πολύ λίγο. το πρωι που θα ξυπνήσω θα ξέρω. θα πάρω σβαμπλε μαραθον πλας – τουλάχιστον πίσω, να ξεγνοιάσω. είναι επένδυση που αξίζει.

εδώ την πόλη οι ντόπιοι την λένε Αντέπ και τη Σιανλουρφα που παω τη λένε Ούρφα και το Καραμανμαράς από όπου έρχομαι το λένε Μαράς. όλα τα κόβουνε και το κατάλαβα στις μεταξυ μας συνομιλίες. είναι περίεργοι να δούνε τι κάνω και πού βαδίζω και με ρωτάνε. γιαβάς γιαβάς (σιγα σιγα) μεχρι ιραν τους λεω παω και μετά παλι γκιουλέ γκιουλέ όταν φεύγω, μπάη μπάη. ντίκατ ! μου ειπε ενας στο μουσείο, φευγωντας, σημερα. προσοχή! τα συνορα με συρια ειναι κοντα και οπως πάει ο δρόμος θα περάσω νομίζω περιπου 10 – 15 χλμ μακρια από τα σύνορα. πηγαίνω παράλληλα. θα ήθελα πολύ να πάω και στη συρία, και για κάποιες βδομάδες το μελέταγα. κάποιες περιοχές έχουν σταθεροποιηθεί αρκετά. τον μπαμπά μου σκέφτομαι μόνο, γι αυτό θα το αφήσω προς το παρόν.

Θα την πέσω, να το απολαύσω
2047

Πόσο συχνά μας διαφεύγει η… φυσική ομορφιά της πραγματικότητας

όντες εγκλωβισμένοι στο εδώ και τώρα των προβλημάτων και στην αμείλικτη ένταση της υποκειμενικής μας αντίληψης ;! όσο πιο κοντά πας στο ψηφιδωτό τόσο απομακρύνεσαι από την ομορφιά του. και η ομορφιά της πραγματικότητας δεν έγκειται σε κάποια αντικειμενική καλαισθησία μα στη συνειδητοποίηση του

σχήματος των πάντων που δεν είναι άλλο πέρα από αυτό που η νομοτέλεια επι-τρέπει. όταν τα δούμε όλα από μακριά, κάνοντας για λίγο άκρη τον εαυτούλη μας και την ιστορία του – τότε, και ίσως μόνο τότε, όλα μα όλα βγάζουνε νόημα.

29 Σεπτεμβρίου, 111 χλμ, 1145 μ

2034
Είπα από μέσα μου,” να δεις που το βράδυ δε θα σε πειράζει καθόλου..” μόλις είχα καταλάβει ότι το στραβα αντί για 23 χλμ έγραφε μόνο 3… είχε μπει σε auto-pause μόνο του. Τώρα όντως δε με ενοχλεί τόσο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σα να μου κλέψανε 20 χιλιόμετρα!! Και πάνω απ’ όλα με ξεπερνάει πώς μια τόσο μεγάλη εταιρεία, μετά από τόσα χρόνια δεν μπορεί να κάνει σωστά τουλάχιστον το βασικό: να τσεκαρει απο το gps αν κινούμαι.. και κάποιες άλλες μέρες μου έγραφε λιγότερα από όσα περιμενα και τώρα καταλαβαίνω το γιατί.

Το καλό της μέρας ήταν ότι είχα ευνοϊκό. Παρά τις ανηφόρες και το λάστιχο που ξεφουσκωνε ανά 10 χλμ, ο άνεμος ήταν υπέρ μου. Θαυμάσιο ! Ειμαι σε περιοχή Κούρδων σήμερα όλη μέρα. Στα βενζινάδικα είναι 4-5 νέοι, φίλοι ; εργαζόμενοι ; που τρέχουν τα πράγματα. Υπάρχει ειδική συσκευή που είναι γεμάτη με καυτό τσάι, ζάχαρη από δίπλα. Και μηχάνημα που βγάζει κρύο πόσιμο νερό.

Σταμάτησα κάπου να πάρω να φάω. Τα παληκάρια κουβαλάγανε σακιά με στάρι παραδίπλα και τα φορτωνανε σε κανονικά αυτοκίνητα, παλιά όμως και τελείως χρεπια. Ο μαγαζατορας αφού με περιεργάστηκε μαζί με τον 10χρονο που δούλευε εκεί μου λέει τσάι ; του λέω μπααα θα συνεχίσωω.. μου λέει τσάι !! Του λέω όχι όχι και κάνω σήμα με το χέρι ότι φεύγω, του λέω όχι! Πάω γκομπεκλι τεπε. Οκ λέει, και δίνει εντολή στον μικρό να φέρει τσάι. Έκατσα και τα πάμε για λίγο. Έφαγα τα αμύγδαλά μου. Μου είπε για τους Κούρδους ότι έχει σε όλες τις γύρω χώρες. καμια 30αριά εκατομμύρια στο άθροισμα. μου πε Ότι αγαπάει τους Τούρκους και ότι δεν έχει πρόβλημα με αυτούς. Του λέω ούτε κι εγώ και στην πραγματικότητα ούτε κι αυτοι. Αυτό που μου λένε οι περισσότεροι τουρκοι ειναι ότι οι λαοί (εμείς και αυτοί) έχουν ίδια κουλτούρα και είναι αδέρφια. Οι πολιτικοί έχουν το πρόβλημα. Μου είπε ότι οι Κούρδοι είναι κυρίως μουσουλμάνοι. Όπως κι αυτός. Του ειπα ότι μελετάω το ισλάμ αλλα δε μου αρέσει και πολύ. Πήγα και Αίγυπτο Σουδάν και εδώ και δε με τρελαίνει. Και μου γράψε σε αυτές τις χώρες οι μουσουλμάνοι δεν είναι ειλικρινεις, έχουν αδυναμο χαρακτήρα. Πρέπει λέει να ερευνήσω το αληθινό ισλάμ. Χαμογελούσα ως απάντηση και αυτός το ίδιο. Του έλεγα εγώ πιστεύω στον άνθρωπο και στην αγάπη και προσπαθώ να μην ενοχλω τους άλλους και μου έλεγε ταμάμ ταμάμ. Μετά μπαινανε διάφοροι στο μαγαζί και λέγανε Σαλάμ αηλεκουμ και απανταγα ολο το αραβικό ουαλεκουμ Σαλάμ ουαραχμα του λαχ α μπαρακά του (ειρήνη να έχεις, το έλεος και οι ευλογίες του αλάχ να είναι μαζί σου)(και με προφορά κιόλας – την είχα τελειοποιήσει στο Σουδάν) και ενώ το έλεγα τον κοίταζα κιόλας και του κάνα γκριμάτσες και γελαγε. Χαχαχα. Ρωτησα και τον μικρό ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό και μου είπε ο μπακλαβάς.

Εδώ που είμαι τώρα παίζει πολύ βαμβάκι και μάλιστα τώρα κατασκηνωνω σε χωράφι με βαμβάκια. Ακούγονται ποτηστηρια από πάρα δίπλα και απλά εύχομαι να μην έρθει και η ώρα μου αργότερα !!
Έχει και κάποια καλαμπόκια αλλά λίγα. Γενικά το τοπίο θύμιζε μέση ανατολη σήμερα.

Έλεγα να πάω μέχρι πάνω στο γκομπεκλι τεπε, ήταν αλλά 10 χλμ αλλά είναι όλα ανηφόρα και βράδιαζε. Με περιλάβανε κάποιοι νεοι στο βενζινάδικο και δε με αφήνανε.. μου λένε έλα σπίτι να είσαι μουσαφίρης μας. Λέω παιδιά δε γίνεται πάω πάνω γκομπέκλι, λένε παρόλο που μαστε από δω δεν έχουμε πάει ποτέ. ‘Gebeliktepe is just stone and has no value.” Έγραψε ο τρανσλεητορας και μου ρθε να δακρυσω. Τους είπα γιατί είναι σημαντικό για την παγκόσμια ιστορία και για όλη την ανθρωπότητα, και η απάντηση τους ήταν να πάω να δω την πέτρα κάποιου φίλου του προφήτη του Μωάμεθ που είναι πιο σημαντική. Κάααααααααααλα λέω, με πείσατε, φιλάκια τώρα γιατί ο ήλιος δύει. Επιμενανε να μου πάρουν φαγητό για τον δρόμο.

Αυριο θα ανέβω το βουναλακι και θα αφιερώσω όλη μου τη μέρα στον χώρο απάνω. Θα κοιμηθώ κιόλας εκεί. Είμαι ενθουσιασμένος. Έχω κάνει καλή πρόοδο αυτες τις μέρες και με τα 130 σήμερα, νοιωθω ικανοποιημένος. Μένουν 700 χλμ για τα σύνορα και πάνω από 7300μετρα υψομετρικα. Τζιζους !!

Περασαν μόλις πρόβατα μαζί με τον τσοπάνη τους…
Η πόλη ήταν ωραία σήμερα. Είχε στοιχεία αραβικά και αρκετούς άντρες είδα με βράκες αραβικές. Πολύ καλουληδες. Όπως κι οι Τούρκοι, γενικά είναι άνθρωποι απλοί και πιο αγνοί από εμάς. Είδα και σακουλάκια να πουλάνε κάρβουνα δίπλα από τις μπουκάλες με το γκάζι – για μαγείρεμα. Δεν είναι τόσο αναπτυγμένα τα πράγματα ακόμα εδώ. Σταμάτησα και καπου έξω από την πόλη και μαζευτηκαν ξυπόλητα παιδακια και μου λέγανε μπισικλετ τσοκ γκιουζελ , πολύ όμορφο το ποδήλατο.
Αυτά. Την πέφτω 2120

30 Σεπτεμβρίου, 15 χλμ, 351 μ – Göbeklitepe

Ξύπνησα το πρωί κουρασμένος. Από προχτές το απόγευμα ένιωθα μύτη χείλια περίεργα. Μετά άρχισαν να με τσούζουν τα μάτια. Το πρωί χτες ξυπνησα και το στόμα μου ήταν κάπως πώς να το πω; .. γλυφό(;) σα μια μεμβράνη γλοιώδη να καλυπτε στομα κ χείλια. επίσης , ενοιωθα σιγά σιγά να πηγαίνει προς τα κάτω. Κάτι μου επιτίθεται! Χτες έκανα 130 χλμ κ δεν είχα όρεξη να φάω. Κακά σημάδια και ξεκίνησα μίνι αντιβίωση από χτες. Σώμα: έτσι κι έτσι.

Πνεύμα: ακμαιότατο.

Ανέβηκα τον λόφο το πρωί και έφτασα καθιδρος στον αρχαιολογικό χωρο. Κι οι μπαγασηδες οι αρχαίοι ιδρωνανε για να φτάσουν εδώ, σκεφτόμουν. Είναι σε περίοπτη θέση η φάση και, καθώς λέγεται, μαζευόταν κόσμος από πολλές μακρινές περιοχές.. από ακτίνα 100+ χλμ.

Τι παίζει εδώ ; έλα μου ντε.

Η ανασκαφή από το 1994 έχει αποκαλύψει περίπου το… 5% της συνολικής έκτασης…(!!!) την οποία τη σκαναραμε με μεθόδους ακτινογραφικές. Το τρελό είναι ότι αυτός ο χώρος εδω – που συνδέεται με άλλους 11 περίπου γειτονικούς νεολιθικούς οικισμούς – δεν ήταν τόπος μόνιμης κατοικίας…! Ερχόντουσαν εδώ για τελετές και φαγοποτια.. πολλά φαγοποτια… πάνω από 100.000 κομμάτια από κόκκαλα ζώων (60+ είδη, κυρίως γαζέλες) έχουν βρεθεί, 10.000 grinding stones, 650 τεράστια πέτρινα δοχεία, κάποια με χωρητικότητα πάνω από 100 λίτρα.. βρέθηκαν ίχνη επίσης ζύμωσης… μιλάμε για πολύ μπύρα και μπάρμπεκιου… και δεν έχουμε βρει ακόμα σημάδια μόνιμης κατοικίας (έλλειψη σκουπιδότοπων, νεκροταφείων, αξιοπιστο συστημα διαχείρισης νερού κ.α.).

Κάτι άλλο ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχει μυθολογικές απεικονίσεις ή υβριδικους χαρακτήρες. Μόνο ζώα ή ανθρώπους σκαλισμενους. Υπήρχε δραστηριοτητα εδώ από το 9600 πχ μέχρι το 7500 πΧ. Μετά, φαίνεται σα να το έθαψαν το όλο μέρος επίτηδες.

Έχω να πω πάρα πολλά – όλη μέρα μελετούσα σχολαστικά. (Καλά διάβασα και λίγο για κασελακη να γελάσω, δε θα το κρύψω). Το πιο τρελό πάντως φαίνεται να είναι ότι η συστηματική γεωργία και κτηνοτροφία άρχισε περίπου 500 χρόνια μετά το τέλος του κτισήματος του συμπλέγματος εδώ. Όλα τα είδη ζώων και φυτών του τόπου εδώ που έχουν αναλυθεί από γενετιστές είναι wild, that is: non domesticated.. για την ακρίβεια κάπου 36 χλμ μακριά από εδώ, αν κατάλαβα καλά, έχουμε βρει τα πρώτα στάρια (wheat, barley) που ήταν όντως domesticated. Αυτό σημαίνει ότι είχαμε κοινωνίες με υψηλη έως πολύ υψηλή οργάνωση πριν αποκτήσουμε μόνιμους οικισμούς. Η παρούσα θεωρία των αρχαιολόγων εδώ (Γερμανών κυρίως) είναι ότι η Γεωργία, η κτηνοτροφία, η μόνιμη εγκατάσταση και ό,τι αυτά συνεπάγονται για τις υστερες κοινωνίες ήταν το αποτέλεσμα οργανωμένων κοινωνιών και όχι το αντίστροφο. Δηλαδή, σου λέει ότι οι ανάγκες των ανθρώπων (των διαφορων τροφοσυλεκτικων και κυνηγετικών φυλών που μετακινούνταν) να συνευρίσκονται και να γιορτάζουν και να απευθύνονται στους θεούς (;) οδήγησαν στην ανάπτυξη των μόνιμων οικισμών. Δηλαδή για να χτιστουν αυτά τα τεράστια οικοδομήματα, έπρεπε να μείνουν εδώ για κάποιο μεγάλο διάστημα, πολλοί άνθρωποι. Θέλει άπειρο χρόνο, οργάνωση, καταμερισμό της εργασίας, ταξικό σύστημα (;) για να γίνουν όλα αυτά εδώ..

Η όλη έκταση του χώρου είναι όση 12 γήπεδα ποδοσφαίρου με τουλάχιστον 20 κυκλικούς -οβαλ οριοθετημένους χώρους. Οι κύριοι πυλώνες αυτών των χώρων φτάνουν τα 5μιση μέτρα και τους 6 τόνους!! Μιλάμε για τρέλα !! Ο Γερμανός αρχαιολόγος που ξενικησε τη φάση το 94 και πέθανε το 14 είχε πει ότι και για τα επόμενα 50 χρόνια να σκάβουμε θα έχουμε ξύσει μόνο την επιφάνεια…..

Εν τω μεταξύ οι αναπαραστάσεις, κάποιες από αυτες τουλάχιστον, έχουνε γίνει από επαγγελματίες. Και ειδικά ένα ανάγλυφο που το φωτογράφησα φαίνεται να έχει κάποιου είδους αποκρυφιστικό περιεχόμενο. Οι τύποι δεν τα σκαλισανε για πλάκα, κι ούτε το κάνανε έτσι στο πόδι…

Το τραγικο είναι ότι ο χορηγός της όλης φασης εδώ ειναι ένας όμιλος εταιρειών με πάνω από 300 επιχειρησεις. Αυτοί λοιπόν κάνουν και το μάρκετινγκ του χώρου και το προωθούν ως Göbekli Tepe: Zero point in time. Το έβλεπα στο εισαγωγικό βίντεο που έχουνε κάνει (πριν μπεις στον κυρίως αρχαιολογικό χώρο) και έλεγα “μα καλά πόσο αφελείς μπορεί να είναι; ποιος αρχαιολόγος μπορεί να πιστεύει ότι αυτό είναι το σημείο μηδέν. ένας χώρος τέτοιας έκτασης και τέτοιας πολυπλοκότητας… ; το σημείο μηδέν, αφενός μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ, μιας και δε θα μπορέσουμε να ανασκαψουμε όλον τον πλανήτη, και αφετέρου πρέπει να είναι κάτι πολύ πολύ απλό. Αλλά και τότε δε θα μπορούμε να είμαστε καν σίγουροι, μιας και το Stonehenge είναι απλούστατο, και όμως είναι 6000 χρόνια ΜΕΤΑ από το γκομπεκλι τεπε.

Γενικά, ασύλληπτος ο χώρος εδω.. σε κάνει να σκέφτεσαι το ποσό δεν έχουμε ιδέα για το παρελθόν μας.. μόνο θεωρίες και ενδείξεις..

έχω πολύ ωραία θέα κατασκηνώνοντας εδώ ψηλά. Φυσάει λίγο αλλά είναι αθόρυβα και ηρεμα. Βγήκε το φεγγάρι πριν λίγο.. σχεδόν γεμάτο και με χρώμα χλωμό κίτρινο . Όσο ανεβαίνει, λευκαινει. Έχω κλείσει το γουατσαπ εδώ και μια εβδομάδα και μπορώ να πω ότι έχει βελτιωθεί η ποιότητα ζωης μου. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να το ανοίξω και να επικοινωνήσω, αλλά αμέσως οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που βγάζει νόημα εκείνη τη στιγμή φαντάζει προτιμητέα.

Αυτά τα ωραία

1 Οκτωβριου, 62 χλμ, 454 μ – Karahan Tepe

Σήμερα κατασκηνωνω σε άλλο προϊστορικό hot spot. Τρεις φορές μικρότερο από το γκομπεκλι τεπε, αλλά λένε περίπου 300 χρόνια παλαιότερο. Εδω σίγουρα ήταν και τόπος μόνιμης κατοίκησης. Έχουνε εντοπίσει 276 πυλώνες σε σχήμα Τ , όπως και στο γκομπεκλι τεπε, όποτε είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Βασικά υπάρχουν και άλλες πολλές ομοιότητες. Το θετικό με αυτό το μέρος είναι ότι δεν υπάρχουν χτισίματα πάνω στα χτισίματα, όπως στο γκ.τ. που υπήρχαν άνθρωποι για πάνω από 1500 χρόνια. Εδώ, έτσι όπως τα χτίσανε, έτσι τα αφήσανε. Υπάρχει μια πισίνα και ένας άλλος χώρος σαν πισίνα με κάμποσους λαξευμένους φαλλους. Πολύ ενδιαφέρον. Η θεωρία είναι ότι γινόταν κάποιου είδους μύηση σε αυτούς τους χώρους που “επικοινωνούν” με τον κυρίως χώρο τον τελετών (?) . Συνάντησα και τον καθηγητή πανεπιστημίου που είναι υπεύθυνος για τις ανασκαφές εδω. Ο χώρος είναι ένα μεγάλο ανασκαφικό εργοτάξιο. Ο καθηγητής (που τον είχα ήδη δει στο ίντερνετ) πιστεύει ότι αυτοί οι χώροι ήταν πολυ-λειτουργικοι και αρνείται τον χαρακτηρισμό “ναοί”. Θεωρεί ότι εδώ ήταν τόπος συνάντησης και σίγουρα κάνανε και κάποιου είδους τελετές μιας και η θρησκεία προηγείται της μόνιμης εγκατάστασης, και της γεωργίας. Ενδιαφέρουσα λεξιλογική μίξη είναι ότι η θέα Δήμητρα, ήταν Δημήτηρ, που έρχεται από το Γη-μητηρ. Άσχετο αλλά σχετικό.

Επισκέφτηκα τον χώρο, από τις 12 που έφτασα και μετά. Τα είπα με τους αρχαιολόγους αλλά κυρίως έκανα παρέα με τους στρατιώτες που φυλάνε τη φάση εδώ. Ήμουν για να πέσω τώρα για ύπνο και μου φωνάζουν από μακριά. Κομσουυυ γκελλλ, τσαυυυ, τσορμπα . Γείτοναααα έλα . Γείτονας ως Έλληνας. Ήρθε κιόλας, του είπα αύριο θα κάνω ποδήλατο και θα ξυπνησω πρωί. Μου λέει στον τρανσλεητορα, αν έρθεις θα χαρώ πολύ. Έρχομαι ! Πήγα φάγαμε φακές και κατι πιπεριές μπάρμπεκιου σταηλ. Ήπιαμε τσάι. Χαλίλ, ασμέτ, Μαχμούτ. Τρία ξαδέρφια από την περιοχή εδώ πολύ καλουληδες. Με τα όπλα στο πλάι χαλιά κάτω , όλοι χάμω, τα λέγαμε κ γελαγαμε. Οικογένεια λίγο από Ιράκ λίγο από Συρία λίγο από Τουρκία. Μεταξύ τους μίλαγαν αραβικά και γνώρισα κι άλλους αυτές τις μέρες που μου είπαν arab – Turk. Μου λένε τι κάνεις ; λέω ταξιδεύω και γράφω και λίγο για τα μέρη για τις εμπειρίες για τους ανθρώπους.αααα λέει, γράψε και για μας ! Ακούγονταν μπουμπουνητα απέξω. Λέει στην σανλιουρφα βρέχει, αν βρέξει κι εδώ έλα να κοιμηθείς μαζί μας.❤️ τι ωραίοι και απλοί άνθρωποι.. η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της γης είναι έτσι. Απλά αυτοί οι άνθρωποι είναι… αθόρυβοι..

Παρένθεση μου είπε ο Μαχμούτ ότι η σανλιουρφα, παλιότερα λεγότανε Αντέσα. Το εψαξα τώρα και είναι η αρχαία Έδεσσα, όνομα που της έδωσε ο Σέλευκος ο Α ο Νικάτωρ. Αργότερα ο Αντίοχος ο Δ ο επιφανής την ονόμασε Αντιόχεια επί Καλλιρρόη , αλλά το Έδεσσα επανηλθε..

Υγ. Εδώ δεν είχε σχεδόν καθόλου επισκέπτες. Οπότε όταν ήρθα έκανα ψιλοντουζακι στις τουαλέτες (ναι, γίνεται!) Και έπλυνα και ρούχα, τα οποία μέχρι το βράδυ στέγνωσαν. Σούπερ !

Υγ2 νομίζω χτες διάβασα ότι στο ΚΤ δεν έχει γίνει ανασκαφή ούτε του 1% της όλης έκτασης.. φαντάσου !

Φιλάκια πολλά!

2 Οκτωβρίου, 150 χλμ, 1282 μ

Ζουρλαθηκα τελείως και πάταγα σήμερα σαν τρελός. Ενοιωθα καλά. Έπαιξε μια ατέλειωτη ανηφόρα. Μίλησα με παιδάκια, έκανα μαζί τους ποδήλατο. Μίλησα και με μεγάλους. Ένας παππουλακος που άκουγε τον γιο του που με ρώταγε ράγματα μου έκανε σήμα αυτό που τρίβουμε τους δύο δείκτες , να μου προξενεψει κάποια κόρη. Και μετά έκανε τη χειρονομία “θα σου δώσω όμορφο κορίτσι” η μια χούφτα με όλα τα δάχτυλα να κοιτάνε πάνω που την ανεβοκατεβαζε. Χαχαχα

ένας άλλος μου πήρε συνέντευξη και κάπου την ανέβασε στα σόσιαλ . Μόνο τουρκικά χαχαχ μου δώσε κάτι σαν παστέλι για δώρο. Είχα και περίπου ευνοϊκό και ήταν ωραία. Έχω απορία να δω πόσα υψομετρικά είχε η μέρα.. Έπαιξε κακοκαιρία στην Κωνσταντινούπολη που τώρα έρχεται προς τα δω λένε. επαιξε μινι βροχη οταν ημουν στο σουπερ μαρκετ .Δε βραχηκα τοτε και τωρα έβαλα σκηνή σε υπόστεγο γιατί απλά έψαχνα και είχα λυσσαλέα πείνα και είπα ο,τι βρω είναι καλό. Ζώα πολλά σήμερα. Αγελάδες προβατα κατσίκες άλογα γαϊδούρια. Νομίζω είδα κι έναν λύκο χαλκομανια. Το στόμα εξείχε από την άσφαλτο και ήταν τρομακτικο.

Το έδαφος ήταν περίεργο. Παίζανε κατσαβραχα, παίζανε και δέντρα, παίζανε και χωράφια. Πέρασα κι ένα πετρο-χωρι εκπληκτικο.. όλα τα σπίτια από πέτρα και κάποια πολύ ωραία ζωγραφισμένα. Οι γυναίκες ωραίες μαντηλομενες αλλά βρώμικες από τη δουλειά και πολύχρωμες. Οι άντρες με βράκες, γιλέκα και μαντήλι στο κεφάλι αραβικό στυλ αλλά πιο χύμα. Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι για να κάτσει το μαντήλι στο κεφάλι και μετά να πέφτει στους ώμους , μπροστά, πίσω, να μην πέφτει καθόλου. Ειναι τέχνη. Τα χωράφια έχουν ασπρίσει από τα βαμβάκια, είναι πολύ ωραία . Και ξεπροβάλλουν κι οι πολύχρωμες φασκιωμενες φιγούρες που συλλέγουν, και είναι φανταστικό σκηνικό. Αλλά δυσκολεύομαι να βγάλω φωτό γιατί με βλέπουνε και δε θέλω. Ήπια κ τα τσαγακια μου πάλι σήμερα. Με έβαλε στην καρέκλα με το ζόρι.. χαχα . Από τη Συρία ο φίλος. Του λέω γιατί δεν είσαι τώρα εκεί; δεν είναι καλύτερα τα πράγματα ; μου έκανε σήμα τουφέκι στον αέρα να πυροβολεί… αααα κατάλαβα του λέω .. μουσκέλα! (Πρόβλημα)

Συνάντησα κι έναν φορτηγατζη σε ένα μίνι μάρκετ που ήξερε γερμανικά και τα είπαμε. Μεγάλωσε Γερμανία αλλά ήρθε πίσω όταν ηταν 25 χρονών και πήρε δικό του φορτηγό. Μου λέει βγάζει 100-150 ευρώ τη μέρα.. η κρίση εδώ δεν τον έχει πολύ αγγίξει, αλλά μου λέει τους αλλούς (τον απλό λαο) τους έχει γονατίσει η ακρίβεια.. οι τιμές σχεδον σε όλα από τότε που ήρθα έχουν ανεβει

Τι ωραίο επίσης να κάνω τα χιλιόμετρακια μου, να βλέπω τα τοπία και τους ανθρώπους και το βράδυ να στηνω σκηνή και να τρώω και να βλέπω τις φωτογραφίες της μέρας. Απόλαυση !

Σήμερα έβαλα τις φωνές στα ελληνικά σε τρεις τέσσερις γυναίκες και έναν άντρα έξω από τζαμί στη μέση του πουθενά γιατί πέρναγα και μου την πέσανε έξι εφτά σκυλιά – όλα λευκά – που ήταν στο προαύλιο του τζαμιού, και αυτοί απλά καθοντουσαν και κοιτάζανε. Οι γυναίκες ψιλογελαγαν κιολας. Ευτυχώς ο άλφα σκύλος το έπαιζε άλφα, οπότε δεν πήγαινε για δάγκωμα, αλλά με πήρε στο κατόπι και αυτός και τα άλλα.κι όταν είναι πολλά πάνε και από τις δύο μεριες και είναι ανεξελεγκτο. Κι αυτοί απλά κοιτάζανε…

Πόσο ζηλεύω τις αγελάδες !!!

3 Οκτωβρίου, 90 χλμ, 353 μ

Batman… 🤣
Ξύπνησα πρωί σήμερα γιατί αφενός δε νυσταζα άλλο και αφετέρου εκεί που έμεινα χτες τελικά έμενε και κόσμος από πάνω. Ήρθαν κατά τις 2200. Κοιμόμουν και ξύπνησα, βγήκανε με φακό από το αμάξι, και περάσανε δίπλα μου, αλλά φαίνεται δεν με είδαν, καθώς αν με βλέπανε, σίγουρα θα λέγανε κάτι. Σήμερα δεν είχε ανηφόρες κι έτσι πριν τις 1200 είχα κάνει 85 χλμ και έκατσα σε σταρμπαξ ένα 5ωρακι και φορτισα και επικοινώνησα. Βρήκα και πού θα μείνω στο Van και πού θα αφήσω το ποδήλατο και τα πράγματα. Έφτασα σχεδόν στην άκρη της Τουρκίας. Πρέπει να χαλαρώσω λίγο τώρα γιατί ακόμα δε με έχουν πάρει από το προξενείο να μου πουν για το διαβατήριο.. έχω κάνει περίπου 1600 χλμ από Κωνσταντινούπολη μέχρι εδώ!! Ανυπομονώ να μπω στο Ιράν, αλλά νομίζω θα πρέπει να περιμενω λίγο ακόμα. Το πλάνο ειναι να πάω Van – μεγάλη πόλη πριν τα σύνορα, να αφήσω ποδήλατο και πράγματα και μετά να παω Άγκυρα, που δεν έχω πάει ακόμα, και μένει ένας καλός φίλος μου, ο Ουμουτ, να κάτσω όσο καιρό χρειαστεί μέχρι να έρθει το διαβατηριο. Ελπίζω να μην υπαρχει θέμα.

4 Οκτωβρίου, 71 χλμ, 787 μ

Χαλαρά σήμερα. Έκατσα σε ένα καφέ ενός βενζινάδικου για κάποιες ώρες μέχρι να περάσει η βροχή. Ήρθανε και με βρήκαν δύο τυπακια κ μου λέγανε Instagram Instagram. Τους έλεγα δεν έχω και επιμενανε ενώ μίλαγα στο τηλέφωνο. Ήρθανε με το κινητό και με δείξανε στο ινσταγκραμ που με έπαιρνε ο άλλος βίντεο προχτές χαχαχχαα

View this post on Instagram

A post shared by Mardin Birleşik Devletleri (@mardinbirlesikdevletleri)

Ρωτησα αν παίζουν αρκούδες εδω (ανεβαίνει το υψόμετρο, πυκνώνουν τα δέντρα) , μπουρντά γιοκ, μου είπαν. Εδώ, όχι. Θα κοιμηθώ ήσυχος. Ένα μικρό σήμερα μου τράβηξε το τιμόνι, εκεί που πέρναγα.. παραλίγο να με ρίξει και περναγε κ αμάξι δίπλα. ΈΒΓΑΛΑ ΚΑΠΝΟΎΣ από τα αυτιά μου, μιλάμε, από τα νευρα μου.

5 Οκτωβρίου, 85 χλμ, 1484 μ

Χαλαρά και σήμερα με αρκετή ανηφόρα. Πέρασε ένας τύπος ξυστά δίπλα μου με πάνω από πενήντα και με κατεύθυνση να βγει τελείως εκτός δρόμου. Το ισιωσε τελευταία στιγμή. Κάτι έψαχνε με το δεξί του χέρι χαμηλά κάτω. Μου έκοψε τη χολή. Μετά τούνελ. Ανέβηκα στο πεζοδρόμιακι αφού χωρούσα. Ο θόρυβος εκκωφαντικός.

Χτες το βράδυ παίζανε ζώα έξω από την σκηνή. Ξανακοιμήθηκα. Το πρωί όλα σταζανε από την υγρασία.

Έπινα πάλι τσαγια, σήμερα. Χαμός.

Είμαι στην πιο όμορφη θέα. Δεν έχω λόγια
Κάνει κρύο, πλέον

6 Οκτωβρίου, 97 χλμ, 949 μ

Χαλαρά και σήμερα. Τι ωραία! Συνάντησα ένα ζευγάρι Γάλλων που ερχόντουσαν από Γεωργία και κάτσαμε για κάποια ώρα κάθε τα είπαμε. Μου είπαν για ένα νησάκι που έχει μια αρμενική εκκλησία του 900 μΧ και έτυχε την ώρα που έφτανα στο λιμανάκι να έφευγε το τελευταίο καραβάκι. Πολυ ωραία! Ήταν μοναστήρι..

Γενικά, η περιοχή εδώ υπέροχη.. δέντρα, λόφοι, η λίμνη, βοσκοτόπια, αγελάδες προβατα κατσίκες άλογα.. σήμερα ένα κοπάδι προβάτων ήταν στον δρόμο. Μέγα-κοπαδι… 200+ πρόβατα με 4-5 τσοπάνηδες.. κάθησα να φάω σε βενζινάδικο, μου φέρανε το τσαγακι μου, τους έβαλα κουρδική μουσική που μου είχε μάθει ο Αντεμ πριν κάποιες πολλές μέρες και περασαμε ωραία. Είναι… μερακλήδικη η κουρδική μουσική που έχω ακούσει μέχρι τώρα. Ο φαατίχ στο βενζινάδικο άδειαζε ελαιόλαδο από το μπιτονι σε μπουκάλια. Κάτι μικρακια προσπαθούσαν με κάτι κλαδιά τρεις φορές το ύψος τους να ρίξουν τα μήλα από τη μηλιά. Στο δρόμο πλανόδιοι πουλάνε σύκα σταφύλια ντομάτες..

Πω τα αστέρια φαίνονται πολύ καθαρά.. είμαι σε κάμπινγκ στην ακτή που δε λειτουργεί γιατί τελείωσε το καλοκαίρι.

7 Οκτωβρίου, 60 χλμ, 224 μ

60 χλμ σύνολο. Έφτασα. Με φιλοξενούν. Χαρούμενος. Όλα υπέροχα

Χαρούμενος με τη διαδρομή μου στην Τουρκία και πολύ χαρούμενος που με φιλοξένησε η Σένα με τον Mεχμέτ. Πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία για ειλικρινή και ουσιαστική συνομιλία με μία γυναίκα που επιλέγει να φοράει χιτζάμπ. Άσχετα με τις προσωπικές μου απόψεις σχετικά με το ζήτημα, μου έδωσε φοβερή χαρά ότι δύο νέοι άνθρωποι μπορούν να είναι πιστοί μουσουλμάνοι και ταυτόχρονα ανοιχτοί, προοδευτικοί, με καλλιεργημένη κριτική σκέψη. Και θα μου πεις, μα καλά δεν το ήξερες ότι είναι δυνατόν? ναι, το ήξερα. αλλά το συναντάω εξαιρετικά σπάνια. ειδικά στον μουσουλμανικό κόσμο. είναι δύσκολο να πιστεύεις απόλυτα μία θρησκεία που έχει αλλάξει τόσο λίγο ζώντας σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει τόσο πολύ.

Άγκυρα

Έκατσα για λίγο και μετά πήρα το λεωφορείο για Άγκυρα. 19 ώρες καθιστός. Απόλαυση. στερέωσα με πατέντα το κινητό στο πίσω πάνω μέρος του μπροστινού καθίσματος. Άνοιξα το τραπεζάκι” έβγαλα μπλούτουθ πληκτρολολόγιο και ποντίκι και το λιωσα. Φτάναμε Άγκυρα και γω ήμουν σε φάση όχι ρε παιδιά από τώρα… ειδικά το ποντίκι για σκρόλινγκ είναι απίστευτη φάση… κάνει το διάβασμα πραγματικά τόσο ξεκούραστο. χαλαρώνεις και κουνας μόνο τις τις κόρες των ματιών και τον δείκτη σου. Βέβαια υπήρχαν και διακοπές. 4 ή 5 φορές σταμάτησαν το λεωφορείο οι στρατιωτικοί τροχονόμοι. μέσα στις πόλει τον ρόλο αυτό τον έχει η αστυβνομία. αλλά εκτός, ο στρατος. μπαίνανε και ελέγχανε ταυτότητες με το πιστολάκι που έχουν οι ταμίες στα σουπερμαρκετ και σκανάρουν τα προιοντα. τουτ τουτ τουτ . σε 2 λεπτά είχαν τελειώσει με όλο το πούλμαν. εεε…σχεδόν. εγώ έπρεπε να βγάλώ ταυτότητα διαβατηριο το χαρτι που εχω τη σταμπα εισόδου στη χώρα κλπ. τούριστ τούριστ παιδια.

όλα κομπλε , αλλά αγχώθηκα. στον γυρισμό, λέω, τι θα κάνω.; το διαβατήριο μπορεί να μου έρθει σε 3 βδομάδες ((2 μήνες μου είχαν πει ειναι το μάξιμουμ/ και σε 6 μέρες θα είμαι παράνομος – τελειώσαν οι 3 μήνες που είναι το όριο παραμονής των ελληνων στην τουρκια. και δεν είναι ότι μπορώ να βγώ και να ξαναμπώ. είναι 3 μήνες σε μια περίοδο 6 μηνών. και οι στρατιώτες μπαίναν μ’έσα με όπλα στον ώμο και φουλ σοβαροί. σκατούλες.

φτάνω άγκυρα. με παραλαμβάνει ο ουμούτ και περνάμε τις επόμενες μέρες παρέα. πόσο τον αγαπώ και τον Ουμουτ?! όλο πλάκες κάναμε ο ένας στον άλλον, λέγαμε αστεία, πηγαίναμε βόλτες. φανταστικά! Γνώρισα και τους φίλους του από τη δουλεια – πήγαμε για χαμαμ μαζί ! μιλάμε τι εμπειρία!!

πισίνα, σχεδόν καυτό νερο, μετά πιο κρύο, μετά σάουνα, μετά…. το καλό… απολέπιση, πλύσιμο, μασάζ… αλλά τα 3 τελευταία στα κάνει ένας τύπος εκει πέρα. με μία τρελή πετσέτα που φουσκώνει και είναι γεμάτη σαπουνάδα.. τρίψιμοοοοο, πλύσιμο, χτύπημασαζ, ξεπλυμα… κάθαρση μιλάμε… απόλαυση και το σώμα μετά είναι σε φάση σα να βγάζει ολόκληρο μια βαθειά εκπνοή αγαλλιάσης, χαλάρωσης, ανανέωσης, ανακούφισης. εν τω μεταξυ εμένα με περιέλαβε ένας τυπος 60-65 χρονων… παιδιά ένοιωσα σαν παιδάκι, δεν κάνω πλάκα… με έτριψε, με έπλυνε, μου έκανε μασαζ.. ευεργετικό!

εν τω μεταξύ πήγα για καφέ με ουμουτ και τους συνάδεφούς του στα κλεφτά στο λαντσ μπρέηκ,. άρχισαν τις ερωτήσεις αλλά δεν ξέρανε ότι θα τους γυρίσει μπούμερανγκ άρχισα κι εγώ να ρωτάω για τη δουλειά για το παρόν για το μέλλον για την τουρκία για τις γυναίκες για τη θρησκεία. είπανε μετά στον ουμούτ ότι σκαλώσανε λίγο (με την καλή έννοια) γιατί οι ερωτήσεις τούς δημιουργήσανε ερωτηματικά.. νεαροί 25-30 χρονών , πληροφορικάριοι, που θέλουν να πάνε ευρώπη να ζήσουν και να δουλέψουν – ή τουλάχιστον έτσι λένε. ρωτούσα σχετικά με το πώς συνδυάζουνε πίστη και μοντέρνα ζωή. we are mixing “living” with Islam.. δηλαδή “πιστεύουμε, αλλά δεν ακολουθούμε κατα γράμμα τις γραφές” – είχε ενδιαφέρον η συνέχεια της συζήτησης σε σχέση με τις ενοχές, αλλά δε θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. επίσης, ρώτησα αν αισθάνονται την Ταυτότητά τους πιο πολυ ευρωπαϊκή ή ανατολική, ας το πούμε..και τι απάντησε ο σοφός μου φίλος, ο Ουμούτ (που έχει ζήσει και δύο χρόνια στην Αθήνα) “we are in the middle, but we are not stuck”!!! Πολύ συμπαθητικοί τύποι !!

και κει που άραζα και νόμιζα ότι δε θα έρθει ποτέ το διαβατήριο , ξαφνικά μου ρχεται εσεμεσ παρακαλώ από το προξενείο ότι το διαβατήριο μου είναι έτοιμο.. έβγαλα μια κραυγή!! θα συνεχίσω το ταξίδι!!! γιεαα. έβγαλα εισητήρια, πήγα Κωνσταντινούπολη

είδα τον φίλο μου τον Οσμάν – δεν ήταν στα καλύτερά του, τον Ουηγκαρ και την Μπέρφιν, πήρα το διαβατήριο και έφυγα όσο πιο γρήγορα γίνεται μέσα στην ίδια μέρα για να γυρίσω στο Βαν καθώς ήταν η τελευταία μου νόμιμη μέρα στην Τουρκία..

Συνέχεια ;

Και τώρα περιμένω εδώ στο Βαν τη βίζα για Ιραν. Δεν ήθελα να διασχίσω όλη τη χώρα παράνομος ων. Επίσης, όταν είμαι με το ποδήλατο (από εδώ μέχρι τα σύνορα) δε με ελέγχουνε τόσο. Στα σύνορα μάλλον θα χρειαστεί να πληρώσω πρόστιμο 50 δολάρια ή θα με απελάσουν από τη χώρα που το χω κάνει ήδη σε 3-4 άλλες χώρες (για να μην πληρώσω). θα δω.

Το σημαντικό θέμα αυτή τη στιγμή είναι ο πόλεμος στην Παλαιστίνη. Ήδη με έχει επηρεάσει πολύ, ψυχολογικά – ελπίζω και πιστεύω πως δε θα με επηρεάσει και με άλλον τρόπο. Αν μου δώσουνε τη βίζα (που δεν το νομίζω) θα συνεχίσω και θα ελπίσω να μην έχουμε μεγαλύτερη ανάμιξη της Χεζμπολάχ (και άρα του Ιράν). Το σίγουρο πάντως είναι ότι αποκλείεται να έχουμε προβλήματα στο έδαφος του Ιράν. Πέραν του ότι είναι μακριά, έχει και σημαντικό στρατό. Βέβαια, μπορεί να έχω θέματα λόγω του γενικότερου αντιδυτικου κλίματος των ημερών.Τι να πω, δεν ξέρω…Πάντως από αυτά που διαβάζω το Ιράν θεωρείται από τις πιο φιλόξενες χώρες του κόσμου. Θα δούμε, βασικά. σιγά μη μου δώσουν βίζα… σε αυτή την περίπτωση θα πάω βόρεια από Γεωργία, θα αφήσω τα σύνορα αρμενίας-αζερμπαιτζάν γιατί και κει παίζει θέμα αυτόν τον καιρό και θα μπω κατευθείαν στο δεύτερο με σκοπό να πάρω φέρυ από το μπακού και να πάω Καζακσταν. όλο το καζακστάν μεχρι κινα και μετά ντουγρού νότια για ινδία. θέλω να αποφύγω να πηγαίνω από -ιστάν σε -ιστάν σε εκείνα τα μέρη για να μειώσω την πολυπλοκότητα, τα έξοδα, και τον κίνδυνο.

Αλλά ο πόλεμος με έχει τρελάνει… το κακό του να έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο είναι οτι κάτι μπορεί να σε αποροφήσει 100%. πέρασα τις πρώτες 2 βδομάδες διαβάζοντας μίνιμουμ 10 ώρες τη μέρα. κοιμόμουν 2-3 το βράδυ και ξύπναγα τα χαράματα να δω τι εγινε. αναλύσεις, ειδήσεις, ντοκιμαντέρ, σενάρια, ιστορία και πάει κλαίγοντας. η κατάσταση είναι τραγική.. Αν η κίνηση της χαμας ητανε τρομοκρατική διότι σκότωσε αμάχους και πήρε ομήρους για να εκβιάσει ένα ολόκληρο κράτος (απελευθέρωση φυλακισμένων), τότε το ίδιο τρομοκρατική είναι και η κίνηση του Ισραηλ να κόψει νερο, ηλεκτρικο, καύσιμα, φάρμακα για 2 εβδομάδες, να κλεινει όλα τα περάσματα και να κρατάει ομήρους 2+ εκ. ανθρώπους για να εκβιάσει τους τρομοκράτες (να επιστρέψουν τους ομήρους)… Πλέον έχει σκοτώσει περισσότερα παλαιστίνια παιδιά απ’ όλους τους ισραηλινούς που σκότωσε η χαμάς, συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτών. και θα μου πεις “ε ναι αλλά δεν είναι το ίδιο, η χαμάς ξεκίνησε” – όταν τσακώνονται 2 παιδιά και το κατά 10 χρόνια μεγαλύτερο παιδί πνίγει ασφυκτικά το μικρότερο δεν το αφήνεις επειδή το μικρό ξεκίνησε. εδώ το ισραήλ είναι ο ισχυρός της παρέας τουλάχιστον 10 φορές περισσότερο (οικονομικά, στρατιωτικά, λόμπι, μέσο μορφωτικό επίπεδο κλπ)

είναι να απορείς, πόσο αφελείς είναι οι αξιωματούχοι του ισραηλ που νομίζουν πως με ακραία βία θα “τελειώνουνε με τη χαμας”; θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος οτι οι εξοργισμένοι και απελπισμένοι από τη φρίκη των ημερών παλαιστίνιοι είναι αυτοί που σε 5-10 χρόνια θα προκαλούνε πάλι φρικαλεότητες στο έδαφος του ισραήλ; είναι να απορείς με τη διεθνή κοινότητα που ακόμα αβαντάρει το ισραήλ και το αφήνει να σπέρνει τον θάνατο σε τόσους χιλιάδες αμάχους και να μην αφήνει επί 2 εβδομάδες να περάσει ούτε το νερό ή τα καύσιμα για τα νοσοκομεία.

είναι να απορείς με αυτούς που απορούν με τις ακρότητες της χαμάς την 7η οκτωβρίου… μα η χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση. αυτά κάνουν οι τρομοκρατικές οργανώσεις. ειδικά όταν τροφοδοτείται ο φανατισμός τους από τη θρησκεία. είδικά όταν υπάρχει το ιστορικό δίκιο με το μέρος τους. (έτσι όπως εγώ καταλαβαίνω τα πράγματα)(μιας και δεν άρχισε το μικρό παιδί πρώτο, μα το μεγάλο)

στην πραγματικότητα ο πόλεμος επί της ουσίας είναι θρησκευτικός. ο περιούσιος λαός εναντίον των τζιχαντιστών. η γη τους ανήκει – το λέει το βιβλίο τους.

και προφανώς δεν αβαντάρω τη χαμας. jamas! (χαμάς! (=ποτέ, στα ισπανικά)) πώς να συμφωνήσεις με τους κολλημένους, που εδώ και τόσα χρόνια δε συζητάνε καν για να βρεθει μια λύση – ένας συμβιβασμός. με αυτούς που δε θέλουν την ειρήνη και θα σκοτώνονται ένας ένας ες αεί διότι τους περιμένει ένα βραβείο στην “άλλη ζωή”.

Είμαι σίγουρος ότι και μια μεγάλη μερίδα των παλαιστινίων δε συμφωνεί με αυτό που γίνεται. δε συμφωνώ μαζί τους και καταδικάζω τις πράξεις τους, όμως τους καταλαβαίνω.. δεν δικαιο-λογώ τις πράξεις τους, τις αιτιο-λογώ όμως. δε με παραξενεύουν.

Κλείσιμο

Τυχερός.. τόσο τυχερός!

που έχω τέτοιους φίλους και που έχω τέτοια άνεση να τους ζήσω και να ζήσω όλα όσα έζησα στην Τουρκία. Θα μπορούσα να είχα κόψει αυτή την ανάρτηση και να την είχα κάνει 10 μικρότερες. Δεν το έκανα γιατί ήθελα τα γραψίματα να αντικατοπτρίζουν το ενιαίο και ορμητικό της φυσικής ροής. να ‘ναι όπως το έζησα.

αν έφτασες μέχρι εδώ σε συγχαίρω, σε ευχαριστώ και σου εύχομαι τα καλύτερα. πάμε λίγο !

*η ανάρτηση αυτή δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου
στο κινητό μου! Απίστευτο να έχεις κορυφαίο εξοπλισμό!