Η άγνοια με χαρακτηρίζει και ότι βοηθείας χρήζω
κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό μου
Συνήθως όποιον με φροντίζει, τον ζορίζω
καλά καλά δεν περπατώ, μα το καλό μου
          ότι ξέρω, το νομίζω

Φοβούνται να μην πέσω και χτυπήσω
και η... τουαλέτα μου, είναι μια ταλαιπωρία
τον εαυτό μου δεν μπορώ να τον ταΐσω
πώς χαίρομαι ν' ακούω την ίδια ιστορία!

Τι μάταια που τα έντομα τη λάμπα γυροφέρνουν 
Φεγγάρι τη νομίζουνε, άξιο αναφοράς
Σισύφεια προσηλώνονται και δε τα καταφέρνουν 
Μάρτυρες καλοκαιρινοί, εμείς, της συμφοράς

Με δάκρυα γεμίζουνε τα γέρικα μου μάτια
Για χρόνια αναζητούσα φεγγάρι αληθινό
Άργησα μέχρι του δράματος να ενώσω τα κομμάτια 
Ακόμα και του  φεγγαριού το φως, είν' από αντικατοπτρισμό

Η πηγή 
Του φωτός
Του ενός
Ειν' εντός

πώς χαίρομαι να λέω την ίδια ιστορία!
τον εαυτό μου δεν μπορώ να τον ταΐσω 
η... τουαλέτα μου, είναι μια ταλαιπωρία
φοβούνται να μην πέσω και χτυπήσω

καλά καλά δεν περπατώ, μα το καλό μου
         ότι ξέρω το νομίζω
συνήθως όποιον με φροντίζει τον ζορίζω
κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό μου
η άνοια με χαρακτηρίζει και ότι βοηθείας χρήζω

* IN GIRUM IMUS NOCTE ET CONSUMIMUR IGNI. 
Αυτή είναι μια καρκινική φράση, γραμμένη στα λατινικά. Καρκινικές είναι οι λέξεις ή οι φράσεις που διαβάζονται και ανάποδα (από δεξιά προς τα αριστερά). Γνωστό παράδειγμα στα ελληνικά είναι η φράση "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ"
Σημαίνει "Μπαίνουμε στη νύχτα και μας καταναλώνει η φωτιά - αναφερόμενο σε έντομα που πέφτουν στη φλόγα, τη νύχτα" Πηγή
Εναλλακτικές μεταφράσεις: "περιπλανιόμαστε μες στη νύχτα και μας κατατρώγει η φωτιά, τριγυρνάμε μέσα στη νύχτα και αναλωνόμαστε από τη φωτιά, στριφογυρνάμε τη νύχτα και γινόμαστε παρανάλωμα του πυρός" Πηγή

Όσο λατρεύω την κίνηση και τη μετακίνηση, άλλο τόσο λατρεύω την ακινησία. Όσο γουστάρω το ταξίδι, το ποδήλατο, τις γνωριμίες, άλλο τόσο θέλω να κρυφτώ απ’ όλους και να κάτσω σ’ ένα γραφείο να σκέφτομαι και να δημιουργώ. 2+ μήνες ιντερνετικής σιωπής και τώρα μια ανάρτηση ατελείωτη!

Τέλη Αυγούστου – Kωνσταντινούπολη

Αφού έγινα “μόνιμος κάτοικος Κωνσταντινούπολης”, στείλαμε τα χαρτιά στη στρατολογία και περιμέναμε τη Βεβαίωση Aνυποταξίας για να κάνουμε τα χαρτιά για το διαβατήριο. Εν τω μεταξύ, έφτιαχνα το ποδήλατο, συζητούσα με τον Οσμάν και με τους λοιπούς στο χόστελ, μέχρι τη μέρα που ήρθε ο

Βασίλης! Φίλος μου απο Ελβετία. Βολτάραμε, τα είπαμε και απολαύσαμε την Πόλη. Με τον Βασίλη μας συνδέουν η αγάπη για την ηλεκτρονική μουσική, η αγάπη για τα ποδήλατα και, το κυριότερο, η φιλομάθεια!

Με το που έφυγε ο Βασίλης, έτυχε να επισκέφτεται την Κωνσταντινούπολη ο Ανδρέας.

Με τον Ανδρέα είμαστε πνευματικοί συνοδοιπόροι από τότε που ήμουν στην πρώτη, δευτέρα γυμνασίου, αν θυμάμαι καλά. Για το μεγαλύτερο μέρος της κοινής μας πορείας ήταν ο πνευματικός μου πατέρας. Τώρα είναι πνευματικός μου αδελφός. Με έχει στηρίξει πολύ κατά τη διάρκεια των χρόνων και τον αγαπώ πολύ. Θαυμάζω την τόλμη του, την αμεσότητα του λόγου του, την ειλικρινή του έγνοια για τους άλλους, τη διάθεσή του να ΖΗΣΕΙ! και τη δίψα του για την αναζήτηση της αλήθειας-που-αντέχει-όλες-τις-ερωτήσεις. 🙏🏽

Πόσο δύσκολο σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον να παραμένουμε σταθεροί. Γεροί στα πατήματά μας. Χαράζοντας την προσωπική μας τροχιά.

Ιδανικές… αναλογίες ! Καμπύλες- τρούλοι, χέρι- μιναρές. το παλιό – το συντηρητικό -το πνευματικό, το νέο- το ινσταγκραμικό – το επιδερμικό.

Επίσης, τις τελευταίες μέρες που ήμουνα στην Πόλη, είδα διαγωνισμό ποίησης με έπαθλα… 700, 400, 250 ευρώ για τις τρεις πρώτες θέσεις. 🤑τρελάθηκα💲λίγο💰Δεν μπορούσες, όμως, να στείλεις κάτι που έχει δημοσιευτεί (ακόμα και σε μπλογκ), οπότε έπρεπε να γράψω κάτι καινούριο. Η προθεσμία έληγε σε μία εβδομάδα. Ελαχιστοποίησα τον ύπνο μου και κάθησα με σκοπό να γράψω κάτι ενδιαφέρον. Αποτελέσματα τον Δεκέμβρη. 🤞

Εδώ να πω ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Uygar και στην Berfin, αλλά και στον πατέρα του Uygar και στη Nesibe για τη φιλοξενία τους τις τελευταίες μέρες που ήμουν στην Κωνσταντινούπολη. Είχα πολύ ωραίες συζητήσεις μαζί τους και στ’ αλήθεια χάρηκα που τους γνώρισα!

Όταν επιτέλους ήρθε η βεβαίωση ανυποταξίας κατέθεσα τα χαρτιά για το διαβατήριο

και την επόμενη μέρα έφυγα.

2 Σεπτεμβρίου – 65 χλμ (+φέρυ), 82 μέτρα ανάβαση

3 Σεπτεμβρίου – 64 χλμ, 555 μέτρα ανάβαση

Βαρυ το νέο ποδήλατο, βαρύς και εγώ (+5κιλα σίγουρα στην Κωνσταντινούπολη).. μέχρι να βρω και μια αναπαυτική θέση ανάβασης, θα ταλαιπωρηθώ λίγο .. αλλά τσουλαω… πάω προς Εσκισεχίρ να βρω τον φίλο μου τον Εμρε, που χω να τον δω δέκα χρόνια. Φτάνω την Τετάρτη μάλλον και ετυχε να είναι τα γενέθλια του !!! Σήμερα κοιμάμαι στην Νίκαια.. ετσι λεγόταν εδώ το μέρος… παρά πολύ ωραίο. Ήρθα σε δωμάτιο γιατί πάνε μήνες που δεν είχα λίγο προσωπικό χώρο και είναι απαραίτητος και αυτός! Είχε ανηφοριτσα στην αρχή σήμερα ! Καλά, χτες, έβγαλα μια άρρωστη φωτογραφία… τον είχα σταμπαρει τον τυπάκο με τα μύδια στο κεφάλι και δύο φορές σταμάτησα για να τον βγάλω και δεν ήταν καλό το σημείο, αλλά τελικά τον πέτυχα σε τελεια φάση και το υπόβαθρο έκατσε σαν παζλ !

4 Σεπτεμβρίου – 70 χλμ, 1230 μ

Ξάπλωσα χωρίς σκηνή μιας και το δάπεδο και ο καιρός το επιτρέπουν. Σήμερα πήγε ωραία αλλά… πολύ ανηφόρα.. ή μάλλον δυνατή ανηφόρα.. 9% για 5 χλμ δεν είναι λίγο… αλλα εντάξει , το βγαλα. Αν δεν είχα αλλάξει ποδήλατο δε νομίζω να την πάλευα.. δεν κάνω πολύ πετάλι αυτές τις μέρες γιατί προτεραιότητα είναι ο ύπνος. Το χεσα στην Κωνσταντινούπολη μιας και ήθελα κι άλλο κι άλλο κι αλλο, ε και δεν έμενε ώρα για ύπνο… μέχρι που έπρεπε να φύγω… Έβγαλα κάτι ωραία βίντεο σήμερα !

5 Σεπτεμβρίου – 26 χλμ, 340 μ

6 Σεπτεμβρίου – 41 χλμ, 348 μ

γιουχουυυυυυυυ

ΕΣΚΙΣΕΧΙΡ

εσκι-σεχίρ, η παλιά-πόλη. μια μικρή σχετικά αλλά αρκετά φροντισμένη και ιστορική πόλη. είναι η πόλη που μένει ο παλιός μου φίλος – 10 χρόνια χωρίς να ειδωθούμε με τον Έμρε! Έμρε (= αυτός που αγαπάει) και ο εμρίνο ο καλός μου φίλος είναι ένας από τους πιο καλόκαρδους και αγαπητικούς που έχω. μέναμε μαζί στο μπιλμπάο στην ισπανία, για 3-4 μηνες, το 13. μετά μιλάγαμε σπάνια μέσω μηνυμάτων και τα τελευταία χρόνια ελάχιστα.. Μα τώρα ανταμώσαμε πάλι και.. τι χαρά!

τι χαρά;

χαρά πέραν της αβολίασης της αρχικής. πέραν της διαφορετικής μορφής μας. πέραν της κάπως στατικής εικόνας που έχουμε o ένας για τον άλλον στα οπίσω της μνήμης.

Είμαστε ακόμα αγαπημένοι!

όταν οι άνθρωποι συνδέονται βαθειά..

ο χρόνος μπορεί να ξεθωριάσει τις στιγμές του παρελθόντος αλλά τον πυρήνα μας που είναι φτιαγμένος από τα ίδια υλικά δεν μπορεί να τον μεταβάλλει. 

Χαρά και κάποιου είδους περηφάνια που βλέπω τον καλό μου φίλο να έχει προχωρήσει στη ζωή σε τόσα επίπεδα και να είναι τοπ σε όλες σχεδόν τις πτυχές της ζωής του.. Τον καμάρωνα!  Νομίζω, είναι αδελφικό αίσθημα αυτό. Έχει μέσα την έγνοια και τη χαρά και τη συγκίνηση.

Το πόσο με γνοιάστηκε κι ο εμρίνο και με περιποιήθηκε δε λέγεται. Πάρτυ χορός επισκέψεις ποτά τραπέζια φίλοι φίλες βολτες ποδηλατάδες συζητήσεις.. δεν κάτσαμε στιγμή.. με τον Έμρε έχουμε πολλά κοινά, αλλά ίσως το βασικότερο είναι ότι θέλουμε να το ζήσουμε στο έπακρο. Να χορέψουμε μέχρι τέλους, να δούμε κόσμο, να κάνουμε πράγματα. Σε κάτι που διαφέρουμε στα σίγουρα είναι ότι ο Έμρε είναι φοβερά υπεύθυνος και οργανωτικός. Κι εγώ είμαι, και πολύ μάλιστα. Αλλά, κατά τον τίτλο της ανάρτησης, έχω περιόδους που είμαι τα ακριβώς αντίθετα.

Η αποκορύφωση αυτής της περιόδου ήταν η έκπληξη που του οργανώσαμε.. τη μέρα που ήταν να φύγω, ετοίμασα όλα μου τα πράγματα, αποχαιρετιστήκαμε, και πήγα σε ενα σταρμπαξ και περίμενα μέχρι το απόγευμα όπου πήγα στον σταθμό των τραίνων και βρήκα τον άλλο μου φιλο απο τουρκια, τον Ουμούτ που ήρθε από Άγκυρα και τον Ανταλμπέρτο, που ήρθε από Ρώμη. Είμασταν μαζί στο Μπιλμπάο.

Ανταμώσαμε μετά από 10 χρόνια… παρτάραμε, είδαμε φωτογραφίες από τότε, θυμηθήκαμε λοιπούς φίλους και το σε τι φάση είναι τώρα, φάγαμε ωραία, ήπιαμε, χορέψαμε, γελάσαμε με την ψυχή μας, τα είπαμε, φιλοσοφήσαμε λίγο… και το κυριότερο νομίζω στο βάθος όλων μας, είναι αυτή η αίσθηση της σιγουριάς, της αγάπης, ότι ναι είμαστε ακόμα όλοι στην ίδια σελίδα, ακόμα κι αν γράφουμε ο καθένας το δικό του βιβλίο και στη δική του γλώσσα. συμβαδίζουμε σε ένα μονοπάτι εσωτερικό.

🫶

18 Σεπτεμβρίου – 100 χλμ, 700 μ

Μαγεία

20 Σεπτεμβρίου – 96 χλμ, 540 μ

Περνώ τη γη της αρχαίας Γαλατίας και βλέπω μετά από πολύ καιρό ξεκάθαρα στον ουρανό και πάλι, τον Γαλαξία.

Πρωτεύουσα της περιοχής ήταν η Πεσσινούς, την οποία και επισκέφτηκα. Σήμερα δεν είναι παρά ένα χωριό φάντασμα. Υπολόγιζα να βρω νερό, αλλά δεν ήταν κανείς εκεί. Ήταν όμως η αρχαία Αγορά, το Βουλευτήριο και το αρχαίο θέατρο. Ή τέλος πάντων ότι έχει απομείνει από αυτά.

Κεντρικά κεντρικά στον Γαλαξία, υπάρχει αυτό το ξεκάθαρα πιο φωτεινό σώμα, αλλά δεν μπορώ να βρω τι είναι. όταν έχω γουαη φαη θα κατεβάσω την εφαρμογή που στα δείχνει “λάηβ¨. (Είναι πραγματικά απίστευτο τι ποιότητας φωτογραφίες μπορούμε να βγάλουμε σήμερα μόνο με το κινητό μας)

Με παρέα Ιτάμ και Γιουσούφ μπαλωσα το λάστιχο μου που είχε σκάσει σε δύο σημεια. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο χωριού.. σαν κάτι εγκαταλειμμένα που είχαμε παλιά στην Ελλάδα και δεν παταγε κάνεις. Είχε κι ο μικρός σκασμενα λάστιχα αλλά δεν είχε αυτοκολλητα. Του έδωσα και μου έδωσε νεράκι 😊

Ωραίο να κάνεις ποδήλατο, μου είχε λείψει!!
Σκέφτομαι τους φίλους μου που επανενωθηκαμε στο Εσκισεχίρ μετά από 10 χρόνια.. τι ομορφιά?!

21 Σεπτεμβρίου, 102 χλμ, 354 μ

με χαιρετήσανε, με σταματήσανε, με ρωτήσανε ξανά και ξανά. από πού είσαι ; από που έρχεσαι; πού πας;

πάω Καπαδοκία, στη γη του παππού και μετά ντουγρού νοτιο-ανατολικά προς γκομπέκλι τέπε, στη γη των προπαππούδων. αρχαίος οικισμός και ναός χρονολογημένος στο 10.000 πΧ. ταξιδι στον χώρο, ταξίδι στον χρόνο.

είναι η εποχή που οι ηλίανθοι γέρνουνε τα κεφάλια τους και παντού στην τουρκία γιορτάζουνε
εκμαιεύοντας την ψίχα από τον σπόρο του ήλιου
με απίστευτη ταχύτητα και συχνότητα. θαρρείς είναι το εθνικό τους σπορ.

τα καλαμπόκια επίσης ξεράθηκαν. ήρθε κι αυτωνων η ώρα τους. επίσης, πατάτες σε στίβες ανα διαστήματα σε χωράφια που οι εργάτες κάθονται τώρα που περνάω και τους βλέπω και τρώνε.

έκατσα κι εγώ να φάω στην πρώτη κωμοπολη που βρήκα. είχα πεθάνει της πείνας γιατί στα χωριουδάκια που πέρναγα δεν είχε κάποιο μινι εστω μαρκετ της προκοπής και δεν ημουν σε φάση για πατατάκια η ψωμί. έφαγα μετά μανίας τσικ κιοφτέ που είναι βίγκαν και απίστευτα γευστικό. κάποιο δημητριακό (bulgur) που το κάνουν με έναν τρόπο και είναι σα κεφτεφάκι, αλλά καμία σχέση. χαχαχα. άπαιχτο.. πεθάναμε στα γέλια με τα παιδιά εκεί. μου βάζαν μουσικές, συζητάγαμε λίγο γιατί ο ένας τους ήξερε κάποια ελάχιστα αγγλικά και γενικά… σκέτη απόλαυση,. μου είπανε να κάτσω να πάμε με τ αμάξι βόλτα όλα τα χωριά και να πίνουμε μπύρες χαχαχα. είπα οτι η βιζα μου λήγει και βιάζομαι. ΑΝ μιλούσανε λίγα αγγλικα ίσως να έμενα, καθώς η επικοινωνία από το μηδέν θέλει πολύ ενέργεια. επίσης, θέλω άπειρα να ποδηλατήσω και να κατασκηνώνω.

η μέρα συνεχίστηκε και από ένα σημείο και μετά όλοι με χαιρετάγανε. είχα βγει από τον κεντρικό και κινούμουν προς μία αλυκή που έχει εδώ. είπα θα κατασκηνώσω εκεί να θυμηθώ λιγο βολιβία. δεν πρόλαβα να στρειψω στον δρομο που σε 5 χιλιόμετρα θα με έβγαζε στο σημείο που ήθελα να κατασκηνώσω και ερχότανε απο κει σιγα σιγά αυτοκίνητο. και το έβλεπα που πήγαινε σιγα σιγά πριν προλάβω να δω το ποιόν του δρόμου και επιβεβαίωσα έτσι στο μυαλό μου οτι οντως ήταν χωματόδρομος. αλλά λέω καλά τόσο χαλια είναι ο δρόμος, γιατί πάνε τοοοοοοοσο σιγά…

ε πηγαινανε σιγά λογω εμού. όπως μου έιπανε μετά, με ψάχνανε. πήγανε απο δω πήγανε απο κει πήγανε παραπέρα και ξαναγυρίσανε…. με ψάχνανε να με σταματήσουνε να βάλουν το αυτοκίνητο κόντρα στον ηλιο, να βγάλουνε δυο αλεξήλια σε στιλ αλουμινόχαρτο χαχαχαχ αυτά που βάζουμε στο αμάξι μπροστά όταν φεύγουμε για να μην το χτυπάει ο ηλιος και με βαλανε να κατσω κατω. α οχι, πρώτα μου φέρανε μπυρα στο ποδήλατο ακόμα που ημουνα για να με δελεάσουν

κάθησα, Αντέμ ετών 43 και ερόλ ετών 35. κούρδοι,. κάτσαμε εκεί για 2μιση ώρες τουλάχιστον. ηρθαν και κάτι ξαδέρφια. καπνίσαμε τις μπύρες μας, ήπιαμε τα τσιγάρα μας και γελάγαμε ασταμάτητα. είναι πραγματικά απίστευτο πόσα μπορέσαμε να πούμε χωρίς καμία κοινή γλώσσα, πέραν της γλώσσας του σώματος και των ελάχιστων τούρκικών μου. 100 λέξεις στο σύνολο. περισσότερες από τα αγγλικά τους. γκουγκλ τρανσλέητ ελάχιστο γιατί είχε σημα μια στο τόσο και η ροή της συζητησης δεν το επέτρεπε.

μιλάμε παντομ’ιμα κανονική και γελια και ιστορίες και πήραμε ξαδέρφια στην ολλανδία και στη γαλλία και μου ζητήσαν ασφαλώς να τους βοηθήσω να πάνε ευρώπη, αλλα – το πιο τέλειο – δεν ήταν επιτηδευμένο. δηλαδή, δε με σταματήσανε ΓΙΑ αυτό.. γιατι και πριν και μετά από οταν ειπα οτι δεν μπορώ να βοηθήσω, ειμασταν στην ιδια διάθεση – γελια!

μου έλεγε ο Αντέμ, με τον οποιο πραγματικά δεθηκα, οτι αυτός όλη του τη ζωη ειναι σε αυτη την περιοχή. μου έλεγε καπαδοκια τσοκ γκιουζελ, πολυ ομορφη και του έλεγα αα, εχεις πάει ειναι ωραία; και επιανε το κινητό του και εκανε κλικ κλικ κλικ στον αέρα – σαν τηλεκοντρολ, οτι και καλα αλλάζει καναλι και στο τρίτο κλικ ελεγε ααααααααααα καπαντόκια τσοκ γκιουζέλ. οτι δεν εχει πάει δηλαδή. μου πε, μονο εδώ γυρω.

δουλεύει στα ορυχεία καπου εδώ κοντά και έρολ ειναι χαηβαν. δηλαδη, ρωταγα.. μεεεεεεεεε μου κάνανε,, της κατσικας. και μου δειχνε, ολη μερα απο δω εκει απο κει εδώ (που πάει (με) τα κατσικια). και το βράδυ μια στο σπίτι απο κει, που χω γυναικα και μεγάλο παιδι και το αλλο βράδυ μια στο σπίτι το παρακεί που χω γυναίκα και μικρό παιδί. ο αντέμ μου πε δεν εχει ακόμα παιδιά. παρά γιοκ . δεν παίζουν λεφτά. ε ρε να μουνα εκατομμυριουχος να του δινα 20 χιλιαρικάκια έτσι απλά.. ηταν πολυ καλουλης και ολο επιανε την καρδια του και εδειχνε την καρδια μου και έλεγε οτι είμαι πολύ καλος τυπος. μου λεγε οτι στο Ακσαράυ που μαλλον θα φτάσω αυριο έχει μουσείο και του λεγα οτι δεν ταξιδευω για τα μουσεία, αλλά για κάτι τυπους σα κι αυτόν.

βάλαμε μουσική στο ηχειακι, μου εδειξε πως χορευονται διαφοροι κουρδικοί χοροί. κουνάνε και ώμους οι μπαγάσηδες, όπως στην αιθιοπία, και πηγαίνουν κυκλικά όπως και μεις με βήματα 1,2 πισω μπροστά και ο πρώτος ιστορία.

μετά πήρε το κινητό μου και δεν το έδινε .. εβλεπε τα προτεινόμενα και εβαζε αυτός ο,τι ήθελε. αλλά ηταν τα δικά μου αγαπημένα και εγω τραγούδαγα και αυτός ακουγε με περιέργεια. κάποια στιγμή μου είπε μετ επιτάσεως να μιλήσει στο τρανσλεητ γιατι εκεινη τη στιγμη ειχε ιντερνετ και μου εμφανιστηκε η μετάφραση it’s nice to share… συγκινήθηκα λίγο.

καθε λίγο και λιγάκι σταμάταγαν στον δρόμο φίλοι γνωστοι συγγενείς του να δουνε τι τρέχει εδώ .. οι τυποι κάθονται κατω διπλα στη διασταυρωση ;; τι φάση ; τους ηξεραν όλους ομως..

ηταν τόσο όμορφες οι στιγμές…

τώρα ειμαι πλησιον της αλυκής, αλλά όχι εκεί που ήθελα. εσκασε το μπροστινό μου λάστιχο εκει που πήγαινα βραδιατικα προς τοο σημειο που θα κατασκήνωνα. και πάλι ομως, εδώ που είμαι είναι μαγικά. τα αστέρια δεν παίζονται μιλάμε. κάθομαι λίγο να τα κοιτάξω, και ασχετα του οτι γνωριζω κάποιους αστερισμούς, είναι τόσο ατελείωτο το στερέωμα ολόκληρο που η βεβαιότητα επισφραγίζεται… κάτι ασύλληπτο συμβαίνει εκεί πάνω!! Κατι τόσο υπέροχο, τόσο δραματικό, τόσο μεγαλειώδες και ταυτόχρονα τόσο αργό και τόσο αχανές. θαρρείς, σκέφτομαι, όλο αυτό το… Δράμα εκτυλίσσεται καθημερινά και εμείς τον… χαβά μας. (τον αέρα μας, δηλαδή, και χαβαλιμαν το αεροδρόμιο)

φιλάκια πολλά. ήρθε η ώρα μου. 2227. το φεγγάρι έδυσε προ μισαώρου.

22 Σεπτεμβρίου, 103 χλμ, 182 μ

Ξύπνησα. Μπαλωσα λάστιχο. Χωματόδρομος. Πρώτο τεστ. Ποδήλατο άντεξε. Αλυκή. Ήλιος. Κυκλικά σύννεφα. Τύπος έκλεισε το μίνι μάρκετ να πάει για προσευχή (Παρασκευή γαρ) και τα αφησε έξω τα εμπορεύματα όπως είναι. Η σέλα με ενοχλεί λίγο πρέπει να τη ρυθμίσω. Φακές φανταστικές εδώ τις κάνουν σούπα στο μίξερ (τσόρμπα – σούπερ)
Απίστευτο σκηνικό μπαίνοντας σε χωριό δεξιά νεκροταφείο κηδεία όλοι (20 25 άτομα) σε βαθύ κάθισμα γύρω απ’το ανοιχτό μνήμα και χέρια σε στυλ δέησης με παλάμες να κοιτάνε πάνω. Ησυχία απόλυτη. Ηταν πολύ δυνατο. Θύμησε κοιμητήριο στο τέμενος Χαμάντ Ελ Νιλ, ομντουρμαν,σουδαν

Πιάνω τιμόνια χρονομέτρου μπροστά και γουστάρω να πατάω. Πήγα και φορτισα επίσης γιατί είχα χρόνο (ζαμάν στα τουρκικά) . Έκανα και μπανακι. Δεν το πατάω πολύ από τώρα γιατί έχω πολλέεεες μέρες μπροστά μου μέχρι τα σύνορα και προτεραιότητα τώρα είναι να πιάνω τα 100 κάθε μερα και να κοιμάμαι καλά.

23 Σεπτεμβρίου, 107 χλμ, 1045 μ

No comments. Ανηφόρα. Πάουερ. Είμαι σε ένα μέρος μαγικό. Καππαδοκια. Βρήκα να κατασκήνωσω τζάμπα. Πάω να μπω σκηνή για ύπνο και ξεκινάει τέκνο πάρτυ. Πανικος. Φίλοι. Ölkum (ουράνιο τόξο), Can (Τζαν= ζωή), Άλι, Μουράτ. Γέλια . ΧΟΡΟΣ !! 04:10

24 Σεπτεμβρίου, Καππαδοκία

Mε το στόμα ανοιχτό για ώρες να περπατάω και να παρατηρώ με ατελείωτη περιέργεια. Οι τύποι εδώ ήταν αυθεντικοί Χριστιανοί! Κοινότητες αναχωρητών από τον 4ο αιώνα μΧ και με τις προτροπές του Άγιου Βασίλη (του γνωστού)(Η Καισάρεια απέχει κάποια λίγα χλμ απο δω)(θα περάσω αύριο) ήρθαν και εγκαταστάθηκαν σε αυτά τα μέρη εδώ. Ηφαίστειο προ 2.6 εκ. ετών εξερράγη εντός του Αργαίου Όρους (το υψηλότερο της Καππαδοκίας – 3960μ) με αποτέλεσμα η λάβα και οι στάχτες να δημιουργήσουν συν τω χρόνω τα εν λόγω σχετικά μαλακά πετρώματα. Πάντως, μιλάμε για πολλή δουλειά να κάνεις όλες αυτές τις σπηλιές και τις σύραγγγες και μάλλον ακόμα πιο πολλή δουλειά να είσαι ασκητής εντός τους. Ένα μέρος φορτισμένο ενεργειακά, πανέμορφο και επιβλητικό μες απ’την… αφαιρετικότητά του.

Οι φωτογραφίες εντός των εκκλησιών απαγορευόντουσαν, λέει, από την Unesco (είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς). Βρε unesco μου, το φλας καταστρέφει τις τοιχογραφίες, οι απλές φωτογραφίες σε τι θα πειράξουν? Και είχε και παντού επόπτες οπότε ό,τι φωτό έβγαλα ήταν στα κλεφτά, στις όχι και τόσο εντυπωσιακές εκκλησίες. Και βρε unesco μου, πώς επιτρέπεις να ονομάζουν αυτόν τον χώρο Goreme Ruins? εντάξει οι ντόποιοι έχουν τα κόμπλεξ τους, εσύ δεν έχεις λόγο να πεις ότι αυτά δεν είναι ruins (ερείπια).. εκκλησίες είναι, σπηλιές αναχωρητών και αρχαία μοναστήρια..

Και μιλάμε για μεγάλη έκταση… πολλά εκκλησάκια, αλλά και… καθεδρικοί ολόκληροι “εντοιχισμένοι”, τράπεζες πολλών θέσεων κλπ.. Και το μέγεθος βγάζει νόημα αν σκεφτούμε ότι αυτά δημιουργήθηκαν από ανθρώπους οι οποίοι, ως Χριστιανοί, ήταν υπό διωγμό από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (και αργότερα από μουσουλμανικές επιδρομές) με αποτέλεσμα να αναζητήσουν καταφύγιο κάτω από τη γη. (κάποιες βέβαια είναι ακόμα παλιότερες) / Τις κατακόμβες τις ξέρουμε, αλλά εδώ μιλάμε για κάτι… ακραίο. Στην περιοχή υπάρχει ένα δίκτυο 36 υπόγειων πόλεων, οι οποίες, λέει, στέγαζαν μέχρι και 10.000 άτομα η κάθε μία…….!! H μεγαλύτερη όμως χωράει πάνω από 20.000 άτομα, και έχει χώρους για όλες τις ανάγκες τις κοινωνίας (στάβλους, ελαιοτριβεία, εκκλησίες, “σχολεία”)… 🤯

Πολύ δυνατή εμπειρία!

25 Σεπτεμβρίου, 128 χλμ, 1172 μ

Μαγεία . Πήγα σε θέα χτες βράδυ και κάθησα κάτω οκλαδόν πριν στησω σκηνή και άκουγα τους γρύλους. Ήρθανε ξαφνικά δύο σκυλιά και κάτσανε παραδίπλα μου. Ξαφνιάστηκα! Τα σκυλιά εδώ, ειδικά τα εκτός πόλης, είναι φουλ territorial.. φυλανε την περιοχή τους.. γαβγισματα κλπ. Αυτά απλά ήρθαν κ κάτσανε. Και μετά βρήκα μια καλύβα και κοιμήθηκα εκεί απέξω χωρίς σκηνή και ήρθαν το βράδυ δίπλα μου και κοιμηθήκαμε παρέα. Τι ωραία αίσθηση!

Ξύπνησα 5:45. Μπαλωσα λάστιχο. Είναι το νέο μου χόμπι. 4ο σε 700 χλμ.. δεν πάμε πολύ καλά. . Είδα μια απίστευτη Ανατολή με κοιλάδα της αγάπης κάτω και αερόστατα να περιίπτανται.. μαγεία. Ξενερα, όμως, γιατί παίζουν άπειροι τουρίστες και ντόπιοι που ήταν εκεί για φωτογράφηση.. γάμοι, περιοδικα, ινσταγκραμ.. όλοι είναι μοντέλα σήμερα.. μιλάμε πόσο παγίδα είναι τα σόσιαλ μίντια δεν παίζεται..

Έφυγα, το πάτησα σήμερα, είχα κέφια. Δεν είχα ξεκουραστεί ιδιαίτερα, αλλά γουσταρα. Οι Τούρκοι πολλοί καλοί.. ευγενικοί, χαμογελαστοί, ωραίοι.. ο δρόμος κομπλέ.. έχει κίνηση, αλλά έχω συνήθως πολύ χώρο ( είμαι στη λεα).

Έκανα διάλειμμα δύο ώρες σε ένα προάστιο της Καισαρειας. Talas λέγεται σήμερα η αρχαία Δάλασσα, πατρίδα του Αγίου Σάββα του ηγιασμένου (+532). Οι γονείς του παππού μου του Άγγελου ήταν από κει. Κάθησα και έφαγα και άκουσα ωραία μουσική τοπική με σαντούρι. Πήγα μετά στην εκκλησία που άφησαν πίσω τους όσοι έφυγαν το 1924 με τις ανταλλαγές πληθυσμών. Μια υπάρχει ακόμα από τις 5 μεγάλες που υπήρχαν. Αγιά Παναγιά, τη λένε οι Τούρκοι, αλλά ήταν αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Πανέμορφη απ έξω.μεσα δεν μπήκα, ήταν κλειστά. εκπληκτικό επίσης ότι παρόλο που την κάνανε τζαμί, δεν αλλοίωσαν τα αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά, κάτι που το κάνουν σε όλες τις άλλες αναλογες περιπτώσεις – και υπάρχουν πολλές. Σκαλωσα λιγάκι με το γεγονός ότι στον ίδιο προαύλιο χώρο υπήρξαν σχεδόν σίγουρα οι προπαππουδες μου πριν από 100 χρόνια! Κατά 25% είμαι από τη Δάλασσα.. 1/4.. δεν είναι και λίγο..

“Στις αρχές του 20ού αιώνα στη Μουταλάσκη (Ταλάς) ζούσαν 2.500 οικογένειες, από τις οποίες 1.000 ήταν ορθόδοξες χριστιανικές, 800 μουσουλμάνων και 700 Αρμενίων.” Επίσης, διάβασα ότι οι ορθόδοξοι μιλούσαν τουρκικά αναμεταξύ τους και τα ελληνικά παρόλο που τα διδάσκονταν στο σχολείο τα χρησιμοποιούσαν μόνο στην εκκλησία.

Έψαξα λίγο τη γειτονιά και αναζητούσα στοιχεία ελληνικα. Έβλεπα σκουριασμένες αυλόπορτες ή δέντρα έξω απο ξεκάθαρα ελληνικά σπίτια και σκεφτόμουν, ρε λες αυτά να ναι έργα των προγόνων μου.;; χαχα. Τι ωραία που κάποτε ζούσαμε ειρηνικα όλοι μαζί.. και αρκετοί Αρμένιοι επίσης στην ευρύτερη περιοχή της Καππαδοκίας. Και αν έγινε ανταλλαγή πληθυσμών γιατί υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη η οποία αυτοπροσδιοριζεται τουρκική. Αν είναι τουρκική γιατί δεν… “ανταλλαχθηκε” τότε ;

Έφυγα από τα μέρη του παππού και συνέχισα να πατάω ! Ανηφόρα και πάλι ανηφόρα ! Ρε τι με νοιάζει ρε! Ύπνος φαι νερό και δώστου ! Έχει πολύ βουνό από δω μέχρι γκομπεκλι Τεπε. Πολύ πράμα.. πάνω από 1000 Μ. Υψομετρικά κάθε μέρα.. πλάκα θα χει!

Κατασκηνωνω σε χωράφι. Όλα όμορφα!

26 Σεπτεμβρίου, 116 χλμ, 1110 μ

Ήρεμα σήμερα.. παίζει να με φωναξανε για τσάι 10 φορές.. γκιελ γκιελ (έλα ελα) !! Ένας αγρότης σταμάτησε με το τρακτέρ του να μου πει ότι έχει τρόμπα σαν του βενζινάδικου (φούσκωνα το λάστιχο – κάπου χάνει Χαχαχα!) Έχω έρθει και την έχω πέσει τώρα σε μια απλα ανάμεσα σε κάτι χωριά. Φοβάμαι για αρκούδες. Είμαι στα 1800 μέτρα και στους χάρτες είναι περιοχή που έχει, αλλά δεν πιστεύω. Έχω Πέπερ σπρευ αλλά ελπίζω δε θα χρειαστεί. Δεν έχει και δέντρα εδώ. Ίσως έπρεπε να χα ρωτήσει στο βενζινάδικο πιο πριν αλλά δε μου κοψε. Όλα κομπλέ.

Ήθελα να κανω μπανάκι σήμερα αλλά στο μέρος μαζεύτηκαν ορδές από μικρά μυγακια. Έστησα και μπήκα όπως όπως μεσα. Με σωσαν τα υγρά μαντηλάκια. Το κόλπο των κρύων ημερών, λειτουργεί και τώρα. Απλά τώρα είμαι φουλ πιο βρώμικος γιατί παίζει ιδρώτας, αντιηλιακο, αντικουνουπικο, ενυδατικη. Όλα όμορφα.

Και πάλι σήμερα πολύ ανηφόρα αλλά για αύριο λέει στα επόμενα 95 χλμ από εδώ που είμαι..
. 2195 μέτρα άνοδος χαχαχα θα πέσει γέλιο.

Μιλαμε έφαγα κάτι φασόλια τέλεια σήμερα σε μεξικάνικη σάλτσα… απαιχτα. 70 λεπτά του ευρώ. Πάω σφαίρα !!

27 Σεπτεμβρίου – 116 χλμ, 804 μ

Σε ταράτσα κτισματος πλησίον βενζινάδικου. Είπα, θα τελειώσω την ανηφόρα, θα βρω νερό και θα ψάξω που θα κατασκήνωσω. Τελείωσε η ανηφόρα, βρήκα βενζινάδικο και είχαν τραπεζάκι έξω και καθοντουσαν. Γκελ γκελ μου λένε κατευθείαν. Ε πήγα. Τα είπαμε , μου λένε θες να κάνεις ντους ;… ναι λέω!!! Έπλυνα και ρούχα.. μου λένε μείνε εδώ… οκεη ! Άλι και Μπενιαμίν και Μεχμέτ.. πολύ πλάκα. 25, 15, 37.. μετά ήρθανε κι άλλοι κι άλλοι… και εζησα για λίγο ένα απόγευμα στο επαρχιακό μεν, επί την “εθνικής” δε, βενζινάδικο. Ένα τετραωράκι.. μια χαρά. Γκουγκλ τρανσλεητ φουλ. Ξέραν και να το χρησιμοποιούν σωστά οπότε η συζήτηση έρεε. Ο Αλι θα φύγει τη Δευτέρα, πεταει για Βοσνία Ερζεγοβίνη και μετά οδικώς για Γερμανία να δουλέψει στο κεμπαπτζιδικο του θείου του. Έχει τελειώσει γυμναστής αλλά δε βρίσκει δουλειά. Ήταν να πάει σε ένα σχολείο κάπου,.αλλά με.τκν σεισμό ισωπεδωθηκε. Μου λέει ο Ερντογάν τα χει κάνει μαντάρα. Όλοι συμφώνησαν. Σε αντίθεση με Τυπάκι προχτές σε βενζινάδικο που μου πε Ερντογάν ιζ ε λιντερ. Και βέβαια, του αποκρίθηκα.. φανταστικός ηγέτης και όσα και να του καταλογίσουμε, είναι εκπληκτικός πολιτικός! Ο Αλι αλεβιτης. Τον ρώτησα αν είναι μουσουλμάνος και μου πε όχι, λες και τον κατηγόρησα. Αλεβιτ, λέει. Μα καλά μουσουλμάνοι δεν είναι κι αυτοί ; Ε ναι μου λέει. Απλά εμείς δεν έχουμε τις προσευχές και δεν πάμε στο τζάμι, πάμε κάπου αλλού μου είπε και είμαστε άντρες γυναίκες μαζί και παίζουμε και σαζ. Τζαζ? Όχι, σαζ! Σαν το ούτι φάση.

Έχει άγχος που θα φύγει. Νοιώθει όμως και τυχερός που έχει οικογένεια στο εξωτερικό. Στεναχωριέται γιατί δε θα δει τους γονείς του για τουλάχιστον 5 χρόνια, αλλά κι αυτοί συμφωνούν με το να φύγει.

Σήμερα η μέρα είχε πολύ κατηφόρα. Τα τοπογραφικά λέγανε για άπειρη ανηφόρα αλλά τα παιδιά εδώ έχουνε κάνει τούνελ και έτσι γλύτωσα πολύ ιδρώτα.

Με έλουσε, όμως, κρύος ιδρώτας. Τούνελ. Ο θάνατος ερχόμενος ηχεί πιο χαρμόσυνα. Εφιάλτης κανονικός. Υποφωτισμενο, τρία χιλιόμετρα, κατηφορικό. Πώς ακούγεται το νερό που μπαίνει στο ποτήρι και μπορείς με το αυτί να καταλάβεις το πώς γεμίζει σταδιακά.. κάπως έτσι και το φορτηγό, η νταλίκα, το βυτιοφόρο που μπαίνει στο τούνελ και το ακούς το ακούς το ακούς για ώρα να σε πλησιάζει σαν τον χάρο με 100 χιλιόμετρα την ώρα και συ είσαι στην άκρη της λωρίδας, αλλά δεν έχει πιο άκρη. Το ακούς να έρχεται και σφιγγεσαι ολόκληρος. Κάθε χτύπος της καρδιάς διακριτός και στο νου σα φλας

“με χει δει ; δε με χει δει; με χει δει ; δε με χει δει;” και μια ηχώ από όλες τις μηχανές απο όλες τις εξατμίσεις από όλα τα γκάζια, από ότι υπάρχει μες στο τούνελ, μια ηχώ που κορυφώνει κορυφώνει κορυφώνει και με το που σε περνάει.. ΑΧ ΤΗ ΓΛΥΤΩΣΑ.. ωχ! Κι άλλο φορτηγό από πίσω.. με έχει δει αυτός;; ; ο δεύτερος είναι πιο επικίνδυνος γιατί δεν είχε την ορατότητα του πρώτου. Μιλάμε… χέστηκα πάνω μου.. κάποια στιγμή ένας με προσπέρασε και μου βγήκε ένα τρέμουλο σε όλο το σώμα σα σύσπαση. Μπρρρρ..

Και ασφαλώς δεν μπορω να κοιτάξω πίσω γιατί πάω με 50, είμαι όσο πιο άκρη γίνεται, δε βλέπω τέλεια. Οπότε και ένα μαύρο σημείο στην άσφαλτο μπορεί να είναι και λακούβα, χώρος δεν υπάρχει, περιθώριο για λαθος δεν υπάρχει.. μιλάμε τρόμος όχι αστεία. Πέρασα πολλά τούνελ σήμερα, αλλά το πρώτο ήταν εφιαλτικό. Φωτάκι είχα αλλά νόμιζα ότι δεν είχε μπαταρία και δεν το ΧΑ βάλει από την αρχή..

Τι άλλο ήθελα να πω; α! Το πρωί, η άπλα που κοιμήθηκα χτες ήταν πεδίο βολής του στρατού. Ξύπνησα και μέχρι να φύγω είχαν μαζευτεί 40 αμάξια του στρατού και στρατιώτες. Είχε άπειρη πλακα γιατι με πλησιάζανε όλο χαρά να με ρωτήσουν για το ταξίδι κλπ και όταν ρωταγαν από που είμαι και έλεγα Γιουνανισταν (Ελλάδα) τους κοβοταν το χαμόγελο και μου κάνανε ok Go Go now χαχαχα.

Είμαι κουρασμένος ! Φιλάκια

28 Σεπτεμβρίου, 85 χλμ, 972 μ

1939
Διαβάζω εδώ και κάνα μισάωρο για την Gaziantep. Την πόλη που πέρασα σημερα. αντιοχεια επί ταύρω ποταμώ λεγόταν στα ελληνιστικα χρόνια και ήταν κοντά σε μια άλλη απίστευτη πόλη της εποχής που λεγοταν Ζεύγμα. Πήγα σήμερα στο Μουσείο Μωσαικών της αρχαίας πόλης Ζεύγμα και έπαθα πλάκα.

ακούγεται ενας και τώρα κι αλλος ενας μουεζίνης από μακριά . ο στο δεξι αυτι ειναι ενα κλικ πιο μπροστά. νομίζω πως είναι λάηβ και όχι ηχογραφήσεις.. φεγγάρι όλο και γεμίζει, όλο και φωτίζει. ακούγεται και η κίνηση του δρόμου στα 100 – 150 μετρα μακριά και κάτω. κάτι με έπιασε στα τέλη σήμερα και πείσμωσα να κατασκηνώσω σε πολύ ωραίο μέρος και ανέβαινα μια ανηφόρα σε χωματόδρομο σπρώχνοντας σπρώχνοντας και τελικά όντως βρήκα κάτι ωραίο.

γρύλοι επίσης. και κάτι τσιου τσίου πιο σπάνια.

μια ηρεμία με κατακλύζει και η θερμοκρασια νομίζω συμβάλλει στην αίσθηση αυτή. δεν κάνει κρυο.. εχω κατέβει στα 800 απο τα 1800 – 2000 των προηγουμενων ημερών και τώρα παρόλο που στις ανηφόρες ιδρώνω ξεκάθαρα πιο πολυ και πιο γρήγορα, τα βράδια έχουν κάτι καλοκαιρινό.. φυσάει και ενα αεράκι.. έχω τη σκηνή χωρίς το κάλυμμα.

σήμερα ταλαιπωρήθηκα πάλι με το πισω λάστιχο. εχανε αέρα σιγά σιγά. νευρίασα. είπα θα μπω στην πολη να πάρω σαμπρέλα να τελειώνω με αυτή την αηδία που μου έχει σπάσει τα νεύρα. μισώ τις πόλεις. ειδικά όταν μπαινεις με ποδήλατο. μπετό σκουπίδια ανθρωποι τρελαμενοι τελειως μες στα αυτοκίνητα μιλαμε για ζουγκλα. ειδικά πόλεις σαν και τη σημερινη, η οποια συγκαταλέγεται στις Τίγρεις της Ανατολίας – ορισμένες πόλεις με τρελους ρυθμους ανάπτυξης από το 80 και μετά. αναρχη τσιμεντένια βιαστική ακαλαίσθητη δομηση.

ειπα ομως θα μπω, να πάρω τη σαμπρελα μου και να ριξω και μια ματια, να κάνω μια βόλτα. πήγα και σενα μολ να ευχαριστηθώ την τουαλέτα μου και μετά τσέκαρα οτι παίζει και ενδιαφέρον μουσείο και το επισκεφτηκα. πρώτα η σαμπρέλα ομως. πάω, αγοράζω σαμπρελα με 6 ευρώ ρε φιλε, ημαρτον. και πήρα και αυτα τα ζελεδενια καλυμματα σέλλας. εχει ξεχυλώσει το δέρμα της μπρουκς της σέλλας και νοιώθω τα καρφάκια στο πίσω μέρος. saddle sores δεν έχω αλλά έχω σημάδια πιο πάνω στα οπίσθια. Διόλου ευχάριστη αίσθηση, ειδικά όταν έχεις ανηφόρες σαν τις σημερινές.

παίρνω τη σαμπρέλα., την αλλάζω, πάω στο μουσειο, βγαίνω. τεζα το λάστιχο, αέρας μηδεν. λέω κάποιος μου κάνει πλάκα,δεν παίζει. ηταν ελαττωματική η σαμπρέλα και έχανε απο το παπαράκι το βιδωτό που πάει στην ακρη της βαλβίδας. βαζω σουπερ γκλου το βιδώνω φουσκώνω και μεχρι εδώ που ηρθα και κατασκηνωσα 25 χλμ απο το μουσείο νομίζω και πάλι εχιε χάσει, αλλά πολύ λίγο. το πρωι που θα ξυπνήσω θα ξέρω. θα πάρω σβαμπλε μαραθον πλας – τουλάχιστον πίσω, να ξεγνοιάσω. είναι επένδυση που αξίζει.

εδώ την πόλη οι ντόπιοι την λένε Αντέπ και τη Σιανλουρφα που παω τη λένε Ούρφα και το Καραμανμαράς από όπου έρχομαι το λένε Μαράς. όλα τα κόβουνε και το κατάλαβα στις μεταξυ μας συνομιλίες. είναι περίεργοι να δούνε τι κάνω και πού βαδίζω και με ρωτάνε. γιαβάς γιαβάς (σιγα σιγα) μεχρι ιραν τους λεω παω και μετά παλι γκιουλέ γκιουλέ όταν φεύγω, μπάη μπάη. ντίκατ ! μου ειπε ενας στο μουσείο, φευγωντας, σημερα. προσοχή! τα συνορα με συρια ειναι κοντα και οπως πάει ο δρόμος θα περάσω νομίζω περιπου 10 – 15 χλμ μακρια από τα σύνορα. πηγαίνω παράλληλα. θα ήθελα πολύ να πάω και στη συρία, και για κάποιες βδομάδες το μελέταγα. κάποιες περιοχές έχουν σταθεροποιηθεί αρκετά. τον μπαμπά μου σκέφτομαι μόνο, γι αυτό θα το αφήσω προς το παρόν.

Θα την πέσω, να το απολαύσω
2047

Πόσο συχνά μας διαφεύγει η… φυσική ομορφιά της πραγματικότητας

όντες εγκλωβισμένοι στο εδώ και τώρα των προβλημάτων και στην αμείλικτη ένταση της υποκειμενικής μας αντίληψης ;! όσο πιο κοντά πας στο ψηφιδωτό τόσο απομακρύνεσαι από την ομορφιά του. και η ομορφιά της πραγματικότητας δεν έγκειται σε κάποια αντικειμενική καλαισθησία μα στη συνειδητοποίηση του

σχήματος των πάντων που δεν είναι άλλο πέρα από αυτό που η νομοτέλεια επι-τρέπει. όταν τα δούμε όλα από μακριά, κάνοντας για λίγο άκρη τον εαυτούλη μας και την ιστορία του – τότε, και ίσως μόνο τότε, όλα μα όλα βγάζουνε νόημα.

29 Σεπτεμβρίου, 111 χλμ, 1145 μ

2034
Είπα από μέσα μου,” να δεις που το βράδυ δε θα σε πειράζει καθόλου..” μόλις είχα καταλάβει ότι το στραβα αντί για 23 χλμ έγραφε μόνο 3… είχε μπει σε auto-pause μόνο του. Τώρα όντως δε με ενοχλεί τόσο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σα να μου κλέψανε 20 χιλιόμετρα!! Και πάνω απ’ όλα με ξεπερνάει πώς μια τόσο μεγάλη εταιρεία, μετά από τόσα χρόνια δεν μπορεί να κάνει σωστά τουλάχιστον το βασικό: να τσεκαρει απο το gps αν κινούμαι.. και κάποιες άλλες μέρες μου έγραφε λιγότερα από όσα περιμενα και τώρα καταλαβαίνω το γιατί.

Το καλό της μέρας ήταν ότι είχα ευνοϊκό. Παρά τις ανηφόρες και το λάστιχο που ξεφουσκωνε ανά 10 χλμ, ο άνεμος ήταν υπέρ μου. Θαυμάσιο ! Ειμαι σε περιοχή Κούρδων σήμερα όλη μέρα. Στα βενζινάδικα είναι 4-5 νέοι, φίλοι ; εργαζόμενοι ; που τρέχουν τα πράγματα. Υπάρχει ειδική συσκευή που είναι γεμάτη με καυτό τσάι, ζάχαρη από δίπλα. Και μηχάνημα που βγάζει κρύο πόσιμο νερό.

Σταμάτησα κάπου να πάρω να φάω. Τα παληκάρια κουβαλάγανε σακιά με στάρι παραδίπλα και τα φορτωνανε σε κανονικά αυτοκίνητα, παλιά όμως και τελείως χρεπια. Ο μαγαζατορας αφού με περιεργάστηκε μαζί με τον 10χρονο που δούλευε εκεί μου λέει τσάι ; του λέω μπααα θα συνεχίσωω.. μου λέει τσάι !! Του λέω όχι όχι και κάνω σήμα με το χέρι ότι φεύγω, του λέω όχι! Πάω γκομπεκλι τεπε. Οκ λέει, και δίνει εντολή στον μικρό να φέρει τσάι. Έκατσα και τα πάμε για λίγο. Έφαγα τα αμύγδαλά μου. Μου είπε για τους Κούρδους ότι έχει σε όλες τις γύρω χώρες. καμια 30αριά εκατομμύρια στο άθροισμα. μου πε Ότι αγαπάει τους Τούρκους και ότι δεν έχει πρόβλημα με αυτούς. Του λέω ούτε κι εγώ και στην πραγματικότητα ούτε κι αυτοι. Αυτό που μου λένε οι περισσότεροι τουρκοι ειναι ότι οι λαοί (εμείς και αυτοί) έχουν ίδια κουλτούρα και είναι αδέρφια. Οι πολιτικοί έχουν το πρόβλημα. Μου είπε ότι οι Κούρδοι είναι κυρίως μουσουλμάνοι. Όπως κι αυτός. Του ειπα ότι μελετάω το ισλάμ αλλα δε μου αρέσει και πολύ. Πήγα και Αίγυπτο Σουδάν και εδώ και δε με τρελαίνει. Και μου γράψε σε αυτές τις χώρες οι μουσουλμάνοι δεν είναι ειλικρινεις, έχουν αδυναμο χαρακτήρα. Πρέπει λέει να ερευνήσω το αληθινό ισλάμ. Χαμογελούσα ως απάντηση και αυτός το ίδιο. Του έλεγα εγώ πιστεύω στον άνθρωπο και στην αγάπη και προσπαθώ να μην ενοχλω τους άλλους και μου έλεγε ταμάμ ταμάμ. Μετά μπαινανε διάφοροι στο μαγαζί και λέγανε Σαλάμ αηλεκουμ και απανταγα ολο το αραβικό ουαλεκουμ Σαλάμ ουαραχμα του λαχ α μπαρακά του (ειρήνη να έχεις, το έλεος και οι ευλογίες του αλάχ να είναι μαζί σου)(και με προφορά κιόλας – την είχα τελειοποιήσει στο Σουδάν) και ενώ το έλεγα τον κοίταζα κιόλας και του κάνα γκριμάτσες και γελαγε. Χαχαχα. Ρωτησα και τον μικρό ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό και μου είπε ο μπακλαβάς.

Εδώ που είμαι τώρα παίζει πολύ βαμβάκι και μάλιστα τώρα κατασκηνωνω σε χωράφι με βαμβάκια. Ακούγονται ποτηστηρια από πάρα δίπλα και απλά εύχομαι να μην έρθει και η ώρα μου αργότερα !!
Έχει και κάποια καλαμπόκια αλλά λίγα. Γενικά το τοπίο θύμιζε μέση ανατολη σήμερα.

Έλεγα να πάω μέχρι πάνω στο γκομπεκλι τεπε, ήταν αλλά 10 χλμ αλλά είναι όλα ανηφόρα και βράδιαζε. Με περιλάβανε κάποιοι νεοι στο βενζινάδικο και δε με αφήνανε.. μου λένε έλα σπίτι να είσαι μουσαφίρης μας. Λέω παιδιά δε γίνεται πάω πάνω γκομπέκλι, λένε παρόλο που μαστε από δω δεν έχουμε πάει ποτέ. ‘Gebeliktepe is just stone and has no value.” Έγραψε ο τρανσλεητορας και μου ρθε να δακρυσω. Τους είπα γιατί είναι σημαντικό για την παγκόσμια ιστορία και για όλη την ανθρωπότητα, και η απάντηση τους ήταν να πάω να δω την πέτρα κάποιου φίλου του προφήτη του Μωάμεθ που είναι πιο σημαντική. Κάααααααααααλα λέω, με πείσατε, φιλάκια τώρα γιατί ο ήλιος δύει. Επιμενανε να μου πάρουν φαγητό για τον δρόμο.

Αυριο θα ανέβω το βουναλακι και θα αφιερώσω όλη μου τη μέρα στον χώρο απάνω. Θα κοιμηθώ κιόλας εκεί. Είμαι ενθουσιασμένος. Έχω κάνει καλή πρόοδο αυτες τις μέρες και με τα 130 σήμερα, νοιωθω ικανοποιημένος. Μένουν 700 χλμ για τα σύνορα και πάνω από 7300μετρα υψομετρικα. Τζιζους !!

Περασαν μόλις πρόβατα μαζί με τον τσοπάνη τους…
Η πόλη ήταν ωραία σήμερα. Είχε στοιχεία αραβικά και αρκετούς άντρες είδα με βράκες αραβικές. Πολύ καλουληδες. Όπως κι οι Τούρκοι, γενικά είναι άνθρωποι απλοί και πιο αγνοί από εμάς. Είδα και σακουλάκια να πουλάνε κάρβουνα δίπλα από τις μπουκάλες με το γκάζι – για μαγείρεμα. Δεν είναι τόσο αναπτυγμένα τα πράγματα ακόμα εδώ. Σταμάτησα και καπου έξω από την πόλη και μαζευτηκαν ξυπόλητα παιδακια και μου λέγανε μπισικλετ τσοκ γκιουζελ , πολύ όμορφο το ποδήλατο.
Αυτά. Την πέφτω 2120

30 Σεπτεμβρίου, 15 χλμ, 351 μ – Göbeklitepe

Ξύπνησα το πρωί κουρασμένος. Από προχτές το απόγευμα ένιωθα μύτη χείλια περίεργα. Μετά άρχισαν να με τσούζουν τα μάτια. Το πρωί χτες ξυπνησα και το στόμα μου ήταν κάπως πώς να το πω; .. γλυφό(;) σα μια μεμβράνη γλοιώδη να καλυπτε στομα κ χείλια. επίσης , ενοιωθα σιγά σιγά να πηγαίνει προς τα κάτω. Κάτι μου επιτίθεται! Χτες έκανα 130 χλμ κ δεν είχα όρεξη να φάω. Κακά σημάδια και ξεκίνησα μίνι αντιβίωση από χτες. Σώμα: έτσι κι έτσι.

Πνεύμα: ακμαιότατο.

Ανέβηκα τον λόφο το πρωί και έφτασα καθιδρος στον αρχαιολογικό χωρο. Κι οι μπαγασηδες οι αρχαίοι ιδρωνανε για να φτάσουν εδώ, σκεφτόμουν. Είναι σε περίοπτη θέση η φάση και, καθώς λέγεται, μαζευόταν κόσμος από πολλές μακρινές περιοχές.. από ακτίνα 100+ χλμ.

Τι παίζει εδώ ; έλα μου ντε.

Η ανασκαφή από το 1994 έχει αποκαλύψει περίπου το… 5% της συνολικής έκτασης…(!!!) την οποία τη σκαναραμε με μεθόδους ακτινογραφικές. Το τρελό είναι ότι αυτός ο χώρος εδω – που συνδέεται με άλλους 11 περίπου γειτονικούς νεολιθικούς οικισμούς – δεν ήταν τόπος μόνιμης κατοικίας…! Ερχόντουσαν εδώ για τελετές και φαγοποτια.. πολλά φαγοποτια… πάνω από 100.000 κομμάτια από κόκκαλα ζώων (60+ είδη, κυρίως γαζέλες) έχουν βρεθεί, 10.000 grinding stones, 650 τεράστια πέτρινα δοχεία, κάποια με χωρητικότητα πάνω από 100 λίτρα.. βρέθηκαν ίχνη επίσης ζύμωσης… μιλάμε για πολύ μπύρα και μπάρμπεκιου… και δεν έχουμε βρει ακόμα σημάδια μόνιμης κατοικίας (έλλειψη σκουπιδότοπων, νεκροταφείων, αξιοπιστο συστημα διαχείρισης νερού κ.α.).

Κάτι άλλο ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχει μυθολογικές απεικονίσεις ή υβριδικους χαρακτήρες. Μόνο ζώα ή ανθρώπους σκαλισμενους. Υπήρχε δραστηριοτητα εδώ από το 9600 πχ μέχρι το 7500 πΧ. Μετά, φαίνεται σα να το έθαψαν το όλο μέρος επίτηδες.

Έχω να πω πάρα πολλά – όλη μέρα μελετούσα σχολαστικά. (Καλά διάβασα και λίγο για κασελακη να γελάσω, δε θα το κρύψω). Το πιο τρελό πάντως φαίνεται να είναι ότι η συστηματική γεωργία και κτηνοτροφία άρχισε περίπου 500 χρόνια μετά το τέλος του κτισήματος του συμπλέγματος εδώ. Όλα τα είδη ζώων και φυτών του τόπου εδώ που έχουν αναλυθεί από γενετιστές είναι wild, that is: non domesticated.. για την ακρίβεια κάπου 36 χλμ μακριά από εδώ, αν κατάλαβα καλά, έχουμε βρει τα πρώτα στάρια (wheat, barley) που ήταν όντως domesticated. Αυτό σημαίνει ότι είχαμε κοινωνίες με υψηλη έως πολύ υψηλή οργάνωση πριν αποκτήσουμε μόνιμους οικισμούς. Η παρούσα θεωρία των αρχαιολόγων εδώ (Γερμανών κυρίως) είναι ότι η Γεωργία, η κτηνοτροφία, η μόνιμη εγκατάσταση και ό,τι αυτά συνεπάγονται για τις υστερες κοινωνίες ήταν το αποτέλεσμα οργανωμένων κοινωνιών και όχι το αντίστροφο. Δηλαδή, σου λέει ότι οι ανάγκες των ανθρώπων (των διαφορων τροφοσυλεκτικων και κυνηγετικών φυλών που μετακινούνταν) να συνευρίσκονται και να γιορτάζουν και να απευθύνονται στους θεούς (;) οδήγησαν στην ανάπτυξη των μόνιμων οικισμών. Δηλαδή για να χτιστουν αυτά τα τεράστια οικοδομήματα, έπρεπε να μείνουν εδώ για κάποιο μεγάλο διάστημα, πολλοί άνθρωποι. Θέλει άπειρο χρόνο, οργάνωση, καταμερισμό της εργασίας, ταξικό σύστημα (;) για να γίνουν όλα αυτά εδώ..

Η όλη έκταση του χώρου είναι όση 12 γήπεδα ποδοσφαίρου με τουλάχιστον 20 κυκλικούς -οβαλ οριοθετημένους χώρους. Οι κύριοι πυλώνες αυτών των χώρων φτάνουν τα 5μιση μέτρα και τους 6 τόνους!! Μιλάμε για τρέλα !! Ο Γερμανός αρχαιολόγος που ξενικησε τη φάση το 94 και πέθανε το 14 είχε πει ότι και για τα επόμενα 50 χρόνια να σκάβουμε θα έχουμε ξύσει μόνο την επιφάνεια…..

Εν τω μεταξύ οι αναπαραστάσεις, κάποιες από αυτες τουλάχιστον, έχουνε γίνει από επαγγελματίες. Και ειδικά ένα ανάγλυφο που το φωτογράφησα φαίνεται να έχει κάποιου είδους αποκρυφιστικό περιεχόμενο. Οι τύποι δεν τα σκαλισανε για πλάκα, κι ούτε το κάνανε έτσι στο πόδι…

Το τραγικο είναι ότι ο χορηγός της όλης φασης εδώ ειναι ένας όμιλος εταιρειών με πάνω από 300 επιχειρησεις. Αυτοί λοιπόν κάνουν και το μάρκετινγκ του χώρου και το προωθούν ως Göbekli Tepe: Zero point in time. Το έβλεπα στο εισαγωγικό βίντεο που έχουνε κάνει (πριν μπεις στον κυρίως αρχαιολογικό χώρο) και έλεγα “μα καλά πόσο αφελείς μπορεί να είναι; ποιος αρχαιολόγος μπορεί να πιστεύει ότι αυτό είναι το σημείο μηδέν. ένας χώρος τέτοιας έκτασης και τέτοιας πολυπλοκότητας… ; το σημείο μηδέν, αφενός μάλλον δε θα το μάθουμε ποτέ, μιας και δε θα μπορέσουμε να ανασκαψουμε όλον τον πλανήτη, και αφετέρου πρέπει να είναι κάτι πολύ πολύ απλό. Αλλά και τότε δε θα μπορούμε να είμαστε καν σίγουροι, μιας και το Stonehenge είναι απλούστατο, και όμως είναι 6000 χρόνια ΜΕΤΑ από το γκομπεκλι τεπε.

Γενικά, ασύλληπτος ο χώρος εδω.. σε κάνει να σκέφτεσαι το ποσό δεν έχουμε ιδέα για το παρελθόν μας.. μόνο θεωρίες και ενδείξεις..

έχω πολύ ωραία θέα κατασκηνώνοντας εδώ ψηλά. Φυσάει λίγο αλλά είναι αθόρυβα και ηρεμα. Βγήκε το φεγγάρι πριν λίγο.. σχεδόν γεμάτο και με χρώμα χλωμό κίτρινο . Όσο ανεβαίνει, λευκαινει. Έχω κλείσει το γουατσαπ εδώ και μια εβδομάδα και μπορώ να πω ότι έχει βελτιωθεί η ποιότητα ζωης μου. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να το ανοίξω και να επικοινωνήσω, αλλά αμέσως οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που βγάζει νόημα εκείνη τη στιγμή φαντάζει προτιμητέα.

Αυτά τα ωραία

1 Οκτωβριου, 62 χλμ, 454 μ – Karahan Tepe

Σήμερα κατασκηνωνω σε άλλο προϊστορικό hot spot. Τρεις φορές μικρότερο από το γκομπεκλι τεπε, αλλά λένε περίπου 300 χρόνια παλαιότερο. Εδω σίγουρα ήταν και τόπος μόνιμης κατοίκησης. Έχουνε εντοπίσει 276 πυλώνες σε σχήμα Τ , όπως και στο γκομπεκλι τεπε, όποτε είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Βασικά υπάρχουν και άλλες πολλές ομοιότητες. Το θετικό με αυτό το μέρος είναι ότι δεν υπάρχουν χτισίματα πάνω στα χτισίματα, όπως στο γκ.τ. που υπήρχαν άνθρωποι για πάνω από 1500 χρόνια. Εδώ, έτσι όπως τα χτίσανε, έτσι τα αφήσανε. Υπάρχει μια πισίνα και ένας άλλος χώρος σαν πισίνα με κάμποσους λαξευμένους φαλλους. Πολύ ενδιαφέρον. Η θεωρία είναι ότι γινόταν κάποιου είδους μύηση σε αυτούς τους χώρους που “επικοινωνούν” με τον κυρίως χώρο τον τελετών (?) . Συνάντησα και τον καθηγητή πανεπιστημίου που είναι υπεύθυνος για τις ανασκαφές εδω. Ο χώρος είναι ένα μεγάλο ανασκαφικό εργοτάξιο. Ο καθηγητής (που τον είχα ήδη δει στο ίντερνετ) πιστεύει ότι αυτοί οι χώροι ήταν πολυ-λειτουργικοι και αρνείται τον χαρακτηρισμό “ναοί”. Θεωρεί ότι εδώ ήταν τόπος συνάντησης και σίγουρα κάνανε και κάποιου είδους τελετές μιας και η θρησκεία προηγείται της μόνιμης εγκατάστασης, και της γεωργίας. Ενδιαφέρουσα λεξιλογική μίξη είναι ότι η θέα Δήμητρα, ήταν Δημήτηρ, που έρχεται από το Γη-μητηρ. Άσχετο αλλά σχετικό.

Επισκέφτηκα τον χώρο, από τις 12 που έφτασα και μετά. Τα είπα με τους αρχαιολόγους αλλά κυρίως έκανα παρέα με τους στρατιώτες που φυλάνε τη φάση εδώ. Ήμουν για να πέσω τώρα για ύπνο και μου φωνάζουν από μακριά. Κομσουυυ γκελλλ, τσαυυυ, τσορμπα . Γείτοναααα έλα . Γείτονας ως Έλληνας. Ήρθε κιόλας, του είπα αύριο θα κάνω ποδήλατο και θα ξυπνησω πρωί. Μου λέει στον τρανσλεητορα, αν έρθεις θα χαρώ πολύ. Έρχομαι ! Πήγα φάγαμε φακές και κατι πιπεριές μπάρμπεκιου σταηλ. Ήπιαμε τσάι. Χαλίλ, ασμέτ, Μαχμούτ. Τρία ξαδέρφια από την περιοχή εδώ πολύ καλουληδες. Με τα όπλα στο πλάι χαλιά κάτω , όλοι χάμω, τα λέγαμε κ γελαγαμε. Οικογένεια λίγο από Ιράκ λίγο από Συρία λίγο από Τουρκία. Μεταξύ τους μίλαγαν αραβικά και γνώρισα κι άλλους αυτές τις μέρες που μου είπαν arab – Turk. Μου λένε τι κάνεις ; λέω ταξιδεύω και γράφω και λίγο για τα μέρη για τις εμπειρίες για τους ανθρώπους.αααα λέει, γράψε και για μας ! Ακούγονταν μπουμπουνητα απέξω. Λέει στην σανλιουρφα βρέχει, αν βρέξει κι εδώ έλα να κοιμηθείς μαζί μας.❤️ τι ωραίοι και απλοί άνθρωποι.. η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της γης είναι έτσι. Απλά αυτοί οι άνθρωποι είναι… αθόρυβοι..

Παρένθεση μου είπε ο Μαχμούτ ότι η σανλιουρφα, παλιότερα λεγότανε Αντέσα. Το εψαξα τώρα και είναι η αρχαία Έδεσσα, όνομα που της έδωσε ο Σέλευκος ο Α ο Νικάτωρ. Αργότερα ο Αντίοχος ο Δ ο επιφανής την ονόμασε Αντιόχεια επί Καλλιρρόη , αλλά το Έδεσσα επανηλθε..

Υγ. Εδώ δεν είχε σχεδόν καθόλου επισκέπτες. Οπότε όταν ήρθα έκανα ψιλοντουζακι στις τουαλέτες (ναι, γίνεται!) Και έπλυνα και ρούχα, τα οποία μέχρι το βράδυ στέγνωσαν. Σούπερ !

Υγ2 νομίζω χτες διάβασα ότι στο ΚΤ δεν έχει γίνει ανασκαφή ούτε του 1% της όλης έκτασης.. φαντάσου !

Φιλάκια πολλά!

2 Οκτωβρίου, 150 χλμ, 1282 μ

Ζουρλαθηκα τελείως και πάταγα σήμερα σαν τρελός. Ενοιωθα καλά. Έπαιξε μια ατέλειωτη ανηφόρα. Μίλησα με παιδάκια, έκανα μαζί τους ποδήλατο. Μίλησα και με μεγάλους. Ένας παππουλακος που άκουγε τον γιο του που με ρώταγε ράγματα μου έκανε σήμα αυτό που τρίβουμε τους δύο δείκτες , να μου προξενεψει κάποια κόρη. Και μετά έκανε τη χειρονομία “θα σου δώσω όμορφο κορίτσι” η μια χούφτα με όλα τα δάχτυλα να κοιτάνε πάνω που την ανεβοκατεβαζε. Χαχαχα

ένας άλλος μου πήρε συνέντευξη και κάπου την ανέβασε στα σόσιαλ . Μόνο τουρκικά χαχαχ μου δώσε κάτι σαν παστέλι για δώρο. Είχα και περίπου ευνοϊκό και ήταν ωραία. Έχω απορία να δω πόσα υψομετρικά είχε η μέρα.. Έπαιξε κακοκαιρία στην Κωνσταντινούπολη που τώρα έρχεται προς τα δω λένε. επαιξε μινι βροχη οταν ημουν στο σουπερ μαρκετ .Δε βραχηκα τοτε και τωρα έβαλα σκηνή σε υπόστεγο γιατί απλά έψαχνα και είχα λυσσαλέα πείνα και είπα ο,τι βρω είναι καλό. Ζώα πολλά σήμερα. Αγελάδες προβατα κατσίκες άλογα γαϊδούρια. Νομίζω είδα κι έναν λύκο χαλκομανια. Το στόμα εξείχε από την άσφαλτο και ήταν τρομακτικο.

Το έδαφος ήταν περίεργο. Παίζανε κατσαβραχα, παίζανε και δέντρα, παίζανε και χωράφια. Πέρασα κι ένα πετρο-χωρι εκπληκτικο.. όλα τα σπίτια από πέτρα και κάποια πολύ ωραία ζωγραφισμένα. Οι γυναίκες ωραίες μαντηλομενες αλλά βρώμικες από τη δουλειά και πολύχρωμες. Οι άντρες με βράκες, γιλέκα και μαντήλι στο κεφάλι αραβικό στυλ αλλά πιο χύμα. Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι για να κάτσει το μαντήλι στο κεφάλι και μετά να πέφτει στους ώμους , μπροστά, πίσω, να μην πέφτει καθόλου. Ειναι τέχνη. Τα χωράφια έχουν ασπρίσει από τα βαμβάκια, είναι πολύ ωραία . Και ξεπροβάλλουν κι οι πολύχρωμες φασκιωμενες φιγούρες που συλλέγουν, και είναι φανταστικό σκηνικό. Αλλά δυσκολεύομαι να βγάλω φωτό γιατί με βλέπουνε και δε θέλω. Ήπια κ τα τσαγακια μου πάλι σήμερα. Με έβαλε στην καρέκλα με το ζόρι.. χαχα . Από τη Συρία ο φίλος. Του λέω γιατί δεν είσαι τώρα εκεί; δεν είναι καλύτερα τα πράγματα ; μου έκανε σήμα τουφέκι στον αέρα να πυροβολεί… αααα κατάλαβα του λέω .. μουσκέλα! (Πρόβλημα)

Συνάντησα κι έναν φορτηγατζη σε ένα μίνι μάρκετ που ήξερε γερμανικά και τα είπαμε. Μεγάλωσε Γερμανία αλλά ήρθε πίσω όταν ηταν 25 χρονών και πήρε δικό του φορτηγό. Μου λέει βγάζει 100-150 ευρώ τη μέρα.. η κρίση εδώ δεν τον έχει πολύ αγγίξει, αλλά μου λέει τους αλλούς (τον απλό λαο) τους έχει γονατίσει η ακρίβεια.. οι τιμές σχεδον σε όλα από τότε που ήρθα έχουν ανεβει

Τι ωραίο επίσης να κάνω τα χιλιόμετρακια μου, να βλέπω τα τοπία και τους ανθρώπους και το βράδυ να στηνω σκηνή και να τρώω και να βλέπω τις φωτογραφίες της μέρας. Απόλαυση !

Σήμερα έβαλα τις φωνές στα ελληνικά σε τρεις τέσσερις γυναίκες και έναν άντρα έξω από τζαμί στη μέση του πουθενά γιατί πέρναγα και μου την πέσανε έξι εφτά σκυλιά – όλα λευκά – που ήταν στο προαύλιο του τζαμιού, και αυτοί απλά καθοντουσαν και κοιτάζανε. Οι γυναίκες ψιλογελαγαν κιολας. Ευτυχώς ο άλφα σκύλος το έπαιζε άλφα, οπότε δεν πήγαινε για δάγκωμα, αλλά με πήρε στο κατόπι και αυτός και τα άλλα.κι όταν είναι πολλά πάνε και από τις δύο μεριες και είναι ανεξελεγκτο. Κι αυτοί απλά κοιτάζανε…

Πόσο ζηλεύω τις αγελάδες !!!

3 Οκτωβρίου, 90 χλμ, 353 μ

Batman… 🤣
Ξύπνησα πρωί σήμερα γιατί αφενός δε νυσταζα άλλο και αφετέρου εκεί που έμεινα χτες τελικά έμενε και κόσμος από πάνω. Ήρθαν κατά τις 2200. Κοιμόμουν και ξύπνησα, βγήκανε με φακό από το αμάξι, και περάσανε δίπλα μου, αλλά φαίνεται δεν με είδαν, καθώς αν με βλέπανε, σίγουρα θα λέγανε κάτι. Σήμερα δεν είχε ανηφόρες κι έτσι πριν τις 1200 είχα κάνει 85 χλμ και έκατσα σε σταρμπαξ ένα 5ωρακι και φορτισα και επικοινώνησα. Βρήκα και πού θα μείνω στο Van και πού θα αφήσω το ποδήλατο και τα πράγματα. Έφτασα σχεδόν στην άκρη της Τουρκίας. Πρέπει να χαλαρώσω λίγο τώρα γιατί ακόμα δε με έχουν πάρει από το προξενείο να μου πουν για το διαβατήριο.. έχω κάνει περίπου 1600 χλμ από Κωνσταντινούπολη μέχρι εδώ!! Ανυπομονώ να μπω στο Ιράν, αλλά νομίζω θα πρέπει να περιμενω λίγο ακόμα. Το πλάνο ειναι να πάω Van – μεγάλη πόλη πριν τα σύνορα, να αφήσω ποδήλατο και πράγματα και μετά να παω Άγκυρα, που δεν έχω πάει ακόμα, και μένει ένας καλός φίλος μου, ο Ουμουτ, να κάτσω όσο καιρό χρειαστεί μέχρι να έρθει το διαβατηριο. Ελπίζω να μην υπαρχει θέμα.

4 Οκτωβρίου, 71 χλμ, 787 μ

Χαλαρά σήμερα. Έκατσα σε ένα καφέ ενός βενζινάδικου για κάποιες ώρες μέχρι να περάσει η βροχή. Ήρθανε και με βρήκαν δύο τυπακια κ μου λέγανε Instagram Instagram. Τους έλεγα δεν έχω και επιμενανε ενώ μίλαγα στο τηλέφωνο. Ήρθανε με το κινητό και με δείξανε στο ινσταγκραμ που με έπαιρνε ο άλλος βίντεο προχτές χαχαχχαα

Ρωτησα αν παίζουν αρκούδες εδω (ανεβαίνει το υψόμετρο, πυκνώνουν τα δέντρα) , μπουρντά γιοκ, μου είπαν. Εδώ, όχι. Θα κοιμηθώ ήσυχος. Ένα μικρό σήμερα μου τράβηξε το τιμόνι, εκεί που πέρναγα.. παραλίγο να με ρίξει και περναγε κ αμάξι δίπλα. ΈΒΓΑΛΑ ΚΑΠΝΟΎΣ από τα αυτιά μου, μιλάμε, από τα νευρα μου.

5 Οκτωβρίου, 85 χλμ, 1484 μ

Χαλαρά και σήμερα με αρκετή ανηφόρα. Πέρασε ένας τύπος ξυστά δίπλα μου με πάνω από πενήντα και με κατεύθυνση να βγει τελείως εκτός δρόμου. Το ισιωσε τελευταία στιγμή. Κάτι έψαχνε με το δεξί του χέρι χαμηλά κάτω. Μου έκοψε τη χολή. Μετά τούνελ. Ανέβηκα στο πεζοδρόμιακι αφού χωρούσα. Ο θόρυβος εκκωφαντικός.

Χτες το βράδυ παίζανε ζώα έξω από την σκηνή. Ξανακοιμήθηκα. Το πρωί όλα σταζανε από την υγρασία.

Έπινα πάλι τσαγια, σήμερα. Χαμός.

Είμαι στην πιο όμορφη θέα. Δεν έχω λόγια
Κάνει κρύο, πλέον

6 Οκτωβρίου, 97 χλμ, 949 μ

Χαλαρά και σήμερα. Τι ωραία! Συνάντησα ένα ζευγάρι Γάλλων που ερχόντουσαν από Γεωργία και κάτσαμε για κάποια ώρα κάθε τα είπαμε. Μου είπαν για ένα νησάκι που έχει μια αρμενική εκκλησία του 900 μΧ και έτυχε την ώρα που έφτανα στο λιμανάκι να έφευγε το τελευταίο καραβάκι. Πολυ ωραία! Ήταν μοναστήρι..

Γενικά, η περιοχή εδώ υπέροχη.. δέντρα, λόφοι, η λίμνη, βοσκοτόπια, αγελάδες προβατα κατσίκες άλογα.. σήμερα ένα κοπάδι προβάτων ήταν στον δρόμο. Μέγα-κοπαδι… 200+ πρόβατα με 4-5 τσοπάνηδες.. κάθησα να φάω σε βενζινάδικο, μου φέρανε το τσαγακι μου, τους έβαλα κουρδική μουσική που μου είχε μάθει ο Αντεμ πριν κάποιες πολλές μέρες και περασαμε ωραία. Είναι… μερακλήδικη η κουρδική μουσική που έχω ακούσει μέχρι τώρα. Ο φαατίχ στο βενζινάδικο άδειαζε ελαιόλαδο από το μπιτονι σε μπουκάλια. Κάτι μικρακια προσπαθούσαν με κάτι κλαδιά τρεις φορές το ύψος τους να ρίξουν τα μήλα από τη μηλιά. Στο δρόμο πλανόδιοι πουλάνε σύκα σταφύλια ντομάτες..

Πω τα αστέρια φαίνονται πολύ καθαρά.. είμαι σε κάμπινγκ στην ακτή που δε λειτουργεί γιατί τελείωσε το καλοκαίρι.

7 Οκτωβρίου, 60 χλμ, 224 μ

60 χλμ σύνολο. Έφτασα. Με φιλοξενούν. Χαρούμενος. Όλα υπέροχα

Χαρούμενος με τη διαδρομή μου στην Τουρκία και πολύ χαρούμενος που με φιλοξένησε η Σένα με τον Mεχμέτ. Πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία για ειλικρινή και ουσιαστική συνομιλία με μία γυναίκα που επιλέγει να φοράει χιτζάμπ. Άσχετα με τις προσωπικές μου απόψεις σχετικά με το ζήτημα, μου έδωσε φοβερή χαρά ότι δύο νέοι άνθρωποι μπορούν να είναι πιστοί μουσουλμάνοι και ταυτόχρονα ανοιχτοί, προοδευτικοί, με καλλιεργημένη κριτική σκέψη. Και θα μου πεις, μα καλά δεν το ήξερες ότι είναι δυνατόν? ναι, το ήξερα. αλλά το συναντάω εξαιρετικά σπάνια. ειδικά στον μουσουλμανικό κόσμο. είναι δύσκολο να πιστεύεις απόλυτα μία θρησκεία που έχει αλλάξει τόσο λίγο ζώντας σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει τόσο πολύ.

Άγκυρα

Έκατσα για λίγο και μετά πήρα το λεωφορείο για Άγκυρα. 19 ώρες καθιστός. Απόλαυση. στερέωσα με πατέντα το κινητό στο πίσω πάνω μέρος του μπροστινού καθίσματος. Άνοιξα το τραπεζάκι” έβγαλα μπλούτουθ πληκτρολολόγιο και ποντίκι και το λιωσα. Φτάναμε Άγκυρα και γω ήμουν σε φάση όχι ρε παιδιά από τώρα… ειδικά το ποντίκι για σκρόλινγκ είναι απίστευτη φάση… κάνει το διάβασμα πραγματικά τόσο ξεκούραστο. χαλαρώνεις και κουνας μόνο τις τις κόρες των ματιών και τον δείκτη σου. Βέβαια υπήρχαν και διακοπές. 4 ή 5 φορές σταμάτησαν το λεωφορείο οι στρατιωτικοί τροχονόμοι. μέσα στις πόλει τον ρόλο αυτό τον έχει η αστυβνομία. αλλά εκτός, ο στρατος. μπαίνανε και ελέγχανε ταυτότητες με το πιστολάκι που έχουν οι ταμίες στα σουπερμαρκετ και σκανάρουν τα προιοντα. τουτ τουτ τουτ . σε 2 λεπτά είχαν τελειώσει με όλο το πούλμαν. εεε…σχεδόν. εγώ έπρεπε να βγάλώ ταυτότητα διαβατηριο το χαρτι που εχω τη σταμπα εισόδου στη χώρα κλπ. τούριστ τούριστ παιδια.

όλα κομπλε , αλλά αγχώθηκα. στον γυρισμό, λέω, τι θα κάνω.; το διαβατήριο μπορεί να μου έρθει σε 3 βδομάδες ((2 μήνες μου είχαν πει ειναι το μάξιμουμ/ και σε 6 μέρες θα είμαι παράνομος – τελειώσαν οι 3 μήνες που είναι το όριο παραμονής των ελληνων στην τουρκια. και δεν είναι ότι μπορώ να βγώ και να ξαναμπώ. είναι 3 μήνες σε μια περίοδο 6 μηνών. και οι στρατιώτες μπαίναν μ’έσα με όπλα στον ώμο και φουλ σοβαροί. σκατούλες.

φτάνω άγκυρα. με παραλαμβάνει ο ουμούτ και περνάμε τις επόμενες μέρες παρέα. πόσο τον αγαπώ και τον Ουμουτ?! όλο πλάκες κάναμε ο ένας στον άλλον, λέγαμε αστεία, πηγαίναμε βόλτες. φανταστικά! Γνώρισα και τους φίλους του από τη δουλεια – πήγαμε για χαμαμ μαζί ! μιλάμε τι εμπειρία!!

πισίνα, σχεδόν καυτό νερο, μετά πιο κρύο, μετά σάουνα, μετά…. το καλό… απολέπιση, πλύσιμο, μασάζ… αλλά τα 3 τελευταία στα κάνει ένας τύπος εκει πέρα. με μία τρελή πετσέτα που φουσκώνει και είναι γεμάτη σαπουνάδα.. τρίψιμοοοοο, πλύσιμο, χτύπημασαζ, ξεπλυμα… κάθαρση μιλάμε… απόλαυση και το σώμα μετά είναι σε φάση σα να βγάζει ολόκληρο μια βαθειά εκπνοή αγαλλιάσης, χαλάρωσης, ανανέωσης, ανακούφισης. εν τω μεταξυ εμένα με περιέλαβε ένας τυπος 60-65 χρονων… παιδιά ένοιωσα σαν παιδάκι, δεν κάνω πλάκα… με έτριψε, με έπλυνε, μου έκανε μασαζ.. ευεργετικό!

εν τω μεταξύ πήγα για καφέ με ουμουτ και τους συνάδεφούς του στα κλεφτά στο λαντσ μπρέηκ,. άρχισαν τις ερωτήσεις αλλά δεν ξέρανε ότι θα τους γυρίσει μπούμερανγκ άρχισα κι εγώ να ρωτάω για τη δουλειά για το παρόν για το μέλλον για την τουρκία για τις γυναίκες για τη θρησκεία. είπανε μετά στον ουμούτ ότι σκαλώσανε λίγο (με την καλή έννοια) γιατί οι ερωτήσεις τούς δημιουργήσανε ερωτηματικά.. νεαροί 25-30 χρονών , πληροφορικάριοι, που θέλουν να πάνε ευρώπη να ζήσουν και να δουλέψουν – ή τουλάχιστον έτσι λένε. ρωτούσα σχετικά με το πώς συνδυάζουνε πίστη και μοντέρνα ζωή. we are mixing “living” with Islam.. δηλαδή “πιστεύουμε, αλλά δεν ακολουθούμε κατα γράμμα τις γραφές” – είχε ενδιαφέρον η συνέχεια της συζήτησης σε σχέση με τις ενοχές, αλλά δε θα υπεισέλθω σε λεπτομέρειες. επίσης, ρώτησα αν αισθάνονται την Ταυτότητά τους πιο πολυ ευρωπαϊκή ή ανατολική, ας το πούμε..και τι απάντησε ο σοφός μου φίλος, ο Ουμούτ (που έχει ζήσει και δύο χρόνια στην Αθήνα) “we are in the middle, but we are not stuck”!!! Πολύ συμπαθητικοί τύποι !!

και κει που άραζα και νόμιζα ότι δε θα έρθει ποτέ το διαβατήριο , ξαφνικά μου ρχεται εσεμεσ παρακαλώ από το προξενείο ότι το διαβατήριο μου είναι έτοιμο.. έβγαλα μια κραυγή!! θα συνεχίσω το ταξίδι!!! γιεαα. έβγαλα εισητήρια, πήγα Κωνσταντινούπολη

είδα τον φίλο μου τον Οσμάν – δεν ήταν στα καλύτερά του, τον Ουηγκαρ και την Μπέρφιν, πήρα το διαβατήριο και έφυγα όσο πιο γρήγορα γίνεται μέσα στην ίδια μέρα για να γυρίσω στο Βαν καθώς ήταν η τελευταία μου νόμιμη μέρα στην Τουρκία..

Συνέχεια ;

Και τώρα περιμένω εδώ στο Βαν τη βίζα για Ιραν. Δεν ήθελα να διασχίσω όλη τη χώρα παράνομος ων. Επίσης, όταν είμαι με το ποδήλατο (από εδώ μέχρι τα σύνορα) δε με ελέγχουνε τόσο. Στα σύνορα μάλλον θα χρειαστεί να πληρώσω πρόστιμο 50 δολάρια ή θα με απελάσουν από τη χώρα που το χω κάνει ήδη σε 3-4 άλλες χώρες (για να μην πληρώσω). θα δω.

Το σημαντικό θέμα αυτή τη στιγμή είναι ο πόλεμος στην Παλαιστίνη. Ήδη με έχει επηρεάσει πολύ, ψυχολογικά – ελπίζω και πιστεύω πως δε θα με επηρεάσει και με άλλον τρόπο. Αν μου δώσουνε τη βίζα (που δεν το νομίζω) θα συνεχίσω και θα ελπίσω να μην έχουμε μεγαλύτερη ανάμιξη της Χεζμπολάχ (και άρα του Ιράν). Το σίγουρο πάντως είναι ότι αποκλείεται να έχουμε προβλήματα στο έδαφος του Ιράν. Πέραν του ότι είναι μακριά, έχει και σημαντικό στρατό. Βέβαια, μπορεί να έχω θέματα λόγω του γενικότερου αντιδυτικου κλίματος των ημερών.Τι να πω, δεν ξέρω…Πάντως από αυτά που διαβάζω το Ιράν θεωρείται από τις πιο φιλόξενες χώρες του κόσμου. Θα δούμε, βασικά. σιγά μη μου δώσουν βίζα… σε αυτή την περίπτωση θα πάω βόρεια από Γεωργία, θα αφήσω τα σύνορα αρμενίας-αζερμπαιτζάν γιατί και κει παίζει θέμα αυτόν τον καιρό και θα μπω κατευθείαν στο δεύτερο με σκοπό να πάρω φέρυ από το μπακού και να πάω Καζακσταν. όλο το καζακστάν μεχρι κινα και μετά ντουγρού νότια για ινδία. θέλω να αποφύγω να πηγαίνω από -ιστάν σε -ιστάν σε εκείνα τα μέρη για να μειώσω την πολυπλοκότητα, τα έξοδα, και τον κίνδυνο.

Αλλά ο πόλεμος με έχει τρελάνει… το κακό του να έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο είναι οτι κάτι μπορεί να σε αποροφήσει 100%. πέρασα τις πρώτες 2 βδομάδες διαβάζοντας μίνιμουμ 10 ώρες τη μέρα. κοιμόμουν 2-3 το βράδυ και ξύπναγα τα χαράματα να δω τι εγινε. αναλύσεις, ειδήσεις, ντοκιμαντέρ, σενάρια, ιστορία και πάει κλαίγοντας. η κατάσταση είναι τραγική.. Αν η κίνηση της χαμας ητανε τρομοκρατική διότι σκότωσε αμάχους και πήρε ομήρους για να εκβιάσει ένα ολόκληρο κράτος (απελευθέρωση φυλακισμένων), τότε το ίδιο τρομοκρατική είναι και η κίνηση του Ισραηλ να κόψει νερο, ηλεκτρικο, καύσιμα, φάρμακα για 2 εβδομάδες, να κλεινει όλα τα περάσματα και να κρατάει ομήρους 2+ εκ. ανθρώπους για να εκβιάσει τους τρομοκράτες (να επιστρέψουν τους ομήρους)… Πλέον έχει σκοτώσει περισσότερα παλαιστίνια παιδιά απ’ όλους τους ισραηλινούς που σκότωσε η χαμάς, συμπεριλαμβανομένων και των στρατιωτών. και θα μου πεις “ε ναι αλλά δεν είναι το ίδιο, η χαμάς ξεκίνησε” – όταν τσακώνονται 2 παιδιά και το κατά 10 χρόνια μεγαλύτερο παιδί πνίγει ασφυκτικά το μικρότερο δεν το αφήνεις επειδή το μικρό ξεκίνησε. εδώ το ισραήλ είναι ο ισχυρός της παρέας τουλάχιστον 10 φορές περισσότερο (οικονομικά, στρατιωτικά, λόμπι, μέσο μορφωτικό επίπεδο κλπ)

είναι να απορείς, πόσο αφελείς είναι οι αξιωματούχοι του ισραηλ που νομίζουν πως με ακραία βία θα “τελειώνουνε με τη χαμας”; θέλει πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος οτι οι εξοργισμένοι και απελπισμένοι από τη φρίκη των ημερών παλαιστίνιοι είναι αυτοί που σε 5-10 χρόνια θα προκαλούνε πάλι φρικαλεότητες στο έδαφος του ισραήλ; είναι να απορείς με τη διεθνή κοινότητα που ακόμα αβαντάρει το ισραήλ και το αφήνει να σπέρνει τον θάνατο σε τόσους χιλιάδες αμάχους και να μην αφήνει επί 2 εβδομάδες να περάσει ούτε το νερό ή τα καύσιμα για τα νοσοκομεία.

είναι να απορείς με αυτούς που απορούν με τις ακρότητες της χαμάς την 7η οκτωβρίου… μα η χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση. αυτά κάνουν οι τρομοκρατικές οργανώσεις. ειδικά όταν τροφοδοτείται ο φανατισμός τους από τη θρησκεία. είδικά όταν υπάρχει το ιστορικό δίκιο με το μέρος τους. (έτσι όπως εγώ καταλαβαίνω τα πράγματα)(μιας και δεν άρχισε το μικρό παιδί πρώτο, μα το μεγάλο)

στην πραγματικότητα ο πόλεμος επί της ουσίας είναι θρησκευτικός. ο περιούσιος λαός εναντίον των τζιχαντιστών. η γη τους ανήκει – το λέει το βιβλίο τους.

και προφανώς δεν αβαντάρω τη χαμας. jamas! (χαμάς! (=ποτέ, στα ισπανικά)) πώς να συμφωνήσεις με τους κολλημένους, που εδώ και τόσα χρόνια δε συζητάνε καν για να βρεθει μια λύση – ένας συμβιβασμός. με αυτούς που δε θέλουν την ειρήνη και θα σκοτώνονται ένας ένας ες αεί διότι τους περιμένει ένα βραβείο στην “άλλη ζωή”.

Είμαι σίγουρος ότι και μια μεγάλη μερίδα των παλαιστινίων δε συμφωνεί με αυτό που γίνεται. δε συμφωνώ μαζί τους και καταδικάζω τις πράξεις τους, όμως τους καταλαβαίνω.. δεν δικαιο-λογώ τις πράξεις τους, τις αιτιο-λογώ όμως. δε με παραξενεύουν.

Κλείσιμο

Τυχερός.. τόσο τυχερός!

που έχω τέτοιους φίλους και που έχω τέτοια άνεση να τους ζήσω και να ζήσω όλα όσα έζησα στην Τουρκία. Θα μπορούσα να είχα κόψει αυτή την ανάρτηση και να την είχα κάνει 10 μικρότερες. Δεν το έκανα γιατί ήθελα τα γραψίματα να αντικατοπτρίζουν το ενιαίο και ορμητικό της φυσικής ροής. να ‘ναι όπως το έζησα.

αν έφτασες μέχρι εδώ σε συγχαίρω, σε ευχαριστώ και σου εύχομαι τα καλύτερα. πάμε λίγο !

*η ανάρτηση αυτή δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου
στο κινητό μου! Απίστευτο να έχεις κορυφαίο εξοπλισμό!

Εισαγωγή

Είμαι σε φάση υπερχείλισης. φάση δεν προλαβαίνω… φάση ιιιιιγκχ…😬
ΑΛΛΆ… το απολαβάνω κιόλας… αυτό είναι το θέμα..
με πάει τέζα [εικόνα] … αλλά… γουστάρω [ήχος] ! Κάπως έτσι:

Διαβατήριο – ειδικά

Χρειάζομαι νέο διαβατήριο
Για νέο διαβατήριο χρειάζομαι βεβαίωση ανυποταξίας
Για βεβαίωση ανυποταξίας χρειάζομαι βεβαίωση διαμονής στο εξωτερικό
Για βεβαίωση διαμονής στο εξωτερικό χρειάζομαι διεύθυνση μόνιμης κατοικίας στο εξωτερικό.

Ρε παιδιά στο εξωτερικό ζω, αλλά δεν έχω μόνιμη διεύθυνση – δεν είμαι Μόνιμος Κάτοικος Εξωτερικού.

Ήμουνα δηλαδή.. αλλά περιμενα να γίνει το διαβατήριο 10ετες για να πάω να το ανανεώσω.
Αλλά στο εξωτερικό είμαι. Και να και οι αποδειξεις.

Ευτυχώς ο πρόξενος είναι συνεννοησιμος και με διάθεση εξυπηρέτησης. Επικοινώνησε με το υπουργείο εξωτερικών και πλέον είμαι… Μόνιμος Κάτοικος Κωνσταντινούπολης ! τι τιμή ! Στείλαμε τα χαρτιά και τώρα περιμένουμε τη βεβαίωση ανυποταξίας. ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΈΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ.

Διαβατήριο – γενικά

Παρόλο το κάποιο στρες αυτής της περιόδου – μιας και έπαιζε να μην μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι – ένοιωθα και κάπως καλά, ας πούμε, καθώς συνέπασχα με συγκεκριμένους ανθρώπους στο χοστελ αλλά και με τους όπου γης στρεσαρισμένους-λόγω-διαβατηρίου.

ίσως θα λέγαμε, το ιερότερο των αντικειμένων.
το Διαβατήριο
το πιο ενεργειακά φορτισμένο αντικείμενο του κόσμου
πιο δυνατό κι απ το κοράνι, τη βίβλο, τις βέδες
από το Σύνταγμα, τη Χάρτα, τις Συνθήκες.
το διαβατήριο…

χωρίς πολλά πολλά
λόγια, σελίδες, κεφάλαια, πρέπει – δεν πρέπει. κι η βίβλος έχει τη βαρύτητά της, αλλά… έχει και το βάρος της. εδώ το διαβατήριο είναι 15 σελιδούλες – άδειες τις περισσότερες φορές.
μα συμπυκνώνει όλο το δίκιο και το άδικο της γης.
την ελευθερία και την ανελευθερία, τον πρώτο.. τον δεύτερο… τον τρίτο κόσμο..
Έχουμε βάλει και νούμερα!

λοιπόν, 
για λίγο μετέωρος και γω
χωρίς χαρτιά, αλλά τουλάχιστον με τη δυνατότητα να τα αποκτήσω…

Σκέφτομαι όλους αυτούς που εδώ παρεΐζω και νοιωθω λίγο από αυτήν την ενέργεια την αηδιαστική.
Μια πικρίλα που βγαίνει στην ψυχή..
δεν ξέρω αν έχεις φάει πόρτα ποτέ – να θες να μπεις κάπου και να μη σε αφήνουν.. μιλάμε για πολύ ταπεινωτικό αίσθημα..

σκέψου να θες να πας σε μια χώρα και να μη σε αφήνουν… ή σε μια ένωση χωρών.. ή σε μια ήπειρο.. σκέψου

ή μάλλον νοιώσε. νοιώσε για λίγο ποσο σκληρό είναι αυτό… να, μία άσκηση αν θέλεις να ανέβεις πίστα σε αυτό που λέμε ενσυναίσθηση. κλείσε τα μάτια και προσπάθησε να νοιώσεις τι σημαίνει να τρως πόρτα από μία ολόκληρη ήπειρο, από έναν ολόκληρο κόσμο, από τη δυνατότητα να ονειρευτείς. φέρε στον νου σου πρώτα το αίσθημα της απόρριψης. σκέψου τη μεγαλύτερη απόρριψη της ζωής σου. ωραία. και τώρα σκέψου να θέλεις να πας κάπου και να μη σου επιτρέπουν. σκέψου να σε υποχρεώνουν να μείνεις στην Ελλάδα ας πούμε. ή στην Αθήνα, ακριβέστερα. γιατί και να μπορείς θεωρητικά να πας σε άλλα μέρη της Ελλάδας (όπως ένας αφρικανός μπορεί να πάει σε πολλές χώρες της αφρικής χωρίς βίζα – το θέμα όμως είναι ότι είναι παντού πάνω κάτω το ίδιο . ποιος θα μαζεύει λεφτά για 5 χρόνια για να διασχίσει τη μισή ήπειρο και να αυξήσει το εισόδημα του κατά 40%? ) .. σκέψου να είσαι καταδικασμένος να ζήσεις στην Αθήνα. νοιώσε, βασικά. αυτό, είπαμε – να νοιώσουμε. νοιώσε τι σημαίνει να βλέπεις στο ίντερνετ, στην τηλεόραση στο ινσταγκραμ έναν άλλον κόσμο… με θάλασσες, με ουρανοξύστες, με αλυκές, με ποτάμια χειμαρους, με τροπικά δάση, με ερήμους, με κολωσαια, με με με και συ να είσαι τιμωρημένος να μένεις στην Αθήνα. τιμωρημένος, χωρίς να έχεις κάνει και τίποτα…

918 ημέρες ήμουν στην αφρική και δεν πέρασε ΜίΑ που  να μη με παρακάλεσαν να τους πάρω μαζί μου στην ευρώπη.
και η αγαπημένη μου η ναόμι που το αποτόλμησε βρέθηκε μέσα στη θάλασσα. με διδυμα στην κοιλιά, και γύρω της νεκρούς,
και δω που είμαι, στο πιο-φτηνό-που-βρίσκεις-ονλάην-χόστελ της κωνσταντινούπολης, σχεδόν ένα μηνα τώρα συνυπάρχω με διακινητή εκ μαρόκου που περιμένει – κι έρχονται ένας-ένας με τις μέρες, με τις βδομάδες διάφοροι αλγερινοι, μαροκινοί, τυνήσιοι κλπ που θελουν να πάνε ευρώπη παράνομα.

#Europe #notEurope

και ακούω, και δένομαι, και χαράζω γραμμές σε χάρτες, και συμβουλεύω και….
συγκλονίζομαι
ανατριχιάζω
εκμηδενίζομαι
από αυτή την ενέργεια… 
και βλέπω τα μάτια όλων των αραβόφωνων  – νέων κυρίως

ΝΟΣΤΑΛΤΖΙ ΧΟΣΤΕΛ

καθώς κοιτούν σιωπηλοί
ήλιου και ορίζοντα τη Δύση
χίλια τσιγάρα έχουν σβήσει
όλα γύρω πορτοκαλί

ανάγκη ωθεί,  όνειρο καλεί
περπάτημα ως τη Γερμανία
όλ η ελπίδα κι η αγωνία
στη γεωγραφία της ψυχής
όλη στο βλέμμα θα τη βρεις
να ψάχνει τ’ αύριο με μανία

κι άλλα… κι άλλα πολλά.. 
αλλά προτιμώ να τα ζήσω από το να κάθομαι να γράφω . είπα να γράψω 2 πράγματα επιγραμματικά, και κάθομαι και σκέφτομαι ομοιοκαταληξίες, ρυθμούς και καταστάσεις. πάλι για ολονυχτία το πάω

για διαβατήριο είπα, για αυτή την ενέργεια που με συνθλίβει, είπα. και τώρα στο κυρίως

ΟΣΜΑΝ

πώς
μαν
μου
εδώ
εσύ
ασί?

asi = έτσι, στα ισπανικά.
Πώς έτσι ;
Να, έτσι:

τυφλός ρουαγιάλ ο τύπος. πρώην πλούσιος. πολυ-εκατομμυριούχος. πάλιν και πολλάκις (τα βγαλε και τα χασε). τώρα ταπί και ψύχραιμος. κι εδώ είναι το ζουμί. στο ψύχραιμος.. ζεν. πρέσεντ. αξιοθαύμαστος!

από την αγαπημένη μου νότια αφρική. 55 χρονων. 6 διαζυγια. 4 παιδιά. 17 χρόνια ντουμπάι. 1000+1 ιστορίες. εδώ και 4 μήνες τυφλός.

του πα “για πες…” και… ακόμα λέει.. 4 εβδομάδες μετά. κάνω ταινιούλα. του πα να μου μάθει τα περί διαλογισμού και γιογκα και ενεργειακοθεραπευτικά και γω θα του κάνω ό,τι δουλίτσες δεν μπορεί. Και δεν μπορεί πολλά….διότι έχει ιδέες και θέλει να κάνει πράγματα και να μιλάει με ανθρώπους και …. να το κυνηγήσει το θέμα. πώς κυνηγάς όταν δε βλέπεις ; ;

220 γκίγκα βίντεο και πολλά σε ηχογραφήσεις… μιλάμε για πολύ δουλειά… θα ξεκινήσω το μοντάζ αυτή τη βδομάδα και βλέπουμε πώς θα πάει το πράγμα.

βέβαια έφαγα κι ένα πακέτο, διότι φαίνεται γλυκούλης και καλούλης και η αλήθεια είναι ότι η σχέση μας πάει πολύ καλά και όντως τον βλέπω καλούλη.. αλλά βρήκα κάποια πράγματα ονλάην για το παρελθόν του και… ας πούμε, προς ώρας, έπεσα απ´τα σύννεφα..

πάει κι αυτό. και τελευταίο το…. πρώτο..

Ποδηλατάκι

αγάπες… βρήκα καινούριο ποδηλατάκι μιας και το παλιό ήταν για τα παλιοσίδερα παλιοανθρακονήματα. Το πούλησα στον Οσμάν. εδώ μπορείς να γελάσεις, αν θες. εγώ το έκανα. πούλησα”” σε έναν άφραγκο, τυφλό, αμφιβόλου εμπιστοσύνης το πιο αγαπημένο μου ποδήλατο. οι μεταφορικές ζητούσαν από 300+ μέχρι 1500+ για να το στείλουν Ελλάδα και δεν είμαι για τέτοια έξοδα. ο Οσμάν μου είπε ότι θα γιατρέψει ενεργειακά τα μάτια του και θα κλείσει ντιλ για να μου δώσει όχι τα 500 που του ζήτησα, όχι τα 2500 που το χα πάρει (+ βελτιώσεις), αλλά 25.000. “είναι το ποδήλατο αυτού που έχει κάνει 46 χώρες… και λίγα δίνω” !!

τα λέει τόσο πειστικά ο μπαγάσας (σάουθ άφρικα γαρ – οι τύποι γεννιούνται μπλαμπλάδες). το θέμα είναι ότι δεν τα δίνει. αν τα χει στο μέλλον θα τα δώσει. αν δεν τα χει, ελπίζουμε ότι ο φίλος του – που του άφησα το ποδήλατο – δε θα το πουλήσει και θα πάρει κάτι (από μένα) επειδή μου το κράτησε. θα επικοινωνήσω μαζί του στο μέλλον για να δούμε.

οπότε μέσα από το χόστελ, έστειλα το παλιό, αλλά και πήρα το “καινούριο”. γαλλίδα ονόματι κλεμεντίν, τέλειωσε το ετήσιο ταξίδι της από γαλλια μεχρι Πόλη στο χόστελ και την ώρα που πήγαινε να το πουλήσει, τη συνάντησα, και τελικά το πούλησε σε μένα. 180 ευρώ.

είμαι χαρούμενος. του έκανα αλλαγές.. πολλές. το τουμπανιάζω να είναι όπως το θέλω. δε θα προβώ σε λεπτομέρειες, αλλά έχω χάσει πολλές μέρες νυχτες να το επεξεργάζομαι. θα μπορούσε να είναι αυτή η δουλειά μου. “λοιπόν, φέρτε μου ότι ποδήλατα έχετε, και θα βρούμε κάπως να το κάνουμε για τουρινγκ” μιλάμε πωρώνομαι. μου δωσε το κορίτσι και δύο τσαντούλες. η μία σκισμένη, αλλά με μπιτόνι λιγότερο από 1 ευρώ το πηρα, έκανα φασούλα. έβαλα την πίσω σχάρα από το παλιό που ήτανς σπασμένη, μπροστά. έβαλα τις αερόμπαρες κανονικά για να πηγαίνω γρήγορα όποτε ψήνομαι. έβαλα επιφάνεια για να κρατάω σημειώσεις ενώ ποδηλατώ και το βράδυ να μπορώ να γράφω. διότι πάντα όταν ξαπλώνω το βράδυ για να γράψω, έχω ξεχάσει παραπάνω από τα μισά. τώρα θα γράφω λέξεις κλειδιά. πώρωση!

και εδώ να αφήσω και τον Ούηγκαρ, τον αγαπημένο. τον γνώρισα στην αυστρία και ο μπαγάσας παρόλο που δε με έχει φιλοξενήσει (ακόμα) (ήθελα να είμαι στο χόστελ για να είμαι με Οσμάν) με έχεο βοηθήσει απίστευτα. είναι ωραίο τυπάκι και αυτός και οι φίλοι του και η μητέρα του !!

Η Κωνσταντινούπολη… απλά μαγική… 20 εκατ πληθυσμός… Έχει απολα. Από ακραίο συντηρητισμό μέχρι ακραίο προοδευτισμό! Διαλέγεις και παίρνεις !

Συγκοινωνία… άστο καλύτερα… μπορεί να θες και 3 ώρες από το ένα άκρο, στο άλλο. δηάδή παίρνεις λεωφορείο από την ευρωπαϊκή πλευρά για την ασιατική και η διαδρομή είναι μία ώρα και κοιτάς τον χάρτη και θες ακόμα μία ώρα για να πας όχι μέσα μέσα στα ανατολικά… μιλάμε χάος.

τα αραβικά στο κέντρο τα ακούω πιο πολύ από τα τούρκικά. Αγγλικά μηδέν … Μηδέν όμως… Απελπισία… Νέοι γέροι παιδιά δεν τους απασχολεί , δεν πα να δουλεύουν στον τουρισμό, στα σταρμπαξ, στη μεταφραστική υπηρεσία του υπουργείου.. αγγλικά γιοκ. Είπα μέσω γκουγκλ τρανσλεητ σε μια 15χρονη καλοβαλμενη (ο,τι και να σημαίνει) που πούλαγε πιλάφι στον δρόμο ” δεν πειράζει που δεν ξέρεις αγγλικά (δεν κατάλαβε ουτε το no chicken), μπορείς να μάθεις. Έχεις κινητό και YouTube και ελεύθερο χρόνο. Είσαι νέα.για σένα είναι η ζωή και ο κόσμος όλος. Μου έγραψε “δε χρειάζομαι αγγλικά. Πουλάω πιλάφι στον δρόμο.” Κατάθλιψη.

πληρώνω 6 ευρώ στο χόστελ μέσο όρο το βράδυ… και είμαι 5 λεπτά απο πλατεία ταξίμ. του είπα να με αφήσει να κοιμάμαι στην ταράτσα για 3 ευρώ το βράδυ και μου πε όχι για λόγους ασφαλείας. με άφησε στο κρεβάτι με ελάχιστα λεφτά.

μου κλέψανε τα επαγγελματικά μου μικροφωνα στο χόστελ. ο κλέφτης λέγεται Waqas Khan και είναι από το πακιστάν. τον είδανε να τα κλέβει και ο χαζούλης έπεσε και στην παγίδα μου μετά, στη συνομιλία μας. είπε πως όντως ψαχούλευε τα πράγματα μου, αλλά δεν άνοιξε την τσάντα που είχα τα μικρόφωνα.. βέβαια εγώ απότην αρχή της συνομιλίας μας (είχε φύγει όταν κατάλαβα ότι τα είχε πάρει) του μίλαγα για μικρόφωνΟ. και κάποια στιγμή του ξέφυγε και άρχισε να μιλάει (και να γράφει για μικρόφωνΑ). που σημαίνει ότι άνοιξε την τσαντα… και … τα πήρε.. 400 ευρώ… έκαναν φτερά..

θα μου πεις… εγώ φταίω.. όχι αυτός. ο κλέφτης κλέβει ό,τι μπορεί να κλέψει.. αν τα είχα πάρει και τα είχα κλειδώσει, δε θα είχα τέτοιο πρόβλημα. Και έπρεπε να πάρω άλλα για να κάνω το ταινιάκι με τον Οσμάν… άλλα, που κοστισαν 13 ευρώ… δεν είμαι για έξοδα τώρα. τα άλλα τα είχα πάρει όταν ήμουν ακόμα ελβετία.

ας ελπισουμε να έμαθα…

Θέλει γενναιότητα να ζήσεις τη στιγμή όπως έρχεται
Το Εγό έχει τάσεις φυγής

Σήμερα υπήρξα σε ένα άλλο επίπεδο συνειδητότητας 
Σήμερα η αντίληψη μου ήταν πειραγμένη
Κι ένιωσα ντροπή
Δεν ήξερα ποιος να ‘μαι
Δεν ήξερα ποιος θέλουν να ‘μαι
Ποιος είμαι στα μυαλά τους πριν ακόμα υπάρξω μπροστά τους
Έζησα απανωτές στιγμές αβολιασης
Ήθελα να εγκαταλείψω
 γύρευα την ελευθερία της μοναξιάς

Μα επέμεινα

Προσπάθησα να αφήσω τη ροή να κάνει το πέρασμα της ανεμπόδιστα
Προσπάθησα απλά να είμαι
Πόσο πραγματικά δύσκολο απλά να είσαι
Όταν κάθε σου κίνηση, κάθε λέξη, κάθε μορφασμός, κάθε χειρονομία, κάθε στάση, κάθε επαφή, κάθε γέλιο, 
είναι ένα μικρό μικρό πίξελ
σε μια εικόνα στον νου των πολλών
Των παρατηρητών
Των συναναστρεφομένων
Οποιαδήποτε στιγμή αλληλεπίδρασης είναι στην πραγματικότητα ένα θέατρο.
Και το υποσυνείδητο μου και το ασυνείδητο μου, παίζουν κι αυτά έναν ρόλο
Στο όλο που σχηματίζεται τμηματικά στον νου σου

Κάθε στιγμή μια μάχη
Ποιος θέλω να είμαι Vs
Ποιος θέλω να είμαι στο μυαλό σου
Κι αυτό που φαίνεται πάντα,
ταραγμένο,
Ποιος είμαι

Αν θέλω απλά να είμαι
Παρατηρώ αυτή τη μάχη
Και την αφήνω να υπάρξει
Είναι μέρος μου, γιατί είμαι ακόμα ελλιπής.
Η αβολίαση είναι φυσιολογική. 

Κι η ομορφιά έγκειται στη διύλιση της αβολίασης
Στην αναγνώριση του κόμπου
Στη συν-χώρεση.
Κάνανε όλα τα θετικά συναισθήματα άκρη για να περάσει το αίνιγμα της πραγματικότητας – 
διαφορετική, πρωτοϊδωμένη, καινούρια –
και να προκαλέσει δυσαρμονία. Ενοχλητική συμφόρηση στο διάφραγμα.
Απορία.

Απέφευγα να φύγω και ξέφευγα σε πυροτεχνήματα ενεργητικότητας – ένδειξη τάχα μου ομαλότητας. 

Αναρωτιόμουν πώς να ναι άραγε ο
Φυσιολογικός εαυτός μου
Στιγμές που ήμουνα το λαγκ στην οθόνη
███████▒▒▒ 70%
Μπάφερινγκ
☘️
Με την πραγματικότητα να έρχεται πιο γρήγορα από όσο μπορώ να φορτώσω στο συνειδητό, να παίξω στην οθόνη
Θέαση και τηλεθέαση σε ένα έργο χωρίς σενάριο

Αυτοσχεδιασμός
ενώ εκπέμπω σε άλλη συχνότητα
Προσώπων πολλαπλότητα
μία κίνηση του πλήθους προσομοιάζουσα νερό που ξεγλυστραει, 
Μια μουσική ζωντανή ΖΩΝΤΑΝΉ
Χορός παραδίπλα στο πεζοδρόμιο διαγωνιστικός
Θεατρικά σπασμοδικος, δραματικά εκστατικος
Χειροκροτήματα κάθε τόσο και γιο μα νιγκα ατμόσφαιρα
Επικοινωνία Ηλεκτρονική μεταφραστική
Μικροπωλητών ζωή εργασιακή,
χρημάτων συνεχή φάση ζητιανική

Γροθιών φιλικών φιλί
Κι επιστηθια καρδιακή μπουκέτου επαφή

Ευωδιάζουσα Πράσινη γη
Χαμόγελο-ξεκλείδωμα 
Σε επανάληψη
Είμαστε μαζί
Γλώσσα συλλαβική
Και παντομίμα
Πρωτόγονα αληθινές

Η ίδια αβολίαση πιο πριν στη μέρα μου
Μπροστά στη Γουέστερν Γιούνιον
Ρόντ πουά Νλονγκάκ
Περιμένοντας μέσα στον βροχερό Σεπτέμβρη, July
Που τελικά ήταν Τζούντιθ
Αβολίαση Στην αναμονή της.
Μπροστά στη Γουέστερν Γιούνιον
Δεκαπέντε λεπτά
Με κόσμο να περνάει ασταμάτητα και εμένα ζωντανή κι άσημη πινακίδα καρφωμένη σε ένα σημείο,
μα κινούμενη σπαστικά σα δέντρο που γνωρίζει ξαφνικές ριπές ανέμου
Πού να βάλω τα χέρια μου και τα κουνάω
Και παν στο κινητό

Στο αποθετήριο της αβολίασης
Στο κάνω που δεν είναι
διότι να είμαι ως έρχομαι
αδυνατώ –
Να Είμαι

Λαμβάνω βλέμματα αναγνωριστικά,  περαστικών
Και είναι σαν καθρέφτης
Φαίνομαι σαν το είδωλο που δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του 
Μπερδεμένος

Όλο το φαίνεσθαί μου υποκριτικό ξεχύνεται στην κινησιολογία μου που έχει λοξυγκα και απορία. Αγνή απορία. Αδυναμία ερμηνευτικής ανάλυσης της ροής. Και βγαίνει αυτή η αβολίαση η σωματική. Εκεί που ξεκινάς να βάλεις τα χέρια στις τσέπες, επί παραδείγματι, και σταματάς απότομα γιατί δε βρίσκεις το νόημα ή τη λογική πίσω από το να είσαι Ο με τα χέρια στις τσέπες. Και βάζεις τα χέρια πίσω ενωμένα στο στήθος, να είσαι Ο που ίσως και να θέλει να κρατήσει κάποια απόσταση.μα εγώ θέλω να εκπέμπω πως είμαι ανοιχτός, φέρε τα χέρια πίσω στο πεζούλι, τονωσε το στήθος, τράβα τους ώμους πίσω. Δείξε αυτό που θέλεις να γίνεις. Ένας μονόλογος οντολογικός. Η διαμόρφωση της ταυτότητας

Τραβάω λίγο το πέπλο και συνειδητοποιώ πως ντρέπομαι που τρέπομαι σε φυγή
Σε ξεσπάσματα κινησιολογικά

Μα μου χτυπάω την πλάτη φιλικά
Ως έγνοια του Φλέξις
Σε τρανσλεητορ λέξεις
sommes ensemble
με έργα
το τυπάκι

28 με
2 γυναίκες και 8 παιδιά
Μου είπε.

Κοιμάμαι
πολύ αυτές τις μέρες.
Ευκαιρώ να ονειρεύομαι το επιθυμητό.
ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΉ ύπαρξη. Λύνω ένα διάφανο γρίφο. Για να
κρατήσεις την ισορροπία σου στο ποδήλατο πρέπει να συνεχίσεις να
κινείσαι. Ζωή ποδήλατο. Ασκήσεις επί χάρτου. Κοριοι
της συνείδησης στα σκοτάδια του βυθού 
της απαρχής της τελετουργίας της
συμπεριφοράς. Ξυνομαι
οντολογικά
Η
σι
γου
ριά
μου
ως 
ση
μα
δού
ρα 
σε
έ
ναν
ωκεανό πιθανοτήτων
πραγματώνεται φέροντας
τη δυσαρμονία της αντίφασης
της στατικότητας και της συνεχής 
κίνησης. Σημαίνοντας τόπο, τύπο –
τρικυμία εν κρανίω.
Επιπλεω ενσωματώνοντας την ύπαρξη.
Το βάρος μου με ορίζει, και η ροή με διαπερνά. Με διαπερνά.

Γιαούντε, Καμερούν 24/9/2019

Πώς;

το πώς της αυτοσυγκέντρωσης
το πώς του “super-hombre”, που μου έλεγε ο Αλεχάνδρο – ξαπλωμένοι στις πλάκες ενός κρυφού δωματίου στο ναο του λουξορ να κοιτάμε τ αστέρια.

ο Σουπερ-άνθρωπος.
θέλω να  γράψω κάτι για σουπερ-δυνάμεις.

ο σούπερ-άνθρωπος δεν είναι ήρωας της μαρβελ – Superman  
ούτε ο υπερ-άνθρωπος του Νίτσε – Übermensch

θέλω να μιλήσω για πραγματικές υπερ-δυνάμεις.
όχι για κόμιξ, ούτε για ιδεατές φιλοσοφικές “κατασκευές”.

13.01.2019

μπουμ. βόρεια του κέηπ τάουν. νότια αφρική.
τέταρτη μέρα σε σεμινάριο διαλογισμού. δύο ώρες ακίνητος να κάνω με τον νου ό,τι με έχουν μάθει. μία τεχνική. μία άσκηση. κουράστηκα και είπα να χαλαρώσω και να γυρίσω τον νου μου πάλι πίσω στην αναπνοή μου – πάει κι έρχεται, μα πάντα δείχνει ΤΩΡΑ.

Για την επόμενη μισή ώρα που ακολούθησε δεν έχω σαφή εικόνα του τι έγινε. δεν μπορώ να πω με ακρίβεια διότι ο νους κινήθηκε σε μονοπάτια ως τότε απάτητα και ανεξιχνίαστα.

με κατέκλυσε μία γαλήνη, μία ηρεμία, μία χαρά σχεδόν ανυπόφορη. ένοιωθα ταυτόχρονα το βάρος μου πολλαπλάσιο, μα και μηδενικό. ένοιωθα μία υπερ-έκταση πέραν των ορίων του σώματος – μία ένωση με το σύνολο. ένιωθα μέρος του παγκόσμιου γίγνεσθαι. οι σκέψεις είχανε εξαφανιστεί κι ήμουν θαρρείς εκεί μόνος η Αίσθηση. ένοιωθα να δονούμαι ολόκληρος. ένοιωθα την ενέργειά μου όλη ενιαία και βμμππππππ – ουοοοο… σα να στέλνει κάθε μόριο του σώματος φίντμπακ στον εγκέφαλο – ηλεκτρισμός!! όλος σε μία συχνότητα ..

η αίθουσα άδειασε στο δίωρο, μα δεν μπορούσα -κι ούτε ήθελα, νομίζω- ν αλλάξω τίποτα απ’ ότι μου συνέβαινε.  αγάπη, χαρά, γαλήνη πρώτη φορά σε αυτή την ένταση.. μια υπερ-έκταση που σε σκίζει με τον ίδιο τρόπο που ο αστακός αφήνει το προστατευτικό κέλυφος μεγαλώνοντας.

μια εμπειρία τρομακτική.. και τώρα ανατριχιάζω ολόκληρος ξανα και ξανα και δακρύζω.. μισή ώρα κράτησε. σηκώθηκα αργά αργά. πήγα να φύγω μα δεν μπορούσα να περπατήσω από την ένταση – δεν ήμουν πιασμενος. κάθισα να ανασάνω.. ήρθε να με βρει ο υπευθυνος… δεν μπορούσα να μιλήσω καλά καλά. κάθησα για καποια ώρα εκεί και μετά περπάτησα μέχρι την τραπεζαρία το πιο αργό και συνειδητό περπάτημα της ζωής μου.

μααααααααααααν
γουατ δε φακ γουοζ δατ ?

όταν ο νους ηρεμεί, φαίνεται, μια άλλη διάσταση ανοίγει.
αυτό το καθημερινό, το τετριμμένο, το κλασσικό – που μπορεί να είναι και τέλειο, ας μην παρεξηγηθώ. είναι ένα από τα είδη λειτουργίας του εγκεφάλου. το default mode network.

δε θέλω να το παίξω μάγκας –
αν ήθελα θα το χα κάνει ήδη.
θέλω απλά. πολύ απλά. να πω ότι…

ΟΥΑΟΥ ! υπάρχει κι άλλο. κι αυτό το άλλο είναι τρελό.. πολύ καλύτερο από το καθημερινό… μια ηρεμία ασύγκριτη που όποιος τη γεύεται είναι αδύνατο να την ξεχάσει. σχεδόν με στοιχειώνει.. συνέχισα την Τεχνική και θυμάμαι να περπατάω στους δρόμους του κέηπ τάουν όσο πιο ανάλαφρος και γεμάτος γίνεται – ποτέ στη ζωή μου δεν έχω νοιώσει μεγαλύτερη αγάπη για τους ανθρώπους γύρω μου… ασύγκριτα μεγαλύτερη πληρότητα και αγαπητική ένταση ακόμα και από περιπτώσεις που η αγάπη μου κατευθύνεται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.. (!!!!!!)

κι έτσι η ζωή μου χωρίστηκε στα δυο. πριν το κεηπ τάουν και μετά το κέηπ τάουν. πριν από την Τεχνική και μετά από την Τεχνική. δε θέλω να λέω διαλογισμός διότι η έννοια είναι συνυφασμένη με θρηκείες και τα λοιπά. εγώ μιλάω για μία τεχνική. μία τεχνική με συγκεκριμένα βήματα. ένα δύο τρία – πει-θαρ-χί-α……. αυτό είναι το τρελό.. πειθαρχείς και τσουπ κατι μαγικό συμβαίνει..

κι εδώ είναι η άφεση στη ροή και όλα αυτά που διαρκώς επαναλαμβάνω. κάτσε αγάπη λίγο στην ησυχία. κάτσε ήρεμα, να κλείσεις τα μάτια σου, να μείνεις με τον εαυτό σου. να χαλαρώσεις. εσύ και το σώμα σου. εσύ και το μυαλό σου. κάτσε λίγο – που όλο τρέχεις τρέχεις τρέχεις και η ζωή περνα σα χείμαρρος κι όλο δεν προλαβαίνεις…

Και όλα πλέον τα έχεις μάθει, τα έχεις δει, τα έχεις ταξιδέψει, τα έχεις νοιώσει, τα χεις γευτεί, τα έχεις κουβεντιάσει, τα έχεις δουλέψει, τα χεις εξερευνήσει. Όλα, εκτός απ’ τα υπόγεια του νου. Γιατί στον πρώτο και στον δεύτερο και στην ταράτσα, θα σου πω, του νου σου του επεξεργαστικού, έχεις πάει. Και τα επιτεύγματα τα διανοητικά, η πολύπλοκη δουλειά σου, οι υπολογισμοί σου, οι λίστες σου, τα πονήματά σου – όλα περίπλοκα και αξιοθαύμαστα και η θέα απ’την ταράτσα είναι σίγουρα εντυπωσιακή. Αλλά τα υπόγεια του νου φαίνεται να είναι πολλά και τα θεμέλια της ύπαρξής γερά ΓΕΡΑ. εκεί η θέα είναι μόνο προς τα μέσα και φαίνεται -σε μένα τουλάχιστον- ότι αυτή η οπτική, αυτή η κατάβαση στα ενδότερα προσφέρει μια αγαλλίαση ασύγκριτη.

το τρελό με την υπερ-δύναμη αυτή είναι ότι δεν είναι κάτι που κάνεις, αλλά κάτι που δεν κάνεις. δεν είναι υπερ-δύναμη η τεχνική, γιατί αυτό είναι πειθαρχία και ένα-δύο-τρία. δεν είναι υπερ-δύναμη η τρελή εμπειρία που περιγράφω πάνω γιατί δεν το κανα εγώ αυτό. αυτό συνέβη. δεν είχα κανέναν έλεγχο.

η υπερ-δύναμη είναι η άφεση στο τώρα. όταν αφεθούμε στη στιγμή τα πιο μαγικά πράγματα συμβαίνουν. αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καλλιεργήσουμε την αυτοσυγκέντρωσή μας διότι θέλει τρομακτική δύναμη να είσαι βιδωμένος στη στιγμή. όσο ο χρόνος περνα έσυ να γυρνάς με τη φορά εκείνη που σε βιδώνει μέσα στο τώρα απαρασάλευτα. εκει. γειωμένος όσο δεν πάει.

κανναβινοειδή, ελ εσ ντι,  αμφεταμίνες, μεθαμφεταμίνες, ψιλοκυβίνη (μανιτάρια), κοκαίνη, mdma (έκσταση), κεταμίνη, ghb, 2cb, dmt και ίσως άλλα που ξεχνάω… τα έχω δοκιμάσει όλα ως γνήσιος ψυχοναύτης.

“Η ψυχοναυτική ή αλλιώς ψυχοναυσιπλοΐα, είναι η εξερεύνηση του εσώτερου εαυτού και των διαφόρων υφών της αντίληψης μιας ή περισσότερων «πραγματικοτήτων», είτε με την χρήση τεχνικών διαλογισμού και αυτοσυγκέντρωσης, είτε με την χρήση ψυχοδηλωτικών ουσιών.

Το άτομο που χρησιμοποιεί αυτές τις τεχνικές για την επίτευξη διαφοροποιημένων καταστάσεων συνείδησης και την εξερεύνηση του ανθρώπινου νου, της ψυχής και της συνείδησης, για πνευματικούς, θρησκευτικούς, επιστημονικούς, ερευνητικούς λόγους, ονομάζεται ψυχοναύτης (αγγλ. psychonaut και psychenaut). Στην ουσία, ένας «ναύτης της ψυχής».”

Κανένα απο αυτά τα ναρκωτικά, μεμονομένα ή συνδυαστικά, δεν έφτασε την ένταση της εμπειρίας εκείνης. μόνος, ακίνητος, σιωπηλός.

άφεση και ένωση με το Όλο. 
είναι δυνατόν  ✅
είναι ΔΥΝΑΤΟ 💪🏽

και όσο ενδιαφέρον κι αν έχουν τα ναρκωτικά, δεν είναι καραμέλες. ακόμα κι εγώ που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν τα παίρνω για πλάκα, αλλά ψυχοθεραπευτικά, αναγνωρίζω ότι είναι ένα σορτκατ. έχουνε λόγο ύπαρξης, αλλά η χρήση τους δεν είναι εκ των ων ουκ ανευ. 

Η Τεχνική, λοιπόν, πραγματικά μου άλλαξε τη ζωή. με έκανε να θέλω αυτό που είναι καλό για μένα. με γείωσε.

με εμαθε ότι το κυνήγι της χαράς είναι μάταιο και μόνο η διαρκής υποβόσκουσα ηρεμία, ανακουφίζει. με έμαθε να ελέγχω τα συναισθήματά μου, με έμαθε να συγχωρώ. μου χάρισε απίστευτη διαύγεια και αυτοσυγκέντρωση. μου έδωσε μια αξεπέραστη σιγουριά και αυτοπεποίθηση. μου έμαθε να παρατηρώ ό,τι συμβαίνει και να το ζω έτσι απλά. όμως, το πιο σημαντικό, ίσως, είναι ότι εκμηδένησε την υπαρξιακή μου ανασφάλεια. Ό,ΤΙ και να συμβεί πλέον στη ζωή μου, ξέρω ότι έχω την Τεχνική στη φαρέτρα μου. και πλέον, για να είμαι ειλικρινής, μετά από 4μιση χρόνια, δε χρησιμοποιώ τόσο την Τεχνική, παρά σπανιότατα. Όταν κάθομαι σταυροπόδι μπαίνω “κατευθείαν” σε mode και ό,τι είναι να γίνει, γίνεται. όπως έλεγε και ο τσάνταρας if someone is telling you that he is meditating, she is lying. meditation you don’t do – meditation happens.

το αρνητικό είναι ότι έχοντας αυτό το βίωμα, αλλά κυρίως έχοντας αυτή τη γνώση, λέω ΚΡΙΜΑΡΕΦΙΛΕΚΡΙΜΑ βλέποντας τον κόσμο να ταλαιπωρείται.. όχι για όποιον κι όποιον.. κυρίως για τους κοντινούς μου.. φίλους, συγγενείς, γνωστούς… στενοχωριέμαι να βλέπω ανθρώπους να ταλαιπωρούνται ή -έστω, να μην πετάνε!- γιατί δεν έχουνε τη μέθοδο…. ΠΑΙΔΙΑΑΑαααΑΑΑ εδώ είναι.. να τη..

μέσα σου είναι η λύση. κάνε λίγη ησυχία να την ακούσεις. κι αν δεν μπορείς να πας εκεί να κάτσεις 10 μέρες. κάνε από το ίντερνετ, κάτι. ή απλά κάτσε ήρεμος 10 λεπτά τη μέρα και μην κάνεις τίποτα. κάτσε αναπαυτικά, παρατήρησε -χωρίς να κρίνεις- τη σκέψη σου, το σώμα σου. ηρέμησε. be. just be for a little bit.

Και υπάρχει κι άλλο.. έχουμε κι άλλες υπερ-δυνάμεις – πράγματα που δεν ξέραμε ότι μπορούμε να κάνουμε.. με τον νου, αλλά και με το σώμα… είναι τρελό !

το θέμα βέβαια δεν είναι καμία υπερ-δύναμη…το λέω έτσι για να το πουλήσω… μιας και δεν καταλαβαίνω πως γίνεται κάποιος να είναι τόσο ελάχιστα ενδιαφερόμενος για το… παραπέρα….
με ξεπερνάει!

Το 10ήμερο σεμινάριο που έκανα στην Νότια Αφρική λέγεται Διαλογισμός Βιπάσανα και υπάρχουν αντίστοιχα κέντρα σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Όπως κάθε τι πραγματικά ανεκτίμητο, δεν έχει τιμή. Όποιος θέλει συνεισφέρει με μορφή δωρεάς μετά το πέρας τους σεμιναρίου. εγώ δεν έδωσα τίποτα, αλλά πήγα εθελοντικά και βοήθησα σε ένα άλλο σεμινάριο.

Κατά τη διάρκεια του 10ήμερου απαγορεύεται η ομιλία, τα κινητά, η μουσική, τα βιβλία, τα γραψίματα και συνίσταται η αποφυγή βλεμματικής επαφής. 3 ώρες διαλογισμού τη μέρα είναι υποχρεωτικές και 8 προαιρετικές. εγώ τις έκανα όλες διότι είχα πάει φουλ περίεργος να δω τι παίζει. δεν το μετανιωσα. σου δίνουν φαγητό (απίστευτο! χορτοφαγικό), έχεις το δικό σου δωμάτιο και γενικά προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε αυτό που συμβαίνει χωρίς περισπάσεις.

Στην Ελλάδα το κέντρο είναι εδώ https://gr.dhamma.org/

και κάτι από τον αγαπημένο σαμ. το βρήκα ΑΦΟΥ!!! είχα γράψει το ποστ.

όλα γίνονται ένα ποίημα
πώς και γιατί δεν ξέρω
ρέω με όλες μου τις κηλίδες ήρεμος
και τω δυνατώ συνεπής
και παρά τις κακοτοπιές
αλλά και τις προσωπικές – ενίοτε + τραγικές – αστοχίες
το πρόσημο μέσα μου είναι θετικό
ένα + (συν)
σαν το κουμπί στο υπερπολύτιμο ηχειάκι μου
βάλε κι άλλη ένταση
να γουστάρουμε Ζωή!

Απλώνω τα χέρια μου πάνω να ξεπιαστώ και να εν-σωματώσω τη μουσική που ακούω και κει που “ψάχνω την αόρατη ανεμόσκαλα” η άκρη του αριστερού μου δείκτη ίσα που άκου – ίσα που ακουμπάει την άκρη ενός καλωδίου – απόλειξη κεραίας
Ηλεκτροσόκ!
στο μυαλό μου, η πρώτη εικόνα ωχ ρε λες λεω λες να ήταν αυτό σαν τέλος ; έγραψα το “Ζωή” – εντάξει τέρμα. Και τσαφ τσάο. Έτσι απλά.
Ουάου! – ακούστηκε, τι ωραίος επίλογος.

Είμαι
καλά.

το πιάνω
(πιάνο – αυτιά)
ορθώνω την κόλλα
Και βλέπω αυτό το Είμαι καλά. στα μάτια.

Δε θέλω τίποτε άλλο.
Παρά τα όσα μου λείπουν.
χαχα!

Κατέβηκα κάτω να πάρω πάουερ μπανκ και δίψαγα αλλά δεν ήθελα νερο. Πήρα εν αγγούρι (γαμάτο 0.3ευρω το κιλο) το δάγκωσα, ήρθα πάνω – το έβαλα πάνω σε ένα χαρτομάντηλο που ποτέ δεν έχω αλλά το πήρα από έναν κυριούλη που ήταν ωραίος και τα βάζω όλα ωραία έχοντας στον νου να βγάλω φωτό να συνοδέψει τα άνω.. και μου σκάει ένα γελάκι.. χαχα! Αγγούρι!

life is simple, very simple έλεγε και ξαναέλεγε ο Τσάνταρας. we complicate things. εμείς κάνουμε τα πράγματα περίπλοκα. 1750 1 l speed

1910 2cb
Χορεύω αληθινά σα να λέμε ζω αληθινά.
Όχι επειδή αυτή καθεαυτή τη στιγμή του χορού το νοιώθω τόσο έντονα που μπορώ να πω ότι το ζω στα αλήθεια. Όχι!
το ζήτημα είναι μεθοδολογικό.
δηλαδή για να φτάσω στο
χορεύω αληθινά
ακολουθώ μία οδό που είναι μία η οδός του είμαι αληθινά.
1940 α bit of speed
τι σημαίνει και πώς μοιάζει το είμαι αληθινά;
2046 a bit of coke
είμαι αληθινά σημαίνει
απαγκιστρώνομαι από όσα θωρακίζουν το εγό. κι από το ίδιο το εγό.
από όσα θωρακίζουν την ταυτότητα μου. την ιστορία μου. ας μη γελιώμαστε. Είμαι “καλά” στο βαθμό που η ιστορία που λέω στον εαυτό μου βγάζει νόημα. το κύμα της πραγματικότητας ορθώνεται αενάως και ενιαίως and we kind of ride this wave in a way that it makes sense to us. είμαι είσαι είναι – όλα κατασκευές . είμαι αληθινά σημαίνει αφήνομαι στη ροή της πραγματικότητας με τον ίδιο τρόπο που αφήνεται το νερό του ποταμού να “αποφασίσει” τη ροή του. τα θέλω μας, οι φόβοι μας, οι προσδοκίες μας, οι προβολές μας, οι… αποφάσεις μας, είναι όλα παρεμβολές.

0005 keta 1 lαπόλυτα φυσιολογικές και επόμενες.
και μη κατακριτέες, επίσης.

δεν εχει να κάνει με φιλοσοφία. εχει να κάνει με εξερεύνηση. θέλω να είμαι εξερευνητής των εσχάτων καταστασεών της ύλης και του πνεύματος. μιλάω για τις συνθήκες που φαίνεται να ευνοούν μία μετάβαση από το μέρος στο όλο. έστω το όλο που μπορεί να προσλάβει ο εγκέφαλός μου. ακόμα και αυτή η υποκειμενική σκοπιά – εξ ορισμού εκεί – είναι απείρως πιο μαγική από την καθημερινή μου ύπαρξη που τη φέρω από δω κι απο κει. αυτή την ύπαρξη που ο οποιοσδήποτε μυημένος την παρατηρεί και μηδιά για τη ματαιότητα της περιφοράς της.
0030 speed 1
υπάρχει κι άλλο γκαντ ντεμ-τ!
γι αυτό θέλω να μιλήσω.
για τη μετάβαση σε… panoramic view απαιτείται η άφεση.
0034 1 l ketal

Μια πεταλούδα στο σύμπαν – τόσο μικρή και τόσο καθοριστική
το ξέρω, το νοιώθω, το συνειδητοποιώ, το εσωτερικεύω, το ζω
και τι σημαίνει πως είναι όπως της βγαίνει ;

είμαι όπως συμβαίνω
αφημένος στην άνωση μιας θάλασσας συμπαντικής
αφημένος στην παγκόσμια καθολική διαπλανητική ροπή
αφημένος στο γαμημένο τώρα
0115 half keta half coce
ετερόκλητα πραγματώνομαι
ως

0221 mdma

πώς;
λοιπόν, είπαμε, το εγό κάνει τη δουλίτσα του
και θέλει “το καλό σου”
δηλαδή μία λειτουργικότητα που παρατείνει την ομοιόσταση σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο.
0353 1 good line keta
το θέμα φαίνεται να είναι ότι συγχέουμε το αληθινό κέντρο μας με τον πυρήνα του εγό μας. με τα θεμέλια συστατικα στοιχεία της ταυτότητάς μας. με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. ομως, το κέντρο μας δεν είναι άλλο παρά το κέντρο
των απειρων ομόκεντρων κύκλων που συνθέτουν
την πολυεπίπεδη και πολυσχιδή πραγματικότητα των αενάως
ανοιγοκλεινόμενων και αλληλεπιδρόμενων συστημάτων
της ύλης που αυξάνει και μειώνει την πολυπλοκότητα
με τρόπο φαινομενικά αόριστο και ανεξήγητο.
0520 1 speed 1 keta
[Ανάσα!]
0745 1 speed 1 keta
χόρεψα σε αυτό το φεστιβάλ σε βαθμό που δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. ένοιωσα πως δεν είμαι εγώ ο επιλογέας των κινήσεών μου. δεν υπήρξε λογική διαδικασία της οποίας να είμαι μέτοχος που να κατέληξε στο αποτέλεσμα του ποια και γιατί και πώς ακριβώς θα είναι η επόμενη κίνησή μου. υπήρξαν στιγμές που αποστασιοποιήθηκα διανοητικώς από την κινούμενη μάζα μου απλά για να θαυμάσω το απίστευτο σύστημα αυτόματης πλοήγησής της. στιγμές που με βεβαιότητα δεν ήμουνα στο πηδάλιο και παρά ταύτα η αρμονία που ήμουν μέρος δέχτηκε χειροκροτήματα (!) Και τώρα δε χειροκροτώ τον εαυτό μου – απλά καταθέτω γραπτώς πως ώντας στον αυτόματο, δεν είχα σαφή επίγνωση της αρτιότητας ή μη της κινουμενης παρουσίας μου. ένοιωθα διακαώς την ομόρροπη ταύτιση μου με τον παλλόμενο ήχο, αλλά δεν είχα εικόνα του αποτελέσματος. και το αναφέρω διότι το γεγονός ότι εγώ ένοιωθα έτσι – τον συγχρονισμό μου με τη μουσική – δε σημαίνει ότι αυτό ήταν έτσι. ότι δηλαδή η εσωτερική αρμονία, ευφορία, πώρωση είναι όντως καλαίσθητες.
0902 1 carton LSD (200)
Το λοιπόν – δε γίνεται να χορέψει κάποιος αληθινά, από καρδιάς, ενωμένος ψυχή τε και σώματι με τη μουσική, αν πρώτα δεν απαγκιστρωθεί από την εικόνα του. δηλαδή από αυτό που έχουν οι άλλοι στο μυαλό τους βλέποντάς τοην. απλά δε γίνεται. Ενωνομαι με τη μουσική σημαίνει ειμαι όπως μου βγαίνει αυτοστιγμή. έχει ρίσκο έχει αβεβαιότητα, ενέχει το άγνωστο. αφήνομαι.
1900 1 keta 1 speed
ε, εκεί είναι η σύνδεση με τη ζωή. για να ζήσεις αληθινά φαίνεται να χρειάζεται να μη σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα.

βέβαια αυτό είναι ανθρώπινο. δηλαδή είναι λογικό κι επόμενο και χρήσιμο και απαραίτητο σίγουρα να σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για σένα. για να διατηρείς τις ισορροπιες στα πλαισια της καθημερινής πραγματικότητας ειναι απαραίτητο να έχεις αίσθηση της ύπαρξης και της συμπεριφοράς σου στον κοινωνικό χώρο.
2013 1 mdma
και σίγουρα, είμαστε ενήλικες… θέλω να πω, το ξέρουμε το θέμα αυτό και το έχουμε όλοι δουλέψει. Δηλαδή εσύ τώρα, είσαι ο εαυτός σου, εννοείται. Και τώρα το λες μέσα σου.” Ναι ναι, εμένα… Δε με νοιάζει.. και τόσο…. Ναι ίσως κάποιες φορές, αλλά μπλαμπλα.. το χω το χω. Είμαι αληθινός. Εγώ είμαι εγώ [ονοματεπώνυμο]. Ναι ναι.. τις περισσότερες φορές είμαι.. “χαχαχα! πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει και δεν έχουμε επαναλάβει το να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι αληθινός, να είσαι εσύ. ?!?!

έχω την αίσθηση τελικά πως αυτό το τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας είναι μέσα μας πολύ πιο ριζωμένο απόσο νομίζαμε. τα πιο μύχια του ψυχισμού μας δωματιάκια θα τα βρούμε γεμάτα με καθρέφτες, δίχως άλλο.
1715 mdma
το θέμα είναι ότι δε μιλάμε για μια γνώμη, απλά.
μια γνώμη συνήθως έχει αξία αν εκφέρεται. ποια είναι η γνώμη σου πχ σε σχέση με αυτό. η άποψη σου. έχει μια χροιά ουδέτερη ή και θετική θα έλεγα. εδώ το θέμα δεν είναι η γνώμη των άλλων. εδώ το θέμα είναι η κρίση των άλλων. ότι σε αυτήν την κοινωνία και σε αυτές τις συνθήκες υπάρχει μία διαρκής κρίση που πλανάται εντός και εκτός μας και ανά πάσα στιγμή – ιδίως όταν είμαστε ευάλωτοι – είναι έτοιμη να μας θίξει ή και να μας πνίξει.
1846 2.5g/3 shrooms
η κριση, η κριτική. ζούμε υπό το καθεστώς μιας συνεχούς αξιολόγησης. Ο Θεός κρίνει, οι γονείς κρίνουν, οι δάσκαλοι κρίνουν, οι φίλοι κρίνουν, η γυναικα ο αντρας η σχέση σου κρίνει, οι άγνωστοι στον δρόμο, τα likes και τα dislikes, οι εκατομμύρια κάμερες που σε παρ-ακολουθούν.. βλέμματα συνεχή και διαπεραστικά να δουν τι και γιατί επέλεξες –
1916 1 line keta
Όλα ελεγκτικά σε ένα σύγχρονο Πανόπτικον – με βλέπουν, ή πιθανώς με βλέπουν(!) και με κρινουν. ακόμα και μόνος στο δωματιάκι σου, χωρίς να το γνωρίζεις σε διατρέχει αυτή η ετερόκλητη ασταμάτητη οξεία κριτική για το τι κάνεις και για το τι δεν κάνεις και για το πώς το κάνεις.. σαν κάποιου είδους Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου σε διαπερνά και θα σε διαπερνά. γιατί εχεις εσωτερικεύσει αυτό το modus sentiendi – τον τρόπο του αισθάνεσθαι.
2104 half shroom
συν του ότι ένας από αυτούς που μας κοιτάνε και μας κρίνουνε είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός. αυτό το ψευδο-κέντρο μας. ο πύργος ελέγχου όλων των σκέψεων και των αισθημάτων και των συμπεριφορών. ο ασταμάτητος και λεπτολόγος, εν εγρηγόρσει διαρκώς, φαινομενικά παντογνώστης κριτής της ύπαρξης μας. Αυτός που τρέχει στο background. όλοι αυτοί έκει έξω που αποδομούν την εικόνα μας για να την κατατάξουν δεν είναι παρά οι δευτεροι και οι τρίτοι στη διαδικασία της κρίσης. αυτή η φωνούλα που μαυρίζει ή λευκαίνει τη διάθεσή μας στο εδώ και στο τώρα είναι αυτή που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

2302 Mandy bombαλλά το ξέρουμε, το ξέρουμε! το έχουμε όλοι δουλέψει και το ξέρουμε.

και αποφασίζουμε ότι εγώ είμαι εγώ, εχω την προσωπικότητά μου, τα πιστεύω μου, τις αρχές μου, τα θέλω μου, τις ανάγκες μου..
εγώ είμαι εγώ ρε μουνάκια – αν είσαι της αντίδρασης, ή
η ετερότητα του Προσώπου – αν είσαι της εκκλησίας…
και όλο το ανάμεσα εννοείται. αλλά ο τίτλος είναι ο ίδιος . εγώ είμαι εγώ.

0110 line speedτόσο απαραίτητο σίγουρα

μα πολλοί μένουμε εκεί. στο εγώ είμαι εγώ. και χτίζουμε τις προσωπικότητες μας με τόσο κόπο και ταυτότητα στο δόγμα αυτό. εγώ ειμαι εγώ
236 Mandy bomb
μα νοιώθω υπάρχει κι άλλο. όταν μιλάω για άφεση.. σε κάτι παγκόσμιο που είναι υπερκόσμιο σαν αίσθηση. στη ροή. τα δέντρα δεν κρίνουν, οι δεινοσαυροι δεν κρίνουν, το αλφα του κενταύρου δεν κρίνει, ο χόμο σαπιενς δεν κρίνει. όταν γίνεις μέρος της εξελικτικής ροής δεν είσαι μέρος της ως άγγελος ή ως κάρολ ή ως άχμεντ. εκεί απλά είσαι. και μεταβαίνεις σε μία μαύρη τρύπα. όσο και να την προσεγγίσεις δεν μπορείς να κάτσεις εκεί και να πεις ΝΑ, ΕΔΏ, ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ. όσο κι αν προσεγγίσω λεκτικά, δεν υπάρχει ορισμός. δεν υφίσταται αυτοκατοχύρωση. στη μαύρη τρύπα μπαίνεις με όλη την αβεβαιότητα του σύμπαντος.
258 half shrooms choco
Το λοιπόν,
κομίζω σε αυτά τα πίξελ, νομίζω
τη δυνατότητα μίας διεξόδου. μιας άλλης οδού που γεμίζει τα μέσα μας σαν άνεμος πολύ δυνατος που εγκλωβίζεται, σαν κύμα που σκαει σε πυθάρι μέσα και κατακλύζει όλα τα κύλα άκρα του, σαν καταιγίδα με αστραπές και βροντές και πανικό που όμως πραγματώνεται στον πιο ελάχιστο χώρο ενός ολόκληρου σώματος.
353 speed
μια ενέργεια τετραπέρατη, μια πληρότητα ανεκλάλητη, μια πώρωση που μοιάζει να προσεγγίζει την Πηγή.
449 half pill md
τι σημαίνει έκσταση και τρανς
και τι σημαίνει
διάλυση και επανασύνθεση αυτοστιγμή
στον αυτόματο.
όλες λέξεις εντυπωσιακές και ακολουθία γραμμάτων φαινομενικά εύστοχη μα τοσο μα τοσο ανημπορη. δε θα μπορούσε απολύτως τιποτα να φανεί πιο διαμετρικά αντίθετο της απεραντοσύνης της εμπειρίας απο μια κόλλα χαρτι για αυτά τα λόγια. ή μια οθόνη κινητού.

κλείσε τα μάτια λοιπον. πληζ. και φαντάσου το.

550 line keta

711 LSD 220 mg
Ω πόσο κρίμα η ζωή-που-περνά-σαν-τραίνo-που-ταράζει-τα-πάντα
απλά να
περνά
περνα
περνά
στο mute. 922 LSD 110 mg

Μπμπμπρρρρρρρφρρρρρσσσσστζζζζζζνννντσσσςςς

ο ήχος ο ήχος η μουσική το τραγούδι ο ρυθμός οι φωνές η δόνηση του σαμπ – κάτι μέσα μας μπορεί να ακούσει με το στηθοσκόπιο της καρδιάς – συγκίνηση! – η σύνθεση της αρμονίας τώρα τώρα… τα loops τα drops το story – τόσες λεπτομέρειες αν βυθιστείς στη μουσική

και είναι απλό είναι τόσο απλό. όπως έλεγε ο τσάνταρας. τοσο απλό. απλό όμως δε σημαίνει ευκολο. η μέθοδος ειναι μία και ξεκάθαρη πλεον. συγκεντρώνομαι σε αυτό που έχει σημασία.
χορος και ζωή
τελειοποιούνται
1022 speed-MD-coκe DARTANIAN
σα κατευθύνω την ενέργειά μου συνεπώς και συνεχώς – κι αβίαστα από ένα σημείο και μετά – σε αυτό που έχει σημασία. τόσο μα τόσο απλό. ξερω και ξέρουμε όλοι τι έχει σημασία. χαχαχαχα. είναι πραγματικά αστείο, κωμικό βασικά. κωμικοτραγικό για την ακρίβεια το πόσο απλό και θεμελιώδες είναι αυτό. συγκεντρώνω την ενέργειά μου σε αυτό που έχει σημασία. όλοι ξέρουμε στις ζωές μας τι και ποιος έχει σημασία. όλοι ξέρουμε τι είναι ωφέλιμο για το σώμα μας και για το πνεύμα μας. αυτό που μας λείπει είναι η διατήρηση της αυτοσυγκέντρωσής μας σε υψηλά και πολύ υψηλά επίπεδα.
1122 keta
“Όλα” μας τα μάθανε εκτός από το μετα-εργαλείο, την Αρετή των αρετών, το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες – Αυτοσυγκεντρώνομαι.. ναι ναι, εστιάζω την ενέργειά μου… και -παπ- αφήνομαι!
1338 k
χαιρομαι διότι ειχα πολλές στιγμές που εμφανίστηκα μόνος στην “πίστα”, εν μέσω άλλων, και χόρεψα αληθινά – έξω καρδιά ! Τόσο πολύ όσο ποτέ άλλοτε, ίσως.
Να καιω με τη δυναμη του νου τον χώρο σαν ακτίνα ενιαία από μεγεθυντικού φακού, να ρέω με τη δύναμη του σώματος στον Χορό σα να μετέχω στα γεννητούρια της ίδιας της έννοιας.
1500 2 coc
φούσκες στον χορόχρονο μηδενικής βλεμματικής επαφής κι εγώ εκεί – χέρια ψηλά και τεντωμένα σαν τις κεραίες του πιο ανεξάρτητου δέκτη. Κι εγώ εκεί – χέρια σε αναζήτηση της συνάντησης τους με το εναέριο νεκταρ – δίνουν υπόσταση στη Μελωδία.
1540 0.5 shrooms
Αναστενάρης υπερβατικός αναπηδώ εντός κι εκτός
του παραδόξου. Φωτιά πωρωτική σε όλο το σώμα και νοιωθω το βάρος του ιδρώτα στα ρούχα που στείβω. Πειθαρχία ως μόνη της αυτοσυγκέντρωσης τροφός για την πιο απείθαρχη χαοτική σωματική έκφραση.
23 σπιντ
τα γέλια των διπλα και των παραδίπλα, οι επαφές με τους όποιους, η διεκδίκηση του χώρου, ακόμα και οι λεκτικές παρεμβάσεις – τα σχόλια που θα μπορούσαν να με απορρυθμίσουν. εγώ εκεί – μέσα μου – στον νου – είμαι εδώ – χορός – μουσική – μπες μεσα της μαν. φσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ παπ – συμβαίνει τώρα.
0016κετα

0149 μισό εμντι
Ενδεικτικά κάποιες φωτογραφίες.. με Βίλεφ, και Μπέντζι (που γνωριστήκαμε στο φεστιβαλ στη Βουλγαρία!!!) και Μήλι… Και με τους φίλους του Βίλεφ, που δυστυχώς δεν έχω φώτο, αλλά τους εκτιμώ τόσο πολύ γιατί είναι γαμάτοι, αλλά και επειδή με είχαν αληθινή έγνοια ❤
1718 1/4 ecstasy

❤ ONE LOVE 🙏🏽
2000 keta
5 days.. 16 stages. 24/7 music. 70.000 people camping and dancing…
2147 miso md

Ego is a social institution with no physical reality. The ego is simply your symbol of yourself. Just as the word water is a noise that symbolizes a certain liquid without being it, so too the idea of ego symbolizes the role you play, who you are, but it is not the same as your living organism.

Alan Watts – Psychotherapy East and West

2250 keta speed 0010 keta spee 1 half md 2. Keta 2.50 keta 4.20  quarter md 450 speed keta3φυλο

Γερμανία

6:36 βγαίνω από το σπιντ γκαράζ σχεδόν περήφανος που το έφερα εις πέρας. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα τίποτα συνειδητά

13 Ιουνίου – 90 χλμ

Γιαμπανταμπαντου! Ενθουσιασμένος! Είμαι ενθουσιασμένος! Γιατί ? Συμβαίνει τώρα !! Χαχαχα. Σόφια πέρασα υπέροχα. Πήγα σε ένα φεστιβάλ στα βουνά για 5 μερες. Ανεπανάληπτο. 2.500 άτομα στα βουνά της Βουλγαρίας. 23 Ιούνη πετάω (90€) από Κωνσταντινούπολη για Βερολίνο για ένα άλλο φεστιβάλ τρελό ασύλληπτο 70.000 κόσμου μεγαλύτερο και από το burning man. Δεν κρατιέμαι.

Σήμερα. Έφαγα άστεια σαβουρα. Τα είπα με τον απίστευτο Συριλ (Κύριλλο) στο βενζινάδικο. Μου έκανε χώρο να έρθω μέσα να φάω και τα είπαμε με γκουγκλ τρανσλεητ. Με έβγαλε και φωτόΖ άκουσαμε και τον εθνικό ύμνο της Βουλγαρίας… Του λέω πες μου ένα τραγούδι που σου αρέσει να το βάλω στο ηχειακι μου, την ώρα που έφευγα, και το πρώτο που του ήρθε ήταν χιμνα ντα μπουλγκάρσκα χαχαχα. Όλα όμορφα πάμε δυνατά !

14 Ιούνιου – 145 χλμ

Κουρασμένος κάπως. Τα χλμ αλλά και ο ήλιος. Αγχωμενος αρκετά… Χαχαχα. Στο φεστιβάλ στο βουνό μου δώσανε μεγάλης αξίας “αντικείμενα” σα δώρα. Αλλά δε θέλω να τα έχω πάνω μου διότι αύριο περνάω τα σύνορα με Τουρκία και δε θέλω μπελάδες.. πήγα να τα στείλω Ελλάδα με το ταχυδρομείο……… Τι ταυτότητες ζήτησαν, τι υπογραφές, τι άνοιξαν τους φακέλους εκεί μπροστά μου και άρχισαν να ρωτάνε τι είναι αυτό και τι είναι αυτό 😮😮ααααα🤯🤯… Πώς τη γλίτωσα….. Πραγματικά δεν ξέρω. Τώρα να ανοίγει η τύπισσα τον φάκελο και εγώ απελπισμένος να χω περάσει το χέρι μέσα από την τρύπα του γκισέ σε πλήρη έκταση για να τη φτάσω (δεν την έφτανα) και να φωνάζω (με αστείο τρόπο) νοοοοοοοο – it is a present… Με γράψε κανονικά , αφού δεν ήξερε αγγλικά τίποτα όμως. Και άλλες δύο από πανω… ( για να βοηθήσουν τον ξένο) και να ρωτάνε και να ψαχουλευουν. Όλες 55+, σα γραφικοί χαρακτήρες από ελληνική ταινία του 80. Έδωσα άλλα στοιχεία τελείως, αλλά είχε και κάμερες. Όποτε έχω μια σχετικά μεγάλη ανησυχία , γι αυτό και το πάτησα κατά κάποιο τρόπο για να φύγω αύριο όσο πιο γρήγορα γίνεται…. Μην έχουμε άλλα τώρα, από το πουθενά… 🫢

Σήμερα κυλαγε ωραία γενικά. Ελάχιστος κόντρα άνεμος και ελάχιστη ανηφόρα. Ήταν ωραία. Στα χαηλάητς ο Ετιέν, Γάλλος, νεαρός με μονόροδο… Ξεκίνησε Γαλλία για να πάει Λίβανο. Τα είπαμε λίγο καθοδόν και τον απαθανάτισα για να του τη στείλω και να χαρεί. Όπως και έγινε. Του είπα έφυγα το 15 από Ελλάδα .. το λέγε και το ξαναέλεγε..το δε κα πε ντε ?!?! Χαχα

Έψαχνα μέρος να κατασκήνωσω και δυσκολεύτηκα μιας και η φύση εδώ είναι ζωηρή και η πολύ η πρασινάδα φέρνει πολλά ζουζούνια και επειδή ήμουν τέρμα ιδρωμένος + πολλαπλές στρώσεις αντιηλιακου + αλάτι από τον ιδρώτα μου (άπειρο) . Ερχόντουσαν τα ζουζούνια σε χρόνο dt. Κουνούπια μύγες κάτι αλλά ελάχιστα και μύγες μεγάλες που τσιμπάνε… Τζζζζιιιιιιιζους!! Τελικά βρήκα ένα μέρος που κάπως την πάλεψα και τώρα είναι μέσα και χαίρομαι πάρα το άγχος μου.

15 Ιουνίου – 125 χλμ

2132. Ξαπλωμένος στη σκηνή χωρίς το από πάνω κάλυμμα, πάνω σε στάχυα σε χωράφι λίγο έξω από το Εdirne, Τουρκία. 46η χώρα…

Από όταν ξύπνησα σκεφτόμουν ότι θα με μπαγλαρωσουν στα σύνορα. Όλα πήγαν αισίως και είμαι όσο πιο ελεύθερος γίνεται. Νομίζω πρώτη φορά που θα κοιμηθώ χωρίς το κάλυμμα σε αυτή τη σκηνή. Είναι τόσο τέλεια, τα βλέπω όλα, με φυσάει το αεράκι, και είμαι και προστατευμένος…. Είδα πάνω από 5 νεκρά φίδια στον δρόμο σήμερα. Και τα κουνούπια πριν με τρέλαναν. Έκανα και ντουσακι με το που βρήκα το σποτ, και άρχισαν τα κουνούπια την επίθεση… Όμως, ξυνομουν και σε μέρη που δεν έβγαζε νόημα και τσιμπησα δύο αντιαλλεργικα καθώς ο κνησμός έγινε αφόρητος. Δεν ήταν μόνο τα κουνούπια. Είμαι καλά τώρα. Αγχώθηκα για λίγο. Είναι τρελό πράγμα οι αλλεργίες.. ο κνησμός μπορεί να σε οδηγήσει στην παράνοια.

Γυροφερνει τη σκηνή μια πυγολαμπίδα. Εντυπωσιακή! Έλεγα όμως για τα σύνορα. Όλα καλά τελικά.. χωρίς πολλές ερωτήσεις και χωρίς ψαξιματα. Έλα όμως που μπαίνοντας Τουρκία μου λέει ο τύπος “δεν περνάς. Το πασπορτ έχει λήξει. Του λέω δεν έχει λήξει, λήγει τον Σεπτέμβρη. Μου λέει μέχρι τη λήξη είναι λιγότερες από 100 μέρες. Με αυτό δεν μπαίνεις.

Ιγκχχχ – 😬Μου λέει “έχεις ταυτότητα ? ” Τζζζζζζ λέω ναι… Ευτυχώς… Δεν το ήξερα, αλλά μπορούμε να μπούμε και μόνο με ταυτότητα στην τουρκια. Γαμάτο ? Καλά, σίγουρα γαματο. Να δω τι θα έκανα.

Βέβαια μετά ψαχνομουν γιατί 21 πετάω για Γερμανία (63€ τελικά το εισητηριο- όνειρο!) . Θα μπορώ μόνο με ταυτότητα και να πάω και να έρθω ; Αυτό θα είναι τέλειο

Το άλλο τέλειο, μες στην… ατέλεια του, είναι ότι μου έσπασε η σχάρα σε ένα απότομο ουυυοοοοοπ σε μια γέφυρα σε ένα σαμαρακι δυσθεώρητο. Έσπασε χαμηλά.. το τέλειο είναι ότι το έφτιαξα σε 10 λεπτά παρακαλώ, με τον πιο μινιμαλ τρόπο που γίνεται. Κόλλα στιγμής ρε συ – σούπερ γκλου για πάντα στην καρδιά μου.. αν βάλεις λίγο χαρτί υγείας σκληραίνει και γίνεται καλή δουλειά. Έλα που δεν είχα χαρτί. Έψαξα γύρω τριγύρω και τι βρήκα ρε παιδιά. Αποτσιγαρα! Χαχαχ το φίλτρο είναι εξαιρετικό για τη δουλειά που το ήθελα καθώς είναι πολύ… ινώδες. Έβαλα πάλι τη σχάρα στη θέση της, έβαλα σιγά σιγά κομμάτια από 3 φίλτρα και έριχνα από πάνω σούπερ γκλου. Αποτέλεσμα ; 117 χλμ τα άντεξε !!! Και σε δρόμους καραμέτριους… Απίστευτο.

Σήμερα πέρασα με το ποδήλατο μου 500 μέτρα μακριά από ελληνικό χώμα. Έφυγα το 15 , και έχω γυρίσει για επισκέψεις κάποιες φορές, αλλά με το ποδήλατο και τα πράγματα, πρώτη φορά τόσο κοντά. Θα αρχίσω τώρα πάλι να παίρνω απόσταση! Χεχε . Το εντιρνε που πέρασα προ ολίγου, απλά υπέροχο. Ούτε μικρό ούτε μεγάλο. Πολλά τζαμιά, πολύ τακτικό. Κόσμος έξω ευδιάθετος.. απολαυστικό ! Σταμάτησε και ένας συμποδηλατης στο φανάρι και μου είπε welcome to Turkey!

Αστέρια !! Γιεααα .. και αύριο θα ξυπνήσω και σχετικά αργά μιας και δε βιάζομαι. Γνώρισα ένα τυπακινσρην Αυστρία που είναι από Κωνσταντινούπολη και παρότι ακόμα αυτός εκεί, μου είπε ότι μπορω να αφήσω ποδήλατο και πράγματα στην οικογένεια του ή στην κοπέλα του. Οπότε κανονίστηκε και αυτό..

Όλα υπέροχα. Ανυπομονώ για το φεστιβάλ στη Γερμανία……!!!!!

Ωοοοοππππ το αγαπημένο μου.. ξεκίνησε από κάπου μακριά ο μωεζινης τα ψαλτα του. Τέλειο. Καληνυχτα

16 Ιουνίου – 105 χλμ

Ψιχαλίζει αλλά δεν κλείνω τελείως τα πλαϊνά του καλύμματος της σκηνής για να νοιωθω τη βροχή πιο έντονα. Βλέπω και κάτι χαμομήλια ακριβως δίπλα – έχει πλάκα γιατί πίνω χαμομηλακι παραλληλα. Επίσης, δεν άνοιξα καν αεροστρωμα γιατί τα στάχυα ήταν παχιά παχιά και θέλω να κοιμηθώ όπως και ένας αγρότης που κουράζεται και την πέφτει για λίγο στο χωράφι. Αγρότης του σήμερα, του χτες ή του…11.000 πΧ! Από τότε καλλιεργούμε… Τρελό..

Θέλω την εμπειρία μου έτσι αυθεντική, γι αυτό ήρθα και κατασκήνωσα πίσω ακριβώς από κάτι εργοστάσια. χαχαχα.. Αυθεντική εμπειρία του σήμερα.. white noise για να κοιμηθώ καλύτερα – ενα συνεχές, σχετικά απαλό βουητό, από την παραγωγή που ποτέ δε σταματάει..

Άπειρα εργοστάσια στο δρόμο και μεγάλα κτήρια- επιχειρήσεις έξω από τις (κωμο-)πόλεις για χιλιόμετρα. Η Τουρκία είναι σε άλλο επίπεδο, τι να λέμε. Αν δεν κρασαρει η φάση τελείως και ο Ερντογάν τα φέρει βόλτα αυτήν την κρίσιμη περίοδο, η Τουρκία πάει έφυγε… Βζζζζιιιιιιννν ! Και μπράβο της! Σήμερα μπήκα σούπερ μάρκετ και παρατηρουσα δύο ηλικιωμένους 75-80… Είχαν έρθει μαζί να ψωνίσουν. Παίρναν λαχανικά. Κοιταγαν τις τιμές σχολαστικά και συνομιλούσαν για να αποφασίσουν τι και πόσο θα πάρουν. Ο παππουλακος μου έφερε στο μυαλό τη λέξη “φουκαρας”. Αλλά με την πιο θετική χροιά που γίνεται. Με το μουστάκι του το κλασσικό (όχι παχύ , αλλά καλοσχηματισμένο), αξυρισιά 5-6 ημερών, καπελάκι φάση τραγιασκα, σακάκι που το χει βάλει βγάλει ίσα με 45.000 φορές, παπούτσια φαγωμενα από τον χρόνο κι αυτα.. και μια καθαρότητα στο πρόσωπο, απίστευτη. Σε πόσους τέτοιους “έδωσε ο Ερντογάν να φάνε” τα τελευταία 20 χρόνια, δε λέγεται.. η αύξηση του ΑΕΠ, του κατά κεφαλήν εισοδήματος, των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας είναι πραγματικά σπουδαία… Γι’αυτό ξαναβγήκε… Γιατί αυτος ο παππουλακος θα τον ψηφίζει μέχρι να πεθάνει… *

Εγώ από την άλλη δεν κοίταζα τις τιμές σχολαστικά. Τις κοιταζα με αγαλλίαση. Παίζει να είμαι στην πιο φτηνή χώρα που έχω πάει, δεν κάνω πλάκα. Πήρα νερό μεγάλο σήμερα με 3.5 λιρες. 25 λίρες = 1 ευρώ. Δηλαδή περίπου 14 λεπτά του ευρώ. Τα ορεο τα μεγάλα ούτε 0.9 ευρώ. Ελβετία Αυστρία Γερμανία τουλάχιστον 2.70. Ελλάδα 1.80. noodles !!!! Επιτέλους με 20 λεπτά του ευρώ και φτηνότερα . Πάλευα να τα βρω κατω από ευρώ στην ευρωπη. Στην Αφρική , ναι, πάλι γύρω στα 20 λεπτά ηταν. Τι υπέροχο ! ! !

Επίσης το άλλο τρελό. Βγήκα από το μίνι μάρκετ και είχε πέσει το ποδήλατο μπαααμ κάτω είχαν φύγει πραγματα δεξιά αριστερά. Τώρα ένα ποδήλατο ντελικάτο όπως το δικό μου, φορτωμένο όσο δεν πάει και αλλόκοτα βαρύ να σκάει κάτω με δύναμη, φαίνεται το κούνησε τόσο ο αέρας. Και η σχάρα να μη σπαει ρε παιδιά !!!! Που μου χουν σπάσει τουλάχιστον 2 σχάρες έτσι… Δεν το πιστεύω πόσο καλό είναι το κόλπο με τη σούπερ γκλου και τα φιλτρακια από τσιγάρο.. μιλάμε τσιμέντο 😂😂

Μουφα τα εργοστάσια δίπλα αλλά ξεκίναγε η πόλη και θα με έπαιρνε πολύ αργά μέχρι να βγω από την άλλη.. ολγκουντ. Με το που ήρθα, έβαλα στο πάουερ μπανκ ένα βραστηρα φορητό για να κάνω νερό για τα νουντλς! Ναι παρακαλώ. Μου στείλανε τζάμπα από Αμερική μια συσκευή για να τους πω τη γνώμη μου. Θα πήρε 25+ λεπτά μέχρι να βράσει το νερό, αλλά ούτως ή αλλως ήθελα χρόνο να στήσω σκηνή κλπ. Θέλει αρκετή μπαταρία, αλλά το πάουερ μπανκ είναι τούμπανο και φορτίζει 27.000 mAh σε 1 μισή ώρα!!! Πολύ βολικό !!!

Στο ποδηλατικό κομμάτι… πακετωθηκα λίγο. Power cycling όλη μέρα με εντονο κόντρα ανεμο και λοφάκια που εκνευρίζουν.. πάταγα πάταγα και αντί να διαολίζομαι με το γεγονός ότι πρέπει να προσπαθώ ακόμα και για να κατέβω τις κατηφόρες, φανταζομουν τα πιο τρελά..

Α. Το νέο ποδήλατο που θα στήσω στην Άγκυρα. Αυτό δεν τραβάει άλλο. Στο νέο λέω να βάλω και πανιά ! Χαχαχα. Κάπως πρέπει να αξιοποιηθεί ο ούριος άνεμος. Σίγουρα ο σημερινής έντασης άνεμος θα μπορούσε να με πάει χωρίς να κάνω καν πετάλι ( αν δεν ήταν κόντρα) (+ αν είχα κάποιου είδους ιστίο και πανί) 😂😂 το επεξεργάζομαι. Το ΧΑ σκεφτεί και στο παρελθόν , ίσως να ήρθε η ώρα

Β. Τα πιο παρδαλά κουρέματα και τα πιο περίεργα μασκαρεματα και ντυσίματα για το φεστιβάλ που έρχεται που με έχει ξετρελάνει.. μιλάμε έχω ιδεαρες. Μια από αυτές είναι να κολλήσω τη μια άκρη ενός καλωδίου πάνω μου (πχ να μπαίνει μες στο παντελόνι μου) και να ειναι 20-25 μέτρα και να καταλήγει στο κλασικό το τέλος που μπαίνει σε μπριζα. Με τα δυο μεταλλικά. Αλλά εγώ με κάποιον τρόπο θα πηγαίνω και θα το βάζω αυτό στα δέντρα. Και καλά θα παίρνω ενέργεια από αυτά. Θα χει πολύ πλακα. Σκέψου να χορεύω τώρα και να φεύγει ένα καλώδιο (όπως ξέρω γω φεύγει από την ηλεκτρική σκούπα) και να “παίρνω ρεύμα” από ένα δέντρο. Και μετά όταν θέλω να αλλάξω μέρος, θα με αποσυνδεω, θα παιρνω το καλώδιο μου και θα με συνδέω με άλλο δέντρο παραπέρα. Χ;χαχχ; αλλα πρέπει να σκεφτώ πως θα γίνεται η σύνδεση καλώδιο μπριζα δέντρο.

Γ. φανταζομουν τον μπαμπά μου, όταν θα είμαι Ινδία, να έρθει κι αυτός. Και να αγοράσουμε ένα τουκ τουκ (τα κλασικά τα τρίκυκλα) και να κάνουμε την Ινδία πέρα δώθε με σκηνές και με τρέλα.. να τα δούμε όλα.. τι φοβερό που θα ήταν ?! Και μετά όταν τελειωναμε, θα το ξαναπουλαγαμε.. ή θα μπορούσαμε σίγουρα να νοικιάσουμε ένα. Με 750-800 ευρώ σίγουρα θα μπορούσαμε να βρούμε ένα (δε νομίζω ένας τουκτουκτζης να βγάζει πάνω από 250€ το μήνα.

*Αστερίσκος εδώ για να δώσω κάποια νούμερα ! 2001: ΑΕΠ Ελλάδας 136 δις. Τουρκιας 202 δις… 12 χρονια Ερντογάν… 2013: ΑΕΠ Ελλάδας 239 δις.. Τουρκίας 958 δις…. Εντάξει… Δεν περιγράφω άλλο..

Και τώρα υπνος. Δεν ξέρω τι με έπιασε… Αύριο θέλω να μπω στην πόλη να βγω για σαββατόβραδο!

Και ΙΤΙΝΙΖ αγαπητοί μου σημαίνει…. Ωθήστε! Μα η λαβή είναι για τράβηγμα ρε φίλε. Και σκέφτομαι ότι και στις ανθρώπινες σχέσεις. Άλλα χρειαζόμαστε, άλλα λέμε, άλλα εννοούμε. Κομφουζιο. Ίσως να λέω και χαζομάρες ώρα που είναι, αλλά αυτό μου ήρθε. Δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, το γαλάζιο σίδερο είναι ξεκάθαρα πρόσθετο. Ενώ αν δε βαζαν τίποτα δε θα υπήρχε άλλη επιλογή από το σπρώξιμο. Τώρα σου λένε σπρώξε και σου βάζουν – τελείως αχρείαστα – επιλογή για τράβηγμα. Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι δεν ερχόμαστε με manual στον κόσμο. Πολλώ δε όταν συνάπτουμε σχεσεις. Τουλάχιστον αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να εκφράζουμε αυτό που θέλουμε με σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις.

17 Ιουνίου – 129 χλμ

Kωνσταντινούπολη. Πήρε πολύ περισσότερο χρόνο απ όσο περίμενα, αλλά τελικά έφτασα. στο 80ο χιλιόμετρο έσπασε ο οπίσθιος εκτροχιαστής. πώς έγινε ακριβώς δεν κατάλαβα. Μπλέχτηκε στις ακτίνες, νομίζω and the rest is history. Έσπασε και η σχάρα ταυτόχρονα στο σημείο που την είχα κολλήσει. μένανε 43 χιλιόμετρα για να μπω στην Πόλη και πήγαινα φορτσάτος, αλλά η πραγματικότητα είχε άλλα σχέδια.

πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να ξανακολλήσω τη σχάρα. σαξές. μετά… τι να κάνω που είχε αχρηστευθεί ουσιαστικά όλο το σύστημα με τις ταχύτητες ?! μόνη λύση να κάνω το ποδήλατο φιξάκι. δηλαδή να κοντύνω την αλυσίδα όσο χρειάζεται για να φτάσω τουλάχιστον στον προορισμό μου. Πάλεψα με νύχια και με δόντια για 3μιση ώρες, μιας και δεν είχα το εργαλειάκι που “κόβει’ την αλυσίδα. απο το 15 δεν είχα ποτέ θέμα με την αλυσίδα, οπότε κάθε φορά που το σκεφτόμουν, έλεγα, μπααα δε θα μου χρειαστεί.. και τώρα ουσιαστικά η αλυσίδα δεν είχε θέμα, αλλά όπως ήρθαν τα πράγματα χρειάστηκε να τη μικρύνω. έπρεπε να αυτοσχεδιάσω. Ευτυχώς η αλυσίδα είχε το κουικ λινκ, οπότε και ήταν κάπως εύκολο να την ανοίξω. το δύσκολο ήταν να βρω πού και κυρίως πώς θα την ανοίξω σε άλλο σημείο για να αφαιρέσω ένα κομμάτι της. αυτό θα μου πήρε και μιάμιση ώρα. το δύσκολο ήταν να βγάλω αυτό το παπαράκι που κρατάει τους “κρίκους” τις αλυσιδας στη θέση τους. Θυμόμουν εναν τυπάρα στην αφρική που το είχε βγάλει με μια πρόκα και σφυρί. το χε βάλει κάπως, έτσι ώστε όταν βάραγε να υπάρχει το περιθώριο ο πύρος να βγει από την άλλη. μια μπαμ είχε δώσει και το είχε βγάλει ! έτσι το κανα και γω, όμως εγώ δεν είχα σφυρί και δεν το είχα ξανακάνει κιόλας. πρώτη φορά έβλεπα αλυσίδα από τόσο κοντά και για τόση ώρα. δεν έβγαινε με τίποτα, μιλάμε. τα είχα στήσει όλα ωραία και καλά, αλλά όσο κι αν βάραγα, τζίφος. στην αρχή, που ακόμα δεν είχα πρόκα, βάραγα μία κομμένη ακτίνα που καθόταν αρκετά καλά, μετά πήρα ένα παπαράκι από το πολυεργαλείο και μετά – αφού δεν είχα αποτέλεσμα με τα άλλα – έψαξα στον δρόμο και βρήκα πρόκα. έφτασα στο σημείο να μπω σε φλοου στέητ – συγκεντρωμένος, με το πολυεργαλείο για σφυρί, να πετυχαίνω ακριβώς εκεί που πρέπει και να αυξάνω σταδιακά τη δύναμη. Δεν ήταν εύκολο, αλλά τελικά τα κατάφερα. μετά όμως δεν μπορούσα να την ενώσω πάλι σωστά – δεν ξέρω γιατί, ένας πύρος δεν έμπαινε 100% στη θέση του, με αποτέλεσμα να μην τραβάει όπως έπρεπε. για την ευθεία ήταν εντάξει – κάτι που με έκανε πολύ χαρούμενο. όμως είχα την ατυχία να πάθω τη ζημιά ακριβώς πριν από τη μεγαλύτερη ανηφόρα της μέρας… η οποία στρέσαρε πολύ την αλυσίδα και ξαναβγήκε. την ψιλοέφτιαξα πάλι, αλλά πήρα το μάθημα μου – ότι στις ανηφόρες δεν τραβάει. οπότε πήγα όλη τη μεγάλη ανηφόρα με τα πόδια. Μέχρι που έφτασα σε μία τεράστια αφετηρία λεωφορείων. είχα αποφασίσει να το πάω ποδαράτο μέχρι Κωνσταντινούπολη, τουλάχιστον τις ανηφόρες και να κυλάω στις κατηφόρες / ποδηλατώ στο ίσιωμα.

Και αυτή η αφετηρία δεν ήταν λεωφορείων. σε λεωφορείο δε θα έμπαινα διότι είναι μεγάλη βαβούρα με το ποδήλατο φορτωμένο και με κόσμο μέσα (Σάββατο βράδυ γαρ). ήταν αφετηρία metrobus. το έχουν και σε κάποιες πρωτεύουσες της Λ.αμερικής αυτό το σύστημα – σίγουρα θυμάμαι το Κίτο στον Ισημερινο και την Μπογκοτα στην Κολομβία. μετρομπας είναι η φάση που τα λεωφορεία έχουν δικές τους λωρίδες που χωρίζονται με διάζωμα από τον υπόλοιπο δρόμο. οπότε πάνε σφαίρα. και οι στάσεις είναι σαν αποβάθρες μετρο. και είναι τα τριπλά τα λεωφορεία – με δυο ακορντεόν και τρία μέρη τροχήλατα. συν του ότι είχε αναχώρηση κάθε 1 λεπτό!!! οπότε δεν ήταν φίσκα. κομπλέ. Πάλεψα, βέβαια, για να μπω – όχι λόγω κόσμου, λόγω ασυνεννοησίας. Να βγάλω εισητήριο απο το μηχάνημα, σχεδόν αδύνατο. να βρω πώς ακριβώς θα πάω, δυσεπίλυτος γρίφος. μέχρι και για να ρωτήσω αν μπαίνει το ποδήλατο μεσα, μου πήρε κανα δεκάλεπτο. ήθελε πολύ κόπο για να φτάσω μέχρι την αποβάθρα της αφετηριας (να ανέβω γέφυρες κλπ) οπότε ήθελα πρώτα να μάθω αν το ποδήλατο επιτρέπεται μεσα. Λοιπόν, θα ρώτησα και 15-18 άτομα.. μόνο μία κοπελίτσα ήξερε αγγλικά, μα δεν ήξερε κάτι από αυτά που ζητούσα να μάθω. οι άλλοι, κανείς. ευτυχως το γκουγκλ τρανσλεητ βοήθησε και εβγαλα άκρη. εισητήριο: 70 λεπτά του ευρώ για 35 χλμ διαδρομή… και μετά το πήγα ποδαράτο και τσουλώντας. η αλυσίδα αποφάσισε να την κάνει σε κάποιο σημείο, καθώς το ξεκίνησα ποδηλατώντας από εκεί που με άφησε το μετρομπας..

ολα κομπλέ. φτάνω στο χοστελ. ααααααααααχ τι ωραία που ειμαι εδώ που είμαι..το φτηνότερο χοστελ της πόλης – 8 ευρω το βράδυ. πάω ρεσεψιον για να γινουν αυτά που πρέπει, μου λέει το τυπάκι που ναι χύμα τελείως στην καρέκλα, λες και η βαρύτητα είναι πιο ισχυρή εκεί, μου λέει κάτσε κάτσε.. τσάι; λοκουμ; μπακΛΛαβα; ναι μαν του λεω απολα – είμαι πτώμα. μισή ώρα μετα ήμουν ακομα εκει καθισμένος. ο τύπος δεν είχε πάρει ανάσα με κόσμο να πηγαίνει και να έρχεται ταυτότητες διαβατήρια παρεξηγήσεις τηλεφωνα ψιλοφωνές αλλά τελικά γιαβάς γιαβάς και χαλάς χαλάς. γιαβάς είναι το σιγά στα τουρκικα (το λεγε ο τυπος σε φάση σιγα ρε παιδακι μου, χαλάρωσε. και χαλάς είναι στα αραβικά το (εντάξει εντάξει ξεκόλα ολα καλα). μαγευτικο το χοστελ μες στη βρωμια και την… πολυχρησια να το πω; πρέπει να χουν κοιμηθει και 500.000 άνθρωποι εδώ πέρα.

έκανα ό,τι έπρεπε – πήρε ώρα – και πήγα το ποδήλατο μου στην ταράτσα – στον 5ο – για να ναι ασφαλές. και τι ταράτσα (με θέα πολυ ωραία – δεν πήρα ακομα φώτο). και τι κόσμος… Πόσο αγαπώ τα παμφθηνα χόστελ !!! Μαροκινοί, τυνήσιοι, τατζικιστανος, σουδανός (από το αλ καντάριφ ! την αγαπημένη μου κομώπολη στο Σουδάν!) – πολύ πλάκα… ΑΝΑ ΜΠΑΛΙΦ ΑΛ ΑΛΑΜ ΜΠΙΛ ΑΓΚΑΛΑ – κανω τον γύρο του κόσμου με το ποδήλατο.. το θυμάμαι ακόμα.. γέλιααα στην ταράτσα !!

φουλ η μέρα τελείως, και πρέπει να οργανωθώ αύριο σε πολλά επίπεδα. 21 πετάω. πού θα αφήσω το ποδήλατο; τα πράγματα; και το ποδήλατο δεν έχει καν αλυσίδα. και το χόστελ εδώ είναι τελείως ότι να ναι. έχω ένα καλό κοντακτ, αλλά πώς θα μεταφέρω τα πράγματά μου όλα εκεί. η Πόλη είναι τεράστια!! και τι θα κάνω με το ποδήλατο, αφού ούτως ή άλλως θα το αλλάξω…

όλα κομπλέ – θα σκεφτώ αύριο

Α!!! μισό… να πω και για την υπέρτατη βουτιά μου στη θάλασσα του μαρμαρά. πέρναγα δίπλα από την παραλία, με είχε χτυπήσει κι ο ήλιος, αφήνω το όχημα, πετάω το πουκάμισο και φεύγω όπως είμαι με βερμούδα και σανδάλια σφαίρα μέσα. είχε και κόσμο – που με κοίταζε με απορία. κάνω το τελετουργικό μου – μακροβούτι, επιφάνεια, κολύμπι μέχρι να μην μπορω άλλο και μετά ανάσκελα να κοιταω ουρανό για λίγο… τι τέλειο.. θα πηρε όλο 3-4 λεπτά, ανέβηκα στο ποδήλατο οπως ήμουν κι έφυγα σφαίρα βζιννννν

ααα… να πω και άλλο χαηλάητ. ρε τι καλοι που είναι οι τούρκοι και πόσο φιλικοι… χαμόγελα χαιρετισμοί κόρνες πανηγυρικές. φτάνω σε βενζινάδικο και στο ηχειακι παίζει καποια μποζανόβα βραζιλιάνικη.. κι ήταν ενας μουστακαλης εκει που δουλευε,που του άρεσε η μουσική, και χορεύαμε για λίγο παρέα και όλοι οι άλλοι γελάγανε.. ηταν υπέροχο(ς).

αυτά τα ωράια. τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

Υγ. η οδοντοβουρτα στις φωτογραφίες είναι για να εμποδίζει την αλυσίδα να μετακινείται σε πιο βαριές σχέσεις – πιο δεξιά δηλαδή. είχε την τάση να πηγαίνει δεξιότερα. η οδοντό βοήθησε.

26.5.23 – …

Σόφια, Βουλγαρία. Παιδική χαρά κοντά στο μεγάλο Πάρκο. Πλησίον Σοφια Παρκ Χόστελ. Ο Γκάμπριελ απο βουλγαρία μου έδωσε τσιγάρο, ο Μίχαελ από Ρωσία, μου ειπε “οχι μες στο χοστελ, καλυτερα εξω”. κι εγώ , άγγελος, εδώ, καπνίζω σκεφτομαι και γράφω. ο Αντρέας μου είπε προχτες στην Αθηνα, εκεί που με ρώταγε για το ταξίδι – ” τι προσφέρεις;” -κάνεις αυτό το ταξίδι – ωραίο, τέλειο, αλλά τι προσφέρεις;

προσφέρω
τα χέρια μου και τα δυο, για μια αγκαλιά και για μια κάποια επαφή – είναι ωραία η επαφή!
τα πόδια μου για όπου πας, συνοδοιπόρος στο σήμερά σου.
τ’ αυτιά μου και τα δυο τα τεντώνω προσεκτικά,
στ αλήθεια θέλω να καταλάβω!
τα μάτια μου και τα δυο
με μια επιφύλαξη και μια αγάπη μικρού παιδιού
τα μάτια μου για να δω ό,τι προβάλλει κι ό,τι σε περιβάλλει
ό,τι μιλάει κι ό,τι μένει σιωπηλο

Προσφέρω
το στόμα και τον λόγο μου
το σώμα και τον λόγο που ‘μ’ έν κινήσει,
το σώμα σου και η φύση όλη της παρουσίας κι όλης σου της ουσίας που
εν εκστάσει θα συναντήσει τι άλλο από μια πορεία και μι απορία που πλησιάζει
να εξημερώσει ό,τι της ξημερώσει
Προσφέρω
ίσως και κάτι άλλο που δε φαίνεται
πέρα απ’ τον χρόνο

οι στιγμές τρυπάνε τα σύμπαντα
δε χρειάζεται να προσφέρω τίποτα απολύτως.

Meadows in the Mountains _ 1-5/6/23 _ κοντά στo Plovdiv

ύτως

…
οι στιγμές τρυπάνε τα σύμπαντα
δε χρειάζεται να προσφέρω τίποτα απολύτως

Ο Χ. Με φίλησε στο στόμα – τσακ. Σε ένα παραλήρημα χαράς αγάπης έκστασης. Ήταν τόσο αγνό που δε με πείραξε. Ο Π. με γονατησε με τα πιο γλυκα λόγια που μπορουν να θρέφουν το εγο μου για χρόνια. Τ ακούω, τα νοιωθω, τα ξεχναω. Η απο Ασία τόσο ευθεία… I love to see you so concentrated with the music.ελιωσα… O χορός ο νταμπστεπικος με τζεηκ στο σανραηζ στεητζ λ, στην ίσως πιο γρήγορη εφίδρωση της ζωής μου… Πω ρω ση. Στο μπαρ με Φέργκους και Μπεντζι σε μια μαγική στιγμή χαράς και ομονοιας…είμαστε μαζί θεε μου – είμαστε μαζί!! Τα λόγια της τζεν σε σχέση με τη διαδρομή της, τόσο αληθινά κ ώριμα. Αγάπη μόνο… Η φραν επίσης τόσο γλυκειά και τόσο… Φραν!… Και η πανέμορφη ύπαρξη με το ανεξίτηλο χαμόγελο.. με τη γλυκύτητα του ήλιου που δύει και τη γαλήνη μιας αγιας, με τις όμορφες μπούκλες και το ελαφριά στο πλάι γυρμενο κεφάλι. Με τις παλαμες ενωμένες.. θε μου!! Ο χ. Ο πανέμορφος you can do whatever you want “” με τόση έμφαση και αλήθεια…

Ω, τι συμβαίνει και τι σημαίνει…Μόνο να συντονιστούμε, αρκεί …

Ωραίος και χαλαρός πάω με τις μουσικάρες μου στο ηχειάκι. Έχω φύγει απο Βιέννη και πάω προς Βουδαπέστη. Έχω ευνοϊκό, γουστάρω, ρολάρω. και ξάφνικά

δε σπάει η ακτίνα, απλά. σπάει αυτό το παπαράκι που κρατάει την ακτίνα στον τροχό. ό,τι χειρότερο μιας και δεν μπορώ να βγάλω τα λάστιχα που έχω για να το φτιάξω. δεν είναι τα κλασικά λάστιχα με αέρα – είναι κάτι πλαστικά μονοκόμματα που δε σκάνε με τίποτα. Γαμάτο. Απλά δεν μπορώ και να τα βγάλω. Με αποτέλεσμα να κάνω ό,τι μου κατέβει για μα βρω λύση. Σούπερ γκλου με χαρτί υγείας, πολύ καλό κόλπο – αλλά κι αυτό δεν κράτησε. Αποτέλεσμα:

Κατασκηνώνω 100 μέτρα παραπέρα, μιας και δεν μπορούσα να ποδηλατήσω. Ντάξει – ωραίο σποτ.

Και τραινάκι την επομένη, για Βουδαπέστη. Ευτυχώς ήταν περπατήσιμη η απόσταση για τον σταθμό. Ζόρι λίγο να το βάλω έτσι κάθετα, καθώς παίζανε κι άλλα ποδήλατα αλλά και κόσμος. Όλα κομπλέ.

Όσο προσπαθούσα να φτιάξω το ποδήλατο την προηγούμενη μέρα, έψαχνα και το πού θα μείνω στη Βουδαπέστη. Είχα στείλει τουλάχιστον 10 αιτήσεις στο couchsurfing. Μόνο σε γυναίκες. Με είχαν ήδη φιλοξενήσει ο Βίλεφ, ο Νίκο, και ο Τακέσι τον τελευταίο καιρό. Ήθελα λίγη γυναικεία ενέργεια. Αλλά όλες μου οι αιτήσεις στο Couchsurfing “ήρθαν πίσω” αρνητικές

Και πάνω που θα ξενέρωνα γιατί δεν ήθελα να πληρώσω χόστελ, θυμάμαι ότι ο Ανταλμπέρτο ζούσε στη Βουδαπέστη. ο Άνταλο είναι αδερφικός μου φίλος.

Ιταλός, ζήσαμε 4 μήνες παρέα στο Μπιλμπάο το 2013. έχω να τον δω από το 15. μου απαντάει ξαφνικά στα μηνύματα! ζει! Και μένει ακόμα Βουδαπέστη!!

γιέα ! χαρά ! ακόμα θυμάμαι την αγκαλιά του αποχωρισμού μας στο αεροδρόμιο στο Μπιλμπάο. Με είχε σηκώσει στον αέρα. Το ίδιο και τώρα, μετά από 10 χρόνια. Τώρα όμως, βρισκόμαστε !

Φύγαμε κατευθείαν για βολτούλα στην πανέμορφη Πέστη – στη φλατ μεριά της πόλης που χωρίζει ο Δούναβης.

Και το βραδάκι παρτάκι σε ενα υπέροχο σύμπλεγμα κτηρίων, παλαιών κυρίως, χωρίς είσοδο (εισητήριο), με άπειρο κόσμο και πολλά stages. Τα λένε Ruin Bars και είναι προπολεμικά κτίσματα κυρίως στην παλαιά εβραϊκή συνοικία. Πανικός.
Και την επομένη

πτήση για… Ρώμη ! Είναι το πάσχα των καθολικών, κι ο Άνταλο πετάει για Ρώμη για να το γιορτάσει με την οικογένεια. Μου κάνει τα εισητήρια ο μπαγάσας και βρισκόμαστε Ρώμη παρέα με την οικογένεια του που αγαπώ! Κάποια στιγμή το 14 είχα σκάσει ρώμη, προσκεκλημένος από την τότε κοπέλα του (ήταν η αποφοίτησή του από το μεταπτυχιακό), και του ειχα κάνει έκπληξη. ε, και είχα γνωρίσει όλη την οικογένεια.. είχαμε περάσει τέλεια.

χεχε!

Τι φαγητά στη Ρώμη… Δεν τα τρώω.. αλλά τα θαυμάζω!

Και το βραδάκι

Πινιέτο (Pigneto) για ποτάκι. Όχι μόνο με τους φίλους και τα αδέρφια του Άνταλο, αλλά και με την κοπέλα του. Ένα από τα πράγματα που μου λείπει τώρα που ταξιδεύω είναι ότι δεν έχω την ευκαιρία να γνωρίσω τους αγαπημένους των αγαπημένων μου. Κρατάω μια κάποια επαφή με τους οικείους μου, αλλά όπως τα χρόνια περνάνε, αυτοί συνδέονται με πρόσωπα σημαντικά για αυτούς, τα οποία δεν τα ξέρω.

Μάπη και Άνταλο σε τρυφερό ενσταντανέ.

Και το Πάσχα ήρθε και είπα να πάμε στην εκκλησία, μιας και οι γονείς του Ανταλμπέρτο έχουν γίνει αρκετά πιστοί τα τελευταία χρόνια και ήθελα να τους δω μέσα στην εκκλησιαστική τους κοινότητα.

Ο Αλμπέρτο είναι μεγάλος οργανοπαίχτης. Κυριολεκτικά, όμως. ὄργανον είναι το Organo στα ιταλικα, και πρόκειται για αυτό το αερόφωνο πληκτροφόρο μουσικό όργανο που ομοιάζει με το πιάνο, αλλά στέλνει τον αέρα σε σωλήνες που υψώνονται. Είναι ένα εκκλησιαστικό κυρίως όργανο, το οποίο είναι σε άλλο επίπεδο πολυπλοκόητας, με τα μεγαλύτερα όργανα να αριθμούν πάνω από 15.000 σωλήνες. Ο Αλμπέρτο είναι μεγάλος μαέστρος και παγκοσμίου φήμης οργανοπαίχτης – γι αυτό ήθελα να τον δω και από κοντά να παίζει, έστω κι αν δεν έπαιζε ένα κλασσικό, μεγάλο Όργανο. Μετά την εκκλησία… φαγητάκι

και τι φαγητάκι.. είχανε διάφορα ωραία.. πρώτα δευτερα τρίτα και πολλά κρεατικά, αλλά απ’ ότι βλέπω δεν τα έβγαλα φωτογραφίες. Αυτό που έβγαλα βέβαια φωτό είναι αυτή η Καπονάτα η σικελική που με τρέλανε… μελιτζανα και διαφορα άλλα λαχανικά. κόλαση! Φάγαμε, παίξαμε πολλά επιτραπέζια και συζητήσαμε. Πολύ ωραία!

και βολτούλα την επομένη στη Ρώμη με τον φανταστικό

Рώμη – μία από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο !

Αυτά είναι !

Και φαγητάκι με την οικογένεια της Μάπη –

υπέροχα – εκπληκτικά

και λίγη Ρώμη ακόμα

Μια τρέλα η Ρώμη με το αυτοκίνητο. Μιλάμε για χάος πραγματικό. κομφούζιο ! Καζίνο (τον λένε οι ίδιοι, αυτόν τον πανικό στον δρόμο!) Άσε που το βράδυ λόγω ηχορύπανσης κλείνουν κάποιες από τις κεντρικές οδούς, οπότε πρέπει να πάρεις αρκετα έως πολύ διαφορετικούς δρόμους… και τα αρχαία μεσα, και η ρυμοτομία αλλόκοτη, και οι πάσης φύσεως δικικλιστές τρελαμένοι τελείως και οι λωρίδες ψιλοδιακοσμητικές να πω την αλήθεια.. και… μηδενική υπομονή. πολύ πλάκα!

Ο παππούς του Άνταλο είχε ζωγραφίσει σε διαστάσεις 1-1, με εκπληκτική πιστότητα, τo αριστούργημα του Γκογκέν με τίτλο “D’où venons-nous ? Que sommes-nous ? Où allons-nous ?” – “Από πού ερχόμαστε; τι είμαστε; πού παμε; ” (1897-1898). Très beau, n’est-ce pas ?

H Λύντια μαζί με ένα πεύκο με χαρακτηριστικά ιταλικό κούρεμα. Και το τελευταίο δείπνο σε ιταλικό έδαφος

Ανιέζα, Μάπη, Τζούλιο, Αντρέα, Λύντια

Και με τέχνη γυρνάμε πάλι Βουδαπέστη

Πέστη, για την ακριβεια…

Πολύ όμορφη !

To άγαλμα της ελευθερίας των Ούγγρων. Υψωθηκε το 1947 μετά την απελευθέρωση της γερμανοκρατούμενης πόλης από τους Σοβιετικούς. το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι οι Ούγγροι εχουν μεγαλη παραδοση δεξια. Λόγω παλαιότερης μεγάλης αυτοκρατορίας που έγινε πολύ μικρότερη. Από ότι καταλαβαίνω τα υπερβολικά πατριωτικά τους αισθήματα συνδέονται με αυτήν την εποχή. Επίσης σίγουρα καταπιεστηκαν αρκετά με τον κομμουνισμό , μιας και η Ουγγαρία ήταν μέρος της πρώην σοβιετικής ένωσης. Για αυτό και τώρα είναι τρελαμενοι με τον Ορμπάν.

Βόλτα τώρα στην άλλη μεριά του Δούναβη, στη λοφώδη Βούδα, με Άντα και Λύντια που ήρθε από Ρώμη για λίγες μέρες.

κι εδω είμαι εγώ , με υπολογιστη και με καφεδάκι. Κάτι που είχα μήνες να το κανω. Ήθελα να γράψω.. ο Ανταλμπερτο και η Λύντια φύγανε και έμεινα 3 μέρες κολλημένος στο γραφείο. Ω πόσο μου αρέσει να κάθομαι στον υπολογιστή, έτσι και να περνάνε ώρες, μέρες, βδομάδες !!

Κι εδώ στο αεροδρόμιο , τους αποχαιρέτησα που φύγανε. και μου γραψε ο άνταλο, τοσο γλυκά – my camel bro – . Διότι, όπως μου είπε σε άλλη φάση , είμαστε love camels. τι κι αν δε βρισκόμαστε, τι κι αν δε μιλάμε – έχουμε τόσα αποθέματα αγάπης μέσα μας ο ένας για τον άλλον, που αντέχουμε καιρόοοΟ!

y un admirador

Πέρα από οξεία αντίληψη, ένας θαυμαστής (admirador) έχει χρόνο και διάθεση να συγκεντρώσει την ενέργειά του σε κάτι όμορφο.

βζιν βζιν βζιιιιιιιν ! Είμαι Βιέννη, στην παγκόσμια πρωτεύουσα της κλασσικής μουσικής, κι έχω χρόνο! Χρόνο να θαυμάσω τους ήχους,

τους ανθρώπους

τη συνύπαρξη ζώων – ανθρώπων,

τα πανέμορφα κτήρια σε στυλ Κλασικό, Μπαρόκ, και Γοτθικό

τα συντριβάνια, τα αγάλματα, τις εικαστικές παρεμβάσεις – και ασφαλώς τις

θεαματικές, μεγαλοπρεπείς, πομπώδεις εκκλησίες!

Βέβαια η αλήθεια είναι ότι με εκνευρίζουν κι όλας άπειρα.. Σκέφτομαι… τόσα λεφτά, τόσες εργατοώρες, τοση προσπάθεια. Τόση ανθρώπινη ενέργεια προς τη λάθος κατεύθυνση.. Πόσοι χριστιανοί της εποχής που χτιζόντουσαν αυτοί οι ναοί πέθαιναν από την πείνα, από τις αρρώστιες, από τις κακουχίες.. πόσοι άνθρωποι γενικότερα… τα ίδια και σήμερα, χρυσοί σταυροί και αμαξάρες για τους ιεράρχες ενώ τόσοι και σε τόσα μέρη πεθαίνουν από την πείνα. είναι τόσο έντονο το παράδοξο που με υπερβαίνει..

και η παραδοξότηα είναι μέρος του συστήματος..its okay. απλά η εκκλησία υποτίθεται πρεσβεύει την αγάπη, την ηθική. η αντίντας θέλει να βγάλει λεφτά. σου λέει εδώ, (για) το τρέξιμο απλα χρειάζεται να εμφανιστείς και να τρέξεις όπως είσαι, μου θύμισε και τον χριστοδουλο με το ελατε οπως είστε. τι όπως είμαστε ρε αντίντας; κι όλα αυτά τα φάνσι που πουλάς, δεν πρέπει να τα αγοράσουμε ; τα ειδικά υφάσματα, τα πανάκριβα παπούτσια, τα ισοθερμικά ; αυτά τι ρόλο παίζουν;

Ατελείωτη παραδοξότητα.

To ΤΩΡΑ είναι πράγματι ένα δώρο.. για αυτό και στα αγγλικά το δώρο λέγεται και Present 😉

Λοιπόν, περνάω στο ψητό. Στη Βιέννη πέρασα πάρα πολύ όμορφα. Πέρα από τις βόλτες, τα γραψίματα και τις φωτογραφίες, το σημαντικότερο που έκανα ήταν ότι πέρασα χρόνο με τον

Νίκο, από Αργεντινή. Πού τους πετυχαίνω, πάντα από Αργεντινη είναι ενα καλό ερώτημα.. Στέλνω πολλές αιτήσεις στο couchsurfing αλλά οι Αργεντίνοι σχεδόν πάντα με αποδέχονται. Του ειχα πει να κάτσω για 3-4 μέρες. Πήγα, κάναμε μια πολύ ωραία συζήτηση εις βάθος την πρώτη μέρα. Μου λέει το τέλειο – πόσο μου αρέσει να το ακούω.. “κάτσε όσο θέλεις – δεν υπάρχει κανένα θέμα”. Μου το είχε πει κι ο Βίλεφ στο Μόναχο. Μου δίνει μια ελευθερία αυτό, διότι αλλιώς πρέπει να σκέφτομαι συνέχεια πότε θα φύγω και πού θα μείνω μέχρι τότε. Ο Νίκος είναι

Ο Νίκος είναι γαμάτος, γενικά.
Το να βρω κάπου να μείνω σε ένα μέρος δεν είναι καθόλου δύσκολο. Λέω το ποιματάκι μου “άγγελος, έλληνας, 33. ποδηλατο. κοσμος. 5+ χρόνια. 42 χώρες”. Το θέμα δεν είναι να μου ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους. Το θέμα είναι να μου ανοίξουν την πόρτα της καρδιάς τους. Εκεί είναι η ομορφιά, εκεί είναι η τιμή, εκεί είναι η χαρά. Γι αυτό και τα μουσεία, αν και τα αγαπώ, δεν μπορούν να μου δώσουν αυτό που μου δίνει μία αληθινή συζήτηση. Ένα μοίρασμα. Μία επαφή που συνοψίζει στην έντασή της όλον τον χρόνο.

όλον τον Χρόνο στο Τώρα. Ο Νίκος έχει την καρδιά ενός μικρού παιδιού και το μυαλό ενός σοφού άντρα. Είναι καλούλης ρε φίλε. υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω που είναι σαν αρκουδάκια – θέλεις να τους ζουπήξεις. Ο Νίκος είναι καθηγητής ισπανικών και γερμανικών. Τα έμαθε τα γερμανικά για να σπουδάσει. Είναι γλωσσολόγος και απίστευτα καταρτισμένος. μιλάει 5-6 γλώσσες. ο τύπος κάνει κάτι αξιοθαύμαστο: γράφει λεξικό με όλες τις λέξεις των ισπανικών που λέγονται διαφορετικά σε κάθε ισπανόφωνη χώρα. 20 χώρες. συγκριτικό λεξικό. εδώ και χρόνια. κάθε μέρα θα ποστάρει σε κάποια γκρουπ στο φέησμπουκ μία λέξη και άτομα από διαφορετικές χώρες θα του πουν πώς λέγεται αυτή η λέξη στη χώρα τους . Παρακαλώ πάτα λίγο αυτή τη λέξη εδώ για να πάρεις μια ιδέα. Μιλάμε για τρέλα. Τ ρ έ λ α. Και το κάνει ευλαβικά κάθε μέρα. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα που κάνει.

χαχαχα !

O Nίκος είναι ομοφυλόφιλος. Αυτόματα τρέφω μια συμπάθεια προς όλους τους ΛΟΑΤΚΙ. Γιατί αυτόματα τρέφω μια συμπάθεια προς όλους τους ανθρώπους που καταπιέζονται.. Δεν μπορώ την καταπίεση με τίποτα, την ανελευθερία, την κριτική. Δε με έχει ποτέ κανείς καταπιέσει ιδιαίτερα. Όμως έχω καταπιέσει εγώ άλλους και όταν το κατάλαβα, φρίκαρα. Με τον Νίκο λοιπόν, πήγαμε σε αρκετά γκευ πάρτυ.. Τα λατρεύω..! Τους/τις βλέπω να διασκεδάζουν και απλά χαζοχαίρομαι. Ο άνθρωπος που είναι απελευθερωμένος, που ζει την αλήθεια του, που γουστάρει, αναβλύζει χαρά και ένταση. Πραγματικά το απόλαυσα. Μια εξέχως ιδιαίτερη νύχτα πήγαμε και σε μια εκδήλωση τρανς

κάτσε να ζουμάρω λίγο, για να το απολαύσουμε

εδώ είμαστε… με γραμμένο το πανέμορφο
Εγώ είμαι ο Αδάμ.
Εγώ είμαι η Εύα.
Εγώ είμαι εγώ.

Αυτή η αφίσα ήταν κολλημένη σε όλη τη Βιέννη το 2014. όχι αυτή, η ίδια. υπήρχαν πολλές αφίσες. χαχαχα. οι οποίες βεβηλώθηκαν με γκράφιτι που καλύπτει τις ευαίσθητες περιοχές. Ειναι η μόνη περίπτωση που οι πουριτανοί αγαπούν το γκράφιτι χαχαχα. Ξαναγυρνάω πάντως στο κορυφαίο…

Εγώ είμαι εγώ… τι ωραίο ο καθένας να είναι ό,τι θέλει χωρίς να προσβάλλει τον διπλανό του. Είναι πολυ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οι τρανς άνθρωποι δεν παίρνουνε τη ζωή στ αστεία. Δεν είναι ένα καπρίτσιο, για αυτούς, η σεξουαλική τους ταυτότητα. Κανείς δεν ταλαιπωρείται, έτσι για πλάκα. Οι άνθρωποι έτσι νοιώθουν – δεν ξυπνήσαν ένα πρωί και τους ήρθε η ιδέα έτσι ξαφνικά.

Ήταν φανταστική η συνύπαρξη μου στον ίδιο χώρο με τρανς άτομα, ειδικά κάποια μεγάλης ηλικίας. Είχαν μια ωριμότητα και μία καλοσύνη η οποία αθόρυβα μαρτυρούσε μια φοβερή πορεία στον χρόνο και μία… σοφία απίστευτη. Όταν πρέπει για να νοιώσεις καλά καλά με τον εαυτό σου να πρέπει να υπερκεράσεις εμπόδια πάσης φύσεως…! Σωματικά, ψυχολογικά, οικογενειακά, κοινωνικά, εργασιακά, οικονομικά, διαπροσωπικά. Μιλάμε για ηρωικές φυσιογνωμίες !

ΕΓΩ είμαι ΕΓΩ !

Κι εδω είμαι εγώ με τον πρώην βασιλιά και την πρώην βασίλισα του Ιραν. Εκεί που η καταπίεση έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Να μην μπορούν οι γυναίκες να κυκλοφορούν χωρίς χιτζάμπ… εν έτει 2023… ήμαρτον δηλαδή..

O Νίκος στο Ιραν θα ήτανε παράνομος, μιας και οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις τιμωρούνται μέχρι και με θάνατο…!
Ευτυχώς είναι στη Βιέννη!

Ναι ναι, ακριβώς… είναι σκουφάκι κολυμβητικό και ναι, ακριβώς, βρισκόμαστε έξω. Για την ακρίβεια δίπλα απο τον Δούναβη… Και εκείνο το πρωί χιόνιζε κιόλας… Πήγαμε και βουτήξαμε μες στον παγωμένο ποταμό, διότι μάθαμε ότι η έκθεση στο κρύο είναι ευεργετική για το σώμα και… θέλαμε να νιώσουμε καλύτερα.

Και για τον ίδιο λόγο, βγαίναμε και τρέχαμε σχεδόν κάθε μέρα μισή ωρίτσα με το ηχειάκι στην πιο κεντρική γειτονιά της Βιέννης. Και για τον ίδιο λογο κάναμε σχεδόν κάθε μέρα μισή ωρίτσα διαλογισμό.

Θαυμάζω τον Νίκο για όλα όσα έχω πει μέχρι τώρα, αλλά και για έναν ακόμα λόγο. Εδώ και 2-2,5 χρόνια ταλαιπωρείται από καταναγκαστικές σκέψεις. Δηλαδή μετά από κάποιες δύσκολες συγκυρίες στο πρόσφατο παρελθόν του,. και σε συνδυασμό με κάποια παιδικά τράυματα, ενεργοποιήθηκε ένας μηχανισμός άμυνας ( ; ) που τον οδηγει σε πολύ αρνητικές σκέψεις από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει. δεν τις ελέγχει, δηλαδή και αυτές επαναλαμβάνονται συνεχώς με αποτέλεσμα να χα(ώ)νεται σε έναν φαύλο κύκλο αρνητισμού ο οποίες έχει και σωματικές προεκτάσεις (ταχυκαρδίες κλπ).

Ένας άνθρωπος που είναι πηγαία χαρούμενος, αισιόδοξος, θετικός, προσηνής… δυστυχώς ταλαιπωρείται έντονα εδώ και πολύ καιρό. Μου μίλησε από την πρώτη μέρα σχετικά και είπαμε όσο γίνεται να μη δώσουμε προσοχή τόσο σε αυτό, αλλά να κάνουμε πράγματα που μπορούν να βοηθήσουν. Κάναμε τόσες δραστηριότητες,διαβάσαμε για τα τράυματα, περπατήσαμε, συζητήσαμε για το θέατρο (που παίζει), φιλοσοφήσαμε πολύ, συνυπήρξαμε στον ίδιο

χώρο. (κοιμόμουν στον καναπέ, ως γνήσιος couch-surfer). Με ενέπνευσε τόσο πολύ να βλέπω έναν άνθρωπο να θέλει να γίνει καλά καλά – να τα δίνει όλα! Και το προσπαθήσαμε πολύ…

Και κάπως τα καταφέραμε… Δηλαδή.. ο Νίκος το κατάφερε.. εγώ απλά ήμουν εκεί και χαιρόμουν να περνάω χρόνο μαζί του. Μπορεί να έγραφα ή να ήθελα να πάω μια βόλτα, αλλά αν μου πρότεινε να κάνουμε κάτι, το ήθελα γιατί ήξερα ότι θα μου έκανε και μένα καλό.. Κι έτσι πέρασαν δύο εβδομάδες παρέα – χαρούμενες μέρες, ως επί το πλείστον.

Εγώ σε ευχαριστώ βρε συ! 😊

Αυτά τα ωραία! Μην ξεχνάς κι εσύ να ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ! Χεχε

Mια εικόνα ίσον με χίλιες λέξεις – και δύο οι εικονιζόμενες… 1002. Αρκετές για να πουν το πολύ απλό: Το “Σ’αγαπώ” τελικά είναι πολύ ταμπού. Σχετιζόμαστε βαθειά, επικοινωνούμε ουσιαστικά και παρόλαυτα δυσκολευόμαστε να εκφραστούμε. Εγώ, πλέον, όχι τόσο. το σ’αγαπώ δεν έχει να κάνει με την τελειότητα των συναισθημάτων.. έχει να κάνει με τη ροπή.. με την πρόθεση.. το “σ’αγαπώ” το νοιώθεις… πες το κιόλας, βρε, να ξαλαφρώσεις – είν ωραίο.

Kαι ξεκίνησα έτσι διότι αν μία λέξη έρχεται πρώτη είναι αυτή. Αγάπη. Σε όλες τις χώρες και σε όλες τις πόλεις και σε όλα τα σπίτια μέχρι σήμερα δε συνάντησα μία οικογένεια τόσο αγαπημένη. Σκέφτομαι ότι υπερβάλλω, και κάθομαι να το αναλύσω μέσα μου, και συνειδητοποιώ ότι είναι αλήθεια. Δε μιλάω για τέλεια οικογένεια – όλες έχουν τα θέματά τους.. Το θέμα είναι πώς κάθε οικογένεια…

…κρατάει την ισορροπία της. Υπήρχε κάτι εδώ που ήταν όμορφο, αρμονικό και φυσικό. Ένα go with the flow οικογενειακό.. Κατανόηση, έγνοια, συμπαράσταση. Ένοιωσα τέτοια αγάπη που πραγματικά συγκινήθηκα – ένοιωσα τυχερός που ήμουν ανάμεσά τους, και ταυτόχρονα με ενέπνευσαν! Κάτσε να μπω στο κάδρο…

Και μιλάω για τόση αγάπη διότι πέρα από αυτό που είδα και ένοιωσα μέσα από τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση, είχα την τιμή να περάσω κάποιο χρόνο και με τον κάθε έναν τους ξεχωριστά – εξαιρουμένης της Ιωάννας. Ε και μέσα απο ιδιωτικές και μη συζητήσεις τα συμπεράσματα είναι πιο εύκολο να βγουν και η εικόνα πιο πλήρης. Η εικόνα, και εγώ, πλήρεις! Η οικογένεια φανταστική, οι εμπειρίες φανταστικές, και η τοποθεσία…

μαγική ! Ζήλεψα”” διότι θα ήθελα πολύ να είχα μεγαλώσει κι εγώ στη φύση.. Τόσο όμορφο το τοπίο, τα σπίτια και οι σχέσεις… Είχα την τιμή λοιπόν να μείνω σε αυτό το μίνι σαλέ και να χαλαρώσω.. Ο Βίλεφ που μένει εκεί είναι τόσο γαμάτος που, ενώ κάλλιστα μπορούσαμε να μείνουμε παρέα, μου το παραχώρησε”” για δυο εβδομάδες για να έχω τον χώρο μου, και αυτός κοιμόταν

στο άλλο σπίτι δίπλα – στο μεγάλο σαλέ! Είναι καλό σημείο εδώ να πω ότι με το Βίλεφ είμαστε μακρινοί μεν, συγγενείς δε. Ο προπάππους μου Νίκος και η γιαγιά του Σοφία ήταν αδέλφια!! χαχα! Εκτός, ομως, των κοινών – σε κάποιο βαθμό – γονιδίων μοιάζουμε πολύ και σε κάτι – κατ’ εμέ – θεμελιώδες. Την όρεξη για ζωή.. Έχουμε κι οι δύο όρεξη για ζωή – ενέργεια, περιέργεια, πρωτοβουλία. Δράση ! και ταυτόχρονα ο Βίλεφ είναι και τόσο καλός – ευγενικός, ευαίσθητος, γεμάτος ενσυναίσθηση. Είναι μουσικός, επίσης !! Παίζει κιθάρα, γιουκαλίλι και είναι και dj. αγαπάει την ηλεκτρονική μουσική, αλλά και χιπ χοπ φουλ ! Είναι κοινωνικός λειτουργός και δουλεύει με ανθρώπους που είναι εξαρτημένοι απο τα ναρκωτικά. Είναι φουλ κοινωνικός και ταυτόχρονα περνάει καλά και όταν είναι μόνος του – σκέφτεται, γράφει, επεξεργάζεται την πραγματικότητα – φιλοσοφεί ! Ταιριάξαμε μιλάμε!! “κατσε καλάααα!!” Και το ζήσαμε στα άκρα!

Από την ηρεμία, την ενδοσκόπηση, την αυτοσυγκέντρωση του διαλογισμού και της γιόγκα

μέχρι τα ξενύχτια ως το πρωί….. χορός ατελείωτος, ασταμάτητος, ξέφρενος. Σε κλαμπάκια, σε μπαράκια, σε συναυλίες, σε σπίτια. Το λιώσαμε!

Kαι σε πόσα άλλα μέρη που πήγαμε και δεν έχω βίντεο… έχω όμως μία φωτογραφία για να περάσω στο επόμενο

Παρτάραμε – και γενικότερα συναντηθήκαμε – με πολλούς φίλους του Βίλεφ.. Εδώ, δύο γλυκύτατες φίλες του! Και το αναφέρω διότι εκτός από την αγάπη στην οικογένειά του, υπήρχε και άπειρη αγάπη μεταξύ των φίλων του.. Δε το συναντάω και αυτό συχνα. Αγάπη σε αυτή την έκταση και σε αυτή την ένταση… Άλλο ένα σημείο που μοιάζουμε ακραία. Κι εγώ νοιώθω ότι περιτρυγιρίζομαι – όχι γεωγραφικά – από ανθρώπους που μας συνδέει κάτι πολύ δυνατό αγαπητικό! εκφραστικό, χειροπιαστό, αληθινό!

Εδώ ο Βίλεφ κρατάει το δώρο που του κάνανε οι φίλοι του όταν έγινε 30. Στη Γερμανία – και αν έχω καταλάβει καλά και σε κάποιες άλλες χώρες – όταν κλείνεις τα 30 είναι μία πολύ ιδιαίτερη στιγμή και γιορτάζεται ανάλογα. Οι φίλοι του, λοιπόν, του φτιάξαν αυτό το λεύκωμα με φωτογραφίες και ιστορίες από τότε που ήταν παιδί… Μιλάμε για δουλειά…. δεν το κάνανε σε μία μέρα… και μου έδειξε διάφορα άλλα δώρα μεταξύ της παρέας του και έπαθα πλάκα.. Υπερπαραγωγές! Μεγαλώσανε με τους περισσότερους σε αυτήν την περιοχή έξω από το Μόναχο και οι δεσμοί τους είναι πάρα πολύ δυνατοί… Πανέμορφο!

Eδώ ο Βιλεφ παίζει με τους φίλους του Spikeball! Πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, αλλά δεν έπαιξα διότι βγήκα Σάββατο βράδυ για χορό και τελείωσε το πάρτυ Κυριακή βράδυ…. Οπότε τη δευτέρα που είχανε κανονίσει, το σώμα μου δεν ήταν για πολλά πολλά.. Πήγα σε κλαμπάκι με τον χαβιέ που είχε έρθει απο ζυρίχη, μετά πήγα σε αφτερ με άλλο τυπάκι που συνάντησα και μετά σε σπίτι που με προσκάλεσαν και μετά σε άλλο σπίτι που με προσκάλεσαν. στο τελευταίο δε, σπίτι, έριξα εκπληκτικο χορό υπό τους ήχους ενός πλυντήριου, παρακαλώ, σε πρόγραμμα spinning μάλλον για να στεγνώσουν τα ρούχα. το μπιτ εκπληκτικό, στα αλήθεια και έκανε και κάτι άλλους ήχους περίεργους μεν, περιοδικούς δε και είχα οργιάσει αυτοσχεδιαστικά. απόλαυση

Το βράδυ είχε ξεκινήσει με τάνγκο καθώς ο Χαβιέ είναι καθηγητής τανγκο – αργεντίνος γαρ – και ήθελε για ορεκτικό κάτι γνώριμο.

Και λίγο Μόναχο..

Λίγο διότι δεν ήταν προτεραιότητα μου είναι αλήθεια.. προτεραιότητα είναι η ζωή με αυτούς που βρίσκομαι παρέα. το μόναχο θα είναι πάντα εκεί. και τα μουσεία και οι κήποι. Χάρηκα πραγματικά που έκανα κάποιες βόλτες και συζητήσεις με τον

Πάνο! Τον πατέρα του Βίλεφ.. Μου μίλησε για την ιστορία λίγο της πόλης, για την ιστορία τη δική του στην πόλη και γενικά συζητήσαμε και φιλοσοφήσαμε καθώς είναι γνώστης των Γερμανών φιλόσοφων αλλά και γενικότερα της τέχνης και της ιστορίας. Ευρυμαθής, φοβερα καλοσυνάτος και… επαγγελματίας στο κουκλοθέατρο και ηθοποιός…
Θέατρο για παιδιά! Αν κάτι μπορώ να πω ότι έχω κάποια εμπειρία είναι το θέατρο για παιδιά! Η Μάηζη και ο Πάνος είναι δύο από τους πιο καταξιωμένους, βραβευμένους και γνωστούς σε όλη τη Γερμανία στον χώρο του κουκλοθεάτρου! Για αυτό ταιριάξαμε τόσο…

Καλλιτέχνες, ελεύθερα πνεύματα και φιλοσοφημένοι… Πέρασα τέλεια !!!

Και τα βράδια, πριν κοιμηθώ, καθόμουν λίγο στην ησυχία και άκουγα τη φύση

και τη φωτιά… και έλεγα… Τι τυχερός που είμαι και τι τέλεια που πάνε όλα.. Τον Βίλεφ τον είχα δει μονο μια φορά στη ζωή μου ξανα, στην Πάτρα, το 2015 για λίγες ώρες… και τώρα είναι αδερφός μου και έχουμε τόσο ωραία σχέση και περνάω τόσο όμορφα… Πραγματικά αυτό

–> ❤️ <–

Η Μάηζη λέει ότι εδώ είναι το καλύτερο (μέρος) της Γερμανίας..! Εντάξει και το Βερολίνο…για άλλους λόγους! χεχε

Kαι πολύ γενναιόδωρος επίσης ο Βίλεφ – ξέχασα να το πω!!!

Τhanks brother ! Thank you so much.. It was unforgettable!

And thanks to the whole family !!!

Delicious Pasta !

Kαι τώρα κάτι χαλαρό, γαι κλείσιμο. Ίσως χρειαστεί να ανεβάσεις λίγο την ένταση διότι έπαιζα με τα μικροφωνα και δεν είναι απόλυτα επιτυχημένο το αποτέλεσμα.

Simon in the music, Lorenza in the yoga (history) class, and the one and only Wilef Iasonas PA-PA-GE-OR-GI-OU! Ole!

Αγάπη μόνο

Ad Astra, per Aspera !

ΙΙΙΙΙγκχχχχ….. 😬

Σε καταστάσεις ακραίας χαράς καλύτερα να μην έχω λεφτά! Διότι αν έχω, απλά εξανεμίζονται. δε με απασχολεί το θέμα – πώς να το πω. ξοδεύω ασύστολα, για μένα και για όλους τριγύρω. όποιος λέει πώς τα λεφτά δε φέρνουν την ευτυχία, δεν ξέρει να ξοδεύει!

…κι έτσι μπαίνω και πάλι ζυρίχη…κάπως… ταπεινωμένος.

από τη μία νοιώθω ο πιο γεμάτος άγγελος που έχω υπάρξει και από την άλλη δε μπορεί να συλλάβει ο νους μου ότι

έσκασα ελβετία μαρτιο του 20 με σκοπο να μεινω 3-4 μήνες και να συνεχίσω την ταξιδάρα μου. έκατσα 2 χρόνια (με τουτα και με κείνα) κι έφυγα γεμάτος λαχτάρα με προορισμό ασία……

…. και 6 μήνες μετά μπαίνω πάλι Ζυρίχη όχι μόνο άφραγκος, αλλά και μείον 2500 ευρώ περίπου – χαχαχα .. τρέλα !

και πάνω σε αυτή την ιδιαίτερη… χαρμολύπη να το πω… βγάζω μια κραυγή.. Κραυγή όμως !

ο Γκουίντο ρε παιδιά! που είμασταν παρέα πριν δυο εβδομάδες στο βερολίνο *(τον γνώρισα τυχαία στο Gartenburg). μόλις έφτασε ζυρίχη για κάτι γραφειοκρατικά. (έμενε ζυρίχη πριν κάποια χρόνια). και τον πετυχαίνω με το που μπαίνω στην πόλη… ! πώς είναι δυναμόν?

μιλάμε για το βερολίνο, φουντώνει μέσα μου η φλόγα του πρόσφατου ακραίου παρελθόντος. βουτάμε στο ποτάμι να δροσιστουμε

μα η φλόγα μου, άσβεστη..

“θα το πάω ταξιδιωτικά”, λέω, από μέσα μου. “εντάξει, δεν έχω μία, ήρθα για δουλειά, αλλά το ταξίδι συνεχίζεται. θα είναι σα να μπαίνω ουτρέχτη που έκατσα 2 μήνες ή βερολίνο που έκατσα 2 μήνες ή Κολομβία, Περού, Αίγυπτο, Νότιο Αφρική που έκατσα 4 μήνες .. θα κάτσω και ζυρίχη ενα 3μηνο φουλ συγκεντρωμένος, θα δουλεύω νυχθημερόν και θα συνεχίσω την κατασκηνωτική μου ζωή όπως και στο βερολίνο που για 1 μήνα περίπου κοιμόμουν

στα πάρκα

σε καβάτζες

και στις οικοδομές.

το θέμα είναι να ασφαλίσω κάπου ποδήλατο και πράγματα για να μπορώ να κινούμαι. να εδώ ας πούμε

και να βρω που θα την πέσω ..
μπορεί

το σημαντικό είναι να κοιμάμαι καλά,  να γουστάρω, και απ’ όπου και να είμαι

να στέλνω την αγάπη μου. Η πλάκα στο συγκεκριμένο σημείο είναι ότι αυτή ήταν η αυλή μιας αναρχικής κατάληψης, 2 λεπτά από τον κεντρικό σταθμό της Ζυρίχης. Άπειρα βολικό το σπότ και… έκανα κατάληψη στην κατάληψη χεεεε

Και πραγματικά είναι πολύ σημαντικό όταν ζεις έξω να κοιμάσαι καλά, διότι πολλές φορές μες στη μέρα είναι δύσκολο να κοιμηθείς. Αν βρέχει πχ .

Κι αν δεν κοιμάσαι καλα… τότε…. κουτουλάς ! 🤣🤣

Από το τριπτυχο λοιπόν κινητο λεφτά κλειδιά, έσβησα πλέον τα κλειδιά…. ζωή χωρίς κλειδιά, αστεγος από επιλογή. ένα βήμα πιο κοντά στην ελευθερία. μένουν το κινητό και τα λεφτά. που είναι βέβαια πιο δύσκολα

Ακραίο…. φαίνεται… αλλά τελικά δεν είναι.. είναι πανέμορφο. Θα μπορούσα να μείνω σ

και σε δυο τρεις άλλες επιλογές που προέκυψαν.. αλλά… δεν ήθελα φιλοξενία… για λόγους ελευθερίας, για λόγους συγκέντρωσης, για λόγους ανεξαρτησίας. Βέβαια κάποιες ιδιαίτερες στιγμές,

με μεγάλη μου χαρά και ανακούφιση

έμεινα σε κάποιους από τους άνω, αλλά όχι πάνω απο 10-15 βράδια σε ένα διάστημα 6 μηνών..

ααααααα όχι, μισό, ψέματα…. έμεινα και 2 εβδομάδες με τον…

Τσάνταρας….! τι εμπειρία και αυτή θε μου.. θεε του δηλαδή … I am a worshipper of Kali μου είπε… είμαι πιστός της Κάλι.. της ινδης Θεάς… ό,τι θέλεις, αποκρίθηκα.. εγώ δεν πιστεύω στην Κάλι – πιστεύω σε σένα, όμως και θέλω να μάθω.. θέλω να μάθω.. θέλω να μάθω..

ε μου λέει, αν θες να μάθεις, μείνε εδώ, μπορείς να κοιμηθείς στο σπίτι μου. και ο

γλυκύτατος, στα 70 του, μου έδωσε το κρεβάτι του και κοιμόταν στον καναπέ στο σαλόνι, και μου μαγείρευε κάθε μέρα φαγητό να παίρνω στη δουλειά – λέει “δε θα ξαναφας έξω καθόλου – ποιος βιαστικός υπάλληλος τα φτιάχνει τα σαντουιτς που τρως και βάζει στην προετοιμασία τους μία ενέργεια μη ιδανική ?! το φαΐ  πάει μέσα μας και το μέσα μας πρέπει να το σεβόμαστε ” 😯🙇‍♂️🫡😎🕺♥️👌🍕

με  βρήκε κάτω που καθόμουν έξω από ενα εστιατώ και περιμενα παραγγελί και μου λέει με τα χέρια τι κάνεις εκει κάτω ρε παιδί και του λέεω με τα χέρια εδώ περιμένω παραγγελί και έτσι για κανα δυο λεπτά παίξαμε ένα θέατρο αθόρυβο γεμάτο με νόημα.. παντομίμα . κουνούσαμε τα χέρια σα να λέμε κάτι, για κάποια ώρα, και τελικά σηκώθηκα και του λεω “who are you? ” – με το στομα, αυτό. μου λέει “I am an observer” και κουνάει πάλι τα χέρια δείχνοντας με μία κίνηση σα να ανοιγεί κουρτίνες – το πέπλο που καλύπτει μία τετριμένη πραγματικότητα-καθημερινότητα , “ειμαι παρατηρητης”, λέει – ΚΙ ΕΓΩ!! απανταω με ενθουσιασμό… παρατηρώ τι παίζει … και βλέπω και τον ινδουλη τον γλυκο με παντοφλίδι μες στον νοεμβρη και μια περιβολή ζητιανου θα ελεγες και λεω κάτι υπάρχει εδω. του λεω εχω παει και ινδια μου λεει εχεις παει καλκουτα? του λεω ημουν 1μιση μηνα στην καλκουτα μουλεει εχεις παει στον ναο της καλι?, του λεω καλι γκάατ εννοεις?, γουρλωσε τα ματια. ελα σπιτι μου αυριο να φας. να φάω??? ερχομαι, του λεω

και πάω. και τρώω και μαγεύομαι από ένα σπίτι γεμάτο  νόημα και από την επικοινωνία μας τη μαγική . στην πόρτα του απεξω ήταν κολλημένη φωτογραφία του ναου της καλι που ειχα επισκεφτεί με την ντεμουλα τελη του -κρατηθειτε – 2009, παρακαλω.

του ειπα στον δρομο, την προηγουμενη, εγώ εναν σκοπο εχω. to increase my concentration. μου λεει I can help you with that. ειμαι γιογκι  μου λέει

και πάω σπίτι και ο τύπος ήταν γιόγκι όντως. παρόλο που εγώ δεν πιστεύω σε γιόγκι κανενός είδους. 7 χρονια στο θιβετ, μου λεει, και δεν ήταν ταινία – ήταν η αλήθεια. στα ιμαλαια σε μια σπηλια – “δεν πήγα καν σε μοναστήρι – πήγα δηλαδη αλλα εφυγα κατευθειαν” κανείς δεν μπορεί να με σεβαστεί στο επίπεδο που μπορώ να σεβαστω τον εαυτό μου “- 🤘😎🤔🙏🏼🫠🤐🤗

ακόμα δεν πιστεύω σε γιόγκι (κανενός είδους) – πιστεύω όμως στη σωκρατική άγνοια (δικός μου ο όρος) και στην χριστιανική τρελό-ταπείνωση (κι αυτός ο όρος δικός μου.) οτι δηλαδη όταν έλεγε ο Σωκράτης ενα ξερω οτι δεν ξερω τιποτα, και οταν έλεγε ο άγιος ότι είναι ο χειρότερος του κόσμου και ο πιο αμαρτωλός… δεν κάνανε πλάκα… στα αλήθεια είχαν τέτοια γνώση και τέτοια εμπειρία που συλαμβάνανε

την έκταση της αμάθειας του σε σχέση με το ευρύτερο σύνολο της γνωσης, ο πρώτος
και την έκταση της μικρότητάς του σε σχέση με το φως, ο δευτερος….

θέλω να πω οτι οι εμπειρίες μου μεχρι σήμερα με εχουν κάνει να συνειδητοποιήσω βαθειά λίγο το σωκρατικό και λίγο το χριστιανικό, με συνέπεια, και επιτέλους φτάνω σε αυτό που θέλω να πω,  μια ιερή και ακόρεστη περιέργεια. σε γιόγκι δεν πιστευω αλλα είμαι περίεργος σε βαθμό επικίνδυνο και όσα κι αν ξερω ή έχω δει νοιώθω τραγικά έντονα ότι θέλω κι άλλο – οτι μου λείπουν τόσα – ότι είμαι διάτρητος κατά κάποιον τρόπο και θέλω να γεμίσω τα κενά μου.

λονγκ στορυ σορτ – δύο εβδομάδες αλλοπροσαλλες, αλλοτινές, αλλοκοτες. επήλθε παρεξήγηση που έφερε αποχώρηση αλλά αυτό που συνέβη δεν παραχαράσσεται και το σημαντικότερο είναι ότι

πάλι άνοιξε ενα μαγικό παράθυρο
που έχει θέα προς τα μέσα όμως
και είδα την ενεργειακή διάσταση της υποκείμενης πραγματικότητας
και ένιωσα
και εννόησα
κάτι που το είχα ήδη ψηλαφίσει – υπάρχει κι άλλο αγάπες!!! χαχαχαχα! υπάρχει κι άλλο…. είναι τρελο, τρελο ασύλληπτο….

μου είπε ο γλυκούλης
οταν του είπα δεν μπορώ να κάτσω 3 μηνες
(τόσο μου ειπε ,τουλάχιστον ,χρειάζεται να μεινεις για να σου μάθω να συγκεντρώνεσαι) 

μου είπε
why travel with your eyes closed? γιατ´ι να ταξιδεψεις με τα ματια κλειστα ; κάτσε πρώτα, να μαθεις – να ανοίξεις τα μάτια σου και μετα πας… μετα ταξιδευεις, και γω που σκεφτομουν να φυγω σε 3 βδομαδες του πα ΝΑΙ ναι ΝΑΙ ρε συ, αξίζει – θέλω να ταξιδέψω με τα μάτια ανοιχτά! θα κάτσω !

όμως οι λεπτεπίλεπτες καταστάσεις απαιτουν μια ευρυθμη, μια ανενόχλητη, μια πλήρως αγαπητική ροή. όταν ένοιωσα ότι η ροή παρακωλύεται και οτι δεν κυλάνε όλα ανεμπόδσιστα, έφυγα. με εδιωξε δηλαδη, αλλα το ήθελα κι εγώ και έτσι όταν με φώναξε πίσω, δεν εμφανιστηκα. αν κάνεις χειρουργείο στην καρδιά πρέπει τα πάντα να είναι αποστειρωμένα και καθαρά. αν παίζουν έστω και μικρές βρωμιές…. χειρουργείο δε γίνεται..  αλλιώς ρισκάρεις.. τη ζωή σου

κι η περίεργη η γάτα έχει εφτά ψυχες, ίσως
εγώ μία

και ναι, τι έλεγα… δυο εβδομάδες και με τον Τσάνταρας . του είμαι αιώνια υπόχρεος. όχι για τη στέγη, ασφαλώς… για τη θέα! χαχα

στα πρακτικά τώρα… βρήκα ωραίο μέρος τελικά και είχα τη δικιά μου αυλή τεράστια, στον προαύλιο χώρο ενος πανεπιστημίου, στον πρώτο όροφο.

εκεί είχα την ιδιωτικότητα (που ήταν απαραίτητη προυπόθεση), είχα  τον χώρο μου στη γη και τη θέα μου στον ουρανό. η ζυρίχη ειναι τόσο καθαρή ατμοσφαιρικά που τα αστερια δημιουργουν την πιο ωραία ατμόσφαιρα μετά από μία κουραστική μέρα.

έναστρα βράδια,δωρεάν διαμονή στο κέντρο της ζυρίχης, και όλα νόμιμα. να κοιμάσαι εξω επιτρέπειται – να βάζεις σκηνή δεν επιτρέπεται.

και δουλίτσα…. πολύ δουλίτσα.

Σε 6 μηνες στο σύνολο, νομίζω είχα πάνω απο 3 μηνες χωρίς να σταματήσω ούτε μια μέρα. και με δουλεια 12 ώρες τη μερα κατα μεσο ορο εβγαλα περίπου 32 χιλιάρικα. με ελάχιστα ρεπό. από τα οποια 32, παραπανω από τα μισα φυγανε σε εξοφληση χρεων, 3 ταξιδια στην ελλαδα, αγορα τουμπανου εξοπλισμου, υποχρεωτική ασφάλεια υγειας και μια λιτή ζωη στην ελβετια. ενδεικτικό του “λιτή” είναι τους πρώτους 2μιση μηνες είχα μεσο ορο 100 ευρω τη βδομάδα για φαγητό.. δεν ξέρω τι γίνεται με τα λεφτά… εξανεμίζονται ! χαχα

Μπανάκι στην αρχή έκανα στο ποτάμι, μετα όταν πιάσαν τα κρύα πήγα κάποιες φορές στον κεντρικό σταθμό που εχει ντουζιερα με 10 ευρώ, μετά και για μεγάλο διάστημα  πήγαινα στις ντουζιέρες στο δημοτικο κολυμβητηριο 120 ευρω το εξαμηνο η συνδρομή…. και μετά βρήκα που μπορώ να κάνω τζάμπα… διπλα στον κεντρικό σταθμό..φάση για τους απόρους.έπαιρνα τηλέφωνο και έκλεινα το μισαωράκι μου.. τζάμπα ντουσακι και 5ευράκι για να πλύνω ρούχα (κάτι που ήταν μία αβαρία μιας και το πρόβλημα δεν ήταν πού θα τα πλύνω.. αλλά που θα τα στεγνώσω!) το θετικό είναι ότι οι ελβετοί συνηθίζουν να αφήνουν ρούχα και διάφορα άλλα στον δρόμο, σε ενα κουτί. όποιος δε χρειάζεται κάτι από το σπίτι του το αφήνει απέξω, οπότε και για μεγάλο διάστημα απλά έπαιρνα ό,τι ρούχα χρειαζόμουν απέξω και αφηνα τα προηγουμενα/βρώμικα´μου.. αλητεία λίγο, αλλά οκ.. λιγο χεχε..

ένα άλλο πολύ θετικό αυτής της ζωής ήταν ότι αναγκάστηκα να κόψω τον καφέ. έπρεπε να είμαι σε πλήρη συντονισμό με το σώμα μου και να ακούω τις ανάγκες μου όσο πιο καθαρά γίνεται – να έχω πλήρη αίσθηση της κούρασης μου. οπότε έπρεπε να κοιμάμαι καλά και πολύ διότι δούλευα και πολύ. και έπρεπε να σηκώνομαι το πρωί στις 6, γιατί 6μιση έρχονταν οι καθαριστ. του πανεπιστημίου και δεν ήθελα να με βρουν εκει.  τα επίπεδα της ενέργειάς μου χωρίς καφέ με εξέπληξαν και μένα τον ίδιο. ήταν τέλειο να νοιώθω σουπερ-δυνατός και κεφάτος χωρίς καφεΊνη!

συν του ότι εκτίμησα τον ύπνο απίστευτα. δε γίνεται συνεχής υψηλή απόδοση χωρίς εξαιρετική φυσιολογία. οπότε, το σώμα μας είναι σε πρώτο πλάνο. ο ύπνος είναι το πιο υπο-εκτιμημένο (underestimated) θέμα/δραστηριότητα της συγχρονης κοινωνίας, κατ εμε. κοιμάμαι καλά – νοιώθω καλά – πράττω καλά. είμαι τούρμπο, γουστάρω. τώρα το βλέπω σα μια δραστηριότητα – κάνω ποδήλατο, κάνω μια ανάρτηση στο μπλογκ, κάνω ένα βιντεάκι, κάνω ύπνο. πηγαίνω στο κρεβάτι με κέφι να απολαύσω το ερχόμενο, τώρα θα κοιμηθω λέω, τι τέλειο! σκέφτομαι τι τέλειο που θα είναι να ξυπνήσω έτοιμος, πανέτοιμος, γεμάτος, γαμάτος γιέααααα  – ροχαλητό.

και με το κρύο ; με τη βροχή ; τι κάνεις έξω ;;;;

η βροχή με ταλαιπώρησε λίγο. αλλά τελικά βρήκα ενα υπόστεγο ωραίο που πλεον με ξέραν οι σεκιουριτι και δεν είχα θέμα.

το κρύο

δεν ειναι πρόβλημα μεγάλο. για αυτο εχουμε τους υπνόσακους.

Φαίνονται ακραίες κάπως αυτές οι εικόνες αλλά δεν είναι. Νομίζω εκτιμάω πάρα πολύ την ελευθερία μου.

Θέλω να έχω όσο πιο πολύ ελεύθερο χρόνο γίνεται. Δε θέλω να ζω τη ζωή μου μετά τη δουλειά. Δε θέλω να περιμένω το Σαββατοκύριακο για να κοιμηθώ καλά, για να περάσω καλά, για να κάνω αυτό που με γεμίζει. Δε θέλω να χτυπάει ξυπνητήρι και να σιχτηρίζω. Θέλω να ξυπνάω με το φως του ήλιου και να γουστάρω. Θέλω να τα κάνω αυτά συνέχεια. Κι επίσης, λόγω μιας εναντίωσης στο Σύστημα, δε θέλω να κάνω το πάθος μου, δουλειά μου. η δημιουργική μου ενέργεια δεν έχει τιμή. Αυτά δεν είναι κριτική. Καταλαβαίνω πόσο μη ρεαλιστικά είναι και καταλαβαίνω ότι δε θα μπορώ πάντα να κινούμαι ανάλογα. η ζωή θα φέρει άλλα, πιθανώς και θα πρέπει να κινηθώ αλλιώς. ΌΜΩΣ για τώρα, η διέξοδός μου είναι αυτή που μαρτυρά η παρούσα ανάρτηση. Προσπάθεια να καταλάβω τι πραγματικά έχω ανάγκη και συγκέντρωση σε αυτο – δραστική μείωση των εξόδων. Δουλειά για λιγο εκεί που οι απολαβές είναι καλές και ζωή για πολύ εκεί που η ζωή είναι φτηνή. Επίσης,

Το να κοιμάσαι δημόσια για μένα είναι πράξη ποιητική. Εκτίθεσαι ως  είσαι, ευάλωτος και ωραίος και λες χαλόοο
εγώ
εδώ
κείμαι
κι είμαι
ολόκληρος μπροστά σας. ΤΖΑ!

Και τώρα ένα διάλειμμα, γιατί μπορεί και να κούρασα..

Ένα άλλο ωραίο αυτής της ζωής ήταν ότι μπήκα στο κρου των αστέγων. Όχι σε μεγάλο βαθμό, διότι προτεραιότητα ήταν η δουλειά. αλλά γνώρισα ωραίους ανθρώπους, τρελές ιστορίες και συνδέθηκα όσο ήθελα με τους ναρκομανείς και με τη φάση τους

Κάποια στιγμή στις αρχές, ηρθε τυπακι εκει που ήμουν στο κινητό σε οίστρο (έγραφα για τα ναρκωτικά) και μου είπε “λεφτά λεφτά” και τον χιωσα , και τον είδα που απογοητεύτηκε με την αντίδραση μου (πάντα τους αποπαίρνω για να τεσταρω την αυθεντικότητα της ανάγκης) του είπα ότι έχω φαγητό και γύρισε και φάγαμε παρέα ψωμί του τοστ με φυστικοβιυτυρο. Λούκας, Πολωνός , σενιαρισμενος, καθαρός , καθαρά μάτια, περιποιημένα facial hair, ένα backpack όχι μεγαλo όλα τα υπάρχοντα , skate, τατουάζ, δόντια όχι τελείως χαλια, χωρίς κινητό, με επιθυμία αληθινή για δουλεια. Τα είπαμε για καμιά ώρα. I have drug problems , many drug problems. But nobody will distract me. I listen only Lukas , έλεγε ο τύπος. Με λύγισε.. του πα ό,τι μπορώ, σε υποστηρίζω απ’ όταν βρω δουλειά. Μου πέ αν θέλω να μείνω μαζί του (κάτι που δύσκολα το κάνει κάποιος που ζει στον δρόμο, αλλά αρνήθηκα γιατί έχω άλλη προτεραιότητα τώρα. Τέταρτη μέρα καθαρός σήμερα, έλεγε (δεν κατάλαβα ακριβώς σε τι είναι εξαρτημένος, νομίζω αμφεταμίνη. Το λέγε ξανά και ξανά αλλά μέσα από τα δόντια του). Μου πε ότι τώρα παίρνει χάπια – μεθαδόνης, νομίζω – και πραγματικά βοηθάνε. Έχει πού να κοιμηθεί με στέγαστρο, είναι μόνος. Κάπου έξω. Μου είπε κατι ωραιες ατάκες , πολύ ποιητικές. Μου πε πού τρώει τζάμπα κάθε μέρα και είπαμε να πάμε παρέα σήμερα στις 1500. Ήταν 1330. Με ΡΩΤΗΣΕ ΑΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ και αν μπορεί να κάτσει μαζί μου και του είπα ότι εννοείται δεν ενοχλεί αλλά πρέπει να πάρω τηλέφωνα και να προχωρήσω πράγματα εν τω μεταξύ. Ωραίος και ευαίσθητος. Μου είπε, οκ τότε θα πάω να σου φέρω ισοτονικό τσάι που ξέρω πού να το πάρω τζάμπα. Τον ρωταγα κιόλας ποιες είναι οι προτεραιότητες στη ζωή του τώρα κλπ κλπ. Είχαμε ωραία συζήτηση. Έφυγε να μου φέρει τσάι. Μου άφησε την τσάντα του. Γύρισε μετά από μια ώρα τρελαμενος!! Σορρυ που άργησα σορρυ που άργησα, ενθουσιασμενος. Έπιασα λέει κουβέντα με έναν μεθυσμένο και τα λέγαμε και του είπα τη φάση μου και αν έχει λεφτά γιατί δεν έχω μία και πήγανε μαζί στο ΑΤΜ και ο τύπος έβγαλε 500 Πέντα κο ΣΙΑ φράγκα (500+ €) και του τα κόλλησε στο χέρι με παλαμάκι!!! Ρε τρέλα ρε !!!! Ήρθε και πέταγε στον έβδομο ουρανό. Κάθισε , είχε έρθει κι ο φίλος μου ο Ιβάν ο Αργεντινός που κάνουμε πολύ καλή παρέα. Καθισε και κάναμε σαν πλάνο κάπως πώς θα διαχειριστεί με σοφία τα λεφτά, αφού παραδεχτηκαμε ότι τα λεφτά θα φύγουν πολύ γρήγορα. Πήγε να πάρει κινητό και κάρτα σιμ. Και παπουτσια μου λέει . Του λέω μια χαρά φαίνονται τα παπούτσια σου. Όχι μου λέει κοίτα από κάτω και η σόλα είχε φαγωθεί αρκετά. Είμαι σκεητονι μου λέει, θέλω καλή σόλα. Λες να πάω Γαλλία να πάρω vans ;; χαχχαχα άσε μας ρε Λούκας του λέω, και, αστείο , Lucas είναι τα λεφτά στην Αργεντινή dame diez Lucas πχ… Δως μου 10 φραγκα

Ένα άλλο τρελό έγινε με τον Πήτερ. Σουηδός ψηλός λιγνός 60+ μουστάκι μεγάλο μπαγκπακ. Θεουλης και τέρμα μειλίχιος. . Με αυτόν είχαμε οπτική επαφή και αθόρυβο χαιρετισμό με το κεφάλι για 4 μήνες περίπου. Ζούσε κι αυτός έξω αλλά πάντα τον ένιωθα κάπως απόμακρο να τον πλησιάσω. Λοιπόν μια μέρα του Νοέμβρη συνειδητοποιώ ότι έχω χάσει το πορτοφολακι μου με ταυτότητα άδεια εργασίας 2 κάρτες μετρητά.. μιλάμε καταστροφή. Σκέφτομαι πού το έβγαλα τελευταία φορά και ήταν στον κεντρικό σταθμό.. ήμουν εκεί πριν καμιά ώρα .. παω και με βρίσκει εκεί ο Πήτερ και μου λέει “”αυτό είναι δικό σου ! Είδα τη φωτογραφία από την άδεια εργασίας και σε κατάλαβα.. άκου τύχη ! Και δε δέχτηκε τίποτα σε αντάλλαγμα… Ζει στον δρόμο εδώ και ένα χρόνο – περιμένει τη σύνταξή του μου είπε , από Σουηδία. Μου έδωσε πολλές πληροφορίες που να τρώω τζάμπα. 🙏🏼🙏🏼

η υπέροχη αυτή πόλη μου χάρισε και περίπου 10-13 ποδήλατα. Τα παρατάνε γιατί έχουν σκασμενο λάστιχο ή κάποιο άλλο πρόβλημα ή απλά δεν τα χρησιμοποιούν.. με αποτέλεσμα να μαζεύω ότι είναι σε φάση παρατημένη, να τα φτιάχνω και ή να τα δίνω σε φίλους ή να τα χρησιμοποιώ ή να τα πουλάω. Το θεϊκό είναι ότι πάνω στην ώρα που χρειαζομουν ηλεκτρικό ποδήλατο,μου έδωσε και ένα ηλεκτρικό. Παρατημένο ξεφουσκωτο σκονισμένο με τα κλειδιά της μπαταρίας πάνω και χωρίς λουκέτο. Ήταν πραγματικά ένα δώρο γιατί με τις μετακομίσεις το πρωί , κουραζομουν αρκετά και ήθελα να ρολαρω πιο άνετα το απογευματοβραδο. Ε και μου ήρθε… και το στόλισα όπως έπρεπε και ανάλογα με τη διάθεση μου.

και έκανα και εικαστικές παρεμβάσεις, τύπου

Sky is the limit, λέει το μπαλόνι ηλίου, και not really το κορδόνι.. balance between realism and idealism. Il faut de tout pour faire un monde, που λεν κι οι Γάλλοι. Τα χρειαζόμαστε όλα για να φτιάξουμε έναν κόσμο.

και το προόριζα το υπέρτατο αυτό ποδηλατακι για τον υπέρτατο

μπαμπάκα μου, αλλά δυστυχώς μου το κλέψανε από το υπόγειο πάρκινγκ που το φύλαγα. Το είχα χωρίς αλυσιδα διότι το βρήκα χωρίς αλυσιδα και το θεωρούσα κάπως δημόσιο που απλά έλαχε σε μενα. Ε.. τώρα “έλαχε” σε κάποιον άλλο.

Όλα κομπλέ.. κάτι άλλο που μου αρέσει στη Ζυρίχη ήταν ότι είναι μια πόλη προοδευτική. Για παράδειγμα

ενάντια στον σεξισμό λέει σε εταιρεία που εξειδικεύεται σε οικοδομικές εργασίες. Και πράγματι έβλεπα και σε οικοδομές να δουλεύουν γυναίκες. Λίγες , αλλά ήταν ωραίο !

Πάντως για να λέμε και την αλήθεια… δύσκολο να τις προσεγγίσω τις Ελβετίδες.. δεν ξέρω τι έφταιγε.. η εμφάνιση μου ; Ότι δούλευα ντελιβερας και μετακομίσεις ; Ότι ζούσα έξω;

Άρχισα να αμφιβάλλω για το αν είμαι άξιος αγκαλιάς

Για το αν ειμαι αξιαγάπητος…

Δεν αισθανομουν πια και τόσο AWESOME

Σαν κάτι να μου ελειπε.. σα να μην

σε αυτή τη χωρα….. Ευτυχώς όμως που στη δουλειά μού παρείχαν ψυχολογική υποστήριξη

Ναι ακριβως… είμαι αρκετός, σκέφτηκα ! Είμαι μοναδικός, δυνατός, έξυπνος και πάνω από όλα super hot ! 😊

Δε φταίω εγω…! Και δεν πρέπει να αισθάνομαι άσχημα. Εγώ είμαι αυτός που είμαι!!

Ίσως να ισχύει ότι οι Ελβετίδες είναι από τη φύση τους κάπως….

…κρύες! Χαχαχα🤣🤣 ή μπορεί πάλι εγώ

να μην κοιτάζω τις κατάλληλες ή να σκέφτονται ότι “τι νόημα έχει; Κάνει τον γύρο του κόσμου και θα φύγει από εδώ σίγουρα, αργά ή γρήγορα”. Εμένα βέβαια η λογική μου είναι πάντα να περνάμε

κι όσο κρατήσει! Για μένα σημασία δεν έχει ο

Σημασία έχει το

να περνάμε καλά.. να γουστάρουμε..

Αποτέλεσμα;

Χαχαχα. 😅Στο θέμα μας, πάλι… Ζωή στη Ζυρίχη… Πέρναγαν οι μήνες και αισθανόμουν όλο και πιο εγκλωβισμένος… Πέρναγαν οι μέρες και στο μυαλό μου είχε

καρφωθει η ιδέα του ταξιδιού μέχρι Κίνα Ιαπωνία κλπ… Τι κάνω ακόμα στην Ελβετία ;;;; σκεφτόμουν.. Μέσα μου

έβραζα πραγματικά από επιθυμία να ταξιδέψω πάλι. Wanderlust γερμανιστί.. ήθελα να φύγω …

δεν εβλεπα την ώρα! Αισθανόμουν σαν

να με περιμένει η πιο πολύχρωμη πραγματικότητα και εγώ να είμαι σταματημένος- καθηλωμένος μες στην πόλη. Μες στην ίδια πόλη!

τα τραίνα φεύγουν κι εγώ εγκλωβισμένος

Οι βάρκες πλέουν κι εγώ εγκλωβισμένος. Ήθελα μια

Αλλαγή! Πήγαινα στη δουλειά στις μεγαλύτερες τράπεζες

Κι εγώ σκεφτόμουν μόνο τη φύση…

Σκεφτομουν ολα τα ωραία μέρη που μπορώ να ταξιδέψω αν καταφέρω όσο πιο σύντομα να

δραπετεύσω από την αστική πραγματικότητα. Μετά από 4-5 μήνες είχα … κάπως πέσει ψυχολογικα

wanderlust , βάντεγλούστ, δίψα/επιθυμία για περιπλάνηση…. Ήθελα να φύγω κι ας μην είχα μαζέψει ακόμα αρκετά λεφτά… Έλεγα… Οκ…

γιατί όχι τώρα ? Ας φύγω, αφού το τώρα μου φαίνεται και αυτό

εγκλωβισμένο!

Όποτε παρηγωρήθηκα λίγο, για κάποιες μέρες… Είπα…

high as fuck… Why not ? Χαλάρωσα λίγο και μετά πέτυχα στη δουλειά κάπου αυτο

Πρέπει λέει να είσαι διατεθειμένος να χαρείς ακόμα και με το τιποτα… Αυτό… με έστειλε… Δε λέει happy about anything… Το οποίο θα σήμαινε να χαρείς με τα μικρά πράγματα της ζωής…. Λέει… Να είσαι διατεθειμένος να χαρείς με το τίποτα… Γιεα… Μου άρεσε αυτό.. διότι δεν υπάρχει τίποτα. Κατ ελάχιστο, υπάρχω εγώ !

Διαλεγω τη χαρά, λοιπόν!

Τωρα! Πιο δυνατός από τις δικαιολογίες μου…

αποταμιευω – είμαι χαρούμενος! Και βλέπω πάλι και

Και τώρα μια… σύνθεση

Κάποιες φωτογραφίες ακόμα, γιατί δεν έβαλα αρκετές χαχα

αυτα τα ωραία!

Πάμε λίγο με τρέλα !!!

Μέσα σ’ ένα κοντέινερ που σφύζει από νόημα
παρέδωσα τα ηνία της πραγματικότητάς μου
και βρέθηκα σε ταινία μέσα με πρωταγωνιστή τον

Τζεράρντο!

Στην πιο σουρεάλ ταινία που έχω δει και έχω παίξει,βρέθηκα να εκτείνομαι
σωματικά
ψυχολογικά
διανοητικά
συνειδησιακά
αναζητώντας με όλη την περιέργεια που πυροδοτεί ο έρωτας
τα ακρότατα του φάσματος της εμπειρίας. Ο έρωτας;

Μου έχει τύχει και κάποιες άλλες φορές, αλλά αυτή την περίοδο είναι ιδιαίτερα έντονο. Νοιωθω τόσο χαρούμενος και τόσο πλήρης που η ιδέα του θανάτου μου έρχεται στον νου πάλι και πάλι. Σα να λέω ” εντάξει κομπλέ, είμαι έτοιμος – αφού το έζησα κι αυτό, δε θέλω κάτι άλλο”. Το ξέρω ότι ακούγεται σκαλωτικό – και σίγουρα τα αισθήματα μου είναι τόσο εύφλεκτα που μια σπίθα μόνο με στέλνει έβδομο ουρανό. Αλλά έρχεται στον νου μου χωρίς λέξεις αυτό το αίσθημα της πληρότητας που έχει κάτι μακάβριο.  Έρωτας!

Το ξέρατε; Εγώ όχι! Δηλαδή το υποψιαζόμουν, αλλά δεν το είχα εξακριβώσει. Τρεις εβδομάδες στο κοντέινερ, έφτασαν και με το παραπάνω! Έφυγα θλιμμένος και λυτρωμενος. Λίγο ακόμα και θα έσκαγα – αισθητηριακή υπερχείλιση! Έρωτας!

Δυστυχώς δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Θα ήθελα, είναι η αλήθεια, διότι με δεδομένη την ετεροφυλοφιλία μου, θα ήμουν… πολύ σωστά, αμφιφυλόφιλος. Τέλειο; Να σου βγαίνει δηλαδή η σεξουαλική ροπή και προς τα δύο φύλα. Να μπορείς δηλαδή να βιώσεις τον πλούτο της συναισθηματικής, ψυχικής και σεξουαλικής/ σωματικής εγγύτητας δυνητικά με όλους. Συναρπαστικό ; Εμένα δε μου βγαίνει το σεξουαλικό. Αλλά – κι εδώ είναι το ζουμί – μπορώ με βεβαιότητα πλέον να καταθέσω πως πέρα από το σεξουαλικό, όλα τα υπόλοιπα είναι δυνατόν να βιωθούν και μεταξύ του ίδιου φύλου !!

Γαμάτο;;

Και αν αναστατώθηκες λίγο, να σου θυμίσω τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος που λέει να αγαπάτε το Θεό όπως ένας «μανικός εραστής» την ερωμένη του. Δε μιλάει για την αγάπη του καλύτερου φίλου, ούτε για αδερφική αγαπη, ούτε για πλατωνική αγάπη, ούτε καν για την αγάπη του πατέρα ή της μάνας προς το παιδί. Μιλάει για έρωτα.

Για αυτό σκάω από τη χαρά μου. Διότι πέρα από την ¡εκρηκτική! ένταση αυτου του συναισθήματος perse, είναι το γεγονός ότι νιώθω σα να ξεκλειδώσα την επόμενη πίστα στο τι είναι δυνατό να βιωθεί. Μπορεί άραγε, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να νοιώσεις αυτήν την ένταση με όλους; Δεν ξέρω αν θα ήταν επιθυμητό, γιατί δεν ξέρω κατά πόσο είναι διαχειρισιμο. Αλλά και μόνο η πιθανότητα με εξιτάρει. Έρωτας!

Σα να λέμε:

Θέλω να είμαι μαζί σου όλη την ώρα! Σε θαυμάζω, θέλω να σε ακούω να μιλάς, θέλω να καταλάβω πώς σκέφτεσαι, θέλω να σε ρωτήσω όλες τις ερωτήσεις που γίνεται να ερωτηθουν, θέλω να μάθω από σένα, φοβάμαι μήπως σε απογοητεύσω! Σε αγαπώ! Θέλω να είσαι καλά , σε έχω έγνοια. Δε σε εξιδανικεύω ομως.. Πονάω μέχρι δακρύων με τις αστοχίες σου. Βλέπω τις ελλείψεις σου γενικα και τις αδικίες σου προς το πρόσωπό μου, ειδικά και…. it’s okay…! Σε ευχαριστώ και πάλι γιατί με εκπαιδεύεις. Σε συγχωρώ στο δευτερόλεπτο διότι σε προσλαμβάνω ολόκληρο…. Μαλάκα είναι τρελό… Τρελό… ούτε εγώ πιστεύω τον εαυτό μου..

Και μηδενική σεξουαλική επιθυμία. Χαχαχαααα!!

Και λέω ότι το εξακριβωσα τώρα διότι ένιωθα έτσι και για τον Αλεχανδρο, που ταξιδεύαμε μαζί στην Αφρική..

Νομίζω έχει να κάνει με το πόσο ταιριάζεις με τον άλλον. Με τον Αλε, ειμασταν στην ίδια συχνότητα, δεν ξέρω πώς να το πω.

Το λέω, όμως.
Και με τον Τζεράρντο επίσης.

Βασικά είμαι σίγουρος πως είμαστε μακρινοί συγγενείς,
θα έλεγα

αν ήμουν τελείως παρορμητικός. Τώρα που θέλω να είμαι πιο λογικός και συγκρατημένος θα πω ότι είναι μεγάλη η πιθανότητα, δεδομένου ότι είναι και από κάτω Ιταλία, να έχουμε έναν κοινό πρόγονο πριν από ξέρω γω 10-15 γενιές.

ταιριάζαμε. Ο τρόπος που σκεφτόμασταν – ο τρόπος που αντιλαμβανόμασταν την πραγματικότητα ήταν ο ίδιος. Η διανοητική μας διαδρομή σε σχέση με τα ουσιώδη της ζωής ήταν αν όχι η ίδια.. περνούσε από κάποια κοινά κομβικά σημεία.. κάπου είχε καλύψει περισσότερο δρόμο, κάπου είχα καλύψει εγώ.. αλλά ήταν φοβερό να το βλέπεις αυτό και να το νοιωθεις. Δεν ξέρω, δεν έχω λόγια. Ακόμα κι αυτά που γράφω εδώ τώρα, ενώ είναι απλά και περιγραφικά.. έκανα ένα μήνα να κάτσω να τα γράψω.. έβλεπα τις φωτογραφίες και έλεγα… Μην αποπειραθεις καν.. δεν έχει νόημα.. αφού έζησες μια κανονική ταινία και τα βιβλία γίνονται ταινίες, όχι το αντίστροφο – τι να γράψεις ;

Εκεί στο Gartenburg…
Γνώρισα

…γνώρισα τη Λάουρα από φιλανδια. Γνώρισα τον Γκουίντο από Ιταλία τον Μικελάντζελο από Ιταλία τον Νικέτε από Αργεντινή, την Βαλεντίνη από Ελλάδα τον Μίρκο από Γερμανια τον Κάσπερ από Γερμανια την δε θυμάμαι απο γιουεσεη τον Τζέημς από Αγγλία τον Τόμας από Πολωνία τον Ιωσήφ από Γαλλία  Και και και..

Όλοι καλλιτέχνες. Όχι απαραίτητα με τη συμβατική έννοια. Ο Γκουίντο με σύστησε σε μια φίλη του κάποια στιγμή και με χαρακτήρισε ως life artist. Τώρα τι σημαίνει αυτό ακριβώς, δεν ξέρω. Αλλά ήταν όλοι τους life artists. Φιλοσοφημένοι, με καλή πρόθεση, με άπλετο ελεύθερο χρόνο, με ελάχιστα/καθόλου χρήματα, με ευαισθησίες, με αγάπη για τη μουσική, για τον χορό, για το τραγούδι, με μία δημιουργική δύναμη απίστευτη, με μία λογική επαναχρησιμοποίησης του οτιδήποτε είναι “ελεύθερο” στον κοινό χώρο που μοιραζόμαστε όλοι. Κάτι άλλο που το συνειδητοποιώ τώρα – έξι μήνες μετά τα όσα πέρασα μαζί τους – είναι η επανα-διαπίστωση ότι η αγάπη σχετίζεται με την ένταση των συναισθημάτων, με την ψυχική εγγύτητα, με την ειλικρίνεια. Δεν είναι απαραίτητα σχετιζόμενη με τη διάρκεια της συνύπαρξης, ούτε με την μετέπειτα επικοινωνία. Συνυπάρξαμε τόσο έντονα που με αρκετούς από τους άνω δεν αποχαιρετιστήκαμε καν διότι ήταν φοβερά δύσκολος ο αποχωρισμός.

Το τι εξελίχθηκε, το τι ειπώθηκε, το τι καταναλώθηκε… Δε λέγεται.. Θα έγραφα… βιβλία, αλλά είναι τα προσωπικά τους.. Για αυτό θα το πάρω προσωπικά

και θα γίνω όλοι τους!

Αφού δεν μπορώ τοπικά, θα τους αφομοιώσω τροπικά. Θα γίνω
το πιο καθαρό και εύγευστο απόσταγμα
της ξέφρενης αλληλεπίδρασής μας
διυλιζόμενης στο διηνεκές.

Θα τους αφομοιώσω ερωτικά.  Θα διεισδύσω μέσα μου
με μάτια κλειστά, να ενσωματώσω την
ενέργειά μας τη μαγική
Εκρηκτική, δημιουργική, ανα-γεννησιακή!

Σαν τατουάζ στο σώμα μου πάνω θα τους χαράξω,
κι όπως η σβούρα αφομοιώνει
τα χρώματα
τα σχήματα
τις μορφές
της επιφάνειάς της,
όταν στροβιλίζεται,
θα τους αφομοιώσω!

Δεν ξέρω ποια μυστήρια δύναμη με έχει θέσει σε κίνηση – το σίγουρο είναι ότι είμαι από τις σβούρες που είναι σε τροχιά όχι μόνο γύρω απο τον εαυτό της,  αλλά και που κουνιέται πέρα δώθε μανιακά χαχαχα …

Στο τέλος πάντως σε ένα σημείο καταλήγει να γυρνάει!

Ενδοσκόπηση η ομφαλοσκόπηση ;

Θα δείξει !

Ένταση! “ακρότατα του φάσματος της εμπειρίας” . 100+ ώρες σερί αυπνίας μα με τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση. ήλιος φεγγάρι σε μία εναλλαγή ασύνδετη με τη δίψα μας για γνώση, για χορό, για έκφραση, για αναζήτηση, για περπατήματα, για ποδηλατάδες, για καραόκε, για ουσίες, για ουσία, για ομορφιά, για ιδιαιτερότητα, για τρέλα, για σύνδεση, για χρώματα, για μάθηση, για συζήτηση, για επαφή, για σχέση, για εξερεύνηση “του υπερπεραν της ενεργειακης φόρτισης” που λέω και στο binary beat. Υπάρχει κι άλλο! είναι τρελό, τρελό, ασύλληπτο..

Περνάμε καλά και αυτό βγαίνει προς τα έξω ! 😀

Yuhuuuuu.. είμαι πάλι εν κινήσει !

Για την ακρίβεια, όχι και τόσο εν κινήσει. Έκανα 40 χιλιόμετρα και κάθησα από Τετάρτη απόγευμα μέχρι Κυριακή πρωί να χαρώ τη σκηνή, το δάσος, την ησυχία και κυρίως να συνειδητοποιήσω τι έγινε τους τελευταίους 6 μήνες που ήμουν (πάλι) στη Ζυρίχη και τι… έρχεται!!

Ήρεμα κι ωραία και με μπόλικο κρύο για να σφίγγει το δέρμα !

Έφυγα όμως, κι ας είχε τρελό άνεμο κόντρα

Και λίγα χαηλαητς από τις πιο δύσκολες στιγμές για να νομίζετε ότι είμαι και πολύ τρανός. Να για παράδειγμα

Έτσι που λέτε… Και τελικά έφτασα σε έναν μικρό παράδεισο και βρήκα την πιο όμορφη και γλυκειά οικογένεια!!!

Και για κλείσιμο κάτι απλό, απλούστατο και παρόλα αυτά δύσκολο ! Πολλές φορές συγχέουμε την ευκολία με την πολυπολοκότητα. Τα περισσότερα στη ζωή νομίζω είναι… πολύ απλά. Δε σημαίνει ότι είναι όμως και εύκολα!

22.2.23
Ξεφεύγω από τη μονοτονία

με την ορμή του ανέμου
με τη χαρά μιας γέννας
με μια λαχτάρα που αναβλύζει από τα βάθη της γης σαν πίδακας θερμός
με όνειρα στο σχήμα της θάλασσας

Ε ? 🤔

νοιώθω πιο έντονα από ποτέ κάτι μεγαλειώδες να με πλησιάζει. είναι απροσδιόριστο, μα νοιώθω σίγουρος. νοιώθω ξαναγεννημένος. νοιώθω έτοιμος να προσεγγίσω μια πραγματικότητα που την έχω δει με τα κυάλια και την έχω βιώσει κατα τύχη, ή κατ’ εξαίρεση. ήρθε η ώρα.

το μούσι έφυγε. η συμβολική του αξία είχε εδώ και καιρό εξανεμιστεί. οτι δηλαδή όσο περνάνε οι μήνες, μακραίνει το μουσι, πορεύομαι ταξιδιωτικά και αλλάζω. αλλάζω εσωτερικά, αλλάζω εξωτερικά. το μουσι έπιασε μαξιμουμ μήκος και μετά είχε μείνει διακοσμητικό.

πάμε γι άλλα.

έστησα σκηνή πριν λίγο και έβαλα μέσα σχεδόν όλα μου τα πράγματα. μιλάμε…. δεν έχω λόγια.. η σκηνη κόστισε περίπου 900 ευρώπουλα, αλλά είναι το νέο μου σπίτι και το αγαπώ !! είναι τέλεια! τέλεια ! υπέροχη.. πόσο καιρό -χρόνια- ταλαιπωριόμουν με την άλλη..!

το ποδήλατο φανταστικό!.. έκανα αλλαγές – πρόσθεσα…πιλοτήριο- και πλέον κάθομαι πολύ αναπαυτικά και το απολαμβάνω! έβαλα σέλα με ανάρτηση η οποία κάνει τεράστια διαφορα. λάστιχα χωρίς σαμπρέλες και ιστορίες – μόνο πλαστικό. δε σκάνε γιατί απλά δεν έχουν αέρα μέσα..

έβαλα δυναμό τούμανο – 400 ευρώ !! – και μπορώ και φορτίζω κινητό ΚΑΙ ηχειάκι που αντικατέστησε τα ακουστικά για λόγους ασφαλείας. άλλαξα την τσάντα πίσω για μία πιο μίνιμαλ. πήρα θερμός υπέροχο και τώρα πίνω το ζεστό τσαγάκι μου.. έχω κινητάρα για υπερ-φωτογραφίες και άλλα πολλά….

πραγματικά όλα είναι υπέροχα… !

I have everything i need and a little bit more…

Αυτά για την ώρα για να σηματοδοτήσω την αρχή..

έπεται συνέχεια..!

Τεσσεράμισι μέρες χωρίς ίντερνετ.

Amper Alert !

Γίνεται να βρεθείς αν δε χαθείς πρώτα; 
Πόση παραπάνω ενέργεια απαιτεί μια ουσιαστική ενδοσκόπηση μέσα στο αστικό τεχνολογικό ιντερνετικό πλαίσιο ;

Πόση; 😋

Με τον ίδιο αυτοματισμό που τα βρέφη γλαρώνουν με συγκεκριμένους ήχους, χαλαρώνει και η ύπαρξη όταν είναι στη φύση. 
Η ιδιοσυχνότητα μας συντονίζεται με την παγκόσμια ιδιοσυχνότητα της Φύσεως. 

Να ναι τα ανέμελα πουλάκια; να ναι τα ακούραστα τζιτζίκια; να ναι οι φωτοφόρες πυγολαμπίδες; Μην είναι το αέναο ποτάμι;

Σαν άλλος ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας, ξαπλωμένος στο πιο φυσικό πάπλωμα από βρύα και λειχήνες, κοιτάζω πάνω και παρατηρώ τον από φουτουριστική ταινία εναέριο χώρο. Όλος κατειλημμένος από όλων των λογιών τα πετούμενα, τόσο μα τόσο τακτικά κι οργανικά οργανωμένα! Ζουζουνάκια όλα μαζί τσιλάρουν εναέρια στον ίδιο χωρο, κάτι γιγάντια ελικοπτερακια μόνα τους παραπάνω κόβουν βόλτες, μικρά μικρά μυγάκια ούτε που ξέρουν πού πάνε, πεταλούδες απλά περνάνε - δεν περιφέρονται, μέλισσες με γυροφέρνουν γιατί το λαδάκι για τα μούσια μοσχοβολάει - δεν είμαι λουλούδι βρε! Μικρά πουλάκια ψηλά ψηλά ψάχνουν ταίρι μελωδικώς - καλά να 'ναι... Στο προσεκτικό αυτί ένα βουητό ασταμάτητο παίζει  κι είναι ο ήχος όλων αυτών των φτερών διαφορετικών μεγεθών και σχημάτων - όλα να τελούνε 
τη μία και πανίερη 
από αρχαιοτάτων χρόνων ποθητή και 
από των δεινοσαύρων την εποχή εξελισσόμενη, 
τη μόνη τόσο έξοχα απεικονίζουσα την ελευθερία, 
τη μόνη αληθώς πραγματούμενη ανθρωπίνως σε όνειρα, μα και σε κινητά,  
λειτουργία της πτήσης. 
Μαγευτικό ! 
Αιθέριο !

Να ναι η γλυκειά αυγη ; Να ναι η παχιά σκιά της φυλωσιάς ή ο καυτός ήλιος του ξέφωτου ; Οι καρακάξες πάπιες ή   

Επί γης λοιπόν κοιτάω ψηλά κι αναρωτιέμαι τι να ναι αυτό που προσδίδει τόση μαγεία στη φύση και τόση ηρεμία μέσα μου..

Σίγουρα δεν είναι τα αιμοβόρα προβοσκιδοφόρα όπως τα πολυπληθή και πάντα συνεπή στο ραντεβού τους, κουνούπια και κάτι αλλά μικράκια

που με έχουν κάνει σουρωτηρι. Αυτά με εκνευρίζουν!

(με το αστείο γελάω, όχι με την κατάσταση)

Α δε σας το πα! Έπαιξα το πρώτο μου τραγούδι στην κιθάρα. Είναι το πρώτο τραγούδι που παίζω γενικά – και είναι και δικό μου. Είναι αυτό που έγραψα με αφορμή  τη Ναόμι, αλλά είχα στο μυαλό μου και τον Ούβε και την Αλεξάνδρα και άλλους και άλλες.. και η μουσική απλά μου ήρθε. Γαμάτο ; Δεν είχα στο μυαλό μου να γράψω κάτι σαν τραγούδι. Απλά έπιασα την κιθάρα εδώ στο δάσος μεταξύ τίποτα και τίποτα και βγήκε κάτι. Παρθενογένεση;

Το αποτέλεσμα είναι… ημιτελές χαχαχα.. δεν μπόρεσα να διατηρησω σταθερό το strumming pattern γιατί ακόμα με δυσκολεύει να παίζω και να τραγουδάω ταυτόχρονα (φαντάζει αδύνατο).

Αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει να με εκφράζει όσο πιο πολύ γίνεται. Αυτό είναι το κριτήριο και σε αυτό το επίπεδο είμαι ευχαριστημένος.

Τα λόγια μπορείτε (?) να τα βρείτε στην ομότιτλη ανάρτηση.

Και βίντεο κλιπ παρακαλώ, όχι αστεία. Είδατε σκηνικά; Έκλεισα ένα ολόκληρο δεντροσπιτόδασος για τα γυρίσματα 🤣🤣. Έφυγα από τον ποταμό. Είπα θα παω κάπου χωρίς πολλά γρασιδια και μπλεξίματα. Βραδιαζε. Πήγα να χωθώ δύο φορές για να κατασκήνωσω και τελικά το μετάνιωσα και συνέχισα. Είπα από μέσα μου “θα βρεις το τελειο μέρος. Συνέχισε! Φαντάσου το! Σε περιμένει! ” Για άλλη μια φορά η πραγματικότητα είναι πιο φανταστική από τη φαντασία μου. Βρήκα αυτόν τον παράδεισο !

Και λίγο ακόμα από Amper

5.5.2022 – 104 χλμ

Μυρωδια δάσους. Πούσια για στρώμα. Σήμερα ο πιο δύσκολος αποχαιρετισμός από το 15 που έφυγα. Είμαι πολύ χαρούμενος και ευγνωμων και γεμάτος αγάπη, αλλά έχω μια φοβερή στενοχώρια από το πρωί που ξύπνησα και μετά που άφησα την Αγγελική. Εντονη λύπη υπαρξιακή.

Πάω προς Βερολίνο να βρω την άλλη μου ξαδέρφη τη Γιούλη. Η διαδρομή σήμερα ήταν απερίγραπτη. Κυλαγα εύκολα , όλα εν τάξει. Ήμουν με ακουστικα όλη την ώρα . Άκουγα νατυ πελουσο για παρηγοριά.

🙏

6.5.2022 -169 χλμ

Τα πουλάκια χτες το βράδυ μα και το χάραμα ήταν σκέτη απόλαυση. Αμέτρητα – σα συναυλία. Το πρωί ξύπνησα από τις 5μιση και δε νυσταζα. Χτες επίσης δε με πήρε ο ύπνος μέχρι αργά. Σήμερα, I cycled my way through sadness.. έβαλα ακουστικάκια και παρά τη στενοχώρια μου, μπήκα στον αυτόματο πιλότο κουνώντας τα πόδια μου. Η φύση είναι τρελα και η ανοιξιάτικη δράση με παρηγόρησε σήμερα. Έφαγα μια αστεία τούμπα, διότι το χωρίς χέρια σε αυτό το ποδήλατο είναι πολύ δύσκολο, μιας και έχω τόσα πράγματα πάνω και το ποδήλατο ειναι λεπτεπίλεπτο με τα πιο λεπτά λαστιχακια. Μ σταματησε κι η αστυνομία γιατί λέει ήμουν σε δρόμο που δεν επιτρέπονται ποδήλατα και έπρεπε να κάνω μια ταρζανια σε ένα φράχτη για να περάσω στον άλλο δρόμο. Όλα κομπλέ. Μίλησα με 2-3 ηλικιωμένους που με ρώτησαν με ενθουσιασμό πού πάω και τι κάνω. Τι καλουληδες. Και οι Ολλανδοί, τους συμπαθησα απειρα. Πανάκριβα εξοχικά γενικά , στη Γερμανία κυρίως, και στην αρχή της μέρας είδα πολλά εορταστικά που είχαν οι Ολλανδοί στον δρόμο σχετικά με την εθνική εορτή τους ; Και βοήθεια που δέχτηκαν στον βππ? Γιατί είδα πολλές σημαίες καναδικές και αμερικανικές και σακιά που κρεμόντουσαν από ομπρέλες (αλεξίπτωτα) που γράφαν BREAD ή BEANS. Πάλι χάνω αέρα στην πίσω ρόδα ! Ιγκχχ

7.5.2022 – 147 χλμ

Χώμα είμαι τελείως.. στόμαχι δεν κατεβάζει τίποτα. Πήγα δύο φορές να βγάλω ότι δεν είχα φάει. Δεν τρώω και παρόλο που ο δρόμος είναι οκ και ο άνεμος οκ , δεν τραβάω άνετα. Και αφορητος πονοκέφαλος μέχρι τις 12. Πήγα κ πήρα παρακεταμόλη, κάτι που το κάνω πολύ σπάνια, αλλά δεν την πάλευα με τίποτα. Σίγουρα μερος του προβλήματος είναι η ηλιαση που έπαθα από τις δύο πρώτες μέρες. Αυτό και η ψυχολογική μου κατάσταση.

Χτες το βράδυ παιζαν ελάφια ή αγριογούρουνα στο δάσος και κοντά στη σκηνή ένα. Ή άλλο ζώο δεν ξερω. Οι ήχοι ήταν περιοδικοί και ήταν σαν παρατεταμένο γουρουνητό (υπάρχει αυτή η λέξη?)

Αγχώθηκα, προφανώς, αλλά ηλπισα να μη βρει τη σκηνή. Θυμήθηκα τα γουρούνια που είχε ο φίλος του κολοραδο στο σζαπάγιο στο Εκουαδόρ. που είχε ξεχάσει να τα ταΐσει και όταν πήγαμε εκεί ήταν ξεκάθαρο ότι αν δεν είχαν φράχτη θα έτρωγαν εμάς. Μιλάμε για υπαρξιακή πεινα τα γουρούνια. Είχα σοκαριστεί, και τώρα σκεφτόμουν έχε γούστο να είναι γορουνια και δη να πεινάνε.Και να ακούς και τις πατημασιές και όλη την κίνηση μέσα στο δάσος βραδιάτικα τόσο καθαρά. Έβγαλα χέρι έξω από τη σκηνή και πέταξα το νεσεσερ μου που έχει αποσμητικο και οδοντόκρεμα. Έχε γούστο λέω να μου φέρει τη μύτη του εδώ και να ρουθουνιζει μέχρι να σκίσει τη σκηνή ή δεν ξέρω και γω τι. Όλα καλά τελικά και κοιμήθηκα σούπερ.

Σήμερα πιέστηκα. Το λάστιχο το πίσω καπουτ σε τόσα σημεία που πίεζα το λάστιχο όπως κανουμε για να τσεκαρουμε την πιεση και έβαζα λίγο παραπάνω δύναμη και έφευγε ο αέρας από όπου και να πίεζα.. χαχαχα. Μαγικό αυτό το υγρό μέσα που πάει και βουλώνει τις τρυπούλες . Σήμερα όμως έκατσα και το άλλαξα. Δεν ήθελα να το κάνω γιατί βαριέμαι άπειρα ΚΑΙ επίσης ήταν πολύ δύσκολο. Γιατί ; Διότι στον άξονα που διατρέχει το κέντρο της ρόδας έπρεπε να βάλω και τη σχάρα και τον πλαγιοστατη και ένα άλλο απαραίτητο παξιμαδακι για να κλείνει ένα κενό. Με λίγα λόγια, πολύ δουλειά.

Επίσης προς το τέλος έπιασε βροχή. Έπρεπε να βγάλω βάλω αδιάβροχα σε μενα κ στην κιθάρα. Πλάκα είχε αλλά στη φάση που ειμαι δεν είμαι για πολλά. Και έπρεπε να κόψει κάποια στιγμή για να στήσω σκηνουλα. Όλα κομπλέ τελικά αν κ ταλαιπωρήθηκα λίγο.

Στα θετικά, τοπία μουσική και άσκηση είναι τα πιο ευεργετικά. Για κάποιες στιγμές. Την πέφτω

8.5.2022 – 151 χλμ

Ωηωηηηη….

Ξεκινάω από τα χτεσινό βραδινά. Πάλι ήχοι στο δάσος. Γκουγκλαρα αν παίζουν αρκούδες και δεν παιζαν όποτε είπα ό,τι και να είναι είσαι στο σπίτι του, οπότε τουμπεκί. Ο,τι ήταν με ακούμπησε τη σκηνή στο πλάι. Ενόσω πλησίαζε ο μικρος τυμπανιστής ήταν στην θέση της καρδιάς και έδινε πίεση στα 140 bpm τουλ. Τινάχτηκα με το άγγιγμα του κι έφυγε.

Από 7 μέχρι 13:00 δεν είχα φάει τίποτα και από τις 11 μισή πες και μετά, ούτε νερό. Έκατσα να φάω κάτι στις 10+μισή γιατί λέω κάτι πρέπει να φάω. Θα κλαταρω. Με το που έβαλα τις μπανάνες και το γερμανικώς πολυσπόρο ψωμί στο παγκάκι και έκατσα , με έπιασε αναγουλα μόνο στη θέα και προσπαθουσα να ξερασω μα τι να βγάλω; Είμαι 4 μέρες και ξέρω γω 500 χλμ με λιγότερες από 5000 θερμίδες. Χτες έφαγα 3 φέτες ψωμί και ένα βαζακι αγκουρακι τουρσί που ήταν το μόνο που η σκέψη του δε με αηδιάζε. Προχτές πάλι ελάχιστοτατα. Τι να βγάλω; Έπαθα κράμπα στο στομάχι -πρώτη μου φορά- έτσι όπως ήμουν βαθύ κάθισμα και έκανα τη διαδικασία του εμετού χωρίς το αποτέλεσμα.

Σκατα λέω, τι φάση; Μετά από λίγο και νερο να έπινα το βγαζα – λίγο πιο κίτρινο όμως, γι αυτούς που ενδιαφέρονται. Ήπια δύο γουλιες μετρημένες και τις έβγαλα μετά από 30 δευτερόλεπτα ξέρω γω εκεί που έκανα πετάλι. Σταμάτησα, προσπαθούσα να ξερασω σαν άνθρωπος και, αυτό θα πήρε κάνα ενάμιση λεπτό, χαλιά τώρα, πέρναγαν τα αυτοκίνητα , δε σταμάτησε κάνεις. Φαντάζομαι θα με είδαν. Το καταθέτω ως data point γιατί γενικά εδώ όσοι συναναστρέφομαι είναι ευγενέστατοι!

Φτάνω μετά κάπου αλλού σε μια καλυβα ξέρω γω και δεν το είχα πραγματικά.. από το πρωί κουναγα τα πόδια μου τσουκου τσουκου ίσα να ρολαρω , χωρίς πίεση. Αλλά είχε πάει μια παρά και είχα σουρωσει τελείως. Κάθισα απλά να ηρεμήσω γιατί ήμουν εξουθενωμένος. Ήπια και νερο για να στρώσω αλλά το έβγαλα όλο ( ήταν αρκετό) και εκεί που ήμουν έτοιμος να ανησυχήσω πραγματικά, δεν έγινε τίποτα απολύτως, με αποτέλεσμα να ανησυχήσω πραγματικά. Λέω να τσεκαρω νοσοκομεία ή και ξέρω γω αλλά είμαι στο πουθενά. Γιατί είσαι στο πουθενά ; Γιατί την πάτησα σαν αρχάριος. Ήξερα ότι η Γερμανία έχει ποδήλατο λωρίδες γενικά που καλύπτουν όλη τη χώρα. Έλα όμως που όταν γκουγκλαρα στο χαρτη τη διαδρομή μου έβγαλε μια διαδρομή μόνο από ποδηλατολωριδες. Όποτε λέω θα είναι λωρίδες μέρη του Εθνικού δικτύου. Αμ δε. Το γκουγκλ μαπς βγάζει αποτελέσματα που είναι τα πιο σύντομα και αυτό πολλές φορές σε στελνει από δρόμους που είναι ο,τι να ναι. Έκανα 8 χλμ περίπου σήμερα σε κακό χωματόδρομο , σε μέρη – κάκιστος, με αποτέλεσμα να μου σπάσουν τα νεύρα, να ξανατρυπήσει το πίσω λάστιχο, και γενικά να τα φτύσω. Λοιπόν έλεγα ότι είμαι στη μέση του πουθενά – σχετικά πάντα, στη Γερμανία είμαι – γιατί το γκουγκλ μαπς με πάει από όλα τα χωριουδάκια και από όλα τα άκυρα μονοπάτακια. Και ΤΟ ΉΞΕΡΑ προφανώς.. για αυτό γενικά ποτε δε βάζω να μου δείξει διαδρομής ποδηλασίας. Βάζω ότι είμαι αυτοκίνητο και επιλέγω να αποφύγει highways, motorways, tolls, ferries όποτε πάντα είμαι κομπλέ. Έλα όμως που οι Γερμανοί είναι Γερμανοί και τους πήρε εχτές ένας τηλέφωνο (μου το είπε ο αστυνομικός) γιατί ήμουν σε δρόμο που δεν είχε περιθώριο για ποδήλατο. Οπότε είπα, δε βαριέσαι θα ακολουθήσω ο,τι διαδρομή μου δίνει.

Εκεί που ήμουν στην καλύβα απελπισμένος σκέφτηκα ότι είναι θέμα χρόνου να παραλύσω βασικά. Χωρίς νερό και φαΐ, με ήλιο να δίνει πίεση, και γενικά καταβεβλημένος σκέφτομαι, τα περιθώρια στενεύουν. Βάζω στον χάρτη διαδρομή, 29 χλμ, να με πάει σε κάτι που φαίνεται σαν κωμόπολη. Εκεί λέω θα κάτσω θα ηρεμήσω και θα δω τις επιλογές μου (δωμάτιο να μείνω; να αφήσω το ποδήλατο και να πάω κάπως Βερολίνο να δω τι έχω; και άλλα που με αηδιαζε ο βαθμός της πολυπλοκότητας τους.

Πριν ξεκινήσω πάλι από την καλυβουλα βγάζω ζακέτα και βάζω μόνο το αντίανεμικο. Σκέφτομαι, δεν πρέπει να ιδρώνω καθόλου γιατί αφυδάτωνομαι και χάνω και πολλά μέταλλα και ιχνοστοιχεία. Επίσης το αντίανεμικο έχει και κουκουλα που καπελιζει μπροστά όποτε δε θα τρώω τον ήλιο (πολύ σημαντικό), και με διάφορα φερμουάρ που έχει γίνεται σχετικά απλό να εξαερίζομαι ταχύτατα μιας και ένα κοντομάνικο κρατάει πιο πολύ τον ιδρώτα.

Κάνω 10 χλμ σε στυλ διαλογιστικο αναπνευστικό, λάου λάου, και πέφτω σε νεκροταφείο που από κει και πέρα είναι ξέρω γω 20 χλμ χωματόδρομος. Δεν πάω από χωματόδρομο πάλι. Μπαίνω μια στο νεκροταφείο γιατί απλά ήταν πανέμορφο. Δεν έχω λόγια. Με ανέβασε λίγο ηθικά αλλά συνειδητοποίησα ότι ξεμενω από επιλογές και ανησύχησα (πάλι). Για καλή μου τύχη γκουγκλαρω αν το παρασεταμολ μπορώ να το πάρω με άδειο στομάχι και μπορώ. Να πω εδώ ότι το πρωί είχα κουμπώσει 2 ισομεπραζολ των 20 mg από το φαρμακείο μου που είχα γράψει ότι ήταν για προστασία στομαχιου. Δε βοήθησαν από ότι φαίνεται. Λοιπόν, παίρνω μια παρακεταμόλη – καθώς φαίνεται η τελευταία μου ευκαιρία. Και αποφασίζω να τσεκαρω τις κανινικές ποδηλατικές διαδρομές που διασχίζουν τη χώρα ινα βρω την πιο κοντινή μου. Γαμώτο, είναι 30 χιλιόμετρα βόρεια (πάω ανατολικά) και φυσάει κόντρα τελείως. Αλλά μετά θα πάρω την διαδρομή και θα έχω τον ανέμο 100% στην πλάτη μου. Λέω θα το προσπαθήσω και έφυγα σιγά σιγά.

Στα 10 χλμ βρισκω βενζινάδικο με μινι μάρκετ. Θυμίζω είναι Κυριακή, περνάω από χωριά και δεν παίζει σχεδόν τίποτα ανοιχτό εκτός από μπυραρίες και καφετέριες και εστιατόρια στην εξοχη. Ούτε φαρμακεία ανοιχτά να ζητήσω ένα αντι-εμετικό ξέρω γω. Στο μίνι μάρκετ το μόνο που έτρωγα και ήταν αλμυρό (γιατί τα γλυκά με αηδιαζουν αυτές τις μέρες) ήταν αυτά τα κρακερακια τα μακρόστενα που είναι φουλ με αλάτι. κατα τ αλλα, αυγά λουκανικα, σφολιατες και τυριά ολα ψημένα φαντάζαν άκρως γερμανικα. πήρα τα κρακεράκια, θυμήθηκα βικτωρ να μου λεει ΕΡΕΣ ΟΥΝ ΚΡΑΚ ΤΙΟ, μπόρεσα να τα φάω και με κράτησαν για κάποιες ώρες.

Αυτή η παρακεταμόλη με ίσιωσε κάπως και τελικά με έσωσε καθώς μπορούσα να φάω. Τι ανακουφιστικό ?!

Μετά στις 1630 πήρα άλλη μία γιατί ένιωθα πάλι να χτίζεται ένα τείχος στο μήλο του Αδάμ μου. Αυτό που λέει ότι δεν μπαίνει ΤΊΠΟΤΑ. Δε θυμάμαι να το έχω ξαναζήσει αυτό τόσο έντονα. Πήρα άλλη μία και μετά και κάτι Pringles από άλλο μινιμαρκετ παρακμιακου βενζινάδικου που είχε 10 πράγματα και το μόνο αλμυρό και βιγκαν ήταν τα Pringles. , Λέω αλμυρά είναι, υδατάνθρακας είναι.. τι κι αν είναι σκατοφαγητο και κάτι δεν πάει καλά με το στομάχι σου, πρέπει κάτι να φάω. Τα έφαγα και μέχρι τώρα που γράφω νομίζω με ωφέλησαν πολύ.

Και θα μου πεις, έχεις μια μέρα που ξεκινάει έτσι και μετά κάνεις ποδήλατο μέχρι τις 2030 ; Είσαι καλά; Η απάντηση είναι ότι ένιωθα σχετικά καλά και είχα ούριο ανεμο. Αύριο το χα δει θα έχω κόντρα μετωπικό και ήθελα να κάνω όσο πιο πολλά χλμ μπορούσα σήμερα γιατί η απαραίτητη προσπάθεια ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις όπως την υπολογίζω είναι περίπου 3 φορές μεγαλύτερη για το αυριανό σενάριο. Όταν σε πάει, το πας – είναι κάτι σαν κανόνας.

Αυτά τα ωραία. Κάθε πακέτο και μια ευκαιρία, σκεφτόμενος στο κλείσιμο της ποδηλατικής μου μέρας τι συναισθήματα ενοιωσα σήμερα – από την αηδιαστική αίσθηση του να ξερνας χωρίς να ξερνας και να ζαλίζεσαι αφορητα μέχρι την αγαλλίαση του δειλινού σε όλα αυτά τα ΜΑΓΙΚΆ τοπία ακουγωντας STAVROZ – THE FINISHING.. υπέρτατο.

Και θα μου πεις καλά είσαι τόσο χάλια και συνεχίζεις να πιέζεις; Γιατί δεν πας λίγο πιο χαλαρά. Διότι η λύση είναι στο Βερολίνο. Και θέλω να φτάσω εκεί όσο πιο γρήγορα αντέχω. Εγώ συμφωνώ πολύ με αυτό που έχει πει – μάλλον – ο Αϊνστάιν και το χω ξαναγράψει κάπου εδώ , ότι η ζωή είναι σαν να κάνεις ποδήλατο, για να μη χάσεις την ισορροπία σου πρέπει να συνεχίσεις να κάνεις πετάλι. Γι αυτο κι εγώ πιεζομαι τόσο καμία φορά γιατί σημασία έχει να συνεχίζεις. Με μέτρο και σοφια, αλλά να συνεχίζεις. Σε τέτοιες καταστάσεις η πολύ ξεκούραση και η πολύ περισυλλογή κάνουν χειρότερα τα πράγματα.

Όλα όμορφα. Παίζει και αύριο να φτάσω Βερολίνο, θα δω, όπως μου βγει.

Α ρε φίλε να πω και για αυτή την απίστευτη ομορφιά του τοπίου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Όλα όμορφα, όλα φροντισμένα. Όλα θα τολμούσα να έλεγα καλαίσθητα. Τι ωραίο οι άνθρωποι να έχουν λεφτά και μια κάποια συγκρότηση που αποτυπώνεται αν μη τι άλλο στο πώς ταχτοποιουν τον κόσμο τους. Την αυλή τους, το νεκροταφείο τους, το χωριο τους, το χωράφι τους. Βλέποντας κάποιος τα γραφικά μας νησάκια όπως πιτσιλανε το Αιγαίο θα έλεγε κανείς ότι η απαράμιλλη αισθητική τους είναι αποτέλεσμα τρόπου ζωής. Αυτή η ομορφιά είναι το αποτέλεσμα του διαλόγου των νησιωτών με το περιβάλλον, με το κλίμα, με την παράδοση, με την ιστορία, με το τι είναι αναγκαίο.. Κι εγώ εδώ χαίρομαι τόσο πολύ που βλέπω όλα αυτά εδω. Έχω σίγουρα πολλά να μάθω από τη Γερμανία και από τους Γερμανούς. Κι αυτά σκέφτομαι, τη φιλοσοφία, την ποίηση, τη γλώσσα, τις τέχνες, τη βιομηχανία, τον καπιταλισμο τους.. θέλω να τα δω και να τα συνδέσω όλα μέσα μου

9.5.2022 – 131 χλμ

Πάμε λίγο με τρέλα. ΒΕΡΟΛΊΝΟ baby yeah. Με την ξαδερφουλα μου τη Γιούλη!

Κοιμήθηκα 23+ εχτές και ξύπνησα 5μιση χωρίς ξυπνητήρι σχετικά καλά. Είπα να βγω από τη σκηνή να ξεκινήσω τη μέρα να δούμε πού θα κοιμηθώ το βράδυ. Το γκουγκλ μαπς μου έβγαζε περίεργα τις διαδρομές. Έπρεπε να διασχίσω τον ποταμό με τον οποίο πήγαινα παράλληλα εχτές, 30 χλμ πριν από εκεί που σταμάτησα. Βλέπω τον χάρτη και λέω αποκλείεται να κάνω +30 χλμ σήμερα με άνεμο πηγαίνοντας πίσω. Η εναλλακτική ήταν να πάω +40 χλμ, από τη μεριά του ποταμού αλλά κάνοντας μια τεράστια παράκαμψη. Δε μου έδειχνε ότι μπορώ να πάω ευθεία για να πάρω φέρι μποτ γιατί έβγαζε σηματακι ότι κάνουν έργα. Οπότε, αν και φαίνεται τρελό ότι μετά από αυτές τις έντονες μέρες ξύπνησα τόσο πρωί και ξεκίνησα, είναι διότι συνήθως τα προβλήματα λύνονται, αλλά θέλουν πιο πολύ χρόνο. Ας πούμε μπορεί να έφτανα στο φέρι αλλά να είχε ένα δρομολόγιο που ήταν στις 9 το πρωί η ξερω γω κάθε 4 ώρες. Εν τω μεταξύ μου στέλνει και μήνυμα η ξαδέλφη ότι παίζει ψιλοπαρτακι με πολλούς Ισπανους φίλους της το βράδυ, ότι η Κολομβιανα συγκάτοικος της έχει και μια φίλη που φιλοξενεί, κι αυτή από Κολομβία. Λέω τι τέλεια !

Φτάνω στο χωριό από όπου έφευγε ο δρόμος για τον ποταμό και το φέρυ και όντως ο δρόμος είναι κλειστός από ότι με ενημέρωσε ένας ευγενέστατος παππουλάκος. Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος, ακριβως δίπλα στο ποτάμι που κάνει και για ποδήλατο και θα σε πάει μέχρι το φέρυ. Όλε λέω , γίναμε. Διότι για να φτάσω εκεί έπρεπε να κάνω και 10 χλμ, που σημαίνει ότι αν δεν πήγαινε ο δρόμος τελικά, θα έπρεπε να προσθεσω κι αυτά τα 10 στα +30 και +40 που είχα πριν. Κατάθλιψη! Δε θα έφτανα ποτέ σήμερα και θα έπρεπε να βιάσω το σώμα μου για άλλη μια μέρα.

Φτάνοντας προς το φέρυ συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μετρητά και αποκλείεται να παίρνουν κάρτα. Έχε γούστο λέω ! Φτάνω και προς έκπληξη μου βλέπω αμάξι να περιμένει και από τη μία και από την άλλη οπότε λέω οκ κινείται γρήγορα. Θετικό , δε θα περιμένω. Πιάνω ΚΑΤΕΥΘΕΊΑΝ, μέχρι να φτάσει το φέρι, κουβέντα με τον οδηγό που περιμένει. Τόμας το όνομα του. Ήξερα ότι μάλλον ήταν αυτός που θα πληρώσει το εισιτήριο μου χαχχαχαχχχαα. Το γράφω και γελαω γιατί έτσι έγινε. Τα είπαμε λίγο, καλός τύπος, στα 45 περί, και με γερμανική διάθεση διδασκαλίας. Είδε τον ενθουσιασμό μου όταν μου είπε ότι αυτό το φέρυ μποουτ δεν έχει μηχανή και κάθισε με μια θεατρικότητα και με όλες τις λεπτομέρειες να μου δείχνει και να μου εξηγεί πώς το φέρυ είναι συνδεδεμένο με κάποιες σημαδούρες (φωτό)με τρία σκοινια που πιάνουν πρύμνη πλώρη μέση και τραβώντας τα σκοινιά πάει διαγωνίως το πλοίο και η ροή του ποταμού το πάει απέναντι. Τέλειο;

Η διαδρομή ωραία αλλά έπρεπε να δίνω πίεση και συγκεντρωνόμουν με αναπνευστικά πειράματα και διαφορετικές στάσεις στο πώς θα αυξήσω τα βατ μου χωρίς να αυξήσω ανάλογα και τυς παλμούς μου. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό είναι δυνατό σε έναν βαθμό με ασκήσεις αναπνοης. Το λάστιχο σήμερα το φούσκωsα πάνω από 15 φορές. Δεν ακούγονται τόσες πολλές αλλά είναι! Γιατί θέλει και ενέργεια έτσι. Το ποδήλατο φορτωμένο με όλο το βάρος να πιέζει να βγει ο αέρας κι εγώ με μια πλαστική τρόμπα να προσπαθώ να βάλω μέσα ότι μπορώ διότι απλά από ένα σημείο και πέρα η πίεση που δίνει η τρόμπα δεν ήταν αρκετή για να κάνει το λάστιχο μου όπως το θέλω, σχεδόν πέτρα. Κουραστικό, αφού μες στην πόλη σταματας πολύ πιο πολύ και ο αέρας φεύγει πιο γρήγορα, αλλά συνέχισα με αυτή τη στρατηγική και έφτασα.

Το είχα προ-αποφασισει ότι σήμερα θα ήταν μερα τριπλού παρασεταμολ γιατί είχε πράσινο άνεμο (28χλμ την ώρα σύμφωνα με το windy, το οποίο σημειωτέον είναι ασύλληπτα ακριβές), πρασσινος άνεμος σημαίνει ότι θέλει κάθε πετάλια πίεση (power cycling το λέω). Είναι στον αντίποδα του ρολαρω.. έκανα υπομονή μέχρι τις 9κ10 όπου άρχισε η ζαλάδα κ η δυσφορία. Τσίμπησα άλλο ένα 13κ10 και άλλο ένα 19παρα. Δεν ήθελα να υποφέρω σήμερα γιατί έπρεπε να το πατήσω. Έφτασα, βγήκαμε σε εστιατόριο (20 άτομα) μετά μπύρες και δίπλα στο ποτάμι. Τι τέλεια !

Απόλαυσα την από της παρακεταμόλης ψευδαίσθηση της κανονικότητας στο έπακρο. Έχοντας υπόψη ακριβώς ότι είναι ψευδαίσθηση. Είμαι αισιόδοξος ότι ήταν μια μίξη κακής ψυχολογίας κ ηλίασης συνδυαζόμενες με μία χρόνια όχληση στο στομάχι. Ή τι να πω, μπορεί να είναι κάτι πραγματικά σοβαρό .Αυριο που θα ξυπνήσω ήρεμος, και θα κάτσω όλη τη μέρα ήρεμος, θαρρώ θα μπορώ να φάω και να πιω κανονικά κ όλο αυτό θα ανήκει στο παρελθόν. Οψομεθα.

Τα καλύτερα έρχονται!

Γυρίσαμε 5 το πρωί από την έξοδο.. Την έπεσα και ξύπνησα 7 το πρωί έτοιμος για δράση και με στομάχι μια χαρούλα… τι να πω… δεν καταλαβαίνω τίποτα… χαχα

🤷

ω! άλλαξα και την πρώτη σελίδα του μπλογκ.. την επικαιροποίησα, βασικά. ακούω γνώμες 🙂

Maastricht