Σελήνη Σαγήνη

Εδώ στην πλάκα την πλατιά της γης
σε πάτο θάλασσας αρχαίας
αρμύρα άσπρη και υγρή, καίει την πλάση
Σελήνη βγαίνει αργή
σαγήνη χλωμή είναι, στρογγυλή
Γεννιέται από το έδαφος

Σελήνη σαγήνη
φάε ένα ένα των άστρων το φως
κι ανυψώσου

ας μείνει ο διάστικτος θόλος κενός
κι ο φανός σου καινός ας φανεί
φωτεινός

Σελήνη σαγήνη
πάρ’ ένα ένα απ’τα μυαλά μας τα «πώς»
καμπυλώσου

ας μείνει η απορία μας με την πορεία σου
συνυφασμένη

Σελήνη Σαγήνη
συννέφων τα σμήνη
ως βασίλισσα λύνει
κι ορθώνεται

ορίζοντ’ αφήνει
Σελήνη Σαγήνη
το φως πώς ξεχύνει
κι αρθρώνεται

Σελήνη σαγήνη
Θεα είσαι συ, Μήνη
στης νύχτας τη δίνη
Ολόγιομη κρήνη

το φως που σου δίνει – ο Ήλιος
το φως σου που δίνει – στη Γη
να κλείνει πληγή

μη φύγει, να μείνει
και χάδι να γίνει
το φως σου που σβήνει, λευκαίνει και ντύνει·
λυτρώνει.
Γαλήνη.

Κι αν ψάχνατε επίθετα, ο πάρα πολύ ωραίος  Ορφικός Υμνος προς τη Σελήνη

Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη,
ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι,
ἐννυχία, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε, Μήνη,
αὐξομένη καὶ λειπομένη, θῆλύς τε καὶ ἄρσην,
αὐγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μῆτερ, φερέκαρπε,
ἠλεκτρίς, βαρύθυμε, καταυγάστειρα, νυχία,
πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοῖς ἄστροισι βρύουσα,
ἡσυχίηι χαίρουσα καὶ εὐφρόνηι ὀλβιομοίρωι,
λαμπετίη, χαριδῶτι, τελεσφόρε, νυκτὸς ἄγαλμα,
ἀστράρχη, τανύπεπλ’, ἑλικοδρόμε, πάνσοφε κούρη,
ἐλθέ, μάκαιρ’, εὔφρων, εὐάστερε, φέγγεϊ τρισσῶι
λαμπομένη, σῴζουσα νέους ἱκέτας σέο κούρη.