16 Μαρτίου 2017, Uyuni

Χωρίζοντας ο ορίζοντας
ορίζει τον χώρο
Και θέτει τον όρο
τον ομφαλιο λώρο
μεταξύ ουρανού και γης
να κρατάει διακριτό

Τη στιγμή που ζούσα στο ίσιωμα το απόλυτο, είδα το φεγγάρι να ενσαρκώνει μια παραδοξότητα που την ένοιωσα εγώ, τηρουμένων των αναλογιών, κατά τη διάρκεια της μέρας μου

Η σχηματική αντίληψη του φεγγαριού στον εγκέφαλο μου είναι κυκλική.
Είναι επίπεδη. Δεν είναι σφαίρα το φεγγάρι μέσα μου

Και γω βιώνοντας στην αλυκή το χαοτικό της επιπεδοτητας,
το ατέλειωτο της ισιότητας, την άπλα τη μέγιστη της στέρεης Γης,
συνειδητοποιώ τη μονοδιάστατη μου επικοινωνία με το περιβάλλον Σύνολο·
πως είναι το βίωμα μου ελλιπές και μερικό,
αλήθεια πως πάνω στέκω σε μια μεγάλη μπάλα
που κινείται αιωρούμενη κ αλληλεξαρτώμενη, συσχετισμένη με άλλες αιωρούμενες μπάλες που με τη σειρά τους εξαρτώνται από άλλες. Κι όλη αυτή η ένταση του συντονισμού που ουσιώνεται μέσα στα χάη του χωροχρόνου
«παγιώνεται» πραγματούμενη τη Ζωή στη Γη

Εγώ
τη
ζω
τη
Γη
εδώ
σαν επιπεοη και ασυσχετιστη

Έλα που το σχημα το πιο αποδοτικό μίλησε
κ είπε ότι η πραγματικότητα που εισπράττω αισθητηριακώς
είναι ένα κομματάκι μόνο αυτού που φυσιολογικώς
είμαι Μέρος

Κι η σφαιρικότητα φίλησε
το αντιληπτικό μου επίπεδο
εξ αντιπαραβολής
και ήταν τέτοιος ο έρωτας τους
που η ένωση ήταν αναποφευκτή

Γεννήθηκα εκεί μιαν αυγή
ως κραυγή
ελευθερίας

κυλάω θα έλεγες αιθεροβατώντας,
ωριμάζοντας
αντί για ορίζοντας, η πορεία μου
το όριο της φυσικής περατότητας
θα έλεγες
εξαφανίστηκε.
Εγώ!!

πάνω στα νερά που καθρεφτίζουν ουρανό
ναρκισσιζώμενος υβριστικώς
Τυφλώθηκα απ’το φως

κι απ άσπρο άτι ποδηλατικό
σ εναστρο βράδυ κατασκηνωτικό
άτιμη άτη – καθρέφτης το δόλωμα! –
δάκρυ
και
θόλωμα

χωρίς γυαλιά
εντός εισέρχομαι της όλης κτίσης
νέμεσις εν μέσω αλυκής
και ημερήσια παννυχίς
τίσις

νοσοκομείο
σκοτάδια
σκοτάδια
σκατά

φωτογραφία
μ απ-αθανάτησα τέλεια,
Άγγελος

ο Φωτοφράκτης

κενο

Οι ώρες μέσα απ’ τους ιριδισμούς και τα παιχνίδια ρέουν, όπως ανάμεσα στα πολυτρίχια τα διαυγή νερά. Και ο ρεμβασμός με τα κλειδιά του ανοίγει τους ορίζοντες, που απλώνουν και αδιακόπως μεγαλώνουν, σαν κύκλοι πέτρας που έπεσε σε επιφάνειαν αδιατάρακτη από πράξεις φθαρτές και νόθες.

Όρθρος η ώρα η πρώτη. Πίσω της, η λαγαρή πρωία, με δείκτες ρόδινους που γρήγορα (θα πω, ανέλπιστα σχεδόν) γυρίζουν και χρυσίζουν. Ένας φακός με απίστευτον φωτοφράκτη αρπάζει την πιο γοργή στιγμή και την απλώνει στην επιφάνεια μιας πλάκας λείας, ευαισθησίας εξαισίας.

Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του) ζεστό το πιο κρυφό της νόημα. Και ιδού που μεταλλάσσει πλήρως την εικόνα· από μια στατική στιγμή (ας πούμε καρφωμένη) την μετατρέπει σε πολυκύμαντον χορόν ωρών και πλαστικών σωμάτων ευρυθμίας, σε οντοποίησιν απτήν και ασπαίρουσαν παντός οράματος, πάσης επιθυμίας.

Γλυφάδα, 10.7.1960

Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα, Ίκαρος, Αθήνα 1997

*το ηχητικό, είναι από εδώ