Tag: ATAXIA

Λουσάκα – Λουάντα | Ζάμπια – Αγκόλα | 2369 χιλιόμετρα | 27 μέρες | 700+ χλμ χωματόδρομου | – 8 κιλά

28 Ιουνίου – 153 χλμ

Left Lusaka after 5 weeks. I had very intense, meaningful and loving time with a wonderful family. How many things happened…. I am so grateful.

The day started at 3:54. And the previous finished at 00:30. For reasons that are not for now, I slept at the bus station. I did a 3 day trip till the borders, in order to spend 3 illegal hours in Tanzania. And then I spent less than 3 and a half hours trying to sleep. It was very cold and the station was in the open air. Woke up, packed and left with a nostalgic spirit.. I leave lusaka.From yesterday I have very few
Dalama
Money
I spent everything on the bus trip plus some mini interest free loans for my friends. In my last transactions the following happened. I said to the toilet guy that I dont have money. He let me in. I bought 2
Vitumbua
Loukoumades
The lady gave me 3
I got into the bus (yesterday night), a woman followed me and gave me an orange juice. Today in the morning, while i woke up and I was counting for 10 minutes to see how I will manage 3 days with very little dalama, I bought a bottle of
Manzi
Water
that costs 10 kwacha with the last 100 that I had and the lady gave me change 140 kwacha, something I realised later. I left Lusaka with the sun rising on my back, with Simi in my ears to remind me Grace and with 10 very hot lukumades in my bags and in my mouth. I felt a bliss.

Today I literally cycled for more than 10 hours. I ‘ve gotten more than 6kgs with the family feeding me all day, so the ride was tough. I listened podcasts for 8 hours. Sam Harris for the most part and a bit of Jordan Peterson. Lots of greetings and smiles.
Maokabwanji
Bwino maokabwanji
Taenda kuti
Angola
Eeeeeeee
Impossible.

In an uphill a guy told me
Why are you struggling? You are a
muzungu
White man
I said
Muzungu are not humans?

The smiles on the womens’ faces and on most of the kids and on some men that look so pure and innocent
Make me want to live in africa

There is something unbelievably sweet and charming. Makes you wanna go and hug them and tell them

Tell me,
what do you want?
What do you need?
What do you wish?
What do you desire?
What do you miss?
What do you dream?
I ‘ll bring it to you. No worries..

Osadan taula, tiri pa mozi
Don’t worry, we are all together

29 Ιουνίου – 178 χλμ

Forced by the police to hop on a truck as I stumbled across a national park. Cyclists prohibited. Did 36 km before that. Lucky police didn’t check my expired visa. The stars are super bright. Don’t know what road to take to the borders. I have two options, both have gravel road, but
A. Don’t know what the road condition is on the Angolan side
B. Don’t know how many kms of gravel road there is.
Funny today spending time with the police. Asking me all these typical questions

30 Ιουνίου – 87 χλμ

The tarmac side of my day was tough cause the road was really bad maintained with long stretches of bad dirt road. I did some 3 kms at the end entering a 450 kms stretch of dirt road….. it is definitely navigable and I wish it will stay like this. 450 k are a lot for 4 kms/h, which is The speed necessary if the dirt road is used up by so many trucks that it s not straight anymore. It is like waves. I don’t know why it happens like this. Worth googling.

I had an interesting encounter with an angolese man well into his 70s, cycling with me for half an hour or so. Paulo Malelisa from Luena. I asked him how many kids, he said ONLY 4. Like the thing they do in some African countries and in India if I remember well (Maybe elsewhere too) that you buy something, say a donut, and the receipt independently of if the price is good, says ONLY 20 $. He also told me that God made whites more clever and that he is very happy that a Muzungu (white man) is cycling next to him…

Now, into the forest. Hearing leaves and branches and a bit ago a whole tree falling.. jeez. Terrifying. I didn’t check if there is any weak tree around me. The stars are super bright. Oh! Another thing happen.

While living with the family in Lusaka I noticed people were going to take a bath with the big bucket of water and a small towel. No sponge and most importantly no cup. I take my bath with a small cup that I put it in the big bucket and bring the water in the top of my head. This is how I learned doing it for more than a year now.. From Sudan… But here they do another thing which is extremely economical in terms of water consumption and I copied it today for the first time with huge success. They water the towel, they rub the soap in the towel, they clean their body with the soapy towel, they clean the towel, they rinse their body with the clean towel.. so little water you need in this way. In fact I made it even more economical. I don’t put soap. With just a wet towel I rub my body. 90% of dirt is gone. I ‘ll clean the towel tomorrow when I will be putting water in my bottles. So no need to carry a lot. After this, I pass the sensitive parts of the body (face, armpits, down parts) with skin friendly disinfectant. I feel good and I spent just 2 full mouth worth of water! Every 2-3 days I can put soap too, but for daily after riding cleaning is awesome, especially in a remote part like the one I am now.

1 Ιουλίου – 85 χλμ

Only gravel today. For some strange reason I enjoyed it a lot. Lush nature, houses and faces – all seem prehistoric to me. What we call, maybe, wild beauty.

For one time more, my visa has expired. Probably I will be deported again.

Today I was listening podcasts for the whole time and I was put into a kind of meditative state
battling with this road
listening
optimizing my route without destroying completely an unfit bicycle.

Every single day I feel grateful on a primary level for the miracle of consciousness. The “hard problem” of philosophy, among with death, I suppose. On a secondary level for the… level of my consciousness and of my understanding based always on the vast spectrum of opportunities I had in my life…

2 Ιουλίου – 56 χλμ

56.000 meters today. Only. The road was sandy. I had to push in some parts. The rack broke. I fixed it. At some point, km 53, I had an abrupt and intense pain. The right side of my left knee didn’t feel right. I could hardly walk. I seriously thought I had riksi xiastwn or minisko, or something very bad.I couldn’t move my leg for the first 5 minutes. I was just standing by the bicycle. I was by a village called,
Minyati
Buffalo
In Nkoya, the local dialect. They clarified, and I calmed down, they are not here at this season. Neither mosquitos, nor rain. This road would be impassable during the rainy season. I started talking with Minyati people. Especially with one of them that had the name of my mother
Friday
Paraskevi
I asked him if he celebrates every week. He laughed a lot. Everything I say here, people laugh. Sometimes I feel like a clown. I like it. We talked for some time.He told me his father left home and left him here without money for college and now he is suffering. The Africans I have met so far, despite hating the condition, they love the word. Especially if they talk to a
muzungu
White man
They keep repeating
I am suffering
We are suffering
Even if they are just fine. With a beer at hand and cigarettes. Like the guys in Mutoko, in Zimbabwe. However Friday seemed to suffer indeed. 20 years old, 2 heads taller than me, beautiful. Clean clothes, shoes, also speaking 4 languages/ dialects.. like actually most Africans.
Zoona
Really!
But living in Minyati… 150 kilometers in each direction to find tarmac road. In an old house with roof made out of staxya, without windows, without electricity. Being a farmer. Maize. This year not a lot of rain. People sad. I ask
How many people in Minyati?
300
Why don’t you drill to get water?
We have to go  80 meters deep, expensive
10 kwacha each if you give, it is possible!
People here don’t like cooperation
Look at Luvuzi, or Sitaika (the villages before and after), look at their big markets. People here are jealous. 300 people, they have Roman Catholic church, apostolic church, Pentecostal church. In luvuzi also had Jehovah’s witnesses and SDA (seventh day Adventists) who dress in blue and white. So many churches and still no cooperation.

Today as I was pushing the bicycle out of the sand I couldn’t help but think think think. So much free sand, with it they can make bricks and have proper houses. Why they still live in these prehistoric -literally prehistoric- houses. At some point I looked left. I saw a woman with a huge stick moving it fiercely up and down into a huge bowl. Breaking seeds or pulverizing maize or something of this kind. 3 meters away 2 toddlers naked and full of white sand. In front of the windowless old mud house.. I saw this..it was like a glimpse. I was moving. And I was moved indeed. Instantly I was lost in thought. Trying to verbalize my mixed feelings. Trying to understand. I was happy.. I knew.. In 3,5, maximum 10 years, this place will have electricity and this black and white imagery will belong in the past. And yet, there lies my… sadness, or maybe better, my nostalgia or amazement. A thread that will be cut after so many years.. This very scene, a woman breaking the seeds, naked African dusty toddlers, mud house… if anatomically modern humans are around for approximately 200.000 years, then exactly this could be happening say 100.000 years ago. Or if you are more conservative, then 50.000 years ago, which is the estimate of our ancestors looking exactly like us… I mean what an insane continuity.. We talk 2000 years from Jesus.. I feel we disregard that prehistory is actually the underlying basis of our behavior. Our biology. The formulation of our brain as it is today. These numbers are mind boggling.

Friday, a lovely woman I was also talking to, and more than 15 children watching us all asked me to spend the night with them. I refused because I wanted desperately to go to the toilet. I had consumed at least 20 little, local, pure, super tasty tomatoes with 8
vitumbua
Lukumades
and I couldn’t stay as the welcoming protocol would be long and full of greetings and all the rest, while at the moment I just needed the
rest
room

But I will stay for sure. One of the following days. I want to eat and drink and sleep and feel and live their prehistoric wisdom.

Στιγμές

Χωριό Λουβουζι. Δίνω τα παγούρια μου να βάλει νερό
κόρη
ετών
εφτά.
Ανήρ
αιτών
λεφτά
με προσεγγίζει,
40 χρόνων (πάνω κάτω)
20 δόντια πάνω κάτω.
Του θυμώνω, ευγενικά. Και δίνω 2 κουατσα στην κόρη με το που γυρνάει από το πηγάδι. και κάνει τις παλάμες χιαστή για να τα λάβει.τη μια πάνω από την άλλη, σα να παίρνει αντίδωρο. Ένιωσα σεβασμό και χάρηκα.

Θυμήθηκα τον Τάψι, στο σπίτι, Ζάνι Μουόνε, να γονατίζει για να χαιρετήσει τον παππού, που μπήκε στο δωμάτιο.

Εγώ εδώ χαιρετάω τους πάντες σε ότι γλώσσα ξέρω και μου απαντούν, εκτός των άλλων, στη γλώσσα του σώματος, που είναι η πιο γλυκειά, διότι είναι παγκόσμια. Εδώ χτυπάνε παλαμάκια 2, 3, 4, υψώνοντας τα χέρια και χαμογελώντας.

Θυμήθηκα τον Τάψι, στην κηδεία, Μαντέβου, να γονατίζει το σώμα και να υψώνει τα χέρια – αργά παλαμάκια, 4, 5 να χαιρετήσει τη θλιμμένη ομήγυρη. Πέθανε ο ανιψιός του, 5 μηνών. Μια εβδομάδα πριν τον είχα στην αγκαλιά μου.

3 Ιουλίου – 63 χλμ

My knee was better. But it is very tiring to cycle in this gravel sandy road. Physically and mentally. It takes huge concentration to navigate in 5 cm wide lane that’s the only possible way through the sand. Other times I have to push or go up and down like crazy because of the rocks. That’s the reason why my coccyx is in pain. My coccyx, which was already injured in Lusaka, when an incompetent driver knocked me out of the bicycle and I landed on my coccyx.

Today I passed by hundreds of old mud houses. There is an order and ac pattern emerges. The kitchen, which is outside is round. The store room, also outside, elevated. The toilet, also outside, far and with canes around it. Lots of colorful buckets. Huge logs here and there slowly burning – turning into charcoal? The mud houses come in compounds, kind of. There are 4-5 together. Maybe relative families share what’s outside the main house – bedroom. My mind still can’t get it that their houses have no windows, but if you think about it, there is actually no reason. They have them only to sleep inside. They chill outside, usually under the trees. Or they are working, again outside. Or cooking, outside. The idea of having a desk is redundant here. Lots of schools scattered around. Families here have at least five children. The schools are decent, with cement walls.. big schools even if the village looks small… There are always more houses if you leave the main road. So many houses today after lukulu, for 15 kms full of houses by the road. I must have said more than 300
Muribwanji
How are you
Today
.Now, tired. I hope tomorrow I reach tarmac.

Στιγμές

Το αυτιστικό παιδί με το Καλημέρα.
Οτρελός του χωριού το μεσημέρι με τα σκισμένα ρούχα στο λουκουλου να κάνει κάτι σπαστικά και να ξεκαρδίζονται όλοι τριγύρω. και ο άλλος παρα πέρα που κοιμόταν σε φάση κωματώδη στο πλάι του δρόμου.οι περιθωριοποιημένοι των περιθωριοποιημένων. Κι όμως με μια ελευθερία που τη ζηλεύω.

Τυχερός σήμερα συνάντησα τον Λάκη στο Λουκουλου. Κέρασε φαγάκι και του δώσα νουμερακι. Αποθηκεύει τη νέα επαφή και μου κάνει
Νέημ;
Αν γκε λος του κάνω
Και γράφει
AGROS
Χαχαχα
Στην Αφρική, όπως νομίζω και στην Κίνα, το Ρ και το Λ τα ανταλλάσσουν στις λέξεις, όπως τους κάθεται καλύτερα.

4 Ιουλίου – 67 χλμ

Ate with mboa. 18 years old with a child 6 years old. His hands were so dry. Like elephant”s skin. Very tired. Gravel finished.. finally!

5 Ιουλίου – 107 χλμ

What a beautiful ride. Tarmac after 5 days of dusty dirty sandy gravel road. Feels so good. Took an hour break too to enjoy a proper meal. The most common African food and one I eat almost every single day. Nsima with vegetables and soup. Now at the tent, listening funkadelic – maggot brain and doing what is the most appropriate to do with the stars; stare at them. The sky is super clean and the moon is super small.it is just in the corner of my panorama; an aesthetic addition without any significant brightness. It is kind of chilly but I have a cup of hot tea on my chest, and my palms around it. Thinking of the Moments of the day

Στιγμές

Περνάω γεφυράκι μικρό. Ποταμάκι ονόματι Μακόντο. Αφήνω τον Γκιλμπα που με συνόδευε με το ΆΤΛΑΣ ποδήλατό του και ξαναγυρναω να δω καλύτερα την υδάτινη ροή με τα κρυμμένα μυστικά της. Τα άκουσα μόνο και υποπτευθηκα την ομορφιά. Περνάω το κεφάλι από τα κάγκελα της μίνι γέφυρας και βλέπω δέκα δώδεκα άτομα από κάτω: γυναίκες, παιδιά και 2-3 έφηβοι. Είναι μέσα στο ποταμάκι οι περισσότεροι και τα μικρότερα παιδιά είναι παραδίπλα. Οι γυναίκες και τα παιδιά κρατούν ένα μοσκιτο νετ. Από αυτά που στέλνουν οι διεθνείς οργανώσεις για να καταπολεμήσουν την ελονοσία. Εδώ και τώρα, είναι δίχτυ ψαρέματος. Τα παληκάρια με κάτι παλούκια μακριά χτυπάνε τα νερά στα πλάγια αλλά και τις πέτρες για να φοβίσουν και να ξεκολλήσουν τα ψάρια. Πίσω από τα γυναικόπαιδα με το δίχτυ δύο κορμοί συγκλίνουν βαλμενοι επί τούτου σε σχήμα V . Ακόμα πιο πέρα ένα δέντρο χωρίς φύλλα κομμένο στη βάση και ριγμένο μέσα στο ποταμάκι με τρόπο που τα κλαδιά να είναι μέσα στην ροή. Μιλήσαμε για λίγο και γελάσαμε. Εδώ μιλάνε κυρίως Λούντα. Αλλά καταλαβαίνουν και Λουβαλε που έμαθα από χτες να χαιρετάω. Μέσα και πάνω στον ενθουσιασμό του συναπαντηματος οι γυναίκες κάνανε και αυτό το κλασικό αφρικανικό Όταν κορυφώνεται η ένταση που βγάζουνε μια ιαχή τσιριχτη και κουνάνε τη γλώσσα τους πέρα δώθε. Πολύ γέλιο.

Κατασκηνωνω. Πρώτη κίνηση πάντα είναι να βγάλω όλα μου τα ρούχα. Έχει μια ομορφιά παιδική και ίσως πρωτόγονη να είσαι τελείως γυμνός. Ίσως και μια ελευθερία. Στήνω σκηνή και κάνω 40 μέτρα παραπέρα γιατί με καλεί η φύση. Πρέπει να απαντήσω. Στον γυρισμό πάνω ακούω βήματα, κλαδιά να σπάνε, βλέπω στα 30 μέτρα νεαρό πάνω από 15 χρόνων με κίτρινη μπλούζα – του κάνω Χαλόου. Ο καημένος, παίζει και να έβλεπε Πρώτη φορά γουαητ μαν, και δη με μουσια, και δη γυμνό. Το βάλε στα πόδια φωνάζοντας ααααααα τουλάχιστον για 30 δευτερόλεπτα. Μετά είχε απομακρυνθεί τόσο, που δεν τον άκουγα.. αμφιβάλλω αν σταμάτησε. Πέθανα στα γέλια.

Tomorrow most probably I am entering Angola. I will be at the borders before 12 but I doubt I can cross because I am waiting for some money I have lent to be sent back to me.. mailo mailo mailo. Everyday they say the same: tomorrow. It is surprising and most wonderful that I feel so eager to learn about and see Angola, after I think 28 countries, I have been so far in this trip.

6 Ιουλίου – 63 χλμ

Detained in jail. Visa expired

7 Ιουλίου – 33 χλμ

Starting from yesterday. I reach Chingi, the border village. I expected some money I had lent but they haven’t yet returned them. I have something like the equivalent of 2 euros. I checked chavuma, the border town. No atms. I have 10 emergency USD in a pocket. I think I also have 60 USD that I have saved for Angolas black market, cause the currency here is being devalued regularly but the central bank doesn’t accept it quickly. The result is the rate at the Atms being two times worse than the black market. I had saved 60 USD but I cannot find them. I don’t remember where I had put them but I remember that it is in a safe location. I remember thinking it will cause me trouble to find them. However I looked everywhere and I cannot find them. Either someone stole them from my bag in lusaka (almost impossible) or the Zambian immigration stuff took them while I was in prison last night. This is relatively possible as I registered only 10 USD when they were asking how much cash I have, because I didn’t want them to ask for bribe in order to let me pass. But how did they find them? I don’t have enough money till the nearest atm. I don’t have enough food. Yesterday I reached the border pass. My visa expired a month ago, but I was told that it is valid for 3 months and it was only for one. I wasn’t told (or I forgot) that I have to go to the immigration after one month in order to extend my visa. I hadn’t extended it. The responsible there, Mr Moses told me they have to arrest me. I burst into laughter. For what? I asked. The guy told me that I am a suspected prohibited immigrant. I let him know again and again I had an accident at lusaka, a car hit me, I showed him documents on the phone. The doctor saying I cannot ride etc etc. The man was ridiculous. One of the insecure black guys that want to See white people suffer. Even worse if they wear a uniform. The infamous experiment, Milligram ( something like this) testifies on how atrocious a man can be given power (that comes in uniform). He put me to jail. Smelly, dirty with rats around, with a tiny blanket of mine. Barefoot, sleeping on the floor, with 5 degrees outside. Impossible to sleep. It was awful. I did some meditation to focus on the sensation of cold. No kidding, the very same morning I was cycling listening podcast Peter atia discussing with Sam Harris on meditation in isolation in a prison. I was thinking I would like this, but I had in mind a humane prison. It is interesting how pain, or cold in my case, can be intellectually separated in two aspects. The physical, actual, biological if you want, cold. The sensation. And the psychological aspect of it, how it affects you. Well, interestingly enough, I reached a level were I was clearly cold (my bare feet were really really cold) but it wasn’t annoying. I was observing cold  without actually suffering from it. I slept like this, around 19:00. I woke up in the middle of the night super cold, shaking, and no mind trick was helpful. Eish, being cold is not a joke. I remembered Solzhenitsyn in gulag archipelago saying how they were freezing in the Soviet union’s concentration camps. I was in a better position. Morning came as slow as possible. They took me out. The poor guy responsible for the immigration called his boss and the boss said that they should just deport me to Angola. Something I suggested yesterday and the guy lied to me that deportation is only possible at the point of entry. In my case that was in Botswana – being deported at that side sounded like a nightmare. So after a very senseless afternoon, yesterday, writing down one by one, all my belongings, for more than an hour in order to go to jail. And after an even more senseless awful cold night, I just crossed the borders and entered in Angola. What I found there was happy faces, portuguese (which I understand 75% because I speak spanish) AND the worst roads I have ever ridden. From the border to the tarmac I have to do 330 kms in the most sandy road you can imagine and as a plus the possibility of lions and leopards. Every villager I meet says “how are you moving around without a gun”  But the official angolan immigration said no, that there is not. Believe the uneducated locals who buy every story they hear our the educated official who is not from here?

Ahh, an interesting point here. The immigration guy from zambia came to speak yo the immigration guy of angola. The first with official language English, the second Portuguese. They were both speaking luvale however, because they are from the same tribe. Borders in Africa are fictional, designed in Europe by people who had never been here. This was a parenthesis.

I decided I will cycle during the day and I will not camp in the bush.Well, this road was uncycleable. 4x4s were struggling. The bike had no luck. I did 33 kms on 5 kms/h. At least half of them walking/pushing the bike. I ate only avocados, which I found in a bargain at the borders. The beautiful was that I requested to put my tent at a family s yard I found. Well into the bush, the most prehistoric settlement. Nothing that reminds in what year we are in. The house is made with grass and mud. They have chickens, 2-3 porks, and 4-5 goats. They cultivate potato, cassava, maize. 1 guy Laurendo. Age around 32. 2 wives, age around 22-25, 7 children, all below 5 years old, two of them babies. The one woman prepared the food, cassava nsima, very tasty. They also ate meat. I saw the woman banging the stick to pulverize the cassava and later passing it from the krhsara / net to collect only the very fine of it.  Of course no electricity. They brought a battery they had close to the typical 3 log fire (cooking in the center), and they told me that it is getting charged.

When I first arrived, Laurendo was with 3 other men. I guess after having finished the work of the day, they enjoyed a splif.

While the food was being cooked, we were all by the fire. I brought the guitar and we had some very beautiful moments, despite the fact that I don’t play any proper song. Just the view and the sounds of it, partly harmonious, was enough.

Στιγμές

Κοριτσάκι 3 ετών μαζί με αλλά παιδιά, μεγαλύτερα. Στεκόταν στο πλάι του δρόμου Όταν πέρασα. Τα αλλά με χαιρέτησαν αλλά αυτή τίποτα. Με κοίταζε με ένα βλέμμα αδιευκρίνιστο στο φάσμα του αρνητικού. Έφερε ένα μικρό κούτσουρο στο κεφάλι, πάνω από ένα ύφασμα που λειτουργούσε σα μαξιλαράκι. Πολύ μικρή.

Λαουρέντο με τα παιδια γύρω άπο τη φωτιά γίνεται παιδί κανονικό μωρέ με την κιθάρα στην αγκαλιά. Κάνει  2-3 γκρουμ, γκρουν και τάχα μου δήθεν ότι παίζει νότες Πολύ επαγγελματικά και με ύφος. Τελειώνει το σόλο του, διάρκειας 5 δευτερολέπτων και ξεσπάει σε γέλια σα μικρό παιδί ενώ μου δίνει το χέρι του, φάση κόλλα το. Το κόλλησα με ασύλληπτη χαρά για να ματσάρουμε και συναισθηματικά.
(ντράπηκα να βγάλω κινητό για φωτογραφία)

8 Ιουλίου – 52 χλμ

Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης
Έχεις τα πινέλα έχεις και τα χρώματα
Ζωγράφισε τον παράδεισο
Και μπες μέσα
Μπήκα

Είμαι ξαπλωμένος καταγής ώρα βραδυνή
Σταύρος του νότου και όλος ο Κένταυρος από πάνω μου σε στυλ δραματικό
Φωτιά εξελίσσεται δίπλα μου, ελεγχόμενη
Τσαγακι σε κούπα μεταλλική πάνω σε πέτρα που εξήλθε από τη φωτιά
Σε παγωμένη νύχτα, ζεσταίνομαι
Κι εξημερώνομαι

Ο κήπος της Εδέμ μου είναι στην Αγκόλα
Δεύτερη μέρα σήμερα, τα δα όλα

Πρώτη μέρα
Εχτές
το βράδυ κατασκηνωσα πλάι στην καλύβα του Λαουρέντο. Φάγαμε πουρε κασαβας. Παίξαμε κιθαριτσα. Είδαμε μαζί τα αστέρια. Γνώρισα τα παιδιά του. Γελάσαμε όλοι μαζί. Με κοίταζαν με θαυμασμό να στήνω τη σκηνή. Τους κοίταζα με θαυμασμό απλά να υπάρχουν και να συζητάν αναμεταξύ τους με όλα τα δυνατά επιφωνήματα και τις χειρονομίες. Ένα προαιώνιο Θέατρο, σκεφτόμουν. Μπήκανε στην καλύβα αργότερα κι άκουγα γέλια οικογενειακά, πολύ ωραία. 

Μπον ντια το πρωί και χαμόγελα. Η γυναίκα του Λαουρέντο έφυγε γρήγορα γρήγορα με τα παιδιά. Μούφα, σκέφτηκα, δεν παίζει πρωινό. Θέλω να βγάλω τα ρούχα μου γιατί τα έβαλα όλα χτες… έκανε κρύο.. μουουουουουητο φριο μου λέγε ξανα και ξανα. Θέλω να βγάλω όλα τα μακρυμανικα τώρα, να βάλω τα κοντά. Λέω του νέου μου φίλου, δονδ εστά λ μπάνιο; Η τουαλέτα, δηλαδή. Μου λέει, νο τεν. Δεν έχω.. Ένα χρόνο έχουν που ζούνε σε αυτό το σημείο, τουαλέτα… η φύση. Βασικά
ο χρόνος
εδώ κυλάει τελείως διαφορετικά. Ρώτησα χτες ποσο χρονών είναι τα παιδιά. Μου κάνει: αυτός 2016, αυτή..Χμμμ χμμμ.. Δε θυμόταν.. Για τα αλλά παιδιά, δε συνέχισε καν, όλα κάτω από 5 χρονών. Του κάνω το πρωί, πόση ώρα για Λουμπάλα; μου κάνει: καμιναντο, περπατώντας, δος ώρας. Κοιτάω τον χάρτη, 20 χιλιόμετρα μακριά. Ούτε 4 ώρες δε φτάνουν με τόση άμμο στον δρόμο. Προσπαθώ να καταλάβω και σκέφτομαι.. μα δεν έχει ρολόι και δεν είχε ποτέ ρολόι..

Βασικά όλα εδω κυλάνε αλλιώς. Ο Λαουρέντο μου το πε: τραβάλιο νο, έου κουλτιβαρ. Δεν έχει δουλειά, μόνο καλλιεργεί.. ζούνε τελείως ανεξάρτητα.

Δε βαριέσαι λέω, θα ποδηλατήσω με τα ρούχα όλα. Όταν ζεσταθω θα τα βγάλω. Όλα καλά όλα ωραία, χαιρετώ, παίρνω των ομματιών μου και την κάνω, ώρα περίπου 7μιση πρωινή.

Κάνω δύο χιλιόμετρα και κάνω στάση σε δέντρο που βολεύει να στερέωσω το ποδήλατο και τον κορμό μου στον κορμό του. Δεν ήθελα  να μαι κοντά στο σπίτι για να μην παρεξηγηθουν. Πάνω που τελειώνω το φαγητό σκάει Η γυναίκα του Λαουρέντο με τα παιδιά… ωωωωω της λέω, οποία έκπληξις, έκανα στάση να αλλάξω ρούχα γιατί κάνει ζεστή, μουσάνα, της κάνω, ήλιος, και δείχνω προς την ανατολή. Μ αυτή με μια αναστολή, αδιευκρίνιστη. Σα να να με αποφεύγει, με βλέπει, κάνει πως χαιρετάει και κατευθείαν αλλάζει κατεύθυνση, γυρνάει προς τα πίσω και χώνεται παραπέρα στα χορτάρια  να κόβει άχυρα για τη σκεπή της νέας καλύβας. Η μικρή,.3ων, 4ων το πολύ έκανε να με πλησιάσει κι έφαγε μια χαστούκα ανεξήγητη. Εμπηξε τα κλάματα αυτοστιγμη. Δεν κατάλαβα. Άλλαξα ρούχα, ετοίμασα τα πράγματα μου πάλι και σκέφτηκα Πριν φύγω να πάω να της πω, γιατί πολύ είχα εκτιμήσει τον κόπο της να μαγειρεψει και για μένα χτες, και να μου δώσει και πατάτες σήμερα, ήθελα να της πω ένα
Τούνασακουήλε
Ευχαριστώ
Στη γλώσσα της, Λουβάλε, που το χα μάθει Μόλις προ ολίγου

Κι Επίσης το πιο σημαντικό , να μάθω το όνομα της να το αφησω φόρο τιμής στη γραπτή αιωνιότητα. Μέχρι τοτε μου ήτανε ανώνυμη και δεν ήθελα να φύγω έτσι. Πήγα με χαρά να τη συναντήσω. Στα δύο βήματα βρίσκω κάτω το φουλάρι της. Τν είχα δει το πρωί να το παίρνει. Αυτό το φουλάρι έμελε να μυ σώσει τη ζωή. 

Το σηκώνω και ψάχνω με τα αυτιά μου να τη βρω. Στο οπτικό μου πεδίο δεν ειναι Αλλά τα χόρτα που πέφτουνε στη γη απ το ματσετε της μου μαρτυρούν την τοποθεσία της. Κάπου παραμεσα. Κάθετα στον χωματόδρομο καμία 15άρια μετρα. Κάνω δυο βήματα κατά κει για να τη βρω, τα παιδιά είναι εκεί, κι αυτή πια στο οπτικό μου πεδίο αλλοπρόσαλλη ττελείως.. αγχωμένη.. προτείνω το χέρι με το φουλάρι κι αυτή μ αποφεύγει ξεκάθαρα παρόλο που σταμάτησα να την πλησιάζω Γιατί δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Περπαταει παραπαταει σκαλωνει κάνει κάτι σάλτα περίεργα και με φωνή τρόμου πραγματικού με όλη της τη δύναμη κραυγάζει σχεδον καθιδρη στ αληθεια φωνάΖει πολύ δυνατά και με κοιτα με τρόμο. Εγώ δεν ξέρω τι να κάνω, τα χω χάσει. Της κάνω εου ανζελο δε αγιερ. Είμαι ο άγγελος από εχτές, νόμιζα ότι δε με καταλάβαινε μα.Πώς είναι δυνατόν; Ο νους μου τρέχει με χίλια ρε λες να μην είναι αυτή; μα τα παιδιά είναι τα ίδια, θυμάμαι τα ρούχα. Της κάνω αυτό είναι δικό σου, σού πεσε και της δίνω το φουλάρι μα αυτη στον κόσμο της τελείως, στο σενάριο του μυαλού της αρπαζει τα παιδιά και βγαίνει στο δρόμο ουρλιάζοντας και τώρα πια δεν είναι μόνη. Η φίλη της, που ήρθε το πρωί και ζεσταινομασταν μαζί στη φωτιά, στα 50 μέτρα, στον δρόμο ουρλιαζει κι αυτή σαν παρανοϊκή. Το σύστημα θυμίζει το αρχαίο σύστημα επικοινωνίας με τις φωτιές στις βουνοκορφές. Ανοίγω τα χέρια μου και φωνάζω με το σώμα μου τι;;; τι τρέχει; γιατί κάνετε έτσι; ειναι σε παράκρουση. Βλέπω τη φίλη μακριά να πιάνει το παιδί από το πλαι και να το κολλάει πάνω της, σα να βλέπουνε κάτι τραγικό. Απλώνω πάλι το χέρι και της δίνω το φουλάρι και δε θυμάμαι τι της λέω. Μέσα μου πάντως σκεφτόμουν Α καλά το χεις χάσει τελείως μιλάμε.  Μου κάνει
Εστας ακομπανιαδο;
Είσαι με κάποιον άλλο;
Και της κάνω με μια απλότητα
Όχι βέβαια.

Καβαλάω το ποδήλατο και φεύγω.
Η τύπισσα νόμιζε ότι θα τη βιασω.

Α καλά, σκέφτομαι. Φαντάσου σε τι κόσμο ζει.. λυπηθηκα και για τους δύο μας Πού συμμετείχαμε σε τέτοια τραγελαφική σκηνή. Αποχώρησα θλιμμένος, προβληματισμένος και σκεπτόμενος

Δεν πέρασαν 20 λεπτά κι ακούω φωνές. Δεν παρανοησα. Είναι κανονικες. Είναι ο Λαουρέντο με τυπάκι που το γνώρισα χτες. Είναι μακριά και μου φωνάζουν. Τρέχουν. Λέω: ή κάτι ξέχασα ή ερχονται να μου ζητήσουν τα ρέστα. Μάλλον το δεύτερο. Σκέφτηκα να την κάνω όσο πιο γρήγορα μπορώ αλλά ο δρόμος είναι γεμάτος άμμο, αφενός κι αφετέρου η Αγκόλα είναι χώρα… με τα όλα της. Είχε εμφύλιο για δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια που τελείωσε πρόσφατα. Δε ρισκάρεις εδώ. Το ασυνείδητο κομμάτι μου υπολόγισε όλες τις πιθανότητες και κατεληξε στο να μην το βάλω στα πόδια. Κάθησα εκεί και περίμενα παρόλο που η τελευταία παρόμοια σκηνή είχε καταλήξει δραματική. Οι έφηβοι στα προάστια του κεηπ ταουν με πλησίασαν και με πετροβολησαν.

Ο Λαουρέντο προπορεύεται πλησιάζοντας με τον αλλο τυπακο και πριν ακούσω τα έντονα λαχανητα τους, τα μάτια μου σκαλωνουν στο χέρι του πρώτου. Κρατάει μαχαίρι; σκέφτομαι. Προσπαθώ να διακρίνω και μονομιάς ο νους ξανατρέχει τον αλγόριθμο του φαητ όρ φλαητ. Μένω ήρεμος. Ντεμν. Με φτασανε. Ματσετε στο θηκαρι, το κρατάει από τη λαβή. Πρόσωπο εμφανώς σκαλωμενο. Ταραγμένο, μπερδεμένο..ζητά εξηγήσεις, αλλά δε λέει τίποτα. Του κάνω. Νο νο αμιγκο εσκούτσα. Άκου, φίλε, άκου. Προσπαθω να του εξηγήσω για το φουλαρι, ότι έπεσε στον δρόμο και πήγα να το δώσω στη γυναίκα του και να μην καταλαβαίνει. Άντε να πεις Τώρα το φουλάρι στα πορτογαλικά. Κι εγώ να μην ξέρω αν τα ισπανικά μου έχουν όντως αντιστοιχία με.τα πορτογαλικά. Ο τύπος δε νοιωθει. Να λέει μουχερ γριταντο γριτάντο. Ότι η γυναίκα φώναζε.  Αρχίζω τα σταυροκοπηματα επανειλημμένα
Εου νουνκα αμιγκο
Εου νουνκα
Εγώ ποτέ
Και δωστου πάλι
Θα το ΠΑ δέκα φορες
Αυτή η ένταση κράτησε 20 δευτερόλεπτα.
Ακούγονται λίγα μα ειναι αρκετά
Παραπάνω από αρκετά
Εμφανίζεται κυριολεκτικοτατα
ο από μηχανής θεός.

Σκάει μοτοσικλέτα απο το πουθενά λέμε. Χτες 7 ώρες στον δρόμο, συνάντησα ένα φορτηγάκι, Ένα 4 χ4 και μια μηχανή.
Μοτοσικλέτα ρε φίλε και ο θεούλης
Φάλαζς ινγκλεζ? Φαλαζ ινγκλεζ?
Σι;;;
Και ο θεούλης μιλάει κι αγγλικά

Ακούει σαν καλός και δίκαιος κριτής και τις δύο πλευρές. Πρώτα ο Λαουρέντο στη Λουβαλε, μετά Εγώ. Όσο πιο θεατρικα, παραστατικά, κλαψοαδικημενα μπορώ τα περιγράφω όλα. Εξηγεί ο θεούλης σε Λουβαλε…

Με κοιτάει ο Λαουρέντο στα μάτια με ύφος και μου λεει
Μπουεν βιαζ μπουεν βιαζ
Τι μπουεν βιαζ ρε πατατοκεφαλε  με κοψοχολιασες παναθεμα σε, είπα από μέσα μου.
Σι σι απαντησα,.ομπριγαδο.
Με υποχρεωσες. Δώσαμε τα χέρια.

Καβαλησα την ποδηλαταρα μου κι εξαφανίστηκα

9 Ιουλίου – 74 χλμ

Ημισέληνος φώτιζε ελαφρά και για κάποια ώρα τη δραστηριότητα μου. Την κοιτώ τώρα ανάσκελα μέσα από τη σκηνή. Αρμόζει άρτια στη χώρα. Η σημαία της έχει σήμα μια αξίνα και το παρελθόν έχει κάτι τις κομμουνιστικό.

Βρίσκομαι σε μια γούβα ακτίνας 15 μέτρων. Γύρω μου λιβάδια πράσινα και σταχτιά. Στάχτες στο καυτό τσάι μου. Άναψα φωτίτσα Σήμερα πάλι εδώ στη γούβα που μαι κρυμμένος στα προάστια της πρώτης κωμόπολης, ονόματι Καζόμμπο. Από δω ξεκινάει ο ηλεκτρισμός. Κάτι που δυστυχώς κάνει τα ηχεία κάποιων να παρεμβάλλονται με τις ωραίες ρυθμικές φωνές, νομίζω, παιδιών. Ώρα οχτώ βραδυνή.

Η μέρα μου τελείωσε με φωτιτσα μικρή, ίσα ίσα για να μαγειρέψω. Ρυζακι μισό κιλό, 30 λεπτά του ευρώ και 1 μισή κιλό πατάτες, γουρλωσε τα μάτια, 20 λεπτά του ευρώ. Έβαλα φωτιά για να μη χαλάω το γκάζι μου. Μαγειρέψα και για αύριο. Ο σκοπός είναι να φτάσω μέχρι τη Λουάντα με τα δέκα δολάρια που άλλαξα στα σύνορα σε 4000 κουάνζα. Τα υπόλοιπα 60 Δεν τα βρίσκω. Κάποιος με έκλεψε. Πάλι.

Σήμερα η μέρα πέρασε χωρίς ακουστικά. Ήθελα να νιώσω
τι συμβαίνει και
τι σημαίνει.
Τις τελευταίες 3 μέρες που είμαι Αγκόλα με περιτριγυρίζουν μικροσκοπικά μυγακια που αυτοκτονούν μέσα στα μάτια μου. Τώρα βγαίνω από το δάσος και έχει λιγότερα, αλλά Πριν ήταν αφόρητη η κατάσταση. Πέφτουν μέσα στο μάτι κατευθείαν και δε βγαίνουν.

Σήμερα έσπασε Η σχάρα απο τα αριστερά και από τα δεξιά το πετάλι άρχισε να ξεχαρβαλώνεται. Επίσης ακούγεται ένας ανησυχητικος θόρυβος από τη μεσαία τριβή.

Σήμερα προσπάθησα να νιώσω τι σημαίνει κάνω ποδήλατο εδώ και τώρα. Ήταν τόσο έντονο που κατέληξα πως τις άλλες μέρες είμαι απλά ένα ρομπότ. Και συλλογίστηκα πως έτσι περνάει κι Η ζωή. Είμαστε ρομπότ, όλοι μας. χρειάζεται μια παύση Καθημερινή, να μην κάνουμε τίποτα. Να νιώθουμε την ύπαρξη μας, απλά, ταπεινά, συνειδητά.

Στιγμές

Παππουλάκος σε σχήμα
Γ λόγω καμπούρας ή
Π λόγω και μαγκούρας
Με ξεδίψασε ο ευλογημένος
Τι αγαλλίαση.
Και με έβαλε στο αχυρενιο σπίτι του
Τι τιμή.

Γιαγιάκα με πρόσωπο υπερβολικά ζαρωμένο από τα χρόνια
Θαρρείς ήταν διακοσίων τριάντα.
Θέλησα – για μια στιγμή – να τη σιδερώσω αγαπητικά με τις παλάμες μου,
να νοιώσω τα χρόνια-ως-κυματισμοί
και να της φέρω τη νεότητα.
5, 6 δόντια στο άθροισμα. Ήταν από αυτούς που ξεκινάν και μου μιλάνε στη γλωσσα τους, ανεξάρτητα από το αν καταλαβαίνω και ανεξάρτητα του ότι δεν απαντάω. Άρχισε και μίλαγε και δε σταμάταγε. Την παρατηρούσα.

Φτάνω Καζόμπο
στην αγορά με κόμπο
στο στομάχι. Όλοι μα όλοι να με κοιτάνε

Υπαίθρια αγορα αρκετά μεγάλη πατάει ποουζ σε ότι κάνει και μόνο με κοιτάει. Έκανα μια βόλτα να δω τι θα πάρω, πέρασε Η ώρα και σκέφτηκα ότι Έχω αφήσει το ποδήλατο στο κουτουρού και δεν είναι στο οπτικό μου πεδίο εδώ και δέκα λεπτά. Γυρνάω να το πάρω. Είναι μαζεμένα πάνω από 150 άτομα και με περιμένουν. Χαρήκανε πολύ που τους μίλησα Λουβαλε,
τσιντεν-τε τσιντεν-τε,
λίγο λίγο
δηλαδή.

10 Ιουλίου – 75 χλμ

Μουήτα αρέα
Σέκε σέκε βούλου
Πολύ άμμος
αδερφάκι μου. 8 ώρες πετάλι σήμερα για 75 χιλιόμετρα. Το γόνατο μου το αριστερό στο πλάι, θαρρώ είναι ο τένοντας, πονάει έντονα. Ειδικά στην αρχή της μέρας.

Κάνω στάση στο πρώτο χωριό. Καλύβες η μια δίπλα στην άλλη εκατέρωθεν του δρόμου. Παίζει τυπακι  με πάγκο που πουλάει
τα απαραίτητα
Ζάχαρη σε σακουλάκια των 50 κουανζα (1/8 $)
Αλάτι σε σακουλάκια των 50
Μαφούτα σε σακουλάκια των 50 (λάδι)
Σαπούνι πράσινο
Λεπίδες για ξύρισμα
Μπαταρίες
Αυτάααααα.

Κάπου παραπέρα κάθομαι να φάω. Ποριτζ στιγμιαίο. Το πήρα από τη Ζάμπια. Το παιδάκι που έχουν βάλει στη ζωγραφιά των οδηγιών για το πώς να καταναλώσεις το προϊόν είναι χρώματος καφέ. Στη συσκευασία τα λέει όλα και στα γαλλικά, άρα το εξάγουν.  Βάλανε παιδάκι με χρώμα ενδιάμεσο.

Η ευτυχία είναι αίσθημα στιγμιαίο. Σήμερα είχα μια τέτοια στιγμή.

Έκανα μπάνιο σε ποταμάκι που το χα εντοπίσει στον χάρτη από την αρχή της μέρας. Νερό μπουζι Αλλά η καθαριότητα ήταν απολύτως απαραίτητη. Η βρώμα είχε γίνει ένα με το δέρμα. Έπρεπε να τρίψω. Έπλυνα όπως όπως και ρούχα. Η μούφα ότι αύριο το πρωί θα τα βάλω βρεγμένα.

Έβαλα φωτιά και πάλι σήμερα, να κάνω μακαρόνια. Η φωτιά είναι εθιστική. Μου αρέσει αφάνταστα.  Δεν υπήρχαν πέτρες τριγύρω να στερεωσω την κατσαρόλα και τη στερέωσα με ένα γαλλικό κλειδί, ένα Άλεν, και ένα μεταλλικό μαραφετι που ναι για να στερεώνεις τη σκηνή. Δούλεψε μέχρι που κάνα μια απότομη κίνηση και έριξα τη μισή μακαρονάδα και το νερό στη φωτιά.  Ξενέρα.

Χρησιμοποιώ εδώ και 3 βράδια το πλαστικό κάλυμμα 4χ2 που χω σε περίπτωση βροχής για τη σκηνή. Το βάζω Τώρα σαν υπόστρωμα και σαν πανωσέντονο να με καλύπτει ολόκληρο γιατί κρύωνα πολύ και ξύπναγα 20 φορές κάθε βράδυ. Τώρα κοιμάμαι καλύτερα.

Σε 105 χιλιόμετρα άσφαλτος! Και μετά 1320 για την πρωτεύουσα. Έχω μείνει με 2300 κουάνζα, ήτοι 5μιση δολάρια. Αν πιάσω αύριο άσφαλτο (δύσκολο) θα μπορώ να υπολογίσω καλύτερα τις μέρες και θα χω μάλλον πρόσβαση σε κάποιο σούπερ μάρκετ για να κάνω καλύτερη διαχείριση. Δύο βδομάδες στο ποδήλατο με 5μισή δολάρια φαντάζει αδύνατο. Το θετικό είναι ότι μάλλον θα έχω ευνοϊκό άνεμο.

Έχω πάνω από μια εβδομάδα να επικοινωνήσω με οικογένεια γιατί δεν έχει καθόλου σήμα εδώ. Ελπίζω να μην ανησυχούν.

1079 χιλιόμετρα από τη Λουσακα. 13 συνεχόμενες μέρες,  με τη σημερινή, ποδηλατώντας κάθε μέρα. Μου αρέσει πάρα πολύ. Ειδικά οι χωματόδρομοι, σε Ζάμπια 5 μέρες κι εδώ 4 προς το παρόν. Βλέπω τα χωριά πως είναι…

11 Ιουλίου – 65 χλμ

Τα περισσότερα αν όχι Όλα τα βράδια που κοιμάμαι κοντά σε χωριό παίζει γλέντι. Πάνω κάθε φορά τον εαυτό μου να σκέφτεται αν είναι ΠΣΚ. Φαίνεται δεν έχει να κάνει. Χτες, όχι μόνο το βράδυ, αλλά και από τις 04:30 το πρωί μέχρι τις 07:30.. Πανικός με κέφι φυσικό, χωρίς ηχεία. Άκουγα δύο ομάδες, γυναίκες άντρες, κινούντουσαν σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Τραγούδι παλαμάκια χτύπημα των ποδιών στο έδαφος – τα άκουγα όλα.

Όσο με ξενέρωσαν που με ξύπνησαν τόσο πρωί, άλλο τόσο και παραπάνω με πορωσαν Όταν πέρασα από το χωριό. Αλλά Πριν φτάσω εκεί, έπρεπε να μαγειρέψω, πάλι στη φωτιά, πατάτες, για να Έχω να φάω Σήμερα. Έφυγα και περνώντας από το χωριό, έγινε το κλασικό που τα παιδιά άρχισαν και τρέχανε παράλληλα με και πιάσω από το ποδήλατο. Καμία 20αριά περίπου. Υιό φοβερό ήταν ότι για 10 λεπτά παίζανε, ενώ έκανα ποδήλατο. Το όλο ξεκίνησε με αμίγκο αμίγκο.Το μαγικό Της λέξης αυτής είναι ότι οπότε την λέω τα παιδιά μου την επαναλαμβάνουν. Έτσι και σήμερα, αρχίζουν να τρέχουν πλάι μου και να επαναλαμβάνουν ότι λέω, γελώντας ασταμάτητα και διασκεδάζοντας το αφάνταστα. Εγώ να λέω αμίγκο συλλαβιστά, γρήγορα, αργά, χαμηλόφωνα, φωνάζοντας και το αποκορύφωμα, πιάνοντας τη μύτη και αλλάζοντας τη φωνή.. Πολύ γέλιο. Μετά τελείωσαν όλοι οι τρόποι να πεις μια λέξη και άρχισα να λέω ότι ξέρω στη γλώσσα τους και να δείχνω, και τα παιδιά να με αντιγράφουν:

Μουσάνα και δείχνω τον Ήλιο
Μέγια και κάνω ότι πίνω Νερό
Γουαγιόγιο και χαιρετώ αριστερά
Γουαγιόγιο και χαιρετώ δεξιά
Μουρικανάουα και στέλνω φιλιά
Τσιντέλε και με δείχνω (ο Λευκός)
Μουτελάβα και τα δείχνω (ο Μαύρος)
Κίνγκα και πιάνω το Ποδήλατο
Τσιντέντε Τσιντεντε και πάω Σιγά σιγά
Σέκε σέκε Α μα βουλου και δείχνω την Άμμο
Μουεγόβε και τα χαιρετάω για Αντίο
Με χαιρετούν κι αυτά και σταματάνε
Ήταν τόσο τέλειο

Τα παιδιά σε αυτά τα χωριά. Από τους χωματόδρομους της Ζάμπιας ακόμα, αλλά εδώ πιο έντονα, τα παιδιά μιλάμε φοράνε τα πόθο βρώμικα και ξεσκισμένα ρούχα που γίνεται. Είναι σκονισμένα με λευκή σκόνη, έχουν τεράστιο χαμόγελο παλλευκο. Και με κοιτάω με απορία θα πιο πολλά. Τα χαιρετάω κουνώντας τοω χέρι και λύνονται κατά τρόπο και με ακολουθούν ή χαμογελάνε. Τα πιο μικρά 3 ω-  4ων, με φοβούνται και τρέφουν κατευθείαν στην μαμά τους.

Νυσταξα καληνύχτα

12 Ιουλίου – 103 χλμ

343 km in hard dirty road came finally to an end. 1259 to Luanda. 2000 Kwanza left. That is 5 dollars. I bought today 3 kgs of dry cassava for 200 Kwanzaa. Only half a dollar! The problem is on order to cook them as they are, you need to boil them for 3 hours or more. Today I say an entire family 2 plus 3 children and 1 baby walking to change their dwelling place. From casombo to luau… walking… 266 km with all your stuff on top of your head or hanging. The woman had the plates on her head and the baby at her back. The 3 children had stuff on their head and empty yellow black bottles. Eish.

13 Ιουλίου – 117 χλμ

I have a terrible burning sensation in my stomach. All day I have cops from the immigration surrounding me. Well, kind of. I woke up with one of them outside my tent. We were waiting a tourist, he said, the tourist is here and sleeps in the bush.. ohhhh whyyyy? He escorted me with his bike fur 20 km till luaus immigration center. Comandante Caniña, there came outside the city to escort me to the center, then to the super market, then to the moledor (the place to pulverize my cassava, because it needs 6 hours of boiling, or more to get soft – last night I just left it in the charcoal with lots of water and went to sleep.) And then he came for 10 more km till the first crossing in order yo tell me to go straight. Amazing guy with thick mustache, 60 years old, with a skufo that had written on OBEY. he paid for 2 big bottles of water which were absolutely necessary, 1 kg of rice, and also the moledor. Then they stopped me again at another village, immigration centre, registration. Guys in every village I have to register????? I exaggerated a bit, because I don’t like to be stopped all the time, and on top of that they were slow and they were fighting with each other. Then the police came again and said it’s getting late, the comandante from the next town is waiting fur you…..I let them know that I will cycle and that I will see them tomorrow. And then I had a disaster. The rear derailleur got into the wheel, somehow!, and broke 5 spokes. The chain got all over the place. I had to stop at this very point, which I did, and thankfully there was an awesome spot among trees 15 meters from the road. There was also a river nearby, 15 minutes to get there. I choked with the gas stove tonight cause I waved to fix the wheel. I couldn’t fix it and I hope it will do the 15 km that are required to get to Makonda. I really hope there will be spokes my size there.

Most, if not all, the places I pass by, have no electricity. More to say but very sleepy

14 Ιουλίου – 17 χλμ (περπάτημα)

Menekenu muani
Muani
Una hinduka estas de saude
Kuizi ena si, tu?
Ya amintanbu yo ando com dios
Kuliu nai? Vas a donde?
gunai kumahetu voy na mia terra
Sol muàlua wuokanai
Fuerte mnevu tachi
Cansado χι ζανγκούα
Κούλικο κουρι κούλια; donde está comida
Lua luna
Dzina rea yena? Cual es tu nombre
Dzina rea Angelos

17 χιλιομετρακια σήμερα, με τα πόδια όμως. Έβγαλα την αλυσίδα ανάμεσα από τις ακτίνες και το ποδήλατο μπορούσε πλέον τουλάχιστον να κυλήσει. Βέβαια το στεφάνι ήταν στραβό και σε κάθε περιστροφή έβρισκε στο σκελετό. Έφτασα μουκόντα. Με υποδέχτηκε η αστυνομία. Με περίμεναν από χτες. Εδώ το μέρος έχει περίπου 5000 κατοίκους. 4 σχολεία, 1 νοσοκομείο και 1 μαιευτήριο. Ποδήλαταδικο δεν υπάρχει, αλλά υπήρχε ένας μάστορας, ουν τέκνικο, μου τον συνέστησαν. Δεν είχε ούτε κλειδί για να βγάλει τους τροχούς. Ήξερε όμως τι να κάνει, πάνω κάτω, και για 5 ώρες πάλευε με τις ακτίνες και με την κασέτα και τον οπίσθιο εκτροχιαστή. Δεν είχε ακτίνες για 27άρα ρόδα και ο γάτος έκοβε 2 26αρες ακτίνες από έναν παμπάλαιο τροχό και τις έπλεκε, κατά κάποιον τρόπο, για να φτάσουν για 27αρι. Ζήτησε 3000 κουάνζα, και του έδωσα μόνο 1000 γιατί απλά δεν είχα άλλα. 2000 είχα ολα κι όλα. Του πα θα του στείλω και τα υπόλοιπα αργότερα. Θα δουμε πώς.

Ήρθε ο Ζιλντο, ένας αστυνομικός, ύστερα και μου έδωσε 1000. Με ταισανε και άπειρο φαΐ. Μου δώσαν και για αύριο.
Ο μάστορας το πάλεψε πολύ.
Το πιο ωραίο βέβαια της ημέρας και
ίσως το μόνο άξιο περιγραφής
για το οποίο ολα τα άνω ήταν ο πρόλογος
ήταν αυτές οι 5 ώρες που δούλευε στο ποδήλατο και γω ήμουνα δίπλα του.

Είμαστε κάτω από δέντρο που μου το λένε μανγκα. Βγάζει μάνγκο δηλαδή. Μεγάλο δέντρο με παχιά ωραία σκιά. Είμαστε περιτριγυρισμένοι διαρκώς από τουλάχιστον 50 άτομα τα οποία δεν είναι συνέχεια ίδια, παρότι ο αριθμός τους παραμένει σταθερός. Στο απόγειο θα ταν και εκατό. Ογδόντα τοις εκατό, παιδιά. Να κοιτάνε. Με μάτια γεμάτα απορία τον
τσιντέλε (λουβάλε)
τσιμπάλα (κιόκο)
Λευκό
Να κίνγκα (λουβάλε)
Κον μπίνα (κιόκο)
Με το ποδήλατο

Είμαι θέαμα, παρότι μη θεαματικός. Είμαι βρώμικος, τα πόδια μου μαύρα, τα μαλλιά μου ανάκατα,
τα μούσια μου,
Γουόβε (κιόκο)
Είναι σχεδόν ράστα. Κι όμως

Είμαι θέαμα. Βλέπω τα μικρά παιδιά να σκύβουν να με δουν κάτω από τα πόδια των μεγαλύτερων που είναι μπροστά. Βλέπω μωρά να ανυψώνονται από τα πίσω και δάχτυλα να με δείχνουν
Να τσιντέλε
Μαόνα (τσισόνα)
Βλέπεις;

Βλέπω στο δέντρο πάνω τους πιο μάγκες, στα πάνω πάνω κλαδιά. 4 μέτρησα.
Γεσουκρίστο Ναζαρένο με αποκάλεσε ένας παππούς. Μου πε, και το ξερα, ότι ανεβαίνανε στα δέντρα για να δούνε τον Χριστό.

Γέλια γέλια. Παλαμακι και διαδοχικά κραυγή, το κάνουνε πολλοί μαζί, όταν υπάρχει κορύφωση στην ένταση, σε ένα αστείο ή μια καλή ατάκα. Τώρα το κάνανε γιατί ήρθανε 2 γυναίκες στα 25 περίπου με τα καλά τους φορέματα και βαμμένες. Η μια ένα κόκκινο φόρεμα μακρυ κι Η άλλη ένα με ρίγες ασπρόμαυρο. Τι ομορφιά. Ήρθαν για μένα. Μου το πε μια άλλη κι έσκασε στα γέλια
Μουλιέρ κιέρε κοπρομετέρσε
Η γυναίκα θέλει να σε παντρευτεί
Ναι κορίτσια κανένα πρόβλημα, που υπογράφω, σας παίρνω και τις δύο
Είπα από μέσα μου.
Απ έξω γέλασα και είπα είμαι παντρεμένος.

Γεσούς Γεσούς μου φωνάζουν κάποιες άλλες, μεγαλύτερες αυτές, 40 κάτι. Χεχε λέω κι εγώ, γεσους. Ότι είμαι ο.Ιησούς δηλαδή. Άνντα κον Διός, είπα και τις ευλογησα. Στην ευχή του Θεού. Κάθε λίγο και λιγάκι σκάνε κι άλλες, νοικοκυρες. Γεσους γεσούς! Έχω πειστεί ότι το πιστεύουν. Τα μούσια, βλέπεις.

Μια αφάνταστη πολυχρωμία. Τα ρούχα, ειδικά των παιδιών σούπερ πενταβρωμικα και τα πιο πολλά σκισμένα ή με πρόχειρα ραψίματα. Άλλα πολύ μεγάλα κι άλλα πολύ μικρά. Αλλά αλλοπρόσαλλα, αγόρια ξέρω γώ φοράνε κοριτσίστικα. Τα παιδιά σκονισμένα τελείως με μύξες παντού και διάφορες πληγές. Μαλλιά άπλυτα με σκουπιδάκια ανάμεσα διότι στο μαύρο στριφογυριστο μαλλί παγιδεύονται τα πάντα. Από τα κορίτσια μέχρι τις γυναίκες βλέπω τα πιο περίεργα κουρέματα. Το αγαπημένο μου είναι  αυτό που κάνουν τα μαλλιά τους σαν κεραίες. Φλατ μαλλί με 10-15 κάθετες κεραίες, δεν ξέρω πώς το πλέκουν και κάθεται έτσι ορθιο, τουλάχιστον 15 εκατοστά. Στο τέλος κάθε κεραίας κι ένα χρωματιστό κοτσιδακι. Υπάρχει επίσης μια φυσικότητα εκφρασμένη σε γύμνια. Διάφορα πιτσιρίκια μέχρι το πολύ τριών σκάνε γυμνά από τη μέση και κάτω. Αλλά, μεγαλύτερα., δε φοράνε μπλούζα. Μια γυναίκα τελείωσε τον θηλασμό μα έχει αφήσει το στήθος της ακάλυπτο. (Στις διάφορες γεφυρούλες που περνάω, τα διάφορα ποταμάκια φιλοξενούν περήφανα γυμνοστηθες παρουσίες αδιάντροπες όλων των ηλικιών. Η ομορφιά ξεχύνεται πλέον και πέραν της αντικειμενικής καλαισθησίας. Καθεαυτό το συλλογικό γυμνό φανερώνει μια προϊστορική ελευθερία και μια πρωτόλεια ανθρωπιά.)

Κάθε τόσο ένας εκ των αστυνομικών που με συνοδεύει, τα παίρνει στο κρανίο, σηκώνει ένα κλαδί κι αρχίζει να βαράει και να κυνηγάει.
Αφού σας είπα δέκα φορές
Κάντε πιοο πίσω, μα δεν ακούτε
Τον φαντάζομαι να λέει
Σπρώχνονται να πλησιάσουν

Σηκώνομαι και χαράζω μια γραμμή κυκλική με την πατούσα μου. Οι πιο μικροί, λέω, να έρθουν να κάτσουν πάνω στη γραμμή. Κάθονται, κι έτσι έχουμε ένα φυσικό όριο. Παίζω ένα παιχνίδι με παλαμάκια, μια με τα αγόρια μια με τα κορίτσια. Τους αρέσει. Θα μπορούσα να παίξω κι άλλα πολλά, αλλά θα μαζευτούν τόσα που θα γίνει ανεξέλεγκτη η κατάσταση. Ήδη θα περάσανε από το δέντρο πάνω από 200 παιδιά. Στη λουσακα, στο σιξ μαηλς που χαμε πάει επίσκεψη στην αηρην και στη Ρέιτσελ, βγήκα κι έπαιξα με τα παιδιά της γειτονιάς και με τον Τζόνι και τη μυριαμ της Ρέιτσελ. Έκανα διάφορα για κάνα μισάωρο, μπορεί και παραπάνω και είχε πολύ πλάκα. Πώς χαίρονται τα μικρακια με τα πιο απλά πράγματα. Κάποια στιγμή 2-3 κάνανε να φύγουν και λέω πού πάτε;; και λένε να φωνάξουμε και τους άλλους. Όχι λέω , καθίστε εδώ να παίξουμε. Ειμασταν ήδη καμία εικοσαριά. Σκέψου να έπαιζα σήμερα τι θα γινόταν. Επίσης θέλει και πολύ ενέργεια τόση έκθεση. Το γράφω γιατί με εκπλήσσει. Παρόλο που είμαι μαθημένος, ανά φάσεις αισθάνομαι και άβολα. Να σε κοιτάνε επίμονα, 50, 100 ή 150 άτομα όπως στην αγορά στο Καζόμπο πριν κάτι μέρες είναι έντονο. Γιατί δεν είναι ότι ανεβαίνω στη σκηνή, να πεις, έχω έναν σκοπό, θα παίξω Θέατρο ή θα τραγουδήσω ή θα κάνω κάτι. Εδώ είμαι θέαμα απλά γιατί είμαι. Νοιώθω ανά φάσεις τα μάτια όλα σα να εκπέμπουν το λέιζερ του σούπερ μαν και με καίνε.

Φύγανε κάποια στιγμή μαζικά τα παιδιά κυρίως
Τι έγινε λέω
Πάνε να δούνε τον κροκοδειλο
Τον βρηκαμε νεκρό στον ποταμό, έχει πολλούς
Αααααα… οκεη

Γενικά Σήμερα παρόλο που δεν ποδήλατησα την καταευχαριστήθηκα τη συγκυρία. Φτιάχτηκε και το ποδήλατο., ελπίζω επαρκώς, και αύριο θα φύγω 5μισή το πρωί. Μένω Τώρα ξαπλωμένος σε ένα δωμάτιο της αστυνομίας. Ακούγονται γλέντια και παλαμάκια και τραγούδια.

Σήμερα τους κοίταζα όλους και ζήλευα την αληθινή ζωή τους. Ζωή κανονική, ανθρώπινη. Ο ένας σε κοινωνία με τον άλλον. Χωριό. Πάνε οι γυναίκες στο ποτάμι να πλύνουν και να πλυθούν κι αναστεναζουν τα νερά απ’το ξεδίπλωμα της ανθρωπιάς. Τις βλέπεις να τραγουδούν και να χορεύουν δίπλα στην εκκλησία και χαίρεσαι τη φυσικότητα. Βλέπεις τους άντρες να κρατάνε τα χέρια με τις τσάπες στον ώμο και να περπατούν, βλέπεις τα παιδιά να πλακώνονται μέσα στα χώματα και μετά να μην τρέχει τίποτα ή να παίζουν με αυτοσχέδια παιχνίδια και κατασκευές από μπουκάλια. Ακούω τώρα το πανηγύρι απέξω παραδίπλα. Πανηγύρι δίχως ηχεία… χωρίς ηλεκτρική επιβολή.. φωνές και σωματα σε ανεμπόδιστη αλληλεπίδραση.

Κι οι δικές μας ζωές αληθινές είναι, το ξέρω. Άλλα αληθινές με έναν καινούριο τρόπο, σύγχρονο, αλλιώτικο. Μη φυσικό.

Αυτή εδώ η ζωή που μαρτυρω και περιγράφω φέρει την ιερότητα της προϊστορίας. Αγγίζει τα πιο βαθειά στρώματα του ορισμού μας. Εμείς, Εσύ κι εγώ, είμαστε το πείραμα της μετά βιομηχανικής εποχής. Κι εμείς άνθρωποι με τα όλα μας, μα σε ένα πλαίσιο καινούριο. Εμείς είμαστε οι αρχή του μέλλοντος. Αυτοι εδώ είναι το τέλος του παρελθόντος.

Κοιμάμαι στο πάτωμα τώρα Αλλά σε στρώμα και με κουβερτούλα. Σήμερα δε θα κρυώνω. Παίζουν ποντίκια όμως, έχω εντοπίσει τρία, αλλά είναι μικρούλικα.

15 Ιουλίου – 167 χλμ

H μέρα σήμερα Δευτέρα. Έχω δυόμισι βδομάδες συνεχόμενα στον δρόμο. Το απολαμβάνω απίστευτα. Εδώ και 10 μέρες δεν έχω και ιντερνέτ. Σήμερα σκέφτηκα ότι οι εκλογές στην Ελλάδα γίνανε. Άραγε έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση; λίγο επηρεάζει τη ζωή μου, τώρα.

Η μέρα σήμερα ήτανε χλωμή κι έβρεχε φωτιά. Καπνοί σκορπισμενοι τόσο που ήταν απροσδιόριστα τα όρια τους κάνανε τον ήλιο χλωμό και την όλη ποδηλαταδα λίγο πιο άνετη. Από τον ουρανό για ώρες πέφτανε σιγά σιγά αέρινα Τ αποκαΐδια μιας φωτιάς μάλλον πολύ μεγάλης, που ποτέ δεν είδα. Τώρα είναι η εποχή που καίνε τα ξερά χόρτα. Βάζουν φωτιά παντού.

Άκουγα για την Αφρική εκπομπές. Έχω κατεβάσει 130 περίπου και μαθαίνω για την ιστορία της Ηπείρου και για διάφορες χώρες συγκεκριμένα

Σκέφτομαι το επόμενο ταξίδι μου να είναι ο γύρος του κόσμου με κιθάρα. Η παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, μου λείπει.

16 Ιουλίου – 119 χλμ

Εχτές με σταμάτησε το αμάξι μιας οικογένεια ενός τσιντέλε Πορτογάλου και μιας εντόπιας μορφής. Βγήκαν να με χαιρετήσουν και τα 5 παιδιά τους σε διαφορετικές αποχρώσεις σοκολάτας γάλακτος. Πολύ χαρά και πολλές σελφι εννοείτε. Μου δώσανε και 2000 κουάνζα πάνω που είχα άρχισει να ανησυχώ ιδιαίτερα. Νέο άθροισμα 4000. Εντός 10 λεπτών είχα πάρει ζάχαρη και λάδι ίνα ομορφυνω τη ζωή μου. Αλάτι, ζάχαρη και λάδι κάνουνε τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα. Το αλάτι θεωρείτε μια από τις πρώτες εξαρτήσεις τις ανθρωπότητας..

Σήμερα μου δώσανε σε διαφορετικές στιγμές 100 κουανζα, κέρμα. Δεν τα πήρα γιατί ερχόντουσαν από φτωχούς. Ευχάριστα όμως απεριόριστα.

Το κρύο έχει υποχωρήσει κάπως και πλέον κοιμάμαι πιο ανθρώπινα. Μαγείρεψα μακαρόνια με σάλτσα στη φωτιά Πριν λίγο και φουνζι δε μπον μπον. Πουρέ κασσαβας. Με άπειρη ζάχαρη.

Νεαρός αποκάλεσε υιό ποδήλατο μου
Φοτοκόπια
Του λέω τι εννοείς;
Μου λέει τι είναι αυτό; περιμέναμε τσιντελε με ποδήλατο
οριζινάλ

Σήμερα η μέρα είχε μια αναπάντεχη εξέλιξη που εξελίχθηκε σε λιγότερο από μια ώρα σε κορύφωση δίχως προηγούμενο. Όλα ξεκίνησαν όταν σταμάτησα για να πάρω κάρτα σιμ στη μεγαλύτερη μέχρι τώρα πόλη που έχω βρεθεί στην Αγκόλα. Σαουρίμου, πρωτεύουσα του ομώνυμου νομου. Μπαίνω στο μαγαζί να πάρω τη μαγική καρτουλα ίνα στείλω μια καρδούλα ιντερνετική στον πατέρα που μάλλον ανησυχεί και για να διευθετήσω τη δωρεάν διανομή μου στη Λουάντα. Μπαίνω, περιμένω 4 λεπτά στην ουρά. Απέξω μαζεύεται κόσμος και περιεργάζεται οπτικά το ποδήλατο. Έρχεται η σειρά μου, η τύπισσα με ρωτάει ονοματεπώνυμο και απαντάει αντί εμού ο από πίσω μου. Δίνει το όνομα μου πλήρες, Πόσο χρόνων είμαι, τι ώρα ξεκίνησα χτες το πρωί να κάνω ποδήλατο, σε ποιες ηπείρους Έχω πάει. Τα βλέπει στο τηλέφωνο.. κοιτάω να δω αν με γκουγκλαρε με κάποιο τρόπο, τύπου

Τσιντελε γουεβο να κινγκα Αγκόλα
Λευκός μουσατος με ποδήλατο στην Αγκόλα
Όχι. Ήταν στο γουατσαπ. Του λέω τι φάση

Μου λέει πολισια. Σε περιμένουμε. Α καλααααα λέω από μέσα μου, εδώ το χουν παει σε άλλο επίπεδο. Χαχαχα. Μέχρι να γίνει η δουλειά με τη Σιμ απέξω έχουν μαζευτεί πάνω από 50. Μέχρι να κάνουμε 10 βήματα με τον τσεφ της πολισια αρχίζει και κλείνει ο δρόμος από τον κόσμο. Ποιος είσαι από που είσαι από που ξεκίνησες σε ποια εκκλησία πας σελφι πέφτουν βροχή χωρίς τη συγκατάθεση μου. Κάνουμε να φύγουμε με τον αστυνομικό στο αυτοκίνητο και Σκάι μύτη μια κυρία καλοντυμένη και λέει όχι όχι δε θα πάτε πουθενά. Πιάνει τον αστυνομικό από το μπράτσο του λέει δύο λόγια που δεν τα άκουγα Γιατί η βαβούρα από τις κόρνες είχε γίνει συνεχής. Ο δρόμος είχε κλείσει για τα καλά. Πριν το καταλάβω ο πολισια μου δείχνει ότι είμαστε έξω από το κτήριο της κρατικής τηλεόρασης. Θέλουν να σε ρωτήσουν ένα δύο πράγματα μου λέει. Και λέω οκ. Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει γυρισμός. Μπαίνω στο προαύλιο, κλείνουν τη συρωμενη πόρτα του πάρκινγκ και τα πλήθη παραμένουν εκεί να μου λένε ανζελου το ένα ανζελου το άλλο. Το προσωπικό της τελεβιζάο πούμπλικα δε Αγκόλα έρχεται ένας ένας δίπλα μου όλο χαμόγελα και θέρμη για τη φωτογραφία του μαζί μου. Έρχεται ο κάμεραμαν με την κάμερα το κόκκινο μικρόφωνο να κι ο κουστουματος παρουσιαστής τα στήνουν όλα ωραία και καλά στον δρόμο και με ρωτάνε 5-10 Ερωτήσεις κλασικές μα με έναν πανικό γύρω γύρω. Δεν μπορούν να σταματήσουν τον κόσμο να πηγαίνει πίσω από την κάμερα, ο δρόμος έχει κλείσει και άσοι τα δύο ρεύματα και οι παραπίσω οδηγοί που δεν ξέρουν ότι ο μεγάλος σταρ έχει καταφθάσει στην πόλη τους χαχαχαχα κορνάρουν ανεξέλεγκτα.

Τελειώνει αυτό όπως όπως και επιβιβάζομαι στο ταπεινό ποδήλατο μου που ζει στιγμές πρωτόγνωρης δοξας να πάω στα κεντρικά του ιμαγκρασάο. Πλέον Έχω συνοδεία αστυνομικό μπροστά με μηχανή και συρηνα, αστυνομικό στο πλάι., τον πολισία με αμάξι παρα πίσω και καμία 50αριά μηχανάκια με τυπακια που δουλεύουν τα μοτοταξι τους και με συνοδεύουν με κόρνες και επιφωνήματα. Το ιμιγκρασαο είναι πολύ κοντά. Βλέπω τον ανώτατο άρχοντα της μεταναστευτικης υπηρεσίας του νομού, βγάζω φωτογραφία με πάνω από 10 αστυνομικούς να διαδέχονται ο ένας τον άλλον και πάω να φύγω, μα απέξω πλέον γίνεται πανζουερλοολισμος.

Πάνω από 100 άτομα μαζεμένα, παιδιά γυναίκες άντρες παππούδες γιαγιάδες και το κυριότερο τυπακια με μηχανάκια. Χωρίς πλάκα, βγαίνοντας αισθάνθηκα τζαστιν μπιμπερ. Δύο αστυνομικοί εκατέρωθεν μου, κι εγώ με το ποδήλατο στη μέση να προσπαθώ να περάσω κι οι πολισία με χέρια τεντωμένα και πόδια ανοιγμένα, με πλάτη ΠΡος τους θαυμαστές μου, σαν ένστολοι αστερίες παλεύουν με τον κόσμο που σπρώχνεται να με πλησιάσει. Χαχαχαχα τα γράφω και με πιάνουν τα γέλια. Ρουβάς κανονικός λέμε. Μέχρι που έφαγα μια αγκωνιά γιατί τόσο πίεζανε τα πλήθη τον άστυνομικο που δεν μπόρεσε να τα κρατήσει και έφαγα μια αδέσποτη από το πεπιεσμένο στριμωξιδι. Αναχώρηση με δίκυκλα. Προπορεύεται πολισία με μηχανή που στα φανάρια βάζει συρηνα και δε σταματάμε πουθενά. Άλλος πολισία δίπλα μου, δίνει εντολές. Πίσω μου…… άγνωστος αριθμός από μηχανάκια. Πάνω άπο 50, αλλά μπορεί και παραπάνω πραγματικά δεν ξέρω. Κοιτάω πίσω και δε βλέπω που τελειώνουν. Κόρνες φωνές σφυρίγματα μαρσαρίσματα. Πανικός τρελός. Ο κόσμος να βγάζει φωτογραφίες. Εγώ να δίνω πίεση στέλνοντας φιλιά και σφυρίγματα προς πάσα κατεύθυνση.. βγαίνουνε από την πόλη και τα μηχανάκια να μη σταμάτανε. Η κρατική τηλεόραση είναι μέρος της πομπής κι αυτή και παίρνει πλάνα. Κάποια στιγμή σταματάμε και με ανεβάζουν με το ποδήλατο στην καρότσα του οχήματος της κρατικής τηλεόρασης να κάνουμε 10 χιλιόμετρα να ξεφύγουμε από τα μηχανάκια για να μου πάρουν συνέντευξη, αυτή τη φορά στη μέση του πουθενά και πιο ήσυχα. Αυτοί να ρωτάνε στα πορτογαλικά, εγώ να απαντάω στα ισπανικά. Πλάκα είχε, αλλά μετά είχα πονοκέφαλο δυνατό για τουλάχιστον τρεις ώρες.

17 Ιουλίου – 113 χλμ

Κατάφερα να μείνω χωρίς ακουστικά. Πιάστηκαν στον τροχό το ένα πριν 5 μέρες και το αλλο χτες. Σήμερα Πρώτη μέρα χωρίς μουσική ή εκπομπές. Κύλησε. Αρκετές ανηφόρες. Το τοπίο δεν έχει αλλάξει από τότε που μπήκα στην Αγκόλα. Έχει ανοίξει, βασικά, γιατί στην αρχή ήτανε ζουγκλωειδες. Ποικίλα δέντρα, χόρτα ξερά και χλωρά, πολύ… καμένη γη, γιατί βάζουν φωτιές για τα χόρτα. Άμμος το υπέδαφος. Πυκνή βλάστηση σε ισιωμα για  το περισσότερο διάστημα, μετά κατηφόρα ποτάμι ή ποταμάκι και ανηφόρα. Αυτό επαναλαμβάνεται αδιάκοπα. Τα Χωριά χωρίς ηλεκτρικό συνεχίζουν Αλλά ενίοτε, ίσως μια ή δύο φορές τη μέρα, να περάσω από μεγαλύτερο χωριό που κάποια σπίτια ή δημόσια κτίσματα έχουν ηλεκτρικό. Γενικά, παρατηρώ το εξής περίεργο: ο,τι κτίσμα πιο καινούριο υπάρχει είναι ή ακατοίκητο ή ερειπωμένο. Στην πόλη Λουαου, πέρασα πρώτα μέσα άπο το ζωντανό τμήμα της πόλης, καθόλα υπό ανάπτυξη, και μετά εισηλθα σε ένα καθαρό μοντέρνο μέρος της πόλης, με κανονικά σπίτια από τσιμέντο και βαμμένα, κλπ και δεν υπήρχε ψυχή .ψυχή όμως. Η Νομαρχία ήταν εκεί κι Η ιμιγκρασαο αλλά από κόσμο τίποτα.

Σήμερα με σταμάτησαν 2-3 φορές να μου πουν ότι με είδανε στην τηλεόραση. Κατι παλληκάρια πλήρωσαν τις πατάτες μου στο Κακολο, και πριν προλάβουν να μαζευτούν πάνω από 50 έφυγα γρήγορα γρήγορα. Ένας άντρας άνω των 50, με εξεζητημένη αγγλική προσφορά μου είπε ότι γράφω ιστορία. You are writing history.. 4000 years trav… eh no.. 400 years.. no no.. 4 years on the road… wow. Ρωτάει ένας ποιος είμαι και του απαντάει άλλος, 29 χώρες, 29 χρονών, πάει Λουάντα..

7 χρονος σε ποδήλατο με 4 χρόνο στη σχάρα και 5 χρόνο μπροστά, πίσω από το τιμόνι. Προσπαθεί να κουμαντάρει τη φάση αλλά δυσκολεύεται. Το ποδήλατο δεν έχει λάστιχα. Οι ρόδες είναι μόνο τα στεφάνια.

Το φεγγάρι κατακόκκινο ανέτειλε με το που άναψα τη βραδυνή φωτιά. Πάει για πανσέληνο

Μαγείρεψα γλυκοπατατες. Εχτές μακαρόνια. Προχτές ρύζι. Πιο πριν πουρε κασαβας. Πλάκα έχει.

18 Ιουλίου – 124 χλμ

Σπάνιο μα πραγματικό, η μέρα σήμερα άρχισε με πρώτη τη θέα του φεγγαριού. Έκτη πρωινή και δεν είχε δύσει ακόμα. Ταιριάζει και γλωσσολογικά με την παρουσία μου εδώ καθώς το φεγγάρι το λένε Λούα και τον ήλιο Μουάλουα. Πριν φύγω είχε ανατείλει κι ο ήλιος. Σήμερα φύσαγε. Ευνοϊκός κι επίσης, καθώς κινούμαι βόρειο-δυτικά, έχω τον ήλιο στην πλάτη μου. Αυτά κάνανε την ποδηλατάδα πιο ευχάριστη. Όμως είχε πολλές ανηφόρες και ο δρόμος για πάνω από 15 χιλιόμετρα Ήταν σα βομβαρδισμένος. Ένα χάλι, πραγματικά. Καλύτερα να ήταν απλά χωματόδρομος. Κουράστηκα σήμερα αρκετά έως πολύ. Μυϊκά Είμαι οκ. Τρώω υδατάνθρακες. Το στομάχι μου δεν είναι καλά, το σάλιο μου είναι ασθενικό κι έχω καούρες. Το πεχά εκεί μέσα δεν είναι καλά. Το γόνατο επίσης είναι αστα να πάνε. Ειδικά το πρωί δίνει πόνο. Με τα λίγα μου λεφτά πήρα αντιφλεγμονώδη για να την παλέψω. Σήμερα μου δώσανε 800 κουανζα αλλά δεν τα πήρα παρόλο που τα χρειάζομαι να φάω κάνα φρούτο και κάνα λαχανικό. Δεν τα πήρα γιατί ήταν πολυς κόσμος μαζεμένος εκει και ντράπηκα. Πάλι πολιορκηθηκα με σελφις, ερωτήσεις και χαμόγελα. Είναι ωραίο, μα γίνεται αποπνικτικό γιατί είναι ανεξέλεγκτο. Ανά φάσεις νομίζω ότι θα με φάνε. Πάνω από 10 οχήματα σήμερα σταμάτησαν για να βγάλουμε φωτογραφία. Ένας νέος ήρθε και με πέρασε τρεις φορές με το αμάξι για να τραβήξει μια σελφι. Του πα δεν μπορώ να σταματήσω. Βιάζομαι να δω που θα κοιμηθώ.
Μουάλουα γουατακα
Ο ήλιος έδυσε

Και δεν έχω βρει ακόμα σποτ και τα μηχανάκια του ενός χωριού με ακολουθούν μέχρι να με μυριστουν τα μηχανάκια του επόμενου χωριού. Τελικά σταμάτησα γιατί το ήθελε πολύ. Έπαιζε και υπόνοια διάρροιας στα του στομάχου και έπρεπε να λύσω αλλεπάλληλα αινίγματα. Να πάρω φαΐ (ρύζι, ζάχαρη, τσάι, σπίρτα) χωρίς να ποδοπατηθω, να βρω νερό (ο ποταμός που χα σταμπαρει στον χάρτη είχε βρώμικο νερό) και να απομονωθω με κάποιο τρόπο ευγενικό ώστε να βρω ένα μέρος να κατασκηνώσω πριν νυχτώσει τελείως. Όλα έγιναν επιτυχώς και μάζεψα και ξύλα για τη φωτιά και εξερευνησα επιτυχώς τις διαθέσεις του στομάχου και μαγείρεψα ρυζάκι σκέτο για αύριο μα για το βράδυ νηστικός να δω τι παίζει. Πεινάω. Σήμερα έφαγα το μεσημέρι και μετά ήμουνα σα ζόμπι. Κατι με γυροφέρνει και οι συνθήκες δε βοηθούν. Έχω όμως το τυπικό μου, ιερό. Μαγείρεμα με Φωτιτσα το βράδυ να γαληνεψει Η ψυχή και τσάι ανάσκελα με γράψιμο να γαληνεψει το πνεύμα. Νομίζω η σημερινή μέρα είχε την ένταση 5 νορμάλ ημερών. Όλες οι ποδηλατικες μέρες είναι υπέρ μέρες. Καμιά φορά ξεχνάω το συναρπαστικό της πραγματικότητας μου.

Υπάρχει επίσης και μια πολυπλοκότητα που με επηρεάζει συναισθηματικά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αλληλεπιδράς μαζί τους και χαίρεσαι που είσαι άνθρωπος. Ανοίγει η καρδιά σου. Με ένα χαμόγελο τόσο πηγαίο, με τα χέρια τους να χειρονομουν τόσο αγαπητικά και ευγενικά. Εκεί γεμίζω. Μα Υπάρχουν κι άνθρωποι τόσο άξεστοι και τόσο αχρείοι. Μουντρουχοι. Τους χαιρετώ με χαμόγελο και απλά κοιτάνε καχύποπτα και δε λένε τίποτα. ή βγάζουν μια φωνή σα να τους πάτησες το πόδι
Εεεεε
Αααα

Εκεί αδειαζω. Και μπορεί να Ναι ολόκληρα χωριά. Χαίρετας αγάλματα που κουνάνε το κεφάλι τους σε αντιστοιχία με την κίνηση σου.

ή άλλοι με φωνάζουν με έναν τρόπο σα να με διατάζουν. Ελα εδώ! Φωτογραφία! Θέλουν να με φάνε, να με καταναλώσουν. Να ανεβάσουν τις μετοχές τους στο φεησμπουκικο Χρηματιστήριο.
ή άλλοι που μου λένε
Πάρα, πάρα
Σταμάτα

Με μια επιτακτικότητα, κι επειδή δε σταματώ -γιατί είναι αδύνατο να σταματώ σε κάθε χωριό- τρελαίνονται, σεληνιαζουν, φωνάζουνε.. δε νιώθουν τη φάση μου. Το άκουσα ωραία σε ένα ποντκαστ τις προάλλες από έναν ανθρωπολόγο:
Realizing that the other is part of one’s self and not just somebody out there.
Μου άρεσε.

Ένα άλλο σχόλιο
Τα πορτογαλικά είναι βλάχικα / συντετμημενα ισπανικά. Παραδείγματα
Άτομο – persona – pesoa
Καλώς ήλθες – bien venido – bem vindo
Έχεις – tienes – tens
Αδελφός – hermano – irmao
Κλπ κλπ

Θα κοιμηθώ τώρα. Εδώ και δέκα μέρες δεν μπαίνω καν στον κόπο να φουσκώσω το στρώμα μου γιατί έχει χαλάσει τελείως. Κοιμάμαι στη γη. Ένα συνήθειο είναι κι αυτό.
Φιλάκια

19 Ιουλίου – 110 χλμ

Κουρασμένος. 21:21.
Μαγείρεψα 2 φαγητά. Τηγανιτη κασαβα και τηγανητους λουκουμάδες κασάβας
Και μακαρόνια. Έφαγα τηγανιτή κασάβα το πρωί και έπαθα πλάκα. Ονειρευόμουν όλη την μέρα να έρθω να τη μαγειρέψω. Την έκαψα όμως γιατί πάνω στην ώρα που έπρεπε να τη βγάλω εμφανίζονται 6 άντρες με φακούς, ματσετε, τσάπες. Σε υπερδιέγερση.
Σκοτάδι τώρα 20:00 ή ώρα. Το φεγγάρι δεν έχει βγει ακόμα. Εεεε τσιντελε Είσαι εδώ γιατί είσαι εδώ σε ψάχνουμε και απαντάω αυθόρμητα κι ηλίθια βασικά
Ποιο είναι το πρόβλημα ρε παιδιά
Αλλά με ύφος

Έχω κουραστεί από αυτό το υπέρ προστατευτικό κυνηγητό αλλά και από την αναγνωρισιμότητα. Ηλίθια κίνηση γιατί ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιοι είναι πόσοι είναι τι θέλουν ακριβώς. Και είναι σε υπερδιέγερση. Τσεκάρουν τη σκηνή, τσεκάρουν το ποδήλατο.
Αυτό είναι πιστόλα
Όχι ρε παιδιά δεν έχω όπλο..
Ώπ αυτό μήπως είναι πιστολα; για βγάλτο να το δούμε μπριζωμενοι τώρα τελείως. Απορώ πώς με βρήκανε.. Πρέπει να με ψάχνανε για μια με δύο ώρες.
Έρχονται κοντά μου, φωτίζουν το πρόσωπο μου
Γεζους γεζούς λένε και ξανάλενε. Εγώ κάθομαι καταγής μπροστά από τη μικρή φωτιά και την
Πανέλα
Κατσαρολίτσα
Μου.

Ένας, ο πιο… ναρκωμένος; κουρασμένος; μη φυσιολογικος πάντως, γονατίζει και μου λέει
Ορασάο ορασάο
Να προσευχηθούμε
Μου πιάνει το χέρι και αρχίζει να λέει τα δικά του.
Συνένεσα και γω μ ένα αμήν am in στο τέλος

Με ρώταγαν μου μίλαγαν, μίλαγαν μεταξύ τους, σε 5 λεπτά είχαν φύγει.. Μ αναστάτωσαν λίγο, για μια στιγμή φοβήθηκα. Αα.. μα ξέχασα να πω, ότι στην αρχή που είπα το αντιδραστικό μου.. Ο εκ των υστέρων προσευχόμενος, μου είπε
Όχι όχι, δεν μιλάμε επιθετικά εμείς. Δε μιλάμε άσχημα. Καλά να Ναι.

Χτες το βράδυ ήρθε κάποιος κοντά στη σκηνή μιλώντας στις 03:30. Νομίζω δε με είδε. Έφυγε.

Σήμερα είχε κατηφόρα γενικά. Δρόμος κακός σε σημεία. Ένα πούλμαν σταμάτησε και βγήκαν όλοι από μέσα να με δουν και να με ρωτήσουν τα κλασικά. Και να βγάλουν φωτογραφίες, εννοείται. Και πολλοί φορτηγατζήδες επίσης.

Κλείνουν τα μάτια μου
Πονάει ένα δόντι μου

20 Ιουλίου – 102 χλμ

Έξι και τριάντα εννιά, απογευματινή.

Ξάπλωσα. Δε μαγειρεύω σήμερα, μετά από δύο βδομάδες. Ζαλάδα, πονοκέφαλος, στομάχιγκχ, τάση για εμετό. Πήρα ιμοντιουμ. Χτες το βράδυ ξύπνησα με στομάχι χάλια. Η λαδιλα με έσκισε. Είμαι Και γω με χάλια στομάχι και πάω Και τηγανιζω… Τώρα έφαγα απλά δύο αβοκάντο. Τα βρήκα στην Πιο φτηνή τιμή που τα έχω βρει ποτέ. 12 αβοκάντο μεσαία προς μεγάλα, 500 κουάνζα. 1 ευρώ πάνω κάτω… τρελάθηκα Και θα τα παίρνα όλα αλλά πρώτον πού να τα βάλω Και δεύτερον Δεν ήταν όλα ώριμα. Πήρα τρία. Μπήκα σε αυτήν την “σπατάλη” γιατί μου δώσε ένα ζευγάρι συνταξιούχων 2000 κουaνζα. Καλά να Ναι. Σταμάτησαν το αυτοκίνητο, βγάλανε τα αηφον Και με βομβάρδισαν. Είδαν τη σκηνή οι αστυνομικοί Και έτρεξαν κι αυτοί. Με το που φτάσανε δίπλα μου, είδα τον αστυνομικό να βάζει μέσα το μανό του. Χαχαχαχαχαχαχα. Ναι Ναι.. έκανε μανικιούρ. Έβαφε τα νύχια του. Το χουν συνήθειο εδώ και οι άντρες. Θυμάμαι και στην Κολομβία τον Καμίλο, ραπερ μαριχουανέρο, σκουλαρίκια φάση γιο Και να βάφει τα νύχια του με μια επιμέλεια αξιοθαύμαστη. Σήμερα με σταμάτησαν 5-6 αυτοκίνητα κι ένα λεωφορείο. Και 3-4 φορτηγά. Τουλάχιστον οι φορτηγατζήδες δίνουν Και κάνα νεράκι.. λυπήθηκα σε ένα από τα τελευταία χωριά γιατί χιωσα μια πρόσκληση ανθρώπου που σηκώθηκε και μου πε έλα έλα

Τε
Βι
Εν
Λα
Τελεβιζάο

Είπα δεν μπορώ αμιγο αγαπημένε
Και συνέχισα. Είχα πονοκέφαλο, και το κυριότερο, το γόνατο μου το δεξί δεν πάει πολύ καλά. Χτες το πρωί με πόναγε άπειρα.. έπρεπε να περάσουν δύο ώρες για να καταλαγιάσει λίγο ο πόνος. Ούτε που το πιεζα. Έκανα πετάλι βασικά μόνο με το αριστερό. Σήμερα πήρα ιμπουπροφενο με το Καλημέρα για το γόνατο και γιατί ξύπνησα σα ζόμπι. Ζαλάδα σε βαθμό που δυσκολεύομουν να μαζέψω τα πράγματα γιατί έπρεπε να σκύβω. Ναι, πάντως, λυπήθηκα που είπα ότι δεν μπορώ αλλά τα τόσο συχνά σταματήματα κρυώνουν το γόνατο και μετά υποφέρω.

Είχα Και μια δυνατή ανηφόρα σήμερα. Ήταν ωραία μέρα παρόλο που δίνω έμφαση τώρα στα αρνητικά, κατά κάποιον τρόπο. Οι περισσότεροι που με σταματάνε Και ρωτάνε δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον. Για έναν νεαρό που κατέβηκε από το λεωφορείο Και ίσως και για τον επίσης νεαρό οδηγό ενός ασθενοφόρου που γύρισε για να με προλάβει, φάνηκε σα να τους εμπνέω κιόλας. Εκεί είπα

Χαλάλι με τις στάσεις, θα σταματάω σε όλους.
Αλλά μετά άρχισε το γόνατο τα δικά του.

Σήμερα πλυθηκα κι ωραία με σαπουνάκι για τα ρούχα, σε σκόνη, που μου δώσε μια κυρία. Έπλυνα Και την μπλούζα μου με κολπάκι – κράνος ανάποδα με σακούλα = λεκανίτσα.

Η μέρα σήμερα ξεκίνησε 6:19 (θυμήθηκα ρεη μυστήριο) με έναν μυστήριο τύπο (δεν τον είδα ποτέ) έξω από τη σκηνή να μου μιλάει. Είχα αποφασίσει να κοιμηθώ μέχρι τις 7 αλλά ήρθε ο παπά κουαμπρί όπως μου είπε να δει αν είμαι καλά. Ήταν ένας από τους χτεσινοβραδινους όπως μου είπε. Δεν άνοιξα να τον δω γιατί φοβήθηκα ότι θα κάτσει μέχρι να φύγω, και η ζαλάδα μου ήταν αστα. 18:19 εντός της σκηνής, έχει σκοτεινιάσει, περάσανε 4 γυναίκες με κουβάδες στο κεφάλι (αποξηραμένη κασάβα). Κοιμάμαι στους αγρούς (δες φωτο),. Είδανε τον φακό μου που ήμουν μέσα στη σκηνή και έτρωγα Και απλά τρέξανε στο πλάι στο μονοπατακι χωρίς να πούνε κουβέντα..φοβισμένες. Χωρίς καν να με κοιτάξουν. εεεηηη λέω

Είμαι εδώ
Βιαζέρο
Ταξιδιώτης
Δε μπίνα
Με ποδήλατο
Βενγκο εν πας
Έρχομαι εν ειρήνη
Τίποτα, καμια απόκριση.
Τρέχανε.

Θυμήθηκα τη μουρλή της δεύτερης μέρας στην Αγκόλα.. που νόμιζε πως θα τη βιασω. Βασικά δεν είναι μουρλη, κι αυτές, όσο παράξενο κι αν μου φαίνεται που αντιδρούν Έτσι, και δεν το χω συναντήσει πουθενά ξανα αυτό, υπάρχει λόγος. Για όλα υπάρχει μια εξήγηση. Νομίζω η απάντηση δίνεται στη φωτο με το τανκ. Και στα υπόλοιπα τανκς που βλέπω σκουριασμένα παλιοσίδερα να θυμίζουν όχι ένα ή δύο. Ούτε τρία, σα στην Ελλάδα. Τριάντα χρόνια εμφύλιος στην Αγκόλα…….. Τριάντα!!! Πόσες γυναίκες θα βιάστηκαν Και πόσα άλλα αποτρόπαια θα έγιναν…

Θα διαβάσω πιο πολλά Όταν θα έχω ιντερνέτ Και θα ρωτήσω κιόλας πιο πολύ. Έπιασα τον τζερόνιμο, αστυνομικό στο Νακοντα (που μου σπασαν οι ακτίνες Και κοιμήθηκα εκεί) Και τον ρωταγα διάφορα να μου πει.
Δεν είναι της παρούσης.
Θα κοιμηθώ σήμερα από τώρα. 19:17
Χρειάζομαι ξεκούραση για να ρισετάρω.
23 μέρες συνεχόμενα στον δρόμο
409 χιλιόμετρα μείνανε
Για να δούμε

21 Ιουλίου – 102 χλμ

Τι μέρα και η σημερινή..;!

Ξύπνησα πιο ξεκούραστος και από υγεία κομπλέκ, εξαιρουμένου του γονάτου. Το μεγάλο θετικό αυτής της ατελείωτης διαδρομής από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα είναι ότι κατάφερα επιτέλους – μετά από τέσσερα χρόνια ταξιδιού – να θέσω υπό έλεγχο το φαινόμενο που αγγλιστί ονομάζεται saddle sores. Είναι σπυράκια με πύον στο σημείο που η σέλα συναντάει το σώμα μου. Εκεί ακριβώς, ναι. Η τριβή, ο ιδρώτας και το όλο περιβάλλον παράγουν επίπονα, ενοχλητικά, αηδιαστικά και ακανθώδη κατά κάποιον τρόπο, σπυράκια. Για χρόνια ψάχνω μια λύση οικονομική, χωρίς αποτέλεσμα. Είναι πρόβλημα που έχει οδηγήσει αρκετούς και στο χειρουργείο. Βρήκα τη λύση που τα θέτει υπό έλεγχο. Δεν είναι ότι δε βγαίνουν καθόλου. Δεν ενοχλούν όμως. Τη γράφω εδώ. Πρώτον, καθημερινό πλύσιμο Της περιοχής. Τουλάχιστον με νερό. Όποτε μπορώ και με σαπούνι. Μετά οινόπνευμα. Μετά επάλειψη με μίγμα coconut oil ως φορέα των essential oils: clove oil και tea tree oil (Αυστραλίας). Φυσικό, σούπερ antibacterial, antiseptic, επουλωτικο. Πολύ δυνατό. Επίσης καθάρισμα με οινόπνευμα και του padded cycling short. Φοράω δύο. Κατά τη διάρκεια της μέρας τώρα, βάζω άφθονο chamois cream. Κι αυτό με πολλά φυσικά έλαια. Για καιρό δοκίμαζα βαζελίνη και διάφορα άλλα μίγματα δικά μου.. Δε δουλεύανε. Αυτή η chamois cream που βρήκα στη νότιο Αφρική, πέντε ευρώ, είναι πολύ καλή, και μένει καθ’όλη τη διάρκεια της ποδηλατάδας ( 8ωρο τουλάχιστον).

Πάει αυτό. Συνεχίζω στα της μέρας. Ξυπνάω 25 χλμ από το Μαλάνζε. Η μεγαλύτερη πόλη απο τότε που μπήκα στην Αγκόλα. Με έχει φάει το πώς θα τη διαχειριστώ. Δε θέλω σε καμία περίπτωση τα του Σαουρίμου. Διερευνώ το τι με ενοχλεί ακριβώς.. Γιατί απλά δεν το απολαμβάνω και τρώγομαι;; με σταματάνε δύο αμάξια Πριν το μαλανζε για να μου δώσουν την απάντηση. Πρώτον, ο τρόπος που σε σταματάνε. Έχει μια επιτακτικότητα. Λες και είμαι υποχρεωμένος. Λες και είναι η αστυνομία. Βγάζουν το χέρι και κουνόντας το εννοούν “σταματά σταματά”. Σταματάω γιατί ψάχνω απάντηση .. Γιατί Σήμερα Θέλω να είμαι μη αντιδραστικός. Θέλω να τα ζήσω όλα όπως έρχονται. (Έτσι λέω από μέσα μου πριν με σταματήσουν). Το πρώτο αμάξι φέρει έναν παστορα Ευαγγελικής Εκκλησίας με τη γυναίκα του και το 6χρόνο παιδί τους που δεν καταλαβαίνει τι γίνεται. Κατεβαίνουν και θαρρείς δε μου λένε ούτε Καλημέρα. Μου λένε δηλαδή, αλλά τελείως τυπικά, για να την πουν. Φτιάχνει η γυναίκα τα μαλλιά της Για τη φωτογραφία πριν καν με χαιρετήσει. Ο άντρας έχει στο χέρι Τάμπλετ και ψάχνει τις ρυθμίσεις. Μια φωτο με τον έναν μια με τον άλλον μια κι οι δυο μαζί. Χμμμ… Για γύρνα κι από δω μήπως φαίνεται καλύτερα.. Ναι οκ τέλεια. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε. Αμαξάκι, τσίου. Πάμε εκκλησία να το πούμε στους υπόλοιπους. Το δεύτερο αμάξι ήταν χειρότερο. Ένας άντρας, δύο γυναίκες. Φωτο με τον καθένα ξεχωριστά και μετά με όλους μαζί και μετά βίντεο, ο τύπος να κάνει ότι μου παίρνει συνέντευξη.. κι Η μια από τις τύπισσες πριν ξεκινήσει η καταιγίδα η φωτογραφική το πε κιόλας….

Αλγουνας φωτός ΠΑΡΑ ΠΟΥΜΠΛΙΚΑΡ

Για να τις ανεβάσουν στο φεησμπουκ. Αυτή είναι η υπόθεση. Τους δίνω το ψεύτικο χαμόγελο μου και αναμοχλευω Σκέψεις και αισθήματα με το που φεύγουν. Γιατί εγώ να γίνομαι μέρος, ο πρωταγωνιστής βασικά, σε ένα θέατρο που με αηδιάζει; γιατί ενδιαφέρον Δεν έχουν Για μένα. Να με φάνε θέλουν με τις κάμερες τους.. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν και πολλοί, οι περισσότεροι ίσως, με αγνοτερες προθέσεις. Θέλουν φωτογραφία Γιατί γουστάρουν.και φαίνεται από το πώς Σου μιλάνε. Δε διστάζουν, σα να σου ζητάνε χάρη. Χαμογελάνε..

είπα από μέσα μου για το μαλάνζε: θα περάσω σφαίρα από την πόλη και μόνο αν πραγματικά το νοιώθω θα σταματήσω. Το θέμα με τα σταματά ξεκινά είναι και το γόνατο μου. Κρυώνει και μετά υποφέρω.. Σήμερα έγινε 2-3 φορές και το άλλο που σε σταματάει ένας, και με το που φεύγει έχει δει άλλος το συμβάν της φωτογράφησης και έχει εννοήσει ποιος είμαι και σου λέει θα πάω κι εγώ. Και Μετά τρίτος.. ιιγκχ.

Σε έναν που με ρώτησε αν μπορεί να βγάλει φωτογραφία είπα και βέβαια Ναι, κοστίζει 5 κουάνζα, που ούτε καν υπάρχει τέτοιο νόμισμα. Το 1/100 του ευρώ. Κατέβασε τα μούτρα του μέχρι το πάτωμα.. και έκανε 2-3 βήματα γύρω μου, σκεπτόμενος, μέχρι που του είπα ότι του κάνω πλάκα.

Έτσι κι έγινε λοιπόν. Μπήκα μαλανζε με απόφαση να είμαι πολύ επιλεκτικος. Έλα όμως που χανε δει τι έγινε στο σαουριμο και περίμεναν να σταματήσω κι εκεί να με απολαύσουν αυτοί και όλοι οι φεησμπουκικοι φιλοι τους. Δε σταμάτησα λοιπόν στα κεντρικά παρόλο που είχα δύο προσκλήσεις κι ενός Δεν του άρεσε καθόλου. Είχα πιάσει κουβέντα με τον Ζοάο, και τον Φρανσίσκο που δούλευαν ταξί μηχανάκι και με συνόδευσαν σε όλην την πόλη. Ο ζοάο, στον αποχαιρετισμό μου είπε με το χέρι στην καρδιά (κυριολεκτικά) ότι τον ενέπνευσα. Μου χάιδεψε κατά κάποιον τρόπο και την πλάτη, με τρόπο αγαπητικο.. Όχι ομοφυλοφιλικό….. σχεδόν συγκινήθηκα. 24 χρονών με 2 παιδιά.

Ήρθε κι ένας με το αυτοκίνητο, και μου κανει συνέντευξη συνέντευξη. Του λέω δεν μπορώ, έχω το γόνατο μου. Αισθανόμουν άσχημα, αλλά δεν είναι ότι είπα και ψέματα. Ευτυχώς με ακολούθησε Για πάνω από 5 χλμ μέχρι που έβγαινα από την πόλη και με ξανασταμάτησε. Ήταν ευγενική φυσιογνωμία και του είπα σορυ Για Πριν και Τώρα μπορούμε στα Γρήγορα. Μαζεύτηκαν διάφοροι και τράβαγε αυτός με το κινητό του. Μου έδωσε κι ένα μπουκάλι νερό. Σήμερα μου δώσανε πάνω άπο 10 μπουκάλια, και 250 κουάνζα. Μετά από 3-4 χλμ με σταμάτησε άλλο αμάξι, το Εθνικό Ραδιόφωνο. Ουνα εντρεβιστα.. Ναι Ναι αμέ.. μίλησα κι εκεί. Μετά άπο 3-4 χλμ ακόμα με σταμάτησε το τιβι παλανκα, μια συνέντευξη.. Ναι Ναι, κανένα πρόβλημα. Δεν έχω πρόβλημα με τις συνεντεύξεις, με τη βαβούρα και την οχλαγωγια Έχω κάποιο θέμα. Το λοιπόν, αυτή η τελευταία συνέντευξη έμελλε να είναι καθοριστική. Πήρανε πλάνα κιω άπο δω κι άπο εκεί. Και χαμόγελα με όλους. Ο κάμεραμαν με έσωσε αργότερα.. 2-3 χλμ παρακάτω με σταματάει η αστυνομία. Βλέπεις στη μεγάλη πόλη οι περισσότεροι έχουν ρεύμα. Κι οι περισσότεροι έχουν τελεβιζάο. Πραγματικά δεν ξέρω και γω πόσες φορές σταμάτησα σήμερα… οι αστυνομικοί αυτοί δε θέλησαν φωτογραφία. Απλά μιλήσαμε για 2-3 λεπτά.Γενικά είμαι πολύ ευγενικός Γιατί φαίνεται Ποιοι με σταματάνε Γιατί με εκτιμούν, και μου φέρονται πολύ όμορφα και μου λένε τα καλύτερα. Τα πα και με τους πολιτσμάνους και συνέχισα. Λίγο παρακάτω, κι ενώ έχω ημι απηυδισει με τις παύσεις περνάω από χωριό. Μου φωνάζουν κάτι γυναίκες στην άκρη του δρόμου, χαιρετάω χαμογελάω απαντάω, και κάτι πιάνει το αυτί μου για νερό. Ότι θα μου δώσουν νερό. Αυτό κατάλαβα. Χρειαζόμουν νερό σε εκείνη τη φάση. Σταμάτησα Κάπου 40 μέτρα μακριά τους και προσπαθούσα να καταλάβω αν όντως μου είπαν για νερό. Γελάγανε και η μια έκανε πως έπαιζε κιθάρα και χόρευε, σα να μυ λέει έλα να μας παίξεις. Στέλνω 1 φιλί αέρινο από αυτά του ανταλμπέρτο του καλού μου φίλου από την Ιταλία και κάνω να φύγω. Πεταλαρω 2 μέτρα και ακούω φωνές από την άλλη τώρα. 3 νεαροί και 4-5 παιδιά ψιλοτρεχουν με χέρια σηκωμένα. Κι αυτοί καμία σαρανταρια μέτρα μακριά. Λέω άντε να περιμένω, τόσος ζήλος…

Και ακου τώρα πώς εξελίσσεται το σκηνικό, από το πουθενά μιλάμε.. Με φτάνουν. Κατευθείαν οι δύο αρπάζουν τις μπανάνες που χα στο τιμόνι. Τις είχα πάρει σε προσφορα. Κάνω να φύγω για να τους δείξω ότι δεν είναι σωστοί, κι ότι ξέρω γω είναι γαϊδουριά αυτό που κάνουν. Ο ένας μου αρπάζει και το μπουκάλι με το νερό κι ο άλλος κοιτάζει το ποδήλατο εξερευνητικα σε φάση τί μπορούμε να αρπάξουμε.. Τότε εννοώ την κατάσταση και μπαίνω σε mode: under attack. Πριν προλάβω να ξεκινήσω τη διεκδίκηση τύπου κόψτε τις μ@λ@κίες, δεν είμαι ο τύπος που θα το βάλει στα πόδια, ο τρίτος νεαρός, έχει έρθει άπο την άλλη και

Πριν συνεχίσω να πω ότι γενικά είμαι ο τύπος που θα το βάλει στα πόδια.. Δεν είμαστε Για μπλεξίματα.. Και ειδικά στην έδρα τους.. Αλλά Στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε καν. Με τόση δημοσιότητα, με τοσο μπακ απ απο την αστυνομία, με το χωριό όλο να βλέπει το σκηνικό, στην άκρη του δρόμου, και γνωρίζοντας ότι το χωριό είναι μαζί μου, εεεε δε θα κάνω Και πίσω…

Ο τρίτος νεαρός έχει έρθει από την άλλη κι ο μπούφος τελείως μου αρπάζει το κινητό μέσα από το κίτρινο μπιτόνι. Πολύ επιδέξια, ομολογουμένως, καθώς εξείχε ελάχιστα, ίσα για να φορτίζει.. αφήνω κάτω το ποδήλατο και αρχίζει το κυνηγητό. Φεύγουν κι οι τρεις τρέχοντας προς τα μέσα του χωριού, απομακρυνομενοι από τον δρόμο.. τρέχω πίσω τους και μαζί ξεκινάει κι ένα πλήθος ανθρώπων που δεν ξέρω τι και ποιοι και πώς, αρχίζουν και τρέχουν μαζί μου και μαζί τους και όλοι είμαστε ένα μπουλούκι που κινείται θολώνοντας τον χώρο με σκόνη. Θυμάμαι να κάνω μία σκέψη. «κλείδωσε» τον τύπο που πήρε το κινητό, μην τον χάσεις. Φορούσε ο μπούφος καπέλο καομπόυ κόκκινο και μαύρο και απλά τον είχα σταμπαρει. Τρέχουμε για κάνα λεπτό. Φάνηκε αιώνας. Τον χάνω στις στροφές των σπιτιών αλλά τον βρίσκω πάντα. Παει έξω άπο το σπίτι του. Έξω από την πόρτα

Δάμε ελ τελέφονο
Δωσ μου το τηλέφωνο

Του φωνάζω ξανα και ξανα και τον σπρώχνω και λίγο

Χαχαχα. Το τυπακι έχει το σουλουπι κλασικού αφρικανικού νεαρού. Μου ρίχνει μισό κεφάλι, είναι αδύνατος και μυώδης.. Με έχει Για πλάκα, αλλά δεν έχει σημασία

Του φωνάζω ξανα και ξανα και τον σπρώχνω και λίγο. Το σημαντικό είναι να περάσεις στο υποσυνείδητο του το ποιος κάνει κουμάντο εδώ. Ποιος έχει το πάνω χέρι.. δε θα εμπλεκόμουν εννοείται σε καυγά. Πέραν του ότι με έχει, δεν είμαι καθόλου της βίας. Αλλά εδώ παίζω το… θεατρικό παιχνίδι μου γιατί εξ’ορισμού έχω δίκιο και πρέπει να το υπερασπιστώ.

Ο μπούφος μου δείχνει τις τσέπες του ότι δεν έχει τίποτα.. και δεν είχε όντως. Κάπου είχε πετάξει το κινητό, ο μπαγάσας, και δεν τον πήρα χαμπάρι. Αντί να τον αφήσω προς αναζήτηση της πολυπόθητης συσκευής, επιμένω να μην τον χάσω από τα μάτια μου και του φωνάζω ξανα και ξανα με τσαμπουκά

Δαμε ελ τελεφωνο

Έχει έρθει όλο το χωριό έξω από το σπίτι του.. Του φωνάζουν, τον γιουχαρουν κι ένα τυπακι καλά να Ναι έχει φέρει σκάλα και σκαρφαλώνει με έναν άλλο στη λαμαρίνα της σκεπης να δουν αμα το πέταξε εκεί.. τζίφος

Κι εγώ με ύφος
αγέρωχο συνεχίζω να τον πιέζω λεκτικώς τε και σωματικώς – να ψιλοσπρώχνω. Φεύγει από το σπίτι του και προχωράει Τώρα, ενώ είμαστε συνέχεια σε διεκδικητική επαφή, περπατάει προς τα κάπου.. Απλά είναι σε κίνηση.. Εγώ φωνάζω εν τω μεταξύ ανά φάσεις τη λέξη πολισία μπας και καταλάβει ότι ο λευκός δε θα το αφήσει έτσι το πράγμα.. εκεί εμφανίζεται από το πουθενά ποιος λέτε

Ο κάμεραμαν.. Με την κάμερα στο χέρι. Μεγάλη κάμερα, επαγγελματική.. Δεν ξέρω αν τραβάει ή τι κάνει.. τραμπουκιζεται πάντως από έναν από τους άλλους δύο νεαρους που τους είχα χάσει Γιατί είχα Μονο στον μυαλό μου τον μπούφο που έχει βγάλει τώρα πια το καπέλο του καομπού. Του λέω

Βασ Α τενερ προμπλεμας αμιγο
Δαμε ελ τηλέφωνο
Θα έχεις προβλήματα
Νομίζω ποτέ ξανα αυτό που είπα δεν είχε τόσο άμεση εφαρμογή

Ο Άγιος κάμεραμαν παίρνει τηλέφωνο. Τον παίρνει το μάτι μου από μακριά. Κάτι μου έχει πει εν τω μεταξύ, δε θυμάμαι τι, γιατί οι σκηνές ήταν πανικού. Νομίζω του είπα να πάρει την αστυνομία.

Εγώ δίνω πίεση με τον μπούφο, να του καταστήσω σαφές ότι δε θα το αφήσω έτσι… Και η πλάστιγγα θα λέγαμε αρχίζει να γέρνει σούπερ παραδόξως προς την άλλη μεριά. Τη δικιά του! Γυναίκα που φωνάζει
Γκασεόσα
Γκασεόσα

Έρχεται και μου δίνει το κινητό – στο οποίο γράφω, τώρα – μες στις σκόνες, χάλια, μα λειτουργικό
Και μου λέει να της πάρω αναψυκτικό
Ναι ναι της λέω

Και τώρα βρίσκομαι ξαφνικά εγώ σε θέση άμυνας.. Ο τυπάκος, μπούφος ως είναι, έχει αρχίσει τώρα να σπρώχνει εμένα και να θέλει να με πλακωσει.. λες και το γεγονός ότι το κινητό βρέθηκε τον καθιστά αθώο.. που είδαν ότι αυτός μου πηρε το κινητό Εγώ κι άλλοι πόσοι.. Ναι… ξεκινάει τώρα αυτός συμπεριφορά τραμπούκου που η κινησιολογία του ομοιάζει με κολυμβητή σε θάλασσα πλήθους. Να τον κρατάνε κι αυτός να πετάει χέρια, να ξεγλιστράει πλησιάζοντάς με όλο και πιο πολύ. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που κάνω τη σκέψη

Κάτσε να απομακρυνθω μη φάω κάνα μπουκέτο όλο δικό μου

Ταντά
Ταντά Ταντά
Εμφανίζεται η αστυνομία

Λιγότερα από 5 λεπτά από την εκκίνηση του συμβάντος. Είναι οι αστυνομικοι που με σταμάτησαν Πριν. Χαχαχα

Μιλάμε τον αρπάζουν τον μπούφο από τον σβέρκο, και τον πάνε μέχρι το όχημα που ταν ξέρω γω καμιά τριανταρια μέτρα μακριά. Ένας αστυνομικός δυο μέτρα, ο οδηγός.   Κάθε 10 βήματα εμπρός, κάνει ένα κόλπο τρικλοποδιά στον τυπάκο και τον ρίχνει προς τα πίσω και κάτω ενώ του κρατάει και τα χέρια κάπως. Πρέπει να πονάγε δυστυχώς. Έφαγε και 2-3 μπάτσες καλες, και τον βάλανε στην κλούβα.

Από την Κούβα
τώρα, σκάει τύπος από το πουθενά, που μου μιλά ισπανικά και παρουσιάζεται ως αυτόπτης μάρτυρας. Σταμάτησε με το βαν με το που είδε το συμβάν. Με βοηθάει να μεταφέρω επακριβώς το περαστικό στον τσεφ της αστυνομίας, που ήταν κι αυτός στο αυτοκίνητο που με χαιρέτησε και σε έναν σερίφη που έχει εμφανιστει με καπέλο καομπου και στολή όλη μπεζ κι ένα χρυσό αστέρι. Θα ταν περίπου 140 χρονών +/- 60. Έχει και βοηθό σε μάχιμη ηλικία που με πιέζει να
Φαζέρ κάσο
Να καταγράψουμε επίσημα το περιστατικό κλπ κλπ

Ούτε κλαν, του εξηγώ.
Να έχει συμμορία
παρακάτω φίλους του και και να με περιμένουν να με σαπίσουν;! Θα συνεχίσω το ταξίδι μου.

Τι κάσο να κάνω του λέω; Ο μπούφος δεν έχει εντουκασάο, δεν έχει μυαλό, δεν έχει φαμίλια (Αυτό το έβγαλα από το μυαλό μου) τι κάσο να κάνω; είναι μπούφος

Και πραγματικά, το σκεφτόμουν αργότερα που τον λυπήθηκα ακόμα πιο πολύ έτσι που τον βαραγανε.. που τον έβλεπα να πονάει και να εκλιπαρεί ενώ πριν 150 δευτερόλεπτα έκανε τον νταή, έτοιμο να με δείρει.. και έκανα κατευθείαν τον παραλληλισμό με τον λιονέλ από τη φυλακή της κέντροαφρικανικης “δημοκρατίας” που τώρα δεν είναι η ώρα για αυτόν.. Ναι , τον σκεφτόμουν τον καημένο ότι πρέπει να σαι τελείως μπούφος για να κλέψεις έναν λευκό μέρα μεσημέρι, μπροστά στα μάτια όλου του χωριού και μετά να προσπαθείς να τον τραμπουκίσεις κιόλας. Ο καημένος σε λιγότερο από δέκα λεπτά της ώρας βρέθηκε από
Χαχανίζοντας με τους φίλους του
,
δαρμένος,
μπλεγμένος,
το μίασμα του χωριού και
πιθανώς όλης της χώρας….
ποιος ξέρει αν ο κάμεραμαν πήρε πλάνα ή και να μην πήρε σίγουρα θα το παίξουν στις τοπικές Ειδήσεις… κρίμα, πραγματικά κρίμα..

Έφυγα λέγοντας ότι ένα άτομο δε χαλάει τίποτα κι ότι Ευχαριστώ όλο το χωριό που με βοήθησε.Τι κουκουρούκου περιστατικό. Μέσα στη θλίψη μου για τον μπούφο έβαλα και δύο φορές ξαφνικά τα γέλια ενώ ποδηλατούσα δια το κωμικοτραγικόν της υποθέσεως.

Συνέχισα.. Ένα μηχανάκι που πηγαίνε προς την ίδια κατεύθυνση και είχε πάρει πρέφα τι συνέβη μου είπε να μην ανησυχώ κι ότι θα με προστατεύσει. Προπορευόταν για λίγο μέχρι που τον ευχαρίστησα και του είπα πως είμαι καλά και να μην ανησυχεί..

Μετά με σταμάτησαν σε μια υπαίθρια αγορά συνεταιρισμού.. Εσύ δεν είσαι που στην τελεβιζαο; Ναι Ναι. ήρθαν όλες οι γυναίκες και με πλαισιώσαν με τα χρωματιστά φορέματά τους και με τα λευκά χαμόγελά τους. Ένιωσα τη ζεστασιά τους. Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους μπορώ να στέκομαι όλη μέρα. να σταματαω για αυτούς μπορώ σε κάθε στροφή. Γιατί αυτοί δε ζητάνε φωτογραφία. Αυτές ρώταγαν μόνο και θαύμαζαν και μου δώσαν και την ευχή τους και τέσσερις ντομάτες κιόλας. Μια ομορφιά.

Μετά με σταμάτησαν κάτι άλλοι μεθυσμένοι.
Μετά ένας άλλος που έτρεχε από το απέναντι ρεύμα φωνάζοντας φωτογραφία.

Μετά στο Κακούσο ο Καρβάλιο με υποδέχτηκε με χέρια ανοιχτά.. Ήταν πολύ χαρούμενος που με είδε. Μου είπε ότι με είδε στην τηλεόραση κι ότι με περίμενε. Σταμάταγε τους περαστικούς και τους έλεγε

Βεηντη νοβο παΐσες δε μπινα
Εικοσιεννια χώρες με ποδήλατο

Μου πε να με κερασει γκαζόζα, του ΠΑ δεν πίνω και μου πήρε τσαι και ψωμί.

Μετά, στο ίδιο μέρος με σταμάτησαν νεαροί και νεαρές, μου αγόρασαν ένα μπουκάλι νερό και βγάζαμε όλοι μαζί φωτογραφία με το νερό στο χέρι για να τη βάλουν στο φεησμπουκ όπως μου είπαν. Ήταν χαριτωμένοι.

Μια μέρα γεμάτη.

Τώρα με έναστρο ουρανό για θέα και με καυτό τσάι καρβαλιο στο στήθος.
Μια ομορφιά.
3 μέρες για Λουάντα.

22 Ιουλίου – 92 χλμ

Με σταμάτησαν διανομείς άρτου που δε με είχαν δει στην τελεβιζαο. Έμεναν 70 χλμ μακριά Και τους είπα ότι θα περάσω αργότερα. Ο Δαμιανός μου πε είναι ποιητής και θα μαζέψει φίλους τραγουδιστές κιθαρίστες Και ποιητές να συναχτουμε καλλιτεχνικώς το βραδύ. Έτσι κι έγινε. Σούπερ κουρασμένος 00:03 άπειρη ανηφόρα σήμερα

23 Ιουλίου – 100 χλμ

16:55 Πολύ κουρασμένος. Χτες κοιμήθηκα στου Δαμιανού μα είχε τρύπες το μοσκιτο νετ και έπαιξε ο εφιάλτης ζέστη εναντίον κουνουπιών. Καλυφτηκα με το σεντόνι για προστασία Και ιδρωσα σε ασύλληπτο βαθμό. Κοιμήθηκα χάλια Και 5:46 ξύπνησα. Τι παλληκάρι ο Δαμιανός δεν περιγράφεται.. Μου πλήρωσε 100 πράγματα να τα πάρω από το σούπερ μάρκετ, μου έδωσε πολλά ψωμιά από τη δουλειά του, χτες απήγγειλε κάτι μικρά ποιήματα Και γω συνοδευα στο υπόβαθρο με την κιθάρα. Πολύ ωραία στιγμή. Εχτές με σταμάτησαν πολλοί. Ένας παλαβουλης ονόματι Κριστόβαλ μου φίλησε τα χέρια δύο φορές Και μου είπε
Μούητο ρεσπέτο μούητο
Πολύ σεβασμό
.
Μου έδωσε κάτι 2000 κουάνζα, που είναι άπειρα λεφτά για έναν αγρότη (φαντάζομαι. Ήταν δίπλα σε αγροτικό.Με δύο άλλους). Σκέψου ο Δαμιανός, που το όνομά του κανονικά είναι Δαμιάο, πληρώνει 3000 το μήνα νοίκι για το δωμάτιο που μένει… κι Η θέα αυτή που ανέβασα σήμερα. 3000 κουάνζα, είναι αν δεν κάνω λάθος, λιγότερα από 7 ευρώ. Το χω σκεφτεί ξανα πολλές φορές.. νοικιαζω στην Ελλάδα και ζω στην Αφρική.. Και με 100 ευρώ το μήνα θα είμαι βασιλιάς. Και θα χω όλον τον χρόνο του κόσμου να διαβάζω και να γράφω, που είναι κάτι που επιθυμώ ιδιαίτερα.

Μια άλλη κοπελίτσα, 8 -9 χρόνων, μόλις κατάλαβε ότι εγώ είμαι το πρόσωπο που είχε δει στην τηλεόραση, άνοιξε διάπλατα το στόμα κι έβαλε μπροστά τα χέρια λέγοντας
Ες ελ
Είναι αυτός

Σήμερα μου δώσανε πάλι πόλλα νερά Και χυμό Και πορτοκάλια Και το πιο συγκινητικό ήταν ότι μου δώσανε Και ένα δαγκωμενο ντονατ. Τύπος που μου δώσε νερό Και χυμό Και μου λέγε το άλλο θέλεις ; τι άλλο χρειάζεσαι; του πα είμαι οκ κ έκανα να φύγω Και αυτός μπαίνοντας στο αμάξι είδε ότι είχε Και κάτι φαγώσιμο να μου δώσει Και έτρεξε να μου το δώσει και να μου πει πάρε Και κάτι για να φας. Μου έδωσε το δικό του δηλαδή.

Είμαι πτώμα. Σταμάτησα σε ένα πόστο πολισιάλ. Η αστυνομία μου είπε ότι έχει λήξει η βίζα. Το ήξερα. Τους είπα ότι ο κομανταντε στο σαουριμο μου πε ότι Έχω μέχρι τον Αύγουστο. Το ήξερα ότι ο κομανταντε έκανε λάθος αλλά με βόλευε. Η αστυνομία εδώ είπε να πάω στη Λουαντα Και μάλλον θα με συγχωρήσουν. Η μέρα κοστίζει 100 δολάρια αν έχει λήξει η βίζα σου. Μου είπαν να κοιμηθώ εδώ αν Θέλω Και είπα Ναι κατευθείαν Γιατί δεν την παλεύω. ,17:15 τώρα, θα μιλήσω λίγο με αυτόν που θα με φιλοξενήσει αύριο να δω ότι όλα είναι οκ Και θα κοιμηθώ χωρίς φαΐ και χωρίς μπάνιο. Είμαι σε στρώμα στο πάτωμα. Παίζουνε κότες στο δωμάτιο

24 Ιουλίου – 126 χλμ

Γιουχου!! Λουσάκα – Λουάντα, νταν. 27 μέρες συνεχόμενα. Με μια μέρα χωρίς ποδηλασία Γιατί είχε χαλάσει το όχημα. Περπάτησα όμως 17 χλμ και άρα τη μετράω κανονικά. 2369 χιλιόμετρα με 500+ χλμ χωματόδρομου. Κοπιωδες το εγχείρημα Και έντονα τα συναισθήματα τώρα με προεξάρχοντα τη χαρά Και την εξάντληση. Τα χέρια μου ψιλομουδιάζαν σήμερα, ο πισινος μου τα χει παιξει, κεφάλι ψιλοζαλάδα, στομάχι ντεμί, πόδια κομπλεκ. Ένα δόντι διαμαρτύρεται έντονα, αλλα θα το μοντάρουμε κι αυτό. Ήπια καφεδάκι νικητήριο Γιατί έφτανα αρκετά πιο νωρίς στο σπίτι που θα με φιλοξενήσουν. 300 κουανζα. Όσο δύο πακέτα μακαρόνια, φαΐ μιαμισης ημέρας στις αρχές της Αγκόλα. Τώρα έφυγαν σε 60 δευτερόλεπτα..Σήμερα έλαβα 23000 κουανζα σε δωρεές. Δύο μεγάλες 10+10 Και τα υπόλοιπα λοιποί. Επίσης δέχτηκα διάφορα κεράσματα. Και να σκεφτεί κανείς ότι μπήκα στη χώρα με 4000. Είχα τη δυνατότητα να σηκώσω λεφτά, από ένα σημείο και μετά που υπήρχαν τράπεζες, αλλά η τραπεζική ισοτιμία είναι χάλια σε σχέση με τη μαύρη αγορά και θα έχανα τα μισά λεφτά μου. Τώρα θα γίνει η δουλειά μέσω γουέστερν γιουνιον.

Δέχτηκα Πολύ αγάπη Και σήμερα Και είναι απλά τόσο όμορφο. Δέχτηκα Και λίγη καφρίλα Αλλά νοιώθω είναι μέρος της συνταγής κι αυτό. Το γλυκό πέτυχε Και το έφαγα όλο. Είμαι σε συνοικία πλούσιων Και θα φιλοξενηθω από λευκό που βρήκα στο καουτσσςερφινγκ. Ήθελα να μειώσω την πολυπλοκότητα γνωρίζοντας ότι θα μαι κουρασμένος κλπ. Επίσης περιμένω πακέτο ένα αεροστρωμα που θα μου δώσει η εταιρεία τζάμπα Γιατί το προηγούμενο χάλασε ηλιθιωδως μετά από χρήση, βέβαια, τεσσάρων χρόνων σχεδόν. Κοιμόμουν καταγής σε αυτή τη διαδρομή, κάτι που το συνήθισα, αλλά το κρύο είναι ξενερα Και Πολύ (κρύο) έρχεται από το έδαφος.

Το πλάνο είναι να κανονίσω τη βίζα, να φτιάξω το ποδήλατο, να ράψω ότι ραβεται (ότι σκίζεται, έχει σκιστει: παντελόνι, μπλούζες, σκηνή, τσάντα 1, τσάντα 2, σέλα, θήκη κιθάρας, σανδάλια, μπιμπ σορτς κλπ), να δω τι παίζει στην πόλη Και να πάω πίσω οδικώς στο Νταλατάντο με τον ποιητή Και τους υπόλοιπους να χαρώ τη ζωή όπως ρέει αγκολανικα.

Η διαδρομή από το Νταλα Και Μετά ήτανε τίγκα στα μπαομπαπ, φοίνικες, παπαγιες, μανγκα, μπανανιες, και άλλα άγνωστα. Τροπική φάση μιας Και πλησιάζω τον Ισημερινό Και τα κουνούπια δε λείπουν. Θερμοκρασία δωματίου Εκτός δωματίου Και υγρασία περίσσια.

More than a month here in the urban yet rural Zani Muone, less than 10 km from downtown Lusaka. Living with a wonderful family and enjoying my games with and observations of the kids around the house.

For souls and kites

Dusty, dense abyss
Cement blocks
Rusty fences, rubbish
Frozen clocks

Shoeless, bright smiles
Street games
Solace in dark times
Heaven claims

Child and parent
Hands lifted
Mild and transparent
Hearts uplifted

Sky the limit
The endless heights
Refugee in it
For souls and kites

Zani Muone, June 2019

Οι Χαρταετοί

Σε ωρισμένους τόπους ονομάζουνε τα χέρια χέρες. Στα Ακροκεραύνια πετούνε γυπαετοί. Σουρώνει η θάλασσα και αναγαλλιάζει. Στις ανοικτές πλατείες τον Μάρτη, αμολούν τα παιδιά με σπάγκους, χρωματιστούς αετούς από χαρτί.
Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και κάποτε γαλάζιοι, οι χάρτινοι αετοί λυσίκομοι και με μακριές ουρές, πετούν επάνω από την πόλι, όπως επάνω από την φτέρη των υψηλών βουνών οι αετοί.
Εκστατικά υψώνουν τα παιδιά τα χέρια. Δείχνουν τους χάρτινους κομήτες με τις μακρυές ουρές. Ουράνιοι δράκοι πιο ψηλά τα αεροπλάνα, βροντούν και γράφουν με καπνούς τις λέξεις:
ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.
Είναι η ώρα κάτασπρη και η έκστασις γαλάζια. Η πόλις αχνίζει από ηδονή. Κουνάν τις χέρες τα παιδιά, ακόμα, κι από τα στόματά των πηδούν σαν πίδακες, σκάνε σαν ρόδια, οι λέξεις:
ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.

Ανδρέας Εμπειρίκος
ΟΚΤΆΝΑ, Ίκαρος, 1980 (προσαρμοσμένο σε μεταγενέστερη απαγγελία του ποιητή, παρακάτω)

«Κόκκινοι, πράσσινοι, κίτρινοι …»
«Εκστατικά υψώνουν τα παιδιά τα χέρια.»
«… πιο γρήγορο από τη φθορά»

Nata – Kazungula 

Δέλτα ποταμού σε Δέντρο

Police check point, camping 1st nightLeft the bike there and got out of their wayZoom for the elephantFind Orion, test 1

Border crossing + Kazungula with Tapsi and Raymond

Crossing Zambezi river

Background BotswanaBackground ZimbabweBackground Namibia Background Zambia

 with Tapsi

With RaymondFind Orion, test 21kg avocado

Livingstone (family + Victoria falls + museum)

Power cut, Beatrice with candles cooking morojo in molilo Joshua with the toy car I buggy bought for him

An interesting corner of Livingstone museum dedicated to life in “our village” and “their city”

66 kwacha = 4.5 €

Cooking nsima, the most traditional African food, (mashed-potato-looking-like maiz stuff)

Zambezi baptism