Weeks 101-119 | Egypt

4 μήνες στην Αίγυπτο, δε βαρέθηκες;

ΙΕΡΟ ΟΡΙΟ

ο χρόνος της αφομοίωσης
ανάλογος του σεβασμού
η αφομοίωση του χρόνου
– όπως το μαρτυρούν οι πυραμίδες –
ο σεβασμός του θανάτου

υπάρχει αυτό το ιερό όριο… είναι ο κατώτερος δυνατός αριθμός ημερών/εβδομάδων/μηνών για να συναισθανθείς έναν τόπο. την αίγυπτο για να τη βιώσεις, θέλεις μάλλον μια ζωή. είναι ανεξάντλητη η πληροφορία που έρχεται από τους αιώνες και παράλληλα πολύπλοκη η καθημερινή πραγματικότητα. νομίζω ή θα τη μισήσεις ή θα την ερωτευτείς. αν μείνεις αδιάφορος, κάτι σου διέφυγε. εγώ αναρωτιόμουν ασταμάτητα και ο σεβασμός μου για τον λαό και την ιστορία του όλο και αυξανόταν…αυτό για τον… «χρόνο της αφομοίωσης», τώρα όσον αφορά στην «αφομοίωση του χρόνου»…

ΑΛΛΑΞΑ, ΜΕΙΝΕ ΗΣΥΧΟΣ

βλέπω πίσω τον χρόνο
και δεν ξέρω γιατί
– μάλλον θα ναι το του θανάτου –
θέλω να τον αξιολογήσω
και βρίσκω ένα μέτρο
σε αυτήν την άσκηση
το μέτρο των αλλαγών

μα 4 μήνες στην Αίγυπτο, και 2+ χρόνια να ταξιδεύει, και να ναι 28 χρονών.. πότε θα πιάσει δουλειά, πότε θα παντρευτεί, πότε θα προσφέρει κάτι στην κοινωνία? πότε θα γίνει παραγωγικός? πότε θα βγάλει λεφτά? και η απάντηση είναι αυτή παραπανω.

ο χρόνος δε μετριέται σε χρόνια, μετριέται σε αλλαγές. μετριέται σε ποιοτική μεταβολή του τρόπου που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και τα πράγματα. και σε αυτόν τον άξονα πάνω, τα σημεία είναι διακριτά και οι τομές βαθειές. τουλάχιστον σε μένα. η ενδοσκόπηση είναι προτεραιότητα και άσκηση για μια κατανόηση που αγκαλιάζει τη φύση, τον διπλανό μου, εμένα, το μεταφυσικό.
-Μα αυτό ποτέ δεν τελειώνει ! (μου είπε η γιαγιά μου στο τηλέφωνο Και συνέχισε “τι εγινε τώρα, Ε, σε μπλόκαρα;;; χαχαχααα)
Το ξέρω (γιαγιάκα μου), δε νοιώθω ακόμα έτοιμος να κάνω οτιδήποτε που να έχει αξία (Αξία, όχι… Υπεραξία 😉 ).Για τώρα, επενδύω στον πολλαπλασιαστή

4 μήνες στην Αίγυπτο και 2 στο Σουδάν = 6 μήνες στον αραβικό κόσμο…

ΚΑΦΕΝΕΊΟ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΌ

Ζάρια ζαλίζονται, ξερνιόνται και στροβιλίζονται στον αέρα
πετάνε σαν τα πουλιά και προσγειώνονται σαν τα πούλια
που σκάνε με τη σειρά τους με δύναμη εκκωφαντική
με τον κοφτό κ δυνατό ήχο που κάνει
το κόκαλο στο ξύλο^٨.
Κι έτσι παντρεύεται η τυχαιότητα με την πεποίθηση της σιγουριας

Τα μι και τα ντο μιας αρμονίας αλλοκοτης παντρευονται στο ταχύ ανακάτεμα των και παλι κοκαλινων πλακιδίων, και νατη ξεκινά μια νέα παρτίδα
ντόμινο

Ο αργιλαναφτης κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα
πότε με 3 αργιλεδες ανα χείρας
και ποτε θυμιατιζοντας παλινδρομικά
να κοκκινησουνε τα καρβουνακια του.
ενίοτε, για να τραβήξει τα βλέμματα ή για να επιταχύνει την διαδικασία – ποιος ξέρει?
γυροφέρνει μανιακά 360 μοίρες καθέτως την κουτάλα με τα καρβουνάκια
κι όμως κανένα δεν πετάγεται
αυτό είναι τέχνη σκέφτομαι και κοιτάω ολόγυρα να δω τι εξαιρείται από αυτόν τον ζωγραφικό πίνακα που συλλογικά δημιουργείται μόνο για τα μάτια μου , εδώ και τώρα

Μπουρμπουληθρες και καπνοί εύγευστοι
Τσάγια και πολύχρωμοι χυμοί
Ανεμιστήρες εν κινησει
Μια σύναξη αντρών που παίζει στο ιδιο μοτίβο εδώ κι αιώνες.
Κι εγώ ασπριδερός και πωγωνάτος, η εξαίρεση
παρατηρώ τον χώρο
παρατηρώ τη χώρα

Κεφάλια αντρών με μαύρη βούλα μετωπική από τις συγκρούσεις με το πάτωμα^٠
χορογραφίες αντρικές, δημόσιες και ιδιωτικές
γονυκλισίες συντονισμένες προσευχητικές
5 τη μέρα τη λογική να κάνουν πέρα
κι απ’το παράθυρο περνούν
η ανυπαρξία της ελευθερίας,
η ελευθερία της ανυπαρξίας•
περπατούν χωρίς πρόσωπο
ενα ζευγάρι μάτια ή ούτε κι αυτό
μια μαύρη φιγουρα στον δρόμο
με 2 κόρες, κι αυτες στο ιδιο μονοπατι
Κοιταζόμαστε και ντρέπονται
χαμογελάνε με το χέρι μπροστά στο στόμα
άλλες κατεβάζουν το κεφάλι να μη με αντικρύσουν
πίνουν νερό σηκώνοντας το βέλο
και ένα βέλος με τρυπάει σα γίνομαι η ελευθερία των γυναικών

////// καααατ ////// Αλλαγή σκηνικού
6 μήνες μετά, εντός της σκηνής, εντός προαύλιου χώρου τεμένους, ανάσκελα

Τι καλοι οι μουσουλμάνοι, τους γουστάρω γιατί είναι χωμένοι για τα καλά στη φάση τους.  καλή; κακή; πάει “πέρα απ’ το καλό και το κακό”, που λέει κι ο Νίτσε. Τους δίνω το point της αφοσίωσης. Aφήσαμε σήμερα τα ποδήλατα φορτωμένα για ώρες στο προαύλιο εδώ και τα βρήκαμε άθικτα. Η μεγάλη μου θλίψη της πρώτης περιόδου για την ανισότητα εις βάρος των γυναικών, για τη μηδενική ανοχή στην ομοφυλοφιλία, για την αδύνατη μετακίνηση ενός μουσουλμάνου σε άλλη θρησκεία κ για άλλα έχει πια μετασχηματιστεί σε μια ιδιόμορφη σφαίρα κατανόησης και μυστηρίου. Μυστήριο γιατί δεν μπορώ να έχω πλήρη γνώση με 6 μήνες που ζω αυτή τη θρησκεία. Βλέπω πολλά καλά στοιχεία και ανθρώπους ανοιχτόκαρδους. Αν πω ότι καταλαβαίνω το ισλαμ θα είναι ψέματα. Το ότι εγώ εισπράττω ως περιορισμό της ελευθερίας και εκμηδένιση της προσωπικότητας το να κυκλοφορεί η γυναίκα με μπούργκα που δε φαίνονται Ούτε τα μάτια της είναι απλά η γνώμη μου αν η ίδια η γυναίκα το απολαμβάνει. [Είναι το κλασικό (φιλοσοφικό) ντιμπέιτ περι αντικειμενικής/υποκειμενικής ύπαρξης της πραγματικότητας.] Αν αυτή νιώθει ελεύθερη εμένα τι με κοφτει. Kαι στ’ αλήθεια πιστεύω ότι πολλές νοιώθουν ελεύθερες πλήρως καλυμένες –  σκέψου το, είναι σα να μην υπάρχουν. Πόσες φορές θα ‘θελες να ήσουν διάφανος; Αν δε νιώθει ελεύθερη τώρα, και πάλι εμένα τι με κόφτει. Με την έννοια ότι τη συμπονω, αλλά όπως και με τους ομοφυλοφιλους ή τους αποστάτες, η αλλαγή του ισλάμ είναι δική τους υπόθεση. Επίσης σκέφτομαι το ότι σε κάποια θέματα το ισλάμ έχει μείνει πίσω, δεν είναι κάτι το μεμπτό. Είναι κάτι το φυσιο-λογικό. Δεν υπήρξαν αρκετά ερεθίσματα στην πορεία του για να το τρέψουν προς μια πιο άνθρωπινη (σε κάποια θέματα) κατεύθυνση. Δεν πρέπει λοιπόν να εξάπτομαι. Αν οι εντός επιθυμούν την αλλαγή, ας την επιδιώξουν, κι ο υπόλοιπος κόσμος θα στηρίξει. Είναι αδύνατο πάντως να κρίνεις χωρίς να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα.)

/////////// καααααατ /////////

….
άλλες κατεβάζουν το κεφάλι να μη με αντικρύσουν
πίνουν νερό σηκώνοντας το βέλο
και ένα βέλος με τρυπάει σα γίνομαι η ελευθερία των γυναικών

που τις σέβονται γενικά, κι αυτές αποδεχόμενες το πλαίσιο τους,
απολαμβάνουνε τον ρόλο τους. “αν με τιμάει ο άντρας μου, αρκεί, κι ας είμαι μία εκ τεσσάρων”
δε μου πε καμία πως κακοπερνάει, αλλά δε μίλησα και με πολλές γιατί δεν είναι κι εύκολο.
έκανα μια ασκηση πριν φύγω από την αίγυπτο, να θυμηθώ όσο πιο πολλά ονόματα αντρών μπορούσα
και ήταν πάνω από 20, των γυναικών ήτανε 3 – ραχήκ αέησα ραχήλ

βγαίνω να περπατήσω και σοκάρομαι
Κόκκινες μεγάλες γούβες νερου επί της ασφάλτου
Και το ρυάκι που τις ποτίζει
Σε μια ακέφαλη αγελάδα οδηγει
είναι κάποιου είδους γιορτή και κλαίνε με το αίμα τους τα ζωντανά

περιμένω στη σειρά να πάρω ένα φαλάφελ
και περιμένω και περιμένω
σε μια σειρά που δεν υπάρχει
χώνονται από παντού σα να μην τρέχει τίποτα
και αν τους πεις κάτι θα σου πουνε “ασφαλώς, προχώρα! δεν κατάλαβα πως είσαι κι εσύ εδώ. εγώ απλά πεινάω.” σόκραν χαμπιμπι, λαουσαμαχτ ετνίν φαλάφελ, ουαχαεντ φουλ, μισα’ά τάμπα, μπετινκιεζ ετνιιν, μπατάτα, μπαμπαγκανουζ, αρμπαα ταχίνα, σαλάτα ταλάτα^١  χαχαχα πόσο?? 30 λίρες? 1μιση ευρώ και τρώνε 2 μέχρι σκασμου – το πιο εύγεστο (και λαδερό) φαγητό της ζωής μου.
1μιση ευρώ και παρόλαυτα ΌΛΟΙ μα όλοι παραπονιούνται για την αύξηση των τιμών….
“πήγανε τα τσιγάρα από 16 λίρες, 19, το φαντάζεσαι!? μας έλεγε ο τάμερ για το πακέτο των τσιγάρων. Το πιο αδιαμφισβήτητα παγκόσμιο φαινόμενο είναι ο πληθωρισμός.

μπαίνω στο τραμ και καπνίζουν, μες στο καφενείο καπνίζουν, μέσα στα ρουθούνια σου αν μπορούσαν θα καπνίζανε και αν τους έλεγες εεε μπάσα^٢, είσαι μέσα στα ρουθούνια μου, θα σου λέγανε «αααα χίλια συγνώμη δεν το πρόσεξα, απλά ήθελα να καπνίσω» μαφιζ μουσκελα χαμπιμπι μου, άμιλι? κουλου ταμαμ το φάμιλι^٣?
βγαινω από το τραμ, πλήρωσα 1 λίρα για να διασχίσω όλη την αλεξάνδρεια. θα πλήρωνα 2 στο μπροστινο βαγόνι με μόνο λόγο το ότι έχει κουρτίνες!! ένα βαγόνι ακόμα πιο μπροστά, μόνο οι γυναίκες

άντρες, μεγάλοι, πιο μεγάλοι και μικροί
πιασμένοι αγκαζέ ή χέρι χέρι να περπατάνε – τι ωραίο!

νεράκι όπου θες στον δρόμο, σε χώρα αραβική δε θα διψάσεις
και θα πλυθείς όπου το επιιθυμείς
είναι μέσα στο ισλάμ

Kοιτάω τα κτίσματα τ’ Αλεξανδρινά, πολλά μεγάλα, μπαρόκ αισθητική, αρχές 20ου αιώνα. Πολυκατοικίες που έχουν κάτι να πουν. Μια αίγλη φοβερή (του κοσμοπολίτικου παρελθόντος). Ένας περίεργος νόμος είναι σε ισχύ στην Αίγυπτο. Αν νοικιάζεις το σπίτι σου ας πούμε από το 1960 θα έχεις ενοίκιο του 1960, άντε λίγο παραπάνω. Αποτέλεσμα; 100 τετραγωνικά σπίτι στην Αλεξάνδρεια μπορεί και να πληρώνουν 10 ευρω το μήνα… και λιγότερα.

το χάος στον δρόμο είναι δίχως προηγούμενο. ο καθένας κάνει του κεφαλιού του μα κάπως, κάπως μυστηριωδώς βγάζουνε άκρη και όλα κυλάνε σχετικά ομαλά. υπάρχει μια ελευθερία. η ελευθερία της αταξίας και η συνεπακόλουθη «τραγωδία των κοινών» θα έλεγε ένας κακεντρεχής. εγώ μαγεύομαι

ο χρόνος κυλάει σε αργή κίνηση. δε βιάζονται για τίποτα. κούλου ταμάμ αλ χαμντουλιλά^٤
μα έχουμε δουλειές, να κατεβάσουμε τα χαλιά, να ξεσκονίσουμε τα μπαλκόνια – μπόκρα ινσάλαχ^٥

οι φωνες του μωεζίνη του εδώ παντρεύονται με του εκει και με του πιο κει
και ένα πέπλο ηχητικό κατακλύζει περιοδικώς τον ακουστικό ορίζοντα
όπου και να είσαι, ότι και να κάνεις, και μες στα ξημερώματα
σε μεθάει αυτή η επανάληψη η επιβλητική
αλαααααααααααααχ ά-κμπαρ^٦

αν δεν είναι μωεζίνης θα είναι κόρνα. ένα γιγάντιο μπιιιιπ παίζει συνεχόμενα και αποτελείται απο δισεκατομυρια διακριτές κόρνες που αδιακρίτως δίνουν και παίρνουν μόνο και μόνο για να καλύπτουν την ανασφάλεια των οδηγών. η κόρνα στην αίγυπτο είναι δείγμα αντρισμού, έχω καταλήξει

η πόλη που πότε δεν κοιμάται δεν είναι η Νέα Υόρκη και καμία άλλη.
η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται είναι το Κάιρο. θέλεις να κουρευτείς 4 η ώρα το πρωί? κανένα πρόβλημα
θέλεις να πάρεις φρούτα κανένα πρόβλημα, ό,τι και να χρειάζεσαι υπάρχει 24/7
μέγια μέγια ουάλα φράχε γκαμαέγια^٧ 
γέλια!!

κι έμαθα αραβικά, τα βασικά, τα νουμερα και τους χαιρετισμούς, τα πόσο κάνει, τα πού είναι και τα ευχαριστώ παρακαλω. έμαθα πιο πολλά αραβικά απότι ο μέσος αιγυπτιος, αγγλικά. και κάνω μια συζήτηση τρίλεπτη και παραπάνω – πολύ ωραίο!

επίσης σε καμία άλλη χώρα δεν ένοιωσα μεγαλύτερη ασφάλεια. κι εδώ κρύβεται ένα μυστήριο. μία φωνή λέει «είναι το ισλάμ, αν κλέψεις θα σου κόψουν το χέρι» και έτσι ο φόβος λειτουργεί ανασταλτικά. δεν ξέρω αν είναι έτσι τα πράγματα, ίσως σε ένα βαθμό, αλλά στην Αίγυπτο δεν κόβουν χέρια. εγώ έβλεπα καλούληδες, δεν έβλεπα φοβισμένους. δεν ένοιωσα κίνδυνο ποτέ, και οι πολλοί, οι πάρα πολλοί που προσπάθησαν να με εξαπατήσουν με ποικίλους τρόπους, το γύριζα στο θρησκευτικό και τους έλεγα «ο αλλάχ βλέπει» κάνοντας τις απαραίτητες επεξηγηματικές χειρονομίες. η λέξη κλειδί για να κερδίσω οποιαδήποτε μάχη ήταν η λέξη «χαράμ», τουτέστιν «αμαρτία» – εκεί κατεβάζανε τα μάτια όλοι. ή ακόμα: «σιμέλ», αριστερά δηλαδή. οι «κακοί άνθρωποι» που χάσανε τον δρόμο τους, πάνε αριστερά.. δεν ξέρω πώς και γιατί, αυτό κατάλαβα και όταν το χρησιμοποιούσα έπιανε.. ή «μπλακ χάρτ», μαύρη καρδιά… κιαυτό τους ενοχλούσε.

το πλήθος και το ιστορικό βάθος των αρχαιοτήτων είναι αξεπέραστο.. ούτε που θ αρχισω
κι όμως στη γκίζα, που είναι γκρίζα γιατί το καυσαέριο είναι περισσότερο από το οξυγόνο, δίπλα ακριβώς από τις πυραμίδες, όποιος δεν ασχολείται με τον τουρισμό, δεν έχει πάει να τις δει. το πόσα πράγματα υπάρχουν για να εξερευνήσεις δε λέγεται. μιλάμε για έναν ασύληπτο πολιτισμό που η ακμή του ήτανε πριν απο την ακμή του αρχαίου ελληνικού. το αγαπημένο μας στα μουσεία και σε όλα τα αρχαία ήταν η ερμηνεία των ιερογλυφικών… μια απόλαυση που κρατούσε ώρες και η φαντασία να οργιάζει με αναπαραστάσεις 3 και 4 χιλιάδων ετών μπροστά μας αψεγάδιαστες. τι να σημαίνει το ένα και τι το άλλο… Και το θέμα δεν είναι τα σχεδιάκια στους τοίχους ή τα ονόματα των θεών ή το μέγεθος των πυραμίδων… το θέμα είναι ο συμβολισμός, τι όλα αυτά τα πραγματικά αρχαία υποδηλώνουν – τι μήνυμα φέρνουν για το πώς ήταν πράγματι η ζωή τότε, πρακτικά, αλλά και στον νου των απλών ανθρώπων.. αρχίζεις να διαβάζεις και να συνδυάζεις και να παρατηρείς και να ερμηνεύεις και να εννοείς το ατελείωτο της υπόθεσης, αλλά και ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν καθόλου πρωτόγονοι… και σε πιάνει μια ανατριχίλα..

το 80 τοις εκατό απο αυτούς που κουβεντιάζαμε πιστεύει πως η επανάσταση του 2011 δεν έφερε καμία αλλαγή. παρόλαυτα η σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου τέμνεται από την επανάσταση. πλέον το αστείο αναμετάξυ μας αν θέλαμε να μιλήσουμε για το παρελθόν, ήταν «μπιφορ ρεβολούσιον». μίλαγες με ντόπιους και το μπιφορ ρεβολούσιον έδινε κι έπαιρνε με κύρια αίσθηση ότι πριν ήταν καλύτερα.

η καλοσύνη των ανθρώπων είναι ασφυκτική. είναι αγαθούληδες οι αιγύπτιοι δεν ξέρω πώς να το πω. σαν παιδάκια. ακόμα κι οι στρατιώτες στον δρόμο με τα καλάσνικοφ, αν κάτσεις να μιλήσετε λίγο, σε 10 λεπτά θα πεθαίνουν στα γέλια και θα πειράζουν ο ένας τον άλλον. ένα περίπατο πας το πρωί να πάρεις μοάγιαμ (νερό) και γυρνάς το βράδυ… οι συζητήσεις είναι ατελείωτες, το ενδιαφέρον είναι ατελείωτο, θα σε ρωτήσουνε τα πάντα, θα βγούνε 2 ώρες απο τον δρόμο τους για να σε πάνε εκεί που θέλεις. θα σε καλέσουνε στο σπίτι τους, θα σου φτιάξουνε τσάι κόσαρι που θα βάλουνε μέσα περίπου 85 κουταλιές ζάχαρη στο ποτηράκι του τσαγιου το μικρό.. φοβερό αυτό με τη ζάχαρη.. είναι το λαϊκό ναρκωτικό.. δίνει ενέργεια μου έλεγε ο ραμαντάν που σοβατίζαμε μαζί και δεν ήξερε ότι του κάνει τόσο κακό. έπινε 6-7 τσάγια την ημέρα με 5 κουταλιές ζάχαρη το ενα!!!, κοκα κόλα (4 λίρες το γυαλινο μπουκάλι των 330μλ), χυμό σόμπια (καρύδα) με έξτρα ζάχαρη, και κάπνιζε και ένα πακέτο τη μέρα. 1 κιλό ζάχαρη τη βδομάδα κατανάλωνε αυτός και η μιση αίγυπτος. για την κατάσταση των δοντιών….. ούτε λόγος!

από αυτά που κατάλαβα στην αίγυπτο υπάρχει αυτή τη στιγμή πολύ μεγάλο οικονομικό πρόβλημα γιατί έχει πέσει ο τουρισμός πάρα πολύ. μα πάρα πολύ. πήγα στις πυραμίδες και δεν υπήρχαν πάνω από 20 άτομα συνολικά. ενώ τις άλλες 2 φορές που είχα πάει στο παρελθόν γινότανε πανζουρλισμός. αυτή η πτώση έχει φέρει σαν αποτέλεσμα την απόγνωση πολλών, μα πάρα πολλών, που ασχολούνται με τον τουρισμό.
αυτό με τη σειρά του κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο να βγάλουνε χρήματα. θα σου πουνε ψέματα,θα σε πρήζουν 1 ώρα γυροφέρνοντας σε, θα προσπαθήσουν να σε εξαπατήσουν αν με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να κερδίσουν κάτι από εσένα. αυτή είναι μια αλήθεια που τη βίωσα πολλές φορές
και εδώ ήταν το κρίσιμο σημείο, να δεις πέρα από τα φαινόμενα, τα πρόσωπα. και τα πρόσωπα ήτανε πάντοτε καλά και αγαθά και τα ψέματα ήτανε πάντα θέμα ανάγκης. εγώ σκεπτόμουν «η αξιοπρέπεια είναι αξιοπρέπεια», μα όλα πρέπει να τοποθετούνται στο πλαίσιό τους. αν δεν έχεις να ταΐσεις τα παιδιά σου, για τι αξιοπρέπεια μιλάμε.

=> η κατανόηση του διαφορετικού δεν είναι μία διανοητική επιταγή στα πλαίσια της ισοτιμίας και του πολίτικαλ κορεκτνες. η κατανόηση του διαφορετικού είναι πάλη με τον εγωισμό. η αλήθεια που έχω στο κεφάλι μου δεν είναι η μόνη αλήθεια. καταλαβαίνω και αποδέχομαι και συγχωρώ (κάνω δηλαδή χώρο) για να είμαστε όλοι μαζί. οπότε, όποτε και όπου υπάρχει ΘΥΜΟΣ, δεν έχεις συλλάβει σφαιρικά την κατάσταση, κάτι σου διαφεύγει από τον κόσμο του άλλου. (γι αυτό είναι ωραίος ο θυμός σαν αίσθημα. δείχνει το όριο.)

ο σεβασμός στην προσευχή..! σε οποιοδήποτε σημείο κλείνουνε τα παντζούρια της εξωτερικής πραγματικότητας, κλείνουνε και τα μάτια και γονατίζουν ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει γύρω τους. στο καφενείο, στον δρόμο, στο εμπορικό κέντρο, πατά το πλέη ο μωεζίνης και μια ταπείνωση ξεχειλίζει στο δημόσιο. πολύ όμορφο.

η ιεροτελεστία του πλυσίματος ποδιών, χεριων, προσώπου πριν από την προσευχή είναι μαγευτική γιατί οι κινήσεις είναι τόσο ίδιες και αυτόματες σε όλους που φέρει ευδιάκριτα η επανάληψη τους την ιστορία αιώνων

το ισλάμ είναι εκπαιδευτικό σύστημα – δεν είναι απλή θρησκεία.

υπάρχει πολύ μεγάλος σεβασμός προς τους μεγαλύτερους.

κάτι πραγματικά αλλόκοτο φαίνεται είναι φαινόμενο, ειδικά στο νότο – να παντρεύονται ξαδέρφια μεταξύ τους. μιλάμε για φαινόμενο όμως.. ρωτάγαμε και ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό

σταθερό ίντερνετ μάλλον δεν υπάρχει πουθενά στην Αίγυπτο. πήγα στο εμπορικό κέντρο, στα σταρμπαξ που νόμιζα ότι θα βρω και δεν είχε ούτε εκει. σε ένα αλλο καφέ που βρήκα κοβόταν συνεχώς. στο εμπορικό κέντρο επίσης είδα τον μεγαλύτερο αριθμό σέλφις ανα λεπτό που έχω δει ποτέ στη ζωή μου..
και το θέαμα σέλφι με τη φουλ φέησ μαντήλα ήταν ιδιαίτερα αλλόκοτο.

στο ποδηλατικό κομμάτι ξεκίνησα πανηγυρικά με 210 χλμ από Αλεξάνδρεια για Κάιρο. δεν ξέρω πώς, αλλά ως συνήθως, κοιμήθηκα 2μιση ώρες πριν αναχωρήσω. είχα ούριο άνεμο όμως και βρέθηκα κάιρο πετώντας (για 2η φορά). μέσα στην όμορφη αλεξανδρινή δίνη δεν έκανα αυτά που είχα μστο μυαλό μου να κάνω στο μπλογκ οπότε σκέφτηκα “πρέπει να μείνω λίγο καιρό στο κάιρο πριν ξεκινήσω στην Αφρική”. οπότε το θέμα ήταν πού θα έβρισκα δωρεάν διαμονή για κάποιο διάστημα και καλό ίντερνετ. Επίσης ήθελα να συνδεθώ κάπως περισσότερο με τις πυραμίδες, οι οποίες από παλιά με σαγηνεύανε. η λύση ήρθε από το ίντερνετ και συγκεκριμένα απο το workaway. πλατφόρμα διαδυκτιακή που δίνει σε εθελοντές τη δυνατότητα να βρουν ένα μέρος στον κόσμο που να προσφέρουν με αντάλλαγμα διαμονή και διατροφή. Βρίσκω λοιπόν υπερ-ευκαιρία σε χόστελ δίπλα από τις πυραμίδες. τέλεια λέω, στέλνω μέηλ μου λένε οκ. κάνω 210 χλμ, φτάνω στη γκίζα και τελικά η εθελοντική δουλειά σε χόστελ είναι το χτίσιμο ενός άλλου χόστελ! χαχαχα, κουβαλήματα, τριψίματα, γκρεμίσματα, σκόνες και σοβατίσματα με αντάλλαγμα μια προαιώνια θέα (τις πυραμίδες) και μία απίστευτη συγκυρία…

τη γνωριμία μου με τον Αλεχάντρο από την Αργεντινή, ετών 33 και την Άσλευ από την Αυστραλία, ετων 23.

δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό δέσιμο και περνάμε πάρα πολύ ωραία.
πάμε και μια εκδρομή όλοι μαζί, και με την Πίλη από το Μεξικό, στο Λούξορ (στον Νότο) και κει που διασχίζουμε τον Νείλο για να πάμε στην κοιλάδα των φαραω, μου ρχεται πάνω στο ποταμόπλοιο μια ιδέα!! πλησιάζω τον Αλεχάνδρο και του λέω – ψήσου να βρούμε μια βάρκα, μια βαρκούλα, κάτι που να πλέει και να διασχίσουμε όλη την Αίγυπτο πάνω στον Νείλο. Θα δούμε όλα τα αρχαία, θα πάμε στα χωριά, θα είμαστε ήσυχοι κι ωραίοι, θα γνωρίσουμε τον ποταμό…! κι ο Αλεχάνδρο μου λέει “ελπίζω να το εννοείς γιατί η ιδέα με συναρπάζει» . αυτό ήταν. ξεκίνησε ένα κυνήγι στα όρια του παραλόγου για το πώς θα διασχίσουμε την Αίγυπτο επί Νείλου. ήταν πολύ καλό όμως για να είναι αληθινό και τελικά 1 μήνα αργότερα συμβιβαστήκαμε με ένα ταξίδι από το Ασουάν στο Λούξορ και πίσω, με φελούκα. η φελούκα είναι το αρχαίο αιγυπτιακό ιστιοφώρο. χωρίς μηχανή.

και τι δεν κάναμε όμως για να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε όλον τον αιγυπτιακό Νείλο. η βάρκα που σκεφτόμασταν στην αρχή ήταν αδυνατη ως επιλογή. με μηχανή ήταν πανάκριβη (η αγορά) και με κουπιά χρονοβόρα (η διέλευση). οι ντόπιοι μας έλεγαν τρελούς. μετά μάθαμε για τη φελούκα. η φελούκα ήθελε οδηγό (πρώτη ξενέρα), ο οδηγος ήθελε λεφτά (δεύτερη ξενέρα) αλλά αν είμασταν παραπάνω άτομα η τιμή θα ήταν πολύ χαμηλή. λέμε το πλάνο σε 2 ακόμα εθελοντές στο χόστελ, τον Τζάξον από Αυστραλία και τον Γιόριν από Βέλγιο και ψήνονται. είμαστε 4 και η Άσλεϋ που έχει φύγει από την Αίγυπτο και είναι στην Ευρώπη ακούει το πλάνο και είναι μέσα να ξανάρθει. πλέον οι 4 εν Αιγύπτω ψάχνουμε μανιακά περπατώντας όλο το Κάιρο για 5 ώρες κάθε μέρα μετά τη δουλειά, να ρωτάμε ασταμάτητα για φελουκα και καπετάνιο που δέχεται να κάνει το ταξίδι που είναι σε όλους πρωτάκουστο. κάποιοι λένε ναι, κάποιοι όχι, και γενικά κανείς δεν ξέρει αν γίνεται καν ένα τέτοιο ταξίδι. οι περισσότεροι καπετανιοι γελάνε…με φελούκα?? ιμποσιμπλ! με σκάφος με μηχανή μόνο, μα δε θέλουμε με μηχανή,με φελούκα! βρίσκουμε έναν, τον πιο παλιο και έμπειρο, το χει ξανακάνει 2 φορές πριν από 10 χρόνια.από τα χείλια μας βγαίνει / και το όνομα αυτου, Αμήν! ο Αμήν θέλει 250 ευρώ από τον καθένα για ένα ταξίδι που θα κρατήσει 1 μήνα. καλό μα αρκετά τα χρήματα. φεύγουμε και πάμε Ασουαν, μήπως και μας βγαίνει πιο φτηνά να το κάνουμε ανάποδα. 1000 χιλιόμετρα με το τραίνο και ρωτάμε για 3 μέρες απο το πρωί μεχρι το βράδυ όλους τους καπετάνιους φελούκας, 1-2 το κάνουν αλλά δεν ξέρουν αν μπορούν να πάρουν άδειες. μία από την αστυνομία του νείλου μία από την τουριστική αστυνομία. με καποιους βγάζουμε άκρη και πάμε με έναν ταξιδιωτικό πράκτορα που (επι πληρωμη ασφαλώς) θα συνυπεγραφε για να πάρουμε τις άδειες,τα κανονίζουμε όλα και το επόμενο πρωί που θα πηγαίναμε για 2η φορά στην αστυνομία μας λένε μια άκυρη τιμη 4 φορές πάνω από τη χτεσινή και τσακωνόμαστε κει, απελπιζόμαστε. εν τω μεταξυ όλα αυτα με άπειρες αναμονές (είμαστε στην Αίγυπτο) με τσάγια που κρατάνε 2 ώρες, με καπετάνιους που θέλουν αλλά δεν μπορούν, που λένε ότι τους έρθει απλά γιατι θέλουνε τα χρήματα… μια τρέλα. παίρνουμε τον αμην στο κάιρο και τον ρωτάμε αν μπορεί να εξασφαλίσει τις άδειες. λεει ναι. τον ξαναρωτάμε, εγώ τον πήρα τηλ, λέει ναι, μπορώ. Αμήν και πότε του λέω και μου λέει “κι από σήμερα” – ξαναπάμε κάιρο με το τραίνο, πάμε σπίτι αμην που από σήμερα μας το κανε αυριο και απο αυριο μεθαύριο, οι μέρες κυλάνε, συνειδητοποιούμε ότι για να το κάνουμε για 1 μήνα πρέπει να έχουμε έγκυρη βίζα, η οποία έληγε…..

πάμε και οι 4 για ανανέωση βίζας…μιλάμε για τη γραφειοκρατία του αιώνα… ακόμα με χαρτιά δουλεύουν… έχουνε υπολογιστές στα γραφεία τους, αλλά 1/10 τον χρησιμοποιούσε.. να περιμένουμε από τις 5 έξω από την αστυνομία η οποία μετά απο 7 ώρες αναμονή να κοιτάει τα χαρτιά μας για 15 δευτερόλεπτα και να μας στέλνει στο Μουγκάμα (στο υπουργειο), στο μουγκάμα άλλη μέρα, 5 ώρες αναμονή να μας στέλνουν στην αστυνομία της γκίζας και απο κει πάλι στο μουγκάμα, όλα σε κουτσα αγγλικά και με αιγύπτιους δημόσιους υπαλλήλους……… τι να πω.. δεν υπάρχουν λόγια… η πλάκα ειναι ότι όλη αυτη τη φάσημε τη φελούκα τη βιντεοσκοπούσα απο την αρχη, κομματάκια, – θα τανε το πριν του ταξιδιου στον νείλο – και μια μέρα που μαστε έξω απο το υπουργειο για 4η φορά,περιμεν0υμε 7 η ωρα το πρωι ακομα οι πορτες κλειστες μαζι με άλλα 200 ατομα απέξω, αιγύπτιοι παππουδες γιαγιαδες αναπηροι, τουρίστες, φτωχοί παμφτωχοι με χαρτια στα χέρια μετανάστες ενας πανζουρλιζμος χωρίς προηγούμενο και ξάφνου σε μια από τις πύλες κάποιος τρυπώνει ανάμεσα από τους στρατιώτες στην εισοδο κάνουν να τον πιασουν δημιουργείται κενό και μία εισροή από απελπισμένους που ξεχύνονται μες στο υπουργείο να πάνε έξω από το ταμείο ή το γραφείο που χρειαζεται για να ναι πρώτοι στη σειρά.. χωνόμαστε και μεις και μες στο τρέξιμο που να μας εχουν πιάσει τα γέλια με αυτά που ζουμε έχω την καμερούλα στα χέρια και τραβάω βίντεο (παρακάτω). φτάνω στο ταμείο που πρέπει για την ανανέωση της βίζας που χτες απλά μας έδιωξε στις 10 το πρωί γιατί τσακώνονταν απέξω για τη σειρα και εκνευρίστηκε φωνάζοντας μποκρα μπόκρα (αύριο) και έκλεισε το παραθυράκι , ναι φτάνω στο ταμείο και έρχεται ένας αστυνομικός και μου πιάνει τον ώμο και μου λέει κάμερα.,λέω ΩΧ Μ@Λ@ΚΙ@ ΠΑΙΧΤΗΚΕ. με πάνε σε ενα γραφείο, παίρνουνε την κάμερα, ο διευθυντής δεν ξέρω τι ήταν, με στρατιωτικά, μου σκάει μια κλωτσια για να με στείλει στη γωνία και ξεκινάνε να περιεργάζονται τηνκάμερα. τεσπα, μετά απο 3 ώρες και 3 γραφεία πήρα την κάμερα και τα περιεχόμενα. πήραμε και την επέκταση της βίζας μετά απο 1 εβδομάδα και άπειρα (για την αίγυπτο) λεφτά και πάμε στον αμην που υποτιθεται τα χε όλα έτοιμα και σκάει ένα κονε του φελουκο ιδιοκτήτη που ήταν στην αστυνομία (εμείς είχαμε ξαναπάει στα κεντρικά της ΄τουριστικής αστυνομίας στο κάιρο και μόνοι μας, μα δε νοιώθανε αγγλικά εκεί ούτε οι διευθυντες) παίρνει διαβατήρια ξερω γω φωτοτυπίες κλπ και σε 2 μέρες έχουμε μια άδεια που με την άδεια του καπετάνιου και την άδεια της φελούκας και την άδεια από αποθέματα ελπίδα μας θα πάει ένα άλλο κονέ στην αστυνομία του Νείλου να πάρουμε το πολυπόθητο τελευταίο χαρτί μετά από ένα μήνα διαδικαστικών κυμάτων για ταξιδι σε ποταμό (ανήκουστο). και κει τρώμε το όχι το τελικό, πάλι περιμένοντας κανα 2ήμερο και παίρνουμε την απόφαση ότι ταξίδι από το Κάιρο μέχρι το Ασουάν με φελούκα, νόμιμο, δε γίνεται.

τα παίρνουμε με τον Αμήν που εξ αρχής μας έλεγε Ι’m in, ο καημένος, που ταν 60 χρονών με 3 κόρες,η τελευταία 13, είχαμε πάει και σπίτι του και μας έλεγε δεν πεθαίνω για να ταίσω τις κόρες μου, που η γυναίκα του άφαντη, δεν ξέρουμε πώς και γιατί., τα παίρνουμε με τον Αμήν κι ο αμήν να λέει έκανα ότι μπορούσα… -Μα, μας είπες ότι μπορούσες.. – Ε, έτσι νόμιζα… τι να πεις… λέει υπάρχει μια εναλλακτική, ξαναφουντώνουν οι επιθυμίες μας, λέει υπάρχουν φελούκες κάργκο μεγάλες που κάνουν τη διαδρομή, μπορω να σας βάλω σε μία. πάμε να βρουμε τις φελουκες τίποτα, δεν μπορούσε, λέει αν πάτε στην Αλ Μίνια, μια πιο μικρή πόλη μετά το Κάιρο πριν το Μπένι Σουέφ νομίζω, μπορείτε,. φεύγουμε με το τραίνο πάμε αλ μίνια, βγαίνουμε από το τραίνο και από τότε μέχρι μια μέρα μετα έχουμε αστυνομία να μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. συνοδεία παντού, απο το τραινο στο χοτελ΄,από το χοτέλ στο φαλαφελάδικο, από το φαλαφελάδικο στο ναργιλάδικο, να κερνάμε και τα τσαγια στους αστυνομικους χαχαχα και πού να πάμε στον νείλο να ρωτήσουμε για φελούκες. ακυρο και αυτο το πλάνο και την κάνουμε για Ασσουάν ηττημένοι να κάνουμε ενα… τουριστικο 15ημερο ασσουαν λουξορ ασσουαν. πολύ δυνατο, αλλά λίγο σε σχέση με αυτό που είχαμε στον νου μας. εν τω μεταξύ είχε έρθει και η ασλευ και βρισκομαστε σε μια φελούκα οι 5 μας με τον τρομερο Τάμερ και τον αεικίνητο Άημαν για καπετάνιους. Αξέχαστο!

αργό.
πανέμορφη φύση ολόγυρα, μπάνιο στον Νείλο, χρώματα της δύσης απίστευτα, αστέρια δυνατά, 7 άτομα σε 10 τετραγωνικά μέτρα για 15 μέρες. πολύ δυνατή εμπειρία – σε προσωπικό επίπεδο φανερώνονται οι αδυναμίες σου υπο τέτοιες συνθήκες. επίσης, αδελφοποίηση με τάμερ και άημαν,συζητήσεις κ αγάπη!!

Τελειώνει το ταξίδι και η ώρα που τελειώνει και η παραμονή μας στην Αίγυπτο πλησιάζει.. λέω στον αλεχάντρο, μανίτο ψήσου να πάρεις ποδήλατο και να κατεβούμε Σάουθ Άφρικα, Κέηπ Ταουν παρέα και η απάντηση ήταν Πορκέ νο, γιατί όχι, δηλαδή. ΞΑΝΑΜΑΤΑΚΑΤΕΒΑΊΝΟΥΜΕ κάιρο με το τραίνο από το Ασουάν, (διαδρομή που την έκανα π έ ν τ ε φορές πήγαινέλα ! 13 ευρω η φορά) και ψάχνουμε για 3-4 μερες ποδήλατο, στα μαγαζιά, στις αγγελίες (να παίρνουμε τηλέφωνα, να βρίσκουμε αιγυπτιους στον δρόμο που μιλάνε αγγλικα για να συνεννοηθούν για την αγγελία και για το ραντεβού), και πού δεν πήγαμε… βρήκαμε τελικά κάτι αξιοπρεπές και έκανε μεγάλη έκπτωση ο ποδηλατας και το πήραμε και ξανακατεβήκαμε ασσουάν που εγώ είχα το δικό μου ποδήλατο για να ξεκινήσουμε.

Χαρούμενος πολύ που θα συνεχίσω με Αλεχάνδρο που είναι μια πολύ δυνατή φυσιογνωμία και που οι συζητήσεις μας τελειώνουν τα ξημερώματα.
λύνουμε τα διαδικαστικά και ξεκινάμε από Ασσουάν για άμπου σιμπελ, που είχαμε ήδη πάει μια φορά για να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο. το τρελό είναι ότι ανα διαστήματα και για πολύ ώρα μας ακολουθούσε στην έρημο η αστυνομία. φτάνουμε σε κάποια φάση σε ένα αστυνομικό τμήμα και βλέπουμε 2 ακόμα ποδήλατα σαν τα δικά μας, φορτωμένα.η Κολίν από Σάουθ Άφρικα και ο πίτερ, 60 χρονών, νεοζηλανδός, μου κάνει κάπου το ξέρω αυτό το ποδήλατο… α του λέω, κοιτα να δεις, είμαι διάσημος, χαχαχαχ
έρχεται μετά από λίγο και μου κάνει ναι ναι έχεις ξάδερφο στην Ελλάδα??? ο ξαδερφος μου ο Σταμάτης του είχε δείξει σε φωτογραφία το ποδήλατο, πριν κάμποσους μηνες σε ένα κάμπινγκ στην Ελλάδα που έτυχε να βρεθούνε!!!

και για να κλείσουν ονειρικά οι 4 μήνες στην Αίγυπτο, κάναμε Χριστούγεννα σε ένα βράχο με απίστευτη θέα!

1000 Ευχαριστώ στον Δημήτρη Κάβουρα, στον κ.Άρη (και στον Μοχάμεντ) από την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, και όπως πάντα στον Ηλία!

٠ Mερικοί πιστοί μουσουλμάνοι έχουν ένα μαύρο σημάδι στο μέτωπο από τις πολλαπλές γονυκλισίες κατά τη διάρκεια της προσευχής. Το σημάδι είναι το αποτέλεσμα της τριβής του μέτωπου με το έδαφος. Θεωρείται από κάποιους ως σημάδι πίστης. Περισσότερα
١ σόκραν χαμπιμπι, λαουσαμαχτ ετνίν φαλάφελ, ουαχαεντ φουλ, μισα’ά τάμπα, μπετινκιεζ ετνιιν, μπατάτα, μπαμπαγκανουζ, αρμπαα ταχίνα, σαλάτα ταλάτα = ευχαριστώ αγαπητέ, παρακαλώ 2 φαλάφελ (σάντουιτς), ένα φουλ, (ένα) κεσεδάκι μουσακά, δύο μελιτζάνες, πατάτες (τηγανιτές), μπαμπαγκανούς, 4 ταχίνι, 3 σαλάτες
٢ μπάσα = νομίζω έρχεται από το πασάς – το χρησιμοποιούσα σα.. «φίλεεε!»
٣ μαφιζ μουσκελα χαμπιμπι μου, άμιλι? κουλου ταμαμ το φάμιλι = κανένα πρόβλημα αγαπητέ μου, τι κάνεις? όλα καλά με την οικογένεια?
٤ κούλου ταμάμ αλ χαμντουλιλά = όλα καλά, δόξα τω Αλλάχ
٥ μπόκρα ινσάλαχ = αύριο πρώτα ο Αλλάχ, σχεδόν πάντα το μπόκρα συνοδεύεται από ινσάλαχ
٦ αλαααααααααααααχ ά-κμπαρ = ο Αλλάχ ο μεγαλοδύναμος. Έτσι ξεκινάνε οι προσευχές
٧ μέγια μέγια ουάλα φράχε γκαμαέγια = (μεταφορικά) όλα πάνε τέλεια (κυριολεκτικά) μέγια μέγια είναι 100 τοις 100, η φράση ολόκληρη μεταφράζεται (αν κατάλαβα καλά) ως «είμαι καλύτερα από τα κοτόπουλα στην αγορά»…. Κάθε φορά που το λέγαμε πεθαίνανε στα γέλια οι Αιγύπτιοι. Στο Σουδάν μας στραβοκοιτάγανε… (δεν ήταν παροιμία εκεί χαχα)
٨ μου είπανε στο καφενείο ότι τα πούλια, όπως και τα ζάρια και τα πλακίδια του ντόμινο ήταν φτιαγμένα από κόκκαλο

⇑ το αραβικό σύστημα αρίθμησης

😀 😀

αστυνομία στο υπόβαθρο

το μεσημεριανό μας στο χόστελ που δουλεύαμε εθελοντικά.. μισα΄ά

πόσο τους αρέσει να κάνουν περίτεχνες διακοσμήσεις. επίσης, τυπικό, οι πλανόδιοι μικροπωλητές να στοιβάζουν την πραμάτια τους με τον πιο εξεζητημένο τρόπο

🙂

επι τω έργω

πηγαίνουμε το ποδήλατο σε ένα φίλο του τάμερ να το κρατήσει όσο θα μαστε Κάιρο για να βρούμε ποδήλατο για τον Αλεχάντρο

Σήφης και Αλέξανδρος, Αλεξάνδρεια!

μμμμμμμμμμμμ

δε χασμουριέται. δε την παλεύει

2 λεπτά από το χόστελ που δουλεύαμε και μέναμε. πάμε προς τα εκεί

.

..

50 μέτρα από το χόστελ

mcDonald’s πίσω από τον ναό στο Λούξορ, αν ενδιαφέρετε κανείς για μετά

από το μπαλκόνι. την Πέμπτη το βράδυ, μιας και την Παρασκευή ήταν η αργία, είχανε έξοδο τα παιδιά..

Pily from Mexico!!

////// καααατ ////// Αλλαγή σκηνικού 6 μήνες μετά, εντός της σκηνής, εντός προαύλιου χώρου τεμένους, ανάσκελα

Ένα τελευταίο που παίρνει πολύ ανάπτυξη, αλλά πέρασε η ώρα, θέλω να το αφήσω εδώ, για να σημάνει χρονικά μια αρχή σημαντική για μένα. Το γεγονός ότι απο 7 Δεκεμβρίου 2017, που ήμουν ακόμα στην Αίγυπτο έγινα βίγκαν. Δηλαδή σταμάτησα να καταναλώνω ζώα και ζωικά προιόντα. Από τότε που είχα γνωρίσει τον Δαυίδ (βίγκαν κι αυτός) στην Μπογκοτά της Κολομβίας και μου είχε μιλήσει λίγο για τη φάση, είχα γίνει ψιλο βετζετέριαν, δηλαδή καθόλου ζώα. Αλλά, πλέον, και μετά από άπειρη έρευνα και συζητήσεις με τον Αλεχάνδρο (που είναι βίγκαν) το πήρα οριστική απόφαση. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα αλλά για μένα το βασικό επιχείρημα, εν συντομία απόλυτη, είναι ότι αν θες να είσαι σε (επι)κοινωνία με τη φύση, αν θες να λες «αγαπώ τη φύση», δεν μπορείς να σκοτώνεις τα ζώα για να τα φας. Ειδικά από τότε που η επιστήμη λέει ότι μπορείς να είσαι απόλυτα υγιής χωρίς να τρως ζώα. Σκέφτηκα λοιπόν, οτι δεν μπορώ να λέω πως αγαπώ τη φύση και ταυτόχρονα να σκοτώνω τα ζώα μόνο και μόνο γιατί μου αρέσει η γεύση τους. Με παρόμοιο σκεπτικό και το κομμάτι της κατανάλωσης ζωικών προιόντων, αλλά όπως προείπα είναι μεγάλη συζήτηση, παρά το απλόν της υποθέσεως, και θα την κάνω κάποια άλλη στιγμή επικεντρώνοντας μόνο σε αυτό.

Καλή δύναμη σε όλους και πολλά πολλά φιλιά σε σένα!!