Blog Posts – A.W.E.S.O.M.E

Λουλού-δι

23 June 202113 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.E2 Comments

Status Update

12 April 202013 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.E5 Comments

My lovely brothers and sisters, I salute you. I will start this short note with a small poem I wrote:
DEBT
A!
I
O
U

I am in Switzerland. I had to pause for a bit wandering with my bicycle because of debt accumulation. I have some money in the bank but they are not enough for the last part of my trip – exploring the East.

I finished my first contact with Africa. It took me two and a half years, 23 countries, and approximately 18.000 cycling kilometers. These I can count. I can’t count, though, the beauty, the friends, the growth. It is obvious that Africa changed my life. Even one day in Africa can change your life. Even one conscious day anywhere can change your life.

I spent years in this journey and in all honesty I can spend hours just looking at this map. This map is charged and I can’t escape its energy. I have so many things to say and I am writing some of them. In the following months I will be posting here. I had been writing some words but always you have to fight this feeling of futility. That the distance between the experience and the words is so big that even if you carefully choose your letters, your words, the sequence, the titles – always the Signifier wil fall short of the Signfied. Πάντα το Σημαίνον θα υπολείπεται του Σημαινόμενου.

I cycled until Dakar, Senegal. Fascinating time. West Africa is such a crazy, beautiful little world... I gave my cheap, half-destroyed bicycle to a guy who fixed my earphones and I flew to Addis Abeba, Ethiopia to get my original bicycle and 75% of my stuff that I had left there for 2 years.

I came to Switzerland to find a job. First I did 3 weeks of volunteering in an awesome place in the countryside by the lake Zurich. Now I am in quarantine and in some days I will go and stay with my brother and his lovely family in Zurich. I also came here to be with them. I am excited to see my niece, Alexandra and Nicolas that were born when I was in Peru and now they are 3 years old +.

The coronavirus situation is a shitty one. I am truly worried about how things will go in Africa… In urban areas you have really densely populated areas.. you have litle rooms being the house of families of 4,5,6 persons or even more. All in a little room. In addition, how can you implement quarantine when a lot of people (maybe the majority) is living per diem. That is, you are being paid at the end of the day. You don´t have a monthly or bimonthly salary… How these people will buy stuff to stay at home and where they will put them? Fridge is a luxury in many places in Africa.

I am… well, terrified to be honest… I feel that even if we do our best, Africa is doomed. I am a very optimist guy in general, but here it seems to me straightforwardly factual. If the virus has travelled so far, how it will not penetrate the slums and all the very poor settlements that are around rapidly growing African cities?? People rush into the cities to find a job and they just try to find a place to sleep. they build their houses with whatever waste material they can find. they have no toilets, no electricity, no running water.. nothing… can you imagine? please, try to imagine… one toilet being shared with 50 others…. sometimes they dont even have a shelter. you walk at night and you see hundreds of people sleeping in the streets.. in an organised way. they are not the homeless we see in the western world. oh one guy here one guy there… they are a lot of people who just cannot afford to rent a small place. at 6 pm the carton boxes are out and put down on the pavement or on the road, the mosquito nets are hanged above them, the litle radio is playing, candles or oil lamps. and that´s their life… Social distancing is a joke there.

On a positive note, Africa has some experience fighting against viruses and other mighty invisible microorganisms. Ebola, cholera, typhoid etc…. but this is worse now… i don’t know.. I am really worried.. Usually in health crises there are the international organisations that help. but these organisations are funded by rich countries… and now rich countries have already fucked up with their own crisis management… how they will give money away.. and there is need… Central African Republic, one of the poorest if not the poorest country, has 3 ventilators for 5 million people, while New York has 6250 ventilators for the same amount of people and still they have 700 people dying daily!

🙏🏾

Myself, I am doing well. I am fine. I feel happy I have managed to finish my African journey safe and sound. Most of my adventures and misadventures are not to be found in this blog yet because some things are really intense and it’s not easy to publish them for a number of reasons.

The only sure thing is I am coming out of the african continent way stronger, more mature, more conscious, more expanded, more connected, more full…

…more Human!

Disappointing Nigeria

29 October 201913 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.E2 Comments

I have already cycled in 32 countries. Half of them are in Africa. In terms of obtaining visa for a country I have faced many difficulties; being asked for a bribe, being lied as to what the real price of the visa is, unreasonable week-long delays, asking for extra documents that are completely irrelevant, and many more. However, I have never received such a ridiculous and insulting behaviour that I receive currently in Cameroon, at the Nigerian Embassy in Yaounde and, most importantly, at the Nigerian Consulate in Douala. The story goes like this.

On the 25th of Semptember I am visiting the nigerian embassy in Yaounde in search of information on how to get the Nigerian visa. I let the very polite woman at the reception know that I am a long time bicycle traveller from Greece, and I ask if I can pay online and receive from Douala, as I had already seen on the nigerian immigration webpage. I am told that indeed this is an option and I go for it as paying online is more secure and transparent. I pay online and cycle to Douala to submit the documents and receive the visa. I try to find the consulate, but is very difficult. The official website of the consulate does not mention the actual physical address. The phone number stated is wrong. The e-mail stated (info@nigerianconsdouala.gov.ng) is not working. The address I find on Google maps says “permanently closed”. The embassy e-mail I find on the Embassy webpage is not working (nhc_yde@yahoo.com). After a lot of search I find the consulate. It is 14:40 but they do not let me in, despite the working hours on the website is until 16:00.

The following day I manage to enter the consulate. I am being told by a younger member of the visa department that I need residence permit, and I explain to him that I am a tourist and I am being sent by the Embassy in Yaounde, where I have already informed them I am a cycling tourist. I ask to see the supervisor or the manager of the visa department in order to find a way forward. The manager comes at the reception clearly upset, even before meeting me. I try to explain what is the situation but he is shouting for no apparent reason. He is telling me to apply for a visa on arrival but I let him know I have already paid for the visa. I told him that I already went in the Embassy in Yaounde and they told me I can do it in Douala. This man is leaving in the middle of the conversation while I speak, without saying nothing. I repeatedly ask the receptionist, who is witnessing our dialogue, what is the name of this man and why is he treating me like this. The lady at the reception refuses to tell me the name of this person.

On the following day I go again at the consulate with the necessary documents printed. I see again the younger man that I saw the previous day and he is insisting that it is impossible to get a visa without residence permit. I let him know that “it is ok” and I kindly ask him to tell me his name so when I go back to Yaounde I can tell them that “this man at the consulate, gave me this piece of information”. He refuses to give me his name, despite I insist. He also refuses to give me the name of the manager whose unacceptable behavior I received the day before. I ask again to see the manager. The manager comes at the reception to find me. He is entering the room and starts talking to me in a very aggressive way. Before proceeding in any kind of argumentation I ask him why he is so aggressive with me. I tell him also that I am not eligible for visa on arrival that he had suggested the day before. No actual dialogue took place because this man was not listening at all. He was talking and shouting. He left again without notice and quickly went at the office of the visa department. I followed him and I asked what his name is. He shouted his name at me and when I tried to write it down he went furious to the window to call the guard!!! The guard came in seconds and pushed me out of the Embassy. Physically pushing me out while I didn’t resist at all. In the middle of this scene I could not write down the name of this man, but he was above 50 and he was wearing a hut both days. The people who work at the visa department are witnesses of the surreal and unacceptable treatment I received. I left speechless, physically very upset and extremely disappointed.

I went straight to the Greek consulate to report the incident and call for a diplomatic intervention. Unfortunately my country is being poorly represented in Cameroon, so it is very difficult for someone to intervene in an official way.

I went back to the Embassy in Yaounde and let them know of the insulting behavior I received. They advised me to write a letter to the ambassador explaining the situation. I did so and a week later I was told that the ambassador is giving the green light for the visa to be issued, but this has to take place in Douala because I have paid online. I go again at the consulate in Douala, last Thursday. They tell me the visa guy is not there – “come back on Monday”. I go back yesterday (Monday), and they don’t let me even enter the consulate. I am being told the visa guy is not there. I insist to know when to come back. They tell me, just so they get rid of me, “come back on Friday”.

I call the Embassy at Yaounde for some help and also to let them known that these guys hate me because I talked to the ambassador and they will always tell me the visa person is not there. The guy who I spoke with every time at the Embassy sounds very unwilling to talk more. He says that I don’t have residence permit and this is a problem.. He hangs up the phone on me… But I have already paid!! And the ambassador approved!!

As a result I have lost 110$ – the visa fees, and approximately the double in accommodation fees and trips Yaounde – Douala. I have also lost more than one month. But most importantly I feel humiliated and dissapointed as I never believed the strongest economy of the continent would have such a poor diplomatic representation and such an extremely impolite staff.

And it gets even worse… I can’t cycle to the north because of Boko Haram presence in the north of Cameroon and Chad, and also there is no commercial ship that goes from Douala to Benin or Togo or somewhere to west Africa, bypassing nigeria. My only solution seems to be the flight, which is too pricey to be considered an option …

😕 – kind of desperate…

Weeks 129 – 133 | Ethiopia

21 June 201813 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.E4 Comments

με θέμα: Μετέμα — Μπήκαμε από τη Μετέμα, βγήκαμε από τη Μετέμα. Το γράφω και μου φαίνεται ψέμα.

Η μετάβαση από το Σουδάν (μία μουσουλμανική χώρα με σαρία) στην Αιθιοπία ήταν ιδιαίτερα έντονη. Γράφω σχετικά, εδώ.

Το συνοριακό πέρασμα στο Koυρμούκ ήταν κλειστό για τους τουρίστες. 2 μέρες, 500 μπιρ, και 600 χιλιόμετρα αργότερα είμαστε για δεύτερη φορά στη Μετέμα. Αυτή τη φορά προς και όχι από το Σουδάν. Θα μπορούσα να είχα ρωτήσει κάπου αν το Κουρμουκ είναι προσπελάσιμο αλλά δεν το έκανα. Είδα δρόμο στο γκουγκλ μαπς και είπα Α κομπλέ, Πάμε από κει.

Πρώτες ώρες στην Αιθιοπία – πρώτη φορά στη Μετέμα. Φόντο η σημαία της χώρας

Αιθίοπες, οι με ηλιοκαμένη όψη. (αἴθω = καίω + ὤψ)
«Αιθιοπικά», το τελευταίο σύγγραμμα της λεγόμενης κλασικής, αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Του Ηλιόδωρου, 3ος αι. μ.Χ.
Αιθιοπία… τι χώρα;! Προχτές πέτυχα ένα χάρτη που είχε της ημερομηνίες ανεξαρτησίας των αφρικανικών κρατών.

Όλοι γύρω στο 1965, Αιθιοπία: 2000 χρόνια πριν!

Έτσι εξηγείται το ποσό περήφανος λαός είναι! Απο τα 54 κράτη της Αφρικής είναι το μόνο που δεν είχε αποικιοκρατία! Το κράτος ξεκινάει από την περίοδο του αυτοκράτορα Θεόδωρου ΙΙ (ή όπως τον λένε εδώ, Tewodros), ο οποίος απ’ ότι μου είπαν ήταν στην εξουσία από το 1848- 1861. Aν τον γκουγκλάρεις όμως θα δεις ότι ήταν στην εξουσία από το 1855 – 1868… αυτό γιατί στην Αιθιοπία είναι 7 χρόνια πίσω.. χαχαχα! Στην Αιθιοπία γιορτάσανε το μιλένιουμ το 2007 και τώρα είναι 2011! To ημερολόγιο τους είναι βασισμένο σε διαφορετική χρονολόγηση του ευαγγελισμού της Θεοτόκου και άρα της γένννησης του Χριστού.. Επίσης έχουν διαφορετική ώρα.. 12 το μεσημέρι για μας είναι 6 για τους Αιθίοπες μιας και η μέρα ξεκινάει από την ανατολή του ήλιου..

Χριστιανισμός και Θεόδωρος Ι

Χριστιανισμός και Θεόδωρος ΙΙ

Επίσης είναι φοβερά περήφανοι για τη θρησκεία τους. Το 45% Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αλλά όχι σε κοινωνία με τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες. Μια εθνική θρησκεία πάνω κάτω με στοιχεία της κοπτικης παράδοσης (επιρροή από τα βόρεια) και της πρωτοχριστιανικης εποχής. Οι Αιθίοπες ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό παρά πολύ νωρίς, γύρω στο 330 μΧ (!!!) και είναι πιθανώς το πρώτο Χριστιανικό έθνος στον κόσμο. Γι αυτό είναι και τόσο περήφανοι. Τους έλεγα είμαι και γω ορθόδοξος και έλαμπε το πρόσωπο τους..! Επίσης, υπάρχει και ένα 35% που είναι μουσουλμάνοι.. Επίσης πολύ περήφανοι ως οι πρώτοι της Αφρικής!! Επηρεασμένοι από τα ανατολικά, από την αραβική χερσόνησο.. Η Χαράρ, πόλη που θέλαμε να πάμε, αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε, είναι η 4η ιερή πόλη του ισλάμ.. (εκεί έζησε τα 10 τελευταία χρόνια της ζωής του ο Ρεμπώ)

Αργότερα ήρθε ο επίσης φοβερά αγαπητός Χάιλε Σελάσιε.. βασιλιάς για 40 χρόνια.. αυτοκόλλητα του θα βρεις σε πολλά τουκ τουκ ή λεωφορεία.. πηγαμε σε ένα μπαρ να χορέψουμε και με το που μπήκε ένα τραγούδι αφιερωμένο σε αυτόν σηκώθηκαν όλοι (νέοι κάτω των 30, έχει σημασία) να χορέψουν.. ο Σελάσιε είναι η απάντηση στην ερώτηση «γιατί υπάρχει πλατεία αβησσυνίας» στην Αθήνα. (Αβησσυνία είναι το προηγούμενο όνομα της Αιθιοπίας.) Ο Σελάσιε λοιπόν, πολύ φιλέλληνας, θέλησε να συνδράμει τους Μικρασιάτες που μετά την Καταστροφή του 1922 μετεγκαταστατούνταν στην Ελλάδα. Ενίσχυσε οικονομικά, και προς τιμήν του η πλατεία αβησσυνιας. Ο Σελάσιε επίσης είναι πολύ αγαπητός διότι είναι αυτός που, μετά από πενταετή κατοχή, απώθησε τους Ιταλούς και έτσι δεν εξελίχθηκε σε αποικιοκρατία η παραμονή τους.

Μετά τον Σελάσιε είχαν Κομμουνισμό για 26 χρόνια [πολλά αφρικανικά κράτη είχαν κομμουνισμό στη μετα-αποικιακή εποχή]. Τα τελευταία 27 χρόνια, «δημοκρατία»…. 27 χρόνια η ίδια κυβέρνηση… Κανείς δεν τους θέλει εκτός από κάποιους παππούδες αλλά και κάποιους νέους που μας έλεγαν ότι «είναι χάλια, αλλά τουλάχιστον τους ξέρουμε. Οι επόμενοι θα μας είναι άγνωστοι και τελείως άπειροι». Όταν φτάσαμε στην πρώτη μεγάλη πόλη μπαίνοντας από το βορρά – λέγεται Γκόνταρ – είχανε 3ήμερη επαναστατική αργία. Κατεβήκαμε στην κεντρική πλατεία να δούμε τι γίνεται. Όλα ήταν κλειστά και είχε διαδήλωση που παρά τους πυροβολισμούς υπήρχαν στοιχεία χαλαρότητας όμοια με αυτά που έβλεπα στην Αθήνα το 2009-10… δηλαδή, γέλια και χαβαλές με τους φίλους και αν πέσει πυροβολισμός (για εκφοβισμό) τρέξιμο και χαμόγελα… Πιο πολύ διασκέδαζαν παρά διαμαρτυρόντουσαν.

Όλη η κυβερνητική ομάδα είναι από μια μόνο περιοχή (Τιγκράη) και μας είπαν ότι «αν πας εκεί, είναι σαν την Αμερική»… (εννοούσαν ότι έχει βίλες κλπ). Υπήρχε αναστάτωση γενική. Ή κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ή αστυνομία μπορεί να σε πυροβολήσει χωρίς προειδοποίηση, απαγορεύεται να περπατάνε μετά τις 20:00 πάνω από 3 άτομα μαζί, η χώρα όλη εκτός από την πρωτεύουσα, Αντις Αμπέμπα, δεν έχει δεδομένα (3g, 4g) και γουάη φάη δεν έχει στα σπίτια γιατί είναι πανάκριβο. Μόνο στα international hotels που και πάλι οι ντόπιοι δεν έχουν πρόσβαση..

Είπα δεν είχε γουάη φάη και μου ρθε μια αστεία σκηνή και μία άλλη δεύτερη και μία τρίτη, που συνδέονται κατά κάποιο τρόπο. Αυτή με το γουάη φάη θα τη γράψω παρακάτω.

Είμαστε μετά τα σύνορα σε μια πόλη παραπέρα. Το πρώτο βράδυ. Βρίσκουμε ένα φτηνό ξενώνα, τύπου 1-2 ευρώ το δωμάτιο.

Φτάνουμε πεινασμένοι, λέει η ιδιοκτήτρια να μας κάνει μακαρονάδα. Ήρθε μετά από μιαμιση ώρα… Μέχρι να βάλει τα…. κάρβουνα, να πάρουνε φωτιά, να βράσει το νερό…. Μας αφήνει να πάρουμε μόνο ένα δωμάτιο.. (γενικά δεν αφήνανε στην Αιθιοπία 2 άντρες μαζί στο ίδιο δωμάτιο..) Πάω τουαλέτα μετά από μέρες.. η πόρτα είναι ενωμένα 10 κλαδιά και τα μισά, μισά! εκεί που είμαι στη στάση της τούρκικης τουαλέτας (δεν έχει μπιντέδες, εδώ), επί τω έργω, έχω eye contact με μια τύπισα απ’ έξω στα 15 μέτρα που κάθεται σε μία καρέκλα με μια παρέα και μιλάνε. Με κοιτάει χωρίς ντροπή ή κάτι – κοιταζόμαστε στα μάτια λες και είμαι δίπλα της και της μιλάω. επίσης σκάνε και μικρά παιδάκια ενίοτε να δουνε πώς τα κάνει ο λευκός! χαχαχ

ένα άλλο παρόμοιο σκηνικό στην
πόλη Γκόνταρ έλαβε χώρα.
πάμε σε τρομερά φτηνό ξενώνα και πάλι

(κολλήσαμε και κοριούς) η τουαλέτα/μπάνιο είναι χωρίς πόρτα. (πολλούς κοριούς) η μεταλλική πόρτα είναι κάπου παραδίπλα (αριστερά στη φωτό) και αν θέλουν να τη χρησιμοποιήσουν απλά τη μεταφέρουν μπροστά στην τουαλέτα. Φαίνεται όμως δεν την πολυχρησιμοποιούνε.. Η τουαλέτα είναι κοινόχρηστη για 3 σπίτια και για τους φιλοξενούμενους του χόστελ. Κατεβαίνει ένα πρωί ο Αλεχάνδρο και μια γυναίκα έκανε μπάνιο, χωρίς την πόρτα.. τρομάζει που τον βλέπει, κάνει πως καλύπτεται και μετά συνεχίζει το μπάνιο σα να μην τρέχει τιποτα. Χωρίς πόρτα. Σε άλλο χωριό (μετά την πόλη Μπάχαρ νταρ) που είμαι μόνος μου, αφήνω το ποδήλατο για να κάτσω να φάω βραδινό σε ένα “εστιατόριο”. σε 3 λεπτά έχω 15 άτομα γύρω μου να με κοιτάνε να με ρωτάνε να ψιλαφίζουν το ποδήλατο και τα πράγματα. Ένας τυπάκος που με βοηθάει στη μετάφραση και κάθεται μαζί μου “διορίζει” έναν φίλο του φύλακα του ποδηλάτου, που για όση ώρα τρώω είναι όρθιος δίπλα στο ποδηλατο και διώχνει τον κόσμο που πλέον είναι τριγύρω μου και όχι δίπλα από το ποδήλατο. είμαστε στα 3 μέτρα από το ποδήλατο και τον “φύλακά” του ο οποίος παρά τα 15-20 άτομα που είμαστε εκεί ξεκινάει να κατουράει στραμμένος προς τα εμάς – σα να είναι απόλυτα φυσιολογικό, κανείς δεν αντιδράει ή δε λέει κάτι. Λέμε όλα αυτά τα περιστατικά σε 2 γερμανούς που γνωρίσαμε κάποια στιγμή και μας λένε ότι σε μία από τις στάσεις που έκανε το λεωφορείο τους στεκόντουσαν έξω από τη μία και μοναδική τουαλέτα και παρατηρούσαν το εξής. Μπαίνει ένας να κάνει την ανάγκη του που θέλει κάποια ώρα…. μετά από λίγο μπαίνει στην ίδια τουαλέτα άλλος, που, παράλληλα με τον πρώτο, κατουράει, βγαίνει, μπαίνει τρίτος, κατουράει, και μετά βγαίνει ο πρώτος..! πώς το οργάνωσαν αυτό, άγνωστο! Με αυτά θέλω να δώσω έμφαση στην πολύ χαλαρή στάση που έχουν οι άνθρωποι εδώ σε σχέση με το σώμα τους, αλλά και το τι είναι φυσιολογικό, και δε χρειάζεται ντροπές.

Κάτι άλλο παρεμφερές κατά κάποιο τρόπο έγινε στη γκόνταρ. Ψάχνω γουάη φάη. βρίσκω ένα μέρος που είναι πολλοί μαζεμένοι, από κάποιο ξενοδοχείο φτάνει το σήμα. μετά από κανα 10λεπτο ο διπλανός μου (γυρω στα 23) μού ζητάει το κινητό μου. του το δίνω. μου το γυρνάει γιατί έπρεπε να το ξεκλειδώσω. το ξεκλειδώνω για να δω πού το πάει. το τυπάκι πάει στις φωτογραφίες μου και ξεκινάει να σκρολάρει και να βλέπει ό,τι έχω τραβήξει… προχωράει κάτω κάτω, βρισκει μια φώτο που του αρέσει και μου γυρνάει την οθόνη και μου λέει “‘αυτό πού είναι??”

χαχαχαχαχα… δηλαδή καθόλου αίσθηση της προσωπικής ιδιοκτησίας, να το πω, ή του προσωπικού χώρου (personal space).. αυτό δεν το λέω ως αρνητικό απαραίτητα. είναι ένα στοιχείο.. κάποιες φορές που ενοχλούσε ήταν όταν σταματάγαμε με τα ποδήλατα και ερχόντουσαν από παντού άνθρωποι όλων των ηλικιών να περιεργαστούν τα ποδήλατα και εμάς.. να ρωτήσουν, να ζητήσουν λεφτά, να ακουμπήσουν τα πράγματά μας.. σε μερικά χωριά έπρεπε να έρθει η αστυνομία να διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος (!!!) γιατί έκλεινε τον δρόμο.. σκέψου με 15 άτομα γύρω από το ποδήλατο να ανοίγω το μπροστινό τσαντάκι (για να πάρω το αντιηλιακό ξερω γω) και να σπρώχνονται όλοι για το ποιος θα πάρει θέση για να έχει καλύτερη θέα στο τι έχω μέσα στο τσαντάκι! ή να ξυπνάμε το πρωι και να πρέπει να σηκωθούμε και να βγούμε από τις σκηνές γιατί πλέον έχουν μαζευτεί πάρα πολλοί γύρω γύρω οι οποίοι περιεργάζονται το πρωτοφανές (εμάς και τα πράγματά μας)…..

WP_20180224_06_47_38_Pro — φωτο Αλεχάνδρο

και μιλάμε οι άνθρωποι είναι ΠΑΝΤΟΥ. 108 εκατομμύρια πληθυσμός (!) ενώ το 2000 ήτανε… 66 εκατομμύρια!! H Ελλάδα το 2000 είχε ακριβώς τον ίδιο πληθυσμό με σήμερα… και ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού είναι 44 ενώ στην Αιθιοπία είναι… 19! Το νούμερο που εξηγεί γιατί έβλεπα παντού ανθρώπους είναι ο Αστικός Πληθυσμός. Στην Ελλάδα 80% του πληθυσμού ζει στις πόλεις ενώ στην Αιθιοπία το 20%…. σε οποιοδήποτε σημείο κι αν σταματούσαμε θα ξεπεταγόντουσαν από τη χαράδρα από την πλαγιά από πίσω θα τρέχανε ή από τα δέντρα θα κατεβαίνανε (όντως τώρα) παιδιά κυρίως, αλλά και μεγαλύτεροι, οι οποί βασικά θα ζητάγανε χρήματα ή κάτι από τα πράγματά μας. Ακόμα και τις φορές που δε μας προσέγγισαν για αυτό κατευθείαν, μας το ζήτησαν αργότερα, πριν τον αποχαιρετισμό…. ήταν πολύπλοκο να σταματήσουμε για να φάμε κάτι γιατί τελικά έπρεπε να μοιραστούμε το φαγητό και με όσους ερχόντουσαν και.. «πότε είναι το επόμενο χωριο για να αγοράσουμε κάτι;»

και αυτό είναι το κομβικό σημείο… ότι οι άνθρωποι είχαν πολύ μεγάλη ανάγκη.. ειδικά στο κομμάτι Γκόνταρ – Μπάχαρ νταρ.. ηταν αποκαρδιωτικό να βλέπεις τα παιδάκια με τα στόματα και τα χείλη ξεραμένα να σε παρακαλάνε για νερό.. να προσπαθούν να αρπάξουν το μπουκάλι ή τις σαγιονάρες ή το ψωμί.. και συ τι να κάνεις…. αν τους αφήσεις και επιτρέψεις να το κλέψουν, ενισχύεις μια λανθασμένη συμπεριφορά, να τους το δώσεις από πριν είναι πρακτικά δύσκολο γιατί δεν έχεις τόσα για να δώσεις σε όλους, από τη μία, και από την άλλη, ενισχύεις το στερεότυπο ένας λευκός να δίνει ελεημοσύνη σε έναν μαύρο.. Μία εικόνα που δε συμφωνώ μαζί της γιατί πιστεύω ότι οι Αφρικανοί είναι σε θέση να σταθούν στα πόδια τους και δε μας έχουν ανάγκη. Αυτό δε σημαίνει αποκλειστικά καμία εξωτερική βοήθεια, αλλά βοήθεια ουσιαστική που εγκαθιστά μια σχέση αλληλεγγύης και όχι μια σχέση εξάρτησης. Σκοπός είναι να τους μάθουμε να ψαρεύουν και όχι να τους δώσουμε ψάρια.. εγώ όμως εν προκειμένω… μόνο «ψάρια» είχα στο ποδήλατο. από την άλλη βέβαια είναι τόσο σπαρακτικό να βλέπεις αυτές τις εικόνες των ξυπόλητων παιδιών, τα σκισμένα ρούχα, το δέρμα γεμάτο στίγματα από τα διάφορα τσιμπήματα, τα απελπισμένα χαμόγελα, με το πρόσωπο όλο να λέει “δώσε κάτι ρε, δώσε κάτι και άσε τις δικαιολογίες, κοίτα σε τι φάση είμαστε.. ούτε να γελάσουμε στ αλήθεια δεν μπορούμε.. δώσε κάτι δώσε κάτι δώσε κάτι, ξεκόλλα”

δεν έχω φωτογραφίες που πραγματικά να αποτυπώνουν αυτές τις καταστάσεις γιατί όταν τα αντικρίζαμε… δε σκεφτόμασταν να βγάλουμε φωτογραφία. Η παραπάνω είναι μία που τα παιδιά δεν είχανε τόση ανάγκη και απλά τρέχανε παράλληλα με εμάς. Αλλά τον θυμάμαι τον πρώτο που ζήταγε..

η όλη αυτή συγκυρία μας ταρακούναγε. ο αλεχάνδρο είχε μια στιγμή που του ζητάγανε του ζητάγανε και απάντησε, (μίλαγε με κάποιον νέο) γιατί μου ζητάς εμένα, πού ξέρεις ότι εγώ εχω; δεν είμαι πλούσιος. και ο τύπος του λέει, όχι είσαι και λέει ο αλεχάνδρο πού το ξέρεις, και ο νεαρός δεν είπε τίποτα.. έδειξε με το πρόσωπό του το ποδήλατο φορτωμένο….. μου λέει μετά ο Άλε.. εκεί κατάλαβα ότι αυτό το μέσο μπαίνει ανάμεσα σε εμάς και αυτούς τους ανθρώπους… εγώ δυσκολεύτηκα πολύ στο περιστατικό με την ντομάτα αλλά και με διάφορα άλλα που συνέβαιναν. Ας πούμε αυτή η φωτογραφία παρακάτω δεικνύει μια καθημερινή πραγματικότητα. να χαιρετάμε τον κόσμο σε όλες τις φάσεις και ο κόσμος να κοιτάει τα ποδήλατα και τα πράγματα με ενα πρόσωπο ζήλειας ή στενοχώριας

WP_20180223_16_04_05_Pro — Ενώ είχαμε 10 λεπτά που μιλάγαμε. Τους λέμε να βγάλουμε μια φωτογραφία όλοι μαζί.. δεν παίρνανε τα μάτια τους μακριά από το ποδήλατο και τα πράγματα

Κάνω μια παρένθεση εδώ να πω ότι στο Χαρτούμ στο Σουδάν στο χόστελ συναντησαμε 4-5 ποδηλάτες… 2 πήραν λεωφορείο για να διασχίσουν την Αιθιοπία, ένας δεν είχε ιδέα τι παίζει με την Αιθιοπία (θα πήγαινε μετά. όπως κι εμείς) και οι 2 άλλοι που την διασχίσαν με το ποδήλατο (αλλα όχι μαζί) καταλήξανε να κυνηγάνε και να χτυπάνε παιδάκια… Γιατί; διότι…. ανα φάσεις οι ντόπιοι, κυρίως παιδιά, και σπάνια νέοι κάτω των 30, θα πετάγανε πέτρες… Εμεις στην αρχή με τον Άλε μπήκαμε δυναμικά.. ήδη από αιγυπτο σουδαν ξέραμε ότι το να μιλάς λίγο τη γλώσσα βοηθάει πολύ, αλλά μπαίνοντας αιθιοπία και έχοντας γνώση αυτής της κάποιας επιθετικότητας, από την πρώτη μέρα ξέραμε 10 -20 λέξεις.. μάθαμε κατευθείαν τα νούμερα και τους χαιρετισμούς, τα “τι κάνεις; όλα καλά;” έτσι τις πρώτες 2-3 μέρες μπορώ να πω δεν είχαμε θέμα, γιατί πραγματικά επικοινωνούσαμε έστω και στοιχειωδώς με τα χαμόγελα και με τις 2-3 πέντε λέξεις. ήταν αρκετό! είδα παιδάκια να σηκώνουν πέτρα και μετά τον χαιρετισμό να την αφήνουν κάτω και να σουφρώνουνε τα φρύδια τύπου “όντως?” .αλλά μετά χειροτερέψανε τα πράγματα.. σε ένα χωριό μάλιστα έπρεπε να περάσουμε ένα μπλόκο. τα λέω και στο λινκ παραπάνω, μην επαναλαμβάνομαι.. στενοχωρήθηκα πολύ, αλλά προσπαθώ να μην κατηγορώ.. τι να κατηγορήσεις… αφού οι άνθρωποι έχουν ανάγκη.. βέβαια το πρώτο αίσθημα είναι θυμός, αντίδραση… σκέψου το να προχωράς και να σου ρίχνουν πέτρες..

να βλέπουμε όλα αυτά στα βόρεια της χώρας και ξαφνικά να μπαίνεις στην πρωτεύουσα, Αντις Αμπέμπα και να λες ώπα ρε φίλε.. κάτι κτήρια ψηλά. δρόμοι κομπλέ, φώτα διαφημίσεις χαμός… να λες τι γίνεται; 50 χιλιόμετρα απ έξω δεν εχουν ηλεκτρικό κι εδώ είναι σαν να σαι σε άλλο πλανήτη. ασφαλώς δεν είναι έτσι όλη η πρωτεύουσα αλλά το θέμα είναι το της υδροκεφαλικής ανάπτυξης – μιας ασυμμετρίας, μιας ανισοκατανομής, δεν ξέρω πως να το πω… με θυμάμαι να βλέπω ανθρώπους με κουστούμια, ή τύπισες με γυαλιά ηλίου και τσάντα χάη, και να λέω ρε φιλε… ΤΙ ΦΑΣΗ;

εκεί άρχισα να σκέφτομαι σχετικά με το αλκοόλ. σε ένα χωριό βασικά εξω από την Αντις. έπινα μια μπύρα με τη μεσημεριανή μακαρονάδα κι έβλεπα τα μικράκια που με κοιτούσαν με ένα βλέμμα… “αυτός που τα χει όλα” – αραχτός κι εγώ να απολαμβάνω γιατί ο ήλιος με είχε κάψει, οι ανηφόρες με ειχαν εξουθενώσει, 6 μηνες στον αραβικό κόσμο ήπια μπύρα 2-3 φορές….. ένιωθα στον παράδεισο…. εκεί στη φούσκα μου… που έσκασε με αυτα τα βλέμματα. και μιλάω για τη φούσκα μου γιατί όταν παράγγελνα την μπύρα μου δεν ημουν άσπλαχνος και άκαρδος. απλά… θεωρούσα ότι το δικαιούμουν.. στον μικρόκοσμο της εμπειρίας μου, τα χα παίξει! είχα ξεφλουδίσει, ανέβαινα για 6 ώρες ανηφόρες, δεν είχα πολύ νερό, δεν είχαμε φάει πρωινό, μου χε λείψει τόοοοσο η μπύρα.. στον μικρόκοσμό μου είχα το δικαίωμα.. όμως στο ευρύτερο πλαίσιο.. στις προτεραιότητες της συλλογικότητας η μπύρα μου δεν ήταν πρώτη ούτε δεύτερη.

και αυτό το σκέφτομαι έκτοτε ως κάτι σημαντικό.
και θέλω να προσπαθήσω να ζω με τα αναγκαία. αν ο πλανήτης όλος είχε ενιαία συνείδηση, τι θα ήταν αναγκαίο για μένα; το αλκοόλ πάντως όχι. ούτε τα αναψυκτικά. κι αυτή η μέθοδος νομίζω θα μπορούσε να είναι κάποιου είδους απάντηση στο παγκόσμιο αυτό αδιέξοδο. γιατί είναι αδιέξοδο. γιατί αυτό δε λύνεται από μη κυβερνητικούς οργανισμούς, ούτε από εθελοντές, ούτε από… περαστικούς.

γιατί η φτώχεια; γιατί η ανισοκατανομή; διότι το πρόβλημα είναι συστημικό και έχει να κάνει με τον καπιταλισμό. δε θα τοποθετούσα τον εαυτό μου πουθενά στο πολιτικό φάσμα γιατί δεν ξέρω ποια είναι η λύση σε συλλογικό επίπεδο. αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που έχουμε δε λειτουργεί για όλους. και είναι σχεδόν απελπιστικό να βιώνεις μία αδυναμία επέμβασης. γιατί αυτή τη στιγμή διαβάζω για τα νούμερα της φτώχειας, της παιδικής θνησιμότητας, της πορνείας, της αρρώστιας, της μόλυνσης, της απουσίας εκπαίδευσης, της διαφθοράς αλλά τα ζω κιόλας, τα βλέπω γύρω μου και κάποια τα βιώνω. κι είναι σχεδον καταθλιπτικό να νοιώθεις την αδυναμία επέμβασης.

γιατί είναι τραγική η συνειδητοποίηση ότι μπροστά στη μεγάλη… εικόνα του προβλήματος εγώ δεν είμαι ούτε ένα πίξελ. ενάς κόκκος άμμου ανάμεσα σε 7μιση δισεκατομμύρια είναι σχεδόν τίποτα. και όπως λέει κι ο Αλεχάνδρο la evolución no te necessita – «η εξέλιξη δε σε έχει ανάγκη». δηλαδή η ροή της ιστορίας είναι ασταμάτητη και η τραγικά μεγάλη πιθανότητα είναι πώς η παρουσία σου στον πλανήτη είτε λιγο είτε πολύ δε θα αλλάξει τίποτα. αυτή η συνειδητοποίηση έρχεται ως σφαλιάρα όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα.

η απάντηση δίνεται μόνο σε προσωπικό επίπεδο, και σε προσωπικό επίπεδο το πρώτο βήμα είναι μια ζωή με τα αναγκαία. μια ζωή που θα μπορείς να κοιτάς χωρίς ντροπή τον πιο φτωχό. άσχετα με το πού είσαι και το πού είναι.

Φτάνουμε Αντις Αμπέμπα ετεροχρονισμένα. Ο Άλε πήρε λεωφορείο από Μπάχαρ νταρ. Πραγματικά είχε κάνει υπερπροσπάθεια. Η Αιθιοπία είναι γε-μά-τη με βουνά… οι ανηφόρες εκτός από ατελείωτες είναι και αλεπάλληλες. ο ήλιος καίει “άστα λα μέδουλα” (που λένε κι οι ισπανόφωνοι), μέχρι το μεδούλι! συν τοις άλλοις είχε πάθει και κάποιου είδους πνευμονία στο Σουδάν και ταλαιπωρούταν πάρα πολύ. πήρε ένα βανάκι – ένα μίνιμπας δηλαδή, μικρό, που το γεμίσαν με 21 άτομα…!! ένα μίνι βαν των 3 σειρών, 9 θέσεις θεωρητικά… εγώ έφτασα με το ποδήλατο 3-4 μέρες πιο μετά περνώντας μια ασύλλυπτη πραγματικά χαράδρα, που κατέβαινε για 20 χιλιόμετρα και ανέβαινε για 20 χιλιόμετρα.

https://www.strava.com/activities/1440399022

βρήκα Αλεχάνδρο. τα χόστελ ακριβά.. 6-7 ευρώ το άτομο και θα μέναμε τουλάχιστον 2 εβδομάδες οπότε το ποσό ήταν απαγορευτικό. Από κάουτσσέρφινγκ δε μας απαντούσαν και ήταν δύσκολο να ζητήσουμε να μείνουμε σε κάποιον τόσο καιρό, ή να αλλάζουμε κάθε 3-4 μέρες… Βρήκαμε ένα τσίρκο. σκάσαμε με τα ποδήλατα και τους λέμε ότι ο Άλε παίζει κιθάρα και γω είμαι ηθποιός, αν μπορούμε να μείνουμε μαζί σας κάποιες μέρες και να βοηθήσουμε όπου μπορούμε.. Είπανε, “ναι, βεβαίως”

Μα κυρίως ο Άλε βοηθούσε… εγώ έφευγα πρωί πρωί να βρω καλό ίντερνετ, να γράψω, να ανεβάσω και να δημοσιεύσω τίποτα. δεν του άρεσε πολύ και με το δίκιο του. Τεσπα, το τσίρκο είχε πλάκα, λέγεται Φεκάτ.. που στα αμαρένια (η γλώσσα της Αιθιοπίας) σημαίνει “ανθίζον” και το ωραίο είναι ότι Αντίς αμπέμπα” σημαίνει “νέο λουλούδι”.

Οι μέρες στην Αντίς Αμπέμπα ήτανε μέρες προβληματισμού.. με αυτά που βλέπαμε καθοδόν δεν μπορούσα να σταματήσω να σκεφτομαι ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΡΕ ΦΙΛΕ, τι γίνεται στον πλανήτη; θα μου πεις, δεν τα ‘ξερες; τα ‘ξερα μπρο, αλλά άλλο να τα γνωρίζει το μυαλό και άλλο να τα γνωρίζει η καρδιά. άρχισα να διαβάζω για την παγκόσμια ανάπτυξη, για την ανθρωπιστική βοήθεια που έρχεται στην Αφρική, γιατί δε λειτουργεί, τις διάφορες απόψεις.. Κατέβασα βιβλία και τα μελετάω μέχρι σήμερα. Σε μία από τις διαδυκτιακές αυτές περιπλανήσεις έπεσα πάνω στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, την πιο φτωχή χώρα του κόσμου. Βασικά θυμάμαι ακριβώς πώς έπεσα εκεί..

Ήθελα να κάνω μια σύγκριση. Το Σουδάν, φουλ μουσουλμανικό, ήταν υπερβολικά φιλόξενο και ειρηνικό (τουλάχιστον προς εμάς), η Αιθιοπία, τουλάχιστον οι περιοχές που περάσαμε, φουλ Χριστιανικές. Ήθελα να δω αυτό που λέμε στις συγκρίσεις ceteris paribus (έτερα ίσα). Αν δηλαδή οι άλλοι παράγοντες που μπορούν να επηρρεάσουν το πώς οι ντόπιοι μας αντιμετωπίζουν είναι ίδιοι.. και στην προκειμένη περίπτωση, αν το Σουδάν και η Αιθιοπία ήταν στο ίδιο οικονομικό επίπεδο θα σήμαινε ότι μπορώ να θεωρήσω τη θρησκεία αρκετά σημαντική και να την “απομονώσω” σχετικά, στην ανάλυσή μου.. Έλα όμως που η Αιθιοπία είναι πολύ πιο φτωχή (34η στην Αφρική και 19ο το Σουδάν) και έτσι αιτιολογείται σε κάποιο βαθμό η επιθετικότητα. Κάτι άλλο που δυσκολεύει όμως τη σύγκριση είναι ότι η Αιθιοπία είναι η μόνη χώρα που δεν είχε αποίκους πάνω από το κεφάλι της οπότε και θα δικαιολογούταν ακόμα πιο πολύ το να έχουν μια εχθρική συμπεριφορά προς τους λευκούς.

Στο ζουμί… Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία;;; ούτε που ήξερα την ύπαρξη αυτής της χώρας.. βλέπω στον χάρτη ότι είναι αρκετά κοντά, παραδίπλα βασικά, από την Αιθιοπία και λέω στον Αλεχάνδρο που πια έχουμε πάρει την απόφαση ότι θα αφήσουμε τα ποδήλατα γιατί δε βγάζει λογική, και ο Αλε είναι μέσα να πάμε να δούμε πώς είναι η Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία.

Το θέμα είναι πού θα αφήσω εγώ το ποδήλατο. Ο Α το πούλησε το δικό του, αλλά εγώ σκοπεύω να γυρίσω να το πάρω. Είμαι τυχερός και ο γενικός οργανωτής και υπεύθυνος του τσίρκου είναι ο Ντερέτζε με τη γυναίκα του Tζώρτζια, οι οποίοι δέχονται να κρατήσουν τα πράγματά μου σπίτι τους και όταν γυρίσω να τα πάρω.

Να πω εδώ ότι το τσίρκο ήταν μια ιδιαίτερη κατάσταση γιατί οι εργαζόμενοι και διαμένοντες εκεί ήταν νέοι που ουσιαστικά το τσίρκο τους έβγαλε από μια πολύ δύσκολη κατάσταση. Κάποιοι ήταν πριν άστεγοι, κάποιοι δεν είχαν οικογένεια κλπ.. ήταν κάτι σα μια σανίδα σωτηρίας (και ισορροπίας). Ο Ντερέτζε (27 χρονών!) μου είπε το εξής «ήθελα να δώσω στους νέους μια δημιουργική διέξοδο… οι νέοι στην Αιθιοπία ή θα πέφτουν με τα μούτρα στην εκκλησία, ή στο τσαντ!»

(περί τσαντ, δε μίλαγε για τη χώρα. μίλαγε για το κλασσικό, ήπιο, λαϊκό, νόμιμο ναρκωτικό των φύλλων κοκκαίνης. τα βάζεις στο στόμα σου, τα αναμασασάς και μετά τα καταπίνεις. είναι χλωρά, σε αντίθεση με της λατινικής αμερικής που είναι ξερά και μετά τα φτύνεις. πλάκα έχει, σου δίνει όντως ενέργεια αλλά αν κάνεις κάθε μέρα και για ώρες… τη χάνεις τη μπάλα και είσα σα ζόμπι)

τι άλλο; τι να πρωτοπείς για την Αιθιοπία και για το πώς μας επηρέασε.. κάτι απίστευτο στην Αιθιοπία είναι η μουσική και κυρίως ο ΧΟΡΟΣ.. δεν έχω βιντεάκι γιατί… πάθαινα αυτήν την παράλυση βλέποντας παραδοσιακούς και μη χορούς… κυριολεκτικά, σταμάταγα να χορεύω, έκανα 2-3 βήματα εκτός κι έμενα με το στόμα ανοιχτό γιατί αυτό δεν το χα ξαναδεί ποτέ. και όταν πια το χα συνηθίσει, ήθελα να το απολαύσω γιατί ήταν.. μαγικό. έχουν έναν τρόπο να κουνάνε τους ώμους στην Αιθιοπία που είναι σα να παθαίνουν εξάρθρωση.. όντως τώρα! και μετά όλο το σώμα να λικνίζεται σαν κύμα.. και όλοι μιλάμε, όχι επαγγελματίες χορευτές.. δε χόρταινες να το βλέπεις.. και πώς χαμογελάγανε όταν χορεύανε ένας άντρας και μία γυναίκα με τα χέρια στη μέση και με αυτές τις κινήσεις τις απίστευτες. κάτι σχετικά αντιπροσωπευτικό είναι αυτό το βιντεάκι. Από πλευράς μουσικής, είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικό – η μουσική που θα ακούσεις στον δρόμο. επίσης αξίζει λίγος Tilahun Gessesse… που είναι ανάμεσα στο άνω παραδοσιακό και κάτι πιο μοντέρνο και τέλος, ο φοβερός dr Mulatu Astatke με την αιθιοπική βερσιόν της τζαζ που είναι… σκέτη και ατελείωτη απόλαυση..!

ένα άλλο ωραίο σκηνικό που μου ‘ρθε τώρα ήταν όταν σε μια βόλτα μου σε κάποια φάση που ο άλε ήταν άρρωστος, σε μια κωμόπολη είμασταν, στα βόρεια, με πλησίασαν τα παιδιά και μου ζητάγανε λεφτά επίμονα, ή φαγητό. τώρα, ενώ λεφτά θα δώσω πάρα πολύ σπάνια, φαγητό δυσκολεύομαι να αρνηθώ. το θέμα είναι ότι όταν είναι 20 παιδιά πρέπει να πάρεις και στα 20. δεν πήρα αλλά αντ’ αυτού κάποιο είπε μπολ.. και λέω ναι, αν είναι για μπάλα, μέσα. πήγαμε όλοι μαζί (είχε πλάκα να περπατάει ενας λευκός με 20 παιδιά που του κρατούν τα χέρια και μιλάνε και γελάνε και γινόταν γενικα ψιλοπανικός) στην αγορά και πήρα μια μπάλα ποδοσφαίρου που έκανε… 10 ευρώ! πανάκριβη για τα τοπικά δεδομένα… η φάση ήταν ότι μετά πήγαμε έξω από το σχολείο, στον δρόμο, χωριστήκαμε σε ομάδες και γω έκανα τον διαιτητή.. σφύραγα κιόλας, είχε πολύ πλάκα.

Ο Αλεχάνδρο με τον νεαρό δόκιμο.. αυτοί που φοράνε λευκό μανδύα πάνε για ιερείς. μπορεί να είναι ακόμα και πολύ μικροί στην ηλικία. Το ενδιαφέρον είναι ότι αν ζητήσουνε φαγητό ή λεφτά ή κάτι από κάποιον συνήθως τους δίνει.

μιλάμε για ΤΙΣ ΑΝΗΦΟΡΕΣ. εδώ ο ιδρώτας μου έχει στεγνώσει και βλέπουμε μόνο το ΑΛΑΤΙ που έχει μείνει!!

ετοιμάζει φουλ αιθιοπικό μμμμμμμμ

σε κάτι καταρράκτες που πήγαμε, που μπορείς να τους δεις ε κίνηση στο μουσικό βιντεάκι που παραθέτω παρακάτω

φώτο από Αλεχάνδρο!

….. (φώτο Αλεχάνδρο)

🙂

😀

κουρασμένοι

στάη για φαϊ

μεσημεριανό

🙂

🙂

ντοιονγκ

κλασσικό σπίτι εκτός πόλης

που είναι και η πλειονότητα

Στην Αιθιοπία μικρό μέρος του πληθυσμού ζει στις πόλεις

έφτασα Άντις

γιουχουυυ!! ανακούφιση!

καλημέρες

καληνύχτες

καλησπέρες

μιλάμε κοίτα πόσα πράγματα κουβαλάω

…

αυτά τα μαλλιά… πραγματικά έργο τέχνης.. κι όταν λέω.. αυτά… δεν εννοώ αυτα τα συγκεκριμένα.. η μισή Αφρική έχει τα μαλλιά της έτσι

αφού αφήσαμε τα ποδήλατα στην Αντις ξεκίνησε το ταξίδι με λεωφορείο

παραδοσιακή ζωγρεαφική στην Αιθιοπία. Αυτά είναι κεφάλια Αγγέλων

Ιντζάρα!! Γιάμι! και είναι και βίγκαν

σαμόσα με φακές

υπερσαλάτα να γουστάρουμε

σουπερυπερσαλάτα να γουστάρουμε. φρούτα λαχανικά δε διακρίνανε.. κρεμύδια με ντομάτες κλπ κανένα πρόβλημα

καφεδάκι αιθιοπικό μούρλια. δυστυχώς δεν έχω το τυπικό καφεδάκι στον δρόμο που στο φτιάχνουν οι κυριες με πολύ αγάπη και είναι τέλειο (και πάμφθηνο!)

με παρέα. δεν έφευγε και ήθελε το φαγητό μου.. φύγε ρε!

κοριοί. ,μας παρακολουθούνε

κρύβε λόγια (το τσίρκο)

κρύβε λόγια ρε (τα πράγματά μου αφού αφήσαμε τα ποδήλατα… μεγάλη αλλαγή!)

τόσο συνήθης αυτή η εικόνα… ντρεπόμουν να φωτογραφίζω αλλά σε αυτήν την είχα στο χέρι γιατί τράβαγα κάτι άλλο κι έκανα ένα γρήγορο κλικ. πραγματικά νομίζω οι γυναίκες κουράζονται πολύ περισσότερο από τους άντρες

Νομίζω αν ο Αλεχάνδρο ήθελε να προσθέσει κάτι, θα ήταν τα βλέμματα σε αυτές τις φωτογραφίες που είναι δικές του.

WP_20180226_14_31_06_Pro — amasa gnalou 😉

Φύγαμε από Αντίς Αμπέμπα με λεωφορείο και με πολύ λιγότερα πράγματα. Να ανέβουμε Σουδάν, να το διασχίσουμε όλο, από ανατολή προς δύση και να μπούμε… Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία….

Weeks 120 – 128 | Sudan

1 June 201813 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.E1 Comment

Πού πάμε μετά; – νότια.

τι έχει κάτω από την Αίγυπτο;

ωραία φάση λέμε το Σουδάν

τι ξέρω για το Σουδάν; σχεδόν τίποτα. ένα πράγμα βασικά. ότι στο Χαρτούμ, που είναι η πρωτεύουσα, ξεκινάει ο ποταμός Νείλος. Στο μυαλό μου έχω το Σουδάν ως «μια πιο βαρετή Αίγυπτος». Είναι από αυτές τις ιδέες/πεποιθήσεις που έχεις και δεν ξέρεις καν από που κι ως που.

ΣΟΥΔΑΝ

Ξεκινάμε με έρημο. Ήδη το μεγαλύτερο κομμάτι της Αιγύπτου ήταν ερημικό, αλλά τώρα έχουμε ενίοτε και κάτι ανεμοθύελες που στέλνουνε την άμμο πάνω μας σα βελόνες… κοιτάω τον χάρτη συχνά πυκνά να δω αν αλλάζει καθόλου η κατεύθυνση του δρόμου, το οποίο μπορεί να σημαίνει μια γενικότερη γεωμορφολογική αλλαγή, το οποίο μπορεί να σημαίνει λιγότερο ανεαμμοθύελα -χαχα.. μιλάμε η άμμος μπαίνει παντού..! περνάει τα φερμουάρ και τη βρίσκεις μες στις τσάντες, μπαίνει στα αυτιά, στη μύτη, στα μαλλιά για μέρες.

Τσεκάρω πάλι τον χάρτη αλλά τώρα για να βεβαιωθώ ότι αυτή είναι η έρημος Σαχάρα. είναι, όντως, το ανατολικό της τμήμα. Το λέω με τρόπο περιπαιχτικό στον Αλεχάνδρο ο οποίος ακόμα εξοικειώνεται με το ποδήλατο και με την όλη φάση και δεν την πολυπαλεύει – “άντε, θα χεις να λες στα εγγόνια σου ότι πέραασες την έρημο σαχάρα με το ποδήλατο” – με αγνοεί. Μία κλασσική έκφραση του Αλεχάνδρο είναι “ελ φουτούρο νο εξίστε” – το μέλλον δεν υπάρχει, δηλαδή. Συγκεντρώσου στο παρόν, δηλαδή. Σταμάτα να σκέφτεσαι το μετά, δηλαδή.

Καθήλωση

Η μαύρη τρύπα με ρουφάει της στιγμής

του χρόνου η παρένθεση τ’ άπειρο μου χρωστά

– ολόκληρο της έδωσα τον ένα –

άγαλμα προαιώνιο, βουβή η συνείδηση μπροστά

στη φωτιά

στο ηλιοβασίλεμα

στο φεγγάρι που ανατέλλει

Μαγεία νοχελική κοκκινωπή σαγηνευτικά σαλεύει ή δύει ή αναδύεται

και δε μιλάς

γιατί κάπου εισαι χαμένος

στον χρόνο της ανθρωπότητας

στην ιστορία της φύσεως

σε σύνδεση με ενα υπερπέραν… εγγύς

βουβός, σκέψεων κενός, ενεός

η αλλόκοτη ομορφιά που σε καθηλώνει,

σε διαπερνά

και μένεις εκεί

να κοιτάς, χωμένος για τα καλά,

Το Σουδάν γεωγραφικά, χρονικά και ποδηλατικά χωρίστηκε σε δύο τμήματα. Πριν από το Χαρτούμ και μετά το Χαρτούμ. Το μετά ήταν το δύσκολο κομμάτι γιατί εκτός από της ανεαμμοθύελες είχαμε και μία ζέστη αφόρητη. αφόρητη όμως. 43 βαθμοί κελσίου έδινε το ίντερνετ αλλά αυτό που ένοιωθες μέσα στην ερημιά, με έναν ήλιο φλογοβόλο, ασκεπής για χιλιόοοοομετρα μιας και… είναι έρημος.. δεν έχει δέντρα, δεν έχει τίποτα. άνεμος καυτός που αντί να ψύχει θερμαίνει, συν το να ποδηλατείς… αυτό που ένοιωθες ήταν 53 βαθμοι. 11 το πολύ 12 έπρεπε να χουμε βρει μια σκιά για να αράξουμε μέχρι τις 16:30…. βενζινάδικο, ή χωριουδάκι συνήθως… αλλά κι αυτές οι 5 ώρες ήταν μαρτύριο.. μιλάμε για καμίνι η ευρύτερη περιοχή. κοιμήθηκα ένα από αυτά τα μεσημέρια και ο αλεχάνδρο μου είπε όταν ξύπνησα κάθιδρος ότι ενώ κοιμόμουν ανέπνεα σα λαχανιασμένος…! ζέστη! ακούμπαγες ένα μέταλο που ήταν σε σκιά (το κρεβάτι) στις 1300 και καιγόταν το χέρι σου. Δεν ξέρω πως τα βγάζουν πέρα οι ντόπιοι..

βασικά ξέρω.. είναι μαύροι αρχικά. Παρόλο που το μαύρο ελκύει τις ακτίνες του ήλιου οι αφρικανοί είναι κατασκευασμένοι βιολογικά να υπομένουνε τη ζέστη.. μετά όλοι φοράνε άσπρα, τα αμάξια είναι όλα άσπρα. όλοι είναι καλυμμένοι όσο δεν πάει – γυναίκες άντρες. πίνουν νερό όλη την ώρα. (παντού έχει μπιτόνια, κιούπια κλπ.) Μπαίνοντας στο Αλ Καντάριφ, κι ενώ 1 ώρα πριν ο Αλεχάνδρο παραλίγο να λιποθυμήσει από την ηλίαση (που μόνο με ίαση δε μοιάζει), μιλήσαμε σε ενα φανάρι με έναν παππού που μας χαιρέτησε..

-Σαχάνα…. σαχάνα κετίρ!! του λέμε

(ήλιος, πολύ ήλιος)

και απαντάει στα αγγλικά This is Africa, stupid!! που για το stupid δεν είμαι 100% σίγουρος (γιατί τώρα το γράφω και μου φαίνεται υπερβολικό) αλλά το είπε με μία επιθετικότητα που με τον Αλεχάνδρο το εκλάβαμε ως Έσο ες Άφρικα, τόντο (= ηλίθιε) και έτσι το επαναλαμβάναμε αργότερα όποτε καιγόμασταν από τον ήλιο.. ΕΣΟ-ΕΣ (s.o.s) ΑΦΡΙΚΑ ΤΟΝΤΟ!

Πριν καμια ώρα ο Αλεχάνδρο μου λέει παρά τω δρόμω “δεν μπορώ άλλο, θέλω να κοιμηθώ, θα λιποθυμήσω, δεν ξέρω” του λέω το ξέρω αυτό το αίσθημα μαν, το χω πάθει κι εγώ. Σβήνει ο οργανισμός και το αίσθημα της νύστας είναι η προφύλαξη για να μη σου έρθει η λιποθυμία απότομα. Του δωσα το ποδήλατό μου που έχει την ηλεκτρική υποβοήθηση (που δεν τη χρησιμοποιούσα καθόλου όσο ήμουν με τον Αλεχάνδρο) να πάει όσο μπορεί παρακάτω μέχρι να βρει κάποια σκιά…

Κατα τ’ άλλα, η έρημος είναι φοβερή…. Το βράδυ είναι υπέροχο με τα αστέρια ή με το φεγγάρι πεντακάθαρα. Στο Σουδάν είδα την πιο ασύλυπτη ανατολή Σελήνης που έχω δει ποτέ. ΓΙΓΑΝΤΙΑ και ΚΟΚΚΙΝΗ. 2 πανσέλληνους κάτσαμε στο Σουδάν. Η πρώτη ήταν η πιο μεγάλη πανσέλληνος των τελευταίων 152 ετών (υπερσελήνη, “μπλε φεγγάρι” και σεληνιακή έκλειψη – απολαυστικό, ποδηλατήσαμε όλο το βράδυ) και η δεύτερη, επίσης μεγάαααλη, ήταν κατακόκκινη ενώ έβγαινε.. νομίζω γιατί η έρημος μας έδινε πιάτο τον ορίζοντα και είδαμε το φεγγάρι πραγματικά να γεννιέται από τη Γη.. (εκεί, στον ορίζοντα, λόγω καμπυλότητας και πυκνότητας του αέρα είναι που αλλάζει και το χρώμα).

Η άμμος επίσης δίνει μια αίσθηση ατελείωτης τελειότητας.. Η μορφολογική μονοτονία προσδίδει το ατελείωτο και η τελειότητα νομίζω έγκειται στην “ευελιξία” που έχει η άμμος να παίρνει τη μορφή που της υποδεικνύει το περι-βάλλον. Έτσι η εικόνα που λαμβάνεις είναι η τελευταία λέξη του διαλόγου της άμμου με τον άνεμο, κυρίως. Μια επικαιροποιημένη ομορφιά.

Πεθαμενες καμήλες…

Επίσης η ερημιά σου βγάζει (και με αναγραμματισμό) μια ηρεμία, που νομίζω διαπερνάει και τη Σουδανική κουλτούρα. Υπάρχει μια μειλιχιότητα. Η παραδοσιακή τους μουσική, που είναι και σύγχρονη, (δεν είναι σαν την Ελλάδα, που το παραδοσιακό είναι το παλιό – στο Σουδάν αυτό που ακούς στο ραδιόφωνο είναι αυτό που παιζόταν και στις σουδανικές συνάξεις πρίν 800 χρόνια ξερω γω), ναι, η παραδοσιακή τους μουσική έχει μια ροή ´χαλαρή σε γενικές γραμμές.. κάποιος θα την έβρισκε μονότονη ή βαρετή, αλλά οι Σουδανοί γουστάρουνε.. είναι η κουλτούρα.. εδώ άλλωστε σε γενικές γραμμές δε χορεύουνε… δεν παίζουν μπαρ, κέντρα διασκέδασης ή κάτι το πιο μη παραδοσιακό.. ελάχιστα. Ηρεμία…. μετά τις 20:00 βγαίνεις έξω και δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα να κάνεις… αν έχεις φάει, αυτό ήταν βασικά, δεν έχεις τίποτα να κάνεις. Επίσης δύσκολα θα δεις 2 σουδανούς να τσακώνονται στον δρόμο, εγώ δεν είδα κανέναν, σε αντίθεση με την Αίγυπτο που σε κάθε περίπατο θα συναντήσεις κάποια ένταση.

Στην Αίγυπτο τελειώνει η Μέση Ανατολή, παρόλο που δεν τελειώνει το ισλαμικό στοιχείο. Το αντίθετο, βασικά, εντείνεται. Το Σουδάν είναι χώρα που επικρατεί Θεοκρατία, δηλαδή οι νόμοι της θρησκείας είναι οι νόμοι του κράτους. Έχουνε Σαρία. Είναι κατά κάποιο τρόπο, με πιο απλά λόγια, πολύ πιστοί μουσουλμάνοι. Στο Σουδάν είδαμε πρώτη φορά αυτοκίνητα σταματημένα στο πλάι στην Εθνική Οδό για να κάνουν προσευχή οι επιβάτες. Ή, δε συναντήσαμε απολύτως κανέναν που να μας πει ότι δεν υπάρχει Θεός – κάτι που το συνάντησα στην Αίγυπτο. Παρόλο που θα υπήρχαν νέοι που δεν πηγαίναν στο Τζαμί, δεν προσευχόντουσαν ή δε διαβάζανε το κοράνι, εννοείται ότι πιστεύανε ότι ο Αλλάχ υπάρχει και γενικά αυτή (του Ισλάμ) είναι η οδός, απλά αυτοί (οι νέοι) δεν ήτανε σε φάση, αυτη τη στιγμή της ζωής τους.

Με τις σκηνές στον προαύλιο χώρο του τεμένους

Κατά τ’ άλλα, τίποτα τρομερό.. Ακούει κανείς σαρία και με όλη αυτή την αντι-ισλαμική κατάσταση στα μίντια νομίζει πως θα βλέπει να πετάνε ομοφυλλόφιλους από τις ταράτσες ή κομμένα χέρια κλεφτών στον δρόμο. όχι. Μια ηρεμία γενική, αλκοόλ πουθενά, πάρτυ ελαχιστότατα, και γενικά μια φυσιολογική κατάσταση. Γυναίκες με μαντήλα, αλλά όχι ακρότητες τύπου δε φαίνονται ούτε τα μάτια – αυτό σπάνια. Και εκκλησία ορθόδοξη έχει το Χαρτούμ και εκκλησία Αιθιοπική είχε δίπλα στο χόστελ. κομπλέ…

Κάτι ιδιαίτερο που μου ήρθε και στην Αίγυπτο κάποιες φορες ήταν αυτό του “που είναι οι γυναίκες ρε παιδιά;;; να σαι στον δρόμο, σε καφέ που είναι ουσιαστικά καρέκλες κάτω από ένα δέντρο και να παρατηρείς, και να μην υπάρχει γυναίκα στον δρόμο για ώρα πολύ… μόνο άντρες

Γενικά στο Σουδάν ένιωσα φοβερή ασφάλεια … μας είπαν ότι τα δικαστήρια στο χαρτούμ υπολειτουργούνε γιατί δεν έχει… δουλειά.. δεν έχει έγκλημα καθόλου.. και μου φάνηκε απόλυτα λογικό. Οι άνθρωποι ήταν όσο πιο φιλόξενοι γίνεται!!!!

όπως μας είπε και ο Τζαμάλ που ήξερε καλά αγγλικά και είχαμε μια μεγάλη συζήτηση μαζί του, στο Αλ Καντάριφ, το Σουδάν είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που μπορείς να ζήσεις δωρεάν.. όπου πας και τους πεις δεν έχω: θα σου δώσουν θα σε κοιμήσουν θα σε ταίσουν, θα σε φροντίσουν, και θα σε στείλουν στην ευχή του Αλλάχ εννοείται, απαρέγκλιτα αυτό, αλλά ναι, φοβερά φιλόξενοι.

Η πρώτη λέξη που έμαθα στο Σουδάν – αραβικά με τοπικό σπιν – ήταν ΦΆΝΤΑΛΟ! φάνταλοο φάνταλο λέγανε όλοι. κάτι σαν είσαι ευπρόσδεκτος. μας το λέγαν ενώ περπατούσαμε στις πόλεις, ενώ είμασταν στο ποδήλατο, αλλά ΚΥΡΙΩΣ στα “εστιατόρια”.. εκεί που τρώγανε όλοι, μας λέγανε φάνταλο φάνταλο, έλατε να φάμε παρέα…. εκεί τρώνε με έναν δίσκο ή ένα μπολ τεράστιο όλοι, στη μέση. δεν έχει ο καθένας το πιάτο του. δεξί χέρι μέσα και στόμα. τι τρώνε; ένα φαγητό παίζει στο Σουδάν, όσο και να φαίνεται περίεργο. ΦΟΥΛ. φασόλια δηλαδή στο φουλ. δεν τρώνε τίποτα άλλο εκτός κι αν είναι άρρωστοι χαχαχα. χωρίς πλάκα πάντως αυτό είναι το φαγητό- κάθε μέρα πρωί μεσημερι βράδυ. φουλ σκέτο, φουλ χτυπημένο, φουλ με ΕΝΑΝ ΤΟΝΟ λάδι φυστικιού (τέλειο), φουλ με τυρί, φουλ με κρέας, φουλ με σαλάτα (ντοματα ψιλοκομένη και κρεμμύδι). 2 μήνες στο Σουδάν – 2 μήνες φουλ.

και πολλλλλύ φτηνή χώρα. το μπουκάλι το 1,5 λίτρο το νερό έκανε 5 λίρες όταν μπήκαμε στη χώρα, όταν βγήκαμε το χανε πάει 7. αλλά 5 λίρες σουδανικές είναι 23 λεπτά του ευρώ, στο επίσημο σύστημα.. έλα που το Σουδάν είναι περιπτωση, και οι ΗΠΑ έχουν επιβάλλει εμπάργκο στη χώρα με αποτέλεσμα να υπάρχει τεράστια μαύρη αγορά, απ’ όπου αλλάζαμε τα λεφτά μας (είχε ο Αλεχάνδρο ευρώ) με ισοτιμία 1 ευρώ 40-43 λίρες Σουδάν…. κάντε τα νούμερα για το κόστος του νερού… (κι επίσης για πόσα χαρτονομίσματα σου δίνει ένα 100ευρω – λαμβάνοντας υπόψιν ότι το 50λιρο είναι το πιο χάη χαρτονόμισμα). Το θέμα ήταν ότι λόγω εμπάργκο δεν μπορείς και να τραβήξεις χρήματα απο ΑΤΜ. δε λειτουργούν οι διεθνείς κάρτες στο Σουδάν και για να σου στείλουν χρήματα με ΜοneyGram ή Western Union το κόστος ήταν τρελό.

Εκεί που πήγαμε να την πατήσουμε ήταν όταν αρρωστήσαμε και οι 2 και μας τελειώσαν τα λεφτά, με τα νοσοκομεία και τα φάρμακα και έπρεπε να βρούμε λύση. (πάθαμε και γω και ο Αλεχάνδρο bacterial infection στα αγγλικά, στα ελληνικά “βακτηριακή μόλυνση” αλλά δε μου ακούγεται δόκιμο.. δεν ξέρω.. πάντως το πάθαμε και η φάση ήταν εμετοί διάρροιες, στον Αλεχάνδρο ήταν πιο έντονο και έπρεπε να πηγαίνει στο νοσοκομείο για να παίρνει την αντιβίωση με ένεση… Οι συνθήκες υγιεινής στο χόστελ ήταν…. άστο).

Το νερό στο χόστελ, για την ακρίβεια.

Τεσπα, τελειώσαν τα χρήματα αλλά ευτυχώς είχαμε γίνει φίλοι με τον Βλαδίμηρο και τον Γουάλιντ (εκ Γαλλίας) στο χόστελ και ο πρώτος, που έκανε πρακτική στο Σουδάν σε μια γαλλική εταιρεία, κατάφερε και μας άλλαξε τα λεφτά με μία τρελή ισοτιμία, πάνω από 40.

Ναι, Βλαδίμηρος και Γουάλιντ, και Ρομάν αργότερα – κάναμε παρέα και δυνατές συζητήσεις γιατί και τα παιδιά ήταν φιλομαθείς και είχε ντόρο. Ξαναφούντωσε το ενδιαφέρον μου να μάθω Γαλλικά (η παγκόσμια-επικρατούσα γλώσσα το 2050, λένε) και γενικά τα περνάγαμε ωραία με Γουάλιντ που είναι σούπερ τυπάκι και είπα 2 λόγια στην προηγούμενη ανάρτηση.

Στο Σουδάν κάναμε και Πρωτοχρονιά, στο χωριό Άμπρι. Μείναμε σε έναν πολύ ωραίο ξενώνα για να γιορτάσουμε την αλλαγή (που βασικά στις 00:00 κοιμόμασταν) και μία μέρα που καθόμουνα στην είσοδο και κοίταζα τα βιβλία δίπλα από την πόρτα είδα ένα βιβλίο με ελληνικό τίτλο. Έγραφε ΝΟΥΒΙΑ. Από το 2500 προ Χριστού ξεκινάει ο πολιτισμός των Νουβιων στην περιοχή που είναι τώρα Νότια Αίγυπτος και Βόρειο Σουδάν. O πολιτισμός αυτός έφτασε σε τέτοια ακμή που για κάποιο διάστημα όλη η Αίγυπτος ήταν υπό την κυριαρχία των Νουβίων. Το ξέρατε; δεν το ξέρατε. Ρωτάω τον ιδιοκτήτη του ξενώνα πώς και τα ελληνικά εδώ, μου λέει ότι η γραφή της νουβικής γλώσσας ήταν στο Ελληνικό Αλφάβητο για κάποια περίοδο…

Γκουγκλάρω λίγο (από το Χαρτούμ εννοείται γιατί δε νοείται 3g εκτός πρωτεύουσας) και βλέπω ότι η ανάγκη της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου (μετά τον Μ.Αλέξανδρο) σε ελέφαντες για στρατιωτική χρήση οδήγησε σε κατάκτηση της περιοχής και της πρωτεύουσας (κατά το βασίλειο των Kush) Meroe (πήγαμε) και στην εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας. Ακόμα δεν είναι απόλυτα σαφές αν χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο για να αποδώσουν την προφορική τους επικοινωνία (όπως έγινε στην Αίγυπτο για μία περίοδο) ή πραγματικά ήταν ευρέως διαδεδομένη η ελληνική γλώσσα. Κάτι που έγινε αργότερα, με τη διάδοση του Χριστιανισμού και της παράδοσης των Κοπτών, που και αυτοί είχαν αφομοιώσει το ελληνικό αλφάβητο.

ΤΙ ΆΛΛΟ;

Το Σουδάν ήταν το μεγαλύτερο κράτος της Αφρικής πριν χωριστεί από το (νεώτερο κράτος στον κόσμο, πλέον) Νότιο Σουδάν, το 2011, με ένα δημοψήφισμα στο δεύτερο όπου 99% ψήφισε υπέρ της απόσχισης. Η βασική αιτία ήταν ότι το βόρειο τμήμα προσπαθούσε να επιβάλλει αραβική -μουσουλμανική κουλτούρα σε όλη τη χώρα παρόλο που το νότιο τμήμα είναι κυρίως χριστιανοί και άνθρωποι που ακολουθούν τοπικές παραδόσεις.

Ο χωρισμός έφερε σε κρίση το Σουδάν (καθώς όλα τα πετρέλαια της χώρας ήταν στο Νότιο τμήμα) και εμφύλιο στο νεοιδρυθέν Νότιο Σουδάν.. (φαίνεται δε γίνεται ανεξαρτησία κράτους χωρίς κάποιου είδους εμφύλιο μετά) (γίνεται τελικά, δες Τανζανία)

Παρόλο που εμείς είδαμε το Σουδάν απόλυτα ειρηνικό και φιλόξενο, η περιοχή του Δυτικού Σουδάν (που περάσαμε με λεωφορείο) που λέγεται Νταρφούρ…βρίσκεται σε κρίση από το 2003 με 300.000 νεκρούς και 3.000.000 εσωτερικούς μετανάστες, σύμφωνα με τον ΟΗΕ. αυτός είναι ο λόγος που ο πρόεδρος του Σουδάν (που πήρε την εξουσία με πραξικόπημα το 1989 και εκλέχτηκε το 1996) έχει καταδικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία και εγκλήματα πολέμου. Αυτός είναι ο λόγος του εμπάργκο των ΗΠΑ. ΓΙΑΤΙ όμως ο πόλεμος; για τον ίδιο λόγο που αποσχίστηκε το Νότιο Σουδάν. Γιατί η κυβέρνηση καταπιέζει θρησκευτικά/εθνικά τους εν και περί Νταρφουρ, παρόλο που αυτοί δε θέλουν την αραβοποίηση. Ενδιαφέρον έχει ότι η κυβέρνηση του Σουδάν εκτιμάει τους νεκρούς σε… 10.000.. μόνο, αλλά επίσης ενδιαφέρον ότι η African Union (ο ΟΗΕ της Αφρικής), η Ρωσία, η Κίνα και μερικοί άλλοι δε συμφωνούν με την καταδίκη του προέδρου από το διεθνές δικαστήριο. Συμφέροντα..

24118

302 πουκάμισα

Σήμερα πήγαμε στην κεντρική αγορά του Ομντουρμαν. Μεγάλη, ζωντανή, πολύχρωμη. άπειρο καυσαέριο, πολυς κόσμος, ουδεις τουριστας

μπαίνω στο ψητο γιατί με πονάει το χέρι μου και τα κουνούπια με τσακιζουνε

γυρίσαμε σ1 φορτηγό που κάναμε οτοστοπ. ο γουαλιντ φώναζε για κχαρτουμ για κχαρτουμ και μπήκαμε στην καροτσα με σαλτο

μέσα σουδανοί μα κάπως διαφορετικοι. Τα πρόσωπα . 10 – 12. νεαροί

από το νότιο σουδαν μας ειπε ο γουαλιντ – έρχονται εδώ να δουλέψουν , παίζει πείνα νότια (παρόλο που εχουν τα πετρέλαια) λόγω εμφυλίου.

ένιωσα ντροπή. 10-12 14-18 χρονών. φαινόταν ότι γυρνάν από δουλεια. δίπλα μου είχα έναν 14-15 χρονω που δε μου έδινε σημασία,

ντράπηκα. για το ρολόι μου. για τα γυαλιά ηλίου που πρώτηφορα σήμερα τα έβαλα εδώ και μήνες γιατι με πονάγανε τα μάτια μου.

Δε με κοίταζε – με ένα ύφος απαξιωτικό, οτι εγώ είμαι ο πλούσιος. Από την αρχή του Σουδάν κοιτάνε κ ζητάνε το ρολόι μου. Κι εκτός πόλης δεν έχω δει κανέναν με ρολόι

ντράπηκα για όλα αυτά που ειχα και για όλα αυτά που έχω. γιατί είμαι ταυτόχρονα χωρίς να είναι παράδοξο ένας καλομαθημενος κακομαθημένος. ένας καλοαναθρεμένος

Έδωσα το χέρι μου στον χαιρετισμό πάνω σε αυτούς τους νέους και ντράπηκα. πιο δουλεμένα και ξηρά τα χέρια τους και από 60χρονου αγρώτη.. της Ελλάδας… ένα χέρι μονο μπορεί να πει τόσα πολλά..

πάει το ρολόι απο σημερα το αφήνω στο τσαντάκι.

και όλα τα φάνσι τα απομακρύνω παραυτα.

12218

-Ήρθε τώρα ο Νερουλας και είπα να γράψω. Eίμαι αλ κανταριφ . Τον είδα και λέω ω ρε φίλε, νερουλας, καπου υπήρχε αυτή η λέξη μέσα μου αλλά δεν νομίζω να την έχω ξαναχρησιμοποιησει. Ο νερουλάς είναι ένας γεράκος 60-κάτι χρόνων. Θα πεις δεν είναι γερός 60 κάτι αλλά σκέψου ότι εδώ ο 60κατι φαίνεται τουλαχιστον 75. 63 το προσδόκιμο στους άνδρες . το νερό είναι σε ένα κυλινδρικο μακρόστενο διμετρο μεταλλικό μπιτόνι , παράλληλα προς το έδαφος στηριγμένο σε μια μεταλλικη Κατασκευή που φέρει 2 μεγαλούτσικες ρόδες και 2 σιδερένιους σωλήνες που εκτείνονται μπροστά και δένουνε στον γαϊδαρακο. Το πιο ταπεινο, το πιο αγαθό το πιο υπομονετικο των ζώων . Σε όλη του τη δυστυχία παραμένει ανεκφραστο σε αντίθεση με την καμήλα ας πούμε που γκαριζει άμα της λες όλη την ώρα να πέσει στα γόνατα ή να σηκωθεί για να κατέβεις από αυτήν η να ανέβεις. Ο γάιδαρος εκεί. Στον ήλιο όλη μέρα (εδώ, τώρα, έχει 44 βαθμούς) λιποσαρκος, δεμένος σε όλο του το σώμα, από το λαιμό, από την κοιλιά από κατω για να φέρει το φορτίο, και ο νερουλας πρέπει να έχει και 200 λίτρα μέσα,. (είναι 200 , το ρωτησα μετά).Από πάνω του να κάθεται κάποιος , στη μούρη να ναι δεμένος πάλι. Να τον βαράνε δεξιά για να πάει αριστέρα και τ αναστροφο. Κι ο γαιδαρακος εκεί , ο πιο μειλιχιος των ζώων ο βασιλιάς μιας ομορφιάς που θέλεις να την αγκαλιάσεις και να τη χαϊδέψεις και να της πεις γαιδαρακο . Τι κάνεις γαιδαρακο μου . Τώρα είσαι ελεύθερος. Πήρα όλο το νερό εγώ για να το δώσω σε αυτούς που δεν εχουν Ούτε νερό κι έδωσα στον ιδιοκτήτη σου ένα μάτσο λουλούδια για να ταϊσει τα παιδιά του – είσαι ελεύθερος, χωρίς σκοινιά χωρίς ηλιοστάσιο υποχρεωτικό, χωρίς ξυλιές από καλάμια κατευθυντικες χωρίς σαμαρια από πάνω ή σωλήνες στο πλάι.

Τι βαρβαρότητα που πρέπει να την υπομεινω σιωπηλός γιατί στη λίστα των προτεραιοτήτων για τη βελτίωση του πλανήτη ο γαιδαρακος είναι πολύ κάτω..

Πάνω:

Χτες είδα 2 παιδιά , ο ένας με πορτοκαλι μπλουζάκι, κιο άλλος πιο μετά δεν πρόσεξα με τι γιατί κοίταζα τη σακούλα του. Δύο παιδιά με μια σακούλα στο χέρι μικρή, να τη φυσάνε και να τη ρουφάνε. Κοιτα μου λέει ο αλεχανδρο και μου δείχνει και τον τυπακο στα 25 που δεν μπορεί να σταθεί και ψάχνει που να βάλει τα χέρια να στηριχτεί ή ο άλλος πιο μετά που παραμιλαγε περπατώντας . Μου λέει είναι τα κλασσικά συμπτώματα. Εισπνέουν και εκπνέουν στη σακούλα κόλλα βιομηχανική πολύ δυνατή. Και όλοι μα όλοι γύρω κάνουν σα να μην τρέχει τίποτα. Παιδιά τα πρώτα 12(;) χρόνων …. Κι ο άλλος που σαν τυφλός έψαχνε στήριγμα και έκανε μια σκηνή παραπατώντας στη ζάλη του… Κι όλοι γύρω, νορμάλ. Ρώτησα τον τζαμαλ τι φάση;;; μου λέει τα λέμε παιδιά των δρόμων.. Και;; τι γίνεται ; τι φάση; παιδιά των δρόμων ξαναλέει.-α,μαλιστα. Πολύ μας παραξένεψε γιατί εδώ, σαρία γαρ , ούτε οινόπνευμα στο φαρμακείο δε βρίσκεις.Πρέπει να ψάξεις πολύ κι αν βρεις θασε ρωτήσουν χίλια πράγματα και το μπουκαλάκι νμικρο. Και γεμάτο μέχρι τη μέση και λες μα είναι άδειο σχεδόν και λένε όχι, έτσι είναι. Και λες θα εξατμιστηκε γιατι δεν κλείνει καλά και μετά ξαναπαιρβςις από άλλη πόλη και ειναι το ίδιο πάλι… παιδιά ναρκώνονται στο δημόσιο και το οινόπνευμα στο φαρμακείο τους πείραξε.

Εχτές ποδηλατουσαμε έναν ήλιο ασυληπτο ασυληπτο. Άνεμος καυτός, ήλιος τσουροθφληστος, ιδρώτας ατελείωτος, σκια ανύπαρκτη για χιλιοοομετρα… Ο αλεχανδρο σχεδόν κατερευσε. Μου λέει δεν μπορώ νυστάζω φοβερά νυστάζω… (το ξέρω το αίσθημα ασφαλώς, το χω περάσει, κάνει σατ Ντάουν ο οργανισμός σου φιλικά , πριν λιποθυμήσει, σου λέει άντε για ύπνο μαν). Τεσπα θέλω να πω εκανα ποδήλατο σε αυτή την καμινο την ερημική και στο πλάι σπάνια μα τακτικά υπήρχαν γυναίκες μες στον ήλιο αν είναι δυνατόν σε αυτή τη στάση του σώματος που φαινεται άθλος σε μενα. Πόδια ίσια , κωλος φουλ τουρλα και σκυμενες να παίρνουνε την άμμο από το έδαφος να τη βάζουν σε κάτι κρισαρες και να τις κουνάνε. Στον ήλιο που σε τηγανιζει, φασκιωμενες με μαντήλια με φουστάνια με τα πάντα, λόγω θρησκείας, σε μια σταση σώματος που δε βγάζει λογική, εγώ δεν την υπομένω πάνω από 2-3 λεπτά. (είναι η ίδια σταση που βλέπω και στους αγρους , σκυμμενοι αλλά με μέση ίσια, όχι καμπυλωμενη, και πόδια επίσης ίσια). Εκεί για ώρες να κρισαρουν το τίποτα μηπως και βρούνε κάτι τις που να χει αξία – ούτε Που ξέρω. Εκείνες τις στιγμές σκεπτομενος αυτήν την υπερφυσική αντοχή στον ήλιο σκεφτόμουνα τους μαυρουληδες της Ελλάδας και της Ευρώπης που πάντα τους έβλεπα πολύ ντυμένους με φούτερ και κουκούλες και κασκόλ και σκούφια κι έλεγα καλά ρε παιδιά δεν κάνει τοσο κρύο….. Αν είσαι βιολογικα προορισμενος, αν είσαι φτιαγμένος για κατι άλλο… Τώρα καταλαβαίνω.

Για του λόγου το αληθές: το μαύρο δέρμα αντέχει 10 φορές περισσότερο από το λευκό πριν καεί και χρειάζεται 6 φορές περισσότερο ήλιο για να παράγει τη βιταμίνη D που χρειάζεται.

G(για

βλαντιμίρ και γουάλιντ

από το μπαλκόνι. την Πέμπτη το βράδυ, μιας και την Παρασκευή ήταν η αργία, είχανε έξοδο τα παιδιά..

Weeks 101-119 | Egypt

15 May 201813 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.E3 Comments

4 μήνες στην Αίγυπτο, δε βαρέθηκες;

ΙΕΡΟ ΟΡΙΟ

ο χρόνος της αφομοίωσης
ανάλογος του σεβασμού
η αφομοίωση του χρόνου
– όπως το μαρτυρούν οι πυραμίδες –
ο σεβασμός του θανάτου

υπάρχει αυτό το ιερό όριο… είναι ο κατώτερος δυνατός αριθμός ημερών/εβδομάδων/μηνών για να συναισθανθείς έναν τόπο. την αίγυπτο για να τη βιώσεις, θέλεις μάλλον μια ζωή. είναι ανεξάντλητη η πληροφορία που έρχεται από τους αιώνες και παράλληλα πολύπλοκη η καθημερινή πραγματικότητα. νομίζω ή θα τη μισήσεις ή θα την ερωτευτείς. αν μείνεις αδιάφορος, κάτι σου διέφυγε. εγώ αναρωτιόμουν ασταμάτητα και ο σεβασμός μου για τον λαό και την ιστορία του όλο και αυξανόταν…αυτό για τον… «χρόνο της αφομοίωσης», τώρα όσον αφορά στην «αφομοίωση του χρόνου»…

ΑΛΛΑΞΑ, ΜΕΙΝΕ ΗΣΥΧΟΣ

βλέπω πίσω τον χρόνο
και δεν ξέρω γιατί
– μάλλον θα ναι το του θανάτου –
θέλω να τον αξιολογήσω
και βρίσκω ένα μέτρο
σε αυτήν την άσκηση
το μέτρο των αλλαγών

μα 4 μήνες στην Αίγυπτο, και 2+ χρόνια να ταξιδεύει, και να ναι 28 χρονών.. πότε θα πιάσει δουλειά, πότε θα παντρευτεί, πότε θα προσφέρει κάτι στην κοινωνία? πότε θα γίνει παραγωγικός? πότε θα βγάλει λεφτά? και η απάντηση είναι αυτή παραπανω.

ο χρόνος δε μετριέται σε χρόνια, μετριέται σε αλλαγές. μετριέται σε ποιοτική μεταβολή του τρόπου που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και τα πράγματα. και σε αυτόν τον άξονα πάνω, τα σημεία είναι διακριτά και οι τομές βαθειές. τουλάχιστον σε μένα. η ενδοσκόπηση είναι προτεραιότητα και άσκηση για μια κατανόηση που αγκαλιάζει τη φύση, τον διπλανό μου, εμένα, το μεταφυσικό.
-Μα αυτό ποτέ δεν τελειώνει ! (μου είπε η γιαγιά μου στο τηλέφωνο Και συνέχισε “τι εγινε τώρα, Ε, σε μπλόκαρα;;; χαχαχααα)
Το ξέρω (γιαγιάκα μου), δε νοιώθω ακόμα έτοιμος να κάνω οτιδήποτε που να έχει αξία (Αξία, όχι… Υπεραξία 😉 ).Για τώρα, επενδύω στον πολλαπλασιαστή

4 μήνες στην Αίγυπτο και 2 στο Σουδάν = 6 μήνες στον αραβικό κόσμο…

ΚΑΦΕΝΕΊΟ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΌ

Ζάρια ζαλίζονται, ξερνιόνται και στροβιλίζονται στον αέρα
πετάνε σαν τα πουλιά και προσγειώνονται σαν τα πούλια
που σκάνε με τη σειρά τους με δύναμη εκκωφαντική
με τον κοφτό κ δυνατό ήχο που κάνει
το κόκαλο στο ξύλο^٨.
Κι έτσι παντρεύεται η τυχαιότητα με την πεποίθηση της σιγουριας

Τα μι και τα ντο μιας αρμονίας αλλοκοτης παντρευονται στο ταχύ ανακάτεμα των και παλι κοκαλινων πλακιδίων, και νατη ξεκινά μια νέα παρτίδα
ντόμινο

Ο αργιλαναφτης κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα
πότε με 3 αργιλεδες ανα χείρας
και ποτε θυμιατιζοντας παλινδρομικά
να κοκκινησουνε τα καρβουνακια του.
ενίοτε, για να τραβήξει τα βλέμματα ή για να επιταχύνει την διαδικασία – ποιος ξέρει?
γυροφέρνει μανιακά 360 μοίρες καθέτως την κουτάλα με τα καρβουνάκια
κι όμως κανένα δεν πετάγεται
αυτό είναι τέχνη σκέφτομαι και κοιτάω ολόγυρα να δω τι εξαιρείται από αυτόν τον ζωγραφικό πίνακα που συλλογικά δημιουργείται μόνο για τα μάτια μου , εδώ και τώρα

Μπουρμπουληθρες και καπνοί εύγευστοι
Τσάγια και πολύχρωμοι χυμοί
Ανεμιστήρες εν κινησει
Μια σύναξη αντρών που παίζει στο ιδιο μοτίβο εδώ κι αιώνες.
Κι εγώ ασπριδερός και πωγωνάτος, η εξαίρεση
παρατηρώ τον χώρο
παρατηρώ τη χώρα

Κεφάλια αντρών με μαύρη βούλα μετωπική από τις συγκρούσεις με το πάτωμα^٠
χορογραφίες αντρικές, δημόσιες και ιδιωτικές
γονυκλισίες συντονισμένες προσευχητικές
5 τη μέρα τη λογική να κάνουν πέρα
κι απ’το παράθυρο περνούν
η ανυπαρξία της ελευθερίας,
η ελευθερία της ανυπαρξίας•
περπατούν χωρίς πρόσωπο
ενα ζευγάρι μάτια ή ούτε κι αυτό
μια μαύρη φιγουρα στον δρόμο
με 2 κόρες, κι αυτες στο ιδιο μονοπατι
Κοιταζόμαστε και ντρέπονται
χαμογελάνε με το χέρι μπροστά στο στόμα
άλλες κατεβάζουν το κεφάλι να μη με αντικρύσουν
πίνουν νερό σηκώνοντας το βέλο
και ένα βέλος με τρυπάει σα γίνομαι η ελευθερία των γυναικών

////// καααατ ////// Αλλαγή σκηνικού
6 μήνες μετά, εντός της σκηνής, εντός προαύλιου χώρου τεμένους, ανάσκελα

Τι καλοι οι μουσουλμάνοι, τους γουστάρω γιατί είναι χωμένοι για τα καλά στη φάση τους. καλή; κακή; πάει “πέρα απ’ το καλό και το κακό”, που λέει κι ο Νίτσε. Τους δίνω το point της αφοσίωσης. Aφήσαμε σήμερα τα ποδήλατα φορτωμένα για ώρες στο προαύλιο εδώ και τα βρήκαμε άθικτα. Η μεγάλη μου θλίψη της πρώτης περιόδου για την ανισότητα εις βάρος των γυναικών, για τη μηδενική ανοχή στην ομοφυλοφιλία, για την αδύνατη μετακίνηση ενός μουσουλμάνου σε άλλη θρησκεία κ για άλλα έχει πια μετασχηματιστεί σε μια ιδιόμορφη σφαίρα κατανόησης και μυστηρίου. Μυστήριο γιατί δεν μπορώ να έχω πλήρη γνώση με 6 μήνες που ζω αυτή τη θρησκεία. Βλέπω πολλά καλά στοιχεία και ανθρώπους ανοιχτόκαρδους. Αν πω ότι καταλαβαίνω το ισλαμ θα είναι ψέματα. Το ότι εγώ εισπράττω ως περιορισμό της ελευθερίας και εκμηδένιση της προσωπικότητας το να κυκλοφορεί η γυναίκα με μπούργκα που δε φαίνονται Ούτε τα μάτια της είναι απλά η γνώμη μου αν η ίδια η γυναίκα το απολαμβάνει. [Είναι το κλασικό (φιλοσοφικό) ντιμπέιτ περι αντικειμενικής/υποκειμενικής ύπαρξης της πραγματικότητας.] Αν αυτή νιώθει ελεύθερη εμένα τι με κοφτει. Kαι στ’ αλήθεια πιστεύω ότι πολλές νοιώθουν ελεύθερες πλήρως καλυμένες – σκέψου το, είναι σα να μην υπάρχουν. Πόσες φορές θα ‘θελες να ήσουν διάφανος; Αν δε νιώθει ελεύθερη τώρα, και πάλι εμένα τι με κόφτει. Με την έννοια ότι τη συμπονω, αλλά όπως και με τους ομοφυλοφιλους ή τους αποστάτες, η αλλαγή του ισλάμ είναι δική τους υπόθεση. Επίσης σκέφτομαι το ότι σε κάποια θέματα το ισλάμ έχει μείνει πίσω, δεν είναι κάτι το μεμπτό. Είναι κάτι το φυσιο-λογικό. Δεν υπήρξαν αρκετά ερεθίσματα στην πορεία του για να το τρέψουν προς μια πιο άνθρωπινη (σε κάποια θέματα) κατεύθυνση. Δεν πρέπει λοιπόν να εξάπτομαι. Αν οι εντός επιθυμούν την αλλαγή, ας την επιδιώξουν, κι ο υπόλοιπος κόσμος θα στηρίξει. Είναι αδύνατο πάντως να κρίνεις χωρίς να έχεις μια ολοκληρωμένη εικόνα.)

/////////// καααααατ /////////

….
άλλες κατεβάζουν το κεφάλι να μη με αντικρύσουν
πίνουν νερό σηκώνοντας το βέλο
και ένα βέλος με τρυπάει σα γίνομαι η ελευθερία των γυναικών

που τις σέβονται γενικά, κι αυτές αποδεχόμενες το πλαίσιο τους,
απολαμβάνουνε τον ρόλο τους. “αν με τιμάει ο άντρας μου, αρκεί, κι ας είμαι μία εκ τεσσάρων”
δε μου πε καμία πως κακοπερνάει, αλλά δε μίλησα και με πολλές γιατί δεν είναι κι εύκολο.
έκανα μια ασκηση πριν φύγω από την αίγυπτο, να θυμηθώ όσο πιο πολλά ονόματα αντρών μπορούσα
και ήταν πάνω από 20, των γυναικών ήτανε 3 – ραχήκ αέησα ραχήλ

βγαίνω να περπατήσω και σοκάρομαι
Κόκκινες μεγάλες γούβες νερου επί της ασφάλτου
Και το ρυάκι που τις ποτίζει
Σε μια ακέφαλη αγελάδα οδηγει
είναι κάποιου είδους γιορτή και κλαίνε με το αίμα τους τα ζωντανά

περιμένω στη σειρά να πάρω ένα φαλάφελ
και περιμένω και περιμένω
σε μια σειρά που δεν υπάρχει
χώνονται από παντού σα να μην τρέχει τίποτα
και αν τους πεις κάτι θα σου πουνε “ασφαλώς, προχώρα! δεν κατάλαβα πως είσαι κι εσύ εδώ. εγώ απλά πεινάω.” σόκραν χαμπιμπι, λαουσαμαχτ ετνίν φαλάφελ, ουαχαεντ φουλ, μισα’ά τάμπα, μπετινκιεζ ετνιιν, μπατάτα, μπαμπαγκανουζ, αρμπαα ταχίνα, σαλάτα ταλάτα^١ χαχαχα πόσο?? 30 λίρες? 1μιση ευρώ και τρώνε 2 μέχρι σκασμου – το πιο εύγεστο (και λαδερό) φαγητό της ζωής μου.
1μιση ευρώ και παρόλαυτα ΌΛΟΙ μα όλοι παραπονιούνται για την αύξηση των τιμών….
“πήγανε τα τσιγάρα από 16 λίρες, 19, το φαντάζεσαι!? μας έλεγε ο τάμερ για το πακέτο των τσιγάρων. Το πιο αδιαμφισβήτητα παγκόσμιο φαινόμενο είναι ο πληθωρισμός.

μπαίνω στο τραμ και καπνίζουν, μες στο καφενείο καπνίζουν, μέσα στα ρουθούνια σου αν μπορούσαν θα καπνίζανε και αν τους έλεγες εεε μπάσα^٢, είσαι μέσα στα ρουθούνια μου, θα σου λέγανε «αααα χίλια συγνώμη δεν το πρόσεξα, απλά ήθελα να καπνίσω» μαφιζ μουσκελα χαμπιμπι μου, άμιλι? κουλου ταμαμ το φάμιλι^٣?
βγαινω από το τραμ, πλήρωσα 1 λίρα για να διασχίσω όλη την αλεξάνδρεια. θα πλήρωνα 2 στο μπροστινο βαγόνι με μόνο λόγο το ότι έχει κουρτίνες!! ένα βαγόνι ακόμα πιο μπροστά, μόνο οι γυναίκες

άντρες, μεγάλοι, πιο μεγάλοι και μικροί
πιασμένοι αγκαζέ ή χέρι χέρι να περπατάνε – τι ωραίο!

νεράκι όπου θες στον δρόμο, σε χώρα αραβική δε θα διψάσεις
και θα πλυθείς όπου το επιιθυμείς
είναι μέσα στο ισλάμ

Kοιτάω τα κτίσματα τ’ Αλεξανδρινά, πολλά μεγάλα, μπαρόκ αισθητική, αρχές 20ου αιώνα. Πολυκατοικίες που έχουν κάτι να πουν. Μια αίγλη φοβερή (του κοσμοπολίτικου παρελθόντος). Ένας περίεργος νόμος είναι σε ισχύ στην Αίγυπτο. Αν νοικιάζεις το σπίτι σου ας πούμε από το 1960 θα έχεις ενοίκιο του 1960, άντε λίγο παραπάνω. Αποτέλεσμα; 100 τετραγωνικά σπίτι στην Αλεξάνδρεια μπορεί και να πληρώνουν 10 ευρω το μήνα… και λιγότερα.

το χάος στον δρόμο είναι δίχως προηγούμενο. ο καθένας κάνει του κεφαλιού του μα κάπως, κάπως μυστηριωδώς βγάζουνε άκρη και όλα κυλάνε σχετικά ομαλά. υπάρχει μια ελευθερία. η ελευθερία της αταξίας και η συνεπακόλουθη «τραγωδία των κοινών» θα έλεγε ένας κακεντρεχής. εγώ μαγεύομαι

ο χρόνος κυλάει σε αργή κίνηση. δε βιάζονται για τίποτα. κούλου ταμάμ αλ χαμντουλιλά^٤
μα έχουμε δουλειές, να κατεβάσουμε τα χαλιά, να ξεσκονίσουμε τα μπαλκόνια – μπόκρα ινσάλαχ^٥

οι φωνες του μωεζίνη του εδώ παντρεύονται με του εκει και με του πιο κει
και ένα πέπλο ηχητικό κατακλύζει περιοδικώς τον ακουστικό ορίζοντα
όπου και να είσαι, ότι και να κάνεις, και μες στα ξημερώματα
σε μεθάει αυτή η επανάληψη η επιβλητική
αλαααααααααααααχ ά-κμπαρ^٦

αν δεν είναι μωεζίνης θα είναι κόρνα. ένα γιγάντιο μπιιιιπ παίζει συνεχόμενα και αποτελείται απο δισεκατομυρια διακριτές κόρνες που αδιακρίτως δίνουν και παίρνουν μόνο και μόνο για να καλύπτουν την ανασφάλεια των οδηγών. η κόρνα στην αίγυπτο είναι δείγμα αντρισμού, έχω καταλήξει

η πόλη που πότε δεν κοιμάται δεν είναι η Νέα Υόρκη και καμία άλλη.
η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται είναι το Κάιρο. θέλεις να κουρευτείς 4 η ώρα το πρωί? κανένα πρόβλημα
θέλεις να πάρεις φρούτα κανένα πρόβλημα, ό,τι και να χρειάζεσαι υπάρχει 24/7
μέγια μέγια ουάλα φράχε γκαμαέγια^٧
γέλια!!

κι έμαθα αραβικά, τα βασικά, τα νουμερα και τους χαιρετισμούς, τα πόσο κάνει, τα πού είναι και τα ευχαριστώ παρακαλω. έμαθα πιο πολλά αραβικά απότι ο μέσος αιγυπτιος, αγγλικά. και κάνω μια συζήτηση τρίλεπτη και παραπάνω – πολύ ωραίο!

επίσης σε καμία άλλη χώρα δεν ένοιωσα μεγαλύτερη ασφάλεια. κι εδώ κρύβεται ένα μυστήριο. μία φωνή λέει «είναι το ισλάμ, αν κλέψεις θα σου κόψουν το χέρι» και έτσι ο φόβος λειτουργεί ανασταλτικά. δεν ξέρω αν είναι έτσι τα πράγματα, ίσως σε ένα βαθμό, αλλά στην Αίγυπτο δεν κόβουν χέρια. εγώ έβλεπα καλούληδες, δεν έβλεπα φοβισμένους. δεν ένοιωσα κίνδυνο ποτέ, και οι πολλοί, οι πάρα πολλοί που προσπάθησαν να με εξαπατήσουν με ποικίλους τρόπους, το γύριζα στο θρησκευτικό και τους έλεγα «ο αλλάχ βλέπει» κάνοντας τις απαραίτητες επεξηγηματικές χειρονομίες. η λέξη κλειδί για να κερδίσω οποιαδήποτε μάχη ήταν η λέξη «χαράμ», τουτέστιν «αμαρτία» – εκεί κατεβάζανε τα μάτια όλοι. ή ακόμα: «σιμέλ», αριστερά δηλαδή. οι «κακοί άνθρωποι» που χάσανε τον δρόμο τους, πάνε αριστερά.. δεν ξέρω πώς και γιατί, αυτό κατάλαβα και όταν το χρησιμοποιούσα έπιανε.. ή «μπλακ χάρτ», μαύρη καρδιά… κιαυτό τους ενοχλούσε.

το πλήθος και το ιστορικό βάθος των αρχαιοτήτων είναι αξεπέραστο.. ούτε που θ αρχισω
κι όμως στη γκίζα, που είναι γκρίζα γιατί το καυσαέριο είναι περισσότερο από το οξυγόνο, δίπλα ακριβώς από τις πυραμίδες, όποιος δεν ασχολείται με τον τουρισμό, δεν έχει πάει να τις δει. το πόσα πράγματα υπάρχουν για να εξερευνήσεις δε λέγεται. μιλάμε για έναν ασύληπτο πολιτισμό που η ακμή του ήτανε πριν απο την ακμή του αρχαίου ελληνικού. το αγαπημένο μας στα μουσεία και σε όλα τα αρχαία ήταν η ερμηνεία των ιερογλυφικών… μια απόλαυση που κρατούσε ώρες και η φαντασία να οργιάζει με αναπαραστάσεις 3 και 4 χιλιάδων ετών μπροστά μας αψεγάδιαστες. τι να σημαίνει το ένα και τι το άλλο… Και το θέμα δεν είναι τα σχεδιάκια στους τοίχους ή τα ονόματα των θεών ή το μέγεθος των πυραμίδων… το θέμα είναι ο συμβολισμός, τι όλα αυτά τα πραγματικά αρχαία υποδηλώνουν – τι μήνυμα φέρνουν για το πώς ήταν πράγματι η ζωή τότε, πρακτικά, αλλά και στον νου των απλών ανθρώπων.. αρχίζεις να διαβάζεις και να συνδυάζεις και να παρατηρείς και να ερμηνεύεις και να εννοείς το ατελείωτο της υπόθεσης, αλλά και ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν καθόλου πρωτόγονοι… και σε πιάνει μια ανατριχίλα..

το 80 τοις εκατό απο αυτούς που κουβεντιάζαμε πιστεύει πως η επανάσταση του 2011 δεν έφερε καμία αλλαγή. παρόλαυτα η σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου τέμνεται από την επανάσταση. πλέον το αστείο αναμετάξυ μας αν θέλαμε να μιλήσουμε για το παρελθόν, ήταν «μπιφορ ρεβολούσιον». μίλαγες με ντόπιους και το μπιφορ ρεβολούσιον έδινε κι έπαιρνε με κύρια αίσθηση ότι πριν ήταν καλύτερα.

η καλοσύνη των ανθρώπων είναι ασφυκτική. είναι αγαθούληδες οι αιγύπτιοι δεν ξέρω πώς να το πω. σαν παιδάκια. ακόμα κι οι στρατιώτες στον δρόμο με τα καλάσνικοφ, αν κάτσεις να μιλήσετε λίγο, σε 10 λεπτά θα πεθαίνουν στα γέλια και θα πειράζουν ο ένας τον άλλον. ένα περίπατο πας το πρωί να πάρεις μοάγιαμ (νερό) και γυρνάς το βράδυ… οι συζητήσεις είναι ατελείωτες, το ενδιαφέρον είναι ατελείωτο, θα σε ρωτήσουνε τα πάντα, θα βγούνε 2 ώρες απο τον δρόμο τους για να σε πάνε εκεί που θέλεις. θα σε καλέσουνε στο σπίτι τους, θα σου φτιάξουνε τσάι κόσαρι που θα βάλουνε μέσα περίπου 85 κουταλιές ζάχαρη στο ποτηράκι του τσαγιου το μικρό.. φοβερό αυτό με τη ζάχαρη.. είναι το λαϊκό ναρκωτικό.. δίνει ενέργεια μου έλεγε ο ραμαντάν που σοβατίζαμε μαζί και δεν ήξερε ότι του κάνει τόσο κακό. έπινε 6-7 τσάγια την ημέρα με 5 κουταλιές ζάχαρη το ενα!!!, κοκα κόλα (4 λίρες το γυαλινο μπουκάλι των 330μλ), χυμό σόμπια (καρύδα) με έξτρα ζάχαρη, και κάπνιζε και ένα πακέτο τη μέρα. 1 κιλό ζάχαρη τη βδομάδα κατανάλωνε αυτός και η μιση αίγυπτος. για την κατάσταση των δοντιών….. ούτε λόγος!

από αυτά που κατάλαβα στην αίγυπτο υπάρχει αυτή τη στιγμή πολύ μεγάλο οικονομικό πρόβλημα γιατί έχει πέσει ο τουρισμός πάρα πολύ. μα πάρα πολύ. πήγα στις πυραμίδες και δεν υπήρχαν πάνω από 20 άτομα συνολικά. ενώ τις άλλες 2 φορές που είχα πάει στο παρελθόν γινότανε πανζουρλισμός. αυτή η πτώση έχει φέρει σαν αποτέλεσμα την απόγνωση πολλών, μα πάρα πολλών, που ασχολούνται με τον τουρισμό.
αυτό με τη σειρά του κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο να βγάλουνε χρήματα. θα σου πουνε ψέματα,θα σε πρήζουν 1 ώρα γυροφέρνοντας σε, θα προσπαθήσουν να σε εξαπατήσουν αν με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να κερδίσουν κάτι από εσένα. αυτή είναι μια αλήθεια που τη βίωσα πολλές φορές
και εδώ ήταν το κρίσιμο σημείο, να δεις πέρα από τα φαινόμενα, τα πρόσωπα. και τα πρόσωπα ήτανε πάντοτε καλά και αγαθά και τα ψέματα ήτανε πάντα θέμα ανάγκης. εγώ σκεπτόμουν «η αξιοπρέπεια είναι αξιοπρέπεια», μα όλα πρέπει να τοποθετούνται στο πλαίσιό τους. αν δεν έχεις να ταΐσεις τα παιδιά σου, για τι αξιοπρέπεια μιλάμε.

=> η κατανόηση του διαφορετικού δεν είναι μία διανοητική επιταγή στα πλαίσια της ισοτιμίας και του πολίτικαλ κορεκτνες. η κατανόηση του διαφορετικού είναι πάλη με τον εγωισμό. η αλήθεια που έχω στο κεφάλι μου δεν είναι η μόνη αλήθεια. καταλαβαίνω και αποδέχομαι και συγχωρώ (κάνω δηλαδή χώρο) για να είμαστε όλοι μαζί. οπότε, όποτε και όπου υπάρχει ΘΥΜΟΣ, δεν έχεις συλλάβει σφαιρικά την κατάσταση, κάτι σου διαφεύγει από τον κόσμο του άλλου. (γι αυτό είναι ωραίος ο θυμός σαν αίσθημα. δείχνει το όριο.)

ο σεβασμός στην προσευχή..! σε οποιοδήποτε σημείο κλείνουνε τα παντζούρια της εξωτερικής πραγματικότητας, κλείνουνε και τα μάτια και γονατίζουν ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει γύρω τους. στο καφενείο, στον δρόμο, στο εμπορικό κέντρο, πατά το πλέη ο μωεζίνης και μια ταπείνωση ξεχειλίζει στο δημόσιο. πολύ όμορφο.

η ιεροτελεστία του πλυσίματος ποδιών, χεριων, προσώπου πριν από την προσευχή είναι μαγευτική γιατί οι κινήσεις είναι τόσο ίδιες και αυτόματες σε όλους που φέρει ευδιάκριτα η επανάληψη τους την ιστορία αιώνων

το ισλάμ είναι εκπαιδευτικό σύστημα – δεν είναι απλή θρησκεία.

υπάρχει πολύ μεγάλος σεβασμός προς τους μεγαλύτερους.

κάτι πραγματικά αλλόκοτο φαίνεται είναι φαινόμενο, ειδικά στο νότο – να παντρεύονται ξαδέρφια μεταξύ τους. μιλάμε για φαινόμενο όμως.. ρωτάγαμε και ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό

σταθερό ίντερνετ μάλλον δεν υπάρχει πουθενά στην Αίγυπτο. πήγα στο εμπορικό κέντρο, στα σταρμπαξ που νόμιζα ότι θα βρω και δεν είχε ούτε εκει. σε ένα αλλο καφέ που βρήκα κοβόταν συνεχώς. στο εμπορικό κέντρο επίσης είδα τον μεγαλύτερο αριθμό σέλφις ανα λεπτό που έχω δει ποτέ στη ζωή μου..
και το θέαμα σέλφι με τη φουλ φέησ μαντήλα ήταν ιδιαίτερα αλλόκοτο.

στο ποδηλατικό κομμάτι ξεκίνησα πανηγυρικά με 210 χλμ από Αλεξάνδρεια για Κάιρο. δεν ξέρω πώς, αλλά ως συνήθως, κοιμήθηκα 2μιση ώρες πριν αναχωρήσω. είχα ούριο άνεμο όμως και βρέθηκα κάιρο πετώντας (για 2η φορά). μέσα στην όμορφη αλεξανδρινή δίνη δεν έκανα αυτά που είχα μστο μυαλό μου να κάνω στο μπλογκ οπότε σκέφτηκα “πρέπει να μείνω λίγο καιρό στο κάιρο πριν ξεκινήσω στην Αφρική”. οπότε το θέμα ήταν πού θα έβρισκα δωρεάν διαμονή για κάποιο διάστημα και καλό ίντερνετ. Επίσης ήθελα να συνδεθώ κάπως περισσότερο με τις πυραμίδες, οι οποίες από παλιά με σαγηνεύανε. η λύση ήρθε από το ίντερνετ και συγκεκριμένα απο το workaway. πλατφόρμα διαδυκτιακή που δίνει σε εθελοντές τη δυνατότητα να βρουν ένα μέρος στον κόσμο που να προσφέρουν με αντάλλαγμα διαμονή και διατροφή. Βρίσκω λοιπόν υπερ-ευκαιρία σε χόστελ δίπλα από τις πυραμίδες. τέλεια λέω, στέλνω μέηλ μου λένε οκ. κάνω 210 χλμ, φτάνω στη γκίζα και τελικά η εθελοντική δουλειά σε χόστελ είναι το χτίσιμο ενός άλλου χόστελ! χαχαχα, κουβαλήματα, τριψίματα, γκρεμίσματα, σκόνες και σοβατίσματα με αντάλλαγμα μια προαιώνια θέα (τις πυραμίδες) και μία απίστευτη συγκυρία…

τη γνωριμία μου με τον Αλεχάντρο από την Αργεντινή, ετών 33 και την Άσλευ από την Αυστραλία, ετων 23.

δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό δέσιμο και περνάμε πάρα πολύ ωραία.
πάμε και μια εκδρομή όλοι μαζί, και με την Πίλη από το Μεξικό, στο Λούξορ (στον Νότο) και κει που διασχίζουμε τον Νείλο για να πάμε στην κοιλάδα των φαραω, μου ρχεται πάνω στο ποταμόπλοιο μια ιδέα!! πλησιάζω τον Αλεχάνδρο και του λέω – ψήσου να βρούμε μια βάρκα, μια βαρκούλα, κάτι που να πλέει και να διασχίσουμε όλη την Αίγυπτο πάνω στον Νείλο. Θα δούμε όλα τα αρχαία, θα πάμε στα χωριά, θα είμαστε ήσυχοι κι ωραίοι, θα γνωρίσουμε τον ποταμό…! κι ο Αλεχάνδρο μου λέει “ελπίζω να το εννοείς γιατί η ιδέα με συναρπάζει» . αυτό ήταν. ξεκίνησε ένα κυνήγι στα όρια του παραλόγου για το πώς θα διασχίσουμε την Αίγυπτο επί Νείλου. ήταν πολύ καλό όμως για να είναι αληθινό και τελικά 1 μήνα αργότερα συμβιβαστήκαμε με ένα ταξίδι από το Ασουάν στο Λούξορ και πίσω, με φελούκα. η φελούκα είναι το αρχαίο αιγυπτιακό ιστιοφώρο. χωρίς μηχανή.

και τι δεν κάναμε όμως για να καταφέρουμε να ταξιδέψουμε όλον τον αιγυπτιακό Νείλο. η βάρκα που σκεφτόμασταν στην αρχή ήταν αδυνατη ως επιλογή. με μηχανή ήταν πανάκριβη (η αγορά) και με κουπιά χρονοβόρα (η διέλευση). οι ντόπιοι μας έλεγαν τρελούς. μετά μάθαμε για τη φελούκα. η φελούκα ήθελε οδηγό (πρώτη ξενέρα), ο οδηγος ήθελε λεφτά (δεύτερη ξενέρα) αλλά αν είμασταν παραπάνω άτομα η τιμή θα ήταν πολύ χαμηλή. λέμε το πλάνο σε 2 ακόμα εθελοντές στο χόστελ, τον Τζάξον από Αυστραλία και τον Γιόριν από Βέλγιο και ψήνονται. είμαστε 4 και η Άσλεϋ που έχει φύγει από την Αίγυπτο και είναι στην Ευρώπη ακούει το πλάνο και είναι μέσα να ξανάρθει. πλέον οι 4 εν Αιγύπτω ψάχνουμε μανιακά περπατώντας όλο το Κάιρο για 5 ώρες κάθε μέρα μετά τη δουλειά, να ρωτάμε ασταμάτητα για φελουκα και καπετάνιο που δέχεται να κάνει το ταξίδι που είναι σε όλους πρωτάκουστο. κάποιοι λένε ναι, κάποιοι όχι, και γενικά κανείς δεν ξέρει αν γίνεται καν ένα τέτοιο ταξίδι. οι περισσότεροι καπετανιοι γελάνε…με φελούκα?? ιμποσιμπλ! με σκάφος με μηχανή μόνο, μα δε θέλουμε με μηχανή,με φελούκα! βρίσκουμε έναν, τον πιο παλιο και έμπειρο, το χει ξανακάνει 2 φορές πριν από 10 χρόνια.από τα χείλια μας βγαίνει / και το όνομα αυτου, Αμήν! ο Αμήν θέλει 250 ευρώ από τον καθένα για ένα ταξίδι που θα κρατήσει 1 μήνα. καλό μα αρκετά τα χρήματα. φεύγουμε και πάμε Ασουαν, μήπως και μας βγαίνει πιο φτηνά να το κάνουμε ανάποδα. 1000 χιλιόμετρα με το τραίνο και ρωτάμε για 3 μέρες απο το πρωί μεχρι το βράδυ όλους τους καπετάνιους φελούκας, 1-2 το κάνουν αλλά δεν ξέρουν αν μπορούν να πάρουν άδειες. μία από την αστυνομία του νείλου μία από την τουριστική αστυνομία. με καποιους βγάζουμε άκρη και πάμε με έναν ταξιδιωτικό πράκτορα που (επι πληρωμη ασφαλώς) θα συνυπεγραφε για να πάρουμε τις άδειες,τα κανονίζουμε όλα και το επόμενο πρωί που θα πηγαίναμε για 2η φορά στην αστυνομία μας λένε μια άκυρη τιμη 4 φορές πάνω από τη χτεσινή και τσακωνόμαστε κει, απελπιζόμαστε. εν τω μεταξυ όλα αυτα με άπειρες αναμονές (είμαστε στην Αίγυπτο) με τσάγια που κρατάνε 2 ώρες, με καπετάνιους που θέλουν αλλά δεν μπορούν, που λένε ότι τους έρθει απλά γιατι θέλουνε τα χρήματα… μια τρέλα. παίρνουμε τον αμην στο κάιρο και τον ρωτάμε αν μπορεί να εξασφαλίσει τις άδειες. λεει ναι. τον ξαναρωτάμε, εγώ τον πήρα τηλ, λέει ναι, μπορώ. Αμήν και πότε του λέω και μου λέει “κι από σήμερα” – ξαναπάμε κάιρο με το τραίνο, πάμε σπίτι αμην που από σήμερα μας το κανε αυριο και απο αυριο μεθαύριο, οι μέρες κυλάνε, συνειδητοποιούμε ότι για να το κάνουμε για 1 μήνα πρέπει να έχουμε έγκυρη βίζα, η οποία έληγε…..

πάμε και οι 4 για ανανέωση βίζας…μιλάμε για τη γραφειοκρατία του αιώνα… ακόμα με χαρτιά δουλεύουν… έχουνε υπολογιστές στα γραφεία τους, αλλά 1/10 τον χρησιμοποιούσε.. να περιμένουμε από τις 5 έξω από την αστυνομία η οποία μετά απο 7 ώρες αναμονή να κοιτάει τα χαρτιά μας για 15 δευτερόλεπτα και να μας στέλνει στο Μουγκάμα (στο υπουργειο), στο μουγκάμα άλλη μέρα, 5 ώρες αναμονή να μας στέλνουν στην αστυνομία της γκίζας και απο κει πάλι στο μουγκάμα, όλα σε κουτσα αγγλικά και με αιγύπτιους δημόσιους υπαλλήλους……… τι να πω.. δεν υπάρχουν λόγια… η πλάκα ειναι ότι όλη αυτη τη φάσημε τη φελούκα τη βιντεοσκοπούσα απο την αρχη, κομματάκια, – θα τανε το πριν του ταξιδιου στον νείλο – και μια μέρα που μαστε έξω απο το υπουργειο για 4η φορά,περιμεν0υμε 7 η ωρα το πρωι ακομα οι πορτες κλειστες μαζι με άλλα 200 ατομα απέξω, αιγύπτιοι παππουδες γιαγιαδες αναπηροι, τουρίστες, φτωχοί παμφτωχοι με χαρτια στα χέρια μετανάστες ενας πανζουρλιζμος χωρίς προηγούμενο και ξάφνου σε μια από τις πύλες κάποιος τρυπώνει ανάμεσα από τους στρατιώτες στην εισοδο κάνουν να τον πιασουν δημιουργείται κενό και μία εισροή από απελπισμένους που ξεχύνονται μες στο υπουργείο να πάνε έξω από το ταμείο ή το γραφείο που χρειαζεται για να ναι πρώτοι στη σειρά.. χωνόμαστε και μεις και μες στο τρέξιμο που να μας εχουν πιάσει τα γέλια με αυτά που ζουμε έχω την καμερούλα στα χέρια και τραβάω βίντεο (παρακάτω). φτάνω στο ταμείο που πρέπει για την ανανέωση της βίζας που χτες απλά μας έδιωξε στις 10 το πρωί γιατί τσακώνονταν απέξω για τη σειρα και εκνευρίστηκε φωνάζοντας μποκρα μπόκρα (αύριο) και έκλεισε το παραθυράκι , ναι φτάνω στο ταμείο και έρχεται ένας αστυνομικός και μου πιάνει τον ώμο και μου λέει κάμερα.,λέω ΩΧ Μ@Λ@ΚΙ@ ΠΑΙΧΤΗΚΕ. με πάνε σε ενα γραφείο, παίρνουνε την κάμερα, ο διευθυντής δεν ξέρω τι ήταν, με στρατιωτικά, μου σκάει μια κλωτσια για να με στείλει στη γωνία και ξεκινάνε να περιεργάζονται τηνκάμερα. τεσπα, μετά απο 3 ώρες και 3 γραφεία πήρα την κάμερα και τα περιεχόμενα. πήραμε και την επέκταση της βίζας μετά απο 1 εβδομάδα και άπειρα (για την αίγυπτο) λεφτά και πάμε στον αμην που υποτιθεται τα χε όλα έτοιμα και σκάει ένα κονε του φελουκο ιδιοκτήτη που ήταν στην αστυνομία (εμείς είχαμε ξαναπάει στα κεντρικά της ΄τουριστικής αστυνομίας στο κάιρο και μόνοι μας, μα δε νοιώθανε αγγλικά εκεί ούτε οι διευθυντες) παίρνει διαβατήρια ξερω γω φωτοτυπίες κλπ και σε 2 μέρες έχουμε μια άδεια που με την άδεια του καπετάνιου και την άδεια της φελούκας και την άδεια από αποθέματα ελπίδα μας θα πάει ένα άλλο κονέ στην αστυνομία του Νείλου να πάρουμε το πολυπόθητο τελευταίο χαρτί μετά από ένα μήνα διαδικαστικών κυμάτων για ταξιδι σε ποταμό (ανήκουστο). και κει τρώμε το όχι το τελικό, πάλι περιμένοντας κανα 2ήμερο και παίρνουμε την απόφαση ότι ταξίδι από το Κάιρο μέχρι το Ασουάν με φελούκα, νόμιμο, δε γίνεται.

τα παίρνουμε με τον Αμήν που εξ αρχής μας έλεγε Ι’m in, ο καημένος, που ταν 60 χρονών με 3 κόρες,η τελευταία 13, είχαμε πάει και σπίτι του και μας έλεγε δεν πεθαίνω για να ταίσω τις κόρες μου, που η γυναίκα του άφαντη, δεν ξέρουμε πώς και γιατί., τα παίρνουμε με τον Αμήν κι ο αμήν να λέει έκανα ότι μπορούσα… -Μα, μας είπες ότι μπορούσες.. – Ε, έτσι νόμιζα… τι να πεις… λέει υπάρχει μια εναλλακτική, ξαναφουντώνουν οι επιθυμίες μας, λέει υπάρχουν φελούκες κάργκο μεγάλες που κάνουν τη διαδρομή, μπορω να σας βάλω σε μία. πάμε να βρουμε τις φελουκες τίποτα, δεν μπορούσε, λέει αν πάτε στην Αλ Μίνια, μια πιο μικρή πόλη μετά το Κάιρο πριν το Μπένι Σουέφ νομίζω, μπορείτε,. φεύγουμε με το τραίνο πάμε αλ μίνια, βγαίνουμε από το τραίνο και από τότε μέχρι μια μέρα μετα έχουμε αστυνομία να μας ακολουθεί σε κάθε μας βήμα. συνοδεία παντού, απο το τραινο στο χοτελ΄,από το χοτέλ στο φαλαφελάδικο, από το φαλαφελάδικο στο ναργιλάδικο, να κερνάμε και τα τσαγια στους αστυνομικους χαχαχα και πού να πάμε στον νείλο να ρωτήσουμε για φελούκες. ακυρο και αυτο το πλάνο και την κάνουμε για Ασσουάν ηττημένοι να κάνουμε ενα… τουριστικο 15ημερο ασσουαν λουξορ ασσουαν. πολύ δυνατο, αλλά λίγο σε σχέση με αυτό που είχαμε στον νου μας. εν τω μεταξύ είχε έρθει και η ασλευ και βρισκομαστε σε μια φελούκα οι 5 μας με τον τρομερο Τάμερ και τον αεικίνητο Άημαν για καπετάνιους. Αξέχαστο!

αργό.
πανέμορφη φύση ολόγυρα, μπάνιο στον Νείλο, χρώματα της δύσης απίστευτα, αστέρια δυνατά, 7 άτομα σε 10 τετραγωνικά μέτρα για 15 μέρες. πολύ δυνατή εμπειρία – σε προσωπικό επίπεδο φανερώνονται οι αδυναμίες σου υπο τέτοιες συνθήκες. επίσης, αδελφοποίηση με τάμερ και άημαν,συζητήσεις κ αγάπη!!

Τελειώνει το ταξίδι και η ώρα που τελειώνει και η παραμονή μας στην Αίγυπτο πλησιάζει.. λέω στον αλεχάντρο, μανίτο ψήσου να πάρεις ποδήλατο και να κατεβούμε Σάουθ Άφρικα, Κέηπ Ταουν παρέα και η απάντηση ήταν Πορκέ νο, γιατί όχι, δηλαδή. ΞΑΝΑΜΑΤΑΚΑΤΕΒΑΊΝΟΥΜΕ κάιρο με το τραίνο από το Ασουάν, (διαδρομή που την έκανα π έ ν τ ε φορές πήγαινέλα ! 13 ευρω η φορά) και ψάχνουμε για 3-4 μερες ποδήλατο, στα μαγαζιά, στις αγγελίες (να παίρνουμε τηλέφωνα, να βρίσκουμε αιγυπτιους στον δρόμο που μιλάνε αγγλικα για να συνεννοηθούν για την αγγελία και για το ραντεβού), και πού δεν πήγαμε… βρήκαμε τελικά κάτι αξιοπρεπές και έκανε μεγάλη έκπτωση ο ποδηλατας και το πήραμε και ξανακατεβήκαμε ασσουάν που εγώ είχα το δικό μου ποδήλατο για να ξεκινήσουμε.

Χαρούμενος πολύ που θα συνεχίσω με Αλεχάνδρο που είναι μια πολύ δυνατή φυσιογνωμία και που οι συζητήσεις μας τελειώνουν τα ξημερώματα.
λύνουμε τα διαδικαστικά και ξεκινάμε από Ασσουάν για άμπου σιμπελ, που είχαμε ήδη πάει μια φορά για να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο. το τρελό είναι ότι ανα διαστήματα και για πολύ ώρα μας ακολουθούσε στην έρημο η αστυνομία. φτάνουμε σε κάποια φάση σε ένα αστυνομικό τμήμα και βλέπουμε 2 ακόμα ποδήλατα σαν τα δικά μας, φορτωμένα.η Κολίν από Σάουθ Άφρικα και ο πίτερ, 60 χρονών, νεοζηλανδός, μου κάνει κάπου το ξέρω αυτό το ποδήλατο… α του λέω, κοιτα να δεις, είμαι διάσημος, χαχαχαχ
έρχεται μετά από λίγο και μου κάνει ναι ναι έχεις ξάδερφο στην Ελλάδα??? ο ξαδερφος μου ο Σταμάτης του είχε δείξει σε φωτογραφία το ποδήλατο, πριν κάμποσους μηνες σε ένα κάμπινγκ στην Ελλάδα που έτυχε να βρεθούνε!!!

και για να κλείσουν ονειρικά οι 4 μήνες στην Αίγυπτο, κάναμε Χριστούγεννα σε ένα βράχο με απίστευτη θέα!

26238879_1496473633721264_5434095119399884378_n

26993340_1496330857068875_476023230245801564_n

26731536_1496473497054611_3428867192960754386_n

26805445_1496473570387937_858386839188893073_n

26814674_1496473430387951_338757505273964369_n

1000 Ευχαριστώ στον Δημήτρη Κάβουρα, στον κ.Άρη (και στον Μοχάμεντ) από την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, και όπως πάντα στον Ηλία!

٠ Mερικοί πιστοί μουσουλμάνοι έχουν ένα μαύρο σημάδι στο μέτωπο από τις πολλαπλές γονυκλισίες κατά τη διάρκεια της προσευχής. Το σημάδι είναι το αποτέλεσμα της τριβής του μέτωπου με το έδαφος. Θεωρείται από κάποιους ως σημάδι πίστης. Περισσότερα
١ σόκραν χαμπιμπι, λαουσαμαχτ ετνίν φαλάφελ, ουαχαεντ φουλ, μισα’ά τάμπα, μπετινκιεζ ετνιιν, μπατάτα, μπαμπαγκανουζ, αρμπαα ταχίνα, σαλάτα ταλάτα = ευχαριστώ αγαπητέ, παρακαλώ 2 φαλάφελ (σάντουιτς), ένα φουλ, (ένα) κεσεδάκι μουσακά, δύο μελιτζάνες, πατάτες (τηγανιτές), μπαμπαγκανούς, 4 ταχίνι, 3 σαλάτες
٢ μπάσα = νομίζω έρχεται από το πασάς – το χρησιμοποιούσα σα.. «φίλεεε!»
٣ μαφιζ μουσκελα χαμπιμπι μου, άμιλι? κουλου ταμαμ το φάμιλι = κανένα πρόβλημα αγαπητέ μου, τι κάνεις? όλα καλά με την οικογένεια?
٤ κούλου ταμάμ αλ χαμντουλιλά = όλα καλά, δόξα τω Αλλάχ
٥ μπόκρα ινσάλαχ = αύριο πρώτα ο Αλλάχ, σχεδόν πάντα το μπόκρα συνοδεύεται από ινσάλαχ
٦ αλαααααααααααααχ ά-κμπαρ = ο Αλλάχ ο μεγαλοδύναμος. Έτσι ξεκινάνε οι προσευχές
٧ μέγια μέγια ουάλα φράχε γκαμαέγια = (μεταφορικά) όλα πάνε τέλεια (κυριολεκτικά) μέγια μέγια είναι 100 τοις 100, η φράση ολόκληρη μεταφράζεται (αν κατάλαβα καλά) ως «είμαι καλύτερα από τα κοτόπουλα στην αγορά»…. Κάθε φορά που το λέγαμε πεθαίνανε στα γέλια οι Αιγύπτιοι. Στο Σουδάν μας στραβοκοιτάγανε… (δεν ήταν παροιμία εκεί χαχα)
٨ μου είπανε στο καφενείο ότι τα πούλια, όπως και τα ζάρια και τα πλακίδια του ντόμινο ήταν φτιαγμένα από κόκκαλο

⇑ το αραβικό σύστημα αρίθμησης

26231525_1495680983800529_3850472443426537221_n

😀 😀

αστυνομία στο υπόβαθρο

το μεσημεριανό μας στο χόστελ που δουλεύαμε εθελοντικά.. μισα΄ά

πόσο τους αρέσει να κάνουν περίτεχνες διακοσμήσεις. επίσης, τυπικό, οι πλανόδιοι μικροπωλητές να στοιβάζουν την πραμάτια τους με τον πιο εξεζητημένο τρόπο

🙂

επι τω έργω

πηγαίνουμε το ποδήλατο σε ένα φίλο του τάμερ να το κρατήσει όσο θα μαστε Κάιρο για να βρούμε ποδήλατο για τον Αλεχάντρο

Σήφης και Αλέξανδρος, Αλεξάνδρεια!

μμμμμμμμμμμμ

δε χασμουριέται. δε την παλεύει

2 λεπτά από το χόστελ που δουλεύαμε και μέναμε. πάμε προς τα εκεί

50 μέτρα από το χόστελ

mcDonald’s πίσω από τον ναό στο Λούξορ, αν ενδιαφέρετε κανείς για μετά

από το μπαλκόνι. την Πέμπτη το βράδυ, μιας και την Παρασκευή ήταν η αργία, είχανε έξοδο τα παιδιά..

Pily from Mexico!!

////// καααατ ////// Αλλαγή σκηνικού 6 μήνες μετά, εντός της σκηνής, εντός προαύλιου χώρου τεμένους, ανάσκελα

25348424_1469040853131209_3397904376532302959_n — Στην ταράτσα του χόστελ που δουλεύαμε

Ένα τελευταίο που παίρνει πολύ ανάπτυξη, αλλά πέρασε η ώρα, θέλω να το αφήσω εδώ, για να σημάνει χρονικά μια αρχή σημαντική για μένα. Το γεγονός ότι απο 7 Δεκεμβρίου 2017, που ήμουν ακόμα στην Αίγυπτο έγινα βίγκαν. Δηλαδή σταμάτησα να καταναλώνω ζώα και ζωικά προιόντα. Από τότε που είχα γνωρίσει τον Δαυίδ (βίγκαν κι αυτός) στην Μπογκοτά της Κολομβίας και μου είχε μιλήσει λίγο για τη φάση, είχα γίνει ψιλο βετζετέριαν, δηλαδή καθόλου ζώα. Αλλά, πλέον, και μετά από άπειρη έρευνα και συζητήσεις με τον Αλεχάνδρο (που είναι βίγκαν) το πήρα οριστική απόφαση. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα αλλά για μένα το βασικό επιχείρημα, εν συντομία απόλυτη, είναι ότι αν θες να είσαι σε (επι)κοινωνία με τη φύση, αν θες να λες «αγαπώ τη φύση», δεν μπορείς να σκοτώνεις τα ζώα για να τα φας. Ειδικά από τότε που η επιστήμη λέει ότι μπορείς να είσαι απόλυτα υγιής χωρίς να τρως ζώα. Σκέφτηκα λοιπόν, οτι δεν μπορώ να λέω πως αγαπώ τη φύση και ταυτόχρονα να σκοτώνω τα ζώα μόνο και μόνο γιατί μου αρέσει η γεύση τους. Με παρόμοιο σκεπτικό και το κομμάτι της κατανάλωσης ζωικών προιόντων, αλλά όπως προείπα είναι μεγάλη συζήτηση, παρά το απλόν της υποθέσεως, και θα την κάνω κάποια άλλη στιγμή επικεντρώνοντας μόνο σε αυτό.

Καλή δύναμη σε όλους και πολλά πολλά φιλιά σε σένα!!

Weeks 91 – 96 | Argentina

21 March 201813 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.ELeave a comment

Oops… one step back to Chile…
I received a surprise-video from Alain Feytie, from France, who I met with his lovely wife, Régine while cycling towards the Chile-Argentina borders. I have no words to thank Alain for this really really beautiful video! Enjoy.

And now, at the same time period, my own video attempting to document my last ascend to the Andes. The quality is clearly lower, a first-person-shooter account, haha!

I entered Argentina at Paso Jama. It was the end of June and the cold was extreme. The weather forecast was giving -10 degrees Celsius and on top of that the wind you feel while cycling… I suffered a bit in the mornings, but all good.

DSC_9991 (Large) — My bike in a proper mess (clothes readily available because at night I was putting everything on)

DSC_9990 (Large) — Frozen (formerly flowing) water

DSC_9999 (Large) — Some more uphill, it never really actually ends

The first village I spent two nights in Argentina was Purmamarca. Seemed to be a tourist destination mainly because of the

DSC_0001 (Large) — manufacturing of articrafts and traditional clothes

DSC_0003 (Large) — and the Hill of the Seven Colors (which seems less fancy than its name)

I had some absolutely necessary time off there. Because of the steep and continuous climbs for many days I had developed saddle sores that were very painful and actually there was something more like a wound in the area. I had to “borrow” a little cushion from the hostel in order to put it on the saddle and ride peacefully to Salta. 193 km in total with approximately 120 km of downhill, and almost half of it steep enough so I can relax and enjoy a pedal-free joyful ride.

Salta

means jump in Spanish. And this was what I did, since I met Javier at the hostel. The man was so connected in Salta that I needed to pay no entrance or look for where to go or anything. He knew everyone, we where entering for free at the best clubs, straight to the VIP – hahaha.

19748473_10211358472691765_6686721660350313352_n — 🙂

19692266_10211305450726249_349157225_n — στην κοσμάρα μου 😉

Yes.. some party time was necessary as my time from San Pedro, Chile to Salta in Argentina, was tough… Some mindlessness too, that can be depicted…

Tucuman

Being in a hurry to reach Buenos Aires as soon as possible, I wanted to pass through Tucuman without a stop. My plan was to just spend the night there. However, I couldn´t find a free bed in the whole city the reason being that the following day, the 9th of July, was Argentina´s independence day and Tucuman was the city that in 1816, what was at that point Argentina, declared independence from the Spanish rule.

Ok, I said, I’ ll stay one more day in order to enjoy the National Parade. And so I did.

Very interesting indeed and to be honest it made me think. There was an intense moment for me, that I also happened to record it (video RMCA below, min 01:26). It is the moment where a young man passes in front of the crowd and shouts “viva la patria!” (= ζήτω η πατρίδα) again and again. Which is ok on the one hand, but on the other hand it makes me think: do we have any kind of celebrations for the whole planet? Do we have any kind of let’s say national activities that celebrate the things we have in common with other nations, or activities that celebrate peace and love among people independent of their country of origin. I am in favor of loving your country but this without putting it on top of other countries.

These thoughts come in hand with some discussions I had in Nasca, Peru (and also in other places) with young people from Spain, telling me they are not proud of being Spanish (because of the colonialist actions). And I was processing this thought in my mind as to where there should be a thing like “I am proud of being… Greek” let’s say.

Greece has a tremendous history and, undoubtedly, influenced the world a lot. However, should this make me more proud for being Greek than an Albanian being an Albanian, or a South Sudanese being a South Sudanese (South Sudan is the newest country in the world, 2011)? What did I do in order to feel proud? The fact that I was born in Greece and I am related in a way to all philosophers or great poets was pure luck. What I feel is a need to continue this great work, which seems more like a “burden”/responsibility than a reason to be proud. Quite the contrary, I feel shame for the current situation in Greece, given the fact that we have such a historical backround.

I don’t know, I am thinking that one of the results of parades and similar activities is fueling competition between countries and not unity. I can’t just say, though, I am against parades. I am thinking about it…

Cordoba

I had such a lovely time in Cordoba. On the one hand I was spending time and energy in finding sponsors to fund the air tickets to go to Africa and also to buy better equipment. On the other hand, the hostel was amazing, and I was surrounded by enjoyable and, also, thought-provoking people. I spent time with Yohan, whose name for me was Francia, haha and also with Thales. Thales, well guessed, comes from Greece, but grew up in France. It was a pleasure to speak Greek again, after months, and also be with such a nice guy! At times we were accompanied by… the mystery man. The mystery man left Buenos Aires because he did something really bad, I suspect some kind of robbery, and he just had to run away in order not to end up in jail. This guy was travelling without money. Without money at all. I told him at some point, we go to dance, come, he said I have no money. Another day I told him we go for beers, he said no money. Ok, myself sometimes I say I have no money at some occasions. But the complete phrase is “I have no money for this“. That is, my priorities are different and I won’t put my money on this. This man had absolutely no money. no money at all. He left Buenos Aires hitchhiking, he asked for food and he received food. he told his story at a truck driver and he gave him some money, so he found the cheapest hostel in cordoba to stay for 3-4 days. His plan was to leave the country… Crazy people around, eh? There was also some other beautiful people, el Chef, el Tucumano, el piloto… They were more than 40 years old, working in Cordoba for some time….. They had a particular life style that I can’t really share, but… very interesting!

Buenos Aires

Last, ~~but not least~~, and definetely least comes… Buenos Aires! Throughout my stay in Argentina I couldn’t help but think that I am leaving from South America, Buenos Aires being the point of departure, my last city. I was thinking, the last ride, the last night, the last hostel. Everything had a dramatic bit into it. I loved South America a lot and in many ways it changed my life.

After spending some time at the kitchen of one hostel where I found very cheap “bed” and walking around and playing ping pong with Christian, I finally found myself in a very fancy area that, paradoxically, the cheapest hostel of Buenos Aires was located. I needed a proper bed and space in order to organise the next leg of my journey.

While the whole “crew” there was fun I had the pleasure to spend most of my time with Agostina (Argentina) and Pierre (France). We danced, visited museums, talked on life but most importantly we walked around. Pierre had one of the apps that count your steps and one day we had a walk of more than 30 km and at night we were dancing till 0800 in the morning!

Pierre

Agostina

Pierre and Agostina

Anaís and Alejandro

Christian!

it is what it is

Buenos Aires is full of parks..! We also went to the Ricoleta Cemetery, the Boca Juniors stadium and neighborhood, and the central Obelisk plaza.

Museo Nacional de Bellas Artes

Some friend of Agostina’s, musicians!

Being at Buenos Aires in a transitional stage (leaving Latin America, thinking of Africa) it felt just right being with Agostina and Pierre.. She, 21 years old, a bit crazy and revolutionary; he, 36, mild and calm (but still vibrant!)… Me, being age-wise in the middle, it felt like my past and my future combined.. In a crucial transitional moment… since the question of how much this trip is gonna last is never muted..

The idea was a bit crazy but there was no other cheap alternative. Find the right card boxes and ride with them to the airport, and there, do all the necessary… packaging.. It worked well 😉

All the above was my… whereabouts in Argentina. As to my… howabouts (haha):

… and also this …

Gems of Argentinian music…

Mercedes Sosa was an Argentine folk singer whose politically charged repertory led her to be known throughout Latin America as “the voice of the voiceless.” I found not even one person who was not respecting and admiring her. The natural way she sings is amazing. It worths listening to most of her songs.. here, two of my very favorites. The first one, a poem by the Uruguayan writer Luis Ramón Igarzábal… So good that it deserves learning spanish in order to understand it. The second one, a poem by the Chilean musician, Violeta Parra… just incredible!

This suggestion has an awkward beauty. It’s a modern version of a folklore song. The singer, Charo Bogarín, is singing and investigating folklore argentinian music and more specifically, indigenous music. She is coming from an indigenous family and there are a lot of songs she sings in Guaraní (indigenous language). This one, here, is called Indio Toba. Toba being an indigenous group that was widely persecuted by the formal Argentinian state, which resulted in them leaving their ancestral land. Enjoy!

Speaking of Argentinian music one cannot avoid Rock! Specially selected for you because I know your spanish is not so good. The lyrics are mostly in English.. Sumo influenced a lot the rock scene in Argentina and it worth checking it out.

As for… tango, a live performance above, in 04:57.

Leaving from South America

Weeks 80 – 90 | Chile [B]

21 January 201813 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.ELeave a comment

The second part of an unforgettable Journey in Chile. My time in Santiago and the 5th crossing of the Andes mountain range.

My story in Santiago starts with this lovely lady here,

ZUZANNA is a good friend from Poland. We had spent time together in Spain, back in 2013, and now we met again in Chile. ZUZA talked about me to her other half in Santiago, ANNA (pun intended), who was also in Spain with us but I had never met her, and ANNA (from Sweden) arranged with her flatmates to host me for a week at their appartment in the city center. The flat had a nickname:

Truly a paradise as you can see and right at the right time because… I spent the holy week there, fortunate enough to attend the services and share these moments with my dearest friends from the Orthodox community of Guayaquil in Ecuador, that were at that time in Santiago.

Then my dear Zuza, who I owe her so much, let me know about her boyfriend Richie,

who in this photo looks a bit serious. In real life he is more like this

hahhahahaaa sorry mi amigo Richie! hahaaa! Richie is one of the persons that I meet and I have instantly a very good connection with. You know, there are some people where your vibrations sync right away. The feels-like-we-know-each-other-for-ages-but-we-met-yesterday thing. He is in my heart for many reasons but most importantly because he kept the two of us alive during the scariest 40 minutes of my life. Riding a vespa in the highway…

The post-traumatic stress had to be released in a meaningful way.

I invested in brushes and water colours. I still remember Richie that night at home, after the ride, singing with the guitar about me: “tenía mucho miedo pero sobreviví” = I was very scared but I survived.

And here Richie in the guitar, and Thomas singing.

Thomas is a friend of Richie who

DSC_9517 (Large) (2) — I spent a lot of wonderful time with!

and this because he and other friends of Richie hosted me at their living room for a period of… 1 and a half month!

and the sofa where I spent hours of listening and admiring Thomas this time,

DSC_9550 (Large) — playing the guitar and singing.

Thomas had the ability to take the guitar and start playing for hours.. from reggae to hip-hop to rock to… acoustic reggaeton, in perfect english, spanish, german. I was so astounded that I recorded him at some point, and throughout my stay in santiago I was listening to him every day, again and again, during the countless hours I had walking around downtown, chilling in parks, thinking, reading, painting and writing.

but to be honest, it wasn’t only Thoma’s voice that I enjoyed so much. It was also

DSC_9497 (Large) — girlfriend of Thomas –

she had one of the sweetest voices that I had heard and it was such a pleasure listening to her.

Here we are in Tunquén. Weekend excursion that apart from

wooden house,

peaceful views,

morning views,

wonderful sunset,

delicious food,

music by the fire,

“pepper egg-in-a-hole”,

cold beers

amazing stars,

it also had a very interesting visit to the Ballenario: the place where in the past the whales were brought to be processed and exploited. It was a visit full of sadness, or maybe better, some sort of melancholy and also… admiration!

You knew that

(blue) whales are considered the biggest animal ever inhabiting the planet? One of the reasons why they live in the water is that it would be extremely hard to sustain such an amazing weight (they reach the 180 tonnes, and only their tongue weight as much as an elephant) in land – that is, without the help of buoyancy. But here comes the best part,

the captivating ultrasounds that produce to communicate (that can be heard underwater in a distance of 2.600 km!) is unknown to this day where exactly come from – what part of the whale is producing them and how; they don’t move neither the mouth nor their throat!

We also went for a walk by the beach,

you know that Pacific means peaceful, right? So here we are, myself and the ocean.

DSC_9528k — I set the camera very far for this one; the essence though is intact.

And since I need a way back to Santiago in my story, and we are at the sea, I ‘ll tell you that the nickname of the appartment I was hosted this time is “El barco” = the boat. Two more “passengers” are the ones that you see on the right, next to Óli and Thomas,

You see, love everywhere in Santiago! I was surrounded by couples!

The good news was…

another one resident of El Barco, that he too in this picture looks pretty serious. BUT, he can be transformed…

hahahaa!!! Nicooo! I admire this guy a lot because he was so responsible, organised, independent and at the same time he knew how to party and… (this is the important part) he was (almost) always available! Even if the following day he had to go to work. And if you are looking for some fun in Santiago de Chile, the nightlife is indeed vivid! Music, dance, piscola! The legendary bar El tunel – awesome nights of fun with Nico, Iciar Javier and Jorge (from Madrid) and many more – fun and sweating!! And the cheap amazing (if you are drunk) pizzas after… oh… Also, in Santiago there is a lot of electronic fiestas, fiestas in plazas with guitars and drums, lots of concerts, bars with live music and the typical clubs mainly at the Bellavista area.

And because we have to imitate the good exampe of our friends, I tried myself too, apart from having fun and also lots of personal time in Santiago, to do something that is productive in another level. Something that I couldn’t have done without the help of

the last (but not least!) resident of El barco. As you most probably know, while travelling I am trying to enter elementary schools to do research for my dissertation in Education. For sure I am not dedicating as much energy as I would like in this area but it’s true that the intense travelling reality is absorbing me easily. Well, the point is that Heinz offered to help me gain access in a public elementary school in Santiago, and not only did he bring me in touch, but also he helped me a lot with translating the research documents I had prepared from English to Spanish.

I had 3 days of attending all of the classes of one professor, interviewing her and the principal and taking photos. The whole experience was very intriguing as it was very different to what I had seen so far in the USA and to what I had experienced as a student in Greece. I would like to thank Sophia, mr Matus, and miss Magaly for all their help!

Now, as you can imagine my time in Santiago was amazing and for this I am wholeheartedly grateful to my friends there, and also to Zuza+Anna that we happened to be at the same time in the same city – again.

img-20170424-wa0005 — Anna, Zuzanna, and a not-so-serious version of me (yawning?)

The thing is that my time in Santiago was a lot more than having fun. I spent a considerable amount of time in just… being. I would walk to the park, sit on the grass, at the same tree everyday, and take my time. Or I would walk late at night with a bottle of hot water underneath my jacket because it was cold outside, and I would record some thoughts or observe the city when nobody was there.

It was wonderful and I feel extremely privileged for having the opportunity to experience such a vacuum in time and in space. It’s certainly a luxury in such a harsh and unjust world to be able for a little bit to be absolutely careless. When there are so many suffering or living in poverty or just preoccupied with so many everyday things, I was just taking time to work on myself and reflect upon the world, the individuals, nature and the overall surrounding reality (that is seemingly abnormal, chaotic and unrelated, yet there is an omnipresent and underlying causality.) #grateful

What else in Santiago?

– Fun! with Zuza+Anna [terremoto drink = fermented white wine + pineapple ice-cream]

– More fun! with Zuza+Anna

– The psychotherapeutic effect of dance is proportional to how sweaty you get. sweaty hair means good progress.

– My friends at el Barco and many others that I met in Santiago were well-educated, knowledgeable and they had an idea of what’s going on around the world. I had a lot of thought-provoking discussions, and it was interesting and indeed pleasurable to see that after one year of travelling in South America and listening “oh, you are from Greece?! Platón, Sócrates!!”, someone indeed knew about Plato, Socrates, about Alexander the Great etc. Of course I am not implying that the past year I had no meaningful interactions, neither I am comparing or complaining. I am just saying I missed this kind of communication and it fit well with Chile in general. Chile maintains, for me, a very nice balance between the cultural side (the latino-american element) and the functional side (having a state that actually works) (in Greece we are still lacking this).

– Also, the point I made earlier about my friend Nicolas, I realise it holds true for all the residents of El Barco (Richie is included as a former “passenger”). It is indeed a wonderful quality having the ability to enjoy life, live intensely, seize every opportunity and at the same time be responsible and make progress in every field (be it work, studies or I don’t know). It’s hard to keep the right balance.

– As I mentioned, in Santiago I was surrounded by couples. This was very beautiful but also irritated my desire to be in a relationship, despite feeling self-sufficient and happy with being single.

Love and being loved is something that we always seek.

– Something crazy: In one of my night walks at the Bellavista I was invited to sit with a man who had a big portable speaker playing by the street. He was asking for money from the passers-by and in exchange we has… putting songs. He had some 2-3 friends around. He was one step before being homeless, but he had a shelter and some basic hygiene standards. We sat together talking for more than 1 hour, drinking cheap wine that they had to hide every time the police was around. Then they suggested to go for a walk, to sit at a park. I was ok with the idea. Not that I trusted them but I was willing to explore how this would evolve. The guy that initially invited me, who kept repeating how cool Greeks are, at some point put his hand into my pocket and took my mobile phone. For the 5 first seconds I thought “no way…” but then he was not giving it back, pretending that he wanted to make a phone call… Of course I wouldn’t engage in a proper fight, but I wouldn’t just let my phone away like this.. I was trying to reach the phone while he had his hands extended at his back, and while he was insisting on not giving it to me I was in the right position to bite him, and so I did. Oh, I bit him for good at the chest. Got the phone back in 2 seconds and left jogging and thinking: what a hypocrite?! I would prefer an honest thief!

– Something awkward: in Santiago I read a book called On the road, by Jack Kerouac. The style of writing and the content were in perfect sync with my state at that point in time and the book affected me profoundly. The thing is how this book came into my hands. I only knew the name Kerouac, nothing more – if he was a writer or football player or astronaut I didn’t know. The name just rang a bell. And then someone at some point while travelling told me “you have to read On The Road, you ‘ll like it because it’s about travelling… it is what you do”. One month before Santiago I was listening some poems on YouTube by the Greek surrealist poet Andreas Embirikos and he mentioned the name; Kerouac, and then he had a poem dedicated exclusively to this book! AND THEN I go to Santiago, I found myself hosted at the house of the friends of the boyfriend of a friend of mine, and there it is, on top of the piano. and Thomas says “of course bro, read it!” and it is in English too! The original version, the language of Kerouac. wow!

– Something annoying: I stayed 6 weeks in El Barco. Before I left we had something like a farewell party.. Lots of persons I met during that time, came. I was so happy that I got too drunk too quickly and found myself in a bed after throwing up. dammit

– Something improbable: An awkward coincidence took place. Not only I met a Greek guy travelling – the 3rd in 1 year in South America – but he also was travelling by his bicycle!! What is the probability?! Dimitris!! We spent some time together, we met some friends of a friend of him (that were staying at the 14th floor in a small apartment which if not the first is definitely in the top 3 of the most beautiful houses I have been in my life), we talked about life, and I hope I ‘ll meet him again because we didn’t say goodbye properly.

– Something AWESOME: My time in El Barco…! Thank you guys for everything… I know it’s been a while without being in contact but I always think of you with love and gratitude..

And after Santiago?

After Santiago…. it’s crazy, but this country had more to offer. I am sure it had much more to offer than what I finally received, but certainly what I experienced in total is… just crazy. After Santiago I took a bus to go again to the city that I stopped cycling before I go to Santiago. It’s called Antofagasta.

I am looking for a cheap place to stay because I had spent a lot in Santiago. First very cheap room: I woke up at the middle of the night due to an awful smell and smoke..! the roof leaks and drops of water are falling into the power strip (πολύμπριζο) and at the tablet…! the owner of that place doesn’t give me my money back (for the night) because as he was saying “I cannot control the water of rain!” – goodness… I leave this place. Second very cheap room: I forget my watch at the shower! ohhh yes, this story oh my god now I remember, check this story:

I am in Antofagasta. After so much time in Santiago I felt guilty that I hadn’t written anything about my already 2,5 months in Chile. I said I’ ll do it now. I stay awake for some 30 hours, writing and video editing, and then I decide to take a shower to refresh myself. I finish shower and go to bed because I was very tired.. I woke up in two hours time for no obvious reason (!) and I am very upset; the first thing I do is grab my left-hand wrist with my right hand.. MY WATCH!!??!! Instantly I think about the shower I took before bed, I run to the bathroom and the watch nowhere to be found. That time at the hostel it’s me, an Argentinian man, Marcello, who is extremely friendly and a couple that I met in the morning but they left before I take the shower and they are not back. The strange thing, among others, is that I woke up RIGHT at the moment the cleaning lady was about to leave. I ask her: did you find a watch in the bathroom? and the first thing she says is “aaaah, you shouldn’t leave anything in the bathroom..” I raise my voice saying “I didn’t ask you this, I asked if you found anything..” she said “no, no, no”. I almost beg her to give me my watch back saying that we all know it was her. She leaves without wanting to further discuss. The owner comes, a very good lady at her 50s, teacher. I am telling her and she starts crying because I let her know that this watch was very important to me, and I have it since my mother was alive, 2008… She calls the cleaning lady, (it was Sunday), she calls the cleaning lady asking from her to come tomorrow and not the next weekend, that it was her next working day. She says yes but never comes up because she was “angry because I accused her” (she said over the phone, the following day).

Screenshot (22) (Medium) This watch meant so much to me. This watch was more Angelos Georgopoulos than myself. Literally. And I mean it, literally. Since 2008 that I owned the watch, in terms of my personality I have changed immensely, obviously. In terms of my body, I am not the same either.. Every 7 years more or less the vast majority of our cells die, and new cells take their place. Only brain cells (except a part) and at heart (some of them), cells do not die/being replaced… This watch was more Angelos Georgopoulos than myself. Hahahaaaaa!! I lost it and I got very very sad, despite I don’t want to be attached to things.. I bought the same watch again.

The only reason for sharing this story is that for me it is a breathtaking proof that what we call consciousness is only the tip of the iceberg. I went to bed without the slightest idea that I had forgotten my watch upstairs. I woke up having the knowledge, the information, that my watch is not there, with me. This alone is crazy enough. Then, there is the awkward thing that I woke up right at the moment the cleaning lady was about to leave, and as it seems she took it. I mean someone has to take it; it didn’t disappear. Very awkward!

Thankfully I found someone from couchsurfing to host me and I left that place. I found Gabriela, who hosted me for 2 days and it was very nice because we connected straight away. Apart from watching the same YouTube channels, that nobody during the trip had no idea about these channels, we had profound talks about life and it was very beautiful! Thanks Gabi!

I left Antofagasta with the plan to enter Argentina taking the shortest route.

By no means I didn’t want to go back to Calama, and then to San Pedro and then enter Argentina from the northern pass since there was another route that was shorter. The problem was the 250 km of uphill from Antofagasta to Socaire, because this road not being the main one, there was not even a simple kiosk… no water refill.. nothing.

It was insane and also the nice part was that I found myself in a wonderful and usually very touristic area but I was at the low-season so the hostel that I stayed was just (another one!) couple,

DSC_9876 (Large) — Jesus from Argentina and Elsa from France…

We had wonderful time and the whole hostel for us.

DSC_9869 (Large) — I prepared A LOT of food,

I bought emergency kits for warming-up, I checked the route and I left for what it would be extremely difficult…

It took me 8 hours for 42 km… and not only this. I almost reached the end of the first great uphill and I realized that the sun is about to set… I couldn’t believe it… I was feeling like I spent 3, maximum 4 hours on the bike, but it was 8… I am at 4.400 m altitude, the sun is setting, I just stopped cycling and I am all sweaty, I start feeling that this is going to be a COLD night. Not only this…

In an attempt to pitch the tent at a little opening that had no snow, I had to pass from a snowy area that it was frozen, but not… frozen enough! I take the first step, all good, the second OK, the third finds me 20cm into the snow and now I have snow for good into my one shoe and I am trying to carry everything into the not snowy area, set the tent, change clothes… my camera is off because of the cold, same with both of the phones, my watch was stolen.. I have no idea of time… my foot gets numb BUT… I can clearly feel pain.. I feel dizzy because of the high altitude.. I am repeating to myself “stay focused, stay focused, in a bit you ‘ll be ok”. The 6 liters of water that I had been carrying have started to turn to ice.. My sleeping bag (comfort zone -7 °C) is usually very warm but now I am wearing all of my clothes too and I am still in the border line… I try to use the warming kit but there is a verb in spanish in the how-to-use that I don’t know what it means… finally after 20 minutes of shaking this sachet of a chemical thing it starts producing heat.. I manage to sleep but I wake up in 3 hours or so when the effect of this is over.. I sleep and I wake up every 20 minutes. The sun comes out… Glory be to God.. the water is a solid ice piece, the food is 100% frozen , the electronics don’t work… but I am ok! The only problem is that I have no water and there are no cars because the road is closed due to bad weather… I eat snow for some hours and then my stomach is on fire.. I put snow in an empty bottle and later in the day melts because of the stong sunlight.

DSC_9923 (Large) — During the day, the camera comebacks to life

That day I had less uphill but still I had to focus to finish the uphill before the sunset because it was so steep that you couldn’t camp at all.

Next day there is some traffic. It seems that they opened the road for 1-2 hours. Drivers give me water, and I eat the pieces of food that I have put in a smaller pot and let them in the sun. There is a lot of silence, the sun is very strong, and then the downhill starts and I feel sooooo good! 5th time of crossing the Andes by bike, seems I am making it! I find this

and my tent is tailor-made for this little place there that offers excellent coverage from the stroooong winds. I try to sleep but I am thinking… all of these rocks that are close to the tent… how did they end up here..? they most probably fell. I got up and out into the extreme cold in order to relocate the tent. I still have two sos-warm-up sackets… One for the feet, one for the hands. I am again at the border line of being frozen because now I am not protected by the rocks and the wind multiplies the sense of cold. I managed to sleep, but I remember thinking “oh, Angelos, man.. you should plan for the worse… if the air-mattress gets a puncture… and you find yourself directly in contact with the ground what will you do??”

Never seen my face so inflamed

onIon

I wake up happy that I am alive but clearly it was a bad night’s sleep. I ride my way to the borders and… life is beautiful!

Beautiful!

Yes, beautiful!

Ο καταπονημένος.

yiha

solmaforo κατά το semaforo που είναι στα ισπανικά το φανάρι στον δρόμο. Αυτό που φέρει το σήμα!

Inside the observatory

the most arid place on earth.

thought it was beets. nope, black potatoes

hi there!

salt

😀

this is happines in small things. Johny (truck driver) gave me salt from the salt flat

hi thereee! Uphills!

it’s a new dawn

my 2nd room in antofagasta

sad for losing my watch

bus station at Santiago

and you wondering why I had such a wonderful time in El Barco

❤

First time in my life that I cooked mousakas!

First time in my life that I cooked fasolakia!

lovely ceviche (traditional peruvian food)

❤

😃🌻

is there any

objective

reality ?

same photo, with decreased (left) and increased (right) brightness.

DSC_9835 (Large)

Don’t forget, we LITERALLY are stardust!

🌟

Weeks 78 – 79 | Chile [A]

11 June 201713 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.ELeave a comment

Weather-beaten and pretty tired I headed to the borders. I had approximately 10 days in and around the Bolivian salt flats. I was over exposed to rain and sun, my eyes were not completely healed, I was eating bread and bananas for the last 3 or 4 days and the bike was in a proper mess. I had drunk all the water I had left and now I needed 5 or 6 hours to the borders. I said to myself “when you enter Chile, you will drink a beer! You deserve it!“

mapa — «…κι είν’ αλάργα τόσο η Τοκοπίλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κάλλιο περισκόπιο και τορπίλα…» (Καββαδίας, Πούσι)

Some hours later I was in Ollagüe, the first village of Chile. In the borders I asked for ATM and the guys there almost laughed.. “ATM you ‘ll find in Calama…” they told me, “…some 200 km from here!” – Damn! I had no Chilean money, I used my last SOS dollars to pay the hospital just before exiting Bolivia, and I had only a bag of 5 little breads left that a truck driver had offered to me.

Almost desperate and with no plan I started cycling through the little village alongside the rail tracks. 2 minutes later a mini market came into my field of view, and there, totally unexpectedly, I saw this little sticker on its window. Yes right, the sticker with the 4 letters that reminded me of the other 4-letter word that I had forgotten: VISA -> BEER.

Hahahah! Almost unbelievable, but utterly true. After the scarce, without fridges, and even without bread mini markets of rural Bolivia, I found a place where I could pay by card and eat properly! I was very happy and the first beer was followed by a second, and at that very second I saw the first guys in Chile that would invite me at their place. More beers and a football match and some facts about Chile, that I had no idea. Chile is the most developed country in all Latin America. Now I call it the North America of South America. This country is more advanced than Greece. The streets are in almost excellent condition, the cities are relatively clean and in general, there is something here that’s missing from all the countries I have visited for the last year: order.

The following day I woke up and I was determined to make 200 km and reach Calama. It was downhill (from 4300m to 2700m), so I was optimist.. But! I didn’t know about the wind.. From 13:00 the wind started to blow furiously and it was just heart breaking to realize that I was facing only headwinds. I was in downhill slopes and the bike was not moving an inch on its own. I had to pedal every bit and at some point I said “no more, I will lie down by the road and sleep. At 1800 I will continue”. I didn’t want to waste my energy because (again) I didn’t have a lot of water. I knew that when the sun goes down the wind goes… I don’t know, somewhere else!

To that point I had done approximately 100 km in the Atacama desert, as it is called – and it’s the driest place on planet earth. For 7 hours I had seen just one village and less than 10 cars, but I was extremely lucky once more. I lied down right by the road and after 10 minutes a car passes, a door opens and I am listening someone shouting “que taaaaaal Griegoooo” = How are you, Greek maaaaan??! One of the guys that I met the previous night in the borders was going to Calama and he offered to take me there! Hell yeah, I am coming!

IMAG6148 (Medium) — I like this picture because it captures both the harshness and the joy of weeks of cycling.

That’s how I found myself in Calama.
The ugliest place of Chile, as they told me later, but for me it was Paradise transformed in a city at a high altitude, surrounded by lots of mines. People from all Chile and Latin America go to Calama to make money. One guy I was talking with told me he works at a mine. I responded that I already knew that, because I own it; it’s mine. He didn’t seem to understand my humor and continued his story: he gets a 1000 euros per month for 6 consecutive days of work and then 6 consecutive days of rest. He lives on the camp site near the mine, which means he has free bed and food so he is able to save almost 100% of his wage. And I say almost because the city, owning to the mines, had lots, and I mean loooots of prostitutes and strip-bars that were open and almost full from midday. I asked the prices to sleep with a woman (just by pure curiosity, hehe) and it was 16 euros for a quarter and 27 for an hour.

I stayed there for 3 weeks and had the time of my life. I liked it a lot because I did the things with the right order. I bought the best saddle for bicycle touring, new pedals, fixed my rack, charged my batteries. Then I wrote the post about Bolivia. And then I focused on some stuff I had written in Greek (and that was the most beautiful part).

After so much time of physical harshness and no-food-variety, I couldn’t stop eating sweets and junk food. It’s one of the contradictions of my trip that I like a lot: some days I focus on my body, some days I focus on my mind.

I spent 10 days sleeping and this was because I spent 10 nights awake. Right next to the hostel there was an unfinished building and at its terrace I would spend countless hours watching the stars, writing stuff on my phone, reciting, listening to poems online and contemplating about (my) life.

Did you know that the north of Chile is the best place in the WORLD to watch the stars? Stars stars stars stars!

The most interesting part of my time in Calama though, was right at the beginning of this writing-relaxing period (and it wasn’t actually in Calama). I uploaded the blog post and then I had an idea to go to San Pedro de Atacama (a very touristic city that was close), in order to get some inspiration and focus on writing. It’s a totally crazy story how I got to San Pedro hitch hiking, but I want to focus on something else now. I left everything in the hostel, and went to San Pedro only with my tent because it felt stupid to pay 2 hostels for 1 night. I decided to take no phones, no cameras, not even cash cards. Some money and pen and paper. Haha! I am free, I was thinking on my way there.

I reached San Pedro and I was instantly inspired. This place had something mystical and spiritual all over (apart from tourists). I walked around, got a beer and wanted to focus on writing a poem or two, because I had lots of ideas from my time in the salt flats, but I didn’t have the time back then. I went to a small park and from 2100 to 0100 I started thinking and writing and reciting, and walking here and there. At 01:00 something awkward happen.

A 64-year-old Colombian guy, 1 and a half head taller than me and plump, approached me and kind of scared me cause he came without me taking notice and his figure was simply imposing. He came and asked my name, and then my surname and my place of origin and then asked to see… my passport! I was like “man, are you a cop?” He wasn’t and to prove his word he invited me at his cousin’s house. I wasn’t sure if I was doing the right thing but I followed him just to see in what this could evolve. We got into the house and he locked the door. No cousin at home. At that moment I was a bit scared, and very cautious. He offered beer, which I accepted and stayed there talking with him for 4 hours.

After some intro stuff about our lives the tension rapidly escalated (in a good sense) because my new friend was in a confession mood and I was in a listening mode. At some point, while he was preparing a drink – I remember clearly that he wasn’t facing me – he said:

And while I was left speechless, he was keeping it coming. He told me how police found out, how he was accused for stuff that other members of the gang did, how the police came with helicopters and everything. He finished saying “almost from one day to another I was charged 37 years in prison!!!”

“Of course I wasn’t going to stay in prison for so long so I tried to escape a number of times.” He told me everything, and also lots of other stories relative to his occupation and how he used his knowledge to get stuff done in prison. He told me all sorts of horrible things about the prison and damn I was a super-excited question machine. He spent 5 years in isolation, in a purely cement room, less than 2×3, without a bed or something. There was a hole on the floor (his WC) and the food was coming without cutlery below the door. There was just a little bit of artificial light coming into this room and he had 2 hours on Sundays to do what the word implies – see the sun on the yard. 2 hours of relative -of course- freedom per week… He was very touched throughout our conversation which did last a long time.

At some point he started crying. He was describing to me that some days the food was extremely little and at times they had one chicken for 25 persons in the prison cell. At this phrase he couldn’t hold it in and tears came out of his eyes. He showed me how 25 people can sleep in 4 mattresses. He had numerous stories of how they managed to find alcohol and we were laughing a lot, or he was telling me that when he had days out of the prison he would bring fruits to everyone (fruits are generally not allowed, because they make alcoholic stuff out of them). He was also telling me that you have to be tough in prison otherwise other prisoners will exploit you hard or they will kill you.

Despite all of the above, to my eyes this person was incapable of stealing or killing or even harming someone. He was like a huge angel; a bit reddish by the rum, round face, reciting the bible all the time, and very polite. I was extremely curious to learn how he got into this in the first place. I kept asking him and at the end he confessed that all started some 40 years ago, when his nephew had cancer. They couldn’t find the money for the chemotherapy so he had no other option. He thought “nobody is gonna miss that money and if I don’t do it my sister’s son will die”. He convinced a friend and finally it was extremely easy, he told me. It was that easy that he couldn’t stop doing it. He told me so many things. I will remember him.

I ‘d like to tell you that he was so kind that he gave me his bracelet. He actually put it in my hand. It was a very touching moment that took place half an hour after I met him and not at the end. He told me “for my Greek friend”.

It was a gift of great symbolic value for me. A chain from someone who was in prison to remind me of my extreme freedom as a traveler.
I lost it and I felt horrible.

Ι got back to Calama from San Pedro with a very awkward semi-truck driver that said 4 or 5 words throughout the trip. I thanked him, nonetheless.

3 weeks flew over Calama and I felt it inside like 3 days. I started seeing “Semana Santa” in the streets and I realised the Easter is very close. I had to get a bus to go to Santiago, the capital of Chile, to celebrate the Holy Week. I tried to ride till there but the wind and the continuous uphills and downhills (despite cycling by the coast) made it impossible. I did 200 km and reached the coast in a route that I had 3 or 4 flats because my tires were completely worn off. The thing was that the salt from the salt flat had made the valve adaptor impossible to remove, so I had to cut the valve from the inside in order to got it out and change the tube.

I took a bus, and then I said “no no, I will ride to Santiago”. I got off… I tried once more. No way. Two days later, I took the bus again and after countless hours I found myself in Santiago.

DSC_9074 (Medium) — Two guys from the USA that are W A L K I N G all South America

IMAG6153 (Medium) — It reminded me the ΡΕ ΜΗΠΩΣ Ο ΒΑΣΚΟ ΝΤΑ ΓΚΑΜΑ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ !;! I was laughing alone..

“And yet it moves” – Galileo Galilei | it

DSC_9152 (2) (Medium) — In Antofagasta, by the beach

DSC_8992 (Medium) — Παραλίγο Άγγελος | Almost anAngel

Weeks 72 – 77 | B o l i v i a

27 March 201713 May 2022 Angelos - a.W.E.S.O.M.ELeave a comment

Sketch (4) — Only the first part (till Curahuara de Caragas) and at some other point, for a bit, was in tar. All the rest was dirt road or salar. I took a bus for a bit, for a part of the Salar. The residents of Lica were just too afraid to let me go into the salar. Followed their advice to enter the salar with a bus and then see if I can continue riding.

Left Puno and the beautiful Titikaka Lake to head to Bolivia. I stayed in Puno for 8 days being mainly focused on writing the post about Peru. I think Puno was the cheapest place I ´ve been so far in South America, liked it 😉

View of Lake Titikaka from a hill of Puno

I paid something more (5.5 €/night) in order to have my own room, hot water, and nice very big windows with street view that made the room sunny and shiny

I wanted Copacabana to be the first place I would visit in Bolivia. A beautiful, by the lake, touristic destination. But then a rain came and somehow I lost the turn to Copacabana. There were no signs and I didn’t have in mind at all I need to turn at some point. So my plans changed and the goal of the day was just one: enter Bolivia.

DSC_8050 (Medium) — Ι love rain in the countryside. Not just drops.

An awkward note. In this ride I realised that after almost 5 hours I had done no stop whatsoever. After 100.6 km I stopped to take a picture and put the second battery and I had the following thought:

It is amazing how our body works and how our body is in contact, in communication with us… In this ride I did 145 km and I consumed ONLY 350 ml of water and 3 little breads. It was flat, it was cloudy and I didn´t feel like eating or drinking, so I had no stop. I was not tired either. And I remembered my rides in the Peruvian coast or in the jungle. I was drinking 5 litres of liquids per day but I was peeing only for 5 seconds during the whole day!!! (because I was sweating) I don’t know, you may think “ok, it’s natural”, but I find it fascinating – we are machines…

I went to the borders. I was illegal for 41 days (131 in total) (wow). When I was entering Peru, I was asked at the borders “how many days do you want, 180 or 90?”. I said 90 in order to push myself not to stay for so long. Well, I stayed. 41 days = 41 us dollars. Not so many, but I tried to avoid them. I had a quarrel with the customs guys because I asked them what are my options if I am late and I don´t have money, and they didn’t mention that there is an option to deport me. Of course… they want the money. I paid after 3 hours of bureaucratic mess and spent the night in a hostel at the borders. I paid 15 bolivianos, and this was… 2 euros… I charged my batteries and next day I left to La Paz..

After 10 hours I was entering the city… What a view !?

As I told you, I was cycling in approximately 4000 meters altitude. That’s OK for your body, but only if you are very calm. If you force yourself for something (for example, for climbing the stairs) you will have dyspnea. This holds true for cycling too, if you keep your heart pulse below a certain level you will have no issues, if you push yourself though, (something necessary if you have an uphill or if you go a bit faster) you will have the following issues:

Apart from shortness of breath, your lungs will be in light pain (this also may be caused because of the cold air), then you have stomach ache (σουβλιές), your head will feel like a raisin (σταφίδα) because of the lack of oxygen and headache at the back of your head will begin. I also had some strange sensation in my leg muscles (tingling).

I was eating some coca leaves that alleviate some of the symptoms and then I turned my electric assistance on, and I was way better. Hehe.

I met Franklin on my way to La Paz. Crazy guy from Colombia who goes to Argentina to seek a better life. He had no passport so we needed to split just before a police control. He was also travelling by bicycle. Extremely lightweight. Without sleeping bag, without tent, without cooking equipment… I asked him where do you sleep, and his answer was “wherever, I am looking for a shelter if I see rain coming, but in general, in nature”.. These are truly crazy people.

Screenshot (1575) — “…Pablo Escobar, our Leonidas!!”

I reached La Paz. Bolivia is the poorest country of South America and this is very obvious in the roads condition which is terrible… The minimum wage in Bolivia is 1800 Bolivianos, and this is 250 euros… In countries like this sometimes we think that everything is very cheap. Well, this is not true. It depends on what do you want… For example I wanted a professional bike maintenance because I had my bicycle in a very bad condition and just for maintenance I paid 200 Bolivianos (27 euros)!! Obviously a place that only reach Bolivians go..

Screenshot (1570).png — Roy, that now has on his phone more than 30 greek words/phrases for every type of situations

In La Paz I met Roy from ~~Spain,~~ I mean, from Galicia (part of Spain).
Now if you ask me why I wrote it like this, it is because in Nasca, Peru, I met Alicia and Eulalia from ~~Spain,~~ I mean, from Barcelona (part of Spain).
I was talking with A. and E. in Nasca and they were telling me that they would have no problem watching the Spanish flag being burnt.. I was like

I would be certainly offended if someone was putting the Greek flag on fire. I asked them “you are not proud of being Spanish?”, and the answer was “Of course not, look at all the murders of the conquistadores/ colonialists. We almost vanish the local culture here..” It´s true… but I didn´t expect that. Roy added another point. He told me that during the Franco dictatorship in Spain (1936-1975!!!), Franco was trying to unite lots of different regions under the umbrella of the “Spanish nation”. So lots of people in Spain they still don´t like this unity as it oppressed their local identity, which, as they say, and as I ‘ve personally experienced it for 4 months in Bilbao (“capital” of the Basque region) it’s very distinct. Examples. The Basque country in the North, Galicia, and Cataluña. What is amazing is that these 3 regions had their own language which differs significantly (or totally as is the case with Euskera, the basque language) from Spanish. This is the reason why we see so many independence movements in Spain today. Roy was also pessimist in regard to the future of Europe and the Europian Union.. He is sure it will dissolve. Let´s see…

I had a relaxing time in La Paz, doing stuff online mainly and spending some time with Roy. We went to the largest market of Bolivia, in an area called El Alto, which is the place with the highest percentage of indigenous people in all South America! Indeed, we found very few white people. The market was surprising in its variety (especially the section with the car parts – every part of a car could be found there).

Screenshot (1576) — the fun part is why he wanted this 😀

Another thing I enjoyed in La Paz has to do with another change that takes place in my life and has to do with cooking. I had always in my life been very bored to cook. And when it comes to washing the dishes, I prefer to dig a 2 m hole in the ground instead. However, interestingly, during the trip I am in the mood of cooking. I had spent thousand of hours watching my friend George cooking, and all this knowledge is somewhere inside me. This combined with an intrinsic tendency to improvise and experiment results in… if not delicious, very tasty stuff! I am cooking 😀 I ‘d also like to mention here, that after lots of encounters with VEGeteriANS during the trip, my eating habits have changed dramatically. Avoiding meat where/when possible and being thoughtful of my food choices in general.

IMG-20170216-WA0004 — (don’t be fooled, that’s George’s)

On my way out of the city of La Paz, I tackled a huge uphill. Maybe the worst of my life. For 8 km I had to climb 400 m and although the average inclination would give something like 5%, there were many parts with ridiculous steepness. I had to push. I thought twice of quitting but I didn´t. I needed almost 2 hours for the first 8 km and 11 more for the rest 197 km of that day… 205 km in total… can you imagine..

It’s part of my routine at this point.. Not the first, nor the last time I hit 200 km… However this doesn’t mean that I don’t find it equally impressive every time… two hundred thousand meters, with 30 kg of load… I ask myself every time, literally, every single time, I ask myself: How are you doing it? The answer comes almost without thinking: I just keep cycling. You just continue. The Keyword here, and in life I suppose, is perseverance.

My desire in Bolivia was to cross the famous and largest salt flat in the world. The Salar de Uyuni. I spent some time zooming in and out in Google Maps and, having in mind to reach the salar as soon as possible, I plotted my route. I feel life sometimes is like plotting your route on a map. You know where you are, you know where you want to go and you pick a direction, a series of actions, a route. However, like life, maps cannot tell you a great lot in regard to the road condition, is it uphill/downhill, are they busy roads or not, and of course, whether weather will be in favor or against. I picked the shortest route to take me to the Salar, but heck I didn’t know I am gonna spend the vast majority of my time in bombarded, isolated, village-ish dirt roads, where mini markets (for food and water) were absolutely non existent for 60+ km or where there were no signs whatsoever and there was nobody to ask. For hours. I spent almost 2 weeks on a very tight budget (no ATMs), eating mainly bread and bananas (or tomatoes, or carrots), pushing my bicycle a lot, facing daily rain, hail, muddy roads, salty terrains, extreme sunshine, cold in the absence of light, mechanical failures of all kinds, water deprivation, and taking-shower limitation.

But daemn’t, I was so paid off by the incredible, the magnificent, the surreal, the otherworldly beauty of this place: Salar de Uyuni. Its insane appeal touched my heart and triggered my thinking. You know what was crazy? The absence of the horizon (o χωρίζων)… Because I went there during the wet season, there was a lot of water. Difficult to ride at points, and annoying, but it created the effect of reflection. The land and the sky became one and you had the feeling of floating in the sky. The view was so broad that everything felt like being present and at the same time incredibly distant. You could watch many realities take place in different parts of your view-field – you could enjoy them all.. Example: at night. I had numerous very bright stars on top of me, above the tent. I had the moon, very bright too, coming out of the land, being reflected on the salty and watery surface at the East, and all around, at points, there were storms where you could see the lightnings every 20-30 seconds. All this parallel, but unparalleled, optical input – a spectacle – was being contrasted by the absolute auditory nothingness – Silence. There was no wind, no animals, no trees.. just my breath and my heartbeat.The apogee came as I put the Apodeipno on my cellphone, looking at the sky. The stars losing the battle of being-brightness as the moon was on its way to the top of its arch. Needless to say, how peaceful I felt, how all the hardship of the previous days were ~~instantly forgotten~~. No no… not forgotten. On the contrary! It was reminded, it was put in its place – in juxtaposition to the amazement of the moment. All the past discomfort was related to my present which would be a present if I had put no effort. But I had put a lot. My place there was deserved, it was conquered. The sense of achievement, the subtle ever-present principle of “no pain, no gain” was intensified. But at that moment I was on the “gain” part – it felt great.

Just reach the ancient island. Fixing some stuff

above the tent

Το infinity and beyond

Hi there!

ezgif.com-optimize (1) — Rat race, inversed.

I finally bought that drone! 2132 dollars, but I control it only with my brain waves, and so, it´s easier to hold flowers while riding. Worth it.

DSC_8795 (3) — Could be a lot better, but had no battery left. Also, VERY hard to keep the bike in this position for more than 30 seconds.

Now, on the “pain” part, I have to move back in time for a bit and describe 7 incidents:

When I started going uphill on my way out of La Paz, what was killing me psychology-wise was not that I was tired, that muscularly I couldn’t handle the moment. What was extremely difficult to handle was the future. The next moment. I couldn’t help but look in front of me and the view of the mountain, of the hill, of that steepness, was discouraging to the level of desperation.

Collage_HD 2017-03-25 16_47_05 — When your day start like this. And it unfolds with 196 km more. (205 in total)

For a week there was rain each and every day. Wet shoes and feet for 6 days. One afternoon I got caught in the rai when pitching the tent. In a matter of seconds I was wet, but I managed to keep the interior of my tent dry. The rain turned to fierce hail. I put my helmet on and started walking and jumping around the tent to keep myself warm. I am at 3800 m and when there is no sun, no matter what time of the year, it’s very cold. My tent is for one person and it’s very tight. I can’t get inside as I am, so wet. The rain doesn’t stop and I am contemplating hard. What should I do? Strong winds too, and I am a bit worried. This is the problem: when problems are combined. Cold and rain and wind. I need a way out of it. I take off all of my clothes and I stay nude outside the tent with heavy hail-fall, I through a towel in the tent and after a moment I get myself inside. I am shivering for 10-20 minutes and then I am getting warmer inside my amazing sleeping bad. All good.

17218458_1224449354257028_6089569179185270757_o — It’s a new dawn, it’s a new day, it’s a new ride

My biggest trouble though came after the salar. I wanted so bad to enjoy the landscape while being at the salar that I didn’t wear glasses… That wasn’t a wise decision. The high altitude make the sun rays very strong and this, combined with the white terrain that reflects the sun, make the sunshine almost unbearable. I felt nothing during my presence in the salar. Nothing but a small tiredness at my eyes, which I thought was normal. In total I had done approx. 100 km in there. I get out of the salar, I do 30 km more, I pitch my tent, at 1930 I am in my sleeping bag, at 2030 I am sleeping. At 2300 I woke up with very intense pain inside my eyes. I can hardly keep them open for 15 seconds, because keeping them open make me produce a continuous flow of tears and the pain is worse as I receive more light. Even the light from the moon was painful. I have to keep my eyes closed. But even so, my eyes are full of tears from the inside. It was crazy. In a matter of 5 seconds my eyes were producing 2-3 tears each and when I was opening my eyelashes tears were running down to my air mattress.. I couldn’t believe it. I didn’t know we can produce so many tears, so fast and for so long. 8 hours I was doing more or less the same thing. Wiping my tears, trying to breathe rhythmically, and relax. I was angry and I was afraid. I remember opening my eyes to check if I can still see. My view was like being in a swimming pool for 20 hours. Everything was very white-ish. I was aftaid. I got up at 6 to pack my stuff before the sun comes out. It was pretty hard and I used my touching a lot. I went to the street and sat down keeping my head looking at the ground having my eyes closed, with sunglasses on, and my hands on top. The sun was unbearable!! 4 cars pass by in a matter of one and a half hour. I explained them without even looking at them. They were all going to the opposite direction. There was a health center close by. I was very lucky!! Unbeknownst to me, one of the 4 cars called the Municipality and a vehicle came for taking me into the health center. They ask “and what will we do with the bicycle?” – It’s a folding one, I say, and I show them the mechanism. They put everything in the car and in a matter of 10 minutes we are there. The doctor gives me anti-inflammatory pills and antibiotic drops to put in my eyes. She says the cost is 14 bolivianos, and I am like “oops, I have no money at all”. I had to be in Chile for some days now but the roads are terrible and the salar had water, it was very difficult to advance. She says ” I am sorry about that, it’s 14 bolivianos”. I have 10 dollars in case of emergency. They accept that. I spent all day and night in a room with my eyes closed. Next morning felt a lot better, but still I couldn’t ride my bike. They gave me the change in Bolivianos so I spent one more day-night in that village, in a hostel that didn’t even have shower. I didn’t care. I was significantly better next morning and I left to enter Chile.

real eyes realise real lies (nothing to do, but I like it)

One thing more that was a bit scary was that I got lost into the salar. The advice was, “after the island” reach the coast and follow the dirt road. Ok, seems simple. I enter the salar, and right away I saw one big island at some distance. “That’s it”, I said… Well, it wasn’t. My friends, that was an optical illusion.. It wasn’t an island, it was the top of a mountain, but at that distance only the top was seen as it is, the bottom part was reflected, in a way united with the rest of the reflection.. I couldn’t tell but as I was approaching, the parts close to the upper part of the hill were revealed, and when I got really close (after hours) I realised that all of this mass of land is connected with the rest! Daemn’t and where is the island. Well, I’d passed it 2 hours ago…. and now the land here is almost non-bicycl-able. And I have no water left – and… Now what??

Screenshot (1583) — Reached the coast after hours..

Something else that took place was that because of the terrain being so harsh and in such a bad condition the bike was heavily challenged. The folding mechanism broke. Hopefully, I was going very slowly (even if I wanted, I couldn’t go fast), so I just stopped the bike and looked at my spare parts. I had bought in the States what was necessary because I knew that at some point I’ll face this issue. Honestly I am glad that it made it so far. I know hat the bike was not made for heavy loaded touring – in dirt roads! I repaired it and continued.

Another thing that didn’t go very well was that at some point my yellow jacket fell off the bike. I didn’t realise it but 2 hours later. And I know it was 2 hours because I saw my photos and in one of them that the bike was depicted, the jacket was not where I ‘d put it. I got sad because I liked it a lot, but continued my way into the Salar because I had just got in and I didn’t want to cycle for 2 hours in the opposite direction… But then again, after some time, it comes in my mind the fact that I had my pump into the jacket and I have a flat tire!!!! Oh!!! There are no gas stations within a radius of… I don’t know, days of cycling, and during the night my tire will be totally flat. (every morning I was inflating. There was a very small hole somewhere that I couldn’t trace. I patched 2 holes but still it loses air) The point is I have to go back, I have to find my jacket! I got mad. It was already 1800. The sun was on a sunset course and I was cycling like a crazy man to get out of the salar and into the road again. On my way out, right before I get into the road I saw a vehicle. I throw the bike down, and I start running full speed to them shouting desperately. I reached them and my pants where almost off. I was in panic. I explain, they let me put the bike and stuff in the car, we go back, but they go from another road (through the salar, while I had been going from the coastal road).. I am desperate. I can’t tell them, you know something, can you go from the other way… I am already obliged to them. It’s a couple of 70 years old. At some point he leaves the salar and gets into the coastal way and after less than a minute we see my jacket on the street and the pump was inside. I was so relieved and happy that I shouted really loud!! That seemed very awkward to them. They didn’t really understand that this was a sign of happiness. I gave my hand to the lady while goodbying and thanking them and I asked her name. She almost didn’t give her hand back and responding to me asking her name. She was looking at me like I am mentally unstable.
Carlos and Esmeralda, I think, were their names. All good.

On my way out of Bolivia, I chose to get out of the salar for the last part because it had rained the previous night and it was impossible to ride on the muddy parts of it. My phone gps was indicating another route through the mountains – 36 km. I said ok, I am heading that way.. Oh my God. What a wrong decision. Not only I had to go uphill but also the road was for 4×4 and at parts, I am sure even 4×4 couldn’t go. I was pushing the bike for hours… for 1 day actually…

DSC_8820 (Medium) — 1 day of swearing – 1 photo for a lifetime

and when I made it to the other side of the hills, instead of heading to the Chile-Bolivia borders I went to the other way!!!!!!!! Yes it’s true, I don’t know why, how, what exactly, but I did it. And I was like “yes, let’s go, you can do it, it’s all is in your mind” (I was very tired, hungry, thirsty) and I didn’t want to check the gps. I wanted to see the borders in front of me. I did 25 km or something like this, and almost two hours later, I am like, ok what’s going on, where are the borders, are you kidding me??? I am thirsty, I can’t handle this any more. I stop, I eat some bread and my last carrots, I check the gps and OHMYSWEETGOD, instead of seeing the borders in the next 1-2 km, (which was what I expected), the gps says it’s 45 km far…. I can’t believe my eyes, but it’s true…. i was going the wrong way! I am shocked, but I have no option but to turn around and go back. There was road maintenance works, so on my way back, I meet a truck driver and I am on the verge of crying for some water. He gave me his last bottle and also his snacks. His name was Felix. Some time after our separation, I see another truck driver and he is moving his hands, making a gesture, I don’t get it – he gives me two bottle of waters. Felix had told to all the truck drivers and every one was giving me one. After 1 hour I had six bottles. Hehe. In a bit, I ‘ll be in the borders. One more awesome country is past right now. My memories and this post will keep it alive in my heart.

It’s Bolivia, baby, not Oblivia.
😉