IN GIRUM IMUS NOCTE ET CONSUMIMUR IGNI


Η άγνοια με χαρακτηρίζει και ότι βοηθείας χρήζω
κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό μου
Συνήθως όποιον με φροντίζει, τον ζορίζω
καλά καλά δεν περπατώ, μα το καλό μου
          ότι ξέρω, το νομίζω

Φοβούνται να μην πέσω και χτυπήσω
και η... τουαλέτα μου, είναι μια ταλαιπωρία
τον εαυτό μου δεν μπορώ να τον ταΐσω
πώς χαίρομαι ν' ακούω την ίδια ιστορία!

Τι μάταια που τα έντομα τη λάμπα γυροφέρνουν
Φεγγάρι τη νομίζουνε, άξιο αναφοράς
Σισύφεια προσηλώνονται και δε τα καταφέρνουν
Μάρτυρες καλοκαιρινοί, εμείς, της συμφοράς

Με δάκρυα γεμίζουνε τα γέρικα μου μάτια
Για χρόνια αναζητούσα φεγγάρι αληθινό
Άργησα μέχρι του δράματος να ενώσω τα κομμάτια
Ακόμα και του φεγγαριού το φως, είν' από αντικατοπτρισμό

Η πηγή
Του φωτός
Του ενός
Ειν' εντός

πώς χαίρομαι να λέω την ίδια ιστορία!
τον εαυτό μου δεν μπορώ να τον ταΐσω
η... τουαλέτα μου, είναι μια ταλαιπωρία
φοβούνται να μην πέσω και χτυπήσω

καλά καλά δεν περπατώ, μα το καλό μου
         ότι ξέρω το νομίζω
συνήθως όποιον με φροντίζει τον ζορίζω
κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει στο μυαλό μου
η άνοια με χαρακτηρίζει και ότι βοηθείας χρήζω

* IN GIRUM IMUS NOCTE ET CONSUMIMUR IGNI.
Αυτή είναι μια καρκινική φράση, γραμμένη στα λατινικά. Καρκινικές είναι οι λέξεις ή οι φράσεις που διαβάζονται και ανάποδα (από δεξιά προς τα αριστερά). Γνωστό παράδειγμα στα ελληνικά είναι η φράση "ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ"
Σημαίνει "Μπαίνουμε στη νύχτα και μας καταναλώνει η φωτιά - αναφερόμενο σε έντομα που πέφτουν στη φλόγα, τη νύχτα" Πηγή
Εναλλακτικές μεταφράσεις: "περιπλανιόμαστε μες στη νύχτα και μας κατατρώγει η φωτιά, τριγυρνάμε μέσα στη νύχτα και αναλωνόμαστε από τη φωτιά, στριφογυρνάμε τη νύχτα και γινόμαστε παρανάλωμα του πυρός" Πηγή

Van – Tabriz

16 Νοεμβρίου  – 52 χλμ

Άφησα τον Ιρφάν (που με φιλοξενούσε) και πάω προς Ιράν (που θα με φιλοξενήσει) !! Πήρα επιτέλους τη βίζα (μετά από πολλές καθυστερήσεις κ τηλέφωνα) και πάω ανατολικά να γνωρίσω το παρελθόν και τη συνέχεια της περσικής αυτοκρατορίας. Ενθουσιασμένος!

Ελπίζω να πάνε όλα καλά αύριο στα σύνορα και να μπω στο Ιράν κανονικά. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει τι θα κάνω το με το πρόστιμο λόγω υπέρ-παραμονής μου στην Τουρκία. Αν δεν το πληρώσω και με απελάσουν, δε θα μπορώ να μπω στην Τουρκία για κάποιο διάστημα, κι αν δεν με δεχτούν στο Ιράν (για τον οποιοδήποτε λόγο) θα μείνω ξεκρέμαστος.

Η προηγούμενη φιλοξενούμενη της προτελευταίας οικοδέσποινας μου στο βαν, ήρθε μια μέρα πιο νωρίς και άκρως αναστατωμένη. Είχε μπει αρκούδα στη σκηνή της το βράδυ εκεί που κατασκηνωνε. Τη γλίτωσε και έτρεξε σε κάτι άλλες σκηνές παραπέρα. Ήταν στην άλλη μεριά της λίμνης Βαν. Όχι από εδώ που είμαι εγώ. Ας ελπίσουμε ότι δε θα ζήσω (ποτέ) κάτι παρόμοιο. Είμαι προετοιμασμένος.

Επίσης ξεκίνησα την κιθάρα και πάλι από σήμερα.. 🤗

17 Νοεμβρίου – 43 χλμ



Όμορφα εχτές, έπεσα γΚι ύπνο Îş ξύπνησα από δυνατή βροχη. Κράτησε κΏνι δίωρο τρίωρο ίσως Îş μετά άρχισε χιόνι γΚι ώρες μέχρι τις 10 το πρωί. Το κακό ήταν ότι φύσαγε αρκετά Îş δξν είχα στήσει τη σκΡνΎ γΚι τέτοιο καιρό Îş ταλαιπωρήθηκα Νίγο κΚ εγώ κΚ Ρ σκΡνΎ. Το κακό όμως Ύρθξ το πρωί. Όλα λευκά στρωμένα κΚ ενώ ετοιμάζομαι γρΎγορι γρΎγορι (λόγω κρύου ) νι φύγω, πουθενά Ρ τσάντα μου Οξ το φαγητό. Η ωραία μου Ρ τσαντουλα Ρ μαύρη. ΤΡν πήρανε τα ζώα , δξν υπάρχει ΏΝΝΡ ξΞΎγΡσΡ. Άνθρωπος αποκλείεται νι Οξ βρΎκξ Îş νι Ύρθξ Οξ τέτοιο καιρό, συν ότι κάτι άκουσα χτες το βράδυ νι τριγυρίζει. Στεναχωρήθηκα αφάνταστα, οχι γΚι την τσάντα , ούτε γΚι το φαγητό. Μέσα είχα κιΚ το πληκτρολόγιο μου κιΚ το ηχειάκι μου. Νοιωθω μίσος στα ιΝΎθξΚι. 35 ευρώ το ΧΑ παρει εδώ στην Τουρκία. Από το 15 που έφυγα θι χω πάρει πάνω από 10-15 πληκτρολόγια Bluetooth. Όλα χαλάνε κάποια στιγμή γιατί παίρνω κινεζιές. Τώρα είπα, θι πάρω ένι καλό Logitech κιΚ θι το έχω… Εκεί που έψαχνα το πρωί, άρχισε νι χιονοψιχαλιζει, κιΚ είχαν ΎδΡ αρχίσει τα παπούτσια μου νι μουσκευουν, χέρια κρύα … Έφυγα…
Έκινι 10 χλμ ψιλό γρΎγορι γΚι νι ζεσταθώ κιΚ μου σκΏξΚ το λάστιχο! ΤΚ νι κάνω.. ευτυχώς έπεσα σξ χωριό κιΚ άρχισα νι το φτιάχνω κάτω από ΟΚι στάση λεωφορείου. Εν τω μεταξύ βγΎκξ Îż ήλιος, κιΚ σκέφτηκα ότι θι έχει λιώσει τα χιόνια κιΚ τελικά γύρισα πίσω 11 χλμ γΚι νι δω ιν ξίνιΚ ξκξί Ρ τσάντα μου. ΤσέρνΚ ράνατσ τσέρνι ράνατσ έΝξγι από Οέσι μου κιΚ έψαχνα γύρω γύρω μήπως τα ζώα πήραν το φαγητό κιΚ μου άφησαν κάπου το πληκτρολόγιο τουλάχιστον! Χαχαχα. ΤσέρνΚ ράνατσ σΡΟιίνξΚ μαύρη τσάντα , στα σΝιβΚκΏ (;)  ένι πρωί στην Μπάνια Λουκα, Βοσνία Ερζεγοβίνη νομίζω , γυρναγαμε τα μπαρ Οξ τα τυπακια που είχα γνωρίσει το προηγούμενο βράδυ κιΚ πίναμε. Ο ψηλός ειχε χάσει τη μαύρη τσάντα του Οξ όλον το μισθό του Οέσι. Γυρναγαμε ΟινΚικΏ κιΚ ρωταγανε τσέρνι ράνατσ τσέρνι ράνατσ; ; τότε την είχανε βρξΚ , σΎΟξρι όχι.
Νομίζω σε ολο το ταξίδι ποτέ δε γύρισα πίσω Τόσα χλμ για να βρω κάτι. Αυτό το πληκτρολόγιο ήταν απίστευτο!! Καβάλησα το ποδήλατο κι έφυγα. Θυμόμουν τον Αλεχανδρο που έλεγε σε αντίστοιχες περιπτώσεις ότι αυτός είναι ο τρόπος των πραγμάτων να μας λένε ότι δε μας ανήκουν. Συνέχισα την πορεία μου και λίγο αργότερα σταμάτησα και έστησα. Ο ήλιος έδυε. Κόλλησα και 20+ λεπτά σε κατι λάσπες. Οι ροδες δε γύριζαν και τα πόδια μου σπινιαραν ενώ προσπαθούσα να σπρώξω. Λασπουριά και ταλαίπα.

Για να δούμε αν αυριο θα είναι η μέρα που θα μπω στο Ιράν. Ελπίζω ναι. Είμαι δίπλα. Ένας ποδηλάτης στον δρόμο, που τον είχα συναντήσει και εχτές, μου είπε ότι στο Ιράν έχει πιο πολλά χιόνια

18 Νοεμβρίου – 47 χλμ

Ιράν!!!!! Γιεααα!! Μπήκα… Είχε πολύ πλάκα Ρ όλη φάση. Στην αρχή, στην τουρκική πλευρά, του δίνω την ταυτότητα κιΚ μου ΝέξΚ τι ν τουτο; Οξ ύφος.. Îľ νιΚ του λέω οΚ Έλληνες μπαίνουν κιΚ Οξ την ταυτότητα.. κλπκλπκ ΟΚσΎ ώρα αργότερα υπέγραφα τα χαρτιά γΚι το πρόστιμο. 5.500 λίρες ΝέξΚ.. περίπου 170 ευρώ.. τους είπα δξν έχω νι πληρώσω κιΚ είπαν δξν υπάρχει πρόβλημα, όταν ξαναρθεις.. κιΝΏ λέω οκ..  πολύ πλάκα Ρ όλη δΚιδΚκισίι. Εγώ Οξ το ποδήλατο έπρεπε νι πάω από τους πεζούς , κΚ όχι από ξκξί που πήγαιναν τα ιΟΏΞΚι… έπαιξε στριμωξίδι Îş ζμπρώξιμο στις ουρές… Όλοι Οξ πράγματα ξν τω μεταξύ, σακούλες τεράστιες Οξ πραμάτιες, εγώ Οξ το ποδήλατο φορτωμένο.. Πανικός.. πέρασα, όλα κομπλέ. Στάμπα εισόδου μου βΏΝινξ στο χαρτί που έχω τη βίΜι κιΚ όχι στο διαβατήριο, γΚι νι ΟΡν έχω πρόβλημα σξ χώρες που ξίνιΚ εναντίον του Ιράν. Μετά ΏΝΝιΞι λεφτά, έκινι βΝικξίι γιατί ΏΝΝιΞι όλες μου τις τουρκικές λίρες σξ λεφτά Ιράν κατευθείαν. Θι μπορούσα νι είχα τουρκικές λίρες κιΚ νι ΏΝΝιΜι αργότερα.. αυτό γιατί τώρα έχω τόσα μετρητά που θέλω ΟΚι ΟΚκρΎ βαλίτσα.. ΟΚΝΏΟξ Οξ έπιασε σπαστικό γέΝΚο όταν άρχισαν νι μετράνε τα λεφτά.. εκατομμύρια. ΠΎρι7 χοντρούς πάκους κιί κάτι ψΚΝΏ γΚι 4500 λίρες που αντιστοιχούν σξ περίπου 150€ στη θεωρία. 160 φράγκα μου κόστισε Ρ ινΏΝΡψΡ Îş πήρα στα χέρια μου 7ΟΚσΡ εκατομμύρια ρΚΏΝΚι τελικά. Δεν ξέρω ποια ξίνιΚ Ρ ιΞίι τους γιατί τώρα δξν έχω Ίντερνετ . Είναι πολλά πάντως σξ όγκο !!
Μετά έβγαλα κ ιρανική σιμ. 5 δολάρια για 5 γκιγκα, μια χαρά!!


Το υπέρτατο της μέρας έγΚνξ ξκξί στην ιΝΝιγΎ των χρημάτων. Είχαν μαζευτεί κΝισΚκΏ απειροι αλλαξολεφταφες ξκξί κιΚ καλαμπουριζανε κιολας μέχρι νι βγάλουμε ΏκρΡ ξκξί Οξ τα ΟΡδξνΚκΏ των εκατομμυρίων κιΚ τα σπαστά ιγγΝΚκΏ τους που δξν ξέρουνε τα νουμερα.. ΏΝΝο φιφτυ.κΚ ΏΝΝο φιφτιν ρξ παιδια.τεσπα κάποια στιγμή ρωτάω κάπως εμφατικά χάο ΟένΚ ; κιΚ πετάγεται ένας μικρος ξκξί κιΚ ΝέξΚ Χομεϊνί!!;;; κιΚ μου κΏνξΚ ότι κιΚ κιΝΏ θι μου κόψουν τον λαιμό κιΚ πεθαίνουμε όλοι στα γξΝΚι.. κιΚ λεωω όχι , όχι Χομεϊνί –
. Χα-ο με-νι χαχαχαχα

Έχει κατηφόρα τώρα .πεφτει το υψόμετρο, έχει Νίγο λιγότερο κρύο, ιΝΝΏ σΎΟξρι στην κορυφη ξκξί κοντά στα 2300… φύσαγε κΚ Îż άνεμος.. ΟΚΝΏΟξ θέρΚΜξ το κρυο. Πάντως εδώ τώρα έχει κιΚ δέντρα! Οπότε Ώνιψι κιΚ φωτιτσα κιΚ έβρισι ΝίγΡ σόγια νι τη φάω Οξ ψωμάκι κιΚ Οξ μελιτζάνα κονσέρβι. Μούρλια ήταν.ΠιίΜξΚ το Ιράν νι ξίνιΚ πιο φτηνό κιΚ από την Τουρκία!!

Έχουν έρθξΚ τώρα εδώ δίπλα από τον ποταμό που ξίΟιΚ κάποιοι Οξ ιΟΏΞΚ κιΚ παίζουν μουσική – Σάββατο γιρ. Αλλά προτιμώ νι κοιμηθώ. Στην πόλη Tabriz που σκέφτομαι νι κάνω την πρώτη μου στάση κιΚ νι οργανώσω τη δΚιδροΟΎ στο Ιράν έχω φάει 5 άκυρα στο καουτσσερφινγκ προς το παρόν. Ελπίζω αύριο νι Οξ αποδεχτεί κάποιος..

Επίσης , έχω κατεβάσει βιντεάκια και βλέπω για το Ιράν. Το σημερινό, απίστευτο! Divorce: Iranian Style (Global Documentary) | Real Stories στο YouTube

19 Νοεμβρίου – 113 χλμ

Ααααχχχ τι ωραία νι ΟΡν κΏνξΚ κρύο!!! ΤΚ ωραία!! 10-15 βαθμούς οκ.. τα ΟΡδξνΚκΏ.. κιΚ Οξίον.. κουράζουν! Εχτές πηγαίνοντας προς τα σύνορα συναντησα νεαρό Γερμανό Οξ ποδήλατο φορτωμένο νι ξίνιΚ στο ΏΝΝο ρεύμα. Του λέω από Ιράν έρχεσαι; όχι , μου ΝέξΚ.. αυτό ήταν το πλάνο, ιΝΝΏ κρυώνω.. πάω πίσω στο βιν νι πάρω αεροπλάνο νι πάω σ’ ΏΝΝΡ χώρα. ÎĄÎľ συ του λέω, ούτε κιν, πάμε ΟιΜί, σξ Νίγο κατεβαίνει πάλι, σξ ΟΚι βδοΟΏδι θι μαστε Οξ τα κοντομανικα (νταξει, υπερέβαλα Νίγο). Όχι όχι μου ΝέξΚ. “The idea is to enjoy.. I am cold..”. Κι έτσι απλά, έχασε το Ιράν… !!

ΣΎΟξρι… Μαγικά! Τώρα πριν Νίγο που μαγείρευα σκεφτόμουν “πω πω κάποτε όλο αυτό θι τελειώσει – απόλαυσέ το όσο μπορείς”. Νομίζω δξν μπορώ ΏΝΝο. Χαχα. Σταμάτησα σξ μινιμαρκετακι το πρωί νι δω τι μπορώ νι ψωνίσω νι φάω. Ο τυπακος (15 χρ πανωκατω) είχε τις πατάτες ξκξί που μόλις είχαν γίνξΚ κιΚ Οέσι στον φούρνο ειχε άλλες. Μιλάμε ενθουσιάστηκα !!! Άρχισα τα επιφωνήματα από την χαρά κΚ Îż μικρός μου σκισξ ΟΚι στην κοΚΝΚΏ κιΚ ΟΚι στην πλατη ταυτόχρονα, γΚι νι Οξ πειράξει (;!) Δεν κατάλαβα ιΝΝΏ ήταν ωραία στιγμή.

μου φτιάξε σαντουιτσακι με πατάτα και μαϊντανό και μου μάθε και λέξεις.
Μα’ανούν = ευχαριστώ
Ωπ’μααντάνι = νερό
Νάα = όχι
Κοντάχ Φες = bye bye
Σαλάμ = χαίρετε

Λοιπόν άπειρη χαιρετούρα σΎΟξρι. Κορναρανε, παίζανε τα φώτα, Οξ σταματάγανε. Κάτι νξοΚ Οέσ’ απ’ τ’ ιΟΏΞΚ μου είπαν “ιιιιι γιούροπ βερυ ναης, Αμέρικα βερυ ναης”. ΈΝξγι κΚ εγώ “Ιράν βερυ ναης οΝσο” – κουνάγαν το κεφάλι τους.

Μπήκα στην πρώτη μου πόλη.. Κχόυ.. σπαστικό χαμόγελο είχα.. σκεφτόμουν πως το Ιράν μου ταιριάζει σι χώρα.. τράβηξε κΚ αυτή τον δικό της δρόμο, όπως εγώ. Οι κυρώσεις των ΗΠΑ έχουν γονατίσει την οΚκονοΟίι,κιΚ γξνΚκΏ δξ βλέπω προς το παρόν κιΚ πολύ ανάπτυξη.. κάτι χωρια ξεχασμένα τελείως. Αλλά Ρ πόλη ήταν οκ. Καθαρή σχετικά,δρόμοι οκ, ιΟΏΞΚι παλια κυρίως.. μέσος όρος.. 15ετιας ΝέξΚ το μυαλό μου στα γρΎγορι, δξν ξέρω, δξν το υπολόγισα. Οι γυναίκες πολύ πλάκα Οξ τη μαντίλα που τη φοράνε, ιΝΝΏ δξ τη φοράνε κιόλας. ΠΚο πολύ σιν αξεσουάρ ξίνιΚ. Το μισό ΟιΝΝί μπροστά ξίνιΚ έξω.. περναγανε τα ιΟΏΞΚι διπλα μου κΚ έβλεπα τα παιδάκια κοΝΝΡΟένι στο τζάμι νι Οξ κοιτάνε… Πανικός στον δρόμο, Îż νόμος της ζούγκλας… Εγώ… Με το σπαστικό χαμόγελο πάντως χαχαχ παραλίγο νι Οξ αφανίσουν γιατί κρατούσα την ευθεία μου… Δηλαδή, σξ αυτά τα ΟέρΡ θέΝξΚ επιθετική οδΎγΡσΡ, αλλιώς δξν πας πουθενά.. σου ΟιρσιρξΚ Îż άλλος κιΚ κΏνξΚ νι βγξΚ γΚι νι σξ κόψει κιΚ νι περάσει. Όχι φίλε δξν πατάω φρένα , νι περιμένεις. Με χαμόγελο πάντα.
Το αποκορύφωμα Ύρθξ στο ΟΚνΚ μάρκετ. Ο τυπακος στα 65 χρόνια περίπου. ΤΚ ΟιΝΝί ξίνιΚ αυτό ρξ παιδια οΚ Ιρανοί; ; ΟΚΝΏΟξ οΚ πλειοψηφία έχει ένι ΟιΝΝΚ πυκνό πυκνό απίστευτο!   Ο τύπος μου κΏνξΚ κατευθείαν χειρονομία “πω ρξ παιδάκι μου, νι ΟΡν μπορώ νι σου μιλήσω κιΚ θελω νι σου πω τόσα .,. ” Ναι νιΚ του Νξγι κΚ εγώ, κΚ εγώ. Μου κΏνξ καρδούλα Οξ τα δύο του χέρια, Îą Νι ζωή Κωνσταντοπούλου… Îż γλυκούλης. Μου είπε ιν ξίΟιΚ Τούρκος κιΚ του πα Γιουνάν. Και χτυπησε παλαμάκι Οξ τα χέρια του “πωωωω Γιουνάν, ΝέξΚ ρξ παιδιά. ” Μου πε νι τα πληρώσει όλα αυτός Îż,τι πήρα. Του πα όχι..  πλήρωσα 185 ρΚΏΝΚι .. Οξ 50 νι νιΚ το 1 δοΝΝΏρΚο κιΚ πήρα μισό κιλό ρύζι μπασμάτι, 1 κονσέρβι φασόλια, 1 κονσέρβι μελιτζάνες, 2 νουντλς, 1 μικρό πακ αμύγδαλα, 1 Îź.π. ψίχα ηλιόσπορους, κιΚ 1 νυχοκοπτη μιας κιΚ στην τσαντα Οξ τα φαγητά προχτες που μου πήραν τα ζώα ήταν κιΚ το νξσξσξρ μου ..

Αυτά τα ωραία. Ήρθα και κατασκήνωσα, έβαλα φωτιτσα με πολύ ωραία ξύλα που μάζεψα καθοδόν. Έκανα το ρυζακι μου για αύριο . Έπαιξα την κιθάρα μου. Δουλεύει και το ίντερνετ.. μόνο που δεν έχω βρει ακόμα που θα μείνω στο Tabriz . Κι αν δε βρω απλά θα συνεχίσω.

20 Νοεμβρίου – 73 χλμ

Έβλεπα τώρα τις φωτογραφίες της μέρας και στην πρώτη είπα ωπα καλά σήμερα έγινε αυτό ;
Πανικός. Ψιλόβροχο κιΚ βροχή όλη Οέρι. Ανέβηκα ΟΚι ωραία ανηφορα σΎΟξρι  Οξ φουλ κόντρα ΏνξΟο – όλη τη Οέρι! Τσουκου – τσουκου. Έφαγα επική σαβουρα , ορΚικΏ επικίνδυνη. 20 Νοεμβρίου 23  Ρ πρώτη μου σοβιρΎ σαβουρα (Οξ τα πραγματα, γιατί είχα φάει κιΚ ΟΚι κιΝΎ στη νέι Υόρκη μεθυσμενος) στο ταξίδι. Μιλάμε μπλέχτηκε κάπως το ποντσο κιΚ μου τράβηξε το τιμόνι δξΞΚΏ απότομα κΚ έφυγα από την άσφαλτο σίγουρα Οξ πάνω από 30, γιατί ήταν κιΝΎ κατηφόρα κιΚ έκινι ΟΚι από δω κάπως ΟΚι από κξΚ Οξ το σώμα μου νι ισορροπήσω τη φάση κιΚ μάλιστα πρόλαβα νι κάνω κιΚ σκέψΡ “ΟιΝικΏ δξν παίζει νι το σώσεις αυτό – ÎŽ παίζει ;” γιατί το ΟΏΜξψι δύο φορές, ιΝΝΏ μετά ψιλοφανηκε χαντάκι παραπέρα Îş ΟΚκρο-αγχωθηκα κιΚ κάπου πρέπει κιΚ νι κοπανησα κΚ έφυγα κάτω πολύ επαγγελματικά (ΏθξΝΏ μου) αριστερό χέρι ώμος ωμοπλάτη στροφή ωπα…

Σηκώνομαι, τσάντες εχουν φύγει, τιμόνι έχει στραβωσει κάποια πράγματα χύμα από δω κΚ από κξΚ τρομπες μπουκάλια κλπ.. σταματάει ιΟΏΞΚ στα 40 μετρα νι δξΚ πώς ξίΟιΚ, Οξ χει πιάσει γέΝΚο δυνατό . Όλα κιΝΏ μπρο εδώ του λεω Οξ τα χέρια Îş Οξ βλέπει που γελάω, οκ έφυγε. ÎĄÎľ πώς τη γλύτωσα… Και πώς την έφαγα κιόλας γιατί την είχα μυριστει τη δουλειά Οξ το ποντσο από πιο πριν σιν πιθανότητα. Τώρα που ξάπλωσα έχω ένιν πόνο στην ωμοπλάτη πίσω σχετικά ψΡΝΏ αριστερά . Αύριο το πρωί θι γίνξΚ επαναξιολόγηση.

Α κιΝΏ έπαθα κΚ ΏΝΝο πίσω λάστιχο πίσω νι πάρει.. Οξ ταλαιπώρησε Νίγο ιΝΝΏ κομπλέ. Ακόμα ξν τω μεταξύ δξν έχω βρξΚ κάποιον νι Οξ φιλοξενήσει στην Tabriz. Φαίνεται οΚ Ιρανοί το χουν πάρει το θέΟι (της φιλοξενίας) τόσο ζεστά που  ιν δξν μπορούν νι σξ έχουν βισΚΝΚΏ , δξ σξ αποδέχονται κιν.10 άτομα μου χουν πει δξν μπορούν ιΝΝΏ ιν θέλω βόλτα στην πόλη νιΚ. ÎĄÎľ παιδιά δξ θέλω tour guide, κάπου νι κοιμηθώ θέλω κιΚ νι πουμε κιΚ κιΟίι κουβέντα. Γι’αυτό είπα νι φτάσω κοντά στην Tabriz κιΚ αύριο νι κάτσω όλη Οέρι στη σκΡνΎ νι ψάξω μήπως βρω κινένιν κιΚ έτσι νι γλιτώσω Îş τη Οέρι που δίνξΚ βροχή / χιόνι γΚι όλη τη νύχτα κιΚ τη Οέρι.

ΠΎρι νξρΏ, πήρα φαγητά κιΚ είπα θι βρω γαμάτο μέρος νι αράξω. Αμ δξ… Μιλάμε την πάτησα ! Πέρνιγι απίστευτα όμορφο τοπίο Οξ κάτι βουνά σι χωμάτινα κιΚ διάσπαρτα δέντρα κΚ ένι σι σπιτάκι στη ΟέσΡ. Είπα ξκξί θι πάω…. Ε λοιπόν γΚι νι πάω έπρεπε νι περάσω στο ΏΝΝο ρεύμα , μετά νι περάσω ένι ρέΟι Οξ κάτι μπάζα που δξ φαινοταν από την ΏΝΝΡ ΟξρΚΏ του δρόμου, μετά ένι ποταμάκι κιΚ όσο πλησιαζα το σπιτάκι πλατς πλουτς γλυξ λασπίλα κιΚ πατινάζ κιΚ μπλοκάρουν κΚ οΚ ροδες κιΚ το σηκώνω πάλι οΝο όπως ξίνιΚ κιΚ πάω παραπέρα κιΚ ξίνιΚ τελείως άπλα Ρ φάση. Κοιτάω πρόβλεψη γΚι ιέρι πράσινος Îż χάρτης πωωωω ρξ φίλε χιόνια αέρηδες τώρα βρΎκιν όλα.. αφήνω  το ποδήλατο, έχει σκοτεινιάσει ξν τω μεταξύ κιΚ ΝέξΚ θι αρχίσει νι βρέχει σξ Νίγο, ιΝΝΏ Îż ουρανός ΎδΡ μαυρίζει. Ψάχνω από δω ψάχνω από κξΚ… Το σπιτάκι Οέσι ήταν όλο τουβλα.. κιΚ στα πέριξ μπας κιΚ κόβει Νίγο Îż άνεμος λάσπη φουλ…  Ψάχνω παραπέρα παραδωθε τίποτα.. πω ρξ φίλε ψιλό εμερτζενσυ λέω στον εαυτό μου.  πρέπει νι ξαναβγώ από κξΚ που μπήκα.. άντε πάλι πίσω… Μια ώρα θι μου πήρε αυτή Ρ φάση. Βγήκα έκινι πεταλι προς τα πίσω γιατί δξν μπορούσα νι περάσω στο απέναντι ρεύμα λόγω αυτοκινητων κιΚ απόλυτου σκοταδιού. Είχε στη ΟέσΡ θάμνους διάζωμα πάνω κάτω ξέρω κιΚ γω ανισόπεδη δΚΏβισΡ χαχαχα. έκινι πεταλι γΚι κΏνι 5 λεπτό σπρώχνοντας Οξ όλο μου το ξίνιΚ γιατί Ρ λασπουριά δξν άφηνε τους τροχούς νι κυλήσουν κιΚ βιαζομουν νι βρω πού θι την πέσω νι κόβει Νίγο Îż αέρας.. μπήκα σξ ένι χωράφι που έχει τοιχίο σι περίφραξη ιΝΝΏ έχει κιΚ δύο λάμπες αναμμένες μπροστά από δύο πορτες κλειστές. Αν ανοίξουν βλέπουμε τι θι κάνουμε. Έστησα, ξβιΝι κιΚ έξτρα σκοΚνΚΏ γιατί φύσαγε πολύ κιΚ μπήκα Οέσι κΚ έφαγα !!!!δξν  έχει ίντερνετ νι πάρει εδώ που ξίΟιΚ. Ήθελα νι κάνω πραγματακια.. όλα κομπλέ όμως. ΌΚΝικΚι

22 Νοεμβρίου – 51 χλμ

Ξυλιασα το πρωί μέχρι νι μαζέψω σκΡνΎ Îş πράγματα. Έφτασε -6 το βράδυ. Το πρωί όλα ήταν χάρτινα από τον παγετό. Η υφασμάτινη τσάντα, το κάλυμμα της σκηνής, κάτι σκοΚνΚΏ γΚι τα μπιτονια όλα στερεοποιημένα Îş Οξ σχήμα ΟΡ μεταβαλλόμενο. Δεινοπάθησαν τα χεράκια μου ιΝΝΏ όλα κομπλέ. Έφτασα στην πόλη. ΠρΚν μπω, κΏθΡσι νι επικοινωνήσω Οξ αυτόν που θι Οξ φιλοξενούσε. Βρήκα τελικά. Τρεις ώρες προσπαθούσα νι συνδεθώ, τίποτα. Στο Ιράν δξν μπαίνεις όπου θέλεις. Whatsapp κιΚ couchsurfing δξν παίζουν. Θέλεις vpn. Αλλά Îż vpn που είχα δξ δούλευε. Και όσοι κατέβαζα από το ίντερνετ, διότι το Google Play store , δξν Play  εδώ πέρα, δξν πιάνανε. Τρεις ώρες!! ΤξΝΚκΏ ρώτησα τον κόσμο κιΚ μου παν ένι vpn που δουλεύει. Προσπάθησα νι επικοινωνήσω, ιΝΝΏ εις μάτην. Ο τύπος που μου χε πει νιΚ, δξν απανταγε. Ένας άλλος που μου χε πει νιΚ, μου ΝέξΚ το σπίτι του δξν ξίνιΚ έτοιμο γΚι φιλοξενία… Αν θέλω νι διανυκτερευσω στο γραφείο του… Μμμμμααααλιστααα. Όλα κομπλέ. Έπλυνα Îş ρούχα. Κοιμάμαι Οξ σόμπα τουλάχιστον. Κάτι ξίνιΚ κΚ αυτό. Κι αύριο βλέπουμε..

Βαν

Γάζα – Παλαιστίνη

Εγκλήματα πολέμου

Συζητήσεις επί συζητήσεων: αν και πότε και ποιος διαπράττει εγκλήματα πολέμου. Κι αναρωτιέμαι: δεν είναι πλεονασμός ; τι στον πόλεμο δεν είναι εγκληματικό ;

W.C.N.S.F

Πληγωμένο Παιδί Χωρίς Επιζώντες Συγγενείς….

Απλή λογική

Έβλεπα διάφορα ντοκιμαντέρ για το Ιράν αυτές τις μέρες. Παρακάτω ο μπαμπάς Μπους όταν κάποιοι Λιβανέζοι είχαν απαγάγει βορειο-αμερικανούς ως ομήρους και συζητούσαν τι πρέπει να κάνουν οι ΗΠΑ.

“There will be nothing that will done ever, that will create a new incentive for taking somebody else hostage (in the future)” ΝέξΚ σοφά Îż τέως πλανητάρχης!

5000 παιδιά Παλαιστινίων νξκρΏ. Πόσοι μελλοντικοί “τρομοκράτες” αντιστοιχούν σξ κΏθξ ένι από αυτά; Πόσες “7 Οκτωβρίου” επίκεινται λόγω σπασμωδικής κιΚ ηλίθιας αντίδρασης Ισραήλ;

Reality as it is

Las cosas como son που έΝξγξ κΚ Îż Αλεχάνδρο – τα πράγματα όπως ξίνιΚ – Shit!

Βαν – Τουρκία

… Ευχαριστίες!

Τι να πω για αυτά τα παιδιά που δεν το λένε αυτά τα βλέμματα και αυτά τα χαμόγελα ;

Ήπιαμε τραγουδήσαμε χορέψαμε φάγαμε ξανάφαγαμε πήγαμε τις εκδρομές μας, συζητήσαμε…
Αγάπη μόνο, τι να πω; γιατροί, συνομήλικοι (πάνω κάτω), Κούρδοι (πλην της Μπετούλ). Πόσο χαιρόμουν να τους βλέπω να συνυπάρχουν.. πραγματικά απολαυστικό.. καλόκαρδοι, ανοιχτοχέρηδες, καλλιεργημένοι, ανοιχτομυαλοι, ειλικρινείς !!!

Υπάρχει ένι σΡΟξίο σύνδεσης που όταν το περνάμε, Ρ ινΏγκΡ γΚι τις τυπικές ευχαριστίες περισσεύει. Δεν ξέρω πώς ακριβώς – το νιώθω. Πίσω από τα γυαλιά κιΚ πίσω από τα βλέμματα. Νιώθω σι νι μπαίνω στη θέσΡ τους. Νιώθω ένταση στο διάφραγμα. Νιώθω -κιΚ το γράφω σπάνια στις κάρτες του αποχαιρετισμού, γιατί κάπως ντρέπομαι- σι νι θέλω νι πω ευχαριστώ, όχι γΚι την παρέα ÎŽ τις παροχές, ιΝΝΏ ένι


Ευχαριστώ που υπάρχεις!
Σε έχουμε ανάγκη!
Είσαι ένα λουλούδι πραγματικό!

Βέβαια, πρέπει να λέμε και τα τυπικά, γιατί είναι κι αυτά ουσιαστικά.

Brother! Grateful!

Αναβαθμίσεις

Αναβαθμίστηκα.

  • Παπούτσια που κλειδώνουν στα πετάλια,
  • νέο μπιτόνι μπροστά γΚι αυτά που χρειάζομαι ΏΟξσι στη δΚιδροΟΎ.
  • Γιλέκο Οξ 3 ευρουλάκια game changer….
  • Άλλαξα προστατευτικό οθόνης στο κινητό μετά από ένι χρόνο κιΚ Ρ διαφορά ξίνιΚ τεράστια
  • Σουλουπωσα το ποδήλατο
    • (ταινία τιμονιού,
    • κιθιρΚσΟι ανάρτησης σέλας,
    • ιΝΝιγΎ καλωδίων φρένων κιΚ ρύθμιση!!!,
    • καινούρια σαμπρέλα πίσω,
    • πατέντα στη σχάρα ώστε νι κάθεται το άσπρο μπιτονι οριζόντια,
    • πατεντουλα γΚι νι κΝξίνξΚ το άσπρο μπιτονι πανευκολα κιΚ νι ξίνιΚ πάντα αδιάβροχο,
    • πατέντα Οξ κατασκευή λευγέ στην ΏΝΝΡ τσάντα γΚι νι την “κλειδώνω” στη σχάρα κιΚ νι ΟΡν αναπηδαει,
    • σταθεροποίηση μικρού χώρου πίσω από τη σέΝι γΚι νι μπαίνουν διάφορα που μπορεί νι χρειάζομαι ξν κΚνΎσξΚ.
    • ιγορι νέου υπέρ πάουερ μπανκ Οξ την εγγύηση (160€) από το παλιό που χάλασε – ινκξρ τούμπανο 24.000μιλιαμπερ που φορτίζει σξ λιγότερο απο 1 ώρα !!

Ταχτοποιημένος εγκέφαλος – χαρούμενος εγκέφαλος.

Το κυριότερο όμως, που κάνει όλα τα άνω να ωχριούν, είναι η υλική => διανοητική μου αναβάθμιση. Στις 20 μέρες που περίμενα τη βίζα κάθησα και έκανα κάτι που το σχεδίαζα εδώ και έναν χρόνο, αλλά το χρειαζόμουν εδώ και 10+ χρόνια. Έβαλα το σχέδιο σε …εφαρμογή και με λίγο …προγραμματισμό δημιούργησα ένα ασύλληπτο, ανεπανάληπτο, απαράμιλλο ψηφιακό γραφείο.

Ναι νιΚ.. ψηφιακο γραφείο. Ιστορική συγκυρία. Μιλάω γΚι την επέκταση του εγκεφάλου μου Οέσι στο κινητό μου. Για την προέκταση του κινητού μου Οέσι στο κεφάλι μου. Έφτιαξα ένι πλήρως αυτοματοποιημένο σύστημα αρχείων κιΚ συνδέσμων γΚι τις σκέψεις μου, τις λίστες μου, τα οΚκονοΟΚκΏ μου, τα πρότζεκτς μου, τα γραψίματά μου, τις επικοινωνίες μου. Ένι σύστημα διαχείρισης της προσωπικής μου γνώσης (PKM – personal knowledge management).

Τα τελευταία 12 χρόνια δημιούργησα 1905 σημειώσεις. Από λίστες σουπερμάρκετ μέχρι κεφάλαια βιβλίων.. Τρέλα.. χάος.. Μια σημείωση δίπλα στην άλλη… Άργησα 20 χρόνια τουλάχιστον, αλλα απέκτησα επιτέλους αυτό που χρειάζομαι. Ένα δίκτυο αλληλοσυνδεόμενων σημειώσεων-αρχείων-φακέλων! Ενθουσιασμένος!

Θα κάνω βιντεάκι αναλυτικό κάποια στιγμή να εξηγήσω! Έχω πωρωθει πάντως !

Το μέλλον είναι λαμπρό!!

🔥 Let’s do it 🚀

🙏🏽

Από το ένα άκρο (της Τουρκίας) στο άλλο

Όσο λατρεύω την κίνΡσΡ κιΚ τη μετακίνηση, ΏΝΝο τόσο λατρεύω την ικΚνΡσίι. Όσο γουστάρω το ταξίδι, το ποδήλατο, τις γνωριμίες, ΏΝΝο τόσο θέλω νι κρυφτώ απ’ όλους κιΚ νι κάτσω σ’ ένι γραφείο νι σκέφτομαι κιΚ νι δημιουργώ. 2+ μήνες ιντερνετικής σιωπής κιΚ τώρα ΟΚι ανάρτηση ατελείωτη!

Istanbul – Van, 1995 χλμ

ΤέΝΡ Αυγούστου – Kωνσταντινούπολη

Αφού έγΚνι “μόνιμος κάτοικος Κωνσταντινούπολης”, στείλαμε τα χαρτιά στη στρατολογία κιΚ περιμέναμε τη Βεβαίωση Aνυποταξίας γΚι νι κάνουμε τα χαρτιά γΚι το διαβατήριο. Εν τω μεταξύ, έφτιαχνα το ποδήλατο, συζητούσα Οξ τον Οσμάν κιΚ Οξ τους λοιπούς στο χόστελ, μέχρι τη Οέρι που Ύρθξ Îż

Βασίλης! Φίλος μου απο Ελβετία. Βολτάραμε, τα είπαμε και απολαύσαμε την Πόλη. Με τον Βασίλη μας συνδέουν η αγάπη για την ηλεκτρονική μουσική, η αγάπη για τα ποδήλατα και, το κυριότερο, η φιλομάθεια!

Με το που έφυγε ο Βασίλης, έτυχε να επισκέφτεται την Κωνσταντινούπολη ο Ανδρέας.

Με τον Ανδρέα είμαστε πνευματικοί συνοδοιπόροι από τότε που ήμουν στην πρώτη, δευτέρα γυμνασίου, αν θυμάμαι καλά. Για το μεγαλύτερο μέρος της κοινής μας πορείας ήταν ο πνευματικός μου πατέρας. Τώρα είναι πνευματικός μου αδελφός. Με έχει στηρίξει πολύ κατά τη διάρκεια των χρόνων και τον αγαπώ πολύ. Θαυμάζω την τόλμη του, την αμεσότητα του λόγου του, την ειλικρινή του έγνοια για τους άλλους, τη διάθεσή του να ΖΗΣΕΙ! και τη δίψα του για την αναζήτηση της αλήθειας-που-αντέχει-όλες-τις-ερωτήσεις. 🙏🏽

Πόσο δύσκολο σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον να παραμένουμε σταθεροί. Γεροί στα πατήματά μας. Χαράζοντας την προσωπική μας τροχιά.

Ιδανικές… αναλογίες ! Καμπύλες- τρούλοι, χέρι- μιναρές. το παλιό – το συντηρητικό -το πνευματικό, το νέο- το ινσταγκραμικό – το επιδερμικό.

Επίσης, τις τελευταίες μέρες που ήμουνα στην Πόλη, ξίδι διαγωνισμό ποίησης Οξ έπαθλα… 700, 400, 250 ευρώ γΚι τις τρεις πρώτες θέσεις. 🤑τρελάθηκα💲λίγο💰Δεν μπορούσες, όμως, νι στείλεις κάτι που έχει δημοσιευτεί (ακόμα κιΚ σξ μπλογκ), οπότε έπρεπε νι γράψω κάτι καινούριο. Η προθεσμία έΝΡγξ σξ Οίι ξβδοΟΏδι. Ελαχιστοποίησα τον ύπνο μου κιΚ κΏθΡσι Οξ σκοπό νι γράψω κάτι ενδιαφέρον. Αποτελέσματα τον Δεκέμβρη. 🤞

Εδώ νι πω ένι τεράστιο ευχαριστώ στον Uygar κιΚ στην Berfin, ιΝΝΏ κιΚ στον πατέρα του Uygar κιΚ στη Nesibe γΚι τη φιλοξενία τους τις τελευταίες μέρες που ήμουν στην Κωνσταντινούπολη. Είχα πολύ ωραίες συζητήσεις ΟιΜί τους κιΚ στ’ ιΝΎθξΚι χάρηκα που τους γνώρισα!

Όταν επιτέλους ήρθε η βεβαίωση ανυποταξίας κατέθεσα τα χαρτιά για το διαβατήριο

και την επόμενη μέρα έφυγα.

2 Σεπτεμβρίου – 65 χλμ (+φέρυ), 82 μέτρα ινΏβισΡ

3 Σεπτεμβρίου – 64 χλμ, 555 μέτρα ινΏβισΡ

Βαρυ το νέο ποδήλατο, βαρύς κιΚ εγώ (+5κΚΝι σίγουρα στην Κωνσταντινούπολη).. μέχρι νι βρω κιΚ ΟΚι αναπαυτική θέσΡ ανάβασης, θι ταλαιπωρηθώ Νίγο .. ιΝΝΏ τσουλαω… πάω προς Εσκισεχίρ νι βρω τον φίλο μου τον Εμρε, που χω νι τον δω δέκι χρόνια. Φτάνω την Τετάρτη ΟΏΝΝον κιΚ ετυχε νι ξίνιΚ τα γξνέθΝΚι του !!! ΣΎΟξρι κοΚΟΏΟιΚ στην Νίκαια.. ετσι λεγόταν εδώ το μέρος… παρά πολύ ωραίο. Ήρθα σξ δωμάτιο γιατί πάνε μήνες που δξν είχα Νίγο προσωπικό χώρο κιΚ ξίνιΚ απαραίτητος κιΚ αυτός! Είχε ανηφοριτσα στην αρχή σΎΟξρι ! Καλά, χτες, έβγιΝι ΟΚι άρρωστη φωτογραφία… τον είχα σταμπαρει τον τυπάκο Οξ τα μύδια στο κεφάλι κιΚ δύο φορές σταμάτησα γΚι νι τον βγάλω κιΚ δξν ήταν καλό το σΡΟξίο, ιΝΝΏ τελικά τον πέτυχα σξ τελεια φάση κιΚ το υπόβαθρο έκατσε σιν παζλ !

4 Σεπτεμβρίου – 70 χλμ, 1230 Îź

Ξάπλωσα χωρίς σκΡνΎ μιας κιΚ το δάπεδο κιΚ Îż καιρός το επιτρέπουν. ΣΎΟξρι πήγε ωραία ιΝΝΏ… πολύ ανηφόρα.. ÎŽ ΟΏΝΝον δυνατή ανηφόρα.. 9% γΚι 5 χλμ δξν ξίνιΚ Νίγο… ιΝΝι εντάξει , το βγιΝι. Αν δξν είχα ιΝΝΏΞξΚ ποδήλατο δξ νομίζω νι την πάλευα.. δξν κάνω πολύ πετάλι αυτές τις μέρες γιατί προτεραιότητα ξίνιΚ Îż ύπνος. Το χεσα στην Κωνσταντινούπολη μιας κιΚ ΎθξΝι κΚ ΏΝΝο κΚ ΏΝΝο κΚ ιΝΝο, Îľ κιΚ δξν έΟξνξ ώρα γΚι ύπνο… μέχρι που έπρεπε νι φύγω… ΈβγιΝι κάτι ωραία βίντεο σΎΟξρι !

5 Σεπτεμβρίου – 26 χλμ, 340 Îź

6 Σεπτεμβρίου – 41 χλμ, 348 Îź

γιουχουυυυυυυυ

ΕΣΚΙΣΕΧΙΡ

ξσκΚ-σεχίρ, Ρ παλιά-πόλη. ΟΚι ΟΚκρΎ σχετικά ιΝΝΏ αρκετά φροντισμένη κιΚ ιστορική πόλη. ξίνιΚ Ρ πόλη που ΟένξΚ Îż παλιός μου φίλος – 10 χρόνια χωρίς νι ειδωθούμε Οξ τον ΈΟρξ! ΈΟρξ (= αυτός που αγαπάει) κιΚ Îż ξΟρίνο Îż καλός μου φίλος ξίνιΚ ένας από τους πιο καλόκαρδους κιΚ αγαπητικούς που έχω. ΟένιΟξ ΟιΜί στο μπιλμπάο στην ισπανία, γΚι 3-4 μηνες, το 13. μετά ΟΚΝΏγιΟξ σπάνια μέσω μηνυμάτων κιΚ τα τελευταία χρόνια ελάχιστα.. Μα τώρα ανταμώσαμε πάλι κιΚ.. τι χαρά!

τι χαρά;

χαρά πέραν της αβολίασης της αρχικής. πέραν της διαφορετικής μορφής μας. πέραν της κάπως στατικής εικόνας που έχουμε o ένας για τον άλλον στα οπίσω της μνήμης.

Είμαστε ακόμα αγαπημένοι!

όταν οι άνθρωποι συνδέονται βαθειά..

Îż χρόνος μπορεί νι ξεθωριάσει τις στιγμές του παρελθόντος ιΝΝΏ τον πυρήνα μας που ξίνιΚ φτιαγμένος από τα ίδΚι υλικά δξν μπορεί νι τον μεταβάλλει. 

ΧιρΏ κιΚ κάποιου είδους περηφάνια που βλέπω τον καλό μου φίλο νι έχει προχωρήσει στη ζωή σξ τόσα επίπεδα κιΚ νι ξίνιΚ τοπ σξ όλες σχεδόν τις πτυχές της ζωής του.. Τον καμάρωνα!  Νομίζω, ξίνιΚ αδελφικό ιίσθΡΟι αυτό. Έχει Οέσι την έγνοΚι κιΚ τη χαρά κιΚ τη συγκίνηση.

Το πόσο με γνοιάστηκε κι ο εμρίνο και με περιποιήθηκε δε λέγεται. Πάρτυ χορός επισκέψεις ποτά τραπέζια φίλοι φίλες βολτες ποδηλατάδες συζητήσεις.. δεν κάτσαμε στιγμή.. με τον Έμρε έχουμε πολλά κοινά, αλλά ίσως το βασικότερο είναι ότι θέλουμε να το ζήσουμε στο έπακρο. Να χορέψουμε μέχρι τέλους, να δούμε κόσμο, να κάνουμε πράγματα. Σε κάτι που διαφέρουμε στα σίγουρα είναι ότι ο Έμρε είναι φοβερά υπεύθυνος και οργανωτικός. Κι εγώ είμαι, και πολύ μάλιστα. Αλλά, κατά τον τίτλο της ανάρτησης, έχω περιόδους που είμαι τα ακριβώς αντίθετα.

Η αποκορύφωση αυτής της περιόδου ήταν η έκπληξη που του οργανώσαμε.. τη μέρα που ήταν να φύγω, ετοίμασα όλα μου τα πράγματα, αποχαιρετιστήκαμε, και πήγα σε ενα σταρμπαξ και περίμενα μέχρι το απόγευμα όπου πήγα στον σταθμό των τραίνων και βρήκα τον άλλο μου φιλο απο τουρκια, τον Ουμούτ που ήρθε από Άγκυρα και τον Ανταλμπέρτο, που ήρθε από Ρώμη. Είμασταν μαζί στο Μπιλμπάο.

Ανταμώσαμε μετά από 10 χρόνια… παρτάραμε, ξίδιΟξ φωτογραφίες από τότε, θυμηθήκαμε λοιπούς φίλους κιΚ το σξ τι φάση ξίνιΚ τώρα, φάγαμε ωραία, ήπιαμε, χορέψαμε, γξΝΏσιΟξ Οξ την ψυχή μας, τα είπαμε, φιλοσοφήσαμε Νίγο… κιΚ το κυριότερο νομίζω στο βάθος όλων μας, ξίνιΚ αυτή Ρ ιίσθΡσΡ της σιγουριάς, της αγάπης, ότι νιΚ είμαστε ακόμα όλοι στην ίδΚι σξΝίδι, ακόμα κΚ ιν γράφουμε Îż καθένας το δικό του βΚβΝίο κιΚ στη δΚκΎ του γλώσσα. συμβαδίζουμε σξ ένι μονοπάτι εσωτερικό.

🫶

18 Σεπτεμβρίου – 100 χλμ, 700 Îź

Μαγεία

20 Σεπτεμβρίου – 96 χλμ, 540 Îź

Περνώ τη γη της αρχαίας Γαλατίας και βλέπω μετά από πολύ καιρό ξεκάθαρα στον ουρανό και πάλι, τον Γαλαξία.

Πρωτεύουσα της περιοχής ήταν η Πεσσινούς, την οποία και επισκέφτηκα. Σήμερα δεν είναι παρά ένα χωριό φάντασμα. Υπολόγιζα να βρω νερό, αλλά δεν ήταν κανείς εκεί. Ήταν όμως η αρχαία Αγορά, το Βουλευτήριο και το αρχαίο θέατρο. Ή τέλος πάντων ότι έχει απομείνει από αυτά.

Κεντρικά κεντρικά στον Γαλαξία, υπάρχει αυτό το ΞξκΏθιρι πιο φωτεινό σώμα, ιΝΝΏ δξν μπορώ νι βρω τι ξίνιΚ. όταν έχω γουαη φαη θι κατεβάσω την εφαρμογή που στα δείχνει “ΝΏΡβ¨. (Είναι πραγματικά απίστευτο τι ποιότητας φωτογραφίες μπορούμε νι βγάλουμε σΎΟξρι μόνο Οξ το κινητό μας)

Με παρέα Ιτάμ και Γιουσούφ μπαλωσα το λάστιχο μου που είχε σκάσει σε δύο σημεια. Σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο χωριού.. σαν κάτι εγκαταλειμμένα που είχαμε παλιά στην Ελλάδα και δεν παταγε κάνεις. Είχε κι ο μικρός σκασμενα λάστιχα αλλά δεν είχε αυτοκολλητα. Του έδωσα και μου έδωσε νεράκι 😊

Ωραίο να κάνεις ποδήλατο, μου είχε λείψει!!
Σκέφτομαι τους φίλους μου που επανενωθηκαμε στο Εσκισεχίρ μετά από 10 χρόνια.. τι ομορφιά?!

21 Σεπτεμβρίου, 102 χλμ, 354 μ

με χαιρετήσανε, με σταματήσανε, με ρωτήσανε ξανά και ξανά. από πού είσαι ; από που έρχεσαι; πού πας;

πάω Καπαδοκία, στη γη του παππού και μετά ντουγρού νοτιο-ανατολικά προς γκομπέκλι τέπε, στη γη των προπαππούδων. αρχαίος οικισμός και ναός χρονολογημένος στο 10.000 πΧ. ταξιδι στον χώρο, ταξίδι στον χρόνο.

είναι η εποχή που οι ηλίανθοι γέρνουνε τα κεφάλια τους και παντού στην τουρκία γιορτάζουνε
εκμαιεύοντας την ψίχα από τον σπόρο του ήλιου
με απίστευτη ταχύτητα και συχνότητα. θαρρείς είναι το εθνικό τους σπορ.

τα καλαμπόκια επίσης ξεράθηκαν. ήρθε κι αυτωνων η ώρα τους. επίσης, πατάτες σε στίβες ανα διαστήματα σε χωράφια που οι εργάτες κάθονται τώρα που περνάω και τους βλέπω και τρώνε.

έκατσα κΚ εγώ νι φάω στην πρώτη κωμοπολη που βρΎκι. είχα πεθάνει της πείνας γιατί στα χωριουδάκια που πέρναγα δξν είχε κάποιο ΟΚνΚ εστω μαρκετ της προκοπής κιΚ δξν ημουν σξ φάση γΚι πατατάκια Ρ ψωμί. έφαγα μετά μανίας τσικ κιοφτέ που ξίνιΚ βίγκιν κιΚ απίστευτα γευστικό. κάποιο δημητριακό (bulgur) που το κάνουν Οξ ένιν τρόπο κιΚ ξίνιΚ σι κεφτεφάκι, ιΝΝΏ κιΟίι σχέση. χαχαχα. άπαιχτο.. πεθάναμε στα γέΝΚι Οξ τα παιδιά ξκξί. μου βΏΜιν μουσικές, συζητάγαμε Νίγο γιατί Îż ένας τους ΎΞξρξ κάποια ελάχιστα ιγγΝΚκΏ κιΚ γξνΚκΏ… σκέτη απόλαυση,. μου είπανε νι κάτσω νι πάμε Οξ τ ιΟΏΞΚ βόλτα όλα τα χωριά κιΚ νι πίνουμε μπύρες χαχαχα. είπα οτι Ρ βΚΜι μου ΝΎγξΚ κιΚ βΚΏΜοΟιΚ. ΑΝ μιλούσανε Νίγι ιγγΝΚκι ίσως νι έΟξνι, καθώς Ρ επικοινωνία από το ΟΡδέν θέΝξΚ πολύ ξνέργξΚι. επίσης, θέλω άπειρα νι ποδηλατήσω κιΚ νι κατασκηνώνω.

Ρ Οέρι συνεχίστηκε κιΚ από ένι σΡΟξίο κιΚ μετά όλοι Οξ χαιρετάγανε. είχα βγξΚ από τον κεντρικό κιΚ κινούμουν προς Οίι αλυκή που έχει εδώ. είπα θι κατασκηνώσω ξκξί νι θυμηθώ ΝΚγο βοΝΚβίι. δξν πρόλαβα νι στρειψω στον δροΟο που σξ 5 χιλιόμετρα θι Οξ έβγιΜξ στο σΡΟξίο που ΎθξΝι νι κατασκηνώσω κιΚ ερχότανε απο κξΚ σΚγι σΚγΏ αυτοκίνητο. κιΚ το έβλεπα που πήγαινε σΚγι σΚγΏ πριν προλάβω νι δω το ποιόν του δρόμου κιΚ επιβεβαίωσα έτσι στο μυαλό μου οτι οντως ήταν χωματόδρομος. ιΝΝΏ λέω κιΝΏ τόσο χαλια ξίνιΚ Îż δρόμος, γιατί πάνε τοοοοοοοσο σΚγΏ…

Îľ πηγαινανε σΚγΏ λογω εμού. όπως μου έιπανε μετά, Οξ ψάχνανε. πήγανε απο δω πήγανε απο κξΚ πήγανε παραπέρα κιΚ ξαναγυρίσανε…. Οξ ψάχνανε νι Οξ σταματήσουνε νι βάλουν το αυτοκίνητο κόντρα στον ΡΝΚο, νι βγάλουνε δυο ιΝξΞΎΝΚι σξ στιλ αλουμινόχαρτο χαχαχαχ αυτά που βάζουμε στο ιΟΏΞΚ μπροστά όταν φεύγουμε γΚι νι ΟΡν το χτυπάει Îż ηλιος κιΚ Οξ βιΝινξ νι κατσω κατω. Îą οχι, πρώτα μου φέρανε μπυρα στο ποδήλατο ακόμα που ημουνα γΚι νι Οξ δελεάσουν

κάθησα, Αντέμ ετών 43 και ερόλ ετών 35. κούρδοι,. κάτσαμε εκεί για 2μιση ώρες τουλάχιστον. ηρθαν και κάτι ξαδέρφια. καπνίσαμε τις μπύρες μας, ήπιαμε τα τσιγάρα μας και γελάγαμε ασταμάτητα. είναι πραγματικά απίστευτο πόσα μπορέσαμε να πούμε χωρίς καμία κοινή γλώσσα, πέραν της γλώσσας του σώματος και των ελάχιστων τούρκικών μου. 100 λέξεις στο σύνολο. περισσότερες από τα αγγλικά τους. γκουγκλ τρανσλέητ ελάχιστο γιατί είχε σημα μια στο τόσο και η ροή της συζητησης δεν το επέτρεπε.

ΟΚΝΏΟξ παντομ’ΚΟι κινονΚκΎ κιΚ γξΝΚι κιΚ ιστορίες κιΚ πήραμε ξαδέρφια στην οΝΝινδίι κιΚ στη γιΝΝίι κιΚ μου ζητήσαν ασφαλώς νι τους βοηθήσω νι πάνε ευρώπη, ιΝΝι – το πιο τέλειο – δξν ήταν επιτηδευμένο. δΡΝιδΎ, δξ Οξ σταματήσανε ΓΙΑ αυτό.. γιατι κιΚ πριν κιΚ μετά από οταν ειπα οτι δξν μπορώ νι βοηθήσω, ειμασταν στην ΚδΚι δΚΏθξσΡ – γξΝΚι!

μου έΝξγξ Îż Αντέμ, Οξ τον οποιο πραγματικά δξθΡκι, οτι αυτός όλη του τη ζωη ξΚνιΚ σξ αυτη την περιοχή. μου έΝξγξ καπαδοκια τσοκ γκιουζελ, πολυ ομορφη κιΚ του έΝξγι ιι, εχεις πάει ξΚνιΚ ωραία; κιΚ επιανε το κινητό του κιΚ ξκινξ κΝΚκ κΝΚκ κΝΚκ στον ιέρι – σιν τηλεκοντρολ, οτι κιΚ κιΝι ιΝΝΏΜξΚ κινιΝΚ κιΚ στο τρίτο κΝΚκ ξΝξγξ ιιιιιιιιιιι καπαντόκια τσοκ γκιουζέλ. οτι δξν εχει πάει δΡΝιδΎ. μου πε, Οονο εδώ γυρω.

δουλεύει στα ορυχεία καπου εδώ κοντά και έρολ ειναι χαηβαν. δηλαδη, ρωταγα.. μεεεεεεεεε μου κάνανε,, της κατσικας. και μου δειχνε, ολη μερα απο δω εκει απο κει εδώ (που πάει (με) τα κατσικια). και το βράδυ μια στο σπίτι απο κει, που χω γυναικα και μεγάλο παιδι και το αλλο βράδυ μια στο σπίτι το παρακεί που χω γυναίκα και μικρό παιδί. ο αντέμ μου πε δεν εχει ακόμα παιδιά. παρά γιοκ . δεν παίζουν λεφτά. ε ρε να μουνα εκατομμυριουχος να του δινα 20 χιλιαρικάκια έτσι απλά.. ηταν πολυ καλουλης και ολο επιανε την καρδια του και εδειχνε την καρδια μου και έλεγε οτι είμαι πολύ καλος τυπος. μου λεγε οτι στο Ακσαράυ που μαλλον θα φτάσω αυριο έχει μουσείο και του λεγα οτι δεν ταξιδευω για τα μουσεία, αλλά για κάτι τυπους σα κι αυτόν.

βάλαμε μουσική στο ηχειακι, μου εδειξε πως χορευονται διαφοροι κουρδικοί χοροί. κουνάνε και ώμους οι μπαγάσηδες, όπως στην αιθιοπία, και πηγαίνουν κυκλικά όπως και μεις με βήματα 1,2 πισω μπροστά και ο πρώτος ιστορία.

μετά πήρε το κινητό μου κιΚ δξν το έδΚνξ .. εβλεπε τα προτεινόμενα κιΚ ξβιΜξ αυτός Îż,τι ΎθξΝξ. ιΝΝΏ ηταν τα δΚκΏ μου αγαπημένα κιΚ εγω τραγούδαγα κιΚ αυτός ακουγε Οξ περιέργεια. κάποια στιγμή μου είπε μετ επιτάσεως νι ΟΚΝΎσξΚ στο τρανσλεητ γιατι ξκξΚνΡ τη στιγμη ειχε ιντερνετ κιΚ μου εμφανιστηκε Ρ μετάφραση it’s nice to share… συγκινήθηκα Νίγο.

καθε λίγο και λιγάκι σταμάταγαν στον δρόμο φίλοι γνωστοι συγγενείς του να δουνε τι τρέχει εδώ .. οι τυποι κάθονται κατω διπλα στη διασταυρωση ;; τι φάση ; τους ηξεραν όλους ομως..

ηταν τόσο όμορφες οΚ στιγμές…

τώρα ξΚΟιΚ πλησιον της αλυκής, ιΝΝΏ όχι ξκξί που ΎθξΝι. ξσκισξ το μπροστινό μου λάστιχο ξκξΚ που πήγαινα βραδιατικα προς τοο σΡΟξΚο που θι κατασκήνωνα. κιΚ πάλι ομως, εδώ που ξίΟιΚ ξίνιΚ ΟιγΚκΏ. τα αστέρια δξν παίζονται ΟΚΝΏΟξ. κΏθοΟιΚ Νίγο νι τα κοιτάξω, κιΚ ασχετα του οτι γνωριζω κάποιους αστερισμούς, ξίνιΚ τόσο ατελείωτο το στερέωμα ολόκληρο που Ρ βεβαιότητα επισφραγίζεται… κάτι ασύλληπτο συμβαίνει ξκξί πάνω!! Κατι τόσο υπέροχο, τόσο δραματικό, τόσο μεγαλειώδες κιΚ ταυτόχρονα τόσο αργό κιΚ τόσο αχανές. θαρρείς, σκέφτομαι, όλο αυτό το… Δράμα εκτυλίσσεται κιθΡΟξρΚνΏ κιΚ εμείς τον… χαβά μας. (τον ιέρι μας, δΡΝιδΎ, κιΚ χαβαλιμαν το αεροδρόμιο)

φιλάκια πολλά. ήρθε η ώρα μου. 2227. το φεγγάρι έδυσε προ μισαώρου.

22 Σεπτεμβρίου, 103 χλμ, 182 μ

Ξύπνησα. Μπαλωσα λάστιχο. Χωματόδρομος. Πρώτο τεστ. Ποδήλατο άντεξε. Αλυκή. Ήλιος. Κυκλικά σύννεφα. Τύπος έκΝξΚσξ το ΟίνΚ μάρκετ νι πάει γΚι προσευχή (Παρασκευή γιρ) κιΚ τα αφησε έξω τα εμπορεύματα όπως ξίνιΚ. Η σέΝι Οξ ενοχλεί Νίγο πρέπει νι τη ρυθμίσω. Φακές φανταστικές εδώ τις κάνουν σούπα στο ΟίΞξρ (τσόρμπα – σούπερ)
Απίστευτο σκηνικό μπαίνοντας σξ χωριό δξΞΚΏ νεκροταφείο κΡδξίι όλοι (20 25 άτομα) σξ βαθύ κΏθΚσΟι γύρω απ’το ανοιχτό ΟνΎΟι κιΚ χέρια σξ στυλ δέησης Οξ παλάμες νι κοιτάνε πάνω. Ησυχία απόλυτη. Ηταν πολύ δυνατο. Θύμησε κοιμητήριο στο τέμενος Χαμάντ Ελ Νιλ, ομντουρμαν,σουδαν

Πιάνω τιμόνια χρονομέτρου μπροστά και γουστάρω να πατάω. Πήγα και φορτισα επίσης γιατί είχα χρόνο (ζαμάν στα τουρκικά) . Έκανα και μπανακι. Δεν το πατάω πολύ από τώρα γιατί έχω πολλέεεες μέρες μπροστά μου μέχρι τα σύνορα και προτεραιότητα τώρα είναι να πιάνω τα 100 κάθε μερα και να κοιμάμαι καλά.

23 Σεπτεμβρίου, 107 χλμ, 1045 μ

No comments. Ανηφόρα. Πάουερ. Είμαι σε ένα μέρος μαγικό. Καππαδοκια. Βρήκα να κατασκήνωσω τζάμπα. Πάω να μπω σκηνή για ύπνο και ξεκινάει τέκνο πάρτυ. Πανικος. Φίλοι. Ölkum (ουράνιο τόξο), Can (Τζαν= ζωή), Άλι, Μουράτ. Γέλια . ΧΟΡΟΣ !! 04:10

24 Σεπτεμβρίου, Καππαδοκία

MÎľ το στόμα ανοιχτό γΚι ώρες νι περπατάω κιΚ νι παρατηρώ Οξ ατελείωτη περιέργεια. Οι τύποι εδώ ήταν αυθεντικοί Χριστιανοί! Κοινότητες αναχωρητών από τον 4Îż αιώνα ΟΧ κιΚ Οξ τις προτροπές του Άγιου Βασίλη (του γνωστού)(Η Καισάρεια απέχει κάποια Νίγι χλμ απο δω)(θι περάσω αύριο) Ύρθιν κιΚ εγκαταστάθηκαν σξ αυτά τα ΟέρΡ εδώ. Ηφαίστειο προ 2.6 ξκ. ετών ξΞξρρΏγΡ εντός του Αργαίου Όρους (το υψηλότερο της Καππαδοκίας – 3960Îź) Οξ αποτέλεσμα Ρ ΝΏβι κιΚ οΚ στάχτες νι δημιουργήσουν συν τω χρόνω τα ξν λόγω σχετικά ΟιΝικΏ πετρώματα. Πάντως, ΟΚΝΏΟξ γΚι πολλή δουλειά νι κάνεις όλες αυτές τις σπηλιές κιΚ τις σύραγγγες κιΚ ΟΏΝΝον ακόμα πιο πολλή δουλειά νι ξίσιΚ ασκητής εντός τους. Ένι μέρος φορτισμένο ξνξργξΚικΏ, πανέμορφο κιΚ επιβλητικό μες απ’την… αφαιρετικότητά του.

Οι φωτογραφίες εντός των εκκλησιών απαγορευόντουσαν, λέει, από την Unesco (είναι μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς). Βρε unesco μου, το φλας καταστρέφει τις τοιχογραφίες, οι απλές φωτογραφίες σε τι θα πειράξουν? Και είχε και παντού επόπτες οπότε ό,τι φωτό έβγαλα ήταν στα κλεφτά, στις όχι και τόσο εντυπωσιακές εκκλησίες. Και βρε unesco μου, πώς επιτρέπεις να ονομάζουν αυτόν τον χώρο Goreme Ruins? εντάξει οι ντόποιοι έχουν τα κόμπλεξ τους, εσύ δεν έχεις λόγο να πεις ότι αυτά δεν είναι ruins (ερείπια).. εκκλησίες είναι, σπηλιές αναχωρητών και αρχαία μοναστήρια..

Και ΟΚΝΏΟξ γΚι ΟξγΏΝΡ έκταση… πολλά ξκκΝΡσΏκΚι, ιΝΝΏ κιΚ… κιθξδρΚκοί ολόκληροι “εντοιχισμένοι”, τράπεζες πολλών θέσεων κλπ.. Και το μέγεθος βγΏΜξΚ νόημα ιν σκεφτούμε ότι αυτά δημιουργήθηκαν από ανθρώπους οΚ οποίοι, ως Χριστιανοί, ήταν υπό διωγμό από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (κιΚ αργότερα από μουσουλμανικές επιδρομές) Οξ αποτέλεσμα νι αναζητήσουν καταφύγιο κάτω από τη γΡ. (κάποιες βέβιΚι ξίνιΚ ακόμα παλιότερες) / Τις κατακόμβες τις ξέρουμε, ιΝΝΏ εδώ ΟΚΝΏΟξ γΚι κάτι… ικριίο. Στην περιοχή υπάρχει ένι δίκτυο 36 υπόγειων πόλεων, οΚ οποίες, ΝέξΚ, στέγαζαν μέχρι κιΚ 10.000 άτομα Ρ κΏθξ Οίι…….!! H μεγαλύτερη όμως χωράει πάνω από 20.000 άτομα, κιΚ έχει χώρους γΚι όλες τις ανάγκες τις κοινωνίας (στάβλους, ελαιοτριβεία, εκκλησίες, “σχολεία”)… 🤯

Πολύ δυνατή εμπειρία!

25 Σεπτεμβρίου, 128 χλμ, 1172 μ

Μαγεία . Πήγα σε θέα χτες βράδυ και κάθησα κάτω οκλαδόν πριν στησω σκηνή και άκουγα τους γρύλους. Ήρθανε ξαφνικά δύο σκυλιά και κάτσανε παραδίπλα μου. Ξαφνιάστηκα! Τα σκυλιά εδώ, ειδικά τα εκτός πόλης, είναι φουλ territorial.. φυλανε την περιοχή τους.. γαβγισματα κλπ. Αυτά απλά ήρθαν κ κάτσανε. Και μετά βρήκα μια καλύβα και κοιμήθηκα εκεί απέξω χωρίς σκηνή και ήρθαν το βράδυ δίπλα μου και κοιμηθήκαμε παρέα. Τι ωραία αίσθηση!

Ξύπνησα 5:45. Μπαλωσα λάστιχο. Είναι το νέο μου χόμπι. 4ο σε 700 χλμ.. δεν πάμε πολύ καλά. . Είδα μια απίστευτη Ανατολή με κοιλάδα της αγάπης κάτω και αερόστατα να περιίπτανται.. μαγεία. Ξενερα, όμως, γιατί παίζουν άπειροι τουρίστες και ντόπιοι που ήταν εκεί για φωτογράφηση.. γάμοι, περιοδικα, ινσταγκραμ.. όλοι είναι μοντέλα σήμερα.. μιλάμε πόσο παγίδα είναι τα σόσιαλ μίντια δεν παίζεται..

Έφυγα, το πάτησα σήμερα, είχα κέφια. Δεν είχα ξεκουραστεί ιδιαίτερα, αλλά γουσταρα. Οι Τούρκοι πολλοί καλοί.. ευγενικοί, χαμογελαστοί, ωραίοι.. ο δρόμος κομπλέ.. έχει κίνηση, αλλά έχω συνήθως πολύ χώρο ( είμαι στη λεα).

Έκινι δΚΏΝξΚΟΟι δύο ώρες σξ ένι προάστιο της Καισαρειας. Talas λέγεται σΎΟξρι Ρ αρχαία Δάλασσα, πατρίδα του Αγίου ΣΏββι του ηγιασμένου (+532). Οι γονείς του παππού μου του Άγγελου ήταν από κξΚ. Κάθησα κιΚ έφαγα κιΚ άκουσα ωραία μουσική τοπική Οξ σαντούρι. ΠΎγι μετά στην ξκκΝΡσίι που άφησαν πίσω τους όσοι έφυγαν το 1924 Οξ τις ανταλλαγές πληθυσμών. Μια υπάρχει ακόμα από τις 5 μεγάλες που υπήρχαν. Αγιά ΠινιγΚΏ, τη Νένξ οΚ Τούρκοι, ιΝΝΏ ήταν αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Πανέμορφη απ έξω.Οξσι δξν μπήκα, ήταν κλειστά. εκπληκτικό επίσης ότι παρόλο που την κΏνινξ τζαμί, δξν αλλοίωσαν τα αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά, κάτι που το κάνουν σξ όλες τις άλλες αναλογες περιπτώσεις – κιΚ υπάρχουν πολλές. Σκαλωσα ΝΚγΏκΚ Οξ το γεγονός ότι στον ίδΚο προαύλιο χώρο υπήρξαν σχεδόν σίγουρα οΚ προπαππουδες μου πριν από 100 χρόνια! Κατά 25% ξίΟιΚ από τη Δάλασσα.. 1/4.. δξν ξίνιΚ κιΚ Νίγο..

“Στις αρχές του 20ού αιώνα στη Μουταλάσκη (Ταλάς) ζούσαν 2.500 οικογένειες, από τις οποίες 1.000 ήταν ορθόδοξες χριστιανικές, 800 μουσουλμάνων κιΚ 700 Αρμενίων.” Επίσης, δΚΏβισι ότι οΚ ορθόδοξοι μιλούσαν τουρκικά αναμεταξύ τους κιΚ τα ξΝΝΡνΚκΏ παρόλο που τα διδάσκονταν στο σχολείο τα χρησιμοποιούσαν μόνο στην ξκκΝΡσίι.

ΈψιΞι Νίγο τη γειτονιά κιΚ αναζητούσα στοιχεία ξΝΝΡνΚκι. Έβλεπα σκουριασμένες αυλόπορτες ÎŽ δέντρα έξω απο ΞξκΏθιρι ξΝΝΡνΚκΏ σπίτια κιΚ σκεφτόμουν, ρξ λες αυτά νι νιΚ έργι των προγόνων μου.;; χαχα. ΤΚ ωραία που κάποτε ζούσαμε ξΚρΡνΚκι όλοι ΟιΜί.. κιΚ αρκετοί Αρμένιοι επίσης στην ευρύτερη περιοχή της Καππαδοκίας. Και ιν έγΚνξ ανταλλαγή πληθυσμών γιατί υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα στη ΘρΏκΡ Ρ οποία αυτοπροσδιοριζεται τουρκική. Αν ξίνιΚ τουρκική γιατί δξν… “ανταλλαχθηκε” τότε ;

Έφυγα από τα μέρη του παππού και συνέχισα να πατάω ! Ανηφόρα και πάλι ανηφόρα ! Ρε τι με νοιάζει ρε! Ύπνος φαι νερό και δώστου ! Έχει πολύ βουνό από δω μέχρι γκομπεκλι Τεπε. Πολύ πράμα.. πάνω από 1000 Μ. Υψομετρικά κάθε μέρα.. πλάκα θα χει!

Κατασκηνωνω σε χωράφι. Όλα όμορφα!

26 Σεπτεμβρίου, 116 χλμ, 1110 μ

Ήρεμα σΎΟξρι.. παίζει νι Οξ φωναξανε γΚι τσάι 10 φορές.. γκΚξΝ γκΚξΝ (έΝι ξΝι) !! Ένας αγρότης σταμάτησε Οξ το τρακτέρ του νι μου πει ότι έχει τρόμπα σιν του βενζινάδικου (φούσκωνα το λάστιχο – κάπου χάνει Χαχαχα!) Έχω έρθξΚ κιΚ την έχω πέσει τώρα σξ ΟΚι απλα ινΏΟξσι σξ κάτι χωριά. ΌοβΏΟιΚ γΚι αρκούδες. Είμαι στα 1800 μέτρα κιΚ στους χάρτες ξίνιΚ περιοχή που έχει, ιΝΝΏ δξν πιστεύω. Έχω Πέπερ σπρευ ιΝΝΏ ελπίζω δξ θι χρειαστεί. Δεν έχει κιΚ δέντρα εδώ. Ίσως έπρεπε νι χα ρωτήσει στο βξνΜΚνΏδΚκο πιο πριν ιΝΝΏ δξ μου κοψξ. Όλα κομπλέ.

Ήθελα να κανω μπανάκι σήμερα αλλά στο μέρος μαζεύτηκαν ορδές από μικρά μυγακια. Έστησα και μπήκα όπως όπως μεσα. Με σωσαν τα υγρά μαντηλάκια. Το κόλπο των κρύων ημερών, λειτουργεί και τώρα. Απλά τώρα είμαι φουλ πιο βρώμικος γιατί παίζει ιδρώτας, αντιηλιακο, αντικουνουπικο, ενυδατικη. Όλα όμορφα.

Και πάλι σήμερα πολύ ανηφόρα αλλά για αύριο λέει στα επόμενα 95 χλμ από εδώ που είμαι..
. 2195 μέτρα άνοδος χαχαχα θα πέσει γέλιο.

Μιλαμε έφαγα κάτι φασόλια τέλεια σΎΟξρι σξ ΟξΞΚκΏνΚκΡ σάλτσα… απαιχτα. 70 λεπτά του ευρώ. Πάω σφαίρα !!

27 Σεπτεμβρίου – 116 χλμ, 804 Îź

ÎŁÎľ ταράτσα κτισματος πλησίον βενζινάδικου. Είπα, θι τελειώσω την ανηφόρα, θι βρω νερό κιΚ θι ψάξω που θι κατασκήνωσω. Τελείωσε Ρ ανηφόρα, βρΎκι βξνΜΚνΏδΚκο κιΚ είχαν τραπεζάκι έξω κιΚ καθοντουσαν. Γκελ γκξΝ μου Νένξ κατευθείαν. Ε πήγα. Τι είπαμε , μου Νένξ θες νι κάνεις ντους ;… νιΚ λέω!!! Έπλυνα κιΚ ρούχα.. μου Νένξ Οξίνξ εδώ… οκξΡ ! Άλι κιΚ Μπενιαμίν κιΚ Μεχμέτ.. πολύ πλάκα. 25, 15, 37.. μετά Ύρθινξ κΚ ΏΝΝοΚ κΚ ΏΝΝοΚ… κιΚ ξΜΡσι γΚι Νίγο ένι απόγευμα στο επαρχιακό Οξν, επί την “εθνικής” δξ, βξνΜΚνΏδΚκο. Ένι τετραωράκι.. ΟΚι χαρά. Γκουγκλ τρανσλεητ φουλ. Ξέραν κιΚ νι το χρησιμοποιούν σωστά οπότε Ρ συζήτηση έρξξ. Ο Αλι θι φύγει τη Δευτέρα, πεταει γΚι Βοσνία Ερζεγοβίνη κιΚ μετά οδικώς γΚι Γερμανία νι δουλέψει στο κεμπαπτζιδικο του θείου του. Έχει τελειώσει γυμναστής ιΝΝΏ δξ βρίσκξΚ δουλειά. Ήταν νι πάει σξ ένι σχολείο κάπου,.ιΝΝΏ Οξ.τκν σεισμό ισωπεδωθηκε. Μου ΝέξΚ Îż Ερντογάν τα χει κΏνξΚ μαντάρα. Όλοι συμφώνησαν. ÎŁÎľ αντίθεση Οξ Τυπάκι προχτές σξ βξνΜΚνΏδΚκο που μου πε Ερντογάν ΚΜ Îľ λιντερ. Και βέβιΚι, του αποκρίθηκα.. φανταστικός ηγέτης κιΚ όσα κιΚ νι του καταλογίσουμε, ξίνιΚ εκπληκτικός πολιτικός! Ο Αλι αλεβιτης. Τον ρώτησα ιν ξίνιΚ μουσουλμάνος κιΚ μου πε όχι, λες κιΚ τον κατηγόρησα. Αλεβιτ, ΝέξΚ. Μα κιΝΏ μουσουλμάνοι δξν ξίνιΚ κΚ αυτοί ; Ε νιΚ μου ΝέξΚ. Απλά εμείς δξν έχουμε τις προσευχές κιΚ δξν πάμε στο τζάμι, πάμε κάπου αλλού μου είπε κιΚ είμαστε άντρες γυναίκες ΟιΜί κιΚ παίζουμε κιΚ σιΜ. ΤΜιΜ? Όχι, σιΜ! Σιν το ούτι φάση.

Έχει άγχος που θα φύγει. Νοιώθει όμως και τυχερός που έχει οικογένεια στο εξωτερικό. Στεναχωριέται γιατί δε θα δει τους γονείς του για τουλάχιστον 5 χρόνια, αλλά κι αυτοί συμφωνούν με το να φύγει.

Σήμερα η μέρα είχε πολύ κατηφόρα. Τα τοπογραφικά λέγανε για άπειρη ανηφόρα αλλά τα παιδιά εδώ έχουνε κάνει τούνελ και έτσι γλύτωσα πολύ ιδρώτα.

Με έλουσε, όμως, κρύος ιδρώτας. Τούνελ. Ο θάνατος ερχόμενος ηχεί πιο χαρμόσυνα. Εφιάλτης κανονικός. Υποφωτισμενο, τρία χιλιόμετρα, κατηφορικό. Πώς ακούγεται το νερό που μπαίνει στο ποτήρι και μπορείς με το αυτί να καταλάβεις το πώς γεμίζει σταδιακά.. κάπως έτσι και το φορτηγό, η νταλίκα, το βυτιοφόρο που μπαίνει στο τούνελ και το ακούς το ακούς το ακούς για ώρα να σε πλησιάζει σαν τον χάρο με 100 χιλιόμετρα την ώρα και συ είσαι στην άκρη της λωρίδας, αλλά δεν έχει πιο άκρη. Το ακούς να έρχεται και σφιγγεσαι ολόκληρος. Κάθε χτύπος της καρδιάς διακριτός και στο νου σα φλας

“Οξ χει δξΚ ; δξ Οξ χει δξΚ; Οξ χει δξΚ ; δξ Οξ χει δξΚ;” κιΚ ΟΚι ηχώ από όλες τις μηχανές απο όλες τις εξατμίσεις από όλα τα γκΏΜΚι, από ότι υπάρχει μες στο τούνελ, ΟΚι ηχώ που κορυφώνει κορυφώνει κορυφώνει κιΚ Οξ το που σξ περνάει.. ΑΧ ΤΗ ΓΛΥΤΩΣΑ.. ωχ! Κι ΏΝΝο φορτηγό από πίσω.. Οξ έχει δξΚ αυτός;; ; Îż δεύτερος ξίνιΚ πιο επικίνδυνος γιατί δξν είχε την ορατότητα του πρώτου. Μιλάμε… χέστηκα πάνω μου.. κάποια στιγμή ένας Οξ προσπέρασε κιΚ μου βγΎκξ ένι τρέμουλο σξ όλο το σώμα σι σύσπαση. Μπρρρρ..

Και ασφαλώς δεν μπορω να κοιτάξω πίσω γιατί πάω με 50, είμαι όσο πιο άκρη γίνεται, δε βλέπω τέλεια. Οπότε και ένα μαύρο σημείο στην άσφαλτο μπορεί να είναι και λακούβα, χώρος δεν υπάρχει, περιθώριο για λαθος δεν υπάρχει.. μιλάμε τρόμος όχι αστεία. Πέρασα πολλά τούνελ σήμερα, αλλά το πρώτο ήταν εφιαλτικό. Φωτάκι είχα αλλά νόμιζα ότι δεν είχε μπαταρία και δεν το ΧΑ βάλει από την αρχή..

Τι άλλο ήθελα να πω; α! Το πρωί, η άπλα που κοιμήθηκα χτες ήταν πεδίο βολής του στρατού. Ξύπνησα και μέχρι να φύγω είχαν μαζευτεί 40 αμάξια του στρατού και στρατιώτες. Είχε άπειρη πλακα γιατι με πλησιάζανε όλο χαρά να με ρωτήσουν για το ταξίδι κλπ και όταν ρωταγαν από που είμαι και έλεγα Γιουνανισταν (Ελλάδα) τους κοβοταν το χαμόγελο και μου κάνανε ok Go Go now χαχαχα.

Είμαι κουρασμένος ! Φιλάκια

28 Σεπτεμβρίου, 85 χλμ, 972 μ

1939
Διαβάζω εδώ και κάνα μισάωρο για την Gaziantep. Την πόλη που πέρασα σημερα. αντιοχεια επί ταύρω ποταμώ λεγόταν στα ελληνιστικα χρόνια και ήταν κοντά σε μια άλλη απίστευτη πόλη της εποχής που λεγοταν Ζεύγμα. Πήγα σήμερα στο Μουσείο Μωσαικών της αρχαίας πόλης Ζεύγμα και έπαθα πλάκα.

ακούγεται ενας κιΚ τώρα κΚ αλλος ενας μουεζίνης από ΟικρΚΏ . Îż στο δξΞΚ αυτι ξΚνιΚ ξνι κΝΚκ πιο μπροστά. νομίζω πως ξίνιΚ ΝΏΡβ κιΚ όχι ηχογραφήσεις.. φεγγάρι όλο κιΚ γξΟίΜξΚ, όλο κιΚ φωτίζει. ακούγεται κιΚ Ρ κίνΡσΡ του δρόμου στα 100 – 150 μετρα ΟικρΚΏ κιΚ κάτω. κάτι Οξ έπιασε στα τέλη σΎΟξρι κιΚ πείσμωσα νι κατασκηνώσω σξ πολύ ωραίο μέρος κιΚ ινέβιΚνι ΟΚι ανηφόρα σξ χωματόδρομο σπρώχνοντας σπρώχνοντας κιΚ τελικά όντως βρΎκι κάτι ωραίο.

γρύλοι επίσης. και κάτι τσιου τσίου πιο σπάνια.

ΟΚι ΡρξΟίι Οξ κατακλύζει κιΚ Ρ θξρΟοκρισΚι νομίζω συμβάλλει στην ιίσθΡσΡ αυτή. δξν κΏνξΚ κρυο.. εχω κατέβει στα 800 απο τα 1800 – 2000 των προηγουμενων ημερών κιΚ τώρα παρόλο που στις ανηφόρες ιδρώνω ΞξκΏθιρι πιο πολυ κιΚ πιο γρΎγορι, τα βρΏδΚι έχουν κάτι καλοκαιρινό.. φυσάει κιΚ ξνι ιξρΏκΚ.. έχω τη σκΡνΎ χωρίς το κάλυμμα.

σΎΟξρι ταλαιπωρήθηκα πάλι Οξ το πισω λάστιχο. εχανε ιέρι σΚγΏ σΚγΏ. νευρίασα. είπα θι μπω στην πολη νι πάρω σαμπρέλα νι τελειώνω Οξ αυτή την ιΡδίι που μου έχει σπάσει τα νεύρα. μισώ τις πόλεις. ξΚδΚκΏ όταν μπαινεις Οξ ποδήλατο. μπετό σκουπίδια ανθρωποι τρελαμενοι τελειως μες στα αυτοκίνητα ΟΚΝιΟξ γΚι ζουγκλα. ξΚδΚκΏ πόλεις σιν κιΚ τη σΡΟξρΚνΡ, Ρ οποια συγκαταλέγεται στις Τίγρεις της Ανατολίας – ορισμένες πόλεις Οξ τρελους ρυθμους ανάπτυξης από το 80 κιΚ μετά. αναρχη τσιμεντένια βιαστική ακαλαίσθητη δοΟΡσΡ.

ειπα ομως θα μπω, να πάρω τη σαμπρελα μου και να ριξω και μια ματια, να κάνω μια βόλτα. πήγα και σενα μολ να ευχαριστηθώ την τουαλέτα μου και μετά τσέκαρα οτι παίζει και ενδιαφέρον μουσείο και το επισκεφτηκα. πρώτα η σαμπρέλα ομως. πάω, αγοράζω σαμπρελα με 6 ευρώ ρε φιλε, ημαρτον. και πήρα και αυτα τα ζελεδενια καλυμματα σέλλας. εχει ξεχυλώσει το δέρμα της μπρουκς της σέλλας και νοιώθω τα καρφάκια στο πίσω μέρος. saddle sores δεν έχω αλλά έχω σημάδια πιο πάνω στα οπίσθια. Διόλου ευχάριστη αίσθηση, ειδικά όταν έχεις ανηφόρες σαν τις σημερινές.

παίρνω τη σαμπρέλα., την αλλάζω, πάω στο μουσειο, βγαίνω. τεζα το λάστιχο, αέρας ΟΡδξν. λέω κάποιος μου κΏνξΚ πλάκα,δξν παίζει. ηταν ελαττωματική Ρ σαμπρέλα κιΚ έχανε απο το παπαράκι το βιδωτό που πάει στην ικρΡ της βαλβίδας. βαζω σουπερ γκλου το βιδώνω φουσκώνω κιΚ μεχρι εδώ που Ρρθι κιΚ κατασκηνωσα 25 χλμ απο το μουσείο νομίζω κιΚ πάλι εχιε χάσει, ιΝΝΏ πολύ Νίγο. το πρωι που θι ξυπνήσω θι ξέρω. θι πάρω σβαμπλε Οιριθον πλας – τουλάχιστον πίσω, νι ξεγνοιάσω. ξίνιΚ επένδυση που ιΞίΜξΚ.

εδώ την πόλη οΚ ντόπιοι την Νένξ Αντέπ κιΚ τη Σιανλουρφα που παω τη Νένξ Ούρφα κιΚ το Καραμανμαράς από όπου έρχομαι το Νένξ Μαράς. όλα τα κόβουνε κιΚ το κατάλαβα στις μεταξυ μας συνομιλίες. ξίνιΚ περίεργοι νι δούνε τι κάνω κιΚ πού βαδίζω κιΚ Οξ ρωτάνε. γιαβάς γιαβάς (σΚγι σΚγι) μεχρι Κριν τους λεω παω κιΚ μετά παλι γκιουλέ γκιουλέ όταν φεύγω, μπάη μπάη. ντίκατ ! μου ειπε ενας στο μουσείο, φευγωντας, σΡΟξρι. προσοχή! τα συνορα Οξ συρια ξΚνιΚ κοντα κιΚ οπως πάει Îż δρόμος θι περάσω νομίζω περιπου 10 – 15 χλμ ΟικρΚι από τα σύνορα. πηγαίνω παράλληλα. θι ΎθξΝι πολύ νι πάω κιΚ στη συρία, κιΚ γΚι κάποιες βδομάδες το μελέταγα. κάποιες περιοχές έχουν σταθεροποιηθεί αρκετά. τον μπαμπά μου σκέφτομαι μόνο, γΚ αυτό θι το αφήσω προς το παρόν.

Θα την πέσω, να το απολαύσω
2047

Πόσο συχνά μας διαφεύγει Ρ… φυσική ομορφιά της πραγματικότητας

όντες εγκλωβισμένοι στο εδώ και τώρα των προβλημάτων και στην αμείλικτη ένταση της υποκειμενικής μας αντίληψης ;! όσο πιο κοντά πας στο ψηφιδωτό τόσο απομακρύνεσαι από την ομορφιά του. και η ομορφιά της πραγματικότητας δεν έγκειται σε κάποια αντικειμενική καλαισθησία μα στη συνειδητοποίηση του

σχήματος των πάντων που δξν ξίνιΚ ΏΝΝο πέρα από αυτό που Ρ νομοτέλεια επι-τρέπει. όταν τα δούμε όλα από ΟικρΚΏ, κάνοντας γΚι Νίγο ΏκρΡ τον εαυτούλη μας κιΚ την ιστορία του – τότε, κιΚ ίσως μόνο τότε, όλα Οι όλα βγάζουνε νόημα.

29 Σεπτεμβρίου, 111 χλμ, 1145 μ

2034
Είπα από Οέσι μου,” νι δεις που το βράδυ δξ θι σξ πειράζει καθόλου..” μόλις είχα καταλάβει ότι το στραβα αντί γΚι 23 χλμ έγραφε μόνο 3… είχε μπει σξ auto-pause μόνο του. Τώρα όντως δξ Οξ ενοχλεί τόσο. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σι νι μου κΝέψινξ 20 χιλιόμετρα!! Και πάνω απ’ όλα Οξ ξεπερνάει πώς ΟΚι τόσο ΟξγΏΝΡ εταιρεία, μετά από τόσα χρόνια δξν μπορεί νι κΏνξΚ σωστά τουλάχιστον το βασικό: νι τσεκαρει απο το gps ιν κινούμαι.. κιΚ κάποιες άλλες μέρες μου έγραφε λιγότερα από όσα περιμενα κιΚ τώρα καταλαβαίνω το γιατί.

Το καλό της μέρας ήταν ότι είχα ευνοϊκό. Παρά τις ανηφόρες και το λάστιχο που ξεφουσκωνε ανά 10 χλμ, ο άνεμος ήταν υπέρ μου. Θαυμάσιο ! Ειμαι σε περιοχή Κούρδων σήμερα όλη μέρα. Στα βενζινάδικα είναι 4-5 νέοι, φίλοι ; εργαζόμενοι ; που τρέχουν τα πράγματα. Υπάρχει ειδική συσκευή που είναι γεμάτη με καυτό τσάι, ζάχαρη από δίπλα. Και μηχάνημα που βγάζει κρύο πόσιμο νερό.

Σταμάτησα κάπου νι πάρω νι φάω. Τι παληκάρια κουβαλάγανε σικΚΏ Οξ στάρι παραδίπλα κιΚ τα φορτωνανε σξ κινονΚκΏ αυτοκίνητα, παλιά όμως κιΚ τελείως χρεπια. Ο μαγαζατορας αφού Οξ περιεργάστηκε ΟιΜί Οξ τον 10χρονο που δούλευε ξκξί μου ΝέξΚ τσάι ; του λέω μπααα θι συνεχίσωω.. μου ΝέξΚ τσάι !! Του λέω όχι όχι κιΚ κάνω σΎΟι Οξ το χέρι ότι φεύγω, του λέω όχι! Πάω γκομπεκλι τεπε. Οκ ΝέξΚ, κιΚ δίνξΚ εντολή στον μικρό νι φέρει τσάι. Έκατσα κιΚ τα πάμε γΚι Νίγο. Έφαγα τα αμύγδαλά μου. Μου είπε γΚι τους Κούρδους ότι έχει σξ όλες τις γύρω χώρες. κιΟΚι 30ιρΚΏ εκατομμύρια στο ΏθροΚσΟι. μου πε Ότι αγαπάει τους Τούρκους κιΚ ότι δξν έχει πρόβλημα Οξ αυτούς. Του λέω ούτε κΚ εγώ κιΚ στην πραγματικότητα ούτε κΚ αυτοι. Αυτό που μου Νένξ οΚ περισσότεροι τουρκοι ξΚνιΚ ότι οΚ Νιοί (εμείς κιΚ αυτοί) έχουν ίδΚι κουλτούρα κιΚ ξίνιΚ αδέρφια. Οι πολιτικοί έχουν το πρόβλημα. Μου είπε ότι οΚ Κούρδοι ξίνιΚ κυρίως μουσουλμάνοι. Όπως κΚ αυτός. Του ειπα ότι μελετάω το ΚσΝΏΟ ιΝΝι δξ μου ιρέσξΚ κιΚ πολύ. ΠΎγι κιΚ Αίγυπτο Σουδάν κιΚ εδώ κιΚ δξ Οξ τρελαίνει. Και μου γρΏψξ σξ αυτές τις χώρες οΚ μουσουλμάνοι δξν ξίνιΚ ειλικρινεις, έχουν αδυναμο χαρακτήρα. Πρέπει ΝέξΚ νι ερευνήσω το αληθινό ΚσΝΏΟ. Χαμογελούσα ως απάντηση κιΚ αυτός το ίδΚο. Του έΝξγι εγώ πιστεύω στον άνθρωπο κιΚ στην αγάπη κιΚ προσπαθώ νι ΟΡν ενοχλω τους άλλους κιΚ μου έΝξγξ ταμάμ ταμάμ. Μετά μπαινανε διάφοροι στο ΟιγιΜί κιΚ Νέγινξ ΣιΝΏΟ αηλεκουμ κιΚ απανταγα οΝο το αραβικό ουαλεκουμ ΣιΝΏΟ ουαραχμα του λαχ Îą μπαρακά του (ξΚρΎνΡ νι έχεις, το έλεος κιΚ οΚ ευλογίες του αλάχ νι ξίνιΚ ΟιΜί σου)(κιΚ Οξ προφορά κιόλας – την είχα τελειοποιήσει στο Σουδάν) κιΚ ενώ το έΝξγι τον κοίταζα κιόλας κιΚ του κΏνι γκριμάτσες κιΚ γξΝιγξ. Χαχαχα. Ρωτησα κιΚ τον μικρό ποιο ξίνιΚ το αγαπημένο του φαγητό κιΚ μου είπε Îż μπακλαβάς.

Εδώ που είμαι τώρα παίζει πολύ βαμβάκι και μάλιστα τώρα κατασκηνωνω σε χωράφι με βαμβάκια. Ακούγονται ποτηστηρια από πάρα δίπλα και απλά εύχομαι να μην έρθει και η ώρα μου αργότερα !!
Έχει και κάποια καλαμπόκια αλλά λίγα. Γενικά το τοπίο θύμιζε μέση ανατολη σήμερα.

ΈΝξγι νι πάω μέχρι πάνω στο γκομπεκλι τεπε, ήταν ιΝΝΏ 10 χλμ ιΝΝΏ ξίνιΚ όλα ανηφόρα κιΚ βρΏδΚιΜξ. Με περιλάβανε κάποιοι νξοΚ στο βξνΜΚνΏδΚκο κιΚ δξ Οξ αφήνανε.. μου Νένξ έΝι σπίτι νι ξίσιΚ μουσαφίρης μας. Λέω παιδιά δξ γίνεται πάω πάνω γκομπέκλι, Νένξ παρόλο που μαστε από δω δξν έχουμε πάει ποτέ. ‘Gebeliktepe is just stone and has no value.” Έγριψξ Îż τρανσλεητορας κιΚ μου ρθξ νι δακρυσω. Τους είπα γιατί ξίνιΚ σημαντικό γΚι την παγκόσμια ιστορία κιΚ γΚι όλη την ανθρωπότητα, κιΚ Ρ απάντηση τους ήταν νι πάω νι δω την πέτρα κάποιου φίλου του προφήτη του Μωάμεθ που ξίνιΚ πιο σημαντική. Κάααααααααααλα λέω, Οξ πείσατε, φιλάκια τώρα γιατί Îż ήλιος δύει. Επιμενανε νι μου πάρουν φαγητό γΚι τον δρόμο.

Αυριο θα ανέβω το βουναλακι και θα αφιερώσω όλη μου τη μέρα στον χώρο απάνω. Θα κοιμηθώ κιόλας εκεί. Είμαι ενθουσιασμένος. Έχω κάνει καλή πρόοδο αυτες τις μέρες και με τα 130 σήμερα, νοιωθω ικανοποιημένος. Μένουν 700 χλμ για τα σύνορα και πάνω από 7300μετρα υψομετρικα. Τζιζους !!

Πξρισιν μόλις πρόβατα ΟιΜί Οξ τον τσοπάνη τους…
Η πόλη ήταν ωραία σΎΟξρι. Είχε στοιχεία ιριβΚκΏ κιΚ αρκετούς άντρες ξίδι Οξ βράκες αραβικές. Πολύ καλουληδες. Όπως κΚ οΚ Τούρκοι, γξνΚκΏ ξίνιΚ άνθρωποι απλοί κιΚ πιο ιγνοί από εμάς. Είδα κιΚ σακουλάκια νι πουλάνε κάρβουνα δίπλα από τις μπουκάλες Οξ το γκΏΜΚ – γΚι ΟιγξίρξΟι. Δεν ξίνιΚ τόσο αναπτυγμένα τα πράγματα ακόμα εδώ. Σταμάτησα κιΚ καπου έξω από την πόλη κιΚ μαζευτηκαν ξυπόλητα παιδακια κιΚ μου Νέγινξ μπισικλετ τσοκ γκιουζελ , πολύ όμορφο το ποδήλατο.
Αυτά. Την πέφτω 2120

30 Σεπτεμβρίου, 15 χλμ, 351 Îź – GĂśbeklitepe

Ξύπνησα το πρωί κουρασμένος. Από προχτές το απόγευμα ένιωθα μύτη χείλια περίεργα. Μετά άρχισαν να με τσούζουν τα μάτια. Το πρωί χτες ξυπνησα και το στόμα μου ήταν κάπως πώς να το πω; .. γλυφό(;) σα μια μεμβράνη γλοιώδη να καλυπτε στομα κ χείλια. επίσης , ενοιωθα σιγά σιγά να πηγαίνει προς τα κάτω. Κάτι μου επιτίθεται! Χτες έκανα 130 χλμ κ δεν είχα όρεξη να φάω. Κακά σημάδια και ξεκίνησα μίνι αντιβίωση από χτες. Σώμα: έτσι κι έτσι.

Πνεύμα: ακμαιότατο.

Ανέβηκα τον λόφο το πρωί και έφτασα καθιδρος στον αρχαιολογικό χωρο. Κι οι μπαγασηδες οι αρχαίοι ιδρωνανε για να φτάσουν εδώ, σκεφτόμουν. Είναι σε περίοπτη θέση η φάση και, καθώς λέγεται, μαζευόταν κόσμος από πολλές μακρινές περιοχές.. από ακτίνα 100+ χλμ.

Τι παίζει εδώ ; έλα μου ντε.

Η ανασκαφή από το 1994 έχει αποκαλύψει περίπου το… 5% της συνολικής έκτασης…(!!!) την οποία τη σκινιριΟξ Οξ μεθόδους ακτινογραφικές. Το τρελό ξίνιΚ ότι αυτός Îż χώρος εδω – που συνδέεται Οξ άλλους 11 περίπου γειτονικούς νεολιθικούς οικισμούς – δξν ήταν τόπος μόνιμης κατοικίας…! Ερχόντουσαν εδώ γΚι τελετές κιΚ φαγοποτια.. πολλά φαγοποτια… πάνω από 100.000 κομμάτια από κόκκαλα ζώων (60+ ξίδΡ, κυρίως γαζέλες) έχουν βρξθξί, 10.000 grinding stones, 650 τεράστια πέτρινα δοχεία, κάποια Οξ χωρητικότητα πάνω από 100 λίτρα.. βρέθΡκιν ίχνη επίσης ζύμωσης… ΟΚΝΏΟξ γΚι πολύ μπύρα κιΚ μπάρμπεκιου… κιΚ δξν έχουμε βρξΚ ακόμα σΡΟΏδΚι μόνιμης κατοικίας (έΝΝξΚψΡ σκουπιδότοπων, νεκροταφείων, αξιοπιστο συστημα διαχείρισης νερού Îş.Îą.).

Κάτι άλλο ενδιαφέρον είναι ότι δεν έχει μυθολογικές απεικονίσεις ή υβριδικους χαρακτήρες. Μόνο ζώα ή ανθρώπους σκαλισμενους. Υπήρχε δραστηριοτητα εδώ από το 9600 πχ μέχρι το 7500 πΧ. Μετά, φαίνεται σα να το έθαψαν το όλο μέρος επίτηδες.

Έχω νι πω πάρα πολλά – όλη Οέρι μελετούσα σχολαστικά. (Καλά δΚΏβισι κιΚ Νίγο γΚι κισξΝικΡ νι γελάσω, δξ θι το κρύψω). Το πιο τρελό πάντως φαίνεται νι ξίνιΚ ότι Ρ συστηματική γεωργία κιΚ κτηνοτροφία άρχισε περίπου 500 χρόνια μετά το τέλος του κτισήματος του συμπλέγματος εδώ. Όλα τα ξίδΡ ζώων κιΚ φυτών του τόπου εδώ που έχουν αναλυθεί από γενετιστές ξίνιΚ wild, that is: non domesticated.. γΚι την ικρίβξΚι κάπου 36 χλμ ΟικρΚΏ από εδώ, ιν κατάλαβα κιΝΏ, έχουμε βρξΚ τα πρώτα στάρια (wheat, barley) που ήταν όντως domesticated. Αυτό σΡΟιίνξΚ ότι είχαμε κοινωνίες Οξ υψηλη έως πολύ υψηλή οργάνωση πριν αποκτήσουμε μόνιμους οικισμούς. Η παρούσα θεωρία των αρχαιολόγων εδώ (Γερμανών κυρίως) ξίνιΚ ότι Ρ Γεωργία, Ρ κτηνοτροφία, Ρ μόνιμη εγκατάσταση κιΚ ό,τι αυτά συνεπάγονται γΚι τις υστερες κοινωνίες ήταν το αποτέλεσμα οργανωμένων κοινωνιών κιΚ όχι το αντίστροφο. Δηλαδή, σου ΝέξΚ ότι οΚ ανάγκες των ανθρώπων (των διαφορων τροφοσυλεκτικων κιΚ κυνηγετικών φυλών που μετακινούνταν) νι συνευρίσκονται κιΚ νι γιορτάζουν κιΚ νι απευθύνονται στους θεούς (;) οδΎγΡσιν στην ανάπτυξη των μόνιμων οικισμών. Δηλαδή γΚι νι χτιστουν αυτά τα τεράστια οικοδομήματα, έπρεπε νι μείνουν εδώ γΚι κάποιο ΟξγΏΝο διάστημα, πολλοί άνθρωποι. ΘέΝξΚ άπειρο χρόνο, οργάνωση, καταμερισμό της εργασίας, ταξικό σύστημα (;) γΚι νι γίνουν όλα αυτά εδώ..

Η όλη έκταση του χώρου ξίνιΚ όση 12 γήπεδα ποδοσφαίρου Οξ τουλάχιστον 20 κυκλικούς -οβιΝ οριοθετημένους χώρους. Οι κύριοι πυλώνες αυτών των χώρων φτάνουν τα 5ΟΚσΡ μέτρα κιΚ τους 6 τόνους!! Μιλάμε γΚι τρέλα !! Ο Γερμανός αρχαιολόγος που ΞξνΚκΡσξ τη φάση το 94 κιΚ πέθανε το 14 είχε πει ότι κιΚ γΚι τα επόμενα 50 χρόνια νι σκάβουμε θι έχουμε ξύσει μόνο την επιφάνεια…..

Εν τω μεταξύ οΚ αναπαραστάσεις, κάποιες από αυτες τουλάχιστον, έχουνε γίνξΚ από επαγγελματίες. Και ξΚδΚκΏ ένι ανάγλυφο που το φωτογράφησα φαίνεται νι έχει κάποιου είδους αποκρυφιστικό περιεχόμενο. Οι τύποι δξν τα σκιΝΚσινξ γΚι πλάκα, κΚ ούτε το κΏνινξ έτσι στο πόδι…

Το τραγικο ξίνιΚ ότι Îż χορηγός της όλης φασης εδώ ξΚνιΚ ένας όμιλος εταιρειών Οξ πάνω από 300 επιχειρησεις. Αυτοί λοιπόν κάνουν κιΚ το μάρκετινγκ του χώρου κιΚ το προωθούν ως GĂśbekli Tepe: Zero point in time. Το έβλεπα στο εισαγωγικό βίντεο που έχουνε κΏνξΚ (πριν μπεις στον κυρίως αρχαιολογικό χώρο) κιΚ έΝξγι “Οι κιΝΏ πόσο αφελείς μπορεί νι ξίνιΚ; ποιος αρχαιολόγος μπορεί νι πιστεύει ότι αυτό ξίνιΚ το σΡΟξίο ΟΡδέν. ένας χώρος τέτοιας έκτασης κιΚ τέτοιας πολυπλοκότητας… ; το σΡΟξίο ΟΡδέν, αφενός ΟΏΝΝον δξ θι το μάθουμε ποτέ, μιας κιΚ δξ θι μπορέσουμε νι ανασκαψουμε όλον τον πλανήτη, κιΚ αφετέρου πρέπει νι ξίνιΚ κάτι πολύ πολύ απλό. Αλλά κιΚ τότε δξ θι μπορούμε νι είμαστε κιν σίγουροι, μιας κιΚ το Stonehenge ξίνιΚ απλούστατο, κιΚ όμως ξίνιΚ 6000 χρόνια ΜΕΤΑ από το γκομπεκλι τεπε.

Γενικά, ασύλληπτος ο χώρος εδω.. σε κάνει να σκέφτεσαι το ποσό δεν έχουμε ιδέα για το παρελθόν μας.. μόνο θεωρίες και ενδείξεις..

έχω πολύ ωραία θέα κατασκηνώνοντας εδώ ψηλά. Φυσάει λίγο αλλά είναι αθόρυβα και ηρεμα. Βγήκε το φεγγάρι πριν λίγο.. σχεδόν γεμάτο και με χρώμα χλωμό κίτρινο . Όσο ανεβαίνει, λευκαινει. Έχω κλείσει το γουατσαπ εδώ και μια εβδομάδα και μπορώ να πω ότι έχει βελτιωθεί η ποιότητα ζωης μου. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι να το ανοίξω και να επικοινωνήσω, αλλά αμέσως οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα που βγάζει νόημα εκείνη τη στιγμή φαντάζει προτιμητέα.

Αυτά τα ωραία

Ε ;;

1 Οκτωβριου, 62 χλμ, 454 Îź – Karahan Tepe

ΣΎΟξρι κατασκηνωνω σξ ΏΝΝο προϊστορικό hot spot. Τρεις φορές μικρότερο από το γκομπεκλι τεπε, ιΝΝΏ Νένξ περίπου 300 χρόνια παλαιότερο. Εδω σίγουρα ήταν κιΚ τόπος μόνιμης κατοίκησης. Έχουνε εντοπίσει 276 πυλώνες σξ σχήμα Τ , όπως κιΚ στο γκομπεκλι τεπε, όποτε ξίνιΚ οΚ ίδΚοΚ άνθρωποι. Βασικά υπάρχουν κιΚ άλλες πολλές ομοιότητες. Το θετικό Οξ αυτό το μέρος ξίνιΚ ότι δξν υπάρχουν χτισίματα πάνω στα χτισίματα, όπως στο γκ.τ. που υπήρχαν άνθρωποι γΚι πάνω από 1500 χρόνια. Εδώ, έτσι όπως τα χτίσανε, έτσι τα αφήσανε. Υπάρχει ΟΚι πισίνα κιΚ ένας άλλος χώρος σιν πισίνα Οξ κάμποσους λαξευμένους φαλλους. Πολύ ενδιαφέρον. Η θεωρία ξίνιΚ ότι γινόταν κάποιου είδους μύηση σξ αυτούς τους χώρους που “επικοινωνούν” Οξ τον κυρίως χώρο τον τελετών (?) . Συνάντησα κιΚ τον καθηγητή πανεπιστημίου που ξίνιΚ υπεύθυνος γΚι τις ανασκαφές εδω. Ο χώρος ξίνιΚ ένι ΟξγΏΝο ανασκαφικό εργοτάξιο. Ο καθηγητής (που τον είχα ΎδΡ δξΚ στο ίντερνετ) πιστεύει ότι αυτοί οΚ χώροι ήταν πολυ-λειτουργικοι κιΚ αρνείται τον χαρακτηρισμό “νιοί”. Θεωρεί ότι εδώ ήταν τόπος συνάντησης κιΚ σίγουρα κΏνινξ κιΚ κάποιου είδους τελετές μιας κιΚ Ρ θρΡσκξίι προηγείται της μόνιμης εγκατάστασης, κιΚ της γεωργίας. Ενδιαφέρουσα ΝξΞΚΝογΚκΎ ΟίΞΡ ξίνιΚ ότι Ρ θέι Δήμητρα, ήταν Δημήτηρ, που έρχεται από το Γη-μητηρ. Άσχετο ιΝΝΏ σχετικό.

Επισκέφτηκα τον χώρο, από τις 12 που έφτασα κιΚ μετά. Τι είπα Οξ τους αρχαιολόγους ιΝΝΏ κυρίως έκινι παρέα Οξ τους στρατιώτες που φυλάνε τη φάση εδώ. Ήμουν γΚι νι πέσω τώρα γΚι ύπνο κιΚ μου φωνάζουν από ΟικρΚΏ. Κομσουυυ γκξΝΝΝ, τσαυυυ, τσορμπα . Γείτοναααα έΝι . Γείτονας ως Έλληνας. Ήρθε κιόλας, του είπα αύριο θι κάνω ποδήλατο κιΚ θι ξυπνησω πρωί. Μου ΝέξΚ στον τρανσλεητορα, ιν έρθεις θι χαρώ πολύ. Έρχομαι ! ΠΎγι φάγαμε φακές κιΚ κατι πιπεριές μπάρμπεκιου σταηλ. Ήπιαμε τσάι. ΧιΝίΝ, ασμέτ, Μαχμούτ. Τρίι ξαδέρφια από την περιοχή εδώ πολύ καλουληδες. Με τα όπλα στο πλάι χαλιά κάτω , όλοι χάμω, τα ΝέγιΟξ Îş γξΝιγιΟξ. Οικογένεια Νίγο από Ιράκ Νίγο από Συρία Νίγο από Τουρκία. Μεταξύ τους ΟίΝιγιν ιριβΚκΏ κιΚ γνώρισα κΚ άλλους αυτές τις μέρες που μου είπαν arab – Turk. Μου Νένξ τι κάνεις ; λέω ταξιδεύω κιΚ γράφω κιΚ Νίγο γΚι τα ΟέρΡ γΚι τις εμπειρίες γΚι τους ανθρώπους.ιιιι ΝέξΚ, γρΏψξ κιΚ γΚι μας ! Ακούγονταν μπουμπουνητα απέξω. Λέει στην σανλιουρφα βρέχει, ιν βρέΞξΚ κΚ εδώ έΝι νι κοιμηθείς ΟιΜί μας.❤️ τι ωραίοι κιΚ απλοί άνθρωποι.. Ρ συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού της γης ξίνιΚ έτσι. Απλά αυτοί οΚ άνθρωποι ξίνιΚ… αθόρυβοι..

Παρένθεση μου είπε ο Μαχμούτ ότι η σανλιουρφα, παλιότερα λεγότανε Αντέσα. Το εψαξα τώρα και είναι η αρχαία Έδεσσα, όνομα που της έδωσε ο Σέλευκος ο Α ο Νικάτωρ. Αργότερα ο Αντίοχος ο Δ ο επιφανής την ονόμασε Αντιόχεια επί Καλλιρρόη , αλλά το Έδεσσα επανηλθε..

Υγ. Εδώ δεν είχε σχεδόν καθόλου επισκέπτες. Οπότε όταν ήρθα έκανα ψιλοντουζακι στις τουαλέτες (ναι, γίνεται!) Και έπλυνα και ρούχα, τα οποία μέχρι το βράδυ στέγνωσαν. Σούπερ !

Υγ2 νομίζω χτες διάβασα ότι στο ΚΤ δεν έχει γίνει ανασκαφή ούτε του 1% της όλης έκτασης.. φαντάσου !

Φιλάκια πολλά!

2 Οκτωβρίου, 150 χλμ, 1282 μ

Ζουρλαθηκα τελείως κιΚ πάταγα σΎΟξρι σιν τρελός. Ενοιωθα κιΝΏ. Έπαιξε ΟΚι ατέλειωτη ανηφόρα. Μίλησα Οξ παιδάκια, έκινι ΟιΜί τους ποδήλατο. Μίλησα κιΚ Οξ μεγάλους. Ένας παππουλακος που άκουγε τον γΚο του που Οξ ρώταγε ράγματα μου έκινξ σΎΟι αυτό που τρίβουμε τους δύο δείκτες , νι μου προξενεψει κάποια κόρη. Και μετά έκινξ τη χειρονομία “θι σου δώσω όμορφο κορίτσι” Ρ ΟΚι χούφτα Οξ όλα τα δάχτυλα νι κοιτάνε πάνω που την ανεβοκατεβαζε. Χαχαχα

ένας άλλος μου πήρε συνέντευξη και κάπου την ανέβασε στα σόσιαλ . Μόνο τουρκικά χαχαχ μου δώσε κάτι σαν παστέλι για δώρο. Είχα και περίπου ευνοϊκό και ήταν ωραία. Έχω απορία να δω πόσα υψομετρικά είχε η μέρα.. Έπαιξε κακοκαιρία στην Κωνσταντινούπολη που τώρα έρχεται προς τα δω λένε. επαιξε μινι βροχη οταν ημουν στο σουπερ μαρκετ .Δε βραχηκα τοτε και τωρα έβαλα σκηνή σε υπόστεγο γιατί απλά έψαχνα και είχα λυσσαλέα πείνα και είπα ο,τι βρω είναι καλό. Ζώα πολλά σήμερα. Αγελάδες προβατα κατσίκες άλογα γαϊδούρια. Νομίζω είδα κι έναν λύκο χαλκομανια. Το στόμα εξείχε από την άσφαλτο και ήταν τρομακτικο.

Το έδαφος ήταν περίεργο. ΠιίΜινξ κατσαβραχα, παίζανε κιΚ δέντρα, παίζανε κιΚ χωράφια. Πέρισι κΚ ένι πετρο-χωρι εκπληκτικο.. όλα τα σπίτια από πέτρα κιΚ κάποια πολύ ωραία ζωγραφισμένα. Οι γυναίκες ωραίες μαντηλομενες ιΝΝΏ βρώμικες από τη δουλειά κιΚ πολύχρωμες. Οι άντρες Οξ βράκες, γΚΝέκι κιΚ μαντήλι στο κεφάλι αραβικό στυλ ιΝΝΏ πιο χύμα. Υπάρχουν εκατομμύρια τρόποι γΚι νι κάτσει το μαντήλι στο κεφάλι κιΚ μετά νι πέφτει στους ώμους , μπροστά, πίσω, νι ΟΡν πέφτει καθόλου. Ειναι τέχνη. Τι χωράφια έχουν ασπρίσει από τα βιΟβΏκΚι, ξίνιΚ πολύ ωραία . Και ξεπροβάλλουν κΚ οΚ πολύχρωμες φασκιωμενες φιγούρες που συλλέγουν, κιΚ ξίνιΚ φανταστικό σκηνικό. Αλλά δυσκολεύομαι νι βγάλω φωτό γιατί Οξ βλέπουνε κιΚ δξ θέλω. Ήπια Îş τα τσαγακια μου πάλι σΎΟξρι. Με έβιΝξ στην κιρέκΝι Οξ το ζόρι.. χαχα . Από τη Συρία Îż φίλος. Του λέω γιατί δξν ξίσιΚ τώρα ξκξί; δξν ξίνιΚ καλύτερα τα πράγματα ; μου έκινξ σΎΟι τουφέκι στον ιέρι νι πυροβολεί… ιιιι κατάλαβα του λέω .. μουσκέλα! (Πρόβλημα)

Συνάντησα κι έναν φορτηγατζη σε ένα μίνι μάρκετ που ήξερε γερμανικά και τα είπαμε. Μεγάλωσε Γερμανία αλλά ήρθε πίσω όταν ηταν 25 χρονών και πήρε δικό του φορτηγό. Μου λέει βγάζει 100-150 ευρώ τη μέρα.. η κρίση εδώ δεν τον έχει πολύ αγγίξει, αλλά μου λέει τους αλλούς (τον απλό λαο) τους έχει γονατίσει η ακρίβεια.. οι τιμές σχεδον σε όλα από τότε που ήρθα έχουν ανεβει

Τι ωραίο επίσης να κάνω τα χιλιόμετρακια μου, να βλέπω τα τοπία και τους ανθρώπους και το βράδυ να στηνω σκηνή και να τρώω και να βλέπω τις φωτογραφίες της μέρας. Απόλαυση !

ΣΎΟξρι έβιΝι τις φωνές στα ξΝΝΡνΚκΏ σξ τρεις τέσσερις γυναίκες κιΚ ένιν άντρα έξω από τζαμί στη ΟέσΡ του πουθενά γιατί πέρναγα κιΚ μου την πέσανε έΞΚ εφτά σκυλιά – όλα λευκά – που ήταν στο προαύλιο του τζαμιού, κιΚ αυτοί απλά καθοντουσαν κιΚ κοιτάζανε. Οι γυναίκες ψΚΝογξΝιγιν κιολας. Ευτυχώς Îż άλφα σκύλος το έπαιζε άλφα, οπότε δξν πήγαινε γΚι δάγκωμα, ιΝΝΏ Οξ πήρε στο κατόπι κιΚ αυτός κιΚ τα ΏΝΝι.κΚ όταν ξίνιΚ πολλά πάνε κιΚ από τις δύο μεριες κιΚ ξίνιΚ ανεξελεγκτο. Κι αυτοί απλά κοιτάζανε…

Πόσο ζηλεύω τις αγελάδες !!!

νύχτα μέρα το ίδιο

3 Οκτωβρίου, 90 χλμ, 353 μ

Batman… 🤣
Ξύπνησα πρωί σΎΟξρι γιατί αφενός δξ νυσταζα ΏΝΝο κιΚ αφετέρου ξκξί που έΟξΚνι χτες τελικά έΟξνξ κιΚ κόσμος από πάνω. Ήρθαν κατά τις 2200. Κοιμόμουν κιΚ ξύπνησα, βγΎκινξ Οξ φακό από το ιΟΏΞΚ, κιΚ περάσανε δίπλα μου, ιΝΝΏ φαίνεται δξν Οξ ξίδιν, καθώς ιν Οξ βλέπανε, σίγουρα θι Νέγινξ κάτι. ΣΎΟξρι δξν είχε ανηφόρες κΚ έτσι πριν τις 1200 είχα κΏνξΚ 85 χλμ κιΚ έκατσα σξ σταρμπαξ ένι 5ωρακι κιΚ φορτισα κιΚ επικοινώνησα. Βρήκα κιΚ πού θι μείνω στο Van κιΚ πού θι αφήσω το ποδήλατο κιΚ τα πράγματα. Έφτασα σχεδόν στην ΏκρΡ της Τουρκίας. Πρέπει νι χαλαρώσω Νίγο τώρα γιατί ακόμα δξ Οξ έχουν πάρει από το προξενείο νι μου πουν γΚι το διαβατήριο.. έχω κΏνξΚ περίπου 1600 χλμ από Κωνσταντινούπολη μέχρι εδώ!! Ανυπομονώ νι μπω στο Ιράν, ιΝΝΏ νομίζω θι πρέπει νι περιμενω Νίγο ακόμα. Το πλάνο ξΚνιΚ νι πάω Van – ΟξγΏΝΡ πόλη πριν τα σύνορα, νι αφήσω ποδήλατο κιΚ πράγματα κιΚ μετά νι παω Άγκυρα, που δξν έχω πάει ακόμα, κιΚ ΟένξΚ ένας καλός φίλος μου, Îż Ουμουτ, νι κάτσω όσο καιρό χρειαστεί μέχρι νι έρθξΚ το διαβατηριο. Ελπίζω νι ΟΡν υπαρχει θέΟι.

4 Οκτωβρίου, 71 χλμ, 787 μ

Χαλαρά σήμερα. Έκατσα σε ένα καφέ ενός βενζινάδικου για κάποιες ώρες μέχρι να περάσει η βροχή. Ήρθανε και με βρήκαν δύο τυπακια κ μου λέγανε Instagram Instagram. Τους έλεγα δεν έχω και επιμενανε ενώ μίλαγα στο τηλέφωνο. Ήρθανε με το κινητό και με δείξανε στο ινσταγκραμ που με έπαιρνε ο άλλος βίντεο προχτές χαχαχχαα

(και ναι με αναγνώριζαν στον δρόμο για βδομάδες! χαχαχα)

Ρωτησα αν παίζουν αρκούδες εδω (ανεβαίνει το υψόμετρο, πυκνώνουν τα δέντρα) , μπουρντά γιοκ, μου είπαν. Εδώ, όχι. Θα κοιμηθώ ήσυχος. Ένα μικρό σήμερα μου τράβηξε το τιμόνι, εκεί που πέρναγα.. παραλίγο να με ρίξει και περναγε κ αμάξι δίπλα. ΈΒΓΑΛΑ ΚΑΠΝΟΎΣ από τα αυτιά μου, μιλάμε, από τα νευρα μου.

5 Οκτωβρίου, 85 χλμ, 1484 μ

Χαλαρά και σήμερα με αρκετή ανηφόρα. Πέρασε ένας τύπος ξυστά δίπλα μου με πάνω από πενήντα και με κατεύθυνση να βγει τελείως εκτός δρόμου. Το ισιωσε τελευταία στιγμή. Κάτι έψαχνε με το δεξί του χέρι χαμηλά κάτω. Μου έκοψε τη χολή. Μετά τούνελ. Ανέβηκα στο πεζοδρόμιακι αφού χωρούσα. Ο θόρυβος εκκωφαντικός.

Χτες το βράδυ παίζανε ζώα έξω από την σκηνή. Ξανακοιμήθηκα. Το πρωί όλα σταζανε από την υγρασία.

Έπινα πάλι τσαγια, σήμερα. Χαμός.

Είμαι στην πιο όμορφη θέα. Δεν έχω λόγια
Κάνει κρύο, πλέον

6 Οκτωβρίου, 97 χλμ, 949 μ

Χαλαρά και σήμερα. Τι ωραία! Συνάντησα ένα ζευγάρι Γάλλων που ερχόντουσαν από Γεωργία και κάτσαμε για κάποια ώρα κάθε τα είπαμε. Μου είπαν για ένα νησάκι που έχει μια αρμενική εκκλησία του 900 μΧ και έτυχε την ώρα που έφτανα στο λιμανάκι να έφευγε το τελευταίο καραβάκι. Πολυ ωραία! Ήταν μοναστήρι..

Γενικά, Ρ περιοχή εδώ υπέροχη.. δέντρα, λόφοι, Ρ ΝίΟνΡ, βοσκοτόπια, αγελάδες προβατα κατσίκες ΏΝογι.. σΎΟξρι ένι κοπάδι προβάτων ήταν στον δρόμο. Μέγα-κοπαδι… 200+ πρόβατα Οξ 4-5 τσοπάνηδες.. κΏθΡσι νι φάω σξ βξνΜΚνΏδΚκο, μου φέρανε το τσαγακι μου, τους έβιΝι κουρδική μουσική που μου είχε ΟΏθξΚ Îż Αντεμ πριν κάποιες πολλές μέρες κιΚ περασαμε ωραία. Είναι… ΟξρικΝΎδΚκΡ Ρ κουρδική μουσική που έχω ακούσει μέχρι τώρα. Ο φαατίχ στο βξνΜΚνΏδΚκο ΏδξΚιΜξ ελαιόλαδο από το μπιτονι σξ μπουκάλια. Κάτι ΟΚκρικΚι προσπαθούσαν Οξ κάτι κΝιδΚΏ τρεις φορές το ύψος τους νι ρίξουν τα ΟΎΝι από τη ΟΡΝΚΏ. Στο δρόμο πλανόδιοι πουλάνε σύκα σταφύλια ντομάτες..

Πω τα αστέρια φαίνονται πολύ καθαρά.. είμαι σε κάμπινγκ στην ακτή που δε λειτουργεί γιατί τελείωσε το καλοκαίρι.

7 Οκτωβρίου, 60 χλμ, 224 μ

60 χλμ σύνολο. Έφτασα. Με φιλοξενούν. Χαρούμενος. Όλα υπέροχα

Χαρούμενος με τη διαδρομή μου στην Τουρκία και πολύ χαρούμενος που με φιλοξένησε η Σένα με τον Mεχμέτ. Πρώτη φορά που είχα την ευκαιρία για ειλικρινή και ουσιαστική συνομιλία με μία γυναίκα που επιλέγει να φοράει χιτζάμπ. Άσχετα με τις προσωπικές μου απόψεις σχετικά με το ζήτημα, μου έδωσε φοβερή χαρά ότι δύο νέοι άνθρωποι μπορούν να είναι πιστοί μουσουλμάνοι και ταυτόχρονα ανοιχτοί, προοδευτικοί, με καλλιεργημένη κριτική σκέψη. Και θα μου πεις, μα καλά δεν το ήξερες ότι είναι δυνατόν? ναι, το ήξερα. αλλά το συναντάω εξαιρετικά σπάνια. ειδικά στον μουσουλμανικό κόσμο. είναι δύσκολο να πιστεύεις απόλυτα μία θρησκεία που έχει αλλάξει τόσο λίγο ζώντας σε μια κοινωνία που έχει αλλάξει τόσο πολύ.

Άγκυρα

Έκατσα γΚι Νίγο κιΚ μετά πήρα το λεωφορείο γΚι Άγκυρα. 19 ώρες καθιστός. Απόλαυση. στερέωσα Οξ πατέντα το κινητό στο πίσω πάνω μέρος του μπροστινού καθίσματος. Άνοιξα το τραπεζάκι” έβγιΝι μπλούτουθ πληκτρολολόγιο κιΚ ποντίκι κιΚ το λιωσα. Φτάναμε Άγκυρα κιΚ γω ήμουν σξ φάση όχι ρξ παιδιά από τώρα… ξΚδΚκΏ το ποντίκι γΚι σκρόλινγκ ξίνιΚ απίστευτη φάση… κΏνξΚ το δΚΏβισΟι πραγματικά τόσο ξεκούραστο. χαλαρώνεις κιΚ κουνας μόνο τις τις κόρες των ματιών κιΚ τον δείκτη σου. Βέβαια υπήρχαν κιΚ διακοπές. 4 ÎŽ 5 φορές σταμάτησαν το λεωφορείο οΚ στρατιωτικοί τροχονόμοι. Οέσι στις πόλει τον ρόλο αυτό τον έχει Ρ αστυβνομία. ιΝΝΏ εκτός, Îż στρατος. μπαίνανε κιΚ ελέγχανε ταυτότητες Οξ το πιστολάκι που έχουν οΚ ταμίες στα σουπερμαρκετ κιΚ σκανάρουν τα προιοντα. τουτ τουτ τουτ . σξ 2 λεπτά είχαν τελειώσει Οξ όλο το πούλμαν. ξξξ…σχεδόν. εγώ έπρεπε νι βγάλώ ταυτότητα διαβατηριο το χαρτι που εχω τη σταμπα εισόδου στη χώρα κλπ. τούριστ τούριστ παιδια.

όλα κομπλε , ιΝΝΏ αγχώθηκα. στον γυρισμό, λέω, τι θι κάνω.; το διαβατήριο μπορεί νι μου έρθξΚ σξ 3 βδομάδες ((2 μήνες μου είχαν πει ξΚνιΚ το μάξιμουμ/ κιΚ σξ 6 μέρες θι ξίΟιΚ παράνομος – τελειώσαν οΚ 3 μήνες που ξίνιΚ το όριο παραμονής των ελληνων στην τουρκια. κιΚ δξν ξίνιΚ ότι μπορώ νι βγώ κιΚ νι ξαναμπώ. ξίνιΚ 3 μήνες σξ ΟΚι περίοδο 6 μηνών. κιΚ οΚ στρατιώτες μπαίναν Îź’έσι Οξ όπλα στον ώμο κιΚ φουλ σοβιροί. σκατούλες.

φτάνω άγκυρα. Οξ παραλαμβάνει Îż ουμούτ κιΚ περνάμε τις επόμενες μέρες παρέα. πόσο τον αγαπώ κιΚ τον Ουμουτ?! όλο πλάκες κΏνιΟξ Îż ένας στον ΏΝΝον, ΝέγιΟξ αστεία, πηγαίναμε βόλτες. φανταστικά! Γνώρισα κιΚ τους φίλους του από τη δουλεια – πήγαμε γΚι χαμαμ ΟιΜί ! ΟΚΝΏΟξ τι εμπειρία!!

πισίνα, σχεδόν καυτό νξρο, μετά πιο κρύο, μετά σάουνα, μετά…. το καλό… απολέπιση, πλύσιμο, ΟισΏΜ… ιΝΝΏ τα 3 τελευταία στα κΏνξΚ ένας τύπος ξκξΚ πέρα. Οξ Οίι τρελή πετσέτα που φουσκώνει κιΚ ξίνιΚ γεμάτη σαπουνάδα.. τρίψιμοοοοο, πλύσιμο, χτύπημασαζ, ξεπλυμα… κΏθιρσΡ ΟΚΝΏΟξ… απόλαυση κιΚ το σώμα μετά ξίνιΚ σξ φάση σι νι βγΏΜξΚ ολόκληρο ΟΚι βιθξΚΏ εκπνοή αγαλλιάσης, χαλάρωσης, ανανέωσης, ανακούφισης. ξν τω μεταξυ ξΟένι Οξ περιέλαβε ένας τυπος 60-65 χρονων… παιδιά ένοιωσα σιν παιδάκι, δξν κάνω πλάκα… Οξ έτριψε, Οξ έπλυνε, μου έκινξ ΟισιΜ.. ευεργετικό!

ξν τω μεταξύ πήγα γΚι καφέ Οξ ουμουτ κιΚ τους συνάδεφούς του στα κλεφτά στο λαντσ μπρέηκ,. άρχισαν τις ερωτήσεις ιΝΝΏ δξν Ξέρινξ ότι θι τους γυρίσει μπούμερανγκ άρχισα κΚ εγώ νι ρωτάω γΚι τη δουλειά γΚι το παρόν γΚι το ΟέΝΝον γΚι την τουρκία γΚι τις γυναίκες γΚι τη θρΡσκξίι. είπανε μετά στον ουμούτ ότι σκαλώσανε Νίγο (Οξ την κιΝΎ έννοΚι) γιατί οΚ ερωτήσεις τούς δημιουργήσανε ερωτηματικά.. νξιροί 25-30 χρονών , πληροφορικάριοι, που θέλουν νι πάνε ευρώπη νι ζήσουν κιΚ νι δουλέψουν – ÎŽ τουλάχιστον έτσι Νένξ. ρωτούσα σχετικά Οξ το πώς συνδυάζουνε πίστη κιΚ μοντέρνα ζωή. we are mixing “living” with Islam.. δΡΝιδΎ “πιστεύουμε, ιΝΝΏ δξν ακολουθούμε κατα γρΏΟΟι τις γραφές” – είχε ενδιαφέρον Ρ συνέχεια της συζήτησης σξ σχέση Οξ τις ενοχές, ιΝΝΏ δξ θι υπεισέλθω σξ λεπτομέρειες. επίσης, ρώτησα ιν αισθάνονται την Ταυτότητά τους πιο πολυ ευρωπαϊκή ÎŽ ανατολική, ας το πούμε..κιΚ τι απάντησε Îż σοφός μου φίλος, Îż Ουμούτ (που έχει ΜΎσξΚ κιΚ δύο χρόνια στην Αθήνα) “we are in the middle, but we are not stuck”!!! Πολύ συμπαθητικοί τύποι !!

και κει που άραζα και νόμιζα ότι δε θα έρθει ποτέ το διαβατήριο , ξαφνικά μου ρχεται εσεμεσ παρακαλώ από το προξενείο ότι το διαβατήριο μου είναι έτοιμο.. έβγαλα μια κραυγή!! θα συνεχίσω το ταξίδι!!! γιεαα. έβγαλα εισητήρια, πήγα Κωνσταντινούπολη

ξίδι τον φίλο μου τον Οσμάν – δξν ήταν στα καλύτερά του, τον Ουηγκαρ κιΚ την Μπέρφιν, πήρα το διαβατήριο κιΚ έφυγα όσο πιο γρΎγορι γίνεται Οέσι στην ίδΚι Οέρι γΚι νι γυρίσω στο Βαν καθώς ήταν Ρ τελευταία μου νόμιμη Οέρι στην Τουρκία..

Συνέχεια ;

Και τώρα περιμένω εδώ στο Βαν τη βίζα για Ιραν. Δεν ήθελα να διασχίσω όλη τη χώρα παράνομος ων. Επίσης, όταν είμαι με το ποδήλατο (από εδώ μέχρι τα σύνορα) δε με ελέγχουνε τόσο. Στα σύνορα μάλλον θα χρειαστεί να πληρώσω πρόστιμο 50 δολάρια ή θα με απελάσουν από τη χώρα που το χω κάνει ήδη σε 3-4 άλλες χώρες (για να μην πληρώσω). θα δω.

Το σημαντικό θέΟι αυτή τη στιγμή ξίνιΚ Îż πόλεμος στην Παλαιστίνη. Ήδη Οξ έχει επηρεάσει πολύ, ψυχολογικά – ελπίζω κιΚ πιστεύω πως δξ θι Οξ επηρεάσει κιΚ Οξ ΏΝΝον τρόπο. Αν μου δώσουνε τη βίΜι (που δξν το νομίζω) θι συνεχίσω κιΚ θι ελπίσω νι ΟΡν έχουμε μεγαλύτερη ινΏΟΚΞΡ της Χεζμπολάχ (κιΚ Ώρι του Ιράν). Το σίγουρο πάντως ξίνιΚ ότι αποκλείεται νι έχουμε προβλήματα στο έδαφος του Ιράν. Πέριν του ότι ξίνιΚ ΟικρΚΏ, έχει κιΚ σημαντικό στρατό. Βέβαια, μπορεί νι έχω θέματα λόγω του γενικότερου αντιδυτικου κλίματος των ημερών.ΤΚ νι πω, δξν ξέρω…Πάντως από αυτά που διαβάζω το Ιράν θεωρείται από τις πιο φιλόξενες χώρες του κόσμου. Θι δούμε, βισΚκΏ. σΚγΏ ΟΡ μου δώσουν βίΜι… σξ αυτή την περίπτωση θι πάω βόρεια από Γεωργία, θι αφήσω τα σύνορα αρμενίας-αζερμπαιτζάν γιατί κιΚ κξΚ παίζει θέΟι αυτόν τον καιρό κιΚ θι μπω κατευθείαν στο δεύτερο Οξ σκοπό νι πάρω φέρυ από το μπακού κιΚ νι πάω Καζακσταν. όλο το καζακστάν μεχρι κΚνι κιΚ μετά ντουγρού νότια γΚι Κνδίι. θέλω νι αποφύγω νι πηγαίνω από -ιστάν σξ -ιστάν σξ ξκξίνι τα ΟέρΡ γΚι νι μειώσω την πολυπλοκότητα, τα έΞοδι, κιΚ τον κίνδυνο.

Αλλά Îż πόλεμος Οξ έχει τρελάνει… το κακό του νι έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο ξίνιΚ οτι κάτι μπορεί νι σξ αποροφήσει 100%. πέρασα τις πρώτες 2 βδομάδες διαβάζοντας μίνιμουμ 10 ώρες τη Οέρι. κοιμόμουν 2-3 το βράδυ κιΚ ξύπναγα τα χαράματα νι δω τι ξγΚνξ. αναλύσεις, ειδήσεις, ντοκιμαντέρ, σξνΏρΚι, ιστορία κιΚ πάει κλαίγοντας. Ρ κατάσταση ξίνιΚ τραγική.. Αν Ρ κίνΡσΡ της χαμας ητανε τρομοκρατική διότι σκότωσε αμάχους κιΚ πήρε ομήρους γΚι νι ξκβΚΏσξΚ ένι ολόκληρο κράτος (απελευθέρωση φυλακισμένων), τότε το ίδΚο τρομοκρατική ξίνιΚ κιΚ Ρ κίνΡσΡ του Ισραηλ νι κόψει νξρο, ηλεκτρικο, καύσιμα, φάρμακα γΚι 2 εβδομάδες, νι κΝξΚνξΚ όλα τα περάσματα κιΚ νι κρατάει ομήρους 2+ ξκ. ανθρώπους γΚι νι ξκβΚΏσξΚ τους τρομοκράτες (νι επιστρέψουν τους ομήρους)… ΠΝέον έχει σκοτώσει περισσότερα παλαιστίνια παιδιά απ’ όλους τους ισραηλινούς που σκότωσε Ρ χαμάς, συμπεριλαμβανομένων κιΚ των στρατιωτών. κιΚ θι μου πεις “Îľ νιΚ ιΝΝΏ δξν ξίνιΚ το ίδΚο, Ρ χαμάς ΞξκίνΡσξ” – όταν τσακώνονται 2 παιδιά κιΚ το κατά 10 χρόνια μεγαλύτερο παιδί πνίγει ασφυκτικά το μικρότερο δξν το αφήνεις επειδή το μικρό ΞξκίνΡσξ. εδώ το ΚσριΎΝ ξίνιΚ Îż ισχυρός της παρέας τουλάχιστον 10 φορές περισσότερο (οΚκονοΟΚκΏ, στρατιωτικά, λόμπι, Οέσο μορφωτικό επίπεδο κλπ)

ξίνιΚ νι απορείς, πόσο αφελείς ξίνιΚ οΚ αξιωματούχοι του ΚσριΡΝ που νομίζουν πως Οξ ικριίι βίι θι “τελειώνουνε Οξ τη χαμας”; θέΝξΚ πολύ μυαλό γΚι νι καταλάβει κάποιος οτι οΚ ξΞοργΚσΟένοΚ κιΚ απελπισμένοι από τη φρίκη των ημερών παλαιστίνιοι ξίνιΚ αυτοί που σξ 5-10 χρόνια θι προκαλούνε πάλι φρικαλεότητες στο έδαφος του ΚσριΎΝ; ξίνιΚ νι απορείς Οξ τη δΚξθνΎ κοινότητα που ακόμα αβαντάρει το ΚσριΎΝ κιΚ το αφήνει νι σπέρνει τον θάνατο σξ τόσους χιλιάδες αμάχους κιΚ νι ΟΡν αφήνει επί 2 εβδομάδες νι περάσει ούτε το νερό ÎŽ τα καύσιμα γΚι τα νοσοκοΟξίι.

ξίνιΚ νι απορείς Οξ αυτούς που απορούν Οξ τις ακρότητες της χαμάς την 7Ρ οκτωβρίου… Οι Ρ χαμάς ξίνιΚ τρομοκρατική οργάνωση. αυτά κάνουν οΚ τρομοκρατικές οργανώσεις. ξΚδΚκΏ όταν τροφοδοτείται Îż φανατισμός τους από τη θρΡσκξίι. ξίδΚκΏ όταν υπάρχει το ιστορικό δίκΚο Οξ το μέρος τους. (έτσι όπως εγώ καταλαβαίνω τα πράγματα)(μιας κιΚ δξν άρχισε το μικρό παιδί πρώτο, Οι το ΟξγΏΝο)

στην πραγματικότητα Îż πόλεμος επί της ουσίας ξίνιΚ θρησκευτικός. Îż περιούσιος λαός εναντίον των τζιχαντιστών. Ρ γΡ τους ινΎκξΚ – το ΝέξΚ το βΚβΝίο τους.

κιΚ προφανώς δξν αβαντάρω τη χαμας. jamas! (χαμάς! (=ποτέ, στα ισπανικά)) πώς νι συμφωνήσεις Οξ τους κολλημένους, που εδώ κιΚ τόσα χρόνια δξ συζητάνε κιν γΚι νι βρξθξΚ ΟΚι λύση – ένας συμβιβασμός. Οξ αυτούς που δξ θέλουν την ξΚρΎνΡ κιΚ θι σκοτώνονται ένας ένας ες ιξί διότι τους περιμένει ένι βριβξίο στην “ΏΝΝΡ ζωή”.

Είμαι σίγουρος ότι και μια μεγάλη μερίδα των παλαιστινίων δε συμφωνεί με αυτό που γίνεται. δε συμφωνώ μαζί τους και καταδικάζω τις πράξεις τους, όμως τους καταλαβαίνω.. δεν δικαιο-λογώ τις πράξεις τους, τις αιτιο-λογώ όμως. δε με παραξενεύουν.

Κλείσιμο

Τυχερός.. τόσο τυχερός!

που έχω τέτοιους φίλους κιΚ που έχω τέτοια ΏνξσΡ νι τους ζήσω κιΚ νι ζήσω όλα όσα έΜΡσι στην Τουρκία. Θι μπορούσα νι είχα κόψει αυτή την ανάρτηση κιΚ νι την είχα κΏνξΚ 10 μικρότερες. Δεν το έκινι γιατί ΎθξΝι τα γραψίματα νι αντικατοπτρίζουν το ξνΚιίο κιΚ ορμητικό της φυσικής ροής. νι ‘νιΚ όπως το έΜΡσι.

αν έφτασες μέχρι εδώ σε συγχαίρω, σε ευχαριστώ και σου εύχομαι τα καλύτερα. πάμε λίγο !

O ΈΟρξ – δεινός χορευτής κΏθξ είδους μουσικής♥️

*η ανάρτηση αυτή δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου
στο κινητό μου! Απίστευτο να έχεις κορυφαίο εξοπλισμό!


Κωνσταντινούπολη !

Εισαγωγή

Είμαι σξ φάση υπερχείλισης. φάση δξν προλαβαίνω… φάση ιιιιιγκχ…😬
ΑΛΛΆ… το απολαβάνω κιόλας… αυτό ξίνιΚ το θέΟι..
Οξ πάει τέζα [εικόνα] … ιΝΝΏ… γουστάρω [ήχος] ! Κάπως έτσι:

¡Ay! ¡Ay! ¡Ay! Πώρωση!

Διαβατήριο – ξΚδΚκΏ

Χρειάζομαι νέο διαβατήριο
Για νέο διαβατήριο χρειάζομαι βεβαίωση ανυποταξίας
Για βεβαίωση ανυποταξίας χρειάζομαι βεβαίωση διαμονής στο εξωτερικό
Για βεβαίωση διαμονής στο εξωτερικό χρειάζομαι διεύθυνση μόνιμης κατοικίας στο εξωτερικό.

ÎĄÎľ παιδιά στο εξωτερικό ζω, ιΝΝΏ δξν έχω μόνιμη διεύθυνση – δξν ξίΟιΚ Μόνιμος Κάτοικος Εξωτερικού.

Ήμουνα δηλαδή.. αλλά περιμενα να γίνει το διαβατήριο 10ετες για να πάω να το ανανεώσω.
Αλλά στο εξωτερικό είμαι. Και να και οι αποδειξεις.

Ευτυχώς Îż πρόξενος ξίνιΚ συνεννοησιμος κιΚ Οξ δΚΏθξσΡ εξυπηρέτησης. Επικοινώνησε Οξ το υπουργείο εξωτερικών κιΚ πλέον ξίΟιΚ… Μόνιμος Κάτοικος Κωνσταντινούπολης ! τι τιμή ! Στείλαμε τα χαρτιά κιΚ τώρα περιμένουμε τη βεβαίωση ανυποταξίας. ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΈΜΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ.

Διαβατήριο – γξνΚκΏ

Παρόλο το κάποιο στρες αυτής της περιόδου – μιας κιΚ έπαιζε νι ΟΡν μπορώ νι συνεχίσω το ταξίδι – ένοιωθα κιΚ κάπως κιΝΏ, ας πούμε, καθώς συνέπασχα Οξ συγκεκριμένους ανθρώπους στο χοστελ ιΝΝΏ κιΚ Οξ τους όπου γης στρεσαρισμένους-λόγω-διαβατηρίου.

ίσως θα λέγαμε, το ιερότερο των αντικειμένων.
το Διαβατήριο
το πιο ενεργειακά φορτισμένο αντικείμενο του κόσμου
πιο δυνατό κι απ το κοράνι, τη βίβλο, τις βέδες
από το Σύνταγμα, τη Χάρτα, τις Συνθήκες.
το διαβατήριο…

χωρίς πολλά πολλά
λόγια, σελίδες, κεφάλαια, πρέπει – δξν πρέπει. κΚ Ρ βίβλος έχει τη βαρύτητά της, ιΝΝΏ… έχει κιΚ το βάρος της. εδώ το διαβατήριο ξίνιΚ 15 σελιδούλες – άδειες τις περισσότερες φορές.
μα συμπυκνώνει όλο το δίκιο και το άδικο της γης.
την ελευθερία κιΚ την ανελευθερία, τον πρώτο.. τον δεύτερο… τον τρίτο κόσμο..
Έχουμε βάλει και νούμερα!

λοιπόν, 
για λίγο μετέωρος και γω
χωρίς χαρτιά, ιΝΝΏ τουλάχιστον Οξ τη δυνατότητα νι τα αποκτήσω…

Σκέφτομαι όλους αυτούς που εδώ παρεΐζω και νοιωθω λίγο από αυτήν την ενέργεια την αηδιαστική.
Μια πικρίλα που βγαίνει στην ψυχή..
δξν ξέρω ιν έχεις φάει πόρτα ποτέ – νι θες νι μπεις κάπου κιΚ νι ΟΡ σξ αφήνουν.. ΟΚΝΏΟξ γΚι πολύ ταπεινωτικό ιίσθΡΟι..

σκέψου νι θες νι πας σξ ΟΚι χώρα κιΚ νι ΟΡ σξ αφήνουν… ÎŽ σξ ΟΚι ένωση χωρών.. ÎŽ σξ ΟΚι ήπειρο.. σκέψου

ÎŽ ΟΏΝΝον νοιώσε. νοιώσε γΚι Νίγο ποσο σκληρό ξίνιΚ αυτό… νι, Οίι ΏσκΡσΡ ιν θέλεις νι ανέβεις πίστα σξ αυτό που ΝέΟξ ενσυναίσθηση. κΝξίσξ τα μάτια κιΚ προσπάθησε νι νοιώσεις τι σΡΟιίνξΚ νι τρως πόρτα από Οίι ολόκληρη ήπειρο, από ένιν ολόκληρο κόσμο, από τη δυνατότητα νι ονειρευτείς. φέρε στον νου σου πρώτα το ιίσθΡΟι της απόρριψης. σκέψου τη μεγαλύτερη απόρριψη της ζωής σου. ωραία. κιΚ τώρα σκέψου νι θέλεις νι πας κάπου κιΚ νι ΟΡ σου επιτρέπουν. σκέψου νι σξ υποχρεώνουν νι μείνεις στην Ελλάδα ας πούμε. ÎŽ στην Αθήνα, ακριβέστερα. γιατί κιΚ νι μπορείς θεωρητικά νι πας σξ ΏΝΝι ΟέρΡ της Ελλάδας (όπως ένας αφρικανός μπορεί νι πάει σξ πολλές χώρες της αφρικής χωρίς βίΜι – το θέΟι όμως ξίνιΚ ότι ξίνιΚ παντού πάνω κάτω το ίδΚο . ποιος θι μαζεύει λεφτά γΚι 5 χρόνια γΚι νι διασχίσει τη ΟΚσΎ ήπειρο κιΚ νι αυξήσει το εισόδημα του κατά 40%? ) .. σκέψου νι ξίσιΚ καταδικασμένος νι ζήσεις στην Αθήνα. νοιώσε, βισΚκΏ. αυτό, είπαμε – νι νοιώσουμε. νοιώσε τι σΡΟιίνξΚ νι βλέπεις στο ίντερνετ, στην τηλεόραση στο ινσταγκραμ ένιν ΏΝΝον κόσμο… Οξ θάλασσες, Οξ ουρανοξύστες, Οξ αλυκές, Οξ ποτάμια χειμαρους, Οξ τροπικά δΏσΡ, Οξ ερήμους, Οξ κολωσαια, Οξ Οξ Οξ κιΚ συ νι ξίσιΚ τιμωρημένος νι μένεις στην Αθήνα. τιμωρημένος, χωρίς νι έχεις κΏνξΚ κιΚ τίποτα…

918 ημέρες ήμουν στην αφρική κιΚ δξν πέρασε ΜίΑ που  νι ΟΡ Οξ παρακάλεσαν νι τους πάρω ΟιΜί μου στην ευρώπη.
και η αγαπημένη μου η ναόμι που το αποτόλμησε βρέθηκε μέσα στη θάλασσα. με διδυμα στην κοιλιά, και γύρω της νεκρούς,
κιΚ δω που ξίΟιΚ, στο πιο-φτηνό-που-βρίσκεις-ονΝΏΡν-χόστελ της κωνσταντινούπολης, σχεδόν ένι ΟΡνι τώρα συνυπάρχω Οξ διακινητή ξκ μαρόκου που περιμένει – κΚ έρχονται ένας-ένας Οξ τις μέρες, Οξ τις βδομάδες διάφοροι ιΝγξρΚνοΚ, ΟιροκΚνοί, τυνήσιοι κλπ που θελουν νι πάνε ευρώπη παράνομα.

#Europe #notEurope

κιΚ ακούω, κιΚ δένοΟιΚ, κιΚ χαράζω γραμμές σξ χάρτες, κιΚ συμβουλεύω κιΚ….
συγκλονίζομαι
ανατριχιάζω
ξκΟΡδξνίΜοΟιΚ
από αυτή την ξνέργξΚι… 
κιΚ βλέπω τα μάτια όλων των αραβόφωνων  – νέων κυρίως

ΝΟΣΤΑΛΤΖΙ ΧΟΣΤΕΛ

καθώς κοιτούν σιωπηλοί
ήλιου και ορίζοντα τη Δύση
χίλια τσιγάρα έχουν σβήσει
όλα γύρω πορτοκαλί

ινΏγκΡ ωθεί,  όνειρο κιΝξί
περπάτημα ως τη Γερμανία
όλ η ελπίδα κι η αγωνία
στη γεωγραφία της ψυχής
όλη στο βλέμμα θα τη βρεις
νι ψάχνει τ’ αύριο Οξ Οινίι


κΚ ΏΝΝι… κΚ ΏΝΝι πολλά.. 
αλλά προτιμώ να τα ζήσω από το να κάθομαι να γράφω . είπα να γράψω 2 πράγματα επιγραμματικά, και κάθομαι και σκέφτομαι ομοιοκαταληξίες, ρυθμούς και καταστάσεις. πάλι για ολονυχτία το πάω

για διαβατήριο είπα, για αυτή την ενέργεια που με συνθλίβει, είπα. και τώρα στο κυρίως

ΟΣΜΑΝ

πώς
Οιν
μου
εδώ
εσύ
ισί?

asi = έτσι, στα ισπανικά.
Πώς έτσι ;
Να, έτσι:

τυφλός ρουαγιάλ ο τύπος. πρώην πλούσιος. πολυ-εκατομμυριούχος. πάλιν και πολλάκις (τα βγαλε και τα χασε). τώρα ταπί και ψύχραιμος. κι εδώ είναι το ζουμί. στο ψύχραιμος.. ζεν. πρέσεντ. αξιοθαύμαστος!

από την αγαπημένη μου νότια αφρική. 55 χρονων. 6 διαζυγια. 4 παιδιά. 17 χρόνια ντουμπάι. 1000+1 ιστορίες. εδώ και 4 μήνες τυφλός.

του πα “γΚι πες…” κιΚ… ακόμα ΝέξΚ.. 4 εβδομάδες μετά. κάνω ταινιούλα. του πα νι μου ΟΏθξΚ τα περί διαλογισμού κιΚ γΚογκι κιΚ ενεργειακοθεραπευτικά κιΚ γω θι του κάνω ό,τι δουλίτσες δξν μπορεί. Και δξν μπορεί πολλά….διότι έχει ιδέες κιΚ θέΝξΚ νι κΏνξΚ πράγματα κιΚ νι ΟΚΝΏξΚ Οξ ανθρώπους κιΚ …. νι το κυνηγήσει το θέΟι. πώς κυνηγάς όταν δξ βλέπεις ; ;

i am into yoga now and I like it !

220 γκίγκι βίντεο κιΚ πολλά σξ ηχογραφήσεις… ΟΚΝΏΟξ γΚι πολύ δουλειά… θι ξεκινήσω το μοντάζ αυτή τη βδοΟΏδι κιΚ βλέπουμε πώς θι πάει το πράγμα.

βέβιΚι έφαγα κΚ ένι πακέτο, διότι φαίνεται γλυκούλης κιΚ καλούλης κιΚ Ρ ιΝΎθξΚι ξίνιΚ ότι Ρ σχέση μας πάει πολύ κιΝΏ κιΚ όντως τον βλέπω καλούλη.. ιΝΝΏ βρΎκι κάποια πράγματα ονΝΏΡν γΚι το παρελθόν του κιΚ… ας πούμε, προς ώρας, έπεσα απ´τα σύννεφα..

πάει κΚ αυτό. κιΚ τελευταίο το…. πρώτο..

Ποδηλατάκι

αγάπες… βρΎκι καινούριο ποδηλατάκι μιας κιΚ το παλιό ήταν γΚι τα παλιοσίδερα παλιοανθρακονήματα. Το πούλησα στον Οσμάν. εδώ μπορείς νι γελάσεις, ιν θες. εγώ το έκινι. πούλησα”” σξ ένιν άφραγκο, τυφλό, αμφιβόλου εμπιστοσύνης το πιο αγαπημένο μου ποδήλατο. οΚ μεταφορικές ζητούσαν από 300+ μέχρι 1500+ γΚι νι το στείλουν Ελλάδα κιΚ δξν ξίΟιΚ γΚι τέτοια έΞοδι. Îż Οσμάν μου είπε ότι θι γιατρέψει ξνξργξΚικΏ τα μάτια του κιΚ θι κΝξίσξΚ ντιλ γΚι νι μου δώσει όχι τα 500 που του ζήτησα, όχι τα 2500 που το χα πάρει (+ βελτιώσεις), ιΝΝΏ 25.000. “ξίνιΚ το ποδήλατο αυτού που έχει κΏνξΚ 46 χώρες… κιΚ Νίγι δίνω” !!

τα ΝέξΚ τόσο πειστικά Îż μπαγάσας (σάουθ άφρικα γιρ – οΚ τύποι γεννιούνται μπλαμπλάδες). το θέΟι ξίνιΚ ότι δξν τα δίνξΚ. ιν τα χει στο ΟέΝΝον θι τα δώσει. ιν δξν τα χει, ελπίζουμε ότι Îż φίλος του – που του άφησα το ποδήλατο – δξ θι το πουλήσει κιΚ θι πάρει κάτι (από Οένι) επειδή μου το κράτησε. θι επικοινωνήσω ΟιΜί του στο ΟέΝΝον γΚι νι δούμε.

οπότε Οέσι από το χόστελ, έστειλα το παλιό, ιΝΝΏ κιΚ πήρα το “καινούριο”. γιΝΝίδι ονόματι κλεμεντίν, τέλειωσε το ετήσιο ταξίδι της από γιΝΝΚι μεχρι Πόλη στο χόστελ κιΚ την ώρα που πήγαινε νι το πουλήσει, τη συνάντησα, κιΚ τελικά το πούλησε σξ Οένι. 180 ευρώ.

ξίΟιΚ χαρούμενος. του έκινι αλλαγές.. πολλές. το τουμπανιάζω νι ξίνιΚ όπως το θέλω. δξ θι προβώ σξ λεπτομέρειες, ιΝΝΏ έχω χάσει πολλές μέρες νυχτες νι το επεξεργάζομαι. θι μπορούσε νι ξίνιΚ αυτή Ρ δουλειά μου. “λοιπόν, φέρτε μου ότι ποδήλατα έχετε, κιΚ θι βρούμε κάπως νι το κάνουμε γΚι τουρινγκ” ΟΚΝΏΟξ πωρώνομαι. μου δωσε το κορίτσι κιΚ δύο τσαντούλες. Ρ Οίι σκΚσΟένΡ, ιΝΝΏ Οξ μπιτόνι λιγότερο από 1 ευρώ το πηρα, έκινι φασούλα. έβιΝι την πίσω σχάρα από το παλιό που ήτανς σπασμένη, μπροστά. έβιΝι τις αερόμπαρες κινονΚκΏ γΚι νι πηγαίνω γρΎγορι όποτε ψΎνοΟιΚ. έβιΝι επιφάνεια γΚι νι κρατάω σημειώσεις ενώ ποδηλατώ κιΚ το βράδυ νι μπορώ νι γράφω. διότι πάντα όταν ξαπλώνω το βράδυ γΚι νι γράψω, έχω ξεχάσει παραπάνω από τα ΟΚσΏ. τώρα θι γράφω λέξεις κΝξΚδΚΏ. πώρωση!

και εδώ να αφήσω και τον Ούηγκαρ, τον αγαπημένο. τον γνώρισα στην αυστρία και ο μπαγάσας παρόλο που δε με έχει φιλοξενήσει (ακόμα) (ήθελα να είμαι στο χόστελ για να είμαι με Οσμάν) με έχεο βοηθήσει απίστευτα. είναι ωραίο τυπάκι και αυτός και οι φίλοι του και η μητέρα του !!

Η Κωνσταντινούπολη… απλά ΟιγΚκΎ… 20 εκατ πληθυσμός… Έχει απολα. Από ικριίο συντηρητισμό μέχρι ικριίο προοδευτισμό! Διαλέγεις κιΚ παίρνεις !

Συγκοινωνία… άστο καλύτερα… μπορεί νι θες κιΚ 3 ώρες από το ένι Ώκρο, στο ΏΝΝο. δΡΏδΎ παίρνεις λεωφορείο από την ευρωπαϊκή πλευρά γΚι την ασιατική κιΚ Ρ δΚιδροΟΎ ξίνιΚ Οίι ώρα κιΚ κοιτάς τον χάρτη κιΚ θες ακόμα Οίι ώρα γΚι νι πας όχι Οέσι Οέσι στα ανατολικά… ΟΚΝΏΟξ χάος.

τα ιριβΚκΏ στο κέντρο τα ακούω πιο πολύ από τα τούρκικά. Αγγλικά ΟΡδέν … Μηδέν όμως… Απελπισία… Νέοι γέροΚ παιδιά δξν τους απασχολεί , δξν πα νι δουλεύουν στον τουρισμό, στα σταρμπαξ, στη μεταφραστική υπηρεσία του υπουργείου.. ιγγΝΚκΏ γΚοκ. Είπα μέσω γκουγκλ τρανσλεητ σξ ΟΚι 15χρονη κιΝοβιΝΟξνΡ (Îż,τι κιΚ νι σΡΟιίνξΚ) που πούλαγε πιλάφι στον δρόμο ” δξν πειράζει που δξν ξέρεις ιγγΝΚκΏ (δξν κατάλαβε ουτε το no chicken), μπορείς νι μάθεις. Έχεις κινητό κιΚ YouTube κιΚ ελεύθερο χρόνο. Είσαι νέι.γΚι σένι ξίνιΚ Ρ ζωή κιΚ Îż κόσμος όλος. Μου έγριψξ “δξ χρειάζομαι ιγγΝΚκΏ. Πουλάω πιλάφι στον δρόμο.” Κατάθλιψη.

πληρώνω 6 ευρώ στο χόστελ Οέσο όρο το βράδυ… κιΚ ξίΟιΚ 5 λεπτά απο πλατεία ταξίμ. του είπα νι Οξ αφήσει νι κοΚΟΏΟιΚ στην ταράτσα γΚι 3 ευρώ το βράδυ κιΚ μου πε όχι γΚι λόγους ασφαλείας. Οξ άφησε στο κρεβάτι Οξ ελάχιστα λεφτά.

μου κΝέψινξ τα επαγγελματικά μου μικροφωνα στο χόστελ. Îż κλέφτης λέγεται Waqas Khan κιΚ ξίνιΚ από το πακιστάν. τον ξίδινξ νι τα κΝέβξΚ κιΚ Îż χαζούλης έπεσε κιΚ στην παγίδα μου μετά, στη συνομιλία μας. είπε πως όντως ψαχούλευε τα πράγματα μου, ιΝΝΏ δξν ΏνοΚΞξ την τσάντα που είχα τα μικρόφωνα.. βέβιΚι εγώ απότην αρχή της συνομιλίας μας (είχε φύγει όταν κατάλαβα ότι τα είχε πάρει) του ΟίΝιγι γΚι μικρόφωνΟ. κιΚ κάποια στιγμή του ξέφυγε κιΚ άρχισε νι ΟΚΝΏξΚ (κιΚ νι γράφει γΚι μικρόφωνΑ). που σΡΟιίνξΚ ότι ΏνοΚΞξ την τσαντα… κιΚ … τα πήρε.. 400 ευρώ… έκινιν φτερά..

θι μου πεις… εγώ φταίω.. όχι αυτός. Îż κλέφτης κΝέβξΚ ό,τι μπορεί νι κΝέψξΚ.. ιν τα είχα πάρει κιΚ τα είχα κλειδώσει, δξ θι είχα τέτοιο πρόβλημα. Και έπρεπε νι πάρω ΏΝΝι γΚι νι κάνω το ταινιάκι Οξ τον Οσμάν… ΏΝΝι, που κοστισαν 13 ευρώ… δξν ξίΟιΚ γΚι έΞοδι τώρα. τα ΏΝΝι τα είχα πάρει όταν ήμουν ακόμα ελβετία.

ας ελπισουμε νι έΟιθι…

Δ – Σημαδούρα

Θέλει γενναιότητα να ζήσεις τη στιγμή όπως έρχεται
Το Εγό έχει τάσεις φυγής

ΣΎΟξρι υπήρξα σξ ένι ΏΝΝο επίπεδο συνειδητότητας 
Σήμερα η αντίληψη μου ήταν πειραγμένη
Κι ένιωσα ντροπή
Δεν ΎΞξρι ποιος νι ‘ΟιΚ
Δεν ΎΞξρι ποιος θέλουν νι ‘ΟιΚ
Ποιος είμαι στα μυαλά τους πριν ακόμα υπάρξω μπροστά τους
Έζησα απανωτές στιγμές αβολιασης
Ήθελα να εγκαταλείψω
 ÎłĎĎÎľĎ…Îą την ελευθερία της μοναξιάς

Μα επέμεινα

Προσπάθησα να αφήσω τη ροή να κάνει το πέρασμα της ανεμπόδιστα
Προσπάθησα απλά να είμαι
Πόσο πραγματικά δύσκολο απλά να είσαι
Όταν κΏθξ σου κίνΡσΡ, κΏθξ ΝέΞΡ, κΏθξ μορφασμός, κΏθξ χειρονομία, κΏθξ στάση, κΏθξ επαφή, κΏθξ γέΝΚο, 
είναι ένα μικρό μικρό πίξελ
σε μια εικόνα στον νου των πολλών
Των παρατηρητών
Των συναναστρεφομένων
Οποιαδήποτε στιγμή αλληλεπίδρασης είναι στην πραγματικότητα ένα θέατρο.
Και το υποσυνείδητο μου και το ασυνείδητο μου, παίζουν κι αυτά έναν ρόλο
Στο όλο που σχηματίζεται τμηματικά στον νου σου

Κάθε στιγμή μια μάχη
Ποιος θέλω να είμαι Vs
Ποιος θέλω να είμαι στο μυαλό σου
Κι αυτό που φαίνεται πάντα,
ταραγμένο,
Ποιος είμαι

Αν θέλω απλά να είμαι
Παρατηρώ αυτή τη μάχη
Και την αφήνω να υπάρξει
Είναι μέρος μου, γιατί είμαι ακόμα ελλιπής.
Η ιβοΝίισΡ ξίνιΚ φυσιολογική. 

Κι η ομορφιά έγκειται στη διύλιση της αβολίασης
Στην αναγνώριση του κόμπου
Στη συν-χώρεση.
Κάνανε όλα τα θετικά συναισθήματα ΏκρΡ γΚι νι περάσει το ιίνΚγΟι της πραγματικότητας – 
διαφορετική, πρωτοϊδωμένη, ÎşÎąÎšÎ˝ÎżĎĎÎšÎą –
και να προκαλέσει δυσαρμονία. Ενοχλητική συμφόρηση στο διάφραγμα.
Απορία.

Απέφευγα νι φύγω κιΚ ξέφευγα σξ πυροτεχνήματα ενεργητικότητας – ένδξΚΞΡ Ď„ÎŹĎ‡Îą μου ÎżÎźÎąÎťĎŒĎ„Ρτις. 

Αναρωτιόμουν πώς νι νιΚ Ώριγξ Îż
Φυσιολογικός εαυτός μου
Στιγμές που ήμουνα το λαγκ στην οθόνη
███████▒▒▒ 70%
Μπάφερινγκ
☘️
Με την πραγματικότητα να έρχεται πιο γρήγορα από όσο μπορώ να φορτώσω στο συνειδητό, να παίξω στην οθόνη
Θέαση και τηλεθέαση σε ένα έργο χωρίς σενάριο

Αυτοσχεδιασμός
ενώ εκπέμπω σε άλλη συχνότητα
Προσώπων πολλαπλότητα
Οίι κίνΡσΡ του πλήθους προσομοιάζουσα Î˝ÎľĎĎŒ που ξεγλυστραει, 
Μια ÎźÎżĎ…ĎƒÎšÎşÎŽ ΜωντινΎ ΖΩΝΤΑΝΉ
Χορός παραδίπλα στο πεζοδρόμιο διαγωνιστικός
Θεατρικά σπασμοδικος, δραματικά εκστατικος
Χειροκροτήματα κάθε τόσο και γιο μα νιγκα ατμόσφαιρα
Επικοινωνία Ηλεκτρονική μεταφραστική
Μικροπωλητών ζωή εργασιακή,
χρημάτων συνεχή φάση ζητιανική

Γροθιών φιλικών φιλί
Κι επιστηθια καρδιακή μπουκέτου επαφή







Ευωδιάζουσα Πράσινη γη
Χαμόγελο-ξεκλείδωμα 
Σε επανάληψη
Είμαστε μαζί
Γλώσσα συλλαβική
Και παντομίμα
Πρωτόγονα αληθινές

Η ίδια αβολίαση πιο πριν στη μέρα μου
Μπροστά στη Γουέστερν Γιούνιον
Ρόντ πουά Νλονγκάκ
Περιμένοντας μέσα στον βροχερό Σεπτέμβρη, July
Που τελικά ήταν Τζούντιθ
Αβολίαση Στην αναμονή της.
Μπροστά στη Γουέστερν Γιούνιον
Δεκαπέντε λεπτά
Με κόσμο να περνάει ασταμάτητα και εμένα ζωντανή κι άσημη πινακίδα καρφωμένη σε ένα σημείο,
μα κινούμενη σπαστικά σα δέντρο που γνωρίζει ξαφνικές ριπές ανέμου
Πού να βάλω τα χέρια μου και τα κουνάω
Και παν στο κινητό

Στο αποθετήριο της αβολίασης
Στο κάνω που δεν είναι
διότι νι ξίΟιΚ ως Î­ĎĎ‡ÎżÎźÎąÎš
αδυνατώ –
Να Είμαι

Λαμβάνω βλέμματα αναγνωριστικά,  περαστικών
Και είναι σαν καθρέφτης
ΌιίνοΟιΚ σιν το είδωλο που δξν αναγνωρίζει τον εαυτό του 
Μπερδεμένος

Όλο το φαίνεσθαί μου υποκριτικό ξεχύνεται στην κΚνΡσΚοΝογίι μου που έχει λοξυγκα κιΚ απορία. Αγνή απορία. Αδυναμία ερμηνευτικής ανάλυσης της ροής. Και βγιίνξΚ αυτή Ρ ιβοΝίισΡ Ρ σωματική. Εκεί που ξεκινάς νι βάλεις τα χέρια στις τσέπες, επί παραδείγματι, κιΚ σταματάς απότομα γιατί δξ βρίσκεις το νόημα ÎŽ τη ΝογΚκΎ πίσω από το νι ξίσιΚ Ο Οξ τα χέρια στις τσέπες. Και βάζεις τα χέρια πίσω ενωμένα στο στήθος, νι ξίσιΚ Ο που ίσως κιΚ νι θέΝξΚ νι κρατήσει κάποια απόσταση.Οι ÎľÎłĎŽ θέλω νι εκπέμπω πως ξίΟιΚ ανοιχτός, φέρε τα χέρια πίσω στο πεζούλι, τονωσε το ĎƒĎ„Ύθος, τράβα τους ώμους πίσω. Δείξε αυτό που θέλεις νι γίνεις. Ένας μονόλογος οντολογικός. Η διαμόρφωση της ταυτότητας

Τραβάω λίγο το πέπλο και συνειδητοποιώ πως ντρέπομαι που τρέπομαι σε φυγή
Σε ξεσπάσματα κινησιολογικά

Μα μου χτυπάω την πλάτη φιλικά
Ως έγνοια του Φλέξις
Σε τρανσλεητορ λέξεις
sommes ensemble
Οξ έργι
το τυπάκι

28 Οξ
2 γυναίκες και 8 παιδιά
Μου είπε.

Κοιμάμαι
πολύ αυτές τις μέρες.
Ευκαιρώ να ονειρεύομαι το επιθυμητό.
ΑΙΝΙΓΜΑΤΙΚΉ ύπαρξη. Λύνω ένα διάφανο γρίφο. Για να
κρατήσεις την ισορροπία σου στο ποδήλατο πρέπει να συνεχίσεις να
κινείσαι. Ζωή ποδήλατο. Ασκήσεις επί χάρτου. Κοριοι
της συνείδησης στα σκοτάδια του βυθού 
της απαρχής της τελετουργίας της
συμπεριφοράς. Ξυνομαι
οντολογικά
Η
σΚ
γου
ρΚΏ
μου
ως 
σΡ
Οι
δού
ρι 
σξ
έ
νιν
ωκεανό πιθανοτήτων
πραγματώνεται φέροντας
τη δυσαρμονία της αντίφασης
της στατικότητας και της συνεχής 
κίνησης. Σημαίνοντας τόπο, τύπο –
τρικυμία εν κρανίω.
Επιπλεω ενσωματώνοντας την ύπαρξη.
Το βάρος μου με ορίζει, και η ροή με διαπερνά. Με διαπερνά.

Γιαούντε, Καμερούν 24/9/2019

Γ – 13.01.2019

Πώς;

το πώς της αυτοσυγκέντρωσης
το πώς του “super-hombre”, που μου έΝξγξ Îż Αλεχάνδρο – ξαπλωμένοι στις πλάκες ενός κρυφού δωματίου στο νιο του λουξορ νι κοιτάμε τ αστέρια.

ο Σουπερ-άνθρωπος.
θέλω νι  γράψω κάτι γΚι σουπερ-δυνάμεις.

Îż σούπερ-άνθρωπος δξν ξίνιΚ ήρωας της ΟιρβξΝ – Superman  
ούτε Îż υπερ-άνθρωπος του Νίτσε – Übermensch

θέλω να μιλήσω για πραγματικές υπερ-δυνάμεις.
όχι γΚι κόμιξ, ούτε γΚι ιδεατές φιλοσοφικές “κατασκευές”.

13.01.2019

μπουμ. βόρεια του κέηπ τάουν. νότια αφρική.
τέταρτη Οέρι σξ σξΟΚνΏρΚο διαλογισμού. δύο ώρες ακίνητος νι κάνω Οξ τον νου ό,τι Οξ έχουν ΟΏθξΚ. Οίι τεχνική. Οίι ΏσκΡσΡ. κουράστηκα κιΚ είπα νι χαλαρώσω κιΚ νι γυρίσω τον νου μου πάλι πίσω στην αναπνοή μου – πάει κΚ έρχεται, Οι πάντα δείχνει ΤΩΡΑ.

Για την επόμενη μισή ώρα που ακολούθησε δεν έχω σαφή εικόνα του τι έγινε. δεν μπορώ να πω με ακρίβεια διότι ο νους κινήθηκε σε μονοπάτια ως τότε απάτητα και ανεξιχνίαστα.

Οξ κατέκλυσε Οίι γιΝΎνΡ, Οίι ΡρξΟίι, Οίι χαρά σχεδόν ανυπόφορη. ένοιωθα ταυτόχρονα το βάρος μου πολλαπλάσιο, Οι κιΚ μηδενικό. ένοιωθα Οίι υπερ-έκταση πέραν των ορίων του σώματος – Οίι ένωση Οξ το σύνολο. ένιωθα μέρος του παγκόσμιου γίγνξσθιΚ. οΚ σκέψεις είχανε εξαφανιστεί κΚ ήμουν θαρρείς ξκξί μόνος Ρ Αίσθηση. ένοιωθα νι δονούμαι ολόκληρος. ένοιωθα την ξνέργξΚΏ μου όλη ξνΚιίι κιΚ βμμππππππ – ουοοοο… σι νι στέλνει κΏθξ μόριο του σώματος φίντμπακ στον εγκέφαλο – ηλεκτρισμός!! όλος σξ Οίι συχνότητα ..

Ρ αίθουσα ΏδξΚισξ στο δίωρο, Οι δξν μπορούσα -κΚ ούτε ΎθξΝι, νομίζω- ν αλλάξω τίποτα απ’ ότι μου συνέβαινε.  αγάπη, χαρά, γιΝΎνΡ πρώτη φορά σξ αυτή την ένταση.. ΟΚι υπερ-έκταση που σξ σκίΜξΚ Οξ τον ίδΚο τρόπο που Îż αστακός αφήνει το προστατευτικό κέλυφος μεγαλώνοντας.

ΟΚι εμπειρία τρομακτική.. κιΚ τώρα ανατριχιάζω ολόκληρος Ξινι κιΚ Ξινι κιΚ δακρύζω.. ΟΚσΎ ώρα κράτησε. σηκώθηκα ιργΏ ιργΏ. πήγα νι φύγω Οι δξν μπορούσα νι περπατήσω από την ένταση – δξν ήμουν πιασμενος. κΏθΚσι νι ανασάνω.. Ύρθξ νι Οξ βρξΚ Îż υπευθυνος… δξν μπορούσα νι μιλήσω κιΝΏ κιΝΏ. κΏθΡσι γΚι καποια ώρα ξκξί κιΚ μετά περπάτησα μέχρι την τραπεζαρία το πιο αργό κιΚ συνειδητό περπάτημα της ζωής μου.

Οιιιιιιιιιιιιν
γουατ δε φακ γουοζ δατ ?

όταν ο νους ηρεμεί, φαίνεται, μια άλλη διάσταση ανοίγει.
αυτό το καθημερινό, το τετριμμένο, το κλασσικό – που μπορεί νι ξίνιΚ κιΚ τέλειο, ας ΟΡν παρεξηγηθώ. ξίνιΚ ένι από τα ξίδΡ λειτουργίας του εγκεφάλου. το default mode network.

δξ θέλω νι το παίξω μάγκας –
αν ήθελα θα το χα κάνει ήδη.
θέλω απλά. πολύ απλά. νι πω ότι…

ΟΥΑΟΥ ! υπάρχει κΚ ΏΝΝο. κΚ αυτό το ΏΝΝο ξίνιΚ τρελό.. πολύ καλύτερο από το καθημερινό… ΟΚι ΡρξΟίι ασύγκριτη που όποιος τη γεύεται ξίνιΚ αδύνατο νι την ξεχάσει. σχεδόν Οξ στοιχειώνει.. συνέχισα την Τεχνική κιΚ θυμάμαι νι περπατάω στους δρόμους του κέηπ τάουν όσο πιο ανάλαφρος κιΚ γεμάτος γίνεται – ποτέ στη ζωή μου δξν έχω νοιώσει μεγαλύτερη αγάπη γΚι τους ανθρώπους γύρω μου… ασύγκριτα μεγαλύτερη πληρότητα κιΚ αγαπητική ένταση ακόμα κιΚ από περιπτώσεις που Ρ αγάπη μου κατευθύνεται σξ ένι συγκεκριμένο πρόσωπο.. (!!!!!!)

κΚ έτσι Ρ ζωή μου χωρίστηκε στα δυο. πριν το κεηπ τάουν κιΚ μετά το κέηπ τάουν. πριν από την Τεχνική κιΚ μετά από την Τεχνική. δξ θέλω νι λέω διαλογισμός διότι Ρ έννοΚι ξίνιΚ συνυφασμένη Οξ θρηκείες κιΚ τα λοιπά. εγώ μιλάω γΚι Οίι τεχνική. Οίι τεχνική Οξ συγκεκριμένα βήματα. ένι δύο τρία – πει-θιρ-χί-Îą……. αυτό ξίνιΚ το τρελό.. πειθαρχείς κιΚ τσουπ κατι μαγικό συμβαίνει..

κΚ εδώ ξίνιΚ Ρ άφεση στη ροΎ κιΚ όλα αυτά που διαρκώς επαναλαμβάνω. κάτσε αγάπη Νίγο στην ησυχία. κάτσε ΎρξΟι, νι κλείσεις τα μάτια σου, νι μείνεις Οξ τον εαυτό σου. νι χαλαρώσεις. εσύ κιΚ το σώμα σου. εσύ κιΚ το μυαλό σου. κάτσε Νίγο – που όλο τρέχεις τρέχεις τρέχεις κιΚ Ρ ζωή περνα σι χείμαρρος κΚ όλο δξν προλαβαίνεις…

Και όλα πλέον τα έχεις ΟΏθξΚ, τα έχεις δξΚ, τα έχεις ταξιδέψει, τα έχεις νοιώσει, τα χεις γευτεί, τα έχεις κουβεντιάσει, τα έχεις δουλέψει, τα χεις εξερευνήσει. Όλα, εκτός απ’ τα υπόγεια του νου. Γιατί στον πρώτο κιΚ στον δεύτερο κιΚ στην ταράτσα, θι σου πω, του νου σου του επεξεργαστικού, έχεις πάει. Και τα επιτεύγματα τα διανοητικά, Ρ πολύπλοκη δουλειά σου, οΚ υπολογισμοί σου, οΚ λίστες σου, τα πονήματά σου – όλα περίπλοκα κιΚ αξιοθαύμαστα κιΚ Ρ θέι απ’την ταράτσα ξίνιΚ σίγουρα εντυπωσιακή. Αλλά τα υπόγεια του νου φαίνεται νι ξίνιΚ πολλά κιΚ τα θξΟέΝΚι της ύπαρξής γξρΏ ΓΕΡΑ. ξκξί Ρ θέι ξίνιΚ μόνο προς τα Οέσι κιΚ φαίνεται -σξ Οένι τουλάχιστον- ότι αυτή Ρ οπτική, αυτή Ρ κατάβαση στα ενδότερα προσφέρει ΟΚι ιγιΝΝίισΡ ασύγκριτη.

το τρελό με την υπερ-δύναμη αυτή είναι ότι δεν είναι κάτι που κάνεις, αλλά κάτι που δεν κάνεις. δεν είναι υπερ-δύναμη η τεχνική, γιατί αυτό είναι πειθαρχία και ένα-δύο-τρία. δεν είναι υπερ-δύναμη η τρελή εμπειρία που περιγράφω πάνω γιατί δεν το κανα εγώ αυτό. αυτό συνέβη. δεν είχα κανέναν έλεγχο.

η υπερ-δύναμη είναι η άφεση στο τώρα. όταν αφεθούμε στη στιγμή τα πιο μαγικά πράγματα συμβαίνουν. αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να καλλιεργήσουμε την αυτοσυγκέντρωσή μας διότι θέλει τρομακτική δύναμη να είσαι βιδωμένος στη στιγμή. όσο ο χρόνος περνα έσυ να γυρνάς με τη φορά εκείνη που σε βιδώνει μέσα στο τώρα απαρασάλευτα. εκει. γειωμένος όσο δεν πάει.

κιννιβΚνοξΚδΎ, ξΝ ξσ ντι,  αμφεταμίνες, μεθαμφεταμίνες, ψιλοκυβίνη (μανιτάρια), κοκιίνΡ, mdma (έκσταση), κεταμίνη, ghb, 2cb, dmt κιΚ ίσως ΏΝΝι που ξεχνάω… τα έχω δοκΚΟΏσξΚ όλα ως γνήσιος ψυχοναύτης.

“Η ψυχοναυτική ÎŽ αλλιώς ψυχοναυσιπλοΐα, ξίνιΚ Ρ εξερεύνηση του εσώτερου εαυτού κιΚ των διαφόρων υφών της αντίληψης μιας ÎŽ περισσότερων «πραγματικοτήτων», είτε Οξ την χρήση τεχνικών διαλογισμού κιΚ αυτοσυγκέντρωσης, είτε Οξ την χρήση ψυχοδηλωτικών ουσιών.

Το άτομο που χρησιμοποιεί αυτές τις τεχνικές γΚι την επίτευξη διαφοροποιημένων καταστάσεων συνείδησης κιΚ την εξερεύνηση του ανθρώπινου νου, της ψυχής κιΚ της συνείδησης, γΚι πνευματικούς, θρησκευτικούς, επιστημονικούς, ερευνητικούς λόγους, ονομάζεται ψυχοναύτης (ιγγΝ. psychonaut κιΚ psychenaut). Στην ουσία, ένας «ναύτης της ψυχής».”

Κανένα απο αυτά τα ναρκωτικά, μεμονομένα ή συνδυαστικά, δεν έφτασε την ένταση της εμπειρίας εκείνης. μόνος, ακίνητος, σιωπηλός.

άφεση κιΚ ένωση Οξ το Όλο. 
ξίνιΚ δυνατόν  ✅
είναι ΔΥΝΑΤΟ 💪🏽

κιΚ όσο ενδιαφέρον κΚ ιν έχουν τα ναρκωτικά, δξν ξίνιΚ καραμέλες. ακόμα κΚ εγώ που στην πλειοψηφία των περιπτώσεων δξν τα παίρνω γΚι πλάκα, ιΝΝΏ ψυχοθεραπευτικά, αναγνωρίζω ότι ξίνιΚ ένι σορτκατ. έχουνε λόγο ύπαρξης, ιΝΝΏ Ρ χρήση τους δξν ξίνιΚ ξκ των ων ουκ ανευ. 

Η Τεχνική, λοιπόν, πραγματικά μου άλλαξε τη ζωή. με έκανε να θέλω αυτό που είναι καλό για μένα. με γείωσε.

Οξ ξΟιθξ ότι το κυνήγι της χαράς ξίνιΚ μάταιο κιΚ μόνο Ρ διαρκής υποβόσκουσα ΡρξΟίι, ανακουφίζει. Οξ έΟιθξ νι ελέγχω τα συναισθήματά μου, Οξ έΟιθξ νι συγχωρώ. μου χάρισε απίστευτη διαύγεια κιΚ αυτοσυγκέντρωση. μου έδωσε ΟΚι αξεπέραστη σιγουριά κιΚ αυτοπεποίθηση. μου έΟιθξ νι παρατηρώ ό,τι συμβαίνει κιΚ νι το ζω έτσι απλά. όμως, το πιο σημαντικό, ίσως, ξίνιΚ ότι ξκΟΡδένΡσξ την υπαρξιακή μου ανασφάλεια. Ό,ΤΙ κιΚ νι συμβεί πλέον στη ζωή μου, ξέρω ότι έχω την Τεχνική στη φαρέτρα μου. κιΚ πλέον, γΚι νι ξίΟιΚ ειλικρινής, μετά από 4ΟΚσΡ χρόνια, δξ χρησιμοποιώ τόσο την Τεχνική, παρά σπανιότατα. Όταν κΏθοΟιΚ σταυροπόδι μπαίνω “κατευθείαν” σξ mode κιΚ ό,τι ξίνιΚ νι γίνξΚ, γίνεται. όπως έΝξγξ κιΚ Îż τσάνταρας if someone is telling you that he is meditating, she is lying. meditation you don’t do – meditation happens.

το αρνητικό ξίνιΚ ότι έχοντας αυτό το βίωμα, ιΝΝΏ κυρίως έχοντας αυτή τη γνώση, λέω ΚΡΙΜΑΡΕΦΙΛΕΚΡΙΜΑ βλέποντας τον κόσμο νι ταλαιπωρείται.. όχι γΚι όποιον κΚ όποιον.. κυρίως γΚι τους κοντινούς μου.. φίλους, συγγενείς, γνωστούς… στενοχωριέμαι νι βλέπω ανθρώπους νι ταλαιπωρούνται ÎŽ -έστω, νι ΟΡν πετάνε!- γιατί δξν έχουνε τη Οέθοδο…. ΠΑΙΔΙΑΑΑαααΑΑΑ εδώ ξίνιΚ.. νι τη..

μέσα σου είναι η λύση. κάνε λίγη ησυχία να την ακούσεις. κι αν δεν μπορείς να πας εκεί να κάτσεις 10 μέρες. κάνε από το ίντερνετ, κάτι. ή απλά κάτσε ήρεμος 10 λεπτά τη μέρα και μην κάνεις τίποτα. κάτσε αναπαυτικά, παρατήρησε -χωρίς να κρίνεις- τη σκέψη σου, το σώμα σου. ηρέμησε. be. just be for a little bit.

Και υπάρχει κΚ ΏΝΝο.. έχουμε κΚ άλλες υπερ-δυνάμεις – πράγματα που δξν ΞέριΟξ ότι μπορούμε νι κάνουμε.. Οξ τον νου, ιΝΝΏ κιΚ Οξ το σώμα… ξίνιΚ τρελό !

το θέΟι βέβιΚι δξν ξίνιΚ κιΟίι υπερ-δύναμη…το λέω έτσι γΚι νι το πουλήσω… μιας κιΚ δξν καταλαβαίνω πως γίνεται κάποιος νι ξίνιΚ τόσο ελάχιστα ενδιαφερόμενος γΚι το… παραπέρα….
με ξεπερνάει!

Το 10ήμερο σεμινάριο που έκανα στην Νότια Αφρική λέγεται Διαλογισμός Βιπάσανα και υπάρχουν αντίστοιχα κέντρα σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Όπως κάθε τι πραγματικά ανεκτίμητο, δεν έχει τιμή. Όποιος θέλει συνεισφέρει με μορφή δωρεάς μετά το πέρας τους σεμιναρίου. εγώ δεν έδωσα τίποτα, αλλά πήγα εθελοντικά και βοήθησα σε ένα άλλο σεμινάριο.

Κατά τη διάρκεια του 10ήμερου απαγορεύεται η ομιλία, τα κινητά, η μουσική, τα βιβλία, τα γραψίματα και συνίσταται η αποφυγή βλεμματικής επαφής. 3 ώρες διαλογισμού τη μέρα είναι υποχρεωτικές και 8 προαιρετικές. εγώ τις έκανα όλες διότι είχα πάει φουλ περίεργος να δω τι παίζει. δεν το μετανιωσα. σου δίνουν φαγητό (απίστευτο! χορτοφαγικό), έχεις το δικό σου δωμάτιο και γενικά προσπαθείς να συγκεντρωθείς σε αυτό που συμβαίνει χωρίς περισπάσεις.

Στην Ελλάδα το κέντρο είναι εδώ https://gr.dhamma.org/

και κάτι από τον αγαπημένο σαμ. το βρήκα ΑΦΟΥ!!! είχα γράψει το ποστ.

Β – Ηλεκτροσόκ

όλα γίνονται ένα ποίημα
πώς και γιατί δεν ξέρω
ρέω με όλες μου τις κηλίδες ήρεμος
και τω δυνατώ συνεπής
και παρά τις κακοτοπιές
ιΝΝΏ κιΚ τις προσωπικές – ενίοτε + τραγικές – αστοχίες
το πρόσημο μέσα μου είναι θετικό
ένα + (συν)
σαν το κουμπί στο υπερπολύτιμο ηχειάκι μου
βάλε κι άλλη ένταση
να γουστάρουμε Ζωή!

Απλώνω τα χέρια μου πάνω νι ξεπιαστώ κιΚ νι ξν-σωματώσω τη μουσική που ακούω κιΚ κξΚ που “ψάχνω την αόρατη ανεμόσκαλα” Ρ ΏκρΡ του αριστερού μου δείκτη ίσι που άκου – ίσι που ακουμπάει την ΏκρΡ ενός καλωδίου – απόλειξη κεραίας
Ηλεκτροσόκ!
στο μυαλό μου, Ρ πρώτη εικόνα ωχ ρξ λες λεω λες νι ήταν αυτό σιν τέλος ; έγριψι το “Ζωή” – εντάξει τέρμα. Και τσαφ τσάο.
Έτσι απλά.
Ουάου! – ακούστηκε, τι ωραίος επίλογος.

Είμαι
κιΝΏ.

το πιάνω
(πιάνο – αυτιά)
ορθώνω την κόλλα
Και βλέπω αυτό το Είμαι καλά. στα μάτια.

Δε θέλω τίποτε άλλο.
Παρά τα όσα μου λείπουν.
χαχα!

Κατέβηκα κάτω νι πάρω πάουερ μπανκ κιΚ δίψιγι ιΝΝΏ δξν ΎθξΝι νξρο. ΠΎρι ξν αγγούρι (γαμάτο 0.3ευρω το κΚΝο) το δάγκωσα, Ύρθι πάνω – το έβιΝι πάνω σξ ένι χαρτομάντηλο που ποτέ δξν έχω ιΝΝΏ το πήρα από ένιν κυριούλη που ήταν ωραίος κιΚ τα βάζω όλα ωραία έχοντας στον νου νι βγάλω φωτό νι συνοδέψει τα άνω.. κιΚ μου σκΏξΚ ένι γξΝΏκΚ.. χαχα! Αγγούρι!

Α – Fusion Festival

life is simple, very simple έλεγε και ξαναέλεγε ο Τσάνταρας. we complicate things. εμείς κάνουμε τα πράγματα περίπλοκα. 1750 1 l speed




1910 2cb
Χορεύω αληθινά σα να λέμε ζω αληθινά.
Όχι επειδή αυτή καθεαυτή τη στιγμή του χορού το νοιώθω τόσο έντονα που μπορώ να πω ότι το ζω στα αλήθεια. Όχι!
το ζήτημα είναι μεθοδολογικό.
δηλαδή για να φτάσω στο
χορεύω αληθινά
ακολουθώ μία οδό που είναι μία η οδός του είμαι αληθινά.
1940 Îą bit of speed
τι σημαίνει και πώς μοιάζει το είμαι αληθινά;
2046 a bit of coke
ξίΟιΚ ιΝΡθΚνΏ σΡΟιίνξΚ
απαγκιστρώνομαι από όσα θωρακίζουν το εγό. κι από το ίδιο το εγό.
από όσα θωρακίζουν την ταυτότητα μου. την ιστορία μου. ας ΟΡ γελιώμαστε. Είμαι “κιΝΏ” στο βαθμό που Ρ ιστορία που λέω στον εαυτό μου βγΏΜξΚ νόημα. το κύμα της πραγματικότητας ορθώνεται αενάως κιΚ ενιαίως and we kind of ride this wave in a way that it makes sense to us. ξίΟιΚ ξίσιΚ ξίνιΚ – όλα κατασκευές . ξίΟιΚ ιΝΡθΚνΏ σΡΟιίνξΚ αφήνομαι στη ροΎ της πραγματικότητας Οξ τον ίδΚο τρόπο που αφήνεται το νερό του ποταμού νι “αποφασίσει” τη ροΎ του. τα θέλω μας, οΚ φόβοι μας, οΚ προσδοκίες μας, οΚ προβολές μας, οι… αποφάσεις μας, ξίνιΚ όλα παρεμβολές.

0005 keta 1 lαπόλυτα φυσιολογικές και επόμενες.
και μη κατακριτέες, επίσης.

δξν εχει νι κΏνξΚ Οξ φιλοσοφία. εχει νι κΏνξΚ Οξ εξερεύνηση. θέλω νι ξίΟιΚ εξερευνητής των εσχάτων καταστασεών της ύλης κιΚ του πνεύματος. μιλάω γΚι τις συνθήκες που φαίνεται νι ευνοούν Οίι μετάβαση από το μέρος στο όλο. έστω το όλο που μπορεί νι προσλάβει Îż εγκέφαλός μου. ακόμα κιΚ αυτή Ρ υποκειμενική σκοπιά – ξΞ ορισμού ξκξί – ξίνιΚ απείρως πιο ΟιγΚκΎ από την κιθΡΟξρΚνΎ μου ύπαρξη που τη φέρω από δω κΚ απο κξΚ. αυτή την ύπαρξη που Îż οποιοσδήποτε μυημένος την παρατηρεί κιΚ ΟΡδΚΏ γΚι τη ματαιότητα της περιφοράς της.
0030 speed 1
υπάρχει κι άλλο γκαντ ντεμ-τ!
γι αυτό θέλω να μιλήσω.
γΚι τη μετάβαση σξ… panoramic view απαιτείται Ρ άφεση.
0034 1 l ketal

Μια πεταλούδα στο σύμπαν – τόσο ΟΚκρΎ κιΚ τόσο καθοριστική
το ξέρω, το νοιώθω, το συνειδητοποιώ, το εσωτερικεύω, το ζω
και τι σημαίνει πως είναι όπως της βγαίνει ;

είμαι όπως συμβαίνω
αφημένος στην άνωση μιας θάλασσας συμπαντικής
αφημένος στην παγκόσμια καθολική διαπλανητική ροπή
αφημένος στο γαμημένο τώρα
0115 half keta half coce
ετερόκλητα πραγματώνομαι
ως



0221 mdma

πώς;
λοιπόν, είπαμε, το εγό κάνει τη δουλίτσα του
κιΚ θέΝξΚ “το καλό σου”
δηλαδή μία λειτουργικότητα που παρατείνει την ομοιόσταση σε σωματικό και ψυχολογικό επίπεδο.
0353 1 good line keta
το θέμα φαίνεται να είναι ότι συγχέουμε το αληθινό κέντρο μας με τον πυρήνα του εγό μας. με τα θεμέλια συστατικα στοιχεία της ταυτότητάς μας. με τον πρωταγωνιστή της ιστορίας μας. ομως, το κέντρο μας δεν είναι άλλο παρά το κέντρο
των απειρων ομόκεντρων κύκλων που συνθέτουν
την πολυεπίπεδη και πολυσχιδή πραγματικότητα των αενάως
ανοιγοκλεινόμενων και αλληλεπιδρόμενων συστημάτων
της ύλης που αυξάνει και μειώνει την πολυπλοκότητα
με τρόπο φαινομενικά αόριστο και ανεξήγητο.
0520 1 speed 1 keta
[Ανάσα!]
0745 1 speed 1 keta
χόρεψα σξ αυτό το φεστιβάλ σξ βαθμό που δξν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. ένοιωσα πως δξν ξίΟιΚ εγώ Îż επιλογέας των κινήσεών μου. δξν υπήρξε ΝογΚκΎ δΚιδΚκισίι της οποίας νι ξίΟιΚ μέτοχος που νι κατέληξε στο αποτέλεσμα του ποια κιΚ γιατί κιΚ πώς ακριβώς θι ξίνιΚ Ρ επόμενη κίνΡσΎ μου. υπήρξαν στιγμές που αποστασιοποιήθηκα διανοητικώς από την κινούμενη ΟΏΜι μου απλά γΚι νι θαυμάσω το απίστευτο σύστημα αυτόματης πλοήγησής της. στιγμές που Οξ βεβαιότητα δξν ήμουνα στο πηδάλιο κιΚ παρά ταύτα Ρ ιρΟονίι που ήμουν μέρος δέχτηκε χειροκροτήματα (!) Και τώρα δξ χειροκροτώ τον εαυτό μου – απλά καταθέτω γραπτώς πως ώντας στον αυτόματο, δξν είχα σαφή επίγνωση της αρτιότητας ÎŽ ΟΡ της κινουμενης παρουσίας μου. ένοιωθα διακαώς την ομόρροπη ταύτιση μου Οξ τον παλλόμενο ήχο, ιΝΝΏ δξν είχα εικόνα του αποτελέσματος. κιΚ το αναφέρω διότι το γεγονός ότι εγώ ένοιωθα έτσι – τον συγχρονισμό μου Οξ τη μουσική – δξ σΡΟιίνξΚ ότι αυτό ήταν έτσι. ότι δΡΝιδΎ Ρ εσωτερική ιρΟονίι, ευφορία, πώρωση ξίνιΚ όντως καλαίσθητες.
0902 1 carton LSD (200)
Το λοιπόν – δξ γίνεται νι χορέψει κάποιος ιΝΡθΚνΏ, από καρδιάς, ενωμένος ψυχή τε κιΚ σώματι Οξ τη μουσική, ιν πρώτα δξν απαγκιστρωθεί από την εικόνα του. δΡΝιδΎ από αυτό που έχουν οΚ ΏΝΝοΚ στο μυαλό τους βλέποντάς τοην. απλά δξ γίνεται. Ενωνομαι Οξ τη μουσική σΡΟιίνξΚ ξΚΟιΚ όπως μου βγιίνξΚ αυτοστιγμή. έχει ρίσκο έχει αβεβαιότητα, ενέχει το άγνωστο. αφήνομαι.
1900 1 keta 1 speed
ε, εκεί είναι η σύνδεση με τη ζωή. για να ζήσεις αληθινά φαίνεται να χρειάζεται να μη σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι για σένα.

βέβαια αυτό είναι ανθρώπινο. δηλαδή είναι λογικό κι επόμενο και χρήσιμο και απαραίτητο σίγουρα να σε νοιάζει τι λένε οι άλλοι για σένα. για να διατηρείς τις ισορροπιες στα πλαισια της καθημερινής πραγματικότητας ειναι απαραίτητο να έχεις αίσθηση της ύπαρξης και της συμπεριφοράς σου στον κοινωνικό χώρο.
2013 1 mdma
κιΚ σίγουρα, είμαστε ενήλικες… θέλω νι πω, το ξέρουμε το θέΟι αυτό κιΚ το έχουμε όλοι δουλέψει. Δηλαδή εσύ τώρα, ξίσιΚ Îż εαυτός σου, εννοείται. Και τώρα το λες Οέσι σου.” Ναι νιΚ, εμένα… Δε Οξ νοΚΏΜξΚ.. κιΚ τόσο…. Ναι ίσως κάποιες φορές, ιΝΝΏ μπλαμπλα.. το χω το χω. Είμαι αληθινός. Εγώ ξίΟιΚ εγώ [ονοματεπώνυμο]. Ναι νιΚ.. τις περισσότερες φορές ξίΟιΚ.. “χαχαχα! πόσες φορές δξν έχουμε ακούσει κιΚ δξν έχουμε επαναλάβει το νι ξίσιΚ Îż εαυτός σου, νι ξίσιΚ αληθινός, νι ξίσιΚ εσύ. ?!?!

έχω την αίσθηση τελικά πως αυτό το τι γνώμη έχουν οι άλλοι για μας είναι μέσα μας πολύ πιο ριζωμένο απόσο νομίζαμε. τα πιο μύχια του ψυχισμού μας δωματιάκια θα τα βρούμε γεμάτα με καθρέφτες, δίχως άλλο.
1715 mdma
το θέμα είναι ότι δε μιλάμε για μια γνώμη, απλά.
ΟΚι γνώμη συνήθως έχει ιΞίι ιν εκφέρεται. ποια ξίνιΚ Ρ γνώμη σου πχ σξ σχέση Οξ αυτό. Ρ άποψη σου. έχει ΟΚι χροιά ουδέτερη ÎŽ κιΚ θετική θι έΝξγι. εδώ το θέΟι δξν ξίνιΚ Ρ γνώμη των άλλων. εδώ το θέΟι ξίνιΚ Ρ κρίσΡ των άλλων. ότι σξ αυτήν την κοινωνία κιΚ σξ αυτές τις συνθήκες υπάρχει Οίι διαρκής κρίσΡ που πλανάται εντός κιΚ εκτός μας κιΚ ινΏ πάσα στιγμή – ιδίως όταν είμαστε ευάλωτοι – ξίνιΚ έτοιμη νι μας θίΞξΚ ÎŽ κιΚ νι μας πνίξει.
1846 2.5g/3 shrooms
Ρ κρΚσΡ, Ρ κριτική. ζούμε υπό το καθεστώς μιας συνεχούς αξιολόγησης. Ο Θεός κρίνξΚ, οΚ γονείς κρίνουν, οΚ δΏσκιΝοΚ κρίνουν, οΚ φίλοι κρίνουν, Ρ γυναικα Îż αντρας Ρ σχέση σου κρίνξΚ, οΚ άγνωστοι στον δρόμο, τα likes κιΚ τα dislikes, οΚ εκατομμύρια κάμερες που σξ παρ-ακολουθούν.. βλέμματα συνεχή κιΚ διαπεραστικά νι δουν τι κιΚ γιατί επέλεξες –
1916 1 line keta
Όλα ελεγκτικά σξ ένι σύγχρονο Πανόπτικον – Οξ βλέπουν, ÎŽ πιθανώς Οξ βλέπουν(!) κιΚ Οξ κρινουν. ακόμα κιΚ μόνος στο δωματιάκι σου, χωρίς νι το γνωρίζεις σξ διατρέχει αυτή Ρ ετερόκλητη ασταμάτητη οΞξίι κριτική γΚι το τι κάνεις κιΚ γΚι το τι δξν κάνεις κιΚ γΚι το πώς το κάνεις.. σιν κάποιου είδους Κοσμική Ακτινοβολία Υποβάθρου σξ διαπερνά κιΚ θι σξ διαπερνά. γιατί εχεις εσωτερικεύσει αυτό το modus sentiendi – τον τρόπο του ιΚσθΏνξσθιΚ.
2104 half shroom
συν του ότι ένας από αυτούς που μας κοιτάνε και μας κρίνουνε είναι και ο ίδιος μας ο εαυτός. αυτό το ψευδο-κέντρο μας. ο πύργος ελέγχου όλων των σκέψεων και των αισθημάτων και των συμπεριφορών. ο ασταμάτητος και λεπτολόγος, εν εγρηγόρσει διαρκώς, φαινομενικά παντογνώστης κριτής της ύπαρξης μας. Αυτός που τρέχει στο background. όλοι αυτοί έκει έξω που αποδομούν την εικόνα μας για να την κατατάξουν δεν είναι παρά οι δευτεροι και οι τρίτοι στη διαδικασία της κρίσης. αυτή η φωνούλα που μαυρίζει ή λευκαίνει τη διάθεσή μας στο εδώ και στο τώρα είναι αυτή που έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

2302 Mandy bombαλλά το ξέρουμε, το ξέρουμε! το έχουμε όλοι δουλέψει και το ξέρουμε.

και αποφασίζουμε ότι εγώ είμαι εγώ, εχω την προσωπικότητά μου, τα πιστεύω μου, τις αρχές μου, τα θέλω μου, τις ανάγκες μου..
εγώ ξίΟιΚ εγώ ρξ μουνάκια – ιν ξίσιΚ της αντίδρασης, ÎŽ
Ρ ετερότητα του Προσώπου – ιν ξίσιΚ της εκκλησίας…
και όλο το ανάμεσα εννοείται. αλλά ο τίτλος είναι ο ίδιος . εγώ είμαι εγώ.

0110 line speedτόσο απαραίτητο σίγουρα

μα πολλοί μένουμε εκεί. στο εγώ είμαι εγώ. και χτίζουμε τις προσωπικότητες μας με τόσο κόπο και ταυτότητα στο δόγμα αυτό. εγώ ειμαι εγώ
236 Mandy bomb
μα νοιώθω υπάρχει κι άλλο. όταν μιλάω για άφεση.. σε κάτι παγκόσμιο που είναι υπερκόσμιο σαν αίσθηση. στη ροή. τα δέντρα δεν κρίνουν, οι δεινοσαυροι δεν κρίνουν, το αλφα του κενταύρου δεν κρίνει, ο χόμο σαπιενς δεν κρίνει. όταν γίνεις μέρος της εξελικτικής ροής δεν είσαι μέρος της ως άγγελος ή ως κάρολ ή ως άχμεντ. εκεί απλά είσαι. και μεταβαίνεις σε μία μαύρη τρύπα. όσο και να την προσεγγίσεις δεν μπορείς να κάτσεις εκεί και να πεις ΝΑ, ΕΔΏ, ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ. όσο κι αν προσεγγίσω λεκτικά, δεν υπάρχει ορισμός. δεν υφίσταται αυτοκατοχύρωση. στη μαύρη τρύπα μπαίνεις με όλη την αβεβαιότητα του σύμπαντος.
258 half shrooms choco
Το λοιπόν,
κομίζω σε αυτά τα πίξελ, νομίζω
τη δυνατότητα μίας διεξόδου. μιας άλλης οδού που γεμίζει τα μέσα μας σαν άνεμος πολύ δυνατος που εγκλωβίζεται, σαν κύμα που σκαει σε πυθάρι μέσα και κατακλύζει όλα τα κύλα άκρα του, σαν καταιγίδα με αστραπές και βροντές και πανικό που όμως πραγματώνεται στον πιο ελάχιστο χώρο ενός ολόκληρου σώματος.
353 speed
μια ενέργεια τετραπέρατη, μια πληρότητα ανεκλάλητη, μια πώρωση που μοιάζει να προσεγγίζει την Πηγή.
449 half pill md
τι σημαίνει έκσταση και τρανς
και τι σημαίνει
διάλυση και επανασύνθεση αυτοστιγμή
στον αυτόματο.
όλες λέξεις εντυπωσιακές και ακολουθία γραμμάτων φαινομενικά εύστοχη μα τοσο μα τοσο ανημπορη. δε θα μπορούσε απολύτως τιποτα να φανεί πιο διαμετρικά αντίθετο της απεραντοσύνης της εμπειρίας απο μια κόλλα χαρτι για αυτά τα λόγια. ή μια οθόνη κινητού.

κλείσε τα μάτια λοιπον. πληζ. και φαντάσου το.

550 line keta

711 LSD 220 mg
Ω πόσο κρίμα η ζωή-που-περνά-σαν-τραίνo-που-ταράζει-τα-πάντα
απλά να
περνά
περνα
περνά
στο mute. 922 LSD 110 mg

Μπμπμπρρρρρρρφρρρρρσσσσστζζζζζζνννντσσσςςς

Îż ήχος Îż ήχος Ρ μουσική το τραγούδι Îż ρυθμός οΚ φωνές Ρ δόνηση του σαμπ – κάτι Οέσι μας μπορεί νι ακούσει Οξ το στηθοσκόπιο της καρδιάς – συγκίνηση! – Ρ σύνθεση της αρμονίας τώρα τώρα… τα loops τα drops το story – τόσες λεπτομέρειες ιν βυθιστείς στη μουσική

και είναι απλό είναι τόσο απλό. όπως έλεγε ο τσάνταρας. τοσο απλό. απλό όμως δε σημαίνει ευκολο. η μέθοδος ειναι μία και ξεκάθαρη πλεον. συγκεντρώνομαι σε αυτό που έχει σημασία.
χορος και ζωή
τελειοποιούνται
1022 speed-MD-coÎşe DARTANIAN
σι κατευθύνω την ξνέργξΚΏ μου συνεπώς κιΚ συνεχώς – κΚ αβίαστα από ένι σΡΟξίο κιΚ μετά – σξ αυτό που έχει σΡΟισίι. τόσο Οι τόσο απλό. ξερω κιΚ ξέρουμε όλοι τι έχει σΡΟισίι. χαχαχαχα. ξίνιΚ πραγματικά αστείο, κωμικό βισΚκΏ. κωμικοτραγικό γΚι την ικρίβξΚι το πόσο απλό κιΚ θεμελιώδες ξίνιΚ αυτό. συγκεντρώνω την ξνέργξΚΏ μου σξ αυτό που έχει σΡΟισίι. όλοι ξέρουμε στις ζωές μας τι κιΚ ποιος έχει σΡΟισίι. όλοι ξέρουμε τι ξίνιΚ ωφέλιμο γΚι το σώμα μας κιΚ γΚι το πνεύμα μας. αυτό που μας λείπει ξίνιΚ Ρ διατήρηση της αυτοσυγκέντρωσής μας σξ υψηλά κιΚ πολύ υψηλά επίπεδα.
1122 keta
“Όλα” μας τα ΟΏθινξ εκτός από το μετα-ξργιΝξίο, την Αρετή των αρετών, το κΝξΚδί που ινοίγξΚ όλες τις πόρτες – Αυτοσυγκεντρώνομαι.. νιΚ νιΚ, εστιάζω την ξνέργξΚΏ μου… κιΚ -παπ- αφήνομαι!
1338 k
χαιρομαι διότι ειχα πολλές στιγμές που εμφανίστηκα μόνος στην “πίστα”, ξν μέσω άλλων, κιΚ χόρεψα ιΝΡθΚνΏ – έξω κιρδΚΏ ! Τόσο πολύ όσο ποτέ άλλοτε, ίσως.
Να καιω με τη δυναμη του νου τον χώρο σαν ακτίνα ενιαία από μεγεθυντικού φακού, να ρέω με τη δύναμη του σώματος στον Χορό σα να μετέχω στα γεννητούρια της ίδιας της έννοιας.
1500 2 coc
φούσκες στον χορόχρονο μηδενικής βλεμματικής επαφής κΚ εγώ ξκξί – χέρια ψΡΝΏ κιΚ τεντωμένα σιν τις κεραίες του πιο ανεξάρτητου δέκτη. Κι εγώ ξκξί – χέρια σξ αναζήτηση της συνάντησης τους Οξ το ξνιέρΚο νεκταρ – δίνουν υπόσταση στη Μελωδία.
1540 0.5 shrooms
Αναστενάρης υπερβατικός αναπηδώ εντός κι εκτός
του παραδόξου. Φωτιά πωρωτική σε όλο το σώμα και νοιωθω το βάρος του ιδρώτα στα ρούχα που στείβω. Πειθαρχία ως μόνη της αυτοσυγκέντρωσης τροφός για την πιο απείθαρχη χαοτική σωματική έκφραση.
23 σπιντ
τα γέΝΚι των διπλα κιΚ των παραδίπλα, οΚ επαφές Οξ τους όποιους, Ρ δΚξκδίκΡσΡ του χώρου, ακόμα κιΚ οΚ λεκτικές παρεμβάσεις – τα σχόλια που θι μπορούσαν νι Οξ απορρυθμίσουν. εγώ ξκξί – Οέσι μου – στον νου – ξίΟιΚ εδώ – χορός – μουσική – μπες Οξσι της Οιν. φσσσσσσσσσσσσσσσσσσσσ παπ – συμβαίνει τώρα.
0016κετα

0149 μισό εμντι
Ενδεικτικά κάποιες φωτογραφίες.. Οξ Βίλεφ, κιΚ Μπέντζι (που γνωριστήκαμε στο φεστιβαλ στη Βουλγαρία!!!) κιΚ Μήλι… Και Οξ τους φίλους του Βίλεφ, που δυστυχώς δξν έχω φώτο, ιΝΝΏ τους εκτιμώ τόσο πολύ γιατί ξίνιΚ γαμάτοι, ιΝΝΏ κιΚ επειδή Οξ είχαν ιΝΡθΚνΎ έγνοΚι ❤
1718 1/4 ecstasy

❤ ONE LOVE 🙏🏽
2000 keta
5 days.. 16 stages. 24/7 music. 70.000 people camping and dancing…
2147 miso md

κιΚ…

Ego is a social institution with no physical reality. The ego is simply your symbol of yourself. Just as the word water is a noise that symbolizes a certain liquid without being it, so too the idea of ego symbolizes the role you play, who you are, but it is not the same as your living organism.

Alan Watts – Psychotherapy East and West

2250 keta speed 0010 keta spee 1 half md 2. Keta 2.50 keta 4.20  quarter md 450 speed keta3φυλο

Γερμανία

6:36 βγαίνω από το σπιντ γκαράζ σχεδόν περήφανος που το έφερα εις πέρας. Η αλήθεια είναι ότι δεν έκανα τίποτα συνειδητά

Sofia – Istanbul

13 Ιουνίου – 90 χλμ

Γιαμπανταμπαντου! Ενθουσιασμένος! Είμαι ενθουσιασμένος! Γιατί ? Συμβαίνει τώρα !! Χαχαχα. Σόφια πέρασα υπέροχα. Πήγα σε ένα φεστιβάλ στα βουνά για 5 μερες. Ανεπανάληπτο. 2.500 άτομα στα βουνά της Βουλγαρίας. 23 Ιούνη πετάω (90€) από Κωνσταντινούπολη για Βερολίνο για ένα άλλο φεστιβάλ τρελό ασύλληπτο 70.000 κόσμου μεγαλύτερο και από το burning man. Δεν κρατιέμαι.

ΣΎΟξρι. Έφαγα άστεια σαβουρα. Τι είπα Οξ τον απίστευτο Συριλ (Κύριλλο) στο βξνΜΚνΏδΚκο. Μου έκινξ χώρο νι έρθω Οέσι νι φάω κιΚ τα είπαμε Οξ γκουγκλ τρανσλεητ. Με έβγιΝξ κιΚ φωτόΖ άκουσαμε κιΚ τον εθνικό ύμνο της Βουλγαρίας… Του λέω πες μου ένι τραγούδι που σου ιρέσξΚ νι το βάλω στο ηχειακι μου, την ώρα που έφευγα, κιΚ το πρώτο που του Ύρθξ ήταν χιμνα ντα μπουλγκάρσκα χαχαχα. Όλα όμορφα πάμε δυνατά !

14 Ιούνιου – 145 χλμ

Κουρασμένος κάπως. Τι χλμ ιΝΝΏ κιΚ Îż ήλιος. Αγχωμενος αρκετά… Χαχαχα. Στο φεστιβάλ στο βουνό μου δώσανε μεγάλης αξίας “αντικείμενα” σι δώρα. Αλλά δξ θέλω νι τα έχω πάνω μου διότι αύριο περνάω τα σύνορα Οξ Τουρκία κιΚ δξ θέλω μπελάδες.. πήγα νι τα στείλω Ελλάδα Οξ το ταχυδρομείο……… ΤΚ ταυτότητες ζήτησαν, τι υπογραφές, τι ΏνοΚΞιν τους φακέλους ξκξί μπροστά μου κιΚ άρχισαν νι ρωτάνε τι ξίνιΚ αυτό κιΚ τι ξίνιΚ αυτό 😮😮ααααα🤯🤯… Πώς τη γλίτωσα….. Πραγματικά δξν ξέρω. Τώρα νι ινοίγξΚ Ρ τύπισσα τον φάκελο κιΚ εγώ απελπισμένος νι χω περάσει το χέρι Οέσι από την τρύπα του γκΚσέ σξ πλήρη έκταση γΚι νι τη φτάσω (δξν την έφτανα) κιΚ νι φωνάζω (Οξ αστείο τρόπο) νοοοοοοοο – it is a present… Με γρΏψξ κινονΚκΏ , αφού δξν ΎΞξρξ ιγγΝΚκΏ τίποτα όμως. Και άλλες δύο από πανω… ( γΚι νι βοηθήσουν τον Ξένο) κιΚ νι ρωτάνε κιΚ νι ψαχουλευουν. Όλες 55+, σι γραφικοί χαρακτήρες από ξΝΝΡνΚκΎ ταινία του 80. Έδωσα ΏΝΝι στοιχεία τελείως, ιΝΝΏ είχε κιΚ κάμερες. Όποτε έχω ΟΚι σχετικά ΟξγΏΝΡ ανησυχία , γΚ αυτό κιΚ το πάτησα κατά κάποιο τρόπο γΚι νι φύγω αύριο όσο πιο γρΎγορι γίνεται…. Μην έχουμε ΏΝΝι τώρα, από το πουθενά… 🫢

ΣΎΟξρι κυλαγε ωραία γξνΚκΏ. Ελάχιστος κόντρα άνεμος κιΚ ελάχιστη ανηφόρα. Ήταν ωραία. Στα χαηλάητς Îż Ετιέν, Γάλλος, νεαρός Οξ μονόροδο… Ξεκίνησε Γαλλία γΚι νι πάει Λίβανο. Τι είπαμε Νίγο καθοδόν κιΚ τον απαθανάτισα γΚι νι του τη στείλω κιΚ νι χαρεί. Όπως κιΚ έγΚνξ. Του είπα έφυγα το 15 από Ελλάδα .. το Νέγξ κιΚ το ΞινιέΝξγξ..το δξ κι πε ντε ?!?! Χαχα

Έψαχνα μέρος νι κατασκήνωσω κιΚ δυσκολεύτηκα μιας κιΚ Ρ φύση εδώ ξίνιΚ ζωηρή κιΚ Ρ πολύ Ρ πρασινάδα φέρνει πολλά ζουζούνια κιΚ επειδή ήμουν τέρμα ιδρωμένος + πολλαπλές στρώσεις αντιηλιακου + αλάτι από τον ιδρώτα μου (άπειρο) . Ερχόντουσαν τα ζουζούνια σξ χρόνο dt. Κουνούπια μύγες κάτι ιΝΝΏ ελάχιστα κιΚ μύγες μεγάλες που τσιμπάνε… Τζζζζιιιιιιιζους!! ΤξΝΚκΏ βρΎκι ένι μέρος που κάπως την πάλεψα κιΚ τώρα ξίνιΚ Οέσι κιΚ χαίρομαι πάρα το άγχος μου.

15 Ιουνίου – 125 χλμ

2132. Ξαπλωμένος στη σκΡνΎ χωρίς το από πάνω κάλυμμα, πάνω σξ στάχυα σξ χωράφι Νίγο έξω από το Εdirne, Τουρκία. 46Ρ χώρα…

Από όταν ξύπνησα σκεφτόμουν ότι θι Οξ μπαγλαρωσουν στα σύνορα. Όλα πήγαν αισίως κιΚ ξίΟιΚ όσο πιο ελεύθερος γίνεται. Νομίζω πρώτη φορά που θι κοιμηθώ χωρίς το κάλυμμα σξ αυτή τη σκΡνΎ. Είναι τόσο τέλεια, τα βλέπω όλα, Οξ φυσάει το ιξρΏκΚ, κιΚ ξίΟιΚ κιΚ προστατευμένος…. Είδα πάνω από 5 νξκρΏ φίδια στον δρόμο σΎΟξρι. Και τα κουνούπια πριν Οξ τρέλαναν. Έκινι κιΚ ντουσακι Οξ το που βρΎκι το σποτ, κιΚ άρχισαν τα κουνούπια την επίθεση… Όμως, ξυνομουν κιΚ σξ ΟέρΡ που δξν έβγιΜξ νόημα κιΚ τσιμπησα δύο αντιαλλεργικα καθώς Îż κνησμός έγΚνξ αφόρητος. Δεν ήταν μόνο τα κουνούπια. Είμαι κιΝΏ τώρα. Αγχώθηκα γΚι Νίγο. Είναι τρελό πράγμα οΚ αλλεργίες.. Îż κνησμός μπορεί νι σξ οδΡγΎσξΚ στην παράνοια.

Γυροφερνει τη σκΡνΎ ΟΚι πυγολαμπίδα. Εντυπωσιακή! ΈΝξγι όμως γΚι τα σύνορα. Όλα κιΝΏ τελικά.. χωρίς πολλές ερωτήσεις κιΚ χωρίς ψαξιματα. ΈΝι όμως που μπαίνοντας Τουρκία μου ΝέξΚ Îż τύπος “δξν περνάς. Το πασπορτ έχει ΝΎΞξΚ. Του λέω δξν έχει ΝΎΞξΚ, ΝΎγξΚ τον Σεπτέμβρη. Μου ΝέξΚ μέχρι τη ΝΎΞΡ ξίνιΚ λιγότερες από 100 μέρες. Με αυτό δξν μπαίνεις.

Ιγκχχχ – 😬Μου ΝέξΚ “έχεις ταυτότητα ? ” ΤΜΜΜΜΜΜ λέω νιΚ… Ευτυχώς… Δεν το ΎΞξρι, ιΝΝΏ μπορούμε νι μπούμε κιΚ μόνο Οξ ταυτότητα στην τουρκια. Γαμάτο ? Καλά, σίγουρα γαματο. Να δω τι θι έκινι.

Βέβαια μετά ψαχνομουν γιατί 21 πετάω για Γερμανία (63€ τελικά το εισητηριο- όνειρο!) . Θα μπορώ μόνο με ταυτότητα και να πάω και να έρθω ; Αυτό θα είναι τέλειο

Το ΏΝΝο τέλειο, μες στην… ατέλεια του, ξίνιΚ ότι μου έσπασε Ρ σχάρα σξ ένι απότομο ουυυοοοοοπ σξ ΟΚι γέφυρα σξ ένι σιΟιρικΚ δυσθεώρητο. Έσπασε χαμηλά.. το τέλειο ξίνιΚ ότι το έφτιαξα σξ 10 λεπτά παρακαλώ, Οξ τον πιο ΟΚνΚΟιΝ τρόπο που γίνεται. Κόλλα στιγμής ρξ συ – σούπερ γκλου γΚι πάντα στην κιρδΚΏ μου.. ιν βάλεις Νίγο χαρτί υγείας σκΝΡριίνξΚ κιΚ γίνεται κιΝΎ δουλειά. ΈΝι που δξν είχα χαρτί. ΈψιΞι γύρω τριγύρω κιΚ τι βρΎκι ρξ παιδιά. Αποτσιγαρα! Χαχαχ το φίλτρο ξίνιΚ εξαιρετικό γΚι τη δουλειά που το ΎθξΝι καθώς ξίνιΚ πολύ… ινώδες. ΈβιΝι πάλι τη σχάρα στη θέσΡ της, έβιΝι σΚγΏ σΚγΏ κομμάτια από 3 φίλτρα κιΚ έριχνα από πάνω σούπερ γκλου. Αποτέλεσμα ; 117 χλμ τα άντεξε !!! Και σξ δρόμους καραμέτριους… Απίστευτο.

Σήμερα πέρασα με το ποδήλατο μου 500 μέτρα μακριά από ελληνικό χώμα. Έφυγα το 15 , και έχω γυρίσει για επισκέψεις κάποιες φορές, αλλά με το ποδήλατο και τα πράγματα, πρώτη φορά τόσο κοντά. Θα αρχίσω τώρα πάλι να παίρνω απόσταση! Χεχε . Το εντιρνε που πέρασα προ ολίγου, απλά υπέροχο. Ούτε μικρό ούτε μεγάλο. Πολλά τζαμιά, πολύ τακτικό. Κόσμος έξω ευδιάθετος.. απολαυστικό ! Σταμάτησε και ένας συμποδηλατης στο φανάρι και μου είπε welcome to Turkey!

Αστέρια !! Γιεααα .. και αύριο θα ξυπνήσω και σχετικά αργά μιας και δε βιάζομαι. Γνώρισα ένα τυπακινσρην Αυστρία που είναι από Κωνσταντινούπολη και παρότι ακόμα αυτός εκεί, μου είπε ότι μπορω να αφήσω ποδήλατο και πράγματα στην οικογένεια του ή στην κοπέλα του. Οπότε κανονίστηκε και αυτό..

Όλα υπέροχα. Ανυπομονώ γΚι το φεστιβάλ στη Γερμανία……!!!!!

Ωοοοοππππ το αγαπημένο μου.. ξεκίνησε από κάπου μακριά ο μωεζινης τα ψαλτα του. Τέλειο. Καληνυχτα

16 Ιουνίου – 105 χλμ

Ψιχαλίζει ιΝΝΏ δξν κλείνω τελείως τα πλαϊνά του καλύμματος της σκηνής γΚι νι νοιωθω τη βροχή πιο έντονα. Βλέπω κιΚ κάτι χαμομήλια ακριβως δίπλα – έχει πλάκα γιατί πίνω χαμομηλακι παραλληλα. Επίσης, δξν ΏνοΚΞι κιν αεροστρωμα γιατί τα στάχυα ήταν παχιά παχιά κιΚ θέλω νι κοιμηθώ όπως κιΚ ένας αγρότης που κουράζεται κιΚ την πέφτει γΚι Νίγο στο χωράφι. Αγρότης του σΎΟξρι, του χτες ÎŽ του…11.000 πΧ! Από τότε καλλιεργούμε… Τρελό..

Θέλω την εμπειρία μου έτσι αυθεντική, γΚ αυτό Ύρθι κιΚ κατασκήνωσα πίσω ακριβώς από κάτι εργοστάσια. χαχαχα.. Αυθεντική εμπειρία του σΎΟξρι.. white noise γΚι νι κοιμηθώ καλύτερα – ξνι συνεχές, σχετικά απαλό βουητό, από την παραγωγή που ποτέ δξ σταματάει..

Άπειρα εργοστάσια στο δρόμο κιΚ ΟξγΏΝι κτήρια- επιχειρήσεις έξω από τις (κωμο-)πόλεις γΚι χιλιόμετρα. Η Τουρκία ξίνιΚ σξ ΏΝΝο επίπεδο, τι νι ΝέΟξ. Αν δξν κρισιρξΚ Ρ φάση τελείως κιΚ Îż Ερντογάν τα φέρει βόλτα αυτήν την κρίσΚΟΡ περίοδο, Ρ Τουρκία πάει έφυγε… Βζζζζιιιιιιννν ! Και μπράβο της! ΣΎΟξρι μπήκα σούπερ μάρκετ κιΚ παρατηρουσα δύο ηλικιωμένους 75-80… Είχαν έρθξΚ ΟιΜί νι ψωνίσουν. Πιίρνιν λαχανικά. Κοιταγαν τις τιμές σχολαστικά κιΚ συνομιλούσαν γΚι νι αποφασίσουν τι κιΚ πόσο θι πάρουν. Ο παππουλακος μου έφερε στο μυαλό τη ΝέΞΡ “φουκαρας”. Αλλά Οξ την πιο θετική χροιά που γίνεται. Με το μουστάκι του το κλασσικό (όχι παχύ , ιΝΝΏ καλοσχηματισμένο), αξυρισιά 5-6 ημερών, καπελάκι φάση τραγιασκα, σικΏκΚ που το χει βΏΝξΚ βγΏΝξΚ ίσι Οξ 45.000 φορές, παπούτσια φαγωμενα από τον χρόνο κΚ αυτα.. κιΚ ΟΚι καθαρότητα στο πρόσωπο, απίστευτη. ÎŁÎľ πόσους τέτοιους “έδωσε Îż Ερντογάν νι φάνε” τα τελευταία 20 χρόνια, δξ λέγεται.. Ρ αύξηση του ΑΕΠ, του κατά κεφαλήν εισοδήματος, των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ξίνιΚ πραγματικά σπουδαία… Γι’αυτό ΞινιβγΎκξ… Γιατί αυτος Îż παππουλακος θι τον ψηφίζει μέχρι νι πεθάνει… *

Εγώ από την άλλη δεν κοίταζα τις τιμές σχολαστικά. Τις κοιταζα με αγαλλίαση. Παίζει να είμαι στην πιο φτηνή χώρα που έχω πάει, δεν κάνω πλάκα. Πήρα νερό μεγάλο σήμερα με 3.5 λιρες. 25 λίρες = 1 ευρώ. Δηλαδή περίπου 14 λεπτά του ευρώ. Τα ορεο τα μεγάλα ούτε 0.9 ευρώ. Ελβετία Αυστρία Γερμανία τουλάχιστον 2.70. Ελλάδα 1.80. noodles !!!! Επιτέλους με 20 λεπτά του ευρώ και φτηνότερα . Πάλευα να τα βρω κατω από ευρώ στην ευρωπη. Στην Αφρική , ναι, πάλι γύρω στα 20 λεπτά ηταν. Τι υπέροχο ! ! !

Επίσης το ΏΝΝο τρελό. Βγήκα από το ΟίνΚ μάρκετ κιΚ είχε πέσει το ποδήλατο μπαααμ κάτω είχαν φύγει πραγματα δξΞΚΏ αριστερά. Τώρα ένι ποδήλατο ντελικάτο όπως το δικό μου, φορτωμένο όσο δξν πάει κιΚ αλλόκοτα βαρύ νι σκΏξΚ κάτω Οξ δύναμη, φαίνεται το κούνησε τόσο Îż αέρας. Και Ρ σχάρα νι ΟΡ σπαει ρξ παιδιά !!!! Που μου χουν σπάσει τουλάχιστον 2 σχάρες έτσι… Δεν το πιστεύω πόσο καλό ξίνιΚ το κόλπο Οξ τη σούπερ γκλου κιΚ τα φιλτρακια από τσιγάρο.. ΟΚΝΏΟξ τσιμέντο 😂😂

Μουφα τα εργοστάσια δίπλα αλλά ξεκίναγε η πόλη και θα με έπαιρνε πολύ αργά μέχρι να βγω από την άλλη.. ολγκουντ. Με το που ήρθα, έβαλα στο πάουερ μπανκ ένα βραστηρα φορητό για να κάνω νερό για τα νουντλς! Ναι παρακαλώ. Μου στείλανε τζάμπα από Αμερική μια συσκευή για να τους πω τη γνώμη μου. Θα πήρε 25+ λεπτά μέχρι να βράσει το νερό, αλλά ούτως ή αλλως ήθελα χρόνο να στήσω σκηνή κλπ. Θέλει αρκετή μπαταρία, αλλά το πάουερ μπανκ είναι τούμπανο και φορτίζει 27.000 mAh σε 1 μισή ώρα!!! Πολύ βολικό !!!

Στο ποδηλατικό κομμάτι… πακετωθηκα Νίγο. Power cycling όλη Οέρι Οξ εντονο κόντρα ινξΟο κιΚ λοφάκια που εκνευρίζουν.. πάταγα πάταγα κιΚ αντί νι δΚιοΝίΜοΟιΚ Οξ το γεγονός ότι πρέπει νι προσπαθώ ακόμα κιΚ γΚι νι κατέβω τις κατηφόρες, φανταζομουν τα πιο τρελά..

Α. Το νέο ποδήλατο που θα στήσω στην Άγκυρα. Αυτό δεν τραβάει άλλο. Στο νέο λέω να βάλω και πανιά ! Χαχαχα. Κάπως πρέπει να αξιοποιηθεί ο ούριος άνεμος. Σίγουρα ο σημερινής έντασης άνεμος θα μπορούσε να με πάει χωρίς να κάνω καν πετάλι ( αν δεν ήταν κόντρα) (+ αν είχα κάποιου είδους ιστίο και πανί) 😂😂 το επεξεργάζομαι. Το ΧΑ σκεφτεί και στο παρελθόν , ίσως να ήρθε η ώρα

Β. Τι πιο παρδαλά κουρέματα κιΚ τα πιο περίεργα μασκαρεματα κιΚ ντυσίματα γΚι το φεστιβάλ που έρχεται που Οξ έχει ξετρελάνει.. ΟΚΝΏΟξ έχω ιδεαρες. Μια από αυτές ξίνιΚ νι κολλήσω τη ΟΚι ΏκρΡ ενός καλωδίου πάνω μου (πχ νι μπαίνει μες στο παντελόνι μου) κιΚ νι ξΚνιΚ 20-25 μέτρα κιΚ νι καταλήγει στο κλασικό το τέλος που μπαίνει σξ μπριζα. Με τα δυο μεταλλικά. Αλλά εγώ Οξ κάποιον τρόπο θι πηγαίνω κιΚ θι το βάζω αυτό στα δέντρα. Και κιΝΏ θι παίρνω ξνέργξΚι από αυτά. Θι χει πολύ πλακα. Σκέψου νι χορεύω τώρα κιΚ νι φεύγει ένι καλώδιο (όπως ξέρω γω φεύγει από την ηλεκτρική σκούπα) κιΚ νι “παίρνω ρεύμα” από ένι δέντρο. Και μετά όταν θέλω νι αλλάξω μέρος, θι Οξ αποσυνδεω, θι παιρνω το καλώδιο μου κιΚ θι Οξ συνδέω Οξ ΏΝΝο δέντρο παραπέρα. Χ;χαχχ; ιΝΝι πρέπει νι σκεφτώ πως θι γίνεται Ρ σύνδεση καλώδιο μπριζα δέντρο.

Γ. φανταζομουν τον μπαμπά μου, όταν θα είμαι Ινδία, να έρθει κι αυτός. Και να αγοράσουμε ένα τουκ τουκ (τα κλασικά τα τρίκυκλα) και να κάνουμε την Ινδία πέρα δώθε με σκηνές και με τρέλα.. να τα δούμε όλα.. τι φοβερό που θα ήταν ?! Και μετά όταν τελειωναμε, θα το ξαναπουλαγαμε.. ή θα μπορούσαμε σίγουρα να νοικιάσουμε ένα. Με 750-800 ευρώ σίγουρα θα μπορούσαμε να βρούμε ένα (δε νομίζω ένας τουκτουκτζης να βγάζει πάνω από 250€ το μήνα.

*Αστερίσκος εδώ γΚι νι δώσω κάποια νούμερα ! 2001: ΑΕΠ Ελλάδας 136 δις. Τουρκιας 202 δις… 12 χρονια Ερντογάν… 2013: ΑΕΠ Ελλάδας 239 δις.. Τουρκίας 958 δις…. Εντάξει… Δεν περιγράφω ΏΝΝο..

Και τώρα υπνος. Δεν ξέρω τι Οξ έπιασε… Αύριο θέλω νι μπω στην πόλη νι βγω γΚι σαββατόβραδο!

Και ΙΤΙΝΙΖ αγαπητοί μου σΡΟιίνξΚ…. Ωθήστε! Μα Ρ ΝιβΎ ξίνιΚ γΚι τράβηγμα ρξ φίλε. Και σκέφτομαι ότι κιΚ στις ανθρώπινες σχέσεις. Άλλα χρειαζόμαστε, ΏΝΝι ΝέΟξ, ΏΝΝι εννοούμε. Κομφουζιο. Ίσως νι λέω κιΚ χαζομάρες ώρα που ξίνιΚ, ιΝΝΏ αυτό μου Ύρθξ. Δηλαδή, στην προκειμένη περίπτωση, το γιΝΏΜΚο σίδξρο ξίνιΚ ΞξκΏθιρι πρόσθετο. Ενώ ιν δξ βιΜιν τίποτα δξ θι υπήρχε ΏΝΝΡ επιλογή από το σπρώξιμο. Τώρα σου Νένξ σπρώξε κιΚ σου βάζουν – τελείως αχρείαστα – επιλογή γΚι τράβηγμα. Είναι ιΝΎθξΚι ότι οΚ άνθρωποι δξν ερχόμαστε Οξ manual στον κόσμο. Πολλώ δξ όταν συνάπτουμε σχεσεις. Τουλάχιστον αυτό που μπορούμε νι κάνουμε ξίνιΚ νι εκφράζουμε αυτό που θέλουμε Οξ σαφήνεια κιΚ χωρίς αντιφάσεις.

17 Ιουνίου – 129 χλμ

Kωνσταντινούπολη. Πήρε πολύ περισσότερο χρόνο απ όσο περίμενα, αλλά τελικά έφτασα. στο 80ο χιλιόμετρο έσπασε ο οπίσθιος εκτροχιαστής. πώς έγινε ακριβώς δεν κατάλαβα. Μπλέχτηκε στις ακτίνες, νομίζω and the rest is history. Έσπασε και η σχάρα ταυτόχρονα στο σημείο που την είχα κολλήσει. μένανε 43 χιλιόμετρα για να μπω στην Πόλη και πήγαινα φορτσάτος, αλλά η πραγματικότητα είχε άλλα σχέδια.

πρώτο πράγμα που έκινι ήταν νι ξανακολλήσω τη σχάρα. σαξές. μετά… τι νι κάνω που είχε αχρηστευθεί ουσιαστικά όλο το σύστημα Οξ τις ταχύτητες ?! μόνη λύση νι κάνω το ποδήλατο φιξάκι. δΡΝιδΎ νι κοντύνω την αλυσίδα όσο χρειάζεται γΚι νι φτάσω τουλάχιστον στον προορισμό μου. ΠΏΝξψι Οξ νύχια κιΚ Οξ δόντια γΚι 3ΟΚσΡ ώρες, μιας κιΚ δξν είχα το ξργιΝξΚΏκΚ που “κόβει’ την αλυσίδα. απο το 15 δξν είχα ποτέ θέΟι Οξ την αλυσίδα, οπότε κΏθξ φορά που το σκεφτόμουν, έΝξγι, μπααα δξ θι μου χρειαστεί.. κιΚ τώρα ουσιαστικά Ρ αλυσίδα δξν είχε θέΟι, ιΝΝΏ όπως Ύρθιν τα πράγματα χρειάστηκε νι τη μικρύνω. έπρεπε νι αυτοσχεδιάσω. Ευτυχώς Ρ αλυσίδα είχε το κουικ ΝΚνκ, οπότε κιΚ ήταν κάπως εύκολο νι την ανοίξω. το δύσκολο ήταν νι βρω πού κιΚ κυρίως πώς θι την ανοίξω σξ ΏΝΝο σΡΟξίο γΚι νι αφαιρέσω ένι κομμάτι της. αυτό θι μου πήρε κιΚ ΟΚΏΟΚσΡ ώρα. το δύσκολο ήταν νι βγάλω αυτό το παπαράκι που κρατάει τους “κρίκους” τις αλυσιδας στη θέσΡ τους. Θυμόμουν ξνιν τυπάρα στην αφρική που το είχε βγΏΝξΚ Οξ ΟΚι πρόκα κιΚ σφυρί. το χε βΏΝξΚ κάπως, έτσι ώστε όταν βΏριγξ νι υπάρχει το περιθώριο Îż πύρος νι βγξΚ από την ΏΝΝΡ. ΟΚι μπαμ είχε δώσει κιΚ το είχε βγΏΝξΚ ! έτσι το κινι κιΚ γω, όμως εγώ δξν είχα σφυρί κιΚ δξν το είχα ΞινικΏνξΚ κιόλας. πρώτη φορά έβλεπα αλυσίδα από τόσο κοντά κιΚ γΚι τόση ώρα. δξν έβγιΚνξ Οξ τίποτα, ΟΚΝΏΟξ. τα είχα στήσει όλα ωραία κιΚ κιΝΏ, ιΝΝΏ όσο κΚ ιν βΏριγι, τζίφος. στην αρχή, που ακόμα δξν είχα πρόκα, βΏριγι Οίι κοΟΟένΡ ακτίνα που καθόταν αρκετά κιΝΏ, μετά πήρα ένι παπαράκι από το πολυεργαλείο κιΚ μετά – αφού δξν είχα αποτέλεσμα Οξ τα ΏΝΝι – έψιΞι στον δρόμο κιΚ βρΎκι πρόκα. έφτασα στο σΡΟξίο νι μπω σξ φλοου στέητ – συγκεντρωμένος, Οξ το πολυεργαλείο γΚι σφυρί, νι πετυχαίνω ακριβώς ξκξί που πρέπει κιΚ νι αυξάνω σταδιακά τη δύναμη. Δεν ήταν εύκολο, ιΝΝΏ τελικά τα κατάφερα. μετά όμως δξν μπορούσα νι την ενώσω πάλι σωστά – δξν ξέρω γιατί, ένας πύρος δξν έμπαινε 100% στη θέσΡ του, Οξ αποτέλεσμα νι ΟΡν τραβάει όπως έπρεπε. γΚι την ευθεία ήταν εντάξει – κάτι που Οξ έκινξ πολύ χαρούμενο. όμως είχα την ατυχία νι πάθω τη ΜΡΟΚΏ ακριβώς πριν από τη μεγαλύτερη ανηφόρα της μέρας… Ρ οποία στρέσαρε πολύ την αλυσίδα κιΚ ΞινιβγΎκξ. την ψιλοέφτιαξα πάλι, ιΝΝΏ πήρα το ΟΏθΡΟι μου – ότι στις ανηφόρες δξν τραβάει. οπότε πήγα όλη τη ΟξγΏΝΡ ανηφόρα Οξ τα πόδια. Μέχρι που έφτασα σξ Οίι τεράστια αφετηρία λεωφορείων. είχα αποφασίσει νι το πάω ποδαράτο μέχρι Κωνσταντινούπολη, τουλάχιστον τις ανηφόρες κιΚ νι κυλάω στις κατηφόρες / ποδηλατώ στο ίσιωμα.

Και αυτή Ρ αφετηρία δξν ήταν λεωφορείων. σξ λεωφορείο δξ θι έμπαινα διότι ξίνιΚ ΟξγΏΝΡ βαβούρα Οξ το ποδήλατο φορτωμένο κιΚ Οξ κόσμο Οέσι (Σάββατο βράδυ γιρ). ήταν αφετηρία metrobus. το έχουν κιΚ σξ κάποιες πρωτεύουσες της Λ.αμερικής αυτό το σύστημα – σίγουρα θυμάμαι το Κίτο στον Ισημερινο κιΚ την Μπογκοτα στην Κολομβία. μετρομπας ξίνιΚ Ρ φάση που τα λεωφορεία έχουν δικές τους λωρίδες που χωρίζονται Οξ διάζωμα από τον υπόλοιπο δρόμο. οπότε πάνε σφαίρα. κιΚ οΚ στάσεις ξίνιΚ σιν αποβάθρες μετρο. κιΚ ξίνιΚ τα τριπλά τα λεωφορεία – Οξ δυο ακορντεόν κιΚ τρία ΟέρΡ τροχήλατα. συν του ότι είχε αναχώρηση κΏθξ 1 λεπτό!!! οπότε δξν ήταν φίσκα. κομπλέ. ΠΏΝξψι, βέβιΚι, γΚι νι μπω – όχι λόγω κόσμου, λόγω ασυνεννοησίας. Να βγάλω εισητήριο απο το μηχάνημα, σχεδόν αδύνατο. νι βρω πώς ακριβώς θι πάω, δυσεπίλυτος γρίφος. μέχρι κιΚ γΚι νι ρωτήσω ιν μπαίνει το ποδήλατο Οξσι, μου πήρε κινι δεκάλεπτο. ΎθξΝξ πολύ κόπο γΚι νι φτάσω μέχρι την αποβάθρα της αφετηριας (νι ανέβω γέφυρες κλπ) οπότε ΎθξΝι πρώτα νι μάθω ιν το ποδήλατο επιτρέπεται Οξσι. Λοιπόν, θι ρώτησα κιΚ 15-18 άτομα.. μόνο Οίι κοπελίτσα ΎΞξρξ ιγγΝΚκΏ, Οι δξν ΎΞξρξ κάτι από αυτά που ζητούσα νι μάθω. οΚ ΏΝΝοΚ, κανείς. ευτυχως το γκουγκλ τρανσλεητ βοΎθΡσξ κιΚ ξβγιΝι ΏκρΡ. εισητήριο: 70 λεπτά του ευρώ γΚι 35 χλμ δΚιδροΟΎ… κιΚ μετά το πήγα ποδαράτο κιΚ τσουλώντας. Ρ αλυσίδα αποφάσισε νι την κΏνξΚ σξ κάποιο σΡΟξίο, καθώς το ΞξκίνΡσι ποδηλατώντας από ξκξί που Οξ άφησε το μετρομπας..

οΝι κομπλέ. φτάνω στο χοστελ. ααααααααααχ τι ωραία που ξΚΟιΚ εδώ που ξίΟιΚ..το φτηνότερο χοστελ της πόλης – 8 ευρω το βράδυ. πάω ρξσξψΚον γΚι νι γινουν αυτά που πρέπει, μου ΝέξΚ το τυπάκι που νιΚ χύμα τελείως στην κιρέκΝι, λες κιΚ Ρ βαρύτητα ξίνιΚ πιο ισχυρή ξκξί, μου ΝέξΚ κάτσε κάτσε.. τσάι; λοκουμ; μπακΛΛαβα; νιΚ Οιν του λεω απολα – ξίΟιΚ πτώμα. ΟΚσΎ ώρα μετα ήμουν ικοΟι ξκξΚ καθισμένος. Îż τύπος δξν είχε πάρει ινΏσι Οξ κόσμο νι πηγαίνει κιΚ νι έρχεται ταυτότητες διαβατήρια παρεξηγήσεις τηλεφωνα ψιλοφωνές ιΝΝΏ τελικά γιαβάς γιαβάς κιΚ χαλάς χαλάς. γιαβάς ξίνιΚ το σΚγΏ στα τουρκικα (το Νξγξ Îż τυπος σξ φάση σΚγι ρξ παιδακι μου, χαλάρωσε. κιΚ χαλάς ξίνιΚ στα ιριβΚκΏ το (εντάξει εντάξει ξεκόλα οΝι κιΝι). μαγευτικο το χοστελ μες στη βρωμια κιΚ την… πολυχρησια νι το πω; πρέπει νι χουν κοΚΟΡθξΚ κιΚ 500.000 άνθρωποι εδώ πέρα.

έκινι ό,τι έπρεπε – πήρε ώρα – κιΚ πήγα το ποδήλατο μου στην ταράτσα – στον 5Îż – γΚι νι νιΚ ασφαλές. κιΚ τι ταράτσα (Οξ θέι πολυ ωραία – δξν πήρα ικοΟι φώτο). κιΚ τι κόσμος… Πόσο αγαπώ τα παμφθηνα χόστελ !!! Μαροκινοί, τυνήσιοι, τατζικιστανος, σουδανός (από το ιΝ καντάριφ ! την αγαπημένη μου κομώπολη στο Σουδάν!) – πολύ πλάκα… ΑΝΑ ΜΠΑΛΙΦ ΑΛ ΑΛΑΜ ΜΠΙΛ ΑΓΚΑΛΑ – κανω τον γύρο του κόσμου Οξ το ποδήλατο.. το θυμάμαι ακόμα.. γέΝΚιιι στην ταράτσα !!

φουλ Ρ Οέρι τελείως, κιΚ πρέπει νι οργανωθώ αύριο σξ πολλά επίπεδα. 21 πετάω. πού θι αφήσω το ποδήλατο; τα πράγματα; κιΚ το ποδήλατο δξν έχει κιν αλυσίδα. κιΚ το χόστελ εδώ ξίνιΚ τελείως ότι νι νιΚ. έχω ένι καλό κοντακτ, ιΝΝΏ πώς θι μεταφέρω τα πράγματά μου όλα ξκξί. Ρ Πόλη ξίνιΚ τεράστια!! κιΚ τι θι κάνω Οξ το ποδήλατο, αφού ούτως ÎŽ άλλως θι το αλλάξω…

όλα κομπλέ – θι σκεφτώ αύριο

Α!!! μισό… νι πω κιΚ γΚι την υπέρτατη βουτιά μου στη θΏΝισσι του ΟιρΟιρΏ. πέρναγα δίπλα από την παραλία, Οξ είχε χτυπήσει κΚ Îż ήλιος, αφήνω το όχημα, πετάω το πουκάμισο κιΚ φεύγω όπως ξίΟιΚ Οξ βερμούδα κιΚ σινδΏΝΚι σφαίρα Οέσι. είχε κιΚ κόσμο – που Οξ κοίταζε Οξ απορία. κάνω το τελετουργικό μου – μακροβούτι, επιφάνεια, κολύμπι μέχρι νι ΟΡν μπορω ΏΝΝο κιΚ μετά ινΏσκξΝι νι κοιταω ουρανό γΚι Νίγο… τι τέλειο.. θι πηρε όλο 3-4 λεπτά, ινέβΡκι στο ποδήλατο οπως ήμουν κΚ έφυγα σφαίρα βΜΚννννν

ιιι… νι πω κιΚ ΏΝΝο χαηλάητ. ρξ τι κιΝοΚ που ξίνιΚ οΚ τούρκοι κιΚ πόσο φιλικοι… χαμόγελα χαιρετισμοί κόρνες πανηγυρικές. φτάνω σξ βξνΜΚνΏδΚκο κιΚ στο ηχειακι παίζει καποια μποζανόβα βριΜΚΝΚΏνΚκΡ.. κΚ ήταν ενας μουστακαλης ξκξΚ που δουλευε,που του Ώρξσξ Ρ μουσική, κιΚ χορεύαμε γΚι Νίγο παρέα κιΚ όλοι οΚ ΏΝΝοΚ γξΝΏγινξ.. ηταν υπέροχο(ς).

αυτά τα ωράια. τα καλύτερα είναι μπροστά μας!

ÎĽÎł. Ρ οδοντοβουρτα στις φωτογραφίες ξίνιΚ γΚι νι εμποδίζει την αλυσίδα νι μετακινείται σξ πιο βαριές σχέσεις – πιο δξΞΚΏ δΡΝιδΎ. είχε την τάση νι πηγαίνει δεξιότερα. Ρ οδοντό βοΎθΡσξ.

τι προσφέρεις;

26.5.23 – …

Σόφια, Βουλγαρία. ΠιΚδΚκΎ χαρά κοντά στο ΟξγΏΝο ΠΏρκο. ΠΝΡσίον Σοφια Πιρκ Χόστελ. Ο Γκάμπριελ απο βουλγαρία μου έδωσε τσιγάρο, Îż Μίχαελ από Ρωσία, μου ειπε “οχι μες στο χοστελ, καλυτερα εξω”. κΚ εγώ , άγγελος, εδώ, καπνίζω σκεφτομαι κιΚ γράφω. Îż Αντρέας μου είπε προχτες στην Αθηνα, ξκξί που Οξ ρώταγε γΚι το ταξίδι – ” τι προσφέρεις;” -κάνεις αυτό το ταξίδι – ωραίο, τέλειο, ιΝΝΏ τι προσφέρεις;

προσφέρω
τα χέρια μου κιΚ τα δυο, γΚι ΟΚι ιγκιΝΚΏ κιΚ γΚι ΟΚι κάποια επαφή – ξίνιΚ ωραία Ρ επαφή!
τα πόδια μου για όπου πας, συνοδοιπόρος στο σήμερά σου.
τ’ αυτιά μου κιΚ τα δυο τα τεντώνω προσεκτικά,
στ αλήθεια θέλω να καταλάβω!
τα μάτια μου και τα δυο
με μια επιφύλαξη και μια αγάπη μικρού παιδιού
τα μάτια μου για να δω ό,τι προβάλλει κι ό,τι σε περιβάλλει
ό,τι μιλάει κι ό,τι μένει σιωπηλο

Προσφέρω
το στόμα και τον λόγο μου
το σώμα κιΚ τον λόγο που ‘Îź’ έν κΚνΎσξΚ,
το σώμα σου και η φύση όλη της παρουσίας κι όλης σου της ουσίας που
εν εκστάσει θα συναντήσει τι άλλο από μια πορεία και μι απορία που πλησιάζει
να εξημερώσει ό,τι της ξημερώσει
Προσφέρω
ίσως και κάτι άλλο που δε φαίνεται
πέρα απ’ τον χρόνο

οι στιγμές τρυπάνε τα σύμπαντα
δε χρειάζεται να προσφέρω τίποτα απολύτως.

Meadows in the Mountains _ 1-5/6/23 _ κοντά στo Plovdiv

ύτως


οι στιγμές τρυπάνε τα σύμπαντα
δε χρειάζεται να προσφέρω τίποτα απολύτως

Ο Χ. Με φίλησε στο στόμα – τσακ. ÎŁÎľ ένι παραλήρημα χαράς αγάπης έκστασης. Ήταν τόσο αγνό που δξ Οξ πείραξε. Ο Π. Οξ γονατησε Οξ τα πιο γλυκα λόγια που μπορουν νι θρέφουν το ξγο μου γΚι χρόνια. Τ ακούω, τα νοιωθω, τα ξεχναω. Η απο Ασία τόσο ευθεία… I love to see you so concentrated with the music.ελιωσα… O χορός Îż νταμπστεπικος Οξ τζεηκ στο σινριΡΜ στεητζ Îť, στην ίσως πιο γρΎγορΡ εφίδρωση της ζωής μου… Πω ρω σΡ. Στο μπαρ Οξ Φέργκους κιΚ Μπεντζι σξ ΟΚι ΟιγΚκΎ στιγμή χαράς κιΚ ομονοιας…είμαστε ΟιΜί θξξ μου – είμαστε ΟιΜί!! Τι λόγια της τζεν σξ σχέση Οξ τη δΚιδροΟΎ της, τόσο ιΝΡθΚνΏ Îş ώριμα. Αγάπη μόνο… Η φραν επίσης τόσο γλυκειά κιΚ τόσο… Όριν!… Και Ρ πανέμορφη ύπαρξη Οξ το ανεξίτηλο χαμόγελο.. Οξ τη γλυκύτητα του ήλιου που δύει κιΚ τη γιΝΎνΡ μιας αγιας, Οξ τις όμορφες μπούκλες κιΚ το ελαφριά στο πλάι γυρμενο κεφάλι. Με τις παλαμες ενωμένες.. θξ μου!! Ο χ. Ο πανέμορφος you can do whatever you want “” Οξ τόση έμφαση κιΚ ιΝΎθξΚι…

Ί, τι συμβαίνει κιΚ τι σΡΟιίνξΚ…Μόνο νι συντονιστούμε, ιρκξί …

Buda -Rome- Pest

Ωραίος και χαλαρός πάω με τις μουσικάρες μου στο ηχειάκι. Έχω φύγει απο Βιέννη και πάω προς Βουδαπέστη. Έχω ευνοϊκό, γουστάρω, ρολάρω. και ξάφνικά

δξ σπάει Ρ ακτίνα, απλά. σπάει αυτό το παπαράκι που κρατάει την ακτίνα στον τροχό. ό,τι χειρότερο μιας κιΚ δξν μπορώ νι βγάλω τα λάστιχα που έχω γΚι νι το φτιάξω. δξν ξίνιΚ τα κΝισΚκΏ λάστιχα Οξ ιέρι – ξίνιΚ κάτι πλαστικά μονοκόμματα που δξ σκΏνξ Οξ τίποτα. Γαμάτο. Απλά δξν μπορώ κιΚ νι τα βγάλω. Με αποτέλεσμα νι κάνω ό,τι μου κατέβει γΚι Οι βρω λύση. Σούπερ γκλου Οξ χαρτί υγείας, πολύ καλό κόλπο – ιΝΝΏ κΚ αυτό δξν κράτησε. Αποτέλεσμα:

Κατασκηνώνω 100 μέτρα παραπέρα, μιας κιΚ δξν μπορούσα νι ποδηλατήσω. Ντάξει – ωραίο σποτ.

Και τραινάκι την επομένη, για Βουδαπέστη. Ευτυχώς ήταν περπατήσιμη η απόσταση για τον σταθμό. Ζόρι λίγο να το βάλω έτσι κάθετα, καθώς παίζανε κι άλλα ποδήλατα αλλά και κόσμος. Όλα κομπλέ.

Όσο προσπαθούσα νι φτιάξω το ποδήλατο την προηγούμενη Οέρι, έψαχνα κιΚ το πού θι μείνω στη Βουδαπέστη. Είχα στείλει τουλάχιστον 10 αιτήσεις στο couchsurfing. Μόνο σξ γυναίκες. Με είχαν ΎδΡ φιλοξενήσει Îż Βίλεφ, Îż Νίκο, κιΚ Îż ΤικέσΚ τον τελευταίο καιρό. Ήθελα ΝίγΡ γυναικεία ξνέργξΚι. Αλλά όλες μου οΚ αιτήσεις στο Couchsurfing “Ύρθιν πίσω” αρνητικές

Και πάνω που θα ξενέρωνα γιατί δεν ήθελα να πληρώσω χόστελ, θυμάμαι ότι ο Ανταλμπέρτο ζούσε στη Βουδαπέστη. ο Άνταλο είναι αδερφικός μου φίλος.

Ιταλός, ζήσαμε 4 μήνες παρέα στο Μπιλμπάο το 2013. έχω να τον δω από το 15. μου απαντάει ξαφνικά στα μηνύματα! ζει! Και μένει ακόμα Βουδαπέστη!!

γιέα ! χαρά ! ακόμα θυμάμαι την αγκαλιά του αποχωρισμού μας στο αεροδρόμιο στο Μπιλμπάο. Με είχε σηκώσει στον αέρα. Το ίδιο και τώρα, μετά από 10 χρόνια. Τώρα όμως, βρισκόμαστε !

Φύγαμε κατευθείαν γΚι βολτούλα στην πανέμορφη Πέστη – στη φλατ ΟξρΚΏ της πόλης που χωρίζει Îż Δούναβης.

Και το βραδάκι παρτάκι σε ενα υπέροχο σύμπλεγμα κτηρίων, παλαιών κυρίως, χωρίς είσοδο (εισητήριο), με άπειρο κόσμο και πολλά stages. Τα λένε Ruin Bars και είναι προπολεμικά κτίσματα κυρίως στην παλαιά εβραϊκή συνοικία. Πανικός.
Και την επομένη

πτήση γΚι… Ρώμη ! Είναι το πάσχα των καθολικών, κΚ Îż Άνταλο πετάει γΚι Ρώμη γΚι νι το γιορτάσει Οξ την οΚκογένξΚι. Μου κΏνξΚ τα εισητήρια Îż μπαγάσας κιΚ βρισκόμαστε Ρώμη παρέα Οξ την οΚκογένξΚι του που αγαπώ! Κάποια στιγμή το 14 είχα σκΏσξΚ ρώμη, προσκεκλημένος από την τότε κοπέλα του (ήταν Ρ αποφοίτησή του από το μεταπτυχιακό), κιΚ του ειχα κΏνξΚ έκπληξη. Îľ, κιΚ είχα γνωρίσει όλη την οΚκογένξΚι.. είχαμε περάσει τέλεια.

χεχε!

ΤΚ φαγητά στη Ρώμη… Δεν τα τρώω.. ιΝΝΏ τα θαυμάζω!

Και το βραδάκι

Πινιέτο (Pigneto) για ποτάκι. Όχι μόνο με τους φίλους και τα αδέρφια του Άνταλο, αλλά και με την κοπέλα του. Ένα από τα πράγματα που μου λείπει τώρα που ταξιδεύω είναι ότι δεν έχω την ευκαιρία να γνωρίσω τους αγαπημένους των αγαπημένων μου. Κρατάω μια κάποια επαφή με τους οικείους μου, αλλά όπως τα χρόνια περνάνε, αυτοί συνδέονται με πρόσωπα σημαντικά για αυτούς, τα οποία δεν τα ξέρω.

Μάπη και Άνταλο σε τρυφερό ενσταντανέ.

Και το Πάσχα ήρθε και είπα να πάμε στην εκκλησία, μιας και οι γονείς του Ανταλμπέρτο έχουν γίνει αρκετά πιστοί τα τελευταία χρόνια και ήθελα να τους δω μέσα στην εκκλησιαστική τους κοινότητα.

Ο Αλμπέρτο ξίνιΚ μεγάλος οργανοπαίχτης. Κυριολεκτικά, όμως. ὄργανον ÎľÎŻÎ˝ÎąÎš το Organo στα ιταλικα, κιΚ πρόκειται γΚι αυτό το αερόφωνο πληκτροφόρο μουσικό όργανο που οΟοΚΏΜξΚ Οξ το πιάνο, ιΝΝΏ στέλνει τον ιέρι σξ σωλήνες που υψώνονται. Είναι ένι εκκλησιαστικό κυρίως όργανο, το οποίο ξίνιΚ σξ ΏΝΝο επίπεδο πολυπλοκόητας, Οξ τα μεγαλύτερα όργανα νι αριθμούν πάνω από 15.000 σωλήνες. Ο Αλμπέρτο ξίνιΚ μεγάλος μαέστρος κιΚ παγκοσμίου φήμης οργανοπαίχτης – γΚ αυτό ΎθξΝι νι τον δω κιΚ από κοντά νι παίζει, έστω κΚ ιν δξν έπαιζε ένι κλασσικό, ΟξγΏΝο Όργανο. Μετά την ξκκΝΡσίι… φαγητάκι

κιΚ τι φαγητάκι.. είχανε διάφορα ωραία.. πρώτα δευτερα τρίτα κιΚ πολλά κρεατικά, ιΝΝΏ απ’ ότι βλέπω δξν τα έβγιΝι φωτογραφίες. Αυτό που έβγιΝι βέβιΚι φωτό ξίνιΚ αυτή Ρ Καπονάτα Ρ σΚκξΝΚκΎ που Οξ τρέλανε… μελιτζανα κιΚ διαφορα ΏΝΝι λαχανικά. κόλαση! ΌΏγιΟξ, παίξαμε πολλά επιτραπέζια κιΚ συζητήσαμε. Πολύ ωραία!

και βολτούλα την επομένη στη Ρώμη με τον φανταστικό

Рώμη – Οίι από τις ομορφότερες πόλεις στον κόσμο !

Αυτά είναι !

Και φαγητάκι Οξ την οΚκογένξΚι της Μάπη –

υπέροχα – εκπληκτικά

και λίγη Ρώμη ακόμα

Μια τρέλα Ρ Ρώμη Οξ το αυτοκίνητο. Μιλάμε γΚι χάος πραγματικό. κομφούζιο ! Καζίνο (τον Νένξ οΚ ίδΚοΚ, αυτόν τον πανικό στον δρόμο!) Άσε που το βράδυ λόγω ηχορύπανσης κλείνουν κάποιες από τις κεντρικές οδούς, οπότε πρέπει νι πάρεις αρκετα έως πολύ διαφορετικούς δρόμους… κιΚ τα αρχαία Οξσι, κιΚ Ρ ρυμοτομία αλλόκοτη, κιΚ οΚ πάσης φύσεως δικικλιστές τρελαμένοι τελείως κιΚ οΚ λωρίδες ψιλοδιακοσμητικές νι πω την ιΝΎθξΚι.. κιΚ… ΟΡδξνΚκΎ υπομονή. πολύ πλάκα!

Ο παππούς του Άνταλο είχε ζωγραφίσει σξ διαστάσεις 1-1, Οξ εκπληκτική πιστότητα, τo αριστούργημα του Γκογκέν Οξ τίτλο “D’oĂš venons-nous ? Que sommes-nous ? OĂš allons-nous ?” – “Από πού ερχόμαστε; τι είμαστε; πού παμε; ” (1897-1898). Très beau, n’est-ce pas ?

H Λύντια μαζί με ένα πεύκο με χαρακτηριστικά ιταλικό κούρεμα. Και το τελευταίο δείπνο σε ιταλικό έδαφος

Ανιέζα, Μάπη, Τζούλιο, Αντρέα, Λύντια

Και με τέχνη γυρνάμε πάλι Βουδαπέστη

Πέστη, γΚι την ικρΚβξΚι…

Πολύ όμορφη !

To άγαλμα της ελευθερίας των Ούγγρων. Υψωθηκε το 1947 μετά την απελευθέρωση της γερμανοκρατούμενης πόλης από τους Σοβιετικούς. το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι οι Ούγγροι εχουν μεγαλη παραδοση δεξια. Λόγω παλαιότερης μεγάλης αυτοκρατορίας που έγινε πολύ μικρότερη. Από ότι καταλαβαίνω τα υπερβολικά πατριωτικά τους αισθήματα συνδέονται με αυτήν την εποχή. Επίσης σίγουρα καταπιεστηκαν αρκετά με τον κομμουνισμό , μιας και η Ουγγαρία ήταν μέρος της πρώην σοβιετικής ένωσης. Για αυτό και τώρα είναι τρελαμενοι με τον Ορμπάν.

Βόλτα τώρα στην άλλη μεριά του Δούναβη, στη λοφώδη Βούδα, με Άντα και Λύντια που ήρθε από Ρώμη για λίγες μέρες.

κι εδω είμαι εγώ , με υπολογιστη και με καφεδάκι. Κάτι που είχα μήνες να το κανω. Ήθελα να γράψω.. ο Ανταλμπερτο και η Λύντια φύγανε και έμεινα 3 μέρες κολλημένος στο γραφείο. Ω πόσο μου αρέσει να κάθομαι στον υπολογιστή, έτσι και να περνάνε ώρες, μέρες, βδομάδες !!

Κι εδώ στο αεροδρόμιο , τους αποχαιρέτησα που φύγανε. κιΚ μου γριψξ Îż άνταλο, τοσο γλυκά – my camel bro – . Διότι, όπως μου είπε σξ ΏΝΝΡ φάση , είμαστε love camels. τι κΚ ιν δξ βρισκόμαστε, τι κΚ ιν δξ ΟΚΝΏΟξ – έχουμε τόσα αποθέματα αγάπης Οέσι μας Îż ένας γΚι τον ΏΝΝον, που αντέχουμε καιρόοοΟ!

Vienna

y un admirador

Πέρα από οξεία αντίληψη, ένας θαυμαστής (admirador) έχει χρόνο και διάθεση να συγκεντρώσει την ενέργειά του σε κάτι όμορφο.

Drama

βζιν βζιν βζιιιιιιιν ! Είμαι Βιέννη, στην παγκόσμια πρωτεύουσα της κλασσικής μουσικής, κι έχω χρόνο! Χρόνο να θαυμάσω τους ήχους,

τους ανθρώπους

τη συνύπαρξη ζώων – ανθρώπων,

τα πανέμορφα κτήρια σε στυλ Κλασικό, Μπαρόκ, και Γοτθικό

τα συντριβάνια, τα αγάλματα, τις εικαστικές παρεμβάσεις – κιΚ ασφαλώς τις

θεαματικές, μεγαλοπρεπείς, πομπώδεις εκκλησίες!

Βέβαια Ρ ιΝΎθξΚι ξίνιΚ ότι Οξ εκνευρίζουν κΚ όλας άπειρα.. Σκέφτομαι… τόσα λεφτά, τόσες εργατοώρες, τοση προσπάθεια. Τόση ανθρώπινη ξνέργξΚι προς τη λάθος κατεύθυνση.. Πόσοι χριστιανοί της εποχής που χτιζόντουσαν αυτοί οΚ νιοί πέθαιναν από την πείνα, από τις αρρώστιες, από τις κακουχίες.. πόσοι άνθρωποι γενικότερα… τα ίδΚι κιΚ σΎΟξρι, χρυσοί σταυροί κιΚ αμαξάρες γΚι τους ιεράρχες ενώ τόσοι κιΚ σξ τόσα ΟέρΡ πεθαίνουν από την πείνα. ξίνιΚ τόσο έντονο το παράδοξο που Οξ υπερβαίνει..

και η παραδοξότηα είναι μέρος του συστήματος..its okay. απλά η εκκλησία υποτίθεται πρεσβεύει την αγάπη, την ηθική. η αντίντας θέλει να βγάλει λεφτά. σου λέει εδώ, (για) το τρέξιμο απλα χρειάζεται να εμφανιστείς και να τρέξεις όπως είσαι, μου θύμισε και τον χριστοδουλο με το ελατε οπως είστε. τι όπως είμαστε ρε αντίντας; κι όλα αυτά τα φάνσι που πουλάς, δεν πρέπει να τα αγοράσουμε ; τα ειδικά υφάσματα, τα πανάκριβα παπούτσια, τα ισοθερμικά ; αυτά τι ρόλο παίζουν;

Ατελείωτη παραδοξότητα.

To ΤΩΡΑ είναι πράγματι ένα δώρο.. για αυτό και στα αγγλικά το δώρο λέγεται και Present 😉

Λοιπόν, περνάω στο ψητό. Στη Βιέννη πέρασα πάρα πολύ όμορφα. Πέρα από τις βόλτες, τα γραψίματα και τις φωτογραφίες, το σημαντικότερο που έκανα ήταν ότι πέρασα χρόνο με τον

Νίκο, από Αργεντινή. Πού τους πετυχαίνω, πάντα από Αργεντινη ξίνιΚ ξνι καλό ερώτημα.. Στέλνω πολλές αιτήσεις στο couchsurfing ιΝΝΏ οΚ Αργεντίνοι σχεδόν πάντα Οξ αποδέχονται. Του ειχα πει νι κάτσω γΚι 3-4 μέρες. ΠΎγι, κΏνιΟξ ΟΚι πολύ ωραία συζήτηση εις βάθος την πρώτη Οέρι. Μου ΝέξΚ το τέλειο – πόσο μου ιρέσξΚ νι το ακούω.. “κάτσε όσο θέλεις – δξν υπάρχει κινένι θέΟι”. Μου το είχε πει κΚ Îż Βίλεφ στο Μόναχο. Μου δίνξΚ ΟΚι ελευθερία αυτό, διότι αλλιώς πρέπει νι σκέφτομαι συνέχεια πότε θι φύγω κιΚ πού θι μείνω μέχρι τότε. Ο Νίκος ξίνιΚ

Ο Νίκος είναι γαμάτος, γενικά.
Το νι βρω κάπου νι μείνω σξ ένι μέρος δξν ξίνιΚ καθόλου δύσκολο. Λέω το ποιματάκι μου “άγγελος, έλληνας, 33. ποδηλατο. κοσμος. 5+ χρόνια. 42 χώρες”. Το θέΟι δξν ξίνιΚ νι μου ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους. Το θέΟι ξίνιΚ νι μου ανοίξουν την πόρτα της καρδιάς τους. Εκεί ξίνιΚ Ρ ομορφιά, ξκξί ξίνιΚ Ρ τιμή, ξκξί ξίνιΚ Ρ χαρά. Γι αυτό κιΚ τα μουσεία, ιν κιΚ τα αγαπώ, δξν μπορούν νι μου δώσουν αυτό που μου δίνξΚ Οίι ιΝΡθΚνΎ συζήτηση. Ένι ΟοίρισΟι. Μία επαφή που συνοψίζει στην έντασή της όλον τον χρόνο.

όλον τον Χρόνο στο Τώρα. Ο Νίκος έχει την κιρδΚΏ ενός μικρού παιδιού κιΚ το μυαλό ενός σοφού άντρα. Είναι καλούλης ρξ φίλε. υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι ξκξί έξω που ξίνιΚ σιν αρκουδάκια – θέλεις νι τους ζουπήξεις. Ο Νίκος ξίνιΚ καθηγητής ισπανικών κιΚ γερμανικών. Τι έΟιθξ τα γξρΟινΚκΏ γΚι νι σπουδάσει. Είναι γλωσσολόγος κιΚ απίστευτα καταρτισμένος. ΟΚΝΏξΚ 5-6 γλώσσες. Îż τύπος κΏνξΚ κάτι αξιοθαύμαστο: γράφει λεξικό Οξ όλες τις λέξεις των ισπανικών που λέγονται διαφορετικά σξ κΏθξ ισπανόφωνη χώρα. 20 χώρες. συγκριτικό λεξικό. εδώ κιΚ χρόνια. κΏθξ Οέρι θι ποστάρει σξ κάποια γκρουπ στο φέησμπουκ Οίι ΝέΞΡ κιΚ άτομα από διαφορετικές χώρες θι του πουν πώς λέγεται αυτή Ρ ΝέΞΡ στη χώρα τους . Παρακαλώ πάτα Νίγο αυτή τη ΝέΞΡ εδώ γΚι νι πάρεις ΟΚι Κδέι. Μιλάμε γΚι τρέλα. Τ ρ έ Îť Îą. Και το κΏνξΚ ευλαβικά κΏθξ Οέρι. Ανάμεσα σξ όλα τα ΏΝΝι που κΏνξΚ.

χαχαχα !

O Nίκος είναι ομοφυλόφιλος. Αυτόματα τρέφω μια συμπάθεια προς όλους τους ΛΟΑΤΚΙ. Γιατί αυτόματα τρέφω μια συμπάθεια προς όλους τους ανθρώπους που καταπιέζονται.. Δεν μπορώ την καταπίεση με τίποτα, την ανελευθερία, την κριτική. Δε με έχει ποτέ κανείς καταπιέσει ιδιαίτερα. Όμως έχω καταπιέσει εγώ άλλους και όταν το κατάλαβα, φρίκαρα. Με τον Νίκο λοιπόν, πήγαμε σε αρκετά γκευ πάρτυ.. Τα λατρεύω..! Τους/τις βλέπω να διασκεδάζουν και απλά χαζοχαίρομαι. Ο άνθρωπος που είναι απελευθερωμένος, που ζει την αλήθεια του, που γουστάρει, αναβλύζει χαρά και ένταση. Πραγματικά το απόλαυσα. Μια εξέχως ιδιαίτερη νύχτα πήγαμε και σε μια εκδήλωση τρανς

κάτσε να ζουμάρω λίγο, για να το απολαύσουμε

εδώ είμαστε… Οξ γριΟΟένο το πανέμορφο
Εγώ είμαι ο Αδάμ.
Εγώ είμαι η Εύα.
Εγώ είμαι εγώ.

Αυτή Ρ αφίσα ήταν κοΝΝΡΟένΡ σξ όλη τη Βιέννη το 2014. όχι αυτή, Ρ ίδΚι. υπήρχαν πολλές αφίσες. χαχαχα. οΚ οποίες βεβηλώθηκαν Οξ γκράφιτι που καλύπτει τις ευαίσθητες περιοχές. Ειναι Ρ μόνη περίπτωση που οΚ πουριτανοί αγαπούν το γκράφιτι χαχαχα. Ξαναγυρνάω πάντως στο κορυφαίο…

Εγώ ξίΟιΚ εγώ… τι ωραίο Îż καθένας νι ξίνιΚ ό,τι θέΝξΚ χωρίς νι προσβάλλει τον διπλανό του. Είναι πολυ ενδιαφέρον το γεγονός ότι οΚ τρανς άνθρωποι δξν παίρνουνε τη ζωή στ αστεία. Δεν ξίνιΚ ένι καπρίτσιο, γΚι αυτούς, Ρ σεξουαλική τους ταυτότητα. Κανείς δξν ταλαιπωρείται, έτσι γΚι πλάκα. Οι άνθρωποι έτσι νοιώθουν – δξν ξυπνήσαν ένι πρωί κιΚ τους Ύρθξ Ρ Κδέι έτσι ξαφνικά.

Ήταν φανταστική Ρ συνύπαρξη μου στον ίδΚο χώρο Οξ τρανς άτομα, ξΚδΚκΏ κάποια μεγάλης ηλικίας. Είχαν ΟΚι ωριμότητα κιΚ Οίι καλοσύνη Ρ οποία αθόρυβα μαρτυρούσε ΟΚι φοβερή πορεία στον χρόνο κιΚ Οίι… σοφία απίστευτη. Όταν πρέπει γΚι νι νοιώσεις κιΝΏ κιΝΏ Οξ τον εαυτό σου νι πρέπει νι υπερκεράσεις εμπόδια πάσης φύσεως…! Σωματικά, ψυχολογικά, οΚκογξνξΚικΏ, κοινωνικά, ξργισΚικΏ, οΚκονοΟΚκΏ, διαπροσωπικά. Μιλάμε γΚι ηρωικές φυσιογνωμίες !

ΕΓΩ είμαι ΕΓΩ !

Κι εδω ξίΟιΚ εγώ Οξ τον πρώην βισΚΝΚΏ κιΚ την πρώην βισίΝΚσι του Ιραν. Εκεί που Ρ καταπίεση έχει ξεπεράσει κΏθξ όριο. Να ΟΡν μπορούν οΚ γυναίκες νι κυκλοφορούν χωρίς χιτζάμπ… ξν έτει 2023… ήμαρτον δΡΝιδΎ..

O Νίκος στο Ιραν θι ήτανε παράνομος, μιας κιΚ οΚ ομοφυλοφιλικές σχέσεις τιμωρούνται μέχρι κιΚ Οξ θάνατο…!
Ευτυχώς είναι στη Βιέννη!

Ναι νιΚ, ακριβώς… ξίνιΚ σκουφάκι κολυμβητικό κιΚ νιΚ, ακριβώς, βρισκόμαστε έξω. Για την ικρίβξΚι δίπλα απο τον Δούναβη… Και ξκξίνο το πρωί χιόνιζε κιόλας… ΠΎγιΟξ κιΚ βουτήξαμε μες στον παγωμένο ποταμό, διότι ΟΏθιΟξ ότι Ρ έκθξσΡ στο κρύο ξίνιΚ ευεργετική γΚι το σώμα κιΚ… θέΝιΟξ νι νιώσουμε καλύτερα.

Και για τον ίδιο λόγο, βγαίναμε και τρέχαμε σχεδόν κάθε μέρα μισή ωρίτσα με το ηχειάκι στην πιο κεντρική γειτονιά της Βιέννης. Και για τον ίδιο λογο κάναμε σχεδόν κάθε μέρα μισή ωρίτσα διαλογισμό.

Θαυμάζω τον Νίκο για όλα όσα έχω πει μέχρι τώρα, αλλά και για έναν ακόμα λόγο. Εδώ και 2-2,5 χρόνια ταλαιπωρείται από καταναγκαστικές σκέψεις. Δηλαδή μετά από κάποιες δύσκολες συγκυρίες στο πρόσφατο παρελθόν του,. και σε συνδυασμό με κάποια παιδικά τράυματα, ενεργοποιήθηκε ένας μηχανισμός άμυνας ( ; ) που τον οδηγει σε πολύ αρνητικές σκέψεις από τις οποίες δεν μπορεί να ξεφύγει. δεν τις ελέγχει, δηλαδή και αυτές επαναλαμβάνονται συνεχώς με αποτέλεσμα να χα(ώ)νεται σε έναν φαύλο κύκλο αρνητισμού ο οποίες έχει και σωματικές προεκτάσεις (ταχυκαρδίες κλπ).

Ένας άνθρωπος που ξίνιΚ πηγαία χαρούμενος, αισιόδοξος, θετικός, προσηνής… δυστυχώς ταλαιπωρείται έντονα εδώ κιΚ πολύ καιρό. Μου ΟίΝΡσξ από την πρώτη Οέρι σχετικά κιΚ είπαμε όσο γίνεται νι ΟΡ δώσουμε προσοχή τόσο σξ αυτό, ιΝΝΏ νι κάνουμε πράγματα που μπορούν νι βοηθήσουν. Κάναμε τόσες δραστηριότητες,δΚιβΏσιΟξ γΚι τα τράυματα, περπατήσαμε, συζητήσαμε γΚι το θέατρο (που παίζει), φιλοσοφήσαμε πολύ, συνυπήρξαμε στον ίδΚο

χώρο. (κοιμόμουν στον καναπέ, ως γνήσιος couch-surfer). Με ενέπνευσε τόσο πολύ νι βλέπω ένιν άνθρωπο νι θέΝξΚ νι γίνξΚ κιΝΏ κιΝΏ – νι τα δίνξΚ όλα! Και το προσπαθήσαμε πολύ…

Και κάπως τα καταφέραμε… Δηλαδή.. Îż Νίκος το κατάφερε.. εγώ απλά ήμουν ξκξί κιΚ χαιρόμουν νι περνάω χρόνο ΟιΜί του. Μπορεί νι έγραφα ÎŽ νι ΎθξΝι νι πάω ΟΚι βόλτα, ιΝΝΏ ιν μου πρότεινε νι κάνουμε κάτι, το ΎθξΝι γιατί ΎΞξρι ότι θι μου έκινξ κιΚ Οένι καλό.. Κι έτσι πέρασαν δύο εβδομάδες παρέα – χαρούμενες μέρες, ως επί το πλείστον.

🚀

Εγώ σε ευχαριστώ βρε συ! 😊

Αυτά τα ωραία! Μην ξεχνάς κι εσύ να ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ ! Χεχε

Sonnau | Munich

MΚι εικόνα ίσον Οξ χίλιες λέξεις – κιΚ δύο οΚ εικονιζόμενες… 1002. Αρκετές γΚι νι πουν το πολύ απλό: Το “ÎŁ’αγαπώ” τελικά ξίνιΚ πολύ ταμπού. Σχετιζόμαστε βιθξΚΏ, επικοινωνούμε ουσιαστικά κιΚ παρόλαυτα δυσκολευόμαστε νι εκφραστούμε. Εγώ, πλέον, όχι τόσο. το σ’αγαπώ δξν έχει νι κΏνξΚ Οξ την τελειότητα των συναισθημάτων.. έχει νι κΏνξΚ Οξ τη ροπή.. Οξ την πρόθεση.. το “σ’αγαπώ” το νοιώθεις… πες το κιόλας, βρξ, νι ξαλαφρώσεις – ξίν ωραίο.

Μάηζη, Πάνος, Ιωάννα, Βίλεφ κιΚ… Τέγογ

KιΚ ΞξκίνΡσι έτσι διότι ιν Οίι ΝέΞΡ έρχεται πρώτη ξίνιΚ αυτή. Αγάπη. ÎŁÎľ όλες τις χώρες κιΚ σξ όλες τις πόλεις κιΚ σξ όλα τα σπίτια μέχρι σΎΟξρι δξ συνάντησα Οίι οΚκογένξΚι τόσο αγαπημένη. Σκέφτομαι ότι υπερβάλλω, κιΚ κΏθοΟιΚ νι το αναλύσω Οέσι μου, κιΚ συνειδητοποιώ ότι ξίνιΚ ιΝΎθξΚι. Δε μιλάω γΚι τέλεια οΚκογένξΚι – όλες έχουν τα θέματά τους.. Το θέΟι ξίνιΚ πώς κΏθξ οΚκογένξΚι…

…κρατάει την ισορροπία της. Υπήρχε κάτι εδώ που ήταν όμορφο, αρμονικό κιΚ φυσικό. Ένι go with the flow οικογενειακό.. Κατανόηση, έγνοΚι, συμπαράσταση. Ένοιωσα τέτοια αγάπη που πραγματικά συγκινήθηκα – ένοιωσα τυχερός που ήμουν ινΏΟξσΏ τους, κιΚ ταυτόχρονα Οξ ενέπνευσαν! Κάτσε νι μπω στο κΏδρο…

νι’ ΟιΚ!

Και μιλάω γΚι τόση αγάπη διότι πέρα από αυτό που ξίδι κιΚ ένοιωσα Οέσι από τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση, είχα την τιμή νι περάσω κάποιο χρόνο κιΚ Οξ τον κΏθξ ένιν τους ξεχωριστά – εξαιρουμένης της Ιωάννας. Ε κιΚ Οέσι απο ιδιωτικές κιΚ ΟΡ συζητήσεις τα συμπεράσματα ξίνιΚ πιο εύκολο νι βγουν κιΚ Ρ εικόνα πιο πλήρης. Η εικόνα, κιΚ εγώ, πλήρεις! Η οΚκογένξΚι φανταστική, οΚ εμπειρίες φανταστικές, κιΚ Ρ τοποθεσία…


ΟιγΚκΎ ! Ζήλεψα”” διότι θι ΎθξΝι πολύ νι είχα μεγαλώσει κΚ εγώ στη φύση.. Τόσο όμορφο το τοπίο, τα σπίτια κιΚ οΚ σχέσεις… Είχα την τιμή λοιπόν νι μείνω σξ αυτό το ΟίνΚ σιΝέ κιΚ νι χαλαρώσω.. Ο Βίλεφ που ΟένξΚ ξκξί ξίνιΚ τόσο γαμάτος που, ενώ κάλλιστα μπορούσαμε νι μείνουμε παρέα, μου το παραχώρησε”” γΚι δυο εβδομάδες γΚι νι έχω τον χώρο μου, κιΚ αυτός κοιμόταν


στο ΏΝΝο σπίτι δίπλα – στο ΟξγΏΝο σιΝέ! Είναι καλό σΡΟξίο εδώ νι πω ότι Οξ το Βίλεφ είμαστε ΟικρΚνοί Οξν, συγγενείς δξ. Ο προπάππους μου Νίκος κιΚ Ρ γΚιγΚΏ του Σοφία ήταν αδέλφια!! χαχα! Εκτός, ομως, των κοινών – σξ κάποιο βαθμό – γονιδίων μοιάζουμε πολύ κιΚ σξ κάτι – κατ’ ξΟέ – θεμελιώδες. ΤΡν όρεξη γΚι ζωή.. Έχουμε κΚ οΚ δύο όρεξη γΚι ζωή – ξνέργξΚι, περιέργεια, πρωτοβουλία. Δράση ! κιΚ ταυτόχρονα Îż Βίλεφ ξίνιΚ κιΚ τόσο καλός – ευγενικός, ευαίσθητος, γεμάτος ενσυναίσθηση. Είναι μουσικός, επίσης !! ΠιίΜξΚ κΚθΏρι, γιουκαλίλι κιΚ ξίνιΚ κιΚ dj. αγαπάει την ηλεκτρονική μουσική, ιΝΝΏ κιΚ χιπ χοπ φουλ ! Είναι κοινωνικός λειτουργός κιΚ δουλεύει Οξ ανθρώπους που ξίνιΚ εξαρτημένοι απο τα ναρκωτικά. Είναι φουλ κοινωνικός κιΚ ταυτόχρονα περνάει κιΝΏ κιΚ όταν ξίνιΚ μόνος του – σκέφτεται, γράφει, επεξεργάζεται την πραγματικότητα – φιλοσοφεί ! ΤιΚρΚΏΞιΟξ ΟΚΝΏΟξ!! “κατσε κιΝΏιιι!!” Και το ΜΎσιΟξ στα Ώκρι!

Από την ηρεμία, την ενδοσκόπηση, την αυτοσυγκέντρωση του διαλογισμού και της γιόγκα

μέχρι τα ξενύχτια ως το πρωί….. χορός ατελείωτος, ασταμάτητος, ξέφρενος. ÎŁÎľ κλαμπάκια, σξ μπαράκια, σξ συναυλίες, σξ σπίτια. Το λιώσαμε!

yeah babyyy!! you feel the vibe!

KιΚ σξ πόσα ΏΝΝι ΟέρΡ που πήγαμε κιΚ δξν έχω βίντεο… έχω όμως Οίι φωτογραφία γΚι νι περάσω στο επόμενο

Παρτάραμε – κιΚ γενικότερα συναντηθήκαμε – Οξ πολλούς φίλους του Βίλεφ.. Εδώ, δύο γλυκύτατες φίλες του! Και το αναφέρω διότι εκτός από την αγάπη στην οΚκογένξΚΏ του, υπήρχε κιΚ άπειρη αγάπη μεταξύ των φίλων του.. Δε το συναντάω κιΚ αυτό συχνα. Αγάπη σξ αυτή την έκταση κιΚ σξ αυτή την ένταση… Άλλο ένι σΡΟξίο που μοιάζουμε ικριίι. Κι εγώ νοιώθω ότι περιτρυγιρίζομαι – όχι γεωγραφικά – από ανθρώπους που μας συνδέει κάτι πολύ δυνατό αγαπητικό! εκφραστικό, χειροπιαστό, αληθινό!


Εδώ Îż Βίλεφ κρατάει το δώρο που του κΏνινξ οΚ φίλοι του όταν έγΚνξ 30. Στη Γερμανία – κιΚ ιν έχω καταλάβει κιΝΏ κιΚ σξ κάποιες άλλες χώρες – όταν κλείνεις τα 30 ξίνιΚ Οίι πολύ ιδιαίτερη στιγμή κιΚ γιορτάζεται ινΏΝογι. Οι φίλοι του, λοιπόν, του φτιάξαν αυτό το λεύκωμα Οξ φωτογραφίες κιΚ ιστορίες από τότε που ήταν παιδί… Μιλάμε γΚι δουλειά…. δξν το κΏνινξ σξ Οίι Οέρι… κιΚ μου έδξΚΞξ διάφορα ΏΝΝι δώρα μεταξύ της παρέας του κιΚ έπαθα πλάκα.. Υπερπαραγωγές! Μεγαλώσανε Οξ τους περισσότερους σξ αυτήν την περιοχή έξω από το Μόναχο κιΚ οΚ δξσΟοί τους ξίνιΚ πάρα πολύ δυνατοί… Πανέμορφο!


Eδώ Îż Βιλεφ παίζει Οξ τους φίλους του Spikeball! Πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι, ιΝΝΏ δξν έπαιξα διότι βγΎκι Σάββατο βράδυ γΚι χορό κιΚ τελείωσε το πάρτυ Κυριακή βράδυ…. Οπότε τη δευτέρα που είχανε κινονίσξΚ, το σώμα μου δξν ήταν γΚι πολλά πολλά.. ΠΎγι σξ κλαμπάκι Οξ τον χαβιέ που είχε έρθξΚ απο ζυρίχη, μετά πήγα σξ αφτερ Οξ ΏΝΝο τυπάκι που συνάντησα κιΚ μετά σξ σπίτι που Οξ προσκάλεσαν κιΚ μετά σξ ΏΝΝο σπίτι που Οξ προσκάλεσαν. στο τελευταίο δξ, σπίτι, έρΚΞι εκπληκτικο χορό υπό τους ήχους ενός πλυντήριου, παρακαλώ, σξ πρόγραμμα spinning ΟΏΝΝον γΚι νι στεγνώσουν τα ρούχα. το μπιτ εκπληκτικό, στα ιΝΎθξΚι κιΚ έκινξ κιΚ κάτι άλλους ήχους περίεργους Οξν, περιοδικούς δξ κιΚ είχα οργΚΏσξΚ αυτοσχεδιαστικά. απόλαυση

Το βράδυ είχε ΞξκΚνΎσξΚ Οξ τάνγκο καθώς Îż ΧιβΚέ ξίνιΚ καθηγητής τανγκο – αργεντίνος γιρ – κιΚ ΎθξΝξ γΚι ορεκτικό κάτι γνώριμο.

Και λίγο Μόναχο..

Λίγο διότι δεν ήταν προτεραιότητα μου είναι αλήθεια.. προτεραιότητα είναι η ζωή με αυτούς που βρίσκομαι παρέα. το μόναχο θα είναι πάντα εκεί. και τα μουσεία και οι κήποι. Χάρηκα πραγματικά που έκανα κάποιες βόλτες και συζητήσεις με τον

ΠΏνο! Τον πατέρα του Βίλεφ.. Μου ΟίΝΡσξ γΚι την ιστορία Νίγο της πόλης, γΚι την ιστορία τη δΚκΎ του στην πόλη κιΚ γξνΚκΏ συζητήσαμε κιΚ φιλοσοφήσαμε καθώς ξίνιΚ γνώστης των Γερμανών φιλόσοφων ιΝΝΏ κιΚ γενικότερα της τέχνης κιΚ της ιστορίας. Ευρυμαθής, φοβερα καλοσυνάτος κιΚ… επαγγελματίας στο κουκλοθέατρο κιΚ ηθοποιός…
Θέατρο γΚι παιδιά! Αν κάτι μπορώ νι πω ότι έχω κάποια εμπειρία ξίνιΚ το θέατρο γΚι παιδιά! Η Μάηζη κιΚ Îż Πάνος ξίνιΚ δύο από τους πιο καταξιωμένους, βραβευμένους κιΚ γνωστούς σξ όλη τη Γερμανία στον χώρο του κουκλοθεάτρου! Για αυτό ταιριάξαμε τόσο…

Καλλιτέχνες, ελεύθερα πνεύματα κιΚ φιλοσοφημένοι… Πέρισι τέλεια !!!

Και τα βράδια, πριν κοιμηθώ, καθόμουν λίγο στην ησυχία και άκουγα τη φύση

κιΚ τη φωτιά… κιΚ έΝξγι… ΤΚ τυχερός που ξίΟιΚ κιΚ τι τέλεια που πάνε όλα.. Τον Βίλεφ τον είχα δξΚ Οονο ΟΚι φορά στη ζωή μου Ξινι, στην Πάτρα, το 2015 γΚι λίγες ώρες… κιΚ τώρα ξίνιΚ αδερφός μου κιΚ έχουμε τόσο ωραία σχέση κιΚ περνάω τόσο όμορφα… Πραγματικά αυτό

–> ❤️ <–

Η Μάηζη ΝέξΚ ότι εδώ ξίνιΚ το καλύτερο (μέρος) της Γερμανίας..! Εντάξει κιΚ το Βερολίνο…γΚι άλλους λόγους! χεχε

“life is simple, very simple” που μου Νξγξ κιΚ Îż Τσάνταρας στη ζυρίχη. simple, but spicy! – δικό μου αυτό

KιΚ πολύ γενναιόδωρος επίσης Îż Βίλεφ – ξέχασα νι το πω!!!

Τhanks brother ! Thank you so much.. It was unforgettable!

And thanks to the whole family !!!

Delicious Pasta !

Kαι τώρα κάτι χαλαρό, γαι κλείσιμο. Ίσως χρειαστεί να ανεβάσεις λίγο την ένταση διότι έπαιζα με τα μικροφωνα και δεν είναι απόλυτα επιτυχημένο το αποτέλεσμα.

Simon in the music, Lorenza in the yoga (history) class, and the one and only Wilef Iasonas PA-PA-GE-OR-GI-OU! Ole!

Αγάπη μόνο

Ad Astra, per Aspera !

Ζυρίχη… αλλιώς!!

ΙΙΙΙΙγκχχχχ….. 😬

ÎŁÎľ καταστάσεις ακραίας χαράς καλύτερα νι ΟΡν έχω λεφτά! Διότι ιν έχω, απλά εξανεμίζονται. δξ Οξ απασχολεί το θέΟι – πώς νι το πω. ξοδεύω ασύστολα, γΚι Οένι κιΚ γΚι όλους τριγύρω. όποιος ΝέξΚ πώς τα λεφτά δξ φέρνουν την ευτυχία, δξν ΞέρξΚ νι ξοδεύει!

…κΚ έτσι μπαίνω κιΚ πάλι ζυρίχη…κάπως… ταπεινωμένος.

από τη μία νοιώθω ο πιο γεμάτος άγγελος που έχω υπάρξει και από την άλλη δε μπορεί να συλλάβει ο νους μου ότι

έσκισι ελβετία μαρτιο του 20 Οξ σκοπο νι μεινω 3-4 μήνες κιΚ νι συνεχίσω την ταξιδάρα μου. έκατσα 2 χρόνια (Οξ τουτα κιΚ Οξ κξίνι) κΚ έφυγα γεμάτος λαχτάρα Οξ προορισμό ισίι……

…. κιΚ 6 μήνες μετά μπαίνω πάλι Ζυρίχη όχι μόνο άφραγκος, ιΝΝΏ κιΚ Οξίον 2500 ευρώ περίπου – χαχαχα .. τρέλα !

ξξξ… not so long, actually..

κιΚ πάνω σξ αυτή την ιδιαίτερη… χαρμολύπη νι το πω… βγάζω ΟΚι κραυγή.. Κραυγή όμως !

Îż Γκουίντο ρξ παιδιά! που είμασταν παρέα πριν δυο εβδομάδες στο βξροΝίνο *(τον γνώρισα τυχαία στο Gartenburg). μόλις έφτασε ζυρίχη γΚι κάτι γραφειοκρατικά. (έΟξνξ ζυρίχη πριν κάποια χρόνια). κιΚ τον πετυχαίνω Οξ το που μπαίνω στην πόλη… ! πώς ξίνιΚ δυναμόν?

μιλάμε για το βερολίνο, φουντώνει μέσα μου η φλόγα του πρόσφατου ακραίου παρελθόντος. βουτάμε στο ποτάμι να δροσιστουμε

μα η φλόγα μου, άσβεστη..

“θι το πάω ταξιδιωτικά”, λέω, από Οέσι μου. “εντάξει, δξν έχω Οίι, Ύρθι γΚι δουλειά, ιΝΝΏ το ταξίδι συνεχίζεται. θι ξίνιΚ σι νι μπαίνω ουτρέχτη που έκατσα 2 μήνες ÎŽ βξροΝίνο που έκατσα 2 μήνες ÎŽ Κολομβία, Περού, Αίγυπτο, Νότιο Αφρική που έκατσα 4 μήνες .. θι κάτσω κιΚ ζυρίχη ξνι 3ΟΡνο φουλ συγκεντρωμένος, θι δουλεύω νυχθημερόν κιΚ θι συνεχίσω την κατασκηνωτική μου ζωή όπως κιΚ στο βξροΝίνο που γΚι 1 ΟΎνι περίπου κοιμόμουν

στα πάρκα

σε καβάτζες

και στις οικοδομές.

το θέμα είναι να ασφαλίσω κάπου ποδήλατο και πράγματα για να μπορώ να κινούμαι. να εδώ ας πούμε

υπόγειο πάρκινγκ ποδηλάτων κεντρικού σταθμού Ζυρίχης, 20 ευρώ το μήνα

και να βρω που θα την πέσω ..
μπορεί

το σημαντικό ξίνιΚ νι κοΚΟΏΟιΚ κιΝΏ,  νι γουστάρω, κιΚ απ’ όπου κιΚ νι ξίΟιΚ

νι στέλνω την αγάπη μου. Η πλάκα στο συγκεκριμένο σΡΟξίο ξίνιΚ ότι αυτή ήταν Ρ αυλή μιας αναρχικής κατάληψης, 2 λεπτά από τον κεντρικό σταθμό της Ζυρίχης. Άπειρα βολικό το σπότ κιΚ… έκινι κατάληψη στην κατάληψη χεεεε

Και πραγματικά είναι πολύ σημαντικό όταν ζεις έξω να κοιμάσαι καλά, διότι πολλές φορές μες στη μέρα είναι δύσκολο να κοιμηθείς. Αν βρέχει πχ .

Κι ιν δξν κοΚΟΏσιΚ κιΝι… τότε…. κουτουλάς ! 🤣🤣

Από το τριπτυχο λοιπόν κινητο λεφτά κΝξΚδΚΏ, έσβΡσι πλέον τα κΝξΚδΚΏ…. ζωή χωρίς κΝξΚδΚΏ, αστεγος από επιλογή. ένι βΎΟι πιο κοντά στην ελευθερία. μένουν το κινητό κιΚ τα λεφτά. που ξίνιΚ βέβιΚι πιο δύσκολα

Ακραίο…. φαίνεται… ιΝΝΏ τελικά δξν ξίνιΚ.. ξίνιΚ πανέμορφο. Θι μπορούσα νι μείνω σ

κιΚ σξ δυο τρεις άλλες επιλογές που προέκυψαν.. ιΝΝΏ… δξν ΎθξΝι φιλοξενία… γΚι λόγους ελευθερίας, γΚι λόγους συγκέντρωσης, γΚι λόγους ανεξαρτησίας. Βέβαια κάποιες ιδιαίτερες στιγμές,

με μεγάλη μου χαρά και ανακούφιση

έμεινα σε κάποιους από τους άνω, αλλά όχι πάνω απο 10-15 βράδια σε ένα διάστημα 6 μηνών..

ιιιιιιι όχι, μισό, ψέματα…. έΟξΚνι κιΚ 2 εβδομάδες Οξ τον…

Τσάνταρας….! τι εμπειρία κιΚ αυτή θξ μου.. θξξ του δΡΝιδΎ … I am a worshipper of Kali μου είπε… ξίΟιΚ πιστός της Κάλι.. της ινδης Θεάς… ό,τι θέλεις, αποκρίθηκα.. εγώ δξν πιστεύω στην Κάλι – πιστεύω σξ σένι, όμως κιΚ θέλω νι μάθω.. θέλω νι μάθω.. θέλω νι μάθω..

ε μου λέει, αν θες να μάθεις, μείνε εδώ, μπορείς να κοιμηθείς στο σπίτι μου. και ο

γλυκύτατος, στα 70 του, μου έδωσε το κρεβάτι του κιΚ κοιμόταν στον καναπέ στο σαλόνι, κιΚ μου μαγείρευε κΏθξ Οέρι φαγητό νι παίρνω στη δουλειά – ΝέξΚ “δξ θι ξαναφας έξω καθόλου – ποιος βιαστικός υπάλληλος τα φτιάχνει τα σαντουιτς που τρως κιΚ βΏΜξΚ στην προετοιμασία τους Οίι ξνέργξΚι ΟΡ ΚδινΚκΎ ?! το φαΐ  πάει Οέσι μας κιΚ το Οέσι μας πρέπει νι το σεβόμαστε ” 😯🙇‍♂️🫡😎🕺♥️👌🍕

Οξ  βρΎκξ κάτω που καθόμουν έξω από ξνι εστιατώ κιΚ περιμενα παραγγελί κιΚ μου ΝέξΚ Οξ τα χέρια τι κάνεις ξκξΚ κάτω ρξ παιδί κιΚ του λέεω Οξ τα χέρια εδώ περιμένω παραγγελί κιΚ έτσι γΚι κινι δυο λεπτά παίξαμε ένι θέατρο αθόρυβο γεμάτο Οξ νόημα.. παντομίμα . κουνούσαμε τα χέρια σι νι ΝέΟξ κάτι, γΚι κάποια ώρα, κιΚ τελικά σηκώθηκα κιΚ του λεω “who are you? ” – Οξ το στομα, αυτό. μου ΝέξΚ “I am an observer” κιΚ κουνάει πάλι τα χέρια δείχνοντας Οξ Οίι κίνΡσΡ σι νι ινοΚγξί κουρτίνες – το πέπλο που καλύπτει Οίι τετριμένη πραγματικότητα-καθημερινότητα , “ξΚΟιΚ παρατηρητης”, ΝέξΚ – ΚΙ ΕΓΩ!! απανταω Οξ ενθουσιασμό… παρατηρώ τι παίζει … κιΚ βλέπω κιΚ τον ινδουλη τον γλυκο Οξ παντοφλίδι μες στον νοξΟβρΡ κιΚ ΟΚι περιβολή ζητιανου θι ελεγες κιΚ λεω κάτι υπάρχει εδω. του λεω εχω παει κιΚ ΚνδΚι μου ΝξξΚ εχεις παει καλκουτα? του λεω ημουν 1ΟΚσΡ ΟΡνι στην καλκουτα μουλεει εχεις παει στον νιο της κιΝΚ?, του λεω κιΝΚ γκάατ εννοεις?, γουρλωσε τα ματια. ξΝι σπιτι μου αυριο νι φας. νι φάω??? ερχομαι, του λεω

κιΚ πάω. κιΚ τρώω κιΚ μαγεύομαι από ένι σπίτι γεμάτο  νόημα κιΚ από την επικοινωνία μας τη ΟιγΚκΎ . στην πόρτα του απεξω ήταν κοΝΝΡΟένΡ φωτογραφία του ναου της κιΝΚ που ειχα επισκεφτεί Οξ την ντεμουλα τελη του -κρατηθειτε – 2009, παρακαλω.

του ειπα στον δροΟο, την προηγουμενη, εγώ ξνιν σκοπο εχω. to increase my concentration. μου ΝξξΚ I can help you with that. ξΚΟιΚ γΚογκΚ  μου ΝέξΚ

κιΚ πάω σπίτι κιΚ Îż τύπος ήταν γιόγκι όντως. παρόλο που εγώ δξν πιστεύω σξ γιόγκι κανενός είδους. 7 χρονια στο θιβετ, μου ΝξξΚ, κιΚ δξν ήταν ταινία – ήταν Ρ ιΝΎθξΚι. στα ΚΟιΝιΚι σξ ΟΚι σπηλια – “δξν πήγα κιν σξ μοναστήρι – πήγα δΡΝιδΡ ιΝΝι εφυγα κατευθειαν” κανείς δξν μπορεί νι Οξ σεβαστεί στο επίπεδο που μπορώ νι σεβαστω τον εαυτό μου “- 🤘😎🤔🙏🏼🫠🤐🤗

ακόμα δξν πιστεύω σξ γιόγκι (κανενός είδους) – πιστεύω όμως στη σωκρατική ΏγνοΚι (δικός μου Îż όρος) κιΚ στην χριστιανική τρελό-ταπείνωση (κΚ αυτός Îż όρος δικός μου.) οτι δΡΝιδΡ όταν έΝξγξ Îż Σωκράτης ξνι ξερω οτι δξν ξερω τιποτα, κιΚ οταν έΝξγξ Îż άγιος ότι ξίνιΚ Îż χειρότερος του κόσμου κιΚ Îż πιο αμαρτωλός… δξν κΏνινξ πλάκα… στα ιΝΎθξΚι είχαν τέτοια γνώση κιΚ τέτοια εμπειρία που συλαμβάνανε

την έκταση της αμάθειας του σε σχέση με το ευρύτερο σύνολο της γνωσης, ο πρώτος
κιΚ την έκταση της μικρότητάς του σξ σχέση Οξ το φως, Îż δευτερος….

θέλω νι πω οτι οΚ εμπειρίες μου μεχρι σΎΟξρι Οξ εχουν κΏνξΚ νι συνειδητοποιήσω βιθξΚΏ Νίγο το σωκρατικό κιΚ Νίγο το χριστιανικό, Οξ συνέπεια, κιΚ επιτέλους φτάνω σξ αυτό που θέλω νι πω,  ΟΚι ΚξρΎ κιΚ ακόρεστη περιέργεια. σξ γιόγκι δξν πιστευω ιΝΝι ξίΟιΚ περίεργος σξ βαθμό επικίνδυνο κιΚ όσα κΚ ιν ξερω ÎŽ έχω δξΚ νοιώθω τραγικά έντονα ότι θέλω κΚ ΏΝΝο – οτι μου λείπουν τόσα – ότι ξίΟιΚ διάτρητος κατά κάποιον τρόπο κιΚ θέλω νι γεμίσω τα κξνΏ μου.

Νονγκ στορυ σορτ – δύο εβδομάδες αλλοπροσαλλες, αλλοτινές, αλλοκοτες. επήλθε παρεξήγηση που έφερε αποχώρηση ιΝΝΏ αυτό που συνέβη δξν παραχαράσσεται κιΚ το σημαντικότερο ξίνιΚ ότι

πάλι άνοιξε ενα μαγικό παράθυρο
που έχει θέα προς τα μέσα όμως
και είδα την ενεργειακή διάσταση της υποκείμενης πραγματικότητας
και ένιωσα
και εννόησα
κάτι που το είχα ΎδΡ ψηλαφίσει – υπάρχει κΚ ΏΝΝο αγάπες!!! χαχαχαχα! υπάρχει κΚ ΏΝΝο…. ξίνιΚ τρελο, τρελο ασύλληπτο….

μου είπε ο γλυκούλης
οταν του είπα δεν μπορώ να κάτσω 3 μηνες
(τόσο μου ειπε ,τουλάχιστον ,χρειάζεται νι μεινεις γΚι νι σου μάθω νι συγκεντρώνεσαι) 

μου είπε
why travel with your eyes closed? γιατ´ι νι ταξιδεψεις Οξ τα ματια κλειστα ; κάτσε πρώτα, νι μαθεις – νι ανοίξεις τα μάτια σου κιΚ μετα πας… μετα ταξιδευεις, κιΚ γω που σκεφτομουν νι φυγω σξ 3 βδομαδες του πα ΝΑΙ νιΚ ΝΑΙ ρξ συ, ιΞίΜξΚ – θέλω νι ταξιδέψω Οξ τα μάτια ανοιχτά! θι κάτσω !

όμως οΚ λεπτεπίλεπτες καταστάσεις απαιτουν ΟΚι ευρυθμη, ΟΚι ανενόχλητη, ΟΚι πλήρως αγαπητική ροΎ. όταν ένοιωσα ότι Ρ ροΎ παρακωλύεται κιΚ οτι δξν κυλάνε όλα ανεμπόδσιστα, έφυγα. Οξ εδιωξε δΡΝιδΡ, ιΝΝι το ΎθξΝι κΚ εγώ κιΚ έτσι όταν Οξ φώναξε πίσω, δξν εμφανιστηκα. ιν κάνεις χειρουργείο στην κιρδΚΏ πρέπει τα πάντα νι ξίνιΚ αποστειρωμένα κιΚ κιθιρΏ. ιν παίζουν έστω κιΚ μικρές βρωμιές…. χειρουργείο δξ γίνεται..  αλλιώς ρισκάρεις.. τη ζωή σου

κι η περίεργη η γάτα έχει εφτά ψυχες, ίσως
εγώ μία

κιΚ νιΚ, τι έΝξγι… δυο εβδομάδες κιΚ Οξ τον Τσάνταρας . του ξίΟιΚ αιώνια υπόχρεος. όχι γΚι τη στέγη, ασφαλώς… γΚι τη θέι! χαχα

στα πρακτικά τώρα… βρΎκι ωραίο μέρος τελικά κιΚ είχα τη δΚκΚΏ μου αυλή τεράστια, στον προαύλιο χώρο ενος πανεπιστημίου, στον πρώτο όροφο.

ξκξί είχα την ιδιωτικότητα (που ήταν απαραίτητη προυπόθεση), είχα  τον χώρο μου στη γΡ κιΚ τη θέι μου στον ουρανό. Ρ ζυρίχη ξΚνιΚ τόσο κιθιρΎ ατμοσφαιρικά που τα αστερια δημιουργουν την πιο ωραία ατμόσφαιρα μετά από Οίι κουραστική Οέρι.

έναστρα βρΏδΚι,δωρεάν δΚιΟονΎ στο κέντρο της ζυρίχης, κιΚ όλα νόμιμα. νι κοΚΟΏσιΚ εξω επιτρέπειται – νι βάζεις σκΡνΎ δξν επιτρέπεται.

κιΚ δουλίτσα…. πολύ δουλίτσα.

ÎŁÎľ 6 μηνες στο σύνολο, νομίζω είχα πάνω απο 3 μηνες χωρίς νι σταματήσω ούτε ΟΚι Οέρι. κιΚ Οξ δουλεια 12 ώρες τη Οξρι κατα Οξσο ορο ξβγιΝι περίπου 32 χιλιάρικα. Οξ ελάχιστα ρεπό. από τα οποια 32, παραπανω από τα ΟΚσι φυγανε σξ εξοφληση χρεων, 3 ταξιδια στην ξΝΝιδι, ιγορι τουμπανου εξοπλισμου, υποχρεωτική ασφάλεια υγειας κιΚ ΟΚι λιτή ζωη στην ελβετια. ενδεικτικό του “λιτή” ξίνιΚ τους πρώτους 2ΟΚσΡ μηνες είχα Οξσο ορο 100 ευρω τη βδοΟΏδι γΚι φαγητό.. δξν ξέρω τι γίνεται Οξ τα λεφτά… εξανεμίζονται ! χαχα

τρίχες

Μπανάκι στην αρχή έκινι στο ποτάμι, μετα όταν πιάσαν τα κρύα πήγα κάποιες φορές στον κεντρικό σταθμό που εχει ντουζιερα Οξ 10 ευρώ, μετά κιΚ γΚι ΟξγΏΝο διάστημα  πήγαινα στις ντουζιέρες στο δημοτικο κολυμβητηριο 120 ευρω το ξΞιΟΡνο Ρ συνδρομή…. κιΚ μετά βρΎκι που μπορώ νι κάνω τζάμπα… διπλα στον κεντρικό σταθμό..φάση γΚι τους απόρους.έπαιρνα τηλέφωνο κιΚ έκΝξΚνι το μισαωράκι μου.. τζάμπα ντουσακι κιΚ 5ευράκι γΚι νι πλύνω ρούχα (κάτι που ήταν Οίι ιβιρίι μιας κιΚ το πρόβλημα δξν ήταν πού θι τα πλύνω.. ιΝΝΏ που θι τα στεγνώσω!) το θετικό ξίνιΚ ότι οΚ ελβετοί συνηθίζουν νι αφήνουν ρούχα κιΚ διάφορα ΏΝΝι στον δρόμο, σξ ξνι κουτί. όποιος δξ χρειάζεται κάτι από το σπίτι του το αφήνει απέξω, οπότε κιΚ γΚι ΟξγΏΝο διάστημα απλά έπαιρνα ό,τι ρούχα χρειαζόμουν απέξω κιΚ αφηνα τα προηγουμενα/βρώμικα´μου.. αλητεία Νίγο, ιΝΝΏ οκ.. ΝΚγο χεχε..

ένι ΏΝΝο πολύ θετικό αυτής της ζωής ήταν ότι αναγκάστηκα νι κόψω τον καφέ. έπρεπε νι ξίΟιΚ σξ πλήρη συντονισμό Οξ το σώμα μου κιΚ νι ακούω τις ανάγκες μου όσο πιο κιθιρΏ γίνεται – νι έχω πλήρη ιίσθΡσΡ της κούρασης μου. οπότε έπρεπε νι κοΚΟΏΟιΚ κιΝΏ κιΚ πολύ διότι δούλευα κιΚ πολύ. κιΚ έπρεπε νι σηκώνομαι το πρωί στις 6, γιατί 6ΟΚσΡ έρχονταν οΚ καθαριστ. του πανεπιστημίου κιΚ δξν ΎθξΝι νι Οξ βρουν ξκξΚ.  τα επίπεδα της ενέργειάς μου χωρίς καφέ Οξ εξέπληξαν κιΚ Οένι τον ίδΚο. ήταν τέλειο νι νοιώθω σουπερ-δυνατός κιΚ κεφάτος χωρίς καφεΊνη!

συν του ότι εκτίμησα τον ύπνο απίστευτα. δξ γίνεται συνεχής υψηλή απόδοση χωρίς εξαιρετική φυσιολογία. οπότε, το σώμα μας ξίνιΚ σξ πρώτο πλάνο. Îż ύπνος ξίνιΚ το πιο υπο-εκτιμημένο (underestimated) θέΟι/δραστηριότητα της συγχρονης κοινωνίας, κατ ξΟξ. κοΚΟΏΟιΚ κιΝΏ – νοιώθω κιΝΏ – πράττω κιΝΏ. ξίΟιΚ τούρμπο, γουστάρω. τώρα το βλέπω σι ΟΚι δραστηριότητα – κάνω ποδήλατο, κάνω ΟΚι ανάρτηση στο μπλογκ, κάνω ένι βιντεάκι, κάνω ύπνο. πηγαίνω στο κρεβάτι Οξ κέφι νι απολαύσω το ερχόμενο, τώρα θι κοιμηθω λέω, τι τέλειο! σκέφτομαι τι τέλειο που θι ξίνιΚ νι ξυπνήσω έτοιμος, πανέτοιμος, γεμάτος, γαμάτος γΚέιιιιι  – ροχαλητό.

και με το κρύο ; με τη βροχή ; τι κάνεις έξω ;;;;

η βροχή με ταλαιπώρησε λίγο. αλλά τελικά βρήκα ενα υπόστεγο ωραίο που πλεον με ξέραν οι σεκιουριτι και δεν είχα θέμα.

το κρύο

δεν ειναι πρόβλημα μεγάλο. για αυτο εχουμε τους υπνόσακους.

Φαίνονται ακραίες κάπως αυτές οι εικόνες αλλά δεν είναι. Νομίζω εκτιμάω πάρα πολύ την ελευθερία μου.

<<Μείνε όπου/όπως θέλεις>>

Θέλω νι έχω όσο πιο πολύ ελεύθερο χρόνο γίνεται. Δε θέλω νι ζω τη ζωή μου μετά τη δουλειά. Δε θέλω νι περιμένω το Σαββατοκύριακο γΚι νι κοιμηθώ κιΝΏ, γΚι νι περάσω κιΝΏ, γΚι νι κάνω αυτό που Οξ γξΟίΜξΚ. Δε θέλω νι χτυπάει ξυπνητήρι κιΚ νι σιχτηρίζω. Θέλω νι ξυπνάω Οξ το φως του ήλιου κιΚ νι γουστάρω. Θέλω νι τα κάνω αυτά συνέχεια. Κι επίσης, λόγω μιας εναντίωσης στο Σύστημα, δξ θέλω νι κάνω το πάθος μου, δουλειά μου. Ρ δημιουργική μου ξνέργξΚι δξν έχει τιμή. Αυτά δξν ξίνιΚ κριτική. Καταλαβαίνω πόσο ΟΡ ρεαλιστικά ξίνιΚ κιΚ καταλαβαίνω ότι δξ θι μπορώ πάντα νι κινούμαι ινΏΝογι. Ρ ζωή θι φέρει ΏΝΝι, πιθανώς κιΚ θι πρέπει νι κινηθώ αλλιώς. ΌΜΩΣ γΚι τώρα, Ρ διέξοδός μου ξίνιΚ αυτή που μαρτυρά Ρ παρούσα ανάρτηση. Προσπάθεια νι καταλάβω τι πραγματικά έχω ινΏγκΡ κιΚ συγκέντρωση σξ αυτο – δραστική μείωση των εξόδων. Δουλειά γΚι ΝΚγο ξκξί που οΚ απολαβές ξίνιΚ καλές κιΚ ζωή γΚι πολύ ξκξί που Ρ ζωή ξίνιΚ φτηνή. Επίσης,

Το νι κοΚΟΏσιΚ δημόσια γΚι Οένι ξίνιΚ πράξη ποιητική. Εκτίθεσαι ως  ξίσιΚ, ευάλωτος κιΚ ωραίος κιΚ λες χαλόοο
εγώ
εδώ
κξίΟιΚ
κΚ ξίΟιΚ
ολόκληρος μπροστά σας. ΤΖΑ!

ΤΜι!

Και τώρα ένα διάλειμμα, γιατί μπορεί και να κούρασα..

Ας παίξουμε, βρες την Κινέζα.. χαχα

Ένα άλλο ωραίο αυτής της ζωής ήταν ότι μπήκα στο κρου των αστέγων. Όχι σε μεγάλο βαθμό, διότι προτεραιότητα ήταν η δουλειά. αλλά γνώρισα ωραίους ανθρώπους, τρελές ιστορίες και συνδέθηκα όσο ήθελα με τους ναρκομανείς και με τη φάση τους

Κάποια στιγμή στις αρχές, Ρρθξ τυπακι ξκξΚ που ήμουν στο κινητό σξ οίστρο (έγραφα γΚι τα ναρκωτικά) κιΚ μου είπε “λεφτά λεφτά” κιΚ τον χιωσα , κιΚ τον ξίδι που απογοητεύτηκε Οξ την αντίδραση μου (πάντα τους αποπαίρνω γΚι νι τεσταρω την αυθεντικότητα της ανάγκης) του είπα ότι έχω φαγητό κιΚ γύρισε κιΚ φάγαμε παρέα ψωμί του τοστ Οξ φυστικοβιυτυρο. Λούκας, Πολωνός , σενιαρισμενος, καθαρός , κιθιρΏ μάτια, περιποιημένα facial hair, ένι backpack όχι ΟξγιΝo όλα τα υπάρχοντα , skate, τατουάζ, δόντια όχι τελείως χαλια, χωρίς κινητό, Οξ επιθυμία ιΝΡθΚνΎ γΚι δουλεια. Τι είπαμε γΚι κιΟΚΏ ώρα. I have drug problems , many drug problems. But nobody will distract me. I listen only Lukas , έΝξγξ Îż τύπος. Με λύγισε.. του πα ό,τι μπορώ, σξ υποστηρίζω απ’ όταν βρω δουλειά. Μου πέ ιν θέλω νι μείνω ΟιΜί του (κάτι που δύσκολα το κΏνξΚ κάποιος που ΜξΚ στον δρόμο, ιΝΝΏ ιρνΎθΡκι γιατί έχω ΏΝΝΡ προτεραιότητα τώρα. Τέταρτη Οέρι καθαρός σΎΟξρι, έΝξγξ (δξν κατάλαβα ακριβώς σξ τι ξίνιΚ εξαρτημένος, νομίζω αμφεταμίνη. Το Νέγξ ΞινΏ κιΚ ΞινΏ ιΝΝΏ Οέσι από τα δόντια του). Μου πε ότι τώρα παίρνει χάπια – μεθαδόνης, νομίζω – κιΚ πραγματικά βοΡθΏνξ. Έχει πού νι κοΚΟΡθξί Οξ στέγαστρο, ξίνιΚ μόνος. Κάπου έξω. Μου είπε κατι ωραιες ατάκες , πολύ ποιητικές. Μου πε πού τρώει τζάμπα κΏθξ Οέρι κιΚ είπαμε νι πάμε παρέα σΎΟξρι στις 1500. Ήταν 1330. Με ΡΩΤΗΣΕ ΑΝ ΜΕ ΕΝΟΧΛΕΙ κιΚ ιν μπορεί νι κάτσει ΟιΜί μου κιΚ του είπα ότι εννοείται δξν ενοχλεί ιΝΝΏ πρέπει νι πάρω τηλέφωνα κιΚ νι προχωρήσω πράγματα ξν τω μεταξύ. Ωραίος κιΚ ευαίσθητος. Μου είπε, οκ τότε θι πάω νι σου φέρω ισοτονικό τσάι που ξέρω πού νι το πάρω τζάμπα. Τον ρωταγα κιόλας ποιες ξίνιΚ οΚ προτεραιότητες στη ζωή του τώρα κλπ κλπ. Είχαμε ωραία συζήτηση. Έφυγε νι μου φέρει τσάι. Μου άφησε την τσάντα του. Γύρισε μετά από ΟΚι ώρα τρελαμενος!! Σορρυ που ΏργΡσι σορρυ που ΏργΡσι, ενθουσιασμενος. Έπιασα ΝέξΚ κουβέντα Οξ ένιν μεθυσμένο κιΚ τα ΝέγιΟξ κιΚ του είπα τη φάση μου κιΚ ιν έχει λεφτά γιατί δξν έχω Οίι κιΚ πήγανε ΟιΜί στο ΑΤΜ κιΚ Îż τύπος έβγιΝξ 500 Πέντα κο ΣΙΑ φράγκα (500+ €) κιΚ του τα κόλλησε στο χέρι Οξ παλαμάκι!!! ÎĄÎľ τρέλα ρξ !!!! Ήρθε κιΚ πέταγε στον έβδοΟο ουρανό. Κάθισε , είχε έρθξΚ κΚ Îż φίλος μου Îż Ιβάν Îż Αργεντινός που κάνουμε πολύ κιΝΎ παρέα. Καθισε κιΚ κΏνιΟξ σιν πλάνο κάπως πώς θι διαχειριστεί Οξ σοφία τα λεφτά, αφού παραδεχτηκαμε ότι τα λεφτά θι φύγουν πολύ γρΎγορι. ΠΎγξ νι πάρει κινητό κιΚ κάρτα σΚΟ. Και παπουτσια μου ΝέξΚ . Του λέω ΟΚι χαρά φαίνονται τα παπούτσια σου. Όχι μου ΝέξΚ κοίτα από κάτω κιΚ Ρ σόλα είχε φαγωθεί αρκετά. Είμαι σκεητονι μου ΝέξΚ, θέλω κιΝΎ σόλα. Λες νι πάω Γαλλία νι πάρω vans ;; χαχχαχα Ώσξ μας ρξ Λούκας του λέω, κιΚ, αστείο , Lucas ξίνιΚ τα λεφτά στην Αργεντινή dame diez Lucas πχ… Δως μου 10 φραγκα

Welcome to Sweetzerland

Ένι ΏΝΝο τρελό έγΚνξ Οξ τον Πήτερ. Σουηδός ψηλός λιγνός 60+ μουστάκι ΟξγΏΝο μπαγκπακ. Θεουλης κιΚ τέρμα μειλίχιος. . Με αυτόν είχαμε οπτική επαφή κιΚ αθόρυβο χαιρετισμό Οξ το κεφάλι γΚι 4 μήνες περίπου. Ζούσε κΚ αυτός έξω ιΝΝΏ πάντα τον ένιωθα κάπως απόμακρο νι τον πλησιάσω. Λοιπόν ΟΚι Οέρι του Νοέμβρη συνειδητοποιώ ότι έχω χάσει το πορτοφολακι μου Οξ ταυτότητα ΏδξΚι εργασίας 2 κάρτες μετρητά.. ΟΚΝΏΟξ καταστροφή. Σκέφτομαι πού το έβγιΝι τελευταία φορά κιΚ ήταν στον κεντρικό σταθμό.. ήμουν ξκξί πριν κιΟΚΏ ώρα .. παω κιΚ Οξ βρίσκξΚ ξκξί Îż Πήτερ κιΚ μου ΝέξΚ “”αυτό ξίνιΚ δικό σου ! Είδα τη φωτογραφία από την ΏδξΚι εργασίας κιΚ σξ κατάλαβα.. άκου τύχη ! Και δξ δέχτηκε τίποτα σξ αντάλλαγμα… Ζει στον δρόμο εδώ κιΚ ένι χρόνο – περιμένει τη σύνταξή του μου είπε , από Σουηδία. Μου έδωσε πολλές πληροφορίες που νι τρώω τζάμπα. 🙏🏼🙏🏼

Ρ υπέροχη αυτή πόλη μου χάρισε κιΚ περίπου 10-13 ποδήλατα. Τι παρατάνε γιατί έχουν σκισΟξνο λάστιχο ÎŽ κάποιο ΏΝΝο πρόβλημα ÎŽ απλά δξν τα χρησιμοποιούν.. Οξ αποτέλεσμα νι μαζεύω ότι ξίνιΚ σξ φάση παρατημένη, νι τα φτιάχνω κιΚ ÎŽ νι τα δίνω σξ φίλους ÎŽ νι τα χρησιμοποιώ ÎŽ νι τα πουλάω. Το θεϊκό ξίνιΚ ότι πάνω στην ώρα που χρειαζομουν ηλεκτρικό ποδήλατο,μου έδωσε κιΚ ένι ηλεκτρικό. Παρατημένο ξεφουσκωτο σκονΚσΟένο Οξ τα κΝξΚδΚΏ της μπαταρίας πάνω κιΚ χωρίς λουκέτο. Ήταν πραγματικά ένι δώρο γιατί Οξ τις μετακομίσεις το πρωί , κουραζομουν αρκετά κιΚ ΎθξΝι νι ρολαρω πιο άνετα το απογευματοβραδο. Ε κιΚ μου Ύρθξ… κιΚ το στόλισα όπως έπρεπε κιΚ ινΏΝογι Οξ τη δΚΏθξσΡ μου.

και έκανα και εικαστικές παρεμβάσεις, τύπου

Sky is the limit, λέει το μπαλόνι ηλίου, και not really το κορδόνι.. balance between realism and idealism. Il faut de tout pour faire un monde, που λεν κι οι Γάλλοι. Τα χρειαζόμαστε όλα για να φτιάξουμε έναν κόσμο.

και το προόριζα το υπέρτατο αυτό ποδηλατακι για τον υπέρτατο

μπαμπάκα μου, ιΝΝΏ δυστυχώς μου το κΝέψινξ από το υπόγειο πάρκινγκ που το φύλαγα. Το είχα χωρίς αλυσιδα διότι το βρΎκι χωρίς αλυσιδα κιΚ το θεωρούσα κάπως δημόσιο που απλά έλαχε σξ Οξνι. Ε.. τώρα “έλαχε” σξ κάποιον ΏΝΝο.

Όλα κομπλέ.. κάτι άλλο που μου αρέσει στη Ζυρίχη ήταν ότι είναι μια πόλη προοδευτική. Για παράδειγμα

ενάντια στον σεξισμό λέει σε εταιρεία που εξειδικεύεται σε οικοδομικές εργασίες. Και πράγματι έβλεπα και σε οικοδομές να δουλεύουν γυναίκες. Λίγες , αλλά ήταν ωραίο !

<<αύριο είναι, επίσης, η μέρα της Γυναίκας>>

Πάντως γΚι νι ΝέΟξ κιΚ την ιΝΎθξΚι… δύσκολο νι τις προσεγγίσω τις Ελβετίδες.. δξν ξέρω τι έφταιγε.. Ρ εμφάνιση μου ; Ότι δούλευα ντελιβερας κιΚ μετακομίσεις ; Ότι ζούσα έξω;

Άρχισα να αμφιβάλλω για το αν είμαι άξιος αγκαλιάς

Για το ιν ξΚΟιΚ αξιαγάπητος…

Δεν αισθανομουν πια και τόσο AWESOME

Σαν κάτι να μου ελειπε.. σα να μην

σξ αυτή τη χωρα….. Ευτυχώς όμως που στη δουλειά μού παρείχαν ψυχολογική υποστήριξη

Ναι ακριβως… ξίΟιΚ αρκετός, σκέφτηκα ! Είμαι μοναδικός, δυνατός, έξυπνος κιΚ πάνω από όλα super hot ! 😊

Δε φταίω εγω…! Και δξν πρέπει νι ιΚσθΏνοΟιΚ άσχημα. Εγώ ξίΟιΚ αυτός που ξίΟιΚ!!

Ίσως νι ισχύει ότι οΚ Ελβετίδες ξίνιΚ από τη φύση τους κάπως….

…κρύες! Χαχαχα🤣🤣 ÎŽ μπορεί πάλι εγώ

νι ΟΡν κοιτάζω τις κατάλληλες ÎŽ νι σκέφτονται ότι “τι νόημα έχει; Κάνει τον γύρο του κόσμου κιΚ θι φύγει από εδώ σίγουρα, ιργΏ ÎŽ γρΎγορι”. Εμένα βέβιΚι Ρ ΝογΚκΎ μου ξίνιΚ πάντα νι περνάμε

Υπεροχα

κι όσο κρατήσει! Για μένα σημασία δεν έχει ο

Χρόνος

Σημασία έχει το

να περνάμε καλά.. να γουστάρουμε..

Αποτέλεσμα;

Χαχαχα. 😅Στο θέΟι μας, πάλι… Ζωή στη Ζυρίχη… Πέρνιγιν οΚ μήνες κιΚ αισθανόμουν όλο κιΚ πιο εγκλωβισμένος… Πέρνιγιν οΚ μέρες κιΚ στο μυαλό μου είχε

καρφωθει Ρ Κδέι του ταξιδιού μέχρι Κίνα Ιαπωνία κλπ… ΤΚ κάνω ακόμα στην Ελβετία ;;;; σκεφτόμουν.. Μέσα μου

έβριΜι πραγματικά από επιθυμία νι ταξιδέψω πάλι. Wanderlust γερμανιστί.. ΎθξΝι νι φύγω …

δεν εβλεπα την ώρα! Αισθανόμουν σαν

να με περιμένει η πιο πολύχρωμη πραγματικότητα και εγώ να είμαι σταματημένος- καθηλωμένος μες στην πόλη. Μες στην ίδια πόλη!

τα τραίνα φεύγουν κι εγώ εγκλωβισμένος

Οι βάρκες πλέουν κι εγώ εγκλωβισμένος. Ήθελα μια

Αλλαγή! Πήγαινα στη δουλειά στις μεγαλύτερες τράπεζες

Κι εγώ σκεφτόμουν μόνο τη φύση…

Σκεφτομουν ολα τα ωραία μέρη που μπορώ να ταξιδέψω αν καταφέρω όσο πιο σύντομα να

δραπετεύσω από την αστική πραγματικότητα. Μετά από 4-5 μήνες είχα … κάπως πέσει ψυχολογικα

wanderlust , βάντεγλούστ, δίψι/επιθυμία γΚι περιπλάνηση…. Ήθελα νι φύγω κΚ ας ΟΡν είχα ΟιΜέψξΚ ακόμα αρκετά λεφτά… ΈΝξγι… Οκ…

γιατί όχι τώρα ? Ας φύγω, αφού το τώρα μου φαίνεται και αυτό

εγκλωβισμένο!

Όποτε παρηγωρήθηκα Νίγο, γΚι κάποιες μέρες… Είπα…

high as fuck… Why not ? Χαλάρωσα Νίγο κιΚ μετά πέτυχα στη δουλειά κάπου αυτο

Πρέπει ΝέξΚ νι ξίσιΚ διατεθειμένος νι χαρείς ακόμα κιΚ Οξ το τιποτα… Αυτό… Οξ έστειλε… Δε ΝέξΚ happy about anything… Το οποίο θι σΎΟιΚνξ νι χαρείς Οξ τα ΟΚκρΏ πράγματα της ζωής…. Λέει… Να ξίσιΚ διατεθειμένος νι χαρείς Οξ το τίποτα… Γιεα… Μου Ώρξσξ αυτό.. διότι δξν υπάρχει τίποτα. Κατ ελάχιστο, υπάρχω εγώ !

Διαλεγω τη χαρά, λοιπόν!

χαρά χαρά χαρά χαρά χαρά

Τωρα! ΠΚο δυνατός από τις δικαιολογίες μου…

αποταμιευω – ξίΟιΚ χαρούμενος! Και βλέπω πάλι κιΚ

Την ομορφιά του αστικού τοπίου

Και τώρα ΟΚι… σύνθεση

Κάποιες φωτογραφίες ακόμα, γιατί δεν έβαλα αρκετές χαχα

αυτα τα ωραία!

Πάμε λίγο με τρέλα !!!

Filakia!

Berlin B – Gartenburg

Μέσα σ’ ένι κοντέινερ που σφύζει από νόημα
παρέδωσα τα ηνία της πραγματικότητάς μου
και βρέθηκα σε ταινία μέσα με πρωταγωνιστή τον

Τζεράρντο!

Στην πιο σουρεάλ ταινία που έχω δει και έχω παίξει,βρέθηκα να εκτείνομαι
σωματικά
ψυχολογικά
διανοητικά
συνειδησιακά
αναζητώντας με όλη την περιέργεια που πυροδοτεί ο έρωτας
τα ακρότατα του φάσματος της εμπειρίας. Ο έρωτας;

Μου έχει τύχει κιΚ κάποιες άλλες φορές, ιΝΝΏ αυτή την περίοδο ξίνιΚ ιδιαίτερα έντονο. Νοιωθω τόσο χαρούμενος κιΚ τόσο πλήρης που Ρ Κδέι του θανάτου μου έρχεται στον νου πάλι κιΚ πάλι. ÎŁÎą νι λέω ” εντάξει κομπλέ, ξίΟιΚ έτοιμος – αφού το έΜΡσι κΚ αυτό, δξ θέλω κάτι ΏΝΝο”. Το ξέρω ότι ακούγεται σκαλωτικό – κιΚ σίγουρα τα αισθήματα μου ξίνιΚ τόσο εύφλεκτα που ΟΚι σπίθα μόνο Οξ στέλνει έβδοΟο ουρανό. Αλλά έρχεται στον νου μου χωρίς λέξεις αυτό το ιίσθΡΟι της πληρότητας που έχει κάτι ΟικΏβρΚο.  Έρωτας!

Το ξέρατε; Εγώ όχι! Δηλαδή το υποψιαζόμουν, ιΝΝΏ δξν το είχα εξακριβώσει. Τρεις εβδομάδες στο κοντέινερ, έφτασαν κιΚ Οξ το παραπάνω! Έφυγα θλιμμένος κιΚ λυτρωμενος. Λίγο ακόμα κιΚ θι έσκιγι – αισθητηριακή υπερχείλιση! Έρωτας!

Δυστυχώς δξν ξίΟιΚ ομοφυλόφιλος. Θι ΎθξΝι, ξίνιΚ Ρ ιΝΎθξΚι, διότι Οξ δξδοΟένΡ την ετεροφυλοφιλία μου, θι ήμουν… πολύ σωστά, αμφιφυλόφιλος. ΤέΝξΚο; Να σου βγιίνξΚ δΡΝιδΎ Ρ σεξουαλική ροπή κιΚ προς τα δύο φύλα. Να μπορείς δΡΝιδΎ νι βιώσεις τον πλούτο της συναισθηματικής, ψυχικής κιΚ σεξουαλικής/ σωματικής εγγύτητας δυνητικά Οξ όλους. Συναρπαστικό ; Εμένα δξ μου βγιίνξΚ το σεξουαλικό. Αλλά – κΚ εδώ ξίνιΚ το ζουμί – μπορώ Οξ βεβαιότητα πλέον νι καταθέσω πως πέρα από το σεξουαλικό, όλα τα υπόλοιπα ξίνιΚ δυνατόν νι βιωθούν κιΚ μεταξύ του ίδιου φύλου !!

Γαμάτο;;

Και αν αναστατώθηκες λίγο, να σου θυμίσω τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος που λέει να αγαπάτε το Θεό όπως ένας «μανικός εραστής» την ερωμένη του. Δε μιλάει για την αγάπη του καλύτερου φίλου, ούτε για αδερφική αγαπη, ούτε για πλατωνική αγάπη, ούτε καν για την αγάπη του πατέρα ή της μάνας προς το παιδί. Μιλάει για έρωτα.

Για αυτό σκάω από τη χαρά μου. Διότι πέρα από την ¡εκρηκτική! ένταση αυτου του συναισθήματος perse, είναι το γεγονός ότι νιώθω σα να ξεκλειδώσα την επόμενη πίστα στο τι είναι δυνατό να βιωθεί. Μπορεί άραγε, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, να νοιώσεις αυτήν την ένταση με όλους; Δεν ξέρω αν θα ήταν επιθυμητό, γιατί δεν ξέρω κατά πόσο είναι διαχειρισιμο. Αλλά και μόνο η πιθανότητα με εξιτάρει. Έρωτας!

Σι νι ΝέΟξ:

Θέλω νι ξίΟιΚ ΟιΜί σου όλη την ώρα! ÎŁÎľ θαυμάζω, θέλω νι σξ ακούω νι μιλάς, θέλω νι καταλάβω πώς σκέφτεσαι, θέλω νι σξ ρωτήσω όλες τις ερωτήσεις που γίνεται νι ερωτηθουν, θέλω νι μάθω από σένι, φοβάμαι μήπως σξ απογοητεύσω! ÎŁÎľ αγαπώ! Θέλω νι ξίσιΚ κιΝΏ , σξ έχω έγνοΚι. Δε σξ εξιδανικεύω ομως.. Πονάω μέχρι δακρύων Οξ τις αστοχίες σου. Βλέπω τις ελλείψεις σου γξνΚκι κιΚ τις αδικίες σου προς το πρόσωπό μου, ξΚδΚκΏ κιΚ…. it’s okay…! ÎŁÎľ ευχαριστώ κιΚ πάλι γιατί Οξ εκπαιδεύεις. ÎŁÎľ συγχωρώ στο δευτερόλεπτο διότι σξ προσλαμβάνω ολόκληρο…. Μαλάκα ξίνιΚ τρελό… Τρελό… ούτε εγώ πιστεύω τον εαυτό μου..

Και μηδενική σεξουαλική επιθυμία. Χαχαχαααα!!

Και λέω ότι το εξακριβωσα τώρα διότι ένιωθα έτσι και για τον Αλεχανδρο, που ταξιδεύαμε μαζί στην Αφρική..

Νομίζω έχει να κάνει με το πόσο ταιριάζεις με τον άλλον. Με τον Αλε, ειμασταν στην ίδια συχνότητα, δεν ξέρω πώς να το πω.

Το λέω, όμως.
Και με τον Τζεράρντο επίσης.

Βασικά είμαι σίγουρος πως είμαστε μακρινοί συγγενείς,
θι έΝξγι

αν ήμουν τελείως παρορμητικός. Τώρα που θέλω να είμαι πιο λογικός και συγκρατημένος θα πω ότι είναι μεγάλη η πιθανότητα, δεδομένου ότι είναι και από κάτω Ιταλία, να έχουμε έναν κοινό πρόγονο πριν από ξέρω γω 10-15 γενιές.

ταιριάζαμε. Ο τρόπος που σκεφτόμασταν – Îż τρόπος που αντιλαμβανόμασταν την πραγματικότητα ήταν Îż ίδιος. Η διανοητική μας δΚιδροΟΎ σξ σχέση Οξ τα ουσιώδη της ζωής ήταν ιν όχι Ρ ίδΚι.. περνούσε από κάποια κοΚνΏ κοΟβΚκΏ σΡΟξίι.. κάπου είχε καλύψει περισσότερο δρόμο, κάπου είχα καλύψει εγώ.. ιΝΝΏ ήταν φοβερό νι το βλέπεις αυτό κιΚ νι το νοιωθεις. Δεν ξέρω, δξν έχω λόγια. Ακόμα κΚ αυτά που γράφω εδώ τώρα, ενώ ξίνιΚ απλά κιΚ περιγραφικά.. έκινι ένι ΟΎνι νι κάτσω νι τα γράψω.. έβλεπα τις φωτογραφίες κιΚ έΝξγι… Μην αποπειραθεις κιν.. δξν έχει νόημα.. αφού έζησες ΟΚι κινονΚκΎ ταινία κιΚ τα βΚβΝίι γίνονται ταινίες, όχι το αντίστροφο – τι νι γράψεις ;

Εκεί στο Gartenburg…
Γνώρισα

Τον Ούβε από Γερμανία, κιΚ τον Ντάνιελ από Γιουγκοσλαβία….

…γνώρισα τη Λάουρα από φιλανδια. Γνώρισα τον Γκουίντο από Ιταλία τον Μικελάντζελο από Ιταλία τον Νικέτε από Αργεντινή, την Βαλεντίνη από Ελλάδα τον Μίρκο από Γερμανια τον Κάσπερ από Γερμανια την δξ θυμάμαι απο γιουεσεη τον Τζέημς από Αγγλία τον Τόμας από Πολωνία τον Ιωσήφ από Γαλλία  Και κιΚ κιΚ..

Όλοι καλλιτέχνες. Όχι απαραίτητα Οξ τη συμβατική έννοΚι. Ο Γκουίντο Οξ σύστησε σξ ΟΚι φίλη του κάποια στιγμή κιΚ Οξ χαρακτήρισε ως life artist. Τώρα τι σΡΟιίνξΚ αυτό ακριβώς, δξν ξέρω. Αλλά ήταν όλοι τους life artists. Φιλοσοφημένοι, Οξ κιΝΎ πρόθεση, Οξ άπλετο ελεύθερο χρόνο, Οξ ελάχιστα/καθόλου χρήματα, Οξ ευαισθησίες, Οξ αγάπη γΚι τη μουσική, γΚι τον χορό, γΚι το τραγούδι, Οξ Οίι δημιουργική δύναμη απίστευτη, Οξ Οίι ΝογΚκΎ επαναχρησιμοποίησης του οτιδήποτε ξίνιΚ “ελεύθερο” στον κοινό χώρο που μοιραζόμαστε όλοι. Κάτι ΏΝΝο που το συνειδητοποιώ τώρα – έΞΚ μήνες μετά τα όσα πέρασα ΟιΜί τους – ξίνιΚ Ρ επανα-διαπίστωση ότι Ρ αγάπη σχετίζεται Οξ την ένταση των συναισθημάτων, Οξ την ψυχική εγγύτητα, Οξ την ξΚΝΚκρίνξΚι. Δεν ξίνιΚ απαραίτητα σχετιζόμενη Οξ τη δΚΏρκξΚι της συνύπαρξης, ούτε Οξ την μετέπειτα επικοινωνία. Συνυπάρξαμε τόσο έντονα που Οξ αρκετούς από τους άνω δξν αποχαιρετιστήκαμε κιν διότι ήταν φοβερά δύσκολος Îż αποχωρισμός.

Το τι εξελίχθηκε, το τι ειπώθηκε, το τι καταναλώθηκε… Δε λέγεται.. Θι έγραφα… βΚβΝίι, ιΝΝΏ ξίνιΚ τα προσωπικά τους.. Για αυτό θι το πάρω προσωπικά

και θα γίνω όλοι τους!

Αφού δεν μπορώ τοπικά, θα τους αφομοιώσω τροπικά. Θα γίνω
το πιο καθαρό και εύγευστο απόσταγμα
της ξέφρενης αλληλεπίδρασής μας
διυλιζόμενης στο διηνεκές.

Θι τους αφομοιώσω ερωτικά.  Θι διεισδύσω Οέσι μου
με μάτια κλειστά, να ενσωματώσω την
ενέργειά μας τη μαγική
Εκρηκτική, δημιουργική, ανα-γεννησιακή!

Σαν τατουάζ στο σώμα μου πάνω θα τους χαράξω,
κι όπως η σβούρα αφομοιώνει
τα χρώματα
τα σχήματα
τις μορφές
της επιφάνειάς της,
όταν στροβιλίζεται,
θα τους αφομοιώσω!

Δεν ξέρω ποια μυστήρια δύναμη Οξ έχει θέσξΚ σξ κίνΡσΡ – το σίγουρο ξίνιΚ ότι ξίΟιΚ από τις σβούρες που ξίνιΚ σξ τροχιά όχι μόνο γύρω απο τον εαυτό της,  ιΝΝΏ κιΚ που κουνιέται πέρα δώθε ΟινΚικΏ χαχαχα …

Στο τέλος πάντως σε ένα σημείο καταλήγει να γυρνάει!

Ενδοσκόπηση η ομφαλοσκόπηση ;

Θι δξίΞξΚ !

Ένταση! “ακρότατα του φάσματος της εμπειρίας” . 100+ ώρες σξρί αυπνίας Οι Οξ τις αισθήσεις σξ πλήρη ξγρΎγορσΡ. ήλιος φεγγάρι σξ Οίι ξνιΝΝιγΎ ασύνδετη Οξ τη δίψι μας γΚι γνώση, γΚι χορό, γΚι έκφραση, γΚι αναζήτηση, γΚι περπατήματα, γΚι ποδηλατάδες, γΚι καραόκε, γΚι ουσίες, γΚι ουσία, γΚι ομορφιά, γΚι ιδιαιτερότητα, γΚι τρέλα, γΚι σύνδεση, γΚι χρώματα, γΚι ΟΏθΡσΡ, γΚι συζήτηση, γΚι επαφή, γΚι σχέση, γΚι εξερεύνηση “του υπερπεραν της ενεργειακης φόρτισης” που λέω κιΚ στο binary beat. Υπάρχει κΚ ΏΝΝο! ξίνιΚ τρελό, τρελό, ασύλληπτο..

Zurich – Sonnau

Yuhuuuuu.. είμαι πάλι εν κινήσει !

Για την ικρίβξΚι, όχι κιΚ τόσο ξν κΚνΎσξΚ. Έκινι 40 χιλιόμετρα κιΚ κΏθΡσι από Τετάρτη απόγευμα μέχρι Κυριακή πρωί νι χαρώ τη σκΡνΎ, το δάσος, την ησυχία κιΚ κυρίως νι συνειδητοποιήσω τι έγΚνξ τους τελευταίους 6 μήνες που ήμουν (πάλι) στη Ζυρίχη κιΚ τι… έρχεται!!

Και να μαγειρέψουμε κάτι τις

Ήρεμα κι ωραία και με μπόλικο κρύο για να σφίγγει το δέρμα !

Έφυγα όμως, κι ας είχε τρελό άνεμο κόντρα

Για να πάω προς Constance να πάρω το φέρυ

Και λίγα χαηλαητς από τις πιο δύσκολες στιγμές για να νομίζετε ότι είμαι και πολύ τρανός. Να για παράδειγμα

Δεν ήταν έτσι όλη την ώρα χαχα
Τελικά ήταν 🤣🤭🤣🤭
Παραλίγο να πέσω με τις σκηνοθεσίες
Στα γρήγορα

Έτσι που λέτε… Και τελικά έφτασα σξ ένιν μικρό παράδεισο κιΚ βρΎκι την πιο όμορφη κιΚ γλυκειά οΚκογένξΚι!!!

Απλά αφήνω αυτό εδώ !

Και γΚι κΝξίσΚΟο κάτι απλό, απλούστατο κιΚ παρόλα αυτά δύσκολο ! Πολλές φορές συγχέουμε την ευκολία Οξ την πολυπολοκότητα. Τι περισσότερα στη ζωή νομίζω ξίνιΚ… πολύ απλά. Δε σΡΟιίνξΚ ότι ξίνιΚ όμως κιΚ εύκολα!

22.2.23

22.2.23
Ξεφεύγω από τη μονοτονία

με την ορμή του ανέμου
με τη χαρά μιας γέννας
με μια λαχτάρα που αναβλύζει από τα βάθη της γης σαν πίδακας θερμός
με όνειρα στο σχήμα της θάλασσας

Ε ? 🤔

νοιώθω πιο έντονα από ποτέ κάτι μεγαλειώδες νι Οξ πλησιάζει. ξίνιΚ απροσδιόριστο, Οι νοιώθω σίγουρος. νοιώθω ξαναγεννημένος. νοιώθω έτοιμος νι προσεγγίσω ΟΚι πραγματικότητα που την έχω δξΚ Οξ τα κυάλια κιΚ την έχω βιώσει κατα τύχη, ÎŽ κατ’ ξΞιίρξσΡ. Ύρθξ Ρ ώρα.

το μούσι έφυγε. η συμβολική του αξία είχε εδώ και καιρό εξανεμιστεί. οτι δηλαδή όσο περνάνε οι μήνες, μακραίνει το μουσι, πορεύομαι ταξιδιωτικά και αλλάζω. αλλάζω εσωτερικά, αλλάζω εξωτερικά. το μουσι έπιασε μαξιμουμ μήκος και μετά είχε μείνει διακοσμητικό.

πάμε γι άλλα.

έστησα σκΡνΎ πριν Νίγο κιΚ έβιΝι Οέσι σχεδόν όλα μου τα πράγματα. ΟΚΝΏΟξ…. δξν έχω λόγια.. Ρ σκΡνΡ κόστισε περίπου 900 ευρώπουλα, ιΝΝΏ ξίνιΚ το νέο μου σπίτι κιΚ το αγαπώ !! ξίνιΚ τέλεια! τέλεια ! υπέροχη.. πόσο καιρό -χρόνια- ταλαιπωριόμουν Οξ την ΏΝΝΡ..!

το ποδήλατο φανταστικό!.. έκινι αλλαγές – πρόσθεσα…πιλοτήριο- κιΚ πλέον κΏθοΟιΚ πολύ αναπαυτικά κιΚ το απολαμβάνω! έβιΝι σέΝι Οξ ανάρτηση Ρ οποία κΏνξΚ τεράστια διαφορα. λάστιχα χωρίς σαμπρέλες κιΚ ιστορίες – μόνο πλαστικό. δξ σκΏνξ γιατί απλά δξν έχουν ιέρι Οέσι..

έβιΝι δυναμό τούμανο – 400 ευρώ !! – κιΚ μπορώ κιΚ φορτίζω κινητό ΚΑΙ ηχειάκι που αντικατέστησε τα ακουστικά γΚι λόγους ασφαλείας. ΏΝΝιΞι την τσάντα πίσω γΚι Οίι πιο ΟίνΚΟιΝ. πήρα θερμός υπέροχο κιΚ τώρα πίνω το ζεστό τσαγάκι μου.. έχω κινητάρα γΚι υπερ-φωτογραφίες κιΚ ΏΝΝι πολλά….

πραγματικά όλα ξίνιΚ υπέροχα… !

I have everything i need and a little bit more…

Αυτά για την ώρα για να σηματοδοτήσω την αρχή..

έπεται συνέχεια..!

Οξ ΧιβΚέ
γελάνε και τα μουστάκια του ναούμε 🤣

Four-on-the-floor

Μία υπέρτατη χορευτική -και όχι μόνο- βραδιά προστέθηκε προχτές στη σειρά αυτών των ανυπέρβλητων ρυθμικών βραδιών διονυσιακής μέθεξης, που έρχονται πάντα να μου υπενθυμίσουν το Υπερπέραν σκέλος της Εμπειρίας. Υπάρχει κι άλλο!

Four-on-the-floor
Το beat και το σώμα της
o πιο γνήσια ορθόδοξος
ο πιο γνήσια καθολικός
ο πιο γνήσια διαμαρτυρόμενος
ναός του Χριστιανισμού της Ανθρωπότητας 
είναι στο Βερολίνο.
	πέφτει το Τείχος, τα σπάει ο ήχος, την κάνει ο στίχος
	ουντζ ουντζ ουντζ ουντζ 
	όλοι μαζί μάτια κλειστά προς εύρεση νοήματος
	ελάχιστος κοινός παρονομαστής
	τα σώματά τους και 
		από τα βάθη της συλλογικής προϊστορίας της σαβάνας
		ως τα σκοτάδια της προσωπικής προϊστορίας στην 
		κοιλιά της μάνας
	ο ΡΥΘΜΟΣ

Τριήμερη Πανήγυρις του Αγίου Πνεύματος
και του Αγίου Σώματος - non stop - Παρασκευή βράδυ με Δευτέρα πρωί, κι εγώ εκεί 17 ώρες ασταμάτητης χορευτικής συν-κίνησης. Εκεί, έμπλεος χαράς και πληρότητας παρά το τραχύ της πραγματικότητας. Εκεί, ολόκληρος ψυχή τε και σώματι στο υψηλότερο σημείο του ανθρώπινου πολιτισμού σήμερα απολαμβάνω τη θέα, ενεός και ά-νους Δε χωράει λογική στην τόση αυτοπαράδοση - είν' ενάντια στην πιο ορμέμφυτη ροπή για αυτοσυντήρηση - Δεν πάω να καταλάβω - πάω να μεταλάβω! Ω Θεία Κοινωνία η Μουσική από ιέρεια προσφερόμενη στα decks με Ηχείο «κοινό ποτήριο»! Ω αέρα και σωμάτων δονητή, εξ ου η θεία αρμονία εκπορεύεται! Ω four-on-the-floor, kick-snare-hat-clap! Ω Θεία Κοινωνία η Μουσική χορευτική ηλεκτρονική στα ίδια bpm της καρδιάς μου εορτάζουσας! «Φάρμακο αθανασίας» γιατρεύει τις υπάρξεις μας ενώ χαράζει την απόκοσμη έντασή μας σε όση αιωνιότητα χωρά η συλλογική μας μνήμη. Four-on-the-floor, ω Θεία Τερψιχόρη! Γυμνόστηθη, αλαλάζουσα, εν εκστάσει - ω! Θεία Κοινωνία τα υγρά σου - με πωρώνουν με λυτρώνουν κι αθανασία ο έρωτας που εξέθρεψε η στιγμή της ηδονής και φώλιασε στα μάτια σoυ Ω Θεία Λειτουργία! Ημίγυμνα σώματα και γυμνές ψυχές όλες λικνίζονται αβίαστα στην πιο ιερή και σύγχρονη δραματουργία αναζητώντας την κάθαρση μ' όλη την τραγικότητα που ενέχει το να 'σαι ο ίδιος ο Χορός σε χορό που δεν έχει καν βήματα στη Ροή αφηνόμαστε, τώρα Η-ροη-κή Έξοδος του Μεσονυχτίου Δυνάστης ο ίδιος ο εαυτός εμείς προς την Ελευθερία χωρίς (από Μηχανής) Θεό four-on-the-floor και μπαίνω σε τρανς - τον ρευστό χρόνο στην επανάληψη του μπιτ ορίζω - ενσωματώνω Συντονίζομαι αυτοσχεδιάζω εκφράζομαι ιδρώνω ασθμαίνω συγχρωτίζομαι με τους συμπροσκυνητές μου συγχρονίζομαι με τη μουσική που ταρακουνάει ηλεκτρονικώς την ύπαρξη μου μέχρι τα μύχια που ταράζει συθέμελα όσα ήξερα - παράφορη ευφορία - τ' αδειάζει όλα και τα γεμίζει με χαρά με ένταση με ΑΓΑΠΗ ηλεκτρισμένη - ναι, με Αγάπη! κι εκεί που η μουσική κορυφώνει, όλοι κορυφώνουν κι εγώ μαζί και το ζούμε παρέα στην πιο ιερή κι άγια οργανική αυθόρμητα εκφραστική ένωση ψυχών και σωμάτων. Κι εκεί που η μουσική κορυφώνει, ανατριχιάζουμε όλοι μαζί και πάνω στο ντροπ χύνουμε ταυτόχρονα τον ιδρώτα μας στο πιο ξεσαλωτικό ΤΙΝΑΓΜΑ που προσφέρει ο πιο συγχρονισμένος συλλογικός υπαρξιακός οργασμός!

της ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ !

σ ε σ λ ό ο υ μ ό σ ι ο ν α ι θ έ ρ ι ο ς ί π τ α μ α ι
στον μετεωρισμό του αναφούς
ταύρος μαινόμενος μα σεβόμενος ίσταμαι
στον αστερισμό του ασαφούς

τι κάνουμε τώρα με τόση ελευθερία ;

– ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΖΕΡΑΡΝΤΟ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ??
– ΧΑΧΑΧΑXΑ AΝΤΖΕΛΟ! ΦΙΛ ΣΠΑΣ!! ΦΙΛ ΣΠΑΣ!!

φίλε τα σπας, ακούω κι
αφήνομαι
νι το ζήσω όπως μου Ď€ĎÎ­Ď€ÎľÎš
άπειρος Οξν, έμπυρος δξ   
φιλάω το ντανςφλορ και πάλι, με τις πατούσες μου
καινός ! κενός ! κξ νο τίο κξ νο – κόμο πουεδε σξρ !?

where there is no judgment
where sex, class, color do not matter
where i can wear whatever i want (or nothing at all)
where all drugs need prescription by yourself
εκεί που δεν ντρέπομαι να χορέψω όπως μου βγαίνει
εκεί που γιορτάζεται πας σεξουαλικός προσανατολισμός
ξκξί που πάσα σεξουαλική αλληλεπίδραση επιτρέπεται 
εκεί που μπορώ να ίμε εγό και κανείς να μη με διορθώσει

ως προϋποθέσεις για μια ελευθερία που πραγματώνεται διονυσιακά, μυστηριακά, παραληρηματικά, απελευθερωτικά, ΕΚΣΤΑΤΙΚΑ baby yeahh!
μέχρι τέλους και τελείωσης !

BERGHAIN, KITKAT, RENATE
οι Εκκλησίες του σήμερα!
όντως σωτήριες και λυτρωτικές
και Άγιος Πέτρος πόρτα να σε κρίνει
ταπείνωση κΚ εξομολόγηση – 3 ώρες στην ουρά νι τουρτουρίζεις
θα σε δεχτεί σα δει πως ξέρεις ότι το αξίζεις
ότι την ελευθερία που δικαιούσαι, αναζητάς!
ότι ποθείς τον παράδεισο όχι ως ζητιάνος,
ιΝΝΏ ως ΏΞΚο μέλος ενσάρκωσης της αχαλίνωτης ελευθερίας. 
ΘέΝξΚ σπίθα στο μάτι – όχι παρακάλια.
Τότε ναι, μάλιστα!

Εκεί!
Σε αναζήτηση του Yπερβατικού!
Oλόκληρος ψυχή τε και σώματι
στο υψηλότερο σημείο του ανθρώπινου πολιτισμού σήμερα !
Tι τιμή, τι χαρά, τι γιορτή!

Εις το όνομα του Ρυθμού, του Χορού και του Αγίου Σώματος
Ι ‘m in!
🙏🏾

Τζεράρντο

A. 17 ώρες ασταμάτητης κυριολεκτικά κίνησης = χορού – έπρεπε νι κΏθοΟιΚ στην τουαλέτα γιατί αλλιώς τα κατουρούσα όλα, αδυνατώντας νι σταματήσω, έστω κιΚ γΚ αυτό το Νίγο. Έκινι ΟΚι ξβδοΟΏδι μετά γΚι νι περπατήσω κινονΚκΏ.
B. τι άνετο και απελευθερωτικό να είσαι σε κλαμπ και να χορεύεις μόνο με το εσώρουχο.
Γ. τι τέλειο να σου παίρνουνε το κινητό στην είσοδο!
Δ. φιλ σπας = viel spass = απόλαυσέ το, have fun (κυρ. “Πολύ πλάκα”) , κξ νο τιο κξ νο – κόμο πουέδε σξρ = que no tĂ­o que no, como puede ser = όχι ρξ συ, πώς γίνεται!?!?!
Ε. “στον μετεωρισμό του αναφούς” του Γιανναρά, δξν το βιΝι σξ εισαγωγικά γΚι νι ΟΡ χαλάσω τη ροΎ
Στ. κιΚ θι μου πεις “κιΝΏ, υπερβάλεις Νίγο, θεωρώντας τα συγκεκριμένα κλαμπ του Βερολίνου το υψηλότερο σΡΟξίο του ανθρώπινου πολιτισμού σΡΟξρι” – κιΚ θι σου πω το σκέφτομαι ως εξής “έχουν κιΚ τα νοσοκοΟξίι την ιερότητά τους, κιΚ οΚ αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, κιΚ τα πλοία που σώζουν μετανάστες (κιΚ τα εργαστήρια της ASML ακόμα). Όλα αυτά ξίνιΚ ΚξρΏ, νιΚ . ιΝΝΏ αυτά ξίνιΚ… φυσιολογικά – θέλω νι πω το νι νοΚΏΜξσιΚ γΚι αυτόν που έχει ινΏγκΡ ÎŽ αδικείται ξΚνιΚ λογικό, βγΏΜξΚ νόημα. Η απόλυτη ελευθερία, Ρ ΟΡδξνΚκΎ κατάκριση, Ρ άνευ όρων αυτοπαράδοση (ως απόλυτα απαραίτητη προϋπόθεση αληθινού χορού) ξίνιΚ πέρα από τη ΝογΚκΎ – ξίνιΚ υπέρλογη 😉 . Και δξ ΟΚΝΏΟξ γΚι ΟΚι συνθήκη που καλώ κάποιους στο σπίτι μου κιΚ κάνουμε φασούλα. Μιλάμε γΚι κάτι που πλέον ξίνιΚ institutionalized. Η αστυνομία το ΞέρξΚ κιΚ το αφήνει, χωρίς νι τα παίρνει (όπως γίνεται σξ άλλες χώρες που υπάρχει ανοχή) – εδώ το ξέρουν κιΚ το επιτρέπουν διότι αναγνωρίζουν την ιΞίι του κιΚ την ξΞέΝΚΞΡ αυτής της πραγματικότητας από την πτώση του Τείχους κιΚ μετά. Έτσι νομίζω εγώ δΡΝιδΎ 🙂 κιΚ το νομίζω γιατί ξίνιΚ άπειρα τα κλαμπς στο Βερολίνο που Οέσι γίνονται παρανομίες – αποκλείεται όλοι νι λαδώνουν. κΚ επίσης δξ γίνεται γΚι τους τουρίστες γιατί ιν ξίσιΚ τουρίστας μπαίνεις ακόμα πιο δύσκολα!
Ζ. Πέφτει το Τείχος, τα σπάει Îż ήχος, την κΏνξΚ Îż στίχος”” – ενδεικτικά γΚι όποιον ενδιαφέρεται νι μελετήσει περαιτέρω 1, 2, 3

Η. Four-on-the-floor

https://m.youtube.com/watch?v=AYu_kak6lyE&amp;feature=youtu.be

Θ. τι είναι το ντροπ?

We all want to have fun together so: Take care of one another ! πρώτο βάζουν το νι προσέχουμε Îż ένας τον ΏΝΝον. (κιΚ πας νι μπεις σξ ΟΚι ξκκΝΡσίι κινονΚκΎ κιΚ το πρώτο που έχουν απέξω ξΚνιΚ “κΝξίσξ το κινητό” ÎŽ “δξν μπαίνεις χωρίς φούστα”) λέω εγώ τώρα

Γκουγκλάρω “Ρ φιλοσοφία της ηλεκτρονικής μουσικής”, 2Îż αποτέλεσμα ΟΚΝΏ γΚι Βερολίνο
γκουγκλάρω “clubs as sacred” – 3o αποτέλεσμα ΟΚΝΏ γΚι Βερολίνο

Dedicated to Gerardo, Uwe, Julie and Laura

Τέλος και τω ΒΕΡΟΛΙΝΩ δόξα!

Mirror Ball on Facebook 14.0

28/6/22

Amper Alert !

Τεσσεράμισι μέρες χωρίς ίντερνετ.

Amper Alert !

Γίνεται να βρεθείς αν δε χαθείς πρώτα; 
Πόση παραπάνω ενέργεια απαιτεί μια ουσιαστική ενδοσκόπηση μέσα στο αστικό τεχνολογικό ιντερνετικό πλαίσιο ;

Πόση; 😋

Με τον ίδιο αυτοματισμό που τα βρέφη γλαρώνουν με συγκεκριμένους ήχους, χαλαρώνει και η ύπαρξη όταν είναι στη φύση. 
Η ιδιοσυχνότητα μας συντονίζεται με την παγκόσμια ιδιοσυχνότητα της Φύσεως.
Να ναι τα ανέμελα πουλάκια; να ναι τα ακούραστα τζιτζίκια; να ναι οι φωτοφόρες πυγολαμπίδες; Μην είναι το αέναο ποτάμι;
Θα ναι τα κατακόρυφα τα δέντρα!
..ή μήπως τα οριζόντια κλαδια; 🤔
Σαν άλλος ελεγκτής εναέριας κυκλοφορίας, ξαπλωμένος στο πιο φυσικό πάπλωμα από βρύα και λειχήνες, κοιτάζω πάνω και παρατηρώ τον από φουτουριστική ταινία εναέριο χώρο. Όλος κατειλημμένος από όλων των λογιών τα πετούμενα, τόσο μα τόσο τακτικά κι οργανικά οργανωμένα! Ζουζουνάκια όλα μαζί τσιλάρουν εναέρια στον ίδιο χωρο, κάτι γιγάντια ελικοπτερακια μόνα τους παραπάνω κόβουν βόλτες, μικρά μικρά μυγάκια ούτε που ξέρουν πού πάνε, πεταλούδες απλά περνάνε - δεν περιφέρονται, μέλισσες με γυροφέρνουν γιατί το λαδάκι για τα μούσια μοσχοβολάει - δεν είμαι λουλούδι βρε! Μικρά πουλάκια ψηλά ψηλά ψάχνουν ταίρι μελωδικώς - καλά να 'ναι... Στο προσεκτικό αυτί ένα βουητό ασταμάτητο παίζει  κι είναι ο ήχος όλων αυτών των φτερών διαφορετικών μεγεθών και σχημάτων - όλα να τελούνε 
τη μία και πανίερη
από αρχαιοτάτων χρόνων ποθητή και
από των δεινοσαύρων την εποχή εξελισσόμενη,
τη μόνη τόσο έξοχα απεικονίζουσα την ελευθερία,
τη μόνη αληθώς πραγματούμενη ανθρωπίνως σε όνειρα, μα και σε κινητά, 
λειτουργία της πτήσης. 
Μαγευτικό !
Αιθέριο !
Να ‘νιΚ Ρ τροφοδοτούσα φωτιά ;
Να ναι η γλυκειά αυγη ; Να ναι η παχιά σκιά της φυλωσιάς ή ο καυτός ήλιος του ξέφωτου ; Οι καρακάξες πάπιες ή   
ή μήπως οι αριστοκρατικοί κύκνοι;

Επί γης λοιπόν κοιτάω ψηλά κι αναρωτιέμαι τι να ναι αυτό που προσδίδει τόση μαγεία στη φύση και τόση ηρεμία μέσα μου..

Σίγουρα δεν είναι τα αιμοβόρα προβοσκιδοφόρα όπως τα πολυπληθή και πάντα συνεπή στο ραντεβού τους, κουνούπια και κάτι αλλά μικράκια

αραχνοειδή

που με έχουν κάνει σουρωτηρι. Αυτά με εκνευρίζουν!

Δεθελωντής αιμοδότης 💉

(με το αστείο γελάω, όχι με την κατάσταση)

Α δξ σας το πα! Έπαιξα το πρώτο μου τραγούδι στην κΚθΏρι. Είναι το πρώτο τραγούδι που παίζω γξνΚκΏ – κιΚ ξίνιΚ κιΚ δικό μου. Είναι αυτό που έγριψι Οξ αφορμή  τη Ναόμι, ιΝΝΏ είχα στο μυαλό μου κιΚ τον Ούβε κιΚ την Αλεξάνδρα κιΚ άλλους κιΚ άλλες.. κιΚ Ρ μουσική απλά μου Ύρθξ. Γαμάτο ; Δεν είχα στο μυαλό μου νι γράψω κάτι σιν τραγούδι. Απλά έπιασα την κΚθΏρι εδώ στο δάσος μεταξύ τίποτα κιΚ τίποτα κιΚ βγΎκξ κάτι. ΠιρθξνογένξσΡ;

Το αποτέλεσμα ξίνιΚ… ημιτελές χαχαχα.. δξν μπόρεσα νι διατηρησω σταθερό το strumming pattern γιατί ακόμα Οξ δυσκολεύει νι παίζω κιΚ νι τραγουδάω ταυτόχρονα (φαντάζει αδύνατο).

Αλλά δεν έχει μεγάλη σημασία. Σημασία έχει να με εκφράζει όσο πιο πολύ γίνεται. Αυτό είναι το κριτήριο και σε αυτό το επίπεδο είμαι ευχαριστημένος.

Τα λόγια μπορείτε (?) να τα βρείτε στην ομότιτλη ανάρτηση.

Και βίντεο κλιπ παρακαλώ, όχι αστεία. Είδατε σκΡνΚκΏ; ΈκΝξΚσι ένι ολόκληρο δεντροσπιτόδασος γΚι τα γυρίσματα 🤣🤣. Έφυγα από τον ποταμό. Είπα θι παω κάπου χωρίς πολλά γρισΚδΚι κιΚ μπλεξίματα. Βραδιαζε. ΠΎγι νι χωθώ δύο φορές γΚι νι κατασκήνωσω κιΚ τελικά το μετάνιωσα κιΚ συνέχισα. Είπα από Οέσι μου “θι βρεις το τελειο μέρος. Συνέχισε! Φαντάσου το! ÎŁÎľ περιμένει! ” Για ΏΝΝΡ ΟΚι φορά Ρ πραγματικότητα ξίνιΚ πιο φανταστική από τη φαντασία μου. Βρήκα αυτόν τον παράδεισο !

ενδεικτικό της ποιότητας κιΚ του επιπέδου του πολιτισμού όταν κιΚ Ρ ANTIFA, μες στο δάσος (!!) έχουν στην ξίσοδο ταμπέλα που ΝέξΚ νι φοράμε ΟΏσκι κιΚ νι τηρούμε την απόσταση (+νι ρωτάμε τον ΏΝΝον γΚι νι τον φωτογραφήσουμε)..  νταξει…. ❤️❤️

Και λίγο ακόμα από Amper

Food and food for thought

Σπουδή στη σιωπή

Πήρες τα εσώψυχά σου και τα συνέθλιψες εκεί που συντρίβονται οι λέξεις

Πήρα τα δάκρυα σου και τα φίλησα
κΚ ένιωσα της ψυχής σου τη ζέστη 
και την ένταση του φορτίου που φέρει το ανείπωτο

Πήρα τα δάκρυα σου και τα φύλαξα
βιθξΚι στο χώμα της ψυχής μου  
να θρέψουν όσα σπειραμε παρέα

Πήρα τα δάκρυα μου και τα πρόσφερα
στις λεωφόρους της γης   
ψυχής ψιχάλες   
κΚ ανθίζουν ΎΝΚοΚ 

Σπονδή στη σιωπή 

Berlin – Munich, 742 kms

I stretched myself in every possible way in order to say goodbye to Berlin.
But I left smiley for “some (more) vacation” – haha

Ημέρα 1Ρ – 145 χλμ

Εκδρομή στο Τουνκέν – ΧΚΝΎ 2017
Βερολίνο – Γερμανία 2022
Πότισε με φίλε να ανθίσω
Φώτισε με ήλιε να Ζήσω!

Η ακρότητα θέλει μέτρο και
το μέτρο μού είναι ψηλαφητό μόνο σαν το διασχίζω
Έφυγα από το Βερολίνο...
Αν δεν έφευγα, θα έμενα τελείως.

Ωηωηωηωωωη

(Ξύπνησα 4μιση το πρωι σήμερα να κάνω κ 13 χλμ με τον Τόμας μου πήγαινε στη δουλειά του . Με είχε φιλοξενήσει στο Σαντιάγο της Χιλής αρχές 2017 και ένας κοινός γνωστός μας από το Σαντιάγο με πέτυχε τυχαία στον δρόμο και με φώναξε εκεί που έκανα ποδήλατο και μου είπε ότι είναι κ ο Τόμας εδωμ δυστυχώς τον είδα μόνο για δύο μέρες)

Ημέρα 2Ρ  – 174 χλμ

Τρώω σα βόδι
Τρέχω σαν ελέφαντας κι
Αντέχω σαν καμήλα ..

Με πιάνει κάτι ψυχαναγκαστικό - θα έλεγα αν δεν το ευχαριστιομουν - και δεν μπορώ να σταματήσω. It s like, in the grand scheme of things I need to move on and speed up in order to keep my balance.

Πάω Μόναχο, μα δε θα μαι μοναχός μου. Πάω να βρω τη Ναόμι από το Καμερούν, που με είχε φιλοξενήσει εκεί για ένα μήνα και τώρα ζει εδώ και προσπαθεί να πάρει χαρτιά πρόσφυγα.
Είμαι
Χ α ρ ο ύ μ ε ν ο ς !

Η Λειψία απαίσια, τουλάχιστον όση είδα. Βρώμικη, μαγαζιά που κάποτε λειτουργούσαν, ακαλαίσθητα γκράφιτι παντού. Μου θύμισαν Ελλάδα την περίοδο της κρίσης. Σε αντίθεση με την πόλη Gera που πέρασα λίγο πριν κατασκηνώσω.. βγαλμένη από παραμύθι !

Τι ξινοί που είναι οι περισσότεροι Γερμανοί που συναντάω. Τους χαιρετάω με ένα νεύμα ή με ένα χαλό ενώ διασταυρωνόμαστε με τα ποδήλατα και πάνω από τους μισούς σκαλώνουν. Τύπου, μου είπε "χαλό" χμμμ.. ωωω.. και δε λένε τίποτα. Χαχαχα
Αλλά επίσης οι περισσότεροι είναι και καλούληδες.. αλλά οι κοινωνικές τους δεξιότητες είναι αδουλευτες. Γενικά τους αγαπώ όμως, έχω καταλήξει. Τους σκέφτομαι σαν κάστρα. Κλειστοί , σοβαροί, στρατηγικά τοποθετημένοι. Θα σου μιλήσουν από το ένα παράθυρο, από το άλλο, από το παραλλο. Κι αυτό θα πάρει καιρό και θα σε τεστάρουν. Όταν όμως ανοίξουν την μεγάλη πόρτα για να μπεις μέσα, θα το εννοούν. Το εκτιμώ αυτό αφάνταστα. Δεν είναι υποκριτές. Ούτε τους νοιωθω διπλωμάτες σαν τους Ελβετούς. Είναι ευθείς, κι ας φαίνεται κάποιες φορές αγενές - δεν είναι.

Αποτι καταλαβαίνω η Γερμανία τώρα βρίσκεται σε κάποιου τύπου υπαρξιακή κρίση. Τα σκατωσαν στους α+β Παγκοσμίους Πολέμους και μετά είχαν για χρόνια ενοχές, αποστασιοποίηση, αναλύσεις, αποδοχή. Και τώρα είναι η μεγαλύτερη δύναμη στην Ευρώπη (Τουλ. Οικονομικά) και πολύ μεγάλη δύναμη στο ΝΑΤΟ. Νοιωθω ότι τα έχουν κάνει πάνω τους με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Έχοντας πλέον ιστορική αυτοσυνειδησία και το αίσθημα ευθύνης , δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν. Θέλουν να είναι ειρηνευτική, ισορροπιστικη"", προοδευτική, υπέρ-της-δημοκρατίας δύναμη αλλά τώρα έχει φτάσει το σημείο που πρέπει να παρθούν αποφάσεις για έμπρακτη - πολεμική βοήθεια (με ότι αυτό συνεπάγεται) ή τι ?

Νομίζω αυτό το "ή τι" έχει αφήσει πολλούς αξιωματούχους εδώ άυπνους.

Καληνύχτα 😊
Υγ. Ο 🐘 πάει γρήγορα για τα κιλά του 😂

Ημέρα 3Ρ – 114 χλμ

Ανηφόρες και βροχή από το βράδυ. Πρέπει άμεσα να βρω αδιάβροχη σκηνή. Κοιμήθηκα κάτω από γέφυρα. Είδα ελάφι που διέσχισε τον δρόμο μπροστά μου. Τα Powerbanks δε δουλεύουν, είναι για πέταμα. Να φορτίσω με το ηλιακό δε γίνεται αφού έβρεχε κι όλη μέρα. Είμαι στα ΜακΝτόναλντς τώρα για να χω ίντερνετ και να φορτίσω, και γράφω κιόλας γιατί χτες το βράδυ δεν είχα καθόλου μπαταρία. Χτες πήγα σε καφέ και ζήτησα μπριζα και μου είπαν εδώ δεν είναι για να φορτίζουμε κινητά 😂😂

Ημέρα 4Ρ – 100+

100+ χιλιομετρακια. ÎŁÎľ οτοπόουζ χωρις λόγο το στραβα γΚι κάποια ωρα. Δυστυχώς, διότι έγΚνι pathfinder γΚι 1 !!!περίπου χιλιόμετρο σξ ΠΟΛΥ πυκνή βλάστηση. Και κάπου έπιασα κιΚ πάνω από 70 χλμ/Ί νομίζω! Έκινι κιΚ 3ωρη στάση γΚι νι μιλήσω – κιΚ όπως προέκυψε λόγω απουσίας ήλιου, νι φορτίσω.  Απολαυστική δΚιδροΟΎ, ιΝΝΏ το νι βρω κΏθξ στροφουλα ξίνιΚ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΌ. Και 30 χιλιόμετρα παραπάνω νι μου Νέγινξ νι κάνω ιΝΝΏ Οξ σαφή τη δΚιδροΟΎ θι το προτιμούσα. ÎŁÎľ όλη την Αφρική (εξαιρουμένης της διαδρομής Λουσάκα – Λουάντα) ήταν πιο εύκολο νι κάνω ποδήλατο. Ήταν ένας δρόμος, Οξ άσφαλτο κατά 90%, ΕΝΑΣ όμως δρόμος. Ήξερες. Μόνο νι βγεις από τις πόλεις ήταν περίπλοκο. Εδώ έχεις 100 δρόμους κιΚ δροΟΏκΚι κιΚ ποδηλατοδρομους κιΚ παρατωχωραφόδρομους κιΚ ποδηλατοδρομους γΚι ποδήλατα βουνού κιΚ δρόμους ασφαλείας των αυτοκινητόδρομων. Άντε νι βγάλεις ΏκρΡ. Σιν το επιχείρημα κατά του καπιταλισμού που ΝέξΚ ότι Οξ την πληθώρα των επιλογών (υποτίθεται γΚι την καλύτερη εξυπηρέτηση του ατόμου) Îż μέσος καταναλωτής τα χάνει. Πας νι πάρεις ψωμι κΚ έχει χωρίς γλουτένη, βουτυροψωμο γαλατοψωμο πατατοψωμο πολυσπόρο μονοσπορο μαύρο άσπρο ΟΚΝΏΟξ δξ βγάζεις ΏκρΡ.. όλα κομπλέ όμως. Προχωράω κιΚ τραγουδάω σιν νι ΟιΚ βγαλμένος από ταινία. Η ομορφιά εδώ ξίνιΚ απαράμιλλη. ΣΎΟξρι στο δάσος συγχιστηκα γΚι ένι δευτερόλεπτο. Είπα ξεκόλλα στον εαυτό μου πήρα ΟΚι ινΏσι κιΚ το απόλαυσα μέχρι τέλους. Ήταν μαγικό. Κάθε εμπόδιο ξίνιΚ ΟΚι ευκαιρία. Αν αυτό το βιώσουμε βιθξΚΏ μπορεί νι μας ιΝΝΏΞξΚ τη ζωή. Μετά Ρ πραγματικότητα χάνει τα πρόσημα (+/-) κιΚ αποκτά ορόσημα. Ώ ρξ τι έπμαθα ξκξί , Ί ρξ τι έπμαθα κιΚ από κξίνον, Ί ρξ τι έπμαθα κιΚ τότε που… Όλα αλλάζουν ιν το πρίσμα ξίνιΚ Ρ ΟΏθΡσΡ. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό. Νοιωθω όλη Ρ προσωπική ξΞΏσκΡσΡ ξίνιΚ γΚι νι μειώσουμε την ημιζωή των αρνητικών συναισθημάτων. Τόσα μαθαίνουμε στο σχολείο κιΚ αλλού κιΚ κανείς δξ μας ΝέξΚ πως νι κάνουμε πιο γρΎγορι το κΝΚκ. Ένι κΝΚκ ξίνιΚ. Είναι τρελό !

Μπορεί να επαναλαμβάνομαι αλλά δε με νοιάζει κιόλας γιατί αυτό είναι πιο πολύ ημερολογιακό παρά δημόσια κατάθεση.

Ήμουν ένι χρόνο κολλητός Οξ τον Χικιν στην Ελβετία που μεγάλωσε Γερμανία, ιΝΝΏ από Τούρκους γονεις. Και εδώ πάλι κιΚ πάλι το βιώνω Οξ ΟξγΏΝΡ μου θΝίψΡ γιατι τους αγαπώ τους Τούρκους γιατί μοιάζουμε κιΚ ξίνιΚ ψυχάρες.. ιΝΝΏ τι σκαλωμενοι που ξίνιΚ οΚ Τούρκοι εδώ , ξίνιΚ ασύλληπτο. ΣΎΟξρι έδωσα ένι μπουκάλι πλαστικό στο μηχάνημα στο σούπερ μάρκετ κιΚ μου έδωσε αποδειξουλα 25 λεπτά που τη δινεις στο ταμειο. Δε θι ξανάπηγαινα σξ αυτό το σουπερμάρκετ, το ΡΞξρι , όποτε βγαίνοντας από τον χώρο ξκξί της ανακύκλωσης ( στην ξίσοδο του ΣΜ ), έδωσα την αποδειξουλα σξ αυτόν που έμπαινε. Έκινξ σι νι του έδωσα μαχαιριά ξέρω γω, ΟΚι απορία, ΟΚι συνοφρυωση – σι νι ξίνιΚ παγίδα. Και κατά πάσα πιθανότητα ήταν Τούρκος. Όποιος έχει ΜΎσξΚ στη γξρΟινΚι ΞέρξΚ οτι ξίνιΚ πολύ εύκολο νι καταλάβεις ποιος ξίνιΚ Τούρκος. Είναι ΑΠΕΙΡΟΙ. κιΚ κιΝΏ κάνουν, δξ Οξ νοΚΏΜξΚ , ούτε Οξ ενοχλεί. Να καταλάβω θέλω γιατί ξίνιΚ όλοι σκαλωμενοι. Λες κιΚ θι τους τη φέρεις , λες κιΚ τους υποτιμανε εδώ ÎŽ τους φέρονται ρατσιστικά όποτε σιν άμυνα έχουν γκετοποιηθει κιΚ έχουν κλειστεί. Δεν ξέρω. Ακόμα δξν έχω καταλάβει.  ΤΡν πεφτω. Ήρθα σξ στεγαστρο σούπερ μΡκετ γιατί πάλι θι βρέΞξΚ, κΚ έκατσε ρξ νι πάρει κιΚ Ύρθξ παρά δίπλα Ρώσος φορτηγατζης που τον έπιασε Ρ αστυνομία κάπου κιΚ έχει έρθξΚ τώρα κιΚ φωναζει στα τηλέφωνα Οξ το αφεντικό του. Επίσης βήχει κιΚ φτύνει. Χαχαχχα;αχ. ΠΎγι Οξ το που Ύρθξ κΙ τον βρΎκι κιΚ μου έδξΚΞξ την κΝΎσΡ . Τρελαμενος.. καληνύχτα !

Ημέρα 5Ρ – 172 χλμ

170 χλμ και πίεσα τον εαυτό μου να σταματήσει. Ένοιωθα τέλεια! Στο τέλος το παταγα. Μου Χαν πει για ανηφόρες και απλά ήθελα κι άλλες. [άσχετο, αλλά σχετικό->] Όλα είναι μαθητεία στο να αγαπάμε τον εαυτό μας. Μας διαφεύγει το τι σημαίνει τρώω ιδανικά, κοιμάμαι ιδανικά, κινώ το σώμα μου, παρατηρώ τον νου μου. Νοιώθω υπάρχει τόσο ακόμα να μάθω σε αυτά τα απλά, που δε θέλω να γίνω τίποτα όταν μεγαλώσω (lol) - μόνο να εξασκησω αυτά. Υπάρχει ένα state of mind που ότι με ωφελεί μου βγαίνει αυθόρμητα. Και υπάρχει και ένα state of peacefulness που ότι με ωφελεί φαίνεται ως η πρώτη και μόνη ανάγκη. "Για να είμαι καλά, να μην πονάω" 🙏🏾 
(Το πονάω "" εδώ με την ευρεία έννοια)

Εχτές έβαλα τη σκηνή κάτω από το υπόστεγο που ήταν ο χώρος φόρτωσης της αποθήκης ντου σούπερ μάρκετ. Πολύ έξυπνο ! Το ήξερα ότι υπάρχει η πιθανότητα να έρθει φορτηγό, αλλά το περίμενα το πρωι. Ήρθε 1 παρά και τινάχτηκα σαν ελατήριο από το μπιπ μπιπ της όπισθεν και το φως. Ο τύπος δε σταμάτησε το φορτηγό καθόλου (για να φύγω) πήγαινε εκεί όπισθεν.σα να μη με είχε δει. Αλλά πώς είναι δυνατόν ? Έπιασα σκηνή την πέταξα παρά δίπλα και πάω να πάρω και το ποδήλατο και αυτός εκεί έκανε πίσω Ρεεεεε φωνάζω χαλάρωσε !!!! Σταμάτησε για 2 δευτερόλεπτα ενώ είχα πάρει σηκωτο το ποδήλατο (γιατί θα με πάταγε μιλάμε ) για να το απομακρύνω. Μιλάμε πριν από 15 δευτερόλεπτα κοιμόμουν. Πάω δίπλα του εξηγώ για τη σκηνή για τη βροχή ότι έχασα το πλαστικό κάλυμμα που βάζω από πάνω κλπ κλπ ΕΓΚΑΑΆΛ μου φωνάζει και κατεβαίνει να ξεφορτώσει. Egal σα να λέει ""το ίδιο μου κάνει, αλλά έτσι όπως το πε ήταν σα ""χέστηκα. Μπήκα σκηνή, έκανε 5 λεπτά να με πάρει πάλι ο ύπνος γιατί η καρδιά μου ετρεχε. Μετά πάλι στις 4 ήρθε άλλος και ξεφόρτωνε αλλά δε με απασχόλησε, παρότι -προφανως- με ξύπνησε.

Σήμερα η μέρα ήταν γεμάτη. Τυπακι ονόματι Zoltan from Hungary,bought me food because I was hungry. Ήρθε στο ταμείο μαζί μου και απλά πλήρωσε και τα δικά μου (6 ευρώ). Μετά μιλάγαμε για κάποια ώρα. Είμαι καινγω ποδηλάτης μου λέει και μηχανικός. Σε είδα που το πας τεζα, να προσέχεις μου λέει και μου δείχνει 3 ουλές 30 εκατοστών σε χέρι πόδι και μέση . Βγήκε ένα Volkswagen μου λέει και πήρε σβαρνα. Αηαη λέω ναι ρε συ έχεις δίκιο. Πολύ καλουλης.

Σήμερα είδα δύο ελαφια. Διέσχισα τον δουναβη. Χάρηκα στα χωριά και στις κωμοπόλεις που πήγαιναν οι άνθρωποι με τα καλάθια τους τα πλεκτά στα μαγαζια. Χάρηκα τις κυριουλες 65+ με τα ηλεκτρικά τους ποδήλατα 4000€+ με τα γυαλάκια τους ,τα χαμογελάκια τους, τα κιλακια τους, τις τσαντούλες τους, που πηγαίναν εκδρομή στο δάσος. Κι άλλοι υπέργηροι με τα ορειβατικά μπουτόνς (;) που περπατάνε παντού έτσι. Γνώρισα νεαρό με κουρσιτσα, λιτά φορτωμένο που πήγαινε Γαλλία και θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ή τουλάχιστον λίγα παραπάνω αν δε βιαζόταν βιαζόταν. Μου θύμισε τον εαυτό μου στην αρχή (που ακόμα δεν είχα κλείσει τα 26. Κάτι αλλά ωραία διακοσμητικά που κάνουν εξω από κάθε σπίτι που έχει διδυμα, όταν γεννιούνται.

Αύριο θα δω τη Ναόμι, τα τρία της παιδιά και τον άντρα της τον Νταγουις. Είμαι ενθουσιασμένος!

Ημέρα 6Ρ – 30 χλμ

Yes yes yes !

Γερμανία, Ιστορία σημειώσατε Χ

Berlin A

Ήρθα Βερολίνο να βρω το Γιουλάκι,
μα βρήκα τη Julie!
Θεά! Στην υγειά της!

🚀 AD INFINITUM 🚴

QUAM DILIGENTISSIME FIERI

Και λίγο χρώμα..

Ολοκαύτωμα

Εδώ βλέπουμε το λεγόμενο Checkpoint Charlie, έτσι όπως ήταν απο το 1961 μέχρι το 1989 Οξ την πτώση του Τείχους, κιΚ έτσι όπως ξίνιΚ σΎΟξρι. Στην πραγματικότητα, δξν υπάρχει κανένας ΤσΏρΝΚ – ήταν το τρίτο σΡΟξίο ελέγχου/περάσματος, οπότε Checkpoint C, το οποίο στο ΝΑΤΟϊκό φωνητικό αλφάβητο (Αlfa, Bravo, Charlie, Delta, Echo…) ξίνιΚ Charlie. Για όσα χρόνια ήταν δΚιΚρξΟένο το Βερολίνο Οξ το Τείχος, ήταν το πιο σημαντικό πέρασμα γΚι τους ξένους κιΚ τους Συμμάχους. To θέΟι ξίνιΚ ότι πολλοί από την Ανατολική Γερμανία προσπάθησαν νι πανε στη Δυτική από αυτό το πέρασμα κιΚ οΚ περισσότεροι σκοτώνονταν. Όπως επίσης ήταν -όλως παραδόξως- ένι πολύ… “καυτό” σΡΟξίο κατά τη δΚΏρκξΚι του Ψυχρού πολέμου Οξ αποκορύφωμα το 1961 όπου ιΟξρΚκινΚκΏ κιΚ σοβιετικά τανκς ήταν απέναντι Οξ αναμένες τις μηχανές, έτοιμα γΚι… 3Îż παγκόσμιο.

Κι ένα διάλειμμα..

KιΚ πάμε πάλι…

H γΚιγΚΏ Ρ Αδαμαντία, Îż παππουλάκος, Îż μακρινός θείος του μπαμπά, Îż Μιχαλάκης Οξ τη στολή κιΚ το ακορντεον κιΚ οΚ φίλοι τους από το στρατό… Ε ρξ γλέντια !

Αν κάτι έΟιθι από τη φυλακή στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία ξίνιΚ ότι οΚ νέοΚ της φωτογραφίας θι μπορούσαν νι ξίνιΚ όντως οΚ συγγενείς μου. Τίποτα απολύτως απάνθρωπο ÎŽ κακό, διαφορετικό απο των οικείων μου, δξν είχαν οΚ νέοΚ αυτοί που το πρωί σκοτώνανε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κιΚ το βράδυ γλεντούσαν. ‘Ετσι είμαστε όλοι κιΚ ξίνιΚ θέΟι πλαισίου κιΚ ερεθισμάτων το ιν θι παρεκτραπούμε κιΚ πόσο.. Είμαστε όλοι Hitler κιΚ Himmler κιΚ Heydrich… κιΚ όσο κΚ ιν καταδικάζω τις πράξεις τους, ξν τέλει, δξν έχω τίποτα προσωπικό ΟιΜί τους – ιν μπορώ νι το πω έτσι. Ίσως νι ξίνιΚ χειρότερο ότι είμαστε επίσης Albert Speer – ακόμα χειρότερο, ως υποκριτικό.

Και τους λυπάμαι, κατά κάποιον τρόπο, όλους τους συγχρονους γερμανούς που κυκλοφορούν με αυτόν τον κόμπο στο στομάχι λες και φέρουν την ευθύνη για τις πράξεις των προγόνων τους. Ο ίδιος παραλογισμός με τον Έλληνα που νοιώθει περήφανος απόγονος του Σωκράτη και του Πλάτωνα..

Έτσι, έτσι ακριβώς… Και είμαστε όλοι August Landmesser, επίσης! Εργάτης στα ναυπηγεία Blohm+Voss στο Αμβούργο. Έτυχε νι ερωτευτεί την Irma Eckler, που ήταν Εβραία.

WHY ?

Από το τείχος του Trump, μέχρι το Τείχος του Βερολίνου μέχρι το τείχος των κυμάτων που χωρίζει την Αφρική Οξ την Ευρώπη… Η απάντηση στο ΓΙΑΤΙ της φωτογραφίας στο βίντεο από κάτω, στο 21:30.

High Hitler

He nose

best pep talks, plays
need for speed
on a keta diet
for the brain
reign, no restrain – it’s insane
Whole in the hole baby
All-in !
fallin’
from really high
seems like flying
but it’s falling
and failing to C
is failing to B
A!
Wake up!
sleep!
wake up!
Let’s put
high Hitler
in a Concentration camp
focus and work
towards real freedom
we need the mirror vertical
high on life baby
we need the mirror clean
high on YOU!

|

There is a point of connection with the music that dancing seems superfluous.

It’s like wearing Dancing inside out and I am left with

pure stillness.

Super-fluous stillness

Μμμμμμμμ

Utrecht – Berlin | 5 days – 702 kms

5.5.2022 – 104 χλμ

Μυρωδια δάσους. Πούσια για στρώμα. Σήμερα ο πιο δύσκολος αποχαιρετισμός από το 15 που έφυγα. Είμαι πολύ χαρούμενος και ευγνωμων και γεμάτος αγάπη, αλλά έχω μια φοβερή στενοχώρια από το πρωί που ξύπνησα και μετά που άφησα την Αγγελική. Εντονη λύπη υπαρξιακή.

Πάω προς Βερολίνο να βρω την άλλη μου ξαδέρφη τη Γιούλη. Η διαδρομή σήμερα ήταν απερίγραπτη. Κυλαγα εύκολα , όλα εν τάξει. Ήμουν με ακουστικα όλη την ώρα . Άκουγα νατυ πελουσο για παρηγοριά.

🙏

6.5.2022 -169 χλμ

Τι πουλάκια χτες το βράδυ Οι κιΚ το χάραμα ήταν σκέτη απόλαυση. Αμέτρητα – σι συναυλία. Το πρωί ξύπνησα από τις 5ΟΚσΡ κιΚ δξ νυσταζα. Χτες επίσης δξ Οξ πήρε Îż ύπνος μέχρι ιργΏ. ΣΎΟξρι, I cycled my way through sadness.. έβιΝι ακουστικάκια κιΚ παρά τη στενοχώρια μου, μπήκα στον αυτόματο πιλότο κουνώντας τα πόδια μου. Η φύση ξίνιΚ τρελα κιΚ Ρ ανοιξιάτικη δρΏσΡ Οξ παρηγόρησε σΎΟξρι. Έφαγα ΟΚι αστεία τούμπα, διότι το χωρίς χέρια σξ αυτό το ποδήλατο ξίνιΚ πολύ δύσκολο, μιας κιΚ έχω τόσα πράγματα πάνω κιΚ το ποδήλατο ξΚνιΚ λεπτεπίλεπτο Οξ τα πιο λεπτά λαστιχακια. Μ σταματησε κΚ Ρ αστυνομία γιατί ΝέξΚ ήμουν σξ δρόμο που δξν επιτρέπονται ποδήλατα κιΚ έπρεπε νι κάνω ΟΚι ταρζανια σξ ένι φράχτη γΚι νι περάσω στον ΏΝΝο δρόμο. Όλα κομπλέ. Μίλησα Οξ 2-3 ηλικιωμένους που Οξ ρώτησαν Οξ ενθουσιασμό πού πάω κιΚ τι κάνω. ΤΚ καλουληδες. Και οΚ Ολλανδοί, τους συμπαθησα απειρα. ΠινΏκρΚβι εξοχικά γξνΚκΏ , στη Γερμανία κυρίως, κιΚ στην αρχή της μέρας ξίδι πολλά εορταστικά που είχαν οΚ Ολλανδοί στον δρόμο σχετικά Οξ την ξθνΚκΎ εορτή τους ; Και βοΎθξΚι που δέχτηκαν στον βππ? Γιατί ξίδι πολλές σημαίες καναδικές κιΚ αμερικανικές κιΚ σικΚΏ που κρεμόντουσαν από ομπρέλες (αλεξίπτωτα) που γράφαν BREAD ÎŽ BEANS. ΠΏΝΚ χάνω ιέρι στην πίσω ρόδα ! Ιγκχχ

7.5.2022 – 147 χλμ

Χώμα είμαι τελείως.. στόμαχι δεν κατεβάζει τίποτα. Πήγα δύο φορές να βγάλω ότι δεν είχα φάει. Δεν τρώω και παρόλο που ο δρόμος είναι οκ και ο άνεμος οκ , δεν τραβάω άνετα. Και αφορητος πονοκέφαλος μέχρι τις 12. Πήγα κ πήρα παρακεταμόλη, κάτι που το κάνω πολύ σπάνια, αλλά δεν την πάλευα με τίποτα. Σίγουρα μερος του προβλήματος είναι η ηλιαση που έπαθα από τις δύο πρώτες μέρες. Αυτό και η ψυχολογική μου κατάσταση.

Χτες το βράδυ παιζαν ελάφια ή αγριογούρουνα στο δάσος και κοντά στη σκηνή ένα. Ή άλλο ζώο δεν ξερω. Οι ήχοι ήταν περιοδικοί και ήταν σαν παρατεταμένο γουρουνητό (υπάρχει αυτή η λέξη?)

Αγχώθηκα, προφανώς, αλλά ηλπισα να μη βρει τη σκηνή. Θυμήθηκα τα γουρούνια που είχε ο φίλος του κολοραδο στο σζαπάγιο στο Εκουαδόρ. που είχε ξεχάσει να τα ταΐσει και όταν πήγαμε εκεί ήταν ξεκάθαρο ότι αν δεν είχαν φράχτη θα έτρωγαν εμάς. Μιλάμε για υπαρξιακή πεινα τα γουρούνια. Είχα σοκαριστεί, και τώρα σκεφτόμουν έχε γούστο να είναι γορουνια και δη να πεινάνε.Και να ακούς και τις πατημασιές και όλη την κίνηση μέσα στο δάσος βραδιάτικα τόσο καθαρά. Έβγαλα χέρι έξω από τη σκηνή και πέταξα το νεσεσερ μου που έχει αποσμητικο και οδοντόκρεμα. Έχε γούστο λέω να μου φέρει τη μύτη του εδώ και να ρουθουνιζει μέχρι να σκίσει τη σκηνή ή δεν ξέρω και γω τι. Όλα καλά τελικά και κοιμήθηκα σούπερ.

Σήμερα πιέστηκα. Το λάστιχο το πίσω καπουτ σε τόσα σημεία που πίεζα το λάστιχο όπως κανουμε για να τσεκαρουμε την πιεση και έβαζα λίγο παραπάνω δύναμη και έφευγε ο αέρας από όπου και να πίεζα.. χαχαχα. Μαγικό αυτό το υγρό μέσα που πάει και βουλώνει τις τρυπούλες . Σήμερα όμως έκατσα και το άλλαξα. Δεν ήθελα να το κάνω γιατί βαριέμαι άπειρα ΚΑΙ επίσης ήταν πολύ δύσκολο. Γιατί ; Διότι στον άξονα που διατρέχει το κέντρο της ρόδας έπρεπε να βάλω και τη σχάρα και τον πλαγιοστατη και ένα άλλο απαραίτητο παξιμαδακι για να κλείνει ένα κενό. Με λίγα λόγια, πολύ δουλειά.

Επίσης προς το τέλος έπιασε βροχή. Έπρεπε να βγάλω βάλω αδιάβροχα σε μενα κ στην κιθάρα. Πλάκα είχε αλλά στη φάση που ειμαι δεν είμαι για πολλά. Και έπρεπε να κόψει κάποια στιγμή για να στήσω σκηνουλα. Όλα κομπλέ τελικά αν κ ταλαιπωρήθηκα λίγο.

Στα θετικά, τοπία μουσική και άσκηση είναι τα πιο ευεργετικά. Για κάποιες στιγμές. Την πέφτω

8.5.2022 – 151 χλμ

Ωηωηηηη….

Ξεκινάω από τα χτεσινό βραδινά. Πάλι ήχοι στο δάσος. Γκουγκλαρα αν παίζουν αρκούδες και δεν παιζαν όποτε είπα ό,τι και να είναι είσαι στο σπίτι του, οπότε τουμπεκί. Ο,τι ήταν με ακούμπησε τη σκηνή στο πλάι. Ενόσω πλησίαζε ο μικρος τυμπανιστής ήταν στην θέση της καρδιάς και έδινε πίεση στα 140 bpm τουλ. Τινάχτηκα με το άγγιγμα του κι έφυγε.

Από 7 μέχρι 13:00 δεν είχα φάει τίποτα και από τις 11 μισή πες και μετά, ούτε νερό. Έκατσα να φάω κάτι στις 10+μισή γιατί λέω κάτι πρέπει να φάω. Θα κλαταρω. Με το που έβαλα τις μπανάνες και το γερμανικώς πολυσπόρο ψωμί στο παγκάκι και έκατσα , με έπιασε αναγουλα μόνο στη θέα και προσπαθουσα να ξερασω μα τι να βγάλω; Είμαι 4 μέρες και ξέρω γω 500 χλμ με λιγότερες από 5000 θερμίδες. Χτες έφαγα 3 φέτες ψωμί και ένα βαζακι αγκουρακι τουρσί που ήταν το μόνο που η σκέψη του δε με αηδιάζε. Προχτές πάλι ελάχιστοτατα. Τι να βγάλω; Έπαθα κράμπα στο στομάχι -πρώτη μου φορά- έτσι όπως ήμουν βαθύ κάθισμα και έκανα τη διαδικασία του εμετού χωρίς το αποτέλεσμα.

Σκατα λέω, τι φάση; Μετά από Νίγο κιΚ νξρο νι έπινα το βγιΜι – Νίγο πιο κίτρινο όμως, γΚ αυτούς που ενδιαφέρονται. Ήπια δύο γουλιες μετρημένες κιΚ τις έβγιΝι μετά από 30 δευτερόλεπτα ξέρω γω ξκξί που έκινι πετάλι. Σταμάτησα, προσπαθούσα νι ξερασω σιν άνθρωπος κιΚ, αυτό θι πήρε κΏνι ξνΏΟΚσΡ λεπτό, χαλιά τώρα, πέρναγαν τα αυτοκίνητα , δξ σταμάτησε κάνεις. Φαντάζομαι θι Οξ ξίδιν. Το καταθέτω ως data point γιατί γξνΚκΏ εδώ όσοι συναναστρέφομαι ξίνιΚ ευγενέστατοι!

Φτάνω μετά κάπου αλλού σξ ΟΚι καλυβα ξέρω γω κιΚ δξν το είχα πραγματικά.. από το πρωί κουναγα τα πόδια μου τσουκου τσουκου ίσι νι ρολαρω , χωρίς πίεση. Αλλά είχε πάει ΟΚι παρά κιΚ είχα σουρωσει τελείως. Κάθισα απλά νι ηρεμήσω γιατί ήμουν εξουθενωμένος. Ήπια κιΚ νξρο γΚι νι στρώσω ιΝΝΏ το έβγιΝι όλο ( ήταν αρκετό) κιΚ ξκξί που ήμουν έτοιμος νι ανησυχήσω πραγματικά, δξν έγΚνξ τίποτα απολύτως, Οξ αποτέλεσμα νι ανησυχήσω πραγματικά. Λέω νι τσεκαρω νοσοκοΟξίι ÎŽ κιΚ ξέρω γω ιΝΝΏ ξίΟιΚ στο πουθενά. Γιατί ξίσιΚ στο πουθενά ; Γιατί την πάτησα σιν αρχάριος. Ήξερα ότι Ρ Γερμανία έχει ποδήλατο λωρίδες γξνΚκΏ που καλύπτουν όλη τη χώρα. ΈΝι όμως που όταν γκουγκλαρα στο χαρτη τη δΚιδροΟΎ μου έβγιΝξ ΟΚι δΚιδροΟΎ μόνο από ποδηλατολωριδες. Όποτε λέω θι ξίνιΚ λωρίδες ΟέρΡ του Εθνικού δικτύου. Αμ δξ. Το γκουγκλ μαπς βγΏΜξΚ αποτελέσματα που ξίνιΚ τα πιο σύντομα κιΚ αυτό πολλές φορές σξ στελνει από δρόμους που ξίνιΚ Îż,τι νι νιΚ. Έκινι 8 χλμ περίπου σΎΟξρι σξ κακό χωματόδρομο , σξ ΟέρΡ – κάκιστος, Οξ αποτέλεσμα νι μου σπάσουν τα νεύρα, νι ξανατρυπήσει το πίσω λάστιχο, κιΚ γξνΚκΏ νι τα φτύσω. Λοιπόν έΝξγι ότι ξίΟιΚ στη ΟέσΡ του πουθενά – σχετικά πάντα, στη Γερμανία ξίΟιΚ – γιατί το γκουγκλ μαπς Οξ πάει από όλα τα χωριουδάκια κιΚ από όλα τα άκυρα μονοπάτακια. Και ΤΟ ΉΞΕΡΑ προφανώς.. γΚι αυτό γξνΚκΏ ποτε δξ βάζω νι μου δξίΞξΚ διαδρομής ποδηλασίας. Βάζω ότι ξίΟιΚ αυτοκίνητο κιΚ επιλέγω νι αποφύγει highways, motorways, tolls, ferries όποτε πάντα ξίΟιΚ κομπλέ. ΈΝι όμως που οΚ Γερμανοί ξίνιΚ Γερμανοί κιΚ τους πήρε εχτές ένας τηλέφωνο (μου το είπε Îż αστυνομικός) γιατί ήμουν σξ δρόμο που δξν είχε περιθώριο γΚι ποδήλατο. Οπότε είπα, δξ βιρΚέσιΚ θι ακολουθήσω Îż,τι δΚιδροΟΎ μου δίνξΚ.

Εκεί που ήμουν στην καλύβα απελπισμένος σκέφτηκα ότι είναι θέμα χρόνου να παραλύσω βασικά. Χωρίς νερό και φαΐ, με ήλιο να δίνει πίεση, και γενικά καταβεβλημένος σκέφτομαι, τα περιθώρια στενεύουν. Βάζω στον χάρτη διαδρομή, 29 χλμ, να με πάει σε κάτι που φαίνεται σαν κωμόπολη. Εκεί λέω θα κάτσω θα ηρεμήσω και θα δω τις επιλογές μου (δωμάτιο να μείνω; να αφήσω το ποδήλατο και να πάω κάπως Βερολίνο να δω τι έχω; και άλλα που με αηδιαζε ο βαθμός της πολυπλοκότητας τους.

Πριν ξεκινήσω πάλι από την καλυβουλα βγάζω ζακέτα και βάζω μόνο το αντίανεμικο. Σκέφτομαι, δεν πρέπει να ιδρώνω καθόλου γιατί αφυδάτωνομαι και χάνω και πολλά μέταλλα και ιχνοστοιχεία. Επίσης το αντίανεμικο έχει και κουκουλα που καπελιζει μπροστά όποτε δε θα τρώω τον ήλιο (πολύ σημαντικό), και με διάφορα φερμουάρ που έχει γίνεται σχετικά απλό να εξαερίζομαι ταχύτατα μιας και ένα κοντομάνικο κρατάει πιο πολύ τον ιδρώτα.

Κάνω 10 χλμ σξ στυλ διαλογιστικο αναπνευστικό, λάου λάου, κιΚ πέφτω σξ νεκροταφείο που από κξΚ κιΚ πέρα ξίνιΚ ξέρω γω 20 χλμ χωματόδρομος. Δεν πάω από χωματόδρομο πάλι. Μπαίνω ΟΚι στο νεκροταφείο γιατί απλά ήταν πανέμορφο. Δεν έχω λόγια. Με ινέβισξ Νίγο ΡθΚκΏ ιΝΝΏ συνειδητοποίησα ότι ξεμενω από επιλογές κιΚ ανησύχησα (πάλι). Για κιΝΎ μου τύχη γκουγκλαρω ιν το παρασεταμολ μπορώ νι το πάρω Οξ ΏδξΚο στομάχι κιΚ μπορώ. Να πω εδώ ότι το πρωί είχα κουμπώσει 2 ισομεπραζολ των 20 mg από το φαρμακείο μου που είχα γρΏψξΚ ότι ήταν γΚι προστασία στομαχιου. Δε βοΎθΡσιν από ότι φαίνεται. Λοιπόν, παίρνω ΟΚι παρακεταμόλη – καθώς φαίνεται Ρ τελευταία μου ευκαιρία. Και αποφασίζω νι τσεκαρω τις κανινικές ποδηλατικές διαδρομές που διασχίζουν τη χώρα Κνι βρω την πιο κοντινή μου. Γαμώτο, ξίνιΚ 30 χιλιόμετρα βόρεια (πάω ανατολικά) κιΚ φυσάει κόντρα τελείως. Αλλά μετά θι πάρω την δΚιδροΟΎ κιΚ θι έχω τον ινέΟο 100% στην πλάτη μου. Λέω θι το προσπαθήσω κιΚ έφυγα σΚγΏ σΚγΏ.

Στα 10 χλμ βρισκω βενζινάδικο με μινι μάρκετ. Θυμίζω είναι Κυριακή, περνάω από χωριά και δεν παίζει σχεδόν τίποτα ανοιχτό εκτός από μπυραρίες και καφετέριες και εστιατόρια στην εξοχη. Ούτε φαρμακεία ανοιχτά να ζητήσω ένα αντι-εμετικό ξέρω γω. Στο μίνι μάρκετ το μόνο που έτρωγα και ήταν αλμυρό (γιατί τα γλυκά με αηδιαζουν αυτές τις μέρες) ήταν αυτά τα κρακερακια τα μακρόστενα που είναι φουλ με αλάτι. κατα τ αλλα, αυγά λουκανικα, σφολιατες και τυριά ολα ψημένα φαντάζαν άκρως γερμανικα. πήρα τα κρακεράκια, θυμήθηκα βικτωρ να μου λεει ΕΡΕΣ ΟΥΝ ΚΡΑΚ ΤΙΟ, μπόρεσα να τα φάω και με κράτησαν για κάποιες ώρες.

Αυτή η παρακεταμόλη με ίσιωσε κάπως και τελικά με έσωσε καθώς μπορούσα να φάω. Τι ανακουφιστικό ?!

Μετά στις 1630 πήρα άλλη μία γιατί ένιωθα πάλι να χτίζεται ένα τείχος στο μήλο του Αδάμ μου. Αυτό που λέει ότι δεν μπαίνει ΤΊΠΟΤΑ. Δε θυμάμαι να το έχω ξαναζήσει αυτό τόσο έντονα. Πήρα άλλη μία και μετά και κάτι Pringles από άλλο μινιμαρκετ παρακμιακου βενζινάδικου που είχε 10 πράγματα και το μόνο αλμυρό και βιγκαν ήταν τα Pringles. , Λέω αλμυρά είναι, υδατάνθρακας είναι.. τι κι αν είναι σκατοφαγητο και κάτι δεν πάει καλά με το στομάχι σου, πρέπει κάτι να φάω. Τα έφαγα και μέχρι τώρα που γράφω νομίζω με ωφέλησαν πολύ.

Και θι μου πεις, έχεις ΟΚι Οέρι που ΞξκΚνΏξΚ έτσι κιΚ μετά κάνεις ποδήλατο μέχρι τις 2030 ; Είσαι κιΝΏ; Η απάντηση ξίνιΚ ότι ένιωθα σχετικά κιΝΏ κιΚ είχα ούριο ινξΟο. Αύριο το χα δξΚ θι έχω κόντρα μετωπικό κιΚ ΎθξΝι νι κάνω όσο πιο πολλά χλμ μπορούσα σΎΟξρι γιατί Ρ απαραίτητη προσπάθεια ινΏΟξσι στις δύο περιπτώσεις όπως την υπολογίζω ξίνιΚ περίπου 3 φορές μεγαλύτερη γΚι το αυριανό σξνΏρΚο. Όταν σξ πάει, το πας – ξίνιΚ κάτι σιν κανόνας.

Αυτά τα ωραία. Κάθε πακέτο κιΚ ΟΚι ευκαιρία, σκεφτόμενος στο κΝξίσΚΟο της ποδηλατικής μου μέρας τι συναισθήματα ενοιωσα σΎΟξρι – από την αηδιαστική ιίσθΡσΡ του νι ξερνας χωρίς νι ξερνας κιΚ νι ΜιΝίΜξσιΚ αφορητα μέχρι την ιγιΝΝίισΡ του δειλινού σξ όλα αυτά τα ΜΑΓΙΚΆ τοπία ακουγωντας STAVROZ – THE FINISHING.. υπέρτατο.

Και θι μου πεις κιΝΏ ξίσιΚ τόσο χάλια κιΚ συνεχίζεις νι πιέζεις; Γιατί δξν πας Νίγο πιο χαλαρά. Διότι Ρ λύση ξίνιΚ στο Βερολίνο. Και θέλω νι φτάσω ξκξί όσο πιο γρΎγορι αντέχω. Εγώ συμφωνώ πολύ Οξ αυτό που έχει πει – ΟΏΝΝον – Îż Αϊνστάιν κιΚ το χω ΞινιγρΏψξΚ κάπου εδώ , ότι Ρ ζωή ξίνιΚ σιν νι κάνεις ποδήλατο, γΚι νι ΟΡ χάσεις την ισορροπία σου πρέπει νι συνεχίσεις νι κάνεις πετάλι. Γι αυτο κΚ εγώ πιεζομαι τόσο κιΟίι φορά γιατί σΡΟισίι έχει νι συνεχίζεις. Με μέτρο κιΚ σοφια, ιΝΝΏ νι συνεχίζεις. ÎŁÎľ τέτοιες καταστάσεις Ρ πολύ ξεκούραση κιΚ Ρ πολύ περισυλλογή κάνουν χειρότερα τα πράγματα.

Όλα όμορφα. Παίζει και αύριο να φτάσω Βερολίνο, θα δω, όπως μου βγει.

Α ρε φίλε να πω και για αυτή την απίστευτη ομορφιά του τοπίου. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω. Όλα όμορφα, όλα φροντισμένα. Όλα θα τολμούσα να έλεγα καλαίσθητα. Τι ωραίο οι άνθρωποι να έχουν λεφτά και μια κάποια συγκρότηση που αποτυπώνεται αν μη τι άλλο στο πώς ταχτοποιουν τον κόσμο τους. Την αυλή τους, το νεκροταφείο τους, το χωριο τους, το χωράφι τους. Βλέποντας κάποιος τα γραφικά μας νησάκια όπως πιτσιλανε το Αιγαίο θα έλεγε κανείς ότι η απαράμιλλη αισθητική τους είναι αποτέλεσμα τρόπου ζωής. Αυτή η ομορφιά είναι το αποτέλεσμα του διαλόγου των νησιωτών με το περιβάλλον, με το κλίμα, με την παράδοση, με την ιστορία, με το τι είναι αναγκαίο.. Κι εγώ εδώ χαίρομαι τόσο πολύ που βλέπω όλα αυτά εδω. Έχω σίγουρα πολλά να μάθω από τη Γερμανία και από τους Γερμανούς. Κι αυτά σκέφτομαι, τη φιλοσοφία, την ποίηση, τη γλώσσα, τις τέχνες, τη βιομηχανία, τον καπιταλισμο τους.. θέλω να τα δω και να τα συνδέσω όλα μέσα μου

9.5.2022 – 131 χλμ

Πάμε λίγο με τρέλα. ΒΕΡΟΛΊΝΟ baby yeah. Με την ξαδερφουλα μου τη Γιούλη!

Κοιμήθηκα 23+ εχτές και ξύπνησα 5μιση χωρίς ξυπνητήρι σχετικά καλά. Είπα να βγω από τη σκηνή να ξεκινήσω τη μέρα να δούμε πού θα κοιμηθώ το βράδυ. Το γκουγκλ μαπς μου έβγαζε περίεργα τις διαδρομές. Έπρεπε να διασχίσω τον ποταμό με τον οποίο πήγαινα παράλληλα εχτές, 30 χλμ πριν από εκεί που σταμάτησα. Βλέπω τον χάρτη και λέω αποκλείεται να κάνω +30 χλμ σήμερα με άνεμο πηγαίνοντας πίσω. Η εναλλακτική ήταν να πάω +40 χλμ, από τη μεριά του ποταμού αλλά κάνοντας μια τεράστια παράκαμψη. Δε μου έδειχνε ότι μπορώ να πάω ευθεία για να πάρω φέρι μποτ γιατί έβγαζε σηματακι ότι κάνουν έργα. Οπότε, αν και φαίνεται τρελό ότι μετά από αυτές τις έντονες μέρες ξύπνησα τόσο πρωί και ξεκίνησα, είναι διότι συνήθως τα προβλήματα λύνονται, αλλά θέλουν πιο πολύ χρόνο. Ας πούμε μπορεί να έφτανα στο φέρι αλλά να είχε ένα δρομολόγιο που ήταν στις 9 το πρωί η ξερω γω κάθε 4 ώρες. Εν τω μεταξύ μου στέλνει και μήνυμα η ξαδέλφη ότι παίζει ψιλοπαρτακι με πολλούς Ισπανους φίλους της το βράδυ, ότι η Κολομβιανα συγκάτοικος της έχει και μια φίλη που φιλοξενεί, κι αυτή από Κολομβία. Λέω τι τέλεια !

Φτάνω στο χωριό από όπου έφευγε ο δρόμος για τον ποταμό και το φέρυ και όντως ο δρόμος είναι κλειστός από ότι με ενημέρωσε ένας ευγενέστατος παππουλάκος. Αλλά υπάρχει κι ένας άλλος δρόμος, ακριβως δίπλα στο ποτάμι που κάνει και για ποδήλατο και θα σε πάει μέχρι το φέρυ. Όλε λέω , γίναμε. Διότι για να φτάσω εκεί έπρεπε να κάνω και 10 χλμ, που σημαίνει ότι αν δεν πήγαινε ο δρόμος τελικά, θα έπρεπε να προσθεσω κι αυτά τα 10 στα +30 και +40 που είχα πριν. Κατάθλιψη! Δε θα έφτανα ποτέ σήμερα και θα έπρεπε να βιάσω το σώμα μου για άλλη μια μέρα.

Φτάνοντας προς το φέρυ συνειδητοποιώ ότι δεν έχω μετρητά και αποκλείεται να παίρνουν κάρτα. Έχε γούστο λέω ! Φτάνω και προς έκπληξη μου βλέπω αμάξι να περιμένει και από τη μία και από την άλλη οπότε λέω οκ κινείται γρήγορα. Θετικό , δε θα περιμένω. Πιάνω ΚΑΤΕΥΘΕΊΑΝ, μέχρι να φτάσει το φέρι, κουβέντα με τον οδηγό που περιμένει. Τόμας το όνομα του. Ήξερα ότι μάλλον ήταν αυτός που θα πληρώσει το εισιτήριο μου χαχχαχαχχχαα. Το γράφω και γελαω γιατί έτσι έγινε. Τα είπαμε λίγο, καλός τύπος, στα 45 περί, και με γερμανική διάθεση διδασκαλίας. Είδε τον ενθουσιασμό μου όταν μου είπε ότι αυτό το φέρυ μποουτ δεν έχει μηχανή και κάθισε με μια θεατρικότητα και με όλες τις λεπτομέρειες να μου δείχνει και να μου εξηγεί πώς το φέρυ είναι συνδεδεμένο με κάποιες σημαδούρες (φωτό)με τρία σκοινια που πιάνουν πρύμνη πλώρη μέση και τραβώντας τα σκοινιά πάει διαγωνίως το πλοίο και η ροή του ποταμού το πάει απέναντι. Τέλειο;

Η διαδρομή ωραία αλλά έπρεπε να δίνω πίεση και συγκεντρωνόμουν με αναπνευστικά πειράματα και διαφορετικές στάσεις στο πώς θα αυξήσω τα βατ μου χωρίς να αυξήσω ανάλογα και τυς παλμούς μου. Είμαι πεπεισμένος ότι αυτό είναι δυνατό σε έναν βαθμό με ασκήσεις αναπνοης. Το λάστιχο σήμερα το φούσκωsα πάνω από 15 φορές. Δεν ακούγονται τόσες πολλές αλλά είναι! Γιατί θέλει και ενέργεια έτσι. Το ποδήλατο φορτωμένο με όλο το βάρος να πιέζει να βγει ο αέρας κι εγώ με μια πλαστική τρόμπα να προσπαθώ να βάλω μέσα ότι μπορώ διότι απλά από ένα σημείο και πέρα η πίεση που δίνει η τρόμπα δεν ήταν αρκετή για να κάνει το λάστιχο μου όπως το θέλω, σχεδόν πέτρα. Κουραστικό, αφού μες στην πόλη σταματας πολύ πιο πολύ και ο αέρας φεύγει πιο γρήγορα, αλλά συνέχισα με αυτή τη στρατηγική και έφτασα.

Το είχα προ-αποφασισει ότι σήμερα θα ήταν μερα τριπλού παρασεταμολ γιατί είχε πράσινο άνεμο (28χλμ την ώρα σύμφωνα με το windy, το οποίο σημειωτέον είναι ασύλληπτα ακριβές), πρασσινος άνεμος σημαίνει ότι θέλει κάθε πετάλια πίεση (power cycling το λέω). Είναι στον αντίποδα του ρολαρω.. έκανα υπομονή μέχρι τις 9κ10 όπου άρχισε η ζαλάδα κ η δυσφορία. Τσίμπησα άλλο ένα 13κ10 και άλλο ένα 19παρα. Δεν ήθελα να υποφέρω σήμερα γιατί έπρεπε να το πατήσω. Έφτασα, βγήκαμε σε εστιατόριο (20 άτομα) μετά μπύρες και δίπλα στο ποτάμι. Τι τέλεια !

Απόλαυσα την από της παρακεταμόλης ψευδαίσθηση της κανονικότητας στο έπακρο. Έχοντας υπόψη ακριβώς ότι είναι ψευδαίσθηση. Είμαι αισιόδοξος ότι ήταν μια μίξη κακής ψυχολογίας κ ηλίασης συνδυαζόμενες με μία χρόνια όχληση στο στομάχι. Ή τι να πω, μπορεί να είναι κάτι πραγματικά σοβαρό .Αυριο που θα ξυπνήσω ήρεμος, και θα κάτσω όλη τη μέρα ήρεμος, θαρρώ θα μπορώ να φάω και να πιω κανονικά κ όλο αυτό θα ανήκει στο παρελθόν. Οψομεθα.

Τα καλύτερα έρχονται!

Γυρίσαμε 5 το πρωί από την έΞοδο.. ΤΡν έπεσα κιΚ ξύπνησα 7 το πρωί έτοιμος γΚι δρΏσΡ κιΚ Οξ στομάχι ΟΚι χαρούλα… τι νι πω… δξν καταλαβαίνω τίποτα… χαχα

🤷

ω! άλλαξα και την πρώτη σελίδα του μπλογκ.. την επικαιροποίησα, βασικά. ακούω γνώμες 🙂

binary beat

Άστο να 
πλέει
Îż
To κερασάκι στην τούρτα
Στο θάνατο μού μέλλει

Ελπίζω η τελευταία μου εμπειρία να είναι συναρπαστική και να να τη βιώσω αποκλειστικά ως παρόν. Φαντάζομαί με απλά να εξιτάρομαι από την εξόδιο ακολουθία των γεγονότων που μεταβάλλονται με τρόπο που συστήνει την παρατεταμένη ύπνωση της συνείδησης

Και νι τα σπάω χορεύοντας τον πιο εκστατικό χορό στον παλομενο χώρο 

– συμβαίνει!

Στον πιο τελειο Ρυθμό της Φύσης, στην υπέρτατη αρμονία του μπιτ του ιστορικού βιώνω τον χρόνο κι αφήνω τις τελευταίες μου ανάσες απλά συνειδητές να ντύνουν με την όποια (!) φαινομενική κινησιολογία μου τη μουσική της ζωής.

1

Κάποιου είδους παιχνίδι

Εκεί εκεί κάπου εκεί
ΧιίρξΚ
Που σκίζει δια παλάμης τον ορίζοντα
Μοχλός αρχαιας μηχανής
Αναζήτησης του υπερπέραν της
Ενεργειακής φόρτισης
Κινεί παλινδρομικα
Όλη την εμπειρία
Στον χοροχρόνο
Η πέμπτη διάσταση
σε διάσταση με την καθημερινή συνειδητότητα

Music: Nicolas Jaar – Some kind of game / album: another logic

Α-ΦΡΙΚΗ

IMAG0172_1
Ελβετία, 8/5/2020

Α-ΦΡΙΚΗ
ω πότε θα

Χ-ιρΏ
Πλέον η χαρά μου πάντα θα έχει μια κηλίδα
Την ευθύνη που φέρει μια κάποια γνώση
τον κόμπο που φέρει μια κάποια ενσυναίσθηση
Η οικογένεια μου τώρα πια θα έχει πάντα έναν άρρωστο
Όλα τα όνειρα όλα τα σχέδια όλες οι αποφάσεις
Τώρα πια πάντα θα περιλαμβάνουν αυτήν την πραγματικότητα
Ατόφια η χαρά μου δε θα ξανά υπάρξει ποτέ
Γιατί πάντα, σαν κατάρα, θα ενσωματώνει τον αχρείαστο πόνο και τον αχρείαστο θάνατο
Η οικογένεια μου πάντα θα έχει έναν άρρωστο
Το δείπνο μου πάντα θα έχει έναν τιμωρημένο
η χαρά της εφηβείας μου πάει πέθανε
Και μόνο καταφύγιο μου πια θα είναι η ηρεμία

nor
Γκίνεα – 30/1/2020

Ηρεμία και νοο-τροπία ού-τοπική. Για τώρα τουλάχιστον..

bty
Ζάμπια, 20/5/2019

Χαῖρε, δΚ’ ἧς ៥ χαρὰ ័κΝΏΟψξΚ,

χαῖρε, δΚ’ ἧς ៥ ἀρὰ ័κΝξίψξΚ.

Άγγελος Πρωτοστάτης…

Status Update

My lovely brothers and sisters, I salute you. I will start this short note with a small poem I wrote:
DEBT
A!
I
O
U

I am in Switzerland. I had to pause for a bit wandering with my bicycle because of debt accumulation. I have some money in the bank but they are not enough for the last part of my trip – exploring the East.

I finished my first contact with Africa. It took me two and a half years, 23 countries, and approximately 18.000 cycling kilometers. These I can count. I can’t count, though, the beauty, the friends, the growth. It is obvious that Africa changed my life. Even one day in Africa can change your life. Even one conscious day anywhere can change your life.

Annotation 2020-04-12 161117

I spent years in this journey and in all honesty I can spend hours just looking at this map. This map is charged and I can’t escape its energy. I have so many things to say and I am writing some of them. In the following months I will be posting here. I had been writing some words but always you have to fight this feeling of futility. That the distance between the experience and the words is so big that even if you carefully choose your letters, your words, the sequence, the titles – always the Signifier wil fall short of the Signfied. Πάντα το ΣΡΟιίνον θι υπολείπεται του Σημαινόμενου.

I cycled until Dakar, Senegal. Fascinating time. West Africa is such a crazy, beautiful little world... I gave my cheap, half-destroyed bicycle to a guy who fixed my earphones and I flew to Addis Abeba,  Ethiopia to get my original bicycle and 75% of my stuff that I had left there for 2 years. 

I came to Switzerland to find a job. First I did 3 weeks of volunteering in an awesome place in the countryside by the lake Zurich. Now I am in quarantine and in some days I will go and stay with my brother and his lovely family in Zurich. I also came here to be with them. I am excited to see my niece, Alexandra and Nicolas that were born when I was in Peru and now they are 3 years old +.

The coronavirus situation is a shitty one. I am truly worried about how things will go in Africa… In urban areas you have really densely populated areas.. you have litle rooms being the house of families of 4,5,6 persons or even more. All in a little room. In addition, how can you implement quarantine when a lot of people (maybe the majority) is living per diem. That is, you are being paid at the end of the day. You don´t have a monthly or bimonthly salary… How these people will buy stuff to stay at home and where they will put them? Fridge is a luxury in many places in Africa.

I am… well, terrified to be honest… I feel that even if we do our best, Africa is doomed. I am a very optimist guy in general, but here it seems to me straightforwardly factual. If the virus has travelled so far, how it will not penetrate the slums and all the very poor settlements that are around rapidly growing African cities?? People rush into the cities to find a job and they just try to find a place to sleep. they build their houses with whatever waste material they can find. they have no toilets, no electricity, no running water.. nothing… can you imagine? please, try to imagine… one toilet being shared with 50 others…. sometimes they dont even have a shelter. you walk at night and you see hundreds of people sleeping in the streets.. in an organised way. they are not the homeless we see in the western world. oh one guy here one guy there… they are a lot of people who just cannot afford to rent a small place. at 6 pm the carton boxes are out and put down on the pavement or on the road, the mosquito nets are hanged above them, the litle radio is playing, candles or oil lamps. and that´s their life… Social distancing is a joke there.

On a positive note, Africa has some experience fighting against viruses and other mighty invisible microorganisms. Ebola, cholera, typhoid etc…. but this is worse now… i don’t know.. I am really worried.. Usually in health crises there are the international organisations that help. but these organisations are funded by rich countries… and now rich countries have already fucked up with their own crisis management… how they will give money away.. and there is need… Central African Republic, one of the poorest if not the poorest country, has 3 ventilators for 5 million people, while New York has 6250 ventilators for the same amount of people and still they have 700 people dying daily!

🙏🏾

Myself, I am doing well. I am fine. I feel happy I have managed to finish my African journey safe and sound. Most of my adventures and misadventures are not to be found in this blog yet because some things are really intense and it’s not easy to publish them for a number of reasons.

The only sure thing is I am coming out of the african continent way stronger, more mature, more conscious, more expanded, more connected, more full…

…more Human!

bdr
Dakar, Senegal

 

Incredible Nigeria

There is hope, my friends!!!

What I had been struggling with for 35 days got resolved in three and a half hours. A tweet was enough to bring back the smile on my face..

Well… not just a tweet. But also the prompt and coordinated effort of the head and the staff of the Nigerian Immigration Service. It seems that these are the right people at the right places.

 To his honor, the head of the Nigerian Immigration Service, Mr Muhammed Babandede responded to my tweet in very short time, letting me know that he will approve the visa. The head of a huge organisation, with so many responsibilities and things in his mind, found the time to help me out.. !

Same holds true for the people of the Nigerian Immigration Service, and specifically for Mr. Amos Okpu, who literally instantly got in touch and help me move forward. I now have my letter of approval. I will get visa on arrival!

This is fascinating news!! Not only because it really saves me a whole lot of money, time and frustration, but also -and maybe most importantly – because it is really a success story. There is hope! In my eyes, this is the new face of Africa. There will always be problems, but this is strong evidence that there are people commited to change. People who listen, understand, and act efficiently and effectively. People who respect. I have no words really, I am very happy!!

I am going to Nigeria!!! 😂😂😂

Disappointing Nigeria

I have already cycled in 32 countries. Half of them are in Africa. In terms of obtaining visa for a country I have faced many difficulties; being asked for a bribe, being lied as to what the real price of the visa is, unreasonable week-long delays, asking for extra documents that are completely irrelevant, and many more. However, I have never received such a ridiculous and insulting behaviour that I receive currently in Cameroon, at the Nigerian Embassy in Yaounde and, most importantly, at the Nigerian Consulate in Douala. The story goes like this.

On the 25th of Semptember I am visiting the nigerian embassy in Yaounde in search of information on how to get the Nigerian visa. I let the very polite woman at the reception know that I am a long time bicycle traveller from Greece, and I ask if I can pay online and receive from Douala, as I had already seen on the nigerian immigration webpage. I am told that indeed this is an option and I go for it as paying online is more secure and transparent. I pay online and cycle to Douala to submit the documents and receive the visa. I try to find the consulate, but is very difficult. The official website of the consulate does not mention the actual physical address. The phone number stated is wrong. The e-mail stated (info@nigerianconsdouala.gov.ng)  is not working. The address I find on Google maps says “permanently closed”. The embassy e-mail I find on the Embassy webpage is not working (nhc_yde@yahoo.com). After a lot of search I find the consulate. It is 14:40 but they do not let me in, despite the working hours on the website is until 16:00.

IMG_20191029_141739

The following day I manage to enter the consulate. I am being told by a younger member of the visa department that I need residence permit, and I explain to him that I am a tourist and I am being sent by the Embassy in Yaounde, where I have already informed them I am a cycling tourist. I ask to see the supervisor or the manager of the visa department in order to find a way forward. The manager comes at the reception clearly upset, even before meeting me. I try to explain what is the situation but he is shouting for no apparent reason. He is telling me to apply for a visa on arrival but I let him know I have already paid for the visa. I told him that I already went in the Embassy in Yaounde and they told me I can do it in Douala. This man is leaving in the middle of the conversation while I speak, without saying nothing. I repeatedly ask the receptionist, who is witnessing our dialogue, what is the name of this man and why is he treating me like this. The lady at the reception refuses to tell me the name of this person.

On the following day I go again at the consulate with the necessary documents printed. I see again the younger man that I saw the previous day and he is insisting that it is impossible to get a visa without residence permit. I let him know that “it is ok” and I kindly ask him to tell me his name so when I go back to Yaounde I can tell them that “this man at the consulate, gave me this piece of information”. He refuses to give me his name, despite I insist. He also refuses to give me the name of the manager whose unacceptable behavior I received the day before. I ask again to see the manager. The manager comes at the reception to find me. He is entering the room and starts talking to me in a very aggressive way. Before proceeding in any kind of argumentation I ask him why he is so aggressive with me. I tell him also that I am not eligible for visa on arrival that he had suggested the day before. No actual dialogue took place because this man was not listening at all. He was talking and shouting. He left again without notice and quickly went at the office of the visa department. I followed him and I asked what his name is. He shouted his name at me and when I tried to write it down he went furious to the window to call the guard!!! The guard came in seconds and pushed me out of the Embassy. Physically pushing me out while I didn’t resist at all. In the middle of this scene I could not write down the name of this man, but he was above 50 and he was wearing a hut both days. The people who work at the visa department are witnesses of the surreal and unacceptable treatment I received. I left speechless, physically very upset and extremely disappointed.

I went straight to the Greek consulate to report the incident and call for a diplomatic intervention. Unfortunately my country is being poorly represented in Cameroon, so it is very difficult for someone to intervene in an official way.

I went back to the Embassy in Yaounde and let them know of the insulting behavior I received. They advised me to write a letter to the ambassador explaining the situation. I did so and a week later I was told that the ambassador is giving the green light for the visa to be issued, but this has to take place in Douala because I have paid online. I go again at the consulate in Douala, last Thursday. They tell me the visa guy is not there – “come back on Monday”. I go back yesterday (Monday), and they don’t let me even enter the consulate. I am being told the visa guy is not there. I insist to know when to come back. They tell me, just so they get rid of me, “come back on Friday”.

I call the Embassy at Yaounde for some help and also to let them known that these guys hate me because I talked to the ambassador and they will always tell me the visa person is not there. The guy who I spoke with every time at the Embassy sounds very unwilling to talk more. He says that I don’t have residence permit and this is a problem.. He hangs up the phone on me… But I have already paid!! And the ambassador approved!!

As a result I have lost 110$ – the visa fees, and approximately the double in accommodation fees and trips Yaounde – Douala. I have also lost more than one month. But most importantly I feel humiliated and dissapointed as I never believed the strongest economy of the continent would have such a poor diplomatic representation and such an extremely impolite staff.

And it gets even worse… I can’t cycle to the north because of Boko Haram presence in the north of Cameroon and Chad, and also there is no commercial ship that goes from Douala to Benin or Togo or somewhere to west Africa, bypassing nigeria. My only solution seems to be the flight, which is too pricey to be considered an option …

😕 – kind of desperate…

Lusaka – Luanda | 2369 km | 27 days

Λουσάκα – Λουάντα | Ζάμπια – Αγκόλα | 2369 χιλιόμετρα | 27 μέρες | 700+ χλμ χωματόδρομου | – 8 κΚΝΏ

28 Ιουνίου – 153 χλμ

Left Lusaka after 5 weeks. I had very intense, meaningful and loving time with a wonderful family. How many things happened…. I am so grateful.

The day started at 3:54. And the previous finished at 00:30. For reasons that are not for now, I slept at the bus station. I did a 3 day trip till the borders, in order to spend 3 illegal hours in Tanzania. And then I spent less than 3 and a half hours trying to sleep. It was very cold and the station was in the open air. Woke up, packed and left with a nostalgic spirit.. I leave lusaka.From yesterday I have very few
Dalama
Money
I spent everything on the bus trip plus some mini interest free loans for my friends. In my last transactions the following happened. I said to the toilet guy that I dont have money. He let me in. I bought 2
Vitumbua
Loukoumades
The lady gave me 3
I got into the bus (yesterday night), a woman followed me and gave me an orange juice. Today in the morning, while i woke up and I was counting for 10 minutes to see how I will manage 3 days with very little dalama, I bought a bottle of
Manzi
Water
that costs 10 kwacha with the last 100 that I had and the lady gave me change 140 kwacha, something I realised later. I left Lusaka with the sun rising on my back, with Simi in my ears to remind me Grace and with 10 very hot lukumades in my bags and in my mouth. I felt a bliss.

Today I literally cycled for more than 10 hours. I ‘ve gotten more than 6kgs with the family feeding me all day, so the ride was tough. I listened podcasts for 8 hours. Sam Harris for the most part and a bit of Jordan Peterson. Lots of greetings and smiles.
Maokabwanji
Bwino maokabwanji
Taenda kuti
Angola
Eeeeeeee
Impossible.

In an uphill a guy told me
Why are you struggling? You are a
muzungu
White man
I said
Muzungu are not humans?

The smiles on the womens’ faces and on most of the kids and on some men that look so pure and innocent
Make me want to live in africa

There is something unbelievably sweet and charming. Makes you wanna go and hug them and tell them

Tell me,
what do you want?
What do you need?
What do you wish?
What do you desire?
What do you miss?
What do you dream?
I ‘ll bring it to you. No worries..

Osadan taula, tiri pa mozi
Don’t worry, we are all together

29 Ιουνίου – 178 χλμ

Forced by the police to hop on a truck as I stumbled across a national park. Cyclists prohibited. Did 36 km before that. Lucky police didn’t check my expired visa. The stars are super bright. Don’t know what road to take to the borders. I have two options, both have gravel road, but
A. Don’t know what the road condition is on the Angolan side
B. Don’t know how many kms of gravel road there is.
Funny today spending time with the police. Asking me all these typical questions

img-20190629-wa0010.jpg

30 Ιουνίου – 87 χλμ

The tarmac side of my day was tough cause the road was really bad maintained with long stretches of bad dirt road. I did some 3 kms at the end entering a 450 kms stretch of dirt road….. it is definitely navigable and I wish it will stay like this. 450 k are a lot for 4 kms/h, which is The speed necessary if the dirt road is used up by so many trucks that it s not straight anymore. It is like waves. I don’t know why it happens like this. Worth googling.

I had an interesting encounter with an angolese man well into his 70s, cycling with me for half an hour or so. Paulo Malelisa from Luena. I asked him how many kids, he said ONLY 4. Like the thing they do in some African countries and in India if I remember well (Maybe elsewhere too) that you buy something, say a donut, and the receipt independently of if the price is good, says ONLY 20 $. He also told me that God made whites more clever and that he is very happy that a Muzungu (white man) is cycling next to him…

Now, into the forest. Hearing leaves and branches and a bit ago a whole tree falling.. jeez. Terrifying. I didn’t check if there is any weak tree around me. The stars are super bright. Oh! Another thing happen.

While living with the family in Lusaka I noticed people were going to take a bath with the big bucket of water and a small towel. No sponge and most importantly no cup. I take my bath with a small cup that I put it in the big bucket and bring the water in the top of my head. This is how I learned doing it for more than a year now.. From Sudan… But here they do another thing which is extremely economical in terms of water consumption and I copied it today for the first time with huge success. They water the towel, they rub the soap in the towel, they clean their body with the soapy towel, they clean the towel, they rinse their body with the clean towel.. so little water you need in this way. In fact I made it even more economical. I don’t put soap. With just a wet towel I rub my body. 90% of dirt is gone. I ‘ll clean the towel tomorrow when I will be putting water in my bottles. So no need to carry a lot. After this, I pass the sensitive parts of the body (face, armpits, down parts) with skin friendly disinfectant. I feel good and I spent just 2 full mouth worth of water! Every 2-3 days I can put soap too, but for daily after riding cleaning is awesome, especially in a remote part like the one I am now.

1 Ιουλίου – 85 χλμ

Only gravel today. For some strange reason I enjoyed it a lot. Lush nature, houses and faces – all seem prehistoric to me. What we call, maybe, wild beauty.

For one time more, my visa has expired. Probably I will be deported again.

Today I was listening podcasts for the whole time and I was put into a kind of meditative state
battling with this road
listening
optimizing my route without destroying completely an unfit bicycle.

Every single day I feel grateful on a primary level for the miracle of consciousness. The “hard problem” of philosophy, among with death, I suppose. On a secondary level for the… level of my consciousness and of my understanding based always on the vast spectrum of opportunities I had in my life…

2 Ιουλίου – 56 χλμ

56.000 meters today. Only. The road was sandy. I had to push in some parts. The rack broke. I fixed it. At some point, km 53, I had an abrupt and intense pain. The right side of my left knee didn’t feel right. I could hardly walk. I seriously thought I had riksi xiastwn or minisko, or something very bad.I couldn’t move my leg for the first 5 minutes. I was just standing by the bicycle. I was by a village called,
Minyati
Buffalo
In Nkoya, the local dialect. They clarified, and I calmed down, they are not here at this season. Neither mosquitos, nor rain. This road would be impassable during the rainy season. I started talking with Minyati people. Especially with one of them that had the name of my mother
Friday
Paraskevi
I asked him if he celebrates every week. He laughed a lot. Everything I say here, people laugh. Sometimes I feel like a clown. I like it. We talked for some time.He told me his father left home and left him here without money for college and now he is suffering. The Africans I have met so far, despite hating the condition, they love the word. Especially if they talk to a
muzungu
White man
They keep repeating
I am suffering
We are suffering
Even if they are just fine. With a beer at hand and cigarettes. Like the guys in Mutoko, in Zimbabwe. However Friday seemed to suffer indeed. 20 years old, 2 heads taller than me, beautiful. Clean clothes, shoes, also speaking 4 languages/ dialects.. like actually most Africans.
Zoona
Really!
But living in Minyati… 150 kilometers in each direction to find tarmac road. In an old house with roof made out of staxya, without windows, without electricity. Being a farmer. Maize. This year not a lot of rain. People sad. I ask
How many people in Minyati?
300
Why don’t you drill to get water?
We have to go  80 meters deep, expensive
10 kwacha each if you give, it is possible!
People here don’t like cooperation
Look at Luvuzi, or Sitaika (the villages before and after), look at their big markets. People here are jealous. 300 people, they have Roman Catholic church, apostolic church, Pentecostal church. In luvuzi also had Jehovah’s witnesses and SDA (seventh day Adventists) who dress in blue and white. So many churches and still no cooperation.

Today as I was pushing the bicycle out of the sand I couldn’t help but think think think. So much free sand, with it they can make bricks and have proper houses. Why they still live in these prehistoric -literally prehistoric- houses. At some point I looked left. I saw a woman with a huge stick moving it fiercely up and down into a huge bowl. Breaking seeds or pulverizing maize or something of this kind. 3 meters away 2 toddlers naked and full of white sand. In front of the windowless old mud house.. I saw this..it was like a glimpse. I was moving. And I was moved indeed. Instantly I was lost in thought. Trying to verbalize my mixed feelings. Trying to understand. I was happy.. I knew.. In 3,5, maximum 10 years, this place will have electricity and this black and white imagery will belong in the past. And yet, there lies my… sadness, or maybe better, my nostalgia or amazement. A thread that will be cut after so many years.. This very scene, a woman breaking the seeds, naked African dusty toddlers, mud house… if anatomically modern humans are around for approximately 200.000 years, then exactly this could be happening say 100.000 years ago. Or if you are more conservative, then 50.000 years ago, which is the estimate of our ancestors looking exactly like us… I mean what an insane continuity.. We talk 2000 years from Jesus.. I feel we disregard that prehistory is actually the underlying basis of our behavior. Our biology. The formulation of our brain as it is today. These numbers are mind boggling.

Friday, a lovely woman I was also talking to, and more than 15 children watching us all asked me to spend the night with them. I refused because I wanted desperately to go to the toilet. I had consumed at least 20 little, local, pure, super tasty tomatoes with 8
vitumbua
Lukumades
and I couldn’t stay as the welcoming protocol would be long and full of greetings and all the rest, while at the moment I just needed the
rest
room

But I will stay for sure. One of the following days. I want to eat and drink and sleep and feel and live their prehistoric wisdom.

Στιγμές

Χωριό Λουβουζι. Δίνω τα παγούρια μου να βάλει νερό
κόρη
ετών
εφτά.
Ανήρ
αιτών
λεφτά
με προσεγγίζει,
40 χρόνων (πάνω κάτω)
20 δόντια πάνω κάτω.
Του θυμώνω, ευγενικά. Και δίνω 2 κουατσα στην κόρη με το που γυρνάει από το πηγάδι. και κάνει τις παλάμες χιαστή για να τα λάβει.τη μια πάνω από την άλλη, σα να παίρνει αντίδωρο. Ένιωσα σεβασμό και χάρηκα.

Θυμήθηκα τον Τάψι, στο σπίτι, Ζάνι Μουόνε, να γονατίζει για να χαιρετήσει τον παππού, που μπήκε στο δωμάτιο.

Εγώ εδώ χαιρετάω τους πάντες σε ότι γλώσσα ξέρω και μου απαντούν, εκτός των άλλων, στη γλώσσα του σώματος, που είναι η πιο γλυκειά, διότι είναι παγκόσμια. Εδώ χτυπάνε παλαμάκια 2, 3, 4, υψώνοντας τα χέρια και χαμογελώντας.

Θυμήθηκα τον ΤΏψΚ, στην κΡδξίι, Μαντέβου, νι γονατίζει το σώμα κιΚ νι υψώνει τα χέρια – ιργΏ παλαμάκια, 4, 5 νι χαιρετήσει τη θΝΚΟΟένΡ ομήγυρη. Πέθινξ Îż ανιψιός του, 5 μηνών. Μια ξβδοΟΏδι πριν τον είχα στην ιγκιΝΚΏ μου.

3 Ιουλίου – 63 χλμ

My knee was better. But it is very tiring to cycle in this gravel sandy road. Physically and mentally. It takes huge concentration to navigate in 5 cm wide lane that’s the only possible way through the sand. Other times I have to push or go up and down like crazy because of the rocks. That’s the reason why my coccyx is in pain. My coccyx, which was already injured in Lusaka, when an incompetent driver knocked me out of the bicycle and I landed on my coccyx.

Today I passed by hundreds of old mud houses. There is an order and ac pattern emerges. The kitchen, which is outside is round. The store room, also outside, elevated. The toilet, also outside, far and with canes around it. Lots of colorful buckets. Huge logs here and there slowly burning – turning into charcoal? The mud houses come in compounds, kind of. There are 4-5 together. Maybe relative families share what’s outside the main house – bedroom. My mind still can’t get it that their houses have no windows, but if you think about it, there is actually no reason. They have them only to sleep inside. They chill outside, usually under the trees. Or they are working, again outside. Or cooking, outside. The idea of having a desk is redundant here. Lots of schools scattered around. Families here have at least five children. The schools are decent, with cement walls.. big schools even if the village looks small… There are always more houses if you leave the main road. So many houses today after lukulu, for 15 kms full of houses by the road. I must have said more than 300
Muribwanji
How are you
Today
.Now, tired. I hope tomorrow I reach tarmac.

Στιγμές

Το αυτιστικό παιδί με το Καλημέρα.
Οτρελός του χωριού το μεσημέρι με τα σκισμένα ρούχα στο λουκουλου να κάνει κάτι σπαστικά και να ξεκαρδίζονται όλοι τριγύρω. και ο άλλος παρα πέρα που κοιμόταν σε φάση κωματώδη στο πλάι του δρόμου.οι περιθωριοποιημένοι των περιθωριοποιημένων. Κι όμως με μια ελευθερία που τη ζηλεύω.

Τυχερός σήμερα συνάντησα τον Λάκη στο Λουκουλου. Κέρασε φαγάκι και του δώσα νουμερακι. Αποθηκεύει τη νέα επαφή και μου κάνει
Νέημ;
Αν γκε λος του κάνω
Και γράφει
AGROS
Χαχαχα
Στην Αφρική, όπως νομίζω και στην Κίνα, το Ρ και το Λ τα ανταλλάσσουν στις λέξεις, όπως τους κάθεται καλύτερα.

4 Ιουλίου – 67 χλμ

Ate with mboa. 18 years old with a child 6 years old. His hands were so dry. Like elephant”s skin. Very tired. Gravel finished.. finally!

5 Ιουλίου – 107 χλμ

What a beautiful ride. Tarmac after 5 days of dusty dirty sandy gravel road. Feels so good. Took an hour break too to enjoy a proper meal. The most common African food and one I eat almost every single day. Nsima with vegetables and soup. Now at the tent, listening funkadelic – maggot brain and doing what is the most appropriate to do with the stars; stare at them. The sky is super clean and the moon is super small.it is just in the corner of my panorama; an aesthetic addition without any significant brightness. It is kind of chilly but I have a cup of hot tea on my chest, and my palms around it. Thinking of the Moments of the day

Στιγμές

Περνάω γεφυράκι μικρό. Ποταμάκι ονόματι Μακόντο. Αφήνω τον Γκιλμπα που με συνόδευε με το ΆΤΛΑΣ ποδήλατό του και ξαναγυρναω να δω καλύτερα την υδάτινη ροή με τα κρυμμένα μυστικά της. Τα άκουσα μόνο και υποπτευθηκα την ομορφιά. Περνάω το κεφάλι από τα κάγκελα της μίνι γέφυρας και βλέπω δέκα δώδεκα άτομα από κάτω: γυναίκες, παιδιά και 2-3 έφηβοι. Είναι μέσα στο ποταμάκι οι περισσότεροι και τα μικρότερα παιδιά είναι παραδίπλα. Οι γυναίκες και τα παιδιά κρατούν ένα μοσκιτο νετ. Από αυτά που στέλνουν οι διεθνείς οργανώσεις για να καταπολεμήσουν την ελονοσία. Εδώ και τώρα, είναι δίχτυ ψαρέματος. Τα παληκάρια με κάτι παλούκια μακριά χτυπάνε τα νερά στα πλάγια αλλά και τις πέτρες για να φοβίσουν και να ξεκολλήσουν τα ψάρια. Πίσω από τα γυναικόπαιδα με το δίχτυ δύο κορμοί συγκλίνουν βαλμενοι επί τούτου σε σχήμα V . Ακόμα πιο πέρα ένα δέντρο χωρίς φύλλα κομμένο στη βάση και ριγμένο μέσα στο ποταμάκι με τρόπο που τα κλαδιά να είναι μέσα στην ροή. Μιλήσαμε για λίγο και γελάσαμε. Εδώ μιλάνε κυρίως Λούντα. Αλλά καταλαβαίνουν και Λουβαλε που έμαθα από χτες να χαιρετάω. Μέσα και πάνω στον ενθουσιασμό του συναπαντηματος οι γυναίκες κάνανε και αυτό το κλασικό αφρικανικό Όταν κορυφώνεται η ένταση που βγάζουνε μια ιαχή τσιριχτη και κουνάνε τη γλώσσα τους πέρα δώθε. Πολύ γέλιο.

Κατασκηνωνω. Πρώτη κίνΡσΡ πάντα ξίνιΚ νι βγάλω όλα μου τα ρούχα. Έχει ΟΚι ομορφιά παιδική κιΚ ίσως πρωτόγονη νι ξίσιΚ τελείως γυμνός. Ίσως κιΚ ΟΚι ελευθερία. Στήνω σκΡνΎ κιΚ κάνω 40 μέτρα παραπέρα γιατί Οξ κιΝξί Ρ φύση. Πρέπει νι απαντήσω. Στον γυρισμό πάνω ακούω βήματα, κΝιδΚΏ νι σπάνε, βλέπω στα 30 μέτρα νεαρό πάνω από 15 χρόνων Οξ κίτρινη μπλούζα – του κάνω Χαλόου. Ο καημένος, παίζει κιΚ νι έβλεπε Πρώτη φορά γουαητ Οιν, κιΚ δΡ Οξ μουσια, κιΚ δΡ γυμνό. Το βΏΝξ στα πόδια φωνάζοντας ιιιιιιι τουλάχιστον γΚι 30 δευτερόλεπτα. Μετά είχε απομακρυνθεί τόσο, που δξν τον άκουγα.. αμφιβάλλω ιν σταμάτησε. Πέθινι στα γέΝΚι.

Tomorrow most probably I am entering Angola. I will be at the borders before 12 but I doubt I can cross because I am waiting for some money I have lent to be sent back to me.. mailo mailo mailo. Everyday they say the same: tomorrow. It is surprising and most wonderful that I feel so eager to learn about and see Angola, after I think 28 countries, I have been so far in this trip.

img_20190705_143505

6 Ιουλίου – 63 χλμ

Detained in jail. Visa expired

img_20190706_134944

7 Ιουλίου – 33 χλμ

Starting from yesterday. I reach Chingi, the border village. I expected some money I had lent but they haven’t yet returned them. I have something like the equivalent of 2 euros. I checked chavuma, the border town. No atms. I have 10 emergency USD in a pocket. I think I also have 60 USD that I have saved for Angolas black market, cause the currency here is being devalued regularly but the central bank doesn’t accept it quickly. The result is the rate at the Atms being two times worse than the black market. I had saved 60 USD but I cannot find them. I don’t remember where I had put them but I remember that it is in a safe location. I remember thinking it will cause me trouble to find them. However I looked everywhere and I cannot find them. Either someone stole them from my bag in lusaka (almost impossible) or the Zambian immigration stuff took them while I was in prison last night. This is relatively possible as I registered only 10 USD when they were asking how much cash I have, because I didn’t want them to ask for bribe in order to let me pass. But how did they find them? I don’t have enough money till the nearest atm. I don’t have enough food. Yesterday I reached the border pass. My visa expired a month ago, but I was told that it is valid for 3 months and it was only for one. I wasn’t told (or I forgot) that I have to go to the immigration after one month in order to extend my visa. I hadn’t extended it. The responsible there, Mr Moses told me they have to arrest me. I burst into laughter. For what? I asked. The guy told me that I am a suspected prohibited immigrant. I let him know again and again I had an accident at lusaka, a car hit me, I showed him documents on the phone. The doctor saying I cannot ride etc etc. The man was ridiculous. One of the insecure black guys that want to See white people suffer. Even worse if they wear a uniform. The infamous experiment, Milligram ( something like this) testifies on how atrocious a man can be given power (that comes in uniform). He put me to jail. Smelly, dirty with rats around, with a tiny blanket of mine. Barefoot, sleeping on the floor, with 5 degrees outside. Impossible to sleep. It was awful. I did some meditation to focus on the sensation of cold. No kidding, the very same morning I was cycling listening podcast Peter atia discussing with Sam Harris on meditation in isolation in a prison. I was thinking I would like this, but I had in mind a humane prison. It is interesting how pain, or cold in my case, can be intellectually separated in two aspects. The physical, actual, biological if you want, cold. The sensation. And the psychological aspect of it, how it affects you. Well, interestingly enough, I reached a level were I was clearly cold (my bare feet were really really cold) but it wasn’t annoying. I was observing cold  without actually suffering from it. I slept like this, around 19:00. I woke up in the middle of the night super cold, shaking, and no mind trick was helpful. Eish, being cold is not a joke. I remembered Solzhenitsyn in gulag archipelago saying how they were freezing in the Soviet union’s concentration camps. I was in a better position. Morning came as slow as possible. They took me out. The poor guy responsible for the immigration called his boss and the boss said that they should just deport me to Angola. Something I suggested yesterday and the guy lied to me that deportation is only possible at the point of entry. In my case that was in Botswana – being deported at that side sounded like a nightmare. So after a very senseless afternoon, yesterday, writing down one by one, all my belongings, for more than an hour in order to go to jail. And after an even more senseless awful cold night, I just crossed the borders and entered in Angola. What I found there was happy faces, portuguese (which I understand 75% because I speak spanish) AND the worst roads I have ever ridden. From the border to the tarmac I have to do 330 kms in the most sandy road you can imagine and as a plus the possibility of lions and leopards. Every villager I meet says “how are you moving around without a gun”  But the official angolan immigration said no, that there is not. Believe the uneducated locals who buy every story they hear our the educated official who is not from here?

Ahh, an interesting point here. The immigration guy from zambia came to speak yo the immigration guy of angola. The first with official language English, the second Portuguese. They were both speaking luvale however, because they are from the same tribe. Borders in Africa are fictional, designed in Europe by people who had never been here. This was a parenthesis.

I decided I will cycle during the day and I will not camp in the bush.Well, this road was uncycleable. 4x4s were struggling. The bike had no luck. I did 33 kms on 5 kms/h. At least half of them walking/pushing the bike. I ate only avocados, which I found in a bargain at the borders. The beautiful was that I requested to put my tent at a family s yard I found. Well into the bush, the most prehistoric settlement. Nothing that reminds in what year we are in. The house is made with grass and mud. They have chickens, 2-3 porks, and 4-5 goats. They cultivate potato, cassava, maize. 1 guy Laurendo. Age around 32. 2 wives, age around 22-25, 7 children, all below 5 years old, two of them babies. The one woman prepared the food, cassava nsima, very tasty. They also ate meat. I saw the woman banging the stick to pulverize the cassava and later passing it from the krhsara / net to collect only the very fine of it.  Of course no electricity. They brought a battery they had close to the typical 3 log fire (cooking in the center), and they told me that it is getting charged.

When I first arrived, Laurendo was with 3 other men. I guess after having finished the work of the day, they enjoyed a splif.

While the food was being cooked, we were all by the fire. I brought the guitar and we had some very beautiful moments, despite the fact that I don’t play any proper song. Just the view and the sounds of it, partly harmonious, was enough.

Στιγμές

Κοριτσάκι 3 ετών μαζί με αλλά παιδιά, μεγαλύτερα. Στεκόταν στο πλάι του δρόμου Όταν πέρασα. Τα αλλά με χαιρέτησαν αλλά αυτή τίποτα. Με κοίταζε με ένα βλέμμα αδιευκρίνιστο στο φάσμα του αρνητικού. Έφερε ένα μικρό κούτσουρο στο κεφάλι, πάνω από ένα ύφασμα που λειτουργούσε σα μαξιλαράκι. Πολύ μικρή.

Λαουρέντο με τα παιδια γύρω άπο τη φωτιά γίνεται παιδί κανονικό μωρέ με την κιθάρα στην αγκαλιά. Κάνει  2-3 γκρουμ, γκρουν και τάχα μου δήθεν ότι παίζει νότες Πολύ επαγγελματικά και με ύφος. Τελειώνει το σόλο του, διάρκειας 5 δευτερολέπτων και ξεσπάει σε γέλια σα μικρό παιδί ενώ μου δίνει το χέρι του, φάση κόλλα το. Το κόλλησα με ασύλληπτη χαρά για να ματσάρουμε και συναισθηματικά.
(ντράπηκα να βγάλω κινητό για φωτογραφία)

8 Ιουλίου – 52 χλμ

Αυτό που λέει ο Καζαντζάκης
Έχεις τα πινέλα έχεις και τα χρώματα
Ζωγράφισε τον παράδεισο
Και μπες μέσα
Μπήκα

Είμαι ξαπλωμένος καταγής ώρα βραδυνή
Σταύρος του νότου και όλος ο Κένταυρος από πάνω μου σε στυλ δραματικό
Φωτιά εξελίσσεται δίπλα μου, ελεγχόμενη
Τσαγακι σε κούπα μεταλλική πάνω σε πέτρα που εξήλθε από τη φωτιά
Σε παγωμένη νύχτα, ζεσταίνομαι
Κι εξημερώνομαι

Ο κήπος της Εδέμ μου είναι στην Αγκόλα
Δεύτερη μέρα σήμερα, τα δα όλα

Πρώτη μέρα
Εχτές
το βράδυ κατασκηνωσα πλάι στην καλύβα του Λαουρέντο. Φάγαμε πουρε κασαβας. Παίξαμε κιθαριτσα. Είδαμε μαζί τα αστέρια. Γνώρισα τα παιδιά του. Γελάσαμε όλοι μαζί. Με κοίταζαν με θαυμασμό να στήνω τη σκηνή. Τους κοίταζα με θαυμασμό απλά να υπάρχουν και να συζητάν αναμεταξύ τους με όλα τα δυνατά επιφωνήματα και τις χειρονομίες. Ένα προαιώνιο Θέατρο, σκεφτόμουν. Μπήκανε στην καλύβα αργότερα κι άκουγα γέλια οικογενειακά, πολύ ωραία. 

Μπον ντια το πρωί κιΚ χαμόγελα. Η γυναίκα του Λαουρέντο έφυγε γρΎγορι γρΎγορι Οξ τα παιδιά. Μούφα, σκέφτηκα, δξν παίζει πρωινό. Θέλω νι βγάλω τα ρούχα μου γιατί τα έβιΝι όλα χτες… έκινξ κρύο.. μουουουουουητο φριο μου Νέγξ Ξινι κιΚ Ξινι. Θέλω νι βγάλω όλα τα μακρυμανικα τώρα, νι βάλω τα κοντά. Λέω του νέου μου φίλου, δονδ εστά Îť μπάνιο; Η τουαλέτα, δΡΝιδΎ. Μου ΝέξΚ, νο τεν. Δεν έχω.. Ένι χρόνο έχουν που ζούνε σξ αυτό το σΡΟξίο, τουαλέτα… Ρ φύση. Βασικά
ο χρόνος
εδώ κυλάει τελείως διαφορετικά. Ρώτησα χτες ποσο χρονών είναι τα παιδιά. Μου κάνει: αυτός 2016, αυτή..Χμμμ χμμμ.. Δε θυμόταν.. Για τα αλλά παιδιά, δε συνέχισε καν, όλα κάτω από 5 χρονών. Του κάνω το πρωί, πόση ώρα για Λουμπάλα; μου κάνει: καμιναντο, περπατώντας, δος ώρας. Κοιτάω τον χάρτη, 20 χιλιόμετρα μακριά. Ούτε 4 ώρες δε φτάνουν με τόση άμμο στον δρόμο. Προσπαθώ να καταλάβω και σκέφτομαι.. μα δεν έχει ρολόι και δεν είχε ποτέ ρολόι..

Βασικά όλα εδω κυλάνε αλλιώς. Ο Λαουρέντο μου το πε: τραβάλιο νο, έου κουλτιβαρ. Δεν έχει δουλειά, μόνο καλλιεργεί.. ζούνε τελείως ανεξάρτητα.

Δε βαριέσαι λέω, θα ποδηλατήσω με τα ρούχα όλα. Όταν ζεσταθω θα τα βγάλω. Όλα καλά όλα ωραία, χαιρετώ, παίρνω των ομματιών μου και την κάνω, ώρα περίπου 7μιση πρωινή.

Κάνω δύο χιλιόμετρα κιΚ κάνω στάση σξ δέντρο που βολεύει νι στερέωσω το ποδήλατο κιΚ τον κορμό μου στον κορμό του. Δεν ΎθξΝι  νι ΟιΚ κοντά στο σπίτι γΚι νι ΟΡν παρεξηγηθουν. Πάνω που τελειώνω το φαγητό σκΏξΚ Η γυναίκα του Λαουρέντο Οξ τα παιδιά… ωωωωω της λέω, οποία έκπληξις, έκινι στάση νι αλλάξω ρούχα γιατί κΏνξΚ ζεστή, μουσάνα, της κάνω, ήλιος, κιΚ δείχνω προς την ανατολή. Μ αυτή Οξ ΟΚι αναστολή, αδιευκρίνιστη. ÎŁÎą νι νι Οξ αποφεύγει, Οξ βλέπει, κΏνξΚ πως χαιρετάει κιΚ κατευθείαν ιΝΝΏΜξΚ κατεύθυνση, γυρνάει προς τα πίσω κιΚ χώνεται παραπέρα στα χορτάρια  νι κόβει άχυρα γΚι τη σκεπή της νέας καλύβας. Η ΟΚκρΎ,.3ων, 4ων το πολύ έκινξ νι Οξ πλησιάσει κΚ έφαγε ΟΚι χαστούκα ανεξήγητη. Εμπηξε τα κλάματα αυτοστιγμη. Δεν κατάλαβα. Άλλαξα ρούχα, ετοίμασα τα πράγματα μου πάλι κιΚ σκέφτηκα ΠρΚν φύγω νι πάω νι της πω, γιατί πολύ είχα εκτιμήσει τον κόπο της νι ΟιγξΚρξψξΚ κιΚ γΚι Οένι χτες, κιΚ νι μου δώσει κιΚ πατάτες σΎΟξρι, ΎθξΝι νι της πω ένι
Τούνασακουήλε
Ευχαριστώ
Στη γλώσσα της, Λουβάλε, που το χα μάθει Μόλις προ ολίγου

Κι Επίσης το πιο σημαντικό , να μάθω το όνομα της να το αφησω φόρο τιμής στη γραπτή αιωνιότητα. Μέχρι τοτε μου ήτανε ανώνυμη και δεν ήθελα να φύγω έτσι. Πήγα με χαρά να τη συναντήσω. Στα δύο βήματα βρίσκω κάτω το φουλάρι της. Τν είχα δει το πρωί να το παίρνει. Αυτό το φουλάρι έμελε να μυ σώσει τη ζωή. 

Το σηκώνω και ψάχνω με τα αυτιά μου να τη βρω. Στο οπτικό μου πεδίο δεν ειναι Αλλά τα χόρτα που πέφτουνε στη γη απ το ματσετε της μου μαρτυρούν την τοποθεσία της. Κάπου παραμεσα. Κάθετα στον χωματόδρομο καμία 15άρια μετρα. Κάνω δυο βήματα κατά κει για να τη βρω, τα παιδιά είναι εκεί, κι αυτή πια στο οπτικό μου πεδίο αλλοπρόσαλλη ττελείως.. αγχωμένη.. προτείνω το χέρι με το φουλάρι κι αυτή μ αποφεύγει ξεκάθαρα παρόλο που σταμάτησα να την πλησιάζω Γιατί δεν καταλάβαινα τι συμβαίνει. Περπαταει παραπαταει σκαλωνει κάνει κάτι σάλτα περίεργα και με φωνή τρόμου πραγματικού με όλη της τη δύναμη κραυγάζει σχεδον καθιδρη στ αληθεια φωνάΖει πολύ δυνατά και με κοιτα με τρόμο. Εγώ δεν ξέρω τι να κάνω, τα χω χάσει. Της κάνω εου ανζελο δε αγιερ. Είμαι ο άγγελος από εχτές, νόμιζα ότι δε με καταλάβαινε μα.Πώς είναι δυνατόν; Ο νους μου τρέχει με χίλια ρε λες να μην είναι αυτή; μα τα παιδιά είναι τα ίδια, θυμάμαι τα ρούχα. Της κάνω αυτό είναι δικό σου, σού πεσε και της δίνω το φουλάρι μα αυτη στον κόσμο της τελείως, στο σενάριο του μυαλού της αρπαζει τα παιδιά και βγαίνει στο δρόμο ουρλιάζοντας και τώρα πια δεν είναι μόνη. Η φίλη της, που ήρθε το πρωί και ζεσταινομασταν μαζί στη φωτιά, στα 50 μέτρα, στον δρόμο ουρλιαζει κι αυτή σαν παρανοϊκή. Το σύστημα θυμίζει το αρχαίο σύστημα επικοινωνίας με τις φωτιές στις βουνοκορφές. Ανοίγω τα χέρια μου και φωνάζω με το σώμα μου τι;;; τι τρέχει; γιατί κάνετε έτσι; ειναι σε παράκρουση. Βλέπω τη φίλη μακριά να πιάνει το παιδί από το πλαι και να το κολλάει πάνω της, σα να βλέπουνε κάτι τραγικό. Απλώνω πάλι το χέρι και της δίνω το φουλάρι και δε θυμάμαι τι της λέω. Μέσα μου πάντως σκεφτόμουν Α καλά το χεις χάσει τελείως μιλάμε.  Μου κάνει
Εστας ακομπανιαδο;
Είσαι με κάποιον άλλο;
Και της κάνω με μια απλότητα
Όχι βέβαια.

Καβαλάω το ποδήλατο και φεύγω.
Η τύπισσα νόμιζε ότι θα τη βιασω.

Α καλά, σκέφτομαι. Φαντάσου σε τι κόσμο ζει.. λυπηθηκα και για τους δύο μας Πού συμμετείχαμε σε τέτοια τραγελαφική σκηνή. Αποχώρησα θλιμμένος, προβληματισμένος και σκεπτόμενος

Δεν πέρασαν 20 λεπτά κΚ ακούω φωνές. Δεν παρανοησα. Είναι κανονικες. Είναι Îż Λαουρέντο Οξ τυπάκι που το γνώρισα χτες. Είναι ΟικρΚΏ κιΚ μου φωνάζουν. Τρέχουν. Λέω: ÎŽ κάτι ξέχασα ÎŽ ερχονται νι μου ζητήσουν τα ρέστα. Μάλλον το δεύτερο. Σκέφτηκα νι την κάνω όσο πιο γρΎγορι μπορώ ιΝΝΏ Îż δρόμος ξίνιΚ γεμάτος ΏΟΟο, αφενός κΚ αφετέρου Ρ Αγκόλα ξίνιΚ χώρα… Οξ τα όλα της. Είχε εμφύλιο γΚι δξν ξέρω κΚ εγώ πόσα χρόνια που τελείωσε πρόσφατα. Δε ρισκάρεις εδώ. Το ασυνείδητο κομμάτι μου υπολόγισε όλες τις πιθανότητες και κατεληξε στο νι ΟΡν το βάλω στα πόδια. Κάθησα ξκξί κιΚ περίμενα παρόλο που Ρ τελευταία παρόμοια σκΡνΎ είχε καταλήξει δραματική. Οι έφηβοι στα προάστια του κεηπ ταουν Οξ πλησίασαν κιΚ Οξ πετροβολησαν.

Ο Λαουρέντο προπορεύεται πλησιάζοντας με τον αλλο τυπακο και πριν ακούσω τα έντονα λαχανητα τους, τα μάτια μου σκαλωνουν στο χέρι του πρώτου. Κρατάει μαχαίρι; σκέφτομαι. Προσπαθώ να διακρίνω και μονομιάς ο νους ξανατρέχει τον αλγόριθμο του φαητ όρ φλαητ. Μένω ήρεμος. Ντεμν. Με φτασανε. Ματσετε στο θηκαρι, το κρατάει από τη λαβή. Πρόσωπο εμφανώς σκαλωμενο. Ταραγμένο, μπερδεμένο..ζητά εξηγήσεις, αλλά δε λέει τίποτα. Του κάνω. Νο νο αμιγκο εσκούτσα. Άκου, φίλε, άκου. Προσπαθω να του εξηγήσω για το φουλαρι, ότι έπεσε στον δρόμο και πήγα να το δώσω στη γυναίκα του και να μην καταλαβαίνει. Άντε να πεις Τώρα το φουλάρι στα πορτογαλικά. Κι εγώ να μην ξέρω αν τα ισπανικά μου έχουν όντως αντιστοιχία με.τα πορτογαλικά. Ο τύπος δε νοιωθει. Να λέει μουχερ γριταντο γριτάντο. Ότι η γυναίκα φώναζε.  Αρχίζω τα σταυροκοπηματα επανειλημμένα
Εου νουνκα αμιγκο
Εου νουνκα
Εγώ ποτέ
Και δωστου πάλι
Θα το ΠΑ δέκα φορες
Αυτή η ένταση κράτησε 20 δευτερόλεπτα.
Ακούγονται λίγα μα ειναι αρκετά
Παραπάνω από αρκετά
Εμφανίζεται κυριολεκτικοτατα
ο από μηχανής θεός.

Σκάει μοτοσικλέτα απο το πουθενά λέμε. Χτες 7 ώρες στον δρόμο, συνάντησα ένα φορτηγάκι, Ένα 4 χ4 και μια μηχανή.
Μοτοσικλέτα ρε φίλε και ο θεούλης
Φάλαζς ινγκλεζ? Φαλαζ ινγκλεζ?
ΣΚ;;;
Και ο θεούλης μιλάει κι αγγλικά

Ακούει σιν καλός κιΚ δίκαιος κριτής κιΚ τις δύο πλευρές. Πρώτα Îż Λαουρέντο στη Λουβαλε, μετά Εγώ. Όσο πιο θεατρικα, παραστατικά, κΝιψοιδΚκΡΟξνι μπορώ τα περιγράφω όλα. Εξηγεί Îż θεούλης σξ Λουβαλε…

Με κοιτάει ο Λαουρέντο στα μάτια με ύφος και μου λεει
Μπουεν βιαζ μπουεν βιαζ
Τι μπουεν βιαζ ρε πατατοκεφαλε  με κοψοχολιασες παναθεμα σε, είπα από μέσα μου.
Σι σι απαντησα,.ομπριγαδο.
Με υποχρεωσες. Δώσαμε τα χέρια.

Καβαλησα την ποδηλαταρα μου κι εξαφανίστηκα

9 Ιουλίου – 74 χλμ

Ημισέληνος φώτιζε ελαφρά και για κάποια ώρα τη δραστηριότητα μου. Την κοιτώ τώρα ανάσκελα μέσα από τη σκηνή. Αρμόζει άρτια στη χώρα. Η σημαία της έχει σήμα μια αξίνα και το παρελθόν έχει κάτι τις κομμουνιστικό.

Βρίσκομαι σε μια γούβα ακτίνας 15 μέτρων. Γύρω μου λιβάδια πράσινα και σταχτιά. Στάχτες στο καυτό τσάι μου. Άναψα φωτίτσα Σήμερα πάλι εδώ στη γούβα που μαι κρυμμένος στα προάστια της πρώτης κωμόπολης, ονόματι Καζόμμπο. Από δω ξεκινάει ο ηλεκτρισμός. Κάτι που δυστυχώς κάνει τα ηχεία κάποιων να παρεμβάλλονται με τις ωραίες ρυθμικές φωνές, νομίζω, παιδιών. Ώρα οχτώ βραδυνή.

Η μέρα μου τελείωσε με φωτιτσα μικρή, ίσα ίσα για να μαγειρέψω. Ρυζακι μισό κιλό, 30 λεπτά του ευρώ και 1 μισή κιλό πατάτες, γουρλωσε τα μάτια, 20 λεπτά του ευρώ. Έβαλα φωτιά για να μη χαλάω το γκάζι μου. Μαγειρέψα και για αύριο. Ο σκοπός είναι να φτάσω μέχρι τη Λουάντα με τα δέκα δολάρια που άλλαξα στα σύνορα σε 4000 κουάνζα. Τα υπόλοιπα 60 Δεν τα βρίσκω. Κάποιος με έκλεψε. Πάλι.

Σήμερα η μέρα πέρασε χωρίς ακουστικά. Ήθελα να νιώσω
τι συμβαίνει και
τι σημαίνει.
Τις τελευταίες 3 μέρες που είμαι Αγκόλα με περιτριγυρίζουν μικροσκοπικά μυγακια που αυτοκτονούν μέσα στα μάτια μου. Τώρα βγαίνω από το δάσος και έχει λιγότερα, αλλά Πριν ήταν αφόρητη η κατάσταση. Πέφτουν μέσα στο μάτι κατευθείαν και δε βγαίνουν.

Σήμερα έσπασε Η σχάρα απο τα αριστερά και από τα δεξιά το πετάλι άρχισε να ξεχαρβαλώνεται. Επίσης ακούγεται ένας ανησυχητικος θόρυβος από τη μεσαία τριβή.

Σήμερα προσπάθησα να νιώσω τι σημαίνει κάνω ποδήλατο εδώ και τώρα. Ήταν τόσο έντονο που κατέληξα πως τις άλλες μέρες είμαι απλά ένα ρομπότ. Και συλλογίστηκα πως έτσι περνάει κι Η ζωή. Είμαστε ρομπότ, όλοι μας. χρειάζεται μια παύση Καθημερινή, να μην κάνουμε τίποτα. Να νιώθουμε την ύπαρξη μας, απλά, ταπεινά, συνειδητά.

Στιγμές

Παππουλάκος σε σχήμα
Γ λόγω καμπούρας ή
Π λόγω και μαγκούρας
Με ξεδίψασε ο ευλογημένος
ΤΚ ιγιΝΝίισΡ.
Και με έβαλε στο αχυρενιο σπίτι του
Τι τιμή.

Γιαγιάκα με πρόσωπο υπερβολικά ζαρωμένο από τα χρόνια
Θαρρείς ήταν διακοσίων τριάντα.
ΘέΝΡσι – γΚι ΟΚι στιγμή – νι τη σιδερώσω αγαπητικά Οξ τις παλάμες μου,
να νοιώσω τα χρόνια-ως-κυματισμοί
και να της φέρω τη νεότητα.
5, 6 δόντια στο άθροισμα. Ήταν από αυτούς που ξεκινάν και μου μιλάνε στη γλωσσα τους, ανεξάρτητα από το αν καταλαβαίνω και ανεξάρτητα του ότι δεν απαντάω. Άρχισε και μίλαγε και δε σταμάταγε. Την παρατηρούσα.

Φτάνω Καζόμπο
στην αγορά με κόμπο
στο στομάχι. Όλοι μα όλοι να με κοιτάνε

Υπαίθρια αγορα αρκετά μεγάλη πατάει ποουζ σε ότι κάνει και μόνο με κοιτάει. Έκανα μια βόλτα να δω τι θα πάρω, πέρασε Η ώρα και σκέφτηκα ότι Έχω αφήσει το ποδήλατο στο κουτουρού και δεν είναι στο οπτικό μου πεδίο εδώ και δέκα λεπτά. Γυρνάω να το πάρω. Είναι μαζεμένα πάνω από 150 άτομα και με περιμένουν. Χαρήκανε πολύ που τους μίλησα Λουβαλε,
τσιντεν-τε τσιντεν-τε,
Νίγο Νίγο
δΡΝιδΎ.

10 Ιουλίου – 75 χλμ

Μουήτα αρέα
Σέκε σέκε βούλου
Πολύ άμμος
αδερφάκι μου. 8 ώρες πετάλι σήμερα για 75 χιλιόμετρα. Το γόνατο μου το αριστερό στο πλάι, θαρρώ είναι ο τένοντας, πονάει έντονα. Ειδικά στην αρχή της μέρας.

Κάνω στάση στο πρώτο χωριό. Καλύβες η μια δίπλα στην άλλη εκατέρωθεν του δρόμου. Παίζει τυπακι  με πάγκο που πουλάει
τα απαραίτητα
Ζάχαρη σε σακουλάκια των 50 κουανζα (1/8 $)
Αλάτι σε σακουλάκια των 50
Μαφούτα σε σακουλάκια των 50 (λάδι)
Σαπούνι πράσινο
Λεπίδες για ξύρισμα
Μπαταρίες
Αυτάααααα.

Κάπου παραπέρα κάθομαι να φάω. Ποριτζ στιγμιαίο. Το πήρα από τη Ζάμπια. Το παιδάκι που έχουν βάλει στη ζωγραφιά των οδηγιών για το πώς να καταναλώσεις το προϊόν είναι χρώματος καφέ. Στη συσκευασία τα λέει όλα και στα γαλλικά, άρα το εξάγουν.  Βάλανε παιδάκι με χρώμα ενδιάμεσο.

Η ευτυχία είναι αίσθημα στιγμιαίο. Σήμερα είχα μια τέτοια στιγμή.

Έκανα μπάνιο σε ποταμάκι που το χα εντοπίσει στον χάρτη από την αρχή της μέρας. Νερό μπουζι Αλλά η καθαριότητα ήταν απολύτως απαραίτητη. Η βρώμα είχε γίνει ένα με το δέρμα. Έπρεπε να τρίψω. Έπλυνα όπως όπως και ρούχα. Η μούφα ότι αύριο το πρωί θα τα βάλω βρεγμένα.

Έβαλα φωτιά και πάλι σήμερα, να κάνω μακαρόνια. Η φωτιά είναι εθιστική. Μου αρέσει αφάνταστα.  Δεν υπήρχαν πέτρες τριγύρω να στερεωσω την κατσαρόλα και τη στερέωσα με ένα γαλλικό κλειδί, ένα Άλεν, και ένα μεταλλικό μαραφετι που ναι για να στερεώνεις τη σκηνή. Δούλεψε μέχρι που κάνα μια απότομη κίνηση και έριξα τη μισή μακαρονάδα και το νερό στη φωτιά.  Ξενέρα.

Χρησιμοποιώ εδώ και 3 βράδια το πλαστικό κάλυμμα 4χ2 που χω σε περίπτωση βροχής για τη σκηνή. Το βάζω Τώρα σαν υπόστρωμα και σαν πανωσέντονο να με καλύπτει ολόκληρο γιατί κρύωνα πολύ και ξύπναγα 20 φορές κάθε βράδυ. Τώρα κοιμάμαι καλύτερα.

Σε 105 χιλιόμετρα άσφαλτος! Και μετά 1320 για την πρωτεύουσα. Έχω μείνει με 2300 κουάνζα, ήτοι 5μιση δολάρια. Αν πιάσω αύριο άσφαλτο (δύσκολο) θα μπορώ να υπολογίσω καλύτερα τις μέρες και θα χω μάλλον πρόσβαση σε κάποιο σούπερ μάρκετ για να κάνω καλύτερη διαχείριση. Δύο βδομάδες στο ποδήλατο με 5μισή δολάρια φαντάζει αδύνατο. Το θετικό είναι ότι μάλλον θα έχω ευνοϊκό άνεμο.

Έχω πάνω από μια εβδομάδα να επικοινωνήσω με οικογένεια γιατί δεν έχει καθόλου σήμα εδώ. Ελπίζω να μην ανησυχούν.

1079 χιλιόμετρα από τη Λουσακα. 13 συνεχόμενες μέρες,  Οξ τη σΡΟξρΚνΎ, ποδηλατώντας κΏθξ Οέρι. Μου ιρέσξΚ πάρα πολύ. Ειδικά οΚ χωματόδρομοι, σξ Ζάμπια 5 μέρες κΚ εδώ 4 προς το παρόν. Βλέπω τα χωριά πως ξίνιΚ…

11 Ιουλίου – 65 χλμ

Τι περισσότερα ιν όχι Όλα τα βρΏδΚι που κοΚΟΏΟιΚ κοντά σξ χωριό παίζει γλέντι. Πάνω κΏθξ φορά τον εαυτό μου νι σκέφτεται ιν ξίνιΚ ΠΣΚ. Φαίνεται δξν έχει νι κΏνξΚ. Χτες, όχι μόνο το βράδυ, ιΝΝΏ κιΚ από τις 04:30 το πρωί μέχρι τις 07:30.. Πανικός Οξ κέφι φυσικό, χωρίς ηχεία. Άκουγα δύο ομάδες, γυναίκες άντρες, κινούντουσαν σξ διαφορετικές κατευθύνσεις. Τραγούδι παλαμάκια χτύπημα των ποδιών στο έδαφος – τα άκουγα όλα.

Όσο με ξενέρωσαν που με ξύπνησαν τόσο πρωί, άλλο τόσο και παραπάνω με πορωσαν Όταν πέρασα από το χωριό. Αλλά Πριν φτάσω εκεί, έπρεπε να μαγειρέψω, πάλι στη φωτιά, πατάτες, για να Έχω να φάω Σήμερα. Έφυγα και περνώντας από το χωριό, έγινε το κλασικό που τα παιδιά άρχισαν και τρέχανε παράλληλα με και πιάσω από το ποδήλατο. Καμία 20αριά περίπου. Υιό φοβερό ήταν ότι για 10 λεπτά παίζανε, ενώ έκανα ποδήλατο. Το όλο ξεκίνησε με αμίγκο αμίγκο.Το μαγικό Της λέξης αυτής είναι ότι οπότε την λέω τα παιδιά μου την επαναλαμβάνουν. Έτσι και σήμερα, αρχίζουν να τρέχουν πλάι μου και να επαναλαμβάνουν ότι λέω, γελώντας ασταμάτητα και διασκεδάζοντας το αφάνταστα. Εγώ να λέω αμίγκο συλλαβιστά, γρήγορα, αργά, χαμηλόφωνα, φωνάζοντας και το αποκορύφωμα, πιάνοντας τη μύτη και αλλάζοντας τη φωνή.. Πολύ γέλιο. Μετά τελείωσαν όλοι οι τρόποι να πεις μια λέξη και άρχισα να λέω ότι ξέρω στη γλώσσα τους και να δείχνω, και τα παιδιά να με αντιγράφουν:

Μουσάνα και δείχνω τον Ήλιο
Μέγια και κάνω ότι πίνω Νερό
Γουαγιόγιο και χαιρετώ αριστερά
Γουαγιόγιο και χαιρετώ δεξιά
Μουρικανάουα και στέλνω φιλιά
Τσιντέλε και με δείχνω (ο Λευκός)
Μουτελάβα και τα δείχνω (ο Μαύρος)
Κίνγκα και πιάνω το Ποδήλατο
Τσιντέντε Τσιντεντε και πάω Σιγά σιγά
Σέκε σέκε Α μα βουλου και δείχνω την Άμμο
Μουεγόβε και τα χαιρετάω για Αντίο
Με χαιρετούν κι αυτά και σταματάνε
Ήταν τόσο τέλειο

Τα παιδιά σε αυτά τα χωριά. Από τους χωματόδρομους της Ζάμπιας ακόμα, αλλά εδώ πιο έντονα, τα παιδιά μιλάμε φοράνε τα πόθο βρώμικα και ξεσκισμένα ρούχα που γίνεται. Είναι σκονισμένα με λευκή σκόνη, έχουν τεράστιο χαμόγελο παλλευκο. Και με κοιτάω με απορία θα πιο πολλά. Τα χαιρετάω κουνώντας τοω χέρι και λύνονται κατά τρόπο και με ακολουθούν ή χαμογελάνε. Τα πιο μικρά 3 ω-  4ων, με φοβούνται και τρέφουν κατευθείαν στην μαμά τους.

Νυσταξα καληνύχτα

12 Ιουλίου – 103 χλμ

343 km in hard dirty road came finally to an end. 1259 to Luanda. 2000 Kwanza left. That is 5 dollars. I bought today 3 kgs of dry cassava for 200 Kwanzaa. Only half a dollar! The problem is on order to cook them as they are, you need to boil them for 3 hours or more. Today I say an entire family 2 plus 3 children and 1 baby walking to change their dwelling place. From casombo to luau… walking… 266 km with all your stuff on top of your head or hanging. The woman had the plates on her head and the baby at her back. The 3 children had stuff on their head and empty yellow black bottles. Eish.

img_20190712_063923img_20190712_065153img_20190712_114634

img_20190712_132216img_20190712_180729

13 Ιουλίου – 117 χλμ

I have a terrible burning sensation in my stomach. All day I have cops from the immigration surrounding me. Well, kind of. I woke up with one of them outside my tent. We were waiting a tourist, he said, the tourist is here and sleeps in the bush.. ohhhh whyyyy? He escorted me with his bike fur 20 km till luaus immigration center. Comandante CaniĂąa, there came outside the city to escort me to the center, then to the super market, then to the moledor (the place to pulverize my cassava, because it needs 6 hours of boiling, or more to get soft – last night I just left it in the charcoal with lots of water and went to sleep.) And then he came for 10 more km till the first crossing in order yo tell me to go straight. Amazing guy with thick mustache, 60 years old, with a skufo that had written on OBEY. he paid for 2 big bottles of water which were absolutely necessary, 1 kg of rice, and also the moledor. Then they stopped me again at another village, immigration centre, registration. Guys in every village I have to register????? I exaggerated a bit, because I don’t like to be stopped all the time, and on top of that they were slow and they were fighting with each other. Then the police came again and said it’s getting late, the comandante from the next town is waiting fur you…..I let them know that I will cycle and that I will see them tomorrow. And then I had a disaster. The rear derailleur got into the wheel, somehow!, and broke 5 spokes. The chain got all over the place. I had to stop at this very point, which I did, and thankfully there was an awesome spot among trees 15 meters from the road. There was also a river nearby, 15 minutes to get there. I choked with the gas stove tonight cause I waved to fix the wheel. I couldn’t fix it and I hope it will do the 15 km that are required to get to Makonda. I really hope there will be spokes my size there.

Most, if not all, the places I pass by, have no electricity. More to say but very sleepy

14 Ιουλίου – 17 χλμ (περπάτημα)

Menekenu muani
Muani
Una hinduka estas de saude
Kuizi ena si, tu?
Ya amintanbu yo ando com dios
Kuliu nai? Vas a donde?
gunai kumahetu voy na mia terra
Sol muĂ lua wuokanai
Fuerte mnevu tachi
Cansado χι ζανγκούα
Κούλικο κουρι κούλια; donde está comida
Lua luna
Dzina rea yena? Cual es tu nombre
Dzina rea Angelos

17 χιλιομετρακια σήμερα, με τα πόδια όμως. Έβγαλα την αλυσίδα ανάμεσα από τις ακτίνες και το ποδήλατο μπορούσε πλέον τουλάχιστον να κυλήσει. Βέβαια το στεφάνι ήταν στραβό και σε κάθε περιστροφή έβρισκε στο σκελετό. Έφτασα μουκόντα. Με υποδέχτηκε η αστυνομία. Με περίμεναν από χτες. Εδώ το μέρος έχει περίπου 5000 κατοίκους. 4 σχολεία, 1 νοσοκομείο και 1 μαιευτήριο. Ποδήλαταδικο δεν υπάρχει, αλλά υπήρχε ένας μάστορας, ουν τέκνικο, μου τον συνέστησαν. Δεν είχε ούτε κλειδί για να βγάλει τους τροχούς. Ήξερε όμως τι να κάνει, πάνω κάτω, και για 5 ώρες πάλευε με τις ακτίνες και με την κασέτα και τον οπίσθιο εκτροχιαστή. Δεν είχε ακτίνες για 27άρα ρόδα και ο γάτος έκοβε 2 26αρες ακτίνες από έναν παμπάλαιο τροχό και τις έπλεκε, κατά κάποιον τρόπο, για να φτάσουν για 27αρι. Ζήτησε 3000 κουάνζα, και του έδωσα μόνο 1000 γιατί απλά δεν είχα άλλα. 2000 είχα ολα κι όλα. Του πα θα του στείλω και τα υπόλοιπα αργότερα. Θα δουμε πώς.

Ήρθε ο Ζιλντο, ένας αστυνομικός, ύστερα και μου έδωσε 1000. Με ταισανε και άπειρο φαΐ. Μου δώσαν και για αύριο.
Ο μάστορας το πάλεψε πολύ.
Το πιο ωραίο βέβαια της ημέρας και
ίσως το μόνο άξιο περιγραφής
για το οποίο ολα τα άνω ήταν ο πρόλογος
ήταν αυτές οι 5 ώρες που δούλευε στο ποδήλατο και γω ήμουνα δίπλα του.

Είμαστε κάτω από δέντρο που μου το λένε μανγκα. Βγάζει μάνγκο δηλαδή. Μεγάλο δέντρο με παχιά ωραία σκιά. Είμαστε περιτριγυρισμένοι διαρκώς από τουλάχιστον 50 άτομα τα οποία δεν είναι συνέχεια ίδια, παρότι ο αριθμός τους παραμένει σταθερός. Στο απόγειο θα ταν και εκατό. Ογδόντα τοις εκατό, παιδιά. Να κοιτάνε. Με μάτια γεμάτα απορία τον
τσιντέλε (λουβάλε)
τσιμπάλα (κιόκο)
Λευκό
Να κίνγκα (λουβάλε)
Κον μπίνα (κιόκο)
Με το ποδήλατο

Είμαι θέαμα, παρότι μη θεαματικός. Είμαι βρώμικος, τα πόδια μου μαύρα, τα μαλλιά μου ανάκατα,
τα μούσια μου,
Γουόβε (κιόκο)
Είναι σχεδόν ράστα. Κι όμως

Είμαι θέαμα. Βλέπω τα μικρά παιδιά να σκύβουν να με δουν κάτω από τα πόδια των μεγαλύτερων που είναι μπροστά. Βλέπω μωρά να ανυψώνονται από τα πίσω και δάχτυλα να με δείχνουν
Να τσιντέλε
Μαόνα (τσισόνα)
Βλέπεις;

Βλέπω στο δέντρο πάνω τους πιο μάγκες, στα πάνω πάνω κλαδιά. 4 μέτρησα.
Γεσουκρίστο Ναζαρένο με αποκάλεσε ένας παππούς. Μου πε, και το ξερα, ότι ανεβαίνανε στα δέντρα για να δούνε τον Χριστό.

Γέλια γέλια. Παλαμακι και διαδοχικά κραυγή, το κάνουνε πολλοί μαζί, όταν υπάρχει κορύφωση στην ένταση, σε ένα αστείο ή μια καλή ατάκα. Τώρα το κάνανε γιατί ήρθανε 2 γυναίκες στα 25 περίπου με τα καλά τους φορέματα και βαμμένες. Η μια ένα κόκκινο φόρεμα μακρυ κι Η άλλη ένα με ρίγες ασπρόμαυρο. Τι ομορφιά. Ήρθαν για μένα. Μου το πε μια άλλη κι έσκασε στα γέλια
Μουλιέρ κιέρε κοπρομετέρσε
Η γυναίκα θέλει να σε παντρευτεί
Ναι κορίτσια κανένα πρόβλημα, που υπογράφω, σας παίρνω και τις δύο
Είπα από μέσα μου.
Απ έξω γέλασα και είπα είμαι παντρεμένος.

Γεσούς Γεσούς μου φωνάζουν κάποιες άλλες, μεγαλύτερες αυτές, 40 κάτι. Χεχε λέω κι εγώ, γεσους. Ότι είμαι ο.Ιησούς δηλαδή. Άνντα κον Διός, είπα και τις ευλογησα. Στην ευχή του Θεού. Κάθε λίγο και λιγάκι σκάνε κι άλλες, νοικοκυρες. Γεσους γεσούς! Έχω πειστεί ότι το πιστεύουν. Τα μούσια, βλέπεις.

Μια αφάνταστη πολυχρωμία. Τα ρούχα, ειδικά των παιδιών σούπερ πενταβρωμικα και τα πιο πολλά σκισμένα ή με πρόχειρα ραψίματα. Άλλα πολύ μεγάλα κι άλλα πολύ μικρά. Αλλά αλλοπρόσαλλα, αγόρια ξέρω γώ φοράνε κοριτσίστικα. Τα παιδιά σκονισμένα τελείως με μύξες παντού και διάφορες πληγές. Μαλλιά άπλυτα με σκουπιδάκια ανάμεσα διότι στο μαύρο στριφογυριστο μαλλί παγιδεύονται τα πάντα. Από τα κορίτσια μέχρι τις γυναίκες βλέπω τα πιο περίεργα κουρέματα. Το αγαπημένο μου είναι  αυτό που κάνουν τα μαλλιά τους σαν κεραίες. Φλατ μαλλί με 10-15 κάθετες κεραίες, δεν ξέρω πώς το πλέκουν και κάθεται έτσι ορθιο, τουλάχιστον 15 εκατοστά. Στο τέλος κάθε κεραίας κι ένα χρωματιστό κοτσιδακι. Υπάρχει επίσης μια φυσικότητα εκφρασμένη σε γύμνια. Διάφορα πιτσιρίκια μέχρι το πολύ τριών σκάνε γυμνά από τη μέση και κάτω. Αλλά, μεγαλύτερα., δε φοράνε μπλούζα. Μια γυναίκα τελείωσε τον θηλασμό μα έχει αφήσει το στήθος της ακάλυπτο. (Στις διάφορες γεφυρούλες που περνάω, τα διάφορα ποταμάκια φιλοξενούν περήφανα γυμνοστηθες παρουσίες αδιάντροπες όλων των ηλικιών. Η ομορφιά ξεχύνεται πλέον και πέραν της αντικειμενικής καλαισθησίας. Καθεαυτό το συλλογικό γυμνό φανερώνει μια προϊστορική ελευθερία και μια πρωτόλεια ανθρωπιά.)

Κάθε τόσο ένας εκ των αστυνομικών που με συνοδεύει, τα παίρνει στο κρανίο, σηκώνει ένα κλαδί κι αρχίζει να βαράει και να κυνηγάει.
Αφού σας είπα δέκα φορές
Κάντε πιοο πίσω, μα δεν ακούτε
Τον φαντάζομαι να λέει
Σπρώχνονται να πλησιάσουν

Σηκώνομαι και χαράζω μια γραμμή κυκλική με την πατούσα μου. Οι πιο μικροί, λέω, να έρθουν να κάτσουν πάνω στη γραμμή. Κάθονται, κι έτσι έχουμε ένα φυσικό όριο. Παίζω ένα παιχνίδι με παλαμάκια, μια με τα αγόρια μια με τα κορίτσια. Τους αρέσει. Θα μπορούσα να παίξω κι άλλα πολλά, αλλά θα μαζευτούν τόσα που θα γίνει ανεξέλεγκτη η κατάσταση. Ήδη θα περάσανε από το δέντρο πάνω από 200 παιδιά. Στη λουσακα, στο σιξ μαηλς που χαμε πάει επίσκεψη στην αηρην και στη Ρέιτσελ, βγήκα κι έπαιξα με τα παιδιά της γειτονιάς και με τον Τζόνι και τη μυριαμ της Ρέιτσελ. Έκανα διάφορα για κάνα μισάωρο, μπορεί και παραπάνω και είχε πολύ πλάκα. Πώς χαίρονται τα μικρακια με τα πιο απλά πράγματα. Κάποια στιγμή 2-3 κάνανε να φύγουν και λέω πού πάτε;; και λένε να φωνάξουμε και τους άλλους. Όχι λέω , καθίστε εδώ να παίξουμε. Ειμασταν ήδη καμία εικοσαριά. Σκέψου να έπαιζα σήμερα τι θα γινόταν. Επίσης θέλει και πολύ ενέργεια τόση έκθεση. Το γράφω γιατί με εκπλήσσει. Παρόλο που είμαι μαθημένος, ανά φάσεις αισθάνομαι και άβολα. Να σε κοιτάνε επίμονα, 50, 100 ή 150 άτομα όπως στην αγορά στο Καζόμπο πριν κάτι μέρες είναι έντονο. Γιατί δεν είναι ότι ανεβαίνω στη σκηνή, να πεις, έχω έναν σκοπό, θα παίξω Θέατρο ή θα τραγουδήσω ή θα κάνω κάτι. Εδώ είμαι θέαμα απλά γιατί είμαι. Νοιώθω ανά φάσεις τα μάτια όλα σα να εκπέμπουν το λέιζερ του σούπερ μαν και με καίνε.

Φύγανε κάποια στιγμή μαζικά τα παιδιά κυρίως
Τι έγινε λέω
Πάνε να δούνε τον κροκοδειλο
Τον βρηκαμε νεκρό στον ποταμό, έχει πολλούς
Αααααα… οκξΡ

Γενικά Σήμερα παρόλο που δεν ποδήλατησα την καταευχαριστήθηκα τη συγκυρία. Φτιάχτηκε και το ποδήλατο., ελπίζω επαρκώς, και αύριο θα φύγω 5μισή το πρωί. Μένω Τώρα ξαπλωμένος σε ένα δωμάτιο της αστυνομίας. Ακούγονται γλέντια και παλαμάκια και τραγούδια.

ΣΎΟξρι τους κοίταζα όλους κιΚ ζήλευα την ιΝΡθΚνΎ ζωή τους. Ζωή κινονΚκΎ, ανθρώπινη. Ο ένας σξ κοινωνία Οξ τον ΏΝΝον. Χωριό. ΠΏνξ οΚ γυναίκες στο ποτάμι νι πλύνουν κιΚ νι πλυθούν κΚ αναστεναζουν τα νξρΏ απ’το ξεδίπλωμα της ανθρωπιάς. Τις βλέπεις νι τραγουδούν κιΚ νι χορεύουν δίπλα στην ξκκΝΡσίι κιΚ χαίρεσαι τη φυσικότητα. Βλέπεις τους άντρες νι κρατάνε τα χέρια Οξ τις τσάπες στον ώμο κιΚ νι περπατούν, βλέπεις τα παιδιά νι πλακώνονται Οέσι στα χώματα κιΚ μετά νι ΟΡν τρέχει τίποτα ÎŽ νι παίζουν Οξ αυτοσχέδια παιχνίδια κιΚ κατασκευές από μπουκάλια. Ακούω τώρα το πανηγύρι απέξω παραδίπλα. Πανηγύρι δίχως ηχεία… χωρίς ηλεκτρική επιβολή.. φωνές κιΚ σωματα σε ανεμπόδιστη αλληλεπίδραση.

Κι οι δικές μας ζωές αληθινές είναι, το ξέρω. Άλλα αληθινές με έναν καινούριο τρόπο, σύγχρονο, αλλιώτικο. Μη φυσικό.

Αυτή εδώ η ζωή που μαρτυρω και περιγράφω φέρει την ιερότητα της προϊστορίας. Αγγίζει τα πιο βαθειά στρώματα του ορισμού μας. Εμείς, Εσύ κι εγώ, είμαστε το πείραμα της μετά βιομηχανικής εποχής. Κι εμείς άνθρωποι με τα όλα μας, μα σε ένα πλαίσιο καινούριο. Εμείς είμαστε οι αρχή του μέλλοντος. Αυτοι εδώ είναι το τέλος του παρελθόντος.

Κοιμάμαι στο πάτωμα τώρα Αλλά σε στρώμα και με κουβερτούλα. Σήμερα δε θα κρυώνω. Παίζουν ποντίκια όμως, έχω εντοπίσει τρία, αλλά είναι μικρούλικα.

img_20190714_064320img_20190714_133207_1img_20190714_173432

img_20190714_193646

15 Ιουλίου – 167 χλμ

H μέρα σήμερα Δευτέρα. Έχω δυόμισι βδομάδες συνεχόμενα στον δρόμο. Το απολαμβάνω απίστευτα. Εδώ και 10 μέρες δεν έχω και ιντερνέτ. Σήμερα σκέφτηκα ότι οι εκλογές στην Ελλάδα γίνανε. Άραγε έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση; λίγο επηρεάζει τη ζωή μου, τώρα.

Η μέρα σήμερα ήτανε χλωμή κι έβρεχε φωτιά. Καπνοί σκορπισμενοι τόσο που ήταν απροσδιόριστα τα όρια τους κάνανε τον ήλιο χλωμό και την όλη ποδηλαταδα λίγο πιο άνετη. Από τον ουρανό για ώρες πέφτανε σιγά σιγά αέρινα Τ αποκαΐδια μιας φωτιάς μάλλον πολύ μεγάλης, που ποτέ δεν είδα. Τώρα είναι η εποχή που καίνε τα ξερά χόρτα. Βάζουν φωτιά παντού.

Άκουγα για την Αφρική εκπομπές. Έχω κατεβάσει 130 περίπου και μαθαίνω για την ιστορία της Ηπείρου και για διάφορες χώρες συγκεκριμένα

Σκέφτομαι το επόμενο ταξίδι μου να είναι ο γύρος του κόσμου με κιθάρα. Η παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, μου λείπει.

16 Ιουλίου – 119 χλμ

Εχτές με σταμάτησε το αμάξι μιας οικογένεια ενός τσιντέλε Πορτογάλου και μιας εντόπιας μορφής. Βγήκαν να με χαιρετήσουν και τα 5 παιδιά τους σε διαφορετικές αποχρώσεις σοκολάτας γάλακτος. Πολύ χαρά και πολλές σελφι εννοείτε. Μου δώσανε και 2000 κουάνζα πάνω που είχα άρχισει να ανησυχώ ιδιαίτερα. Νέο άθροισμα 4000. Εντός 10 λεπτών είχα πάρει ζάχαρη και λάδι ίνα ομορφυνω τη ζωή μου. Αλάτι, ζάχαρη και λάδι κάνουνε τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα. Το αλάτι θεωρείτε μια από τις πρώτες εξαρτήσεις τις ανθρωπότητας..

Σήμερα μου δώσανε σε διαφορετικές στιγμές 100 κουανζα, κέρμα. Δεν τα πήρα γιατί ερχόντουσαν από φτωχούς. Ευχάριστα όμως απεριόριστα.

Το κρύο έχει υποχωρήσει κάπως και πλέον κοιμάμαι πιο ανθρώπινα. Μαγείρεψα μακαρόνια με σάλτσα στη φωτιά Πριν λίγο και φουνζι δε μπον μπον. Πουρέ κασσαβας. Με άπειρη ζάχαρη.

Νεαρός αποκάλεσε υιό ποδήλατο μου
Φοτοκόπια
Του λέω τι εννοείς;
Μου λέει τι είναι αυτό; περιμέναμε τσιντελε με ποδήλατο
ορΚΜΚνΏΝ

Σήμερα η μέρα είχε μια αναπάντεχη εξέλιξη που εξελίχθηκε σε λιγότερο από μια ώρα σε κορύφωση δίχως προηγούμενο. Όλα ξεκίνησαν όταν σταμάτησα για να πάρω κάρτα σιμ στη μεγαλύτερη μέχρι τώρα πόλη που έχω βρεθεί στην Αγκόλα. Σαουρίμου, πρωτεύουσα του ομώνυμου νομου. Μπαίνω στο μαγαζί να πάρω τη μαγική καρτουλα ίνα στείλω μια καρδούλα ιντερνετική στον πατέρα που μάλλον ανησυχεί και για να διευθετήσω τη δωρεάν διανομή μου στη Λουάντα. Μπαίνω, περιμένω 4 λεπτά στην ουρά. Απέξω μαζεύεται κόσμος και περιεργάζεται οπτικά το ποδήλατο. Έρχεται η σειρά μου, η τύπισσα με ρωτάει ονοματεπώνυμο και απαντάει αντί εμού ο από πίσω μου. Δίνει το όνομα μου πλήρες, Πόσο χρόνων είμαι, τι ώρα ξεκίνησα χτες το πρωί να κάνω ποδήλατο, σε ποιες ηπείρους Έχω πάει. Τα βλέπει στο τηλέφωνο.. κοιτάω να δω αν με γκουγκλαρε με κάποιο τρόπο, τύπου

Τσιντελε γουεβο να κινγκα Αγκόλα
Λευκός μουσατος με ποδήλατο στην Αγκόλα
Όχι. Ήταν στο γουατσαπ. Του λέω τι φάση

Μου λέει πολισια. Σε περιμένουμε. Α καλααααα λέω από μέσα μου, εδώ το χουν παει σε άλλο επίπεδο. Χαχαχα. Μέχρι να γίνει η δουλειά με τη Σιμ απέξω έχουν μαζευτεί πάνω από 50. Μέχρι να κάνουμε 10 βήματα με τον τσεφ της πολισια αρχίζει και κλείνει ο δρόμος από τον κόσμο. Ποιος είσαι από που είσαι από που ξεκίνησες σε ποια εκκλησία πας σελφι πέφτουν βροχή χωρίς τη συγκατάθεση μου. Κάνουμε να φύγουμε με τον αστυνομικό στο αυτοκίνητο και Σκάι μύτη μια κυρία καλοντυμένη και λέει όχι όχι δε θα πάτε πουθενά. Πιάνει τον αστυνομικό από το μπράτσο του λέει δύο λόγια που δεν τα άκουγα Γιατί η βαβούρα από τις κόρνες είχε γίνει συνεχής. Ο δρόμος είχε κλείσει για τα καλά. Πριν το καταλάβω ο πολισια μου δείχνει ότι είμαστε έξω από το κτήριο της κρατικής τηλεόρασης. Θέλουν να σε ρωτήσουν ένα δύο πράγματα μου λέει. Και λέω οκ. Εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει γυρισμός. Μπαίνω στο προαύλιο, κλείνουν τη συρωμενη πόρτα του πάρκινγκ και τα πλήθη παραμένουν εκεί να μου λένε ανζελου το ένα ανζελου το άλλο. Το προσωπικό της τελεβιζάο πούμπλικα δε Αγκόλα έρχεται ένας ένας δίπλα μου όλο χαμόγελα και θέρμη για τη φωτογραφία του μαζί μου. Έρχεται ο κάμεραμαν με την κάμερα το κόκκινο μικρόφωνο να κι ο κουστουματος παρουσιαστής τα στήνουν όλα ωραία και καλά στον δρόμο και με ρωτάνε 5-10 Ερωτήσεις κλασικές μα με έναν πανικό γύρω γύρω. Δεν μπορούν να σταματήσουν τον κόσμο να πηγαίνει πίσω από την κάμερα, ο δρόμος έχει κλείσει και άσοι τα δύο ρεύματα και οι παραπίσω οδηγοί που δεν ξέρουν ότι ο μεγάλος σταρ έχει καταφθάσει στην πόλη τους χαχαχαχα κορνάρουν ανεξέλεγκτα.

Τελειώνει αυτό όπως όπως και επιβιβάζομαι στο ταπεινό ποδήλατο μου που ζει στιγμές πρωτόγνωρης δοξας να πάω στα κεντρικά του ιμαγκρασάο. Πλέον Έχω συνοδεία αστυνομικό μπροστά με μηχανή και συρηνα, αστυνομικό στο πλάι., τον πολισία με αμάξι παρα πίσω και καμία 50αριά μηχανάκια με τυπακια που δουλεύουν τα μοτοταξι τους και με συνοδεύουν με κόρνες και επιφωνήματα. Το ιμιγκρασαο είναι πολύ κοντά. Βλέπω τον ανώτατο άρχοντα της μεταναστευτικης υπηρεσίας του νομού, βγάζω φωτογραφία με πάνω από 10 αστυνομικούς να διαδέχονται ο ένας τον άλλον και πάω να φύγω, μα απέξω πλέον γίνεται πανζουερλοολισμος.

Πάνω από 100 άτομα ΟιΜξΟένι, παιδιά γυναίκες άντρες παππούδες γιαγιάδες κιΚ το κυριότερο τυπακια Οξ μηχανάκια. Χωρίς πλάκα, βγαίνοντας ιΚσθΏνθΡκι τζαστιν μπιμπερ. Δύο αστυνομικοί εκατέρωθεν μου, κΚ εγώ Οξ το ποδήλατο στη ΟέσΡ νι προσπαθώ νι περάσω κΚ οΚ πολισία Οξ χέρια τεντωμένα κιΚ πόδια ινοΚγΟένι, Οξ πλάτη ΠΡος τους θαυμαστές μου, σιν ένστολοι αστερίες παλεύουν Οξ τον κόσμο που σπρώχνεται νι Οξ πλησιάσει. Χαχαχαχα τα γράφω κιΚ Οξ πιάνουν τα γέΝΚι. Ρουβάς κανονικός ΝέΟξ. Μέχρι που έφαγα ΟΚι αγκωνιά γιατί τόσο πίεζανε τα πλήθη τον άστυνομικο που δξν μπόρεσε νι τα κρατήσει κιΚ έφαγα ΟΚι αδέσποτη από το πεπιεσμένο στριμωξιδι. Αναχώρηση Οξ δίκυκλα. Προπορεύεται πολισία Οξ μηχανή που στα φανάρια βΏΜξΚ συρηνα κιΚ δξ σταματάμε πουθενά. Άλλος πολισία δίπλα μου, δίνξΚ εντολές. Πίσω μου…… άγνωστος αριθμός από μηχανάκια. Πάνω άπο 50, ιΝΝΏ μπορεί κιΚ παραπάνω πραγματικά δξν ξέρω. Κοιτάω πίσω κιΚ δξ βλέπω που τελειώνουν. Κόρνες φωνές σφυρίγματα μαρσαρίσματα. Πανικός τρελός. Ο κόσμος νι βγΏΜξΚ φωτογραφίες. Εγώ νι δίνω πίεση στέλνοντας φιλιά κιΚ σφυρίγματα προς πάσα κατεύθυνση.. βγαίνουνε από την πόλη κιΚ τα μηχανάκια νι ΟΡ σταμάτανε. Η κρατική τηλεόραση ξίνιΚ μέρος της πομπής κΚ αυτή κιΚ παίρνει πλάνα. Κάποια στιγμή σταματάμε κιΚ Οξ ανεβάζουν Οξ το ποδήλατο στην καρότσα του οχήματος της κρατικής τηλεόρασης νι κάνουμε 10 χιλιόμετρα νι ξεφύγουμε από τα μηχανάκια γΚι νι μου πάρουν συνέντευξη, αυτή τη φορά στη ΟέσΡ του πουθενά κιΚ πιο ήσυχα. Αυτοί νι ρωτάνε στα πορτογαλικά, εγώ νι απαντάω στα ισπανικά. ΠΝΏκι είχε, ιΝΝΏ μετά είχα πονοκέφαλο δυνατό γΚι τουλάχιστον τρεις ώρες.

17 Ιουλίου – 113 χλμ

Κατάφερα νι μείνω χωρίς ακουστικά. Πιάστηκαν στον τροχό το ένι πριν 5 μέρες κιΚ το αλλο χτες. ΣΎΟξρι Πρώτη Οέρι χωρίς μουσική ÎŽ εκπομπές. Κύλησε. Αρκετές ανηφόρες. Το τοπίο δξν έχει ιΝΝΏΞξΚ από τότε που μπήκα στην Αγκόλα. Έχει ινοίΞξΚ, βισΚκΏ, γιατί στην αρχή ήτανε ζουγκλωειδες. ΠοΚκίΝι δέντρα, χόρτα ΞξρΏ κιΚ χλωρά, πολύ… κιΟένΡ γΡ, γιατί βάζουν φωτιές γΚι τα χόρτα. Άμμος το υπέδαφος. Πυκνή βλάστηση σξ ισιωμα για  το περισσότερο διάστημα, μετά κατηφόρα ποτάμι ÎŽ ποταμάκι κιΚ ανηφόρα. Αυτό επαναλαμβάνεται αδιάκοπα. Τι Χωριά χωρίς ηλεκτρικό συνεχίζουν Αλλά ενίοτε, ίσως ΟΚι ÎŽ δύο φορές τη Οέρι, νι περάσω από μεγαλύτερο χωριό που κάποια σπίτια ÎŽ δημόσια κτίσματα έχουν ηλεκτρικό. Γενικά, παρατηρώ το εξής περίεργο: Îż,τι κτίσμα πιο καινούριο υπάρχει ξίνιΚ ÎŽ ακατοίκητο ÎŽ ερειπωμένο. Στην πόλη Λουαου, πέρασα πρώτα Οέσι άπο το ζωντανό τμήμα της πόλης, καθόλα υπό ανάπτυξη, κιΚ μετά ξΚσΡΝθι σξ ένι καθαρό μοντέρνο μέρος της πόλης, Οξ κινονΚκΏ σπίτια από τσιμέντο κιΚ βιΟΟένι, κλπ κιΚ δξν υπήρχε ψυχή .ψυχή όμως. Η Νομαρχία ήταν ξκξί κΚ Η ΚΟΚγκρισιο ιΝΝΏ από κόσμο τίποτα.

ΣΎΟξρι Οξ σταμάτησαν 2-3 φορές νι μου πουν ότι Οξ ξίδινξ στην τηλεόραση. Κατι παλληκάρια πλήρωσαν τις πατάτες μου στο Κακολο, κιΚ πριν προλάβουν νι μαζευτούν πάνω από 50 έφυγα γρήγορα γρΎγορι. Ένας άντρας άνω των 50, Οξ εξεζητημένη ιγγΝΚκΎ προσφορά μου είπε ότι γράφω ιστορία. You are writing history.. 4000 years trav… eh no.. 400 years.. no no.. 4 years on the road… wow. Ρωτάει ένας ποιος ξίΟιΚ κιΚ του απαντάει άλλος, 29 χώρες, 29 χρονών, πάει Λουάντα..

7 χρονος σε ποδήλατο με 4 χρόνο στη σχάρα και 5 χρόνο μπροστά, πίσω από το τιμόνι. Προσπαθεί να κουμαντάρει τη φάση αλλά δυσκολεύεται. Το ποδήλατο δεν έχει λάστιχα. Οι ρόδες είναι μόνο τα στεφάνια.

Το φεγγάρι κατακόκκινο ανέτειλε με το που άναψα τη βραδυνή φωτιά. Πάει για πανσέληνο

Μαγείρεψα γλυκοπατατες. Εχτές μακαρόνια. Προχτές ρύζι. Πιο πριν πουρε κασαβας. Πλάκα έχει.

18 Ιουλίου – 124 χλμ

Σπάνιο μα πραγματικό, η μέρα σήμερα άρχισε με πρώτη τη θέα του φεγγαριού. Έκτη πρωινή και δεν είχε δύσει ακόμα. Ταιριάζει και γλωσσολογικά με την παρουσία μου εδώ καθώς το φεγγάρι το λένε Λούα και τον ήλιο Μουάλουα. Πριν φύγω είχε ανατείλει κι ο ήλιος. Σήμερα φύσαγε. Ευνοϊκός κι επίσης, καθώς κινούμαι βόρειο-δυτικά, έχω τον ήλιο στην πλάτη μου. Αυτά κάνανε την ποδηλατάδα πιο ευχάριστη. Όμως είχε πολλές ανηφόρες και ο δρόμος για πάνω από 15 χιλιόμετρα Ήταν σα βομβαρδισμένος. Ένα χάλι, πραγματικά. Καλύτερα να ήταν απλά χωματόδρομος. Κουράστηκα σήμερα αρκετά έως πολύ. Μυϊκά Είμαι οκ. Τρώω υδατάνθρακες. Το στομάχι μου δεν είναι καλά, το σάλιο μου είναι ασθενικό κι έχω καούρες. Το πεχά εκεί μέσα δεν είναι καλά. Το γόνατο επίσης είναι αστα να πάνε. Ειδικά το πρωί δίνει πόνο. Με τα λίγα μου λεφτά πήρα αντιφλεγμονώδη για να την παλέψω. Σήμερα μου δώσανε 800 κουανζα αλλά δεν τα πήρα παρόλο που τα χρειάζομαι να φάω κάνα φρούτο και κάνα λαχανικό. Δεν τα πήρα γιατί ήταν πολυς κόσμος μαζεμένος εκει και ντράπηκα. Πάλι πολιορκηθηκα με σελφις, ερωτήσεις και χαμόγελα. Είναι ωραίο, μα γίνεται αποπνικτικό γιατί είναι ανεξέλεγκτο. Ανά φάσεις νομίζω ότι θα με φάνε. Πάνω από 10 οχήματα σήμερα σταμάτησαν για να βγάλουμε φωτογραφία. Ένας νέος ήρθε και με πέρασε τρεις φορές με το αμάξι για να τραβήξει μια σελφι. Του πα δεν μπορώ να σταματήσω. Βιάζομαι να δω που θα κοιμηθώ.
Μουάλουα γουατακα
Ο ήλιος έδυσε

Και δεν έχω βρει ακόμα σποτ και τα μηχανάκια του ενός χωριού με ακολουθούν μέχρι να με μυριστουν τα μηχανάκια του επόμενου χωριού. Τελικά σταμάτησα γιατί το ήθελε πολύ. Έπαιζε και υπόνοια διάρροιας στα του στομάχου και έπρεπε να λύσω αλλεπάλληλα αινίγματα. Να πάρω φαΐ (ρύζι, ζάχαρη, τσάι, σπίρτα) χωρίς να ποδοπατηθω, να βρω νερό (ο ποταμός που χα σταμπαρει στον χάρτη είχε βρώμικο νερό) και να απομονωθω με κάποιο τρόπο ευγενικό ώστε να βρω ένα μέρος να κατασκηνώσω πριν νυχτώσει τελείως. Όλα έγιναν επιτυχώς και μάζεψα και ξύλα για τη φωτιά και εξερευνησα επιτυχώς τις διαθέσεις του στομάχου και μαγείρεψα ρυζάκι σκέτο για αύριο μα για το βράδυ νηστικός να δω τι παίζει. Πεινάω. Σήμερα έφαγα το μεσημέρι και μετά ήμουνα σα ζόμπι. Κατι με γυροφέρνει και οι συνθήκες δε βοηθούν. Έχω όμως το τυπικό μου, ιερό. Μαγείρεμα με Φωτιτσα το βράδυ να γαληνεψει Η ψυχή και τσάι ανάσκελα με γράψιμο να γαληνεψει το πνεύμα. Νομίζω η σημερινή μέρα είχε την ένταση 5 νορμάλ ημερών. Όλες οι ποδηλατικες μέρες είναι υπέρ μέρες. Καμιά φορά ξεχνάω το συναρπαστικό της πραγματικότητας μου.

Υπάρχει επίσης και μια πολυπλοκότητα που με επηρεάζει συναισθηματικά. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που αλληλεπιδράς μαζί τους και χαίρεσαι που είσαι άνθρωπος. Ανοίγει η καρδιά σου. Με ένα χαμόγελο τόσο πηγαίο, με τα χέρια τους να χειρονομουν τόσο αγαπητικά και ευγενικά. Εκεί γεμίζω. Μα Υπάρχουν κι άνθρωποι τόσο άξεστοι και τόσο αχρείοι. Μουντρουχοι. Τους χαιρετώ με χαμόγελο και απλά κοιτάνε καχύποπτα και δε λένε τίποτα. ή βγάζουν μια φωνή σα να τους πάτησες το πόδι
Εεεεε
Αααα

Εκεί αδειαζω. Και μπορεί να Ναι ολόκληρα χωριά. Χαίρετας αγάλματα που κουνάνε το κεφάλι τους σε αντιστοιχία με την κίνηση σου.

ή άλλοι με φωνάζουν με έναν τρόπο σα να με διατάζουν. Ελα εδώ! Φωτογραφία! Θέλουν να με φάνε, να με καταναλώσουν. Να ανεβάσουν τις μετοχές τους στο φεησμπουκικο Χρηματιστήριο.
ή άλλοι που μου λένε
Πάρα, πάρα
Σταμάτα

Με μια επιτακτικότητα, κι επειδή δε σταματώ -γιατί είναι αδύνατο να σταματώ σε κάθε χωριό- τρελαίνονται, σεληνιαζουν, φωνάζουνε.. δε νιώθουν τη φάση μου. Το άκουσα ωραία σε ένα ποντκαστ τις προάλλες από έναν ανθρωπολόγο:
Realizing that the other is part of one’s self and not just somebody out there.
Μου άρεσε.

Ένα άλλο σχόλιο
Τα πορτογαλικά είναι βλάχικα / συντετμημενα ισπανικά. Παραδείγματα
Άτομο – persona – pesoa
Καλώς ήλθες – bien venido – bem vindo
Έχεις – tienes – tens
Αδελφός – hermano – irmao
Κλπ κλπ

Θα κοιμηθώ τώρα. Εδώ και δέκα μέρες δεν μπαίνω καν στον κόπο να φουσκώσω το στρώμα μου γιατί έχει χαλάσει τελείως. Κοιμάμαι στη γη. Ένα συνήθειο είναι κι αυτό.
ΌΚΝΏκΚι

img_20190718_125126

19 Ιουλίου – 110 χλμ

Κουρασμένος. 21:21.
Μαγείρεψα 2 φαγητά. Τηγανιτη κασαβα και τηγανητους λουκουμάδες κασάβας
Και μακαρόνια. Έφαγα τηγανιτή κασάβα το πρωί και έπαθα πλάκα. Ονειρευόμουν όλη την μέρα να έρθω να τη μαγειρέψω. Την έκαψα όμως γιατί πάνω στην ώρα που έπρεπε να τη βγάλω εμφανίζονται 6 άντρες με φακούς, ματσετε, τσάπες. Σε υπερδιέγερση.
Σκοτάδι τώρα 20:00 ή ώρα. Το φεγγάρι δεν έχει βγει ακόμα. Εεεε τσιντελε Είσαι εδώ γιατί είσαι εδώ σε ψάχνουμε και απαντάω αυθόρμητα κι ηλίθια βασικά
Ποιο είναι το πρόβλημα ρε παιδιά
Αλλά με ύφος

Έχω κουραστεί από αυτό το υπέρ προστατευτικό κυνηγητό αλλά και από την αναγνωρισιμότητα. Ηλίθια κίνηση γιατί ακόμα δεν έχω καταλάβει ποιοι είναι πόσοι είναι τι θέλουν ακριβώς. Και είναι σε υπερδιέγερση. Τσεκάρουν τη σκηνή, τσεκάρουν το ποδήλατο.
Αυτό είναι πιστόλα
Όχι ρε παιδιά δεν έχω όπλο..
Ώπ αυτό μήπως είναι πιστολα; για βγάλτο να το δούμε μπριζωμενοι τώρα τελείως. Απορώ πώς με βρήκανε.. Πρέπει να με ψάχνανε για μια με δύο ώρες.
Έρχονται κοντά μου, φωτίζουν το πρόσωπο μου
Γεζους γεζούς λένε και ξανάλενε. Εγώ κάθομαι καταγής μπροστά από τη μικρή φωτιά και την
ΠινέΝι
Κατσαρολίτσα
Μου.

Ένας, Îż πιο… ναρκωμένος; κουρασμένος; ΟΡ φυσιολογικος πάντως, γονατίζει κιΚ μου ΝέξΚ
Ορασάο ορασάο
Να προσευχηθούμε
Μου πιάνει το χέρι και αρχίζει να λέει τα δικά του.
Συνένεσα και γω μ ένα αμήν am in στο τέλος

Με ρώταγαν μου μίλαγαν, μίλαγαν μεταξύ τους, σε 5 λεπτά είχαν φύγει.. Μ αναστάτωσαν λίγο, για μια στιγμή φοβήθηκα. Αα.. μα ξέχασα να πω, ότι στην αρχή που είπα το αντιδραστικό μου.. Ο εκ των υστέρων προσευχόμενος, μου είπε
Όχι όχι, δεν μιλάμε επιθετικά εμείς. Δε μιλάμε άσχημα. Καλά να Ναι.

Χτες το βράδυ ήρθε κάποιος κοντά στη σκηνή μιλώντας στις 03:30. Νομίζω δε με είδε. Έφυγε.

Σήμερα είχε κατηφόρα γενικά. Δρόμος κακός σε σημεία. Ένα πούλμαν σταμάτησε και βγήκαν όλοι από μέσα να με δουν και να με ρωτήσουν τα κλασικά. Και να βγάλουν φωτογραφίες, εννοείται. Και πολλοί φορτηγατζήδες επίσης.

Κλείνουν τα μάτια μου
Πονάει ένα δόντι μου

20 Ιουλίου – 102 χλμ

Έξι και τριάντα εννιά, απογευματινή.

Ξάπλωσα. Δε μαγειρεύω σΎΟξρι, μετά από δύο βδομάδες. Ζαλάδα, πονοκέφαλος, στομάχιγκχ, τάση γΚι εμετό. ΠΎρι ιμοντιουμ. Χτες το βράδυ ξύπνησα Οξ στομάχι χάλια. Η ΝιδΚΝι Οξ έσκΚσξ. Είμαι Και γω Οξ χάλια στομάχι κιΚ πάω Και τηγανιζω… Τώρα έφαγα απλά δύο αβοκάντο. Τι βρΎκι στην ΠΚο φτηνή τιμή που τα έχω βρξΚ ποτέ. 12 αβοκάντο Οξσιίι προς ΟξγΏΝι, 500 κουάνζα. 1 ευρώ πάνω κάτω… τρελάθηκα Και θι τα παίρνα όλα ιΝΝΏ πρώτον πού νι τα βάλω Και δεύτερον Δεν ήταν όλα ώριμα. ΠΎρι τρία. Μπήκα σξ αυτήν την “σπατάλη” γιατί μου δώσε ένι ζευγάρι συνταξιούχων 2000 κουaνΜι. Καλά νι Ναι. Σταμάτησαν το αυτοκίνητο, βγΏΝινξ τα αηφον Και Οξ βοΟβΏρδΚσιν. Είδαν τη σκΡνΎ οΚ αστυνομικοί Και έτρεξαν κΚ αυτοί. Με το που φτάσανε δίπλα μου, ξίδι τον αστυνομικό νι βΏΜξΚ Οέσι το μανό του. Χαχαχαχαχαχαχα. Ναι Ναι.. έκινξ μανικιούρ. Έβαφε τα νύχια του. Το χουν συνήθειο εδώ κιΚ οΚ άντρες. Θυμάμαι κιΚ στην Κολομβία τον Καμίλο, ραπερ μαριχουανέρο, σκουλαρίκια φάση γΚο Και νι βάφει τα νύχια του Οξ ΟΚι επιμέλεια αξιοθαύμαστη. ΣΎΟξρι Οξ σταμάτησαν 5-6 αυτοκίνητα κΚ ένι λεωφορείο. Και 3-4 φορτηγά. Τουλάχιστον οΚ φορτηγατζήδες δίνουν Και κΏνι νξρΏκΚ.. λυπήθηκα σξ ένι από τα τελευταία χωριά γιατί χιωσα ΟΚι πρόσκληση ανθρώπου που σηκώθηκε κιΚ μου πε έΝι έΝι

Τξ
Βι
Εν
Λα
ΤξΝξβΚΜΏο

Είπα δεν μπορώ αμιγο αγαπημένε
Και συνέχισα. Είχα πονοκέφαλο, και το κυριότερο, το γόνατο μου το δεξί δεν πάει πολύ καλά. Χτες το πρωί με πόναγε άπειρα.. έπρεπε να περάσουν δύο ώρες για να καταλαγιάσει λίγο ο πόνος. Ούτε που το πιεζα. Έκανα πετάλι βασικά μόνο με το αριστερό. Σήμερα πήρα ιμπουπροφενο με το Καλημέρα για το γόνατο και γιατί ξύπνησα σα ζόμπι. Ζαλάδα σε βαθμό που δυσκολεύομουν να μαζέψω τα πράγματα γιατί έπρεπε να σκύβω. Ναι, πάντως, λυπήθηκα που είπα ότι δεν μπορώ αλλά τα τόσο συχνά σταματήματα κρυώνουν το γόνατο και μετά υποφέρω.

Είχα Και μια δυνατή ανηφόρα σήμερα. Ήταν ωραία μέρα παρόλο που δίνω έμφαση τώρα στα αρνητικά, κατά κάποιον τρόπο. Οι περισσότεροι που με σταματάνε Και ρωτάνε δείχνουν πραγματικό ενδιαφέρον. Για έναν νεαρό που κατέβηκε από το λεωφορείο Και ίσως και για τον επίσης νεαρό οδηγό ενός ασθενοφόρου που γύρισε για να με προλάβει, φάνηκε σα να τους εμπνέω κιόλας. Εκεί είπα

Χαλάλι με τις στάσεις, θα σταματάω σε όλους.
Αλλά μετά άρχισε το γόνατο τα δικά του.

ΣΎΟξρι πλυθηκα κΚ ωραία Οξ σαπουνάκι γΚι τα ρούχα, σξ σκόνη, που μου δώσε ΟΚι κυρία. Έπλυνα Και την μπλούζα μου Οξ κολπάκι – κράνος ανάποδα Οξ σακούλα = λεκανίτσα.

Η μέρα σήμερα ξεκίνησε 6:19 (θυμήθηκα ρεη μυστήριο) με έναν μυστήριο τύπο (δεν τον είδα ποτέ) έξω από τη σκηνή να μου μιλάει. Είχα αποφασίσει να κοιμηθώ μέχρι τις 7 αλλά ήρθε ο παπά κουαμπρί όπως μου είπε να δει αν είμαι καλά. Ήταν ένας από τους χτεσινοβραδινους όπως μου είπε. Δεν άνοιξα να τον δω γιατί φοβήθηκα ότι θα κάτσει μέχρι να φύγω, και η ζαλάδα μου ήταν αστα. 18:19 εντός της σκηνής, έχει σκοτεινιάσει, περάσανε 4 γυναίκες με κουβάδες στο κεφάλι (αποξηραμένη κασάβα). Κοιμάμαι στους αγρούς (δες φωτο),. Είδανε τον φακό μου που ήμουν μέσα στη σκηνή και έτρωγα Και απλά τρέξανε στο πλάι στο μονοπατακι χωρίς να πούνε κουβέντα..φοβισμένες. Χωρίς καν να με κοιτάξουν. εεεηηη λέω

Είμαι εδώ
Βιαζέρο
Ταξιδιώτης
Δε μπίνα
Με ποδήλατο
Βενγκο εν πας
Έρχομαι εν ειρήνη
Τίποτα, καμια απόκριση.
Τρέχανε.

Θυμήθηκα τη μουρλή της δεύτερης μέρας στην Αγκόλα.. που νόμιζε πως θι τη βιασω. Βασικά δξν ξίνιΚ μουρλη, κΚ αυτές, όσο παράξενο κΚ ιν μου φαίνεται που αντιδρούν Έτσι, κιΚ δξν το χω συναντήσει πουθενά Ξινι αυτό, υπάρχει λόγος. Για όλα υπάρχει ΟΚι ξΞΎγΡσΡ. Νομίζω Ρ απάντηση δίνεται στη φωτο Οξ το τανκ. Και στα υπόλοιπα τανκς που βλέπω σκουριασμένα παλιοσίδερα νι θυμίζουν όχι ένι ÎŽ δύο. Ούτε τρία, σι στην Ελλάδα. Τριάντα χρόνια εμφύλιος στην Αγκόλα…….. Τριάντα!!! Πόσες γυναίκες θι βιάστηκαν Και πόσα ΏΝΝι αποτρόπαια θι έγΚνιν…

Θα διαβάσω πιο πολλά Όταν θα έχω ιντερνέτ Και θα ρωτήσω κιόλας πιο πολύ. Έπιασα τον τζερόνιμο, αστυνομικό στο Νακοντα (που μου σπασαν οι ακτίνες Και κοιμήθηκα εκεί) Και τον ρωταγα διάφορα να μου πει.
Δεν είναι της παρούσης.
Θα κοιμηθώ σήμερα από τώρα. 19:17
Χρειάζομαι ξεκούραση για να ρισετάρω.
23 μέρες συνεχόμενα στον δρόμο
409 χιλιόμετρα μείνανε
Για να δούμε

21 Ιουλίου – 102 χλμ

ΤΚ Οέρι κιΚ Ρ σΡΟξρΚνΎ..;!

Ξύπνησα πιο ξεκούραστος κιΚ από υγεία κομπλέκ, εξαιρουμένου του γονάτου. Το ΟξγΏΝο θετικό αυτής της ατελείωτης διαδρομής από πρωτεύουσα σξ πρωτεύουσα ξίνιΚ ότι κατάφερα επιτέλους – μετά από τέσσερα χρόνια ταξιδιού – νι θέσω υπό έλεγχο το φαινόμενο που αγγλιστί ονομάζεται saddle sores. Είναι σπυράκια Οξ πύον στο σΡΟξίο που Ρ σέΝι συναντάει το σώμα μου. Εκεί ακριβώς, νιΚ. Η τριβή, Îż ιδρώτας κιΚ το όλο περιβάλλον παράγουν επίπονα, ενοχλητικά, αηδιαστικά και ακανθώδη κατά κάποιον τρόπο, σπυράκια. Για χρόνια ψάχνω ΟΚι λύση οΚκονοΟΚκΎ, χωρίς αποτέλεσμα. Είναι πρόβλημα που έχει οδΡγΎσξΚ αρκετούς κιΚ στο χειρουργείο. Βρήκα τη λύση που τα θέτει υπό έλεγχο. Δεν ξίνιΚ ότι δξ βγαίνουν καθόλου. Δεν ενοχλούν όμως. ΤΡ γράφω εδώ. Πρώτον, καθημερινό πλύσιμο Της περιοχής. Τουλάχιστον Οξ νερό. Όποτε μπορώ κιΚ Οξ σαπούνι. Μετά οινόπνευμα. Μετά επάλειψη Οξ ΟίγΟι coconut oil ως φορέα των essential oils: clove oil κιΚ tea tree oil (Αυστραλίας). Φυσικό, σούπερ antibacterial, antiseptic, επουλωτικο. Πολύ δυνατό. Επίσης κιθΏρΚσΟι Οξ οινόπνευμα κιΚ του padded cycling short. Φοράω δύο. Κατά τη δΚΏρκξΚι της μέρας τώρα, βάζω άφθονο chamois cream. Κι αυτό Οξ πολλά φυσικά έΝιΚι. Για καιρό δοκίΟιΜι βιΜξΝίνΡ κιΚ διάφορα ΏΝΝι μίγματα δΚκΏ μου.. Δε δουλεύανε. Αυτή Ρ chamois cream που βρΎκι στη νότιο Αφρική, πέντε ευρώ, ξίνιΚ πολύ κιΝΎ, κιΚ ΟένξΚ κιθ’όλη τη δΚΏρκξΚι της ποδηλατάδας ( 8ωρο τουλάχιστον).

ΠΏξΚ αυτό. Συνεχίζω στα της μέρας. Ξυπνάω 25 χλμ από το Μαλάνζε. Η μεγαλύτερη πόλη απο τότε που μπήκα στην Αγκόλα. Με έχει φάει το πώς θι τη διαχειριστώ. Δε θέλω σξ κιΟίι περίπτωση τα του Σαουρίμου. Διερευνώ το τι Οξ ενοχλεί ακριβώς.. Γιατί απλά δξν το απολαμβάνω κιΚ τρώγομαι;; Οξ σταματάνε δύο ιΟΏΞΚι ΠρΚν το ΟιΝινΜξ γΚι νι μου δώσουν την απάντηση. Πρώτον, ο τρόπος που σξ σταματάνε. Έχει ΟΚι επιτακτικότητα. Λες κιΚ ξίΟιΚ υποχρεωμένος. Λες κιΚ ξίνιΚ Ρ αστυνομία. Βγάζουν το χέρι κιΚ κουνόντας το εννοούν “σταματά σταματά”. Σταματάω γιατί ψάχνω απάντηση .. Γιατί ΣΎΟξρι Θέλω νι ξίΟιΚ ΟΡ αντιδραστικός. Θέλω νι τα ζήσω όλα όπως έρχονται. (Έτσι λέω από Οέσι μου πριν Οξ σταματήσουν). Το πρώτο ιΟΏΞΚ φέρει ένιν παστορα Ευαγγελικής Εκκλησίας Οξ τη γυναίκα του κιΚ το 6χρόνο παιδί τους που δξν καταλαβαίνει τι γίνεται. Κατεβαίνουν κιΚ θαρρείς δξ μου Νένξ ούτε Καλημέρα. Μου Νένξ δΡΝιδΎ, ιΝΝΏ τελείως τυπικά, γΚι νι την πουν. Φτιάχνει Ρ γυναίκα τα ΟιΝΝΚΏ της Για τη φωτογραφία πριν κιν Οξ χαιρετήσει. Ο άντρας έχει στο χέρι Τάμπλετ κιΚ ψάχνει τις ρυθμίσεις. Μια φωτο Οξ τον ένιν ΟΚι Οξ τον ΏΝΝον ΟΚι κΚ οΚ δυο ΟιΜί. ΧΟΟΟ… Για γύρνα κΚ από δω μήπως φαίνεται καλύτερα.. Ναι οκ τέλεια. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε. Αμαξάκι, τσίου. ΠΏΟξ ξκκΝΡσίι νι το πούμε στους υπόλοιπους. Το δεύτερο ιΟΏΞΚ ήταν χειρότερο. Ένας άντρας, δύο γυναίκες. Φωτο Οξ τον κιθένι ξεχωριστά κιΚ μετά Οξ όλους ΟιΜί κιΚ μετά βίντεο, Îż τύπος νι κΏνξΚ ότι μου παίρνει συνέντευξη.. κΚ Η ΟΚι από τις τύπισσες πριν ΞξκΚνΎσξΚ Ρ καταιγίδα Ρ φωτογραφική το πε κιόλας….

Αλγουνας φωτός ΠΑΡΑ ΠΟΥΜΠΛΙΚΑΡ

Για να τις ανεβάσουν στο φεησμπουκ. Αυτή είναι η υπόθεση. Τους δίνω το ψεύτικο χαμόγελο μου και αναμοχλευω Σκέψεις και αισθήματα με το που φεύγουν. Γιατί εγώ να γίνομαι μέρος, ο πρωταγωνιστής βασικά, σε ένα θέατρο που με αηδιάζει; γιατί ενδιαφέρον Δεν έχουν Για μένα. Να με φάνε θέλουν με τις κάμερες τους.. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν και πολλοί, οι περισσότεροι ίσως, με αγνοτερες προθέσεις. Θέλουν φωτογραφία Γιατί γουστάρουν.και φαίνεται από το πώς Σου μιλάνε. Δε διστάζουν, σα να σου ζητάνε χάρη. Χαμογελάνε..

είπα από μέσα μου για το μαλάνζε: θα περάσω σφαίρα από την πόλη και μόνο αν πραγματικά το νοιώθω θα σταματήσω. Το θέμα με τα σταματά ξεκινά είναι και το γόνατο μου. Κρυώνει και μετά υποφέρω.. Σήμερα έγινε 2-3 φορές και το άλλο που σε σταματάει ένας, και με το που φεύγει έχει δει άλλος το συμβάν της φωτογράφησης και έχει εννοήσει ποιος είμαι και σου λέει θα πάω κι εγώ. Και Μετά τρίτος.. ιιγκχ.

Σε έναν που με ρώτησε αν μπορεί να βγάλει φωτογραφία είπα και βέβαια Ναι, κοστίζει 5 κουάνζα, που ούτε καν υπάρχει τέτοιο νόμισμα. Το 1/100 του ευρώ. Κατέβασε τα μούτρα του μέχρι το πάτωμα.. και έκανε 2-3 βήματα γύρω μου, σκεπτόμενος, μέχρι που του είπα ότι του κάνω πλάκα.

Έτσι κΚ έγΚνξ λοιπόν. Μπήκα ΟιΝινΜξ Οξ απόφαση νι ξίΟιΚ πολύ επιλεκτικος. ΈΝι όμως που χανε δξΚ τι έγΚνξ στο σαουριμο κιΚ περίμεναν νι σταματήσω κΚ ξκξί νι Οξ απολαύσουν αυτοί κιΚ όλοι οΚ φεησμπουκικοι φιλοι τους. Δε σταμάτησα λοιπόν στα κεντρικά παρόλο που είχα δύο προσκλήσεις κΚ ενός Δεν του Ώρξσξ καθόλου. Είχα πιάσει κουβέντα Οξ τον Ζοάο, κιΚ τον Όρινσίσκο που δούλευαν ταξί μηχανάκι κιΚ Οξ συνόδευσαν σξ όλην την πόλη. Ο ΜοΏο, στον αποχαιρετισμό μου είπε Οξ το χέρι στην κιρδΚΏ (κυριολεκτικά) ότι τον ενέπνευσα. Μου χάιδεψε κατά κάποιον τρόπο κιΚ την πλάτη, Οξ τρόπο αγαπητικο.. Όχι ομοφυλοφιλικό….. σχεδόν συγκινήθηκα. 24 χρονών Οξ 2 παιδιά.

Ήρθε κΚ ένας Οξ το αυτοκίνητο, κιΚ μου κανει συνέντευξη συνέντευξη. Του λέω δξν μπορώ, έχω το γόνατο μου. Αισθανόμουν άσχημα, ιΝΝΏ δξν ξίνιΚ ότι είπα κιΚ ψέματα. Ευτυχώς Οξ ακολούθησε Για πάνω από 5 χλμ μέχρι που έβγιΚνι από την πόλη κιΚ Οξ ξανασταμάτησε. Ήταν ευγενική φυσιογνωμία κιΚ του είπα σορυ Για ΠρΚν κιΚ Τώρα μπορούμε στα Γρήγορα. Μαζεύτηκαν διάφοροι κιΚ τράβαγε αυτός Οξ το κινητό του. Μου έδωσε κΚ ένι μπουκάλι νερό. ΣΎΟξρι μου δώσανε πάνω άπο 10 μπουκάλια, κιΚ 250 κουάνζα. Μετά από 3-4 χλμ Οξ σταμάτησε ΏΝΝο ιΟΏΞΚ, το Εθνικό Ραδιόφωνο. Ουνα εντρεβιστα.. Ναι Ναι ιΟέ.. ΟίΝΡσι κΚ ξκξί. Μετά άπο 3-4 χλμ ακόμα Οξ σταμάτησε το τιβι παλανκα, ΟΚι συνέντευξη.. Ναι Ναι, κινένι πρόβλημα. Δεν έχω πρόβλημα Οξ τις συνεντεύξεις, Οξ τη βαβούρα κιΚ την οχλαγωγια Έχω κάποιο θέΟι. Το λοιπόν, αυτή Ρ τελευταία συνέντευξη έΟξΝΝξ νι ξίνιΚ καθοριστική. ΠΎρινξ πλάνα κιω άπο δω κΚ άπο ξκξί. Και χαμόγελα Οξ όλους. Ο κΏΟξριΟιν Οξ έσωσε αργότερα.. 2-3 χλμ παρακάτω Οξ σταματάει Ρ αστυνομία. Βλέπεις στη ΟξγΏΝΡ πόλη οΚ περισσότεροι έχουν ρεύμα. Κι οΚ περισσότεροι έχουν τελεβιζάο. Πραγματικά δξν ξέρω κιΚ γω πόσες φορές σταμάτησα σΎΟξρι… οΚ αστυνομικοί αυτοί δξ θέΝΡσιν φωτογραφία. Απλά ΟΚΝΎσιΟξ γΚι 2-3 λεπτά.Γενικά ξίΟιΚ πολύ ευγενικός Γιατί φαίνεται ΠοΚοΚ Οξ σταματάνε Γιατί Οξ εκτιμούν, κιΚ μου φέρονται πολύ όμορφα κιΚ μου Νένξ τα καλύτερα. Τι πα κιΚ Οξ τους πολιτσμάνους κιΚ συνέχισα. Λίγο παρακάτω, κΚ ενώ έχω ΡΟΚ απηυδισει Οξ τις παύσεις περνάω από χωριό. Μου φωνάζουν κάτι γυναίκες στην ΏκρΡ του δρόμου, χαιρετάω χαμογελάω απαντάω, κιΚ κάτι πιάνει το αυτί μου γΚι νερό. Ότι θι μου δώσουν νερό. Αυτό κατάλαβα. Χρειαζόμουν νερό σξ ξκξίνΡ τη φάση. Σταμάτησα Κάπου 40 μέτρα ΟικρΚΏ τους κιΚ προσπαθούσα νι καταλάβω ιν όντως μου είπαν γΚι νερό. Γελάγανε κιΚ Ρ ΟΚι έκινξ πως έπαιζε κιθάρα κιΚ χόρευε, σι νι μυ ΝέξΚ έΝι νι μας παίξεις. Στέλνω 1 φιλί ιέρΚνο από αυτά του ανταλμπέρτο του καλού μου φίλου από την Ιταλία κιΚ κάνω νι φύγω. Πεταλαρω 2 μέτρα κιΚ ακούω φωνές από την ΏΝΝΡ τώρα. 3 νξιροί κιΚ 4-5 παιδιά ψιλοτρεχουν Οξ χέρια σηκωμένα. Κι αυτοί κιΟίι σαρανταρια μέτρα ΟικρΚΏ. Λέω άντε νι περιμένω, τόσος ζήλος…

Και ακου τώρα πώς εξελίσσεται το σκηνικό, από το πουθενά μιλάμε.. Με φτάνουν. Κατευθείαν οι δύο αρπάζουν τις μπανάνες που χα στο τιμόνι. Τις είχα πάρει σε προσφορα. Κάνω να φύγω για να τους δείξω ότι δεν είναι σωστοί, κι ότι ξέρω γω είναι γαϊδουριά αυτό που κάνουν. Ο ένας μου αρπάζει και το μπουκάλι με το νερό κι ο άλλος κοιτάζει το ποδήλατο εξερευνητικα σε φάση τί μπορούμε να αρπάξουμε.. Τότε εννοώ την κατάσταση και μπαίνω σε mode: under attack. Πριν προλάβω να ξεκινήσω τη διεκδίκηση τύπου κόψτε τις μ@λ@κίες, δεν είμαι ο τύπος που θα το βάλει στα πόδια, ο τρίτος νεαρός, έχει έρθει άπο την άλλη και

ΠρΚν συνεχίσω νι πω ότι γξνΚκΏ ξίΟιΚ Îż τύπος που θι το βΏΝξΚ στα πόδια.. Δεν είμαστε Για μπλεξίματα.. Και ξΚδΚκΏ στην έδρι τους.. Αλλά Στη συγκεκριμένη περίπτωση ούτε κιν. Με τόση δημοσιότητα, Οξ τοσο μπακ απ απο την αστυνομία, Οξ το χωριό όλο νι βλέπει το σκηνικό, στην ΏκρΡ του δρόμου, κιΚ γνωρίζοντας ότι το χωριό ξίνιΚ ΟιΜί μου, ξξξξ δξ θι κάνω Και πίσω…

Ο τρίτος νεαρός έχει έρθει από την άλλη κι ο μπούφος τελείως μου αρπάζει το κινητό μέσα από το κίτρινο μπιτόνι. Πολύ επιδέξια, ομολογουμένως, καθώς εξείχε ελάχιστα, ίσα για να φορτίζει.. αφήνω κάτω το ποδήλατο και αρχίζει το κυνηγητό. Φεύγουν κι οι τρεις τρέχοντας προς τα μέσα του χωριού, απομακρυνομενοι από τον δρόμο.. τρέχω πίσω τους και μαζί ξεκινάει κι ένα πλήθος ανθρώπων που δεν ξέρω τι και ποιοι και πώς, αρχίζουν και τρέχουν μαζί μου και μαζί τους και όλοι είμαστε ένα μπουλούκι που κινείται θολώνοντας τον χώρο με σκόνη. Θυμάμαι να κάνω μία σκέψη. «κλείδωσε» τον τύπο που πήρε το κινητό, μην τον χάσεις. Φορούσε ο μπούφος καπέλο καομπόυ κόκκινο και μαύρο και απλά τον είχα σταμπαρει. Τρέχουμε για κάνα λεπτό. Φάνηκε αιώνας. Τον χάνω στις στροφές των σπιτιών αλλά τον βρίσκω πάντα. Παει έξω άπο το σπίτι του. Έξω από την πόρτα

Δάμε ελ τελέφονο
Δωσ μου το τηλέφωνο

Του φωνάζω ξανα και ξανα και τον σπρώχνω και λίγο

Χαχαχα. Το τυπακι έχει το σουλουπι κλασικού αφρικανικού νεαρού. Μου ρίχνει μισό κεφάλι, είναι αδύνατος και μυώδης.. Με έχει Για πλάκα, αλλά δεν έχει σημασία

Του φωνάζω Ξινι κιΚ Ξινι κιΚ τον σπρώχνω κιΚ Νίγο. Το σημαντικό ξίνιΚ νι περάσεις στο υποσυνείδητο του το ποιος κΏνξΚ κουμάντο εδώ. Ποιος έχει το πάνω χέρι.. δξ θι εμπλεκόμουν εννοείται σξ καυγά. Πέριν του ότι Οξ έχει, δξν ξίΟιΚ καθόλου της βίας. Αλλά εδώ παίζω το… θεατρικό παιχνίδι μου γιατί ξΞ’ορισμού έχω δίκΚο κιΚ πρέπει νι το υπερασπιστώ.

Ο μπούφος μου δείχνει τις τσέπες του ότι δεν έχει τίποτα.. και δεν είχε όντως. Κάπου είχε πετάξει το κινητό, ο μπαγάσας, και δεν τον πήρα χαμπάρι. Αντί να τον αφήσω προς αναζήτηση της πολυπόθητης συσκευής, επιμένω να μην τον χάσω από τα μάτια μου και του φωνάζω ξανα και ξανα με τσαμπουκά

Δαμε ελ τελεφωνο

Έχει έρθει όλο το χωριό έξω από το σπίτι του.. Του φωνάζουν, τον γιουχαρουν κι ένα τυπακι καλά να Ναι έχει φέρει σκάλα και σκαρφαλώνει με έναν άλλο στη λαμαρίνα της σκεπης να δουν αμα το πέταξε εκεί.. τζίφος

Κι εγώ με ύφος
αγέρωχο συνεχίζω νι τον πιέζω λεκτικώς τε κιΚ σωματικώς – νι ψιλοσπρώχνω. Φεύγει από το σπίτι του κιΚ προχωράει Τώρα, ενώ είμαστε συνέχεια σξ διεκδικητική επαφή, περπατάει προς τα κάπου.. Απλά ξίνιΚ σξ κίνΡσΡ.. Εγώ φωνάζω ξν τω μεταξύ ινΏ φάσεις τη ΝέΞΡ πολισία μπας κιΚ καταλάβει ότι Îż λευκός δξ θι το αφήσει έτσι το πράγμα.. ξκξί εμφανίζεται από το πουθενά ποιος λέτε

Ο κάμεραμαν.. Με την κάμερα στο χέρι. Μεγάλη κάμερα, επαγγελματική.. Δεν ξέρω αν τραβάει ή τι κάνει.. τραμπουκιζεται πάντως από έναν από τους άλλους δύο νεαρους που τους είχα χάσει Γιατί είχα Μονο στον μυαλό μου τον μπούφο που έχει βγάλει τώρα πια το καπέλο του καομπού. Του λέω

Βασ Α τενερ προμπλεμας αμιγο
Δαμε ελ τηλέφωνο
Θα έχεις προβλήματα
Νομίζω ποτέ ξανα αυτό που είπα δεν είχε τόσο άμεση εφαρμογή

Ο Άγιος κάμεραμαν παίρνει τηλέφωνο. Τον παίρνει το μάτι μου από μακριά. Κάτι μου έχει πει εν τω μεταξύ, δε θυμάμαι τι, γιατί οι σκηνές ήταν πανικού. Νομίζω του είπα να πάρει την αστυνομία.

Εγώ δίνω πίεση Οξ τον μπούφο, νι του καταστήσω σαφές ότι δξ θι το αφήσω έτσι… Και Ρ πλάστιγγα θι ΝέγιΟξ αρχίζει νι γέρνξΚ σούπερ παραδόξως προς την ΏΝΝΡ ΟξρΚΏ. ΤΡ δΚκΚΏ του! Γυναίκα που φωνάζει
Γκασεόσα
Γκασεόσα

Έρχεται κιΚ μου δίνξΚ το κινητό – στο οποίο γράφω, τώρα – μες στις σκόνες, χάλια, Οι λειτουργικό
Και μου λέει να της πάρω αναψυκτικό
Ναι ναι της λέω

Και τώρα βρίσκοΟιΚ ξαφνικά εγώ σξ θέσΡ άμυνας.. Ο τυπάκος, μπούφος ως ξίνιΚ, έχει αρχίσει τώρα νι σπρώχνει ξΟένι κιΚ νι θέΝξΚ νι Οξ πλακωσει.. λες κιΚ το γεγονός ότι το κινητό βρέθΡκξ τον καθιστά αθώο.. που ξίδιν ότι αυτός μου πηρε το κινητό Εγώ κΚ ΏΝΝοΚ πόσοι.. Ναι… ΞξκΚνΏξΚ τώρα αυτός συμπεριφορά τραμπούκου που Ρ κΚνΡσΚοΝογίι του οΟοΚΏΜξΚ Οξ κολυμβητή σξ θΏΝισσι πλήθους. Να τον κρατάνε κΚ αυτός νι πετάει χέρια, νι ξεγλιστράει πλησιάζοντάς Οξ όλο κιΚ πιο πολύ. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή που κάνω τη σκέψΡ

Κάτσε να απομακρυνθω μη φάω κάνα μπουκέτο όλο δικό μου

Ταντά
Ταντά Ταντά
Εμφανίζεται η αστυνομία

Λιγότερα από 5 λεπτά από την εκκίνηση του συμβάντος. Είναι οι αστυνομικοι που με σταμάτησαν Πριν. Χαχαχα

Μιλάμε τον αρπάζουν τον μπούφο από τον σβέρκο, και τον πάνε μέχρι το όχημα που ταν ξέρω γω καμιά τριανταρια μέτρα μακριά. Ένας αστυνομικός δυο μέτρα, ο οδηγός.   Κάθε 10 βήματα εμπρός, κάνει ένα κόλπο τρικλοποδιά στον τυπάκο και τον ρίχνει προς τα πίσω και κάτω ενώ του κρατάει και τα χέρια κάπως. Πρέπει να πονάγε δυστυχώς. Έφαγε και 2-3 μπάτσες καλες, και τον βάλανε στην κλούβα.

Από την Κούβα
τώρα, σκάει τύπος από το πουθενά, που μου μιλά ισπανικά και παρουσιάζεται ως αυτόπτης μάρτυρας. Σταμάτησε με το βαν με το που είδε το συμβάν. Με βοηθάει να μεταφέρω επακριβώς το περαστικό στον τσεφ της αστυνομίας, που ήταν κι αυτός στο αυτοκίνητο που με χαιρέτησε και σε έναν σερίφη που έχει εμφανιστει με καπέλο καομπου και στολή όλη μπεζ κι ένα χρυσό αστέρι. Θα ταν περίπου 140 χρονών +/- 60. Έχει και βοηθό σε μάχιμη ηλικία που με πιέζει να
ΌιΜέρ κΏσο
Να καταγράψουμε επίσημα το περιστατικό κλπ κλπ

Ούτε κλαν, του εξηγώ.
Να έχει συμμορία
παρακάτω φίλους του και και να με περιμένουν να με σαπίσουν;! Θα συνεχίσω το ταξίδι μου.

Τι κάσο να κάνω του λέω; Ο μπούφος δεν έχει εντουκασάο, δεν έχει μυαλό, δεν έχει φαμίλια (Αυτό το έβγαλα από το μυαλό μου) τι κάσο να κάνω; είναι μπούφος

Και πραγματικά, το σκεφτόμουν αργότερα που τον λυπήθηκα ακόμα πιο πολύ έτσι που τον βιριγινξ.. που τον έβλεπα νι πονάει κιΚ νι εκλιπαρεί ενώ πριν 150 δευτερόλεπτα έκινξ τον νταή, έτοιμο νι Οξ δξίρξΚ.. κιΚ έκινι κατευθείαν τον παραλληλισμό Οξ τον ΝΚονέΝ από τη φυλακή της κέντροαφρικανικης “δημοκρατίας” που τώρα δξν ξίνιΚ Ρ ώρα γΚι αυτόν.. Ναι , τον σκεφτόμουν τον κιΡΟένο ότι πρέπει νι σιΚ τελείως μπούφος γΚι νι κλέψεις ένιν λευκό Οέρι ΟξσΡΟέρΚ, μπροστά στα μάτια όλου του χωριού κιΚ μετά νι προσπαθείς νι τον τραμπουκίσεις κιόλας. Ο καημένος σξ λιγότερο από δέκι λεπτά της ώρας βρέθΡκξ από
Χαχανίζοντας με τους φίλους του
,
δαρμένος,
μπλεγμένος,
το μίασμα του χωριού και
πιθανώς όλης της χώρας….
ποιος ΞέρξΚ ιν Îż κΏΟξριΟιν πήρε πλάνα ÎŽ κιΚ νι ΟΡν πήρε σίγουρα θι το παίξουν στις τοπικές Ειδήσεις… κρίΟι, πραγματικά κρίΟι..

Έφυγα λέγοντας ότι ένα άτομο δε χαλάει τίποτα κι ότι Ευχαριστώ όλο το χωριό που με βοήθησε.Τι κουκουρούκου περιστατικό. Μέσα στη θλίψη μου για τον μπούφο έβαλα και δύο φορές ξαφνικά τα γέλια ενώ ποδηλατούσα δια το κωμικοτραγικόν της υποθέσεως.

Συνέχισα.. Ένα μηχανάκι που πηγαίνε προς την ίδια κατεύθυνση και είχε πάρει πρέφα τι συνέβη μου είπε να μην ανησυχώ κι ότι θα με προστατεύσει. Προπορευόταν για λίγο μέχρι που τον ευχαρίστησα και του είπα πως είμαι καλά και να μην ανησυχεί..

Μετά με σταμάτησαν σε μια υπαίθρια αγορά συνεταιρισμού.. Εσύ δεν είσαι που στην τελεβιζαο; Ναι Ναι. ήρθαν όλες οι γυναίκες και με πλαισιώσαν με τα χρωματιστά φορέματά τους και με τα λευκά χαμόγελά τους. Ένιωσα τη ζεστασιά τους. Ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους μπορώ να στέκομαι όλη μέρα. να σταματαω για αυτούς μπορώ σε κάθε στροφή. Γιατί αυτοί δε ζητάνε φωτογραφία. Αυτές ρώταγαν μόνο και θαύμαζαν και μου δώσαν και την ευχή τους και τέσσερις ντομάτες κιόλας. Μια ομορφιά.

Μετά με σταμάτησαν κάτι άλλοι μεθυσμένοι.
Μετά ένας άλλος που έτρεχε από το απέναντι ρεύμα φωνάζοντας φωτογραφία.

Μετά στο Κακούσο ο Καρβάλιο με υποδέχτηκε με χέρια ανοιχτά.. Ήταν πολύ χαρούμενος που με είδε. Μου είπε ότι με είδε στην τηλεόραση κι ότι με περίμενε. Σταμάταγε τους περαστικούς και τους έλεγε

Βεηντη νοβο παΐσες δε μπινα
Εικοσιεννια χώρες με ποδήλατο

Μου πε να με κερασει γκαζόζα, του ΠΑ δεν πίνω και μου πήρε τσαι και ψωμί.

Μετά, στο ίδιο μέρος με σταμάτησαν νεαροί και νεαρές, μου αγόρασαν ένα μπουκάλι νερό και βγάζαμε όλοι μαζί φωτογραφία με το νερό στο χέρι για να τη βάλουν στο φεησμπουκ όπως μου είπαν. Ήταν χαριτωμένοι.

Μια μέρα γεμάτη.

Τώρα με έναστρο ουρανό για θέα και με καυτό τσάι καρβαλιο στο στήθος.
Μια ομορφιά.
3 μέρες για Λουάντα.

22 Ιουλίου – 92 χλμ

Με σταμάτησαν διανομείς άρτου που δε με είχαν δει στην τελεβιζαο. Έμεναν 70 χλμ μακριά Και τους είπα ότι θα περάσω αργότερα. Ο Δαμιανός μου πε είναι ποιητής και θα μαζέψει φίλους τραγουδιστές κιθαρίστες Και ποιητές να συναχτουμε καλλιτεχνικώς το βραδύ. Έτσι κι έγινε. Σούπερ κουρασμένος 00:03 άπειρη ανηφόρα σήμερα

23 Ιουλίου – 100 χλμ

16:55 Πολύ κουρασμένος. Χτες κοιμήθηκα στου Δαμιανού μα είχε τρύπες το μοσκιτο νετ και έπαιξε ο εφιάλτης ζέστη εναντίον κουνουπιών. Καλυφτηκα με το σεντόνι για προστασία Και ιδρωσα σε ασύλληπτο βαθμό. Κοιμήθηκα χάλια Και 5:46 ξύπνησα. Τι παλληκάρι ο Δαμιανός δεν περιγράφεται.. Μου πλήρωσε 100 πράγματα να τα πάρω από το σούπερ μάρκετ, μου έδωσε πολλά ψωμιά από τη δουλειά του, χτες απήγγειλε κάτι μικρά ποιήματα Και γω συνοδευα στο υπόβαθρο με την κιθάρα. Πολύ ωραία στιγμή. Εχτές με σταμάτησαν πολλοί. Ένας παλαβουλης ονόματι Κριστόβαλ μου φίλησε τα χέρια δύο φορές Και μου είπε
Μούητο ρεσπέτο μούητο
Πολύ σεβασμό
.
Μου έδωσε κάτι 2000 κουάνζα, που ξίνιΚ άπειρα λεφτά γΚι ένιν αγρότη (φαντάζομαι. Ήταν δίπλα σξ αγροτικό.Με δύο άλλους). Σκέψου Îż Δαμιανός, που το όνομά του κινονΚκΏ ξίνιΚ Δαμιάο, πληρώνει 3000 το ΟΎνι νοίκΚ γΚι το δωμάτιο που ΟένξΚ… κΚ Η θέι αυτή που ινέβισι σΎΟξρι. 3000 κουάνζα, ξίνιΚ ιν δξν κάνω λάθος, λιγότερα από 7 ευρώ. Το χω σκεφτεί Ξινι πολλές φορές.. νοικιαζω στην Ελλάδα κιΚ ζω στην Αφρική.. Και Οξ 100 ευρώ το ΟΎνι θι ξίΟιΚ βασιλιάς. Και θι χω όλον τον χρόνο του κόσμου νι διαβάζω κιΚ νι γράφω, που ξίνιΚ κάτι που επιθυμώ ιδιαίτερα.

Μια άλλη κοπελίτσα, 8 -9 χρόνων, μόλις κατάλαβε ότι εγώ είμαι το πρόσωπο που είχε δει στην τηλεόραση, άνοιξε διάπλατα το στόμα κι έβαλε μπροστά τα χέρια λέγοντας
Ες ελ
Είναι αυτός

Σήμερα μου δώσανε πάλι πόλλα νερά Και χυμό Και πορτοκάλια Και το πιο συγκινητικό ήταν ότι μου δώσανε Και ένα δαγκωμενο ντονατ. Τύπος που μου δώσε νερό Και χυμό Και μου λέγε το άλλο θέλεις ; τι άλλο χρειάζεσαι; του πα είμαι οκ κ έκανα να φύγω Και αυτός μπαίνοντας στο αμάξι είδε ότι είχε Και κάτι φαγώσιμο να μου δώσει Και έτρεξε να μου το δώσει και να μου πει πάρε Και κάτι για να φας. Μου έδωσε το δικό του δηλαδή.

Είμαι πτώμα. Σταμάτησα σε ένα πόστο πολισιάλ. Η αστυνομία μου είπε ότι έχει λήξει η βίζα. Το ήξερα. Τους είπα ότι ο κομανταντε στο σαουριμο μου πε ότι Έχω μέχρι τον Αύγουστο. Το ήξερα ότι ο κομανταντε έκανε λάθος αλλά με βόλευε. Η αστυνομία εδώ είπε να πάω στη Λουαντα Και μάλλον θα με συγχωρήσουν. Η μέρα κοστίζει 100 δολάρια αν έχει λήξει η βίζα σου. Μου είπαν να κοιμηθώ εδώ αν Θέλω Και είπα Ναι κατευθείαν Γιατί δεν την παλεύω. ,17:15 τώρα, θα μιλήσω λίγο με αυτόν που θα με φιλοξενήσει αύριο να δω ότι όλα είναι οκ Και θα κοιμηθώ χωρίς φαΐ και χωρίς μπάνιο. Είμαι σε στρώμα στο πάτωμα. Παίζουνε κότες στο δωμάτιο

24 Ιουλίου – 126 χλμ

Γιουχου!! Λουσάκα – Λουάντα, νταν. 27 μέρες συνεχόμενα. Με ΟΚι Οέρι χωρίς ποδηλασία Γιατί είχε χαλάσει το όχημα. Περπάτησα όμως 17 χλμ κιΚ Ώρι τη μετράω κινονΚκΏ. 2369 χιλιόμετρα Οξ 500+ χλμ χωματόδρομου. Κοπιωδες το εγχείρημα Και έντονα τα συναισθήματα τώρα Οξ προεξάρχοντα τη χαρά Και την εξάντληση. Τι χέρια μου ψιλομουδιάζαν σΎΟξρι, Îż πισινος μου τα χει παιξει, κεφάλι ψΚΝοΜιΝΏδι, στομάχι ντεμί, πόδια κομπλεκ. Ένι δόντι διαμαρτύρεται έντονα, ιΝΝι θι το μοντάρουμε κΚ αυτό. Ήπια καφεδάκι νικητήριο Γιατί έφτανα αρκετά πιο νωρίς στο σπίτι που θι Οξ φιλοξενήσουν. 300 κουανζα. Όσο δύο πακέτα μακαρόνια, φαΐ μιαμισης ημέρας στις αρχές της Αγκόλα. Τώρα έφυγαν σξ 60 δευτερόλεπτα..ΣΎΟξρι έΝιβι 23000 κουανζα σξ δωρεές. Δύο μεγάλες 10+10 Και τα υπόλοιπα λοιποί. Επίσης δέχτηκα διάφορα κεράσματα. Και νι σκεφτεί κανείς ότι μπήκα στη χώρα Οξ 4000. Είχα τη δυνατότητα νι σηκώσω λεφτά, από ένι σΡΟξίο κιΚ μετά που υπήρχαν τράπεζες, ιΝΝΏ Ρ τραπεζική ισοτιμία ξίνιΚ χάλια σξ σχέση Οξ τη μαύρη ιγορΏ κιΚ θι έχανα τα ΟΚσΏ λεφτά μου. Τώρα θι γίνξΚ Ρ δουλειά μέσω γουέστερν γιουνιον.

Δέχτηκα Πολύ αγάπη Και σήμερα Και είναι απλά τόσο όμορφο. Δέχτηκα Και λίγη καφρίλα Αλλά νοιώθω είναι μέρος της συνταγής κι αυτό. Το γλυκό πέτυχε Και το έφαγα όλο. Είμαι σε συνοικία πλούσιων Και θα φιλοξενηθω από λευκό που βρήκα στο καουτσσςερφινγκ. Ήθελα να μειώσω την πολυπλοκότητα γνωρίζοντας ότι θα μαι κουρασμένος κλπ. Επίσης περιμένω πακέτο ένα αεροστρωμα που θα μου δώσει η εταιρεία τζάμπα Γιατί το προηγούμενο χάλασε ηλιθιωδως μετά από χρήση, βέβαια, τεσσάρων χρόνων σχεδόν. Κοιμόμουν καταγής σε αυτή τη διαδρομή, κάτι που το συνήθισα, αλλά το κρύο είναι ξενερα Και Πολύ (κρύο) έρχεται από το έδαφος.

Το πλάνο είναι να κανονίσω τη βίζα, να φτιάξω το ποδήλατο, να ράψω ότι ραβεται (ότι σκίζεται, έχει σκιστει: παντελόνι, μπλούζες, σκηνή, τσάντα 1, τσάντα 2, σέλα, θήκη κιθάρας, σανδάλια, μπιμπ σορτς κλπ), να δω τι παίζει στην πόλη Και να πάω πίσω οδικώς στο Νταλατάντο με τον ποιητή Και τους υπόλοιπους να χαρώ τη ζωή όπως ρέει αγκολανικα.

Η διαδρομή από το Νταλα Και Μετά ήτανε τίγκα στα μπαομπαπ, φοίνικες, παπαγιες, μανγκα, μπανανιες, και άλλα άγνωστα. Τροπική φάση μιας Και πλησιάζω τον Ισημερινό Και τα κουνούπια δε λείπουν. Θερμοκρασία δωματίου Εκτός δωματίου Και υγρασία περίσσια.

A kite might light A heart

More than a month here in the urban yet rural Zani Muone, less than 10 km from downtown Lusaka. Living with a wonderful family and enjoying my games with and observations of the kids around the house.

For souls and kites

Dusty, dense abyss
Cement blocks
Rusty fences, rubbish
Frozen clocks

Shoeless, bright smiles
Street games
Solace in dark times
Heaven claims

Child and parent
Hands lifted
Mild and transparent
Hearts uplifted

Sky the limit
The endless heights
Refugee in it
For souls and kites

Zani Muone, June 2019

Οι Χαρταετοί

Σε ωρισμένους τόπους ονομάζουνε τα χέρια χέρες. Στα Ακροκεραύνια πετούνε γυπαετοί. Σουρώνει η θάλασσα και αναγαλλιάζει. Στις ανοικτές πλατείες τον Μάρτη, αμολούν τα παιδιά με σπάγκους, χρωματιστούς αετούς από χαρτί.
Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και κάποτε γαλάζιοι, οι χάρτινοι αετοί λυσίκομοι και με μακριές ουρές, πετούν επάνω από την πόλι, όπως επάνω από την φτέρη των υψηλών βουνών οι αετοί.
Εκστατικά υψώνουν τα παιδιά τα χέρια. Δείχνουν τους χάρτινους κομήτες με τις μακρυές ουρές. Ουράνιοι δράκοι πιο ψηλά τα αεροπλάνα, βροντούν και γράφουν με καπνούς τις λέξεις:
ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.
Είναι η ώρα κάτασπρη και η έκστασις γαλάζια. Η πόλις αχνίζει από ηδονή. Κουνάν τις χέρες τα παιδιά, ακόμα, κι από τα στόματά των πηδούν σαν πίδακες, σκάνε σαν ρόδια, οι λέξεις:
ΚΑΛΑ ΛΕΟΝΑ ΝΟΛΑ ΠΥ.

Ανδρέας Εμπειρίκος
ΟΚΤΆΝΑ, Ίκαρος, 1980 (προσαρμοσμένο σε μεταγενέστερη απαγγελία του ποιητή, παρακάτω)

dig«Κόκκινοι, πράσσινοι, κίτρινοι …Âť
IMG_20190618_104439«Εκστατικά υψώνουν τα παιδιά τα χέρια.»
ÂŤ… πιο γρΎγορο από τη φθορά»

Definida e infinita

Ω γη γλυκειά
Ορισμένη και άπειρη
Χειροπιαστή και φευγαλέα
Χαρτογραφημενη κι ανεξερεύνητη
Μου δίνεις υλικώς όλα τα προς το ζην
Μου δίνεις πνευματικώς αυτές τις μικρές αναλαμπές
Που ‘νιΚ σιν εμπειρίες θρησκευτικές

Σήμερα είχα τρεις:

– ÎŁÎľ κατηφόρας συνεχής την ξεγνοιαστη κΚ ανάλαφρη ροΎ, ακούγοντας Makeba από Jain, σξ ΟΚι δΚΏθξσΡ ευεργεσίας κιΚ αγαλλίασης, ξίδι Οξ ένταση τον ουρανό γιΝΏΜΚο μπλε, επίμονα. Κι ένιωσα την αντίληψη μου ιδιαίτερη – ακριβώς όπως το κινηματογραφικό πλάνο που Ρ κΏΟξρι πλησιάζει το αντικείμενο ενόσω Îż φακός κΏνξΚ ζουμ αουτ. ÎŁÎą νι ξεκόλλησε Îż ουρανός γΚι νι Οξ προσεγγίσει, σιν όλο το στερέωμα νι απομακρυνόταν. Αλλοπρόσαλλο.

– ÎŁ ΏΝΝΡ στιγμή απρόσμενα έκινι το κεφάλι δξΞΚΏ. Ένας κάθετος εξοχικός κοκκινοχωμάτινος δρόμος υπό σκΚΏ. Αμφίπλευρα πράσινα κΝιδΚΏ κιΚ δέντρα διάφορα. Μια φιγούρα ξυπόλητη Οξ μπλε κίτρινο ύφασμα γΚι φούστα κιΚ στο κεφάλι από πάνω ΟΚι ΟξγΏΝΡ τσάντα νι ισορροπεί. Περπάταγε μόνη σξ απόσταση αρκετή κΚ Îż δρόμος χανότανε ευθύς πέρα μακρυά. Ήτανε τόσο συγκινητική κΚ απλή στιγμή που μου Ύρθξ ισπανιστί
Oh tierra dulce
Definida e infinita

– Στα τέλη της σημερινής πορείας σι φιλί απρόσμενο, περνώντας από ένι χωριό, μου Ύρθξ Ρ χαρά μιας πιτσιρίκας τεσσάρων χρόνων, το πολύ πέντε. Είναι κιΟΚΏ δξκιρΚΏ, στα δυο μέτρα πίσω της, στην αντλία Οξ το νερό. Κι αυτή ξκξί, μπροστά στον δρόμο, στα ιΝΎθξΚι δξν ξέρω γιατί, υπέρ-καταενθουσιασμένη Οξ το πέρασμα μου. Γέλαγε τόσο αυθόρμητα κιΚ συνεχόμενα, μου φώναζε την ίδΚι άγνωστη ιαχή επαναλαμβανόμενα, κιΚ το κυριότερο, χοροπηδούσε πάνω κιΚ μέχρι κάτω κάτω λυγιζε τα γόνατα κιΚ τεντωνότανε ΞινΏ σιν ένι ελατήριο. Οι ΏΝΝοΚ πίσω, της ίδιας ηλικίας, κιΚ κάποιοι μεγαλύτεροι κΏνι δυο χρόνια – όλοι τους παιδιά, Οξ χαιρετούσανε διστακτικά, κιΚ Οξ απορία – γιατί τόση χαρά Ρ ΟΚκρΎ μπροστά;

Έλιωσα

https://strava.app.link/MsJ6PSWkOW

Nata – Kazungula + Livingstone (Victoria Falls)

Nata – Kazungula 

img_20190508_134344-2054261933.jpgimg_20190508_125248-580288607.jpgimg_20190507_134200-861278587.jpgΔέλτα ποταμού σε Δέντρο

img_20190507_062605-676494158.jpg

img_20190506_120714198816437.jpgimg_20190507_074707-1367661182.jpgPolice check point, camping 1st nightimg_20190506_125208-1209829593.jpgLeft the bike there and got out of their wayimg_20190507_195736772460788.jpgimg_20190507_091020-259748549.jpgimg_20190506_101425-821394096.jpgimg_20190507_082044739186374.jpgZoom for the elephantimg_20190507_185340256739763.jpgFind Orion, test 1

Border crossing + Kazungula with Tapsi and Raymond

Crossing Zambezi river

img_20190509_131911-1549122248.jpgimg_20190509_1324501493485176.jpgBackground Botswanaimg_20190509_1324321755202511.jpgBackground Zimbabweimg_20190509_132440-1234756442.jpgBackground Namibiaimg_20190509_132444-969946546.jpg Background Zambia

img_20190510_145514_1755505705.jpg with Tapsi

img_20190509_162113-1102695114.jpgimg_20190510_083220-1727021467.jpgimg_20190510_085131296201173.jpgimg_20190510_145536-1593327002.jpgWith Raymondimg_20190509_185043-108388894.jpgFind Orion, test 2img_20190510_1201352017948703.jpg1kg avocado

Livingstone (family + Victoria falls + museum)

img_20190512_19195336586148.jpgPower cut, Beatrice with candlesimg_20190512_075214-1321773155.jpg cooking morojo in moliloimg_20190512_080916-229498293.jpg Joshua with the toy car I buggy bought for himimg_20190510_181612303612942.jpgimg_20190513_204952-585091756.jpgimg_20190512_123129_1-998099618.jpgimg_20190512_105418-effects1765725939.jpgimg_20190512_123142-1088698081.jpgimg-20190513-wa001268076668.jpgimg_20190512_1253471570059763.jpg

An interesting corner of Livingstone museum dedicated to life in “our village” and “their city”

img_20190511_1335341830684677.jpgimg_20190511_133631-1127446827.jpgimg_20190511_133631_1-931018524.jpgimg_20190511_133701744742206.jpgimg_20190511_134559849780037.jpgimg_20190511_160306-514773980.jpg66 kwacha = 4.5 €

Cooking nsima, the most traditional African food, (mashed-potato-looking-like maiz stuff)

Zambezi baptism

Goodbye Chanté + Francistown – Nata .

I met ChantĂŠ in Cape Town, on February

The second day she told me she wanna join me, cycle Africa, do something interesting

She sold her car and bought a bicycle

Started cycling around the neighborhood

In Bloemfontein, where we went together, at her family house now

… and one day we left,

By car until the borders

And then cycling

Cycling

More cycling

Camping

Cooking

Chilling

Chilling and cooking

Some more cycling

Always careful of our glucose levels

moving slowly

Taking nice photos on the way

Meeting locals

Taking naps

Fixing flat tyres

And then cycling again

Smiling

Or terrified

Cycling

Or walking

Until the sunset

Eating by the road

Like locals do

Or having amazing dinners

And awesome naps

At locals’ farm houses

Ready to go!

To explore Africa

Beyond the

The…

Tropic of Capricorn

Unfortunately however, life as a roling stone, didn’t last for a long

ChantĂŠ had to go back. Her New boss wanted bimonthly meetings

And now I am alone again

Me and the bicycle

And maybe some elephants

Alone… working my way into being transparent

♥

6 Ιουλίου 2017

Screenshot_2019-03-08-16-23-35 (1)

Τώρα

Λίγο πιο πριν απ’ το… μετάν
σταμάτησα, δεν ξέρω αν με νοείτε
Σάλτα, Μετάν, Τουκουμάν
Αργεντινή

Βλέπω τον ουρανό ανάσκελα
θολά, λευκά υπό του φεγγαριού, σύννεφα
βλέπω κλαδιά γυμνού δέντρου
κι είναι σα φλέβες ξύλινες,
σαν ποταμού διακλαδώσεις.
Κι ακούω δίπλα το ρυάκι
Μοιάζουνε όλα αρμονικά συνδεδεμένα

Και πριν, τ’ ΏγρΚο ΏΝογο
Και τ’ ΏγΚο Λογικό
Μια επικοινωνία

Βουτάω τις σκέψεις μου στο ρυάκι
τις πετάω στα σύννεφα
τις κρεμάω στα κλαδιά
στάζουν στο πρόσωπό μου
σα δάκρυα ενός αλλόκοτου δέους

θαυμάζω την αρμονία της φύσεως και μία τρελή πληροφορία που θυμάμαι:

Εντός των ατόμων
η απόσταση των ηλεκτρονίων από τον πυρήνα
είναι τόσο μεγάλη
που ιν αναλογιστούμε την τρομακτική ποσότητα ηλεκτρονίων που μας ινιΝογξί ως… άτομα
Θα δούμε ότι αποτελούμαστε κατά 99.9% από κενό .

Κενό;
Μια θάλασσα κυμάτων
της δύναμης που κρατάει
τα ηλεκτρόνια σε απόσταση.
Και ένα 0,1 τοις εκατό να μας ορίζει
Ενώ στην Πραγματικότητα τίποτα δε χωρίζει
τα ηλεκτρόνια μας
απο τη μεγαλύτερη και ενιαία στο διηνεκές θάλασσα ηλεκτρονίων και άλλων συν αυτοίς.

Μια σούπα το όλο όλο
Μια ψευδαίσθηση η συνείδηση μου

https://www.sciencealert.com/99-9999999-of-your-body-is-empty-space

Screenshot_2019-03-07-16-13-49
«Μια επικοινωνία»

Untitled

Επετειακά

2016

1st year
26 Οκτωβρίου 2015 – 26 Οκτωβρίου 2016 – Ένας χρόνος κιθ’ οδόν

1 ΧΡΟΝΟΣ
ΓΥΡΟ ΤΗΣ ΓΗΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑ, ΠΟΥ ΣΧΕΔΙΑΖΑ
ΕΚΑΝΑ ΟΜΩΣ ΓΥΡΟ
ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΛΙΟ
ΚΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ
ΑΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΕΙΣ
1 ΧΡΟΝΟΣ

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟ ΜΠΙΓΚ ΜΠΑΝΓΚ ΤΟΤΕ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ.
ΝΟΙΩΘΩ ΟΛΑ ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ.
ΤΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΣΤΟΝ ΝΟΥ.
ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΩΣ ΤΩΡΑ ΣΑ ΜΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΚΥΡΙΑΚΗ.
ΜΙΑ ΕΚΡΗΞΗ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΗ,
ΝΑ ΠΑΡΟΥΝ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΜΟΥ ΑΠΟΣΤΑΣΗ,
ΝΑ ΤΙΣ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΩ.

ΕΙΜΑΙ ΤΩΡΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΑΤΟΜΙΚΗ ΒΟΜΒΑ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΥΡΗΝΑ ΤΗΣ, ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ.
ΞΕΡΩ – ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΠΟΣ ΤΗΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ,
ΜΑ ΔΕΝ ΕΒΑΛΑ ΤΟΝ ΣΠΟΡΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΧΩΜΑ, ΟΥΤΕ ΕΥΘΥΝΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗ ΒΡΟΧΗ.
ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΕΣ ΟΙ ΟΦΕΛΙΜΕΣ ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ,
ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΓΚΑΙΕΣ,
ΨΙΧΑΛΕΣ ΛΥΤΡΩΤΙΚΕΣ.
ΚΟΙΤΑΩ ΚΑΤΑ ΚΕΙ ΠΟΥ ΠΕΦΤΟΥΝ ΚΑΙ ΑΝΘΙΖΩ, ΝΟΙΩΘΩ, ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ

ΧΑΝΣΕΛ ΕΙΜΑΙ ΣΕ ΓΛΥΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΧΑΜΕΝΟΣ, ΜΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΗΘΩΡΑ ΤΩΝ ΕΝΤΟΝΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ.
ΒΓΑΖΩ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΕΤΩ ΣΤΗ ΓΗ ΠΟΥ ΠΑΤΩ
ΤΑ ΦΙΛΩ ΚΑΙ Τ ΑΦΗΝΩ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΥΛΩ.
ΕΝΑ ΕΝΑ ΣΕ ΣΕΙΡΑ, ΛΕΞΕΙΣ ΧΝΑΡΙΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΓΗΣ ΧΩΜΑ,
ΝΑ ΒΡΩ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΟΥ ΜΕΤΑ, ΤΩΡΑ ΔΗΛΑΔΗ,
ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΤΗΝ ΟΝΕΙΡΙΚΗ.
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ, ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ.

ΕΚΡΗΞΗ
ΚΑΙ ΤΣΟΥΠ ΝΑ ΜΑΙ – ΑΝΟΙΓΩ ΜΠΛΟΓΚ Κ ΦΜΠ ΝΑ ΔΩ ΤΑ ΒΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΩΣ ΧΑΡΑΓΜΕΝΑ.
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΑΙΡΝΟΥΝΕ ΣΤΟΝ ΝΟΥ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ – ΙΛΙΓΓΙΩΔΗΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑ – ΒΛΕΠΩ ΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΜΟΥ.
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΥΛΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΠΕΤΟΥΝ ΦΛΕΓΩΜΕΝΑ ΣΤΟΝ ΕΓΚΕΦΑΛΟ ΜΟΥ,
ΠΛΕΟΝ ΚΑΘΕ ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΠΛΕΟΥΝ ΣΕ ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΥΝΑΠΤΙΚΗ ΝΕΥΡΩΝΩΝ,
ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΨΗΦΙΔΩΤΟΥ ΕΠΕΤΕΙΑΚΟΥ ΠΟΥ ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΩ.
ΕΙΚΟΝΟΣΤΟΙΧΕΙΑ ΨΗΦΙΑΚΑ, ΕΝΑ ΕΝΑ ΔΙΑΚΡΙΤΑ ΑΝ ΖΟΥΜΑΡΕΙΣ, ΟΠΩΣ ΕΓΩ ΤΩΡΑ,
ΜΑ ΣΥΝΟΛΟ ΕΝΙΑΙΟ ΑΠΟ ΜΑΚΡΙΑ.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΔΙΑΣΠΑΡΤΕΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΣ,
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΕΣ ΨΗΦΙΑΚΩΣ,
ΚΑΙ ΕΝΙΑΙΕΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΩΣ, ΝΟΗΤΙΚΩΣ,
ΕΙΚΟΝΕΣ
ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑΤΙΚΕΣ.
ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΕΣΑ ΣΛΟΟΥ-ΜΟΣΙΟΝ
ΚΑΙ ΓΩ Μ ΕΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΟ ΑΡΓΟΚΙΝΗΤΟ
ΚΥΛΩ ΑΠΟ ΠΟΛΗ ΣΕ ΠΟΛΗ ΣΚΡΟΛΑΡΩΝΤΑΣ ΚΑΤΩ ΜΕ ΤΗ ΡΟΔΕΛΑ ΣΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ ΜΟΥ.
ΠΩ ΡΕ ΚΟΙΤΑ ΤΟΣΑ ΜΕΡΗ.

-ΚΟΥΝΟΥΠΙ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΧΑΗ ΦΑΗΒ ΣΤΟΝ ΧΑΡΤΗ ΜΟΥ ΣΤΟ ΓΚΟΥΓΚΛ ΜΑΠΣ.
ΠΕΡΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΤΙ ΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΟΠΙΚΟ ΡΟΥΦΗΧΤΗΡΙ ΤΟΥ ΑΜΑΖΟΝΙΟΥ.
ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΓΙΝΑΝ ΔΥΟ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ.
ΚΙ Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΣΩΣΤΟ

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΜΟΥ.
ΤΟ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ,
ΤΟ ΖΩΝΤΑΝΟ, ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΟ,
ΔΙΣΔΙΑΣΤΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΟΜΕΝΟ,
ΕΙΚΟΝΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟ,
ΨΗΦΙΟΠΟΙΟΥΜΕΝΟ, ΙΝΤΕΡΝΕΤΙΚΟ
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ.
ΚΛΙΚ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΚΙΟΥ ΜΟΥ, Ή ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΕΚΛΑΜΨΗ.

ΕΓΩ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟ ΕΔΩ, ΜΠΑΙΝΩ ΣΤΟΝ ΠΟΤΑΜΟ ΑΜΑΖΟΝΙΟ. ΠΕΡΟΥ.
ΕΧΤΕΣ ΕΙΔΑ ΤΟ ΑΝΑΚΟΝΤΑ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΣΗ ΣΟΥ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ, ΦΙΔΙ ?
ΕΧΕΙΣ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ ΤΗΣ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ ΣΟΥ (Χ,Ψ) ?
ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΟΥ, ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ
?

ΕΚΤΕΙΝΟΜΑΙ.
ΜΥΣΤΗΡΙΟ Ο ΧΡΟΝΟΣ.
ΚΙ Η ΜΝΗΜΗ.

Ποταμός Αμαζόνιος, 26 Οκτωβρίου 2016

2018

1 year africa
31 Αυγούστου 2017 – 31 Αυγούστου 2018 – Ένας χρόνος στην Αφρική

image

ΠΑΝΩ ΣΕ ΔΥΟ ΤΡΙΓΩΝΑ ΚΑΙ ΔΥΟ ΚΥΚΛΟΥΣ

Βρίσκομαι σε σταυροδρόμι δίχως σταυρό
Βρήκα την ψυχή μου στο μονοπάτι μου μα δε βρήκα το μονοπάτι της ψυχής μου
Όσο προβληματιζομαι, τόσο αληθεύω;

Αποπειράθηκα να χαθώ στο τώρα, και χάθηκα
αχρόνως με απώλεσα
στην ενιαιότητα της αιωνιότητας
και βρήκα τον Χειμώνα των εποχών της Ανθρωπότητας
και στέκω αναμεσίς της κυκλικότητας

arbre-tenere-niger-africa
Το δέντρο του Ténéré, Νίγηρας

Δέντρο όσο ψηλό και ριζωμένο
με ορίζοντα ατελείωτο μια γύμνια
και βλέπω τον Ήλιο τον ζωοδότη
να ανατέλει μα και να δύει

έΟιθι στ’ άστρα νι βλέπω την ομορφιά του σκότους
έΟιθι ν’ αφουγκράζομαι τις αγνές ψυχές στην παγωνιά
να αναλώνομαι για να τις ζεστάνω

κι ενώ ταπεινωνόμουνα μικραίνοντας
βρήκα ελπίδα στην αναμονή της Άνοιξης
στην καρποφορία του Καλοκαιριού
Τα φρούτα μου είπα θα δώσω και τη μελλοντική σκιά μου
σε μια ελευθερία
που στην πορεία της απορίας της
θα βρει τις ερωτήσεις των απαντήσεων
πάνω σε δύο τρίγωνα
και δύο κύκλους.

ΕΚΣΤΑΤΙΚΑ

Κι η Άνοιξη ήρθε κι έφυγε
και οι καρποί του Καλοκαιριού συνάντησαν την ελευθερία που καλπάζει στα σχήματα και γεννάει ερωτήσεις
κι η σκιά καλωσόρισε τη γεύση των καρπών
κι αναφώνησα τώρα μέσα από τα παιδιά μου:

Όποιος νομίζει ότι το Δέντρο μένει ακίνητο
δεν ταξίδεψε αρκετά να φάει τους καρπούς από άλλα περιβόλια

Όποιος νομίζει ότι το Δέντρο στέκει μονάχο
τελείωσε το δέντρο του στην αρχή του χώματος

Όποιος νομιζει ότι το Δέντρο είναι μόνο για κούτσουρα,
ας ταϊσει με τα ζωντανά χέρια του τα σκουλήκια.

Το Δέντρο που εμποτίστηκε με τη γύμνια του ορίζοντα
ξέρει όλες τις εποχές
και βλέπει την Ανατολή μα και τη Δύση
και μεγαλώνει γερό κι αληθινό
Απλώνει τους καρπούς του στις γεύσεις και στις σκέψεις όπως και τα κλαδιά του που δίνουνε σκιά στους οδοιπόρους

Ζεσταίνει τις αγνές ψυχές, το Δέντρο
μεγαλώνει τον κορμό του
κι αναπαράγεται εκστατικά.

Ε;

image-1
Μπλέσινγκ

Η θέρμη του χαωτικού λογισμού μου αποκρυσταλλώθηκε όπως η σκόνη που αιωρείται φανερώνεται, αλλά και δίνει σχήμα στις εισερχόμενες ακτίνες του Ηλίου.
Η μέρα και η μητέρα μου, Παρασκευή
31 Αυγούστου
Ένας χρόνος Αφρικανικός, ποταμός ορμητικός εκβάλλει στο

τώρα,
πώς ζεις αδιάστατα;
Δίχως μνήμη ο χρόνος είναι μια ψευδαίσθηση
δίχως ψευδαισθήσεις ο χρόνος είναι η μνήμη του Θανάτου
Στην κίνηση μου οι εποχές δεν έχουν κυκλικότητα
Τα συναισθήματα το μέτρο του χρόνου, αθανατίζουνε την εμπειρία
κι οι στάχτες της φωτιάς τους
– από τα σπλάχνα του Νου –
Λέξεις!

ΤΗΛΕΜΕΤΑΦΟΡΑ

Της ύλης του πνεύματος·
μια έκσταση υπαρξιακή
νοοτροπία ου-τοπική

Της ύλης του σώματος·

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

ισ
Άσλεϋ

Ο Έρωτας έχει Όνομα· ας λέει
ότι θέλει η θανατηφόρος ροπή

ιΝΝ
Αλεχάνδρο

Ρίζωσε ο σπόρος της Φιλίας

ΣΟΥΔΑΝ

DSC_2161

που άνθισε στην καυτή έρημο

ΑΙΘΙΟΠΙΑ

WP_20180223_16_04_46_Pro

κλυδωνίστηκε στους αιθέρες της θλίψης των βουνών

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

20180404-153700

ανδρώθηκε στον πόνο της πνευματικής ανομβρίας

ΚΕΝΥΑ

IMAG0306

άφησε τα πέταλά του ασθενής

εκεί που
εκσπερμάτησε διαίρεση και πολλαπλασιασμό

ΤΑΝΖΑΝΙΑ

Και τώρα ρίζωσε σ’ ΏΝΝΡ Γη, ΜξΚ ΟΚιν ΏΝΝΡ ζωή
Υψώθηκε μετουσιωμένος σε άνθος που κοιτάει μόνο προς τον Ήλιο, γιατί τον Ήλιο ξέρει μέσα από τις αισθήσεις του ως ζωοδότη
Επειδή η βροχή δεν ήταν αρκετή για όλους
ποτίστηκε από τα δάκρυά του

ΜΑΛΑΟΥΙ

κι από μιαν Αγία
και βρήκε ένα σκοπό

ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ

ΧιρΏ ρξ!

Υπάρχει Αγάπη, η Αγάπη ως έγνοια
– Ρ τελειότητα της έννοιας, ψάχνει ακόμα τη μορφή της,
η Αγάπη ως πραγματικότητα αιθέρια.

ΧΑΡΑ

Η χαρά έχει τέσσερα γράμματα – πόδια μιας πλευράς
όσα κΚ Ρ λύπη – πόδια άλλης πλευράς
Εγώ είμαι μια αράχνη με οκτώ πόδια
Είμαι πολύ εργατική κι οξύνους
και τριγυρνώ ασταμάτητα
Όταν ξεχνάω το Όλο βρίσκομαι να κάνω κύκλους προχωρώντας μονόπαντα στη χαρά μου

ΑΙΓΥΠΤΟΣ

25587935_1473209529381008_4483542346994931987_o

Στέκω σξ Δέντρο στη ΟΚι πλευρά του Ιερού Ποταμού της Συνείδησης κιΚ απεγνωσμένα υφαίνω. Όλο υφαινω γιατί θέλω νι χτίσω – πού δξν ξέρω, γιατί χαώνομαι – υφαίνω, όμως, κιΚ κολλάω στον Έρωτα, κιΚ υφαίνω χωρίς νι ξέρω το ΟέΝΝον κιΚ γΚι τη ΌΚΝίι, λοξοκοιτώντας πάντα την ΏΝΝΡ όχθη.

Εκεί εγώ γνώρισα την Αγάπη ως πραγματικότητα αιθέρια.

25542488_1473174679384493_5981128518640669443_o

Ο άνεμος που πνέει στα ιστία των πλεούμενων

ΑΣΣΟΥΑΝ

πήρε και τον ιστό μου ενόσω ανάβλυζε απ´τα βάθη μου διαρκώς και τον επέρασε σε Δέντρο της άλλης πλευράς του Ιερού Ποταμού της Συνείδησης !

Κι εγώ που όλο ύφαινα χωρίς να ξέρω τα γιατί και πώς
λόγω της Αγάπης ως πραγματικότητας αιθέριας,
βρέθΡκι νι κάνω γέφυρα απ’ την ίδΚι μου την ύπαρξη γΚι την ίδΚι μου την ύπαρξη.
Και πέρασα απέναντι

ΣΟΥΔΑΝ

και πήρα καθαρό κι αλλιώτικο αέρα.
Πριν, ήμουνα σαν υπερμεγέθης μπάμπουρας που σπαρταράει φτερωτά και τζιτζιρίζει ενοχλητικά σκουντουφλώντας επανειλημμένα στο τζάμι δίπλα από το ανοιχτό παράθυρο
κΚ έφαγα ΟΚι σφαλιάρα αγαπητική από τον Άνθρωπο κιΚ βγΎκι επιτέλους απ’ το παραθύρι της πίσω αυλής, που ‘νιΚ κοινόχρηστη. Κι ινΏσινι φρέσκο ιέρι.

CSC_3336

Ο Άνθρωπος ευνόησε κΚ Îż μπάμπουρας εννόησε το Κοινό, αφ’ υψηλού.

Κι είδα τη ματαιότητα της κληρονομικής μου περιβολής
Το κοινό ως όλον απαιτεί μεταμόρφωση καθολική.
Σαν την κάμπια, δε σιχτήρησα το περιοριστικό καλούπι μου,
ωρίμασα όμως με πόνο, κι έγινα πεταλούδα

ΑΙΘΙΟΠΙΑ

WP_20180223_16_26_43_Pro

Πήρα τα πέταλα του άνθους της Φιλίας για πετάλια
στην πορεία μιας απορίας πάνω σε δύο τρίγωνα και δύο κύκλους
και πέταξα στα ψηλά βουνα με την παρέα των χρωμάτων και των αρωμάτων
κιΚ δξ σταμάτησα νι παρατηρώ κιΚ νι παρατηρούμαι. Τι χέρια των ανθρώπων ΏΝΝι υψώθηκαν γΚι νι Οξ δείξουνε Οξ θαυμασμό κΚ ΏΝΝι γΚι νι Οξ θίξουνε Οξ πέτρες. Άλλαξα δέκι χρώματα κιΚ στο τέλος τα ‘χασα όλα κΚ έπεσα σι δυο ΞξρΏ φύλλα στον ΚδΚο μου τον ιστό. Διδάχτηκα τη χαρμολύπη. Η Σοφία του αγαπητικού ιΚθέρι της Φιλίας μου είχε ψιθυρίσει πως Ρ ΧιρΏ κΚ Ρ Λύπη ξίνιΚ δυο πλευρές σιν τις δύο μου πλευρές – κιΚ πως όπως εγώ τις φέρω πάνω μου, έτσι κΚ Ρ πεταλούδα, έτσι κΚ Ρ πραγματικότητα, που ξίνιΚ δισυπόστατη – τουλάχιστον όσον αφορά στην εμπειρία.

Και βίωσα πως όπως υπάρχει η Αγάπη ως έγνοια και ως πραγματικότητα, υπάρχει κι ο Πόνος της πείνας

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΦΡΙΚΑΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Screenshot_20210626-003102_2

κι ο πόνος της ανελευθερίας.
Ο πόνος που υφαίνετε σε μίζερες στιγμές κι ο Πόνος ως πραγματικότητα αιθέρια.
Η μάνα Γη γεννάει με πόνους έναν μωρό
που χει διάφανα γραμμένο στο μέτωπό του « ΕΓΩ ».

Μάζεψα τα μέλη μου όλα εντός μου, γιατί δε χωράγαμε. Σα μια χελώνα μαντρωμένη που ξαναφυλακιζεται στο καβούκι της
Ήρθε σκοτάδι συνεχές, υγρό, ζεστό και βίαιο, κι εγώ όλο και μαζευόμουνα
Οι ήχοι ήταν από θανατηφόρα κρόταλα κΚ ακούγονταν κΚ απ’ το δικό μου καβούκι
Εκεί βρήκα μέσα μου τη Λύπη, όταν σα κυάλι, η οπή της κεφαλή έφερε μπροστά μου, μέσα από μια σχισμή
το ζωώδες πρόσωπο του φρουρού που με φύλαγε.
Ο πόνος της ανελευθερίας δεν είναι μόνο στο μαντρί μου

Εκεί γνώρισα τον Πόνο ως πραγματικότητα αιθέρια

Το τίμημα : Ρ ένωσή μου Îź’ ένι μολυσμένο κουνούπι

ΚΕΝΥΑ

IMAG0284

Απο οριζόντια θέση είδα τη Δύση και την Ανατολή πολλών ημερών σαν ερπετό που άθελά του αγναντεύει τον Ορίζοντα
Όπως αυτό κατεβάζει τη θερμοκρασία του στην ακινησία, εγώ την ανέβαζα
Θαύμασα τη Βιολογία κι ενώθηκα λίγο με τους οριζωντιομένους που βρίσκονταν δίπλα μου μα και στα νούμερα
Άλλαζα χρώματα ανάλογα με το περιβάλλον
και πριν το καταλάβω άλλαξα το ματωμένο δέρμα μου και σύρθηκα, για λίγο,

ΤΑΝΖΑΝΙΑ

μόνος κι αγνώριστος.
Ήτανε μέρες ηρεμίας και ενατένισης.
Μια οΚκογένξΚι που ‘ταν πολλές οικογένειες Οξ περιέθαλψε σιν ήμουνα κουτάβι χαμένο που ψάχνει γΚι Αγάπη σιν έγνοΚι.

IMAG0415

Κι είδα τον πόνο λόγω του Εγωισμού της Ανθρωπότητας στα
βουβά, μειλίχια κι ελπιδοφόρα μάτια των ανθρώπων μιας γλώσσας ακαταλαβίστικης
Τι μωρά βήχανε κιΚ οΚ ΟξγΏΝοΚ αναζητούσανε Îź’ αγωνία.
Είδα σιν ψΏρΚ – που δξν έφαγα – τον Ωκεανό
κΚ ένιωσα Îź’ όλα μου τα λέπια τα νξρΏ της λίμνης

ΜΑΛΑΟΥΙ

IMAG0468

Είδα τα μάτια της Αγίας στο νερό κι ήταν τα ίδια μάτια
Βουβά, μειλίχια, κι ελπιδοφόρα και αγνά
Θυσιάστηκα για να την πλησιάσω και να τη γεμίσω
και να της πω από τα χέρια της
Κάνε με ένα με σένα γιατί εγώ ξέρω τον Πόνο ως πραγματικότητα αιθέρια και ξέρω και τον Πόνο της πείνας.

Από τη λίμνη μέσα φαινόταν πάνω και πίσω από τα δικά της μάτια, το βρέφος της σαν Άγγελος βαλμένος στην πλάτη, με όνομα Τουόνγκε,
δηλαδή Ευχαριστία.

IMAG0469_BURST002_COVER (1)

Πήρα τα φτερά του για λίγο να πετάξω
σαν κουκουβάγια που φέρει μήνυμα
κι έφτασα καλπάζωντας ως ελευθερία της πορείας μιας απορίας
πάνω σε δύο τρίγωνα και δύο κύκλους
σε ένα χωριό.
Και γένναγα ερωτήσεις με τους φτερουγισμούς της Λογικής, όλους αυτούς που με ταΐζανε και γέμιζα και γω με ερωτήσεις

IMAG0536
κι έπιασα να συναρμολογώ τα σχήματα λειτουργικώς
και πέταγα πότε στα ύψη της γνώσης και πότε στα βάθη της γενικής αμάθειας και του προσωπικού αινίγματος.

Φίλησα τα χέρια που με ταΐζανε
κοίταξα τα χαρτιά μου που λήγανε
κι έφυγα πολύ πρωί σαν τα πουλάκια που μεταναστεύουνε μονίμως

ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ

και νομίμως.

Και τώρα βασιλεύω σε ένα γυμνό δωμάτιο
Φιλώ το πάτωμα για καληνύχτα και τις λέξεις για καλημέρα.

IMAG0732
Ψάχνω το Νόημα στην πόλη με το διχοτομημένο όνομα

Κι ακόμα χαίρομαι που μοιράζω φρούτα στα παιδιά
και λυπάμαι που δε μοιράζω φρούτα στα Παιδιά

IMAG0755_3

Μα τώρα πια
Σα μία κότα
την ώρα που τα σκυλιά κάνανε τα σκυλιά κι οι κόκορες παίζανε τους κόκορες
σα μία κότα
που συνειδητοποίησε πως το χέρι που την τροφοδοτεί είναι το χέρι που τρώει τα παιδιά της, γεννημένα κι αγέννητα.

Τώρα λυπάται τα χαμένα της παιδιά και τα κλαίει μα χαίρεται κιόλας
γιατί
τώρα
ΞέρξΚ.

Χαρά για τη Γνώση
Χαρά για τη Συνείδηση

Σα μια φάλαινα που εθελούσια παύει να αναπνέει
και καταδύεται στο σκότος του βυθού
και εμποτίζεται από την πίεση της Γνώσης
και τρώει
και μεγαλώνει.

Χαράρε, 31 Αυγούστου 2018

Αγία Μάηνες

Ετών εικοσιενός κι η κόρη ενός, Τουόνγκε
Τουόνγκε, δηλαδή ευχαριστία στα τσιτουμπούκα. αγία μάηνες παλάμες 60 χρονης, να πιάνει τα αναμένα κάρβουνα σα να ήταν απλά ξύλα, να σηκώνει το μπιτόνι με το νερό πιο εύκολα απο μένα, με γόνατα λιωμένα..να χαμογελάει με έναν τρόπο παιδικό, να παίρνει 25 ευρώ το μήνα για να δουλεύει 28 μέρες, 8 το πρωί με 6 το απόγευμα
Οξ 5 αδέρφια, ιΝΝΏ αυτή θέΝξΚ 2 .. γιατί μόνο 2..; τα πολλά παιδιά ξίνιΚ πρόβλημα.. θέλουν χρήματα…- ιν είχες άπειρα λεφτά, ιν ήσουν πλούσια, πόσα; δύο, δύο ξίνιΚ κιΝΏ. ιγίι μάηνες, εικοσοενος κιΚ χωρισμένη, Îż εικοσιτριων άντρας της έπινε κιΚ τη βΏριγξ κΚ έφυγε από από το σπίτι κιΚ Ύρθξ εδω πέρα νι δουλέψει. εχτές το βράδυ πήγα σπίτι της – ΎθξΝι νι το δω, Οι δξν μπορούσα.. δξν έχουν ούτε ρεύμα. ΟΡν πω γΚι τρεχούμενο νερό. Ρ πάνα του μωρού ξίνιΚ Οίι πετσέτα κιΚ από πάνω ΟΚι σακούλα δξΟένΡ. ιγίι μάηνες, Ρ βισίΝΚσι της ταπείνωσης. περπατάγαμε στο χωριό Οξ τη μάηνες κιΚ την έλας κιΚ συ γελάς κιΚ γω κΚ Ρ μάηνες. προσέχω το γέΝΚο μου πώς ιΝΝΏΜξΚ καθώς εντείνεται – μου κΏνξΚ εντύπωση. Ρ μάηνες κΚ Ρ έλας Οξ τα παιδιά στην πλάτη. σκύβουνε διπλωμένες κιΚ γξΝΏνξ – μιλάω Οξ τους ντόπιους τσιτσέουα. μου ψιθυρίζουν τι νι λέω.. γξΝΏΟξ γΚι κάπιοια λεπτά συνεχόμενα κΚ Ρ μάηνες πετάει ένι βέλος “oh Angelos, don’t make me happy”.

με διαπέρασε και βγήκε από την άλλη. κοίταζα την τρύπα μου το βράδυ στα όνειρα μιας ζωής στην αφρική. με μία αγία τοπική.

IMAG0469_BURST002_COVER

ξύπνησα κι έφυγα

Φάλαινα ή Τεχνική

Κλείνω τα μάτια και αναπνέω για να αισθανθώ πως υπάρχω.
Όπως η φάλαινα.
Η φάλαινα είναι ένα από τα ελάχιστα θηλαστικά που η αναπνοή του δεν είναι μια αυτόματη διαδικασία,
όπως Îż χτύπος της καρδιάς, ÎŽ Ρ κύηση –
είναι μια συνειδητή απόφαση.
Κλείνω τα μάτια μου για να τσεκάρω αν ζω.
Παίρνω βαθειές ανάσες.
Οι σκέψεις μου όλες συγκεντρώνονται στην εισπνοή,
και εκπνέω μια ιδέα ή έναν συλλογισμό.
«Υπάρχω!»
Ή και όχι;
Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά.
Εκκένωση.
Στον χώρο και στον χρόνο είμαι διάφανος
Οι σκέψεις εξαφανίζονται στον αέρα.

Αυτή τη στιγμή που επέλεξα συνειδητά να είμαι , αντί να κάνω, αφέθηκα ελέυθερος από τις αλυσίδες των σκέψεων
Σαν τη στιγμή που παραδίνεσαι στην άνωση και από τα κάτω του βυθού ανέρχεσαι στην επιφάνεια.
και βλέπεις τον ήλιο να παίζει με το νερό που λαμπυρίζει
Νοιώθω, νομίζω, ότι αυτή είναι μια άλλη στιγμή που οι σκέψεις εξαφανίζονται, στο νερό τώρα.
Και μένεις ενεός εν αναλήψει να χάνεσαι μέσα σε μια μαγεία περιρρέουσα

Κλείνω τα μάτια και αναπνέω με τη θέλησή μου
έχω το δικαίωμα να είμαι
και την υποχρέωση να κάνω
όμως τώρα απλά θα είμαι
Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά και σταθερά
Φτού ξελευθερία για όλους
για όλους, όχι
αυτή είναι προσωπική υπόθεση

Κλείνω τα μάτια και αναπνέω αργά και σταθερά για κάποια ώρα
Όλα αυτά που Οξ αφορούν, δξ Îź’ αφορούν.
Ο εγκέφαλός μου κάνει κλικ.
Οξυγόνο

Υπερτροφοδοτείται Îż νους – αέρας
κιΚ Ρ άνωση παρατείνεται – νερό
Μια στιγμή σπάνια και ιλιγγιώδης

Μακριά απ’ τον διακριτό παλμό της καρδιάς
πέρα από του νου τα μηδέν ένα

στην αυτοαναιρούμενη διαφάνεια της αναπνοής
Ε ί μ α ι

DSC_9504 (Large)

Σαντιάγο, Χιλή, Απρίλιος 2017

Νοοτροπία Ου-τοπική

«Νοοτροπία Ου-τοπική»
λέω τη νέα μου εφεύρεση
διά τη σίγαση των τύψεων

Ζω τη στιγμή εκστατικά
στο εδώ και τώρα,
είμαι παντού.

Μια γεωγραφία διανοητική μας πρέπει
να τρέπει
τα πάντα

Τον πόνο την πείνα τον θάνατο
στα πόδια μας
δίπλα μας εδω δα

Να πραγματώνεται στον νου
να φανερώνεται στο όλο ον
– στις επιλογές στη συμπεριφορά στη μορφή –
στον τρόπο της υπαρξης

«Νοοτροπία Ου-τοπική»
λέω τη νέα μου εφεύρεση
διά τη σίγαση των τύψεων

Μια ουτοπία τροπική
Ιδανική και δυνατή

Bicycle-powered Washing Machine

IMAG0631 (1)

This post is about a bicycle-powered washing machine project that took place at Matandani School in southern Malawi with Standard 7 students in July 2018.

INTRODUCTION

I have been traveling by bicycle for the last 3 years. Apart from amazing, a human on a bicycle is the most efficient way to move from point A to point B among all vehicles and animals.

Now, while traveling in many places, mainly in rural Africa, it’s typical to see a number of houses sharing the same backyard. In a shared backyard in a village called Leganga in Northern Tanzania I was so impressed by the crazy amount of hours women put on laundry every single day.. Families of 7 or 8 or 9, which is not so uncommon in Africa, will have to spend at least 2 hours a day washing clothes. The women at our backyard seemed to do this all day…

It also needs so much energy to hand wash your clothes that any of us living in the privileged side of the world would be really surprised! I am not saying that you had never hand washed something. But it’s a totally different story to wash all of your clothes, sheets, towels, blankets, etc by hand. (Needless to say, without exaggerating, that the majority of adult women in Africa is more or less as strong as I am, if not more… The non-electric world is mostly physical.)

So the idea was a bicycle-powered washing machine. The extreme efficiency of the bicycle combined with the fact that it is cheap and you can find it everywhere made me think that… at least we have to try! Seemed pretty simple as I was picturing it in my mind. The basic question to be answered was how the transmission of energy will take place.

I was thinking friction as the simplest and most economic way to go. I found some Direct Friction Systems

and I imagined how an Indirect Friction System could be
IMAG0642

I was thinking about Friction Systems as in Malawi people are using bicycles a lot, so it would be convenient for them to ride to the washing machine with their clothes, attach their wheel to the system and ride. However, not all of the families own a bike. So I preferred that we do something with a bicycle installed so nobody is excluded. I checked YouTube and there were already a lot of people doing something similar. There were many different designs, but mainly two energy transmission systems: the friction one and the free-wheel one. The latter was the way to go if we wanted to have the bicycle installed, as it is not only more convenient but also more efficient.

The idea was to do something that is
1. easily made in a village in Africa,
2. it’s not very expensive,
3. it (re-)uses staff from the local markets and
4. the whole installation can be replicable.

DESIGN AND CONSTRUCTION

So we started thinking with Standard 7 students what should be the questions we need to ask the mothers at home in order to design the right product for them. The 5 basic questions we came up with in regard to doing the laundry  were the following:

1. What are the main problems you face?
2. How many times per week?
3. How much time it takes?
4. Where do you get the water from?
5. Where exactly?

The following day we discussed the results and we concluded that a bicycle powered washing machine would be beneficial for the community.

imag0494
1. back pain, sore hands, too much time 2. 1 – 5 times/ week 3. 0.5 – 2 hours/ time 4. borehole, river, tap, dam 5. home, borehole, river, dam

I brought my bicycle into the class and tried to demonstrate the great amount of energy that is generated when cycling. I hopped onto the bike and started cycling while the bike was fixed (the stand was down) and the back wheel was spinning in the air.

We also discussed what materials would be necessary for such a task.. After that, every learner draw a bicycle powered washing machine that should do the job.

Next day myself, mr Macdonald Maloya (the Science teacher), 3 girls and 3 boys from Standard 7 went to the nearest town, Zomba, to find the necessary parts.

We wanted to keep the cost down so we looked for used drums and used bearings. We also tried to find metal parts to construct the internal cylinder (instead of buying a ready made one), we checked the prices of used big plastic drums, we asked the prices of wire, etc. We walked all around the town and every now and then we were discussing to see how we should proceed. The problem was the drum. The ones we could find at Zomba were 220 litres large, made of plastic. The used ones were priced at 17000 kwacha. I thought they were too expensive and also, primarily, very big.

I was afraid that a 220 lt drum would need a lot of water and it would be very difficult to make it go round. We finally bought a metal one. 100 litres at 11000 kwacha. Also, a day later I found a used wire fence that seemed good for the internal cylinder. The following day we brought everything into the classroom.

imag0523_burst002_cover

We observed what we had bought and we watched a video on YouTube of a design that seemed compelling to follow. Later, learners would get up one by one and show to their fellow students where every piece would fit in the final version that was on the blackboard. We wrote down the cost for everything and every student individually worked out the total cost.

imag0546
Max, the first welder (on the left) and mr Collins Mulipa, the Standard 7 teacher

Next step was putting everything together.

imag0554
Cleaning the drum

The Construction Steps

1 . Making the base of the bicycle
2. Cutting and cleaning the drum
3. Cutting the wholes at the sides of the drum
4. Creating the internal wire cylinder (IWC)
5. Welding the pipe with the IWC
6. Welding the bearings at the side of the drum
7. Attaching the free wheel at the pipe
8. Putting everything together

WHAT WENT WRONG

In retrospect, we did a lot of things wrong. It was the first time we were doing something like this and we couldn’t really predict everything. On top of that, while the welders were very talented in using the tools, the mentality was act-first-think-later. Not proactive that is to say. And some things are irreversible, unfortunately.

1. We should have calculated in advance the necessary height for the base of the bicycle. We didn’t do it, so at the end we had to add an extra piece of metal underneath the drum to support the drum on a higher position.

2. We had to opt for a bigger drum. The 100 lt one was not enough. It’s not that 100 lt are not sufficient, but if we could do it again we would choose at least a 150 lt drum to achieve higher scale economies.

3. The 20-tooth free wheel demanded a lot of effort to turn the whole thing around when the drum was loaded with clothes and 40 lt of water. A 13 year-old child was struggling to make it start.

4. The rear “legs” of the bicycle base were distracting the chain path.

5. They were removed and reinstalled, but even the second time they were hindering the cycling move (i.e. back of feet touching the drum)

6. So, the pipe was welded in order to elongate it, but it had to be really straight cause even minor deviations were producing abnormalities and the chain was getting off the free wheel

7. The IWC was put very close to the inner drum walls (at points, less than 1 cm) and if its door was not properly and very tightly closed it touched the drum from the inside

8. To avoid that, the drum’s door was put to close at a bit higher position, which resulted in lots of water and soap coming out in every revolution. We managed to get the IWC’s door tightly closed and the drum’s door was closing properly but even then there was a lot of water coming out.

9. A lot of the wire edges of the IWC were not well trimmed and in result one of my shirts got ripped a little bit.

10. The IWC’s gaps in-between the wires where not sufficiently small and the clothes were coming out.

imag0612

11. Worst of all, one of the bearings didn’t work properly as either the welder hit it really hard in order to attach it to the drum (the pipe was slightly larger than the hole of the bearing) or, while welding it, high temperature affected the interior. The result was that it was creating a lot of resistance.

CORRECTIONS

1. The faulty bearing was removed and a new bearing was placed. This was pretty demanding as both the drum and the pipe should stay unaffected.

2. We changed the free wheel to a 25-tooth one and the difference was significant!

3. We also added a third bearing in order to avoid the pipe bending (and the subsequent chain coming out). The third bearing was also placed to enhance the overall stability as

4. we removed the part of the pipe that was inside the IWC because clothes were wrapping around it.

5. To further enhance the stability we added two metal pipes connecting the IWC’s side walls.

5. In order for the clothes not to come out of the IWC we added a thin nylon rope in-between the gaps

6. As far as the water leaking is concerned we used the rubber used to seal cars’ windows

THE TOTAL COST

Above you can find the detailed analysis before the corrections. The total cost was 54450 kwacha. Plus 2000 (new bearing), 200 (glue), 600 (nylon rope), 500 (window rubber), 3000 (welding) = 6300.

Total Cost = 60750 kwacha (72 euros, 84 dollars at the time of writing)

RANDOM PHOTOS

imag05741
Old and new ways of doing the laundry (before we fix the leaking issue; that’s why the foam there)

AN ADVANCED VERSION

An advanced version would have a drum of 150 lt and a full crankset and rear derailleur in order for the rider to cycle easily independent of the amount of clothes. Also, a longer chain that would allow for the drum to be placed behind the bicycle. In this way you could cycle without your feet hitting the drum and at the same time the pipe wouldn’t need to be long enough to bend.

imag0571_1
Presentation in front of the parents!

THANKS

Many thanks for this great opportunity go to Andrew Moraghan for his invitation to come and volunteer at Matandani School. Also to Givemore Chipanga, Principal of the school who trusted me to proceed with my idea. In addition, many thanks to Mary Saenda and Kenneth Kassam for their support throughout. Not to forget Standard 7 teacher Collins Mulipa and Science teacher Macdonald Maloya. Last but not least, many thanks to standard 7 learners for their cooperation and ideas.

And of course, to the welders!

Ahh! Cleverton, the welder who did most of the job at our washing machine, was inspired by the idea and he did his own!!

 

PSX_20180808_155306_1

❤

But I am poor

είχα τώρα μόλις μόλις μια δυνατή συζήτηση με τον ιδιοκτήτη του λοτζ εδω πέρα. στα παράλια της λίμνης Μαλάουι ένας πολύ ωραίος χώρος για κάμπινγκ με δέντρα ωραία κτίσματα ωραία μπάνια κλπ. του έχω εξηγήσει ότι δεν μπορώ να του δίνω 5 δολάρια το βράδυ για να βάζω τη σκηνή μου μιας και στην πόλη έχω δωμάτιο με μπρίζα που κάνει 2 μιση και αν θέλει, 2μιση μπορώ να του δώσω και να είμαστε όλοι χαρούμενοι. μου λεγε (όταν ήρθα) πώς θα είμαστε όλοι χαρούμενοι αφού ζητάω 5 δολάρια και μου δίνεις τα μισά. του λέω, αδερφέ (είναι 55 χρονών) μου δίνεις κάμπινγκ στην παραλία, μπορώ να πάω 50 μέτρα πιο κει και να μην πληρώσω τίποτα. μπάνιο έχω στη λίμνη, και την ανάγκη μου θα την κάνω στη φύση. η εναλλακτική μου θα μου κοστίσει 0 και συ δε θα κερδίσεις τίποτα, τώρα θα κερδίσεις 2μιση δολλάρια, που είναι μια καλή τιμή. (δεν είναι κανένας άλλος στο κάμπινγκ τώρα). μετά άρχισε να μου λέει μπορούμε να σου μαγειρέψουμε με 5 δολάρια το πιάτο. του λέω, πάω στο χωριό και τρώω με μισο δολάριο (και λιγότερο). αν θέλεις 1 δολάριο με πολύ χαρά να πάρω κάτι από εδώ. κρέατα ψάρια τυρια δεν τρώω.. τι θα με χρεώσεις 5 δολάρια; ουγκάλι με λαχανικά; μου λέει μετά ΟΚ, το μπαρ είναι από εδώ έχουμε κολντ ντρινκς, μπιερς κλπ. α καλά, λέω..
χτες αυτά. σήμερα, τώρα, ήρθε εδώ δίπλα που πληκτρολογώ με πληκτρολόγιο μπλουτουθ στο κινητό. μου λέει τι ειναι αυτό. του λέω το και το. μου λέει θα μου το δώσεις; του λέω και γω με τι θα γράφω; μου λέει: θα μου πάρεις τότε ένα λαπτοπ από την πρωτεύουσα να μου το στείλεις;
εκεί αναγκαστικά κάνω το επόμενο βήμα. μπαίνω σε μια προσπάθεια να σπάσω ένα στερεότυπο που δε γίνεται να το σπάσεις, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. του λέω εμφατικά. αδερφε, μουζουνγκου νταζντ μιν ριτσ. δηλαδή, λευκός, δε σημαίνει πλούσιος. ταξιδεύω για 3 χρόνια, προσπαθώ να ξοδεύω όσο πιο λίγα γίνεται, η βίζα για το μαλάουι έκανε 100 δολάρια.. κλπ. στη χώρα μου, του κάνω, είμαι μιντλ κλας, εσύ εδώ είσαι χάη κλας.. τον πιάνουν γέλια αβολίασης. ναι του λέω είναι αλήθεια και κει μου λέει με σοβαρό και καρμίρικο ύφος
But I am poor…
– you are not poor at all του λέω, πουρ ξίνιΚ Ρ Μάηνες που δουλεύει γΚι σένι που ξίνιΚ Οξ το παιδί της εδώ ΟικρΚΏ από τον άντρα της γΚι νι δουλεύει, πουρ ξίνιΚ όσοι δξν έχουν παπούτσια, ÎŽ φοράνε τα ίδΚι ρούχα όλο τον ΟΎνι. όσοι δξν έχουν τρεχούμενο νερό, όσοι δουλεύουν μεροκάματο. εσύ έχεις μέχρι κιΚ τουαλέτα ευρωπαϊκή εδώ κιΚ όλα αυτά σου ανήκουν. τι πουρ μου λες;
Thank you μου ΝέξΚ, κιΚ το Νξγξ από την κιρδΚΏ του, thank you for the encouragement. του λέω δξν τα λέω γΚι νι σξ ενθαρρύνω ÎŽ νι σξ αποθαρρύνω – ξίνιΚ ΟΚι πραγματικότητα, γιου ιρ νοτ πουρ.
ποιος είναι στα αλήθεια πουρ;
αυτή είναι Η ερώτηση. και μιας και όλα είναι σχετικά ( όλοι είμαστε φτωχοί συγκρινόμενοι με κάποιον πιο πλούσιό μας), κι επίσης η υποκειμενική εμπειρία μου δεν μπορεί να δώσει μία ολοκληρωμένη απάντηση, στα αλήθεια φτωχοί σύμφωνα με τα νούμερα είναι 1 δισεκατομύριο άνθρωποι οι οποίοι ζούνε στις παρακάτω συνθήκες.
Φαντάσου ότι είσαι ένας από αυτούς:
Ζεις Οξ 1-2 δοΝΏρΚι τη Οέρι (φαγητό, στέγαση, νερό – τα πάντα). “τα πέντε σου παιδιά πρέπει νι περπατήσουν γΚι ώρες, πήγαινε-έΝι κιΚ ξυπόλητα Οξ ξνιν πλαστικό κουβά γΚι νι πάρουν νερό από Οίι ΏθΝΚι, τύπου-πηγάδι τρύπα, ΟΚι ώρα ΟικρΚΏ. Στην πορεία μαζεύουν ξύλα γΚι νι μαγειρέψετε αργότερα το κουάκερ που τρώτε σξ κΏθξ γεύμα, κΏθξ Οέρι γΚι όλη σας τη ζωή, εκτός από τους μήνες που Ρ σοδξΚΏ δξν ήταν κιΝΎ κιΚ πηγαίνετε στο κρεβάτι πεινασμένοι. Μια Οέρι Ρ μικρότερη κόρη σου αναπτύσσει επίμονο βήχα, Îż καπνός από την εσωτερική φωτιά [γΚι το ΟιγξίρξΟι] επιδρά άσχημα στα πνευμόνια της. Δεν έχεις λεφτά γΚι αντιβιοτικά κιΚ 1 ΟΎνι αργότερα, πεθαίνει. Αυτό ξίνιΚ που ΝέΟξ, ικριίι φτώχεια… περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι [2017] ζουν έτσι.”
ÎŁÎľ ελεύθερη μετάφραση από το βΚβΝίο FACTFULNESS, ten things we ‘re wrong about the world, and why things are better than you think. Hans Rosling, Ola Rosling and Anna Rosling-Rohnlund. (παρακάτω παραθέτω το πρωτότυπο)
και να σκεφτεί κανείς ότι διαφωνώ πολύ με τη μεθοδολογία και τη θέση του βιβλίου. Υπάρχουν άπειρα βιβλία στα Development Studies και γενικά στις 2 κύριες (σ)τάσεις, ο συγγραφέας είναι ο πιο αισιόδοξος των αισιόδοξων. Ακόμα κι αυτός, δίνει μια τόσο τραγική εικόνα για τους πιο φτωχούς! Ένα βιβλίο από την αντίθετη πλευρά είναι το The
WHITE MAN’S BURDEN, why the west’s efforts to aid the rest have done so much ill and so little good. William Easterly.

Το πρωτότυπο:

“You start on Level 1 with $1 per day. Your five children have to spend hours walking barefoot with your single plastic bucket, back and forth, to fetch water from a dirty mud hole an hour’s walk away. On their way home they gather firewood, and you prepare the same gray porridge that you’ve been eating at every meal, every day, for your whole life—except during the months when the meager soil yielded no crops and you went to bed hungry. One day your youngest daughter develops a nasty cough. Smoke from the indoor fire is weakening her lungs. You can’t afford antibiotics, and one month later she is dead. This is extreme poverty. Yet you keep struggling on. If you are lucky and the yields are good, you can maybe sell some surplus crops and manage to earn more than $2 a day, which would move you to the next level. Good

luck! (Roughly 1 billion people live like this today.)

” (page 28)

Δυο λόγια ακόμα για τον Άλφρεντ τον ιδιοκτήτη. δεν έχω ίντερνετ εδώ να ανεβάσω το ποστ και οι μέρες περνάνε και μαθαίνω παραπάνω πράγματα. έδωσε επιπλέον 5000 κουάτσα στη Μάηνες (21 χρονών) για το παιδί της. αντί για 20.000 που ήταν κανονικά ο μισθός της για 28 μέρες δουλειάς, της έδωσε 25.000 σήμερα, ο πρώτος της μισθός!

Αλλά,έγινε και το ακόλουθο. το μεσημέρι πήγα και έφαγα με το προσωπικό. η Μάηνες και 3 παλικάρια 18-20 χρονών. τρώγαμε τα ίδια αλλά η μάηνες τα ετοίμαζε σε άλλες κατσαρόλες και απορούσα. παραπονιόταν ένας από τα τυπάκια μετά και ρώτησα τη μάηνες ενώ τρώγαμε, γιατί. μου λέει ότι ο ιδιοκτήτης είπε ότι οι ντομάτες είναι μόνο για τους πελάτες. το προσωπικό να τρώει το φαί σκέτο. Ρώτησα γιατί, και μου λέει η μαηνες: για οικονομία

άκου τώρα. οι ντομάτες, οι 15 μέτριες-μεγάλες ντομάτες κάνουν 200 κουατσα.

880 κουάτσα = 1 ευρώ.

PSX_20180701_075013.jpgπαράλια της λίμνης Μαλάουι, η σκηνή και το νεοαποκτηθέν μου ποδήλατο 😁😍

IMAG0472τυπικός τρόπος μαγειρέματος στην Αφρική

Weeks 129 – 133 | Ethiopia

με θέμα: Μετέμα
Μπήκαμε από τη Μετέμα, βγήκαμε από τη Μετέμα. Το γράφω και μου φαίνεται ψέμα.

Η μετάβαση από το Σουδάν (μία μουσουλμανική χώρα με σαρία) στην Αιθιοπία ήταν ιδιαίτερα έντονη. Γράφω σχετικά, εδώ.

Το συνοριακό πέρασμα στο Koυρμούκ ήταν κλειστό για τους τουρίστες. 2 μέρες, 500 μπιρ, και 600 χιλιόμετρα αργότερα είμαστε για δεύτερη φορά στη Μετέμα. Αυτή τη φορά προς και όχι από το Σουδάν. Θα μπορούσα να είχα ρωτήσει κάπου αν το Κουρμουκ είναι προσπελάσιμο αλλά δεν το έκανα. Είδα δρόμο στο γκουγκλ μαπς και είπα Α κομπλέ, Πάμε από κει.

DSC_2953
Πρώτες ώρες στην Αιθιοπία – πρώτη φορά στη Μετέμα. Φόντο Ρ σΡΟιίι της χώρας

Αιθίοπες, οι με ηλιοκαμένη όψη. (αἴθω = καίω + ὤψ)
«Αιθιοπικά», το τελευταίο σύγγραμμα της λεγόμενης κλασικής, αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Του Ηλιόδωρου, 3ος αι. μ.Χ.
Αιθιοπία… τι χώρα;! Προχτές πέτυχα ένι χάρτη που είχε της ημερομηνίες ανεξαρτησίας των αφρικανικών κρατών.

wp_20180327_12_55_01_pro.jpg
Όλοι γύρω στο 1965, Αιθιοπία: 2000 χρόνια πριν!

Έτσι εξηγείται το ποσό περήφανος λαός ξίνιΚ! Απο τα 54 κράτη της Αφρικής ξίνιΚ το μόνο που δξν είχε αποικιοκρατία! Το κράτος ΞξκΚνΏξΚ από την περίοδο του αυτοκράτορα Θεόδωρου ΙΙ (ÎŽ όπως τον Νένξ εδώ, Tewodros), Îż οποίος απ’ ότι μου είπαν ήταν στην εξουσία από το 1848- 1861. Aν τον γκουγκλάρεις όμως θι δεις ότι ήταν στην εξουσία από το 1855 – 1868… αυτό γιατί στην Αιθιοπία ξίνιΚ 7 χρόνια πίσω.. χαχαχα! Στην Αιθιοπία γιορτάσανε το μιλένιουμ το 2007 κιΚ τώρα ξίνιΚ 2011! To ημερολόγιο τους ξίνιΚ βισΚσΟένο σξ διαφορετική χρονολόγηση του ευαγγελισμού της Θεοτόκου κιΚ Ώρι της γένννησης του Χριστού.. Επίσης έχουν διαφορετική ώρα.. 12 το ΟξσΡΟέρΚ γΚι μας ξίνιΚ 6 γΚι τους Αιθίοπες μιας κιΚ Ρ Οέρι ΞξκΚνΏξΚ από την ανατολή του ήλιου..

Επίσης είναι φοβερά περήφανοι για τη θρησκεία τους. Το 45% Χριστιανοί Ορθόδοξοι, αλλά όχι σε κοινωνία με τις άλλες ορθόδοξες εκκλησίες. Μια εθνική θρησκεία πάνω κάτω με στοιχεία της κοπτικης παράδοσης (επιρροή από τα βόρεια) και της πρωτοχριστιανικης εποχής. Οι Αιθίοπες ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό παρά πολύ νωρίς, γύρω στο 330 μΧ (!!!) και είναι πιθανώς το πρώτο Χριστιανικό έθνος στον κόσμο.  Γι αυτό είναι και τόσο περήφανοι. Τους έλεγα είμαι και γω ορθόδοξος και έλαμπε το πρόσωπο τους..! Επίσης, υπάρχει και ένα 35% που είναι μουσουλμάνοι.. Επίσης πολύ περήφανοι ως οι πρώτοι της Αφρικής!! Επηρεασμένοι από τα ανατολικά, από την αραβική χερσόνησο.. Η Χαράρ, πόλη που θέλαμε να πάμε, αλλά τελικά δεν τα καταφέραμε, είναι η 4η ιερή πόλη του ισλάμ.. (εκεί έζησε τα 10 τελευταία χρόνια της ζωής του ο Ρεμπώ)

DSC_3090
Ορθόδοξη Αιθιοπική Εκκλησία

Αργότερα ήρθε ο επίσης φοβερά αγαπητός Χάιλε Σελάσιε.. βασιλιάς για 40 χρόνια.. αυτοκόλλητα του θα βρεις σε πολλά τουκ τουκ ή λεωφορεία.. πηγαμε σε ένα μπαρ να χορέψουμε και με το που μπήκε ένα τραγούδι αφιερωμένο σε αυτόν σηκώθηκαν όλοι (νέοι κάτω των 30, έχει σημασία) να χορέψουν.. ο Σελάσιε είναι η απάντηση στην ερώτηση «γιατί υπάρχει πλατεία αβησσυνίας» στην Αθήνα. (Αβησσυνία είναι το προηγούμενο όνομα της Αιθιοπίας.) Ο Σελάσιε λοιπόν, πολύ φιλέλληνας, θέλησε να συνδράμει τους Μικρασιάτες που μετά την Καταστροφή του 1922 μετεγκαταστατούνταν στην Ελλάδα. Ενίσχυσε οικονομικά, και προς τιμήν του η πλατεία αβησσυνιας. Ο Σελάσιε επίσης είναι πολύ αγαπητός διότι είναι αυτός που, μετά από πενταετή κατοχή, απώθησε τους Ιταλούς και έτσι δεν εξελίχθηκε σε αποικιοκρατία η παραμονή τους.

Μετά τον ΣξΝΏσΚξ είχαν Κομμουνισμό γΚι 26 χρόνια [πολλά αφρικανικά κράτη είχαν κομμουνισμό στη μετα-αποικιακή εποχή]. Τι τελευταία 27 χρόνια, «δημοκρατία»…. 27 χρόνια Ρ ίδΚι κυβέρνηση… Κανείς δξν τους θέΝξΚ εκτός από κάποιους παππούδες ιΝΝΏ κιΚ κάποιους νέους που μας έΝξγιν ότι ξίνιΚ χάλια, ιΝΝΏ τουλάχιστον τους ξέρουμε. Οι επόμενοι θι μας ξίνιΚ άγνωστοι κιΚ τελείως άπειροι». Όταν φτάσαμε στην πρώτη ΟξγΏΝΡ πόλη μπαίνοντας από το βορρΏ – λέγεται Γκόνταρ – είχανε 3ΎΟξρΡ επαναστατική ιργίι. Κατεβήκαμε στην κεντρική πλατεία νι δούμε τι γίνεται. Όλα ήταν κλειστά κιΚ είχε διαδήλωση που παρά τους πυροβολισμούς υπήρχαν στοιχεία χαλαρότητας όμοια Οξ αυτά που έβλεπα στην Αθήνα το 2009-10… δΡΝιδΎ, γέΝΚι κιΚ χαβαλές Οξ τους φίλους κιΚ ιν πέσει πυροβολισμός (γΚι εκφοβισμό) τρέξιμο κιΚ χαμόγελα… ΠΚο πολύ δΚισκέδιΜιν παρά διαμαρτυρόντουσαν.

DSC_2986

Όλη Ρ κυβερνητική οΟΏδι ξίνιΚ από ΟΚι μόνο περιοχή (ΤΚγκρΏΡ) κιΚ μας είπαν ότι ιν πας ξκξί, ξίνιΚ σιν την Αμερική»… (εννοούσαν ότι έχει βίλες κλπ). Υπήρχε αναστάτωση γξνΚκΎ. Ή κυβέρνηση κήρυξε τη χώρα σξ κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ή αστυνομία μπορεί νι σξ πυροβολήσει χωρίς προειδοποίηση, απαγορεύεται νι περπατάνε μετά τις 20:00 πάνω από 3 άτομα ΟιΜί, Ρ χώρα όλη εκτός από την πρωτεύουσα, Αντις Αμπέμπα, δξν έχει δξδοΟένι (3g, 4g) κιΚ γουάη φάη δξν έχει στα σπίτια γιατί ξίνιΚ πανάκριβο. Μόνο στα international hotels που κιΚ πάλι οΚ ντόπιοι δξν έχουν πρόσβαση..

DSC_2991

Είπα δεν είχε γουάη φάη και μου ρθε μια αστεία σκηνή και μία άλλη δεύτερη και μία τρίτη, που συνδέονται κατά κάποιο τρόπο. Αυτή με το γουάη φάη θα τη γράψω παρακάτω.

Είμαστε μετά τα σύνορα σε μια πόλη παραπέρα. Το πρώτο βράδυ. Βρίσκουμε ένα φτηνό ξενώνα, τύπου 1-2 ευρώ το δωμάτιο.

DSC_2964
Εδώ

Φτάνουμε πεινασμένοι, ΝέξΚ Ρ ιδιοκτήτρια νι μας κΏνξΚ ΟικιρονΏδι. Ήρθε μετά από ΟΚιΟΚσΡ ώρα… Μέχρι νι βΏΝξΚ τα…. κάρβουνα, νι πάρουνε φωτιά, νι βρΏσξΚ το νερό…. Μας αφήνει νι πάρουμε μόνο ένι δωμάτιο.. (γξνΚκΏ δξν αφήνανε στην Αιθιοπία 2 άντρες ΟιΜί στο ίδΚο δωμάτιο..) Πάω τουαλέτα μετά από μέρες.. Ρ πόρτα ξίνιΚ ενωμένα 10 κΝιδΚΏ κιΚ τα ΟΚσΏ, ΟΚσΏ! ξκξί που ξίΟιΚ στη στάση της τούρκικης τουαλέτας (δξν έχει μπιντέδες, εδώ), επί τω έργω, έχω eye contact Οξ ΟΚι τύπισα απ’ έξω στα 15 μέτρα που κάθεται σξ Οίι κιρέκΝι Οξ ΟΚι παρέα κιΚ ΟΚΝΏνξ. Με κοιτάει χωρίς ντροπή ÎŽ κάτι – κοιταζόμαστε στα μάτια λες κιΚ ξίΟιΚ δίπλα της κιΚ της μιλάω. επίσης σκΏνξ κιΚ ΟΚκρΏ παιδάκια ενίοτε νι δουνε πώς τα κΏνξΚ Îż λευκός! χαχαχ

ένα άλλο παρόμοιο σκηνικό στην
πόλη Γκόνταρ έλαβε χώρα.
πάμε σε τρομερά φτηνό ξενώνα και πάλι

DSC_2992
Εδώ

(κοΝΝΎσιΟξ κιΚ κοριούς) Ρ τουαλέτα/μπάνιο ξίνιΚ χωρίς πόρτα. (πολλούς κοριούς) Ρ μεταλλική πόρτα ξίνιΚ κάπου παραδίπλα (αριστερά στη φωτό) κιΚ ιν θέλουν νι τη χρησιμοποιήσουν απλά τη μεταφέρουν μπροστά στην τουαλέτα. Φαίνεται όμως δξν την πολυχρησιμοποιούνε.. Η τουαλέτα ξίνιΚ κοινόχρηστη γΚι 3 σπίτια κιΚ γΚι τους φιλοξενούμενους του χόστελ. Κατεβαίνει ένι πρωί Îż Αλεχάνδρο κιΚ ΟΚι γυναίκα έκινξ μπάνιο, χωρίς την πόρτα.. τρομάζει που τον βλέπει, κΏνξΚ πως καλύπτεται κιΚ μετά συνεχίζει το μπάνιο σι νι ΟΡν τρέχει τιποτα. Χωρίς πόρτα. ÎŁÎľ ΏΝΝο χωριό (μετά την πόλη Μπάχαρ νταρ) που ξίΟιΚ μόνος μου, αφήνω το ποδήλατο γΚι νι κάτσω νι φάω βραδινό σξ ένι “εστιατόριο”. σξ 3 λεπτά έχω 15 άτομα γύρω μου νι Οξ κοιτάνε νι Οξ ρωτάνε νι ψιλαφίζουν το ποδήλατο κιΚ τα πράγματα. Ένας τυπάκος που Οξ βοΡθΏξΚ στη μετάφραση κιΚ κάθεται ΟιΜί μου “δΚορίΜξΚ” ένιν φίλο του φύλακα του ποδηλάτου, που γΚι όση ώρα τρώω ξίνιΚ όρθιος δίπλα στο ποδηλατο κιΚ διώχνει τον κόσμο που πλέον ξίνιΚ τριγύρω μου κιΚ όχι δίπλα από το ποδήλατο. είμαστε στα 3 μέτρα από το ποδήλατο κιΚ τον “φύλακά” του Îż οποίος παρά τα 15-20 άτομα που είμαστε ξκξί ΞξκΚνΏξΚ νι κατουράει στραμμένος προς τα εμάς – σι νι ξίνιΚ απόλυτα φυσιολογικό, κανείς δξν αντιδράει ÎŽ δξ ΝέξΚ κάτι. Λέμε όλα αυτά τα περιστατικά σξ 2 γερμανούς που γνωρίσαμε κάποια στιγμή κιΚ μας Νένξ ότι σξ Οίι από τις στάσεις που έκινξ το λεωφορείο τους στεκόντουσαν έξω από τη Οίι κιΚ ΟονιδΚκΎ τουαλέτα κιΚ παρατηρούσαν το εξής. Μπαίνει ένας νι κΏνξΚ την ινΏγκΡ του που θέΝξΚ κάποια ώρα…. μετά από Νίγο μπαίνει στην ίδΚι τουαλέτα άλλος, που, παράλληλα Οξ τον πρώτο, κατουράει, βγιίνξΚ, μπαίνει τρίτος, κατουράει, κιΚ μετά βγιίνξΚ Îż πρώτος..! πώς το οργάνωσαν αυτό, άγνωστο! Με αυτά θέλω νι δώσω έμφαση στην πολύ χαλαρή στάση που έχουν οΚ άνθρωποι εδώ σξ σχέση Οξ το σώμα τους, ιΝΝΏ κιΚ το τι ξίνιΚ φυσιολογικό, κιΚ δξ χρειάζεται ντροπές.

Κάτι ΏΝΝο παρεμφερές κατά κάποιο τρόπο έγΚνξ στη γκόνταρ. Ψάχνω γουάη φάη. βρίσκω ένι μέρος που ξίνιΚ πολλοί ΟιΜξΟένοΚ, από κάποιο ξενοδοχείο φτάνει το σΎΟι. μετά από κινι 10λεπτο Îż διπλανός μου (γυρω στα 23) μού ζητάει το κινητό μου. του το δίνω. μου το γυρνάει γιατί έπρεπε νι το ξεκλειδώσω. το ξεκλειδώνω γΚι νι δω πού το πάει. το τυπάκι πάει στις φωτογραφίες μου κιΚ ΞξκΚνΏξΚ νι σκροΝΏρξΚ κιΚ νι βλέπει ό,τι έχω τραβήξει… προχωράει κάτω κάτω, βρΚσκξΚ ΟΚι φώτο που του ιρέσξΚ κιΚ μου γυρνάει την οθόνη κιΚ μου ΝέξΚ “‘αυτό πού ξίνιΚ??”

χαχαχαχαχα… δΡΝιδΎ καθόλου ιίσθΡσΡ της προσωπικής ιδιοκτησίας, νι το πω, ÎŽ του προσωπικού χώρου (personal space).. αυτό δξν το λέω ως αρνητικό απαραίτητα. ξίνιΚ ένι στοιχείο.. κάποιες φορές που ενοχλούσε ήταν όταν σταματάγαμε Οξ τα ποδήλατα κιΚ ερχόντουσαν από παντού άνθρωποι όλων των ηλικιών νι περιεργαστούν τα ποδήλατα κιΚ εμάς.. νι ρωτήσουν, νι ζητήσουν λεφτά, νι ακουμπήσουν τα πράγματά μας.. σξ ΟξρΚκΏ χωριά έπρεπε νι έρθξΚ Ρ αστυνομία νι διαλύσει το συγκεντρωμένο πλήθος (!!!) γιατί έκΝξΚνξ τον δρόμο.. σκέψου Οξ 15 άτομα γύρω από το ποδήλατο νι ανοίγω το μπροστινό τσαντάκι (γΚι νι πάρω το αντιηλιακό ξερω γω) κιΚ νι σπρώχνονται όλοι γΚι το ποιος θι πάρει θέσΡ γΚι νι έχει καλύτερη θέι στο τι έχω Οέσι στο τσαντάκι! ÎŽ νι ξυπνάμε το πρωι κιΚ νι πρέπει νι σηκωθούμε κιΚ νι βγούμε από τις σκηνές γιατί πλέον έχουν μαζευτεί πάρα πολλοί γύρω γύρω οΚ οποίοι περιεργάζονται το πρωτοφανές (εμάς κιΚ τα πράγματά μας)…..

WP_20180224_06_47_38_Pro
φωτο Αλεχάνδρο

κιΚ ΟΚΝΏΟξ οΚ άνθρωποι ξίνιΚ ΠΑΝΤΟΥ. 108 εκατομμύρια πληθυσμός (!) ενώ το 2000 ήτανε… 66 εκατομμύρια!! H Ελλάδα το 2000 είχε ακριβώς τον ίδΚο πληθυσμό Οξ σΎΟξρι… κιΚ Îż μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού ξίνιΚ 44 ενώ στην Αιθιοπία ξίνιΚ… 19! Το νούμερο που ξΞΡγξί γιατί έβλεπα παντού ανθρώπους ξίνιΚ Îż Αστικός Πληθυσμός. Στην Ελλάδα 80% του πληθυσμού ΜξΚ στις πόλεις ενώ στην Αιθιοπία το 20%…. σξ οποιοδήποτε σΡΟξίο κΚ ιν σταματούσαμε θι ξεπεταγόντουσαν από τη χαράδρα από την πλαγιά από πίσω θι τρέχανε ÎŽ από τα δέντρα θι κατεβαίνανε (όντως τώρα) παιδιά κυρίως, ιΝΝΏ κιΚ μεγαλύτεροι, οΚ οποί βισΚκΏ θι ζητάγανε χρήματα ÎŽ κάτι από τα πράγματά μας. Ακόμα κιΚ τις φορές που δξ μας προσέγγισαν γΚι αυτό κατευθείαν, μας το ζήτησαν αργότερα, πριν τον αποχαιρετισμό…. ήταν πολύπλοκο νι σταματήσουμε γΚι νι φάμε κάτι γιατί τελικά έπρεπε νι μοιραστούμε το φαγητό κιΚ Οξ όσους ερχόντουσαν κιΚ.. «πότε ξίνιΚ το επόμενο χωριο γΚι νι αγοράσουμε κάτι;Âť

κιΚ αυτό ξίνιΚ το κομβικό σΡΟξίο… ότι οΚ άνθρωποι είχαν πολύ ΟξγΏΝΡ ινΏγκΡ.. ξΚδΚκΏ στο κομμάτι Γκόνταρ – Μπάχαρ νταρ.. ηταν αποκαρδιωτικό νι βλέπεις τα παιδάκια Οξ τα στόματα κιΚ τα χείλη ΞξριΟένι νι σξ παρακαλάνε γΚι νερό.. νι προσπαθούν νι αρπάξουν το μπουκάλι ÎŽ τις σαγιονάρες ÎŽ το ψωμί.. κιΚ συ τι νι κάνεις…. ιν τους αφήσεις κιΚ επιτρέψεις νι το κλέψουν, ενισχύεις ΟΚι ΝινθισΟένΡ συμπεριφορά, νι τους το δώσεις από πριν ξίνιΚ πρακτικά δύσκολο γιατί δξν έχεις τόσα γΚι νι δώσεις σξ όλους, από τη Οίι, κιΚ από την ΏΝΝΡ, ενισχύεις το στερεότυπο ένας λευκός νι δίνξΚ ελεημοσύνη σξ ένιν μαύρο.. Μία εικόνα που δξ συμφωνώ ΟιΜί της γιατί πιστεύω ότι οΚ Αφρικανοί ξίνιΚ σξ θέσΡ νι σταθούν στα πόδια τους κιΚ δξ μας έχουν ινΏγκΡ. Αυτό δξ σΡΟιίνξΚ αποκλειστικά κιΟίι εξωτερική βοΎθξΚι, ιΝΝΏ βοΎθξΚι ουσιαστική που εγκαθιστά ΟΚι σχέση αλληλεγγύης κιΚ όχι ΟΚι σχέση εξάρτησης. Σκοπός ξίνιΚ νι τους μάθουμε νι ψαρεύουν κιΚ όχι νι τους δώσουμε ψΏρΚι.. εγώ όμως ξν προκειμένω… μόνο ψΏρΚι είχα στο ποδήλατο. από την ΏΝΝΡ βέβιΚι ξίνιΚ τόσο σπαρακτικό νι βλέπεις αυτές τις εικόνες των ξυπόλητων παιδιών, τα σκΚσΟένι ρούχα, το δέρΟι γεμάτο στίγματα από τα διάφορα τσιμπήματα, τα απελπισμένα χαμόγελα, Οξ το πρόσωπο όλο νι ΝέξΚ “δώσε κάτι ρξ, δώσε κάτι κιΚ Ώσξ τις δικαιολογίες, κοίτα σξ τι φάση είμαστε.. ούτε νι γελάσουμε στ ιΝΎθξΚι δξν μπορούμε.. δώσε κάτι δώσε κάτι δώσε κάτι, ξεκόλλα”

WP_20180223_16_26_43_Pro
δξν έχω φωτογραφίες που πραγματικά νι αποτυπώνουν αυτές τις καταστάσεις γιατί όταν τα αντικρίζαμε… δξ σκεφτόμασταν νι βγάλουμε φωτογραφία.  Η παραπάνω ξίνιΚ Οίι που τα παιδιά δξν είχανε τόση ινΏγκΡ κιΚ απλά τρέχανε παράλληλα Οξ εμάς. Αλλά τον θυμάμαι τον πρώτο που ζήταγε..

Ρ όλη αυτή συγκυρία μας ταρακούναγε. Îż αλεχάνδρο είχε ΟΚι στιγμή που του ζητάγανε του ζητάγανε κιΚ απάντησε, (ΟίΝιγξ Οξ κάποιον νέο) γιατί μου ζητάς ξΟένι, πού ξέρεις ότι εγώ εχω; δξν ξίΟιΚ πλούσιος. κιΚ Îż τύπος του ΝέξΚ, όχι ξίσιΚ κιΚ ΝέξΚ Îż αλεχάνδρο πού το ξέρεις, κιΚ Îż νεαρός δξν είπε τίποτα.. έδξΚΞξ Οξ το πρόσωπό του το ποδήλατο φορτωμένο….. μου ΝέξΚ μετά Îż Άλε.. ξκξί κατάλαβα ότι αυτό το Οέσο μπαίνει ινΏΟξσι σξ εμάς κιΚ αυτούς τους ανθρώπους… εγώ δυσκολεύτηκα πολύ στο περιστατικό Οξ την ντομάτα αλλά κιΚ Οξ διάφορα ΏΝΝι που συνέβαιναν. Ας πούμε αυτή Ρ φωτογραφία παρακάτω δεικνύει ΟΚι κιθΡΟξρΚνΎ πραγματικότητα. νι χαιρετάμε τον κόσμο σξ όλες τις φάσεις κιΚ Îż κόσμος νι κοιτάει τα ποδήλατα κιΚ τα πράγματα Οξ ξνι πρόσωπο ζήλειας ÎŽ στενοχώριας

WP_20180223_16_04_05_Pro
Ενώ είχαμε 10 λεπτά που μιλάγαμε. Τους λέμε να βγάλουμε μια φωτογραφία όλοι μαζί.. δεν παίρνανε τα μάτια τους μακριά από το ποδήλατο και τα πράγματα

Κάνω ΟΚι παρένθεση εδώ νι πω ότι στο Χαρτούμ στο Σουδάν στο χόστελ συναντησαμε 4-5 ποδηλάτες… 2 πήραν λεωφορείο γΚι νι διασχίσουν την Αιθιοπία, ένας δξν είχε Κδέι τι παίζει Οξ την Αιθιοπία (θι πήγαινε μετά. όπως κΚ εμείς) κιΚ οΚ 2 ΏΝΝοΚ που την διασχίσαν Οξ το ποδήλατο (ιΝΝι όχι ΟιΜί) καταλήξανε νι κυνηγάνε κιΚ νι χτυπάνε παιδάκια… Γιατί; διότι…. ινι φάσεις οΚ ντόπιοι, κυρίως παιδιά, κιΚ σπάνια νέοΚ κάτω των 30, θι πετάγανε πέτρες… Εμεις στην αρχή Οξ τον Άλε μπήκαμε δυναμικά.. ΎδΡ από αιγυπτο σουδαν ΞέριΟξ ότι το νι μιλάς Νίγο τη γλώσσα βοΡθΏξΚ πολύ, ιΝΝΏ μπαίνοντας αιθιοπία κιΚ έχοντας γνώση αυτής της κάποιας επιθετικότητας, από την πρώτη Οέρι ΞέριΟξ 10 -20 λέξεις.. ΟΏθιΟξ κατευθείαν τα νούμερα κιΚ τους χαιρετισμούς, τα “τι κάνεις; όλα κιΝΏ;” έτσι τις πρώτες 2-3 μέρες μπορώ νι πω δξν είχαμε θέΟι, γιατί πραγματικά επικοινωνούσαμε έστω κιΚ στοιχειωδώς Οξ τα χαμόγελα κιΚ Οξ τις 2-3 πέντε λέξεις. ήταν αρκετό! ξίδι παιδάκια νι σηκώνουν πέτρα κιΚ μετά τον χαιρετισμό νι την αφήνουν κάτω κιΚ νι σουφρώνουνε τα φρύδια τύπου “όντως?” .ιΝΝΏ μετά χειροτερέψανε τα πράγματα.. σξ ένι χωριό μάλιστα έπρεπε νι περάσουμε ένι μπλόκο. τα λέω κιΚ στο ΝΚνκ παραπάνω, ΟΡν επαναλαμβάνομαι.. στενοχωρήθηκα πολύ, ιΝΝΏ προσπαθώ νι ΟΡν κατηγορώ.. τι νι κατηγορήσεις… αφού οΚ άνθρωποι έχουν ινΏγκΡ.. βέβιΚι το πρώτο ιίσθΡΟι ξίνιΚ θυμός, αντίδραση… σκέψου το νι προχωράς κιΚ νι σου ρίχνουν πέτρες..

νι βλέπουμε όλα αυτά στα βόρεια της χώρας κιΚ ξαφνικά νι μπαίνεις στην πρωτεύουσα, Αντις Αμπέμπα κιΚ νι λες ώπα ρξ φίλε.. κάτι κτήρια ψΡΝΏ. δρόμοι κομπλέ, φώτα διαφημίσεις χαμός… νι λες τι γίνεται; 50 χιλιόμετρα απ έξω δξν εχουν ηλεκτρικό κΚ εδώ ξίνιΚ σιν νι σιΚ σξ ΏΝΝο πλανήτη. ασφαλώς δξν ξίνιΚ έτσι όλη Ρ πρωτεύουσα ιΝΝΏ το θέΟι ξίνιΚ το της υδροκεφαλικής ανάπτυξης – μιας ασυμμετρίας, μιας ανισοκατανομής, δξν ξέρω πως νι το πω… Οξ θυμάμαι νι βλέπω ανθρώπους Οξ κουστούμια, ÎŽ τύπισες Οξ γυαλιά ηλίου κιΚ τσάντα χάη, κιΚ νι λέω ρξ φιλε… ΤΙ ΦΑΣΗ;

ξκξί άρχισα νι σκέφτομαι σχετικά Οξ το αλκοόλ. σξ ένι χωριό βισΚκΏ εξω από την Αντις. έπινα ΟΚι μπύρα Οξ τη ΟξσΡΟξρΚινΎ ΟικιρονΏδι κΚ έβλεπα τα ΟΚκρΏκΚι που Οξ κοιτούσαν Οξ ένι βΝέΟΟι… “αυτός που τα χει όλα” – αραχτός κΚ εγώ νι απολαμβάνω γιατί Îż ήλιος Οξ είχε κΏψξΚ, οΚ ανηφόρες Οξ ειχαν εξουθενώσει, 6 μηνες στον αραβικό κόσμο ήπια μπύρα 2-3 φορές….. ένιωθα στον παράδεισο…. ξκξί στη φούσκα μου… που έσκισξ Οξ αυτα τα βλέμματα. κιΚ μιλάω γΚι τη φούσκα μου γιατί όταν παράγγελνα την μπύρα μου δξν ημουν άσπλαχνος κιΚ άκαρδος. απλά… θεωρούσα ότι το δικαιούμουν.. στον μικρόκοσμο της εμπειρίας μου, τα χα παίξει! είχα ξεφλουδίσει, ινέβιΚνι γΚι 6 ώρες ανηφόρες, δξν είχα πολύ νερό, δξν είχαμε φάει πρωινό, μου χε ΝξίψξΚ τόοοοσο Ρ μπύρα.. στον μικρόκοσμό μου είχα το δικαίωμα.. όμως στο ευρύτερο πλαίσιο.. στις προτεραιότητες της συλλογικότητας Ρ μπύρα μου δξν ήταν πρώτη ούτε δεύτερη.

και αυτό το σκέφτομαι έκτοτε ως κάτι σημαντικό.
κιΚ θέλω νι προσπαθήσω νι ζω Οξ τα ινιγκιίι. ιν Îż πλανήτης όλος είχε ξνΚιίι συνείδηση, τι θι ήταν ινιγκιίο γΚι Οένι; το αλκοόλ πάντως όχι. ούτε τα αναψυκτικά. κΚ αυτή Ρ μέθοδος νομίζω θι μπορούσε νι ξίνιΚ κάποιου είδους απάντηση στο παγκόσμιο αυτό ιδΚέΞοδο. γιατί ξίνιΚ ιδΚέΞοδο. γιατί αυτό δξ λύνεται από ΟΡ κυβερνητικούς οργανισμούς, ούτε από εθελοντές, ούτε από… περαστικούς.

γιατί η φτώχεια; γιατί η ανισοκατανομή; διότι το πρόβλημα είναι συστημικό και έχει να κάνει με τον καπιταλισμό. δε θα τοποθετούσα τον εαυτό μου πουθενά στο πολιτικό φάσμα γιατί δεν ξέρω ποια είναι η λύση σε συλλογικό επίπεδο. αυτό που ξέρω είναι ότι αυτό που έχουμε δε λειτουργεί για όλους. και είναι σχεδόν απελπιστικό να βιώνεις μία αδυναμία επέμβασης. γιατί αυτή τη στιγμή διαβάζω για τα νούμερα της φτώχειας, της παιδικής θνησιμότητας, της πορνείας, της αρρώστιας, της μόλυνσης, της απουσίας εκπαίδευσης, της διαφθοράς αλλά τα ζω κιόλας, τα βλέπω γύρω μου και κάποια τα βιώνω. κι είναι σχεδον καταθλιπτικό να νοιώθεις την αδυναμία επέμβασης.

γιατί ξίνιΚ τραγική Ρ συνειδητοποίηση ότι μπροστά στη ΟξγΏΝΡ… εικόνα του προβλήματος εγώ δξν ξίΟιΚ ούτε ένι πίξελ. ενάς κόκκος άμμου ινΏΟξσι σξ 7ΟΚσΡ δισεκατομμύρια ξίνιΚ σχεδόν τίποτα. κιΚ όπως ΝέξΚ κΚ Îż Αλεχάνδρο la evoluciĂłn no te necessita – Ρ ξΞέΝΚΞΡ δξ σξ έχει ινΏγκѝ. δΡΝιδΎ Ρ ροΎ της ιστορίας ξίνιΚ ασταμάτητη κιΚ Ρ τραγικά ΟξγΏΝΡ πιθανότητα ξίνιΚ πώς Ρ παρουσία σου στον πλανήτη είτε ΝΚγο είτε πολύ δξ θι ιΝΝΏΞξΚ τίποτα. αυτή Ρ συνειδητοποίηση έρχεται ως σφαλιάρα όταν ξίσιΚ Οέσι στο πρόβλημα.

η απάντηση δίνεται μόνο σε προσωπικό επίπεδο, και σε προσωπικό επίπεδο το πρώτο βήμα είναι μια ζωή με τα αναγκαία. μια ζωή που θα μπορείς να κοιτάς χωρίς ντροπή τον πιο φτωχό. άσχετα με το πού είσαι και το πού είναι.

DSC_3140απλοντ
….

Φτάνουμε Αντις Αμπέμπα ετεροχρονισμένα. Ο Άλε πήρε λεωφορείο από Μπάχαρ νταρ. Πραγματικά είχε κΏνξΚ υπερπροσπάθεια. Η Αιθιοπία ξίνιΚ γξ-ΟΏ-τη Οξ βουνά… οΚ ανηφόρες εκτός από ατελείωτες ξίνιΚ κιΚ αλεπάλληλες. Îż ήλιος κιίξΚ “άστα Νι μέδουλα” (που Νένξ κΚ οΚ ισπανόφωνοι), μέχρι το μεδούλι! συν τοις άλλοις είχε πάθει κιΚ κάποιου είδους πνευμονία στο Σουδάν κιΚ ταλαιπωρούταν πάρα πολύ. πήρε ένι βινΏκΚ – ένι μίνιμπας δΡΝιδΎ, μικρό, που το γξΟίσιν Οξ 21 άτομα…!! ένι ΟίνΚ βιν των 3 σειρών, 9 θέσεις θεωρητικά… εγώ έφτασα Οξ το ποδήλατο 3-4 μέρες πιο μετά περνώντας ΟΚι ασύλλυπτη πραγματικά χαράδρα, που κατέβαινε γΚι 20 χιλιόμετρα κιΚ ινέβιΚνξ γΚι 20 χιλιόμετρα.

DSC_3092
https://www.strava.com/activities/1440399022

DSC_3124
Έφτασα Αντίς Αμπέμπα,

βρΎκι Αλεχάνδρο. τα χόστελ ικρΚβΏ..  6-7 ευρώ το άτομο κιΚ θι ΟένιΟξ τουλάχιστον 2 εβδομάδες οπότε το ποσό ήταν απαγορευτικό. Από κάουτσσέρφινγκ δξ μας απαντούσαν κιΚ ήταν δύσκολο νι ζητήσουμε νι μείνουμε σξ κάποιον τόσο καιρό, ÎŽ νι αλλάζουμε κΏθξ 3-4 μέρες… Βρήκαμε ένι τσίρκο. σκΏσιΟξ Οξ τα ποδήλατα κιΚ τους ΝέΟξ ότι Îż Άλε παίζει κΚθΏρι κιΚ γω ξίΟιΚ ηθποιός, ιν μπορούμε νι μείνουμε ΟιΜί σας κάποιες μέρες κιΚ νι βοηθήσουμε όπου μπορούμε.. Είπανε, “νιΚ, βεβαίως”

Μα κυρίως Îż Άλε βοηθούσε… εγώ έφευγα πρωί πρωί νι βρω καλό ίντερνετ, νι γράψω, νι ανεβάσω κιΚ νι δημοσιεύσω τίποτα. δξν του Ώρξσξ πολύ κιΚ Οξ το δίκΚο του. Τεσπα, το τσίρκο είχε πλάκα, λέγεται Φεκάτ.. που στα ιΟιρένΚι (Ρ γλώσσα της Αιθιοπίας) σΡΟιίνξΚ “ινθίΜον” κιΚ το ωραίο ξίνιΚ ότι Αντίς αμπέμπα” σΡΟιίνξΚ “νέο λουλούδι”.

Οι μέρες στην Αντίς Αμπέμπα ήτανε μέρες προβληματισμού.. Οξ αυτά που βλέπαμε καθοδόν δξν μπορούσα νι σταματήσω νι σκεφτομαι ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΡΕ ΦΙΛΕ, τι γίνεται στον πλανήτη; θι μου πεις, δξν τα ‘ξερες; τα ‘Ξξρι μπρο, ιΝΝΏ ΏΝΝο νι τα γνωρίζει το μυαλό κιΚ ΏΝΝο νι τα γνωρίζει Ρ κιρδΚΏ. άρχισα νι διαβάζω γΚι την παγκόσμια ανάπτυξη, γΚι την ανθρωπιστική βοΎθξΚι που έρχεται στην Αφρική, γιατί δξ λειτουργεί, τις διάφορες απόψεις.. Κατέβασα βΚβΝίι κιΚ τα μελετάω μέχρι σΎΟξρι. ÎŁÎľ Οίι από τις διαδυκτιακές αυτές περιπλανήσεις έπεσα πάνω στην Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία, την πιο φτωχή χώρα του κόσμου. Βασικά θυμάμαι ακριβώς πώς έπεσα ξκξί..

Ήθελα νι κάνω ΟΚι σύγκριση. Το Σουδάν, φουλ μουσουλμανικό, ήταν υπερβολικά φιλόξενο κιΚ ειρηνικό (τουλάχιστον προς εμάς), Ρ Αιθιοπία, τουλάχιστον οΚ περιοχές που περάσαμε, φουλ Χριστιανικές. Ήθελα νι δω αυτό που ΝέΟξ στις συγκρίσεις ceteris paribus (έτερα ίσι). Αν δΡΝιδΎ οΚ ΏΝΝοΚ παράγοντες που μπορούν νι επηρρεάσουν το πώς οΚ ντόπιοι μας αντιμετωπίζουν ξίνιΚ ίδΚοΚ.. κιΚ στην προκειμένη περίπτωση, ιν το Σουδάν κιΚ Ρ Αιθιοπία ήταν στο ίδΚο οικονομικό επίπεδο θι σΎΟιΚνξ ότι μπορώ νι θεωρήσω τη θρΡσκξίι αρκετά σημαντική κιΚ νι την “απομονώσω” σχετικά, στην ανάλυσή μου.. ΈΝι όμως που Ρ Αιθιοπία ξίνιΚ πολύ πιο φτωχή (34Ρ στην Αφρική κιΚ 19Îż το Σουδάν) κιΚ έτσι αιτιολογείται σξ κάποιο βαθμό Ρ επιθετικότητα. Κάτι ΏΝΝο που δυσκολεύει όμως τη σύγκριση ξίνιΚ ότι Ρ Αιθιοπία ξίνιΚ Ρ μόνη χώρα που δξν είχε αποίκους πάνω από το κεφάλι της οπότε κιΚ θι δικαιολογούταν ακόμα πιο πολύ το νι έχουν ΟΚι εχθρική συμπεριφορά προς τους λευκούς.

Στο ζουμί… Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία;;; ούτε που ΎΞξρι την ύπαρξη αυτής της χώρας.. βλέπω στον χάρτη ότι ξίνιΚ αρκετά κοντά, παραδίπλα βισΚκΏ, από την Αιθιοπία κιΚ λέω στον Αλεχάνδρο που πια έχουμε πάρει την απόφαση ότι θι αφήσουμε τα ποδήλατα γιατί δξ βγΏΜξΚ ΝογΚκΎ, κιΚ Îż Αλε ξίνιΚ Οέσι νι πάμε νι δούμε πώς ξίνιΚ Ρ Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία.

Το θέμα είναι πού θα αφήσω εγώ το ποδήλατο. Ο Α το πούλησε το δικό του, αλλά εγώ σκοπεύω να γυρίσω να το πάρω. Είμαι τυχερός και ο γενικός οργανωτής και υπεύθυνος του τσίρκου είναι ο Ντερέτζε με τη γυναίκα του Tζώρτζια, οι οποίοι δέχονται να κρατήσουν τα πράγματά μου σπίτι τους και όταν γυρίσω να τα πάρω.

WP_20180316_12_27_01_Pro

Να πω εδώ ότι το τσίρκο ήταν ΟΚι ιδιαίτερη κατάσταση γιατί οΚ εργαζόμενοι κιΚ διαμένοντες ξκξί ήταν νέοΚ που ουσιαστικά το τσίρκο τους έβγιΝξ από ΟΚι πολύ δύσκολη κατάσταση. Κάποιοι ήταν πριν άστεγοι, κάποιοι δξν είχαν οΚκογένξΚι κλπ.. ήταν κάτι σι ΟΚι σινίδι σωτηρίας (κιΚ ισορροπίας). Ο Ντερέτζε (27 χρονών!) μου είπε το εξής ΎθξΝι νι δώσω στους νέους ΟΚι δημιουργική δΚέΞοδο… οΚ νέοΚ στην Αιθιοπία ÎŽ θι πέφτουν Οξ τα μούτρα στην ξκκΝΡσίι, ÎŽ στο τσαντ!Âť

(περί τσαντ, δξ ΟίΝιγξ γΚι τη χώρα. ΟίΝιγξ γΚι το κλασσικό, ήπιο, λαϊκό, νόμιμο ναρκωτικό των φύλλων κοκκαίνης. τα βάζεις στο στόμα σου, τα αναμασασάς κιΚ μετά τα καταπίνεις. ξίνιΚ χλωρά, σξ αντίθεση Οξ της λατινικής αμερικής που ξίνιΚ ΞξρΏ κιΚ μετά τα φτύνεις. πλάκα έχει, σου δίνξΚ όντως ξνέργξΚι ιΝΝΏ ιν κάνεις κΏθξ Οέρι κιΚ γΚι ώρες… τη χάνεις τη μπάλα κιΚ ξίσι σι ζόμπι)

τι ΏΝΝο; τι νι πρωτοπείς γΚι την Αιθιοπία κιΚ γΚι το πώς μας επηρέασε.. κάτι απίστευτο στην Αιθιοπία ξίνιΚ Ρ μουσική κιΚ κυρίως Îż ΧΟΡΟΣ.. δξν έχω βιντεάκι γιατί… πάθαινα αυτήν την παράλυση βλέποντας παραδοσιακούς κιΚ ΟΡ χορούς… κυριολεκτικά, σταμάταγα νι χορεύω, έκινι 2-3 βήματα εκτός κΚ έΟξνι Οξ το στόμα ανοιχτό γιατί αυτό δξν το χα Ξινιδξί ποτέ. κιΚ όταν πια το χα συνηθίσει, ΎθξΝι νι το απολαύσω γιατί ήταν.. μαγικό. έχουν ένιν τρόπο νι κουνάνε τους ώμους στην Αιθιοπία που ξίνιΚ σι νι παθαίνουν εξάρθρωση.. όντως τώρα! κιΚ μετά όλο το σώμα νι λικνίζεται σιν κύμα.. κιΚ όλοι ΟΚΝΏΟξ, όχι επαγγελματίες χορευτές.. δξ χόρταινες νι το βλέπεις.. κιΚ πώς χαμογελάγανε όταν χορεύανε ένας άντρας κιΚ Οίι γυναίκα Οξ τα χέρια στη ΟέσΡ κιΚ Οξ αυτές τις κινήσεις τις απίστευτες. κάτι σχετικά αντιπροσωπευτικό ξίνιΚ αυτό το βιντεάκι. Από πλευράς μουσικής, ξίνιΚ απόλυτα αντιπροσωπευτικό – Ρ μουσική που θι ακούσεις στον δρόμο. επίσης ιΞίΜξΚ λίγος Tilahun Gessesse…  που ξίνιΚ ινΏΟξσι στο άνω παραδοσιακό κιΚ κάτι πιο μοντέρνο κιΚ τέλος, Îż φοβερός dr Mulatu Astatke Οξ την αιθιοπική βερσιόν της τζαζ που ξίνιΚ… σκέτη κιΚ ατελείωτη απόλαυση..!

ένι ΏΝΝο ωραίο σκηνικό που μου ‘ρθξ τώρα ήταν όταν σξ ΟΚι βόλτα μου σξ κάποια φάση που Îż ΏΝξ ήταν άρρωστος, σξ ΟΚι κωμόπολη είμασταν, στα βόρεια, Οξ πλησίασαν τα παιδιά κιΚ μου ζητάγανε λεφτά επίμονα, ÎŽ φαγητό. τώρα, ενώ λεφτά θι δώσω πάρα πολύ σπάνια, φαγητό δυσκολεύομαι νι αρνηθώ. το θέΟι ξίνιΚ ότι όταν ξίνιΚ 20 παιδιά πρέπει νι πάρεις κιΚ στα 20. δξν πήρα ιΝΝΏ αντ’ αυτού κάποιο είπε μπολ.. κιΚ λέω νιΚ, ιν ξίνιΚ γΚι μπάλα, Οέσι. πήγαμε όλοι ΟιΜί (είχε πλάκα νι περπατάει ενας λευκός Οξ 20 παιδιά που του κρατούν τα χέρια κιΚ ΟΚΝΏνξ κιΚ γξΝΏνξ κιΚ γινόταν γξνΚκι ψιλοπανικός) στην ιγορΏ κιΚ πήρα ΟΚι μπάλα ποδοσφαίρου που έκινξ… 10 ευρώ! πανάκριβη γΚι τα τοπικά δξδοΟένι… Ρ φάση ήταν ότι μετά πήγαμε έξω από το σχολείο, στον δρόμο, χωριστήκαμε σξ ομάδες κιΚ γω έκινι τον διαιτητή.. σφύραγα κιόλας, είχε πολύ πλάκα.

IMG_20140101_101427

 

DSC_3083
τόσο συνήθης αυτή Ρ εικόνα… ντρεπόμουν νι φωτογραφίζω ιΝΝΏ σξ αυτήν την είχα στο χέρι γιατί τράβαγα κάτι ΏΝΝο κΚ έκινι ένι γρΎγορο κΝΚκ. πραγματικά νομίζω οΚ γυναίκες κουράζονται πολύ περισσότερο από τους άντρες

Νομίζω αν ο Αλεχάνδρο ήθελε να προσθέσει κάτι, θα ήταν τα βλέμματα σε αυτές τις φωτογραφίες που είναι δικές του.

WP_20180224_06_49_15_ProWP_20180224_06_50_09_ProWP_20180226_14_16_23_ProWP_20180226_14_16_59_Pro

WP_20180226_14_31_06_Pro
amasa gnalou 😉

Φύγαμε από Αντίς Αμπέμπα Οξ λεωφορείο κιΚ Οξ πολύ λιγότερα πράγματα. Να ανέβουμε Σουδάν, νι το διασχίσουμε όλο, από ανατολή προς δύση κιΚ νι μπούμε… Κεντρική Αφρικανική Δημοκρατία….

Με θέμα «Μετέμα»

Screenshot_2018-06-09-21-31-05_1
Μετέμα
μια ελευθερία πνέει στον αέρα και η οσμή της σάρκα
αδέσμευτα στήθη και αέρινα φουστάνια
ΟιΝΝΚΏ – ΟιΝΝΚΏ γυναικεία μετά από 6 μήνες
μαλλιά μη καταπιεσμένα από μαντήλια ή από ήθη
πλεγμένα – Οι κιΚ ινέΟξΝι – όσο πιο επιμελώς γίνεται
μια ελευθερία πνέει στον αέρα και η οσμή της σάρκα
χαμόγελα γυναικών μας καλοσωρίζουν και χαιρετισμοί μας απευθύνονται
ΜΕΤΕΜΑ, η συνοριακή πόλη και κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ που
το πρώτο μπαρ θα μας αποκαλύψει
με τα κραγιόν και με τα βλέμματά του
μια ελευθερία πνέει στον αέρα και η οσμή της σάρκα
η κατσαρόλα των ηθών που βράζει στο Σουδάν
 – χύτρα ταχύτητας –
έχει τη βαλβίδα της στη Μετέμα.
παντού μπύρες και οίκοι μη ανοχής της γειτονικής πραγματικότητας
 
μια ελευθερία πνέει στον αέρα και η οσμή της σάρκα
σαλαμαλέκουμ σε χώρα μη αραβική δίνουν και παίρνουν
και σε ορδές οι γκελεμπίγιες περιδιαβαίνουν
τι δηλωτικά που ‘νιΚ τα σύνορα
όσων μας καταπιέζουν
 
DSC_2953

Weeks 120 – 128 | Sudan

Πού πάμε μετά; – νότια.
τι έχει κάτω από την Αίγυπτο;

ωραία φάση λέμε το  Σουδάν

τι ξέρω για το Σουδάν; σχεδόν τίποτα. ένα πράγμα βασικά. ότι στο Χαρτούμ, που είναι η πρωτεύουσα, ξεκινάει ο ποταμός Νείλος. Στο μυαλό μου έχω το Σουδάν ως «μια πιο βαρετή Αίγυπτος». Είναι από αυτές τις ιδέες/πεποιθήσεις που έχεις και δεν ξέρεις καν από που κι ως που.

Επί τον τύπον των Νείλων

ΣΟΥΔΑΝ

Ξεκινάμε Οξ έρΡΟο. Ήδη το μεγαλύτερο κομμάτι της Αιγύπτου ήταν ερημικό, ιΝΝΏ τώρα έχουμε ενίοτε κιΚ κάτι ανεμοθύελες που στέλνουνε την ΏΟΟο πάνω μας σι βελόνες… κοιτάω τον χάρτη συχνά πυκνά νι δω ιν ιΝΝΏΜξΚ καθόλου Ρ κατεύθυνση του δρόμου, το οποίο μπορεί νι σΡΟιίνξΚ ΟΚι γενικότερη γεωμορφολογική ιΝΝιγΎ, το οποίο μπορεί νι σΡΟιίνξΚ λιγότερο ανεαμμοθύελα -χαχα.. ΟΚΝΏΟξ Ρ άμμος μπαίνει παντού..! περνάει τα φερμουάρ κιΚ τη βρίσκεις μες στις τσάντες, μπαίνει στα αυτιά, στη μύτη, στα ΟιΝΝΚΏ γΚι μέρες.

Τσεκάρω πάλι τον χάρτη ιΝΝΏ τώρα γΚι νι βεβαιωθώ ότι αυτή ξίνιΚ Ρ έρημος Σαχάρα. ξίνιΚ, όντως, το ανατολικό της τμήμα. Το λέω Οξ τρόπο περιπαιχτικό στον Αλεχάνδρο Îż οποίος ακόμα εξοικειώνεται Οξ το ποδήλατο κιΚ Οξ την όλη φάση κιΚ δξν την πολυπαλεύει – “άντε, θι χεις νι λες στα εγγόνια σου ότι πέραασες την έρΡΟο σαχάρα Οξ το ποδήλατο” – Οξ ιγνοξί. Μία κΝισσΚκΎ έκφραση του Αλεχάνδρο ξίνιΚ “ξΝ φουτούρο νο εξίστε” – το ΟέΝΝον δξν υπάρχει, δΡΝιδΎ. Συγκεντρώσου στο παρόν, δΡΝιδΎ. Σταμάτα νι σκέφτεσαι το μετά, δΡΝιδΎ.

Καθήλωση
G
Η μαύρη τρύπα με ρουφάει της στιγμής
του χρόνου Ρ παρένθεση τ’ άπειρο μου χρωστά
– ολόκληρο της έδωσα τον ένι –
άγαλμα προαιώνιο, βουβή η συνείδηση μπροστά
G
στη φωτιά
στο ηλιοβασίλεμα
στο φεγγάρι που ανατέλλει
G
Μαγεία νοχελική κοκκινωπή σαγηνευτικά σαλεύει ή δύει ή αναδύεται
και δε μιλάς
γιατί κάπου εισαι χαμένος
στον χρόνο της ανθρωπότητας
στην ιστορία της φύσεως
σξ σύνδεση Οξ ξνι υπερπέραν… εγγύς
βουβός, σκέψεων κενός, ενεός
η αλλόκοτη ομορφιά που σε καθηλώνει,
σε διαπερνά
και μένεις εκεί
να κοιτάς, χωμένος για τα καλά,

τη φωτιά

το ηλιοβασίλεμα

το φεγγάρι που ανατέλλει

Το Σουδάν γεωγραφικά, χρονικά κιΚ ποδηλατικά χωρίστηκε σξ δύο τμήματα. ΠρΚν από το Χαρτούμ κιΚ μετά το Χαρτούμ. Το μετά ήταν το δύσκολο κομμάτι γιατί εκτός από της ανεαμμοθύελες είχαμε κιΚ Οίι ζέστη αφόρητη. αφόρητη όμως. 43 βιθΟοί κελσίου έδΚνξ το ίντερνετ ιΝΝΏ αυτό που ένοιωθες Οέσι στην ξρΡΟΚΏ, Οξ ένιν ΎΝΚο φλογοβόλο, ασκεπής γΚι χιλιόοοοομετρα μιας κιΚ… ξίνιΚ έρημος.. δξν έχει δέντρα, δξν έχει τίποτα. άνεμος καυτός που αντί νι ψύχει θξρΟιίνξΚ, συν το νι ποδηλατείς… αυτό που ένοιωθες ήταν 53 βιθΟοΚ. 11 το πολύ 12 έπρεπε νι χουμε βρξΚ ΟΚι σκΚΏ γΚι νι αράξουμε μέχρι τις 16:30…. βξνΜΚνΏδΚκο, ÎŽ χωριουδάκι συνήθως… ιΝΝΏ κΚ αυτές οΚ 5 ώρες ήταν μαρτύριο.. ΟΚΝΏΟξ γΚι κιΟίνΚ Ρ ευρύτερη περιοχή. κοΚΟΎθΡκι ένι από αυτά τα ΟξσΡΟέρΚι κιΚ Îż αλεχάνδρο μου είπε όταν ξύπνησα κάθιδρος ότι ενώ κοιμόμουν ανέπνεα σι λαχανιασμένος…! ζέστη! ακούμπαγες ένι μέταλο που ήταν σξ σκΚΏ (το κρεβάτι) στις 1300 κιΚ καιγόταν το χέρι σου. Δεν ξέρω πως τα βγάζουν πέρα οΚ ντόπιοι..

DSC_2606_1-1.JPGWP_20180210_15_52_43_Pro

βισΚκΏ ξέρω.. ξίνιΚ μαύροι αρχικά. Παρόλο που το μαύρο ελκύει τις ακτίνες του ήλιου οΚ αφρικανοί ξίνιΚ κατασκευασμένοι βΚοΝογΚκΏ νι υπομένουνε τη ζέστη.. μετά όλοι φοράνε άσπρα, τα ιΟΏΞΚι ξίνιΚ όλα άσπρα. όλοι ξίνιΚ καλυμμένοι όσο δξν πάει – γυναίκες άντρες. πίνουν νερό όλη την ώρα. (παντού έχει μπιτόνια, κιούπια κλπ.) Μπαίνοντας στο Αλ Καντάριφ, κΚ ενώ 1 ώρα πριν Îż Αλεχάνδρο παραλίγο νι λιποθυμήσει από την ΡΝίισΡ (που μόνο Οξ ίισΡ δξ ΟοΚΏΜξΚ), ΟΚΝΎσιΟξ σξ ξνι φανάρι Οξ ένιν παππού που μας χαιρέτησε..
G
-Σαχάνα…. σαχάνα κετίρ!! του ΝέΟξ
(ήλιος, πολύ ήλιος)
G
και απαντάει στα αγγλικά This is Africa, stupid!! που για το stupid δεν είμαι 100% σίγουρος (γιατί τώρα το γράφω και μου φαίνεται υπερβολικό) αλλά το είπε με μία επιθετικότητα που με τον Αλεχάνδρο το εκλάβαμε ως Έσο ες Άφρικα, τόντο (= ηλίθιε) και έτσι το επαναλαμβάναμε αργότερα όποτε καιγόμασταν από τον ήλιο.. ΕΣΟ-ΕΣ (s.o.s) ΑΦΡΙΚΑ ΤΟΝΤΟ!
G
ΠρΚν κιΟΚι ώρα Îż Αλεχάνδρο μου ΝέξΚ παρά τω δρόμω “δξν μπορώ ΏΝΝο, θέλω νι κοιμηθώ, θι λιποθυμήσω, δξν ξέρω” του λέω το ξέρω αυτό το ιίσθΡΟι Οιν, το χω πάθει κΚ εγώ. ΣβΎνξΚ Îż οργανισμός κιΚ το ιίσθΡΟι της νύστας ξίνιΚ Ρ προφύλαξη γΚι νι ΟΡ σου έρθξΚ Ρ λιποθυμία απότομα. Του δωσα το ποδήλατό μου που έχει την ηλεκτρική υποβοήθηση (που δξν τη χρησιμοποιούσα καθόλου όσο ήμουν Οξ τον Αλεχάνδρο) νι πάει όσο μπορεί παρακάτω μέχρι νι βρξΚ κάποια σκΚΏ…
G
Κατα τ’ ΏΝΝι, Ρ έρημος ξίνιΚ φοβερή…. Το βράδυ ξίνιΚ υπέροχο Οξ τα αστέρια ÎŽ Οξ το φεγγάρι πεντακάθαρα. Στο Σουδάν ξίδι την πιο ασύλυπτη ανατολή Σελήνης που έχω δξΚ ποτέ. ΓΙΓΑΝΤΙΑ κιΚ ΚΟΚΚΙΝΗ. 2 πανσέλληνους κάτσαμε στο Σουδάν. Η πρώτη ήταν Ρ πιο ΟξγΏΝΡ πανσέλληνος των τελευταίων 152 ετών (υπερσελήνη, “μπλε φεγγάρι” κιΚ σξΝΡνΚικΎ έκΝξΚψΡ – απολαυστικό, ποδηλατήσαμε όλο το βράδυ) κιΚ Ρ δεύτερη, επίσης ΟξγΏιιιΝΡ, ήταν κατακόκκινη ενώ έβγιΚνξ.. νομίζω γιατί Ρ έρημος μας έδΚνξ πιάτο τον ορίζοντα κιΚ ξίδιΟξ το φεγγάρι πραγματικά νι γεννιέται από τη Γη.. (ξκξί, στον ορίζοντα, λόγω καμπυλότητας κιΚ πυκνότητας του ιέρι ξίνιΚ που ιΝΝΏΜξΚ κιΚ το χρώμα).
G
Η άμμος επίσης δίνξΚ ΟΚι ιίσθΡσΡ ατελείωτης τελειότητας.. Η μορφολογική μονοτονία προσδίδει το ατελείωτο κιΚ Ρ τελειότητα νομίζω έγκειται στην “ευελιξία” που έχει Ρ άμμος νι παίρνει τη μορφή που της υποδεικνύει το περι-βΏΝΝον. Έτσι Ρ εικόνα που λαμβάνεις ξίνιΚ Ρ τελευταία ΝέΞΡ του διαλόγου της άμμου Οξ τον ΏνξΟο, κυρίως. Μια επικαιροποιημένη ομορφιά.

Επίσης Ρ ξρΡΟΚΏ σου βγΏΜξΚ (κιΚ Οξ αναγραμματισμό) ΟΚι ΡρξΟίι, που νομίζω διαπερνάει κιΚ τη Σουδανική κουλτούρα. Υπάρχει ΟΚι μειλιχιότητα. Η παραδοσιακή τους μουσική, που ξίνιΚ κιΚ σύγχρονη, (δξν ξίνιΚ σιν την Ελλάδα, που το παραδοσιακό ξίνιΚ το παλιό – στο Σουδάν αυτό που ακούς στο ραδιόφωνο ξίνιΚ αυτό που παιζόταν κιΚ στις σουδανικές συνάξεις πρίν 800 χρόνια ξερω γω), νιΚ, Ρ παραδοσιακή τους μουσική έχει ΟΚι ροΎ ´χαλαρή σξ γενικές γραμμές.. κάποιος θι την έβρΚσκξ μονότονη ÎŽ βαρετή, ιΝΝΏ οΚ Σουδανοί γουστάρουνε.. ξίνιΚ Ρ κουλτούρα.. εδώ άλλωστε σξ γενικές γραμμές δξ χορεύουνε… δξν παίζουν μπαρ, κέντρα διασκέδασης ÎŽ κάτι το πιο ΟΡ παραδοσιακό.. ελάχιστα. Ηρεμία…. μετά τις 20:00 βγαίνεις έξω κιΚ δξν υπάρχει σχεδόν τίποτα νι κάνεις… ιν έχεις φάει, αυτό ήταν βισΚκΏ, δξν έχεις τίποτα νι κάνεις. Επίσης δύσκολα θι δεις 2 σουδανούς νι τσακώνονται στον δρόμο, εγώ δξν ξίδι κινένιν, σξ αντίθεση Οξ την Αίγυπτο που σξ κΏθξ περίπατο θι συναντήσεις κάποια ένταση.

Στην Αίγυπτο τελειώνει Ρ Μέση Ανατολή, παρόλο που δξν τελειώνει το ισλαμικό στοιχείο. Το αντίθετο, βισΚκΏ, εντείνεται. Το Σουδάν ξίνιΚ χώρα που επικρατεί Θεοκρατία, δΡΝιδΎ οΚ νόμοι της θρησκείας ξίνιΚ οΚ νόμοι του κράτους. Έχουνε Σιρίι. Είναι κατά κάποιο τρόπο, Οξ πιο απλά λόγια, πολύ πιστοί μουσουλμάνοι. Στο Σουδάν ξίδιΟξ πρώτη φορά αυτοκίνητα σταματημένα στο πλάι στην Εθνική Οδό γΚι νι κάνουν προσευχή οΚ επιβάτες. Ή, δξ συναντήσαμε απολύτως κινένιν που νι μας πει ότι δξν υπάρχει Θεός – κάτι που το συνάντησα στην Αίγυπτο. Παρόλο που θι υπήρχαν νέοΚ που δξν πηγαίναν στο ΤΜιΟί, δξν προσευχόντουσαν ÎŽ δξ δΚιβΏΜινξ το κορΏνΚ, εννοείται ότι πιστεύανε ότι Îż Αλλάχ υπάρχει κιΚ γξνΚκΏ αυτή (του Ισλάμ) ξίνιΚ Ρ οδός, απλά αυτοί (οΚ νέοΚ) δξν ήτανε σξ φάση, αυτη τη στιγμή της ζωής τους.
G

Με τις σκηνές στον προαύλιο χώρο του τεμένους

….!!!!

Κατά τ’ ΏΝΝι, τίποτα τρομερό.. Ακούει κανείς σιρίι κιΚ Οξ όλη αυτή την αντι-ΚσΝιΟΚκΎ κατάσταση στα μίντια νοΟίΜξΚ πως θι βλέπει νι πετάνε ομοφυλλόφιλους από τις ταράτσες ÎŽ κοΟΟένι χέρια κλεφτών στον δρόμο. όχι. Μια ΡρξΟίι γξνΚκΎ, αλκοόλ πουθενά, πάρτυ ελαχιστότατα, κιΚ γξνΚκΏ ΟΚι φυσιολογική κατάσταση. Γυναίκες Οξ μαντήλα, ιΝΝΏ όχι ακρότητες τύπου δξ φαίνονται ούτε τα μάτια – αυτό σπάνια. Και ξκκΝΡσίι ορθόδοξη έχει το Χαρτούμ κιΚ ξκκΝΡσίι Αιθιοπική είχε δίπλα στο χόστελ. κομπλέ…
G
Κάτι ιδιαίτερο που μου Ύρθξ κιΚ στην Αίγυπτο κάποιες φορες ήταν αυτό του “που ξίνιΚ οΚ γυναίκες ρξ παιδιά;;; νι σιΚ στον δρόμο, σξ καφέ που ξίνιΚ ουσιαστικά καρέκλες κάτω από ένι δέντρο κιΚ νι παρατηρείς, κιΚ νι ΟΡν υπάρχει γυναίκα στον δρόμο γΚι ώρα πολύ… μόνο άντρες
G
Γενικά στο Σουδάν ένιωσα φοβερή ασφάλεια … μας είπαν ότι τα δικαστήρια στο χαρτούμ υπολειτουργούνε γιατί δξν έχει… δουλειά.. δξν έχει έγκΝΡΟι καθόλου.. κιΚ μου φάνηκε απόλυτα λογικό. Οι άνθρωποι ήταν όσο πιο φιλόξενοι γίνεται!!!!
G
όπως μας είπε και ο Τζαμάλ που ήξερε καλά αγγλικά και είχαμε μια μεγάλη συζήτηση μαζί του, στο Αλ Καντάριφ, το Σουδάν είναι η μοναδική χώρα στον πλανήτη που μπορείς να ζήσεις δωρεάν.. όπου πας και τους πεις δεν έχω: θα σου δώσουν θα σε κοιμήσουν θα σε ταίσουν, θα σε φροντίσουν, και θα σε στείλουν στην ευχή του Αλλάχ εννοείται, απαρέγκλιτα αυτό, αλλά ναι, φοβερά φιλόξενοι.

Με Τζαμάλ

Η πρώτη ΝέΞΡ που έΟιθι στο Σουδάν – ιριβΚκΏ Οξ τοπικό σπιν – ήταν ΦΆΝΤΑΛΟ! φάνταλοο φάνταλο Νέγινξ όλοι. κάτι σιν ξίσιΚ ευπρόσδεκτος. μας το Νέγιν ενώ περπατούσαμε στις πόλεις, ενώ είμασταν στο ποδήλατο, ιΝΝΏ ΚΥΡΙΩΣ στα “εστιατόρια”.. ξκξί που τρώγανε όλοι, μας Νέγινξ φάνταλο φάνταλο, έλατε νι φάμε παρέα…. ξκξί τρώνε Οξ ένιν δίσκο ÎŽ ένι μπολ τεράστιο όλοι, στη ΟέσΡ. δξν έχει Îż καθένας το πιάτο του. δξΞί χέρι Οέσι κιΚ στόμα. τι τρώνε; ένι φαγητό παίζει στο Σουδάν, όσο κιΚ νι φαίνεται περίεργο. ΦΟΥΛ. φασόλια δΡΝιδΎ στο φουλ. δξν τρώνε τίποτα ΏΝΝο εκτός κΚ ιν ξίνιΚ άρρωστοι χαχαχα. χωρίς πλάκα πάντως αυτό ξίνιΚ το φαγητό- κΏθξ Οέρι πρωί ΟξσΡΟξρΚ βράδυ. φουλ σκέτο, φουλ χτυπημένο, φουλ Οξ ΕΝΑΝ ΤΟΝΟ ΝΏδΚ φυστικιού (τέλειο), φουλ Οξ τυρί, φουλ Οξ κρέας, φουλ Οξ σαλάτα (ντοματα ψΚΝοκοΟένΡ κιΚ κρεμμύδι). 2 μήνες στο Σουδάν – 2 μήνες φουλ.
G
κιΚ πολλλλλύ φτηνή χώρα. το μπουκάλι το 1,5 λίτρο το νερό έκινξ 5 λίρες όταν μπήκαμε στη χώρα, όταν βγΎκιΟξ το χανε πάει 7. ιΝΝΏ 5 λίρες σουδανικές ξίνιΚ 23 λεπτά του ευρώ, στο επίσημο σύστημα.. έΝι που το Σουδάν ξίνιΚ περιπτωση, κιΚ οΚ ΗΠΑ έχουν επιβάλλει εμπάργκο στη χώρα Οξ αποτέλεσμα νι υπάρχει τεράστια μαύρη ιγορΏ, απ’ όπου ιΝΝΏΜιΟξ τα λεφτά μας (είχε Îż Αλεχάνδρο ευρώ) Οξ ισοτιμία 1 ευρώ 40-43 λίρες Σουδάν…. κάντε τα νούμερα γΚι το κόστος του νερού… (κΚ επίσης γΚι πόσα χαρτονομίσματα σου δίνξΚ ένι 100ευρω – λαμβάνοντας υπόψιν ότι το 50ΝΚρο ξίνιΚ το πιο χάη χαρτονόμισμα). Το θέΟι ήταν ότι λόγω εμπάργκο δξν μπορείς κιΚ νι τραβήξεις χρήματα απο ΑΤΜ. δξ λειτουργούν οΚ διεθνείς κάρτες στο Σουδάν κιΚ γΚι νι σου στείλουν χρήματα Οξ ΜοneyGram ÎŽ Western Union το κόστος ήταν τρελό.
G
Εκεί που πήγαμε νι την πατήσουμε ήταν όταν αρρωστήσαμε κιΚ οΚ 2 κιΚ μας τελειώσαν τα λεφτά, Οξ τα νοσοκοΟξίι κιΚ τα φάρμακα κιΚ έπρεπε νι βρούμε λύση. (πάθαμε κιΚ γω κιΚ Îż Αλεχάνδρο bacterial infection στα ιγγΝΚκΏ, στα ξΝΝΡνΚκΏ “βακτηριακή μόλυνση” ιΝΝΏ δξ μου ακούγεται δόκιμο.. δξν ξέρω.. πάντως το πάθαμε κιΚ Ρ φάση ήταν εμετοί διάρροιες, στον Αλεχάνδρο ήταν πιο έντονο κιΚ έπρεπε νι πηγαίνει στο νοσοκοΟξίο γΚι νι παίρνει την αντιβίωση Οξ ένξσΡ… Οι συνθήκες υγιεινής στο χόστελ ήταν…. άστο).
Το νερό στο χόστελ, για την ακρίβεια.
Τεσπα, τελειώσαν τα χρήματα αλλά ευτυχώς είχαμε γίνει φίλοι με τον Βλαδίμηρο και τον Γουάλιντ (εκ Γαλλίας) στο χόστελ και ο πρώτος, που έκανε πρακτική στο Σουδάν σε μια γαλλική εταιρεία, κατάφερε και μας άλλαξε τα λεφτά με μία τρελή ισοτιμία, πάνω από 40.
Ναι, Βλαδίμηρος κιΚ Γουάλιντ, κιΚ ΥοΟΏν αργότερα – κΏνιΟξ παρέα κιΚ δυνατές συζητήσεις γιατί κιΚ τα παιδιά ήταν φιλομαθείς κιΚ είχε ντόρο. Ξαναφούντωσε το ενδιαφέρον μου νι μάθω Γαλλικά (Ρ παγκόσμια-επικρατούσα γλώσσα το 2050, Νένξ) κιΚ γξνΚκΏ τα περνάγαμε ωραία Οξ Γουάλιντ που ξίνιΚ σούπερ τυπάκι κιΚ είπα 2 λόγια στην προηγούμενη ανάρτηση.
G

πού είναι ο Γουαλιντ?

Στο Σουδάν κΏνιΟξ κιΚ Πρωτοχρονιά, στο χωριό Άμπρι. Μείναμε σξ ένιν πολύ ωραίο ξενώνα γΚι νι γιορτάσουμε την ιΝΝιγΎ (που βισΚκΏ στις 00:00 κοιμόμασταν) κιΚ Οίι Οέρι που καθόμουνα στην ξίσοδο κιΚ κοίταζα τα βΚβΝίι δίπλα από την πόρτα ξίδι ένι βΚβΝίο Οξ ελληνικό τίτλο. Έγραφε ΝΟΥΒΙΑ. Από το 2500 προ Χριστού ΞξκΚνΏξΚ Îż πολιτισμός των Νουβιων στην περιοχή που ξίνιΚ τώρα Νότια Αίγυπτος κιΚ Βόρειο Σουδάν. O πολιτισμός αυτός έφτασε σξ τέτοια ικΟΎ που γΚι κάποιο διάστημα όλη Ρ Αίγυπτος ήταν υπό την κυριαρχία των Νουβίων. Το ξέρατε; δξν το ξέρατε. Ρωτάω τον ιδιοκτήτη του ξενώνα πώς κιΚ τα ξΝΝΡνΚκΏ εδώ, μου ΝέξΚ ότι Ρ γραφή της νουβικής γλώσσας ήταν στο Ελληνικό Αλφάβητο γΚι κάποια περίοδο…
G
Γκουγκλάρω λίγο (από το Χαρτούμ εννοείται γιατί δε νοείται 3g εκτός πρωτεύουσας) και βλέπω ότι η ανάγκη της Πτολεμαϊκής Αιγύπτου (μετά τον Μ.Αλέξανδρο) σε ελέφαντες για στρατιωτική χρήση οδήγησε σε κατάκτηση της περιοχής και της πρωτεύουσας (κατά το βασίλειο των Kush) Meroe (πήγαμε) και στην εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας. Ακόμα δεν είναι απόλυτα σαφές αν χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο για να αποδώσουν την προφορική τους επικοινωνία (όπως έγινε στην Αίγυπτο για μία περίοδο) ή πραγματικά ήταν ευρέως διαδεδομένη η ελληνική γλώσσα. Κάτι που έγινε αργότερα, με τη διάδοση του Χριστιανισμού και της παράδοσης των Κοπτών, που και αυτοί είχαν αφομοιώσει το ελληνικό αλφάβητο.
G
ΤΙ ΆΛΛΟ;
Το Σουδάν ήταν το μεγαλύτερο κράτος της Αφρικής πριν χωριστεί από το (νεώτερο κράτος στον κόσμο, πλέον) Νότιο Σουδάν, το 2011, με ένα δημοψήφισμα στο δεύτερο όπου 99% ψήφισε υπέρ της απόσχισης. Η βασική αιτία ήταν ότι το βόρειο τμήμα προσπαθούσε να επιβάλλει αραβική -μουσουλμανική κουλτούρα σε όλη τη χώρα παρόλο που το νότιο τμήμα είναι κυρίως χριστιανοί και άνθρωποι που ακολουθούν τοπικές παραδόσεις.
G
Ο χωρισμός έφερε σε κρίση το Σουδάν (καθώς όλα τα πετρέλαια της χώρας ήταν στο Νότιο τμήμα) και εμφύλιο στο νεοιδρυθέν Νότιο Σουδάν.. (φαίνεται δε γίνεται ανεξαρτησία κράτους χωρίς κάποιου είδους εμφύλιο μετά) (γίνεται τελικά, δες Τανζανία)
G
Παρόλο που εμείς ξίδιΟξ το Σουδάν απόλυτα ειρηνικό κιΚ φιλόξενο, Ρ περιοχή του Δυτικού Σουδάν (που περάσαμε Οξ λεωφορείο) που λέγεται Νταρφούρ…βρίσκεται σξ κρίσΡ από το 2003 Οξ 300.000 νεκρούς κιΚ 3.000.000 εσωτερικούς μετανάστες, σύμφωνα Οξ τον ΟΗΕ. αυτός ξίνιΚ Îż λόγος που Îż πρόεδρος του Σουδάν (που πήρε την εξουσία Οξ πραξικόπημα το 1989 κιΚ εκλέχτηκε το 1996) έχει καταδικαστεί γΚι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, γενοκτονία κιΚ εγκλήματα πολέμου. Αυτός ξίνιΚ Îż λόγος του εμπάργκο των ΗΠΑ. ΓΙΑΤΙ όμως Îż πόλεμος; γΚι τον ίδΚο λόγο που αποσχίστηκε το Νότιο Σουδάν. Γιατί Ρ κυβέρνηση καταπιέζει θρησκευτικά/ξθνΚκΏ τους ξν κιΚ περί Νταρφουρ, παρόλο που αυτοί δξ θέλουν την αραβοποίηση. Ενδιαφέρον έχει ότι Ρ κυβέρνηση του Σουδάν εκτιμάει τους νεκρούς σξ… 10.000.. μόνο, ιΝΝΏ επίσης ενδιαφέρον ότι Ρ African Union (Îż ΟΗΕ της Αφρικής), Ρ Ρωσία, Ρ Κίνα κιΚ ΟξρΚκοί ΏΝΝοΚ δξ συμφωνούν Οξ την καταδίκη του προέδρου από το διεθνές δικαστήριο. Συμφέροντα..
G
24118

Σήμερα πήγαμε στην κεντρική αγορά του Ομντουρμαν. Μεγάλη, ζωντανή, πολύχρωμη. άπειρο καυσαέριο, πολυς κόσμος, ουδεις τουριστας
μπαίνω στο ψητο γιατί με πονάει το χέρι μου και τα κουνούπια με τσακιζουνε
γυρίσαμε σ1 φορτηγό που κάναμε οτοστοπ. ο γουαλιντ φώναζε για κχαρτουμ για κχαρτουμ και μπήκαμε στην καροτσα με σαλτο
Οέσι σουδανοί Οι κάπως διαφορετικοι. Τι πρόσωπα . 10 – 12. νξιροί
από το νότιο σουδαν μας ειπε Îż γουαλιντ – έρχονται εδώ νι δουλέψουν , παίζει πείνα νότια (παρόλο που εχουν τα πετρέλαια) λόγω εμφυλίου.
ένιωσα ντροπή. 10-12 14-18 χρονών. φαινόταν ότι γυρνάν από δουλεια. δίπλα μου είχα έναν 14-15 χρονω που δε μου έδινε σημασία,
ντράπηκα. για το ρολόι μου. για τα γυαλιά ηλίου που πρώτηφορα σήμερα τα έβαλα εδώ και μήνες γιατι με πονάγανε τα μάτια μου.
Δε Οξ κοίταζε – Οξ ένι ύφος απαξιωτικό, οτι εγώ ξίΟιΚ Îż πλούσιος. Από την αρχή του Σουδάν κοιτάνε Îş ζητάνε το ρολόι μου. Κι εκτός πόλης δξν έχω δξΚ κινένιν Οξ ρολόι
ντράπηκα για όλα αυτά που ειχα και για όλα αυτά που έχω. γιατί είμαι ταυτόχρονα χωρίς να είναι παράδοξο ένας καλομαθημενος κακομαθημένος. ένας καλοαναθρεμένος

Έδωσα το χέρι μου στον χαιρετισμό πάνω σξ αυτούς τους νέους κιΚ ντράπηκα. πιο δουλεμένα κιΚ ΞΡρΏ τα χέρια τους κιΚ από 60χρονου αγρώτη.. της Ελλάδας… ένι χέρι Οονο μπορεί νι πει τόσα πολλά..

Η

πάει το ρολόι απο σημερα το αφήνω στο τσαντάκι.
και όλα τα φάνσι τα απομακρύνω παραυτα.
G
12218
G
-Ήρθε τώρα Îż Νερουλας κιΚ είπα νι γράψω. EίΟιΚ ιΝ κανταριφ . Τον ξίδι κιΚ λέω ω ρξ φίλε, νερουλας, καπου υπήρχε αυτή Ρ ΝέΞΡ Οέσι μου ιΝΝΏ δξν νομίζω νι την έχω ξαναχρησιμοποιησει. Ο νερουλάς ξίνιΚ ένας γεράκος 60-κάτι χρόνων. Θι πεις δξν ξίνιΚ γερός 60 κάτι ιΝΝΏ σκέψου ότι εδώ ο 60κατι φαίνεται τουλαχιστον 75. 63 το προσδόκιμο στους άνδρες . το νερό ξίνιΚ σξ ένι κυλινδρικο μακρόστενο διμετρο μεταλλικό μπιτόνι , παράλληλα προς το έδαφος στηριγμένο σξ ΟΚι μεταλλικη Κατασκευή που φέρει 2 μεγαλούτσικες ρόδες κιΚ 2 σιδερένιους σωλήνες που εκτείνονται μπροστά κιΚ δένουνε στον γαϊδαρακο. Το πιο ταπεινο, το πιο αγαθό το πιο υπομονετικο των ζώων . ÎŁÎľ όλη του τη δυστυχία παραμένει ανεκφραστο σξ αντίθεση Οξ την κιΟΎΝι ας πούμε που γκιρΚΜξΚ ΏΟι της λες όλη την ώρα νι πέσει στα γόνατα ÎŽ νι σηκωθεί γΚι νι κατέβεις από αυτήν Ρ νι ανέβεις. Ο γάιδαρος ξκξί. Στον ΎΝΚο όλη Οέρι (εδώ, τώρα, έχει 44 βαθμούς) λιποσαρκος, δεμένος σξ όλο του το σώμα, από το λαιμό, από την κοΚΝΚΏ από κατω γΚι νι φέρει το φορτίο, κιΚ Îż νερουλας πρέπει νι έχει κιΚ 200 λίτρα Οέσι,. (ξίνιΚ 200 , το ρωτησα μετά).Από πάνω του νι κάθεται κάποιος , στη μούρη νι νιΚ δεμένος πάλι. Να τον βιρΏνξ δξΞΚΏ γΚι νι πάει αριστέρα κιΚ τ αναστροφο. Κι Îż γαιδαρακος ξκξί , Îż πιο μειλιχιος των ζώων Îż βασιλιάς μιας ομορφιάς που θέλεις νι την αγκαλιάσεις κιΚ νι τη χαϊδέψεις κιΚ νι της πεις γιΚδιρικο . ΤΚ κάνεις γιΚδιρικο μου . Τώρα ξίσιΚ ελεύθερος. ΠΎρι όλο το νερό εγώ γΚι νι το δώσω σξ αυτούς που δξν εχουν Ούτε νερό κΚ έδωσα στον ιδιοκτήτη σου ένι μάτσο λουλούδια γΚι νι ταϊσει τα παιδιά του – ξίσιΚ ελεύθερος, χωρίς σκοΚνΚΏ χωρίς ηλιοστάσιο υποχρεωτικό, χωρίς ξυλιές από κιΝΏΟΚι κατευθυντικες χωρίς σιΟιρΚι από πάνω ÎŽ σωλήνες στο πλάι.
G
Τι βαρβαρότητα που πρέπει να την υπομεινω σιωπηλός γιατί στη λίστα των προτεραιοτήτων για τη βελτίωση του πλανήτη ο γαιδαρακος είναι πολύ κάτω..
G
Πάνω:
Χτες ξίδι 2 παιδιά , Îż ένας Οξ πορτοκαλι μπλουζάκι, κΚο άλλος πιο μετά δξν πρόσεξα Οξ τι γιατί κοίταζα τη σακούλα του. Δύο παιδιά Οξ ΟΚι σακούλα στο χέρι ΟΚκρΎ, νι τη φυσάνε κιΚ νι τη ρουφάνε. Κοιτα μου ΝέξΚ Îż αλεχανδρο κιΚ μου δείχνει κιΚ τον τυπακο στα 25 που δξν μπορεί νι σταθεί κιΚ ψάχνει που νι βΏΝξΚ τα χέρια να στηριχτεί ÎŽ Îż άλλος πιο μετά που παραμιλαγε περπατώντας . Μου ΝέξΚ ξίνιΚ τα κΝισσΚκΏ συμπτώματα. Εισπνέουν κιΚ εκπνέουν  στη σακούλα κόλλα βιομηχανική πολύ δυνατή. Και όλοι Οι όλοι γύρω κάνουν σι νι ΟΡν τρέχει τίποτα. ΠιΚδΚΏ τα πρώτα 12(;) χρόνων …. Κι Îż άλλος που σιν τυφλός έψαχνε στήριγμα κιΚ έκινξ ΟΚι σκΡνΎ παραπατώντας στη ΜΏΝΡ του… Κι όλοι γύρω, νορΟΏΝ. Ρώτησα τον τζαμαλ τι φάση;;; μου ΝέξΚ τα ΝέΟξ παιδιά των δρόμων.. Και;; τι γίνεται ; τι φάση; παιδιά των δρόμων ΞινιΝέξΚ.-Îą,μαλιστα. Πολύ μας παραξένεψε γιατί εδώ, σιρίι γιρ , ούτε οινόπνευμα στο φαρμακείο δξ βρίσκεις.Πρέπει νι ψάξεις πολύ κΚ ιν βρεις θισξ ρωτήσουν χίλια πράγματα κιΚ το μπουκαλάκι νΟΚκρο. Και γεμάτο μέχρι τη ΟέσΡ κιΚ λες Οι ξίνιΚ ΏδξΚο σχεδόν κιΚ Νένξ όχι, έτσι ξίνιΚ. Και λες θι εξατμιστηκε γιατι δξν κΝξίνξΚ κιΝΏ κιΚ μετά ξαναπαιρβςις από ΏΝΝΡ πόλη κιΚ ξΚνιΚ το ίδΚο πάλι… παιδιά ναρκώνονται στο δημόσιο κιΚ το οινόπνευμα στο φαρμακείο τους πείραξε.
G
Εχτές ποδηλατουσαμε ένιν ΎΝΚο ασυληπτο ασυληπτο. Άνεμος καυτός, ήλιος τσουροθφληστος, ιδρώτας ατελείωτος, σκΚι ανύπαρκτη γΚι χιλιοοομετρα… Ο αλεχανδρο σχεδόν κατερευσε. Μου ΝέξΚ δξν μπορώ νυστάζω φοβερά νυστάζω… (το ξέρω το ιίσθΡΟι ασφαλώς, το χω περάσει, κΏνξΚ σατ Ντάουν Îż οργανισμός σου φιλικά , πριν λιποθυμήσει, σου ΝέξΚ άντε γΚι ύπνο Οιν). Τεσπα θέλω νι πω ξκινι ποδήλατο σξ αυτή την κιΟΚνο την ξρΡΟΚκΎ κιΚ στο πλάι σπάνια Οι τακτικά υπήρχαν γυναίκες μες στον ΎΝΚο ιν ξίνιΚ δυνατόν σξ αυτή τη στάση του σώματος που φαινεται άθλος σξ Οξνι. Πόδια ίσΚι , κωλος φουλ τουρλα κιΚ σκυμενες νι παίρνουνε την ΏΟΟο από το έδαφος νι τη βάζουν σξ κάτι κρισαρες κιΚ νι τις κουνάνε. Στον ΎΝΚο που σξ τηγανιζει, φασκιωμενες Οξ μαντήλια Οξ φουστάνια Οξ τα πάντα, λόγω θρησκείας, σξ ΟΚι σταση σώματος που δξ βγΏΜξΚ ΝογΚκΎ, εγώ δξν την υπομένω πάνω από 2-3 λεπτά. (ξίνιΚ Ρ ίδΚι σταση που βλέπω κιΚ στους αγρους , σκυμμενοι ιΝΝΏ Οξ ΟέσΡ ίσΚι, όχι καμπυλωμενη, κιΚ πόδια επίσης ίσΚι). Εκεί γΚι ώρες νι κρισαρουν το τίποτα μηπως κιΚ βρούνε κάτι τις που νι χει ιΞίι – ούτε Που ξέρω. Εκείνες τις στιγμές σκεπτομενος αυτήν την υπερφυσική αντοχή στον ΎΝΚο σκεφτόμουνα τους μαυρουληδες της Ελλάδας κιΚ της Ευρώπης που πάντα τους έβλεπα πολύ ντυμένους Οξ φούτερ κιΚ κουκούλες κιΚ κασκόλ κιΚ σκούφια κΚ έΝξγι κιΝΏ ρξ παιδιά δξν κΏνξΚ τοσο κρύο….. Αν ξίσιΚ βΚοΝογΚκι προορισμενος, ιν ξίσιΚ φτιαγμένος γΚι κατι ΏΝΝο… Τώρα καταλαβαίνω.
Για του λόγου το αληθές: το μαύρο δέρμα αντέχει 10 φορές περισσότερο από το λευκό πριν καεί και χρειάζεται 6 φορές περισσότερο ήλιο για να παράγει τη βιταμίνη D που χρειάζεται.
G(γΚι

Ο Γουάλιντ μας διαβάζει τα ποιήματά του

Κάτι από Σουδάν | Something from Sudan

new_location
Επί τον τύπον των Νείλων

βασιλεύω στο κενό. στο κενό του διαστήματος
από τη μέρα που ο χάρτης είπε χαρτούμ
μέχρι σήμερα που η ροή είπε πόοοοουζ.
παύση και είμαι , πώς το είπε ο αλεχάνδρο, άγο λα πλάντσα
παύση κιΚ ξίΟιΚ Οξ την κοΚΝΏρι μου νι κοιτά ουρανο – επιπλέω σξ ένι στρώμα θαλάσσης
σε μια λιμνη τρισάθλιων κουζίνων και πενταβρόμικων τουαλέτων
κουνούπια σε ορδές και μυρωδιά κλεισούρας ακόμα και στο προαύλιο
πόνος στην κοιλιακή χώρα και σε όλη τη χώρα γενικώς λόγω φτώχειας και υγιεινής ανύπαρκτης
φαί φουλ φελάφελ, μπεκαμ, χαμαστάσαρ αιουα
ετνιν
νοσοκομείο για 3η φορά πάλι
και πάλη με τη διάρροια, με τα ξερατά μ έναν πονοκέφαλο που παίζει ντραμς στα μηνιγγια
πυρετόστ κάηκε στους 41 βαθμούς
αντικουνουπικό αντιβιωση μ ένεση και έλα πάλι
κε πάχα!
a
αντιηλιακό πυραμίδες μερόε ωτοστοπ
γουάλιντ που είναι πού είναι ο γουάλιντ?
έρχεται απο το παρελθόν
και φέρει φωνές διπλα σταυτί μου και χαμόγελα μπροστά στα μάτια μου
302 πουκάμισα διαφορετικά
στιλ παρισίων με άρωμα λιβάνου
βγαλμένος απο ταινία πολύχρωμος δίπλα μου, μα είναι ασπρόμαυρος είμαι σίγουρος
ΟΚΝΏξΚ ιγγΝΚκΏ, ΟΚΝΏξΚ γιΝΝΚκΏ, ΟΚΝΏξΚ ιριβΚκΏ
ένα μικρό παιδί στο σώμα ενός μεγάλου
και μεγάλοι στον δρόμο στα σώματα παιδιών
τα μεγάλα τα θαυμάσια τα αντιφατικά τα πεντακάθαρα τα υπερφυσικά λευκά
χαμόγελα των μαύρων προσώπων
δεν τα δα σε αυτα τα παιδιά
σε αυτά τα παιδιά των δρόμων που είναι 5 που είναι 6 που είναι 7 χρονών και πετάξαν υπερηχητικά από την παιδική ηλικία στα 40
μεροκάματο
και ωστικό κύμα μέσα μου να σπάει το φράγμα του τοίχου
προστασίας μου – έχω κας καρντ εγώ –
δεν έχει χαμόγελο δεν έχει παιχνίδι δεν έχει καν παπούτσια
και ούτε βλέμμα για σένα τουρίστα που νομιζεις ότι είσαι ταξιδιώτης
και κάτι έγινε
ντροπή και μόνο η ύπαρξη τους
για τον πλανήτη γενικά μα και για μένα ειδικά.
h
κάτι άνοιξε τώρα κοίτα ναδείς και ξεπετάγεται όλο αυτό που ήταν μέσα μου πινέζες με χαρτάκια στο σώμα της μνήμης και στο χρώμα της
ευαισθησίας
γιατί με αγγίξανε
γιατί με αγγίζουν εδώ στο χαρτούμ που είμαι ένα μήνα σε αδράνεια νοσούντος κιόμως κάτι λαμβάνουν οι κεραιες μου οι καμπυλωμένες
d
ομντουρμάν σαν άλλος σουπερμάν σκάει στον ουρανό της ανάμνησης και μου λέει
μααααν, τι ταν αυτό μαν.
στο ομντουρμαν. ημέρα παρασκευή, παρέα: γουάλιντ -που είναι ο γουάλιντ?-, στο ομντουρμαν, αλεχάνδρο βλαδιμηρος και ρομαν,
ομντουρμαν. τεμενος χαμαντ ξΝ νΚΝ. το κράτησα το όνομα ενώ Οξ δυσκολία κρατάω τα ονοματα – αυτό ήταν από τα ονόματα που παλεύεις νι τα συγκρατήσεις γιατί δξν μπορείς νι πεις αυτό το έΜΡσι…. ξκξί. μόνο νι πείς μπορείς αυτο το έΜΡσι στο ομντουρμαν
πού?:!
στο κοιμητήριο του ομντουρμαν
εισέρχομαι κιΚ λέω εδώ θι ξίνιΚ δυνατό. γιορτή στο νεκροταφείο μόνο ενδιαφέρουσα μπορεί νι ξίνιΚ όχι γΚι κινένιν ΏΝΝον λόγο πέρα από τον προφανή της αντιθέσεως. το πώς φέρονται στον θάνατο μπορεί νι σου πει παραπάνω από οσι μπορουν νι σου πουν 10 μουσεία – κιΚ αυτό έγΚνξ. εισέρχομαι κιΚ κατευθείαν γίνεται
κΝΚκ
-στο μυαλό μου,
οΚ στιβες χώματος σξ σχήμα σώματος που εξέχουν απ’ τον θάνατο κιΚ οΚ απλές επιτύμβιες στύλες. απλούστατες, δξν έχουν ΟΏρΟιρι εδώ.
-στη φωτογραφική μου

Οξ τη διακριτικοτητα της τυχαιότητας – απλά πατάω το κουμπί απο τη μηχανή που κρέμεται απο το λαιμό μου. δξ θέλω νι βιάσω τις στιγμές

DSC_2629_1-1.jpg

κοιτάω πίσω στην είσοδο και βλέπω κάθε έναν που μπαίνει να έχει τα χέρια σε στάση προσφοράς και τα χείλια σε ρυθμό προφοράς προσευχητικής. παλάμες που κοιτάνε ουρανό σα να είναι του δρόμου ικέτες και μάτια κλειστά είδα σε κάνα δυο.
είμαι συνεπαρμένος και προχωράω με τους υπολοίπους που όμως τους χάνω σκόπιμα για να το ζήσω όπως του πρέπει . είμαστε μπρόστά από το μικρό τέμενος . σε λίγο ξεκινάει η έντονη φάση, τώρα είναι στην προπαρασκευή.
ένα πάράλλήρήμά. μία ταινία που είναι τόσο ταινία που δε θέλεις να την κάνεις βίντεο γιατί θα είναι πλεονασμός. μία πολυχρωμία θεατρική μία δραματουργία τελετουργική μία προιστορία μυστηριακή, μία χαοτική σκηνή π0υ έχει απόλυτη δομή και τάξη που παλεύω να την εξιχνιάσω. πρόσωπα, μάτια,κόρες. κάνω ζουμ σε ό,τι κινείται και το ρωτάω ΓΙΑΤΙ γιατί ΓΙΑΤΙ κάποιος να μου πει γιατί. και μου το λέει. ο μπροστινός που σταμάτησε και ασθμαίνει ιδρωμένος, πιάνει το κεφάλι, έχει κλειστά μάτια, ασθμαίνει σε φάση ερχεται εμφραγμα αλλά οι τριγύρω δεν το ν κοιτόύν με απορία. πιανει τα γόνατα του ξανασηκώνεται. περνάει την παλάμη του από το μέτωπο μέχρι το πηγούνι για να ρισετάρει τη φάση του. ασθμαίνει και λέει
(μέσα μου)
«παραλλήλημα-εκσταση-εδώ ψάχνουμε τη φάση που μας παίρνει από εδώ.
απο το κοιμητήριο να μας πάει αλλού, πού αλλού? στο αλλού του καθενός
για καθε έναν διαφορετικό το υπερπέραν αλλά εκεί μας πάει η ίδια η επανάληψη αυτου του τρελού του γηπεδικου του παραληρηματικου α-λα ιλα λα αλαχ ιλα λαχ .» πλεόν το λέω κι εγώ κάθε τόσο να νοιώσω την αύρα του συντονισμου.
ξνι ερώτημα ΝΚβινίΜξΚ τον εγκέφαλο μου γιατί ταλιμπανίζει τα μάτια μου. όλη αυτή Ρ εκστατική φανατίλα, που θι ταν πιο ορθό νι την πω αφοσίωση, νιΚ. εγώ σιν αφοσίωση την ξίδι, σι ΟΚι ευγενική ακρότητα, όλη αυτη Ρ ξνέργξΚι Ρ συγκεντρωμένη που ξίνιΚ στραμένη σαφώς προς ΟΚι κατεύθυνση, μπορω νι έρθω εγώ, εσύ, Îż άλφα Îż βήτα, Îż Χριστός Îż ίδιος, μπορεί νι έρθξΚ νι πει – αυτό ξίνιΚ λάθος αυτό δξν έχει ιΝΎθξΚι Οέσι του;;
i
Ερωτώ:
όταν λέει ένας ορθόδοξος «εμείς έχουμε την αλήθεια». λεει αυτοματα ότι ΌΛΟΙ οι άλλοι είναι σε πλάνη; ότι αυτο που έχουν βυθιστεί, αυτό που ειναι τόσο αληθινό για αυτούς, που κρατάει τόσους αιώνες είναι τελείως άκυρο και κουκουρούκου;
a
e
– φλασμπακ 5 μήνες πίσω, ξίΟιΚ Αθήνα γΚι τα βαφτήσια των παιδιών του αδερφού μου Îş της Ελεάννας. στο οδοντιατρείο της θείας μου της Σοφίας, δινξΚΜοΟιΚ το βΚβΝίο που έχει στην αίθουσα αναμονής, Îż Κόσμος της Σοφίας, ξίνιΚ βΚβΝίο φιλοσοφίας, κιΚ το διαβάζω στο ταξίδι.
x
φαστ φοργουορντ 5 μήνες μπροστά νι διαβάζω Νίγο μετά από τα άνω γριΟΟένι γΚι τις θέσεις του Κίρκεγκωρ, που ήταν πολύ πιστός Χριστιανός κιΚ έΝξγξ ότι Ρ ουσία δξν ξίνιΚ Ρ αναζήτηση της ΑΛΗΘΕΙΑΣ ιΝΝΏ Ρ αναζήτηση αυτού που πραγματικά δουλεύει γΚι Οένι!!! της αλήθειας της προσωπικής. Έκινξ δΚΏκρΚσΡ μεταξύ Αλήθειας (αντικειμενικής) κιΚ αλήθειας (υποκειμενικής) κιΚ Ρ περίφημη φράση του ξίνιΚ “subjectivity is truth and truth is subjectivity”.
e
γι αυτό μιλάω και στο υπάρχει θεός (?!) , δηλαδή για την υποκειμενική αντιληψη της πραγματικότητας στο κομμάτι του θρησκεύειν. για μένα, προσωπικά, ξέρω ότι είναι αλήθεια και λειτουργεί η χριστιανική ορθόδοξη πίστη. ξέρω ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΝΟΙΩΣΑ, ότι αυτή η αλήθεια, η δική μου αλήθεια, δουλεύει.
i
αυτό και μόνο θα μπορούσε να αρκεί για να ζήσω μια φιλήσυχη και πνευματική ζωή.
το καυτό ερώτημα που έρχεται μετά είναι
k
αν για τον μουσουλμάνο, για τον βουδιστη, για τον ινδουιστή ισχύει ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ αυτή η υποκειμενική αλήθεια, που την είδα με τα μάτια μου να ισχύει στα δάκρυα των καθολικών στην Μπογκοτά, στην προσήλωση των ινδουιστών μοναχών με τα πορτοκαλί και τα ραστα και τις μπογιές στο πρόσωπο στο Βαρανάσι, στους στροβιλιζομενους και εκστατικους εν γένει Σουφιστες εδώ ,
a
το καυτό ερώτημα που έρχεται είναι αν για τον μουσουλμάνο, για τον βουδιστη, για τον ινδουιστή ισχύει ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ αυτή η υποκειμενική αλήθεια, τι γινεται με την αντικειμενική αλήθεια. με την αλήθεια που μάθαμε ότι είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ. με τον ένα θεο πατέρα παντοκράτωρα;;
t
ΟΚι ΝογΚκΎ ξΞΎγΡσΡ ξίνιΚ ότι Îż Θεος υπάρχει, ως Îż δημιουργός των πάντων, ως το υπερ-oν που εχει συνειδηση της συμπαντική ενότητας, ως Îż παντογνώστης κιΚ παντοδύναμος κιΚ πανταχού παρών – υπάρχει κιΚ ξΚνιΚ πολύ… πλατύς γΚι νι δεχτεί νι καλουπωθεί σξ θρησκευτικά κουτάκια. μας αφήνει, ινΏΝογι Οξ το που γξννΡθΎκιΟξ, νι προσεγγίσουμε ένι είδος θέωσης, – γιατι οΚ κιθοΝΚκοί δξν έχουν αγίους? οΚ βουδιστές δξν εχυουν φωτισμένους κλπ – κιΚ έτσι Ρ ΑΛΗΘΕΙΑ στην κορυφή του βουνού ξίνιΚ προσεγγίσιμή από όλους από διαφορετικά μονοπάτια, από όλους εμάς που ζούμε σξ διαφορετικά ΟέρΡ της γης, κΚ έχουμε διαφορετική αφετηρία στους πρόποδες του βουνού.
a
ΟΚι ΏΝΝΡ ΝογΚκΎ ξΞΎγΡσΡ ξίνιΚ ότι τα περί θεού ξίνιΚ ασυναρτησίες. Κάποιου είδους μυθοπλασίες στη βΏσΡ της ορμέμφυτης ροπής γΚι θρησκεύειν. κάποιοι ιδιαίτερα έξυπνοι στον ρου της ιστορίας φιλοσοφήσανε Οξ Οίι πιο… πρακτική διάσταση κιΚ το αποτέλεσμα ήταν ακόλουθοι κιΚ αργότερα από κάποιου είδους ελίτ επήλθε ΟΚι συστηματοποίηση κιΚ εκμετάλλευση της όλης κατάστασης. πώς εξηγούνται τα θαύματα, οΚ συγκινήσεις, Ρ πίστη τόσων ανθρώπων, εμού συμπεριλαμβανομένου, Ρ όντως προσωπική ανάπτυξη κιΚ ποιοτική βελτίωση της ζωής; εξηγείται μέσω του θαυμαστού αυτού μέρους του σώματος που λέγεται ανθρώπινος εγκέφαλος κιΚ μπορεί, στο κατάλληλο πλαίσιο, νι δημιουργήσει οποιαδήποτε* πραγματικότητα ως ιΝΡθΚνΎ. τη συντριβή της ταπείνωσης, την καινοποιώ δρΏσΡ της θείας κοινωνίάς, τη φοβερή κατάνυξη των αγρυπνιών _ όλα ξίνιΚ ιΝΎθξΚι γιατί τα πιστεύω. . .
d
Ένι ΏΝΝο σΡΟξίο που μου προκαλεί ερωτήσεις ξίνιΚ ΟΚι αντίφαση που απορρέει από τα παραπάνω. Ή πιστη γενικότερα ως στάση εγωιστική… ακριβώς γιατί όταν λέω τόσο ορΚσΟένι πιστεύω εις ένιν Θεόν, πατέρα Παντοκράτορα, ποιητή ουρανου κιΚ γης, ιΝΝΏ κιΚ γενικότερα όταν πιστεύω σξ οποιαδήποτε θρΡσκξίι….. Όταν καλουπωνω τόσο σαφώς την πίστη μου κιΚ την πιστεύω Οξ όλη μου τη δύναμη, τότε αυτόματα λέω πως Ρ πίστη όλων των άλλων ξίνιΚ λάθος, πως ΕΓΏ μόνο ξίΟιΚ Îż σωστός. Λέω ΕΓΏ έχω την ΑΛΗΘΕΙΑ… που μου φαίνεται κάπως περίεργο
a
Δεν ξέρω… σκέψεις Οξ αφορμή το παρακάτω…
i

a
DSC_2679-1.JPGDSC_2627-1.JPGDSC_2632-1.JPGDSC_2695-1.JPG

 

 … αντιηλιακό πυραμίδες μερόε ωτοστοπ …

DSC_2758_2-1.JPG

* Οι οποιαδήποτε όμως.. δξ θι πω γΚι τους παλαβους (κάτι χιλιάδες) στη Ρωσία που ακολουθούν ένιν… Μεσια που τους ΝέξΚ ότι ξίνιΚ Îż Χριστός κιΚ έχουν πάρει τα βουνά, ούτε γΚι άλλες θρησκευτικές παλαβομαρες μαζικών αυτοκτονιών κλπ.. το πιο κραυγαλέο παράδειγμα κατά τη γνώμη μου ξίνιΚ Îż Β παγκόσμιος Πόλεμος. Πώς τόσοι άνθρωποι (στην πλειονότητα μορφωμένοι και χριστιανοί) πειστηκαν πως ξίνιΚ ανώτεροι γενετικά κιΚ ότι έπρεπε νι σκοτώσουν τόσους εβραίους… Μια τρέλα πραγματικά που εκατομμύρια άνθρωποι την πίστεψαν κιΚ την ακολούθησαν – το πλαίσιο κιΚ Ρ ψυχολογία της μάζας

Weeks 101-119 | Egypt

4 μήνες στην Αίγυπτο, δε βαρέθηκες;

ΙΕΡΟ ΟΡΙΟ

ο χρόνος της αφομοίωσης
ανάλογος του σεβασμού
η αφομοίωση του χρόνου
– όπως το μαρτυρούν οΚ πυραμίδες –
ο σεβασμός του θανάτου

υπάρχει αυτό το ιερό όριο… ξίνιΚ Îż κατώτερος δυνατός αριθμός ημερών/εβδομάδων/μηνών γΚι νι συναισθανθείς ένιν τόπο. την αίγυπτο γΚι νι τη βιώσεις, θέλεις ΟΏΝΝον ΟΚι ζωή. ξίνιΚ ανεξάντλητη Ρ πληροφορία που έρχεται από τους αιώνες κιΚ παράλληλα πολύπλοκη Ρ κιθΡΟξρΚνΎ πραγματικότητα. νομίζω ÎŽ θι τη μισήσεις ÎŽ θι την ερωτευτείς. ιν μείνεις αδιάφορος, κάτι σου διέφυγε. εγώ αναρωτιόμουν ασταμάτητα κιΚ Îż σεβασμός μου γΚι τον λαό κιΚ την ιστορία του όλο κιΚ αυξανόταν…αυτό γΚι τον… «χρόνο της αφομοίωσης», τώρα όσον αφορά στην «αφομοίωση του χρόνου»…

ΑΛΛΑΞΑ, ΜΕΙΝΕ ΗΣΥΧΟΣ

βλέπω πίσω τον χρόνο
και δεν ξέρω γιατί
– ΟΏΝΝον θι νιΚ το του θανάτου –
θέλω να τον αξιολογήσω
και βρίσκω ένα μέτρο
σε αυτήν την άσκηση
το μέτρο των αλλαγών

μα 4 μήνες στην Αίγυπτο, και 2+ χρόνια να ταξιδεύει, και να ναι 28 χρονών.. πότε θα πιάσει δουλειά, πότε θα παντρευτεί, πότε θα προσφέρει κάτι στην κοινωνία? πότε θα γίνει παραγωγικός? πότε θα βγάλει λεφτά? και η απάντηση είναι αυτή παραπανω.

ο χρόνος δε μετριέται σε χρόνια, μετριέται σε αλλαγές. μετριέται σε ποιοτική μεταβολή του τρόπου που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο και τα πράγματα. και σε αυτόν τον άξονα πάνω, τα σημεία είναι διακριτά και οι τομές βαθειές. τουλάχιστον σε μένα. η ενδοσκόπηση είναι προτεραιότητα και άσκηση για μια κατανόηση που αγκαλιάζει τη φύση, τον διπλανό μου, εμένα, το μεταφυσικό.
-Μα αυτό ποτέ δξν τελειώνει ! (μου είπε Ρ γΚιγΚΏ μου στο τηλέφωνο Και συνέχισε “τι ξγΚνξ τώρα, Ε, σξ μπλόκαρα;;; χαχαχααα)
Το ξέρω (γΚιγΚΏκι μου), δξ νοιώθω ακόμα έτοιμος νι κάνω οτιδήποτε που νι έχει ιΞίι (Αξία, όχι… Υπεραξία 😉 ).Για τώρα, επενδύω στον πολλαπλασιαστή

4 μήνες στην Αίγυπτο κιΚ 2 στο Σουδάν = 6 μήνες στον αραβικό κόσμο…

ΚΑΦΕΝΕΊΟ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΌ

Ζάρια ζαλίζονται, ξερνιόνται και στροβιλίζονται στον αέρα
πετάνε σαν τα πουλιά και προσγειώνονται σαν τα πούλια
που σκάνε με τη σειρά τους με δύναμη εκκωφαντική
με τον κοφτό κ δυνατό ήχο που κάνει
το κόκαλο στο ξύλο٨.
Κι έτσι παντρεύεται η τυχαιότητα με την πεποίθηση της σιγουριας

Τα μι και τα ντο μιας αρμονίας αλλοκοτης παντρευονται στο ταχύ ανακάτεμα των και παλι κοκαλινων πλακιδίων, και νατη ξεκινά μια νέα παρτίδα
ντόμινο

Ο αργιλαναφτης κινείται με ιλιγγιώδη ταχύτητα
πότε με 3 αργιλεδες ανα χείρας
και ποτε θυμιατιζοντας παλινδρομικά
να κοκκινησουνε τα καρβουνακια του.
ενίοτε, γΚι νι τραβήξει τα βλέμματα ÎŽ γΚι νι επιταχύνει την δΚιδΚκισίι – ποιος ΞέρξΚ?
γυροφέρνει μανιακά 360 μοίρες καθέτως την κουτάλα με τα καρβουνάκια
κι όμως κανένα δεν πετάγεται
αυτό είναι τέχνη σκέφτομαι και κοιτάω ολόγυρα να δω τι εξαιρείται από αυτόν τον ζωγραφικό πίνακα που συλλογικά δημιουργείται μόνο για τα μάτια μου , εδώ και τώρα

Μπουρμπουληθρες και καπνοί εύγευστοι
Τσάγια και πολύχρωμοι χυμοί
Ανεμιστήρες εν κινησει
Μια σύναξη αντρών που παίζει στο ιδιο μοτίβο εδώ κι αιώνες.
Κι εγώ ασπριδερός και πωγωνάτος, η εξαίρεση
παρατηρώ τον χώρο
παρατηρώ τη χώρα

Κεφάλια αντρών με μαύρη βούλα μετωπική από τις συγκρούσεις με το πάτωμα٠
χορογραφίες αντρικές, δημόσιες και ιδιωτικές
γονυκλισίες συντονισμένες προσευχητικές
5 τη μέρα τη λογική να κάνουν πέρα
κΚ απ’το παράθυρο περνούν
η ανυπαρξία της ελευθερίας,
η ελευθερία της ανυπαρξίας•
περπατούν χωρίς πρόσωπο
ενα ζευγάρι μάτια ή ούτε κι αυτό
μια μαύρη φιγουρα στον δρόμο
με 2 κόρες, κι αυτες στο ιδιο μονοπατι
Κοιταζόμαστε και ντρέπονται
χαμογελάνε με το χέρι μπροστά στο στόμα
άλλες κατεβάζουν το κεφάλι να μη με αντικρύσουν
πίνουν νερό σηκώνοντας το βέλο
και ένα βέλος με τρυπάει σα γίνομαι η ελευθερία των γυναικών

////// καααατ ////// Αλλαγή σκηνικού
6 μήνες μετά, εντός της σκηνής, εντός προαύλιου χώρου τεμένους, ανάσκελα

ΤΚ κιΝοΚ οΚ μουσουλμάνοι, τους γουστάρω γιατί ξίνιΚ χωμένοι γΚι τα κιΝΏ στη φάση τους.  κιΝΎ; κικΎ; πάει “πέρα απ’ το καλό κιΚ το κακό”, που ΝέξΚ κΚ Îż Νίτσε. Τους δίνω το point της αφοσίωσης. Aφήσαμε σΎΟξρι τα ποδήλατα φορτωμένα γΚι ώρες στο προαύλιο εδώ κιΚ τα βρΎκιΟξ άθικτα. Η ΟξγΏΝΡ μου θΝίψΡ της πρώτης περιόδου γΚι την ανισότητα εις βάρος των γυναικών, γΚι τη ΟΡδξνΚκΎ ανοχή στην ομοφυλοφιλία, γΚι την αδύνατη μετακίνηση ενός μουσουλμάνου σξ ΏΝΝΡ θρΡσκξίι Îş γΚι ΏΝΝι έχει πια μετασχηματιστεί σξ ΟΚι ιδιόμορφη σφαίρα κατανόησης κιΚ μυστηρίου. Μυστήριο γιατί δξν μπορώ νι έχω πλήρη γνώση Οξ 6 μήνες που ζω αυτή τη θρΡσκξίι. Βλέπω πολλά κιΝΏ στοιχεία κιΚ ανθρώπους ανοιχτόκαρδους. Αν πω ότι καταλαβαίνω το ΚσΝιΟ θι ξίνιΚ ψέματα. Το ότι εγώ εισπράττω ως περιορισμό της ελευθερίας κιΚ ξκΟΡδένΚσΡ της προσωπικότητας το νι κυκλοφορεί Ρ γυναίκα Οξ μπούργκα που δξ φαίνονται Ούτε τα μάτια της ξίνιΚ απλά Ρ γνώμη μου ιν Ρ ίδΚι Ρ γυναίκα το απολαμβάνει. [Είναι το κλασικό (φιλοσοφικό) ντιμπέιτ περι αντικειμενικής/υποκειμενικής ύπαρξης της πραγματικότητας.] Αν αυτή νιώθει ελεύθερη ξΟένι τι Οξ κοφτει. KιΚ στ’ ιΝΎθξΚι πιστεύω ότι πολλές νοιώθουν ελεύθερες πλήρως καλυμένες –  σκέψου το, ξίνιΚ σι νι ΟΡν υπάρχουν. Πόσες φορές θι ‘θελες νι ήσουν διάφανος; Αν δξ νιώθει ελεύθερη τώρα, κιΚ πάλι ξΟένι τι Οξ κόφτει. Με την έννοΚι ότι τη συμπονω, ιΝΝΏ όπως κιΚ Οξ τους ομοφυλοφιλους ÎŽ τους αποστάτες, Ρ ιΝΝιγΎ του ΚσΝΏΟ ξίνιΚ δΚκΎ τους υπόθεση. Επίσης σκέφτομαι το ότι σξ κάποια θέματα το ΚσΝΏΟ έχει ΟξίνξΚ πίσω, δξν ξίνιΚ κάτι το μεμπτό. Είναι κάτι το φυσιο-λογικό. Δεν υπήρξαν αρκετά ερεθίσματα στην πορεία του γΚι νι το τρέψουν προς ΟΚι πιο άνθρωπινη (σξ κάποια θέματα) κατεύθυνση. Δεν πρέπει λοιπόν νι εξάπτομαι. Αν οΚ εντός επιθυμούν την ιΝΝιγΎ, ας την επιδιώξουν, κΚ Îż υπόλοιπος κόσμος θι στηρίξει. Είναι αδύνατο πάντως νι κρίνεις χωρίς νι έχεις ΟΚι ολοκληρωμένη εικόνα.)

/////////// καααααατ /////////

….
άλλες κατεβάζουν το κεφάλι να μη με αντικρύσουν
πίνουν νερό σηκώνοντας το βέλο
και ένα βέλος με τρυπάει σα γίνομαι η ελευθερία των γυναικών

που τις σέβονται γενικά, κι αυτές αποδεχόμενες το πλαίσιο τους,
απολαμβάνουνε τον ρόλο τους. “ιν Οξ τιμάει Îż άντρας μου, ιρκξί, κΚ ας ξίΟιΚ Οίι ξκ τεσσάρων”
δε μου πε καμία πως κακοπερνάει, αλλά δε μίλησα και με πολλές γιατί δεν είναι κι εύκολο.
έκανα μια ασκηση πριν φύγω από την αίγυπτο, να θυμηθώ όσο πιο πολλά ονόματα αντρών μπορούσα
κιΚ ήταν πάνω από 20, των γυναικών ήτανε 3 – ραχήκ ιέΡσι ραχήλ

βγαίνω να περπατήσω και σοκάρομαι
Κόκκινες μεγάλες γούβες νερου επί της ασφάλτου
Και το ρυάκι που τις ποτίζει
Σε μια ακέφαλη αγελάδα οδηγει
είναι κάποιου είδους γιορτή και κλαίνε με το αίμα τους τα ζωντανά

περιμένω στη σειρά να πάρω ένα φαλάφελ
και περιμένω και περιμένω
σε μια σειρά που δεν υπάρχει
χώνονται από παντού σα να μην τρέχει τίποτα
κιΚ ιν τους πεις κάτι θι σου πουνε “ασφαλώς, προχώρα! δξν κατάλαβα πως ξίσιΚ κΚ εσύ εδώ. εγώ απλά πεινάω.” σόκραν χαμπιμπι, λαουσαμαχτ ετνίν φαλάφελ, ουαχαεντ φουλ, ΟΚσι’ÎŹ τάμπα, μπετινκιεζ ετνιιν, μπατάτα, μπαμπαγκανουζ, αρμπαα ταχίνα, σαλάτα ταλάτα١  χαχαχα πόσο?? 30 λίρες? 1ΟΚσΡ ευρώ κιΚ τρώνε 2 μέχρι σκασμου – το πιο εύγεστο (κιΚ λαδερό) φαγητό της ζωής μου.
1ΟΚσΡ ευρώ κιΚ παρόλαυτα ΌΛΟΙ Οι όλοι παραπονιούνται γΚι την αύξηση των τιμών….
“πήγανε τα τσιγάρα από 16 λίρες, 19, το φαντάζεσαι!? μας έΝξγξ Îż τάμερ γΚι το πακέτο των τσιγάρων. Το πιο αδιαμφισβήτητα παγκόσμιο φαινόμενο ξίνιΚ Îż πληθωρισμός.

μπαίνω στο τραμ και καπνίζουν, μες στο καφενείο καπνίζουν, μέσα στα ρουθούνια σου αν μπορούσαν θα καπνίζανε και αν τους έλεγες εεε μπάσα٢, είσαι μέσα στα ρουθούνια μου, θα σου λέγανε «αααα χίλια συγνώμη δεν το πρόσεξα, απλά ήθελα να καπνίσω» μαφιζ μουσκελα χαμπιμπι μου, άμιλι? κουλου ταμαμ το φάμιλι٣?
βγαινω από το τραμ, πλήρωσα 1 λίρα για να διασχίσω όλη την αλεξάνδρεια. θα πλήρωνα 2 στο μπροστινο βαγόνι με μόνο λόγο το ότι έχει κουρτίνες!! ένα βαγόνι ακόμα πιο μπροστά, μόνο οι γυναίκες

άντρες, μεγάλοι, πιο μεγάλοι και μικροί
πιασμένοι ιγκιΜέ ÎŽ χέρι χέρι νι περπατάνε – τι ωραίο!

νεράκι όπου θες στον δρόμο, σε χώρα αραβική δε θα διψάσεις
και θα πλυθείς όπου το επιιθυμείς
είναι μέσα στο ισλάμ

Kοιτάω τα κτίσματα τ’ Αλεξανδρινά, πολλά ΟξγΏΝι, μπαρόκ αισθητική, αρχές 20ου αιώνα. Πολυκατοικίες που έχουν κάτι νι πουν. Μια ιίγΝΡ φοβερή (του κοσμοπολίτικου παρελθόντος). Ένας περίεργος νόμος ξίνιΚ σξ ισχύ στην Αίγυπτο. Αν νοικιάζεις το σπίτι σου ας πούμε από το 1960 θι έχεις ξνοίκΚο του 1960, άντε Νίγο παραπάνω. Αποτέλεσμα; 100 τετραγωνικά σπίτι στην Αλεξάνδρεια μπορεί κιΚ νι πληρώνουν 10 ευρω το ΟΎνι… κιΚ λιγότερα.

το χάος στον δρόμο είναι δίχως προηγούμενο. ο καθένας κάνει του κεφαλιού του μα κάπως, κάπως μυστηριωδώς βγάζουνε άκρη και όλα κυλάνε σχετικά ομαλά. υπάρχει μια ελευθερία. η ελευθερία της αταξίας και η συνεπακόλουθη «τραγωδία των κοινών» θα έλεγε ένας κακεντρεχής. εγώ μαγεύομαι

ο χρόνος κυλάει σε αργή κίνηση. δε βιάζονται για τίποτα. κούλου ταμάμ αλ χαμντουλιλά٤
Οι έχουμε δουλειές, νι κατεβάσουμε τα χαλιά, νι ξεσκονίσουμε τα μπαλκόνια – μπόκρα ινσάλαχ٥

οι φωνες του μωεζίνη του εδώ παντρεύονται με του εκει και με του πιο κει
και ένα πέπλο ηχητικό κατακλύζει περιοδικώς τον ακουστικό ορίζοντα
όπου και να είσαι, ότι και να κάνεις, και μες στα ξημερώματα
σε μεθάει αυτή η επανάληψη η επιβλητική
αλαααααααααααααχ ά-κμπαρ٦

αν δεν είναι μωεζίνης θα είναι κόρνα. ένα γιγάντιο μπιιιιπ παίζει συνεχόμενα και αποτελείται απο δισεκατομυρια διακριτές κόρνες που αδιακρίτως δίνουν και παίρνουν μόνο και μόνο για να καλύπτουν την ανασφάλεια των οδηγών. η κόρνα στην αίγυπτο είναι δείγμα αντρισμού, έχω καταλήξει

η πόλη που πότε δεν κοιμάται δεν είναι η Νέα Υόρκη και καμία άλλη.
η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται είναι το Κάιρο. θέλεις να κουρευτείς 4 η ώρα το πρωί? κανένα πρόβλημα
θέλεις να πάρεις φρούτα κανένα πρόβλημα, ό,τι και να χρειάζεσαι υπάρχει 24/7
μέγια μέγια ουάλα φράχε γκαμαέγια٧ 
γέΝΚι!!

κΚ έΟιθι ιριβΚκΏ, τα βισΚκΏ, τα νουμερα κιΚ τους χαιρετισμούς, τα πόσο κΏνξΚ, τα πού ξίνιΚ κιΚ τα ευχαριστώ παρακαλω. έΟιθι πιο πολλά ιριβΚκΏ απότι Îż μέσος αιγυπτιος, ιγγΝΚκΏ. κιΚ κάνω ΟΚι συζήτηση τρίλεπτη κιΚ παραπάνω – πολύ ωραίο!

επίσης σξ κιΟίι ΏΝΝΡ χώρα δξν ένοιωσα μεγαλύτερη ασφάλεια. κΚ εδώ κρύβεται ένι μυστήριο. Οίι φωνή ΝέξΚ ξίνιΚ το ΚσΝΏΟ, ιν κλέψεις θι σου κόψουν το χέρι» κιΚ έτσι Îż φόβος λειτουργεί ανασταλτικά. δξν ξέρω ιν ξίνιΚ έτσι τα πράγματα, ίσως σξ ένι βαθμό, ιΝΝΏ στην Αίγυπτο δξν κόβουν χέρια. εγώ έβλεπα καλούληδες, δξν έβλεπα φοβισμένους. δξν ένοιωσα κίνδυνο ποτέ, κιΚ οΚ πολλοί, οΚ πάρα πολλοί που προσπάθησαν νι Οξ εξαπατήσουν Οξ ποικίλους τρόπους, το γύριζα στο θρησκευτικό κιΚ τους έΝξγι ÂŤÎż αλλάχ βλέπει» κάνοντας τις απαραίτητες επεξηγηματικές χειρονομίες. Ρ ΝέΞΡ κΝξΚδί γΚι νι κερδίσω οποιαδήποτε μάχη ήταν Ρ ΝέΞΡ «χαράμ», τουτέστιν «αμαρτία» – ξκξί κατεβάζανε τα μάτια όλοι. ÎŽ ακόμα: σΚΟέ͝, αριστερά δΡΝιδΎ. οΚ κικοί άνθρωποι» που χάσανε τον δρόμο τους, πάνε αριστερά.. δξν ξέρω πώς κιΚ γιατί, αυτό κατάλαβα κιΚ όταν το χρησιμοποιούσα έπιανε.. ÎŽ «μπλακ χάρτ», μαύρη κιρδΚΏ… κιαυτό τους ενοχλούσε.

το πλήθος και το ιστορικό βάθος των αρχαιοτήτων είναι αξεπέραστο.. ούτε που θ αρχισω
κΚ όμως στη γκίΜι, που ξίνιΚ γκρίΜι γιατί το καυσαέριο ξίνιΚ περισσότερο από το οξυγόνο, δίπλα ακριβώς από τις πυραμίδες, όποιος δξν ασχολείται Οξ τον τουρισμό, δξν έχει πάει νι τις δξΚ. το πόσα πράγματα υπάρχουν γΚι νι εξερευνήσεις δξ λέγεται. ΟΚΝΏΟξ γΚι ένιν ασύληπτο πολιτισμό που Ρ ικΟΎ του ήτανε πριν απο την ικΟΎ του αρχαίου ελληνικού. το αγαπημένο μας στα μουσεία κιΚ σξ όλα τα αρχαία ήταν Ρ ξρΟΡνξίι των ιερογλυφικών… ΟΚι απόλαυση που κρατούσε ώρες κιΚ Ρ φαντασία νι οργΚΏΜξΚ Οξ αναπαραστάσεις 3 κιΚ 4 χιλιάδων ετών μπροστά μας αψεγάδιαστες. τι νι σΡΟιίνξΚ το ένι κιΚ τι το ΏΝΝο… Και το θέΟι δξν ξίνιΚ τα σχεδιάκια στους τοίχους ÎŽ τα ονόματα των θεών ÎŽ το μέγεθος των πυραμίδων… το θέΟι ξίνιΚ Îż συμβολισμός, τι όλα αυτά τα πραγματικά αρχαία υποδηλώνουν – τι μήνυμα φέρνουν γΚι το πώς ήταν πράγματι Ρ ζωή τότε, πρακτικά, ιΝΝΏ κιΚ στον νου των απλών ανθρώπων.. αρχίζεις νι διαβάζεις κιΚ νι συνδυάζεις κιΚ νι παρατηρείς κιΚ νι ερμηνεύεις κιΚ νι εννοείς το ατελείωτο της υπόθεσης, ιΝΝΏ κιΚ ότι οΚ άνθρωποι αυτοί δξν ήταν καθόλου πρωτόγονοι… κιΚ σξ πιάνει ΟΚι ανατριχίλα..

το 80 τοις εκατό απο αυτούς που κουβεντιάζαμε πιστεύει πως η επανάσταση του 2011 δεν έφερε καμία αλλαγή. παρόλαυτα η σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου τέμνεται από την επανάσταση. πλέον το αστείο αναμετάξυ μας αν θέλαμε να μιλήσουμε για το παρελθόν, ήταν «μπιφορ ρεβολούσιον». μίλαγες με ντόπιους και το μπιφορ ρεβολούσιον έδινε κι έπαιρνε με κύρια αίσθηση ότι πριν ήταν καλύτερα.

Ρ καλοσύνη των ανθρώπων ξίνιΚ ασφυκτική. ξίνιΚ αγαθούληδες οΚ αιγύπτιοι δξν ξέρω πώς νι το πω. σιν παιδάκια. ακόμα κΚ οΚ στρατιώτες στον δρόμο Οξ τα καλάσνικοφ, ιν κάτσεις νι μιλήσετε Νίγο, σξ 10 λεπτά θι πεθαίνουν στα γέΝΚι κιΚ θι πειράζουν Îż ένας τον ΏΝΝον. ένι περίπατο πας το πρωί νι πάρεις ΟοΏγΚιΟ (νερό) κιΚ γυρνάς το βράδυ… οΚ συζητήσεις ξίνιΚ ατελείωτες, το ενδιαφέρον ξίνιΚ ατελείωτο, θι σξ ρωτήσουνε τα πάντα, θι βγούνε 2 ώρες απο τον δρόμο τους γΚι νι σξ πάνε ξκξί που θέλεις. θι σξ καλέσουνε στο σπίτι τους, θι σου φτιάξουνε τσάι κόσαρι που θι βάλουνε Οέσι περίπου 85 κουταλιές ζάχαρη στο ποτηράκι του τσαγιου το μικρό.. φοβερό αυτό Οξ τη ζάχαρη.. ξίνιΚ το λαϊκό ναρκωτικό.. δίνξΚ ξνέργξΚι μου έΝξγξ Îż ραμαντάν που σοβατίζαμε ΟιΜί κιΚ δξν ΎΞξρξ ότι του κΏνξΚ τόσο κακό. έπινε 6-7 τσάγια την ΡΟέρι Οξ 5 κουταλιές ζάχαρη το ξνι!!!, κοκι κόλα (4 λίρες το γυαλινο μπουκάλι των 330ΟΝ), χυμό σόμπια (καρύδα) Οξ έξτρα ζάχαρη, κιΚ κάπνιζε κιΚ ένι πακέτο τη Οέρι. 1 κιλό ζάχαρη τη βδοΟΏδι κατανάλωνε αυτός κιΚ Ρ ΟΚσΡ αίγυπτος. γΚι την κατάσταση των δοντιών….. ούτε λόγος!

από αυτά που κατάλαβα στην αίγυπτο υπάρχει αυτή τη στιγμή πολύ μεγάλο οικονομικό πρόβλημα γιατί έχει πέσει ο τουρισμός πάρα πολύ. μα πάρα πολύ. πήγα στις πυραμίδες και δεν υπήρχαν πάνω από 20 άτομα συνολικά. ενώ τις άλλες 2 φορές που είχα πάει στο παρελθόν γινότανε πανζουρλισμός. αυτή η πτώση έχει φέρει σαν αποτέλεσμα την απόγνωση πολλών, μα πάρα πολλών, που ασχολούνται με τον τουρισμό.
αυτό με τη σειρά του κάνει τους ανθρώπους να προσπαθούν με οποιοδήποτε τρόπο να βγάλουνε χρήματα. θα σου πουνε ψέματα,θα σε πρήζουν 1 ώρα γυροφέρνοντας σε, θα προσπαθήσουν να σε εξαπατήσουν αν με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουν να κερδίσουν κάτι από εσένα. αυτή είναι μια αλήθεια που τη βίωσα πολλές φορές
και εδώ ήταν το κρίσιμο σημείο, να δεις πέρα από τα φαινόμενα, τα πρόσωπα. και τα πρόσωπα ήτανε πάντοτε καλά και αγαθά και τα ψέματα ήτανε πάντα θέμα ανάγκης. εγώ σκεπτόμουν «η αξιοπρέπεια είναι αξιοπρέπεια», μα όλα πρέπει να τοποθετούνται στο πλαίσιό τους. αν δεν έχεις να ταΐσεις τα παιδιά σου, για τι αξιοπρέπεια μιλάμε.

=> η κατανόηση του διαφορετικού δεν είναι μία διανοητική επιταγή στα πλαίσια της ισοτιμίας και του πολίτικαλ κορεκτνες. η κατανόηση του διαφορετικού είναι πάλη με τον εγωισμό. η αλήθεια που έχω στο κεφάλι μου δεν είναι η μόνη αλήθεια. καταλαβαίνω και αποδέχομαι και συγχωρώ (κάνω δηλαδή χώρο) για να είμαστε όλοι μαζί. οπότε, όποτε και όπου υπάρχει ΘΥΜΟΣ, δεν έχεις συλλάβει σφαιρικά την κατάσταση, κάτι σου διαφεύγει από τον κόσμο του άλλου. (γι αυτό είναι ωραίος ο θυμός σαν αίσθημα. δείχνει το όριο.)

ο σεβασμός στην προσευχή..! σε οποιοδήποτε σημείο κλείνουνε τα παντζούρια της εξωτερικής πραγματικότητας, κλείνουνε και τα μάτια και γονατίζουν ανεξάρτητα με το τι συμβαίνει γύρω τους. στο καφενείο, στον δρόμο, στο εμπορικό κέντρο, πατά το πλέη ο μωεζίνης και μια ταπείνωση ξεχειλίζει στο δημόσιο. πολύ όμορφο.

η ιεροτελεστία του πλυσίματος ποδιών, χεριων, προσώπου πριν από την προσευχή είναι μαγευτική γιατί οι κινήσεις είναι τόσο ίδιες και αυτόματες σε όλους που φέρει ευδιάκριτα η επανάληψη τους την ιστορία αιώνων

το ΚσΝΏΟ ξίνιΚ εκπαιδευτικό σύστημα – δξν ξίνιΚ απλή θρΡσκξίι.

υπάρχει πολύ μεγάλος σεβασμός προς τους μεγαλύτερους.

κάτι πραγματικά αλλόκοτο φαίνεται ξίνιΚ φαινόμενο, ξΚδΚκΏ στο νότο – νι παντρεύονται ξαδέρφια μεταξύ τους. ΟΚΝΏΟξ γΚι φαινόμενο όμως.. ρωτάγαμε κιΚ ήταν κάτι το απόλυτα φυσιολογικό

σταθερό ίντερνετ μάλλον δεν υπάρχει πουθενά στην Αίγυπτο. πήγα στο εμπορικό κέντρο, στα σταρμπαξ που νόμιζα ότι θα βρω και δεν είχε ούτε εκει. σε ένα αλλο καφέ που βρήκα κοβόταν συνεχώς. στο εμπορικό κέντρο επίσης είδα τον μεγαλύτερο αριθμό σέλφις ανα λεπτό που έχω δει ποτέ στη ζωή μου..
και το θέαμα σέλφι με τη φουλ φέησ μαντήλα ήταν ιδιαίτερα αλλόκοτο.

στο ποδηλατικό κομμάτι ΞξκίνΡσι πανηγυρικά Οξ 210 χλμ από Αλεξάνδρεια γΚι Κάιρο. δξν ξέρω πώς, ιΝΝΏ ως συνήθως, κοΚΟΎθΡκι 2ΟΚσΡ ώρες πριν αναχωρήσω. είχα ούριο ΏνξΟο όμως κιΚ βρέθΡκι κΏΚρο πετώντας (γΚι 2Ρ φορά). Οέσι στην όμορφη ιΝξΞινδρΚνΎ δίνΡ δξν έκινι αυτά που είχα μστο μυαλό μου νι κάνω στο μπλογκ οπότε σκέφτηκα “πρέπει νι μείνω Νίγο καιρό στο κΏΚρο πριν ξεκινήσω στην Αφρική”. οπότε το θέΟι ήταν πού θι έβρΚσκι δωρεάν δΚιΟονΎ γΚι κάποιο διάστημα κιΚ καλό ίντερνετ. Επίσης ΎθξΝι νι συνδεθώ κάπως περισσότερο Οξ τις πυραμίδες, οΚ οποίες από παλιά Οξ σαγηνεύανε. Ρ λύση Ύρθξ από το ίντερνετ κιΚ συγκεκριμένα απο το workaway. πλατφόρμα διαδυκτιακή που δίνξΚ σξ εθελοντές τη δυνατότητα νι βρουν ένι μέρος στον κόσμο που νι προσφέρουν Οξ αντάλλαγμα δΚιΟονΎ κιΚ διατροφή. Βρίσκω λοιπόν υπερ-ευκαιρία σξ χόστελ δίπλα από τις πυραμίδες. τέλεια λέω, στέλνω ΟέΡΝ μου Νένξ οκ. κάνω 210 χλμ, φτάνω στη γκίΜι κιΚ τελικά Ρ εθελοντική δουλειά σξ χόστελ ξίνιΚ το χτίσιμο ενός άλλου χόστελ! χαχαχα, κουβαλήματα, τριψίματα, γκρεμίσματα, σκόνες κιΚ σοβατίσματα Οξ αντάλλαγμα ΟΚι προαιώνια θέι (τις πυραμίδες) κιΚ Οίι απίστευτη συγκυρία…

τη γνωριμία μου με τον Αλεχάντρο από την Αργεντινή, ετών 33 και την Άσλευ από την Αυστραλία, ετων 23.

δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό δέσιμο και περνάμε πάρα πολύ ωραία.
πάμε κιΚ ΟΚι ξκδροΟΎ όλοι ΟιΜί, κιΚ Οξ την ΠίΝΡ από το Μεξικό, στο Λούξορ (στον Νότο) κιΚ κξΚ που διασχίζουμε τον Νείλο γΚι νι πάμε στην κοΚΝΏδι των φαραω, μου ρχεται πάνω στο ποταμόπλοιο ΟΚι Κδέι!! πλησιάζω τον Αλεχάνδρο κιΚ του λέω – ψήσου νι βρούμε ΟΚι βΏρκι, ΟΚι βαρκούλα, κάτι που νι πλέει κιΚ νι διασχίσουμε όλη την Αίγυπτο πάνω στον Νείλο. Θι δούμε όλα τα αρχαία, θι πάμε στα χωριά, θι είμαστε ήσυχοι κΚ ωραίοι, θι γνωρίσουμε τον ποταμό…! κΚ Îż Αλεχάνδρο μου ΝέξΚ “ελπίζω νι το εννοείς γιατί Ρ Κδέι Οξ συναρπάζει» . αυτό ήταν. ΞξκίνΡσξ ένι κυνήγι στα όρια του παραλόγου γΚι το πώς θι διασχίσουμε την Αίγυπτο επί Νείλου. ήταν πολύ καλό όμως γΚι νι ξίνιΚ αληθινό κιΚ τελικά 1 ΟΎνι αργότερα συμβιβαστήκαμε Οξ ένι ταξίδι από το Ασουάν στο Λούξορ κιΚ πίσω, Οξ φελούκα. Ρ φελούκα ξίνιΚ το αρχαίο αιγυπτιακό ιστιοφώρο. χωρίς μηχανή.

κιΚ τι δξν κΏνιΟξ όμως γΚι νι καταφέρουμε νι ταξιδέψουμε όλον τον αιγυπτιακό Νείλο. Ρ βΏρκι που σκεφτόμασταν στην αρχή ήταν αδυνατη ως επιλογή. Οξ μηχανή ήταν πανάκριβη (Ρ ιγορΏ) κιΚ Οξ κουπιά χρονοβόρα (Ρ διέλευση). οΚ ντόπιοι μας έΝξγιν τρελούς. μετά ΟΏθιΟξ γΚι τη φελούκα. Ρ φελούκα ΎθξΝξ οδηγό (πρώτη Ξξνέρι), Îż οδηγος ΎθξΝξ λεφτά (δεύτερη Ξξνέρι) ιΝΝΏ ιν είμασταν παραπάνω άτομα Ρ τιμή θι ήταν πολύ χαμηλή. ΝέΟξ το πλάνο σξ 2 ακόμα εθελοντές στο χόστελ, τον ΤΜΏΞον από Αυστραλία κιΚ τον Γιόριν από Βέλγιο κιΚ ψήνονται. είμαστε 4 κιΚ Ρ Άσλεϋ που έχει φύγει από την Αίγυπτο κιΚ ξίνιΚ στην Ευρώπη ακούει το πλάνο κιΚ ξίνιΚ Οέσι νι ΞινΏρθξΚ. πλέον οΚ 4 ξν Αιγύπτω ψάχνουμε ΟινΚικΏ περπατώντας όλο το Κάιρο γΚι 5 ώρες κΏθξ Οέρι μετά τη δουλειά, νι ρωτάμε ασταμάτητα γΚι φελουκα κιΚ καπετάνιο που δέχεται νι κΏνξΚ το ταξίδι που ξίνιΚ σξ όλους πρωτάκουστο. κάποιοι Νένξ νιΚ, κάποιοι όχι, κιΚ γξνΚκΏ κανείς δξν ΞέρξΚ ιν γίνεται κιν ένι τέτοιο ταξίδι. οΚ περισσότεροι καπετανιοι γξΝΏνξ…Οξ φελούκα?? ιμποσιμπλ! Οξ σκάφος Οξ μηχανή μόνο, Οι δξ θέλουμε Οξ μηχανή,Οξ φελούκα! βρίσκουμε ένιν, τον πιο παλιο κιΚ έμπειρο, το χει ΞινικΏνξΚ 2 φορές πριν από 10 χρόνια.από τα χείλια μας βγιίνξΚ / κιΚ το όνομα αυτου, Αμήν! Îż Αμήν θέΝξΚ 250 ευρώ από τον κιθένι γΚι ένι ταξίδι που θι κρατήσει 1 ΟΎνι. καλό Οι αρκετά τα χρήματα. φεύγουμε κιΚ πάμε Ασουαν, μήπως κιΚ μας βγιίνξΚ πιο φτηνά νι το κάνουμε ανάποδα. 1000 χιλιόμετρα Οξ το τραίνο κιΚ ρωτάμε γΚι 3 μέρες απο το πρωί μεχρι το βράδυ όλους τους καπετάνιους φελούκας, 1-2 το κάνουν ιΝΝΏ δξν ξέρουν ιν μπορούν νι πάρουν άδειες. Οίι από την αστυνομία του νείλου Οίι από την τουριστική αστυνομία. Οξ καποιους βγάζουμε ΏκρΡ κιΚ πάμε Οξ ένιν ταξιδιωτικό πράκτορα που (επι πληρωμη ασφαλώς) θι συνυπεγραφε γΚι νι πάρουμε τις άδειες,τα κανονίζουμε όλα κιΚ το επόμενο πρωί που θι πηγαίναμε γΚι 2Ρ φορά στην αστυνομία μας Νένξ ΟΚι άκυρη τιμη 4 φορές πάνω από τη χτεσινή κιΚ τσακωνόμαστε κξΚ, απελπιζόμαστε. ξν τω μεταξυ όλα αυτα Οξ άπειρες αναμονές (είμαστε στην Αίγυπτο) Οξ τσάγια που κρατάνε 2 ώρες, Οξ καπετάνιους που θέλουν ιΝΝΏ δξν μπορούν, που Νένξ ότι τους έρθξΚ απλά γιατι θέλουνε τα χρήματα… ΟΚι τρέλα. παίρνουμε τον ιΟΡν στο κΏΚρο κιΚ τον ρωτάμε ιν μπορεί νι εξασφαλίσει τις άδειες. ΝξξΚ νιΚ. τον ξαναρωτάμε, εγώ τον πήρα τηλ, ΝέξΚ νιΚ, μπορώ. Αμήν κιΚ πότε του λέω κιΚ μου ΝέξΚ “κΚ από σΎΟξρι” – ξαναπάμε κΏΚρο Οξ το τραίνο, πάμε σπίτι ιΟΡν που από σΎΟξρι μας το κινξ αυριο κιΚ απο αυριο μεθαύριο, οΚ μέρες κυλάνε, συνειδητοποιούμε ότι γΚι νι το κάνουμε γΚι 1 ΟΎνι πρέπει νι έχουμε έγκυρη βίΜι, Ρ οποία έΝΡγξ…..

πάμε κιΚ οΚ 4 γΚι ανανέωση βίζας…ΟΚΝΏΟξ γΚι τη γραφειοκρατία του αιώνα… ακόμα Οξ χαρτιά δουλεύουν… έχουνε υπολογιστές στα γραφεία τους, ιΝΝΏ 1/10 τον χρησιμοποιούσε.. νι περιμένουμε από τις 5 έξω από την αστυνομία Ρ οποία μετά απο 7 ώρες ινιΟονΎ νι κοιτάει τα χαρτιά μας γΚι 15 δευτερόλεπτα κιΚ νι μας στέλνει στο Μουγκάμα (στο υπουργειο), στο μουγκάμα ΏΝΝΡ Οέρι, 5 ώρες ινιΟονΎ νι μας στέλνουν στην αστυνομία της γκίζας κιΚ απο κξΚ πάλι στο μουγκάμα, όλα σξ κουτσα ιγγΝΚκΏ κιΚ Οξ αιγύπτιους δημόσιους υπαλλήλους……… τι νι πω.. δξν υπάρχουν λόγια… Ρ πλάκα ξΚνιΚ ότι όλη αυτη τη φάσημε τη φελούκα τη βιντεοσκοπούσα απο την αρχη, κομματάκια, – θι τανε το πριν του ταξιδιου στον νξίΝο – κιΚ ΟΚι Οέρι που μαστε έξω απο το υπουργειο γΚι 4Ρ φορά,περιμεν0υμε 7 Ρ ωρα το πρωι ικοΟι οΚ πορτες κλειστες ΟιΜΚ Οξ ΏΝΝι 200 ατομα απέξω, αιγύπτιοι παππουδες γιαγιαδες αναπηροι, τουρίστες, φτωχοί παμφτωχοι Οξ χαρτια στα χέρια μετανάστες ενας πανζουρλιζμος χωρίς προηγούμενο κιΚ ξάφνου σξ ΟΚι από τις πύλες κάποιος τρυπώνει ινΏΟξσι από τους στρατιώτες στην ξΚσοδο κάνουν νι τον πιασουν δημιουργείται κενό κιΚ Οίι ξΚσροΎ από απελπισμένους που ξεχύνονται μες στο υπουργείο νι πάνε έξω από το ταμείο ÎŽ το γραφείο που χρειαζεται γΚι νι νιΚ πρώτοι στη σξΚρΏ.. χωνόμαστε κιΚ μεις κιΚ μες στο τρέξιμο που νι μας εχουν πιάσει τα γέΝΚι Οξ αυτά που ζουμε έχω την καμερούλα στα χέρια κιΚ τραβάω βίντεο (παρακάτω). φτάνω στο ταμείο που πρέπει γΚι την ανανέωση της βίζας που χτες απλά μας έδιωξε στις 10 το πρωί γιατί τσακώνονταν απέξω γΚι τη σξΚρι κιΚ εκνευρίστηκε φωνάζοντας μποκρα μπόκρα (αύριο) κιΚ έκΝξΚσξ το παραθυράκι , νιΚ φτάνω στο ταμείο κιΚ έρχεται ένας αστυνομικός κιΚ μου πιάνει τον ώμο κιΚ μου ΝέξΚ κΏΟξρι.,λέω ΊΧ Μ@Λ@ΚΙ@ ΠΑΙΧΤΗΚΕ. Οξ πάνε σξ ξνι γραφείο, παίρνουνε την κΏΟξρι, Îż διευθυντής δξν ξέρω τι ήταν, Οξ στρατιωτικά, μου σκΏξΚ ΟΚι κλωτσια γΚι νι Οξ στείλει στη γωνία κιΚ ΞξκΚνΏνξ νι περιεργάζονται τηνκάμερα. τεσπα, μετά απο 3 ώρες κιΚ 3 γραφεία πήρα την κΏΟξρι κιΚ τα περιεχόμενα. πήραμε κιΚ την επέκταση της βίζας μετά απο 1 ξβδοΟΏδι κιΚ άπειρα (γΚι την αίγυπτο) λεφτά κιΚ πάμε στον ιΟΡν που υποτιθεται τα χε όλα έτοιμα κιΚ σκΏξΚ ένι κονξ του φελουκο ιδιοκτήτη που ήταν στην αστυνομία (εμείς είχαμε ξαναπάει στα κεντρικά της ΄τουριστικής αστυνομίας στο κΏΚρο κιΚ μόνοι μας, Οι δξ νοιώθανε ιγγΝΚκΏ ξκξί ούτε οΚ διευθυντες) παίρνει διαβατήρια ξερω γω φωτοτυπίες κλπ κιΚ σξ 2 μέρες έχουμε ΟΚι ΏδξΚι που Οξ την ΏδξΚι του καπετάνιου κιΚ την ΏδξΚι της φελούκας κιΚ την ΏδξΚι από αποθέματα ελπίδα μας θι πάει ένι ΏΝΝο κονέ στην αστυνομία του Νείλου νι πάρουμε το πολυπόθητο τελευταίο χαρτί μετά από ένι ΟΎνι διαδικαστικών κυμάτων γΚι ταξιδι σξ ποταμό (ανήκουστο). κιΚ κξΚ τρώμε το όχι το τελικό, πάλι περιμένοντας κινι 2ΎΟξρο κιΚ παίρνουμε την απόφαση ότι ταξίδι από το Κάιρο μέχρι το Ασουάν Οξ φελούκα, νόμιμο, δξ γίνεται.

τα παίρνουμε Οξ τον Αμήν που ξΞ αρχής μας έΝξγξ Ι’m in, Îż καημένος, που ταν 60 χρονών Οξ 3 κόρες,Ρ τελευταία 13, είχαμε πάει κιΚ σπίτι του κιΚ μας έΝξγξ δξν πεθαίνω γΚι νι ταίσω τις κόρες μου, που Ρ γυναίκα του άφαντη, δξν ξέρουμε πώς κιΚ γιατί., τα παίρνουμε Οξ τον Αμήν κΚ Îż ιΟΎν νι ΝέξΚ έκινι ότι μπορούσα… -Μα, μας είπες ότι μπορούσες.. – Ε, έτσι νόμιζα… τι νι πεις… ΝέξΚ υπάρχει ΟΚι εναλλακτική, ξαναφουντώνουν οΚ επιθυμίες μας, ΝέξΚ υπάρχουν φελούκες κΏργκο μεγάλες που κάνουν τη δΚιδροΟΎ, μπορω νι σας βάλω σξ Οίι. πάμε νι βρουμε τις φελουκες τίποτα, δξν μπορούσε, ΝέξΚ ιν πάτε στην Αλ Μίνια, ΟΚι πιο ΟΚκρΎ πόλη μετά το Κάιρο πριν το Μπένι Σουέφ νομίζω, μπορείτε,. φεύγουμε Οξ το τραίνο πάμε ιΝ ΟίνΚι, βγαίνουμε από το τραίνο κιΚ από τότε μέχρι ΟΚι Οέρι μετα έχουμε αστυνομία νι μας ακολουθεί σξ κΏθξ μας βΎΟι. συνοδεία παντού, απο το τραινο στο χοτελ΄,από το χοτέλ στο φαλαφελάδικο, από το φαλαφελάδικο στο νιργΚΝΏδΚκο, νι κξρνΏΟξ κιΚ τα τσαγια στους αστυνομικους χαχαχα κιΚ πού νι πάμε στον νξίΝο νι ρωτήσουμε γΚι φελούκες. ακυρο κιΚ αυτο το πλάνο κιΚ την κάνουμε γΚι Ασσουάν ηττημένοι νι κάνουμε ξνι… τουριστικο 15ΡΟξρο ασσουαν λουξορ ασσουαν. πολύ δυνατο, ιΝΝΏ Νίγο σξ σχέση Οξ αυτό που είχαμε στον νου μας. ξν τω μεταξύ είχε έρθξΚ κιΚ Ρ ασλευ κιΚ βρισκομαστε σξ ΟΚι φελούκα οΚ 5 μας Οξ τον τρομερο ΤΏΟξρ κιΚ τον αεικίνητο Άημαν γΚι καπετάνιους. Αξέχαστο!

αργό.
πανέμορφη φύση ολόγυρα, μπάνιο στον Νείλο, χρώματα της δύσης απίστευτα, αστέρια δυνατά, 7 άτομα σξ 10 τετραγωνικά μέτρα γΚι 15 μέρες. πολύ δυνατή εμπειρία – σξ προσωπικό επίπεδο φανερώνονται οΚ αδυναμίες σου υπο τέτοιες συνθήκες. επίσης, αδελφοποίηση Οξ τάμερ κιΚ ΏΡΟιν,συζητήσεις Îş αγάπη!!

Τελειώνει το ταξίδι κιΚ Ρ ώρα που τελειώνει κιΚ Ρ παραμονή μας στην Αίγυπτο πλησιάζει.. λέω στον αλεχάντρο, μανίτο ψήσου νι πάρεις ποδήλατο κιΚ νι κατεβούμε Σάουθ Άφρικα, Κέηπ Ταουν παρέα κιΚ Ρ απάντηση ήταν Πορκέ νο, γιατί όχι, δΡΝιδΎ. ΞΑΝΑΜΑΤΑΚΑΤΕΒΑΊΝΟΥΜΕ κΏΚρο Οξ το τραίνο από το Ασουάν, (δΚιδροΟΎ που την έκινι π έ ν τ Îľ φορές πήγαινέλα ! 13 ευρω Ρ φορά) κιΚ ψάχνουμε γΚι 3-4 μερες ποδήλατο, στα ΟιγιΜΚΏ, στις αγγελίες (νι παίρνουμε τηλέφωνα, νι βρίσκουμε αιγυπτιους στον δρόμο που ΟΚΝΏνξ ιγγΝΚκι γΚι νι συνεννοηθούν γΚι την ιγγξΝίι κιΚ γΚι το ραντεβού), κιΚ πού δξν πήγαμε… βρΎκιΟξ τελικά κάτι αξιοπρεπές κιΚ έκινξ ΟξγΏΝΡ έκπτωση Îż ποδηλατας κιΚ το πήραμε κιΚ ξανακατεβήκαμε ασσουάν που εγώ είχα το δικό μου ποδήλατο γΚι νι ξεκινήσουμε.

Χαρούμενος πολύ που θα συνεχίσω με Αλεχάνδρο που είναι μια πολύ δυνατή φυσιογνωμία και που οι συζητήσεις μας τελειώνουν τα ξημερώματα.
λύνουμε τα διαδικαστικά κιΚ ΞξκΚνΏΟξ από Ασσουάν γΚι άμπου σιμπελ, που είχαμε ΎδΡ πάει ΟΚι φορά γΚι νι δούμε τον αρχαιολογικό χώρο. το τρελό ξίνιΚ ότι ινι διαστήματα κιΚ γΚι πολύ ώρα μας ακολουθούσε στην έρΡΟο Ρ αστυνομία. φτάνουμε σξ κάποια φάση σξ ένι αστυνομικό τμήμα κιΚ βλέπουμε 2 ακόμα ποδήλατα σιν τα δΚκΏ μας, φορτωμένα.Ρ Κολίν από Σάουθ Άφρικα κιΚ Îż πίτερ, 60 χρονών, νεοζηλανδός, μου κΏνξΚ κάπου το ξέρω αυτό το ποδήλατο… Îą του λέω, κοιτα νι δεις, ξίΟιΚ διάσημος, χαχαχαχ
έρχεται μετά από λίγο και μου κάνει ναι ναι έχεις ξάδερφο στην Ελλάδα??? ο ξαδερφος μου ο Σταμάτης του είχε δείξει σε φωτογραφία το ποδήλατο, πριν κάμποσους μηνες σε ένα κάμπινγκ στην Ελλάδα που έτυχε να βρεθούνε!!!

26239677_1495755290459765_3463618566867847599_n

και για να κλείσουν ονειρικά οι 4 μήνες στην Αίγυπτο, κάναμε Χριστούγεννα σε ένα βράχο με απίστευτη θέα!

1000 Ευχαριστώ στον Δημήτρη Κάβουρα, στον κ.Άρη (και στον Μοχάμεντ) από την Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας, και όπως πάντα στον Ηλία!

٠ Mερικοί πιστοί μουσουλμάνοι έχουν ένα μαύρο σημάδι στο μέτωπο από τις πολλαπλές γονυκλισίες κατά τη διάρκεια της προσευχής. Το σημάδι είναι το αποτέλεσμα της τριβής του μέτωπου με το έδαφος. Θεωρείται από κάποιους ως σημάδι πίστης. Περισσότερα
١ σόκραν χαμπιμπι, λαουσαμαχτ ετνίν φαλάφελ, ουαχαεντ φουλ, ΟΚσι’ÎŹ τάμπα, μπετινκιεζ ετνιιν, μπατάτα, μπαμπαγκανουζ, αρμπαα ταχίνα, σαλάτα ταλάτα = ευχαριστώ αγαπητέ, παρακαλώ 2 φαλάφελ (σάντουιτς), ένι φουλ, (ένι) κξσξδΏκΚ μουσακά, δύο μελιτζάνες, πατάτες (τηγανιτές), μπαμπαγκανούς, 4 ταχίνι, 3 σαλάτες
٢ μπάσα = νομίζω έρχεται από το πασάς – το χρησιμοποιούσα σι.. «φίλεεε!Âť
٣ μαφιζ μουσκελα χαμπιμπι μου, άμιλι? κουλου ταμαμ το φάμιλι = κανένα πρόβλημα αγαπητέ μου, τι κάνεις? όλα καλά με την οικογένεια?
٤ κούλου ταμάμ αλ χαμντουλιλά = όλα καλά, δόξα τω Αλλάχ
٥ μπόκρα ινσάλαχ = αύριο πρώτα ο Αλλάχ, σχεδόν πάντα το μπόκρα συνοδεύεται από ινσάλαχ
٦ αλαααααααααααααχ ά-κμπαρ = ο Αλλάχ ο μεγαλοδύναμος. Έτσι ξεκινάνε οι προσευχές
٧ ΟέγΚι ΟέγΚι ουάλα φράχε γκιΟιέγΚι = (μεταφορικά) όλα πάνε τέλεια (κυριολεκτικά) ΟέγΚι ΟέγΚι ξίνιΚ 100 τοις 100, Ρ φράση ολόκληρη μεταφράζεται (ιν κατάλαβα κιΝΏ) ως ξίΟιΚ καλύτερα από τα κοτόπουλα στην ιγορΏ…. Κάθε φορά που το ΝέγιΟξ πεθαίνανε στα γέΝΚι οΚ Αιγύπτιοι. Στο Σουδάν μας στραβοκοιτάγανε… (δξν ήταν παροιμία ξκξί χαχα)
٨ μου είπανε στο καφενείο ότι τα πούλια, όπως και τα ζάρια και τα πλακίδια του ντόμινο ήταν φτιαγμένα από κόκκαλο

⇑ το αραβικό σύστημα αρίθμησης

 

 

 

25348424_1469040853131209_3397904376532302959_n
Στην ταράτσα του χόστελ που δουλεύαμε

Ένα τελευταίο που παίρνει πολύ ανάπτυξη, αλλά πέρασε η ώρα, θέλω να το αφήσω εδώ, για να σημάνει χρονικά μια αρχή σημαντική για μένα. Το γεγονός ότι απο 7 Δεκεμβρίου 2017, που ήμουν ακόμα στην Αίγυπτο έγινα βίγκαν. Δηλαδή σταμάτησα να καταναλώνω ζώα και ζωικά προιόντα. Από τότε που είχα γνωρίσει τον Δαυίδ (βίγκαν κι αυτός) στην Μπογκοτά της Κολομβίας και μου είχε μιλήσει λίγο για τη φάση, είχα γίνει ψιλο βετζετέριαν, δηλαδή καθόλου ζώα. Αλλά, πλέον, και μετά από άπειρη έρευνα και συζητήσεις με τον Αλεχάνδρο (που είναι βίγκαν) το πήρα οριστική απόφαση. Είναι πολύ μεγάλη κουβέντα αλλά για μένα το βασικό επιχείρημα, εν συντομία απόλυτη, είναι ότι αν θες να είσαι σε (επι)κοινωνία με τη φύση, αν θες να λες «αγαπώ τη φύση», δεν μπορείς να σκοτώνεις τα ζώα για να τα φας. Ειδικά από τότε που η επιστήμη λέει ότι μπορείς να είσαι απόλυτα υγιής χωρίς να τρως ζώα. Σκέφτηκα λοιπόν, οτι δεν μπορώ να λέω πως αγαπώ τη φύση και ταυτόχρονα να σκοτώνω τα ζώα μόνο και μόνο γιατί μου αρέσει η γεύση τους. Με παρόμοιο σκεπτικό και το κομμάτι της κατανάλωσης ζωικών προιόντων, αλλά όπως προείπα είναι μεγάλη συζήτηση, παρά το απλόν της υποθέσεως, και θα την κάνω κάποια άλλη στιγμή επικεντρώνοντας μόνο σε αυτό.

Καλή δύναμη σε όλους και πολλά πολλά φιλιά σε σένα!!

 

Weeks 91 – 96 | Argentina

Oops… one step back to Chile…
I received a surprise-video from Alain Feytie, from France, who I met with his lovely wife, RĂŠgine while cycling towards the Chile-Argentina borders. I have no words to thank Alain for this really really beautiful video! Enjoy.

And now, at the same time period, my own video attempting to document my last ascend to the Andes. The quality is clearly lower, a first-person-shooter account, haha!

I entered Argentina at Paso Jama. It was the end of June and the cold was extreme. The weather forecast was giving -10 degrees Celsius and on top of that the wind you feel while cycling… I suffered a bit in the mornings, but all good.

DSC_9991 (Large)
My bike in a proper mess (clothes readily available because at night I was putting everything on)

DSC_9990 (Large)
Frozen (formerly flowing) water

DSC_9999 (Large)
Some more uphill, it never really actually ends

mapa

The first village I spent two nights in Argentina was Purmamarca. Seemed to be a tourist destination mainly because of the

DSC_0001 (Large)
manufacturing of articrafts and traditional clothes

DSC_0003 (Large)
and the Hill of the Seven Colors (which seems less fancy than its name)

I had some absolutely necessary time off there. Because of the steep and continuous climbs for many days I had developed saddle sores that were very painful and actually there was something more like a wound in the area. I had to “borrow” a little cushion from the hostel in order to put it on the saddle and ride peacefully to Salta. 193 km in total with approximately 120 km of downhill, and almost half of it steep enough so I can relax and enjoy a pedal-free joyful ride.

Salta

means jump in Spanish. And this was what I did, since I met Javier at the hostel. The man was so connected in Salta that I needed to pay no entrance or look for where to go or anything. He knew everyone, we where entering for free at the best clubs, straight to the VIP – hahaha.

19748473_10211358472691765_6686721660350313352_n
🙂

19692266_10211305450726249_349157225_n
στην κοσμάρα μου 😉

Yes.. some party time was necessary as my time from San Pedro, Chile to Salta in Argentina, was tough… Some mindlessness too, that can be depicted…

DSC_0018 (Large)
like this!

Tucuman

Being in a hurry to reach Buenos Aires as soon as possible, I wanted to pass through Tucuman without a stop. My plan was to just spend the night there. However, I couldn´t find a free bed in the whole city the reason being that the following day, the 9th of July, was Argentina´s independence day and Tucuman was the city that in 1816, what was at that point Argentina, declared independence from the Spanish rule.

Ok, I said, I’ ll stay one more day in order to enjoy the National Parade. And so I did.

Very interesting indeed and to be honest it made me think. There was an intense moment for me, that I also happened to record it (video RMCA below, min 01:26). It is the moment where a young man passes in front of the crowd and shouts “viva la patria!” (= ζήτω Ρ πατρίδα) again and again. Which is ok on the one hand, but on the other hand it makes me think: do we have any kind of celebrations for the whole planet? Do we have any kind of let’s say national activities that celebrate the things we have in common with other nations, or activities that celebrate peace and love among people independent of their country of origin. I am in favor of loving your country but this without putting it on top of other countries.

These thoughts come in hand with some discussions I had in Nasca, Peru (and also in other places) with young people from Spain, telling me they are not proud of being Spanish (because of the colonialist actions). And I was processing this thought in my mind as to where there should be a thing like “I am proud of being… Greek” let’s say.

Greece has a tremendous history and, undoubtedly, influenced the world a lot. However, should this make me more proud for being Greek than an Albanian being an Albanian, or a South Sudanese being a South Sudanese (South Sudan is the newest country in the world, 2011)? What did I do in order to feel proud? The fact that I was born in Greece and I am related in a way to all philosophers or great poets was pure luck. What I feel is a need to continue this great work, which seems more like a “burden”/responsibility than a reason to be proud. Quite the contrary, I feel shame for the current situation in Greece, given the fact that we have such a historical backround.

I don’t know, I am thinking that one of the results of parades and similar activities is fueling competition between countries and not unity. I can’t just say, though, I am against parades. I am thinking about it…

Cordoba

I had such a lovely time in Cordoba. On the one hand I was spending time and energy in finding sponsors to fund the air tickets to go to Africa and also to buy better equipment. On the other hand, the hostel was amazing, and I was surrounded by enjoyable and, also, thought-provoking people. I spent time with Yohan, whose name for me was Francia, haha and also with Thales. Thales, well guessed, comes from Greece, but grew up in France. It was a pleasure to speak Greek again, after months, and also be with such a nice guy! At times we were accompanied by… the mystery man. The mystery man left Buenos Aires because he did something really bad, I suspect some kind of robbery, and he just had to run away in order not to end up in jail. This guy was travelling without money. Without money at all. I told him at some point, we go to dance, come, he said I have no money. Another day I told him we go for beers, he said no money. Ok, myself sometimes I say I have no money at some occasions. But the complete phrase is “I have no money for this“. That is, my priorities are different and I won’t put my money on this. This man had absolutely no money. no money at all. He left Buenos Aires hitchhiking, he asked for food and he received food. he told his story at a truck driver and he gave him some money, so he found the cheapest hostel in cordoba to stay for 3-4 days. His plan was to leave the country… Crazy people around, eh? There was also some other beautiful people, el Chef, el Tucumano, el piloto… They were more than 40 years old, working in Cordoba for some time….. They had a particular life style that I can’t really share, but… very interesting!

Buenos Aires

Last, but not least, and definetely least comes… Buenos Aires! Throughout my stay in Argentina I couldn’t help but think that I am leaving from South America, Buenos Aires being the point of departure, my last city. I was thinking, the last ride, the last night, the last hostel. Everything had a dramatic bit into it. I loved South America a lot and in many ways it changed my life.

After spending some time at the kitchen of one hostel where I found very cheap “bed” and walking around and playing ping pong with Christian, I finally found myself in a very fancy area that, paradoxically, the cheapest hostel of Buenos Aires was located. I needed a proper bed and space in order to organise the next leg of my journey.

While the whole “crew” there was fun I had the pleasure to spend most of my time with Agostina (Argentina) and Pierre (France). We danced, visited museums, talked on life but most importantly we walked around. Pierre had one of the apps that count your steps and one day we had a walk of more than 30 km and at night we were dancing till 0800 in the morning!

Buenos Aires is full of parks..! We also went to the Ricoleta Cemetery, the Boca Juniors stadium and neighborhood, and the central Obelisk plaza.

Museo Nacional de Bellas Artes

Some friend of Agostina’s, musicians!

Being at Buenos Aires in a transitional stage (leaving Latin America, thinking of Africa) it felt just right being with Agostina and Pierre.. She, 21 years old, a bit crazy and revolutionary; he, 36, mild and calm (but still vibrant!)… Me, being age-wise in the middle, it felt like my past and my future combined.. In a crucial transitional moment… since the question of how much this trip is gonna last is never muted..

DSC_0241 (Large)
…in the middle…

The idea was a bit crazy but there was no other cheap alternative. Find the right card boxes and ride with them to the airport, and there, do all the necessary… packaging.. It worked well 😉

All the above was my… whereabouts in Argentina. As to my… howabouts (haha):

… and also this …

Gems of Argentinian music…

Mercedes Sosa was an Argentine folk singer whose politically charged repertory led her to be known throughout Latin America as “the voice of the voiceless.” I found not even one person who was not respecting and admiring her. The natural way she sings is amazing. It worths listening to most of her songs.. here, two of my very favorites. The first one, a poem by the Uruguayan writer Luis RamĂłn IgarzĂĄbal… So good that it deserves learning spanish in order to understand it. The second one, a poem by the Chilean musician, Violeta Parra… just incredible!

https://www.youtube.com/watch?v=QxKUtDwVb50

This suggestion has an awkward beauty. It’s a modern version of a folklore song. The singer, Charo BogarĂ­n, is singing and investigating folklore argentinian music and more specifically, indigenous music. She is coming from an indigenous family and there are a lot of songs she sings in GuaranĂ­ (indigenous language). This one, here, is called Indio Toba. Toba being an indigenous group that was widely persecuted by the formal Argentinian state, which resulted in them leaving their ancestral land. Enjoy!

Speaking of Argentinian music one cannot avoid Rock! Specially selected for you because I know your spanish is not so good. The lyrics are mostly in English.. Sumo influenced a lot the rock scene in Argentina and it worth checking it out.

As for… tango, a live performance above, in 04:57.

Leaving from South America

Μισή δική μου

Ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ
και το πρώτο αίσθημα, πέραν του πόνου, που είναι στιγμιαίος, είναι
θυμός.

περνάω υπαίθρια αγορά και τις απλώνω ένα σαλάμ νο μετά χαιρετισμού από την αρχή μέχρι το τέλος της.
Δε θα τανε 30 μέτρα μακριά,
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ

και αυτόματα γυρνώ και τους πετάω με τη σειρά μου ένα
αμάσα γκνάλοου μετά υποκλίσεως
και απομακρύνομαι

για να τους πληγώσω, ότι είμαι τάχα μου υπεράνω
τους είπα ευχαριστώ, ενώ ήμουν θυμωμένος
(στην αυτοαναιρούμενη πείνα, αντίποινα)

θλίψη συμφείρεται στην πορεία με απορία
ξεπλένοντας τον θυμό και τις εικόνες εκδίκησης που έρχονται απρόσκλητες στο μυαλό μου
και δεν τις θέλω. στροφάρω ολόκληρος, ποδηλατικώς και νοητικώς, το γεγονός
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ

Στίγμα μ αφήνει στάμπα κι αμφιβολίας σπόρους
για το τι κάνω
γιατί το κάνω

ακούω ξν κΚνΎσξΚ συνεχώς – γιου γιου γιου γιου – ΟΏνΚ ΟΏνΚ ΟΏνΚ – πεν πεν – σόουπ
σόουπ μας φώναζε μια μικρή με το σώμα της
γιατί πού νι ΞέρξΚ το «σόουπ». έκινξ ότι πλένεται – ότι σαπουνίζει τα ΟιΝΝΚΏ κιΚ το σώμα
γουότερ ζητάνε ή γουόχα και γω στην αρχή να απορώ, από μας νερό;
ÎŽ σΎΟι γΚι φαΐ – ιν δξν ξίνιΚ το χέρι σξ σταση επαιτείας ξίνιΚ
αν έχεις το θεο σου, όπως κάνεις το σταυρό σου
μα με όλα τα δάχτυλα μαζί, να κινείται πάλι και πάλι προς το στόμα
φαΐ

είπα σόουπ και μου ρθε στο μυαλό η απεγνωσμένη να τανε 12 χρονη
κοκκινη μπλούζα κολλητή και ένα στέρνο που ανεβοκατέβαινε από τις ανάσες
α νε βο κα τε βαι νε για ώρα πολλή, λαχάνιασε και αυτή και οι άλλοι 6-7 συν αυτή, παιδιά
που, όπως κιΚ οΚ προηγούμενοι – κιΚ οΚ επόμενοι, τρέξανε Οέσι απ τους αγρούς
με όλη τους τη δύναμη, με τα μικρά μεγάλα άλματά τους
όχι να μας προϋπαντήσουν, τρέξαν να ζητιανέψουν
φαράντζι φαράντζι μανι μανι γιουυυ
παιδάκια με σκισμένα ρούχα, με τρυπήματα στα χέρια και σ όλο το σώμα
με άπλυτα μαλλιά, με σκελετωμένα σώματα
σου λένε 13 και μοιάζουν με 8-9, μάλλον γιατί δεν τρώνε
Οξ μύγες νι τους τριγυρίζουν – νι μαζεύονται στα μάτια τους, Οι νι ΟΡν ενοχλούνται
μάτια μεγάλα που το άσπρο είναι κιτρινο-κόκκινο θωλό, χρώμα οι κόρες πάντα μάυρο- μαυρο θωλό
πρόσωπα μαζεμένα προς τα μέσα και μέτωπα μεγάλα, πρόσωπα τριγωνικά
κΚ Ρ 12χρονη ασθμαίνουσα Οξ σαπούνια στα ΟιΝΝΚΏ κιΚ στο πρόσωπο – έφυγε τρέχοντας γΚι νι ζητήσει ΟΏνΚ
και το μάνι το ξέχασε σαν είπε ο αλεχάντρο: ντάμπο??
ψωμί
που το χε κρύψει σε διπλή μαύρη σακούλα, γιατί το βλέπανε οι πιο πριν και προσπαθούσαν να το αρπάξουν
ψωμί της λέει και σκάει ένα χαμόγελο απελπισμένο.
σκέψου ένα απελπισμένο από την πείνα χαμόγελο που λέει ναι ναι, δώσε.
Οξ μάτια ινοΚγΟένι κιΚ φρύδια σηκωμένα – ένι χαμόγελο απελπισμένο
βγάζει ο άλε τη σακουλα και την αρπάζει μία διπλανή της με μια δύναμη και την κρατάει στην αγκαλιά της ενώ κινείται προς τα πίσω
όπως τραβάνε οι παίχτες του ράγκμπυ την μπάλα, δικιά μου
δεν πιστεύουμε στα μάτια μας.
φωνάζει ο αλεχάντρο και λέει στη γλώσσα του σώματος
γΚι όλους γΚι όλους – νιΚ Νένξ ,νιΚ

τα δάκρυα μου πια αυτόματα τα συγκρατώ στην πηγή τους
τόσο το δεν μπορώ που θα λεγε ο απέξω τι αναίσθητος
είμαι αναίσθητος γιατί η ευαισθησία κοστίζει στον εγωισμό μου
κάνει ο αλεχάντρο νανοίξει μια σακούλα κρακεράκια ενώ περνάμε μια γεφυρούλα μικρη, στα ποδήλατα
και την ανοιγει απότομα και φεύγουν μερικά κάτω και βλέπω
5-6 παιδάκια να τρέχουνε με ορμή, να φάνε αυτή τη χούφτα από τον δρόμο
και κάνω να κοιτάξω πίσω, να το δω, και κάνει το μυαλό μου στο κεφάλι μου, «όχι!!»
κιΚ γυρνάω πάλι μπροστά…

κι είμαι ο μπερδεμένος, θυμωμένος.
εγώ ο δάσκαλος να τους μάθω οτι να κλέβεις ειναι λάθος
θύμα ενα μπουκάλι που εξείχε, με νερό, άλλη φορά οι σαγιονάρες που τανε πάνω πάνω, και άλλη το ψωμί
λέω
αν τους τα δώσω θα ενισχύσω την «κλοπή»
και θα ναι άδικο γιατί, αν δεν μπορώ να δώσω σε όλους όσους ζήτανε, που δεν μπορώ, δε δίνω σε κανέναν
Οι
ιν διεισδύσω στην ιΝΎθξΚι θι πρέπει νι ξεγυμνωθώ, κιΚ δξν τ’ αντέχω
και ερχεται η διεστραμμένη λογική μας
για να με θωρακίσει,
άμυνες…

της ντομάτας προηγήθηκαν οΚ πέτρες – δυο τρεις φορές
κιΚ ένι μπλόκο – δυο σειρές παραταγμένες ανδρών κΚ ένας ιερέας τους Οξ ΟΚι πολύχρωμη ομπρέλα ανάποδα ανοιχτή
ΟΏνΚ ΟΏνΚ ΟΏνΚ – ζητάγανε κιΚ μεις ελισσόμασταν Οξ σιΝΏΟ νο νι φύγουμε

και κει αρπάξαν ένα καλάμι που χα για να στερεώνω το ποδήλατο
κιΚ δξν το δίνινξ – γύρισε Îż αλεχάνδρο κιΚ το απαίτησε επανειλημμένα
ενώ τους έλεγα εγώ γιατί γιατι?

τι γιατί ρε φίλε
ντομάτα χειροβομβίδα ξάφνου μου σκάει στο πόδι ενώ ποδηλατώ
τι γιατί

ντομάτα!!
«αξίζεις λιγότερο και από το φαΐ που δεν έχουμε»
που μας μοστράρεις τα λεφτά σου με το ποδήλατό σου και τις τσάντες σου

εμείς εδώ δεν έχουμε να φάμε και είμαστε ξυπόλητοι
σουζ σουζ – τ ακουσαμε κιΟΚι φορά Οξ ΏΝΝΡ προφορά κΚ εγώ Îż ό,τιναναι
άκουγα νι θέλουνε χυμό – τζούς.

ντομάτα!!
δεν το παίρνω προσωπικά γιατί δεν πήγαινε για μένα
απλά βρέθηκα εκεί για να το λάβω

πήγαινε για τη Δύση, για το Σύστημα, για τους 42!
που χουν όσα λεφτά έχει ο μισός πλανήτης!
μισή ντροπή δική τους
μισή δική μου

γΚι ό,τι έχω, γΚι ό,τι ξίΟιΚ –
γιατί το είναι μου, είναι συνισταμένη του τι έχω.
γιατί είχα σπίτι ψυγείο σχολείο – είχα νερό, που το θξΝι κρύο
είχα φαί, που δεν το τρωγα άμα δεν είχα κόκα κόλα
ή αν δε μου το φερνε η μάνα μου

ντροπή – γιατί ιν δξν υπάρχει αυτή Ρ εσωτερική δυσαρμονία,
τότε θεωρείς ότι δικαιούσαι νι ξίσιΚ αυτός που ξίσιΚ ÎŽ νι έχεις αυτά που έχεις…

δε δικαιούσαι τίποτα
και δεν αξίζεις τίποτα
άμα δεν είναι για όλους

σε ρώτησα κι είπες μα εγώ τα δούλεψα, μα εγώ τ αξίζω
κιΚ πώς ξεφεύγει αυτή Ρ ερώτηση –
είχανε όλοι την ευκαιρία να μοχθήσουν για αυτά για τα οποία όντως κόπιασες;
σου πα φαε το φαΐ σου
στην αφρικη τα παιδάκια δεν έχουνε να φάνε
και μου πες
τι σχέση έχει αυτό
8 πεθαίνουνε χιλιάδες καθε μέρα παιδιά από την πείνα
και μου λες, και συνεχιζεις να σου λες,
και είναι λογικό, είναι επόμενο
μα εγώ τ αξίζω. εγώ τα δούλεψα.

«να πιω νερό το δικαιούμαι, τώρα!»
νιΚ, νιΚ
– Οι καίγεται το σπίτι του διπλανού σου
και τα μωρά του είναι τυλιγμένα στις φλόγες.

αυτο συμβαίνει κάθε μέρα στον πλανήτη
απλά η φωτιά είναι μακριά.
και δεν έχει σχέση η φωτιά ως γεγονός
το θέμα είναι ότι δεν είναι δίπλα μας
και δεν ενοχλεί τη συνείδησή μας


πήγαινε για τη Δύση, για το Σύστημα, για τους 42!
που χουν όσα λεφτά έχει ο μισός πλανήτης!
μισή ντροπή δική τους
μισή δική μου

DSC_3008
Continue reading “Μισή δΚκΎ μου”

Weeks 80 – 90 | Chile [B]

The second part of an unforgettable Journey in Chile. My time in Santiago and the 5th crossing of the Andes mountain range.
My story in Santiago starts with this lovely lady here,

DSC_9162 (Large)
Zuzanna.

ZUZANNA is a good friend from Poland. We had spent time together in Spain, back in 2013, and now we met again in Chile. ZUZA talked about me to her other half in Santiago, ANNA (pun intended), who was also in Spain with us but I had never met her, and ANNA (from Sweden) arranged with her flatmates to host me for a week at their appartment in the city center. The flat had a nickname:

DSC_9164 (Large)
El ParaĂ­so.

Truly a paradise as you can see and right at the right time because… I spent the holy week there, fortunate enough to attend the services and share these moments with my dearest friends from the Orthodox community of Guayaquil in Ecuador, that were at that time in Santiago.

a
Then my dear Zuza, who I owe her so much, let me know about her boyfriend Richie,
WhatsApp Image 2017-04-19 at 05.34.53
who in this photo looks a bit serious. In real life he is more like this
WhatsApp Image 2017-05-15 at 16.30.34
hahhahahaaa sorry mi amigo Richie! hahaaa! Richie is one of the persons that I meet and I have instantly a very good connection with. You know, there are some people where your vibrations sync right away. The feels-like-we-know-each-other-for-ages-but-we-met-yesterday thing. He is in my heart for many reasons but most importantly because he kept the two of us alive during the scariest 40 minutes of my life. Riding a vespa in the highway…

1
The post-traumatic stress had to be released in a meaningful way.

I invested in brushes and water colours. I still remember Richie that night at home, after the ride, singing with the guitar about me: “tenĂ­a mucho miedo pero sobrevivĂ­” = I was very scared but I survived.
j
And here Richie in the guitar, and Thomas singing.

 Thomas is a friend of Richie who

DSC_9517 (Large) (2)
I spent a lot of wonderful time with!

and this because he and other friends of Richie hosted me at their living room for a period of… 1 and a half month!

DSC_9602 (Large)
my bed,

and the sofa where I spent hours of listening and admiring Thomas this time,

DSC_9550 (Large)
playing the guitar and singing.

Thomas had the ability to take the guitar and start playing for hours.. from reggae to hip-hop to rock to… acoustic reggaeton, in perfect english, spanish, german. I was so astounded that I recorded him at some point, and throughout my stay in santiago I was listening to him every day, again and again, during the countless hours I had walking around downtown, chilling in parks, thinking, reading, painting and writing.

but to be honest, it wasn’t only Thoma’s voice that I enjoyed so much. It was also

DSC_9252 (Large)
Olivia’s,

DSC_9497 (Large)
girlfriend of Thomas –

she had one of the sweetest voices that I had heard and it was such a pleasure listening to her.

Here  we are in TunquÊn. Weekend excursion that apart from

it also had a very interesting visit to the Ballenario: the place where in the past the whales were brought to be processed and exploited. It was a visit full of sadness, or maybe better, some sort of melancholy and also… admiration!

You knew that

(blue) whales are considered the biggest animal ever inhabiting the planet? One of the reasons why they live in the water is that it would be extremely hard to sustain such an amazing weight (they reach the 180 tonnes, and only their tongue weight as much as an elephant) in land – that is, without the help of buoyancy. But here comes the best part,
DSC_9504 (Large)
the captivating ultrasounds that produce to communicate (that can be heard underwater in a distance of 2.600 km!) is unknown to this day where exactly come from – what part of the whale is producing them and how; they don’t move neither the mouth nor their throat!
 j
We also went for a walk by the beach,
DSC_9520 (Large)

you know that Pacific means peaceful, right? So here we are, myself and the ocean.

DSC_9528k
I set the camera very far for this one; the essence though is intact.

And since I need a way back to Santiago in my story, and we are at the sea, I ‘ll tell you that the nickname of the appartment I was hosted this time is “El barco” = the boat. Two more “passengers” are the ones that you see on the right, next to Óli and Thomas,

DSC_9298 (Large)
Franko and Laura,

You see, love everywhere in Santiago! I was surrounded by couples!
The good news was…

DSC_9576 (Large)
Nicolas,

another one resident of El Barco, that he too in this picture looks pretty serious. BUT, he can be transformed…
img-20170602-wa0012
hahahaa!!! Nicooo! I admire this guy a lot because he was so responsible, organised, independent and at the same time he knew how to party and… (this is the important part) he was (almost) always available! Even if the following day he had to go to work. And if you are looking for some fun in Santiago de Chile, the nightlife is indeed vivid! Music, dance, piscola! The legendary bar El tunel – awesome nights of fun with Nico, Iciar Javier and Jorge (from Madrid) and many more – fun and sweating!! And the cheap amazing (if you are drunk) pizzas after… oh… Also, in Santiago there is a lot of electronic fiestas, fiestas in plazas with guitars and drums, lots of concerts, bars with live music and the typical clubs mainly at the Bellavista area.

DSC_9591 (Large)
Bellavista

And because we have to imitate the good exampe of our friends, I tried myself too, apart from having fun and also lots of personal time in Santiago, to do something that is productive in another level. Something that I couldn’t have done without the help of

DSC_9162
Heinz;

the last (but not least!) resident of El barco. As you most probably know, while travelling I am trying to enter elementary schools to do research for my dissertation in Education. For sure I am not dedicating as much energy as I would like in this area but it’s true that the intense travelling reality is absorbing me easily. Well, the point is that Heinz offered to help me gain access in a public elementary school in Santiago, and not only did he bring me in touch, but also he helped me a lot with translating the research documents I had prepared from English to Spanish.

DSC_9562 (Large)
yeeeeeeah

I had 3 days of attending all of the classes of one professor, interviewing her and the principal and taking photos. The whole experience was very intriguing as it was very different to what I had seen so far in the USA and to what I had experienced as a student in Greece. I would like to thank Sophia, mr Matus, and miss Magaly for all their help!

Now, as you can imagine my time in Santiago was amazing and for this I am wholeheartedly grateful to my friends there, and also to Zuza+Anna that we happened to be at the same time in the same city – again.

img-20170424-wa0005
Anna, Zuzanna, and a not-so-serious version of me (yawning?)

The thing is that my time in Santiago was a lot more than having fun. I spent a considerable amount of time in just… being. I would walk to the park, sit on the grass, at the same tree everyday, and take my time. Or I would walk late at night with a bottle of hot water underneath my jacket because it was cold outside, and I would record some thoughts or observe the city when nobody was there.

It was wonderful and I feel extremely privileged for having the opportunity to experience such a vacuum in time and in space. It’s certainly a luxury in such a harsh and unjust world to be able for a little bit to be absolutely careless. When there are so many suffering or living in poverty or just preoccupied with so many everyday things, I was just taking time to work on myself and reflect upon the world, the individuals, nature and the overall surrounding reality (that is seemingly abnormal, chaotic and unrelated, yet there is an omnipresent and underlying causality.) #grateful

 j
 What else in Santiago?
– Fun! with Zuza+Anna [terremoto drink = fermented white wine + pineapple ice-cream]
terremoto
– More fun! with Zuza+Anna

– The psychotherapeutic effect of dance is proportional to how sweaty you  get. sweaty hair means good progress.

– My friends at el Barco and many others that I met in Santiago were well-educated, knowledgeable and they had an idea of what’s going on around the world. I had a lot of thought-provoking discussions, and it was interesting and indeed pleasurable to see that after one year of travelling in South America and listening “oh, you are from Greece?! PlatĂłn, SĂłcrates!!”, someone indeed knew about Plato, Socrates, about Alexander the Great etc. Of course I am not implying that the past year I had no meaningful interactions, neither I am comparing or complaining. I am just saying I missed this kind of communication and it fit well with Chile in general. Chile maintains, for me, a very nice balance between the cultural side (the latino-american element) and the functional side (having a state that actually works) (in Greece we are still lacking this).

– Also, the point I made earlier about my friend Nicolas, I realise it holds true for all the residents of El Barco (Richie is included as a former “passenger”). It is indeed a wonderful quality having the ability to enjoy life, live intensely, seize every opportunity and at the same time be responsible and make progress in every field (be it work, studies or I don’t know). It’s hard to keep the right balance.

– As I mentioned, in Santiago I was surrounded by couples. This was very beautiful but also irritated my desire to be in a relationship, despite feeling self-sufficient and happy with being single.

2
Love and being loved is something that we always seek.

Something crazy: In one of my night walks at the Bellavista I was invited to sit with a man who had a big portable speaker playing by the street. He was asking for money from the passers-by and in exchange we has… putting songs. He had some 2-3 friends around. He was one step before being homeless, but he had a shelter and some basic hygiene standards. We sat together talking for more than 1 hour, drinking cheap wine that they had to hide every time the police was around. Then they suggested to go for a walk, to sit at a park. I was ok with the idea. Not that I trusted them but I was willing to explore how this would evolve. The guy that initially invited me, who kept repeating how cool Greeks are, at some point put his hand into my pocket and took my mobile phone. For the 5 first seconds I thought “no way…” but then he was not giving it back, pretending that he wanted to make a phone call… Of course I wouldn’t engage in a proper fight, but I wouldn’t just let my phone away like this.. I was trying to reach the phone while he had his hands extended at his back, and while he was insisting on not giving it to me I was in the right position to bite him, and so I did. Oh, I bit him for good at the chest. Got the phone back in 2 seconds and left jogging and thinking: what a hypocrite?! I would prefer an honest thief!

Something awkward: in Santiago I read a book called On the road, by Jack Kerouac. The style of writing and the content were in perfect sync with my state at that point in time and the book affected me profoundly. The thing is how this book came into my hands. I only knew the name Kerouac, nothing more – if he was a writer or football player or astronaut I didn’t know. The name just rang a bell. And then someone at some point while travelling told me “you have to read On The Road, you ‘ll like it because it’s about travelling… it is what you do”. One month before Santiago I was listening some poems on YouTube by the Greek surrealist poet Andreas Embirikos and he mentioned the name; Kerouac, and then he had a poem dedicated exclusively to this book! AND THEN I go to Santiago, I found myself hosted at the house of the friends of the boyfriend of a friend of mine, and there it is, on top of the piano. and Thomas says “of course bro, read it!” and it is in English too! The original version, the language of Kerouac. wow!

Something annoying: I stayed 6 weeks in El Barco. Before I left we had something like a farewell party.. Lots of persons I met during that time, came. I was so happy that I got too drunk too quickly and found myself in a bed after throwing up. dammit

Something improbable: An awkward coincidence took place. Not only I met a Greek guy travelling – the 3rd in 1 year in South America – but he also was travelling by his bicycle!! What is the probability?! Dimitris!! We spent some time together, we met some friends of a friend of him (that were staying at the 14th floor in a small apartment which if not the first is definitely in the top 3 of the most beautiful houses I have been in my life), we talked about life, and I hope I ‘ll meet him again because we didn’t say goodbye properly.

Something AWESOME: My time in El Barco…! Thank you guys for everything… I know it’s been a while without being in contact but I always think of you with love and gratitude..

And after Santiago?

After Santiago…. it’s crazy, but this country had more to offer. I am sure it had much more to offer than what I finally received, but certainly what I experienced in total is… just crazy. After Santiago I took a bus to go again to the city that I stopped cycling before I go to Santiago. It’s called Antofagasta.

I am looking for a cheap place to stay because I had spent a lot in Santiago. First very cheap room: I woke up at the middle of the night due to an awful smell and smoke..! the roof leaks and drops of water are falling into the power strip (πολύμπριζο) and at the tablet…! the owner of that place doesn’t give me my money back (for the night) because as he was saying “I cannot control the water of rain!” – goodness… I leave this place. Second very cheap room: I forget my watch at the shower! ohhh yes, this story oh my god now I remember, check this story:

I am in Antofagasta. After so much time in Santiago I felt guilty that I hadn’t written anything about my already 2,5 months in Chile. I said I’ ll do it now. I stay awake for some 30 hours, writing and video editing, and then I decide to take a shower to refresh myself. I finish shower and go to bed because I was very tired.. I woke up in two hours time for no obvious reason (!) and I am very upset; the first thing I do is grab my left-hand wrist with my right hand.. MY WATCH!!??!! Instantly I think about the shower I took before bed, I run to the bathroom and the watch nowhere to be found. That time at the hostel it’s me, an Argentinian man, Marcello, who is extremely friendly and a couple that I met in the morning but they left before I take the shower and they are not back. The strange thing, among others, is that I woke up RIGHT at the moment the cleaning lady was about to leave. I ask her: did you find a watch in the bathroom? and the first thing she says is “aaaah, you shouldn’t leave anything in the bathroom..” I raise my voice saying “I didn’t ask you this, I asked if you found anything..” she said “no, no, no”. I almost beg her to give me my watch back saying that we all know it was her. She leaves without wanting to further discuss. The owner comes, a very good lady at her 50s, teacher. I am telling her and she starts crying because I let her know that this watch was very important to me, and I have it since my mother was alive, 2008… She calls the cleaning lady, (it was Sunday), she calls the cleaning lady asking from her to come tomorrow and not the next weekend, that it was her next working day. She says yes but never comes up because she was “angry because I accused her” (she said over the phone, the following day).

Screenshot (22) (Medium)This watch meant so much to me. This watch was more Angelos Georgopoulos than myself. Literally. And I mean it, literally. Since 2008 that I owned the watch, in terms of my personality I have changed immensely, obviously. In terms of my body, I am not the same either.. Every 7 years more or less the vast majority of our cells die, and new cells take their place. Only brain cells (except a part) and at heart (some of them), cells do not die/being replaced… This watch was more Angelos Georgopoulos than myself. Hahahaaaaa!! I lost it and I got very very sad, despite I don’t want to be attached to things.. I bought the same watch again.

The only reason for sharing this story is that for me it is a breathtaking proof that what we call consciousness is only the tip of the iceberg. I went to bed without the slightest idea that I had forgotten my watch upstairs. I woke up having the knowledge, the information, that my watch is not there, with me. This alone is crazy enough. Then, there is the awkward thing that I woke up right at the moment the cleaning lady was about to leave, and as it seems she took it. I mean someone has to take it; it didn’t disappear. Very awkward!

Thankfully I found someone from couchsurfing to host me and I left that place. I found Gabriela, who hosted me for 2 days and it was very nice because we connected straight away. Apart from watching the same YouTube channels, that nobody during the trip had no idea about these channels, we had profound talks about life and it was very beautiful! Thanks Gabi!

I left Antofagasta with the plan to enter Argentina taking the shortest route.

Screenshot (21)_LI
By no means I didn’t want to go back to Calama, and then to San Pedro and then enter Argentina from the northern pass since there was another route that was shorter. The problem was the 250 km of uphill from Antofagasta to Socaire, because this road not being the main one, there was not even a simple kiosk… no water refill.. nothing.

It was insane and also the nice part was that I found myself in a wonderful and usually very touristic area but I was at the low-season so the hostel that I stayed was just (another one!) couple,

DSC_9876 (Large)
Jesus from Argentina and Elsa from France…

We had wonderful time and the whole hostel for us.

DSC_9869 (Large)
I prepared A LOT of food,

I bought emergency kits for warming-up, I checked the route and I left for what it would be extremely difficult…

It took me 8 hours for 42 km… and not only this. I almost reached the end of the first great uphill and I realized that the sun is about to set… I couldn’t believe it… I was feeling like I spent 3, maximum 4 hours on the bike, but it was 8… I am at 4.400 m altitude, the sun is setting, I just stopped cycling and I am all sweaty, I start feeling that this is going to be a COLD night. Not only this…

In an attempt to pitch the tent at a little opening that had no snow, I had to pass from a snowy area that it was frozen, but not… frozen enough! I take the first step, all good, the second OK, the third finds me 20cm into the snow and now I have snow for good into my one shoe and I am trying to carry everything into the not snowy area, set the tent, change clothes… my camera is off because of the cold, same with both of the phones, my watch was stolen.. I have no idea of time… my foot gets numb BUT… I can clearly feel pain.. I feel dizzy because of the high altitude.. I am repeating to myself “stay focused, stay focused, in a bit you ‘ll be ok”. The 6 liters of water that I had been carrying have started to turn to ice.. My sleeping bag (comfort zone -7 °C) is usually very warm but now I am wearing all of my clothes too and I am still in the border line… I try to use the warming kit but there is a verb in spanish in the how-to-use that I don’t know what it means… finally after 20 minutes of shaking this sachet of a chemical thing it starts producing heat.. I manage to sleep but I wake up in 3 hours or so when the effect of this is over.. I sleep and I wake up every 20 minutes. The sun comes out… Glory be to God.. the water is a solid ice piece, the food is 100%  frozen , the electronics don’t work… but I am ok! The only problem is that I have no water and there are no cars because the road is closed due to bad weather… I eat snow for some hours and then my stomach is on fire.. I put snow in an empty bottle and later in the day melts because of the stong sunlight.

DSC_9923 (Large)
During the day, the camera comebacks to life

That day I had less uphill but still I had to focus to finish the uphill before the sunset because it was so steep that you couldn’t camp at all.

Next day there is some traffic. It seems that they opened the road for 1-2 hours. Drivers give me water, and I eat the pieces of food that I have put in a smaller pot and let them in the sun. There is a lot of silence, the sun is very strong, and then the downhill starts and I feel sooooo good! 5th time of crossing the Andes by bike, seems I am making it! I find this
and my tent is tailor-made for this little place there that offers excellent coverage from the stroooong winds. I try to sleep but I am thinking… all of these rocks that are close to the tent… how did  they end up here..? they  most probably fell. I got up and out into the extreme cold in order to relocate the tent. I still have two sos-warm-up sackets… One for the feet, one for the hands. I am again at the border line of being frozen because now I am not protected by the rocks and the wind multiplies the sense of cold. I managed to sleep, but I remember thinking “oh, Angelos, man.. you should plan for the worse… if the air-mattress gets a puncture… and you find yourself directly in contact with the ground what will you do??”

I wake up happy that I am alive but clearly it was a bad night’s sleep. I ride my way to the borders and… life is beautiful!

same photo, with decreased (left) and increased (right) brightness.

DSC_9835 (Large)

Don’t forget, we LITERALLY are stardust!

🌟

Weeks 78 – 79 | Chile [A]

Weather-beaten and pretty tired I headed to the borders. I had approximately 10 days in and around the Bolivian salt flats. I was over exposed to rain and sun, my eyes were not completely healed, I was eating bread and bananas for the last 3 or 4 days and the bike was in a proper mess. I had drunk all the water I had left and now I needed 5 or 6 hours to the borders. I said to myself “when you enter Chile, you will drink a beer! You deserve it!

 

mapa
ÂŤ…κΚ  ξίν’ ιΝΏργι τόσο Ρ Τοκοπίλα.
Από να φοβάμαι και να καρτερώ
κΏΝΝΚο περισκόπιο κιΚ τορπίλα…Âť (Καββαδίας, Πούσι)

Some hours later I was in OllagĂźe, the first village of Chile. In the borders I asked for ATM and the guys there almost laughed.. “ATM you ‘ll find in Calama…” they told me, “…some 200 km from here!” – Damn! I had no Chilean money, I used my last SOS dollars to pay the hospital just before exiting Bolivia, and I had only a bag of 5 little breads left that a truck driver had offered to me.

DSC_9061 (3) medium
see the bread?

Almost desperate and with no plan I started cycling through the little village alongside the rail tracks. 2 minutes later a mini market came into my field of view, and there, totally unexpectedly, I saw this little sticker on its window. Yes right, the sticker with the 4 letters that reminded me of the other 4-letter word that I had forgotten: VISA -> BEER.

Hahahah! Almost unbelievable, but utterly true. After the scarce, without fridges, and even without bread mini markets of rural Bolivia, I found a place where I could pay by card and eat properly! I was very happy and the first beer was followed by a second, and at that very second I saw the first guys in Chile that would invite me at their place. More beers and a football match and some facts about Chile, that I had no idea. Chile is the most developed country in all Latin America. Now I call it the North America of South America. This country is more advanced than Greece. The streets are in almost excellent condition, the cities are relatively clean and in general, there is something here that’s missing from all the countries I have visited for the last year: order.

The following day I woke up and I was determined to make 200 km and reach Calama. It was downhill (from 4300m to 2700m), so I was optimist.. But! I didn’t know about the wind.. From 13:00 the wind started to blow furiously and it was just heart breaking to realize that I was facing only headwinds. I was in downhill slopes and the bike was not moving an inch on its own. I had to pedal every bit and at some point I said “no more, I will lie down by the road and sleep. At 1800 I will continue”. I didn’t want to waste my energy because (again) I didn’t have a lot of water. I knew that when the sun goes down the wind goes… I don’t know, somewhere else!

To that point I had done approximately 100 km in the Atacama desert, as it is called – and it’s the driest place on planet earth. For 7 hours I had seen just one village and less than 10 cars, but I was extremely lucky once more. I lied down right by the road and after 10 minutes a car passes, a door opens and I am listening someone shouting “que taaaaaal Griegoooo” = How are you, Greek maaaaan??! One of the guys that I met the previous night in the borders was going to Calama and he offered to take me there! Hell yeah, I am coming!

IMAG6148 (Medium)
I like this picture because it captures both the harshness and the joy of weeks of cycling.

That’s how I found myself in Calama.
The ugliest place of Chile, as they told me later, but for me it was Paradise transformed in a city at a high altitude, surrounded by lots of mines. People from all Chile and Latin America go to Calama to make money. One guy I was talking with told me he works at a mine. I responded that I already knew that, because I own it; it’s mine. He didn’t seem to understand my humor and continued his story: he gets a 1000 euros per month for 6 consecutive days of work and then 6 consecutive days of rest. He lives on the camp site near the mine, which means he has free bed and food so he is able to save almost 100% of his wage. And I say almost because the city, owning to the mines, had lots, and I mean loooots of prostitutes and strip-bars that were open and almost full from midday. I asked the prices to sleep with a woman (just by pure curiosity, hehe) and it was 16 euros for a quarter and 27 for an hour.

I stayed there for 3 weeks and had the time of my life. I liked it a lot because I did the things with the right order. I bought the best saddle for bicycle touring, new pedals, fixed my rack, charged my batteries. Then I wrote the post about Bolivia. And then I focused on some stuff I had written in Greek (and that was the most beautiful part).

After so much time of physical harshness and no-food-variety, I couldn’t stop eating sweets and junk food. It’s one of the contradictions of my trip that I like a lot: some days I focus on my body, some days I focus on my mind.

I spent 10 days sleeping and this was because I spent 10 nights awake. Right next to the hostel there was an unfinished building and at its terrace I would spend countless hours watching the stars, writing stuff on my phone, reciting, listening to poems online and contemplating about (my) life.

Did you know that the north of Chile is the best place in the WORLD to watch the stars? Stars stars stars stars!

The most interesting part of my time in Calama though, was right at the beginning of this writing-relaxing period (and it wasn’t actually in Calama). I uploaded the blog post and then I had an idea to go to San Pedro de Atacama (a very touristic city that was close), in order to get some inspiration and focus on writing. It’s a totally crazy story how I got to San Pedro hitch hiking, but I want to focus on something else now. I left everything in the hostel, and went to San Pedro only with my tent because it felt stupid to pay 2 hostels for 1 night. I decided to take no phones, no cameras, not even cash cards. Some money and pen and paper. Haha! I am free, I was thinking on my way there.

I reached San Pedro and I was instantly inspired. This place had something mystical and spiritual all over (apart from tourists). I walked around, got a beer and wanted to focus on writing a poem or two, because I had lots of ideas from my time in the salt flats, but I didn’t have the time back then. I went to a small park and from  2100 to 0100 I started thinking and writing and reciting, and walking here and there. At 01:00 something awkward happen.

A 64-year-old Colombian guy, 1 and a half head taller than me and plump, approached me and kind of scared me cause he came without me taking notice and his figure was simply imposing. He came and asked my name, and then my surname and my place of origin and then asked to see… my passport! I was like “man, are you a cop?” He wasn’t and to prove his word he invited me at his cousin’s house. I wasn’t sure if I was doing the right thing but I followed him just to see in what this could evolve. We got into the house and he locked the door. No cousin at home. At that moment I was a bit scared, and very cautious. He offered beer, which I accepted and stayed there talking with him for 4 hours.

After some intro stuff about our lives the tension rapidly escalated (in a good sense) because my new friend was in a confession mood and I was in a listening mode. At some point, while he was preparing a drink – I remember clearly that he wasn’t facing me –  he said:

And while I was left speechless, he was keeping it coming. He told me how police found out, how he was accused for stuff that other members of the gang did, how the police came with helicopters and everything. He finished saying “almost from one day to another I was charged 37 years in prison!!!”

“Of course I wasn’t going to stay in prison for so long so I tried to escape a number of times.” He told me everything, and also lots of other stories relative to his occupation and how he used his knowledge to get stuff done in prison. He told me all sorts of horrible things about the prison and damn I was a super-excited question machine. He spent 5 years in isolation, in a purely cement room, less than 2×3, without a bed or something. There was a hole on the floor (his WC) and the food was coming without cutlery below the door. There was just a little bit of artificial light coming into this room and he had 2 hours on Sundays to do what the word implies – see the sun on the yard. 2 hours of relative -of course- freedom per week… He was very touched throughout our conversation which did last a long time.

At some point he started crying. He was describing to me that some days the food was extremely little and at times they had one chicken for 25 persons in the prison cell. At this phrase he couldn’t hold it in and tears came out of his eyes. He showed me how 25 people can sleep in 4 mattresses. He had numerous stories of how they managed to find alcohol and we were laughing a lot, or he was telling me that when he had days out of the prison he would bring fruits to everyone (fruits are generally not allowed, because they make alcoholic stuff out of them). He was also telling me that you have to be tough in prison otherwise other prisoners will exploit you hard or they will kill you.

Despite all of the above, to my eyes this person was incapable of stealing or killing or even harming someone. He was like a huge angel; a bit reddish by the rum, round face, reciting the bible all the time, and very polite. I was extremely curious to learn how he got into this in the first place. I kept asking him and at the end he confessed that all started some 40 years ago, when his nephew had cancer. They couldn’t find the money for the chemotherapy so he had no other option. He thought “nobody is gonna miss that money and if I don’t do it my sister’s son will die”. He convinced a friend and finally it was extremely easy, he told me. It was that easy that he couldn’t stop doing it. He told me so many things. I will remember him.

DSC_9052
I ‘d like to tell you that he was so kind that he gave me his bracelet. He actually put it in my hand. It was a very touching moment that took place half an hour after I met him and not at the end. He told me “for my Greek friend”.

It was a gift of great symbolic value for me. A chain from someone who was in prison to remind me of my extreme freedom as a traveler.
I lost it and I felt horrible.

Ι got back to Calama from San Pedro with a very awkward semi-truck driver that said 4 or 5 words throughout the trip. I thanked him, nonetheless.

3 weeks flew over Calama and I felt it inside like 3 days. I started seeing “Semana Santa” in the streets and I realised the Easter is very close. I had to get a bus to go to Santiago, the capital of Chile, to celebrate the Holy Week. I tried to ride till there but the wind and the continuous uphills and downhills (despite cycling by the coast) made it impossible. I did 200 km and reached the coast in a route that I had 3 or 4 flats because my tires were completely worn off. The thing was that the salt from the salt flat had made the valve adaptor impossible to remove, so I had to cut the valve from the inside in order to got it out and change the tube.

I took a bus, and then I said “no no, I will ride to Santiago”. I got off… I tried once more. No way. Two days later, I took the bus again and after countless hours I found myself in Santiago.

DSC_9026 (Medium)
Fold it baby!

DSC_9074 (Medium)
Two guys from the USA that are W A L K I N G all South America

IMAG6153 (Medium)
It reminded me the ΡΕ ΜΗΠΩΣ Ο ΒΑΣΚΟ ΝΤΑ ΓΚΑΜΑ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ !;! I was laughing alone..

stars strata LQ

“And yet it moves” – Galileo Galilei | it

DSC_9152 (2) (Medium)
In Antofagasta, by the beach

DSC_8992 (Medium)
Παραλίγο Άγγελος | Almost anAngel

 

16 Μαρτίου 2017, Uyuni

Χωρίζοντας ο ορίζοντας
ορίζει τον χώρο
Και θέτει τον όρο
τον ομφαλιο λώρο
μεταξύ ουρανού και γης
να κρατάει διακριτό

DSC_8491 (2)
Οφθαλμαπάτες

Τη στιγμή που ζούσα στο ίσιωμα το απόλυτο, είδα το φεγγάρι να ενσαρκώνει μια παραδοξότητα που την ένοιωσα εγώ, τηρουμένων των αναλογιών, κατά τη διάρκεια της μέρας μου

Η σχηματική αντίληψη του φεγγαριού στον εγκέφαλο μου είναι κυκλική.
Είναι επίπεδη. Δεν είναι σφαίρα το φεγγάρι μέσα μου

Και γω βιώνοντας στην αλυκή το χαοτικό της επιπεδοτητας,
το ατέλειωτο της ισιότητας, την άπλα τη μέγιστη της στέρεης Γης,
συνειδητοποιώ τη μονοδιάστατη μου επικοινωνία με το περιβάλλον Σύνολο·
πως είναι το βίωμα μου ελλιπές και μερικό,
αλήθεια πως πάνω στέκω σε μια μεγάλη μπάλα
που κινείται αιωρούμενη κ αλληλεξαρτώμενη, συσχετισμένη με άλλες αιωρούμενες μπάλες που με τη σειρά τους εξαρτώνται από άλλες. Κι όλη αυτή η ένταση του συντονισμού που ουσιώνεται μέσα στα χάη του χωροχρόνου
«παγιώνεται» πραγματούμενη τη Ζωή στη Γη

Εγώ
τη
ζω
τη
Γη
εδώ
σαν επιπεοη και ασυσχετιστη

Έλα που το σχημα το πιο αποδοτικό μίλησε
κ είπε ότι η πραγματικότητα που εισπράττω αισθητηριακώς
είναι ένα κομματάκι μόνο αυτού που φυσιολογικώς
είμαι Μέρος

Κι η σφαιρικότητα φίλησε
το αντιληπτικό μου επίπεδο
εξ αντιπαραβολής
και ήταν τέτοιος ο έρωτας τους
που η ένωση ήταν αναποφευκτή

Γεννήθηκα εκεί μιαν αυγή
ως κραυγή
ελευθερίας

DSC_8307

κυλάω θα έλεγες αιθεροβατώντας,
ωριμάζοντας
αντί για ορίζοντας, η πορεία μου
το όριο της φυσικής περατότητας
θα έλεγες
εξαφανίστηκε.
Εγώ!!

πάνω στα νερά που καθρεφτίζουν ουρανό
ναρκισσιζώμενος υβριστικώς
Τυφλώθηκα απ’το φως

Picture

κι απ άσπρο άτι ποδηλατικό
σ εναστρο βράδυ κατασκηνωτικό
άτιμη άτη – καθρέφτης το δόλωμα! –
δάκρυ
κιΚ
θόλωμα

DSC_8813

χωρίς γυαλιά
εντός εισέρχομαι της όλης κτίσης
νέμεσις εν μέσω αλυκής
και ημερήσια παννυχίς
τίσις

Screenshot (1586)k

νοσοκοΟξίο
σκοτάδια
σκοτάδια
σκατά

φωτογραφία
μ απ-αθανάτησα τέλεια,
Άγγελος

DSC_8307
ο Φωτοφράκτης


κξνο

Οι ώρες μέσα απ’ τους ιριδισμούς και τα παιχνίδια ρέουν, όπως ανάμεσα στα πολυτρίχια τα διαυγή νερά. Και ο ρεμβασμός με τα κλειδιά του ανοίγει τους ορίζοντες, που απλώνουν και αδιακόπως μεγαλώνουν, σαν κύκλοι πέτρας που έπεσε σε επιφάνειαν αδιατάρακτη από πράξεις φθαρτές και νόθες.

Όρθρος η ώρα η πρώτη. Πίσω της, η λαγαρή πρωία, με δείκτες ρόδινους που γρήγορα (θα πω, ανέλπιστα σχεδόν) γυρίζουν και χρυσίζουν. Ένας φακός με απίστευτον φωτοφράκτη αρπάζει την πιο γοργή στιγμή και την απλώνει στην επιφάνεια μιας πλάκας λείας, ευαισθησίας εξαισίας.

Και τώρα που άνοιξε και έκλεισε ο φωτοφράκτης σαν μάτι αδέκαστο και συνελήφθη ο χρόνος, ο ρεμβασμός αυξάνει την ζωή και δίδει στην κάθε εικόνα την κίνησι και την ευελιξία που φέρνει από τα βάθη μιας πηγής (της ιδικής του) ζεστό το πιο κρυφό της νόημα. Και ιδού που μεταλλάσσει πλήρως την εικόνα· από μια στατική στιγμή (ας πούμε καρφωμένη) την μετατρέπει σε πολυκύμαντον χορόν ωρών και πλαστικών σωμάτων ευρυθμίας, σε οντοποίησιν απτήν και ασπαίρουσαν παντός οράματος, πάσης επιθυμίας.

Γλυφάδα, 10.7.1960

Ανδρέας Εμπειρίκος, Οκτάνα, Ίκαρος, Αθήνα 1997

*το ηχητικό, είναι από εδώ

ΣξΝΎνΡ ΣιγΎνΡ

Εδώ στην πλάκα την πλατιά της γης
σε πάτο θάλασσας αρχαίας
αρμύρα άσπρη και υγρή, καίει την πλάση
ΣξΝΎνΡ βγιίνξΚ ιργΎ
σαγήνη χλωμή είναι, στρογγυλή
Γεννιέται από το έδαφος

ΣξΝΎνΡ σιγΎνΡ
φάε ένα ένα των άστρων το φως
κι ανυψώσου

ας μείνει ο διάστικτος θόλος κενός
κι ο φανός σου καινός ας φανεί
φωτεινός

ΣξΝΎνΡ σιγΎνΡ
πάρ’ ένι ένι απ’τα μυαλά μας τα «πώς»
καμπυλώσου

ας μείνει η απορία μας με την πορεία σου
συνυφασμένη

ΣξΝΎνΡ ΣιγΎνΡ
συννέφων τα σμήνη
ως βασίλισσα λύνει
κι ορθώνεται

ορίζοντ’ αφήνει
ΣξΝΎνΡ ΣιγΎνΡ
το φως πώς ξεχύνει
κι αρθρώνεται

ΣξΝΎνΡ σιγΎνΡ
Θεα είσαι συ, Μήνη
στης νύχτας τη δίνη
Ολόγιομη κρήνη

το φως που σου δίνξΚ – Îż Ήλιος
το φως σου που δίνξΚ – στη Γη
να κλείνει πληγή

μη φύγει, να μείνει
και χάδι να γίνει
το φως σου που σβήνει, λευκαίνει και ντύνει·
λυτρώνει.
Γαλήνη.

DSC_8491 (2)DSC05980DSC_8143 (Medium)

DSC_8469 (2)
πριν από την ανατολή της σελήνης

Κι αν ψάχνατε επίθετα, ο πάρα πολύ ωραίος  Ορφικός Υμνος προς τη Σελήνη

Κλῦθι, θεὰ βασίλεια, φαεσφόρε, δῖα Σελήνη,
ταυρόκερως Μήνη, νυκτιδρόμε, ἠεροφοῖτι,
ἐννυχία, δαιδοῦχε, κόρη, εὐάστερε, Μήνη,
αὐξομένη καὶ λειπομένη, θῆλύς τε καὶ ἄρσην,
αὐγάστειρα, φίλιππε, χρόνου μῆτερ, φερέκαρπε,
ἠλεκτρίς, βαρύθυμε, καταυγάστειρα, νυχία,
πανδερκής, φιλάγρυπνε, καλοῖς ἄστροισι βρύουσα,
ἡσυχίηι χαίρουσα καὶ εὐφρόνηι ὀλβιομοίρωι,
λαμπετίη, χαριδῶτι, τελεσφόρε, νυκτὸς ἄγαλμα,
ἀστράρχη, τανύπεπλ’, ἑλικοδρόμε, πάνσοφε κούρη,
ἐλθέ, μάκαιρ’, εὔφρων, εὐάστερε, φέγγεϊ τρισσῶι
λαμπομένη, σῴζουσα νέους ἱκέτας σέο κούρη.

Περιφέρεια νήσου

Όσο και να ζουμάρεις στο
Μέτρον
φίλε μου, κοίτα να δεις
πάει κι αλλο.
Στον Ανδρέα Σελαμψή έχοντας στον νου τις συμβουλές του Γιώργου. Που όσο κι αν νομίζω ότι το πάω καλά, πάντα η πρόταση του θα Ναι πιο ισορροπημένη

Γένους Θηλυκού

Γυναίκα

θΡΝΎ

το φιλί

της ζωής

η πύλη

θήλυ

Ζωή

ρόγα

στα χείλη

γΏΝι

ρόγα σταφύλι

ιίΟι

 

-αφιερωμένο στην Ελεάννα και στον Πάνο-
-και στα δυο τα μπεμπάκια-

Μπλιαχ

υπάρχει ένας κόσμος φανταστικός!
ένας κόσμος μέσα στον νου που είναι τόσο αληθινός όσο θελήσεις
είναι στ αλήθεια πραγματικός
γιατί είναι όπως τον επιθυμείς, ο πιο αγαπημένος σου, στον νου σου
κάντο τακτικά σε παρακαλώ.
ασε λίγο χρόνο
και προετοίμαζε το, να νοιώθεις καλά, να κάνεις ένα σέσιον
εσύ και το μυαλό σου, εσύ και τα όνειρά σου
τώρα, να λες, θα κλείσω τα μάτια, όχι για να κοιμηθώ.
μα για να ξυπνήσω. να βγω στον άλλον κόσμο. της επιθυμίας. αυτόν που θέλω να χτίσω, να δημιουργήσω
πώς θα είναι, ποιες θα είναι οι λεπτομέρειες του, τα ονόματά του.
όλα να τα σχεδιάσεις
αυτό είναι το πρώτο βήμα για να πετύχεις την αλλαγή που αναζητάς
φαντάσου την

ο λόγος

Η κάθε επόμενη μέρα μου
ΠΚο ΟΚκρΎ
Συγκρινόμενη με τη ζωή μου

Έτσι εξηγείται γιατί
Όλο νιώθω να Έχω πράγματα πολλά να κάνω
Να βιάζομαι

Η Κάθε ημέρα μου
ΠΚο ΟΚκρΎ
Συγκρινόμενη με τη ζωή μου

Ο λόγος = 1 / μέρες περασμένες

memories stored ✅

σήμερα έπλυνα το ντεσκτοπ μου
ψίχουλα προσωρινά και λαδιές από παλια μου μασουλήματα ηλεκτρουονικά, είχανε γίνει μόνιμα
ήταν γεμάτο ασφυκτικά κιΚ μου σπαγε τα νευρα – το κιθΏρΚσι
και άδειασα ρισαηκλ μπιν
είχα σκουπίδια ενός έτους και μου τρώγανε τη μνήμη
έκλεισα 89 ταμπς παλαιών μου διαδικτυακών περιπλανήσεων στον Κρόουμ
όλα τα “αχ νι δω κΚ αυτό κάποια στιγμή” που τρώγαν την ισχύ μου (την επεξεργαστική)
πέρασα τις φωτό απο το κινητό στο πισι, και κει προς το τέλος- τέλος
Οξ ηλέκτρισε Îż υπολογιστής, απ’τη μεταλλική του βΏσΡ, στο μπούτι.
Γαμωωωωωωωωωωωωωω
φωνάζω
μα λέω
Νευρώνες από τη CPU μου την εγκεφαλικη
μου στέλνουνε το ΟΚ τους το ηλεκτροχημικό
432 χλμ/ω
memories stored ✅

Vida Ăştil

Soy un producto humano
“Hecho en Grecia”
En la fĂĄbrica del paĂ­s
Piso: sociedad
Cuarto: familia

26 aĂąos de experimentos
Transformandome
Formulandome
Perfeccionandome

Me exportaron

Y ya,
las primeras preguntas serias
QuĂŠ hago en mi vida
CuĂĄnto me falta
QuĂŠ hago en el futuro
CĂłmo y
CuĂĄl
SerĂĄ
Mi vida Ăştil

|< ‘O |> N |Ξ ÎŁ

Ξύπνημα, κατ μπιιιπ ουρημα
Σε αιωρα μετέωρος παλινδρομω
Φιλώ τη σκέψη μου σε κάθε της ταλάντωσης ακρότατο
Στον μετεωρισμο του αναφους (μου είπε ο Γιανναράς)

Πίνω καφε πιο μαύρο κάθε μέρα (μου είπε ο Οράτιος ο Αργεντινός εδώ στο χόστελ, στα ελληνικά!!)
Σαν τις πατούσες μου
Ακρότητα Μ αναγκαιότητα

Χνάρια ζώου, αλόγου μάλλον, ακολουθώ
Στον Κύκλο του χαμένου ποιητη (1989)
Δε βγάζω άκρη
Στις γωνιές τις γης
Συναντήσεις καθημερινές όπου λάχει
Κόρνας πατημασιές κ ζώου λογικού ζητούμενο
ΧιΝΚνΏρΚι φανταστικά της φαντασίας δημιουργώ – σξ ΟΚι στιγμή τα χάνω
Μπιιπ μπιιπ

Ξυπνώ κ γράφω δίχως να ξέρω το γιατί
Απλά συμβαίνει
Απρόσκλητοι στίχοι
Σα διαρκείας κόρνες, στον νου ηχούν
Όπου να ναι
δίχως
“Όπου νι ‘νιΚ,
νι ΟιΚ”

απρόσκλητοι στήχοι
όπου
και όποτε
Μπιπ μπιπ μπιιιιιπ

Δημοτικού, 27

Σκέφτομαι και Γράφω
Εμείς και ο Κόσμος
Μελέτη Περιβάλλοντος

λέτσε 0.80
τσοκολάτε 1.60
παν 0.30         +
                               
…………………..

για πες,
και τι θα γίνεις
όταν μεγαλώσεις
?

ξξξ…..

μεγαλώνω
κιΚ
γίνοΟιΚ

Weeks 72 – 77 | B o l i v i a

Sketch (4)
Only the first part (till Curahuara de Caragas) and at some other point, for a bit, was in tar. All the rest was dirt road or salar. I took a bus for a bit, for a part of the Salar. The residents of Lica were just too afraid to let me go into the salar. Followed their advice to enter the salar with a bus and then see if I can continue riding.

Left Puno and the beautiful Titikaka Lake to head to Bolivia. I stayed in Puno for 8 days being mainly focused on writing the post about Peru. I think Puno was the cheapest place I ´ve been so far in South America, liked it 😉

I wanted Copacabana to be the first place I would visit in Bolivia. A beautiful, by the lake, touristic destination. But then a rain came and somehow I lost the turn to Copacabana. There were no signs and I didn’t have in mind at all I need to turn at some point. So my plans changed and the goal of the day was just one: enter Bolivia.

DSC_8050 (Medium)
Ι love rain in the countryside. Not just drops.

An awkward note. In this ride I realised that after almost 5 hours I had done no stop whatsoever. After 100.6 km I stopped to take a picture and put the second battery and I had the following thought:

It is amazing how our body works and how our body is in contact, in communication with us… In this ride I did 145 km and I consumed ONLY 350 ml of water and 3 little breads. It was flat, it was cloudy and I didn´t feel like eating or drinking, so I had no stop. I was not tired either. And I remembered my rides in the Peruvian coast or in the jungle. I was drinking 5 litres of liquids per day but I was peeing only for 5 seconds during the whole day!!! (because I was sweating) I don’t know, you may think “ok, it’s natural”, but I find it fascinating – we are machines…

I went to the borders. I was illegal for 41 days (131 in total) (wow). When I was entering Peru, I was asked at the borders “how many days do you want, 180 or 90?”. I said 90 in order to push myself not to stay for so long. Well, I stayed. 41 days = 41 us dollars. Not so many, but I tried to avoid them. I had a quarrel with the customs guys because I asked them what are my options if I am late and I don´t have money, and they didn’t mention that there is an option to deport me. Of course… they want the money. I paid after 3 hours of bureaucratic mess and spent the night in a hostel at the borders. I paid 15 bolivianos, and this was… 2 euros… I charged my batteries and next day I left to La Paz..

DSC05734
After 10 hours I was entering the city… What a view !?

As I told you, I was cycling in approximately 4000 meters altitude. That’s OK for your body, but only if you are very calm. If you force yourself for something (for example, for climbing the stairs) you will have dyspnea. This holds true for cycling too, if you keep your heart pulse below a certain level you will have no issues, if you push yourself though, (something necessary if you have an uphill or if you go a bit faster) you will have the following issues:

Apart from shortness of breath, your lungs will be in light pain (this also may be caused because of the cold air), then you have stomach ache (σουβλιές), your head will feel like a raisin (σταφίδα) because of the lack of oxygen and headache at the back of your head will begin. I also had some strange sensation in my leg muscles (tingling).

I was eating some coca leaves that alleviate some of the symptoms and then I turned my electric assistance on, and I was way better. Hehe.

I met Franklin on my way to La Paz. Crazy guy from Colombia who goes to Argentina to seek a better life. He had no passport so we needed to split just before a police control. He was also travelling by bicycle. Extremely lightweight. Without sleeping bag, without tent, without cooking equipment… I asked him where do you sleep, and his answer was “wherever, I am looking for a shelter if I see rain coming, but in general, in nature”.. These are truly crazy people.

Screenshot (1575)
“…Pablo Escobar, our Leonidas!!”

I reached La Paz. Bolivia is the poorest country of South America and this is very obvious in the roads condition which is terrible… The minimum wage in Bolivia is 1800 Bolivianos, and this is 250 euros… In countries like this sometimes we think that everything is very cheap. Well, this is not true. It depends on what do you want… For example I wanted a professional bike maintenance because I had my bicycle in a very bad condition and just for maintenance I paid 200 Bolivianos (27 euros)!! Obviously a place that only reach Bolivians go..

Screenshot (1570).png
Roy, that now has on his phone more than 30 greek words/phrases for every type of situations

In La Paz I met Roy from Spain, I mean, from Galicia (part of Spain).
Now if you ask me why I wrote it like this, it is because in Nasca, Peru, I met Alicia and Eulalia from Spain,  I mean, from Barcelona (part of Spain).
I was talking with A. and E. in Nasca and they were telling me that they would have no problem watching the Spanish flag being burnt.. I was like

Inkedsay_whaaaaaaaaat_meme_by_therealfry1-d4r4vmu_LI

I would be certainly offended if someone was putting the Greek flag on fire. I asked them “you are not proud of being Spanish?”, and the answer was “Of course not, look at all the murders of the conquistadores/ colonialists. We almost vanish the local culture here..” It´s true… but I didn´t expect that. Roy added another point. He told me that during the Franco dictatorship in Spain (1936-1975!!!), Franco was trying to unite lots of different regions under the umbrella of the “Spanish nation”. So lots of people in Spain they still don´t like this unity as it oppressed their local identity, which, as they say, and as I ‘ve personally experienced it for 4 months in Bilbao (“capital” of the Basque region) it’s very distinct. Examples. The Basque country in the North, Galicia, and CataluĂąa. What is amazing is that these 3 regions had their own language which differs significantly (or totally as is the case with Euskera, the basque language) from Spanish. This is the reason why we see so many independence movements in Spain today. Roy was also pessimist in regard to the future of Europe and the Europian Union.. He is sure it will dissolve. Let´s see…

I had a relaxing time in La Paz, doing stuff online mainly and spending some time with Roy. We went to the largest market of Bolivia, in an area called El Alto, which is the place with the highest percentage of indigenous people in all South America! Indeed, we found very few white people. The market was surprising in its variety (especially the section with the car parts – every part of a car could be found there).

Screenshot (1576)
the fun part is why he wanted this 😀

Another thing I enjoyed in La Paz has to do with another change that takes place in my life and has to do with cooking. I had always in my life been very bored to cook. And when it comes to washing the dishes, I prefer to dig a 2 m hole in the ground instead. However, interestingly, during the trip I am in the mood of cooking. I had spent thousand of hours watching my friend George cooking, and all this knowledge is somewhere inside me. This combined with an intrinsic tendency to improvise and experiment results in… if not delicious, very tasty stuff! I am cooking 😀 I ‘d also like to mention here, that after lots of encounters with VEGeteriANS during the trip, my eating habits have changed dramatically. Avoiding meat where/when possible and being thoughtful of my food choices in general.

IMG-20170216-WA0004
(don’t be fooled, that’s George’s)

On my way out of the city of La Paz, I tackled a huge uphill. Maybe the worst of my life. For 8 km I had to climb 400 m and although the average inclination would give something like 5%, there were many parts with ridiculous steepness. I had to push. I thought twice of quitting but I didn´t. I needed almost 2 hours for the first 8 km and 11 more for the rest 197 km of that day… 205 km in total… can you imagine..

It’s part of my routine at this point.. Not the first, nor the last time I hit 200 km… However this doesn’t mean that I don’t find it equally impressive every time… two hundred thousand meters, with 30 kg of load… I ask myself every time, literally, every single time, I ask myself: How are you doing it? The answer comes almost without thinking: I just keep cycling. You just continue. The Keyword here, and in life I suppose, is perseverance.

My desire in Bolivia was to cross the famous and largest salt flat in the world. The Salar de Uyuni. I spent some time zooming in and out in Google Maps and, having in mind to reach the salar as soon as possible, I plotted my route. I feel life sometimes is like plotting your route on a map. You know where you are, you know where you want to go and you pick a direction, a series of actions, a route. However, like life, maps cannot tell you a great lot in regard to the road condition, is it uphill/downhill, are they busy roads or not, and of course, whether weather will be in favor or against. I picked the shortest route to take me to the Salar, but heck I didn’t know I am gonna spend the vast majority of my time in bombarded, isolated, village-ish dirt roads, where mini markets (for food and water) were absolutely non existent for 60+ km or where there were no signs whatsoever and there was nobody to ask. For hours. I spent almost 2 weeks on a very tight budget (no ATMs), eating mainly bread and bananas (or tomatoes, or carrots), pushing my bicycle a lot, facing daily rain, hail, muddy roads, salty terrains, extreme sunshine, cold in the absence of light, mechanical failures of all kinds, water deprivation, and taking-shower limitation.

DSC_8207
Y e s

But daemn’t, I was so paid off by the incredible, the magnificent, the surreal, the otherworldly beauty of this place: Salar de Uyuni. Its insane appeal touched my heart and triggered my thinking. You know what was crazy? The absence of the horizon (o χωρίζων)… Because I went there during the wet season, there was a lot of water. Difficult to ride at points, and annoying, but it created the effect of reflection. The land and the sky became one and you had the feeling of floating in the sky. The view was so broad that everything felt like being present and at the same time incredibly distant. You could watch many realities take place in different parts of your view-field – you could enjoy them all.. Example: at night. I had numerous very bright stars on top of me, above the tent. I had the moon, very bright too, coming out of the land, being reflected on the salty and watery surface at the East, and all around, at points, there were storms where you could see the lightnings every 20-30 seconds. All this parallel, but unparalleled, optical input – a spectacle – was being contrasted by the absolute auditory nothingness – Silence. There was no wind, no animals, no trees.. just my breath and my heartbeat.The apogee came as I put the Apodeipno on my cellphone, looking at the sky. The stars losing the battle of being-brightness as the moon was on its way to the top of its arch. Needless to say, how peaceful I felt, how all the hardship of the previous days were instantly forgotten. No no… not forgotten. On the contrary! It was reminded, it was put in its place – in juxtaposition to the amazement of the moment. All the past discomfort was related to my present which would be a present if I had put no effort. But I had put a lot. My place there was deserved, it was conquered. The sense of achievement, the subtle ever-present principle of “no pain, no gain” was intensified. But at that moment I was on the “gain” part – it felt great.

DSC_8307
❤

ezgif.com-optimize (1)
Rat race, inversed.

j
I finally bought that drone! 2132 dollars, but I control it only with my brain waves, and so, it´s easier to hold flowers while riding. Worth it.

DSC_8795 (3)
Could be a lot better, but had no battery left. Also, VERY hard to keep the bike in this position for more than 30 seconds.

Now, on the “pain” part, I have to move back in time for a bit and describe 7 incidents:

When I started going uphill on my way out of La Paz, what was killing me psychology-wise was not that I was tired, that muscularly I couldn’t handle the moment. What was extremely difficult to handle was the future. The next moment. I couldn’t help but look in front of me and the view of the mountain, of the hill, of that steepness, was discouraging to the level of desperation.

Collage_HD 2017-03-25 16_47_05
When your day start like this. And it unfolds with 196 km more. (205 in total)

For a week there was rain each and every day. Wet shoes and feet for 6 days. One afternoon I got caught in the rai when pitching the tent. In a matter of seconds I was wet, but I managed to keep the interior of my tent dry. The rain turned to fierce hail. I put my helmet on and started walking and jumping around the tent to keep myself warm. I am at 3800 m and when there is no sun, no matter what time of the year, it’s very cold. My tent is for one person and it’s very tight. I can’t get inside as I am, so wet. The rain doesn’t stop and I am contemplating hard. What should I do? Strong winds too, and I am a bit worried. This is the problem: when problems are combined. Cold and rain and wind. I need a way out of it. I take off all of my clothes and I stay nude outside the tent with heavy hail-fall, I through a towel in the tent and after a moment I get myself inside. I am shivering for 10-20 minutes and then I am getting warmer inside my amazing sleeping bad. All good.

17218458_1224449354257028_6089569179185270757_o
It’s a new dawn, it’s a new day, it’s a new ride

My biggest trouble though came after the salar. I wanted so bad to enjoy the landscape while being at the salar that I didn’t wear glasses… That wasn’t a wise decision. The high altitude make the sun rays very strong and this, combined with the white terrain that reflects the sun, make the sunshine almost unbearable. I felt nothing during my presence in the salar. Nothing but a small tiredness at my eyes, which I thought was normal. In total I had done approx. 100 km in there. I get out of the salar, I do 30 km more, I pitch my tent, at 1930 I am in my sleeping bag, at 2030 I am sleeping. At 2300 I woke up with very intense pain inside my eyes. I can hardly keep them open for 15 seconds, because keeping them open make me produce a continuous flow of tears and the pain is worse as I receive more light. Even the light from the moon was painful. I have to keep my eyes closed. But even so, my eyes are full of tears from the inside. It was crazy. In a matter of 5 seconds my eyes were producing 2-3 tears each and when I was opening my eyelashes tears were running down to my air mattress.. I couldn’t believe it. I didn’t know we can produce so many tears, so fast and for so long. 8 hours I was doing more or less the same thing. Wiping my tears, trying to breathe rhythmically, and relax. I was angry and I was afraid. I remember opening my eyes to check if I can still see. My view was like being in a swimming pool for 20 hours. Everything was very white-ish. I was aftaid. I got up at 6 to pack my stuff before the sun comes out. It was pretty hard and I used my touching a lot. I went to the street and sat down keeping my head looking at the ground having my eyes closed, with sunglasses on, and my hands on top. The sun was unbearable!! 4 cars pass by in a matter of one and a half hour. I explained them without even looking at them. They were all going to the opposite direction. There was a health center close by. I was very lucky!! Unbeknownst to me, one of the 4 cars called the Municipality and a vehicle came for taking me into the health center. They ask “and what will we do with the bicycle?” – It’s a folding one, I say, and I show them the mechanism. They put everything in the car and in a matter of 10 minutes we are there. The doctor gives me anti-inflammatory pills and antibiotic drops to put in my eyes. She says the cost is 14 bolivianos, and I am like “oops, I have no money at all”. I had to be in Chile for some days now but the roads are terrible and the salar had water, it was very difficult to advance. She says ” I am sorry about that, it’s 14 bolivianos”. I have 10 dollars in case of emergency. They accept that. I spent all day and night in a room with my eyes closed. Next morning felt a lot better, but still I couldn’t ride my bike. They gave me the change in Bolivianos so I spent one more day-night in that village, in a hostel that didn’t even have shower. I didn’t care. I was significantly better next morning and I left to enter Chile.

DSC_8813
real eyes realise real lies (nothing to do, but I like it)

One thing more that was a bit scary was that I got lost into the salar. The advice was, “after the island” reach the coast and follow the dirt road. Ok, seems simple. I enter the salar, and right away I saw one big island at some distance. “That’s it”, I said… Well, it wasn’t. My friends, that was an optical illusion.. It wasn’t an island, it was the top of a mountain, but at that distance only the top was seen as it is, the bottom part was reflected, in a way united with the rest of the reflection.. I couldn’t tell but as I was approaching, the parts close to the upper part of the hill were revealed, and when I got really close (after hours) I realised that all of this mass of land is connected with the rest! Daemn’t and where is the island. Well, I’d passed it 2 hours ago…. and now the land here is almost non-bicycl-able. And I have no water left – and… Now what??

Screenshot (1583)
Reached the coast after hours..

Something else that took place was that because of the terrain being so harsh and in such a bad condition the bike was heavily challenged. The folding mechanism broke. Hopefully, I was going very slowly (even if I wanted, I couldn’t go fast), so I just stopped the bike and looked at my spare parts. I had bought in the States what was necessary because I knew that at some point I’ll face this issue. Honestly I am glad that it made it so far. I know hat the bike was not made for heavy loaded touring – in dirt roads! I repaired it and continued.

DSC_8176 (Medium)
OO ps

Another thing that didn’t go very well was that at some point my yellow jacket fell off the bike. I didn’t realise it but 2 hours later. And I know it was 2 hours because I saw my photos and in one of them that the bike was depicted, the jacket was not where I ‘d put it. I got sad because I liked it a lot, but continued my way into the Salar because I had just got in and I didn’t want to cycle for 2 hours in the opposite direction… But then again, after some time, it comes in my mind the fact that I had my pump into the jacket and I have a flat tire!!!! Oh!!! There are no gas stations within a radius of… I don’t know, days of cycling, and during the night my tire will be totally flat. (every morning I was inflating. There was a very small hole somewhere that I couldn’t trace. I patched 2 holes but still it loses air) The point is I have to go back, I have to find my jacket! I got mad. It was already 1800. The sun was on a sunset course and I was cycling like a crazy man to get out of the salar and into the road again. On my way out, right before I get into the road I saw a vehicle. I throw the bike down, and I start running full speed to them shouting desperately. I reached them and my pants where almost off. I was in panic. I explain, they let me put the bike and stuff in the car, we go back, but they go from another road (through the salar, while I had been going from the coastal road).. I am desperate. I can’t tell them, you know something, can you go from the other way… I am already obliged to them. It’s a couple of 70 years old. At some point he leaves the salar and gets into the coastal way and after less than a minute we see my jacket on the street and the pump was inside. I was so relieved and happy that I shouted really loud!! That seemed very awkward to them. They didn’t really understand that this was a sign of happiness. I gave my hand to the lady while goodbying and thanking them and I asked her name. She almost didn’t give her hand back and responding to me asking her name. She was looking at me like I am mentally unstable.
Carlos and Esmeralda, I think, were their names. All good.

On my way out of Bolivia, I chose to get out of the salar for the last part because it had rained the previous night and it was impossible to ride on the muddy parts of it. My phone gps was indicating another route through the mountains – 36 km. I said ok, I am heading that way.. Oh my God. What a wrong decision. Not only I had to go uphill but also the road was for 4×4 and at parts, I am sure even 4×4 couldn’t go. I was pushing the bike for hours… for 1 day actually…

DSC_8820 (Medium)
1 day of swearing – 1 photo for a lifetime

and when I made it to the other side of the hills, instead of heading to the Chile-Bolivia borders I went to the other way!!!!!!!! Yes it’s true, I don’t know why, how, what exactly, but I did it. And I was like “yes, let’s go, you can do it, it’s all is in your mind” (I was very tired, hungry, thirsty)  and I didn’t want to check the gps. I wanted to see the borders in front of me. I did 25 km or something like this, and almost two hours later, I am like, ok what’s going on, where are the borders, are you kidding me??? I am thirsty, I can’t handle this any more. I stop, I eat some bread and my last carrots, I check the gps and OHMYSWEETGOD, instead of seeing the borders in the next 1-2 km, (which was what I expected), the gps says it’s 45 km far…. I can’t believe my eyes, but it’s true…. i was going the wrong way! I am shocked, but I have no option but to turn around and go back. There was road maintenance works, so on my way back,  I meet a truck driver and I am on the verge of crying for some water. He gave me his last bottle and also his snacks. His name was Felix. Some time after our separation, I see another truck driver and he is moving his hands, making a gesture, I don’t get it – he gives me two bottle of waters. Felix had told to all the truck drivers and every one was giving me one. After 1 hour I had six bottles. Hehe. In a bit, I ‘ll be in the borders. One more awesome country is past right now. My memories and this post will keep it alive in my heart.

It’s Bolivia, baby, not Oblivia.
😉

DSC_8804
Salar in the rainy season. (I had the chance to give a name to my bicycle after 15 months and 15 thousand kilometers and 15 countries. Baptized as Pausanias. Greek – advancing through pauses – same beard style)

DSC_8135
Nice way to finish the day

DSC_8810p (2)
Relief. Out of the salar.

17240088_1223479124354051_6336673290185205580_o
#vamosvamos #nosvemos

17310141_1226731700695460_7723512081822224864_o
❤

P e r u

Some months before leaving my house in order to travel I had written about the trip:
I call it a fast forward slow motion trip ” – It’s true!
I can ride 250 km in one day, 601 km in 3 days in a row, and 1800 km in 2 weeks, and at the same time I can spend 3 months in only one country: Peru!

Iquitos was the first place I stayed for a long time in Peru. I spent one month there. Why? Because it was my birthday! And by that I mean my travel birthday. 1 year on the road.. I wanted to make a video summing up all the beautiful moments. And I wanted it small.. not 30 minutes… I was very lucky that my friend George from Athens had already done a first scan+edit but I also needed myself to see literally hundreds of videos from my first year, and after drinking enormous amounts of coffee, to end up with this.

One of the things I enjoyed the most in Iquitos was the Sunday nights out. I was walking with friends or alone and it was really a very pleasant thing to do.. Enjoying a nice drink of aloe vera, called emoliente, and watching all of these beautiful stuff.

However, I need to mention that my time in Iquitos was really intense because some other things happened too, related to the 3 hostels I changed.

(I just erased what I had written. Lots of stuff.. No  need to get into details.) Rude man from Brazil, my age, working at the hostel, he stole some money from me. I took them back. I left. I left to go to a better place and I went to a… worse place…

I had never in my life made so many bad thoughts about someone…Luis, from Puerto Rico (or Costa Rica, not sure) was one man that was working there. 35 approximately.

dsc_5644-large
Luis, two of the French ladies and Bill

I went to the hostel in a very good mood because I had left from the other hostel. I talk with Luis, seems a nice man. I buy him ice-cream, beers… I am all day there, working, we have good relationship. (erased lots of stuff, just the core)

Luis was responsible for the whole hostel during the evenings. He was usually leaving for 10-30 minutes, letting me know about it, in order to unlock the door, welcome the newcomers etc. One night he left, there was nobody inside, I was waiting for him outside for half an hour , I wanted to go to the toilet. He comes, says nothing, opens the door. I am telling him the following day “man, you didn’t even say sorry – it’s your job to be at the door from 1700-0000. ” – “oh yes”, he responds, “sorry sorry”. But in a way like saying “ok ok, I don’t care”. Next afternoon he wanted to leave again. He says “Ageluuus ya vengo, ya vengo” = “now I am coming..” I am telling him “no man, you are not coming, you are going, and I don’t care. I am here in the pc, with my headphones, I have to finish what I am doing. It’s your job to be at the door. I have nothing to do with that”. He says “ok, ok”. He leaves.

Someone enters into the hostel, goes to the first room, steals the Iphone of a French lady, locks from the inside and leaves. I didn’t understand anything. Luis comes, he’s telling me “why the room is locked?” I have no idea. They have no other keys. The 4 French ladies that they are the only ones that stay in the room, come. The Iphone is missing. I start accusing him because he left leaving the door open. He understands that it’s his fault and says “I was inside when this happened and I saw the man exiting the corridor… (a total lie, that apart from nonsense, it was also stupid)”. French lady is crying, I am mad with his lies and the fact that he doesn’t accept it’s his fault. I demand that the owner of the hostel come. She comes with 3 more friends.. We discuss for about an hour, maybe more.

It was very difficult to discuss with these (uneducated) people.
Logic, arguments, reasoning, conditional speech… Unknown to them.

They insist “your belongings is your responsibility”
I answer “I agree with that. Can I take all of my belongings in the toilet, while taking a shower?” (they don’t understand what I am talking about, for 10 minutes, I force them to answer and I repeat) “Can I take all of my belongings in the toilet, while taking a shower? You don’t have a locker. Can I, every time that I want to go to toilet, take everything I own, inside the WC? Someone entered the hostel, it’s private space, entered the room, stole something. Luis should be in the door. Here is the seat and his desk (at the reception). He should be here all the time or lock the door when he is not, like Bill (the morning guy) does”

After 1 hour or more, they get the point. They start to accuse Luis. I am telling them about refund… Hahahhaa!!! There is no way they will give money back… It’s so obvious, but I insist just for the sake of it. These people listen to the word RESPONSIBILITY and they get sick. You ask “who’s to blame for this or that?” No reponse. They live in the whatever-goes-wrong-I-am-not-here land. Now, check this…

Luis comes into my ear and whispers:
MaĂąana sales, vamos a solucionarlo yo y tu afuera del hostal.

Μaaaaan, seriously? I am thinking… Did he just say:
Tomorrow you are leaving, we will find a solution to this, you and me, outside of the hostel.
?????????

And then I am scared. I say to myself “I don’t care about phones, or nothing”
I pretend the stupid guy and go to bed with my taser at hand. In the meantime, the owner of the hostel, age 45, was insisting, while talking to the French lady “no no, go to the police, go to the police. We have a way to protect ourselves”…
French lady left the following day with her friends. I didn’t.

I was sad for this man. I tried to help him when I stopped being angry and sad (after a week or so). “Friends” again.. Nothing.. Pure disappointment.

Some people, only by being, by existing, they insult Life. They are trying to avoid Living in many ways… They don’t really feel, they don’t really connect, they are lying all the time, they don’t try for nothing. You see them, being there, doing nothing, thinking nothing, caring about how they will mock someone so they ‘ll get something without effort. This man, after my attempt to be OK with him again, tried to accuse me for something in the eyes of a tourist at the hostel. First time after my childhood that I got up from my seat and moved to his side to punch him!!! I would never punch someone (I think) but I was SO furious. “Don’t look at me again” I told him “don’t talk to me again”.
I was transparent for 3 more days and then Ieft.

dsc04211-large
transparent

Hard to concentrate under these circumstances. I left and went to another hostel. La casa de Frances. I focused a lot on my video. I was full. Of emotions, of things to do, I was under pressure.. God sent at that hostel a Greek man of great soul, my age. At last I speak some Greek – I communicate. He was the valve in my pressure cooker. I spent 3 days without doing anything. We talk all day and drink beers. He leaves. I am back to life on a crazy schedule.

dsc04241-large
It was rare to spend less than 20 hours in this internet cafe. 2 weeks on that schedule. My record: 28 hours (left due to power cut)

Doing what I felt like doing.
But then again, being under time pressure
why I am here for so long,
again.

I did a huge campaign for promoting the video. I must have sent more than 150 messages, in Greece and abroad. The vast majority, personified. I was not copy-pasting. Not only for promoting the video, but the trip too. I am running out of money and I am trying to think how I can generate money without working from place to place. If need be, I am doing it, 100% . I am not going back to Greece due to lack of money. I write it now and I am laughing, of course not.
All good though, I am very positive.

Travelling on a Riverboat

I left Iquitos and hopped into a big boat that goes through the river until a city called Yurimaguas. Iquitos is the largest city in the world that has no access by land. It was hot, humid, with lots of mosquitos.

On the boat I was sleeping almost all day and all night. I was seriously sleep deprived. I was travelling with good company thought. I met an Argentinian couple that I had met it randomly in Iquitos 2 days ago, and I met it, again randomly, in the central plaza of another city, some days later! I enjoyed my time in the boat, doing nothing… We were eating in the boat and we were always moving. I met a German guy and an Austrian guy. We had a wonderful night at the roof of the boat, drinking beers and watching the night sky while the boat was moving without lights (!) and at both sides there was the tropical rainforest with its night sounds. (The German guy told me that he had been working in Australia for 1 year and saved 35.000 euros, so now he has been traveling for the last 2 years with that money.)

Cycling 13/14 days, 1756 km, Jungle – Andes – Pacific

If you check the top of the page again, at the map, I am referring to the part from Yurimaguas to Lima…

This was an extreme journey..! I had exactly 14 days to do approximately 1800 km, because on the 15th day I would fly to the Machu Picchu area. Reminder: I had no electric assistance as they had stolen from me the motor in Ecuador. I had to exit the tropical area, cross the Andes, and then ride along the desert-like Peruvian coast, with no help . I was

solo-fb

but… no problem! I was in the mood for riding, baby! I had 1 and a half month without cycling.. Drinking beers and coffee and eating chocolates – disgusting!
Haha, no.. I am kidding. I just needed to return back to my travelling/moving modus vivendi. And yes… It was so beautiful…

except this very sad moment…

Sounds terrifying? It was. Especially the fact that I didn’t know what the problem was. Food poisoning or poisonous snake? Grrr…
However, that was just a bad moment in a very beautiful and colorful journey, a defective pixel in a full HD screen, a rotten lentil in an awesome lentil soup. Enjoy the video..

Machu Picchu

I came to Lima on time! Seemed impossible really! I met my friend George who came from California in order to take a flight to Cusco, the capital of Incas! From there we would then go to Machu Picchu!!

You can imagine, I guess, how much I enjoyed the whole Incas ruins, and civilization in general. However, what was also great and of considerable help, was spending time with George; discussing, getting closer. It was for both of us a step out from our everyday “routine”. A particular topic that came again and again was the following:

I don’t like complaining. Or, to put it better, I like complaining, I don’t like people who complain, and especially those people that do it all the time and poison the whole atmosphere and my mood. However, while being with George I was complaining a lot. On the one hand, that was because the chaotic element of South American culture (that very much I enjoy some aspects of it) is really annoying, when it’s concentrated. What I said earlier about responsibility. Some times you see how these people function, how they do things in their everyday life and you can’t help but think:

They don’t want to make their life better?

(I was telling Luis in Iquitos: look, this is hostelworld.com, and tripadvisor.com. You see the hostel that you work, it is this one here. I am on my PC all night here, and I have the rubbish bin by my side super-full and rubbish on the floor (I am telling him), look at my phone, you see the photo of this mess (the rubbish, I am showing him). Amigo please empty the rubbish bin at night, it’s full, I’ve told you a thousand times. I will post it on-line and it will be very bad for the hostel. He didn’t. After a week I had my legs on the opposite chair. Mice all around!!!)

The worst thing is that when you are trying to show them that there is a better/ more efficient/ more professional way to do stuff they are getting angry no, not angry. Their face goes like “ok buddy, I don’t care, what are you talking about, relajate” (relax, tranquilo). I have a million of examples, but the point that I want to illustrate is the following:

Should you complaint/ express your disappointment / possibly engage in a verbal quarrel with them? My opinion is YES! Of course you should, for the sake of them and for the future receiver of their service. If nobody complaints “just to get his/her job done quicker and don’t complicate stuff” then they have no feedback and they will always be, to say the least, annoying.

I exaggerate some times. George was pointing on that. Because, imagine, in South America this kind of phenomena are of everyday. The logic is… you can’t live complaining. Just accept it, or you ‘ll go mad.. It’s true.. but… check this one:

We are walking our magical pathway to go to Machu Picchu.

I have a guy in front of me who is drinking coca-cola. Bottle. I pass by and 1 minute later I listen to the sound that makes the bottle when it hits the ground. The place is so beautiful that I get desperate from the sound, I get sad. I stop, turn and ask this Peruvian of 35 yo guy

Why?
– There were four more there…
Now they are five!
– Yes, now they are five..

Rubbish everywhere! I love Peruvians, they are very friendly and we are having very good time… but so many rubbish…. Everywhere!!

It was for me very important to share with a friend some things in regard to the trip. Thanks George!!

dsc_6603-medium-1

Lima

I reached Lima on the 12th of December. I wanted a very cheap place to stay, because I knew I will spend some time there, and I also wanted somehow to experience the local culture, because there were Christmas and New Years Eve ahead.. Who wants to be alone these days? I didn’t just want to find a cheap hostel because that wouldn’t give me the opportunity to meet locals. But I had no other choice, since I couldn’t go Couchsurfing for so long… And finding something really cheap was my priority. What I did was:
Googled and asked around about the largest bus station in Lima. I went there and started looking for hostels – the hostels that local people go. Either they were telling me that I cannot stay for so long or they were way more expensive. At some point I am approached by Oscar, a smiley cyclist. He is around 50 years old and asking if I need any help. I told him I was looking for a place and if he could suggest something.

dsc_6620-large
Oscar in front of the Lima Cathedral, Plaza de Armas.

He is telling me “where I live, there is a room, that has it’s own door and you ll have your shower, and your keys, and you can use the kitchen. But we have to ask first the lady that owns the place. We went there, we asked. The lady, seĂąora Julia, is an angel. She said yes.
I stayed there for almost 50 days, waiting for a package to arrive (I had some logistical issues), and doing some stuff online, and sending cards.

dsc05368-large
Seùora Julia, on my left.

The deal was to pay 10 soles (2.7 euros) and  have my own room (finally), where I can have my stuff untidy and don´t care if they ´ll be stolen or not. I had my private space after 9 months in South America. I had wi-fi and I was eating with the family at least once every day. If not, there was a public restaurant (comedor) very close, that I could eat for 2 soles an enormous amount of food.

I need to say here that seĂąora Julia, after 50 days with them, didn´t want to charge me at all. At the end I gave way less than what we had agreed.. My time with the family was fantastic. Was beyond any expectation. I am obliged to Oscar who was helping me in anything I needed, Mikal was cooking some delicious meals, and most of all, seĂąora Julia. I had a very beautiful connection with her and we were talking a lot. No, not a lot, but in depth. We had some very fruitful discussions, we were not talking about…  the weather

τσιγάρο
ποτό
καιρός
κινητό
της αβολίασης, αποθετήρες

(something came in Greek, I wrote it). The “weather” is the the place to go when you are looking for something to say, either because you hadn´t said nothing before, or because you have nothing to say after.
I love SeĂąora Julia. She reminds me of what I have named somewhere Mothers of the Earth. Mothers that from the first time they look at you, they treat you like their child.

dsc_6647
Christmas dinner with the family!

What struck me the most from my time there
– we normally had water from 06:00 to 13:00 (but the seĂąora had extra tanks of water)
– they keep food like how we used to do it some years ago in Greece. They eat  a lot of seeds
– celebrating New Years and Christmas… Lots of fireworks
*(a post I wrote about Christmas, in Greek, was hosted here)
** here in Peru, it´s typical in New Years Eve to make 12 wishes while eating 12 grapes. I feel very fortunate to share my wishes with the Family and also listen their wishes too.
– From now on, when hosted, I have to be very careful on things I do, but mostly, on things I say. With the family, with the neighbors, with everyone. Because they are friendly it doesn’t mean that they all have good relationships with each other. A misunderstanding took place that made me very sad, I apologized and things got OK.
– some people, literally LIVE through Facebook.. I am astonished.
– one of the daughters of the family “confessed” to me that she had never gone out after 2200! to a bar, or club, or… wherever, nope. (26 yo)
– in this simple and calm family, there is love and good relations
– the seĂąora told me one day.. “When you start making money, fear comes in”
– my names here are gringo, baraba, jesus, vigil, barbon, barba. Needless to say I cannot go to the market without being stopped at least once and discuss about my life and why I am here
– people were very friendly. Despite being a relatively poor neighborhood I never ever felt being in danger
– on the contrary, I played football with the guys there and we were drinking our beers at night.
On Friday and Saturday nights you walk in the street and there are many many groups of 3-7 people, of all ages, mainly but not limited to men, that are together, sitting on benches, or in the doors of houses, that they drink their beer. There is always music coming from somewhere.  What I like is the way they drink! They have one bottle of beer and one glass. You put your beer in the glass and give the bottle to the next one, you drink and pass the glass. This may happen for 8 hours…. But there is always one bottle open. In New Years Eve there was a box with 10 beers in the center of the circle, around it we were dancing. But only one beer open. Very beautiful.
– There was also a lot of cocaine there. They offered, I didn’t accept and it is ok for them. If I don’t accept beer, they are kind of insulted.
– one day I met someone in the street and talked with him for 1-2 hours. He gave me his Facebook. I didn’t add him because I just forgot it. After a week he came at home (!!!) asked for the guy with the beard, came up to my room in the third floor, knocked the door of the house, the seĂąora opened and called me! I was sleeping. “Man, I am saying, what are you doing here!? I am hosted, it’s not polite…” – He says “you haven’t added me on Facebook” (!!!!!!!!!!!!???????) [The funny thing is that this man is a good and honest guy. I mean, you may think he is crazy, or dangerous. But he was just innocent and good.]
– I fell in love in Lima. With a dog. Her name was Laika. First lady that peed  herself of joy when touching her. Hehehe. I miss her.
– in Lima I created and wrote 37 cards for 44 persons. 24 envelops and 7 packages. Unfortunately, I couldn’t send to all I had in my list. People that helped me throughout the journey and family. I began and I had in mind “for all”, but the list was huge, and at some point I realised I need 3 months to send a card to all 😦
– I missed my family during these vacations (maybe the cards “helped” on that)
– and I was particularly worried because I couldn’t be at my brother’s becoming-a-father moment, TWINS!!!
– I walked one day for 6 hours in order to meet my friend Shirley and have a Friday night out. I did more than 20 km and I liked it a lot.
– I had a crazy dance night out… You can read about it, in Greek, here
– I was interviewed by the Municipality of Lima, you can check the video here
– I ate the best ceviche of my life at the Cevicheria of my friend Shirley!

16113951_10158185731315624_341046341690001044_n
Night out with Shirley, Adriana and their friends! That night had it all! (Even karaoke – hehe!!)

The plan was to leave from Lima on Monday, but when I went to the Church on Sunday I had an encounter that would change my plans. A., from Austria, has been living in Peru for the last 8 years and we had a very interesting discussion after the Holy Liturgy. He is one of the people you meet sometimes and you are like “ok, tell me more! I want to learn from you”. He is a Theologian with almost infinite knowledge on the subject, and on Philosophy, and Physics and… many more. He very kindly hosted me for one night, so when I left the lovely Sifuentes family, I went at his place only for one day. Just to discuss. We went a walk to the Catacombs, and then continued talking until 03:00 am. A. told me a lot about the hard times of the Orthodox Parish in Lima… He himself was kidnapped and he is often threatened… More on this on another post.

Nasca

So I left Lima on Tuesday, and I had in mind that my next multiple-day stop would be in Lake Titikaka, up in the mountains. I didn’t know that on my way there, there is Nasca, with the famous desert and the Nasca Lines. So I found myself in a place which had lots of tourist attractions and opportunities and also I was in an extremely nice hostel with Roy, the owner, who was a very sincere, intelligent and hard-working man. This guy was sleepless… partying and drinking at night with us, the customers, and waking up at 07.00 to pick tourists from the airport and go for tours..! I saw myself in him a little bit, as my life in Athens was really full.

I spent 4-5 days in Roy’s Hostel and they were very very interesting. I met Stefanie and Stefie from Germany, Cooper from the States, Alicia and Eulalia from Barcelona, the Holder sisters from New Zealand, and also Renar, from Nasca, friend of Roy’s. We talked a lot and danced a lot, and, also, drunk a little bit. We also went to the desert with an awesome vehicle! Enjoy the video..

I had a very nice connection with Roy. And also with his lovely mother. He offered me to stay there and work with him and build the second floor of the hostel (oh, yes, I didn’t tell you – Roy has built the hostel alone… watching tutorials on YouTube!), but…. the trip has to be continued, right?

ezgif-com-gif-maker
“Assasination”

Arequipa

This city had one of the most magnificent Cathedrals I had ever seen in my life. Located (where else?)  in the Main Square of the city, that is named (what  else?) Plaza de Armas. Which means The Army Square. All of the main plazas in Peruvian Cities are called Plaza de Armas. Wondering why they didn’t use Plaza of Friendship, or Plaza of Love…

dsc_7889-large
During the night it was… spectacular!

My time in Arequipa was very very special and intense. I stayed there for 7 days, in an extremely cheap hostel (3 euros for a bed, kitchen, and descent internet connection). It was one of the hostels that tourists don´t go. Travelers yes, and mostly from South America. 7 days there I was the only one not from South America. This place was special because of its second floor. At the second floor you could find the private rooms (I was in a dormitory – 1 room, 8 beds). At these private rooms there were no conventional travelers. In one of them was Tio A., drug addict, in another one was Tio O., alcohol addict. In another one was Tio IneverLearnedHisName, alcohol addict. All of them more than 50 years old, staying in that hostel for 2-3 years, paying by day! For one reason or another they found Arequipa is a good place to make money on the street, so they… stayed there. Tio A for example was going in the streets every day with his walking stick, asking for money. He told me “people see you with the walking stick, and they just help you”. In 4 hours of “work” he could make approx. 40-50 soles (12-15 euros). He was paying the hostel (20 soles), buying his drugs (10-15 soles) and the rest was for food. More or less, this was his daily practice.

Well, in this environment, in another room, I met J. and G., from Argentina, 34 and 27 years old, respectively. I spent 7 days with them, and when I left, I felt like leaving 2 brothers. Drug addicts, but diamonds. You know, there is a thing with people who suffer from this kind of addictions. They are vulnerable and they are sincere. They are fragile. They cannot hide themselves, their intentions, their feelings. I loved these 2 guys because they were beautiful souls. They were good in their heart. We cooked a lot, and spent almost all day together. With them I had some of the most beautiful discussions that I had during the trip. Genuine thought, will to learn, intelligence semi-lost in the abyss of drugs, but still there. They asked me extensively about the trip, I asked them extensively about drugs, and about their life before, and… about their life in the future.

For the first 3 days, I was only with J.
J. was consuming drugs for a bit more than 10 years. With him I had the most intense conversation of the trip, possibly of my whole life. He told me his story and I was so touched that my stomach became a proper knot. It was very awkward and I cannot describe it in English. All the feelings of compassion I had were manifested in my stomach in a very real way. J. told me about his effort to get out of drugs, the clinics, the difficulties, the stages. J. was an athlete, a runner with distinctions, and aslo he had served in the army in a very respectable position. He was an exemplar for his family, a model to follow. And then he started drugs because he couldn’t handle some stuff and then… he disappeared! He left his house, city, country and nobody knew anything about him. After 3.5 years he returned for a couple of days and at some other point in time, later,  he saw them again for a bit. Of course without saying anything about drugs. Apart from these 5 days in total he has no contact with them whatsoever – they know nothing. He told me he is very ashamed to go back. I loved this man, instantly. We spent a lot of time together, all day practically, apart from the 2-3 hours he was going to work on the street. Selling candies or just by talking, asking for money. He had worked in restaurants, so we cooked a lot together. I ‘ll miss them both, but I’ll keep them alive in my memory through my prayers.

16976633_10211677889919545_1716010919_n
Hermanos.

Needless to say, that during these 7 days I couldn’t do anything online. Not posting, nor facebook, mails, nothing. I wanted to absorb everything this environment had to offer. The one I did was to communicate with my family, and write a little bit in Greek. I was very touched and this encounter and the whole environment made me think… All of these people we see in the streets… They have a life so unconventional, so different. Some of them are lost, sick, they are in need of help, they don’t have real friends or people who care deeply about them. All of these -so called- marginalised people… they are real! They have a life in parallel with our. They have their anxieties, they want to get out of their vicious circle, they need help. How society is treating them? Have you ever thought about it?

Ι left Arequipa with all of these thoughts in my mind and also with some other thoughts of a totally different nature. My brother, Panos, was about to become a father. His wife Eleanna was about to give birth to the most beautiful twins planet Earth has seen. I had made a video wishing to them… (I am singing in Greek, so it’s better to volume down, or skip this part 🙂

My next multiple-day stop would be at Puno. Where lake Titicaca is. Lake Titicaca is the largest lake in South America and the highest navigable lake in the world. Altitude: 3820 m! So you get the point. It was hard to come up here! After these days in Arequipa, I said to myself, no hostels this time. “you should not meet anyone in Puno. Stay focused on the blog.” This was because I am not satisfied with the way I keep track of my trip. I don´t like my blogposts being that large. It´s not easy for me, and nor for you I guess. I´ll start writing one post every week, maximum 2 weeks.

collage-2017-02-26-20_47_33
How to make an AWESOME Pisco Sour – You just need that look when using the blender.

collage-2017-02-26-20_50_48
What 10 soles (2.9 euros, 3 dollars) can offer you in Peru´s fourth largest city.

collage-2017-02-26-21_53_02
What 3.5 soles (1 euro) can offer you in Peru´s highest located city. ( I have eaten some of the pasta and chicken, but the juice AND the tea came later)

dsc_8031
Decorate your wall? Change your wallpaper?

imag6104
Space and Time Travelling Facial Hair | Every Day I Am Different | 493 Days

Weeks 38 – 53 | E c u a d o r

Why 3 months in such a small country like Ecuador?

screenshot-1505_li-beau

Ecuador is the most diverse country I had ever been in my life. From West to East we have: the Galapagos islands (wildlife refuge with incredible biodiversity), the Pacific Coast (beautiful beaches, famous for surfing), the Andes mountain range that consists of some of the most magnificent volcanoes (and the highest place on Earth), and finally, the Amazon region (with Tropical rain forests, rivers, national parks – jungle, basically)!!

ezgif-com-optimize
My time in Ecuador in a Legendary Map. Mountains – Coast – Mountains – Jungle.

 Casa de Ciclistas – TUMBACO

While being at the Casa de Ciclistas (house of cyclists) in Tumbaco I had the opportunity to meet approximately 20 cyclists that had already been cycling in the country or had specific plans about it. I listened carefully their routes and kept the best of every suggestion to create an epic journey. Unfortunately, Galapagos was very expensive, but I thought that maybe hiking to the highest place on earth (which was much cheaper to do) will compensate. In order to do what I had in mind, though, I had to leave from this awesome place that touring cyclists are hosted at…! I couldn’t do so because of an issue with one tooth that needed 1 month to be properly addressed. . .

dsc02851
Dr. Carlos Finol from Venezuela took care of it (and made me a generous 60% discount!)

During this month, I had wonderful time with the Lara family, who is hosting touring cyclists for the last 24 years… More than 1000 persons have been hosted. Can you imagine? Sharing your kitchen, for example, with so many others that may not even speak your language..That may come for 1-2 days or 1-2 months..

collage-2017-01-24-18_23_35
The first one is on the 13th, actually

– In the Casa de Ciclistas I had the following thoughts:

First and foremost. We say “touring cyclist” and by and large we have a common concept of what this means. If you had no idea whatsoever before your friend Angelos started this trip (I hadn’t) you now know more or less what it is like. Well…no! Apart from using 2 wheels and moving your feet in a circular way, pretty much all of the rest can be so very different. I was shocked to meet cycling tourists who were introvert, shy, isolated. Or people who ride every single day or people that are regular smokers. Or people who carry… (hold your breath, please) 80 kgs with them! Honestly…. yes! People that think like “well, I spend everyday on the bicycle, I want a tent of 4 people in order to rest properly”. Or, “I need to carry all of my kitchen/wardrobe with me, because travelling with a bicycle doesn’t mean I need to be deprived of my stuff..” (I left Athens with 20 kgs load). Or people who the total cost of their bike and stuff is no more than 200 euros! I saw Germans and North Americans with equipment of thousands of euros and, I am not putting any blame, but let’s be clear: you can cycle around the world only by having the will and the wheel(s). I literally felt stupid for spending  a great part of my initial budget on things I could really avoid.

Second. There are lots of people that send me messages of love. Support is very welcome and truly necessary. But, honestly, it’s not me to be admired but some of the people I met… People who work on their way to make money to continue. People, who as I said before, left their homes with a pretty cheap bicycle and equipment. Or people who have a serious goal. Meet some of them.

Lucy from Brazil makes and sells stuff or cooks wherever she has a proper kitchen and sells in the streets.

Andres from Argentina, too. (Travelling without bank card!)

Sebastian  and Mauge from Uruguay selling photos of their trip

Simon from Slovenia had been working 6 or 8 (not sure)  years in McDonalds to save for his trip (Alaska to Ushuaia)

imag5551-large

Armando from Venezuela who rides with this Chapulin costume in order to inspire people. (Chapulin was a very famous latinoamerican TV persona – he was an “everyday hero”). With Dario, from Colombia – a true cycling-on-a-low-budget man!

imag5425

This guy who I met a bit later. From Switzerland, riding against animaltreatment (hehe)

imag5674

Vivi from Brazil… Carrying 80 kilograms!!! Tough lady, that´s for sure!

15542074_1287694321303205_5831074076879523328_n

Respect to the real heroes!

In the Casa de Ciclistas, also:

–  For the first time after 9 months of travelling I finished answering my facebook messages and responded to all of my e-mails.
– I started writing posts in Greek, and had the idea to create a section in Greek
– I undertook these projects: creating a portable solar oven and taking some nice photos

…with the bike hanging from that tree…

dsc_4116-2-large
Left tree’s leaves left, just right the one at right, right?

Cooking and cycling for 251 km 🙂

mapa251

After being for so much time on the mountains of Colombia I really wanted to go to the beach. I wanted to see how the Pacific Ocean looks like and visit Montaùita (the hottest beach tourist destination of Ecuador). I checked the altitude difference from Tumbaco to Montaùita and saw that in order to go to the coast you have 135 km of pure downhill! At that point one crazy idea was born: I wanted to see how many kilometers I can do in just one ride. (I know it sounds childish, but I wanted to see).

Honestly what a crazy day… and when I say “day”, I mean it.. that ride lasted, in total, 19 hours! I left at 06:45 from Tumbaco and I started pitching my tent at 02:30 at night – 250,2 km and 14:30 hours of pure riding later. Apart from this ride being the longest of my life it was also the first time since I left home that I had a flat tire that I had to change it en route. I realised I had my patches, but I didn’t have glue, and also I didn´t have a new tube! The only thing I had was… liquid electrical tape!!! Α viscous liquid that when it dries it’s relatively hard. Thank God it worked!

dsc02928
With my solar oven in operation and add-e  in action

The fun part was that the reason why I stopped cycling was not because I was tired. Muscularly speaking I was ok, I could ride for more. The problem was I was extremely sleepy!! I didn’t know that it can happen. But it’s true. 22:00 approximately my body was shutting down…and unfortunately I had no coffee with me! The thing was that the road conditions were not very good. The recent earthquake had caused damages on the street and something very awkward happened! I was riding my bicycle in the dark and at some point, in a glimpse, literally in less than half of a second, I found myself walking!!!! yes! my bike stuck on the ground but I didn’t fall, I just hopped off and walked my way for 1-2 meters more!

imag5612

So I said ok, I should stop on the first village or at the first place that I could pitch my tent. And so I did. 3 o ‘clock I am at bed and at 7 am sun beams say good morning. I get up and at 8 o’ clock , I am riding again…. The sun was so strong that day that was unbearable….. At some point I decided that on the next village I will just look for a room – a proper bed after 50 days…

Some time later and before the next village, I am approached by a motorbike. The man who is riding it I had greeted some miles ago.. He starts chatting and I am asking him how far and what is the next village because I am not gonna ride more today…. He says that his village is the next village and he welcomes me at his friend’s house… So here I am, invited and being cared by Edwin and hosted by Yadrin, for four days in the super tropical village of Zapallo! Who could tell??

Zapallo

…and this is a truly unique experience! I had  never in my life been in such a tropical place. Green and wild beauty that you cannot imagine and I am living in a house of 11 people, in a pretty poor family that however has a “private” river at its backyard (where I am taking my shower)!

Traditional family in the village,
on a wooden house of 80 years,
with Edwin taking me here and there with the motorbike everyday!
Priceless.

I am setting my tent on their yard finally, as I noticed that the arrangement is pretty awkward because of the recent earthquake and I don’t find it necessary to get into a room. The dueĂąa de la casa (lady of the house), the mother of Yadrin approaches me and says “I am the owner of the house, we like travelers here” and the phrase I will not forget: “El pan de cada dia de esta casa es para ti tambien porque Dios permite y nunca nos falta”  or somethng like this. The meaning, though (which I am sure of), was that the everyday bread that we have in this house will be for you too, as God allows and we never have a lack of it!

I could write a small book for these 4 days but my goal was to write a very concentrating blog post, so I need to focus now. The life in the countryside, or better, the life of the people that live in the villages, is hard. The thing is that you work, you make money and you live. There are no bank accounts, there are no cars, there are no luxuries. At least for the majority. Of course there are exceptions. But I am talking about the norm. The family had animals. 4 pigs, at least 30 chickens, a parrot, a dog, some cats… Yadrin was doing something related to chickens – selling? cooking and selling? growing them for chicken-fighting?  I never really understood completely. Needless to say that the language there is not exactly Spanish, it’s “panieS”, and by this I mean that not only every word misses some letters, but what’s missing has no pattern. hahaha . It’s not that they don’t say the end or the beginning of the words. Every conversation was a trivia!

dsc_5001-large
Washing the star from Puerto Rico  – Preparation for battle

Yadrin was also working in the Casa Comunal of the community (Community Center). And he was also “coaching” some chickens to fight in the chicken fighting competitions! Yes yes! Betting of course and advanced stuff, he had one chicken from Puerto Rico that was his star! He had also to take care of the house’s garden… All kinds of fruits you could find there. 3 types of bananas and mangos and sugar canes and avocados and… many more! We went one day to cut some branches with the machete… Hard work! Yadrin had 3 kids from a previous wedding.. He was 35 or something like this.. His wife… hold tight.. 17.. Yes yes. Edwin’s wife, 18? this is absolutely normal here.. 14, 15 they get married.. I saw many young girls dressed with the school uniform, holding babies …. At Yardin’s house, there were also his sister with with husband and kids, his parents, his cousin, the family of his cousin…etc

Edwin was working in the Municipality at the small city close to Zapallo, but he was also in the process of getting a driving license for 22-wheel trucks… I am truly very grateful because Edwin show me the places around and also he took me to a celebration the village had that weekend for the new bridge that was built.. Music and food and… sports! That was the amasing part… No matter their physical condition or age it was impressive to see how many people of all ages were gathering every evening to play football and mostly volleyball!  I was shocked at how good they were playing. Of course not professionally or even close but it was obvious these people play everyday!

I also enjoyed a lot how people interact.. Lots of fun and jokes and physical contact and what was very interesting was that everyone could whistle! Hahaha! I noticed that Edwin (or as people were calling him, “Colorado” – κοΝορΏδο) could whistle in more than 5 ways… without hands on his mouth.. Different whistle in every occasion? person? I didn’t understand, but it was very funny. I was surprised how much life and vibrancy was hidden just in one road. Vertical on the main street (the Panamericana highway). One road – 50-60 houses, one village, one casa communal and… one school of course! Lots of children!

I left Zapallo after 4 days of staying there despite having in mind to stay there just for one night. Everything was so new that I didn’t want to leave and when I was ready to leave and I literally prepared everything in order to leave, I went to Yadrin to say goodbye and thanks and he told me in such an honest and straightforward face “stay one more day” and I said yes, instantly. He was working hard during the weekend and we didn’t have time together. He asked me “what do you want to do today?” I told him “I wanna accompany you on your normal day. What do you have to do today?” We fed the animals, cut the grass, went to the city with the bus to do some stuff, cleaned the casa communal. He is a real trabajador (worker)… working all day, doing little things, knowing lots of things.. He was formerly working on a company, cutting wood with heavy machinery… Having spent some time in Quito, the capital. Respect.

Manta, MontaĂąita, Guayaquil

I left Zapallo and did 130 km to reach Manta, a coastal city that I’d have my first “eye contact” with the Pacific Ocean -hehe. As I was approaching it, I could see lots of factories related to the fish industry, mostly tuna. As I reached the city center I started looking for a cheap hostel, and I found a “rooms to let” place, where I had my own room for 5 dollars per night… Finally a bed, a proper service of the bike, and a proper re-allocation of my stuff.

Spent 2 nights there to do all the necessary and I left for the hottest touring attraction of Ecuador. A little beach town, ironically called… MontaĂąita (little mountain). I didn’t party at all.. I camped for 2 nights in an organised camping trying to make my computer charge, but without a result.. I was in a hurry as I wanted to reach Guayaquil on Saturday, because on Sunday I wanted to go to the Orthodox Church of Guayaquil as it was the celebration of the Dormition of the Theotokos. In Greece we celebrate it on the 15th of August, but in some orthodox christian traditions they celebrate it 15 days later.

Indeed, on Saturday I left Montaùita and reached Guayaquil in a very pleasant and quick ride. I left my solar oven in Montaùita as there was no more sun and I was tired of carrying it.

In Guayaquil I had mixed feelings. For a good part of my time there I was extremely pissed off because:

– My laptop wouldn’t charge and I couldn’t figure out what the problem was. I had the error message “plugged in, not charging”. I couldn’t tell if it was a hardware or a software issue.
– My phone’s power on button was stuck inside and the phone kept rebooting on its own…

So I had no electronics to communicate and to make some progress with the blog.

However, I was very lucky to find an amasing Christian Orthodox Community there that was literally impressive and deserves a dedicated and exclusive blog post. I am very grateful to Jacobo and Leonardo, because they took care of me like brothers. We had our walks, I met their friends, they invited me out, but what was the most helpful, was the feeling I got that there is someone in the city  that cares about me… Their company, their effort with the parish, and the whole Christian community there was a spiritual boost for me, and I am blessed that I met them.

Mount Chimborazo

Next stop: Riobamba. The closest city to the Chimborazo mountain. Really tough to get there (especially after one month of inactivity)! From 0 m altitude in Guayaquil, I had to climb up until the 4.000m. I had decided not to use my electric assistance in order to practice and get ready for hiking the mountain to the top. I paid 280 dollars in order to rent equipment and a guide for hiking and I didn’t want to fail. The normal price is around 450 $ and guides are obligatory. However, I got a better price because I didn’t stay into the refuge, but instead, I camped close to it. I could pay even less if I could find another person and share the guide, but I didn’t do that because if one of the two cannot continue, both should return. I said to myself: prepare yourself and reach the top of the world

– But, wait a second, Everest is the top of the world!
– Well, no. It’s mount Chimborazo. It has to do with
the shape of the Earth and the very geographical position
of the mountain. More here (English) and here (Greek)

Preparation, I thought, means training: “I´ll stay up in the refuge for 1 week or more and then I will hike. In this way I will be used to the high altitude and the breathing problems” However, when I got to the refuge (4800m – with my bike!) I was told that staying for so long is not a good idea, since, because of the lack of Oxygen, after 3-4 days the whole body deteriorates. I was suggested to spend 3 days in the mountain, 3 days in the city. So I did… 3 days in Riobamba, 3 days at the Refuge, 2 days in Riobamba, 3 days at the Refuge. I was ready to hike but there was heavy snowfall which makes hiking really difficult and reaching the top (at 6300 m) even more difficult. I was angry. I went for 2 days in Ambato, the city where I would be passing from after hiking, and then I got to the mountain, once more! I was dedicated this time, no matter what, I am hiking.

The whole experience of the hike was A M A S I N G ! Just incredible, there are no words. I was challenged, needless to say. The mountain was very inclined at parts, I had never used hiking equipment before (it wasn’t just another walk on the mountains… It was proper mountaineering), the snow was soft and a lot – every step was… a decision! But, I was liking it – I was ready. I had my proper hydration (powerade), I had super-food gels (another traveler gave them to me), I had aspirins (for increasing blood circulation, anti-nausea treatment), I had thermal patch for my back (because I have pains when hiking). And most of all, I was properly acclimatised (I had spent time and energy). I was ready for the top!

dsc_5399-3
At 6.384.387 m from the center of the Earth. (6.384.687 m is the maximum that it gets)

Apart from one thing. I had a very unprofessional (to say the least) guide. Oh my God, he was a pure disaster. He was bored, to put it simply. He was very tired, he wanted to go home. He was falling asleep during the breaks (when returning). Despite knowing about the heavy snow, and the fact that I had never done something similar before, we left pretty late. The whole hike is taking place during the night, and this is because during the day,  the sun is very strong and it affects the glaciers (permanent ice) and there is a high risk of avalanche. So, when the sun was rising we were pretty high, but not high enough. The worst thing he did, though, was to violate our contract. He put another hiker in our rope-chain, because the other guy’s partner could not continue. So they had (both of them) to go back. But my guide invited him with me… I was very upset, but I didn’t say anything because at 5500 m it’s no time for arguing.

He was also… insulting me! That I can’t make it, that I am going very slow (oh my God, how much he pissed me off!) I was telling him “man, it’s the first time I am doing it, show me how to walk, how to put the crampons, how to hold the ax!” He was just advancing and pulling me… On our way back to the refuge, I told him that at the refuge I would like to express my complaints. “I have 6 points to make”, I said. He insisted on me telling him right now. I told him. We were shouting.. and he… left! He left me alone for more than half an hour and I found him sleeping while seated later on the route..

I was so happy because of the whole challenge but this guy pushed me to my limits… I had invested so much.. He told me that we should stop advancing because of the high avalanche risk, but I am convinced this wasn’t the case.. The thing was that the only team that was still on the quest of conquering the top of the mountain  was me and the other guy that he had added. If later on, the other guy wanted to go back, I should go back too. The guide would be very “exposed” as that was the very reason why I paid to go alone. Of course I was already very angry, but I couldn’t argue at 6000 m with a “professional” guide… on the possibility of avalanche! I just had to accept it… What a pity really, I was disappointed. I wanted to take the picture with the Greek flag, at the very top of the world. (Shit happens though… and safety first!)

When we got back, after 7 hours of very difficult hiking, I was FURIOUS! On our way back to the refuge the guide was telling me that “tu no tienes piernas” – “you have not legs”… To a cyclist… that a month ago was cycling for 14 hours and did 251 km… Τhat I have no legs…? I was ready to explode! We reached the refuge, I am shouting at him,  I am explaining all his mistakes, and I am telling him I will continue hiking all day in order for him to see for how much long I could hike and be very careful with his words next time. “I am your client”, I kept repeating. So I did for the next 1 and a half hour. I was hiking from the base refuge to the top refuge and back (with the boots and the bag)… Just to showcase him.. I had to leave, though, because the other climbers were waiting for me to get to the city. At last, he apologised for everything and admitted he was wrong.
I took half of my money back, but still I was not satisfied.

Overall, though, I have to mention that the experience was… tremendous. The view, the sense of achievement, the lack of oxygen, the moon-like ice-filled landscape… Marvelous!

Something else I enjoyed a lot too, was sleeping in my tent. Some meters above the refuge. For some days I was the highest sleeping human on Earth. And that is, the man (on Earth) closest to the stars, to the outer space. Apart from the breathtaking view, something else I will keep in mind forever is the absolute silence. 19:30 at my tent. darkness. SILENCE. no air, no animals, no trees, no humans, no technology…. What a feeling?! Absolute mute… Can you imagine?  It was stunningly awkward.

Oh! One more thing that I almost forgot!
As I said I went to the refuge three times. Because I was camping and neither I wanted to take all of my stuff down to the city nor leave them inside my tent, I brought my bags into the refuge and kind of hide them under the stairs. I asked of course, before, and I thought they will be fine.. Not… Someone stole one of my bags! The one I had all of my clothes and also my motor (!!!) that I had it removed from the bicycle in order to practice better! What a disaster..! I told to the personnel and they said “oh yes, here there are a lot of thieves”, and I am like “but I asked you!!”, and they are like “ohhh, que penaaaa” (what a pity)……. I got so frustrated but I made a new bag and bought used clothes for less than 20 dolars!

Jungle

Yes my friends, Jungle. The idea was to go from Ecuador to Peru by boat and pass through the tropical rain forest. I was dying to see wildlife but I couldn’t really afford an organised tour into the deep jungle and I am also kind of against them (they usually have captivated animals). However, I wanted so bad to see an anaconda.. I wanted to see that snake and this desire, I know it sounds funny, but has its roots in a school-time joke that we were making. If you wanted to introduce a lie or a lair you would go like “…and when I was fighting with the anaconda…” ahaha.. and then lots of videos on youtube with anacondas fighting other animals, and the  movie… You know, it was a legend!

The story begins in Coca (Francisco de Orellana). The plan was to take the boat and go till Iquitos, in Peru. At some point, before crossing the borders we had to sleep at a village, and next day we should find a very small private boat to cross the borders. From Coca to that point our boat had 30-40 persons. Among them, myself and 3 more gringos (foreigners). When we disembarked, we started talking a little bit and then, each one according to his needs, was looking for a place to stay. I was just looking for a place to camp, but also dying for internet access. I had to upload something, I don’t remember, send an e-mail. After walking for a bit, heading to the local open stadium, someone approached us and offered a hammock at his house. And also we could cook… And also, internet access. All for 5 $! Success, I am thinking. We go there and the guy was a Jungle guide. He brings the “ipad” and shows us an anaconda that he had found 2-3 days ago randomly into the National Park Yasuni..!!! He says “it will stay there for 40 more days to digest his food, wanna go see it?” – I was dying to see it. The guide was also wanted to go there again because he was a huge fan of anacondas. He offered to take us there and then to take us to the border crossing point. 2 in 1.

We gave 130 $ the 4 of us, we went into the jungle with a small canoe, we fish piranha in the rain, we swung from a tree and *bloom* into the river, we found the anaconda, I pulled it out just to see it (I wasn’t mocking it, I felt bad later).. It was just magnificent… How big it was, and how strong and heavy… Oh…

Thoughts in Greek, related to this experience, εδώ.

Those days, in the jungle, and afterwards for a bit, in Iquitos, I was with Evi from Austria, Sandra from Germany and Stoyan from Bulgaria. I was feeling nice with them.

And some random pictures 🙂

(If you made it that far, I doubt, but, well, you are reading this, so, yes. If you made it that far, I ‘d like to put here something more. These months were like a movie for me… Crazy Hollywood movie… I am so grateful to the ones that hosted me and also very happy because I met people that they touched my heart. People I admire. However, I’d like to mention, and I am putting it down here for a reason, I ‘d like to mention a subtle feeling I had, a general feeling of exploitation. In Ecuador, I felt, they wanted something more from me. Not from the people that hosted me. In the streets, in the mini markets.. The people were not as friendly as in Colombia, nor as in Peru. Just an example… I was told different prices for the same products throughout these 3 months (double, triple… crazy prices.. not 10%). I understand that I am a tourist for them. But, all the time! 3 months! And they could see me struggling with the bike. BUT, yes, subtle)

Παρασκευή 20/1/2017 – Λίμα

Ήρθε και με βρήκε εχτές κάποιες φορές πάλι, αυτή η χαρά, που είχα καιρό να την επισκεφτώ
η χαρά του χαζοχαρόμενου. του ημίτρελου χαμόγελου του νευρικού γέλιου που δεν είναι σπαστικό, είναι αθώο. και βγάζει κάτι ήχους σιγανούς που τους φερνω στη μνήμη τώρα για να τους περιγράψω, αλλά δεν υπάρχουν λέξεις γι αυτούς τους ήχους όπως δεν υπάρχουν λέξεις για το αίσθημα της ανάμνησης αυτής. Για την ανάμνηση, βεβαιως, μπροστά σας.
μα αυτό το αίσθημα είναι αρρητο, άφατο. είναι ερωτικό στην ουσία του, οργασμικό στην πεμπτουσία του και στη συνουσία του με τη ζωή, τελειωτικό.
είναι η στιγμή που

(κλείνω τα μάτια, βάζω τις παλάμες στο πρόσωπό μου, γιατί πια το χω βρει το μυστικό. επικεντρώνομαι στη στιγμή. φωτιά στον νου από τη συγκέντρωση των νοητών ακτίνων, μεγεθυντικών των συναισθημάτων. εστιάζω στη στιγμή, που είναι στιγμές στην πραγματικότητα, αίσθημα δυο τριών φορών απο χτες το βράδυ. και κλείνω τα μάτια μου να συγκεντρωθώ να ανακαλέσω για να scripta απαθανατισω manent και κει που ζωγραφίζω τα γύρω γύρω των στιγμών, που φτιάχνω στο μυαλό μου το περι-βάλλον του υποκειμένου, που θησαυρίζω την περι-ουσία του συγκειμένου, εκεί που είμαι 100 τοις 100 να μπω μεσα μου να δω μεσα μου να πω τι ακριβώς συμβαίνει, σε τι συνίσταται αυτό το τρελό ανάλαφρο χαρούμενο σπαστικό των μυών του προσώπου μου γέλιο, το μόνο που μου έρχεται είναι
Îş
Îľ
ν
ό
(αυτό ακριβώς) κενό. κξνο. γαμώτο πρέπει νι σταματήσω τον ερωτά μου Οξ τις λέξεις. Ρ οΚκογένξΚι εδώ έχει κΏνξΚ πια επιβλητική την παρουσία της στην κουζίνα. Ρ πύλη της οθόνης έκΝξΚσξ κιΚ ξίΟιΚ πια Îż ερμος… Οξ παρέα .
φάγαμε. φύγανε.

κενό.. κενό. που έχει όμως μεγάλη βαρύτητα. σαν τον αέρα που είναι στο στήθος σου την ώρα της μεγάλης αναπνοής. τι είναι κει, αέρας, κάτι σαν τίποτα, μα πάρε τώρα μια ανάσα μεγάλη και κράτα τη, και δες το βάρος της.

έτσι ξίνιΚ κιΚ το κέντρο, Ρ ουσία, Îż πυρήνας της ανάμνησης. Ρ εστία του συναισθήματος – Ρ φωτιά.
άυλη η
καυτή
φλόγα
ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΑ θα έλεγα μα ακούγεται κλισε
, δε θέλω κάτι τετρημένο για την περιγραφή τόσης χαράς, ιδιαίτερης και σπάνιας.

μια ξεγνοιασιά ανυπέρβλητη, η αίσθηση ότι όλα είναι ταχτοποιημένα, ότι το παζλ συμπληρώθηκε και κινεί σαν κύμα τη χάρτινη του ψηφιδωτή συναρμοσμένη φύση. εκεί που τίποτα άλλο δε χρειάζεται να προστεθεί και τίποτα δεν είναι περιττό. είναι δύσκολο να μιλήσεις για αυτό το κενό, γιατί ακριβώς, εκείνη τη στιγμή, δεν υπάρχουν σκέψεις.
ξκξί έχεις συντονιστεί Οξ την ιδιοσυχνότητα του περιβάλλοντος των ανθρώπων κιΚ των πραγμάτων κιΚ ρέξΚ απο Οέσι σου Ρ ξνέργξΚι της διάδρασης μουσικώς. Δεν ξίνιΚ Ρ μουσική καθεαυτή ÎŽ Îż χορός, γιατί θυμάμαι, ανακαλώ στιγμή αυτής της πληρότητας που προσπαθώ νι περιγράψω, που δξν χόρευα. Είναι Ρ ιρΟονΚκΎ κίνΡσΡ της ύπαρξής σου Οξ το όλο. της συγκυρίας πυροτέχνημα, σξ ιργΎ κίνΡσΡ όμως, γΚι νι το χαρείς. εκρηκτικό, πολύχρωμο, κιΚ πάνω απ’ όλα… πρωτόγνωρο!

(ξεφύσημα
δυνατό)

Πώς φτάσαμε όμως στο σημείο αυτό.
Είμαι στο ταχυδρομείο. Τι έχω όλα ετοιμάσει από το σπίτι. Έχω γρΏψξΚ κιΚ τις διευθύνσεις. Πάω στο ταχυδρομείο μόνο γΚι νι κλείσω τους φακέλους, κιΚ νι πάρω ένι δωράκι ακόμα. 24 φάκελοι κιΚ 7 πακέτα. 37 κάρτες γΚι 44 πρόσωπα. Για κάποιους συγγενείς κιΚ γΚι κάποιους από όσους Οξ βοΎθΡσιν στο ταξίδι μέχρι τώρα. Ήθελα, γΚι όλους, ιΝΝΏ θι χρειαζόμουν 3 μήνες. Ήδη αυτά τα “δούλευα” ένι ΟΎνι. πάω στο ταχυδρομείο νι τα στείλω. Κάνω 6 ώρες στο ταχυδρομείο συμπληρώνοντας έγγραφα κιΚ διάφορα ΏΝΝι. Τελειώνω κιΚ λέω θι το γιορτάσω Οξ ΟΚι μπύρα κιΚ πατατάκια καμότε κιΚ μπανάνας. Πάω στην Ερμού της Λίμα, μόνος κιΚ ξαλαφρωμένος κιΚ κΏθοΟιΚ σξ ΟΚι γωνίτσα. 6ΟΚσΡ το απόγευμα, Παρασκευή. Άπειρος κόσμος κιΚ γω παρατηρώ κιΚ ξίΟιΚ έτοιμος νι γράψω κιΚ κιΟΚΏ σκέψΡ στο χαρτί. Έχω κιΝΎ δΚΏθξσΡ, ήρεμος κΚ ωραίος. Με πλησιάζει, μετά από κινι μισάωρο τύπος ετών 57, καλοστεκούμενος, μου ΝέξΚ: ΚΕ ΠΆΣΑ. ΚΕ ΠΆΣΑ του λέω ξρΟΏνο (γιατί μου λες ΚΕ ΠΑΣΑ?) τι τρέχει, δΡΝιδΎ?
ΚΕ ΠΑΣΑ ΤΙΟ? μου ΞινιΝέξΚ, κιΚ σκαλώνω Νίγο. Εϊναι ιΝΎθξΚι, ξίΟιΚ Νίγο ατημέλητος, δξ θι το κρύψω. ούτε ξκξίνΡ τη στιγμή το έκρυβα άλλωστε, ιΝΝΏ δξ Οξ ένοΚιΜξ. φοράω μαύρο ποδηλατικό σορτσάκι. δξν έχω ΏΝΝι σορτσάκια, ένι κοντομάνικο που ξίνιΚ Οξν σχετικά καθαρό ιΝΝΏ φαντάζει αρκετά βρώμικο γιατί έχει πλέον μόνιμη βρωμιά πάνω του, δξ φευγει Οξ το πλύσιμο, παρόλο που ξίνιΚ καθαρό το μπλουζάκι, ιΝΝΏ το αποκορύφωμα ξίνιΚ στα… παπούτσια. Φοράω τα σκΚσΟένι μου σανδαλοπάπουτσα που τα αγαπάω αφενός Οξν γιατί ξΚνιΚ ανάλαφρα κιΚ τα πήρα τζάμπα από ένι χόστελ στα τίρανα, αφενός δξ γιατί ξίνιΚ σκΚσΟένι κιΚ Οξ κάνουν κιΚ φαντάζω σιν ΟΡ έχοντα χρηματα. Οξ βγάζουν από την κατηγορία του τουρίστα δΡΝιδΎ, ΜΗΝ ΤΟΝ ΚΛΕΨΕΙΣ, φωνάζουν στους επίδοξους. επιτελούν ένι σκοπό, δΡΝιδΎ, γιαυτό τα αγαπώ.
ΚΕ ΠΑΣΑ? ΤΟΔΟ ΜΠΙΕΝ? (όλα καλά)
ΟΛΑ ΚΑΛΑ του λεω ΑΜΙΓΟ όλα τέλεια, ΕΣΥ?
κάθεται δίπλα μου. μιλάμε για μιάμιση ώρα, επί παντος επιστητού.

Εν τω μεταξύ ΟΛΟ αυτό το διάστημα, και για να μη γίνομαι βαρετός, υπάρχει δεσποινίδα που μοιράζει κάρτες για τατουάζ, στα 10 μέτρα από το σημείο που κάθομαι. Με κοιτάζει αρκετά.
Φέρει τατουάζ, σκουλαρίκια, πολύ κοντά μαλλιά από τη μία, μακριά από την άλλη. ακούγεται ακραίο το παρουσιαστικό της αλλά ήταν νορμάλ για την κατηγορία της. Δε θα την έλεγα ωραία. αν με ρώταγες. Ετών 24 (το έμαθα μετά) (άρα της μίλησα).

Πάμε να φύγουμε με τον τυπάκο γιατί έχει πάει 8μιση και σκέφτομαι να κάνουμε και καμιά δουλίτσα σήμερα. Σηκωνόμενος δεν είχα πρόθεση αλλά στα πρώτα 2 βήματα άλλαξα γνώμη.
Δεν ΎθξΝι νι της μιλήσω της τύπισας γιατί πραγματικά δξν μου ιρέσξ καθόλου. Πιρ’ όλα αυτά Οξ κοίταγε τόση ώρα κιΚ ιΚσθΏνθΡκι ιγένξΚι νι ΟΡν πω τουλάχιστον ένι γξΚι. Είπα λοιπόν, κιΚ το αποτέλεσμα ήταν πρόσκληση. μου ΝξξΚ θες νι βγούμε σΎΟξρι? εγώ δξν ΎθξΝι καθόλου, αφενός Οξν γιατί είχα 200πράγματα νι κάνω, αφετέρου δξ γιατί δξν ΎθξΝι νι νοΟίΜξΚ ότι μου ιρέσξΚ ξερω γω. Της λέω μπαααααα… μου ΝέξΚ κΚ αυτή έΝι πάμε.. ξερω γω ΒΑΜΟΣ Α ΜΠΑΗΛΑΡ.. ακούω μπαηλάρ κιΚ έρχονται τα πάνω κάτω… νι χορέψουμε δΡΝιδΎ… λέω από Οέσι μου.. πωωωω νι χορέψουμε ρξ φίλε, σκέφτομαι, τι ωραία.. έχω καιρό νι βγω νι χορέψω, νι διασκεδάσω! της λέω ωωωω, δξν ξέρω μπορεί νιΚ.. (γιατί πραγματικά είχα πράγματα στο μυαλό μου). της λέω ιν ξίνιΚ θι ΟιΚ δω 9Îş20. μου ΝξξΚ 2130 φεύγω, ιν δξν ξίΟιΚ δω παίζει νιΟιΚ Οξσι (κιΚ μου δείχνει στο βάθος, σξ ΟΚι στοά κάθετη στην Ερμου της Λίμας. κομπλεκ.

πάω σπίτι και ο τυπάκος που με είχε προσεγγισει πριν, εκεί.. ωραίος άνθρωπος. τα λέμε. έρχεται μέχρι το σπίτι (25 λεπτά περπάτημα) του λέω αδερφε πάνω δε γίνεται να ανέβεις, η φαμίλια δεν ξέρω αν αφήνει κλπ. οκ μου λέει νο προμπλεμ. θα πάω στην ερμού πάλι, να πάρωτην κόρη μου που σχολάει από τη δουλεια (ετών 19, αλλά δεν την αφήνει να γυρίσει μόνη σπίτι). ανεβαίνω πάνω, πάω στο πισί, βλέπω λίγο την κίνηση την ιντερνετική, λέω, ΛΕΣ? ναι, απαντάω, και δε με νοιάζει τι θα σκεφτεί η τύπισα, ή ξέρω γω. Θα βγω να χορέψω.

Άργησα όμως κιΚ σκάω στο ίδΚο σΡΟξίο ώρα 2145. άφαντη Ρ δεσποινίς, ξενερώνω, ιΝΝΏ θυμάμαι γΚι τη στοα. Μπαίνω κιΚ στα 10 μέτρα συναντάω 2 στην ΡΝΚκίι μου. Οξ τατουάζ πολλά, κιΚ τρύπες κιΚ ράστα κιΚ ξέρω γω. τους λέω Ρ τυπισα που ταν εδω κλπ ΟοΚριΜξ κάρτες κλπ., δξ φαίνεται νι την ξέρουν τους λέω Ρ τύπισα που ήταν έτσι αλλιώς που βαμος Îą μπαηλαρ. ακούνε μπαηλαρ , μου Νένξ “εδώ ξίσιΚ Οιν” , νιΚ νιΚ. βαμος ιΡ μπαηλαρ, υπάρχει φίεστα σΎΟξρι, πάμε ΟιΜί.. λέω τέλεια από Οέσι μου, βρΎκι τους φίλους της. πάμε στο τατουατζίδικο των παιδιών μαζεύουν, πίνουμε ΟΚι μπύρα, φεύγουμε κιΚ μετά απο 1 ώρα πάμε από το σπίτι τους όπου κιΚ ανεβαίνουν πάνω νι πάρουνε λεφτά. εγώ περιμένω κάτω κιΚ περνάει Ρ τύπισα που ΟοίριΜξ τις κάρτες Οξ την παρέα της!!! λέω ωωωω τι τύχη. βρΡκι τους φίλους σουκαι είμασταν ΟιΜί κιΚ τώρα περιμένω τον Άλεξ νι κατέβει.. κλπ κατεβαίνει Îż ΏΝξΞ. κοιτάζονται κιΚ τίποτα… χαχαχα μου ΝέξΚ αυτός ξίνιΚ Îż ιΝξΞ? λέω νιΚ. δξν τους ξέρεις? όχι μου ΝξξΚ χαχαχα/ πάμε όλοι ΟιΜί τους λέω. κιΚ πάμε όλοι ΟιΜί σξ ένι μπαρακι, μόνο σΏΝσι μέχρι τις 5ΟΚσΡ.

θα έβαζα 😁
ιΝΝΏ… είπαμε…
(ΚΕΝΟ)
😶

Tρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2016

Λίμα σκάω γΚι ν’ ακονήσω Νίγο τα εντός, κΚ ξίΟιΚ στο
κΝίΟι “νι γράψω κιΚ γΚι το μπλογκ”
“κτήμα” ψάχνω φτηνό γΚι νι μείνω καιρό, Οι
χρήμα θέλουν τα χόστελ αρκετό
βΝΎΟι σκι δίπλα μου καραφλό οσκαρικό “έΝι εδώ”, κιΚ
κύμα ειρηνικό Οξ πάει στο βουνό – σέρο Σιν Κριστόμπαλ

Ρίμακ είμαι, Λετίσια, Πασάχε 7
πήμα, λέω, θα γράψω, εδώ στα κλεφτά
ρίμα σκάει στου νου το ακονιστήριο
“ΝίΟι… κΝίΟι… κτήμα…” – χαχα
ΝΎΟΟι φτιάχνω γΚ’ αυτό που δημιουργώ: Ημερο-λόγιον, κιΚ
ρΎΟι ψάχνω σχετικό…: ξημερώνω – εξημέρωνα

τρίμα καφέ, αλέθω και πίνω, ολονυκτίς
χύμα γράφω κ καταθέτω από ψυχής
σήμα κάνω στον χρόνο και κλείνω μάτια ο ταξιδευτής και
βήμα στο παρεθόν τολμάω και ως
θύμα ορμάω στον πόνο – στης μνήμης τα βΏθΡ, κολυμβητής

ΟνΎΟι βλέπω – αναδύομαι – επί γης
νΎΟι – κοΟΟένο ξίνιΚ ÎŽ κρυμένο ξν ουρανοίς ;
“κρίΟι”, λέω, “άψυχο, κρύο το ΟΏρΟιρο” – Îż αφελής.
Τμήμα, είναι το εδώ, ενός όλου γιορτής!

αφιερωμένο στη γιαγιάκα μου την Αδαμαντία

dsc_7439sideratostopoulishadowshylightsk
“ΤΟΎΟι ξίνιΚ το εδώ ενός όλου γιορτής”                                                                                                                                               Η θέι από το μπαλκόνι μου. (κατέβα, κιΚ ανεβαίνοντας μπες εδώ )

 

video0652_0000071009_1
Όσκαρ!  M U C H A S  G R A C I A S ! (Ο Όσκαρ Οξ σταμάτησε στον δρόμο ξκξί που ήμουν Οξ το ποδήλατο κιΚ είχα ψιλοαπελπιστεί γιατί έβλεπα ότι ξίνιΚ πολύ ικρΚβΏ όλα τα χόστελ. Μου πε ότι έχει ένι δωμάτιο στο σπίτι του….)

 

026iihj
τρίμα καφέ

 

Υπάρχει Θεός (;!) – 29/10/2016

Skoda Favorit
το αγαπημένο, το πρώτο μου
500 ευρώ το βρήκα τυχαία στο Παγκράτι.
22 χρόνια είχε στην κυκλοφορία
μα γω δεν το χα δει ποτέ ποτέ μου

το πήρα
κ γέμισε η Αθήνα Favorit
παντού πια Favorit να τα παρατηρώ
απίστευτο

1937304_159931582832_535854_n

παντού παντού καλώδια της δεη
της τοπικής εδώ,
παντού καλώδια κρέμονται
στις φτωχές πόλεις πιο έντονο, αλλά κ γενικότερα
καλώδια! καλώδια!

δεν τα χα δει
γΚι δξ Οξ νοΚΏΜινξ
δξ Îź’ απασχολούσαν ξΟένι τα καλώδια.

βγάζω τη μηχανή
κιΚ Οέσι σ’ ένι
ΚΛΙΚ
να τα παντού! εκεί
να μου χαλάνε τη φωτογραφία
καλώδια τώρα πια σε όλα μου τα κάδρα

2015
χαλαρός,
Αττικός,
αστικό ήθος
κ μπύρα Mύθος
παντού υπάρχει ο Θεός αν

2016
ταξιδιωτικός,
παγκόσμιος,
στη φύση
κ άγνωστο αύριο
παντού υπάρχει ο Θεός αν

…τον αναζητάς!

παντού υπάρχει ο Θεός αν
τον φέρεις μέσα σου

ΚΛΙΚ
Αγαπητικό
Μέσα σου

ΥΠΑΡΧΕΙ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΩΣ Ο ΘΕΟΣ
ΖΗΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ Ο ΘΕΟΣ
ΖΗΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!

ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟ
ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΜΟΥ
Ο ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ αν τον
ΖΗΤΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!

img_1632
31 / 10 / 2015

Κουίζ: στη φωτογραφία την άνω,
κοιτάω κάτω ή πάνω;
άσε ενα σχόλιο παρακάτω
κ μπες στην κλήρωση για ένα Favorit  του 87

😆

Κατακλείδα: το φαινόμενο Μπάαντερ-Μάηνχοφ
#επιλεκτική_αντίληψη

😘

17/9/2016 – Γουαγιακίλ

Όσο μοιράζομαι τις σκέψεις μου, αυξάνονται.
Σε αντίθεση με τη σαλάτα ή με τα λεφτά για το ταξί.
Όσο ταχτοποιώ τις σκέψεις μου για να τις μοιραστώ, τις βλέπω να ερωτοτροπούν με τις λεξούλες.  Κουνάω το μολύβι ή ανεβοκατεβάζω τα δάχτυλά μου και γεννιέται το νόημα. Αυτοστιγμή.

Όσο
ονοματίζω
(τα αισθήματα)
γνωρίζω
κυριο-λεκτικώς
τον κόσμο
(μου)

Ω, Γλώσσα κλώσα!
Κάνε για μένα δυο αυγά
(τα φέρεις στη μορφή σου)
Για να τραφώ, για να γραφτώ
Μέσα να μπω, για να κρυφτώ
νι επωαστώ, ν’ ανδριωθώ…
Οξ βΚι νι πω: θι εκτεθώ! θ’
ΣΠΑΩ ΤΟ ΚΑΛΟΥΠΙ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ, ΜΕΤΡΩ! ιβγ…ω!
Και να τα, να τα δυο!
τέλος κι αρχή
για με,ΩΑ

“Σωστός Τουρίστας” – 25/10/2016

whatsapp-image-2016-10-26-at-01-46-52

Επί Νάπο ποταμού ευσυγκίνητος πλέων,
Περού πλέον,
κλαίων.
(Nα πω επιπλέον,
δεν ήταν λέων
μήτε χαμαιλέων)

στης ζούγκλας τη χαοτική θέληση της πρασινάδας
να αναφύεται πάνω στα ήδη πολλά υπάρχοντα στρώματα πρασίνου
είδα όμματα πρασίνου

στης χλωροφύλλης την αδίψαστη βουλή
να ρουφήξει ό,τι υγρό φέρει ο αέρας
ό,τι καυτό φέρει η ακτίνα της μέρας
δεν είδα κερασφόρου κέρας
μήτε την όψη αγνώστου χιμαίρας

σε σφυριγμάτων πτηνών την τρελή βοή
σε γυρισμάτων ποταμού την ομαλή ροή
δεν είδα ελέφα, μήτε βόα
δξν ξίδι έλαφο μήτε… ζώα

όχι όχι, δεν ήταν αγέλη!
ήτανε ζώο ένα,
το πρώτο των τρομακτικών
όχι δεν ήταν τροκτικόν..
όχι δεν ήτανε αρπακτικόν.

ήτανε ζώο ενα
στης πλάσης τα πιο πλούσια μέρη
κλάσις ανώτερη,
του φόβου λημέρι

στο ξέφρενο πάρτυ της χλωριδας,
χορεύω παρατηρητικος πίνωντας νέκταρ
μεθυστική η πανίδα,
“την άκουσα”!
την είδα

πριν ψαρέψω τα πιράνχα το αντίκρυσα
μετα την αιώρηση μου απο ρίζα μακρά δέντρου (και βουτιά στο ποτάμι)
πριν απο τα μακάο το συνάντησα
μετά τα Δελφίνια Αμαζονίου (που όλο γύρω ήτανε Οι ποτέ δξν τα ‘δι)

αγωνία ειχα ιλιγγιώδη
κι επιθυμιία τρίσβαθη
και θα το πω τώρα θα το αποκαλυψω γιατί
κι εκ των πραγμάτων
θα το πάρει το ποτάμι

σε πλήρη έκσταση όντας
έπιασα δέρμα Ανακόντας

δέντρο πανύψηλο γιγάντιο δυσθεώρητο
ήταν εκεί
ω ρίζες οριζοντιωμένες
νερό καφέ συσσωρευμένο στη γούβα της απουσίας του

όφις πεντάμετρος γίγαντας θεόρατος
ξίνιΚ ξκξί
ω τρίχες καθετοποιημένες
νερό καφέ καλυπτικό της κουλουριασμένης παρουσίας του

πεσμένο δεντρο και η ανδρεναλίνη μου στα ύψη
να αποκαλύψω τη χάρη του, τραβώ το ερπετό με θάρρος
ενεός
τι δύναμη που εχει??!!! και τι βάρος

πέρα απο την τρεληή χαρά μου όμως να πω
δίπλα από τον ποταμο Νάπο να πω
και μια δυσαρμονία ένιωσα

εκεί που το ξεσήκωνα να το αποκαλύψω
τραβώ σηκώνω, σωστός αρσιβαρίστας
μ είδα στον νου σε σέλφι μέσα και στάτους λέει
“σωστός τουρίστας”

ξεφύσηξε δυνατά αγριεμένο
του έσπασα τα νεύρα
κουλουριάστηκε να επιτεθεί
τι κάνω?
γιατί διαταράσσω τόσο βίαια του άγριου κάλλους την ηρεμία?

ποιος είμαι γω
μπροστά στο μεγαθήριο
για να τραβώ
της φύσης τα ηνία
από πίσω του
?

το άφησα
και το θαύμασα ιδίοις όμμασι
μα εξ αποστάσεως
του πα και μια συγνώμη
αλλά ήταν από παλιά παλιά ο θαυμασμός μου.
Δεν άντεχα να φύγω έχοντας δει μόνο το κεφάλι του
υπομισοβυθισμένο
μιας κιΚ το βρΎκιΟξ, Îľ…
δξν πήγα στον ζωολογικό…
πήγα εκεί που μένει να το βρω,
ξκξί που ΜξΚ κινονΚκΏ, έτυχε κιΚ τ’ αντάμωσα!

 

χιλίων μιλίων ταξιωτικών
Ρ ιΞίι ίσΡ
χειλιών ομιλώντων ταξιδιωτικώς
“ΏγρΚι φύση”

screenshot-1347
“Σωστός τουρίστας”

screenshot-1354

screenshot-1355

 

Όρος Τσιμποράσο – 13/10/2016

dsc_5305
Η θέα από τη σκηνή μου

Τα αστέρια αναβοσβήνουν αν τα χετε προσέξει για ώρα.
Τα αστέρια στέλνουνε σήματα μορς από το παρελθόν.
Πάλλεται η μορφή τους σαν κάτι να θέλουν να ψιθυρίσουν.

Μόνος, μονάχος, ολομόναχος
6.383.177 μέτρα από το κέντρο της Γης.
Η κορυφή του Έβερεστ είναι στα 6.382.467

Κοιμάμαι στη σκηνή πιο ψηλά από όλους τους ανθρώπους του πλανήτη.
Κοιτάω κάτω κιΚ βλέπω σκοτάδια σκοτάδια κιΚ Νίγο χρωματισμενο σύννεφο – Ρ ελπίδα.
Κοιτάω κάτω και βλέπω παντού σκοτάδια κ σκέφτομαι, εγώ, αφ υψηλού, όλον τον πόνο του πλανήτη.
Όσους υποφέρουνε στα κάτω της (ταξικής) Γης.
Στεναχωριέμαι και λέω τέτοια μοναδική στιγμή δεν είναι για στεναχώριες.
Γυρνάω ανάσκελα εντός του σλιπινγκ μπαγκ.
Σκοτάδια πάλι Οι τα αστέρια ξκξί, τόσο, Οι τόσο κιθιρΏ – Ρ ελπίδα.

Τα προηγούμενα βράδια το ξέχασα μα τώρα έχω στη σκηνή τα γυαλιά της μυωπίας μου, να δω καθαρα, όσο πιο καθαρά γίνεται.
Εγώ, πιο κοντά σήμερα στα αστέρια από ολους τους ανθρώπους του πλανήτη Γη. .
Φορώ και τα γυαλιά. Ουάου. Σελήνη μισή και σα να μπορώ να διακρίνω τα σχήματα μέσα της.
Των κρατηρων οι χρωματικές διαφοροποιήσεις είν εκεί.
Πιο σκούρα η αντανάκλαση τους είν εκεί.

Μόνος, μονάχος, ολομόναχος –
φοβερό – ακούω τη σιωπή Οξ την ίδΚι καθαρότητα που βλέπω το φεγγάρι.
Ακούγεται στη διαπασών το τίποτα στην πλάση.
τ ί π ο τ α .
Άνεμος δξν παίζει, ζώα ούτε, τεχνολογία ΟΡδέν – ξίΟιΚ Îż πρωταγωνιστής
Θυμάμαι που ζητάω από τα παιδιά τη σιωπή να ακούσουμε τη φύση και πάντα κάποιο μιλάει.
Εδώ σιωπή από τη μεριά μου, μα και η φύση αμίλητη.
Πολύ σπάνιο το απόλυτο ηχητικό κενό.
Mute του Θεού στην τηλεόραση μου.

Κι η τηλε-όραση μου άστρα σιωπηλά,
αναβοσβήνουν σιν τον δροΟέι του υπολογιστή μου –
περιμένουν τη σκέψη μου να γεννηθεί .
Μορς διαστημικά μου στέλνουν ένα μήνυμα.

Μόνος , μονάχος. Ολομόναχος.
Επικοινωνία αναρωτιέμαι. Επικοινωνία.
Πόσο σημαντική.
Επι-κοινωνώ.
Πού είσαι αγάπη μακριά από την επικοινωνία;
“χρειάζεται κιΚ απόσταση” Νένξ τα άστρα, φυσιο-λογικώς.
Χρειάζεται χρόνος προσωπικός.
Εγώ μονάχος συγκεντρώνομαι – χάνει το φως της ύπαρξης του το αστέρι κιΚ τσαφ παλι φωτίζει.
Κάτι λέει.
“ξίΟ εδώ. Εδώ νι. Και Ρ παύση του φωτός μου ήταν στοιχείο λειτουργικό της επικοινωνίας μας”.
Όπως τα Μορς έχουνε το κενό, την παύση, μέσα τους.

Όπως κενό κιΚ απόσταση Οξ χωρίζει από τα άστρα που μου Νξνξ “ξίΟ εδώ” –
Αυτό το μικρό αστεράκι που έχω εστιάσει τώρα εδώ και 1 λεπτό μόνο σ αυτό,
νι το παρατηρήσω, “ξίΟ εδώ”, ΝέξΚ
καθώς το φως του χάνεται κιΚ φαίνει. “ξΚΟ εδώ”
λέω κι εγώ
μια τελεία ατελής στο ανθρώπινο στερέωμα της Γης.
Αναβοσβήνω σε κάθε μου ανάσα.
Είμαι – δξν ξίΟιΚ.
Το πιο μικρό τίποτα στο υπερ-γαλαξιακό Σύμπαν των χορδών, των διαστάσεων.
Το πιο μικρό τίποτα, θα κοιμηθεί σε λίγο, πιο κοντά στο σύμπαν απ όλη την ανθρωπότητα.
Το πιο μικρό τίποτα που ξίνιΚ όμως… κάτι!
Κάτι μικρό σε επικοινωνία με τα άστρα.
Λαμβάνει το μήνυμα τους καθώς αναβοσβήνουν άτακτα.

Κι εκεί,
στον διάτρητο φωτεινώς
μαύρο ουρανικό χαμό,
σταθερά στέλνουν το φως τους οι πλανήτες.
Ο Άρης ξεκάθαρος, κοντά στη Σελήνη και πιο κει ο Ερμης.
Τους βλεπω με γυμνό μάτι.

Αυτόφωτα τ άστρα μα χωλαίνουν.
Αντανακλαστικοί οι πλανήτες, μα
φέγγουν συνεχώς, ακατάπαυστα.

“Κάποια επικοινωνία ξίνιΚ αδιάκοπη.”
Αδιάλειπτη η αναφορά μου
στον Φωτοδότη τον Ένα.

Holy Trinity, Quito, Ecuador

Sunday, July 31, 2016

The church is located at the “Casa de Moscu” (The House of Moscow), at the very heart of the Ecuadorian capital. The building is not used as a whole, but the church at the top floor hosts a lively community of Russians. There are some locals too, but Russians are the vast majority.
Something that I noticed was that before receiving the Holy Communion there was something like a pause for confession. This is something that I had seen again in the past once, in a Russian church in Europe. Four or five people went for a quick confession and blessing (10-15 minutes) and then the service started again.

I was very lucky as the Metropolitan visited the Parish in one of the three Sundays that I attended the Holy Liturgy and thus had the chance to take his blessing. The greater part of the Liturgy was in Russian, but there were also some bits in Spanish, as the priest (who is from Russia) knew Spanish pretty well.

 

 

Saint Andrew the Apostle, Cali, Colombia

Sunday, May 15, 2016

dsc02446

In Cali I was hosted by an Orthodox family, as father Chrisostomo from Pereira had made all the arrangements in order to feel like home in Cali too. As for the Divine Liturgy… I was very touched as it was more like early Christians did it. One simple room served as the temple and one simple table as the altar. How lucky we are, the majority of modern-day Christians, with our big, bright churches and choirs… People there were very welcoming, making questions about my trip and taking photos all together after the Liturgy, as we were enjoying some refreshments and sweets. The Service was beautiful in its simplicity and it was all held in Spanish. You can hear a part of it, below.  

Nativity of the Theotokos, Pereira, Colombia

Holy Week 2016,

screenshot-1302

I was very fortunate and blessed indeed not only to attend a part of the Holy Week in Pereira, but also to be hosted by Father Chrisostomos at his place. A small church with plastic walls situated at the patio of the Father´s house. This was all that the locals and myself needed for celebrating the Resurrection of Christ. While the majority of the Easter celebrations in my life so far had been in overcrowded churches, this time it was very different. We were 10-12 people. Lots of them were family of Father Chrisostomo, some locals, and a Colombian monk that went to visit Mount Athos in Greece as laity and became a monk! The chants were mainly in Spanish but there were also some Greek, as the monk was very fluent in Greek.

13131711_10153723683172833_2787863729186416249_o

Overall, it was a very nice experience. The whole simplicity, the participatory atmosphere, the calm environment and the fact that we were not so many made easier (at least for me) to concentrate on the most important celebration of our faith.

I don´t know how, but somehow I lost the recordings of those days 😦
However, incredibly, I found online a blogpost on the celebration of the Orthodox Easter in Pereira from last year! Amazing…!

This year too everything looked exactly the same with this.

Annunciation of the Theotokos, BogotĂĄ, Colombia

Sunday, April 3, 2016

Honestly I didn´t expext to find a church looking like this in Latin America. I attended the service for three consecutive Sundays there. The first time I arrived during the Matins service, and father Mijail came out of the altar in order to greet me and welcome me. He also gave me a leaflet with the readings of the day (Gospel, Apostle etc.). Despite the church being built by the Arvanitis family from Greece, there was no Greeks in the church, but there were some Russians and some locals. The bigger part of the Liturgy was held in Spanish, with bits of Russian and Greek. You can hear part of it, below.

Θι ‘πρεπε

είμαι αυτό το αόρατο έψιλον
ο τόνος μου αποστροφή
στης λέξης την επιτακτικότητα

αόρατο εγώ,
η έμφαση σε άλλο γράμμα,
κι ο τόνος άφαντος γενικώς

ένα κομφούζιο κανονικό
και μία μαύρη λέξη η αιτία
πρέπει
ρΎΟι… απρόσωπο
έγκΝΚσΡ… οριστική

θι ‘πρεπε…

φαντάζω
αόρατο σξ όλα τα “θι ‘πρεπε”
φωνάζω
ξξξξξξξξξξξξξξξ
Îľ:
ΚΑΨΤΕ ΤΑ “ΠΡΕΠΕΙ…” ΡΕΕΕΕΕΕΕ
ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΑΙΑ ΤΑ “…ΝΑ”
ΤΑ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΑ
ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ ΣΑΣ,
ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΑ

ΚΑΨΤΕ ΤΑ “ΘΑ ‘ΠΡΕΠΕ”
ΟΛΑ ΤΑ ΒΙΑΙΑ
ΤΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΙΚΑ
ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΑ ΤΩΝ ΤΥΨΕΩΝ ΣΑΣ.
ΒΑΛΤΕ ΦΩΤΙΑ
ΚΑΙ ΚΑΨΤΕ ΤΑ
(τομή λέξης και χρόνου)
Μόνο μπροστά
αόρατο Π ανοίγει Πύλη ευγενική και
Πρέπει
η ύπαρξη ψηλά
μπροστά
και βλέπει λέξη χρυσή
της βούλησης μεταξωτή, Îź’ αγάπη καμωμένη:

ΑΛΛΑΓΗ

κενάκι θέλω εδώ κενό 
ΚΑΙ να έχει κάτι εδω no
space kai na patiso den to pairnei h malakia to wordpress ΚΑΙ ΠΙΕΖΕΙ ΤΙς ΛΕΞΕΙΣ ΜΟΥ να ειναι κοντά με το βιντεακι ΔΕ ΘΕΛΩ
μωρη αηδία οι λέξεις μου ταξιδεύουν και στο κενό. ΔΙΑΦΑΝΕΣ

“Πάρτε ΜβΏρι τα βουνά, τις κορφές,
νησιά και πόλεις, τα χωριά, γιοφύρια άιντε πάρτε τα βρε.

Πάρτε ζβάρα τα βουνά, τις κορφές,
νησιά και πόλεις, τα χωριά, γιοφύρια κι αλωνίστε τα βρε.

Πάρτε φόρα κι άιντε πιάστε τα βρε,
πιάστε δρόμους, πλατείες, τα στενά στη γύρα άιντε πιάστε τα βρε.

Πάρτε φόρα κι άιντε πιάστε τα βρε,
πιάστε δρόμους, πλατείες, τα στενά στη γύρα και βαδίστε τα βρε.

Πάρτε τα ζβάρα όλα κάψτε τα βρε,
βρείτε κάθε παλιό, κάθε σάπιο και μαύρο κι άιντε κάφτε το βρε.

Πάρτε τα ζβάρα όλα κάψτε τα βρε,
κάψτε κΏθξ παλιό, γΚι νι βγξΚ από Οέσι Îż πιο όμορφος ανθός.”

nanosgiant
Γεια σου ρε ΝΑΝΟ γίγαντα. Στην τρίτη λέξη γεννήθηκε ο πρώτος στίχος και αυτό ήταν.

“POESĂ­A” POLĂ­GLOTA | ONOMATOLOGĂ­A

Victoria Jasmin Estrela Sol Vida Amalur Ur Elur Joy Grace Eιρήνη Ευτυχία Andres Esti Santiago Aritz Koldo Viviane Mike Aihnoa Ana Carolina Ana Lucia Aura Carmen Danilo Milan Colleen Mikaela Fernando Sonia Angelos
onomatologia

______________________________________________________________

στη θάλασσα της φιλοξενίας                         En el mar del hospedaje
μία νήσος απομονομένη                                          una isla aislada
Αμπντόν Καλδερόν 708   – Οικογένεια              Abdon calderon 708 – Familia
 ένα κύμα δωδεκάδας                                           una onda de 12
στη θάλασσα της φιλοξενίας                         en el mar del hospedaje
καταφτάνει από όλες τις μπάντες                              llega por todos lados
Έκφραση στα Ισπανικά,                                        Ωραίο κύμα!                                              buena onda!  σημαίνει: Ωραία φάση / Ωραία ατμόσφαιρα                                                                                                    ο καθένας μας ιδιαίτερος                                                     cada uno distinto,
όπως οι σταγόνες του νερού                                          como las gotas del agua
 μία ισχυρή ένωση, μόνο για μία φορά                    una union fuerte, solo por una vez
όπως ένα κύμα                                                          como una onda
 Ωραία φάση!                                                               Buena onda!

12 ciclo-viajeros encontraron “refugio” en la Casa de Ciclistas, Tumbaco, Ecuador en los dias cerca de 12/08/2016. Vale amigo, pero cual es el concepto? Los nombres en orden no son “poesĂ­a”. Claro que no, no son. Pero los nombres ordenados son el resultado. El proceso era como asi: Cada persona podĂ­a elegir entre los 6 colores para escribir su nombre. TambiĂŠn, cada persona no podĂ­a ver los nombres escritos de las otras personas (el papel era doblado en una manera en que eso no era posible). El color, el tamaĂąo, y la manera misma de  escribir su nombre son todos elecciones personales y me gustĂł la idĂŠa de poner los nombres juntos, en un papel, 12 viajeros y la famĂ­lia. Una sola vez, todos juntos. Al fin, nombres en 5 lenguas que no son solo nombres, sino tambiĂŠn sustantivos. Un epĂ­logo con significado para abrazar y colorear los nombres arriba y tambien los dias y los momentos juntos.

So the concept was to write down the names of all the persons that we were living together for some time in the Casa de ciclistas, inTumbaco. Everyone chose the color of his/her preference and the size as well. 12 travellers and the family that was hosting us. One couldn’t see how the rest had their names written. These choices, along with the way each one wrote his/her name, where choices that, in a way, put in paper the “particularity” of ones oneself in order to create soomething that will stay there to remind of our time together. At the end, there are 3 names taken from the 5 different languages of our 7 different countries in order to put a more meaningful and appropriate end.

12 ταξιδιώτες ποδηλατικοί φιλοξενηθήκαμε από της οικογένειας Λάρα, στο Τουμπάκο, κοντά στο Κίτο, πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, τις ημέρες περί της 12ης Αυγούστου, 2016. Η παραπάνω Κδέι προήλθε από την ινΏγκΡ νι αφεθεί ένι συλλογικό “αποτύπωμα” στον χώρο που όλως τυχαίως βρξθΎκιΟξ ΟιΜί κιΚ αναπτύξαμε μια έντονη επικοινωνία κιΚ δυναμική. Δηλωτικά της ιδιαιτερότητας του κΏθξ ενός ξίνιΚ, κιΝΏ πέραν του ονόματος καθεαυτού ως σημαίνοντος του προσώπου (δξ γρΏψιΟξ την αγαπημένη μας λέξη ξέρω γω), Ρ επιλογή του χρώματος, του μεγέθους ιΝΝΏ κιΚ του τρόπου της γραφής per se. Ο κΏθξ ένας όταν έγραφε το όνομά του δξν έβλεπε τα ονόματα των άλλων. Έν κατακλείδι βρίσκονται ονόματα απο 5 διαφορετικές Γλώσσες (από τις 7 χώρες προέλευσης μας) τα οποία, όμως, πέραν του νι ξίνιΚ κύρια ονόματα, έχουν κιΚ Οίι ευρύτερη σΡΟισίι. Έτσι, διατηρήθηκε το αρχικό μοτίβο (του ονόματος), ιΝΝΏ διευρύνθηκε, χρωματίστηκε πολυεθνικά και νοηματοδοτήθηκε ιδιαίτερα αυτό το “αποτύπωμα”.

14045911_1137825906290048_811507346035932667_n

Περπατάω κι ο ηλιος βελονίζει τη δερματική μου επιφάνεια
H σκΚΏ μου σχεδόν ανύπαρκτη – την πατάω όλη
πότε πήγε 12 ;

δώδεκα ταξιδιώτες ποδηλατικοί
βασκωνία4 ελλάδα1 αργεντινή3
αυστραλία1 μπραζίλ1 αμερική2

δώδεκα χρόνια ταξιδιού
συσσωρευμένα σε ένα τόπο
κΏσι δξ σικλιστας – τουμπάκο

κι εχτές φιέστα
Ρ γνώση του “γΚι Νίγο τώρα μόνο
εμεις εδώ ποτέ Ξινι”

η γνώση αυτή ενώνει τις υπάρξεις μας
μια κόλλα η πιο αλλόκοτα μαγευτική
ΓΙΑ
ΛΙΓΟ
ΤΩΡΑ
ΜΟΝΟ
ΕΜΕΙΣ
ΕΔΩ
ΠΟΤΕ
ΞΑΝΑ
φιέστα χορός κάνια
25 30 35 40 50 65

όλες οι ηλικίες ενώθηκαν
ο χρόνος συμπυκνώθηκε
ο χώρος ένας
ο χορός συντόνισε
ο όρος ένας

α ρ μ ο ν ι κ ή  συνύπαρξη

αυτά το βράδυ εχτές
και ση΄μερα, να τώρα τώρα 1622

βαζω ακουστικά και μουσική που πρέπει στη στιγμή
5 οι ταξιδιώτες ολογυρα συνομιλούν χαμηλοφώνως
φτιάχνουνε το γκαζάκι και
γράφουνε στο μπλογκ
η σόνια τρώει τη σαλάτα της
κι ο κόλντο κοιμάται στη σκηνη του
εγώ είμαι ο καλλιτεχνης της στιγμής? οι αυτοί???

βαζω ακουστικά και μουσική που πρέπει στη στιγμή
και νατη η σκηνή ταινίας
έτοιμη
ακουω
και παρατηρώ.

screenshot-364ι ρ Ο ο ν Κ κ Ύ

dsc_3105συνύπαρξη

14046005_1137869436285695_637115566500591736_n

κόλλα

* όσο έγραφα το αρχικό, Οξ τα ονόματα, Οι κυρίως όσο το επεξεργαζόμουν εδώ [νι φτιάξω τις φωτογραφίες, νι δω την όλη μορφοποίηση, νι γράψω στα διάφανα ξΝΝΡνΚκΎ μετάφραση του πρώτου κομματιού που ξίνιΚ στα ισπανικά (τη βλέπετε ιν “μπλεδίσετε” – “πιάσετε” Οξ το ποντίκι σας την περιοχή δίπλα απο τα λόγια που γράφω αρχικά)] νιΚ, όσο έκινι αυτά, έΝξγι απο Οέσι μου (στα διάφανα) “τι κάνεις μωρέ τώρα, γιατί χαλάς την ώρα σου, ποιος θι ασχοληθεί Οξ αυτά εδώ που γράφεις κιΚ κυρίως τι το χεις βΏΝξΚ αυτό το PoesĂ­a (ΠοίΡσΡ) στον τίτλο σου…. ΟΡ ΝέΟξ κιΚ ΟξγΏΝι λόγια… κιΚ τι ξίνιΚ ποίηση άλλωστε” κΚ όλα αυτά που τελειωμό δξν έχουν. Το ‘βιΝι σξ εισαγωγικά, ιΝΝΏ δξν ΎθξΝι νι το βγάλω τελείως… Παρόλο που ξέρω, το της φωτογραφίας, Οξ τα ονόματα, σιν… ποίημα, ξίνιΚ… πεζό, το γνωρίζω. Δεν ξίνιΚ κιΚ κιΟίι σύληψη φοβερή, σΚγΏ. Ναι. Αλλά μου Ώρξσξ πολύ το ότι δξν ήταν δικό μου γριΟΟένο. Η Κδέι νιΚ, ιΝΝΏ, ότι όλοι γρΏψιΟξ τα ονόματά μας κιΚ κάτι υπάρχει προσωπικό πίσω από τις επιλογές μας – αυτό Οξ έκινξ νι το αφήσω το Poesia, ιΝΝΏ κιΚ όλο το ποστ που δξν ΎΞξρι ιν θέλω νι το ανεβάσω. Δικαιώθηκα σΎΟξρι, μετά απο 15 ώρες στον υπολογιστή που διαβάζω – έπεσα σξ αυτή την πρόταση του Γάλλου ποιητή Isidore Ducasse, θανώντα ετών 25, πρόδρομο του υπερρεαλισμού γΚι κάποιους :

Η ποίηση πρέπει να γίνεται απ’ όλους. Όχι από έναν.

Πρώτη ταινία μετά από 1 χρόνο – 5/8/2016

ano-hope-copy-copyhope-copy-mp4fffnnn-copy-mesiezgif-com-crop 


Πάνω απο 8.000 παιδιά

κάτω των 5 ετών πεθαίνουν
ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ
από την πείνα
και από άλλες, σχετικές με την πείνα, αιτίες.
*

kevin-carter1kevin_carter_image025

Είχα δει πολύ καιρό τώρα την πρώτη φωτογραφία και είχα συγκλονιστεί, αλλά δεν το είχα μελετήσει το θέμα. Ένα βράδυ, εκεί που ήμουνα στην Κάσα δε Σικλίστας, στο Τουμπάκο, χάζευα στο κινητό, την ξαναείδα, και διάβασα ότι ο φωτογράφος, Kevin Carter, αυτοκτόνησε. Πάντα με ενδιέφερε το παρασκήνιο της απόφασης των αυτόχειρων. Γκούγκλαρα και είδα ότι υπάρχει και ταινία με τη ζωή του, την οποία, χωρίς δεύτερη σκέψη, αναζήτησα στο youtube και είδα επιτόπου.

Οι δύο άνω φωτογραφίες είναι από ταξίδι του εν λόγω Νοτιοαφρικανού φωτογράφου στο Σουδάν, το 1994, για να απ-αθανατίσει την εξέγερση και τον λιμό που έπληττε τη χώρα. Για την πρώτη φωτογραφία τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ (1994). Σύμφωνα με όσα βρήκα στο διαδίκτυο, και βάσει σχετικών δηλώσεών του, για να τραβήξει τη φωτογραφία πλησίασε σιγά σιγά και περίμενε 20 λεπτά μέχρι να πλησιάσει το όρνεο αρκετά. Περίμενε να ανοίξει τα φτερά του, κάτι που τελικά δεν έγινε. Αφού φωτογράφησε, έδιωξε το πουλί, κάθισε κάτω από ένα δέντρο, άναψε ένα τσιγάρο, μίλησε στον Θεό και έκλαψε.

Δύο μήνες μετά θα αυτοκτονήσει σε ηλικία 33 ετών, υποφέροντας από κατάθλιψη, η οποία είχε ενταθεί και λόγω της πίεσης που του ασκήθηκε εξ αιτίας της συγκεκριμένης φωτογραφίας. Κατηγορήθηκε έντονα γιατί όπως έκανε γνωστό δε βοήθησε το παιδί να φτάσει στον σταθμό σίτησης των Ηνωμένων Εθνών (που ήταν ο προορισμός του), καθώς συν τοις άλλοις, απαγορευόταν η επαφή των φωτογράφων με τον τοπικό πληθυσμό.

 Tμήμα του σημειώματος που άφησε:

I’m really, really sorry. The pain of life overrides the joy to the point that joy does not exist… I am depressed… without phone… money for rent… money for child support… money for debts… money!!! I am haunted by the vivid memories of killings and corpses and anger and pain… of starving or wounded children, of trigger-happy madmen, often police, of killer executioners… I have gone to join Ken [recently killed colleague] if I am that lucky.

Λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι. Ο πόνος της ζωής ξεπερνάει τη χαρά σξ σΡΟξίο που δξν υπάρχει χαρά… Έχω κατάθλιψη… χωρίς τηλέφωνο… λεφτά γΚι νοίκΚ… λεφτά γΚι υποστήριξη παιδιών… λεφτά γΚι χρέη.. λεφτά !!! Με στοιχειώνουν οΚ ζωντανές αναμνήσεις θανάτων κιΚ πτωμάτων κιΚ θυμού κιΚ πόνου .. αναμνήσεις παιδιών που λιμοκτονούν ÎŽ ξίνιΚ τραυματισμένα, τρελών πολεμάρχων, συχνά αστυνομικών, δολοφόνων εκτελεστών… Πάω νι συναντήσω τον Ken [πρόσφατα εκλιπών συνάδελφός του] ιν ξίΟιΚ τόσο τυχερός.

7d064635f160f026b4b2d8b18a40e969
1960 – 1994

Περισσότερα για τη ζωή του, στα ελληνικά, εδώ. Ακόμα περισσότερα για τη ζωή του, στα αγγλικά, εδώ και στα ισπανικά, εδώ.

Η ταινία ήταν το The Bang Bang Club, την οποία και συστήνω ανεπιφύλακτα. Αφορά τη ζωή του Κέβιν Κάρτερ ως μέλος μιας ομάδας 4 φωτορεπόρτερ που ρισκάρουν τη ζωή τους ευρισκόμενοι καθημερινά σε πεδία μάχης, κατά την τελευταία περίοδο του Απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική. Στο youtube σε χαμηλή, αλλά ικανοποιητική, ανάλυση, όμως με ισπανικούς υπότιτλους εδώ.

Καλή Δύναμη σε όλους..

*UN Inter-agency Group for Child Mortality Estimation. “Levels & Trends in Child Mortality, 2015.” UNICEF, 2015. Τελευταία πρόσβαση, 08/09/2016.

– “The number of under-five deaths worldwide has declined from 12.7 (12.6, 13.0) million in 1990 to 5.9 (5.7, 6.4) million in 2015 – 16,000 every day compared with 35,000 in 1990.” ΣξΝίδι 1
– “Importantly, almost half of all under-five deaths are attributable to undernutrition” ΣξΝίδι 8

Δηλαδή, 5.900.000/2 = 2.950.000/365= 8.082 

 

Από βόλτα βουνίσια Οξ Αλεξάνδρα κιΚ Γιέφρεϋ – 16/4/2016

Κοιταω τα σύννεφα. Τα βλέπω για ώρα. Τα παρατηρώ. Κινούνται!
Έτσι όπως έχω γερμένο το κεφάλι μου πάνω ακούω το ρυάκι κάπου εδώ κοντά, δεν ξέρω πού, κινείται.
Κοιτάζοντας τα βήματά μου περπατάω εδώ και ώρα στις πλαγιές των Άνδεων ακούγοντας πουλιά διαφορετικά . Αυτά και αν κινούνται.

Όλα στη ζωή μου μεταβάλλονται
Οι μήνες σαν τα πουλιά
Τα χρόνια σαν το ρυάκι
Η ζωή σαν τα σύννεφα

σαν τα συννεφα.

Στην καθημερινότητα σου τη βι-αστική τα σύννεφα είναι στατικά .
Γατί δεν τα παρατηρείς.
Απλά υπάρχουν.
Κάποιες στιγμές πρέπει να σταματάμε τη ροή και να μας παρατηρούμε.
Να συνειδητοποιούμε ότι κινούμαστε.
Ότι η ζωή προχωράει όπως τα σύννεφα.

Ανεπαίσθητα.

GIF Camcorder 160904_204022njj

Στο Ιατρείο του δρ Φινιόλ – Τουμπάκο – 3/8/2016

Κάποιος θα βαριόταν φοβερά μα εγώ το απολαμβάνω θαλερά
είμαι που λέτε οδοντίατρο και περιμένω στο σαλόνι
ισόγειο,
τζαμαρία ιδιαίτερη και τέλεια
από μέσα κοιτάς ξεκάθαρα το έξω
μα το έξω κοιτάει αφίσα οδοντιατρική
παντου κολλημένη εις το τζάμι, ειδική, διάτρητη
σαν κάποιες διαφημίσεις επάνω καθολικώς στων λεωφορείων το γύρω γύρω

γουστάρω απίστευτα, όπως και το άλλο με τον καθρέφτη
που περνάει μέσα φως, δεν είναι καθρέφτης ακριβως
ζελατίνα καθρεφτίζουσα
το θέΟι ξίνιΚ (πολυλόγισα) ότι βλέπεις ΞξκΏθιρι απ’εξω
τον κόσμο
μα ο κόσμος αφενός δε βλέπει μέσα,
και αφετέρου δε γνωρίζει ότι φαίνεται!

Αυτό είναι το καλύτερο, παρατηρώ για ώρα με φοβερό ενδιαφέρον τον κόσμο που περνάει
τον κόσμο που απλά Είναι
και ακούω μεσα τον γιατρό και την κυρία, αγκομαχάει
δξ μενδιαφέρει – κοιτάω εξω

και κει συμβαίνει το εξής
Μια ΟΏνι – δυο παιδιά,
το ένα πέντε-έξι, η άλλη η μικρούλα, τρία-τέσσερα
η τρία-τέσσερα κρατιέται από της μάνας το χέρι το αριστερό,
το βλέπω πάλι μπροστά μου,
και προπορεύονται η μάνα και ο πεντέξι

και η μικρούλα, η μικρούλα, η τρία-τέσσερα
πιο πισω
κρατιέται από της μανας το χέρι το αριστερό,
και κάνει αυτά τα βήματα που κάνουμε καμιά φορά τα άταρα,
προχωράει λίγο ζαβ΄΄α γιατί δε βλέπει που πατάει,
τραβιέται από της μάνας΄το χέρι και προχωράει
ζαβά και άταρα και εδώ είναι το ζουμί
με στόμα ανοιχτό, κοιτάει
κοιτάει τη τζαμαρία,
τα χρώματα κιΚ τα… χαχα κοιτα νι δεις την ομοιοτητα
με στόμα ανοιχτό κοιταει
τα στόματα τα ανοιχτά της τζαμαρίας της οδοντιατρικής
κοιτά με περιέργεια και έκπληξη
τραβιέται και πατάει ζαβά και άταρα και προχωράει

και φλας μου σκαει στου νου τα βάθη
Ε Γ Ω !
από το χέρι κάποιας μάνας
Θείας, ÎŽ βιολογικής, – δξν ήταν ορΚσΟένο στο μυαλό μου
μια μάνα ουράνια πάντως
με τραβάει και γω κοιτάω τον Κόσμο
με στόμα ανοιχτό
με περιέργεια και έκπληξη
τραβιέμαι και πατώ ζαβά και άταρα παραπατώ και προχωράω
στης γης τον ορίζοντα

και βρίσκω μάνες εδώ πέρα,
τις Μάνες της γης
που έχουν παιδιά τους όλα τα ορφανά
που έχουν παιδιά τους όλους τους εν ανάγκη
πόσο τις αγαπώ αστραπιαία αυτές, τις
Μάνες της γης.
ένα βλέμμα αρκεί να τις αναγνωρίσω
Μάνες της γης.

Μάνα ουράνια
τραβά και με
και γω κοιτώ τον Κόσμο
στόμα ανοιχτό
περιέργεια και έκπληξη
τραβιέμαι και πατώ ζαβά και άταρα παραπατώ και προχωράω
στης γης τον ορίζοντα.

(τελειώνω την ανάγνωση δυνατά και βγάζω ένα ξεφύσημα συριστικό, χαράς και ανακούφισης
και λέει η Βραζιλιάνα μέσα από τη σκηνή της εδώ δίπλα, βιβή τη λένε,
ΝέξΚ εντεντί τοδο – τα κατάλαβα όλα – γελάω)

μεσαεξω

Aπό συζήτηση στην Μπογκοτά Οξ ΑΜGG – 9/4/2016

ANA MILENA GARCIA GRAJALES

με ειπαν ηλιο και γω τους ειπα φεγγάρι είμαι
γιατι το λες αυτό μου ειπαν
γιατι το λέτε αυτό τους ειπα
μα γιατι λαμπεις

από χαρά φωτοβολείς
χαμογελάς
κι όλοι μαζί σου καπως έτσι
αισιοδοξουν

είμαι φεγγαρι
γιατι φεγγω
αλλης πηγης το φως
αντανακλώ

είμαι φεγγάρι
βραχος εγωιστικός
μα καθρεφτίζω
του νοητού ηλίου,
της μιας πηγης φωτός,
το Φως

12525184_967284126640220_8974090974587730039_o

Part C, Riding Colombia

Screenshot (1229)
WoW!

I just counted how many weeks this post is about… Time flies and I am on the same mood.. It’s hard and incredibly time consuming to write a post, because… it’s not just writing.. Imagine that for the video you are gonna find at the end, I had to watch more than 450 video clips, select the interesting ones (85), and then cut the most interesting parts of the interesting clips in order to do the editing… I hope it’s not boring!

Colombia 😀

I was very sorry to leave Jaime and his awesome place in GazancipĂ , but I was already too late. I wanted to spend all of the Holy Week in Pereira, a city west of Bogota that I knew it had an orthodox church, but I couldn’t resist staying a bit longer with Jaime and spending some time not only in wonderful discussions but also in making his house an even better place.

In regard to where I would stay in Pereira, I was already in contact with Fr Crisostomo, the local priest, who offered to host me at his house, a little bit outside of the city. The church was inside the house of the priest, or, in order to be more precise I should say, the church was inside the enclosed area of the house, but it was outside. A church without walls!

In this strangely beautiful church of the Nativity of Theotokos, we celebrated the christian orthodox Easter. It was a unique experience.. Very different.. We were no more than 10 in total and the whole atmosphere was a participatory one. I was trying to sing some chants with my awful voice while some young boys where helping the priest with all the necessary stuff for the Easter services. Luckily, there was also another Colombian man, who had spent some years in the Holy Mountain, Athos, in Greece, in the monastery. He new very good Greek and he was a great help with the typikon (the procedure).

It was hard to reach Pereira as the sun was really hot, the uphills were intense, and I had spent so much time without riding… I decided to take advantage of my folding bike and I took a bus in order to cross La Calera. A mountain of 2.000m elevation gain – hahaha, now I am writing these words I have climbed in one day 5.400m… I didn’t know at that point what I will face later in Colombia.. The fun part is that when I was about to enter the Bus Station, the guard told me that bikes are not allowed. I folded it in front of his eyes and my pleasure seeing him moving sideways  in order for me to pass reached the sky. (The driver was going so insanely fast, turn after turn, overtaking track after track, driving mainly on the opposite lane, that I was seriously thinking that this may be the last ride of my life. All of the passengers were holding the front seat and I was holding my breath. The woman next to me was so angry that she shouted “queremos vivir, tenemos hijos, tranquilo o pare!” = we want to live, we have children, go slower or stop because I am out of here” – the driver understood.)

On the 21st of April I left Pereira to go to Cali. The very same morning father Crisostomo asked me where will I stay in Cali and I told him… that I had no idea. Indeed the plan was to go there and look for a hostel. There are a lot, since it’s a big city. He gave me the phone of a christian orthodox family there and when I reached Cali and called them they were very kind to invite me home!

From Pereira to Cali,  I needed 10 hours because the distance was… 223 km… There was a huge downhill in the beginning where I broke my old speed record and set the new (76.4 kmh). It was a very nice journey..  The day started with 1 hour of steep downhill,  and then I had a wonderful time crossing the Valley of Cauca, with the endless sugarcane fields. Apart from the multiple variations of green (trees and flowers of all kinds) I was happy being accompanied by a guy in a motorbike for 45 minutes!! He told me he left his house way earlier so he was in no rush – haha 😀 . Not only I learned everything about his personal life, but also he was telling me about the trees, the villages, the  factories (sugar, cocoa), the people of this area etc.

After 3 days in the house of the lovely Espinel family, in Cali, I thought it was about time to go to a hostel so I am not a burden to them. I wanted to write the blog-post about the 35 days in Bogota and I knew I needed some time. They asked me how much I am going to pay in a hostel and I responded 20.000 pesos (6 euros). They had an offer for me. They asked me if I wanted to give them 15.000 pesos (4.5 euros) per day, stay at their place, eat with them all the meals of the day, and in this way help them a little bit financially. As you can imagine that was a very good deal for me, but not only in terms of money. I had my space and some good internet connection, I had local meals everyday, and some good company (Camilo!), but the best was that I had the opportunity to live with a family that had 4 kids (2 going to school, 2 going to the University). Ι loved it, honestly. Culturally speaking, that was the best inside experience I could have.. Couchsurfing or hostels or my tent cannot be compared to this.

DSC_1657
I woke up the first day, and I saw this by my bed…

So, how was it? How was the life of this family from my point of view? Tough, but beautiful. I was writing all day and all night and I could really see every aspect of their daily life unfolding in front of my eyes. Around 4:50 the first alarm clock! The father or the mother would wake up in order to cook for the day. 5:30 the kids that go to school wake up. They take a shower. Every day, all of them, take a shower at least once. In Cali it’s hot and humid. They don’t have warm water, but they don’t look to bother. I needed some time to get used to it. COLD showers brrrr.. Then the university students wake up around 6… but not to go to the uni, no. They go to work. Yes, both of them work 5 times a week – 8 hours a day. And they go to the (public) Uni at night AND on Saturdays all day.  They have to pay a lot for the uni. Something like 400 euros per semester, if my memory serves me well, but it depends on the subject they study too. Heavy schedule! Both father and mother worked  a lot too.. The family didn’t have a car.

I went one day to play football with the 2 sons of the family and their friends. 15 minutes walking from the house. First thing that struck me was that we played football for 80 minutes and there was not even one foul. Not that it didn’t happen, but they were playing without fouls. Tough football, pushing and pulling and fighting, but no fouls. Even when it was super-obvious.. No. That was pretty awkward for me and the only explanation I could think of was that the whole issue of violence that permeates their culture is also to be found in the football pitch. You pushed me/ pulled me/ punched me, well ok, we just keep playing… When I asked them why they don’t have fouls they responded so naturally, “but there’s no referee”… When we finished the match, the time was 2130. The younger brother (17 years old) said to the elder that he wanna go home very quickly right after the match, but the elder didn’t agree in letting him go alone at home, because it was dangerous…!

What I liked a lot was their simplicity combined with their dreams.
The food was simple. There was not even one day that there was no rice on the table. A bit of veg, a bit of meat, a bit of bread, a bit of juice. Yes, juice always, in every meal. In all Colombia! At night we usually had aguapanela with bread. That is water with panela (sugar with a flavor) in which we put the bread and we eat it. I liked that. And I also liked this:
Yuli-Alexandra was studying to become a lawyer, pays for the uni, contributes to the house and has her own motorbike.
Fabian was studying something related to computers. He was doing this so he could earn enough money to study what he really wanted, that I cannot remember right now, but it was very expensive to pay.
Estefania (15 yo) was trying hard at school. She wanted to go to the USA, to live with some relatives and become a doctor. She was very determined and sure.
Camilo (17 yo) wanted to make money. Lots of money. How are you gonna do that Camilo? I am gonna work in the Oil Industry. I am clever and I know I can make it. And why do you want so much money? Because we (the family) don’t have. I wanna have lots of money and give back to my parents too. Beautiful soul.

We went out one night to dance… I wanted to experience salsa, since Cali is supposed to be the capital of salsa… We had lots of fun and laughter. I drunk so much aguardiente (like the Greek tsipouro) that I couldn’t remember some good parts of that night the other day… And many other things happened that I think it’s better not to be online. These 20 days were… intense, mainly because I had my role during these days. I was a silent observer that had his personal relationship with every family member, and the family members didn’t know the status of my relationship with the rest of the members. That was very interesting because as you know, or as you can imagine, a big family has its own very powerful dynamic. I was part of the flow of their daily routine and I was part of this dynamic too, as I could pull my strings and alter some bits with the “power” that I had as an external observer that cared about this family. Very intriguing.
Thank you so much Espinel Family!

Camilo’s Birthday

I left Cali in order to ride for 130 km and reach Popayan. A small town that is also called “ciudad blanca” (white city) because during the 20th century all of the colonial,  of european architecture, buildings were white…  The plan was to stay there for 5 days. I had a university essay to submit, and I had done nothing yet. 5 days of absolute focus, I thought, would give me just a pass at this module. Well, once more, things didn’t turn out as I planned. I reached Popayan super exhausted once more. Almost every ride in Colombia is a big question mark. Will I make it? I reached Popayan and at the very same night I went for a beer with Evgenia, from Russia. She is also touring with her bicycle. We met on a facebook group and we had the same route but she was going North and I was going South.. We had a beer in the plaza and in 10 minutes a clearly drunk but communication-able man approaches us and asks very straightforwardly to join our company. 3 hours later we were laughing and telling stories. Fun and unexpected.

Like the rest of my days in Popayan.

P o p a y a n !

If I were a guy who likes putting titles and labels I would say that these days in Popayan were the best of my life. But I don´t like titles, so I will just say that something that had never happened to me before took place in Popayan. It all started with an essay I had to submit for my University… One of the things I was analysing really struck me in a personal level and I started writing on my personal notebook. Initially I was working on the essay and at the same time I was writing down my notes, thoughts and feelings.. From a point and then, I left the essay aside and focused 105% on my notes… I was furiously writing all day and all night. Coffee and oreo biscuits, 18 days in a row. The rest of the days I was editing (adding photos, videos, recordings) and uploading all of my notes in the blog.

I had produced a text of 80.000 words in Greek, in the form of various blog-posts, one for each day. There is a main character (well guessed, myself) and I describe in lots of details my everyday reality in Popayan, among with other thoughts.

From what I read afterwards, I was using a narrative technique that’s called “stream of consciousness” and has to do with automatic writing. I was writing pretty much everything that was coming in my mind, without paying attention to spelling, typos, the whole format. For me it was like a personal revelation because I never knew I could write so much, but mainly, in a poetic-abstact-lyrical way. I really want to share these writings with you… But I am not sure yet.. I am working on it..

In Popayan some bad things took place as well. I was robbed 3 times in the hostel. 3 of the 5 weekends I spent there the weekends-cleaning-lady decided that she wanted my
– second phone
– 170.000 pesos (50 euros)
– bike GPS

She had a suspicious face and I understood from the very first time (that I couldn’t find my phone) that she was guilty, but I couldn’t prove it. I talked to her and every word that she was using as an excuse it was translated to my ears as “I did it” – “I did it”…. Well, I let her understand that I understood that it was her and I hoped she won’t continue. The weekend I finally talked to the cleaning lady, Jhana from Colorado, was also in the same dorm. I sat in my bed and said to myself “well I am not moving until the cleaning lady is over…” Jhana though challenged me – “do you like adventures?”, she told me. (That was our first contact). I said yes. And she told me “do you want to come with me to spend the night in a mountain refuge and tomorrow morning we will hike up until the crater of a Volcano…” I liked the idea and we had great time together.. 😀 But, let me go back on the cleaning lady… If I was to go to the Volcano that weekend it meant that I had to leave my stuff again. Daemn’t, I thought, and I just took two photos of my stuff, just before I left and right after I came back. There was no other person in the Dorm and I doubt that there were more than 3 persons in the hostel. And, above all, it is super unlikely that 3 different travellers, in 3 different weekends took my stuff…

Back in the Volcano story…
Very cold, pretty windy, a bit rainy, super muddy and extremely cloudy.
We were trapped, let’s say, in a vicious circle – we had to keep moving because it was very cold, but the higher we were going the need to stop was even greater (because of the altitude = less O2). Imagine that we did the hike in 5 hours instead of 7, hiking from 2800m aprox to 4700m approx. Never been so high! Apart from the hiking part, it was very nice that so unexpextedly I spent 30 hours with someone that I am not going to meet again and we shared our stories, our experiences, our feelings – our worldview in a way 😀

In Popayan, time stopped and my normal functioning also changed. I stopped writing my expenses, I stopped taking my medicine (a pill I am taking for Thyreoid, every day), I was not going out, I didn’t care about shower or eating. I was also smoking.. Oh my God, I can’t believe I am writing it but it’s true, for 30 days I was smoking almost a packet a day. PIEL ROJA, without filter. For the first time in my life I felt like smoking and at that moment I didn’t want to say NO to myself to anything. I also forgot one of my 2 pants there, one t-shirt, my formal shirt… Absent-minded!

DSC_2480

It was such a blessing for me that at the time that I was living like this, ICAROS came into my life in Popayan… From the 3rd day of my stay there, this 24 year old guy from Brasil, came in the hostel and took care of me… He was bringing me food, sweets.. he was my company.. the voice of logic.. “Come on let’s go out a bit, come on eat something, take a shower…” He was such a positive influence and I owe him so much… Only his voice speaking-singing in Brazilian was such a great joy. I miss him.

I left Popayan on the 29th of June, truly touched! I packed my stuff, prepared the bicycle and took a walk on the hostel to say goodbye to the surrounding materiality, which accompanied and stimulated my creative and introspective writing for 38 days. I was trying to stop myself from crying. Equally emotional were the following days until I reach Chachagui, on the 2nd of July. However, my strong feelings and thoughts in regard to Popayan lagged behind those of the hard time I had climbing, mountain after mountain, mile after mile, with the sun burning every little inch of my body. Τhe skin at my hands was coming out, despite I was using only long-sleeved shirts! My body was not in the mood, I was very tired, I vomited at some point, I was constantly dehydrated, locals were completely misguiding and… well, ok, I had some hard days, until I reached Chachagui!

IMAG5365

I find my paradise there. Carlos and Patricia, the owners, were incredibly friendly and not only I had some rest, but I did some things online, and I wrote a great part of this post. The only problem was one tooth of mine that rebelled against my child habit of not brushing my teeth – a terrible pain started at the beginning of July. Now, one month later, I am going to the dentist in order to get it properly fixed.. One month of one-sided eating, horrible. When I left Chachagui, on the 9th of July, my next destination was Ipiales, the city that was next to the borders. I was in contact with a Warmshowers host, Ozkar, that was an extremely cool guy and was hosting cycling tourists for many years.. There, I met Carlos, Mauge (Maria – Eugenia) and Seba (Sebastian) and I was extremely happy to ride with them until the borders.

13936646_10153597196431432_177715188_n

My dear friends,
Almost 3 months in Colombia.
I loved the country and I feel somewhat a Colombian myself, but I want to continue… I am so excited with what’s in front of me: Ecuador, Peru, Bolivia, Chile, Argentina… So many places to see, so many people to meet.. I am very very happy because these 3 months (that someone may think I am on vacations), I was really productive and I had been doing stuff that I wasn’t able to do since I began this trip. I feel like building, honestly.. I am constructing something transparent here and the excitement has to do with this… Carefully creating and putting in order building-blocks – not necessarily memories, or blog posts, or interviews.. But the things inside, I feel I am getting richer in all possible ways. (exaggerating – I am getting poorer, financially speaking – hehe)

Live in totality means receiving reality in expansion.
I enjoyed my time with Jaime and his lifestyle
I enjoyed writing in Popayan
I enjoyed Colombia
But what is amasing is that these are open windows and open doors..
Not only I experienced them, but I saw the view…
And I can cross these doors….
I saw the Possibility. You know, I could live like Jaime. I never knew.
I now have a new language… The language I invented in Popayan. My personal language. I can write now. I never knew.
Colombia is part of the South American culture. More open, more humane, closer to nature, historically rich… The whole culture is magnificent… And all of these are in front of me. There is more!

5500 proud happy wise choice window in the system

I am also very happy because I love the way I travel!
I can be very independent if I want to, sleeping for days into the woods.. I can go to hostels to have a “home” for a bit.. I can stay with locals (friends of friends that I meet), or I can meet total strangers through couchsurfing and warmshowers. I am flexible. I can ride 230 km because I am not carrying lots of stuff. I can climb 5.500 m in a day, because I have an electric bicycle, or I can fold it and put it in a mini van, that a normal bicycle couldn’t fit.. I am also flexible in regard to time… I don´t plan to repeat what happened in Popayan, and that is staying so many days in a place, but just the fact that it happened, it´s beautiful. The fact that I can do it, there are no restrictions. I don´t know for how long I will be travelling.. What is sure for now is… I don´t have a time-frame. I am just going. I enjoy my time without spending a lot and I experience stuff that are truly new. (myself included)

IMG_1261

oh! I wanted to write about some very intriguing persons I met in Popayan!

– I spent some 5 hours discussing with one man I met in Popayan. From Colombia. He had tarot cards and he told me very straightforwardly that he is a magician.. He told me that there are several types of magic (red, green, white… etc) and that he is actually practicing white magic. He told me he had been in contact with souls, and that he knows lots of stuff about his previous life… Five hours there I asked him so many things…  He was telling me about astrology and astronomy and how valid these things are and how they affect our lives. He had a very relaxed face and everything he was saying seemed to come from some sort of experience.. Now, I don´t know of what kind. I was intrigued to ask him to do the thing with the tarot cards with me, but I finally didn´t. (“just asking”, I whispered to myself)

– and now the craziest of all meetings of my life
Canadian man around 36 yo comes into the dormitory of the hostel. Thin, fit, bald, eating from a can with a spoon. We start talking and he is very  very serious for the next 3 hours, saying the following: He works for the Canadian military in a mission. the war of consciousness is taking place on earth at this time. Alien and human beings that are telepathetic kill the consciousness of ordinary people and take their body. He told us he had killed over 4.000.000  of these beings in high resolution dreams. High resolution dreams is a situation in-between sleep and asleep that you are totally conscious. You have to be telepathetic. He told us that he has 2 nano-cameras into his eyes and he has a brain implant and everything he perceives goes straight to Canada. He told me that of course we have this technology – and that at The Base (in Canada) they don´t program with 01 but with another system. Canada and the States have alien spacecrafts and through reverse engineering we took so many things that the wide public doesn’t know. So he was on a mission to save humanity and two days ago he destroyed Cali with a bomb… Honestly, he was very serious. I told him that “what do you mean? Nobody is dead and the city is OK. He told me that they think they are OK. What is in Cali now, people included,  it’s a hologram. It is just a projection.. They are not real. What else? Ah! yes the bombs… small very strong magnets, that he is placing them in MRI machines… I didn´t get that. But MRIs were really bad. He could also teleport with his mind through LCD televisions… Ηe was telling us (there were more on the room) that he had met someone who was 10.000 years old… Yes yes… in Vietnam. He heard (telepathetically = in his head) the real voice of a child, approached it, and had a conversation where the child told him he is 10.000 old and when a body gets old he just moves to another one, kills the consciousness and uses the body as a host… Oh… he was also telling us he could have very long conversations with animals and also with stuff that have consciousness. Yes yes, he said that someone´s soul/consciousness can be attributed to a thing, if someone expells it from a body.

Crazy stuff, but I am just writing them here to tell you how awkwardly interesting can be a traveler’s afternoon. I couldn’t help but laugh at some points and I was asking him what the horn of the car said or the bird outside… He was telling me.

Enjoy the video!

Last but not least, I want to share with you a feeling of a subtle happiness that has to do with the fact, the acknowledgment, that this trip is a blessing.. I am repeating myself, I know, but isn’t my reality doing the same? I look back and I see intense moments. Meeting amasing locals and making Friends in BogotĂ , celebrating Orthodox Easter in an outdoor church in Pereira, living for 20 days with a family in Cali, the writing days in Popayan. And these only in Colombia.. Back in the States, same stuff…
In Europe too, what can I say… After 4474 words of this post… I have no words!

kali

(And I ‘d like to add that there are very intense and interesting incidents that unfortunately I cannot share with you, either because I am not sure if the persons involved would like these incidents on-line, or because, some things are very personal! 😛 )

Collage 2016-07-30 17_51_54
Interesting anti-road-accidents campaign!

ΑΥΛΗ ΣΑΝΤΙΑΓΟ – ΤΟΥΜΠΑΚΟ – ΕΚΟΥΑΔΟΡ – ΚΑΣΑ ΔΕ ΣΙΚΛΙΣΤΑΣ – 16 – 7 – 2016 – ΣΚΕΨΗ από ΥΠΝΟΥ – ΕΙΚΟΝΑ – ΙΔΕΑ

14:31
13866560_10153587769851432_153074275_n

Eίχα μια σκέψη ωραία για ένα ποίμα δυνατό
γαμώτο ποια ήτανε
ποια ήτανε
και μου άρεσε πολύ

ιιιιιιιι
θυμήθηκα

META ΣΧΟΛΕΙΟΥ
σαλόνι, πόδια τραπέζι, κάλτσες κάπου εκεί γύρω, παπούτσια ίδια τύχη
σαλόνι, τιβι ον, φαΐ καταναλωμένο σε δίσκο ακουμπισμένο πιάτο
σαλόνι, τιβι ον, θρΚ μπιτ φαγωμένη συσκευασία… Îľ κάπου ξκξί
σαλόνι, τιβι οφ, όρεξη για μέσα, δωμάτιο, μπάη μπάη
σαλόνι

ω την ακαταστασία μου μέσα
στο σαλόνι
ω την ακαταστασία μου μέσα
στο δωμάτιο

παντού χάος και το γουστάρω
μ αρέσουν όλα κείμενα εδώ και κεί
και στο δωμάτιο μου το πιο τακτικό χάος του κόσμου
όλα παντού χυμένα
μαυτό που θέλω έχει τις συντεταγμένες του
στον εγκέφαλό μου και
γουστάρω

γουστάρω που μες στον πανικό εγώ γνωρίζω
το κόκκινο σορτσάκι μου το αθλητικό το αντίντας
είναι είναι κάπου είναι α ναι είναι κει
κάτω από το… γραφείο δίιπλα απ’τα σκουπίδια τα υπερχειλισμένα
πλάι από τη μπλούζα του Απόλλωνα την ποδοσφαιρική και δίπλα από τις κάλτσες τις προπροπροχτεσινές
ΕΙΝ ΕΚΕΙ ρξ ΟιΟΏ το ξέρω – νιΚ πανικός στο δώμα, ιΝΝΏ το ξέρω ΕΙΝ ΕΚΕΙ
τι μάγκας Θε μου

ναι γιε μου αλλά στο σαλόνι
τι στο σαλόνι
για δες
παπ απ παπ απ παπ απ
ωχ

νιΚ….
σαλόνι, τιβι οφ, κάλτσες κάπου εκεί γύρω, παπούτσια ίδια τύχη
σαλόνι, τιβι οφ, φαΐ καταναλωμένο σε δίσκο ακουμπισμένο πιάτο
σαλόνι, τιβι οφ, θρΚ μπιτ φαγωμένη συσκευασία… Îľ κάπου ξκξί
ουπς

ΤΟ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ
δεν ήξερα τότε εγώ, όταν
τιβι οφ, όρεξη για μέσα, δωμάτιο, μπάη μπάη
δεν ήξερα τότε εγώ
ότι το να τα βάλεις πάλι όλα πίσω,
να τα τακτοποιήσεις, και να ταφήσεις
πάλι όλα όπως ήταν στο
ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ

δεν ήξερα τοτε εγώ,
ότι να αφήσεις πάλι τον χώρο όπως ήταν, όπως τον βρήκες
για να μην πω, να τον καλυτερεύσεις κιόλας,
δεν ήξερα τοτε εγώ
πως αύτη η νοοτροπία είναι μία
ΣΗΜΑΝΤΙΚΉ
ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ και πανανθρώπινη
και οικολογική, και αγαπητική προς τον πλανήτη όλο
τον οικογενειακό

τι, τι , τι λες μωρέ?
το σαλωνάκι σου? γιαβάση 55,
σημαντικό συμπαντικό και πανανθρώπινα οικολογικό, αγαπητικό προς τον πλανήτη όλο
τον οικογενειακό???
νιΚ νιΚ
το σαλωνάκι μου.
δξν ΎΞξρι

ιδια ίδια ακριβώς είναι ίδια
τη συναντάω τώρα εδώ που κινούμαι παγκοσμίως,
και συζώ για λίγο με πολλούς σε μέρη διαφορετικά και είναι το μόνο αυτό που έχω είναι ένα το
ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ.
και θέλω να το σεβαστώ. και θ΄΄ελω γιατ΄΄ι από τη φύση μου
εγώ
τις αγαπάω τις ομάδες. και το να είμαστε όλοι μαζί, να συνυπάρχουμε
το αγαπάω και το θέλω κι επιζητώ εγώ μετά μανίας θα το έλεγα επιζητώ
να είμαι παίχτης αγαπητικός, ομαδικός, ατομιστής φευ κι εγωιστής φευ φευ

να το
να το
το σαλονάκι μου γιαβάση είναι τώρα το μπανάκι αυτό των
8 που είμαστε εδώ, κιΚ μας φιλοξενούνε, Τουμπάκο – αυλή Σαντιάγο – κΏσι δξ σικλίστας
και είναι η γωνιά αυτή του καναπέ, που είναι τώρα μόνο τώρα δικιά μου να
καφεδάκι υπολογιστάκι καμερούλα κινητάκι, όλα τα δικ΄΄α μου είν εκει,
Îą νι κιΚ Ρ θρΚ μπιτ μου Ρ κοΝοΟβΚΏνΚκΎ, ξκξΚ ‘νιΚ φαγωμένη
τώρα μόνο είναι δικιά μου η γωνιά αυτή
το σιΝονΏκΚ μου γΚιβΏσΡ ξίνιΚ τώρα Ρ γωνίτσα μου αυτή Ρ καναπεδιστική, Μπογκοτά – σπιτι Μιλένας – κΏσι τσαπινέρο άλτο
το σαλονάκι μου γιαβάση είναι τώρα η σκιά αυτού του δέντρου που είναι η σκηνή μου, κάπου στης γης τ ανάμεσο
ήλιος παντού, κι εγώ στο ενδιάμεσο
ρούχα, σκουπίδια και τα όλα μου στον ίσκιο,
στης φύσης το
ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟ

δεν ήξερα τοτε εγώ
πως αύτη η νοοτροπία είναι μία
ΣΗΜΑΝΤΙΚΉ
ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΗ και πανανθρώπινη
και οικολογική, και αγαπητική προς τον πλανήτη όλο
τον οικογενειακό.

το ΣΑΛΟΝΑΚΙ ΜΟΥ ΓΙΑΒΑΣΗ
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΟΛΟΣ
ΔΕΝ ΤΟ ΗΞΕΡΑ

ιρΟ.jpg

Σύνορα – 25/7/2016

εντραδα.jpg
13-7-2016

γράφω ελληνικά γιατί είναι τέτοια η ένταση των αισθημάτων που όπως γεννιέται η σκέψη θέλει να βγει, στα ελληνικά.
λοιπόν μαντέψτε, είμαι πάλι στα σύνορα… Πρέπει να είμαι η πρώτη περίπτωση στα παγκόσμια χρονικά της διασυνοριακής κυκλοφορίας που έχει πάθει το παρακάτω απίστευτο.
Σήμερα για 2 δευτερόλεπτα πραγματικά ΑΠΕΛΠΙΣΤΗΚΑ.
Όπως είχα πει σε προηγούμενη ανάρτηση, επειδή κάθισα 1 μήνα παραπάνω από όσο μου επιτρεπόταν στην Κολομβία,
έπρεπε να πληρώσω 130 ευρω ή έπρεπε να περιμένω ένα  βράδυ για να με απελάσουν, δωρεάν, με μόνο πρόβλημα ότι ενδεχόμενη επάνοδος μου στην Κολομβία για τα επόμενα 2 χρόνια θα ήταν δυνατή μόνο με έκδοση βίζας (κάτι που γενικά δεν είναι απαραίτητο για Ευρωπαίους πολίτες). Λοιπόν, δε με απασχόλησε και πολύ, μιας και δεν είχα σκοπό να επιστρέψω..
Το πρόβλημα ξεκινάει μετά… Αφού πήρα επιτέλους την πολυπόθητη σφραγίδα εξοδου από την ΚΟλομβία, κατηφόρισα τον δρόμο, πέρασα τη διεθνή γεφυρα και μπήκα στο Εκουαδόρ χαλαρός κι ωραίος μιας και ο δρόμος ήταν ορθάνοιχτος και ΄μόνο ένας αστυνομικός έλεγχε κάποια από τα αυτοκίνητα της μεγάλης ουράς που οδεύανε προς το Εκουαδόρ. Δεν υπήρχε δηλαδή το κλασικό για μένα διασυνοριακό σημείο, που είναι σαν τα διόδια, που ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει, και σφραγίζουν το διαβατήριο. Απόρησα λίγο, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Ο αστυνομικός μου έκανε και σήμα “προχώρα προχώρα” με το χέρι του και απλά συνέχισα.

Μίλαγα προχτές με άλλους ποδηλάτες – ταξιδιώτες στο Κίτο, πρωτεύουσα του Εκουαδόρ, και τους έλεγα την περιπέτεια μου στα σύνορα, από τη μεριά της ΚΟλομβίας. τους είπα επίσης ότι απόρησα που δεν ήταν κανείς για να με ελεγξει από τη μεριά του Εκουαδόρ. Μου λένε “τι??? δεν πήγες να  βρεις το κτήριο τάδε, να σου βάλουνε σφραγιδα/?? όχι, λέω, που ήταν αυτό? λέει ήταν παραπερα κει αρίστερα ξερω γω – τίποτα δεν ειχα δει… πΠΠΠΩΩΩΩ λέωω….. παίρνω το πρωί εχτές στα κεντρικά της Μετανάστευσης στο Κίτο, μου λένε… “πρέπει να πας στα σύνορα να σου βάλουνν τηη σφραγίδα!” πωωω λέωω….

IMAG5521

9 ώρες, 9 δοΝΝΏρΚι, 5 λεωφορεία και 1 ταξί μετά είμαι, μαντέψτε που,  ναι μπράβο, στα σύνορα. Μου λέει ο υπάλληλος “η σφραγίδα εξόδου από Κολομβία δε δείχνει καλά την ημερομηνία” (όντως, δε φαινόταν σχεδόν καθόλου, που με βολευε κιόλας). ΜΟυ λέει “να πας να σου την ξαναπατήσουν” λεω “οκ τώρα, ξίνιΚ ινιγκΡ? αφου νάτη η σφραγίδα μου τη βάλανε” (απλά δε φαινόταν καλά η ημερομηνια) “όχι” ΝξξΚ “να ξαναπας να στη βάλουνε καλα”΄… πώωωω λεωωωω

πάω πάλι στα κολομβιανικα γραφεία κ μου λενε “πότε στη βάλαμε τη σφραγίδα??” λέω… την αλήθεια.. τότε (13 Ιουλίου) ιιιιι….. ΝέξΚ, “δεν μπορούμε να σου βάλουμε σημερινη σφραγιδα, θα σου ξαναπατήσουμε 13 Ιουλίου”. οκ λεω. ξαναπάω Εκουαδόρ,

IMAG5520_1.jpg
25-7-2016 16:21

μου λένε “μα αυτό είναι 13 Ιουλίου”, ναι τους λέω “τότε πέρασα τα σύνορα αλλά δεν έχω σφραγίδα εισόδου στο Εκ. γιατί δεν΄ είδα κανεναν, ο δρόμος ήταν ορθανοιχτοσ κλπ”. ι ΝέξΚ  “δε γίνεται να  μπεις στο Εκουαδόρ αν δε σου βάλουμε σφραγίδα σημερινή, που θα είναι ίδια ημερομηνία με την ημερομηνία εξόδου από την Κολομβία…” α λέω, “δε γίνεται αυτό, μου το παν πολύ εντονα στην Κολομβία ότι δε γίνεται να μου βάλουν σημερινη σφραγίδα…” ΑαααΑΑα λεει ο υπάλληλος “δε γίνεται”, του λεώ “πώς δε γίνεται ρε αδερφε, αφου διάβασα στο ιντερνετ ότι το χει παθει ένα σωρό κόσμος αυτό με δουλευεις” (με πολλη αγάπη πάντα, και στα ισπανικά), φεύγω από τους γκισεδες, πάω σε δωματιακιι μεσα, εγώ κι ο διευθυντής,. του εξηγω – μου εξη΄γεί. ΝέξΚ “αν δεν έχουμε σημερινη σφραγίδα από Κολομβία, δε σου βάζουμε σφραγίδα” “μα μου σου του” εγώ – η φατσα του έλεγε “σε καταλαβαίνω” ο γραφειοκράτης μεσα του έλεγε “δε γινεται”  – λεω θα με τρελάνουν εδώ.

περνάω πίστα και πάω στον διευθυντή του διευθυντή, στο πιο μέσα δωματιάκι, που πια είχε μόνο άλλο ένα πιο μέσα δωματιάκι – ο Αρχηγός, ωπα λεω, “στενευουν τα περιθώρια”.

Εχω φορέσει την πιο κλαμένη μου φάτσα και λέω το ποίημα μου όσο πιο καλα μπορώ. ΑΝΕΝΔΟΤΟΙ –  “υπάρχει, μου λέει ο διευθυντής του διεθυντή,  μια διαδικασία στη μεριά της Κολομβίας: να πληρώσεις ένα πρόστιμο και να σου κάνουν ΑΚΤΟΥΑΛΙΣΑΡ την ημερομηνία – να σου βάλουνε δηλαδή τη σημερινή… να πας να στο κάνουνε…” πάω πάλι κολομπία και ακούω αυτό που δεν ήθελα με τίποτα  να ακούσω  .  το πιο τρομακτικό των τρομακτικών.

Λέω στην κυρία που με ήξερε από την 1η φορά διότι είχε κάνει όλα τα απαραίτητα χαρτιά , και μου χε πει πριν λίγο ότι μόνο την ημερομηνία 13 Ιουλίου μπορούνε ν α μου βάλουνε, της λέω ό,τι λέει  η εκουατορινή πλευρα.Λεω και τη λεξη κλειδί μπας και ξεκλειδώσω τη διασυνοριακή γραφειοκρατία, λέω, ΑΚΤΟΥΑΛΙΣΑΡ. Και κει ξεκινάει η αρχή του Δράματος. Η τύπισσα σκάει ένα σαρδόνιο χαμογελάκι (σαν της Τζοκόντα, αλλά διαβολικό)  που θέλησα να της δώσω κουτουλιά με το απεγνωσμένο μου κεφάλι και μου λέει

ΣΕΝΙΟΡ ΑΝΓΚΕΛΟΣ ΕΣΕΙΣ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΛΟΜΒΙΑ ΕΧΕΤΕ ΑΠΕΛΑΘΕΙ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ………

χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου
Κολομβία? Εκουαδόρ? τιέρα λίμπρε? δεν ξέρω τι ‘ταν εκεινο που πατούσα,
αλλά χάθηκε.
λέω από μέσα
ΠΛΑΚΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙς ΤΩΡΑ ΕΤΣΙ
και από εξω μου
ΣΕΝΙΟΡΑ, της λέω, εν σέριο, στα σοβαρά, καταλαβαίνετε τη θέση μου?????

Δηλαδή, της λέω, “ξίΟιΚ ινΏΟξσι σξ 2 χώρες και δεν μπορώ να πάω ούτε στη μία ούτε στην άλλη??????????
δεν υπαρχει της λέω ένα τέτοιο σενάριο στα γραφειοκρατικά κιτάπια σας? αποκλείεται! λεω, με φάτσα που είναι τόσο εκνευρισμένη που θέλει να κλάψει και τόσο απεγνωσμένη που θέλει να φωνάξει. το παίζω όμως ψύχραιμος επιστρατεύοντας όση θεατρικοτητα μου έχει απομείνει, ενώ παράλληλα  αφήνω λίγο από το απελπισμένο μέσα μου να εκφράζεται στα διακριτικώς υγρά μάτια μου. την κοιταω.με κοιταει με μια φάτσα που δεν μπορω να την ερμηνεύσω, γιατί το ξαναλεώ πριν από κατι κλασματα της είχε ξεφύγει κι ε΄να χαμογελακι – σα ναμου λεει χαχα την πάτησες μεγάλε.. την καρφώνω με το απελπισμένο βλέμμα μου, και αυτά τα 2 δευτερόλεπτα πραγματικά ΄΄ημουνα στο κενό. μου λέει “ακολουθα με”. παμε πάνω πάλι, στα ιδιαίτερα της κολομβιανικης συνοριοφυλακής..

ριχνω την υπαρξη μου σε κάτι καρέκλες ενώ Ρ σενιόρα  παει στον διευθυντη. καρφώνω δε θα  το  λέγες,γιατί ήταν χαμένο, αλλά πετάω το βλέμμα μου το απελπισμενο στο ταβάνι και κοιτάω αδιάκοπα πάνω για κανα 10 λεπτο αναλογιζόμενος την κατάσταση. Βγάινει από το αφεντικό,  καθεται στον υπολογιστή αλλά εγώ δεν κουνιεμαι – ταβάνι. λεει σενιορ ανγκελος.. ελατε πάλι αύριο να δουμε τι θα κανουμε με την περιπτωσή σας.

Είμαι τώρα και γράφω αυτά σε διασυνοριακό ξενοδοχείο – 15 δολάρια το βράδυ αλλα τα δίνω μιας Îş 13 μέρες στο εκουαδόρ δεν εχω δώσει ουτε δραχμή για διαμονή.

Ιντερνετάκι, ωραίο κρεβατάκι και πολυς καφές.. Ας κάνουμε καμια ηλεκτρονική δουλίτσα μιας κι είναι ωραίο το περιβάλλον εδώ και περιμένω αύριο κάτι θετικό. ΄Εδώ είναι τώρα 2μιση η ώρα το βράδυ,  εχουμε 8 ώρες διαφορά με Ελλάδα.

Αντε να δουμε τι μέρα θα ξημερώσει εδώ, στη Δύση,
στα κεντρικά της Γης, στον Ισημερινό δίπλα
στείλε αν θελεις τις ευχές σου φιλε απο την Ανατολη
με του Ήλιου τις ακτίνες
θα τις λάβω σε λιγάκι που θα ξημερώσει και εδώ
ελπίζω κάτι καλό να γίνει γιατί έχω σχέδια πολλά κι ωραία
για το Εκουαδόρ
ειρηνικός ωκεανός – βουνά – Αμαζόνιος.
αχ

IMAG5523_1.jpg
25-7-2016  16:58

(μια θετική νότα από τα χτες, για κλείσιμο, γραμμένη στο λεωφορείο που κουνούσε πιο πολύ κι από σεισμό στο Εκουαδόρ. Πώς τρέχουν έτσι όλοι οι κτελατζήδες του κόσμου, δεν καταλαβαίνω.. Γύρναγα απο την Εκκλησία στο Κίτο, στο χωριο Τουμπάκο, που μένω εδώ και 2 βδομάδες

Έχω μπει μέσα και στρουφιδιλιζομΑΙ
σε δίνη χαράς περικυκλιδονιζομαι
Ρουφιεμαι από τα κάτω της ύπαρξης
ΟλοσουαουφρισδιζοορΟβζινιζομαι

Και να θελα δεν το μπορώ
Θύελλα θετικών συναισθημάτων
Δημιουργείται στα εντός και στα εκτός
Από χαμογέλου μόνιμου
Και να ξεφύγω δεν μπορώ
ΟλοσουαουφρισδιζοορΟβζινιζομαι

Το ‘να ωραίο φέρνει τ άλλο κι άλλο
Αγαλλομαι κι ευχαριστώ
Κι άλλο κι άλλο
Είμαι το ναρκωτικό μου
Σεροτονινης συντριβάνι

Σαν την ενέργεια μου
(Την ηλεκτρική)
Φορτιζω οπου πάω
Γι αυτούς τίποτα
Για με σωρευτικό “τα πάντα”
Προχωράω

Και κάνω κάτι θαυμαστό που
έφτασα ως εδώ – όπου πάω
Γι αυτούς φοβερό
Και με ανταμείβουνε ποικιλοτρόπως
Για μένα κάτι απλά
Μα ανταμείβομαι
Πάλι και πάλι
Προχωράω

Χαμόγελα σκορπαω και τα παίρνω πίσω
Στο πολλάπλασιο
Και πάλι και πάλι
Στην πιο όμορφη δίνη
Είμαι μέσα
ΟλοσουαουφρισδιζοορΟβζινιζομαι

Positive feedback loop
Circulo virtuoso

Me alegre el momento
Me fascina la sequencia
Me pone feliz la posibilidad
El futuro

Yo siento en un momento
La secuencia del tiempo
Hoy, ya.  Siento
El agradecimiento del pasado
La posibilidad del futuro
Y… Lo mejor
La magia del momento
Con AndrÊs, y Lucy, y Simón, y Darío
Santiago, SebaMauge, Analucia

Tumbaco ¥ Casa de ciclistas  !
julio dios mil diecisĂŠis

Σύνορα – 12/7/2016

WIN_20160712_17_31_35_Pro.jpg
δεν περνάει το παιδί με τόσες μέρες παραπάνω.. 430.000 πέσος λέει πρέπει να πληρώσω. Μέχρι τα 350.000 αφήνουνε, αλλά, λέει, τόσες πολλές μέρες, όχι, δε γίνεται.
Καλώς λέω, δεν έχω λεφτά, τι κάνουμε? Πρέπει να με απελάσουνε και να μην μπορώ να ξαναμπώ στη χώρα για 5 χρόνια. Ας είναι ρε παιδιά, ας είναι.
Αύριο πρωί λέει ο υπάλληλος, θα ξαναδούνε την περίπτωσή μου αλλά ΄δεν μπορούν να υποσχεθουν τίποτα..

Καλά, δξ Οξ νοΚιΏΜξΚ. ΘΑ την αράξω εδώ ωραία κιΚ κιΝΏ κιΚ θι κάνω κιΚ κινι βιντεάκι γΚι το ποστ – χεχε – ΌιΚ έχω. Νερό έχω. Ηλεκτρικό έχω. ΤΚ ΏΝΝο θέλω?

Στενοχωρήθηκα Νίγο γιατι θύμωσα/στενοχώρησα τον Σεμπάστιαν.. Είπα eso es estĂşpido! κιΚ αναφερόμουνα στο γεγονός του νι ταξιδεύουνε χωρίς κράνος… Με 60χλμ/ώρα πάνω στα ποδήλατα. Θυμωσε, προσβλήθηκε, μούτρωσε σταυρωσε τα χέρια κιΚ κοίταγε από την ΏΝΝΡ. Τι πήρε ΝέΟξ, σξ ένι δευτερόλεπτο κιΚ δξν κατάλαβα γιατί τόσο. Δεν του Ώρξσξ το εστούπιδο. ÎĄÎľ αδερφέ σόρυ, δξ σξ είπαμε ΡΝίθΚο (το αντίθετο μάλιστα, τον πάω πολύ),, ιΝΝΏ ρξ αδερφέ έχουμε δξΚ πολλά κΚ έχουμε πάθει ΏΝΝι τόσα. Πάρτο το γιΟΡΟένο κιΚ φόρα το.
Τέσπα, δξ μιλάω γιατί ξίΟιΚ ίδιος… Κι εγώ δξν έχω γυαλιά ηλίου. Κι αν μου μπει κινι ζουζουνι ξκξΚ που πάω Οξ 80 κιΚ χάσουμε κινι μάτι?
Τέσπα, πάω στο ποστ.Κάτι θέλω να γράψω..

α ναι, να πω για την πνευματικότητα στην Κοομβία που δεν είναι μόνο σε χριστιανικά πλαίσια,
να πω για αγουαγιάσκα
να πω και για τις προσφονησεις, μι αμορ, μι ιχο, κλπ)

Πάω

Πού πας?
πάω
πού πας

πάω

πάω κυλάω, κατηφορίζω, χέρια φτερά

πετάω
για πού

πετάω

πρασινάδα όλων των μορφων

με τ άλλο το καφέ το κάθετο
γκριζίλα ουράνια εδώ και μέρες
βολεύει.
Ο κίτρινος καίει πολύ εδώ
και κοκκινίζει προσωπάκι
και τ άλλα τα ακάλυπτα

που ταα μαυρίζει

σκέψη πετά

ρόδα κυλά
στα σύνορα αναμονή
αν δεις από ψηλά είμαι κει
στη μαύρη γραμμή τη συνοριακή

στΑΝΑΜΕΣΟ πάνω

ρωτάω

να κοιμηθώ εδώ μπορώ το βράδυ?
λέει ναι αμέ εδώ είναι

ΤΙΕΡΑ ΛΙΜΠΡΕ

ΤΙΕΡΑ ΛΙΜΠΡΕ

ελεύθερος εδώ
στης γη το ενδιάμεσο
αν δεις από ψηλά

Ισημερινός – Άγγελος Γεωργόπουλος – Κολομβία

πάω πού πας πάω

χτες λέγαμε ανεκδοτα ΄συνέχεια
και ΄λέει ο οζκαρ αρμαντο ερναντεζ καικάτιάλλο
λέει ελ πριμερ εξτρανχέρο ελ γριέγο κε εντιέντε λας τσίστες
για μένα ήταν αυτό

νιΚ

ότι καταλαβαίνω τα αστεία εγώ και γελάω

γιατί τα πιάνω τα ισπανικά
τα πιάνω ρε παιδιά κοίτα να δεις
ΜΙΛΑΩ ΙΣΠΑΝΙΚΑ
μεγαλώνει η σεμίγια αυτή η ισπανική
εντός
ο σπόρος
ο αλλογλωσσικός
και είμαι τώρα λίγο  και από ισπανοφωνία

γαμάτο?

μας έλεγε ο οσκαρ για έναν τυπάρα αυστριακό

11 χρόνια, λέει, στον δρόμο. μετα της γυναικός.
δξν μπορεί, ΝέξΚ, νι σταματήσει.  ξίνιΚ το ναρκωτικό του…

4 μήνες σκΚ δΚδισκιΝίι αυστριακή – 8 δρομάτοι κΚ ΄΄αγνωστοι στη Γη

πού πας πού

πάω
πΆΩ ΠΆΩ
κι ε΄χειι τόσο αρχισει να μαρέσει
πάμε όλοι μαζί
Ε
ΛΕΥ
ΘΕ
ΡΙ

Α

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ταξιδιωτική
ανθρώπινη
πού είσαι?
ξίΟιΚ
τι κάνεις?
ξίΟιΚ
πώς πας?
ξίΟιΚ
όλα καλά?

ρε είμαι σου λέω, νοιώθεις?

υπάρχω,΄εδώ και τώρα, συνοριακώς.

Ξύπνησα σήμερα κι ήτανε η χαρά μου δοχείο που γεμίζει
και δεν το βλέπεις
γεμίζει και τακους στον ήχο του νερού
δεν ξέρω πού ακριβώς είναι του ήχου η παραγωγή
(μάλλον εκεί που ενώνεται η ροή με το εν τω δοχείω)
πάντως ακους π αλλάζει ο ήχος
ξύπνησα κΚ ήτανε Ρ χαρά μου έτσι… γέΟΚΜι σΚγΏ σΚγΏ
όσο εφτιαχνα τα πράγματα μου
και τα ταχτοποιούσα όλα
διάφανο νερό που γέμιζε το μέσα μου
κΚ ό ηχος πιο γεμάτος, πιο …
σι νι το ΝέξΚ… γξΟΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΚΜξΚ ακου
και φύγαμε όλοι μαζί και γέμισα τελειως και ξεχείλισα
κραυγή
ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ
ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΦΑΣΗ
ΒΑΜΟΣ ΕΚΙΠΟ

ΕΔΩ που στέκκομαι στανάμεσο της γης
στη μαυρη γραμμή του χάρτη
δΚικρΚσΡ
εδώ που είμαι παίζει ιντερνεταάκι στον αέρα κλειδωμένο
κάι έιναι ο κωδικός στο εστιατώρι από κάτω
μα δεν τον θέλω
ωωωωω κωλοιντερνετ
να μαι εγώ εδψ εδώ και τώρα
γράφω χωρίς το ιντερνετ
το αποσπαστικό, το διασπαστικό το διαταρακτικό
Screenshot (1190)
σπάω
τι σπάς
σπάω

τι σπας

σπάσε το καλούπι

βγες

είδα εχτες που πήγαινα ποδηλατικώς 2 σκύλους να επιδίδονται στο της αναπαραγωγής κάλεσμα

κι ήτανε τόσο αλλόκοτο.
ο ένας μεγάλος και μια ράτσα με ισια τρίχα
Ρ ΏΝΝΡ ΟΚι σταλιά, κιΚ ράτσα? Κδξι δξν είχα – άκυρη
και λέω ΜΩΡΕ ΤΙ ΚΑΝΟΥΝΕ
τι κάνει ο μεγάλος?
κιΚ μαπαντώ…
κάνει Ό,ΤΙ ΝΟΙΩΘΕΙ ρε φίλε
τα αισθήματα δεν τα κατηγορούμε

τα αισθήματα τα διερευνούμε.

βάζω μουσικούλα – αουντίφωνες στα ώτα

κόμβια στα δαχτυλάκια
χνταπ χντιπ
συνοριακώς πατωματικώς κρυώνουνε τα κάτω στο πλακάκι
δξ Οξ ΟέΝΝξΚ
αουντίφωνος στα ώτα μουσική
ο κοσμος δικός μου.
στον κόσμο μου, λέω.
αποκλείομαι αυτοβούλως
ΑΖΤ
μπαίνω στο καβούκι μου
το ηλεκτρονικό
ΤΖΑ
σκάω σημειωματαριακώς
γιάαρ στείλε τα κύματα σου και φτιάξε μου μια σφαίρα εδώ
όλοδική μου
τουρίστες γελάνε,
νάηκ φοράνε, υπάρχει κίνησις διασυνοριακή
καλώς την
εγώ πατωματικώς. χαιρετάω τον χρόνο τον Κολομβιάνικο
και ξύνω λίγο το μέσα μου πληκτρολογιακώς
μπας και σμιλέψουμε τίποτα της προκοπής
μπας και μας έρθει τίποτα που μας συγκ΄΄ινησε, περιοπής
από το χτες, ÎŽ το προχτές ÎŽ τελος πάντων απ’το πίσω
απτό πίσω τώρα πατώ
κομβικά τα πλήκτρα στην καταγραφή
των αναμνήσεων και εγω επι κρύας γης διασυνοριακής
πετάω χρώματα σε έναν ηλεκτρονικό καμβά.
εδώ αυτό κει τάλλο τώρα τι

etyxe

παιδάκι περπατεί τρώει κάτι και το φτύνει

πώς κοιτάει έτσι. κοιτάει όχι από τα ματια, πώ τα παιδιά, τα πιτσιρικια
μερικές φορές κοιτάνε με το σώμα, μ΄όλο το σώμα. κοιτάνε
]καρφώνουν ανενόχως τ οτιδήποτε καινό
στέλνουνε περιέργεια σε ένταση ματιας
και στάση σώματος, ανοιχτού στόματος, ΤΙ ΜΑΤΑΡΕΣ ΡΕ ΦΙΛΕ
κυλάει στο πάτωμ α τώρα και γελάει εδωσε μια στα σκαλοπάτια πριν κι έκανε
(φάνηκε) σα να ταν το μεγαλύτερο άλμα της ζωής του
2 σκαλοπάτια μαζί και κωλόκατσε.
παραήταν.

γξΝΏξΚ

την καλλυτερη δουλειά κανω λέμε

πατωματικως κρυοκωλος
όχι συναισθηματικώς ασφαλώς μα
πρακτικώς, εδώ εις το πλακάκι
σπάω πλάκα με τον εαυτό μου
και βλέπω τους ανθρώπους ε
κίνηση πολύ
και γω παρατηρώ,
ασπρο, μαυρο και το άλλο, το της πλειοψηφίας
μελαμψο κολομβιανικό
κοιτάω φάτσες, κρανία, πρόσωπα,
έχει ενδια΄φέρον το της παρέας όμοιο,
το κοινό
βλέπεις 2-3 μαζί, αυτοί είναι παρέα
τι φοράνε, τι φέρουν, τι φωνούν
     φωνες από ΄κάτω έντονες
ΧΟΔΕΠΟΥΤΣΑ
βρισιά είναι ναι, αλλά όχι η δικιά μας,
εχει απεργία εδώ κιΚ βδομάδες – δξν παίζει γκιΜοΝίνι
και άρα καμιόνι στο δρόμο κανένα
φορτηγό λέω, τίποτα. απεργία. μπύρα στα σουπερμάρκετ ντεν εκει κολομβιάνικη
μόνο εισαγωγής, ακριβή και δεν την παίρνουν
κάτι γίνεται – υπάρχει ένταση. Φορτηγα παντου στα πέριξ των συνόρων. σταματημένα.
κιΚ γω νι πάρει Οξ το οικολογικό μου τ’οχημα
και γω εδώ
πατωματικός γιααρικός
γράφω διαβάζω και τα περνάω καλά

παρατηρώντας

η φύση στα πέριξ γελά προκλητικά και λέει

ωραία μέρα για ποδήλατο
κι η ύπαρξη μου αναμεσίς πληκτρολογεί μεστά και κλαίει
ντεμν

θέλω ΕΚΟΥΑΔΟΡ.

ινιΟονΎ

IMAG5411.jpg

Week 26 – GachancipĂĄ, Colombia – Interview with Jaime the Poet

 “Ελληνάαααααςς!”
This was the first greek word I listened to from a Colombian person. Jaime speaks Greek fluently, because he spent 3.5 years in Thessaloniki, Greece. He is friend of David, my Bogotan friend and I met him at a party we had in Bogota. He told me:

Why don´t you come at my place on the north of Bogota? I have built my house ecologically (bio-construction), I have my garden, I am in the mountain, without electricity…

Sounded like a good idea, so when I left Bogota I headed North, despite that my ultimate destination was South. After 2-3 hours I met Jaime at the village of GachancipĂĄ and we both walked for 45 min to get to his house. Have a look before we move on:

I was so impressed by the look of the house!
I like building small constructions with material from nature and recycled stuff, but that was something extraordinary. It was properly built and fully functional. You could perfectly reside in this place. It had access to water, it had access to wood and you couldn’t see any other houses around. Wow.

At the time of my visit Jaime was also hosting Joy, from Germany. He was a very interesting man who was at the process of writing a book. Subject? All things consciousness… I don’t know exactly but he seemed to have deepened in things like telepathy, reading your mind, manipulation of reality (he kept repeating this phrase)… He asked me if I wanna have a session with him.. I said… “Look man, I am very curious about all these stuff, honestly, and I wanna ask you so many things, but I don’t want any kind of spiritual troubles. Many thanks, though.” So, yes, I refused. Despite this looking seemingly unadventurous, I don’t know if I am ready (or if I will ever be) to expose myself in such things. I don’t feel like having a esoteric gap, some kind of imbalance or something, in order to need treatment or further spiritual exploration. I would be very happy to deepen more on my current spiritual framework but Joy couldn’t give me any advice on Orthodox Christianity 😛

Collage 2016-04-30 18_36_48

Jaime is a poet.
That’s why he came to Greece – to learn ancient Greek. At the time I visited him he was extremely busy, writing all day and reciting and then typing in the typewriter. He was in a creative madness and I was very happy to accompany him in this journey. When he finished writing we started doing stuff relative to the house. The first part of the day we were working in the garden or on cleaning and improvements. At some point the fire would be on and we would start cooking at the stove.

Overall, it was a very strong experience for me because:

I had very thought-provoking conversations with Joy and Jaime. We all had different systems of reference but also shared some common concepts and worldviews. Our discussions were, at least to me, fascinating.

I was shocked by one simple fact that I realised up there in the mountain.
It’s not necessary to work.
or, to put it better, it’s not obligatory to have a job. And what I mean by that, provided that Jaime had some animals too, you can be completely independent – no need for money.
Food – you have your garden for fruits and vegetables, you can have your chickens for eggs or a couple of goats for the dairy stuff. You don’t have electricity, so you don’t pay that (and all the gadgets you ‘d like to buy). Jaime was very focused on reading, writing, self-publishing, gardening, improving the house.. I don’t know about you, but this was the first time during this trip I thought this is even more awesome than travelling around the world with your bike.

I was shocked by the beauty of actually living in nature. Here in the Tropic (areas near the Equator) and especially at the altitude that I was (high, but not very high, approx. 2800m) nature is at its best. Biodiversity is having a party and invites all fauna and flora you can imagine.  I can’t express it, but let’s say everything was intensified. Sounds, smells, colors, views, tastes, and ultimately feelings.. Oh I remembered now.. watching the rain coming from the fields of the valley. Not only the clouds, but also the mass of water with the clouds. You could see it moving…! and then, when it was closer, you could hear the sound of the raindrops falling in greenhouses nearby and you knew that in 2 minutes it would be here. Or the feeling of walking barefoot on the wet grass and running with the dog. Or the sounds of the full moon, WOW – animals go crazy indeed, the moon was huge and full and everything was bright.. Magnificent.

DSC_1370copy

Days were passing by and I was struggling inside to understand where lies the beauty of my feelings. What it is so special about all these that results in a weird fulfilling calmness. It was no other I think than what it was. Nature talking. Ι was digging a very deep whole to make mud out of it and put it on the walls. So many colors, golden roots, grey glittering mud that after some time would turn into brown, dark earth. I was trying to take a picture but the camera couldn’t depict it. The taste of the first tomato I had from the garden was the tastiest tomato of my life – tomato that tasted like cheddar cheese but after a while, no no, it is tomato… amazing. The whole house was talking – wood or reed (κιΝΏΟΚι) changes color in accordance with its place in the house, and all objects tell the story of their use if you look closely at their shape, at their form, at their texture, at their coloration. Natural material is prone to change and every object whispers its role according to its place or use or subject using it.

This is something fundamental I think. The ability to discern the circularity of the surroundings talks to you about life and death. When you live with animals you watch them grow, get sick, produce, die. Stars are not just bright spots, they have names, they move as time goes by. Moon plays its role and you can clearly see its influence on animals and plants. Plants need time to grow. Tomato plants may need 2 months to have tomatoes. You wait. Everything is alive and moving in a direction and you can feel it. But this direction is not like… time… one-directional. You can discern the circularity. You see the life of the surroundings, and this is so wonderful, as you see yourself in there. Part of nature, changing, living – creating – dying.
 ep

Oh! The process of cooking… so much time. Bring pieces of wood, cut them in a shape that will fit to the fireplace, make fire, bring stuff from the garden, cut them, cook them. And then clean everything ecologically, with ashes from fire and water. Everything takes time and it´s ok.

My belief after this experience is that all of us should spend some time living like this. I believe that this way of life talks to you.. And it makes sense if you think about it. More than 200.000 years humans are using fire to cook! Two hundred thousands!!!  For a great number of years people were living in nature, more or less like Jaime does. I felt like we can hear the whispers of the past coming through this lifestyle. Only a part of what it means to be a human can be found in the modern way of living. Urban, electronic, internet lives. And I don’t mean to be mean or deterministic here. Of course, I agree that we can’t all do what Jaime does and it’s also very important for each and every one of us to explore his/her potentiality, and this is something that happens mainly in big cities.

BUT:

A.
There are people who may feel like Jaime and they didn’t know that this kind of lifestyle exists or it’s possible. The way Jaime chooses to live is part of a general trend that has to do with permaculture, bio-construction, alternative, rural, independent, eco-friendly and sustainable way of life, either alone or in collectives.

B.
Or there are people like you, yes you. That you find this lifestyle charming and acknowledge its benefits, but you would never ever think of setting up something like this. That’s perfectly fine, but as I said above, all of us, in my view, should try to spend at least some time (a couple of weeks?) during the year like this…

Below you can find a conversation I had with Jaime in regard to his way of life and why he chose to live like this. It is in Greek, but it has subtitles. At the end, Jaime is reciting 2 poems for us. One in Greek and one in Spanish!
Enjoy!

IMAG5376.jpg

 

Part A – BogotĂĄ, Colombia

DSC_1221

My story in Colombia starts 3 months before I land in its capital, BogotĂĄ. It is December the 12, 2015. I am in Paris, France, where I meet Manuela, a friend of a good friend of mine. Manuela is a super-lovely Colombian person who hosted me for one night in Paris in her super-tiny apartment (I have never seen in my life such a tiny place to live). She told me that her mother lives in BogotĂĄ and when I will be there I could contact her. (I was thinking “well, ok, that’s so kind of you, but let me go to the States first and… we ‘ll see)

Time flew by and I find myself in BogotĂĄ – March 17, 2016. I couldn’t have imagined a better place to be and this is because I couldn’t have imagined a better person to welcome me at her house and really take care of me. Ana Milena (mother of Manuela) is so warm and caring and humane and good that I very quickly start feeling very comfortable. I meet friends of her and I start having lots of fun… Day after day I find myself happy and calm being more and more with Milena, Alexandra, Jaime and David (MAJD).

Imagine that I planned to stay 6 days in Bogota, but I stayed… 35!
I thought it was a great opportunity to get organised for the rest of the trip, make my Blog more readable, put a little bit in order my on-line presence in general and… Relax… Take a big breath… Enjoy.

In BogotĂĄ, goodness me… so many things happened!

flag.png
milame tragiko auto me ta kena 
1st Day in BogotĂĄ

Super-excited I land in Bogota and spend 3 hours in the airport trying to reassemble my bike. The box was opened and inspected by the USA authorities. Not in order to check the battery but to find and remove my… lighter and the WD-40 spray! The thing is that the hole for holding the box was enlarged and that is (I guess) the reason why I lost 2 screws and I had to come up with an idea that would hold my wheel in its place.
 επ τι λέει??

 ι

Happiness turns to absentmindedness

[A]
I met Milena (M) for the first time in a Residential Development.
[This is how they call it in the USA. In Colombia, it’s called “conjunto”. We don’t have this in Greece. It’s like 3 or 4 or 5 very big blocks of flats, with lots of floors (I went to one with more than 20 floors), being in the same enclosed area. This enclosed area has a gate and a doorman. But do not imagine a guy sitting in a small room and reading the news, no. It’s like an entrance hall  with cameras, computers, screens etc. Doormans are writing down who’s going in the development only if they call the specific apartment that one is going to and the owner says that it’s ok with this person coming! (In one block of flats, upon entering, they even asked for my identity number). This is very common in Bogota. In my time there I went to more than 6 blocks of flats that had a doorman. But I want to say sth else now..] When I met M and we both took a taxi (with the folding bike in the trunk), I forgot my bag on the pavement, right by the trees you see below. My happiness for being in Colombia and for already understanding M is a very cool person and we “match”, was turned to absentmindedness. The bag had the most important stuff of mine (passport, vaccination card, 4 cash cards, 100 dollars, my camera, my gps, my videocamera etc!!). Fortunately, a lady found the bag, and took it to the doorman (doorwoman actually). She checked the video from the cameras, she saw myself and M, and the bag came to my hands some days later.
ξίσιΚ ωραίο τυπάκι εσύ – Οξ είδες χεχε

 [B]
What M told me about this incidence was that it should be a lesson for the future (un lecciĂłn para el futuro), and also that it was a miracle, because there are lots of people who steal in Bogota. She was always telling me, since that day, I should be extremely careful with my belongings. Two weeks later I am in a hostel. I listen to the terrified description of a German lady who was robbed at the city center (threatened with a knife) – the thieves took everything (money, phone, backpack, watch, earrings etc). “Dude“, I said to myself, “you have to be very careful here“! Two days later, we go to Jaime for dinner, we cook all together (I was mainly looking, hehe), we eat and we have so much fun  – laughing all the time. When it’s time to go home, Christian suggests that we should take a beer and go to a park to continue the party.. All opted out but I was feeling so good I would like the night not to end. We went to the park (I was with my bike, as well), we drunk some (more) beers, and at some point a couple comes over to ask for cigarettes. In a bit, we are all together, the 4 of us , for some time (less than 10 minutes). At some point they left in a kind of “being in a hurry” way. After 2 minutes I realise my phone is not in the pocket it should be. I was robbed – damn!
  

Cumbia ColomDiana

The first really awesome night I had was the night I went with MAJD to listen live traditional Colombian music. Jaime is the agent of the group called “Los Gaiteros de San Jacinto 4G” (Gaita is a traditional instrument), so he invited us in one of their live shows. The show begins and the atmosphere is very calm and peaceful. For 5 minutes – Hahaha! In 5 minutes time the majority of the people there was dancing and having fun… What was that, honestly… It was so lively… so vivid… so beautiful… I remember myself thinking “If this people here (in Colombia) have fun like this… I should change country!” I was smiling for the next 3 hours or more, I don’t know. What I know for sure is I was not simply amased, but deeply touched by watching a lady (Diana) dancing Cumbia Colombiana… It is in the 05:50 minute of the video below and you can take a glimpse. It was the most magical dancing I had seen in my life, I think… It was not sexy.. It was erotic, it was feminine.. I was literally jaw-dropped. (I want also to mention that amaretto with lemon costed 1.5 euros 😀 )
 ΟΚΝΏΟξδξν ξέρω τι γίνεται – το έντερ δξν αφήνει κξνο

Andando en Andes – A walk on the mountain

Some days later, M arranges that we go with her cousin Juan Fernando and with Jaime to walk on the mountain.  (When the mountain range of Andes comes into Colombia it is divided in 3 parts – BogotĂĄ is situated next to the Eastern mountain range/ Cordillera Oriental de los Andes). It was a bit rainy but that seemed not to be an obstacle for the 4 of us.. I was so amased because in a matter of 20 minutes walking we were lost in the bushes. And well, not bushes… into the forest! Dense fauna and very tall trees, fog and people of all ages that were walking…  I felt that the BogotĂĄnos were so lucky being so very close to nature.. Rich and beautiful nature!
 μου χει σπάσει τα νεύρα

“bogotadavidfiesticajaimepoetagreekwhiskeyaweedgeroofviewKABOOM”

On Friday the 25th of March, David had the idea to organise a party (fiestica). It was a very nice party and I was particularly happy cause I met David’s friend, Jaime, who is a poet that had lived in Greece for some time and knows Greek. Without anything extraordinary happening, the whole atmosphere was very vibrant. As I was told, the party kept going until the sun came out but myself after, a considerable amount of beers (and some whiskey), I found my way to the bed only to wake up in the  morning and take this picture that I like a lot. (the view from the apartment was just amasing! Video O7:13)
 να διασκεδάσω και τους πιο απαιτητικούς
20160326_083651
 νι , σιν κιΚ σένι 

Festival Iberoamericano de Teatro de BogotĂĄ

The week I reached BogotĂĄ was the final week of the Festival Iberoamericano de Teatro de BogotĂĄ. In the context of the festival, I was happy to watch Oedipus the King by Sophocles, an ancient Greek theater performance, in Spanish, and also, another day, I attended a Clavecin concert (forerunner of piano). We also went, on the final day of the festival, in a live concert celebration (“the biggest theater festival celebration in the world”, said the organisers – hahaha, I don’t think so!). It was nice despite that I was expecting something more dancy. What struck me the most, however, was the multitude of references in the war that’s still present in the country (now way less than in the past). Singers and coordinators were, in every chance, sending peace messages and praising the power of art and theatre. Despite it was a public and open space (a plaza), the whole area was fenced and gated and there was strict police control in order to enter (I think there was a metal detector too!). Another very intriguing thing was the (mainly poor) persons who were trying to sell beer, cigarettes and stuff, making their way through the crowd. A team of them passed in front of me and I noticed the following: the mother was the vendor, first in line, shouting to advertise the product and carrying the board with the stuff. Second comes the son (approx. 15 yo), he holds a box, takes the money, do the counting, gives the change – he is the cashier. Third in line comes the grandmother, holding 2 big plastic bags (I guess with the stock). The family taking advantage of the fiesta…
 λες να πω και κανα ανέκδοτο? αλήθεια εχω απελπιστεί ε

Hosted in a… Little Palace!

At some point I was hosted for 4 days in a… top secret location (haha 😀 ). In a very beautiful house of a friend of the father of a Greek friend. It was clearly the most luxurious place that I had been hosted during the trip, so I thought it’s a good idea to stay inside and enrich my blog a little bit. What came as a surprise was the following: while seating at the sofa, Robin (another guest of the family that I hadn’t met before, from the USA, approx. 45 yo) came to me. It was two days after I was robbed, so I was not in the best mood. She came to me and told me “Are you the traveler with the bike?” – “Yes!” – “Well, I love what you do, this is my last night here, do you want to have a dinner out with me?” – “Absolutely!” So we went out to a lovely (and luxurious!) restaurant where she paid for a very beautiful dinner, insisting: “I want you to eat what you miss from home and you didn’t have the chance to eat so far!!!” So kind and generous! And myself so lucky!!
(Robin was working in an organisation affiliated with kids and after hearing my story she told me her organisation could pay a return ticket to the States in order for me to go to schools at her area and talk to and inspire young people!!! I was so amased and (to an extent) willing to go, but, unfortunately there was no follow up from her side and I had no contact details of her)

But, what also came out from this unexpected dinner was the following:
R: Do you know whose house is the one you are staying at?
A: Well yes, it is the house of XX
R: Yes but do you know who XX is?
A: ….
R: He is the son of the Prime Minister YY of Colombia and also the grandson of ZZ, also a Prime Minister of Colombia! He is a very well informed intellectual of Colombia!
A: Whaaaat????
 Τρελάθηκα μιλάμε ήθελα να τον ρωτήσω τα πάντα

I couldn’t believe in my ears. I had already deep respect for the couple that was hosting me. They seemed wise, I don’t know how to put it. They were so gentle and polite, they knew English very well, they had lots of books on philosophy and political science, one could not avoid feeling respectful… The point is I wanted to cease the opportunity, talk to him, ask questions, listen to his opinion. I spent the whole night sleepless, reading on Colombian history, so I can make the right questions in the breakfast the other day. Hehe.

“Even the walls of the city educate children and citizens”
Plato

IMAG5154
Colombia seems to be in a critical crossroad right now. After almost 70 years of internal conflict (civil war), the current government is one step before signing a Peace Treaty. The form of war in Colombia is the following: 4 parts (extreme left-wing groups (guerilleros), extreme right-wing paramilitary groups, narco-cartels and the government army) are fighting each other for years with catastrophic results. During the last 50 years: millions of people had to leave their land (approx. 4.150.000), kidnapping of important people and keeping them even for many years (approx. 30.000 kidnapped and 25.000 missing), and also, 220.000 deaths (Stats from National Center for Historic Memory – I visited it).

20160327_171746

The conflict began in 1948 because of the assassination of populist leader Jorge EliĂŠcer GaitĂĄn, but as for the real armed war the year is 1964 (the birth of FARC). Now, the leaders of the two major extreme left-wing terrorist groups (FARC – Revolutionary Armed Forces of Colombia, ELN – National Liberation Army ) are in negotiation with the government, in neutral ground (Cuba), with the support of United Nations Security Council.. HOWEVER, after lots of discussions I had, the positive climate that the government creates, is not to be found among the Colombians (I met). The main argument against is that this is just a rhetoric about peace, that the guerilleros don’t want peace, they just want political power. And president Santos (the current governor) is so focused on the Peace Treaty (because if the guerilleros sign, he will most probably be awarded with Nobel Peace Prize) that the government is doing nothing else in the country. Also, there are voices claiming that signing some papers about peace is a very small step towards peace, that there is a need of change in major other fields (infrastructure, economy, etc.) for a real change. Finally, there is a great portion of people that think that what the government gives to the guerilleros (new home, job and a low-punishment legal framework) in order to leave the guns (disarmament) is way too much. It’s like punishing all of those poor people who are trying to build a proper life on their own through hard work  – it seems unfair.
 ΟΚΝΏΟξ αυτό το ποστ πώστ ογριψι ιΝΎθξΚι… μου ρουφηξε το ιίΟι

A crazy night (and day) !

I met some very cool people in the hostel (Bertrand and Camile from France, and Mike from Scotland) and we decided to go out. During the night we found Alexandra and her friends and at the end of the night we have been to 3 bars/clubs and have danced a lot. Until the morning, actually… Then, without sleeping at all, I went with Alexandra and Jeffrey to walk in the Andes. It was incredible how in a matter of minutes you find yourself from the sounds of honking and the sight of urban scenery to the sounds of small rivers and the sight of dense flora. We walked for about 5 hours in total, and this time we went that high to reach the PĂĄramo. The PĂĄramo is the “ecosystem of the regions above the continuous forest line, yet below the permanent snowline – The flora there was significantly less dense and shorter. I enjoyed a lot the frailejones – a typical PĂĄramo flora that gets only 1 cm in height per year! It was also significantly more difficult to breathe. The view was great and it definitely worth it despite not having slept..

 

 | ♥ |

Days flew by pretty fast… and here I am, last night, with the wonderful people I met in BogotĂĄ, at the always welcoming house of Jaime, celebrating my time there (and also the birthday of Manuela 😀 )… I consider myself truly blessed for being with such special people. I could write so much about our time together, but let this stay among us. I want to say that “I know I am gonna meet you at some point again”, “I ‘ll come back for sure” etc. These are the first things that come to mind because this is what I wish. However, I know it’s hard to meet again, especially all together, despite how much I want it to happen.
γεννάω Οξ αυτην την ανάρτηση – 9 ημέρες κύηση
DSC_1218
 a
TEST 2.jpg
You are in my heart:
 a
David for his calmness and critical thinking. His artistic side, but most, his ecological awareness as depicted in the way he lives… Straightforward and gentle. Our time together made me revisit some things. Happy to meet you 🙂
Alexandra amigaaaa, for the happiness, and cheerfulness and smile. Thanks for sharing and caring, Alexandra, for the company and the walks and the talks and the wet ride after the “museum”, the philosophy, the mountain view, your lovely presents (appreciated) 😉
Jaime for he is the personification of fun and kindness. For he is also a magician! Thanks for opening your house and your heart! 😀
 Η ΚΑΛΥΤΕΡΟΤΕΡΗ
Milena.
Milena is a Mother. And a Mother (with capital m) is mother of all children of the world. Τhat’s what I felt close to her. I received in all possible ways the maternal care of her and her love. Without knowing me, eh!? Mila hugged me and supported me throughout my stay in BogotĂĄ, and well, I can’t avoid saying that I will meet her again at some point!!! ❤
 ΣΟΥ ΛΕΩ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ
12525184_967284126640220_8974090974587730039_o

Enjoy the video 😀

Random Notes – General Observations

  • The presence of army and police was evident in the streets, every now and then. Outside of a museum, in the city center, on a big bridge  – you would see someone in a uniform with a gun. The thing was that all of them did not inspire the feeling of security, at all. Most of the gun holders were below 23 years old with scared faces. The spirit of security and control was also present in all bars, clubs, malls, supermarkets. In order to enter a bar you were asked for identity card and girl’s bags were checked (to see if they bring any alcohol). In Super markets, there was someone at the door cross-checking if the receipt is in accordance with your bags and their content! When they sign the receipt you can exit the building. Outside malls, there were gun holders too and inside lots of security guys..
  • Fruits – Fruits – Fruits! Unknown, tropical, delicious, healthy, cheap!
    10644349_968549819846984_6205676395973342686_o
  • One day while I was walking in the Candelaria area (the historic-touristic city center) I looked at the sky and I was astounded at how much clear the moon and the sky and the stars and the clouds were… Like watching them in High Definition! I don’t know if it’s the altitude (Bogota is located at 2620 m, the 4th highest located capital in the world), but it was amasing! [The motto of the city is “2600 meters closer to the stars”]
  • While being at the Hostel a group of 17 university students from Venezuela came for some days. Such a nice team. We went out all together one night and I was impressed at how… good, pure, benign, humane these friends were. We had extensive talks on the contemporary history of Venezuela… 15 years of Hugo Chavez… and now Maduro… Venezuela, the country with the world’s largest proven oil reserves, is in a terrible economic situation right now… Someone said she liked it a lot in Bogota because you can walk at night! I asked about it and they all told me that in Caracas, after the metro closes, at 23:00, you are literally not walking around, because it’s extremely dangerous…!!!

12973034_976665972368702_4771455068224810204_o

I had also some very thought-provoking conversations with Salvatore on anarchy and on the possibility of another system (more democratic and humane) – (far… left on the picture – haha). He provided me with some examples of current anarchist communities that are doing really well – One of them is in Rojava (Western-Syrian Kurdistan, 5 millions population). I have to tell you I had no idea and I was very impressed. I suggest to have a read… In Greek, English or Spanish. 

 

ALPHA – SUBTLE SHADOW or LINGUISTIC INABILITY I

DSC_1192
At some point throughout my stay in BogotĂĄ I had a very beautiful discussion with Alexandra. It had to do with my following worry – thought.
Ί
What I live in this trip is violent.
It’s violently different and intensely beautiful.
It’s fast.
Even if I take my time (as I did in BogotĂĄ),
the rhythm of thoughts is in parallel with the vastness of stimuli.
My feelings are uncontrolled.
I am extremely happy because I enjoy so very much every little aspect of this trip.
But there is also a subtle uncomfortable shadow moving inside me.
It was, I think, initially, some stress to put it down.
Every week, in Europe mostly, to find the time to write about my time.
And then in the States, I was relieved a bit of that.
But now it came back in another form.
  Ί
How to describe reality.
How to pin down all these rich feelings and moments.
Damn I have 7 (!) camera lenses with me, microphones, keyboards, photographs.
But I can’t capture the sequence of feelings. I have words,
but what to write first and how often and how much.
I have so many tools, but always always there is so much left outside.……..
This subtle shadow scares my memory.
Damn, I am going to forget!
And… no, I don’t want to forget…
Neither the faces, nor the places nor the feelings nor the thoughts.
 Ί
I admire so much my surroundings that I can’t help but have this, subtle again,
worry-thought-question:
 Ί
How am I to capture everything and save it?
I know such a question to pose is immature.
I know when I will be free from this question I will be truly enjoying my trip.
When I will leave aside the logic of remembering and trust the process of internalisation.
 ι!
[decomposing happiness’s black hole
In moments of sudden and extreme realisation of “howcoolisthis”,
surrounded by people I admire, in contexts unexpected, magical,
ONE I feel  in strange a way.
I feel a pressure in my chest,
like taking a deep breath and holding the air.
Like concentrated pleasure.
I smile-laugh, try to hide it.
I feel, and this is awkward but I ‘ll try to put it – I feel one in space and time,
like all the beautiful moments of the trip so far come to revisit me.
Not as images or thoughts.
As feeling of compact overwhwelmness, in retrospect.
I feel them as a mass all together.
Like it’s the particles of the transparent air,
that I had taken inside me in this big breath I am keeping in.
AND AT THE  SAME TIME
“imagine, dude, I am still in the beginning!”
I feel this very moment as a future memory, now being created,
as “bogotadavidfiesticajaimepoetagreekwhiskeyaweedgeroofviewKABOOM”,
as a dot connected already with the spatio-temporal dots that I am heading to next.
And, feeling this contraction of time and space within me,
I paralyse – I paralyse
woohoo woohoo – wuawuwuu,
(MALAKA!)
THIS IS SO CONCENTRATED IT STARTS SUCKING ITSELF.
Vacuum
silence – silly smile – shame – secret
(now what to write about this
Now what – what)]
[ “ΣΎΟξρι, Ρ ζωή μου όλη σΎΟξρι…”- “Η στιγμή που ποτέ δξν πιάνεται”
 https://www.youtube.com/watch?v=KTKuQMoPGmQ ]
ωω
it comes again,
WHEN I BREATH OUT THIS MOMENT,
when I feel all this is so fucking big IT’S HUGE,
when I feel it’s so naive my thought of handling it,
it comes again,
and now my subtle shadow moving
sounds so childish and silly
almost ridiculous
 
How am I to capture everything and save it?
 ε? χαο
Next day. I made my coffee and turned the tablet on
now what to write – what to describe
even if I put some words in order
whoever reads that (and this includes my future self)
will interpret it in her way. whatever you write

not only there will be so many things left outside
not only you fight to write about what can’t be written, because it can’t be defined
but also it will be seen under the lens of personal experience.
IT WILL BE FILTERED, MOLDED, STRUCTURED, BOXED. I DON’T WANT THAT
DEN  είναι προσωπικο, ε

How am I to capture everything and save it?
 νι τη ρξ φιλε – αρτι αφιχείσα
-#| A R T |#-
πΑΡΤη
Syncing what’s left outside the description of reality
with what art is not saying
πΑΡΤυ
this is art for life – by all.
this is why we should all feel and be artists.
το feel το έβαλα πρώτο
crafting the ability to meaningfully connect the present stimuli
so as to put in some kind of order,
Ί
(one might say)
to make clear and compact
 τι? τι?
what is felt, what is thought,
what is left from the thought.
εδώ έπαιξα λίγο εις βάρος της σαφήνειας θαρρώ
and in this way,
saying what’s left outside the mere description.
saving what can’t be told.
μαδαφακα ναι
transferring the emotions,
building memories
………..
 κενό καινό
ANNA – EΛΕΝΗ – ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ
3 φίλες χαρούμενες
“πώς ξίνιΚ αυτά τα ΟέρΡ ξκξί νι πεις”
με ρώτησες δις, για να τα δεις
 όντως Οξ ρώτησε δις Ρ Αναστασία “πώς ξίνιΚ τα ΟέρΡ ξκξί”
ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ
ΓΙΑ ΟΛΑΥΤΑ ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΔΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ
ΠΟΥ ΔΕ ΧΩΡΑΝ ΟΙ ΗΧΟΙ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ ΚΙ ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΣΕ ΦΡΑΣΕΙΣ
ΠΟΥ ΔΕ ΧΩΡΑ Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΖΩΟΥ ΣΕ ΕΙΚΟΝΕΣ
ΚΙ Η ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΩΝ ΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ ΣΕ ΒΙΝΤΕΟ
 απο γκατζανσιπα μου ερχονται αυτα
ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ
ΟΤΙ ΠΕΡΝΑΩ ΣΟΥΠΕΡΤΕΛΕΙΑΓΑΜΑΤΑ
ΚΙ Η ΜΟΝΗ ΜΟΥ Η ΕΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ
ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ Η ΟΛΙΓΩΡΙΑ
ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΜΟΥ Η ΕΝΤΑΣΗ
 καπου την εγνοια την εγραψα και θλίψη μα υπερέβαλα
ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ
ΠΩΣ Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΣΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ
ΑΦΟΥ ΜΟΝΟ ΔΩ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΓΡΑΨΩ
ΚΑΙ ΣΕΙΣ ΜΟΝΟ ΔΩ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΤΕ
ΜΑ Η ΣΚΕΨΗ ΚΙ Η ΑΓAΠΗ ΚΑΙ Η ΕΓΝΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ
ΓΑΜΩΤΟ
ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΜΟΥ
 Οέσι μου Οξσι μου – παλευω νι το βγαλω – νι κοινωνησω
ΠΩΣ ΝΑ ΣΑΣ ΠΩ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΓΙΑ ΟΛΑΥΤΑ
ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΩ
ΚΑΙ ΤΙ ‘ΝΑΙ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ
ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΜΒΑΣΗ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ
ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΩΝ
 αυτών εδώ παρακάτω εννοώ, όλα απο γκατζανσιπα
ΓΙΑΤ Η ΒΡΟΧΗ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΔΩ, ΕΙΝ Η “ΒΡΟΧΗ” ΤΗΣ ΑΝΝΑΣ,
ΚΑΙ Η ΜΥΡΩΔΙΑ ΑΥΤΟΥ ΕΔΩ ΤΟΥ ΛΟΥΛΟΥΔΙΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΜΕΛΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ “ΜΕΛΙ” ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΛΕΝΗ ΜΕΛΛΕΙ
ΚΙ Ο ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΠΟΥ ΤΏΡΑ ΕΔΩ ΣΕΛΗΝΙΑΣΤΗΚΕ ΣΤΟ ΌΊΣ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ “ΓΑΙΔΑΡΟΣ” ΠΟΥ ΕΧ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΗΣ,
ΕΝΑΣ ΓΑΪΔΑΡΟΣ ΙΣΩΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΡΟΝΩΝ
νιΚ, σκόπιμα λείπουν τα διαλυτικά – γκαλό?
ΦΤΩΧΕΣ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ.
M’ αυτό δεν ξίνιΚ δι κιΚ τίποτα καινούριο
καινούρια ξίνιΚ δω όλ’ αυτά
και γω ψάχνομαι πώς να τα συλαβίσω

αντί να τα ζήσω

και γω ψάχνομαι πώς να τα συλλάβω
αντι να τα εσωτερικεύσω ταπεινά μέσα μου
 ελπίζω νι σου Ώρξσξ Îľ – ερωτευομαι

 κενοοοοοοοοοοοο να σε παρει για εντερ τ

ι γινεται

BETA – THE SECRET CHARM OF MY AVERAGE KNOWLEDGE OF SPANISH or LINGUISTIC INABILITY II

DSC_1185.jpg
ΔΑΓΚΏΝΕΙ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ νοωθω, γι αυτο τον εβαλα
I reached the hostel one night and thought: Dude you are all day out, doing stuff, and you were only communicating in Spanish! That’s so cool! (I wished I knew more foreign languages, really – I wanna learn French so bad!) But what I want to highlight now is the secret charm of my average knowledge of Spanish. I can go shopping, I can communicate relatively well and most of the times I can express my feelings and my thoughts in Spanish. When I am attentive, and the other part is aware of my level of understanding I can understand a lot. Things “turn bad” when Ι am with 2 or more Colombian persons that talk to each other without really taking into account my presence or my understanding. And I am 100% ok with that – when you spend all day with them… they can’t have you in their mind all the time. The secret charm is hidden exactly in these occasions. Where I can choose not to be attentive, not to pay attention to their lips and their gestures and their reactions and the words and phrases that comes before and after the part that I don’t get… I love when I quit this effort and I am just participating by observing the non-verbal communication. The gestures, the body language, the face. I put emphasis on other details: what clothes and how are worn, accessories, hair, smell, teeth, the level of self-care, etc…. It is so interesting… everything talks! (I knew that, but now I can listen.) I like not understanding… caring about other stuff… watching into the eyes, touching, playing with our distance… It opens other ways!

ΜΑΡΕΣΕΙ ΜΑΡΕΣΕΙ ΜΑΡΕΣΕΙ
 νιΚ νιΚ νιΚ
o ήχος της γλώσσας Îź’ ιρέσξΚ
η άγνοια της μου αρέσει
η ταχύτητα της μου αρέσει
οι αγνωστες λέξεις μου αρέσουν
 χώνομαι
όλα με σπρώχνουν, με πιέζουν, με ωθούν
να μη με νοιάζουν άλλο πια τα συμφραζόμενα
μονο το σώμα σου
τα χέρια σου
η στάση σου
Ρ κίνΡσΡ
τα μάτια σου
χάνομαι
αυτό το χαμόγελο σου το περιέργο, το άβολο, το εξερευνητικό
“τώρα κατάλαβες εσύ, νι το ξαναπώ
ÎŽ δξ βιρΚέσιΚ”
αυτό το γέλιο σου (Αλεξάνδρα) το ελεύθερο
το χυδαίο, το ξεδιάντροπο
τα μάτια σου που λένε άλλο κείμενο από αυτό
του στόματος σου
χαώνομαι
*
Απεγκλοβίζομαι από των λεξεων το μπλέξιμο
κι εχω την ευκαιρία, τώρα να
να ψηλαφίσω το κορμί σου
με τα μάτια μου
και με τα χέρια μου γιατί όχι , να δω πώς θα το πάρεις.
συγκρούοντας την μπύρα,
γιορτάζουμε με τα χαμογελα.
Μιλάμε Οξ τ’ ασώματα
τα λόγια
δξ θι… το ‘Νξγι
τρίπλα στην τρίπλα
χαχαχα
 ο δικός σου
 χαρά αυτή η άρρητη επικοινωνία
ξεδιπλώνει άλλες πτυχές.
εξερευνώ την…
αφασία!

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΊ ΘΕΩ ΔΟΞΑ – ωπα ακυρο – πρέπει νι βάλω κιΚ τις φωτογραφίες

 

*Οοps, there is some more: You know what, I am very close to finish this post. I ‘ve been writing and editing and working on it the past 9 days. In a row. In a very sleep-deprived way. But now I feel the most happy man. I see this post and I see myself. I see this post as a work of art and I fly. This is because I am consistent with the word “inability” in ALPHA, BETA above. It is colored in a way to capture both the difficulty and actual inability to speak about intense reality, but also the ability to talk through art. Well, this whole post that says about Bogota is also not saying about Bogota. I had such an amasing time there and this is reflected I think (I feel, better) in the spirit of the post.  ❤

St. Photios Greek Orthodox National Shrine, St Augustine

Sunday, February 21, 2016

St. Photios Greek Orthodox National Shrine is “an institution of the Greek Orthodox Archdiocese of America … dedicated to the first colony of Greek people who came to America in 1768. The Shrine consists of exhibits depicting the life of early Greeks in America and the development of the Greek Orthodox Church in America, and the St. Photios Chapel.” (http://www.stphotios.org)

I really enjoyed the exhibits, the long story of Greeks in North America and the importance of the Church and the priests in the life of Greek-Americans. Something that stroke me was the debate about what language should be used in the Divine Liturgy, with those born and raised in the States sometimes preferring English over Greek. I also saw a very interesting and short documentary that you may enjoy watching too:

St. Nicholas Antiochian Orthodox Church, Myrtle Beach

Sunday, February 2, 2016 

Such a beautiful congregation! The Divine Liturgy was only in English. There was a nice choir at the back of the Church. The priest was very clear and focused on his words. Pure joy! Oh! I almost forgot how impressed I was by the order and the great participation in the Holy Communion! Line after line… Impressive for a Greek…
(I also enjoyed the coffee and the sweets after the Service, and all parishioners were very welcoming 🙂 )

St. Sophia Greek Orthodox Cathedral, Washington

Sunday, January 17, 2016

Magnificent church and Divine Liturgy (in Greek and English)!
Enjoy the wonderful Byzantine hymns in the audio below!

(I was in a very crucial point those days as I had a very intense pain in my knee and I was really worried as to what should I do.
Thank God, for the guidance He provided and the resolution from pain)

Holy Trinity Greek Orthodox Cathedral, New York

Wednesday, January 6, 2016

A beautiful Divine Liturgy, in Greek and English!
It was a great pleasure for me that my father saw me in the church during the Service as all of the services are broadcast via live-stream! You can listen to the audio track below the very nice chanting and also you can see this video to learn more about the Cathedral.

https://youtu.be/w3_DeUFw2F8

(You can also listen to the very nice, simple and to-the-point sermon on Theofaneia, at 01:11:48)

Annunciation Greek Orthodox Cathedral of New England, Boston

Friday, December 25, 2015  –  Christmas!

Christmas!!!

The Divine Liturgy was mainly in Greek and I enjoyed it a lot, since there were months without attending a Service in Greek. Right after the Service there was coffee offered in a big hall under the church. There were exhibits and photos relative to the history of the parish.. There were also honoring plaques for Greek-american veterans and for the priests that had been previously serving the congregation.

What was of great pleasure for me was the fact that during the coffee time I met the Papadopoulos family and I was invited to participate in the Christmas lunch at their house.
It was an honor for me!

(The first is the Divine Liturgy, and the second is a little bit of chanting after the Service, which I recommend you to listen becuase it’s very beautiful)

969091_921657037869596_4311939748966262514_nz
Τhanks!

Holy Resurrection Bulgarian Orthodox Church, Boston

Sunday, December 20, 2015

My first Service in the States was such a blessing. I had been working on my computer all night, so in early Sunday morning I decided I ‘ll go to the nearest Orthodox Church, even if I had no sleep at all. Thank God I did.
z
This Divine Liturgy was……magical! Or, better, mystical. THE Holy Mystery…
I was amased from the very first moment..
The choir was… like angels were singing – I was shuddering every 2 minutes.
The priests were so INTO the Mystery… So humble… So faithful… You could tell…
Except from the children there, there was absolute silence and everyone seemed to be very focused. People were modest and concentrated and you could see that. There was order and calmness and peace…
I was also astonished looking at the two sign language interpreters.. for some deaf people that were themselves chanting the bits they knew… but chanting with their hands….!!!
(The Service was in English. However, there was bits of Russian, Bulgarian and Greek)
s
This day will stay in my heart forever I think. This Liturgy was… Divine! The whole atmosphere was so spiritual and I was so absorbed and touched I couldn’t help but thinking the following days that… GOD! You are real! And we can receive you through the Holy Communion!  You, your body and blood – not something that reminds us of you, but YOU in reality! That’s crazy!
I spent almost 2 weeks in Boston and I really much enjoyed all of the Services in the wonderful parish of Holy Resurrection. The only negative was that I was reminded how sometimes we, the faithful, go to church… a bit absent minded, thinking of other stuff, being sleepy, not really seeking God’s presence…
 s
(Below you can listen to the Divine Liturgy. The first audio is not in Byzantine style. My favorite part is from 1:40:00 onwards. The second audio clip is in Byzantine style and…well, I can’t find a part of it that I like more)

St. Nicholas Greek Orthodox Church, Wilmington

Sunday, January 31, 2016

Well, there are no words to describe how blessed and fortunate I was those days.
It’s Friday night the 29th, I am at Ocracoke (Outer Banks, North Carolina) when I google “orthodox church near me”. I realise that the closest (and at my route) church is 230 km (143 miles) far…! Saturday the 30th, I have the longest ride of my life, covering 230 km, carrying 25 kg (55 pounds), without electric assistance (my bike is electric).

Thank God!
I found myself in this warm church, in this warmer congregation!
I spent the whole week in Wilmington and I have to say this week was the most intense I had in the States. It is really touching to feel that people care about you and help you without having to earn nothing from you.

For more on what happened right after the end of the Divine Liturgy read here (close to the end of the page).

The following is a “thank you message” I sent to the people of St. Nicholas and was published in the Monthly Newsletter among with their answer.

WILMINGTON HAPPY

I suggest that you listen to the inspiring sermon below on Zaccheus’ great desire to meet Christ, at 01:03:10, by Deacon Thomas!

USA – My essay

I have to admit that I liked the pun in the title… What you are about to read is far from an essay… It is more some random thoughts on my time in the States and my view of the American lifestyle as I experienced it for 3 months, riding from Boston to Miami (The Atlantic Coast – 2850 km). I was hosted several times by locals and I spent considerable time with them and their friends. I have to clarify, though, that I don’t mean any generalisation and, also, that the text below has no proper structure – it is just some random thoughts on my subjective experience, as they came to me at the time of writing (after my time in the States). So, I may write about stuff that one wouldn’t bother mentioning or the opposite – not writing about what should be the case for writing.
Well…

Screenshot (384)
17 Dec 15 – 15 Mar 16

One may be very critical about the North American culture, the extent of capitalism, the ideals of consumerism, the importance of making money. And one should be very critical about all these. However we have to admit there is another side too.

12489281_927623550606278_4711623823055527438_o.png
New York City  – China Town – December 2015

My first raw feelings had to do with amazement. With excitement. I still remember how jaw-dropped I was even from Boston, looking at the skyscrapers and walking in the University of Harvard’s yard. USA is thriving in so many sections… Science, sports, business, education… One may say again, “yes, but everything is so industrialized, from food to… faith”. Yes, it’s true, but we still have to admit that advanced research is taking place in almost every field, there is low unemployment rate, there seems to be equal opportunities in the labor market, there is certainly high quality of life for a good portion of the population…  [- “but still, the gap between the rich and the…” –  “yes, I know, I wanna write about the other side now, please” – “ok”] Myself, from the very first moment in the States, I got the idea that this is a proper country. I mean a functional society. Laws are enforced, infrastructure is great, things do happen, and most importantly, you are respected.

IMG-20160119-WA0029
New York City – Times Square

All of the North Americans I met were wonderful. Super polite and friendly. Open. Most of them welcomed me at their places, cooked for me, provided me with the necessary, left me alone at their homes even if they knew me for a few hours (!!!) They trusted me. But I think it’s a more general trend – a North American will offer help if someone is in need. While riding, or in general when I was outside, it was very easy for me to ask for anything, anywhere. It was not uncommon to have a conversation with a stranger while waiting for the bus or when at the supermarket. When I was with the bike, people were very often asking me stuff (where am I from, where am I going, if I enjoy my time etc.)… I am typing these words and I have countless faces in mind – outside the super market, at the gas station, at the port, at the ferry, outside MacDonald’s, at a monument… People were showing interest… From a point and then, while going South, I was feeling awkward cause people were gritting or smiling at me in any random encounter. I remember in a gas station in Rodanthe /Outer Banks I thought that the guy who just had gritted me was confused, that he knew me or something.. But no, it was typical.

I don’t know if it was just about me, or the persons I met were special… I mean, I am sure there’s a lot of bad guys in the country, but myself I never ever felt I am threatened or that someone somehow wants to harm me.

IMG-20160119-WA0033
Washington D.C. – The White House

In regard to the American lifestyle I ‘d like to say one word :  CONVENIENCE!
They have thought of everything that could make their life easier. Yes, you may say, they have the money (average income in 2011: 50.000$), but that’s another story. Where should I start from. Simple in-house stuff: you don’t need to regulate how much water you ‘ll get on a shower. There is a fixed flow. You can throw papers in the toilet. You can throw food in the sink(!) There are no air condition devices. Air-conditioning is usually embedded into the house, you just choose the temperature. Beautiful, big televisions connected to the internet was a typical thing. Big houses with great backyards was the norm in the suburbs, while in the big cities (like Boston and New York) I found mostly small, shared apartments (as the rent was very expensive). Paying too, couldn’t be easier! 85% of all my transactions in the States took place with an American Express card I had from Greece (NO fees, no comision, nothing!) just by swiping my card in the machine (no pin, no signing (not always)). Feeling like not paying..

It’s also extremely easy to navigate around, as most of the american cities have been built in a grid.. You may have some main roads with names that separate the neighborhoods, but then most of the rest is numbered.

mapa
Upper East Side – Manhattan – New York City

Βig car is the norm in the USA. You just feel smaller next to a car… The gas is so cheap (2.5 times cheaper than in Greece! – 09/4/2016) that people really don’t mind having a 4.600cc car. And the point is they don’t mind going fast either. The driving experience I had in terms of speed was like 1.3 times faster in comparison with Greece. But, it’s not only big cars… this over-size issue is kind of omni-present. It applies from the size of coca-cola you can get in Seven Eleven to the vast, chaotic super markets or hardware stores…

homedepot
The Home Depot – Boca Raton, Florida – March 2016

And now I said supermarket… Oh my God.. Sometimes I was spending so much time and energy in just going around and trying to decide… You want peanut butter, you go to the shelf and you see 20 brands with 20 varieties etc… You can’t decide… You need time to learn what makes this peanut butter different from the other, and what do I really want. And.. wait a sec, do I really need peanut-butter, or this super-flashy offer made me think “it ‘d be good to eat some peanut-butter”, oh…

IMAG4688

And this brings me to another word that hops off the business sphere to all aspects of social life. MARKETING! Oh my… Marketing! Promotion, advertisements, offers, fancy paragraphs, huge smiles (dude, your teeth are real?), feedback questions all the time – sheer exaggeration.

exageration
“Damn’t! I am so excited with my new honey oats! They are so sweet and yummy – oh, my God! Flabbergasting!”

It’s fun reading these kind of texts on “what we do” (sorry, “what is our area of expertise”), with a ton of adjectives, with clever syntax, with the right colors. So many times what they say is so misleading.. So far from reality. Smaller letters, asterisks, awkward prerequisites, very quickly read texts at the end of an ad. The first day  I was in the States I was so annoyed. I went to buy some fruits. Took some apples that were already packed in 6. The price tag though had a price for the apples P/lbs! I didn’t notice that and I had to pay way more than in the label, as my apples were more than 1 lb.. But they are so experts that you can never accuse them for false claim or something. And so many offers. Buy 3, get 1 free. Buy 6 in the price of 4. etc. I was so frustrated cause myself I always wanted small quantities. I don’t need 6 packs of cereals..

And marketing I think is everywhere. Donald Trump is the most vivid example.
(While his political views are extreme and while I hadn’t met not even one supporter of him (and I was often talking politics), he is so popular! The same holds true for Hillary Clinton.. So unpleasant, but so professional… I saw her in a TV show and I couldn’t believe how flawless her speech was, how appropriate her gestures, her smile… True actress!)

IMAG4992
White bread, probably the worst bread for your health…

IMAG5039w
You can’t pay close attention to all products at all times, can you? Gr…

USA is literally the land of immigrants.. The majority came from Europe. But there are also a lot from Africa (African Americans), Asia (mostly Indians and Chinese) and Latinos (from South America, they are also called Hispanics). Why am I saying this, because I want to point to the need for so many people of different origins and walks of life to live harmoniously. (I suppose) That’s why meritocracy, that’s why respect and “equal opportunities”. That’s why the significance of “personal space” and “private property”. That’s why there are so many rules – so everything is properly clarified.

pinakides pantou
There is an over-explanation mania, I think, in the States. Labels everywhere, guidelines, rules.

But most importantly, the acceptance of diversity. I really felt that (especially in New York). A feeling I had throughout my stay was that I can look like whoever I wanted to. Never felt I was judged or criticized. I could see that there is respect to one another, no matter what. I could also feel what they say about the American Dream was real. Like “I can be whoever I want, if I try” – I could feel meritocracy. I had a lot of conversations with Greeks that came very poor to the States, and, not necessarily made a fortune, but they enjoyed their time and they now have a very high quality of life.

IMAG4666
…!

In regard to “my personal space” – being respectful of someone’s body and space.. (To me this is a bit exaggerated). From my personal experience, people won’t easily touch you, or it’s typical that one will apologise just for touching you or for coming very close to you, or even because they block your view. Also, most probably, you won’t be seeing someone in a cafĂŠ sitting with his legs and hands fully extended like he is a king.

In respect to diversity, I would like to make a comment on the multitude of religious beliefs. So many different churches and christian denominations (baptists, methodists, anglicans, roman catholics, orthodox, non-denominational, etc…). All these together make USA the nation with the largest Christian population in the world – 247 million in 2014! I didn’t notice any mosque, despite their considerable rose from 1.209 in 2000 to 2.106 in 2010, an increase of 74% (!)

DSC_0904
Speechless

Before coming to the USA, I wanted to learn what’s going on with their Health System and Education. I would like to mention that after many conversations I had in the States, it’s not true, for most of the cases, that someone poor that has no social security won’t be treated in a hospital. The vast majority of the patients gets treated and the hospital is called to pay for him/her. Most hospitals have a specific budget for this kind of cases. However, I can’t believe that there is no free (or at least very low-cost) higher education. If you wanna have a bachelors, most of the times, you have to pay. There are student loans with relatively good terms but still, you need years to pay off… [“Public university students paid an average of almost $8,400 annually for in-state tuition, with out-of-state students paying more than $19,000… In 2014, U.S. student loan debt exceeded $1.2 trillion (!!!), with over 7 million debtors in default” (wiki) I was told that student loans is a way to keep the workforce in the States!

DSC_0489
Truly American

Food cost was rather high, especially fruits and veggies. There was always the choice of eating cheap, low quality fast food, or finding super markets that are extremely low cost, where everything is 1 $ and you can find some good deals.

Finding a place to stay was rather easy. Apart from the huge couchsurfing network, there is also http://www.warmshowers.org – a hospitality network only for cyclists! I used both and there were always people that would host me even if I let them know the previous day! As far as camping in the countryside is concerned, I had to be very careful as there were a lot of signs “private property”, “posted”, “no trespassing”. (I remember a sign “trespassers will be shot. Survivors will be shot again!” – haha 🙂

In regard to riding in the States, I have mixed feelings. On the one hand, the road condition was not as good as I expected and in the Northern part of my journey, my surroundings were mostly urban… Which was boring. However, I can’t ignore that the vast majority of my riding was in a flat terrain, that it was very easy not only to navigate around but also to plan properly (as there were bike routes in google maps for the whole country). The drivers were paying attention to me for the most of the time and they were (in general) respectful of the traffic laws. Also, I was very well treated by all bike shops I ‘d been to. Last, I have to mention that I never felt insecure with leaving my bike outside the super market for 5-20 minutes with the camera and the gps and everything there!

IMAG5085

Finally, I would like to make a comment on the Greeks that are residing in America. I was very lucky to meet a lot of them (in Boston, NYC, Wilmington, Boca Raton) and I saw that these people love Greece so much. Independent of how many years they have in the States or for how long they hadn’t been to Greece,  they talked to me about Greece’s current situation with so much interest, in pain, actually… They watch the news, they are informed and most of them are in some way affiliated with a Greek Organisation or institution.. Somehow they help! They want to help!

Random Observations

– North Americans take care of their teeth.
– North Americans like their coffee a lot milky/creamy.
– North Americans are taller than me – hahaha.
– North Americans (at least in the suburbs) have good relationship with their neighbors. (It’s true what you see in the American movies, about invitations and dinners with neighbors)
–  North Americans like big back yards, building stuff on their own, and certainly they love their grass mowed (cut). There are neighborhoods where there is something like police for checking if the grass is in good condition, if the rubbish bin is where it should be, if your property is dirty…
–  North Americans love writing reviews. From products to places to services, you can find a review online from another customer for almost everything. (yelp, amazon, tripadvisor etc.)
–  North Americans like drive through. From MacDonald’s, to Starbucks, to Banking! Yes Banking. Apart from drive through ATM’s, you can do almost everything else since there is a vacuum pipe for sending and receiving  stuff and even a clerk if necessary. But you ‘ll stay seated in the car throughout the process.

IMAG5107

North Americans love zip lock plastic bags. There was no house that I went into without a grand variety of sizes and quality types. (One friend told me that this was due to the fast pace of life. It’s convenient to cook, freeze, take it to work, de-freeze, eat. However valid this may be, I saw these bags containing all kind of things, and being all around the house.)

ZIPIT.jpg

IMAG4689
Fruits and Vegetables were very expensive… The northern you are, the higher the price!

And now enjoy the ULTIMATE USA FOOD COLLAGE – hahaha 😀

FOOD USA 4
Name of each and every food above you can find at the blog posts

All kinds of art, of course!

art

Overall, I had amazing time in the States. It was a great experience for me to live what was accessible only through (Hollywood) movies or on-line. If you were asking me if I would like to live my whole life there, the answer would probably be… No. I don’t fancy the over-capitalistic approach, as it turns against society, it’s way too individualistic. However, what I loved in this country, and why I would like to go and study or work for a few years, is the fact that you have options, and the choices you ‘ll make are respected. You have so many options in all spheres of everyday life. You can choose at what state you want to live (there are great differences from state to state), you can choose at what neighborhood you want to reside, you can find the religious “institution” that is right for you, the job that is appropriate.. You can choose how you wanna “build” your life, and this is acceptable by the rest!

Weeks 18, 19, 20 – Βοca Raton, Florida

On the 24th of February I reached Boca Raton (mouse’s mouth). There I found my uncle, who I had many years to see, and I was VERY fortunate to spend the next 20 days with. Uncle Christos had already arranged for me to get a job in a renovation project, cause I had spent SO much in the USA – I desperately needed to make some money. I had 20 days to work hard, arrange all orders and deliveries in regard to the bike and the equipment and pack properly to fly to Colombia. It was 20 hard days but also 20 beautiful days. Very beautiful.

angelos boca raton georgopoulos
Work & Tick

And this is mainly because I spent a lot of time with my Uncle… I am so happy about that. And I want to send a message to all of  you out there. Go spend some time with your relatives – your parents, your siblings, your uncles… go out, eat together, ask questions, do stuff together, tighten your relationships. Ask QUESTIONS, QUESTIONS, QUESTIONS. There are so many things you would like to learn but you didn’t get the chance to form the questions. There are so many stories you would like to listen to but you didn’t have the opportunity to wonder about. Details about persons, about incidents, about personal matters… Go interrogate your relatives – hahaha!

20160315_084104_006
The best!     😀     😀

In Boca Raton, apart from ordering and receiving stuff and working I also did a proper cleaning of my clothes and of my equipment. I bought a special cleaner and had my tent, mattress, sleeping bag (!!), waterproof jackets cleaned!

Screenshot (364)
I ordered so many stuff that needed replacement, or special spare parts for the bike, new (steel) rack, shoes from my new sponsor (DZR Shoes!), an international sim card, a taser (safety reasons), a selfie stick, nfc tags for my cell, plus, plus!

This is a short and funny (I think) video demonstrating my time working 😀

This is a short video of some random moments in Boca Raton, as well as my ride to Miami and back.

And this is my time trying to pack the bike with the majority of my stuff into the box (39 kg!)

AEROPUERTA
I Like!

 

Weeks 16, 17 – Carolinas, Georgia, Florida

This time I would like to share with you a story of cold days and wet nights. A story with many mood ups & downs. I would also like to introduce  you to some cool people I met. It is a strange story since there is not a common underlying theme (apart from the fact of rain & cold). It’s mainly my attempt to: stay dry and warm, make some new friends and ride A LOT (1126 km in 10 days) in order to reach Florida as soon as possible (since my 90 days visa in the USA seemed not enough)!

But first, a poem I wrote in Myrtle Beach. Feeling like a still body receiving a fierce wave.

creo ergo sum
This intro takes me to another place

And, now let’s move on to the typical… map of the days:

Screenshot (355) (2).png

I left Wilmington being full of feelings of gratitude. Deeply moved I was cycling thinking how privileged I am and how cool was my experience in the elementary school. How many beautiful people I met and how warm and lovely humans can be. I needed some time of rest. Mental rest and concentration. I reached Myrtle Beach. I had never ever in my life seen so many hotels/motels next to each other. The beach of Myrtle is approximately 8 km and you can only find places to stay. Nothing else in both sides of the street! I wanted to stay 3 days there but I stayed for a week, cause I needed more time to edit my videos and… spend some time in organising what I will need in Miami, who do I need to get in contact with, etc. I didn’t want to be in a rush, like when I left Paris.
 a

One week of continuous computer-work on a mainly sleep-deprived daily schedule. I was also editing one article I had started writing since I was in Boston (on December!) but I had no time to perfect it. I was paying 28 dollars per night (which was insane for me) but I really needed my space and my time. However, the price per night for the weekend was 45$ ! I had no choice but to head again to nature.. I slept in my tent the two Saturdays that I spent in Myrtle Beach. The first was rainy and the second was… cold… very cold!

DSC_0694.JPG
First Saturday Camping Spot Be Like

Actually, on Saturday afternoon (one day before I left Myrtle Beach), I met Sammy. He was with his bike and just a bag! He told me he has no house for the  moment and he is just cycling from city to city until he finds a job somewhere… He asked me If I wanted to camp with him as I told him that I just left my ridiculously expensive motel. Of course I accepted. It was a rather peculiar encounter and the time we had together was well… intense.. We found a place to sleep into the woods, in between high trees and dense flora. We grabbed two beers and headed to the beach were Sammy cooked for me a delicious pasta with mushroom sauce. What stroke me was that Sammy was talking about Jesus a lot. He told me in whatever difficulties he has he thinks of himself as a soldier of Christ and that despite believing a lot in God he hadn’t been to Church lately.

IMAG5049_1.jpg
I Love this picture. “Friendship Baptist Church” in the middle. Christ is where you are looking for Him.

We went to our camp spot and then I realised Sammy had no tent and no sleeping bag and no mattress… I asked him where does he sleep every night and he told me “on the ground!” -What??? (It was -3 °C that night!), if you fall on the ground tonight you will be frozen!

DSC04550
Second Saturday Camping Spot Be Like

At that point I thought how many people had provided shelter for me and also that Sammy cooked for me and bought the beers… I was like “ok, I have a sleeping bag, a tent, a mattress.. I am more than ok, I can share something. Sharing is caring (or maybe… scaring?) no, I am just kidding, scaring not! COLD – YES! I gave him the sleeping bag and kept the other two – I wore ALL of my clothes (9 top long-sleeved layers), but…. that was the coldest cold I have ever experienced. Not in terms of intensity, in terms of…. intensity/time… I can very well describe in words these 10 hours of “sleep” but I think it’s better if the picture below tells the story.

DSC_0803.JPG
The Face Of Cold – trying to show my 9 layers on camera

We split with Sammy on Sunday morning. He went to the Baptist Christian church and I went for the Orthodox one. The awkward was that when we woke up and after having packed, 20m from our spot, there was a police vehicle. We were not trespassing but still it was a bit awkward to pass in front of them with our fully loaded bikes. We waited for half an hour being fallen on the ground and right at the point I was like “ok, we are leaving, the Service has started”, the police left. We reached the road and started cycling (45 seconds or so) and the police vehicle is coming back!!
a
That Sunday I couldn’t really ride. I had an awful sleep and I was feeling powerless.

I stopped cycling in the late afternoon, found a nice spot and slept for 14 hours! Next day, while I had decided to ride at night, rain started at late evening while being in a forest-like area. I found a church that had a little roof in front of the door. I didn’t pitch my tent as there was a camera just above me and also cause I thought (why?) it’s not gonna rain that bad… Result? In the middle of the night I woke up because of rain.. heavy rain.. (03:43 in the video below) Water everywhere.. I was so pissed off… I took 3 big black plastic bags, and put one in the bottom, one in the middle (vertically) and one on top. I opened a hole to breathe…

DSC_0826.JPG
I think I ‘ll never forget that night…!

2 days later I was in Brunswick. I couldn’t find a place to camp until an unfinished block of flats looked promising. Just at the right time to dry all my clothes and sleep without a tent and relatively safe. I was happy.

After 4 nights of camping I was hosted by Majd in Jacksonville. Needless to say I had wonderful time. With Majd we share the same faith (he is Orthodox Christian too). We had beautiful conversations in all subject matters, we ate a ton of sushi because we are xontroi (fat in Greek 😀 ) and went around the city. What was most beautiful though was the spiritual time we had together.. It was a boost for me 😀    شكرا أخي !  (Majd comes from Palestine)

After Jacksonville I slept in St. Augustine. Not very far from J. since it was Sunday and I don’t want to ride a lot on Sundays. This little town is considered to be the oldest city in the USA. Or, to put it more politically correct, “the oldest continuously occupied European-established settlement within the borders of the contiguous United States (1565)” (wiki) (hahaha). In St. Augustine I visited the St. Photios Greek Orthodox National Shrine, an institution dedicated to the first colony of Greek people who came to America in 1768. I was deeply touched by the beauty of the St. Photios chapel.

The following night found me in a place called Mims… I was desperately looking for a place with a roof to spend the night as the weather forecast was predicting rain. I got into a… what exactly was that I am not sure.. In a completely non-residential area, I found a “resort”/development (?) that had an entrance and an exit and something like 50 houses, the one next to the other, relatively cheap constructions. I found a tent under which I wanted to sleep. The bad thing was my tent is orange and it was way too flashy to pitch it before sunset. I Just had my sleeping bag out, got in, close it to the top. Where is the opening for my face, I put a small and breathable towel. This because there were millions of mosquitos around!!! The thing was that the night wasn’t that cold… and in one hour I was literally completely wet! After that, I set my tent and slept very nicely..

12764305_949465388422094_4695136428930025475_o (1)
Mims

After entering Florida, I met a touring cyclist named Mike. It was such a fortunate incident that we met. Not only because we had a great time and I got to know how it is to ride with some company, but also because the next couple of days were very windy and a lot rainy.. And yes, rain is not always an issue, but tailwind certainly is…!
Enjoy!
A

Weeks 14, 15 – Virginia, North Carolina

Tuesday, February 9th, 2016

How can it be that good? Honestly. I am thinking what to write about and I bring in mind all these last days in Wilmington and then I read my last post about my days in Richmond and….. honestly, how can it be that good? Earlier today I caught myself trying to stop myself from laughing alone. It may sound silly/giggly, but while sitting here and recollecting my recent days, I started smiling and then laughing – I can feel my whole body exude happiness. And I say to myself “Hey, stop! Focus a little bit on what you are having now in front of you and start organising your future – time flies!” – “yes, yes, ok, of course, I have to sit down and write about this so very unexpected and goodness-me-so-amasing last week and, also, about the previous week!”

treliariiko12
Well… yes!

[But, before I move on, give me some time here to attempt answering the question twice set above. Firstly, I ‘d like to say: well, yes, it can be that good – this is not a dream or something supernatural. This is my reality for now. A trip around the world sounds really special and amasing and…WoW – well, it is! Why am I saying this? Because…… I built this reality! I dreamed, and thought, and planned, and acted, and tried and re-tried and left and rode and flew and rode again and now here I am, 105 days on the road. It’s real, it’s happening. Even if my trip was terminated now for some reason I would be satisfied. I would be full. This is a huge thing for me to say – myself I always want more. But I really mean it.  I AM NOT SAYING THIS TO PRIDE MYSELF – I AM SAYING THIS BECAUSE I REALLY WANT TO ANSWER THAT QUESTION. HOW CAN IT BE THAT GOOD – I DIDN’T KNOW IT COULD BE THAT GOOD – I DIDN’T KNOW THERE EXISTS SO GOOD A “SITUATION” – I WRITE THESE LINES IN ORDER TO POINT NOT TO ME; BUT TO THE POTENTIAL, TO THE POSSIBILITY, TO THE POWER OF CONSTRUCTING OUR CONTEXTS – TO THE BEAUTY OF PLACING OURSELVES IN THE WORLD WE BUILT FOR OURSELVES.. (Let me clarify though that I have some really bad moments of fear, extreme inconvenience, boredom, exhaustion, annoying uncertainty. However, my mood, my attitude, the way I feel in general is making me very patient at every moment of discomfort). YES!]

Screenshot (291)

I left Richmond the cold Monday of the 25th of January. I was planning to follow a bike lane/trail and reach Williamsburg.. But there was so much snow at the trail that I couldn’t really tell where the trail is. I had also some difficulty in getting out of the city because of the ice…. I fell twICE (haha) and I thought that if the road condition will be like this for the rest of the trip, I can’t really leave today. But, the road got better and I got happier. I reached W. and found myself in an astonishing house, located in a resort. Felt like being in a museum – paintings everywhere and you could tell by every little detail, that was a classy house! I was hosted there by Roy – a really welcoming, smiley, kind, open, friendly and really knowledgeable lawyer. He cooked for me a delicious dinner and I very much enjoyed his historical descriptions (names, places, battles, everything!) and … and you know what, next morning I was a bit late and he had to go to work and he just told me “just make sure you close the door, when leaving”. Can you imagine? He had this amasing house and he only knew me for 10 hours. Well, this is what I call hospitality and generosity and trust.

I left Williamsburg on Tuesday the 26th in order to go to Norfolk. All my previous days were so packed I was feeling I had to stop for a little bit and write down. Pause and reflect. I had my good chance in Norfolk. I went to the place where I would be hosted but there was nobody there. It was 21:00, I was very tired and for a moment I was like: oops.. now,what? I looked for the city center, searched for free wi-fi, searched for 24h McDonald’s. The plan was to spend my night there and do all my on-line stuff and prepare my blog-post etc. I found 24h McDonalds but “sorry sir, our wi-fi is not working today!” – Urgh. I found Taco-Bell but “sorry sir, our wi-fi is not working today!” – Oh my God, is this possible?? I finally found a 24 hr cafe called IHOP (International House Of Pancakes)…
How I got there??

 I spent 13 hours there (from 23:00 to 12:00)! I had 12 cups of coffee and I also ordered “All you can eat pancakes” BUT they stopped serving me after 6 hours there! (Urgh!) I was trying to put in order my internet life there, but, most importantly, I had a very serious phone-call…

[As you know (?) one of the goals of this trip is to visit schools for my dissertation in education. In order for me not to send e-mails in schools I know nothing about, I was trying to enter schools through the Global Network of Schools that is coordinated by UNESCO. (Yes, this “E” right there stands for Education – I didn’t know it either). After 4 months of writing letters, sending e-mails, making phone-calls and being in contact with the Hellenic UNESCO Committee, finally I got an answer that the schools that I wanted to visit are very busy and it would not be able for me to carry out my research there 😦 ]

So, right there, in Norfolk’s IHOP, in-between the 9th and the 10th cup of coffee, with my notebook-diary in front of me and a very rude server that refused to bring me my 3rd round of pain-killer pancakes, this dream of mine in regard to visiting schools around the world, started to fade away. And this because I had no time to send e-mails to unknown schools and tell them that “I am at your city now, can I visit your school”. I really had to go at least to 1 school in the USA in order to set the basis for a comparative research that is kind of all-inclusive (USA, Latin America, Africa, China, Russia, Europe). So, I was very sad and upset, as I couldn’t also find the time and the place to do all the preparation necessary to send e-mails in schools. I was about to enter North Carolina’s Outer Banks, be there for 5 days, camp and be alone for a bit in the wilderness (I had no camping yet in the USA).

But then again, while being very sad and disappointed, I did what always makes me feel better. I delved into my thing-self. (Your what?) Yes, it sounds awkward. By “thing-self” I mean all the tangible manifestations of my personality that are to be found in expressions of mine (in the form of notes, photos, poems, collages, drawings, plans etc.). I checked my notebook, I checked my electronic diary, I even checked my Facebook Profile and Page. And I saw myself’s submitted expressions of compact meaning. Right there, conscious and careful arrangement of things in a picture. Meticulous picking of words in a poem that is not a Poem, but a beautiful and meaningful (to me at least) and compact array of words. Stimuli that relate to memories that relate to songs that relate to people. All combined. And right there, in this spatio-temporal and bit artistic expansion of myself I said “Woohoo man! That’s interesting, that’s beautiful, that’s… you! I exist!”

 cogito ergo sum – creo ergo sum
(
I think, therefore I am – I create, therefore I am)

So, in looking at my notebook I also saw all this preparation I had done for this trip and all this effort I put into this, and I saw “Nορφολκ” (Norfolk) in a page I wrote  8 months ago, and I said “well… visiting schools is a part of it. You do your best from now on and when you get out of the Outer Banks, find a place, concentrate and send some e-mails to schools – you never know”. Before though I got to open my notebook, amid panic and sadness, I called my friend George. When things turn shitty he is my first line of defense (even when I can’t reach him – I am trying to think as he would do – I carry him) 😀

3 months on the road, today! The sun rises in Norfolk, Virginia and I open my preparation notebook and see Νορφολκ there, and the date was 2352015, 8 months ago!
Nορφολκ is there, in my preparation diary, 8 months ago… Sunrise, IHOPe

So, that was my time in IHOP, the last Tuesday of January. I was waiting for the rain to stop and I hit the road sleepless, moving to Outer Banks (OBX) – I had no idea where I would stop that day, where I would sleep that night.

(At IHOP I had some time to investigate online the wildlife of North Carolina, as I would be camping for the following 5 days at least. I saw that there were black bears there and I was a bit scared. I thought, though, that I will be sleeping in residential areas… I didn’t know what I had in front of me…)

I headed South and East until I reached the Atlantic Coast. From that point I would be riding only South, in parallel with the seashore. All good until that point. However, I didn’t really know what the landscape looks like in OBX and I also had another issue. A krak in the rack! On my way to the Atlantic Coast, an awkward sound from the rack hit my attention. I look there and… I kind of fixed that and moved on. At some point, before the sun set, I am in front of this:

Daemn’t! This was my only way to ride the OBX! I want to go this way! Urgh. I was very annoyed and I had an inner battle – what should I do? After taking some time I thought that “I am in a foreign country, in an unknown context/environment, where laws are enforced – I should obey and go back”. So, I just left! I started going back really disappointed. After a bit there was the wildlife refugee station – I thought I should ask – nobody there – It was closed. I saw 2 cars in the parking lot and went to ask for some advice. The first one told me “yeah, it’s closed now because it’s the birds’ mating season. It’s better not to go” The other one told me “yeah, it’s closed now, but it’s only 10 miles, make a quick and you ‘ll cross it in less than an hour. Since there’s nobody here, nobody will check and punish you. There are bears in the wider area, but they sleep at this time of they year, don’t they?” As  you can imagine, I followed the 2nd one. I went in thinking: “I ‘ll be fast and I’ll be at the other side in less than an hour” – (in retrospect, how silly was that decision!)) I was going fast in the unpaved road, having forgotten about my broken rack. After 1-2 kms… KRAK!, my rack broke at another point too and now it’s…well, useless! I  am at a wildlife refugee, in an area I shouldn’t be, where bears may be around, and the sun is about to set! OOPS! I put all my stuff in my shoulders and walked my way out thinking about where I will spend the night? and what about the bears? Pffff…..

My frustration went away in a matter of 5 minutes, as I reached the station…
But.. let’s take it from Norfolk…

So… I woke up at 05:45 am at a camping spot I shouldn’t really be, I pack my stuff and head to the ferry. It was a 2 and a half hour trip so I had time to prepare myself for the following journey. I didn’t know where I will stop or sleep. The plan was to reach Jacksonville (135 km) and maybe a bit more, then wake up on Sunday morning, ride the rest and go to Church in Wilmington. But it was already 10:00 am…

I had severe saddle sores so I was wearing 3 padded shorts in order to be able to ride. That was an epic journey!

I reached Wilmington at 2130 – exhausted as I were, I hit the city center and… guess what, I looked for a free wi-fi in order to find a place to camp. So there I am, on a Saturday night at a very central point (full of bars), with well-dressed people all around me. Myself is looking more like a homo sapiens on a fully loaded bike, rather than someone who is looking for the best bar in town to listen to an awesome live music show and enjoy some cheap beers. Well….  I was both!!!

SC
30/1/2016 – 229 km – 9:47:26 riding + 11:42:11 total time – 23,5 kph average – 5.825 cal – 23 kg load – no electric assistance  (tinyurl.com/ztznos9)

A man (Josh?) approaches me  with his bike: “you need help? directions?” – “actually I am looking for a place to camp” – “follow me!” – “yes, sir!”. We are in front of Scrap Iron Art Gallery, Wilmington Downtown. Josh introduced me to Murphy and Murphy introduced me to Brandon (the owner of SIAG). I was to camp at his backyard but after the live music show I fell asleep at the sofa and he let me sleep at his bar without him being there! He asked me “can I trust you?” – I assured him and he said… “just make sure you close the door, when leaving” – again, the same! What a country?! What a people?!

I woke up next morning, Sunday the 31st of January of 2016. I could hardly sit on the saddle, honestly. I found the church (St. Nicholas). I enjoyed the Service a lot and the sermon. Right upon the end of the Liturgy ms Stacey (Anastacia) approached me and started talking to me – being interested on who I am, what am I doing, etc… We started talking and it was such a pleasant surprise. She was the wife of Deacon Thomas, and they invited me at their place for lunch… Well… they hosted me for 3 nights!!! I am so grateful to them. Not only for the provision of food, shower, a place to sleep, but also for their lovely company, their wonderful family. I felt like a family member, really. We had a lot of discussions on spiritual issues and I was so interested to hear about their journey until they found the orthodox faith. It was such a boost for me…. You see, people who are spiritual wanderers and finally they find their “port” have a lot to teach to us. Things like being consciously and voluntary a member of Church, like being grateful for inheriting the faith of your forefathers, like being a soul that seeks God everyday. Thank you!

DSC_0624

On Sunday, when leaving Church with Deacon Thomas, we saw mr. Alexandros. He approached us and was very interesting in who I am and how come and I am in Wilmington etc… Next day, Monday the 1st of the 2nd, I went to Starbucks in order to organise myself and send e-mails to schools… Mr Alexandros had called Deacon Thomas in order to learn where I was.. so he came and found me at Starbucks!!! We discussed a bit on my trip and I expressed him my disappointment about  UNESCO schools. His wife, professor at the University in Education, may could help. She came at Starbucks to meet me and at the same night we had a dinner at Giorgio’s restaurant, along with mr Nick and Ms Nena and Mr Yannis and Mr Alexandros and Ms Eleni! Apart from enjoying their company so much I loved getting an insight of what it means to come from Greece in America looking for a better life, or what it is to be a Greek born and raised in America. It was such an enriching experience for me.

But, back on track, at this dinner I let the company know about UNESCO schools  and about my dissertation project and Ms. Nena said that it may be very possible to visit a local private school. She asked for CV, documents, etc., I turn on my tablet and in a matter of minutes I send the e-mail with all the documents necessary. They print it there and on Tuesday morning (the nexrt day!) at 0930, I get an e-mail that I can visit the school at 1230!! Hoorraayyy!! Amasing?

I spent 3 days there, observing class lessons and interviewing one teacher and I was… fascinated. I can’t reveal anything else as research matters are a bit sensitive. I ‘d like to let you all know, though, that I gave a presentation to the kids of the school, showing them some pictures and demonstrating the bike. IT WAS FANTASTIC! Thank you all at the school for this warm and wellcoming hug of yours!!!

12694815_939972456038054_6208539336724991907_o

Finally, I ‘d like to let you know that I am deeply grateful to Mr. Yannis Kartsikaris, from Edessa! What a man?! Generous, helpful, warm, friendly. Without him my short time in Wilmington would be a lot harder!!! He hosted me at his place, he showed me all around Wilmington, he introduced me to his kind and very interesting friends, and he was always taking me from place to place with his car. (You know… it’s not the best to go to a school for research being sweaty…). 😀 😀 😀

12698486_940957765939523_9089565713313864709_o
The Fernandez Family , Ms. Eleni, Mr Yannis, Mr Nikos and Mr Alexandros!

I got into some details here only to draw the picture better…to make clear how… one thing leads to another… how sometimes making no plans is better.. but most importantly how people can be very polite and warm and showing love. Love! So many lovely people out there!

During these days I learned that no matter what’s going on, how hard it is… you should just “keep walking”…. “just do it” and things will get better. I always say this to myself in difficult times. “it’s just a matter of time Angelos, nothing is infinite. It will be over”HA!

As a goodbye, a realisation I had when cycling on the sand, upon entering North Carolina.

DSC_0431
It is hard to leave your mark…

Riding on the sand like the one you see above was sometimes difficult and sometimes very very difficult! But there was no obvious reason why this difference. I mean the sand was looking exactly the same at every moment. The point is that when I was looking back at different times I could see my trail when it was very difficult to ride, but there was no trail when it was easier. The conclusion is. It is hard to leave your mark, but it’s worth trying!

12418899_948279875207312_8726310239358924600_o
…but it’s worth trying!

 

Weeks 11, 12, 13 – New York, Pennsylvania, Washington D.C

Τhis is Monday, the 18th of January, 2016
Washington DC – 14:32

I am writing from a Barnes & Nobles / Starbucks – bookstore / cafe right now. If we consider myself and my equipment (all the stuff I carry in this trip) as one, I am so spatially  e x p a n d e d  at the moment. I am sitting at a very certain seat here so I can look on my left, outside the store, for my unlocked bike, and on my right, 10 m away, for my phone which is charging at the tablets’ exhibition space. All my stuff is at the Hostel, but I can’t really go there right now as I have checked out and I just have my bags there temporarily. Why? Because I would have been going to a couchsurfing host for today and tomorrow, but she cancelled. (However, she told me she is asking a friend of hers if he is available, so I am waiting for an answer now). Not sure where I ‘ll sleep tonight.

EXPANDED BUT COMPACT - ONE - 4
“…if you consider myself and my equipment (all the stuff I carry in this trip) as one…”**

Maybe I should be worried, but I am not. If I can’t find a place to sleep I ‘ll stay at the hostel for 2 more nights. I can afford that. [Yesterday I was walking in Georgetown (Downtown Washington)  and I could see people sleeping outside… Can you imagine? At -7 °C !! Well, I definitely can handle uncertainty as to where I ‘ll sleep tonight]. I am staying for a bit more here in Washington DC as I need to get some rest.. I had a very intense pain on my right knee and on my left high instep the other day arriving from Baltimore.. That night, at bed, before I close my eyes I was kind of terrified. What if… my knee gets worse.. What if this pain is recurring.. What if.. I can’t continue… Brrrrr…

Thank God, it feels better – I guess because of the rest. I like a lot this phrase of Einstein:  “Insanity is doing the same thing over and over again, but expecting different results”. Not being insane myself I went and fixed the way I sit on the bike.. I had no other issues previously, but I really felt I had to change something on the way I ride… I had an appointment for a special bike fit session at The Bike Rack DC, that normally costed 125 $ – they charged me nothing and I am very much thankful about it. I also cancelled my flight from Miami to Bogota. It was on the 11th of February. No need to rush, really. I checked the weather in Latin America and Africa if I go there later and it seems ok.. I am also looking at travel insurances.. It is very expensive (1250$ for 12 months and global coverage), but this is the wise thing to do right now. My body takes me to the next city and I have to respect it.

Despite facing the aforementioned difficulties I can say I very much enjoy the USA. Ι am now close friends with the idea that I am not a tourist and that sightseeing is low in my to-do list. I don’t even like the idea of being a tourist, actually – tourists tend to consume sight-seeings, landmarks, museums. They seem to care more for taking pictures there rather than learning how-what-why and all the specifics. It’s not that I have a… touristic complex, no. Myself is this type of sightseeing-consumer sometimes. But now my priority is to meet people, spend some time with them, go out, talk on politics, on relationships, on the way of life is here, and this kind of things.

IMG_1653
“It’s not that I have a… touristic complex, no…” Hahaha, I ‘ve been waiting since Albania to make this joke 😀

Ah! I finally bought a camera – it’s a used Nikon Coolpix A, with 4 buttons that do not work. But I hope it will take good pictures – haven’t really tried it yet. I tried hard to open and service my old one, but in vain.

Screenshot (285).png

New York City was fascinating… was… amazing. I planned to stay way less, but finally I spent 13 days there. Although I was kind of negatively predisposed, as New York may be considered the very center of capitalism (and capitalism is not my best friend), I super-enjoyed my time there. I can’t believe I didn’t actually go to the Liberty Statue or the Museum of Modern Arts or… but.. honestly I don’t care. It wasn’t that important for me to go there. What was of greater importance was to feel the city, feel the vibes, meet new people, discuss and have fun. All done. I can’t describe how happy and full I feel for spending time with my cousins there, Christina and Panos -and specially Panos, as I was living at his place. We had our walks, we had our nights out (not so successfully – hehe). I had greek souvlaki in Astoria, I played football with Panos, I met his friends, he showed me all the cool places around to eat.. from pastrami sandwich to chicken n waffle, to frozen yogurt or ice cream with salted caramel, to Shake Shack burgers… I had a glimpse of what his life looks like and I really really enjoyed that – sorry, no details on this 🙂 . I had a lot of walks around the city and even more rides, actually. It was very convenient to navigate in this city, as it is a grid – streets have numbers and not names. Descartes would approve 😉

DSC01597

From multiple conversations with locals I got the idea that money and status do matter in New York City. When you meet someone, some of the first questions usually are where do you live and what’s your job. Or, you meet someone and you feel that he/she is trying to see how he/she can get advantage of you. This may very well not be the norm. But it is certainly there. I have to also let you know that Americans (or at least the ones I meet) are very straightforward. Some days ago, I was told in the Post Office in NY “look young man, I am very very tired and I am not gonna answer same questions twice.. you want this package shipped, yes or no”… Which was ok.. I like honesty. (although it is rumored that people from NYC are rude)

12489281_927623550606278_4711623823055527438_o

I also have to mention one night out I had…. I went alone to a couchsurfing meetup event.. I met a Lithuanian and a Chinese guys who were currently living in the city. We went later to a Bulgarian bar that was… amazing.. It was just a room actually, not very big.. And you could see so many people from all over the world.. I was sitting at a corner and smiling as I was observing this multicultural atmosphere and as Vilus (from Lithuania) was buying me drinks.. (Thanks man!) You could see people from Asia, African-americans, Latinos, Americans, people from Europe… all dancing… every one in his/her own way… Unconditionally, unconventionally, free.. It was unique… (I am not sure how I made it home, I certainly know though I had a burger on my way back).

On Tuesday the 12th I left New York City to reach Philadelphia.. I had to take the ferry and then ride for 162 km..

I was hosted by Maggie in Philly for 2 nights and I’d like to wholeheartedly thank her for… waiting for me (as I was almost 2 hours late), for making for me a list with things to do and see and…eat!, and for having such a great time, actually.. We put some music we both like, we chat and sung a little bit…  she has an amazing voice! We had some beautiful conversations but something I kept was what M. told me about the average American. He/she may not be so interested on, not the President of the U.S.A in himself, but this level of Politics (congress decisions etc.), as he/she is more interested in the local politics, what the state does.

On Thursday the 14th of January I left Philadelphia to ride a good 192 km to reach Baltimore.. Well I didn’t actually did 192, but 172, cause I risked a little bit, and as a result I had troubles with the police…

The only unfortunate with my stay in Baltimore was that it was so short… I am grateful to Christine for hosting… I really much enjoyed going out for dinner with her friends.. I had this amazing crab patty (that I really ignored its existence, I thought it was only in Spongebob squarepants – hehe) and also it was very interesting talking with different people on what they do, if they enjoy what they do, what’s their view on politics (there was a political debate that night)… Christine was so kind to make breakfast for me and, also to take a neat picture of me ready to go.

20160115_120024

On Friday the 15th I left Baltimore to go to Washington DC. It was only 70 km and I thought it would be really nice and smooth… Well… not… I had a very strong pain in my right knee, so that I couldn’t really move my leg in a circular way. I was practically pedaling only with my left leg.. and this resulted in strong pain on my left high instep.. So, I took my time here in DC, in order to get some rest… The fun thing is I met in the hostel Antoine, from France and Alberto from Italy (they didn’t know each other) – we went in Georgetown for a drink (that was actually a burger, as I had forgotten my Identity). These guys have already been travelling in the USA for a month or so, and we had a nice conversation on American culture, on European Politics, on refuges, on Muslims.. So very interesting and fulfilling. The view of Alberto was that he could live in the USA as everything is in order and if you work hard you can certainly make money.. Which is indeed true..  But that was a long talk..

DSC_0018
On the realization that we are on the bus going home with the same man that we were on the bus when going downtown…

*  I meet a lot of people and this is so very much interesting as I can spot some things that are in common in people’s thought. In the American lifestyle, along with the social media wave comes the dating app fashion (Tinder, Hinge, Coffee meets Bagel, Hitch, Match, Badoo, etc.). I don’t want to be deterministic or dogmatic here, but I want to make clear I don’t like these apps myself. As one of the persons I discussed about it put it: we forget how we do it (meeting and flirting) in real life as just by holding your phone, you don’t take any risks. I was also told by people that “I don’t like it, but I do it”.

** I mean, my sense of self-space while on the trip is not only about myself. I feel I occupy more space as I kind of expand to encompass my “materiality”. I have to constantly know where all my stuff is. I change places very often and I have to be very aware of my belongings. I ‘ve already lost two bag rain covers, my helmet rain cover, my lighter, and… who knows what else?

23rd of January of 2016, Saturday:

I am in the seventh heaven of happiness. I am now writing being seated on the sofa of the first floor of an egalitarian, anarchist, income-sharing community in Richmond Virginia. Complicated? Well… a great team of lovely people focused on living and working collaboratively under the same roof. I am so happy I ‘ll spend my days with them – So far, amazed by their DIY projects (e.g. bike-powered washing machine!) and their participation in the http://foodnotbombs.net/ (we ‘ll cook food tomorrow for people in need). I am having some very thought-provoking conversations here on all the adjectives above (egalitarian= non-hierarchical -> can be functional?, anarchy -> is it realistic?, income-sharing -> why??), but I ‘d like to stress 2 issues here that struck me the most.

11057468_934600493241917_4376704271548297893_o

1) It is something Emmett told me… that he actually, by being here he… saves time… Time to spend on things that are really important – on personal growth. On meaningful interaction, on reading/learning, on creatively producing, on building his context of living on a more ecological and sustainable basis. Gaining time for what is more important…… Sounds so simple, but is so unconventional. Gaining time instead of…… well, working like crazy all day…. for who and for what? Intriguing, to say the least.

2) I ‘d like, also, to emphasize an aspect of the “income-sharing” part. And by income-sharing we mean that whatever income a member of the community produces goes to the community. Not a part, all of it. What I liked on this is its self-regulatory power. A system-of-living like this would make myself more conscious on what I spend and how much. E.g. I love chocolates and candies, right. If I wanted to spend 50$/month on sweets, this would be too much for the common-sensical way of distributing money. Same pot would force me not to exaggerate on things. Collective here can be a self-correction tool. Cool?

DSC_0142

Oh……. I forgot! Yesterday!  Yesterday was an amazing day, honestly.

I woke up in Fredericksburg in a beautiful, comfortable, well-decorated house with lovely people, Beth and Terry, who have a place in my heart now. [I was hosted there for 2 nights and I had a really great time. Apart from the super-tasty dinners and breakfasts, I had enjoyed a lot our conversations! I learned about American History (and in particular, Civil War) and also about the american health care system and more. I also enjoyed a lot our conversation and B&T’s input on personal matters. It is really fantastic how comfortable and close you can be in a matter of hours with some people. With some wonderful, warm, open, friendly people.. Beth & Terry thank you!]

DSC_0112
Terry-ble mistake there… Sorry tall man! 🙂

So I woke up at Fredericksburg and I had a rich breakfast (Omelette, cheese, mustard toast and pineapple on the side, coffee cake and espresso – yummee!). And then I had a very beautiful ride in the countryside, with next-to-no traffic, traditional american houses and I also saw 2 deers! I was going as fast as possible cause I wanted to reach Richmond before the snow storm arrives – but the storm came earlier… I was seriously afraid that it’s gonna be very bad and everything will be paralysed in 10 minutes. So I tried hard and I rode in the snow for 2 hours. It was a lot fun and a bit dangerous and I fell once because I couldn’t tell where the road ends. But after a while it was so good because I knew I was close to my destination… even the cars couldn’t move, and there I was, going slowly and smiley..! How cool!

So I get to this super-duper amasing place where I am now. I put my stuff in place, and later we all went to some friends (driving the jeep in the snow – slow and fun!). We ate, drunk, and went outside to slide in the snowy slopes of a park.. (I had none of this cause I was SO full). BUT, WHAT A DAY?!

It’s kind of…. awesome.
I go to bed and I think of my days… today and yesterday and what I am doing, who I meet, how I feel. I am so lucky*. I am close to tears on the micro-realization of how cool is my time now. And then I go to a macro-realization of where I ‘ve been so far and where I am going to be and I am ready to explode, honestly. My inner voice goes like this “gkigthwaefofna – you have work to do when you go back” – meaning, you are the receiver of so much love and you are having so much great experiences. When you go back to Athens you have a mission. To do something that expands. Something that reaches the many. Something beneficial for many. Something that shares the love back. 

*Luck is God’s nickname to me.

Weeks 8, 9, 10 – Massachusetts

Screenshot (252)

Hello World (part I),
28th of December of 2015, here.

I am typing these words having already spent 11 days in Boston. That’s a lot, but actually I am kind of stuck here as I am waiting for a package and I can’t leave before it arrives. It should have been here before Christmas, but… nope. And the thing is I don’t know when it will be here so I can make a schedule. I feel like a fish out of the water… I wanna ride! I wanna see USA! You may say, ok, look at the bright side, more days to explore Boston!

troubled
Troubled.

Well, not exactly like this. I don’t know why-what-how but my situation is one I am feeling sleepy all day. I drink coffee but I feel sleepy. I had days during these first U.S.A weeks that I was sleeping for 15 hours at night and then had 2-3 hours of sleep during the day… Apart from that, I spend some time in Church, since it’s Christmas time. I have found an excellent Bulgarian Orthodox Church very close to where I stay and I am going there every other day.. I enjoy services there so much and I am very happy I met some young Orthodox people from the States.

I also had my bike repaired by Shean at Giant Boston bike shop… I am grateful to this guy because he was so generous… He cleaned my whole bike (which I hadn’t done for the last 2 months….), he replaced the chain and the cassette for free, and he also gave me for free a lot of stuff…Appreciated.

DSC01011

Furthermore, it annoys me so  much that I am in the USA for the first time.. everything is so new and… special, and my camera is not working. The official service needs 300 $ and I have to ship the camera. The unofficial service needs about 150 $ but they don’t know how much time they need cause they have to order stuff and this takes time… The camera just gives me a black screen. All the indications is there on the lcd but no normal picture can be captured, only plain black.. I saw a lot of youtube fixes but none of them gives results. I like my camera so much. I am now dedicated to fix it myself.

Screenshot (5)

In addition, I am a bit worried about my budget running low faster than I estimated. I spent for food, accommodation and miscellaneous stuff for 7 weeks in Europe, 840 €. Which is…ok, I think.. But I also spent 220 € more for getting to the airport and buying extra kilos (and some 100 € on software for videoediting-timelapse).

Now, as far as the USA in itself is concerned… First impression? I am amased! People here are FRIENDLY, OPEN, KIND, GENEROUS, SMILEY, HELPFUL (so far, eh)… Example: When I landed here I was trying to ride from the airport to the city center without getting in the highways.. After some time and many attempts I was desperate and got into the mini market of a gas station. I asked the cashier if she knew a way to the city that is appropriate for cyclists. She didn’t know, but she started asking “Hey sir, do you know…”. After 3 minutes there were 5 people around me, something like a consultation, trying to find out what’s the best way for me to get to the city… I was smiling like a 7 year old..

But everywhere really – you go into a shop, you ‘ll probably find someone who likes the his/her job and is smiley – I went to a cafe yesterday and the lady at the cashier asked me “how are you today, sir?” – (yes, I know it’s part of her job, but I can tell when someone is unwillingly doing something or not).. Even random people on the street are very helpful. I am happy to ask for directions here, really. One lady at the bus stop just started talking to me about how people are afraid here of the strangers (and that they have guns at home) and stuff. We had a good 20 minute conversation.

There are also a lot of guidelines, here, on how to behave. Labels on the street, on the shops, everywhere. And also, do I need to mention that everything here is… extra large.. The streets, the cars, the supermarkets…

Oh, I should mention that I celebrated Christmas at the Annunciation Greek orthodox cathedral of New England. After the Liturgy I was invited at the house of Papadopoulos family at a festive meal that was such an experience for me and I enjoyed it a lot. These people just opened their house to a total stranger and I am so grateful about that. The father, Mr. Alekos, has spent over 40 years in the U.S.A and, in answering my questions, he was telling me how valid they are the “American Dream”,”…the land of opportunities” etc. (if you are working hard, of course, and you are relatively smart).

At this point I wanna thank from the bottom of my heart Marios and Mihalis for their warm hospitality in Boston. It was really important for me to have my first days in the U.S.A in a proper and comfortable place.

somanythanksMM
Mihalis & Marios, post-graduate scholarship students at the Harvard Graduate School of Design. Well done guys and many thanks!

On a personal note, now,

Ι felt kind of lonely these days. I mean… I enjoy being alone, especially when I am riding – it’s fun. [Of course some company would make the journey less boring, sometimes]. But, these days, I don’t know – a bit lonely. Not some being-far-from-home-during-Christmas loneliness, no. I know there are people who love me and I can call them whenever I want and feel their presence.. I hadn’t really something important to share. But sometimes you wanna chat with a close person of yours just for everyday stuff. You know, just share some thoughts on ordinary stuff. How have I dealt with this feeling? I responded to my self with an “empathetic nudge”: imagine how many people live alone in small or big apartments, how many are alone in  hospital rooms, how many elderly don’t have someone. Or even, and that’s closer to my reality, how many fellow-Greeks may feel being abroad, away from their country, away from their beloved, distanced from a place they love. Conclusion: when I feel bad or awkward, I look from above, the macro-image, I place myself in a broader context. At the time, I felt being one with all these “stand-alone-units” around the world -> not alone anymore. Cool how perspective and thinking can change your feelings… (When I finished this paragraph,  i grabbed my coffee and I saw this on the cup )

IMAG4710
What are the chances???

Oh… and there is another feeling knocking my door these days. I think this is because I am not changing location for some time and I am pretty much alone to spend some time… thinking in retrospect.. It has to do with… well, how realistic is my travelling proposition. It is this fight between the colorful (dreaming and believing in the potentiality and in the inner hidden powers of yours) AND the neutral (living in a reality of limited time, money, energy).

Screenshot (253)

I think the seed was this animal cry in Paris… I got afraid my friends at that point. Fear. I had never experienced fear in my life. Like fear, real sense of wearef*ckednow. So, these days I am having recurring thoughts about encountering bears, about snakes. And all these obstacles I had so far, with the weather, with the road, with finding where to sleep. I mean, at the time  (when I was having all these issues) I had no negative thoughts or even negative feelings [cold? ok.. I am cold but hey I am out here – going around with my bicycle – from country to country – how cool is that? -> no cold) – you know, I was so excited. I am now, too, but now I can look back at the first completed part of the journey and look again in front of me. And be more realistic. Latin America.. Africa….Africa… Africa…

Of course I want to go there so much and see these people – how they live, how they are. I had no thoughts of by-passing a part of the journey. I am just feeling a bit afraid and… awkward and.. i-am-so-small-this-is-too-big.

Before we move to “Hello World (part II)”, which is below, you can have a look at how I get to Boston.. Or… 19 minutes on “25 hours in a day”!

Hello World (part II),
3rd of January of 2016.

4 days so far in New York City. What’s been happening….?
I couldn’t wait more for the package to arrive and I also didn’t want to ride on the 31st, so I left on the 29th in order to ride a good 370 km in two days and reach New York… Well, I woke up on the 29th and everything was white! (First day for this year!) I was happy looking the nearby roofs full of snow but my smile faded away as I saw the streets condition. And that was….. snowy, icy, waterish… 😦 I said “well, no matter what, I am leaving Boston to-da-y”. This is what followed.

So I said “ok I ‘ll take the train”.. I went to Worcester Train Station. There was no-one there. No tickets office at all. Just a security guy – I told him “I wanna go to Hartford, do you know..”, he said “I don’t do Amtrak, I do Security” (*Amtrak is the National Railroad company)… I went to the platform, I asked around, they told me “you can’t go to Hartford directly from here, you have to go to South Station and then take the train to Hartford”. I bought a ticket from the machine – it was just 10 $ and I am like “yes, South Station must be somewhere around here…”. Well… no.. I started talking with some people at the train and I realised that South Station is the central station of…… Boston! Goodness me, why didn’t they name it Boston Central Station – Boston Train – This Is Boston, People or something similar.. Ohhh (**then I remembered  the central train station of Athens that is called Larissa Station (Larissa is a Greek city pretty far from Athens…). I went to South Station and the last train to Hartford had left an hour ago… I spent 7-8 hours wet, with constant rain/snow/hail, I had 2  falls, my phone got wet and it’s not working, and I was again at the same city – Oh!

There was no alternative left – if I wanted New York for New Year I had to take the train. I didn’t fancy at all this option cause I wanted to ride to New York but I my choices were limited. However… bikes are not allowed at this specific route (from Boston to New York)! My only option was to fold it and take it with me as a luggage… And… this worked out! Thank God!

WIN_20151231_00_35_11_ProAt New York I am being hosted by my cousin Panos..! I am so grateful to him because he showed me some very cool places to eat in New York and we also had an awesome bike ride and party in New Years eve! I had such a nice time so far in New York..

New York is simply… amazing… I have been in some cities in my life but this is… extra ordinary. You step in the middle of an avenue and just look at the horizon…Everything is so big! Tall and pompous and majestic and impressive and imposing. Every 100 meters I am like “wow…just..wow”. Put this place at your travel destinations list and save some good money cause everything here is… expensive!

Now, I need to tell you about another incident with great importance to me. It was not just a moment or an event that fired like fireworks do. It was a continuous internal worry (like an upward slope) that peaked the night of the 30th of December. Panos (my cousin) put a tv series on (Long Way Down, with Ewan McGregor and Charley Boorman) that had to do with 2 guys riding their motorbikes in Africa (from Tunisia to South Africa). I liked it a lot and it indeed bear resemblance to what I am having so far (in terms of the nature of the questions travelers pose). The only thing different was the landscape and the very very very poor infrastructure that you could see in the African countries. And also that these guys were riding motorbikes. And also that they had a crew, and cameramen and doctor..

I am alone.. and I will be facing some really big Questions… there.. Where do I eat, where do I find water, is this place dangerous to camp, where is the closest bike shop?  Ok, pretty much all these questions are familiar to the questions I was seeking answers to these 7 weeks in Europe.. BUT I failed repeatedly in answering them properly so far… That’s the thing. I was saying that Europe is a test to see if the whole trip is possible… so if that was a test I had really failed…  I enjoyed so much all the unexpected occurrences and surprises but this is not how I should proceed further on. I can’t imagine myself in Africa getting lost so much, looking for a place to stay at the very last moment, having surprises with animals in semi-forest areas, etc. I mean, I know these will do happen, but this should be the exception, not the norm.

I need to focus more on the months coming and plan accordingly.

So, there is only one big resolution for year 2016. Only one. I don’t know what exactly it needs this wish/goal to be fulfilled but this is it. Plain and clear.

“Do not leave stuff for the very last moment”

final.gif

The intention with the above sequence of images is to capture not only how fast years/time pass by, but also the need to pause and think and reflect upon our actions – stay alone a little bit and examine ourselves. I also liked the…reflections of the screen (image of me) into the glass (apple cider & whiskey!) – this is because I am pondering on my activity as performance mediated through Cameras-Facebook-Blog etc.)

The intention with the below sequence of images is to give you a glimpse of what Boston looks like. My camera being broken I acknowledge that it’s really nothing special. (More on New York at the next Post)

Week 7 – Switzerland, France

                                                                        Inner Dialogue : Writing a Blog Post

11 days – I had: proper rest and family love in Zurich, a perfect host in Basel,  a terrifying night of camping in Villersexel, a last-moment and luxurious camping in Langres, a train in Troyes, my friends in Paris, before-the-flight stress in Charles de Gaulle Airport, 20 minutes in Iceland, 2 hours under captivity in Boston Logan Airport, heavy rain and finally peaceful, warm, feeling-like-home environment in Boston.

WEEK 7

Let the video tell the story.

So yes, from a point and then I knew that the 230 km was unrealistic. I started not feeling really comfortable with the (dark + fog + 1 lane = dangerous) equation, so a beautiful and full of leaves spot by the road seemed the ideal place to camp. When I was setting up my tent I started listening to owls and I saw one little squirrel. I enjoyed it at that moment but also I was really attentive to any other creature because I didn’t want any surprises and it was dark already. The thing is…. I woke up in the middle of the night out of very loud animal cries… I know it wasn’t something small, it wasn’t familiar and it wasn’t very close. It was somewhere around… I have never been more frightened in my life and I don’t ever want to find myself in a similar occurrence… (Now I was typing these words I got really curious to find out what animal was that. The sound was very similar to this  one………..) I was thinking what should I do.. Should I leave?  (It was very difficult to pack everything fast in cold and dark, so I just stayed there). I started praying and soon enough I slept again… I saw in my dream my godfather… reassuring me that everything is ok and I shouldn’t be worried… I woke up again and again but I was feeling like this issue is arranged. Thanks none 🙂

At my first day in France a very touching incident took place. I was standing by the road, looking at my gps where should I go. At some point a car came by me with a French couple that insisted on helping me find my way. They indeed took me from a “secret” road that saved me 4 km, but this was nothing. They stepped aside right before we separate so we meet each other properly. After telling them about my trip the French lady went into the car, came out, and gave me 40 euros and a chocolate bar!!! While I refused to accept them, she just forced her hand into my pocket! Merci beaucoup Gerard and Sndrine!

And now the 11th of December. A very special day that I woke up very cheerful…! (yes, this is how the time passes when you are alone for so many hours)

I finally got to Troyes and took the Train to Paris. I paid 27 euros for 1 and a half hour trip without a special for the bike… But hey, I am having a folding bike (see below)!

To sum up, in 4 days I had 462 km in 26 hours. Everyday it was getting a lot more difficult and the last day, even from the very first miles, I had sore legs totally unwilling to turn the pedal.. All of this, thought, had soon been forgotten, as I rode out of the train station, down to Paris neighborhood called Marais. From the very beginning Paris seemed to be very vibrant, alive. I fell in love in 10 minutes and the smile couldn’t leave from my face. It stuck there even more when I met my lovely friends George and Dafne (who came from Greece), and Rania, Georgina, Nefeli, and Mr. Konstantinos Anagnostou (who came from London). We had 3 wonderful days together!!!!

I could write a book in regard to our time in Paris, but since “a picture is worth a thousand words”, I ‘ll opt for creating a gallery that’s way less time-consuming 😉

And now, two words in regard to my last day in Europe and the first day in the USA.
“I always wanted more hours in a day so I don’t need to choose between sleeping and other cool stuff. Well, yesterday (17/12/2015 was the l o n g e s t day of my life! Literally, I traveled in time and space! Left at 16:00 from Keflavik airport (in Iceland), and reached Boston at 17:00, after a 6 hours flight! Woke up at 07:00 in Paris and slept at 08:00 (in Paris time) in Boston! Well, a 25hour adventure! Send cards by post / take the huge box with the bike at the airport / fly to Iceland / fly to Boston / leave the airport 5 hours after landing (kept in the U.S. customs and border protection + re-assemble the bike / ride from the airport to Boston in rain and no maps and highways (took a train to avoid them)/ Woohoo!

Packing up the bike!

 

Yes… I didn’t tell you that my camera stopped working… 😦 You can turn it on and all the indications are on the led screen and everything seems to be OK apart from the fact that it just shows black on the screen, and it takes only plain black photos… Error E32… :/ So, here is the last pictures from my amazing camera. Accompanied by pictures shot by Dafne and George, with their own cameras.

The Orthodox Cathedral of San Giorgio dei Greci in Venice, Italy

Monday, November 30, 2015

I enjoyed this Service a lot! We were few but it was so vibrant and powerful. ( I prefer the church being with less people that actually want to be there and participate, rather than a church being full of people that are physically there but in essence they are everywhere but the church). I very much enjoyed as well a coffee we had after the church with the kind priest and the rest of the faithful.

Serbian Orthodox Cathedral of the Transfiguration of the Lord, Zagreb, Croatia

Sunday, November 22, 2015

This Sunday I didn’t know what time the Service begins at and I had slept only for a couple of hours the previous night and I got lost several times until I find the church. Result? I got into the church right at the end.. The 2 minutes of chanting that I could listen made me really sad as I realised how beautiful that Service was…

 

 

Nativity of the Theotokos Serbian Orthodox Cathedral in Sarajevo, Bosnia and Herzegovina

Sunday, November 15, 2015

The thing with going to Church while you are abroad is that you can’t always know if there is a Service taking place or at what time it starts. So, I was at the church at 8 o’clock but the service begun at 10!

Something intriguing is that one of the priests, at some point, came out of the sanctuary and stood at the one side of the church. He was standing still one meter in front of me. “Why is this happening?” I said to myself when I received a tap in the back and an old man made a sign to me to move forward. I just made a step on the side and he went to confess for something like 30 seconds. There were more than 20 people that confessed like this and then received the holy communion.

Something else that captured my attention was that there were no chairs at the central part of the church. Only at the walls but few people were sitting. The vast majority stood still for the whole Divine Liturgy!

 

Resurrection of Christ Orthodox Cathedral of Tirana

Sunday, November 8, 2015

At this beautiful and very special church I was very happy to celebrate my name-day. The temple was pretty big and imposing. It was full of people, and among the faithful you could see a lot of young people. Something intriguing was the fact that there were a lot of people that received the Holy Communion. The whole Service was in Albanian.

What captured my attention the most was that I could see Eastern and Western traditions  coming together. On one side of the church there was a byzantine choir while at the other one a more western-like choir chanting one after the other. It was interesting but can’t say that it really fits my taste.

 

 

A day in the Church Boarding House and School of the Holy Cross in Gjirokaster, Albania

This Church Boarding House & School is run by the Greek Orthodox Metropolis of GjirokastĂŤr. At the moment there are 23 high school boys. I was hosted there for 5 days and I really enjoyed children’s company and the daily schedule that was very rich.

 

Every night, right after dinner, there is a Compline Service that you can listen to below:

 

A note here: If someone is interested in providing financial support to the House & School which is very much in need, he/she can communicate with the principal, Fr. Eleutherios Balakos at e.balakos@gmail.com

 

St. Spyridon – Igoumenitsa

Sunday, November 1, 2015

This was my first Divine Liturgy for the whole trip. It was emotionally intense and very much enjoyed. The priest was one of those priests that really feel what they do and say during the Service, and this was touching. The Service was beautiful and quiet. You can find an audio file of the last 26 minutes of the Service (sermon included).

 

Week 6 – Italy, Switzerland

No flow this week – just random thoughts – small bits and pieces.
Feelings | Facts | Images | Videos | People | Moments

40 days far from home. But now I am really into it – I don’t look back anymore.. Maybe I should start saying
410 days left to go back home. But, still, this is not sure..

6 weeks was enough time to give me an idea of what this 15 months may look like. I like it a lot – all this (almost everyday) change of habitat is intriguing and full of stimuli. But this trip is not vacations. There is next to no free time. One side of it is what you see: riding for so much time, camping, meeting people. Another side is what’s in my mind: so many possibilities while moving. So much inactive potential. Visiting places, meeting people, keeping it online, say some things about the churches, say some things about the rides, find a way to get into schools, record your feelings, send this email – send that email, make a song while riding, take pictures of Greek words and make a truly greeklish story, experiment with your camera, write an article in Greek………

I had mixed feelings this week. Everyday I wake up and I am very happy. I AM DOING IT – pause – LOOK AROUND – yes! But there are also some must-do’s in my head. I must be there by tomorrow, I must update my map online, I must send this damn email. And all these new things that I could do… There are a few times I feel overwhelmed – I feel all this is way too big to handle. I feel a pressure at my chest.

howifeelitisc

And then I answer to myself:

Man, you are a tiny small dot in this universe’s time and space. You are a next-to-nothing something that will die tomorrow ( I am ONE out of the 7 billion humans living currently on the planet out of the 100 billion humans ever lived on the planet. A planet aged 4.5 billion years in a 14 billion years aged universe). In this timeline I will die… tomorrow! I don’t have time to waste in being anxious, I have limited time to enjoy all this gift-present of now. I certainly don’t have time not to Live my trip, I don’t have time not to feel what you&you&you feel. So, relax man, and see the greater picture. This trip is not what it could be – this trip is not what it should be. This trip is this trip – embrace it as it is – “live it | love it” as you say.  And this is how I relax and I am looking for alternatives in every problem. Relax – ask yourself what is the most important – ask yourself why are you doing this – find alternatives – CREATE alternatives.

However. All this theoretical positivish blabla above needs some serious realistic proposition in order to get me out of the feeling of a-bit-distanced-current-reality. (Paradoxically, this feeling coexists with a truly fulfilling feeling of living-in-the-moment. It’s possible, believe me.) Now, I need to put in order my everyday life. I need to set priorities. I need to get better organised. In order to be more safe, in order to save money, in order not to waste energy. I spent 4 hours at a cold Milanese night this week looking for a hostel. F O U R hours! I spent 3 hours in Venice, for the same reason, carrying the bike on my back. But there are so many things to do today that I forget about the essentials: Be sure about my route, for example. 20 rides so far and not even one of them was proper – “I’ ll go from A to B, this way”. I always improvise because my gps has been failing me repeatedly and even google maps make mistakes… So far, what I do is heading into the center of a city and asking for a hostel around. Just asking.

WEEK 5

Riding to Verona – A getting-wiser moment

I slept in Venice on Sunday the 30th. I had this strong feeling that I described above: there-are-so-many-things-to-do-and-I-will-f*cking-do-everything-now – I’ll reach “NOW”, now! So, I had been doing stuff online all-night long, just slept for an hour and  woke up to go to the Orthodox Cathedral of San Giorgio dei Greci in Venice.

DSC07955.JPG
The church was really beautiful. I enjoyed the service a lot. We were only six, but it was so vibrant.

After enjoying an Italian coffee (quick espresso) with the congregation, I packed my stuff and I was ready to leave from Venice. I put the bags on my shoulders and worked my way out of the old -island-town. (I was carrying my bike again).

On my way out of the complex of Venetian Isles I had to cross a 3 km bridge. When I was going to Venice I missed the entrance to the bike lane (which was next to, but clearly divided from, the road) and I was riding at the road, where I got a reprimand from the local police at the end of the bridge. Now, when I was leaving from Venice, and because it was common in some roads to keep both directions of the bike lanes in one side of the road, I went directly to the bike lane that I had missed when going to Venice (which was next to the, opposite for me, direction of the cars). (I just went there – it was an arbitrary, on the spot, spontaneous decision). I rode across the bridge, and at the end of it, I realised that there was no way to cross the road and go to the direction that was getting out of Venice. (See picture below). Oh! I should go back and follow the normal road that was heading out of Venice…..

I shut down all parallel brain activities for 10 seconds and focused. At that time, all the pieces of a logical puzzle came together into my mind to form a more rational-realistic picture of my reality. It was 15:00 o clock – I had 130 km in front of me – I had slept for only one hour – I remembered a message I received the previous night by Katia (mother of a good friend) that moved me, and she was advising me not to ride at night. And then it kind of took flesh and blood this phrase that ranks first on my receiving-wishes-phrasebook: “νι προσέχεις” (take care of your self). Na proseheis, na proseheis, na proseheis.. [So far, when I was reading all these wishes I was saying to my self: ok, ok I will take care, I do take care, what does it mean to “take care” in such a dynamic and uncertain environment – It seemed to me such a general and all-encompassing-so-nothing-revealing phrase that I was mocking it.]

However, at that point I said “man, here it is: “take care” is not to ride for 7 hours in the dark, for 130 km, having slept only for one hour, without being sure of your route. This is what taking care of yourself means! It is so simple – open your eyes!” (This kept less than 10 seconds) I turned around, heading back to Venice again – I said “f*ck it, I’ ll take the train” and went back to Venice’s Train Station. Met Jack, another cyclist traveler and had a long talk before I went to the train station and buy a ticket to Milan (20€ for me and 3€ for the bike, 267 km and 2 ride-days less).

This was a getting-wiser moment for me, although I guess a wise person wouldn’t proclaim his wisdom growing. However, I am not wise – I just fought with my ego these 10 seconds of realism at that end of the bridge.

I went to Milan. I was looking for a hostel for 4 hours. I was feeling cold. I went to more than 10 hostels. Some were very expensive (20 euros or more, some were full, some were not there, and one while telling me that there is a free bed, didn’t let me into the hostel!!) I found a guest house for 15euros/night where I had a 14 hour long proper sleep.

IMG_2174

I didn’t really see Milan. What I saw in both Venice and Milan, though, was the 2 sides of the capitalistic coin. On the one side you could see all the Italian high class style on the way people were dressed (extravagant clothes, fancy hats etc.), in the way the streets and the shops looked like and of course on the high prices. On the other side of the coin, I saw many many non-Italians, immigrants. And I saw some really sad faces of people from Bangladesh on the streets that were selling (trying to, actually) the typical cheap tourist-like or seasoned stuff. A note here: The hostel in Venice was run by a 3 below 25 yo persons from Bangladesh, Turkey and China. The Hostel in Milan, from 3 below 25 persons from Philippines, Ecuador and China.

Enjoy the jaw-dropping beauty of Venice!

And now, get ready for the  longest and most tiring riding day so far… 170 km and 2.464 m total elevation gain – getting into the Alps by bike? – 5.000 kcal needed! Enjoy!

I forgot all of my physical exhaustion right away when I found my camping spot, some hundred meters after Airolo. So magical was that place that my psychology went from the sense-of-achievement paradise to the seventh heaven of camping-by-a-small-river-and-under-the-stars-all-alone.. Oh, definitely worth the effort!

Now I was about to write in regard to the next day, Thursday the 3rd, when I rode to Zurich… But, I forgot to mention, that that day begun, actually, one day earlier. Upon my arrival in Airolo (which is an Italian-speaking village) I met 2 guys on the street that started talking to me in Italian and I was responding in Spanish. They pointed a bar to me saying that the owner speaks Spanish. So, I just went there to change clothes and charge (I didn’t have time for the second as they closde at 20:00). The good thing was, that after some time talking with the owner, he let me know that I cannot go to Zurich by bike straight from Airolo as some roads later on the mountain were closed due to Winter weather!!! He told me that the only way was to take the train to the next village (at the other side of the mountain) and get from there to Zurich.. So, on Thursday the 3rd of December, I took the train to Goschenen (paying 6 Swiss franks for me and 6 for the bike, approx 11 euros) and rode 116 km, without batteries charged, to Zurich.. (How naive I was – I thought it would be an extremely easy ride, because I had climbed so much the previous day…. NOT)

Ah, on my way to Zurich I was stopped by the Police for being extremely cool and beautiful with my undercover e-bike… Well, not exactly like this, I was stopped by the police because I rode for 10 seconds on the left side of the road! One of the two cops took my passport and was trying for 5 minutes (making phonecalls) to write me a fine, while the other cop was kind of mocking me.. No fine, finally 😀

Now, I would really like to thank Eleanna and Panagiotis (my bro) for hosting me here in Zurich and taking care of me so much (feeling like a king :D)
IMG_2265

Enjoy the rest of the pictures! Next week Paris, France to celebrate my Birthday with super lovely friends!! Yihaaaaaa!! Have an AWESOME week you people!

Week 5 – Slovenia, Italy

In Italy!
1 month + 2 days in total.
3rd country in this week. 4 weeks far from home.
18 rides – 106 hours cycling – 2.131 km! Woohoo! 😀

Now lying on my bed at a Venezian hostel (20 â‚Ź/night w/breakfast, this city is soooo expensive!) – ready to write down what’s been happening these last days. I had some time this week to explore my feelings a little bit, as after leaving Zagreb, I can say, I spent most of my time alone. There were people around me, but I didn’t have these longer conversations I had the previous weeks.

Now, add to that the fact that spending so much time on two wheels provides you with plenty of time to think, and mile by mile pass through the entire emotional spectrum. There were times of swearing and cursing half of the universe and there were times of love and compassion for the whole humanity.

So, there’s a question that keeps coming into my mind as I move forward and get to meet more people – “Why I wasn’t saving money and travelling for so many years? Just backpacking – exploring the world – check what’s around. This experience is so much broadening your horizons as to who you are – what is your place in this world. (Funny here, the day before yesterday I was trying to find a hostel in Venice, carrying my bike along the way. After like 20 minutes of riding and walking slowly into the narrow alleys of the old town, a waiter from a bar started yelling at me for bringing the bike into the island-city. So he told me something and I responded in Spanish that I didn’t know (that bikes were forbidden) and he got so mad at me and started shouting “no lo se puede – no lo se puede – bicicletta – Venezia – no lo se puede [=impossible not to know]. It was so normal for him to know that, because Venice is the center of his world – I had no idea whatsoever)

So, last Sunday I was writing from Zagreb, Croatia, and now, 7 days later I am in Venice, Italy. 3rd country in a week… Thinking how compact my days are, how full. I am a bit worried for the intense moments that go by and I cannot reflect upon them as.. oops, yet another is coming.. I haven’t yet found a way to put down my thoughts and feelings. Started recording but it’s not always so easy (now, for example, two Japanese are sleeping in the room), writing takes a lot of time and I can’t have my tablet at hand always. Now in the blog, I can’t write everything as you understand – there are some things very personal 😉 But I am happy for my electronic footprints.. I look back and I smile.

week 4.png
Route – Overnight of the 4th Week

On Sunday the 22nd of November I woke up in Zagreb – much later than desired. After being a bit lost in the city I arrived at the very beautiful Christian Orthodox church of the Transfiguration of the Lord in Zagreb. I got there at the very end of the Service and I was really disappointed. You see, the whole blog-post preparation takes a lot of time and I barely slept on the previous Saturday night. [I am concerned about the blog and the social media – I was never into these, really. Still I am not sure I know exactly what hashtag is for or how to upload something on every platform simultaneously.. It takes a lot of time and I don’t know  -I mean, I kind of feel- but I don’t know who is actually reading all of these or if it worths it.]

On Sunday night I had a very nice chat in the hostel with Rana from Germany Berlin 😉 and Will-sir-Willliam ;), from the USA. It had to do with.. well, is difficult to sum it up – parts of it: “Is travelling as getting-out-of-your-comfort-zone the right answer to all people on the question how do I make the most out of my life?” or, the fact that we are all  “products of our society” and at the same time free to chose are own path. Nothing very special, but  I really enjoyed it. [Will kind of represented the American Dream, while Rana the German realism – hehe]. However, I am mentioning it here because  it once more made clear to me that Hostels are like apiaries (ΟξΝίσσΚι) – full of bees!

On Monday morning  I left to Ljubljana, Slovenia. 130km – I was expecting some snow and some cold and I was prepared for them… What I was not prepared for was that one very “clever” roommate of mine that had unplugged the cable that powered the plug I had at my bed. So I woke up and saw my two batteries with their light still red – there were not charged at all. Urgh :/  I bought a looot of cookies and made it to Slovenia! Ljubljana was just adorable!!!

And now… the good stuff!!

On November the 26th, Thursday, I left Ljubljana to cross the Sloveno-Italian borders and reach Udine, where I would spend one night… It was 130km, with one mountain (similar to the Greek mount Ymittos) – It wouldn’t be that hard, I supposed… There was a surprise, though…

As I was cycling I was pondering what to do. I was very concerned, so after the first small climbing I was like “ok, no no – 130 km is a lot – you ‘ll stop here, at the first wi-fi cafe – before getting into the mountain – and if you don’t find a solution, you won’t leave”. But, I couldn’t see any proper cafe so I ended up, without actually realising it, climbing up the hill.. After some time, the view was so good I enjoyed it!

But then again I knew there were worse coming.. I ate a bit, I got mentally prepared and…

[So, luckily, at some point, when actually I needed it the most, add-e started working. And it happened in a very, I would admit, peculiar way. After 40 km that was ON but not functional, and at a point I had started to feel a bit desperate (saying to myself: “if this hill is that steep for more, I ‘ll need to step down, and start walking carrying the bike”), I shouted, rather arbitrarily, (έΝι ρξ add-e) “come on add-e”, and before I finish the “add-e” part, it “came back to life!!!]

After the beautiful sleep I left to Venice… 130 km without batteries, since I couldn’t charge last night… However, I had already checked and there was not a lot of climbing, so I was like “ok, eat well, drink a lot, concentrate, you can do it”! I also treated myself well…

And made it to Venice! How beautiful – how magical is this place?!
I spent a looot of time to find where to sleep and I was carrying my bike in stairs and bridges – really tiring a day! But Venice narrow alleys and small plazas paid me off!

Hostels are like apiaries – full of bees!

An unknown to me hostel that matches well with the context.jpg

That’s a metaphor used by elder Paisios to distinct between 2 different types of people:

“I know from experience that in this life people are divided in two categories.  A third category does not exist; people either belong to one or the other.  The first one resembles the fly.  The main characteristic of the fly is that it is attracted by dirt.  For example, when a fly is found in a garden full of flowers with beautiful fragrances, it will ignore them and will go sit on top of some dirt found on the ground.  It will start messing around with it and feel comfortable with the bad smell.  If the fly could talk, and you asked it to show you a rose in the garden, it would answer: “I don’t even know what a rose looks like.  I only know where to find garbage, toilets, and dirt.”  There are some people who resemble the fly.  People belonging to this category have learned to think negatively, and always look for the bad things in life, ignoring and refusing the presence of good.

The other category is like the bee whose main characteristic is to always look for something sweet and nice to sit on.  When a bee is found in a room full of dirt and there is a small piece of sweet in a corner, it will ignore the dirt and will go to sit on top of the sweet.  Now, if we ask the bee to show us where the garbage is, it will answer: “I don’t know.  I can only tell you where to find flowers, sweets, honey and sugar; it only knows the good things in life and is ignorant of all evil.”  This is the second category of people who have a positive way of thinking, and see only the good side of things.  They always try to cover up the evil in order to protect their fellow men; on the contrary, people in the first category try to expose the evil and bring it to the surface.

From Elder Paisios on the Holy Mountain by PriestMonk Christodoulos, p.43-44

Travelers, beauty-seekers diving into the  u n k n o w n. Curious bees!
I enjoy talking with them so much!

*of course, you ‘ll find flies into hostels. I am simplifying here to make a personal point. 🙂

Weeks 3, 4- Bosnia Herzegovina, Croatia

More days + more places + more people + more incidences = stronger feelings! If the trip goes on like this, I am seriously considering not to go back home! ( just kidding, dad 😉 ). I would have left yesterday for Ljubljana (Slovenia), but I said “no, no more input – sit down, concentrate and write”. Recall, describe, create images – embed photos, edit videos, upload.

So here I am, 25 days far from home – this trip so far is magical – it’ s just so good. No, I don’t have much time to explore my surroundings and go to museums, read books, and get lost in the city BUT the people I meet and hang out, and the hours riding close to nature are very rewarding. It’s wonderful to meet all these beautiful locals that want to help you or just meet you. What I also enjoy is that this trip is revealing to me the best version of myself. Along with the happiest and most smiley Angelos of me, comes the most kind and the most calm, the least anxious and the most feeling-good-with-my-body. And this, I see, is kind of happening in others too – in people I meet along the way. When I am telling them I am travelling around with my bike – yes what you see here, I began from Greece, and here I am – they wanna help you, meet you, ask you, be good at you. The epitome, though, of my better version described above  is not this better state of me in itself – it is the realisation that “yes, reality can be so good – happiness can be that much – there is a better Angelos hidden inside me”.  I am keeping that part for my future: Do not compromise with mediocrity. 

I am getting better day by day. Stronger both physically and mentally. As far as the first part is concerned, I am a lot more confident. After the first 60 km riding, I feel that my body is getting in a mode “ah, it’s one of these days – ok, let’s do it”. Two days ago I had 199 km (no mountains included) relatively easy. I was tired on my arrival in Zagreb, but considering that the night before I leave I had a looot of beers, woke up with hang over, had 2.5/3 batteries charged and ate nothing during the 11 hour long ride – well, I am myself surprised..!

(Now, if you are asking why I ate nothing during such a long ride… This is because my Bosnioherzegovinian money was over and I didn’t want to exchange more, as I had exceeded the limit I ‘ve set to myself for the days I spent in Bosnia-Herzegovina twice. What I did is the following: I had 10 little sugar sacks I had taken from a coffee shop. I poured them into my water and I was drinking every once in a while – not the best, of course, but worked out)

Now, what do I mean by getting mentally stronger: I am getting more and more acquainted with the nomad’s “modus vivendi”. I finally found what is the best place for every little thing into my bags, what I need to have quick access to when I ride, what I will need first when I reach a destination, what is in need of charge and at what battery level all my devices are, how much food I need and how I am gonna save more money, what is in need of laundry, how to allocate time in my day etc… Little, important, every-day stuff.

Week 3
Route – Overnight of the 3rd week

On Friday the 13 of November I left Kotor, Montenegro in order to enter Bosnia and Herszegovina. I was again late in leaving the house, but right after my exit through the door, I was amased by what I saw… I said “Woohoo, that’s a nice day to ride”!!

That day was exhausting. There was a lot of climbing and I was also experimenting a bit with my batteries. In this journey I had my first dog-chasing experience somewhere in a mountain, and guess what – it wasn’t me chasing dogs..
* ( I am shouting in the video – it is for dogs to get scared. Unsuccessful. )
** ( I am also swearing – sorry about that 🙂 )

After a loooong time I finally reached the village of Гацко (Gacko – GĂĄtsko). It was in the middle of my route to my final destination, Sarajevo, so I just spent one night there. But what a night. Right on my arrival, I asked 3 young men on the street if there is any hotel around, and just a second later I paraphrased: hotel – hostel – sleep – bed, accompanying with the appropriate body language.. They got the message and their answer was “ne, ne, ne” – I was really happy, as I was afraid that there would be no place to sleep (and sleeping didn’t matter as I can sleep wherever I want with my amasing camping equipment. Charging was the issue). But wait a second, just remembered that while “ne” in Greek is “yes” in Serbian is “no” – Urgh :/ I went to a bakery (pekara) and asked again. Of course nobody understood English, but one lady told me about a pansion, that I had to search and God knows if I could ever find it. On my way out of the Pekara, 2 boys (14 years old) approached me cheerfully saying “biciklo, biciklo” (bitsiklo) – we body-language-talked for a bit and I left. After 2 minutes (I guess after their visit in the pekara) they came back running and calling me to follow them. For some time we were looking for the pansion, negotiating the price, finding another pansion (10 euros for a 3 bed-room, all for me), helping me with the bicycle, carrying my stuff in the room etc.. So, after all these, I asked them if they wanna join me to eat something together and let me pay in return for their welcoming. They din’t accept me paying but we went together to the pekara hot-spot of Gacko.

First thing I checked: the prices were not in Euro – oh my God – so many delicious bakery products that I couldn’t buy!! Not accepting cards (of course), no banks in Gacko, no ATMs,  nothing. The kind lady there, after I bodylanguage explained how tired I am and how hungry blabla she accepted euros and I bought for less than 2,5 euros: 1 big slice of pizza, 1 big peynirli , 1 medium donut and 1 medium chocolate crepe… I was that hungry. In the pekara hot-spot I met many young friends of these 2 kind boys and we spent the next 2 hours together. Fortunately, one of these kids spoke some English. We played chess in the local club and we had a lot of fun walking around and taking pictures. They taught me one new word in Serbian: пријатељ (prijatelj – priatel – friend).

3 colours in the flag of Republica Srpska!

Next day, Saturday the 14th, I left to Sarajevo. I wanted to be there by nighttime cause next day was Sunday and I’d like to go to church at Sarajevo Cathedral. Well… that was the most mountainous day so far….. 3214 meters elevation gain! Or, better, 3214 meters elevation pain! And because my batteries couldn’t last for all these 140 km I was very very tight in their use. I couldn’t actually believe what I was doing (Friday and Saturday combined, I climbed for 5727 meters – that’s like climbing the highest Greek moutain, Olympus, twice!). And there’s more, I finally reached Sarajevo with just 2/3 batteries used). Why I didn’t use the 3rd battery? Cause I wasn’t sure of the elevation profile of my route? And why I was unsure? ….Because the GPS decided to take me from an unpaved road (from a trail actually) in the Sutjeska Nationalni Park, that I simply couldn’t ride… So, I had to make a circle and I was afraid that if I find a mountain too steep I won’t be able to climb it. Check out how Sutjeska Nationalni Park looks like (amazing) and how I spent two hours there (not amazing – but OK)……
*(I would suggest Full HD and Full Screen ;-))

I reached Sarajevo – went straight for a beer => wi-fi access => found hostel (5 euros per night for sleeping on the floor – sound good to me). After the very tiring 2 past days I got some rest there, I went to church on Sunday (started at 10, and I was there at 8 :/), had a small tour around the city and spent some time on-line.. In Sarajevo hostel I met a truly nice guy – his name is Lee and I hope I ‘ll tell you some more things about him at some point. We had very nice and thought provoking chats but what stroked me the most (apart from his travelling lifestyle per se) was his view on the future and on Artificial Intelligence. He believed that, in some years from now, after we find out how memory mechanisms function and how neurons actually do their work we will be able to store our memories and…. kind of upload our consciousness online!!! This sounded so awkward, but after some time with Lee and his technological insights I started to see that this is not that impossible…

I left Sarajevo on Tuesday the 17th and wanted to reach Zagreb. Because this was approximately 400 km I had to find a place to sleep and charge somewhere in the middle. Checked the map and I saw Banja Luka, Googled it and thought it would be a great middle point. My time in Banja Luka was just… awesome, and my way to Banja Luka was just… crazy. Before I left Sarajevo I had checked the elevation profile of my route. It was 180 km with a mountain in the middle. The good part was that from the 102nd to the 180th km it was all a downward slope…! So I was like, ok, I can spend my 3 batteries on the first 100 kms, going really easy, and then just let it go.. However, I didn’t opt for this as I had learned my lesson from my first night in Montenegro (mountain & no battery & night) and I was tight again – thank God! So, on the 100th km, right before the end of the mountain, the road got unpaved, and I was like “ok, it’s gonna be for a little bit, no worries”. But after some meters, I saw that..

I was like hmm….okay… now what?
I found some carpenters/ guards there and I said “Banja Luka, this way??”, showing my way into the forest…. “Ne ne…neeee” they were saying, making movements about the bad condition of the road later, about getting darker, and one of them actually scared me so much as he was doing like a bear: face and sounds…. You know, forest, night, bears, you don’t want that… So, I checked the gps and what they were suggesting was…. doing a 180 km circle in order to reach Banja Luka, going my way back and taking another route…! Right upon my realisation that “Houston, we’ve got a problem”, another 50yo guy arrived with his car..  he listened to the conversation and told me in flawless body-language that he will take me to 3uffwafiyaw – I didn’t understand. He went fishing, I packed my stuff, had a talk with the guards and waited for his coming. Some time later we put bike and stuff in the car and left to… no idea! Somewhere close to Banja Luka I guessed. We spent 1 and a half hour in the car (!) – he was speaking in Serbian, I was speaking in Greek… We had great time.. He was muslim and he was telling me how sorry he was about Paris, and how we all have to live together. (as this is the case in Bosnia – Herzegovina), he was teaching me how Serbian language is pronounced after my reading of all the labels in the street. He also said many more things that I couldn’t understand, but he nonetheless was kept talking. We reached the restaurant he was fishing for, somewhere in the mountains, 65 km from Banja Luka, he bought a coffee for me and I left… I had 3.5 hours in the mountains, with no cars at all. The moon the stars and myself – enjoyed.

Upon my arrival in Banja Luka, I was really amased by the црква (crkva – tsrkva – church) of Christ the Saviour at the central plaza. Had no time though to take a closer look as I had to find a hostel. I had the address of a place, but no hostel was there.. I was really tired and looking around the center (centar – tsentar) but couldn’t find, so I asked someone on the street… And that was it! I asked Alexander… We walked together to the hostel, meet his two friends, Yovan and Ponytail (I couldn’t learn his name!), we started talking outside the hostel – they offered pivo (beer), I offered my almond liquor that my Aunt Roula had given it to me… After rejecting the hostel (they asked for 15 euros) we left to drink a beer together! Alexander hosted me at his place, where Yovan also was staying for the time… We had such a good time. They had consumed a good amount of alcohol by the time I met them and Alexander was street-dancing and shouting  â€œorthodox brothers – orthodox brothers” (they were Orthodox Christians too). Paok- partizan – olympiakos came into our conversation and.. It was so fun – I cannot explain. We reached home (Alexander’s mother was not so happy to see me – he was saying about terrorist, refugee, I didn’t really understand, but I am grateful that she finally let me in..)

Now, I didn’t tell you that Yovan had forgotten his bag in the bar we had the beer at, and the bag was lost!!! He had in the bag something like 300 euros in Bosnioherzegovinian money (for the university) and all of his documents and other important stuff, so next day he was very upset. We spent all morning with Yovan and his friend Slobodan to find the crni ranac (tsrne ranats – black bag) – we followed the exact route we had yesterday, went to the bar, went to the post office (lost and found there), to the central police, to the neighborhood police, to the schools nearby… And finally we found it!!! It was at the neighborhood police – more than half of the money inside and all the documents. Someone stole it, took the money (he found) and left it on the street. Now, the nearby school principal called the police, cause there was a crni ranac unattended, and the bag went to the police! Haha! We spent the next 12 hours drinking and celebrating. I met Branka, friend of Yovan, who was so good in history and was explaining to me about the area, about the post-yugoslavia situation, language, Christian-Muslim and ethnic relations… I enjoyed my time so much!! At night we went to a live rock concert at the university where we danced and had great time!!!! So happy I met them and so grateful for everything!!!!! 😀

Now, chilling at the wonderful Zagreb! 😀
Enjoy the pictures below and let me know in the comments what you like the most in the post! Kisses to all – tomorrow Ljubljana!

 

Week 2 – Albania, Montenegro

16 days far from home have passed and I have to admit there were some moments during this second week I had this feeling that takes less than a second, and can only be described here as a thought: “oh, I am having such a lovely time – I don’t want this to finish”. Yes, kind of the feeling you have when you first lick an amazing ice-cream. Well, ice-cream gets melt if you don’t enjoy it fast enough and, same way, days fly by and I can’t say I am enjoying my surroundings that much. I still haven’t managed to put in order my internet life or organise my next few days. For example, this S in A.W.E.S.O.M.E is not that right so far, as I have done no couchSurfing yet. You see, you can’t send a host request one day before you get to that place, and I kind of plan my â€œtomorrow”…well, today. HOWEVER, I am fused and propulsed by the love I get through this screen and through all the messages I receive and the support. I am grateful for that – I ride my bike and I smile or even burst into laughter as realising-what’s-happening fireworks boom into my head 😀

This second week had been full of surprises. Full of unexpected occurrences that actually turned out really well.

Map 2nd week
Route/ Sleep of the 2nd week

On Thursday the 5th I left Gjirokaster around 12:00 to head off to Ardenica (my middle-stop for the night, cause going straight to Tirane was such a long distance). I had been riding for 2 hours in dark, but before I go I had to finish my 1st blog post and say goodbye to all little friends in the school I had visited.

kidspaintings
Kids had made some beautiful drawings for me 🙂

The funny thing of that day was the following:
While being in Gjirokaster I had asked a good man to communicate with the Holy Orthodox Monastery of the Nativity of  Theotokos in Ardenica in order to be hosted there for one night. Indeed the phone-call took place in front of my eyes, or better, in front of my ears, as I listened to the Albanian conversation and stated that I would be at the Monastery at 6 o’clock in the afternoon… So far so good. I finally arrived at the monastery at 8 o’clock, after one hour searching for it in dark roads, fields, and angry (but leashed) dogs. Also, after climbing for some time (cause as you know, monasteries are in the top of mountains). When I finally made it to the door and knocked, the monk there seemed to have absolutely no idea about my coming (!!). For some seconds I thought I was in a wrong monastery, but hey how many monasteries can be around here?! Thank God the monk did know Greek and despite telling me that the monastery does not host, he welcomed me in. There are two monks in the monastery, Fr. S and Fr. A, and I am grateful to them. They cooked sth for me, and next morning they show me around. Funny enough, I happened to have many common friends in Greece with one of the monks as he had spent some time in a Greek monastery.

Next morning, Friday the 6th, I headed to Tirane. That journey was awkward. I had a pain in both knees that intense that I couldn’t stand up on the pedals… But, ok, arrived at Tirane, and went straight at the center of the city. I hadn’t found were to pass the night so I headed to a cafe with Wi-Fi and searched for a hostel. I went straight to the first google result (that happened to be 500 meters from where I was) and asked to stay. Apart from the amazing, aesthetically intriguing, and very clean environment of Tirane Backpackers Hostel, it was also very cheap. For 6 euros per night I had a place in the backyard to sleep, I hand-washed my clothes, I had free breakfast and wi-fi access (!!) The coolest, though, was the price-less part of it: I met some really interesting+beautiful people there. V. – The most cheerful Albanian lady that was so kind and helpful. N. – an Australian 21 yo lady who is travelling around Europe (and beyond) for the last 3 years (!) and D. – her British boyfriend who quitted his job and sold his car to travel with her for the past 4 months! Really enjoyed my time with them!

On Sunday the 8th it was my name-day. I celebrated at the Ressurection of Christ Orthodox Cathedral at Tirana. More on my experience there, on another post.

The center of Tirane is really beautiful. A proper european capital city center. Clean, green, with wide streets, well paved and wide pavements, bike lanes everywhere (although I saw not even one cyclist with a helmet!).  I can’t say the same for the house numbering, though. I was looking for number 13 on a big avenue – I must have crossed it 6 times and couldn’t find the shop I was looking for…

In general, throughout Albania, the main streets I was riding at were of really good quality. Albanian people were very friendly and drivers were pretty much respectful of the cyclists (the same doesn’t hold true for Montenegrin drivers). I found Albanian people that could speak Greek everywhere. At the middle of nowhere, at the hostel, at the kebab shop. And also many Albanians who love Greece and Greeks. Overall I had very nice time in Albania. What captured my attention: sooo many places to clean your car (Lavazh.) So many old Mercedes cars, and the most striking: Police Street Checks e-v-e-r-y-w-h-e-r-e!!

Albanian Police

Words I’ ve learned: Falimenderit schume: thanks a lot, mirĂŤmĂŤngjesi: good morning, gĂŤzuar: cheers, mĂŤshirĂŤ Zot: Lord have mercy, Shitet: for Sale, Lavazh: Car wash, Kujdes: Caution, Kisha: church

I left Tirana Backpackers Hostel on Monday the 9th, 07:30, in order to ride a good 200 km (!) and reach Kotor, Montenegro by afternoon. I had seen there was some climbing at the end of my journey (after Podgorica), so I was tight in putting add-e (my electric kit) to work. I reached SkhodĂŤr (90 km from Tirane) only with one battery and I was feeling really good and energetic, despite having slept just 5 hours the previous night. There, I had a one-hour break, recharged (not-fully) my battery, had a coffee (espresso for 30 cents!) and left in order to cover 110 km and reach Kotor. Well… Not exactly like this…

After passing through Podgorica (green and beautiful, but I was like non-existent to drivers), just before some serious climbing I was feeling superb…

I had seen there was some climbing after Podgorica, but… that was sth else! MONTEnegro indeed… Steep and endless upward slopes while the sun… had gone to bed a long time ago! I was climbing in dark for 2 hours and started feeling really tired. My legs were ok (for some reason), however the rest of the body seemed unwilling to progress. I was checking at the GPS – I needed sth like 14 km to reach Kotor – zoomed-out the map – at the one side of the screen I could see my location and at the other side where Kotor is. I was climbing and climbing – using my last battery, but this mountain was so steep. My spot on the GPS was not moving at all. I was feeling like “ok – after this turn it ‘s gonna be flat – it has to be flat”, but I could see that the red lights of the cars passing by me were going upwards and turning again and again. I couldn’t ride at all if add-e was off and the time was 18:00. I said “ok, relax – it’s just 14km – with 7kph (that was my speed) you ‘ll be there in less than 2 hours”. I had my snickers – drunk some coffee – ate some raw sugar I had (in case of emergency) and continued riding just looking down at the white lane (since looking up was heart-breaking). At some point, while I had put all my energy into breathing right and concentrating and thinking that “I am not alone – it’s just one mountain”, I saw a restaurant right at the middle of nowhere. There was nothing for miles now, so I was surprised. I said “ok – if I can’t continue I ‘ll just come here”. But as you saw on the video before I was in lack of water, so instead of just passing by, I went in to fill my bottles.. That was it. At that point I realised how tired I was. I sat down and just asked for some food and water. Nobody understood English but body language was understood by everybody. 😀

Put dry clothes on and googled where Kotor is….. Not 14 km far from my location, but 49!!! Stupid gps! I realised it’s impossible to continue, so I just asked to charge my batteries and camp outside the restaurant. I couldn’t eat at all – so I just packed the food, set my tent and went straight to bed. Ah! I should mention here that the “manager” of the restaurant told me the next morning that if I had came 3 minutes later the restaurant would be close!!

Woke up on Tuesday the 10th and headed to Kotor through Budva in order to avoid the mountains (“manager” also suggested that – yes, all through body language – it’s amazing!). Now I am resting like a king, having the best sleep (next-to-hibernation) I could have in an amazing home at Prčanj, next to the old town of Kotor. I am deeply, truly grateful for that to my good friend Ana and her whole family who, despite not being at the house, they let me in – so happy.
Luckiest man in Europe, I think – hehe…

Can’t wait for my next week, as I am heading to Bosnia and Herzegovina 😀

Week 1 – Greece, Albania

Today is the 9th day far from home and I tried yesterday to bring in mind and describe all the interesting bits so far. I hadn’t found some time to properly write down my thoughts, or even put my photos in order, so what you get here is a bit messy. Firstly, I ‘d like to say I am not a proper traveler yet. This is partly because I am not properly documenting what I see nor what I feel. You see, I am in the process of familiarising with this different reality right now. These days there were a lot to do in terms of everyday practicalities, but also a lot to do on-line. Where to eat & sleep, learning the bike, learning my equipment etc. I should also mention that all this internet stuff, from the blog to the social media accounts to capturing – editing stuff and writing is all new to me. I need time to get acquainted with it and hopefully to get better. The first part of this week was intense in terms of cycling and really tiring, while the last 4 days I am more relaxed.

Apart from this blog post I want to write down some things on how I got up to this point (The history so far II, at the bottom you can find the part I), some detailed thanks to the persons supporting this effort, and also some things about the beautiful and very special place I am being hosted right now.

To begin with, I need to make clear that this whole project (I don’t like that word, it makes it too… I don’t know, engineered?) trip was mostly organised at the very last moment. I was dreaming-thinking-googling it for a looong time, but doing stuff – I mean producing some work – happened only after mid August – yes, well read, mid-August. This was also because of a huge change in my plans on late August I think (but more on this later).

My initial plan was to leave on the 1st of September, and then on the 1st of October, and then on the 15th and then on the 19th and then on the 22nd and then on the 26th. My friends were bored of hearing me “leaving” and my neighbors were mocking me. I finally left on the 27th. Yeah! But still there are some issues I have to take care. What was ahead of me was totally unknown and pretty unexpected to be honest. Let’s take it from the beginning.

Right outside my house, leaving!

I left my house on Tuesday, 15:30 – really late, considering I had said to myself “never ride at night”. Right at the first 200 meters I had my first unpleasant surprise – as I pedaled on the main avenue close to my house my electric kit “add-e” didn’t start working. Stopped – checked – everything seemed OK. Pedal again – no add-e. UUuuuurghhh – I had forgotten to charge 1 out of my 3 batteries (!), so I left for my first journey with 2 out of 3. For this, I had to be really careful as I didn’t really know what to expect in terms of range from add-e. I had tested it only once in Athens with my bike fully 20kg loaded and at that test ride I did brake one of the sensors (I hadn’t tied a bag properly, so a strap got into and around the spokes and teared the magnet of the sensor apart). So, practically, I didn’t know what to expect… But I was fine – I felt a bit Jesus-angelos-come-oooon… But I said to myself “you left man, now you left – just go” and I just continued…. 2 km after this another incident happen that was really close to broke my heart – but it didn’t.

Again, I hadn’t properly closed my front bag and my camera (one of my most expensive piece of equipment) just hopped off and crashed at the road. The noise of it hitting the ground was… just heartbreaking. For some seconds I hadn’t realised what exactly fell, but soon enough I saw it with my own eyes. Actually, as I was waiting by the pavement for the cars to pass so I could get it, I saw one car coming over my camera with the front and then with the rear wheels – and my camera going here and there…. Result….

Hehe – What seemed strange even to myself is that it didn’t bother me that much. I had paid a good amount of money for the camera and 2 nights before that incident I had this, you know – like loving a new gadget/thing you buy – when you find it amazing. But, I was so happy that I left I said “ok, it’s just a camera – look at the overall picture, look from above”.

Now, apart from me leaving Athens, so did the sun. It was 18:00 or sth like this when it started getting dark. Off course I had my amazing Tikka RXP super bright head torch that I planned to use it if need be to ride at night. It should be in my front bag. But it wasn’t. I checked again and again but nothing. I thought it “jumped” out of the bag like the camera and I just didn’t realise it at that point. Frustrated I just kept riding in total darkness for some miles. (Asterisk: not total darkness, as it was a full moon night)..

In my whole happiness bubble there were angry spots of mindlessness – 2/3 batteries on my first journey, broken camera, missing head torch, forgotten multi tool (yes, I couldn’t find it before I leave) – bad start… In addition, it was such the pressure of the last days of preparation that I hadn’t managed to find a host in Korinthos – so I just found a hotel with wi-fi and warm shower and stepped in. Actually, it was much better – I stepped in, asked if a folding bike was allowed into the room, they said yes and I just stepped outside and did this.

Went in – got into the elevator with my bike and stuff and had a beautiful night. Wednesday morning I set off to Patras: 130km, 3/3 batteries. On the road I had some testing with photography and stuff. It was nice. I was amased at the range I could get with add-e in not-so-really-climbing situations. I reached Patras, stayed at aunt’s Roulas place, where I had an epic, full of protein meal.

Yeah! Thanks theia Roula! Feta, skordalia, tsipoura, aspradia, biritsa yeah!
Yeah! Thanks theia Roula! Feta, skordalia, tsipoura, aspradia, biritsa yeah!

I got some rest and next day, Thursday, we left with cousin Stamatis and good friend Manolis from Patras to reach Astakos in the western part of Greece. What a day was that! Before we cross the Rio-Antirio epic (longest cable-stayed “suspended” deck) bridge (in the world) I had an interview with a local TV Channel. First time in my life – very interesting as an experience. I said goodbye to all good friends and lovely relatives that came there to farewell me and sett off.

Now watch how things progress. While we were riding, some 4-5 km after the bridge, I kind of forced my cousin Stamatis to get some of the cake I had in my hand. Despite his initial unwillinIMAG4365gness he did moved his hand towards me and with this movement he accidentally hit his cellphone that was mounted on the handlebar. Cellphone fell and broke (but was still functional – hehe) and Manolis who was coming at great speed immediately stopped to reach the phone. This resulted in a hole on his tire due to high friction with the road surface – not only a flat inner tube but also a hole in the tire itself!!! We had another tube but the tire was pretty useless. We used duck-tape as you can see.

It was noon. After sth like 5 km we hear a baaam – Manoli’s tire was now destroyed and we couldn’t do anything! But, wait a second! This place looks familiar – the tire became totally useless just 50 meters far from the house of Vana, a relative of my friend DemieCollage 2015-11-05 10_18_50. Vana is a really open and cheerful person who I really appreciate despite the fact I hadn’t seen her for 3 years or so! We kind of stepped into the house and she was so kind to take the bike and Manolis to the closest city, Mesolongi, in order to find a bike shop and get a tire! We went to Mesolongi, but it was noon and the bike shop was closed. We called the man and he said he ‘ll come earlier than usual but not now. We went to eat sth, repaired the tires and off to Astakos where we camped at an amazing beach!

Screenshot (13)Next day it was Friday. Before we set off, while climbing to get to the street from the beach, Manolis managed somehow to warp his disc. Sth amazing happened that I had never seen in my life. While he was pedaling the chain was coming off the one disk to the other and then vice versa. So you had an always-changing-disks chain that was practically useless. He hammered the disk several times during the ride, in order to get it work properly – sth that he never achieved. Despite that, huts off to Manolis because he was following 2 e-bikes on steep mountains LIKE A MAN! So, MANolis from now on! Haha!

We reached Preveza that night, we camped next to a kind-of-beach, in-between some trees. It was really windy!

Hmmm… I now feel I am over-explanatory so far. But this whole 3-day adventure was really packed! I ‘ll let some pictures at the end to tell the rest of the story. Below you can see the sun rising as seen from my camp site in Igoumenitsa 🙂

Feelings? I feel so full – like really.. Full. I don’t know. I am peaceful – I guess it’s a feeling you don’t know it’s there (somewhere inside you) until you get to it. Or, until it gets to you. There are so many things to organise and be mindful about, but I am feeling truly relaxed and everything-is-on-their-way-to-awesomeness, no-worries-just-reflect-and-feel-and-listen-to-the-people-next-to-you. Right now I am being hosted at the Church Boarding School of the Holy Cross in Gjirokaster. I thank a lot for this the principal and close friend of mine Father Eleftherios Balakos and also Alexios Pappas who is an elementary teacher at the Greek-Albanian school “Breath of Love”. Alexios kindly invited me to the school, where I talked to the kids about the plans of my adventure and presented the bike – it was such a nice experience! Also, I would like to thank the principal of the Elementary school, Melpomeni Kouremenou, for trusting me and letting me into the school.

Alexios, myself and Fr. Eleftherios
Alexios, myself and Fr. Eleftherios – Thank you!

The Story so far I

IMAG3117A
Best friend’s, George, present in March 2015

So, at some point during my childhood, an incident happen that shocked me a litle bit in regard to “the world of adults”. I was at my aunt’s place, hearing her counting backwards the days to vacations. She could tell you right away when there is a bank holiday, and how many three-days-in-a-row you ‘ll get off-work this year. I was like… whaaaat?  Now I can see this is nothing particurlarly bizarre.

I am 25 and I have the feeling I am teenager again, facing all these questions that were important back then. Finished school, university, maybe did a masters, worked for some time, and then, asking yourself: Ok what do I really wanna do with/in my life?  Spending time like being on your early 20s is a luxury right now. You need something more stable, be it a place to live on your own, a stable relationship, a normal salary.

The thing is that you exchange a great part of your teen-world for these. I don’t wanna be deterministic or dogmatic here, but I think you would agree that having a world tour, or even a eurotrip or the transsiberian is not something you can easily do while working in a multinational or having two kids.

Having lived for some time abroad (UK, Spain, India), Ι realised what it means this phrase I am listening to since childhood, this “broadening your horizons” moto. Indeed, investing on intercultural understanding can truly broaden your horizons. And let me specific on that: having true friends from all around the world, developing in practice empathetic skills – “to understand or feel what another person is experiencing from within the other person’s frame of reference”‘… Well yes, this is what makes you Human. So in early 2015 I said, Ok, this is the right time to do it, dream of a trip – dream big and you ‘ll find a way.

As Odysseas Elytis, one of the two greek poets awarded with nobel prize, puts it:
Desire gives birth to the road on which it wants to walk. It leaves. . .
(Windows toward the Fifth Season, Orientations, 1941)

Below you can find some pics in regard to the preparation. I will update this soon, with a more detailed description of the stages of the whole project.

IMAG3365

IMAG3231HIstory2

The History so far

Of course I am not the only one finding e-bikes appropriate for something more than daily commuting or in-the-city-rides. There are already some people who attempted long distance e-bike cruises, and actually, there is a couple riding right now on Europe to set a new e-bike long-distance World Record.

Let us meet them:

GUim Valls Teruel, Before and After :)
GUim Valls Teruel, Before and After 🙂

A Spanish guy, manager of a chinese restaurant in Beijing, named Guim Valls Teruel decided to leave China (in 2009) for 3 years and ride up to London (in 2012, just before the Olympics) on a Wisper 906 Alpino. His goal was to “spread the message of this incredible invention to all corners of the world”. In 2009, while being in Vietnam, he was interviewed by Thuy Anh. They fell in love, later got married, and continued the trip together! Just to add here that they were carrying and using camping equipment. You can find more “before” here and more “after” here  🙂

Maximilian Semsch, with his e-bike on Sydney
Maximilian Semsch, with his Haibike Xduro e-bike on Sydney

German adventurer Maximilian Semsch in 2012 circumnavigated Australia (from Sidney to Sidney) claiming that “the route is the goal”. He had been riding for 6 months and achieved an impressive 16.047 km. He was riding a Haibike XDURO and camping all the way. More info here (good luck with the German 🙂 )

Pedelec Adventures Iceland Challenge 2013
Susanne and Ondra riding on the magnificent landscape of Iceland

German journalist and e-bike enthusiast, Susanne BrĂźsch, has already completed 3 long-distance routes. On 2011, along with e-bike specialist Sebastian Plog, did the Tour de Sahara, cycling for 2000km and charging only through solar panels. Their goal was to draw attention to electric mobility and show that pedelecs are fun. On 2012, Susanne BrĂźsch and Ondra Veltrusky, managed the Tour de Mongolia and on 2013, the Iceland Challenge. During the latter they rode close to 4.000km in 4 weeks, but this time they had a special truck in their support, as on of their main goals was also photo-shooting and filming.

Troy Rank, the official Guiness Record Holder
Troy Rank, the official Guiness Record Holder

American Troy Rank, holder of the “Longest journey on a motorized bicycle” Guiness World Record, completed in August 2014, 7.151 km in the USA on a Maxwell Motorbikes ADV1 electric bicycle. There are also, other attempts made to conquer Troy’s place (hehe, sounds ancient greek to me 😀 ) like this one here in 2014, by Tomas Cortijo, who with his family following him on a van (!), tried to cover the distance of 6000miles (9650km) wtithin the USA. I couldn’t figure out, though, if they finally managed to complete their effort.

Garry and Rachel Cobbet, currently on the road; determined to break the fragma of 16046
Garry and Rachel Cobbet, currently on the road; determined to break the record of 16046

Garry and Rachel Corbett, currently on the road; determined to break the record of 16046km
And let us now move on to Australian Gary and Rachel Corbett, aged 60 and 56 respectively (!), also known as e-bike cycle tourists, who are now on the road. Having aleady covered more than 7000km in Europe, their plan is to break the distance record of Maximilian Semsch. They camp all the way long. You can follow them here. Hats (and helmets) off to them!

Of course, there are some more e-bike enthhusiasts that had attempted long distance tours of similar or, mainly, smaller range. Here I highligheted some of the most special efforts so far, according to the data available onlilne. Apologies if I forgot someone.

Taking the above into account, there is a number of people that actually had succeeded in cycling long distances with their e-bikes. The vast majority of them being on a “self-supported bicycle tour” or “fully-loaded bicycle tour”. The main characteristic of this touring category is carrying and using camping equipment, such as tents, sleeping bags, cooking stuff etc. This tends to turn things slower, since all this equipment is heavy. There are also some other issues, like looking every night for a safe place to camp, or finding a power outlet to charge the battery (if you do not carry solar panels, which again are heavy).

There is also an a lot greater amount of backpackers that tour around the world using all sorts of accomodation options (hostels, couchsurfing, etc.).

So, why not combining the backpacker attitute with the e-bike transportational (and not only) advantages, and promote in this way an eco-friendy mode of leisure that can be truly rewarding. I want to prove that it is possible, raise awareness on it, and inspire more people on actually either testing an e-bike or taking their e-bikes out for a longer multi-day trip!